Verteld door Rosalie

Een paar dagen later ging ik weer op bezoek bij Julia. Kasper deed weer vrolijk de deur open en Tyler liep star langs me heen naar buiten. Ik keek hem verwonderd na. Kasper zag het en zei: “hij draait wel weer bij hoor. Hij vond het gewoon erg moeilijk dat zijn zus weer in het ziekenhuis lag.”

“Zijn zus? Ik dacht dat Julia enig kind was?”

Kasper lachte. “Familie is niet altijd via bloedband verbonden met elkaar Rosalie. Nou, ik ga de honden even uitlaten, dan hebben jullie het rijk alleen.” Hij knipoogde.

Ik voelde dat ik begon te blozen. “Is Emma er niet?” Vroeg ik met enige teleurstelling in mijn stem.

“Nee die is bij een vriendinnetje spelen, je moet de hartelijke groeten hebben. En owee als ik je dat niet deed.” Ik lachte en zag Emma haar gezichtje voor me zoals ze dat gezegd zou hebben. “Oh, als je wat wilt aarzel dan niet om het uit de keuken te pakken. Doe alsof je thuis bent, dat doe ik ook altijd.” Hij nam de honden mee en deed de deur dicht.

Ik liep de trap op naar boven, Julia zat op haar bedrand met het bij-rijtafeltje voor zich een sneetje brood te eten en naar een doos te staren van een pikzwarte legpuzzel.

“Ziet er goed uit, jou zo rechtop te zien eten. En aangekleed nog wel!” Zei ik met een glimlach.

Ze grijnsde: “Mijn uitzicht is er ook ineens een stuk beter op geworden.”

Ik voelde me warm worden en wist niet zo goed wat ik terug moest zeggen. Er stond geen stoel meer bij het bed en ik zat even te twijfelen wat ik zou doen.

“Je mag wel naast me komen zitten hoor, of blijf je liever staan?”

Ik ging naast haar zitten en pakte de puzzeldoos uit haar hand. “Die ziet er moeilijk uit.” De puzzel had duizend stukjes die allemaal zwart waren.

“Zo zwart als mijn ziel…”
“Nou zeg, doe niet zo. Dat is helemaal niet waar.”
Ze grinnikte en schoof het tafeltje weg waar ik de puzzeldoos op had gelegd.
“En hoe is het op school? Al helemaal gesetteld? Je nieuwe kantoortje al ingericht?”

“Goed, de klas mist je. Ja, ik heb een hele mooie poster aan de muur hangen. Waarvoor dank. Jij troela.” Ik duwde haar zachtjes iets opzij.

Ze knikte en grijnsde. Ze kroop op haar billen naar het midden van het bed en ging tegen het hoofdeind zitten. Doe alsof je thuis bent, had Kasper gezegd. In een opwelling deed ik mijn schoenen uit en ging naast Julia zitten. Ze keek verbaasd: “Jij durft.”
“Hoezo?”
“Weet je niet dat heksen gek zijn op voeten?”
Ik begon te lachen: “Is dat zo ja?”
“Je hebt mazzel dat ik net gegeten heb maar anders..”

Ik kreeg kriebels in mijn buik die zich naar beneden verplaatste en mijn clitoris deden tintelen. Ik dacht aan die droom die ik toen een keer had gehad waarin Julia had gezegd dat ze me op zou eten.

Ze had haar ogen dicht gedaan.
“Ben je altijd zo bijdehand?” Vroeg ik en ik leunde met mijn hoofd tegen de muur aan.

“Bijdehand. Bij-de-hand. Bij de hand. Ik heb inderdaad altijd mijn handen bij me. Ik heb mijn handen aan mijn lijf. Ik zou ze dus nooit thuis kunnen houden. Ben dus altijd bij de hand. Ik kom wel eens een hand te kort maar ben allang blij dat ik er twee heb, je zou maar zonder zitten. Dan kun je niet eens met je handen in het haar zitten. Nee, dan kun je nog beter twee linker handen hebben. Die kunnen elkaar nog een hand geven, elkaar dus in de hand houden. Of alleen een duim, een duim in je hand houden. Zonder handen kan dat niet. Ben je dus ook nooit aan de betere hand want je hebt geen hand, laat staat een betere. Kun je ook nooit in je handen klappen, of je in je handen wrijven.” Ik zat haar met open mond aan te kijken. Ze hield even stil dacht na en ging toen verder: “En bij wiens hand eigenlijk? Mijn hand? Jouw hand? En als je mijn hand bedoelt, ben jij dan, als jij zo naast mij zit, ook bij de hand? Bij mijn hand dus.”

Ik begon te lachen: “Werkt goed of niet, die morfine?”

Julia grijnsde. “Hier voel eens.” Ze pakte mijn hand vast en legde hem tussen haar borsten op haar hart. Ik voelde haar hart bonzen, sneller dan de piepjes in het ziekenhuis hadden geklonken.

“Wat gaat je hart tekeer!”

“Hmhm. Je hebt je hand nu op iets gelegd. Je hand op het hart.” Ze schoof mijn hand naar haar buik en legde die van haar die nog in het gips zat, erbij. Haar buik was warm en ik kon haar buikspieren licht voelen, door haar shirtje heen, die aangespannen waren. “Van je hand over het hart gestreken naar twee handen op één buik.” Zei ze.

“En als ik je nou mijn vinger geef, neem je dan mijn hele hand?” Vroeg ik zacht.
Ze pakte mijn hand vast: “dan neem ik je ter hand.”
“Dat zal ik dan niet van de hand doen.”
“Zolang je hem maar niet in eigen boezem steekt.”
Ik moest lachen. “Nee hoor, wij gaan hand in hand samen.”
“Daar moeten we de handen voor op elkaar krijgen. De handen in één slaan. Zolang het maar niet uit de hand loopt. Als het niet meer loopt, dan zal ik je moeten dragen. Op handen dragen dus.”

Er viel een stilte. Ik liet haar hand los en tilde mijn hand boven haar hoofd. “Ik hou mijn hand boven je hoofd”
“Dan mag ik mijn handen dichtknijpen.”
“Anders ik wel, Julia. Anders ik wel.”
“Hoe gaat het met je groene vingers.”
Ik lachte kort. “Nou, de laatste tijd had ik andere dingen aan mijn hoofd. Maar meestal zijn ze bruin van de aarde hoor, niet groen.”
Ze glimlachte. “Ik heb ooit eens een gedichtje gelezen van Andy Marcelissen. Het heet tuinieren” ze kreunde.
“Nog steeds pijn?”
Ze schudde haar hoofd. “Mijn hoofd is traag vandaag. Even denken. Hmm. Ik weet het weer: “ik droomde als kind al van tuinieren. Toen ik nog in mijn neus te peuteren zat. Achteraf durf ik gerust te stellen. Dat ik toentertijd al groene vingers had.” - Dus misschien doe je iets verkeerd?”

“Hè gatsie, nou dat doe ik niet hoor.” Lachte ik.

We zaten een tijdje zwijgend naast elkaar en ik hoorde alleen onze ademhaling. We ademde allebei ontspannen.

Ik had mijn hoofd opzij gedraaid en keek haar aan, ik verlangde naar haar. Ze draaide ook haar hoofd en keek me aan met een glimlach. Haar donkergroene ogen fonkelde en leken van kleur te wisselen, alsof ik naar het noorderlicht keek. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik wilde… maar voordat ik die gedachte af kon maken hadden mijn lippen de hare al gevonden en ik kuste haar met zoveel opwinding in mijn lijf dat ik haar mond bijna op at. Ze duwde me een beetje van zich af. “Rosalie…” zei ze kreunend terwijl onze voorhoofden tegen elkaar aangedrukt zaten. “Ik vind je heel lief…” ze lachte iets. “Maar ik kan je niet geven wat je wilt. Ik kan je mezelf niet geven, niet helemaal. Niet alleen voor jou, ik ben niet op zoek naar een relatie en ik vind het vervelend als ik je dat idee heb gegeven.”

“Wie zegt dat ik dat wil?”
Ze keek me in mijn ogen aan: “ik.”
“Nou heksje…” Begon ik en ik grijnsde. “Weet dat superbrein van je toch niet alles.”

Mijn brein wist ook niet zo goed wat ik wilde. Had ik een relatie met haar gewild? Of was het gewoon het gevoel wat ze me had gegeven dat ik terug wilde.

“Ik zoek een prins, weet je nog. Geen heks.”

Ik dacht lichte verontwaardiging op haar gezicht te zien. Ze begon te lachen en ik had het gevoel alsof ze me uit lachte. Daarna begon ze te kreunen en sloeg haar handen om haar middel. “Dat krijg je ervan als je me uitlacht.” Zei ik een beetje bits. Ik kruiste mijn armen over elkaar en zat boos naast haar.

Ze herstelde zich en zei droog: “Je moet nog veel leren mooie prinses. Bijvoorbeeld hoe je een prins naar je toe lokt in plaats van een heks. Ik bedoel, denken dat je klaar bent voor je prins op het witte paard is één ding maar om jezelf dan ook maar gelijk op te sluiten in een toren wachtend tot hij je komt redden is nog een stapje te hoog voor je. Dat is wel gebleken.”

“En jij weet natuurlijk hoe het wel moet.” Zei ik hooghartig met een glimlach.

“Ik weet inderdaad dat het niet zo slim is om mezelf op te sluiten in een toren met een actieve vuurspuwende draak. Dat laat wel zien dat je nog lang niet klaar bent voor die prins. Ik zou me bijna weer terug aanmelden op school.“ Ik werd ineens zo opgewonden dat mijn plasgaatje even snel open en dicht samen kneep. Het kriebelde in mijn buik en ik moest me inhouden niet te gaan lachen. Het idee dat ze weer bij me in de klas zou zitten maakte me warm. Maar zo snel liet ik haar niet winnen. “En jij denkt dat je zomaar terug in mijn klas mag? Poeh.” Ik draaide dramatisch en koninklijk mijn hoofd van haar weg.

“Ik denk niet dat meneer van Lammeren me zal weigeren, en aangezien hij de baas is…” zei ze luchtig. “Bovendien zei die kus van net denk ik wel genoeg niet?” Shit, ze had me.

“Het was trouwens jouw schuld dat ik mezelf zo onwetend opsloot, jij kwam niet meer naar school.” Floepte ik eruit. Ik schrok van mezelf, zonder haar had ik hier niet eens gezeten.

“Nou, dat mag misschien waar zijn dat ik niet meer naar school kwam. Maar jij hebt zelf je lessen bij me afgezegd.”
“Omdat jij me niet vertrouwd”
“Ik vertrouw je met mijn leven Rosalie, alleen wat moeilijker met mijn gedachtes en verleden.”
Ik dacht even na. “Oké, laat maar zien dat je me vertrouwd dan.”
Ze keek me niet begrijpend aan. “Laat me wat terug voor je doen, maakt niet uit wat. Want ik vind het vervelend dat ik je zoveel schuldig ben.”
“Je bent me helemaal niets schuldig.”
“Julia, ik meen het. Ik wil wat terug doen.”
Ze keek me nadenkend aan en kneep haar ogen tot spleetjes.
“Prima.” Zei ze ten slotte.
“En ik wil ook weer dat je mijn domina bent.” Zei ik in een opwelling.
“Ik heb je leven al gered en nu ga je ook nog eisen stellen. Toe maar.”
Ik deed of ik die opmerking niet gehoord had en zei: “Dus donderdags weer doen of wil je een andere dag?” Ze grijnsde naar me.
“Vind je het heel erg als ik wacht tot ik weer naar de wc kan zonder dat de kamer draait?”
“Prima.” Zei ik.
“Zorg maar dat je snel opknapt.”
“Ik zal mijn best doen.”
“Dan is het goed.”

Diezelfde avond nog belde ik Paula op om te vertellen dat Julia mijn domina weer zou zijn.

“Zo, jij klinkt opgewonden! Ben je niet bang voor die oma van haar dan na wat je me vertelde?”
“Nee, ik heb haar gezegd dat Julia mijn domina was en ze vond het geen probleem zei ze.”

Het was even stil aan de andere kant van de lijn.

“Paula?”

“Respect Rosalie, ik zou dat echt niet hebben gedurfd om dat de vertellen. Echt knap van je! Het is alsof je een heel ander mens bent en dat bedoel ik op een goede manier hoor!”

“Weet je Paula, ik voel me ook anders. Ik voel me… levend en vrij. Ik heb besloten dat ik niet meer zo veel ga piekeren en gewoon ga leven.”

Paula moest lachen: “dat is precies waarom ik je die bon had gegeven Roos. Fijn voor je, echt heel fijn voor je.”
“Dank je Paula, dat is lief van je.”
“En mag ik vragen hoe het met de zoektocht naar de prins gaat?”
Ik zuchtte verveeld. “Mijn domina vind dat ik daar nog niet aan toe ben, die prins.”
Paula moest lachen. “Waarom niet dan? Is ze zelf misschien verliefd op je?”

“Nee ze zei dat ik nog veel moest leren. Ze vond mijn poging om mezelf op te sluiten in een toren en te wachten tot een prins me zou komen redden nogal ondoordacht. Volgens haar was ik daar nog niet aan toe, zeker niet als de draak actief vuur aan het spuwen was.” Ik begon te lachen, het klonk eigenlijk allemaal zo stom. Alsof het leven echt een groot sprookje was en ik echt een prinses was.

“Nou, daar zal ze dan wel gelijk in hebben hè. Ze zal wel weten wat jij nodig hebt.” Zei Paula grinnikend.
“Wil je haar de groetjes doen van me? En zeg maar dat ik bijna elke avond wel even voor de spiegel sta met haar cadeau.”
“Zal ik doen, dank je wel!”

Het was dinsdag en ik had Julia al een week niet gezien. Ik was van plan geweest om haar weer te bezoeken maar het leven was er even tussen gekomen. Veel gedoe op mijn werk en sociale verplichtingen hadden er voor gezorgd dat ik nog geen kans had gehad om weer op bezoek te gaan bij haar, wat ik wel erg jammer vond. Ik was benieuwd hoe het met haar was.

Ik had net de leerlingen van klas B5 aan het werk gezet na een pittige uitleg. Najara stak haar hand op dus ik liep naar haar toe. Ik boog me voorover om met haar mee te kijken: “ja, zeg het eens.”

“De tekst verwijst hier naar een stuk tekst hier maar dat komt niet overeen met wat er in de opdracht staat…”
“Nee, je moet hier kijken en…”
De deur ging open en Manu stond met een grote glimlach op zijn gezicht in de deuropening.
“Ik geloof, mevrouw Montou, dat deze bij u hoort…” Zei hij opgewonden.
Hij deed een stap opzij en Julia stond grijnzend achter hem.

Mijn hart maakte een sprongetje en ik kreeg het direct warm van binnen. Iedereen hield zijn adem in. Haar gips was eraf en ze zag er sexy uit. Ze had een wit net uitziend blouseje aan die doorscheen en waarvan de bovenste knoopjes open stonden waardoor je net het randje van haar bh zag. Een sjaal zat om haar mooie slanke nek. Ze droeg een zwart leer uitziende korte rok met plooien erin. Haar mooie lange licht getinte benen waren bloot tot net boven haar knieën waar haar strakke zwarte leren laarzen begonnen die een hoge brede hak hadden. Ik beet op mijn onderlip en voelde mijn vagina nat worden, tot ik me realiseerde dat ik in de klas stond, gelukkig had niemand me gezien.

“Je bent laat.” Zei ik koeltjes en uit de hoogte terwijl mijn hele lijf trilde van opwinding. De leerlingen keken me met open mond aan.

“Weet ik.” Ik zag dat ze ervan genoot dat ik dat had gezegd. Ze lachte met een vals trekje en haar ogen stonden uitdagend.

“Ja, ik hield haar een beetje te lang aan de praat. Dat is hopelijk niet erg toch?” Verontschuldigde Manu zich.

“Nee, voor deze keer niet. Kom maar gouw zitten dan.”

“Dank u.”

Ze liep langzaam en sierlijk naar voren langs me heen en haar hand gleed zacht langs mijn rug. Ze pakte mijn hand en trok me zachtjes mee tot net voor mijn bureau. Ik zag dat haar haar in een sierlijke knot op haar hoofd zat als een soort bloem. Een mooie rode vlinder op een ijzerveertje, die meedeinde met haar bewegingen, stak uit haar knot. Ik was er door gebiologeerd. We stonden naast elkaar voor de klas. Ze tilde mijn arm op en zwaaide hem met een vaart naar beneden, door de kracht en de vaart waarmee ze mijn arm naar beneden deed boog ik automatisch mee waardoor we allebei gebogen voor de klas stonden. Ik tilde mijn hoofd op. We kregen applaus en de leerlingen gingen staan. Manu die nog in de deuropening stond klapte hard mee. Alsof we zojuist een toneelstuk hadden opgevoerd en we nu het applaus van ons publiek kregen. Stijn floot tussen zijn tanden en Najara schreeuwde: “whooohooo.” We kwamen weer overeind en Julia grijnsde breed. Ze gaf me een kus op mijn wang en sloeg haar armen om me heen. Haar warme lichaam en de liefde die ze me gaf in combinatie met het gejuich en geklap maakte me emotioneel en ik voelde mijn ogen vochtig worden.

Met haar handen op mijn bovenarmen hield ze me een stukje van zich af en ik zag haar donkergroene ogen vriendelijk naar me lachen. “We hebben elkaar gemist maar zijn elkaar niet vergeten.” Zei ze met een glimlach. Ik veegde lachend voorzichtig met mijn vingers onder mijn ogen de tranen weg.” De leerlingen liepen naar ons toe, knuffelde haar en ik kreeg ook een knuffel van Najara en Wolf. Ze liep naar Wolf en haalde de sjaal over haar hoofd van haar nek, deed hem bij hem om en zei: “Ik hoop dat deze goed is.”

Hij grijnsde en zei: “Nee, deze is beter. Deze heb ik van jou gekregen.”

Ze knikte en ging uiteindelijk zitten op de plek waar haar dochter ook had gezeten, naast Najara.

Nadat iedereen weer op zijn plek zat en Manu de deur had dicht gedaan begon ik de les weer maar al gouw ging de bel. Iedereen stond snel op en voor ik het wist was bijna iedereen weer vertrokken, iedereen op Julia na. Ik zat achter mijn bureau toen ze naar me toegelopen kwam. “Mevrouw Montou?”

“Zeg het eens Julia.” Zei ik met een lach.
Ze grijnsde terug. “Heb je zaterdag wat te doen?”
Ik dacht even na. “Nee, ik geloof het niet hoezo?”
“Je wilde toch iets voor me terug doen?”
Ik knikte blij verrast dat ze me gehoord had en toe gaf eraan.
“Er is iemand die je heel graag wilt ontmoeten. De reden dat ik in eerste instantie aan school ben begonnen.”
Ik keek bedenkelijk. Zou ze me mee nemen naar haar psychologe?
“Oké…” zei ik een beetje twijfelachtig.
Ze schoof een papiertje over mijn bureau heen. “Dit is het adres. Zullen we tien uur afspreken? Als u beneden bij de balie naar mij vraagt komt het wel goed.”
“Prima.” Mijn hart zat inmiddels in mijn keel van de spanning. Wat was ze van plan? Wat had ik toegezegd?
Ze draaide zich om en wilde weer weg lopen.
“Oh Julia?”
“Hmhm.”
“Wat gaat we donderdag eigenlijk doen?” Ik grijnsde uitdagend.

Er verscheen een brede glimlach om haar mond en haar ogen stonden gelijk geheimzinnig.

Ze liep naar me toe, draaide mijn stoel met een ruk een kwartslag weg van het bureau naar haar toe. Ze stond voorover gebogen met haar benen wijd en ik voelde me ineens klein.

“Eerst, mijn mooie naïeve prinses, ga ik je vast binden.” Ze pakte mijn armen en plaatste die krachtig op de armleuningen van de stoel. Ik kon ze niet meer bewegen omdat zij ze op hun plek hield. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn schaamlippen en een rilling ging door mijn lijf heen. “Daarna ga ik eens zorgen dat je er wat meer prinsesachtig uit komt te zien.” Een hand gleed ferm over mijn bovenbeen en ze greep me bij mijn kruis. Ik veerde op terwijl ze mijn kruis even bleef aaien met een krachtige hand. “En ik kan je alvast verklappen prinses dat de eventuele volgende straf wat zwaarder is dan je gewend bent.” Ik beet op mijn onderlip. Mijn ademhaling zat hoog en ik keek zo haar blouseje in waar haar mooie ronde borsten een stukje boven haar bh uit kwamen zetten. "Ik dacht dat jij me op school met rust zou laten." kreunde ik zachtjes. Het genot gierde door mijn lijf. Ze kwam met haar mond naast mijn oor en zei:
“Mijn ziel is zwart, mijn hart is koud.
Regels is iets waar ik mij niet aan houd.
Mooi prinses, dit is nog maar het begin,
als ik met je klaar ben, ben jij een ware koningin.
Mannen zullen aan je voeten liggen en je smeken.
Ik kan mijn eigen regels maken maar ook breken.
Dus kijk uit met wat je vraagt van mij,
of ik laat de heks die diep in me zit vrij…."

Mijn hart zat in mijn keel en ik had het warm gekregen.

"Vergeet je hemd niet uit te doen mooie prinses tenzij je straf wilt natuurlijk.” Ze stond met een ruk op en liep lachend weg. Het zweet liep over mijn rug en ik hapte naar adem. Ik kon niet wachten tot donderdag.