Leeswaarschuwing: meer dan 9700 woorden.

Verteld door Rosalie en Julia

“Wat is er? Waar denk je aan?”
“Hoe je me iedere keer een paar passen voor bent zonder dat ik dat door heb.”
“En dat vind je erg?” Ik dacht na. Ik zat nog steeds bij haar op schoot en ze had me zojuist weer beet genomen. Ik vroeg me af of ik dat erg vond. “Ik weet het niet, Julia.”
“Ik denk dat je dat wel weet. Wat komt er als eerste in je op?”
“Kunnen we niet gewoon verder gaan met wat je van plan was? Mij vastbinden en zo?”
“Nee.” Ik durfde haar niet aan te kijken. Ik mocht niet waarom vragen dus ik moest maar mee buigen met haar. “Ik voel me bedrogen denk ik. Maar ook verrast en ehum…. Alsof ik naar een goocheltruc gekeken heb waar ik zelf aan mee geholpen heb maar het toch niet snap.”
“Oké, heel goed. En waarom voelde je je bedrogen? Ik had niet gelogen toch?”
“Nee, ik voelde me door mezelf bedrogen. Dat ik het niet door had. Dat ik gewoon onbewust je marionetje was geweest terwijl ik juist dacht dat het andersom was toen ik je had vastgebonden.”
“Hm. Als je als domina met je sub speelt, dan moet je zeker weten dat jij de overhand hebt. Want zoals je zag had je sub veel invloed maar dat is puur en alleen omdat je niet weet wat je aan het doen bent. Je moet ook letten op je taal en hoe je dingen zegt tegen iemand. Alleen iemand vast binden geeft je nog niet de macht. Zal ik je zeggen hoe je meer overhand had kunnen krijgen?”
Ik keek haar sceptisch aan: “ik heb zo het idee dat ik van jou nooit zou kunnen winnen.” “Tuurlijk wel, domineren begint bij het krijgen van respect…”
“Dus je hebt geen respect voor me?”
“Niet op die manier nee, niet voor jou als domina zijnde. Wel voor jou als mens en persoon.”
“Nou en bedankt.”
“Oh, kom hier jij. Niet boos zijn. Van fouten moet je leren Rosalie en ik zei toch dat je in het begin fouten zou maken. Dat is helemaal niet erg.” Ze trok me stevig tegen zich aan maar ik had mijn armen bokkig over elkaar gekruist en gaf niet mee.
“Nou wat deed ik fout dan?”
“Dat pruillipje maakt je ineens stukken jonger…” Verdorie ik moest lachen. Ze gaf me een kus op mijn wang.
“Om te beginnen koos je voor agente en verdachte waar niks mis mee is. Maar dat betekend dat jij boven mij staat en mij dat dus ook moet laten voelen. Hoe had je dat kunnen doen?” Ik haalde mijn schouders op.
“Nou zeg, je probeert het niet eens. Kom op! Je bent een slimme meid volgens mij.” Ze klonk streng en hoewel ik mezelf op dat moment haatte, kreeg ik weer een fijne rilling.
“Ik had kunnen schreeuwen tegen je?”
“Schreeuwen is meestal een teken van onmacht. Als je het goed doet, hoef je je stem niet verheffen om iemand zich klein te laten voelen.”
“Hoe weet jij dat toch allemaal?” Mijn ogen onderzochten haar blik die niets verraden.
“Ervaring Rosalie. Je had me bijvoorbeeld beter kunnen laten knielen, of me op mijn buik laten liggen en dan pas te boeien om kunnen doen. Zo had je laten zien dat jij dus, letterlijk zelfs, boven me stond.”
“Hmm…”
“Wat nog meer? Wat had je nog meer anders kunnen doen?”
“Geen idee.”
“Oké, dan niet. Dan zie ik je volgende week donderdag wel weer voor het antwoord.”
Ze duwde me van haar schoot en wilde opstaan. “Nee!” schreeuwde ik ineens. Ik wilde niet dat ze weg ging en paniek nam het weer over. Ik greep haar wanhopig bij haar arm. Ze keek me vreemd aan en ging weer zitten. Ik kwam naast haar zitten met mijn benen onder me getrokken en mijn lichaam naar haar gericht. Zij zat gewoon recht op de bank. “Rosalie, ik doe dit niet om je te straffen. Maar jij gaf aan dat je opgewonden raakt als je de controle over me hebt. Alleen die had je niet, ik werkte gewoon mee omdat ik je wilde aanmoedigen om jezelf te zijn. Dus als je je nu al opgewonden voelde, moet je nagaan als je echt de controle over me hebt.”
“Ja, sorry.”
“Nee, ik wil geen sorry horen. Dat weet je.”
Ik perste mijn lippen op elkaar want ik had bijna weer sorry willen zeggen en de vraag waarom niet, lag er dichtbij.
“Wat deed je nadat je me had vast geboeid?”
“Ik deed je schoenen uit.”
“Precies, dus wie stond er boven wie?”
“Ik…jij stond boven mij….” Was het zo simpel? Hoe? Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.
“Je bukt alleen als je iemand moet verzorgen of iets vast moet maken. Niet om iemands schoenen uit te doen. Dus je had me eerst moeten commanderen om mijn schoenen uit te doen. Net als mijn broek. Door die door mezelf uit te laten doen, laat je weten dat ik alleen mag bewegen op jouw commando.”
“Ja, ja. Ik wilde dus eigenlijk te graag.”
“Inderdaad”
“Maar ik heb nooit het gevoel dat jij boven me staat.”
“Dat komt omdat ik dat ook niet wil. Maar jij koos voor agente en verdachte.”
“Het kriebelde zo…”
“Dat snap ik, maar dat is nog niks vergeleken met wat je kan voelen als je echt de macht hebt.”
“Is dat waarom jij het doet?” Ik had waarom gevraagd en durfde haar niet aan te kijken.
“Nee Rosalie, want ik wil de macht niet over je. Ik wil je helpen. En dat ik dan af en toe het voortouw neem en de leiding heb dat hoort er dan bij. Maar daar word ik niet warm van. Ik word warm als jij juist dingen durft die je eerst niet durfde. Als ik hoor dat je voor jezelf op komt bij de buren of als je zelf het voortouw durft te nemen in het openbaar bij anderen.” Ze had zich ook naar me toegedraaid en hoewel zij in haar slipje met een ontbloot bovenlijf zat, sprak ze als een gelijke tegen me.
“Ik doe het altijd om anderen te helpen, niet voor mezelf.”
“Ja, dat zei Omi al, dat je nooit wat terug verwachtte.”
Ze was even stil en ik hoorde haar ademhaling. Ik keek onwillekeurig naar haar borsten die op en neer gingen. Mijn ogen vonden de hare, donkergroen verzonken in een gedachte.
“Ik wilde niet dat je je tijdens je date zo ongemakkelijk zou voelen Rosalie, ik had juist gehoopt dat je niet bang was om jezelf te laten zien. Maar misschien was dat nog te vroeg voor je. Ik vind het wel dapper dat je volgende week weer met Kevin hebt afgesproken.” Ze keek me aan en glimlachte flauwtjes. “Zie, ook deze domina is niet perfect en ook ik maak nog inschattingsfouten.”
“Dat was niet jouw fout Julia. Ik denk… ik had het gewoon niet verwacht…. En nou ja… iedereen was gewoon aardig en niemand zei iets lelijks over me of zo. Kevin ook niet. Het was gewoon…” Ik zuchtte, wat wilde ik nou zeggen? “Met jou had ik het minder ongemakkelijk gevonden denk ik…”
“Waarom?” vroeg ze zachter.
“Omdat ik weet dat jij me helpt en me hebt en nou ja…”
“Omdat je mij wel vertrouwd en Kevin niet?”
“Ook ja… hij was in de pauze meer geïnteresseerd in de schilderijen dan in mij. Jij…nou ja jij doet ten minste nog alsof je geïnteresseerd in me bent.” Ik keek naar mijn vingers die speelde met haar bh die tussen ons in lag.
“Is dat wat je denkt Rosalie? Dat ik doe alsof?” Haar stem klonk mat. Mijn hoofd was in de war. Ik wist niet het niet meer.

Rosalie was emotioneel. Zo was ze opgewonden en zo zat ze tegen huilen aan. Dat ze zo met haar gevoelens in de knoop kon zitten had misschien wel te maken met het feit dat ze zichzelf zo laag van waarde inschatte. Dat was wel te leiden uit haar opmerking dat ik onmogelijk echt geïnteresseerd in haar kon zijn, voor de persoon die ze was en dat ik daarom deed alsof. Dat raakte me meer dan ik wilde. Niet voor mezelf maar voor haar, dat zij dus duidelijk niet lekker in haar vel zat. Misschien dat daar die behoefte voor een knuffel aan het begin bij binnenkomst ook wel vandaan kwam. “Rosalie, wat is er aan de hand?” Ik legde mijn hand op haar hand die aan het spelen was met mijn bh. Ze haalde haar schouders op. “Wat gaat er in je hoofd om lieverd?” Ik kneep zachtjes in haar hand en liet hem daarna doorglijden zodat ik haar pols te pakken had. “Wat gaat er in jouw hoofd om Julia, als we bezig zijn? Of zo wie zo als je hier binnen komt? Ben je dan bij een klant die je weer moet verwennen?” Dus dat was het. Ze dacht dat ze niks anders voor me was dan een klant. “Nee Rosalie, wil je echt weten wat ik denk?” Ze keek me met twee waterplasjes aan. “Ja.” Zei ze zacht.
“Ik heb geen appel om me achter te verschuilen.”
“Nee.”
“Prima. Toen ik je vanmiddag in je kantoortje zag, dacht ik te zien dat je het ongemakkelijk vond dat meneer van Lammeren mij die vraag stelde. Je nam het zelfs nog voor me op, wat lief van je was maar wat je waarschijnlijk uit eigen schaamte deed en dat geeft helemaal niks. Ik vond je er goed uitzien, hetzij wel een beetje gespannen. Ik weet natuurlijk niet wat meneer van Lammeren met je besproken heeft en dat gaat mij ook niks aan, dat is je werk en dat mag je privé houden als je wilt. Ik heb je nog een paar keer opgezocht want ik moest nog nakomen maar je was druk bezig. Je bent favoriete lerares of je bent het niet natuurlijk.” Ik veegde wat tranen van haar wangen en ze greep mijn arm vast. “Toen ik je toen straks bij de voordeur zag vond ik je er weer heel goed uitzien. Lekker vrolijk en blijkbaar ook ondeugend dat je je buurvrouw zo wilde opjutten door me te kussen. Ik voelde me…..” “Ja?” Ik schraapte m’n keel. “Ik heb nooit het idee dat je gewoon een klant voor me bent Rosalie. Ik vond je spontante kus helemaal niet vervelend maar juist schattig en lekker. Je rook ook lekker toen je me een knuffel gaf waar je blijkbaar even behoefte aan had. En dat geeft helemaal niks. Iedereen heeft wel eens behoefte aan een knuffel, dat zit in de mens. Je begon te deinen had je dat in de gaten?”
“Deinen?”
“Ja, heen en weer te wiegen. Dat doen mensen, vaak onopgemerkt, als ze troost zoeken. Het is ook niet voor niks dat kinderen stil worden als je ze heen en weer wiegt. Dat is rustgevend. Als iemand bang is dan doet diegene dat ook, om zichzelf te sussen en te kalmeren.” Ze keek me timide aan. “Je was wat terughoudend toen ik me voor wilde stellen aan je buren terwijl je daar juist weer zelfverzekerd liet zien dat je niet bang bent om met me te spelen als er iemand bij is. Je emoties springen soms van de hak op de tak en het puzzelt me hoe dat kan. Waarom je de ene keer wel iets durft en de andere keer niet. Het zit wel in je, alleen het komt er niet altijd lekker uit. Als ik hier dan binnen kom, dan denk ik helemaal niet van: ik ben hier bij een klant. Die moet ik een paar uurtjes vermaken en verwennen en dan heb ik het weer gehad voor vandaag. Nee, Rosalie. Het….” Ik pauzeerde even. Ik voelde de woede in me opborrelen en wilde dat niet eruit gooien omdat ik haar dan bang zou maken. Ik was niet boos op haar maar op mezelf. Blijkbaar had ik haar ergens tijdens mijn bezoek het idee gegeven dat ze gewoon een klant voor me was. Maar mijn hersenen konden op dat moment niet het juiste beeld terug halen waar het fout gegaan was. “Dat je dat voelt Rosalie, dat vind ik erg vervelend. Dat was niet mijn bedoeling en dat maakt me boos, boos op mezelf. Want blijkbaar zie je mij dus nog steeds als iemand die hier alleen maar is voor je seksuele behoeftes…” “Nee, Julia… dat…” ze keek verdrietig terwijl ik mijn masker weer had opgezet. “Rosalie, als je wilt stoppen dan mag je dat gewoon zeggen hoor. Daar doe je me echt geen pijn mee. Ik doe het voor jou mooie meid.”
“Dat weet ik wel…” Ze slikte en keek naar onze handen die elkaars polsen vasthielden.
“Maar?”
Ze schudde haar hoofd. “Ik ben gewoon iedere keer bang…” fluisterde ze.
“Bang waarvoor Rosalie?”
“Bang dat ik mezelf voor schut zet of bang dat ik dom overkom naar je of bang…” Ze haalde haar neus op. “Bang dat ik gewoon eenzaam achter blijf en over vijf jaar nog geen kinderen heb. Bang dat ik gewoon vast zit en dat dit alles is, ook op mijn werk en zo.” Blijkbaar zat haar pijn veel dieper en zou ze zomaar eens met de eerste de beste gekuste kikker genoegen nemen. Uit angst dat ze alleen achter zou blijven.
“Rosalie, kijk mij eens aan schat.” Ze tilde wat voorzichtig haar hoofd op.
“Iedereen heeft wel eens een oeps momentje of schaamt zich even op een moment. Dat is niet erg. Daar moet je mee om leren gaan. Dat je bang bent om dom over te komen snap ik niet. Je bent hartstikke intelligent! Ik heb mijn kennis en vaardigheden en jij hebt de jouwe. Ik zou het geduld niet hebben om voor de klas te staan en iedere keer weer hetzelfde uit te moeten leggen omdat men het niet snapt. Ik ben daar te ongevoelig voor…”
“Dat valt wel mee…”
“Nee, Rosalie. Ik meen het. Het zou mij echt weinig uitmaken of ze slagen voor hun diploma of niet. En ik word altijd boos als er weer gezucht en gekreund en gesteund wordt dat de opdracht te lang is of te moeilijk of te zwaar. Daar erger ik mij kapot aan.” Ik begon nu wel wat bozer te klinken.
“Maar dat laat je niet merken.”
“Nee, dat klopt.” Ik blies wat lucht uit.
Ze bleef me onderzoekend aankijken. “Je bent niet dom Rosalie, echt niet. Ik heb je toch niet gezegd wat je moest zeggen bij Kiki? Ik heb je toch niet gezegd hoe je moest kietelen of hoe je haar gerust moest stellen? Dat deed je allemaal zelf. Je vroeg uit jezelf hoe het met haar ging toen ze daar hijgend en puffend met een rood hoofd en afgezakte bril lag. Omdat je een gevoelsmens bent Rosalie. Jij voelt mensen aan. Dat kun je iemand niet leren, dat moet in je zitten. En je zal niet eenzaam achter blijven, je hebt je vriendinnen bijvoorbeeld. Je hebt Kiki. Je hebt mij…”
“Ja, maar over vijf jaar…”
“Dan ben ik er nog voor je als je wilt, onbepaalde tijd is het contract. Wat ik trouwens alleen maar heb gedaan voor onze eigen veiligheid. Dat we weten waar de grenzen liggen. En niet omdat je dan een klant bent.”
“Ik dacht dat je toch een soort tijdsperiode ervoor zou hebben, misschien een jaar.”
“Je kunt niet verwachten dat je alles leert in een jaar. Net zoals dat jij jouw leerlingen voor meerdere jaren in de klas hebt.” Ze glimlachte iets en leek in gedachten te zijn.
”Je bent op zoek naar jezelf Rosalie. Naar wie je bent zonder je ex en zonder je twee dochters. Wat je in het leven zoekt en wilt. En ook op seksueel gebied ben je zoekende, wat vind je spannend? Wat vind je lekker? Wat zorgt ervoor dat het bij jou kriebelt? Dat zijn vragen daar krijg je niet in een paar weken tijd allemaal antwoord op. En dat gaat met ups en downs om erachter te komen.”
“En jij? Wie ben jij?” Ze had haar stem weer gevonden en klonk als Rosalie de vertrouwenspersoon en mentrix.
“Wie ik ben?” Ik merkte dat ik het koud kreeg.
“Ja, wie ben jij? Wie ben jij los van domina of arts zijnde? Wie ben jij als je niet vóór anderen of met anderen bezig bent?”
“Dan ben ik alleen, waarschijnlijk thuis.”
“Eenzaam?”
“Nee, gewoon alleen. Alleen met mijn gedachten, alleen met mijn zorgen en ideeën. Alleen met mijn pijn…” Ik deed mijn masker weer even af, liet haar zien dat ik niet bang was voor haar vragen want dat was ik ook niet.
“Dus je vindt niet erg om alleen te zijn?”
“Nee, Rosalie. Dat geeft me de tijd om na te denken, alles op een rijtje te zetten. Dingen overzichtelijk te houden. Te kijken wat prioriteit heeft, te bedenken wat ik die week ga doen. Maar ik kan dan ook even nagenieten van dingen die ik gedaan heb. De gesprekken die wij hebben gevoerd met z’n tweeën. De drie uur durende zit bij de ehbo post omdat Tyler daar perse heen wilde…”
“Tyler wilde daar heen?” Onderbrak ze me vol verontwaardiging.
“Hmhm. Van mij had het niet gehoeven, ik wilde niet. Maar hij drong aan.” Mijn hoofd liet weer beelden zien van tijdens het dansen.

Misschien had ik die Tyler verkeerd ingeschat. Ik streek mijn haar uit mijn gezicht en veegde mijn natte wangen droog. Julia leek weer even in gedachten verzonken te zijn. Hoe zouden haar hersens werken? Hoe zou dat zijn? Kon ze echt alles gewoon zomaar herinneren?
Ze glimlachte naar me, al vroeg ik me af of ze mij wel echt zag. “Rosalie, van alle straffen die je me net had kunnen geven vroeg je me om je mee op date te nemen. Waarom?” Ik voelde dat ik het warm kreeg, ik was namelijk zelf net zo verbaasd geweest. “Ik weet het niet.” Bekende ik eerlijk. “Dat kan, dat geeft niet. Misschien kwam het omdat je niet voorbereid was. Dus je wilt weten wie ik ben als ik geen domina of arts ben?”
Oké nou niet te enthousiast reageren Rosalie, anders springt het bange hertje weer weg. “Dat zou ik fijn vinden Julia, als jij daar voor open staat natuurlijk.”
“Prima, wordt wel een saaie date dan hoor.” Ze grijnsde wat mij een glimlach gaf.
“Saaier dan de bioscoop?”
“Oh, veel saaier prinses.” Ze keek vies toen ze dat zei en ik schoot nu in de lach.
Ze trok haar bh aan en keek me daarna liefdevol aan. “Ik vraag me wel eens af wat er in je hoofd om gaat.”
“Vooral veel nutteloosheden Rosalie.”
“Zoals?”
“Dingen die ik zie waar ik dan niet op probeer te letten omdat ik aandacht wil hebben voor jou als ik hier ben.”
“Wat zie je dan?” Ik was er nog steeds niet helemaal uit of ze echt iemand met een spirituele gave was. Ze zei van niet, misschien hoopte ik gewoon van wel. Omdat ik me afvroeg of mijn dochters mee keken.

Ze leek te twijfelen. “Zodra ik mensen dat laat zien… Ik ben niet voor niets een heks Rosalie. Mensen snappen het niet. Mensen vinden het eng en rennen weg van me. Ik wil niet dat jij wegrent.” Ze keek me met een flauw glimlachje en treurige ogen aan. Ik greep haar pols vast zoals we dat vaker deden. “Ik zal niet wegrennen Julia. Ik heb je.” Ze knikte met gebogen hoofd. “Ook dat heb ik vaker gehoord Rosalie.” Ze keek me weer aan en haar ogen stonden ineens donker. “Laat maar zien wat je kan, je hoeft niet bang te zijn. Er is niks aan de hand… Dat zeiden ze.”
“Wie?”
“Mensen.”
“Ik dacht dat jij niet bang was.”
“Ben ik ook niet. Ik wil jou beschermen.”
“Beschermen waartegen?”
“Mij.”
Ik slikte. Mijn hart ging tekeer in mijn borstkas en ik had een raar onderbuik gevoel. Ik wilde al die tijd meer van haar weten, zou ze nu wat met me willen delen?
“Ik ben niet zoals die mensen Julia. Net als dat jij ook niet zoals anderen bent.”
“Prima. Je tafel is iets verschoven sinds de laatste keer dat ik hier was, je boeken staan verkeerd…” Ze liep er heen. Ik hoorde dat ze aan het schuiven was. “Hm…” bromde ze. “Deze ken ik niet.” “Wil je hem lenen?” De docente in mij moedigde maar wat graag leerlingen aan om te lezen. Ze liet de bladzijdes snel door haar vingers bladeren en zette hem terug. Blijkbaar leek het haar niks. Ze schraapte haar keel. “Zo. Dat is beter.” Ze kwam weer terug gelopen en ging naast me zitten.
“Wat heb je veranderd?”
“Tessa de Loo en Geert Mak zaten verkeerdom. En Kluun komt voor Giphart.” Ik keek haar verbaasd aan. “Waarom?” Ik wachtte gespannen. Ze wreef even met haar hand over haar kin en mond. “Hoewel de Loo en Mak uit hetzelfde jaar komen, is de Loo vijftien oktober jarig en dus eerder geboren en aangezien je ze op geboortejaar hebt staan… Kluun komt uit negentienvierenzestig en Giphart negentienvijfenzestig.” Ze lachte flauwtjes en leek eerder verdrietig. “Je bent de eerste die het ziet…” Stamelde ik. Ik was verbijsterd. Ik had nog nooit een leerling of überhaupt maar iemand hier gehad die dat soort dingen wist en had gezien. Ik moest altijd aan mensen uitleggen in welke volgorde ik mijn boeken had staan. En toen besefte ik me dat Julia geen gewone leerling was. Was dat waarom Omi bang was dat ik geïnteresseerd was in haar supergeheugen?
“Het is een vloek en een gave.” Ze streek met haar hand achter haar oor langs. “Wat nog meer? Wat zie je nog meer?” Ze keek me strak aan. Ik hield haar weer bij haar pols vast en kneep erin van spanning. Ik had haar, wilde haar niet loslaten.
“Ik weet dat je laatst een spin geplet hebt, dat je nog niet zo lang geleden sperziebonen op de bank hebt gegeten en dat er in de koelkast onder andere een halve komkommer ligt, twee tomaten, wat wortels en een aangebroken pak rijstmelk.” Ik kreeg de rillingen. “Hoe weet je dat?” Ik fluisterde, toch een beetje bang voor het antwoord. “Daar is de spin geplet, op je muur.” Ze wees naar waar ik twee avonden geleden inderdaad een kleine spin dood had geslagen. “Er ligt nog een sperzieboon onder je bank, die is eronder gerold. En het bonnetje van je boodschappen ligt in de schaal bij je voordeur waar je ook je sleutels in legt.” Ze keek me voorzichtig aan. “Hoe weet je dan dat de komkommer nog maar half is en de melk aangebroken?” Ik zat met suizende oren te luisteren.
“Omdat je gisteren gado gado hebt gegeten met komkommer. En aangezien je elke dag rijstmelk mee naar school neemt voor in je koffie moet het pak dus wel aangebroken zijn omdat je hem gisteren gekocht hebt.”
“Ik had ook nog een oud pak gehad kunnen hebben die eerst op moest.”
“Dat had gekund maar dan had je niet snel tussen school en je date nog melk gehaald. Dan had je ook kunnen wachten tot vandaag en straks melk kunnen halen.”
Mijn hart was aan het bonzen, ik voelde me opgewonden worden. Ze had ook van de buren geweten dat die vanavond hutspot zouden eten, hoe wist ze dat in godsnaam? Hoe wist ze dat ik gado gado had gegeten?
“Zie jij ook geesten?”
Ze deinsde achteruit en schudde haar ongelovig haar hoofd. “Nee, Rosalie. Geesten bestaan niet. Dood is dood.” Ik keek haar onderzoekend aan. Mijn ademhaling ging sneller. Ze leek zich niet op haar gemak te voelen. Misschien kwam dat door het feit dat ik haar als een hongerige wolf aan zat te staren.
“Dus je onthoud alles?”
“Alles.”
“En dan?”
“Hoezo en dan?”
“Wat doe je dan?”
“Niks. Ik probeer het meeste te negeren maar mijn hersens slaan alles op zodra ik het zie.”
“Je zei dat het een vloek en een gave is. Hoezo?”
“Omdat ik alles onthoud.”
Ik keek haar niet begrijpend aan. “Alles Rosalie…” ze sprak traag en keek me indringend aan. Ik begreep het nog steeds niet. “Ik onthoud alles wat ik ruik, zie, hoor, proef en voel. Ik onthoud de pijn, de blijheid, de opwinding, de vreugde, het verdriet. Alles.” Mijn ogen lieten de haren niet meer los. Elke spier in mijn lichaam stond gespannen. Elke vezel in mijn lichaam wilde haar nu nog meer. Mijn hoofd stond op springen.
“Het is een gave omdat ik dingen zie en opmerk die me tijdens het werk helpen. Ik weet dingen van mensen zodra ik ze zie. Dingen die ze verborgen proberen te houden. Verlangens en verledens. Verdriet en pijn maar ook hun honger en wensen. Het is een gave omdat ik daardoor snel informatie op sla en terug kan halen. Ik weet wanneer er iets fout gaat en waar het waarschijnlijk aan ligt…Alsof mijn hersenen één grote bibliotheek zijn waar ik informatie uit terug kan vinden.” Haar lippen bewogen maar ik verstond maar half wat ze zei. Ze was zo sexy.
“Het is een vloek omdat…” Ik greep haar vast en kuste haar. Ze leek verrast want ze deinsde wat achteruit maar ik hield haar vast, mijn lippen stevig op de hare gedrukt. “Rommsmalie?” Ik liet haar lippen los. “Ssssst.” Mijn vinger voor haar lippen drukkend. Haar warme adem tegen mijn vinger voelend door het kleine spleetje van ongeloofwaardigheid die ze met haar lippen uitbeeldde. Haar ogen onderzochte me. “Ik geloof je, je hoeft je voor mij niet te bewijzen.” Ik dook op haar schoot en kuste haar terwijl ik haar bij haar haar vast had. Ze hield me vast aan mijn benen net onder mijn broekspijpen. Warme handen. Haar hersens waren fantastisch. Een beetje griezelig maar fantastisch. “Ik wil poseren voor je, ik wil dat je naar me kijkt. Me opslaat in je geheugen.” Kreunde ik naast haar oor. Haar donkergroene ogen keken me overdonderd aan. Ik glimlachte. “Ik zei toch dat ik niet weg zou rennen.” Ik greep haar kin en kuste haar weer. “Beveel me en kijk naar me met je donkergroene ogen en die fonkeling. Zeg me wat je ziet.” Mompelde ik. Mijn hoofd was in een roes. Ik voelde mijn onderbroek nat worden. Ik was nog nooit zo dichtbij haar geweest, dat bange hertje at nu uit mijn hand. Ik had haar vertrouwen wat me wild maakte.

Ze rukte zich van me los en hield me stevig vast aan mijn armen. “Blouseje uit, bh uit en op je rug op de bank.” Ze grijnsde en ik beet op mijn tong. Ik begon zo rustig mogelijk mijn knoopjes los te maken terwijl de opwinding door mijn lijf gierde. Mijn borsten deinde op en neer door mijn ademhaling. Ik likte mijn lippen nat die droog waren door mijn gehijg. Ik had mijn blouseje vast in één hand en wilde hem op de grond gooien maar ze keek me afkeurend aan. Ik twijfelde en ze pakte hem van me over, legde hem netjes over de rand van de bankleuning zodat hij niet zou kreukelen. Ik keek er beduusd naar en voelde mijn clitoris kriebelen. Ik deed mijn bh uit en legde die over mijn blouseje. Ik klom van haar schoot en ging op mijn rug liggen. Ik zag dat ze de handboeien naast haar glas legde, ze had blijkbaar ook haar rechterhand eruit gewurmd. Als heks was ze niet te vangen. Ik hield mijn adem in toen ze opstond. Ze liep weer naar de boekenkast. Ik volgde haar met mijn ogen. Probeerde haar op te slaan. Ik hoorde haar vingers over de ruggen gaan. Ze haalde er een boek uit en kwam kalm naar me toe gelopen. Ze had het boek vast wat ik in het ziekenhuis had gekocht. Ze pakte mijn arm vast en legde die boven mijn hoofd neer. “Buig hem een iets.” Mijn elleboog stond nu in een hoek. Ze tilde mijn andere arm op die tegen de rugleuning van de bank aan kwam. Ze legde het boek met de bladzijdes open gespreid over mijn borsten met de kaft omhoog en plaatste mijn hand er voorzichtig erop. “Zoals ik al zei, je hebt mooie borsten maar dat is niet alles wat je bent.” Ze grijnsde lief en liep naar mijn benen. Haar vingers gleden over mijn scheen benen. Ze deed rustig mijn schoenen uit en haar vingers streelde mijn enkels. Ik voelde me veilig en geliefd. Mijn been bij de rugleuning van de bank moest ik buigen. Ze liep weer terug naar mijn hoofd en streelde me even. Haar hoofd legde ze in haar nek en ze kreunde iets terwijl ze tegen de bankleuning aangedrukt zat. Ik begreep niet goed wat ze deed. Ze rechtte zich weer. “Deze maar weggooien?” Ze hield een halve sperzieboon voor waar wat haar en pluisjes aanzaten, onder de bank vandaan gehaald. Ze grijnsde en liep naar de keuken. Ik hoorde de prullenbak open gaan. Ik deed mijn ogen even dicht en glimlachte. Ze kwam weer bij me op haar hurken zitten en liet haar ogen over mijn lichaam gaan. Daarna keerde ze zich van me af en verschoof de tafel iets naar de boekenkast om vervolgens op haar hurken een eindje van de bank af te zitten. Ik keek naar haar. “Kijk eens opzij voor je uit.” Ik moest langs haar heen kijken maar mijn ogen wilde haar niet loslaten. “Rosalie…” zei ze zacht en streng. Ik kreeg kippenvel en probeerde met veel moeite mezelf los te rukken van haar. Ik focuste me op haar glas en de boeien die er naast lagen. Ik voelde hoe haar ogen me bekeken, ze namen me op. Zagen alles van me, ik had niks te verbergen. Wilde niks verbergen. Ik wilde dat ze naar me keek. Ik wilde dat ze me onthield, ik weet niet waarom. “Nu je broek en onderbroek uit en op je buik liggen.” Gebood ze me. Ik wist niet hoe snel ik mijn broek uit moest doen. Ik wilde hem bijna op de grond gooien toen boze ogen me aankeken. Snel legde ik hem over de bankleuning. Samen met mijn onderbroek. Ik had nog nooit zo naakt op de bank gelegen. Ik hoopte maar dat de bank niet al te nat werd door me. Ik wist niet hoe ze me verder wilde hebben en ik lag er een beetje saai bij, als een aangespoelde vis. Ze kwam op het randje naast me zitten wat maar net ging. “Hoofd omhoog, armen onder je, boek vast, benen kruislings omhoog.” Het duurde even voor de informatie in mijn hersens waren aangekomen doordat mijn clitoris nog heviger begon te kriebelen. Ze trok mijn haar uit mijn staartje en kamde het met haar vingers voordat ze het invlocht. Haar persoonlijke aandacht voor me maakte me bijna weer emotioneel. Ik had nog nooit zoveel aandacht van iemand gehad. Haar vingers kriebelde me lekker over mijn rug. “Hoe voel je je?” “Gelukkig.” Bracht ik met moeite uit. Iets wat ik me in lange tijd niet gevoeld had besefte ik me. Haar hand gleed naar mijn billen wat een aangenaam gevoel was. Een zachte pets kwam uit het niets. “Dat is één.” Fluisterde ze in me oor. Het was meer de verrassing die me had laten schrikken en mijn hart liet bonken. Ik had pijn verwacht maar die kwam niet. Eén van wat? – dacht ik koortsachtig. Ze stond op en liep naar de schuifdeur om me vanuit daar te bekijken. “Hoofd achter je boek.” Ik keek naar de bladzijde voor me maar ik kon niet lezen wat er stond. Mijn hoofd had daar geen zin in. Ik keek stiekem naar haar, net over het randje van het boek heen. Ze stond daar met haar vestje open in haar bh en slipje als een schaduw. Krachtig en stevig. Ik zag haar ogen niet maar ik wist dat ze waarschijnlijk aan het grijnzen was. Hector kwam langzaam naar haar toe gelopen met zijn kop gebogen, hij ging aan haar voeten liggen. Ik kon een lach niet onderdrukken. Zelfs Hector was onder de indruk van haar aanwezigheid. Ze ging op haar hurken zitten en aaide hem over zijn kop. “Ik zal jou ook wel een keertje doen meneer. Nu ben ik even met je bazin bezig.” Ik lachte. Ze deed het gordijn dicht zodat niemand meer naar binnen kon kijken. “Ga maar staan.” Ik kwam van de bank af en stond naakt in de woonkamer met het boek in mijn handen. In de hoek stond een lamp die ze uit het stopcontact haalde en meetilde. Ze plugde hem in het stopkast naast de servieskast en deed hem aan. De witte muur werd nu verlicht. De rest van de woonkamer was vrij donker. Ze liep weer naar me toe en keek me uitdagend aan. “Ik ga je vastbinden.” Ik knikte. Haar ogen leken nog meer te fonkelen door het weinige licht. Ze pakte het boek van me aan en legde hem op de salontafel. Uit haar tas haalde ze een zwart ding met drie banden eraan. “Deze doe ik om je nek, deze om je polsen. Weet je het safe woord nog?” “Appels.” Zei ik vlug. Ze knikte. “Maar als je stop zegt zal ik ook naar je luisteren.” Draai je maar om. Ik draaide me om en keek naar Hector die ons gadesloeg vanuit het schermerdonker. Ik voelde dat ze mijn vlecht omhoog hield. “Hou eens vast.” Ik nam mijn vlecht over en voelde haar handen de band om mijn nek vast maken. Het was een rekbare band die niet strak zat en met klittenband dicht te maken was. Toch vond ik het spannend. Haar vinger gleed over mijn ruggengraad tot aan mijn billen en een rilling ging door mijn lijf. Ze pakte mijn hand vast die de vlecht vasthield, ze hield hem achter mijn rug en boog mijn arm recht. Ik voelde dat ze ook daar een band om deed, om mijn pols. Krampachtig hield ik mijn hand in een vuist. “Ontspan lieverd.” Haar hand die mijn vingers geboden de vuist te ontbinden. Mijn andere pols bond ze ook zo vast. Ik voelde dat ze iets aan de band trok die over mijn rug liep waardoor mijn schouders nu naar achter getrokken werden. Mijn armen zaten nu recht achter me gebonden, mijn handen een eindje uit elkaar. Haar vingers gleden omhoog van mijn polsen naar mijn schouders. Ik sloot mijn ogen. Ze wist precies hoe ze me moest aanraken om me gek te maken. Ze ging voor me staan en keek me met een glimlach aan. “Goed zo? Niet te strak?” “Nee, niet te strak.” Ik glimlachte terug. “Mooi, kom maar mee…. Hier staan. Benen naast elkaar, je ene been iets omhoog op je tenen…. Goed zo.” Ik stond met mijn rug schuin naar de lamp die warmte afgaf. De muur een eindje naast me aan de linkerkant. Ik zag mijn schaduw op de muur, mijn borsten die vooruit staken. Mijn tepels waren inmiddels stijf geworden zonder dat ze er ook maar met één vinger had aangezeten. Ze duwde mijn hoofd voorzichtig van de lamp vandaan waardoor ik de andere kant op keek. Ik voelde de band om mijn nek iets trekken als een coltrui. “Niet laten vallen prinses.” Haar stem klonk gebiedend toch zacht. Ik voelde dat ze het boek op mijn hoofd legde. Ze liep van me weg.

Ze was zo prachtig. Ik kon wel uren naar haar staren. De lamp die een schaduw over haar heen liet vallen, haar prachtige contouren extra belichtte. Haar ronde heupen die bij het volgen van haar rug overliepen in een smalle taille, haar schouderbladen die iets uitstaken omdat ze naar achteren getrokken werden. Haar ellebogen waren een beetje ruw, ze zat waarschijnlijk vaak te lezen met haar ellebogen geleund op haar bureau in haar kantoortje. Ik liet mijn ogen glijden over haar zachte vlees. Haar mooie slanke benen die zich wiebelig staande probeerde te houden door alle gevoelens die ze nu had. Ik had haar natuurlijk allang opgeslagen in mijn geheugen. Een foto die niet meer te wissen was. Een beeld voor eeuwig vast gelegd. Ik wilde dat zij zag wat ik zag. Hoe mooi ze was. Op de bank met alles bedekt waarvan ze dacht dat dat het belangrijkste was. Of juist wat speelser met een blote kont lezend en opgeslokt in het verhaal. Ik had haar wel gezien, stiekem kijkend. Ik had haar gelaten, omdat ik zag dat ze ervan genoot. De aandacht die ik haar gaf, die ik haar wilde geven. Niet omdat het moest maar omdat ik van haar hield. Ik hield van haar zoals ik van Tyler, Kasper en Emma hield. Zo’n prachtig mens als zij verdiende aandacht. Verdiende het om van zichzelf te houden. Zo sterk voor de klas en zo onzeker daarbuiten.

Ze was een van de weinige geweest die me niet had uitgescholden voor wat ik zag, die me niet had toegeschreeuwd dat ik moest stoppen. Die me niet had gestraft voor het feit dat ik zo slim was. Ik had het gevoel dat ik haar echt kon vertrouwen. Dat ze echt wilde weten wie ik was en niet wat ik kon. Niet jaloers was, me niet wilde gebruiken. Iets wat ik niet kende. Wat nieuw voor me was. Toch had ik haar niet alles laten zien, niet alles verteld. Ik wilde haar nog steeds niet bang maken. Haar niet in paniek laten schieten. Bovendien had ik de hongerige blik in haar ogen wel gezien. Haar opwinding gevoeld. Dat maakte dat ik in tweestrijd was met mezelf. Het verleden en het heden die in elkaar overliepen. Een waarschuwende stem in mijn hoofd om niet mijn masker helemaal af te doen. Een gevoel van haar de twijfel van het voordeel willen geven in mijn hart. Twijfels en verlangen, ook bij mij. Maar daar wilde ik nu niet aan denken, niet op focussen.

Voor nu wilde ik haar laten genieten. En ik genoot stiekem ook. Dat ik haar mocht bekijken, dat ze dat van me wilde en gevraagd had. Dus dat deed ik. Ik bekeek haar. Zag haar, wist haar wensen, haar verlangens. Haar goede en slechte kanten. Maar ik zag nu vooral haar prachtige kanten.

Ik stond daar maar, wachtend. Ik voelde me heerlijk. Ik was blij dat ze de gordijnen had dicht gedaan zodat ik niet zo in de kijk stond. Daar zou ik echt om kunnen piekeren, dat wist ze. En waar Vincent me dan alleen maar meer zou hebben opgejut, nam zij juist de angst bij me weg. Ze was het voor, me altijd een paar passen voor. Nu snapte ik waarom, nu snapte ik ongeveer hoe haar hoofd werkte. Ze beschermde me.

Het voelde zo intiem met haar, veel intiemer dan met Kevin die bovenop me had gelegen. Ze raakte me nu niet aan, stond niet bij me in de buurt en toch voelde ik haar aanwezigheid. Haar blik in mijn rug, haar liefde die zich uitte in alles hoe ze met me omging. Niet ruw of hard zoals ik altijd had gedacht dat bdsm was. Maar rustig en veilig. Plotseling voelde ik haar weer achter me en mijn verlangen werd weer aangewakkerd. “Je bent prachtig Rosalie.” Fluisterde ze me in mijn oor. Het boek werd van mijn hoofd gehaald. “Zeg het.” Gebood ze me zachtjes en streng. “Ik ben prachtig?” het kwam er vragend en twijfelend uit. “Nee Rosalie, je bent prachtig. Zeg het.” Moest ik jij bent prachtig zeggen of ik ben prachtig? Ik wist het niet meer. “Rosalie, wie is er prachtig?” Ze kwam voor me staan. “Ik.” Zei ik zachtjes. Ze schudde haar hoofd. “Wat ben je?” Ik ademde diep in en zocht mijn stem. “Prachtig.” “Wie is er prachtig?” “Ik.” Ze schudde haar hoofd en keek me dreigend aan. Mijn ademhaling schoot weer omhoog en mijn hart begon harder te bonzen. “Ik.” Zei ik nu wat overtuigender. Ze schudde weer haar hoofd en kruiste haar handen voor haar. Ik wilde in paniek raken, wat wilde ze nou? Ik keek haar radeloos aan. “Kom op Rosalie.” “Ik ben prachtig.” Ze schudde haar hoofd weer. Ik voelde me hulpeloos en in de war. Ik wilde het goed doen, maar wat wilde ze? Wat wilde ze nou horen? “Ik ben prachtig.” Weer een nee. Ik begon dit zat te worden en werd een beetje boos. Ik stond hier naakt voor haar, kwetsbaar en ik kreeg alleen maar een afkeurende blik. Waarom? Ik voelde me kwaad worden. “Ik ben prachtig!” Weer een nee. Ik ging met mijn benen wijd staan, mijn armen kon ik niet bewegen. Ik stak mijn hoofd zover ik kon naar voren en schreeuwde in haar gezicht: “Ik ben prachtig Julia! Ik ben prachtig, ik ben prachtig, ik ben prachtig! En het kan me niet schelen of je dat gelooft of niet want ik ben prachtig!” Ik was buitenadem en keek haar verwoest aan. Ze kwam naar me toe en sloeg haar armen om heen, ik liet me tegen haar aanvallen. “Je bent inderdaad prachtig Rosalie.” Ik trilde. Ze hield me vast en ik legde mijn hoofd op haar schouder. Haar handen gleden zachtjes op en neer over mijn armen. Ik begroef mijn kin in haar zachte vestje. Onwillekeurig begon ik zacht te lachen. “Ik ben prachtig.” Fluisterde ik.

Ze kwam weer los van me en grijnsde. “Je bent ongelofelijk prachtig Rosalie.” Ze streelde me over mijn hoofd. Ik voelde me euforisch. Tuurlijk was ik prachtig. Kiki vond me prachtig, Kevin vond me prachtig, Julia die zelf zo’n schoonheid was vond me prachtig. “Nog eentje doen dan?” Ik knikte opgewonden. Ze liep weer naar haar tas en haalde er wat uit. “Deze doe ik om je enkels.” Ze liet het me zien, een korte zwarte stang met aan beide kanten twee banden voor om mijn enkels. “Prima.” Grijnsde ik naar haar. “Omdraaien, zelf even aangeven hoe ver je kunt. Als het pijn begint te doen gelijk laten weten.” Zei ze streng. Ik knikte. Ze maakte de band achter mijn rug iets losser. “Benen wijd en je rug gebogen vanuit je heupen. Benen recht.” Hoewel ik vrij lenig was kon ik niet meer met mijn handen op de grond als ik niet vastgebonden was geweest, zo lang waren mijn beenspieren niet. Ik probeerde zover mogelijk te buigen als mijn kuitspieren me toe lieten. “Benen wijder.” Ik zette ze nog iets meer uit elkaar waardoor ik nu meer mijn hamstrings aan de binnenkant van mijn been begon te voelen.
“Gaat het zo?”
“Jawel.”
“Rosalie.”
“Ja het gaat Julia.”

Ze bond eerst mijn ene enkel vast, verlengde de stang en bond toen mijn andere enkel vast. Ik kon nu niet meer mijn benen verplaatsen. Haar handen gleden eerst buitenlangs over mijn benen en toen zachtjes aan de binnenkant. Tussen mijn benen door, heel eventjes mijn schaamlippen rakend. Ik kreeg stuiptrekkingen in mijn onderbuik. Ze maakte mijn vlecht los en liet haar vingers door mijn haar gaan. Ze liet mijn haar langs mijn oren vallen en voor een deel langs mijn gezicht. De lamp stond nu rechts van me en ik kreeg het er warm van. Ik merkte dat ik steeds meer begon te zweten. Ik zag niks meer door mijn haar, voelde mijn spieren in mijn benen steeds meer en mijn rug voelde ik ook wat meer trekken. Ze legde het boek achter in mijn handen. Ik voelde weer haar handen over mijn billen glijden. Rondjes draaiend, masserend. Ik moest moeite doen om te blijven staan. Weer een zachte pets op mijn andere bil waardoor ik van schrik bijna voorover kukelde. Ze hield me tegen met haar andere hand. Haar ademhaling dicht bij mijn oor. Ik kreunde en sloot nog net op tijd mijn mond voordat een sliert kwijl op de vloer zou vallen. “Dat was twee mooie dame, nog maar acht heb je er tegoed.” Zei een zachte stem. Ineens begon me wat te dagen. Kiki, ik had haar uitgedaagd bij Kiki toen ze die mat was gaan halen. Eén pets voor elke tel die ik haar op de stoep had laten staan en ik had tot tien geteld. Een golf van adrenaline ging door me heen. Een soort lekkere angst bekroop me. Ze wist het nog, tuurlijk wist ze het nog. Ze onthield immers alles toch? Griezelig, angstaanjagend maar vooral erg opwindend. Het begon steeds meer tot me door te dringen. De macht die ze daarmee had en dus ook over mij. Een rilling ging door mijn lijf waardoor ik me maar net met moeite weer staande wist te houden.

“Hoofd rechtop. Vooruit kijken.” Haar stem kwam een eind van links dus ik nam aan dat ze daar stond, ik zag alleen wat van de gordijnen tussen mijn haar door. Ik voelde dat het mijn lichaam moeite koste om zo te blijven staan maar ik wilde geen appels zeggen. Dit moest ik toch kunnen? Even was ik bang dat ik weer voorover zou vallen. Al snel voelde ik twee handen die me omhoog hielpen. Mijn gordijntje van haar werd opzij geschoven en ik zag twee donkergroene ogen met genegenheid naar me kijken. “Nog eentje dan, omdat je zo prachtig bent.” Ze knipoogde en gaf me een kus op mijn wang.

Tot mijn vreugde maakte ze de stang weer los en kon ik mijn benen weer dichter bij elkaar doen. “Ga maar zitten op je billen met je benen er langs.”
“Maar dan wordt de vloer nat.” Floepte ik er lichtelijk in paniek uit. Wat als dat niet meer uit de vloer ging? Ze kwam dicht voor me staan en hield mijn kin omhoog. “Dat is niet mijn probleem prinses.” Oh die stem van haar, meedogenloos en duister. Mijn lichaam sidderde en ik werd nog natter. Ik was haar marionetje omdat ze mijn respect had maar vooral omdat ik het heerlijk vond zoals ze met me speelde. Ik liet me voorzichtig door mijn knieën zakken en ging op mijn kont zitten. Ze kwam op haar hurken voor me zitten, nog steeds hoger dan dat ik zat. Ik zag het nu, de verhouding. Mijn benen sloeg ik half onder me zodat ik niet direct met mijn schaamlippen en nattigheid op de grond zat. Mijn knieën schuin voor me. Ze pakte mijn ene been vast en haalde die onder me vandaan waardoor ik de koude grond nu helemaal voelde. Mijn poepertje kneep samen door de aanraking met de vloer. Shit, ik had gehoopt dat ze het niet had gezien maar wie hield ik nou voor de gek. Ze zag natuurlijk alles. Haar hand gleed even tussen mijn benen door en ik hield mijn adem in. Haar vingers aaide tussen mijn schaamlippen door. Ik wilde meer, haar hand voor eeuwig daar veilig in mijn holletje tussen mijn benen. Ik keek haar aan en ze grijnde zelf genoegend. “Dat wordt boenen Assepoester.” Ik haatte haar en ik hield van haar. Ik genoot van elke minuut met haar.

Ze legde het boek een stukje schuin bij me vandaan. Ze snoerde de band achter mijn rug weer wat strakker waardoor ik rechtop met mijn schouders naar achteren zat. Ze deed mijn haar weer een beetje in de war en half voor mijn ogen. Ik zat in het schijnlicht van de lamp alsof ik alle aandacht had op toneel. Gelukkig was alleen Julia mijn publiek, ja en Hector die zat naast haar en hield haar in de gaten. “Naar het boek kijken prinses.” Ik moest mijn nek iets draaien en probeerde mijn ogen te houden op waar ik dacht dat het boek lag. “Hoofd iets buigen.” Ik deed wat ze me vroeg. “Wat vind jij Hector?” Hij blafte, ik glimlachte achter mijn harensluier. “Je hebt gelijk, nou kom maar dan.” Ik hoorde zijn poten over de vloer naar me toe komen. “Naar het boek kijken Rosalie.” Ze vlocht mijn haar weer in. Hector zat netjes schuin voor me met het boek in zijn bek. Ik hoopte maar dat het niet al te nat werd van zijn kwijl, dus dat Julia snel op zou schieten. Hector keek me met zijn trouwe hondenogen aan.

“Net Belle en het beest.” Hoorde ik Julia glimlachend zeggen. “Oké, klaar lieverd. Hector los.” Hij liet het boek vallen. Julia kwam op haar knieën bij me zitten en maakte de band om mijn hals los. “Ik zal ze je maandag geven.”
“Wat?”
“De tekeningen.” Ik was dat al helemaal vergeten mijn hoofd was met hele andere dingen bezig geweest.
Ze hielp me uit de boeien achter mijn rug en legde die naast me neer op de grond.
“Hoe lagen jij en Kevin eigenlijk?”
“Jaloers?”
“Nee hoor, vroeg ik me gewoon af.” Ze haalde niet haar schouders op maar zo klonk ze wel.
“Had je er bij moeten zijn…” Ik keek hoe ze de spullen opruimde in haar tas. En ik vroeg me af hoe het met haar zou zijn om zo te liggen. Ik schraapte mijn keel: “ik lag op mijn rug, hij half op me…” Ik ging languit op de grond liggen en gebaarde dat ze naast me moest liggen. Ze stapte over me heen en nam plaats aan mijn linkerkant met haar rug naar de muur. “Zo en dan zo en jij dan zo en hier je hand.” We lagen zoals ik met Kevin had gelegen alleen dit keer voelde ik niet iets prikken in mijn dijbeen. Het licht scheen over ons en langs Julia heen zag ik wat schaduwen op de muur. Ik draaide mijn hoofd weer recht en keek stuurs naar het plafond. Ze draaide mijn hoofd met haar hand die eerst op mijn borst had gelegen, naar haar toe. “Hoi.” Zei ze alsof ik haar nog nooit eerder had gezien.
“Hoi…” Ik voelde me verlegen worden. Haar donkergroene ogen stonden zacht en keken me teder aan. Haar warme verbonden hand die ze weer op mijn borst had gelegd, voelde veilig. Alsof ze mijn borst beschermde. “Hij was wel helemaal naakt…” Merkte ik losjes op. Mijn hand gleed over haar buikspieren. Ze draaide zich van me weg en deed haar vestje, bh en slipje uit. “Zo beter?” Ze drukte zich weer tegen me aan, nu naakt. Met z’n tweeën lagen we op de houten vloer midden in de woonkamer. Ik voelde de spanning in mijn lijf door haar warmte en haar schaamlippen tegen mijn been. Onze knieën die elkaar zachtjes raakte. De mijne wat ronder dan die van haar die wat hoekig was. Onwillekeurig gleed mijn blik naar beneden tussen haar benen. Ik had nog nooit een vrouw daar aangeraakt. Alleen Kiki met een kwast.

Haar buik was lekker zacht en niet harig, haar spieren erachter hard gespannen. Het maakte me altijd zo weeïg in mijn hoofd, die buikspieren van haar. Haar krullen danste om haar hoofd en ze leek op een zachtaardige krachtige leeuwin. Haar teint hier en daar wat donkerder door de schaduw die het licht veroorzaakte. Terwijl daar waar het licht haar huid raakte, leek ze lichtgoud te kleuren. Mijn gouden heks. Ze was zo indrukwekkend mooi, ik kon er nog steeds maar niet over uit dat juist zij naast me lag. Ik hoorde mijn moeder in mijn hoofd zeggen dat een vrouw als Julia veel te hoog gegrepen voor me was. Mijn ademhaling ging snel, die van haar was juist heel rustig. Kalm. Ze was altijd kalm, kon ik dat ook maar zijn.

Aan haar ademhaling te zien was ze opgewonden maar in haar blik zag ik verlegenheid en ook een verlangen. Ik voelde de spanning bij haar. Haar spieren, altijd zo aangespannen. Stress die in haar zat en zich steeds verder opbouwde. Haar hand in een vuist of onrustig heen en weer door de klas lopend. Piekerend, malend en soms zelfs bangig zonder opgaaf van reden. Dit goudlokje zag zoveel beren op de weg dat ze zelfs de knuffelberen er niet meer van wist te onderscheiden. Want zelfs nu we bezig waren was ze aan het piekeren geweest. Dat de vloer nat zou worden bijvoorbeeld. En ik had haar wel verschrikt zien kijken naar Hector met het boek in zijn bek. Niet alles was het piekeren waard maar dat had ze nog niet door. Ze durfde zich nog niet helemaal te geven, zich nog niet helemaal los te laten en te vertrouwen dat het goed kwam. Dat had waarschijnlijk niks met het vertrouwen in mij te maken maar was gewoon het aard van het meisje. Dat zou wat meer moeite kosten om dat eruit te krijgen bij haar. We waren nu vooral nog aan het werk aan haar eigenwaarde en zichzelf accepteren en liefhebben. Dat ze zich aan haar buren zo vrijpostig had durven laten zien was een grote stap geweest. Maar daarvoor bij Kiki had ze zichzelf ook durven te showen.

Ze keek me aan met haar prachtige helderblauwe ogen, zoekend naar iets. Ik was geen helderziende zoals mensen vaak dachten. Bij Rosalie zag ik nu niet waar ze aan dacht, anders dan dat ze haar ogen over me heen liet gaan en net wat langer naar mijn schaamlippen keek dan dat ze de rest had bekeken. Ze had gezegd dat ze me wilde proeven, waarschijnlijk een verlangen van haar om het te ontdekken. En ook een deel van zichzelf te ontdekken. Standvastig hield ze een hand op mijn buikspieren, ze had er blijkbaar iets mee. Dat vond ik wel schattig. We lagen zo samen dicht tegen elkaar aan en ik begreep nu wel waarom het zo intimiderend voor haar was overgekomen met Kevin. Ik had hun in een hele andere opstelling gezet, niet met haar als een soort hoer op haar rug. Alsof een vrouw zich altijd onder de man moest bevinden. Als onderdanige, ondergeschikte. Ik zou haar juist zo neer gezet hebben dat te zien was hoe krachtig ze was, hoe sterk als vrouw zijnde. Want zelfs al waren Rosalie en Kevin bijvoorbeeld al jarenlang partners geweest, dan nog was het geen mooie pose vond ik. Weinig liefhebbend, weinig tot de verbeelding toelatend en vooral vrouwonvriendelijk. Mijn idee was dus hopeloos mislukt waardoor ik nu weer de schade aan het herstellen was. Ik durfde mijn fouten gewoon toe te geven maar ik had niet kunnen weten dat de persoon die hun zo neergezet had zo onkundig geweest was. Dat was uit mijn handen. Ik hoefde geen controle over Rosalie maar hierbij was wat sturing van mij hoogstwaarschijnlijk beter geweest.

Het warme gele licht maakte dat haar huid minder bleek zag, ze voelde warm aan en haar knie drukte licht trillend tegen de mijne aan, gespannen spieren. Ze glimlachte verlegen naar me. Met mijn vingers van mijn rechterhand streek ik wat haren van haar voorhoofd weg.

Hector lag inmiddels aan onze voeten en ik voelde zijn warme ademhaling. Haar hand gleed van mijn borst en aaide mijn buik, zachtjes heen en weer onder mijn navel. Ik probeerde te ontspannen maar dacht plots aan wat Kevin had gezegd.
“Denk je dat ik een goede directrice zou zijn?” Ik onderzocht haar gelaatsuitdrukking. Wilde weten wat ze dacht, wilde weten hoe ze me zag.
“Nee.” Punt. Geen twijfel of aarzeling in haar stem. Een keiharde nee. Ergens deed haar afkeuring me pijn. Ik had verwacht dat ze me wel zou steunen, vooral omdat ze juist dacht dat ik prima domina kon zijn. Ze dacht dus dat ik het niet kon, dat ik er niet geschikt voor was. Maar waarom? En waarom wilde ik haar goedkeuring zo graag?
“Rosalie…”
“Ja, Julia?”
“Sommige mensen wensen rijkdom, een goede carrière, een groot huis en een goede gezondheid. Dat is een verlangen die ze hebben, een wens waar ze voor willen werken.” Ik luisterde naar haar woorden, zag haar lippen ze uitspreken. Raakte bedwelmd in haar donkergroene fonkelende ogen. “Maar als je die mensen zegt dat als ze morgen wakker worden al hun wensen in vervulling zijn gegaan. Zouden ze dan gelukkig zijn denk je?”
“Nee.” Zei ik zachtjes. Mijn hand rustte nog steeds op haar buikspieren die bewogen als ze praatte. Haar hand aaide liefkozend over mijn wang en slaap.
“Waarom niet?”
“Omdat ze dan alles hebben.” Fluisterde ik.
“Omdat het verlangen dan weg is. En juist dat is wat ons aanzet om er voor te willen werken. Om van kleine successen te kunnen genieten en in te kunnen zien dat, hoewel sommige wensen misschien niet haalbaar zijn de wens op zich al voldoening kan geven omdat de weg er naar toe net zo vervullend kan zijn. Sommige vervulde wensen kunnen vreugde geven maar met de meeste dingen is dat maar voor even. Raken we uitgekeken op wat we hebben. Willen we toch een nog groter huis, nog meer geld of een nog betere baan. Maar er zijn ook wensen die voor langere tijd een vervuld gevoel geven. Omdat we daar voor geboren zijn. Wat wens jij Rosalie?” Haar hand bleef rusten op de plek van mijn baarmoeder. Ik kreeg een brok in mijn keel. Ik wilde helemaal geen directrice worden, die wens had ik nooit gehad want ik had er simpelweg nooit over nagedacht tot gisteren. Ik hoefde niet enorme rijkdommen of een heel groot huis wat ik onmogelijk kon schoon houden. Mijn grootste wens was nog steeds om kinderen te hebben. “Die wens, dat verlangen Rosalie… Wat ik je wil zeggen is dat je daar geen man voor nodig hebt. Je kunt die wens in vervulling laten gaan als een krachtige zelfstandige vrouw, een sterke moeder. Dat zit in je.” Haar hand gleed verder naar beneden en haar vingers geleden tussen mijn schaamlippen. Ze keek me strak en ongewogen aan. Ik trok mijn knieën op en ik voelde twee vingers naar binnen glijden. Ze bleef me aankijken terwijl de rillingen door mijn lijf gingen. Ik wist niet wat voor toverspreuk ze gebruikte maar het gevoel in mijn vagina was overweldigend. Met haar duim wist ze mijn clitoris precies op juiste plek te raken en die één enkele aanraking liet een stroomstoot in mijn lichaam vrij wat zo heftig voelde dat het mijn adem benam. Ik verdronk in haar ogen en voelde mijn lichaam trillen. De tranen liepen zachtjes over mijn wangen en voor ik het wist lag ik te schokken op de grond. Ze had haar hand op mijn venusheuvel gelegd terwijl de golf van mijn orgasme nog door mijn lijf beukte. De opgebouwde spanning van de afgelopen week leek met een oerknal mijn lichaam te hebben verlaten. Ik hapte naar lucht, niet in staat om iets te kunnen zeggen. Ik had niet eens gekreund. Het was zo plotseling, zo heftig en zo overweldigend. Haar vingers, haar woorden, haar ogen, ze had me gezien. Ze had me opgeslagen. Ze had me gevoeld en ze had me mijn kinderwens terug gegeven. Ze kende me beter dan ik mezelf kende. Was het raar om te wensen dat ze mij kinderen had kunnen geven? Ik sloot mijn ogen en voelde de ontspanning door mijn lichaam trekken, rust.