Verteld door Rosalie en Julia

Haar spanning was eruit geschoten, snel en heftig. Ik had als domina al heel wat orgasmes gezien maar nog nooit zo eentje als die van haar. De meeste vrouwen begonnen te gillen of zelfs te krijsen als ze zo heftig klaar kwamen. Rosalie had niks gezegd, geen geluid gemaakt. Alsof haar lichaam er al die tijd op zat te wachten terwijl haar hoofd met andere dingen bezig was geweest.

Ze had haar ogen dicht, ze was uitgeput, het had haar veel energie gekost. Dat was niet zo gek, als je zoveel emoties hebt die van de hak op de tak gaan. Van verdriet, angst tot blijdschap en opwinding. Net een achtbaan. En dat koste energie. Ik hees me snel in mijn ondergoed en ondersteunde daarna haar rug met mijn ene arme terwijl ik mijn andere arm in haar knieholtes plantte en haar optilde. Ik liep met haar naar de bank en zette haar tegen me aan op schoot. “Ik heb je lieverd.” Haar hoofd lag tegen mijn borst aan en ik hing wat tegen de rugleuning van de bank. Ze trilde nog na en ik zag een beeld van de zetel aan de voorkant van het huis bij het raam, in mijn hoofd verschijnen. De zetel met de roze deken erop. Ik legde haar voorzichtig op de bank tegen de rugleuning aan en liep naar het nisje aan de voorkant waar de zetel stond met de deken netjes opgevouwen over de leuning. Ernaast stond een klein tafeltje waar een boek op lag. Achter de zetel stond de kast met de foto van haar vader en de echo’s van haar dochtertjes. Ik liep terug met de deken. Ik tilde haar weer op, zette haar weer op mijn schoot tegen me aan en wikkelde de deken om haar heen. Het zweet stond op haar voorhoofd en de tranen vielen nog zachtjes uit haar nu half geopende ogen. Ik omarmde haar en drukte haar tegen me aan. Ik begon zachtjes te wiegen.

De nazorg van je sub was belangrijk. Zo was er altijd een kans op een subdrop omdat de hersenen na het spelen uitgeput raakte. Wat voor mij als neuroloog bekend terrein was. Om bdsm beter te begrijpen en te begrijpen waarom mensen het deden was er enige uitleg nodig. Tijdens het spel kwamen er stofjes vrij in de hersenen.

Zo had je dopamine, een neurotransmitter. Een neurotransmitter was een stofje die hielp bij het overdragen van informatie tussen de ene en de andere zenuwcel. Dopamine was dus een boodschapper, die in verschillende circuits van de hersenen verschillende functies hielpen.
Zoals het gebied van motivatie om iets te willen leren bijvoorbeeld, het verbeterde je motoriek en het hielp bij het verwerken van informatie die van buitenaf binnen kwam.

Dopamine zorgde ook voor een geluksgevoel en voldoening. Het werd onder andere aangemaakt tijdens het sporten, het eten van bepaalde dingen of tijdens seks. Maar ook tijdens verliefdheid kwam dopamine vrij oftewel te roze bril die we op kregen waardoor iemand ineens het einde van de wereld was.

Het was een belangrijk hulpje bij het verwerken van signalen die je gedurende dag binnen kreeg. Je kon het vergelijken met een doorzichtige muur die je beschermde, tegen de zintuigelijke en emotionele input van buitenaf die je de hele dag door kreeg. En als alles maar gewoon door zou komen, dan zouden je hersens overprikkeld raken. De muur had een filter waardoor alles gefilterd werd en alleen de belangrijkste dingen doorkwamen en onthouden werden. En doordat die muur bij iedereen anders werkte kon bij de een opmerking als “wat zie jij er uit zeg!” opgevat worden als een belediging terwijl voor de ander het een uitnodiging was om een rondje te draaien en te laten zien dat de opmerking als positief ervaren werd. Want dopamine hielp dus bij het verwerken van de input die je kreeg hoe we iets hadden verstaan of wilde verstaan.

Bij een tekort aan dopamine was de kans op een depressie of haperende motorische functies groot. Of iemand kon heel gevoelig zijn voor input van buitenaf omdat de filter stuk was waardoor alles harder binnen kwam en iemand dan heel emotioneel reageerde. Tyler had soms teveel van dit spul in zijn hersenen waardoor hij sneller in een psychose kon raken. Zijn muur liet dan ook teveel door en de verwerking van de gegevens die binnen kwamen was dan van slag. Belangrijk en onbelangrijk liep dan door elkaar en ook waarheid en leugens waren dan niet meer te onderscheiden van elkaar.

In het geval van Rosalie zou zij zich nu gelukkig en beloond voelen en morgen waarschijnlijk beter in staat zijn om dingen te filteren en minder te piekeren. Ze kon dan het overzicht beter bewaren.

Dan was er endorfine, ook een neurotransmitter. Een stofje dat te vergelijken was met opiaten. Endo betekende binnen en fine kwam van het woord morfine. Niet zo gek dus dat het daarmee vergeleken werd. Het werkte in de eerste plaats pijnstillend en gaf ook een geluksgevoel en een gevoel van euforie. Endorfine werkte stress verlagend en zorgde ervoor dat er minder cortisol in je lichaam aangemaakt wordt. Cortisol was een stresshormoon die ons bij gevaar hielp om te overleven. Maar het is een hormoon waar je lever twee dagen voor nodig heeft om te verwerken, al die tijd zat er dan stress in je lijf. Bij teveel stress of een burn-out werd er te weinig endorfine aangemaakt en teveel cortisol.

Het nadeel van endorfine was dat het verslavend werkte en je steeds meer moest doen om het op te wekken. Ooit wel eens aan een zak chips begonnen en dat je dacht, nog eentje dan. Ach nog een chippie en dan leg ik hem weg? Voor je het wist had je de hele zak leeggegeten met een heerlijk gevoel daarna toch? Met dank aan de endorfine. Of nog een extra lekkere frikadel genomen omdat het mocht van jezelf want zo vaak ging je niet me je vrienden vissen en daarna een patatje halen toch? Met een geluksgevoel dankzij de endorfine zat je nog na te genieten in het zonnetje. Zat je in een dipje, nam dan wat vettigs zoals een chipje. Ook door suiker, chocolade en pittig eten werd endorfine aangemaakt. Maar was dat spul uitgewerkt dan kwam het schuldgevoel. Waarom had je je niet kunnen beheersen en gewoon alleen een handje chips in plaats van de hele zak? Je was toch aan de lijn of niet dan?

Sporters raakte verslaafd aan het geluksgevoel wat endorfine na het sporten gaf, Hierdoor wilde ze steeds beter presteren. Maar ook gokverslaafde en masochisten konden dankzij endorfine maar moeilijk stoppen. Waar sporters en gokverslaafden juist verslaafd raakte aan de endorfine zelf en het gevoel ervan, werkte dat bij de masochisten andersom. Een masochist die aan bdsm deed genoot van de pijn die hij of zij voelde. Maar door de endorfine die vrij kwam en de pijn afzwakte eiste ze in een bdsm spel steeds meer wat dus de grens naar meer pijn vergrootte. Hierdoor werd weer meer endorfine aangemaakt en gingen die mensen steeds een stapje verder.

In het geval van Rosalie zou het haar vooral een ontspannen gevoel geven waar ze op ten duur meer naar zou verlangen. En het was mijn taak als haar domina om haar grenzen dan te bewaken zodat zij niet verslaafd zou raken en dingen zou gaan doen die ze niet wilde, alleen maar om het gevoel dat endorfine gaf terug te krijgen.

Als laatste was er nog adrenaline. Ook een neurotransmitter net als de andere twee. Adrenaline liet je hartslag sneller slaan, het versnelde je ademhaling, het liet je zweten en zette je op scherp. Het zorgde dat je klaar was voor de vlucht of vecht reactie wat wel wat moeilijker was als je geboeid zat. Het zette tijdelijk je concentratie op scherp en je geheugen werkte beter. Je presteerde er beter door en het gaf je een kick, een gevoel dat je leefde. Sommige mensen waren er ook echt voor hun leven van afhankelijk. Het werd gebruikt bij reanimatie, hartstilstanden en anafylactische shock door bijvoorbeeld een allergie zoals Rosalie had met haar melk.
Maar juist door het gevoel even supernatuurlijke krachten te hebben omdat je dacht dat je alles aan kon, was het ook verslavend.

Alcohol, drugs en medicijnen konden de aanmaak van deze genoemde stofjes remmen of vergroten. Daarom wilde ik nooit voor het spel dat er alcohol genuttigd werd. Ook bij het contract opstellen liet ik ruimte open om mensen in te laten vullen of ze medicijnen gebruikte en zo ja welke. Dan wist ik waar ik aan begon. Ik wist dat Rosalie slaaptabletten nam. Dit kon op zich geen kwaad. Waarschijnlijk zou ze die juist minder nodig hebben als ze meer zou kunnen ontspannen door de stofjes die er nu vrijgekomen waren.

Dus het is niet zo gek dat mensen die aan bdsm deden, in welke vorm dan ook zich daarna lekker voelde, soms verslaafd waren en hun grenzen wilde opzoeken en uitbreiden. En zo ontstond er soms extreme bdsm, waar je dus alleen maar van kon genieten als je je pijngrens mede dankzij endorfine verhoogde. En dankzij die extreme beelden, waren mensen huiverig als je over bdsm begon.

Als je mazzel had en je had een goede dom of domina die wist hoe die stofjes werkte en de gevaren ervan, dan was je in goede handen. Na het spel was het belangrijkste om de eventuele kneuzingen, bloedingen en wonden te verzorgen. En in geval van echte calamiteiten om dit al eerder in een spel zo snel mogelijk door medisch personeel te laten uitvoeren. Daarna was het belangrijk om je sub niet zomaar alleen te laten tenzij dat vooraf afgesproken was. Dit klinkt logisch maar werd niet door elke dom en domina ook zo in de praktijk gebracht, vaak door onervarenheid. Want ook bij de dom of domina werden die stofjes aangemaakt. En je moest je er zelf voor waken dat je niet in de domspace kwam, zoals dat genoemd werd. Dat was te vergelijken met een high gevoel waardoor je niet meer goed kon nadenken, niet meer goed kon beslissen en je daardoor de controle op de situatie kon verliezen. Met vervelende gevolgen voor de sub, de relatie en het vertrouwen ervan.

Rosalie was niet iemand die ik in deze staat alleen moest laten. Want hoe leuk en lekker die stofjes ook waren, als het eenmaal uitgewerkt was en de realiteit weer langzaam terug kwam dan was er kans op een subdrop. Dit gold zowel voor de fysieke toestand als voor de mentale toestand van de sub. Fysiek voelde ze zich nu moe, slapjes en uitgeput. Haar lichaam had suiker voorraden gebruikt dus die moesten aangevuld worden. Daarnaast kon ze spierpijn krijgen en tintelingen hebben in haar ledenmaten omdat door de vecht en vlucht reactie, een reactie door stress, de bloedtoevoer naar haar vitale organen waren gegaan en andere delen van het lichaam dan tijdelijk van minder bloed werden voorzien. Als domina was het belangrijk dat ik er nu voor haar was, haar liet weten dat het goed was. Dat ze het goed gedaan had en niet alleen was. Knuffelen en lichamelijk contact kon daarbij helpen. Maar ook gewoon praten en haar verwennen met goed eten en drinken of een lekkere douche. Dit was elke keer weer anders, de ene keer had een sub meer nazorg nodig dan de andere keer. Zelfs bij de subs die ik maar een enkele keer hielp, belde ik na een paar dagen nog na om te vragen hoe het was. Zoals ik ook met Kiki zou doen.

De mentale toestand van Rosalie kon ook nog zelfs over een week pas veranderen. Dus ik zou haar in de gaten houden en zorgen dat ze zich niet alleen en eenzaam zou voelen. Het gevoel van leegte, verlaten worden, schaamte, somberheid, schuld en verdriet konden zich dan uiten en eerdere pijn en emoties konden dan weer opduiken. Omdat ze dit niet gewend was moest ik het dus voor zijn dat ze hier alleen door heen zou gaan.

Ze lag tegen me aan en rilde. Tijdens het spel had ze het warm gekregen en nu koelde ze af. Maar ook de stofjes in haar lichaam lieten haar rillen. “Ik heb je Rosalie, je bent veilig en geliefd lieverd.” Ik sprak zacht en vriendelijk. We waren nog steeds zachtjes aan het wiegen. Ik streelde haar natte haren van haar plakkerige voorhoofd. Ik keek op de klok die in de keuken hing. Half zes, negen uur had ik met Tyler afgesproken maar dit met Rosalie ging ik niet afraffelen. Ik voelde dat ze zichzelf tegen me aan nestelde.
“Lig je lekker?”
“Hm ja.” Ze glimlachte. Haar helderblauwe ogen keken me schuin naar boven met liefde aan.
Ik wreef met mijn hand rondjes over de deken op haar rug.
“Ergens pijn of een ongemakkelijk gevoel Rosalie?”
“Een beetje spierpijn in mijn benen.” Ik plaatste mijn hand onder de deken en begon haar bovenbenen lichtjes te masseren.
“Hm, lekker.” Hoewel ik er niet zo goed bij kon probeerde ik haar hamstrings zo goed mogelijk even los te masseren.

Met mijn voet reikte in naar mijn tas en trok hem aan de band met mijn hiel naar me toe.
“Kijk eens, eet maar op.”
“Geen appel?” Lachte ze. Ze nam een hap van de banaan die ik haar gegeven had en ik hoorde een kreun van verzadiging.
“Ik had eigenlijk wel een beetje trek en dorst.” Haar mond was nog vol maar ik zou mijn prinses wel een andere keer wat tafelmanieren bijbrengen.
“Dat mag je gewoon tegen me zeggen mooie meid. Kijk eens, flesje water voor je.”
Ik draaide de dop los en gaf hem aan haar. Met grote teugen dronk ze ervan en verslikte zich.
“Rustig maar, ik pak het niet van je af hoor.”
Na wat gehoest ging het weer. Ze begon weer bij positieve te raken en ik voelde dat haar krachten weer toenamen. Fruit bevatte sneller suikers die makkelijk door het lichaam opgenomen werden. Ik had ook tabletjes druivensuiker standaard bij me. Appelsap kon ook, frisdrank liever niet omdat daar zoveel suiker in zat dat er dan weer kans was op een suger crash wat voor moeheid en futloosheid kon zorgen. Zelf had ik ondertussen ook een banaan genomen.
“Hoe voel je je?” Vroeg ik tussen mijn happen door. Ze leek even te moeten zoeken naar woorden terwijl ik rustig kauwde. Mijn eigen hoofd ook tot rust liet komen.
“Ik vind het fijn met je Julia. Je…” Ze verschoof iets op mijn schoot waardoor ze me nu rechter aankeek met die prachtige helderblauwe ogen van haar. Ogen die ik al met verschillende blikken erin had opgeslagen in mijn geheugen.
“Als ik bij jou ben dan voel ik van alles…” Ze glimlachte verlegen. Haar verdere antwoord leek ze moeilijk te vinden om te zeggen.
“Wil je me zeggen wat je dan voelt?”
Ze schraapte haar keel. “Ehum…” ze staarde naar de halve banaan in haar hand. “Je verrast me steeds. Je laat me nadenken over dingen, je geeft me het gevoel alsof ik ehum… alsof ik bijzonder ben. Jouw aandacht en liefde…” Ze schudde meewarig haar hoofd. “Ik ken dat niet Julia, ik heb nog nooit zo’n gevoel gehad dat ik zo geliefd was en zo veilig. Ja, bij mijn vader als klein meisje….” Ze nam weer een hap van haar banaan. Ik had haar waterflesje in mijn ene hand vast op haar schoot boven de deken. Ze was in gedachten verzonken dus ik wachtte geduldig. Zachtjes ging ze verder: “ik voel me veilig bij je, vertrouwd en ontspannen. Sinds ik jou ken kan ik soms weer ontspannen en ik weet niet…Soms wenste ik dat ik je eerder had gekend…” Een kleine glimlach verscheen om haar mond. Mijn hand draaide nog steeds rondjes over haar rug, die op en neer ging door de plotselinge hoeveel lucht die haar longen wilde uitstoten met een zucht. Ik vroeg me af hoe haar ex geweest was. Dat hij aardig wat steken had laten vallen bij deze mooie dame dat was me wel duidelijk maar er moest iets zijn geweest waardoor ze in eerste instantie met hem wilde trouwen.

Mijn voet begon te slapen dus ik zette mijn been iets anders neer om haar gewicht te verplaatsen waardoor ze even op en neer hupste op mijn schoot. Ze glimlachte naar me.
“Ik vind het fijn dat ik je dat kan geven, Rosalie. Je bent ook bijzonder, echt waar. En het is fijn dat je je veilig voelt bij me en kunt ontspannen.”
Ze knikte. “Jij bent ook bijzonder…en dan bedoel ik niet je hersenen maar jij als persoon Julia.” Haar hand kwam onder de deken vandaan en gleed door mijn krullen. “Ik wou dat ik ook iets voor jou terug kon doen, het voelt soms alsof je alleen maar geeft en ik hebberig ontvang van je.”
“Zo hoef je dat niet te voelen Rosalie. Ik heb ook genoten vandaag. Ik genoot ervan hoe je met mij probeerde te spelen en om je zo te zien poseren voor me. Om naar je te mogen kijken en je op te slaan. Als jij geniet dan geniet ik ook.” Ik voelde me warm worden.
“Ik weet dat ik je niet mag bevredigen maar hoe doe je dat dan? Of is dat te brutaal?”
Ik grijnsde. “Geen zorgen prinses ik kom wel aan mijn trekken. Lief dat je je daar zorgen om maakt. Het is alleen je piekeren niet waard lieve schat.”
“Nee.” Mompelde ze gedachteloos tegen mijn krullen.
“Is het een idee als jij even lekker gaat douchen, dan zorg ik voor wat te eten. Of moet ik je helpen met douchen?”
Haar ogen vonden de mijne en ze begon breed te lachen.
“Ik ben een grote meid hoor.”
“Dat zal ik niet ontkennen.” Grijnsde ik terug.
“Nee, dan is het goed.”
“Nou hup, douchen dan…” Er zat nog geen aanstalten bij haar in dus ik besloot haar een beetje te helpen. Ik begon mijn benen weer op en neer te bewegen maar nu heftiger en sneller en zei: “hup, hup, hup, hup, hup…” Ze hupste gillend en lachend alle kanten op in mijn schoot. Ik sloeg mijn armen weer even strak om haar, gaf haar een snelle knuffel en liet toen los. “Je collega Ellen had gelijk.” Lachte ze.
“Waarmee?”
“Je bent briljant maar zo gek als een deur.” Ze sprong van mijn schoot af met de deken in haar handen geklemd en liep met kleine stapjes naar de deur. Hector was inmiddels in zijn mand gekropen, hij moest ook nog uitgelaten worden bedacht ik me.
Ze draaide zich weer om en haar lieve gezicht werd verlicht door de lamp die nog aanstond. “Ehum… doe vooral niet te veel moeite hoor… een broodje is ook goed.” Ik zag haar bedenkelijk kijken, misschien al weer een beetje aan het piekeren. Dus ik liep naar haar toe. “Rosalie, lieverd. Maak je maar geen zorgen. Ik ben een heks weet je nog, ik kan toveren. Bovendien als ik zeg dat ik voor je zorg dan doe ik dat ook. Ga jij nou maar genieten van een lekkere warme douche en laat de rest maar aan mij over. Hier geef me je bananenschil maar.” Ze was vergeten dat ze die nog vast had.
“Daar is eventueel de voorraadkast mocht je iets nodig hebben. Maar doe vooral niet te veel moeite hoor!” Ze wees naar een deur aan de andere kant van de eikenbruine servieskast en keek me daarna onderzoekend aan. “Of wist je dat al?”
Ik zei niks, ik kon wel tekst en uitleg geven over waarom hoe en wat maar soms was het juist beter als mensen dat niet wisten. “Hm…” Bromde ze en ze draaide zich om. “Dat wordt nog een hele uitdaging…” Sprak ze tegen zichzelf en liep de kamer uit.

Haar woorden echode nog na. Een hele uitdaging? Wat werd nog een hele uitdaging? Om met mij om te gaan? Om het te accepteren? Om er niet voor weg te rennen? Mijn hersenen zochten driftig naar een antwoord en ik besefte me ineens iets. Ik was lichtelijk gespannen. Iets wat ik heel lang niet gevoeld had omdat ik het weg kon drukken. Uit kon zetten dankzij mijn masker. Maar die had ik even bij haar afgezet en nu leek ik gevoelig te zijn geworden voor wat ze zei, voor wat ze dacht over mij. Een stem in me zei dat ik moest oppassen, dat dit te gevaarlijk werd. Maken dat ik weg kwam. Adrenaline werd door mijn lijf geschoten om te kunnen vluchten. Al vocht ik meestal met mijn woorden. Maar ik kon haar niet achterlaten, niet zoals ze nu was. Ik sloot mijn ogen en probeerde me te concentreren op iets anders. Misschien bedoelde ze gewoon dat het een hele uitdaging was voor zichzelf om te begrijpen wat het inhield dat ik alles onthield. Of misschien was ze weer bang dat ze zelf nog dommer over zou komen. Het kon van alles zijn dus niet iets om gelijk mezelf zo druk om te maken. Verman jezelf Julia. Eten koken, dat moet je gaan doen.

Ik gooide onze bananenschillen in de prullenbak bij het vakje met groenteafval waar ook de komkommerschilletjes lagen. Ik liep naar de koelkast en opende die. Zoals ik al wist, twee tomaten, een bos wortels, een halve komkommer en een aangebroken pak rijstmelk. Verder lag er nog een kipfilet, een halve broccoli wat beleg en boter voor op brood en er stond een pak sap in de deur. In de voorraad kast vond ik potjes tomatensaus, potjes bruine bonen, witte bonen en andere ingeblikte groentes. Overal twee van. Een zak Penne pasta en spaghetti, een aangebroken zakje aardappels, twee uien en een half aangebroken knoflookbolletje. Wat zoetigheden en nootjes. Ik onderzocht de rest van haar keukenkastjes, kwam rijst en macaroni ieder in een voorraadbus tegen. De gebruikelijke zout en suiker die iedereen wel in huis heeft. Een potje honing, cruesli en een zakje rozijntjes. Weinig kruiden te vinden op wat peper en zout, gedroogde basilicum en gedroogde peterselie na. Ze was dus niet echt een keukenkruidenprinses. Misschien bedoelde ze dat het eten koken nog een hele uitdaging zou worden, al vond ik dat nog wel meevallen. Er was genoeg in huis om een fatsoenlijke maaltijd mee te kunnen maken. Of misschien vond ze juist het uit handen geven van haar zorgen een uitdaging. Dat kreeg je ervan Julia, als je je gevoel de overhand liet nemen in plaats van je hersenen verstandig gebruikte.

Mijn wekker op mijn nachtkastje gaf half zeven aan. Ik pakte schoon ondergoed en schone kleren uit de kledingkast die ik open had laten staan na het pakken van de handboeien. Ik sloot de kast met mijn spullen in mijn hand en liep naar de badkamer. Ik voelde me geweldig. Alsof ik in een roes leefde. Ik voelde me een beetje vies dat wel. Ik stapte de douche in en verwelkomde de warme waterstralen. Julia was fantastisch, zo streng en dominant als domina zijnde. En daarna zo liefdevol en geduldig. Ik snapte niet hoe ze dat kon, ik had grootse respect voor haar. Ik liet alles wat we vandaag gedaan hadden door mijn hoofd gaan tijdens het wassen van mijn haren. Ik had met haar mogen spelen ook al was ik er onervaren in. Ze had me toch vertrouwd. Ze had me dingen van zichzelf toevertrouwd en me meer laten zien van wie Julia was. Het leek me een hele uitdaging om haar een keertje zelf te kunnen verrassen omdat ze alles zo snel door had. Maar misschien zou het me ooit lukken, dat leek me een mooi doel.

Ik zeepte me in. Mijn lichaam en geest genoten van het feit dat ik mezelf weer schoon begon te voelen. Na het afspoelen zette ik nog even de regendouche aan. Ik dacht aan de eerste keer toen ze hier was en met me had gedanst in de douche. Volgende keer toch maar zeggen dat ik hulp nodig heb, dacht ik glimlachend. Dan konden we misschien weer dansen samen. Ik voelde me heerlijk ontspannen.

Ik zette de kraan uit en ging me afdrogen. Eerst mijn haar, die ik daarna in de handdoek wikkelde en op mijn hoofd draaide. Daarna deed ik mijn lichaam. Ik was net bij mijn benen toen er zachtjes op de deur werd geklopt. “Binnen.” Ik grijnsde toen ik Julia met een schort voor, in de deuropening zag staan.
“Het eten is bijna klaar prinses.”
“Ik ben benieuwd wat je gebrouwen hebt heksje.”
“Griezeltjes.” Glimlachte ze.
“Griezeltjes?”
“Hmhm, dat zei mijn oma altijd.” Ik kreeg een warm gevoel en glimlachte naar haar.
“Ik ben bijna klaar.”
“Vergeet je ellebogen niet in te smeren.” Ze gaf me een knipoog en deed de deur weer zachtjes dicht. Ellebogen insmeren? Ik voelde, oh die waren wel wat droog en ruw inderdaad. Ik schudde mijn hoofd, ik moest nog steeds wennen aan wat er soms uit haar mond kwam. Maar ik wilde niet iemand zijn waar ze weer een appel voor moest nemen.

Toen ik naar beneden liep kwam er een lekkere geur me tegemoet. De geur van ui maar ook iets zoets. Ik liep de woonkamer in en zag dat de lamp en de tafel weer op zijn plek stonden. Hector lag in zijn mand te kijken naar Julia. Hij had al eten van haar gehad zag ik. Ik had hem voordat ze kwam nog uitgelaten en moest hem straks weer even uitlaten voor ik zou gaan slapen. Het gordijn was weer open geschoven en de beginnende avondschemer was te zien. Julia stond aangekleed en wel met een schort om en haar rug naar me toe in de keuken. Ze had de tafel voor twee gedekt die voor het raam bij de schuifdeur stond. De lamp erboven brandde. Wat had ze veel moeite gedaan!

“Ruikt lekker!” Ik was helemaal van mijn apropos.
Ze draaide zich om en grijnsde. Ik liep naar haar toe omdat ik benieuwd was wat ze had gemaakt, de oven stond zelfs aan zag ik. Ze had me zien aan komen lopen en hield me halverwege tegen.
“Gaat u zitten mevrouw, uw eten komt eraan” Ze duwde me voorzichtig met haar hand in mijn rug naar de tafel. Ik moest me dus maar laten verrassen, waar ik stiekem erg van genoot.
“Spannend hoor.”
Ik ging aan tafel zitten en keek hoe ze de oven open deed om wat erin stond te controleren. Het was niet te zien want er zat aluminiumfolie over de ovenschaal. Ik keek hoe ze bezig was, haast dansend stond ze in de pan te roeren. De afzuigkap maakte een brommend geluid en het licht ervan bescheen het fornuis. Het aanrecht zag er verder onberoerd uit, alsof ze niets had aangeraakt. Als ik gekookt had zag het er altijd chaotisch uit omdat ik altijd alles liet liggen tot na het eten.

Er stond maar één pannenonderzetter op tafel. Het zou dus geen broccoli met aardappels, jus en kip zijn wat ik eigenlijk zou hebben gegeten vandaag. Sowieso geen kip voor haar. Ze kwam aangelopen met de wok pan in haar handen.
“Ik hoop dat je het niet erg vindt om vegetarisch te eten vanavond.” Ze zette de pan neer.
“Nee hoor, ik eet niet elke dag vlees.” Ze ging zitten en tilde de deksel van de pan af.
Een heerlijke geur van ui, knoflook en tomaat steeg op. “En de oven dan?” Vroeg ik verbaasd, ze zou dat toch niet vergeten zijn? Ze gaf me de opscheplepel aan.
“Je lijkt mijn dochter wel, die wil ook altijd gelijk met het toetje beginnen.” Lachte ze.
Toetje? Had ze ook toetje gemaakt? Hoe dan? Ik had amper wat in huis!
“Zit je gezicht zo lekker met je mond open?” lachte ze ietwat brutaal.
“Ik ben gewoon verbaasd!”
“Dat zie ik inderdaad.” Ik bleef onbewogen zitten met de opscheplepel in mijn handen. Dit had ik niet verwacht dat ze ook nog eens zoveel moeite met eten voor me zou doen.
“Rosalie, gaat het?” Haar donkergroene ogen keken me aarzelend aan.
“Ja, ik….. ehum… ik had dit niet verwacht eigenlijk.”
“Wilde je liever alleen zijn misschien?”
“Nee!” Mijn antwoord kwam er vlug uit.
“Wat had je verwacht dan?”
“Ehum… dat je misschien een broodje had klaargemaakt voor me en dan weg zou gaan….niet dat je uitgebreid zou koken voor me…Ik dacht eigenlijk dat de tijd erop zat.” Ik deed mijn best om niet ondankbaar over te komen.
“Welke tijd?”
“De tijd…onze tijd…ons spel en zo.”
Ze knikte en deed de deksel weer op de pan. Had ik haar beledigd? Ik hoopte van niet.
Ze legde haar handen plat in elkaar gevouwen voor zich op tafel en boog iets naar voren. “Als domina zijnde heb ik verschillende soorten relaties Rosalie. Soms is het casual, zoals met Kiki. Dat was één keer waarschijnlijk en dan niet meer. Zij zocht iemand die haar een collar wilde geven en dat doe ik niet zo snel. Ook is het casual als ik een paar keer kom en daarna niet meer. Vaak is dat bij mensen die een vervelende ervaring hebben gehad met bdsm of seks in het algemeen. Sommige mensen krijgen daar dan ook therapie voor en vinden het fijn om dan iemand zoals ik te ontvangen. Daar ben ik ook minder dominant en luister ik vooral. Soms blijft het bij luisteren en uitleg geven. Ik vel geen oordeel maar geef bijvoorbeeld tips of ik help ze door rustig samen het vertrouwen terug te krijgen in het hebben van seks. Wat ik doe is geen therapie maar het kan wel helpen.”
Ik knikte. Ik had de opscheplepel neergelegd en staarde haar aan. Viel dat ook allemaal onder haar functie als domina?
“Dan heb ik nog mensen die ik help met hun vanille-seks waar ze soms toch iets meer bij willen…”
“Vanille-seks?”
“Seks zoals de meeste stelletjes dat doen. Romantisch al dan gepassioneerd. Voor de één is dat voldoende maar de mensen die bij Nadia komen willen vaak toch een stapje verder, alleen ze weten niet hoe. Als ze er met Nadia niet uitkomen dan vraagt ze mij. Wat eigenlijk zelden is omdat Nadia daar prima andere vakkundige meiden voor heeft. De vraag is ook veel meer van seksuele aard en omdat ik zelf niet bevredigd wil worden zoeken mensen vaak toch liever een ander. Bijvoorbeeld als ze een trio willen proberen of als één van beide partijen graag ziet hoe hun partner seks heeft met een ander.”
Ik was stiekem blij te horen dat ze dat niet deed.
“Dan kun je er nog voor kiezen om een vierentwintig uur zeven relatie met iemand te hebben. Dit kan zijn door echt bij elkaar in te wonen of toch apart maar wel met controle van de dom of domina. Je kunt dit als getrouwde partners doen maar ook als D/s relatie. Maar zoals ik je al eerder gezegd heb, doe ik daar niet aan omdat ik daar gewoon geen tijd voor heb. Ik heb nog andere mensen in mijn leven en mijn werk natuurlijk. Wat wij hebben zit een beetje tussen een platonische en romantische relatie in. We kunnen van elkaar houden, geven elkaar aandacht, steunen elkaar en vertrouwen elkaar. We zien elkaar regelmatig, ook omdat ik nu nog bij je in de klas zit. Maar we zijn niet van plan om met elkaar te trouwen, samen te wonen en kinderen te krijgen. Ik help je bij het zoeken naar je prins, want jij valt op mannen zei je. En tevens help ik je te ontdekken wat je wilt en help ik je zo nodig om het te bereiken. Zo’n relatie heb ik ook met Tyler, ik ben zijn domina. Alleen omdat Kasper het moeilijk vond om onze relatie uit te leggen aan anderen ben ik daarom Tyler zijn zus.”
Ik nam een slokje van mijn drinken omdat ik merkte dat mijn mond droog geworden was. Dus zo zat die relatie van Tyler en haar in elkaar. En ook die van haar en mij leek nu ineens veel duidelijker. We konden van elkaar houden en genieten zonder echt een stel te zijn. Daar had ik nooit over nagedacht, dat dat mogelijk was.
“Jij en ik hebben er voor gekozen om op donderdag samen al dan niet een spel of eigenlijk een soort sessie te doen. Dit betekend niet dat daarna, zodra jij je orgasme hebt gehad en de sessie erop zit, dat het ook afgelopen is Rosalie. Ik zorg dat je verzorgd wordt, dat het goed met je gaat en als er iets is dan kun je dat met me bespreken. Op donderdag heb je mijn volledige aandacht ongeacht wat we doen…”
Ik merkte dat ik mijn adem had ingehouden wat ervoor zorgde dat ik diep moest zuchten. Waardoor ze stopte met praten. De oven piepte en ze stond op. Door mij liep nu waarschijnlijk alles in het water, was ons eten zo meteen koud en haar ovengerecht aangebrand.

Ze kwam glimlachend weer zitten. “Het betekend ook…” Ging ze verder. “Dat ik je van de week in de gaten houd. Niet om je te controleren, absoluut niet. Maar omdat je vandaag zo heftig reageerde en zoveel emoties had, dat ik zeker wil weten dat je niet met een enorme kater van de week in je eentje rond loopt. Snap je dat?”
“Niet helemaal…” bekende ik eerlijk. Het leek me maar beter om te zeggen als ik iets niet snapte.
“De stofjes die vrijkomen tijdens zo’n sessie geven je een lekker gevoel. Je voelt je goed in je vel, je hebt minder stress en angst en je voelt je misschien zelfs als herboren. Maar zodra die stofjes uitgewerkt zijn kan het zijn dat je je down gaat voelen. En dan moet je niet in je eentje daarmee rond blijven lopen Rosalie, dan wil ik dat je me belt. Beloof je dat?”
“Ja, dat beloof ik Julia.” Ze keek me even onderzoekend aan.
“Echt, ik zal je bellen als ik me down voel.” Ik glimlachte maar ze leek niet overtuigd.
“Het kan zijn dat je daar morgen al last van hebt of pas volgende week ergens. Wat je dan voelt is heel normaal. En het is fijner om er dan over te kunnen praten met iemand. Je kunt ook Paula dan extra opbellen om gewoon een praatje te maken. Ik wil niet dat je je dan eenzaam voelt.” Wat lief van haar gedacht. Ik knikte. Ze waakte over me wat ik wel een fijn en ontspannen gevoel vond.
“Ik zal niet altijd uitgebreid voor je koken hoor en er zullen ook momenten zijn dat je liever alleen wilt zijn, dat is prima. Vooral aangeven Rosalie. Je kwets me daar echt niet mee.” Ik knikte weer, ik kon me niet voorstellen dat ik haar zou vragen om eerder te vertrekken.
Ik schraapte mijn keel. “Maar ehum… kost dat niet enorm veel energie, die relaties bij houden en altijd voor anderen zorgen?” Ze glimlachte.
“Kost het jou niet enorm veel energie om je leerlingen iedere keer weer opnieuw te motiveren en te zorgen dat ze het begrijpen?”
“Jawel.” Soms zo erg dat ik wel eens bijna tegen een leerling had geschreeuwd hoe hij zo dom kon zijn. Ik was een beetje gefrustreerd en misschien weer te vroeg aan het werk gegaan na mijn scheiding.
“Waarom doe je het dan?” Ze grijnsde met die fonkeling in haar ogen. Ik kreeg kriebels in mijn buik. Ik begreep het. Als mijn leerlingen slaagde voor een toets waarbij ik veel moeite had gestoken in het uitleggen van de stof, dan gaf mij dat net zo’n blij gevoel als de leerling zelf. Of als leerlingen zich durfde te uiten en zichzelf ontwikkelde naar hun eigen persoontje met advies of hulp van mij.
“En trouwens, ik verdien toch ook wel eens wat?”
Ik keek haar even verontwaardigd aan.
“Ik moet ook eten hoor.” Zei ze met een grijns.
“Tast toe lieverd.” De damp kwam er nog vanaf dus koud geworden was het gelukkig niet.

Ik schepte langzaam op. Het zag er heerlijk uit. Kleurrijk. Aardappelstukjes met broccoli en ui in tomatensaus zag ik. Maar er zaten ook witte bonen door, wat wortel en stukjes hele tomaat. Ikzelf zou dit nooit zo bedacht hebben.
“Ik hoop dat je het lekker vindt, je hebt niet zoveel kruiden in je kastje staan dus ik heb er maar het beste van gemaakt. Het is eigenlijk nog lekkerder met verse tomatensaus maar zoveel tomaten had je niet.”
“Ik vind het erg knap van je Julia.”
“Kleine moeite, prinses.”