In vredesnaam: wat zegt iemand in een situatie als deze?
Ze staarden zwijgend vanuit de stilstaande auto naar een kudde schapen die aanstalten maakte de weg over te steken. Zijn knokkels kleurden wit vanwege de krampachtige omklemming van het stuurwiel.
Hoezo had hij van tevoren niet nagedacht over wat hij nu zou kunnen zeggen? Waarom had hij niet nagedacht over hoe je je gedraagt na wat er was gebeurd in de zee?
Moest hij haar vragen of ze het fijn had gevonden?
Nee natuurlijk niet. Dit alles was gebeurd in een sfeer van ontkenning. Beiden hadden ze gedaan alsof het niet gebeurde. Alsof toevallig het ene blote lichaamsdeel het andere had geraakt. En alsof ze het allebei niet in de gaten hadden gehad. En vooral alsof die lichaamsdelen niet verschilden van een hand of een rug.
Door te vragen of het fijn was geweest, werd het toevallige opzettelijk. Het stiekeme zichtbaar. En het onschuldige vies.
Zou hij zijn excuses aan moeten bieden? Sorry zeggen, en daarmee de ban breken?
Waarschijnlijk was dat een nog stommer idee dan het eerdere. Met een sorry zou hij aangeven dat hij iets had gedaan dat niet had gemogen. Het zou het veel moeilijker maken om er over te blijven zwijgen, zoals ze dat nu al deden sinds ze het water uit waren gekomen.
Hij was klaargekomen, daar in de zee. In de koude Noordzee.
Het had niet meer koud gevoeld op dat moment. Het enige dat hij voelde, was de warmte en de krachtige gespannenheid van het tienerlichaam in zijn armen.
Ze had het niet gemerkt, toch? Het klaarkomen. Behalve een siddering en een ingehouden kreun was er niets geweest dat aanleiding zou hebben gegeven om een orgasme te vermoeden. Het achtte het onwaarschijnlijk dat ze het wist. Al was het maar, omdat hij vrij zeker wist dat het meisje geen referentiemateriaal had als het ging om mannen die klaarkomen.
Nee, sorry was een slecht idee.
Het werd er méér beladen door. Ze zou direct volledig geloven wat ze ongetwijfeld al wist: dit was fout.
Het zou nooit meer gebeuren.
Hij vroeg zich af of dat niet juist het beste was.
Als het één keer gebeurd was, kon hij zichzelf altijd blijven vertellen dat het inderdaad niets was geweest wat daar in de Noordzee had plaatsgevonden.
Na verloop van tijd zou de opwinding beklijven, maar het schuldgevoel vervagen. Dan zou het een herinnering worden van een stoeipartij die hem toevallig ontzettend opgewonden had gemaakt. Enkel als hij diep zou graven, zou hij de waarheid weten.
Maar kon dit wel bij één keer blijven? Was dat zelfs verstandig?
Als het enkel deze ene keer zou zijn, waar ook nog eens niet over gesproken werd...
Al het ongemak zou zich clusteren rondom die dertig minuten daar in de zee.
Iedere keer dat iemand, wie dan ook, waar dan ook, een opmerking zou maken over het strand, zouden ze voor altijd allebei aan hetgeen denken dat zojuist gebeurd was. Zee, strand en de verboden gebeurtenis zouden verbonden zijn, muurvast verankerd in hun geheugens.
Was het niet verstandiger om te kijken of er nog ten minste één of twee van dit soort ervaringen bij konden? Zodat de associaties talrijker waren, er daarmee meer diffuus.
Was het niet mákkerlijker om hetgeen gebeurd was te negeren als het niet slecht één loodzware, beladen keer was?
Of was dit alles filosofisch geraaskal van iemand die probeert zijn stommiteiten wit te wassen?
Hij opende zijn mond en ademde sputterend uit.
De schapen hadden de auto inmiddels omringd.
Jessi veerde naar voren. De autogordel duwde haar borsten uit elkaar en trok haar turkoise truitje strak.
“Lammetjes!” riep ze zachtjes.
Ze keek vrolijk naar de jonge schaapjes die voor de auto langs drentelden.
Ze keek hem even aan en daarna weer naar de schapen.
Haar ogen glinsterden en met een haast kinderlijk enthousiasme volgde ze de dieren.
Zo had hij haar nog niet gezien.
Zo schattig. Zo puur. En zo spontaan.

Er werd niet meer over gesproken, die dag.
Het niet-spreken was niet van het soort dat spanning opwekt. Het was niet eens ongemakkelijk. Er werd gewoon niet over gepraat. Alsof het oprecht niet was gebeurd.
En hoe langer dat duurde, hoe meer hij begon te twijfelen of het in zijn herinnering niet heftiger en spannender was geweest dan het in werkelijkheid was. En of ze nu werkelijk wel zo'n zware, haast hijgende ademhaling had gehad daar in de zee.
Haalde hij zich niet gewoon dingen in zijn hoofd? Was het niet gewoon wishful thinking?
Het orgasme was zonder meer echt geweest, dus dat was in ieder geval iets.

De middag trok voorbij op de camping.
Tijd in het sanitaire gebouw. Tijd in de campingwinkel. Tijd zonder elkaar. Tijd waarin hij geen zicht op haar had. Waarin hij zich zorgen maakte over wat ze aan het doen was.
Zou ze het iemand vertellen? Zou ze zitten te malen?

Het avondeten bij dezelfde strandtent als de avond ervoor.
Hetzelfde bier als een avond eerder.
Eentje voor hem en ook een voor haar.
De jongen van de bediening vroeg hem – niet haar – of Jessi wel al achttien was.
Ze antwoordde zelf dat het bier voor hem was en de jongen had zich schuldbewust naar de bar gehaast en keerde terug met een biertje, terwijl het zijne nog niet eens op was.
Ze had gulzig gedronken. Een toefje schuim bleef achter op haar neus.
Ze deed alsof ze het niet in de gaten had en hij deed alsof hij het niet opmerkte.
Even leek ze te balen dat hij er niet op reageerde, maar toen leek ze de humor er van in te zien. Ze zat daar met schuim op haar neus en allebei deden ze alsof het er niet zat. Hij zag de parallel met die middag in de zee.
Na bijna een minuut kon ze zich niet langer inhouden en proestte ze van het lachen, waarna ze het schuim wegveegde.
Een nieuw glas.
Enkele flinke slokken volgden.
“Je drinkt het als limonade,” constateerde hij, terwijl hij iets zuiniger met de inhoud van zijn glas omsprong.
Ze knikte met haar neus in het glas. Ze glimlachte.
“Vind je het zo lekker?”
Ze keek peinzend langs hem heen.
“Het is niet echt heel lekker,” zei ze, zonder haar snoetje uit het glas te halen. “Het is gewoon anders. of zo. Ik weet niet. Het is leuker dan cola of zo.”
Hij nam een slok.
“Leuker?”
Ze haalde haar schouders op.
“Weet niet. Bijzonderder dan.”
Hij knikte en meende dat hij haar grotendeels begreep.
“Niet bang voor wat er gebeurt als je er te veel van drinkt?” grinnikte hij.
Ze haalde haar neusje weer uit het glas, maar bleef naar het bodempje bier kijken.
“Bang? Neu?”
Hij pulkte aan zijn bierviltje.
“Benieuwd naar dan?”
Ze haalde haar blote schouders op.
“Weet niet. Zal wel meevallen toch. Volgens mij kan ik er best goed tegen.”
Ze keek triomfantelijk, maar aan de blosjes op haar wangen kon hij zien dat dat minder wáár was dan ze zelf dacht.
Hij keek even naar de bar en toen naar het meisje.
Ze zag er piepklein uit, achter het grote bierglas. Haar lange, blonde haar in twee schattige vlechtjes. Het witte truitje met spaghettibandjes. De cups van haar beha die er doorheen prikten.
“Drink er maar eens drie, ineens, achter elkaar. En dan zullen we wel eens zien of je nog zo'n grote mond hebt.”
Ze keek hem aan met een blik die duidelijk leek te maken dat ze absoluut niet geïntimideerd was.
“Maar jij dan ook,” zei ze vastbesloten.
Hij schudde zijn hoofd.
“Ik moet nog rijden.”
Ze keek verbaasd.
“Ja hállo.”
Hij glimlachte scheef.
“Toch maar niet dan hè?”
Ze haalde nonchalant haar schouders op, keek naar haar glas en dronk het leeg. Haar lichaamstaal riep: ik laat me niet afschrikken door je praatjes.
Ze wenkte naar de jongen van de bediening.
“Drie, zulke.” Ze wees naar hun glazen.
De knul durfde geen vragen meer te stellen over leeftijden en legitimatiebewijzen en hobbelde gedwee bij ze vandaan.
Floris trok verbaasd zijn wenkbrauwen op.
“Bluf,” fluisterde hij.
Ze schudde frivool haar hoofdje.
“Je bent hartstikke dronken als je dat doet,” gniffelde hij, terwijl hij over het tafeltje naar haar toe boog. “Je bent niks gewend joh.”
Haar besluit leek vast te staan. En hij vroeg zich af wat groter was; haar naïviteit of haar mate van zelfoverschatting.
De drie glazen werden gebracht. Keurig getapt, met een perfecte schuimkraag.
Ze keek er naar met grote, uitpuilende ogen en lachte toen naar hem.
“Okee...” zei ze.
“Respect als je het echt doet,” zei hij. “Maar ik denk niet dat je dit weg krijgt.”


Ze pakte het eerste glas van de drie vast.
In totaal was het haar vierde, maar de eerste die deel uitmaakte van wat ze zag als een uitdaging waarmee ze zou bewijzen dat ze niet slechts “zomaar een meisje” was. Dat ze heel wat meer in haar mars had dan in eerste instantie leek. Dat ze verder was dan hij had gedacht.
Ze vroeg zich af of het beter was om heel veel kleine slokjes te nemen, of juist zo groot mogelijke.
Het laatste leek haar beter. Dan was het sneller voorbij.
Ze lachte naar hem. Het was spannend. Ze kon niet ontkennen dat de eerste drie glazen effect op haar hadden gehad, maar de werkelijke uitwerking van alcohol was haar nog niet bekend.
Het glas voelde koud en was vochtig. Ze tilde het op.
Het bierviltje bleef plakken aan de bodem en ze schudde, waarna het schuim over haar hand liep en het viltje weer op tafel viel. Ze giechelde om haar eigen onhandigheid. Haar wangen voelden warm.
Ze zette het glas aan haar mond. Hij hief het zijne.
“Proost,” hoorde ze hem zeggen. En ze begon te drinken.
Ze werkte zich door de schuimlaag heen. Eén, twee, drie grote slokken. Die gingen met gemak.
Daarna voelde ze dat het bier er voor zorgde dat haar keel ijskoud aanvoelde. Zó koud, dat het haast onmogelijk werd om door te drinken.
“Shit,” schoot door haar hoofd. “Dit is pas de derde slok!”
Ze probeerde het te negeren. De kou steeg op van haar keel naar haar voorhoofd, alsof ze zojuist een te grote hap ijs had genomen.
Ze hield heel even in. Ademde uit via haar neus. Ze zag het bier rimpelen in haar glas. Hij keek haar aan.
En ze ging door. Nog een slok. Nog een. En nog een.
En het glas was leeg.
Hij knikte vol waardering. Het maakte haar trots.
Ze kon dit. Niemand die haar zei dat ze iets niet kon. Dat ze iets nóg niet kon. Dat ze er niet klaar voor was.
Sneller dan goed voelde, schoof ze het volgende glas naar zich toe.
Het verging haar net als bij het eerste glas, maar dan was het iets lastiger.
Ze voelde nu een giechelige tinteling achter haar voorhoofd, vlak boven haar wenkbrauwen. Haar bovenarmen voelden aangenaam warm.
En ook dit glas ging leeg.
Ze hapte naar adem en leunde even achterover in haar stoel. Als ze haar hoofd naar links bewoog, leek haar gezichtsveld pas een halve seconde later mee te verplaatsen. En als ze naar rechts bewoog, was het hetzelfde. En naar boven. En naar beneden.
Het tintelen in haar voorhoofd maakte haar bijna aan het lachen.
Het was helemaal niet onaangenaam. Dit voelde hartstikke prettig.
Ze zag hoe hij glas nummer drie naar haar toe schoof.
Hij hief het zijne, ook al was dat leeg.
“Proost!” hoorde ze hem nog eens zeggen.
Ze wilde het terug zeggen, maar wat er uit haar mond kwam, klonk haar meer in de oren als p-zoost.
Ze lachte hardop om haar gebrekkige uitspraak en daarna lachte ze om haar ongeremde lach.
Het derde glas aan haar lippen. Een gevoel van spanning in haar onderbuik.
Het gevoel dat ze de controle aan het verliezen was.
Een heerlijk gevoel. Het gevoel van je geen zorgen te hoeven maken. Het gevoel van de teugels laten vieren.
Van niet na te hoeven denken over de shit uit haar verleden. Van enkel in het nu leven en niet nadenken over morgen. Over over een uur. Gewoon dingen laten gebeuren.

Het derde glas ging leeg. Daarover was bestond geen twijfel. Of er nog meer volgden, wist ze niet meer.
Ze kon zich ook nog herinneren dat de jongen van de bediening weer aan de tafel verscheen, maar nu met een man in kleding van de strandtent.
Iets over haar leeftijd en of ze wel alcohol mocht drinken.
Ze had geen idee wat er verder werd besproken, maar op enig moment stonden zij en Floris buiten.
Als ze het zich goed herinnerde, haakte ze haar arm in de zijne. Liepen ze naar zijn auto.
Een flard van een herinnering aan de ingang van de camping. Lopen naar hun kampeerplek.
Giechelen om wat hij tegen haar zei, ook al drong de betekenis van de woorden niet tot haar door.
Hangen tegen zijn stabiele zij om niet om te vallen. Het gevoel van je evenwicht verliezen en hulpeloos achterover buitelen, maar op het laatste moment opgevangen worden door hém.
De snelheid van zijn reacties bleef haar verbazen. Alsof hij plots een supermens was geworden.
De beklimming door de bossages naar hun tent.
De zaklamp die aan de centrale tentstok werd gehangen. Slaapzakken die open en dicht werden geritst.
Een mengmachine van herinneringen en ervaringen. Gebeurtenissen die gemixt werden met alcohol. Dingen die gebeurd waren of niet. Niets meer te construeren tot een coherente herinnering.
Dingen die gebeurden in de tent.
Dingen die gebeurden.
Die haar overkwamen.
Het gevoel van spanning. Haar benen die trilden. Handen die onbedwingbaar bleven schudden.
Zenuwen. Spanning. Een gevoel van iets doen waar je je ontzettend stoer bij voelt.
Niets concreets. Enkel nog een gevoel.
Het gevoel iets bereikt te hebben.
Iets voor mekaar te hebben gekregen.
Een triomf.
Ja. Een euforisch, triomfantelijk gevoel.
Een overweldigend gevoel van respect voor zichzelf.
Wat knap van haar.
Geen idee meer wat.
Dat je dít kunt. Jij!
Herinneringen in een draaikolk.
Kleuren, het gevoel van vallen, ook al lag ze op een luchtbed.
Het gevoel van meegezogen worden in een draaikolk van herinneringen die nooit meer hersteld konden worden.
Langzaam verdween ze in de diepte. In de duisternis.
Verdween ze met haar herinneringen.
Een lange, diepe roes die overging in een ondiepe, maar rustige slaap.
Eentje waarin herinneringen werden uitgewist, maar het gevoel van trots en euforie zou beklijven.


Hij vond het werkelijk waar enorm moeilijk om in te schatten in hoeverre ze zich nog bewust was van hetgeen er allemaal gebeurde.
Het verzoek om de strandclub te verlaten. Het ritje naar de camping waar ze eerst bijna in slaap leek te sukkelen, maar toen enorm opleefde en een onsamenhangend verhaal begon te vertellen over een konijn van vroeger.
Het moest heel grappig zijn, maar toen ze de clou uit de doeken wilde doen, was ze die vergeten. En vervolgens had ze tranen in haar ogen van het lachen om het feit dat ze nu juist op dat moment de lijn van het verhaal kwijt was.
“Nou ja, je snapt het wel, hè!” had ze gegiecheld. En hij had instemmend geknikt.
Onderweg naar hun tent was ze verschillende keren bijna gevallen en één keer helemaal. Het leverde haar een lelijke schaafplek op haar knie op. Ook daar kon ze alleen maar om lachen.
Alle andere keren was hij er op tijd bij en kon hij haar opvangen.
Een nieuw verhaal over het konijn, en in deze versie bleek dat het konijn nooit had bestaan en de clou was geweest dat ze graag voor haar verjaardag had gehad, maar het tegen alle verwachtingen in nooit had gekregen van haar moeder.
Hij vond het eerder sneu voor haar dan grappig. Maar Jessi zelf leek de humor er nog altijd van in te zien.
Enkele keren moest hij haar vragen niet te luidruchtig te zijn. Daarna schakelde ze haast overdreven over op fluisteren.

Tijdens de beklimming door de weelderige begroeiing richting de tent liep hij achter haar. En dat was maar goed ook. Ze was ongetwijfeld tussen de rozenbottels beland.
Met zijn handen tegen haar kleine billen duwde hij haar omhoog. Ze besteedde er geen aandacht aan.
Een klein beetje misbruik van de situatie, hield hij zichzelf voor.
Ze waren de tent in gerold. En al snel had ze haar riante beha van onder haar truitje verwijderd en zich uit de strakke spijkerbroek gewurmd. De mate van fijne motoriek die ze daar nog voor leek te bezitten, verbaasde hem.
Hij had de zaklamp in het midden van de tent gehangen.
Ze was op haar rug op het luchtbed geploft. Ze had haar wangen gebold en uitgeblazen.
“Ik ben volgens mij zo súper dronken,” had ze fluisterend gegiecheld. En hij had er om moeten lachen.
Zonder dat het al te veel op kon vallen, was hij wat dichter naast haar gaan liggen dan gewoonlijk. Ze had er niet op gereageerd.
Fluisterend had ze gevraagd of hij een vriendin had.
Een hele vreemde vraag, aangezien ze die in al die maanden waarin hij inmiddels de voogdij over haar had dan inmiddels toch een keer gezien had moeten hebben. Hij schudde zijn hoofd en ze had haar handen voor haar gezicht geslagen, zich bewust van de stommiteit van de vraag.
“Tuurlijk niet,” had ze gegiecheld.
Hij had van de gelegenheid gebruik gemaakt om te informeren naar een vriendje in haar leven. Die bleek er niet te zijn. Nooit geweest ook, als hij haar moest geloven.
“Wel getrouwd geweest?” vroeg ze hem daarna uit het niets. En hij had nee geschud, terwijl hij leunde op zijn elleboog en keek naar hoe ze naast hem lag.
Nonchalant had hij even een hand op haar linkerborst gelegd. Gewoon om te kijken of ze zou reageren.
Ze reageerde niet. Hij haalde de hand weg en informeerde weer naar het konijn dat nooit had bestaan.
Ze glimlachte naar het licht van de zaklamp.
Ze leek nog jonger dan ze ooit had geleken. Mooier dan ze ooit was geweest.
Hij legde de hand terug.
Opnieuw reageerde ze er niet op.
Hij omvatte haar hele borst, voor zo ver dat ging met zijn hand.
“Hoe zou je het konijn noemen?” vroeg hij fluisterend.
Ze keek nadenkend naar het tentdoek. Wiebelde wat met haar voeten.
“Tentje,” fluisterde ze toen.
“Je zou het konijn tentje noemen?”
Ze glimlachte en knikte driftig.
Hij voelde aan haar borst.
“Wel een gekke naam voor een konijn,” zei hij zacht.
Ze haalde haar schouders op.
Voorzichtig kneedde hij de warmte van haar borst.
“Waarom Tentje?” vroeg hij.
Ze leek na te denken. Haar glazige ogen op het tentdoek. Ze was beeldschoon.
Hij krabbelde iets overeind en trok het decolleté van haar truitje naar beneden.
Haar geweldige borsten rolden tevoorschijn. Haar verrukkelijke lichtroze tepelhoven en aanlokkelijke kleine tepels in zijn zicht.
Ze keek even naar beneden, constateerde dat haar borsten ontbloot waren, maar sloeg er verder geen acht op.
“Ik weet niet,” zei ze zacht.
Hij streelde haar blote arm.
“Echt niet?” vroeg hij.
Ze zweeg.
Hij nam haar breekbare hand en trok die naar zich toe.
Ze schudde haar hoofd.
Hij voerde haar hand naar zijn boxershort.
“Ik denk...” zei ze zacht, terwijl hij zijn boxer naar beneden trok en haar hand tegen zijn erectie legde, “dat ik het gewoon mooi vind klinken.”
Hij knikte.
Ze keek hem aan.
“Héé,” zei ze nu, als een vertraagde reactie op haar hand tegen zijn stijve.
Ze glimlachte melig. Er was geen boosheid of verontwaardiging te herkennen in haar blik. En hij voelde dat haar vingers voorzichtig de schacht van zijn opgerichte geslacht omklemden. Zachtjes. Teder. Voorzichtig.
Het gebeurde alsof het haar genetisch was ingeprent. Alsof het nu eenmaal een kwestie van instinct was om een lul vast te houden als je die voelt.
“Wat doe je?” giechelde ze, terwijl ze haar voorhoofd tegen zijn bovenarm drukte.
Hij streelde haar door haar haar. Frunnikte aan haar vlechtjes.
“Ik doe niks, gekkie,” fluisterde hij. “Jíj hebt volgens mij iets vast.”
Ze dacht even na. Haar duim streelde zachtjes langs de voorhuid van zijn eikel. Alsof dat vanzelfsprekend was om te doen als je in een dronken bui duidelijk probeert te krijgen waarom je hand bij een man in de onderbroek zit.
Ze glimlachte schalks.
“Jíj deed m'n hand daar tegenaan!” siste ze hees.
“Jij pakte 'm vast,” kaatste hij.
Ze ademde uit via haar lieve neusje. In deze staat had ze van dit soort opmerkingen niet terug.

Zijn hand kneedde haar rechterborst. Haar linkerborst.
Zijn vingertoppen streelden zo zacht hij kon haar tedere tepelhoven.
Hier mocht hij toch helemaal niet aan komen? Wat dacht hij wel niet?
Maar als het niet mocht, waarom begon haar fijne hand dan te bewegen om zijn erectie?
Waarom zag hij dan hoe haar slanke arm op en neer begon te gaan?
Het was toch niet voor niets dat ze zich oprichtte en de slaapzak terug sloeg?
Het had toch een reden dat ze zijn stijve penis vasthield en gefascineerd bekeek?
Alsof het de eerste keer was dat ze zoiets zag, wiebelde ze met zijn geslacht. Nam ze die over van haar rechter- in haar linkerhand. Keek ze er vertederd naar, en toen naar hem. En weer naar zijn geslachtsdeel in haar handen.
Voorzichtig maakte ze bewegingen van boven naar beneden. Voorzichtig, kalm en rustig.
Eenmaal keek ze hem aan, om zeker te weten dat ze hem geen pijn deed. Hij knikte.
En haar handen gingen langzaam weer van boven naar beneden.
Ze schoof zijn voorhuid wat terug. Zijn eikel werd half ontbloot.
Ze ging er iets beter voor zitten. Alsof ze geïnteresseerd was in wat er allemaal gebeurde.
Ze begon wat enthousiaster te bewegen.
Haar prachtige borsten begonnen mee te schudden.
Wat waren ze heerlijk. Wat waren ze stevig.
Ze trok nu wat harder. Leek wat zelfvertrouwen en durf te verzamelen.
Ze stak beet op haar onderlip, alsof ze bezig was met een klusje dat de nodige concentratie vergde.
Hij hoorde haar ademhaling versnellen. En met die van haar, zijn eigen.
“Lekker,” fluisterde hij. Hijgde hij.
Ze keek hem aan. Haar blik was wilder dan dat die voorheen was geweest. Alsof een oerinstinct zich van haar meester had gemaakt.
Ze legde haar linkerhand op zijn onderbuik. Haar rechterhand speelde met zijn lul. Wiebelde hem naar zijn buik. Naar beneden. Ze trok hem af.
Het voorvocht deed zijn eikel glanzen. En binnen korte tijd ook haar vingers.
Ze zacht dat haar wangen rood kleurden en dat ze bloosde tot in haar nek. Hij zag dat ze slikte en zwaar ademde.
Hij voelde aan haar borsten en ze liet het toe.
Zijn handen wilden haar stringetje in gaan, maar ze bewoog haar heupen van hem af.
Ze zei geen “nee”, maar de boodschap was duidelijk.
Ze keek hem aan. Haar wilde, bijna intimiderende blik.
Haar fijne, jonge hand ging sneller en sneller langs de schacht van zijn erectie.
Zijn voorhuid nu volledig terug.
De binnenkant van haar vingers en handen langs zijn eikel.
Het topje van haar wijsvinger verkennend langs zijn toompje. Ze moest giechelen toen hij sidderde bij aanraking.
En opnieuw begon ze hem af te trekken.
Enthousiast. Gedurfd. Dapper.

Hij lag daar in het kleine tentje. Het meisje over wie hij voogdij had tegen hem aan.
Haar truitje naar beneden getrokken, haar geweldige borsten schuddend.
Af en toe keek ze hem aan voor bevestiging. Haar tienerhand ging onophoudelijk heen en weer langs de volledige lengte van zijn onbedwingbare stijve.
Hij kon zich nauwelijks nog inhouden.
Merkte zij het ook?
Ze hijgde.
Ze wist wat dit was. Ze besefte het maar al te goed.
Haar hand bleef op en neer gaan.
En of het nu instinct was, instemming, de alcohol of iets anders: het was duidelijk dat ze niet ging stoppen voordat hij was klaargekomen.
Had ze al eens een mannelijk orgasme gezien? Wist ze wanneer ze zou moeten stoppen?
Ze wist nú toch wat ze moest doen? Dan zou dát al zéker geen probleem moeten zijn.
Ze bleef hem aftrekken. Ze slikte. Ze keek hem aan. Iets langer nu.
Hij zag haar fijne hand rond zijn erectie op en neer gaan. Minder gecontroleerd nu. Maar ook minder terughoudend.
De blos op haar wangen en nek reikte nu tot haar hals en zelfs een deel van haar borst.
Hij zag dat haar slanke benen trilden.
Zenuwen? Spanning? Kou kon het onmogelijk zijn.
Ze bleef hem aftrekken.
Haar hand bleef op en neer gaan. Ze wreef over zijn eikel. Voelde aan zijn ballen. En trok hem weer af.
Bijna.
Niet lang meer.
Bijna.
Bijna zo ver.
Hij bracht zijn heupen naar voren.
Ze rolde zijn voorhuid nog verder terug.
“Zo ja,” hijgde hij. “Zo ja. Zo. Ja. Ja...!”
Alsof haar ingefluisterd werd wat deze commando's betekenden, voerde ze het tempo op.
Haar hand ging razendsnel op en neer. Haar borsten trilden.
Zijn hand ging achter haar krachtige rug. Hij pakte haar string vast.
Ze trok. Ze rolde zijn voorhuid terug. Ze trok hem af.
Het hoogtepunt.
Hij voelde het komen.
Het punt waarop hij nog in kon houden, passeerde zonder dat hij tegenstand bood.
Hij kreunde. Spande al zijn buikspieren aan. Trok haar string strak tussen haar billen.
Grote, enorme klodders zaad schoten uit zijn eikel. Ze spatten uiteen tegen haar bovenarm, op zijn borst, tegen het tentdoek.
“Aaaah!” ontsnapte van achter zijn lippen. Onmogelijk had hij die kreet binnensmonds kunnen houden.
Ze keek hem aan.
Haar blik was vervuld van verbazing.
Alsof ze verguld was van trots dat zíj dit teweeg had gebracht.
Haar ogen waren groot. Enthousiast. Vol energie.
Een triomfantelijke blik.
Een gevoel van triomf dat ze met recht had verdiend.

Ze had iets willen zeggen.
Ze had geglimlacht. Haar lippen waren begonnen met bewegen, maar woorden kwamen er niet.
Opnieuw glimlachte ze. En ze had geknikt, alsof ze had uitgesproken wat ze had willen zeggen, en hij haar begrepen had.
Hij sidderde nog, nu haar hand zich terugtrok.

Ze fatsoeneerde zelf haar truitje.
Haar borsten werden weer onzichtbaar.
Ze richtte zich nog even op. Opnieuw wilde ze praten. Maar andermaal lachte ze alleen maar.
Ze leek zó tevreden. Zo gelukkig met zichzelf. Zo trots.

Hij boog naar haar toe. Hij kroelde met haar vlechtjes.
“Slaap lekker,” fluisterde hij in haar oor.
Ze plofte neer op het luchtbed.
Ze sloot genoegzaam haar mooie ogen.
Een glimlach verscheen op haar gezicht.
Ze knikte enkel.
Vredig.
Een heerlijke gezicht.
Een aangezicht dat al zijn schuldgevoel wegnam.