Rosalie Krijgt Een Beurt - 29

Verteld door Rosalie en Julia

Het was maandag en de toetsweek was begonnen dus met veel gezucht, gesteun en gekreun kwamen mijn leerlingen het lokaal binnen. “Nou, jullie doen alsof jullie een heel zwaar leven hebben. Wacht maar tot jullie straks een baan hebben en het echte leven leren kennen.” Zei ik door de klas en keek even naar Julia. Haar zwarte krullen had ze in een gewone vlecht zitten. Ze had een rood topje aan met een lichtblauwe korte broek eronder die haar bovenbenenspieren duidelijk lieten zien. Haar witte gympen leken te zweven over de vloer toen ze naar haar tafel kwam lopen. Demian ging achter in de klas zitten. “Demian, ik wil graag dat je wat meer voor in de klas komt zitten.”
“Waarom?”
“Omdat ik dat zeg.”
Julia had ondertussen haar tekenblok gepakt en was begonnen aan een nieuwe tekening voor Mirthe. Najara was naast haar geploft. “Nou tafels uit elkaar, pennen en niks anders voor je neergelegd en monden dicht.” Demian liep mokkend naar voren en ging twee tafels achter Julia zitten. Ik begon de lege blaadjes voor de toets uit te delen. Julia had net haar blok weggestopt en zat met haar pen in haar hand te spelen. “Wat voor kapsel wordt het vandaag?” Vroeg ik haar lief. “Ze wil een hanenkam proberen.” Zei Julia met een halve glimlach. “Zo, dat is wel dapper. Een hanenkam.” Ik gaf haar een blaadje en bedacht me dat ik eigenlijk haar cijfer al wist, ze zou weer rond een zeven halen zoals ze altijd deed. “Julia…” zei ik zachtjes naast haar. “Hmhm.”
“Waarom haal jij nooit een tien?”
“Dat leek me zo saai nakijken voor u.” Glimlachte ze.
“Lief van je dat je aan mij dacht maar weet je zeker dat het niet is omdat je het gewoon niet kan?” Onze ogen bleven elkaar aankijken en ik kreeg een golf van lekkere spanning door me heen. Zij was hier mijn leerling, ik was de baas dus was zij nu de sub. Ik kon haar eigenlijk min of meer laten doen wat ik wilde. Ons spel wat we speelde. Stiekem met z’n tweeën.
“Mevrouw Montou, ik zou voor elke denkbare schriftelijke toets die u me geeft een tien kunnen halen.” Zei ze zonder opschepperig over te komen.
Najara had ons gesprekje blijkbaar gevolgd en riep: “Kan jij voor elke toets een tien halen en dat doe je niet? Wil je mijn toets dan alsjeblieft maken?” kwam het er half kreunend uit.
Ik keek nog steeds naar Julia en haar donkergroene ogen begonnen te fonkelen. Ze had weer wat bedacht en ik was waarschijnlijk de regie kwijt – shit.
“Ik weet het goed gemaakt, ik haal voor u een tien van een door u gekozen schriftelijke toets. Maakt niet uit welk vak, niveau of het aantal vragen. Als ik een tien haal….” Ze pauzeerde even, de hele klas zat geamuseerd mee te luisteren. “Ja, wat dan?” Vroeg ik haar terwijl ik langzaam voelde dat ik begon te zweten.
“Dan mag ik een keer les geven.” Ze keek me met een grijns aan. Ik slikte maar mijn mond was droog. Ondeugendheid in haar ogen liet me mijn hartslag in mijn oren horen.
“Ja, dan hebben we zeker vrij hè Juul!” Riep Stijn door de klas.
“Hallo, je denkt toch zeker niet dat mevrouw Montou het Julia dan makkelijk maakt hè, dat lukt Juul nooit. Sorry Juul.” Zei Ilse.
Ik bedacht even wat wijsheid was en ook wat het addertje onder het gras zou kunnen zijn als ze dat zo voorstelde. Haar kennende had het vast een sexy tintje dan. Een wijze les met een van de leerlingen die vastgebonden zou worden. Ik keek even de klas rond en rechtte mijn rug. “Oké, maar dan wel een les Nederlands.” Zei ik om te beginnen.
“En als je het niet haalt….” Ik bedacht me ineens iets wat ze waarschijnlijk ook als kind niet meegemaakt had. “Dan ga je trakteren in de klas” Ik keek Julia strak aan. Ze glimlachte en haar ogen donkergroene ogen leken langzaam weer grip op me te krijgen.
“Een taalles is mijn tegenbod.” Zei ze zakelijk.
“Oké, maar geen vunzige taalgebruik of straattaal.”
“Prima.” Kalm, rust en zonder twijfel bij haar terwijl bij mij al weer een gevoel van een lekkere angst me bekroop wat me onrustig maakte.
“Nou, ik ben allang blij dat wij geen straf krijgen als ze het niet haalt.” Bromde Najara.
“Wat ga je trakteren dan?”
“Daar mag ze nog even over nadenken Willemijn.” Onze ogen hadden elkaar nog steeds niet losgelaten. Donkergroene ogen die ik had opgeslagen.
“Oh, dat hoeft niet hoor mevrouw Montou. Ik geef iedereen gewoon wat hij nodig heeft.”
Haar stem was duister en het voelde alsof ik in een val gelopen was. Hoe kon ze me nou een paar passen voor zijn als ze niet eens wist wat ik had willen voorstellen?
“Na de toetsweek zal ik een stevige toets aan je geven.” Ik richtte me weer tot de klas: “Ik ga nu de toetsen uitdelen, dus vanaf nu monden dicht!” Ik liep langs de tafeltjes en gaf iedereen de toets waarna de leerlingen begonnen te lezen. Bij Julia aangekomen pakte ik haar pen af en schreef wat op haar blaadje: Ik verwacht van jou een één maar wel alle antwoorden goed. Begrepen. Ze staarde me aan en beet op haar onderlip met een glimlach.

Langzaam liepen de kinderen weer één voor één het lokaal uit nadat ze de toets af hadden. Demian bleef als één van de langste zitten maar had uiteindelijk zijn toets bij me ingeleverd vlak voor tijd. Julia was blijven zitten, ik had haar vast twee andere toetsen gegeven om te maken. De rest van de leerlingen hadden nog een uurtje om te studeren voor ze een volgende toets hadden. Haar boeken lagen bovenaan in de linkerhoek van haar tafeltje, ze had ze niet aangeraakt tijdens het maken van de toetsen. Het leek me stiekem wel fijn om alles te weten, niks meer te vergeten. Zou me waarschijnlijk een hoop piekeren schelen.
Ik zat te bedenken wat voor toets ik haar zou kunnen geven. Schriftelijk. Alle toetsen die hier gegeven werden zou ze makkelijk kunnen halen. Misschien kon ik eens met Paula overleggen of zij nog iets zou weten. Ik liet Julia niet zomaar mijn les overnemen.

Toen ze klaar was kwam ze de antwoordenblaadjes bij me inleveren.
“Ik ben benieuwd wat je gaat trakteren, wat je denkt dat iedereen nodig heeft.”
Ze lachte: “mevrouw Montou, ik lust u rauw. Maakt u zich maar geen zorgen en bereidt u zich maar voor op een les die u nooit zal vergeten.” Ze knipoogde.
“Ho, ho! Die toets zal niet gemakkelijk zijn. Vergis je niet jongedame!”
“Ik zou niks anders van u verwachten mevrouw Montou.” Haar gezicht dicht bij de mijne. Ik duwde met mijn hand haar een stukje weg.
“Ik had verwacht dat je sneller was met inleveren….” Ik wees op de antwoordenblaadjes.
“Hoezo? Ik heb toch alle tijd?”
Ik keek naar haar hand die op mijn bureau lag te rusten op de blaadjes die ze zojuist had neergelegd. Ze had een aantal ringen om zag ik, geen horloge dit keer. Misschien was ze haar stijl aan het zoeken. Haar mooie slanke vingers die oh zo lekker konden kriebelen. Ik merkte dat mijn gedachten afdwaalde. Wat zouden we donderdag gaan doen, wat zou ik dan volgens haar nodig hebben? “Mevrouw Montou?” Wat zou ze vanavond meneer Hiland geven? Wat zouden haar vingers dan aanraken, kriebelen of fijnknijpen. Heerlijk fijnknijpen, zodat hij zou smeken terwijl zij boven hem stond zoals bij meneer Tomson in de lift.
“Mevrouw Montou?”
“Hè, wat?... Oh ja.” Ik schraapte mijn keel.
“Gaat het wel met u?” Ze had zich weer naar me toegebogen over de tafel en hield mijn kin omhoog in haar hand. “U was ver weg. Waar dacht u aan?” Ze had mijn kin losgelaten en haar ogen keken me lief aan.
“Ik vroeg me af wat je vanavond gaat doen…”
“Wat zou hij nodig hebben?”
“Jij die hem laat kruipen als een worm over de grond. Jij die hem beveelt om elke voet van elke vrouw te kussen. Jij die hem vastbind en pijn doet tot hij smeekt om je te stoppen….”
Ik had mijn fantasie uitgesproken alsof het een gesprek was over wat ik van het weer vond.
Haar ogen veranderde, onderzochte me. Leken zich even geen houvast te kunnen vinden. Verbaasd en terughoudend. Mijn ademhaling zat hoog en ik voelde me gespannen.
“Mevrouw Montou toch….” Haar hand streek over mijn slaap: “Rosalie toch….” Ik slikte. Bang dat ze me monsterlijk vond. “Mijn kwaadaardige koningin….” Haar hand om mijn wang, warm en zacht. Mij gebiedend om haar aan te kijken. Een strelende duim, geruststellend.
“Als ik dat zou doen bij meneer Hiland, dan ben ik geen haar beter dan dat hij is. Zoals hij die vrouwen behandeld. Dat is niet wat hij nodig heeft. Maar ik weet nu wel wat jij donderdag nodig hebt…” Haar hand gleed onder mijn kin door en mijn hoofd leek haast te vallen toen haar hand helemaal teruggetrokken was. Ze glimlachte. Mijn hoofd was even in de war. Ze was niet boos of vond me niet afschuwelijk door mijn gedachtes. Haar ogen, lief en aardig. Haar mond vrolijk. Ik snapte het niet. Die gedachtes hoorde niet, afstotelijk en eng. En dat ik er opgewonden door werd was al helemaal het toppunt.
“Satan…” fluisterde ik.
“Nee lieve Rosalie, verlangen…kriebels en misschien zelfs wel een diepe wens om een appeltje met iemand te willen schillen…”
“Wat?” Ik begreep haar even niet meer.
“Komt goed lieverd. Ik zal je helpen.”
“Waarmee?”
“Kijk eens…” Ze deed een briefje in de seksdoos.
“En deze had ik u beloofd…” Ze schoof een envelop, die ze uit haar tas haalde, naar me toe.
“Wat is dit?” Ik keek er nieuwsgierig naar.
“De perfecte plaatjes.” Ze knipoogde.
Een grijns, een draai, stille zwevende passen en daarna een gevoel van hitte in mijn wangen. De deur viel dicht en ik bleef hunkerend achter. Ik opende de envelop en haalde er een stapeltje dikke tekenvellen uit.

Mijn ogen keken naar het eerste getekende plaatje op papier. Een tekening in kleur. Een rode bank, een blonde vrouw die op haar rug lag en die voor zich uit opzij keek. Haar broek nog aan, haar blouseje en bh hingen over de rugleuning. Haar borsten onder een boek, als een fantasie die ze voor zichtzelf hield. Ik herkende haar gezicht maar niet haar blik, blauwe ogen die verlangend en hunkerend keken naar wat ze voor zich zag. De tweede tekening was weer dezelfde blonde vrouw. Haar broek en slipje hingen naast haar blouseje. Haar vlecht over haar rug. Het boek in haar handen waar ze met een ondeugende blik bovenuit keek. Blauwe ogen met een fonkeling erin. Haar benen als een zeemeerminnenstaart bij elkaar gehouden en verlicht door de zon. Haar billen die door een schaduw van haar benen bedekt werden. Ze zag er zo ontspannen uit. Was ik dit? Julia had duidelijk overdreven.

De volgende tekening was in het zwart-wit. Een vrouw met een vlecht in. Verschillende tinten grijs, kleine haast doorzichtige haartjes die niet in de vlecht paste. Een boek balancerend op haar hoofd. Ze keek iets schuin opzij. Haar gezicht in de schaduw, haar rug belicht. Haar handen achter zich gebonden, haar ene been op haar tenen. Alsof ze stiekem genoot dat ze daar stond. Het licht van de lamp die naast haar stond scheen over haar rug en billen en lieten een schaduw achter op de muur die voor haar stond. Niets aan haar schreeuwde om aandacht en toch trok dat juist de aandacht vond ik. Ik liet mijn vinger over de potloodstreken gaan. Was dit hoe Julia me zag?

Nog een tekening weer in het zwart-wit. Ee vrouw vanaf de zijkant, het licht van de lamp scheen als een zon achter haar. Schaduwen over haar heen. Haren die naar voren vielen langs haar hoofd als een waterval. Elke haar leek zorgvuldig op zijn plek te zijn getekend. Ze stond voorovergebogen met haar armen op haar rug gebonden en een boek in haar handen. Haar benen wijd, haar spieren aangespannen om zich staande te kunnen houden. Sterk en stevig hield ze haar hoofd omhoog, wiebelig omdat ze iets voorover op haar tenen stond om haar evenwicht te bewaren. Dit kon ik niet zijn, dit was iemand anders.

Ik schoof door naar de volgende tekening. Weer in kleur, een dame die op de grond zat. Haar blonde haren als een sluier voor zich, toch waren haar blauwe ogen erdoor te zien. Ze keek heimelijk naar het boek dat voor haar lag. Ze kon er niet bij, haar armen zaten vast gebonden. Haar benen om haar heen geslagen met haar knieën op de grond. Een rechte rug alsof ze zat te wachten tot iemand haar het boek zou geven. Haar borsten staken iets naar voren maar vielen door haar haren niet zo op. Bloot en kwetsbaar maar toch niet obscene of vernederend. Ze was prachtig.

Nog een tekening. Julia had er veel werk van gemaakt, waar had ze de tijd vandaan gehaald? Ik herkende de persoon niet op haar tekeningen. Dit kon ik niet zijn, die vrouw was zo mooi en zo zeker van haar lijf. Spelend met haar ogen naar diegene die naar haar keek. Nu zat de vrouw nog hetzelfde als daarnet maar voor haar zat een hond met het boek in zijn bek. De vrouw had een vlecht zodat je haar blik goed kon zien. Er stond lichte paniek in haar ogen. Ze had het boek gewild maar niet op deze manier. Aangegeven door een beest, een hond. Julia had zelfs mijn paniek over het boek gezien en getekend.

Er bleek nog een tekening te zijn maar meer poses had ik niet gedaan. Ik schrok, deze tekening was in een andere setting. Zwart-wit. Een vrouw, naakt op haar billen op de grond. Haar handen achter zich vastgebonden en er werd aan haar armen getrokken door kettingen die vastgehouden werden door een schaduw van een man. De vrouw had haar haar in een staartje. Schaduwen op de muur achter haar. Haar gezicht bedekt met stille tranen. Bijna niet te zien omdat de lamp achter haar stond en ze in de schaduw vielen. Maar wat mij kippenvel bezorgde was wat er voor de vrouw stond. Twee kleine meisjes in jurkjes. Als twee schaduwen waar de vrouw naar toe wilde maar tegengehouden werd. Tegengehouden door de man met de kettingen in zijn handen. Ze schreeuwde wanhopig zonder geluid. Ik voelde de tranen bij me opkomen. Ze had me gezien. Mijn angsten, mijn pijn en mijn verdriet. Ze had ze opgeslagen en waren nu ook van haar. Om nooit meer te vergeten.

”Nou, blijf eens stilzitten! Zo kan ik je haar toch niet doen!”
“Ik moet nog even iemand bellen.”
“Ja, dat kan. Met je hoofd recht. Jij bent soms echt een onmogelijk model wist je dat.”
“Een uitdaging heet dat.”
“Ja, uitdaging. Een hele opgave zal je bedoelen. Kijk nou, die krullen van jou zitten helemaal in de knoop! Hoe krijg je dat voor elkaar?”
“Met weinig moeite.”
“Ja, dat zal wel. Ik zal je wel weer redden dan hè.”
“Graag.”
“Ga je het nog doneren?”
“Nee, ze wil het niet meer Kasper.”
“Hm. En wat vind je daar van?”
Ik zuchtte. “Ik accepteer het.”
“Dat is geen gevoel Juul.”
Zijn vingers trokken aan mijn krullen. Kamden mijn haar. Draaide, hielden het vast, speelde ermee. Het maakte me altijd rustig, kalmerend. Zijn vingers door mijn haren, een gevoel van warmte en veiligheid. Omdat ik hem vertrouwde.
“Het is haar keuze en ik snap het. Ik kan haar niet haar eigen haren terug geven, alleen de mijne. En dan snap ik dat ze zegt dat dat niet hetzelfde is.”
“Nog steeds geen gevoel…”
Ik bromde. Mensen en hun gevoelens ook altijd. Kwam altijd alleen maar narigheid van, gevoel.
“Kan ik ondertussen bellen?”
“Ja, ga je gang. Wie ga je bellen?”
“Een aantal mensen.”
“Doe ze de groetjes namens mij.”
“Je kent niet iedereen.”
“Maakt niet uit.”
“Wat heb je nou aan de groetjes? En al helemaal van iemand die je niet kent. Heb je toch niks aan.”
“Het gaat om het gevoel dat je ze geeft mevrouw de heks. Weer lekker in een zwart gat aan het zwemmen merk ik.”
“Gevoel. Pff. Onzin. Net als de groetjes…”

Ik wachtte tot er iemand op zou nemen aan de andere kant en het duurde niet lang.
“Met Nadia van Freak the Freak out, hoe kan ik u helpen?”
“Julia. Ik wilde even vragen hoe het gaat met Kiki. Heb je haar al geholpen?”
“Heej Juul, mijn heldin!”
“Hou op met slijmen Nadia.”
“Je belt toch niet om af te zeggen hè?” Vroeg ze geschrokken.
“Vanavond heb ik die afspraak en ik heb er zelfs zin in.” Ik grijnsde.
“Zin in?”
“Hmhm. Zijn zoon zit bij Rosalie in de klas. Dus ik weet precies van meneer Hiland nodig heeft.”
“Hij wil gewoon een avondje showen met je. Vergeet hem geen complimentjes te geven en zo.”
“Nadia, ik weet hoe het moet.”
“Ja, maar jou kennende doe je het anders.”
“Precies….Dat wist je toen je me belde. Maar Kiki?”
“Ik heb haar een rondleiding gegeven, rustig met haar gepraat. Haar aan wat mensen voorgesteld. Ook nog tips gegeven voor sites waar ze kan kijken en zo.” Ik moest me inhouden om niet iets lelijks te zeggen. Sites waren inderdaad handig maar er zaten ook verkeerde mensen op die misbruik maakte van het feit dat mensen zich vrijwillig overgaven aan een onbekende. Dat zou ik Kiki niet hebben aanbevolen, helemaal niet omdat ze geen idee had waar ze in dook. En daar voelde ik me verantwoordelijk voor.
“En?” Vroeg ik haar toen ik mijn woede weggedrukt had.
“Nog geen match. Het leek te klikken met Amanda en met Joël maar beide hebben in het weekend op een bijeenkomst een ander gevonden.”
“Hm, dat is sneu voor Kiki. Wanneer is er weer een munch voor subjes?”
“Volgende week woensdagavond half zeven, bij de grote Slok.”
“Prima.”
“Mag jij dus niet komen…”
“Ik kan op woensdagavond ook niet. Ben jij er wel?”
“Ja, ik loop rond en zorg dat alles goed verloopt.”
“Prima.”
“Oké, kan ik verder nog iets voor je doen?”
“Nee. Fijne avond.” “Doe haar de groetjes!” hoorde ik mijn andere oor gehijgd.
“Ja, jij ook. Laat me weten hoe het was en ehum… sterkte.”
“Dank je….groetjes van Kasper…”
“Oh, doe hem de groetjes terug!”
“Prima.”
Ik hing op. “Groetjes terug van Nadia.”
“Ah, dat is lief van haar.”

Ik wilde mijn hoofd schudden maar die werd stevig vasthouden aan mijn haar. Hij had al een deel van mijn haar van voor naar achteren invlochten, als losse slangetjes die aan mijn hoofd vastzaten. Ik leek op Medusa vond ik. Kasper stond achter me en stond met uiterste concentratie mijn haar in de vlechten. Zijn lange blonde haar had hij los hangen en zijn wijd gestreepte blouseje stond half hopen waardoor ik via de spiegel zijn blote borst kan zien. Ik moest de volgende maar eens bellen, tijd nuttig besteden nu ik toch geen kant op kon. Ik liet hem weer overgaan en na twee keer werd er opgenomen.

“Met Kiki!”
“Hoi Kiki, Julia hier. Ik wilde even weten hoe het met je gaat sinds ons bezoekje.”
“Oh, dat is lief van je zeg…Het gaat wel goed hoor. Was nog wel een gedoe om alle verf eraf te wassen!” Ze lachte.
“Dat was ook de bedoeling, een regenboog spoel je niet zomaar door het afvoerputje. Heeft Nadia nog contact met je opgenomen?” Ik wist het antwoord al maar wilde haar mening en ervaring weten.
“Ja, ik ben daar langs geweest. Heb kennis gemaakt met wat mensen en gekeken wat ze daar deden…” Ik hoorde terughoudendheid in haar stem.
“En? Een match gevonden?”
“Nee, nog niet…Nadia is heel aardig hoor en ze doet echt haar best…maar blijkbaar kan gewoon niemand aan jou tippen.” Ze lachte ongemakkelijk.
“Hm… Dat is lief van je. Weet je ook wat je zoekt behalve iemand die een relatie met collar wil uiteindelijk?”
“Ehum… ik weet het eerlijk gezegd niet.”
“Dat kan, dat snap ik. Zoek je een man of een vrouw laten we daar eens mee beginnen.”
“Dat maakt mij niet uit maar ik wil me wel veilig voelen bij een man.”
“Kiki, het maakt niet of het een dom of domina is je moet je er altijd veilig bij voelen. Anders werkt het niet.”
“Nee, ja, dat….daar heb je wel gelijk in.”
Mijn hoofd haalde de verschillende mensen die ik had leren kennen als Domina op. Foto’s in mijn geheugen. Als een soort filmrol. Waar zit je, waar zit je, waar zit je, waar heb je je verstopt – dacht ik. Hebbes.
“Kiki, vind je het anders fijn als ik je help met zoeken?”
“Ehum… ja dat is goed.”
“Heb je al afgesproken met Rosalie voor een drankje?”
“Nee nog niet. Ik heb nog niks gehoord van haar.”
“Waarschijnlijk omdat ze met haar hoofd bij andere dingen zit. Toetsweek op school en de date die ze heeft gehad woensdag. Misschien moet je anders zelf even bellen.”
“Ja, denk je dat ze dat leuk vind?”
“Dat denk ik wel Kiki. Ze is net als jij nog zoekende wat ze wilt en fijn vind dus dan hebben jullie elkaar om het erover te hebben. Of over andere dingen, je weet vast wel wat te verzinnen. Ze zou Gina nog vasthouden had ze je beloofd.” Ik grijnsde. Rosalie had geen idee gehad wie Gina was. Anders had mijn piekerprinsesje geen belofte gedaan om het te doen.
“Ja, ik zal haar eens opbellen dan.”
“Heb jij volgende week woensdagavond misschien iets Kiki?”
“Ehum, nee hoezo?”
“Er is een bijeenkomst voor subjes zoals jij, gewoon geheel casual. Misschien is het leuk om daar samen met Rosalie heen te gaan. Het is volgende woensdag half zeven in de grote Slok. Weet je waar dat is?”
“Ja, dat is dat café in de stad.”
“Precies. Nadia zal er ook zijn en die laat jullie wel binnen. Het is voor iedereen. Gewoon om ervaringen uit te wisselen. Je hoeft je ook niet speciaal te kleden. Alsof je een drankje in de stad gaat doen zeg maar.”
“Oh, dat klinkt wel leuk. Kom jij dan ook?”
“Ik ben domina, dit is speciaal voor de subjes.”
“Ah, dus dan kunnen we roddelen over jullie?”
“Zoiets inderdaad. Ervaring uitwisselen heet dat. Goede en slechte. Maar ook gewoon de mensen leren kennen. Dan kun je zien dat je niet de enige bent en dat het allemaal heel normale mensen zijn.”
“Ik zal het Rosalie eens voorleggen. Dank je wel.”
“Alsjeblieft. En ik ken misschien wel iemand die je leuk gaat vinden als dom. Zal ik haar vragen om een keertje samen te kijken of er een klik is?”
“Ja, heb je daar wel tijd voor?”
“Kwestie van tijd maken Kiki.”
Ze lachte. “Nou, dan graag. Ja, jij hebt daar toch meer verstand van dan ik.”
“Prima, ik neem nog contact met je op. Ga jij maar met Rosalie uit ondertussen.”
“Zal ik doen en je bent hier altijd welkom, ook gewoon als nou ja… vriendin zeg maar…”
“Dat is lief van je, dank je wel.”
“Doe haar de groetjes!” hij en zijn groetjes.
“Je moet de groetjes hebben van Kasper.” Zei ik droog.
“Oh, wie is dat?”
“Degene die mijn haren nu aan het invlechten is.”
“Oh, heeft hij je haar vorige keer toen gedaan?”
“Hmhm”
“Doe Kasper maar de groetjes terug!”
“Prima. Dag Kiki.”
“Doei Julia!”
“Je moet de groetjes hebben van Kiki.”
“Wat aardig van haar. En ik ken haar niet eens.” Hij lachte.

Ik belde nog wat aantal mensen, deed ze allemaal de groetjes van Kasper en tegen de tijd dat ik klaar was zat mijn haar met allemaal vlechtjes in één grote knot bovenop mijn hoofd met een gouden spiraal eromheen.

“Zo, mooie meid. Jij bent klaar om te showen!”
“Dank je wel.”

Ik stond op en liep naar de kast waar ik een la opentrok. Uit de verschillende armbandjes die ik had koos ik een brede gouden armband die ik om mijn pols schoof. Dit om de verstuiking te bedekken die nog blauw gekleurd was. Want ik kon er niet met een hand in het verband aankomen, ik liet meneer Hiland niet zien dat ik gewond was. Een zwakke plek waardoor hij me misschien juist als een makkelijk prooi zou kunnen zien. Ik schoof de la weer dicht en keek in de spiegel. Twee donkergroene ogen staarde terug. Mijn haar zag er goed uit. Ik liet mijn handen even over mijn groene jurk gaan. Op mijn goudkleurige pumps liep ik de trap af. Kasper kwam achter me aan gelopen. Ik liep naar de bank waar mijn tas lag, alhoewel tas. Het was een goudkleurige stoffen buidel met een koordje eraan. Ik kon natuurlijk niet zonder attributen op een feestje komen. Ik zou mijn knuppeltje uit de zak toveren om de gouden ezel een lesje te leren.

Emma kwam naar me toegelopen. “Wat ga jij doeoeoeoeoen?”
“Ik ga even iemand helpen Emma.” Ik knielde neer en ze kwam naar me toegelopen.
“Wie ga je helpen dan?”
“Meneer Hiland.”
“Waar heeft hij hulp bij nodig dan?”
“Ik ga hem wat tijd geven Emma.”
Ze keek me onderzoekend aan met die kleine blauwgrijze oogjes van haar. De ogen van haar vader. “Oké, ben je er weer met het eten?”
“Nee, je eet met Kasper en Tyler. Maar ik ben wel weer op tijd terug om je voor te lezen straks. En morgen gaan we samen iets doen als je uit school komt, is dat goed?”
“Ja, gaan we dan naar de kringloop een nieuw boek halen?”
“Dat kunnen we best doen als je wilt. Bedenk het maar. We kunnen ook uit eten samen of een spelletje doen. Wat jij wilt lieverd.”
“Buitenspelen?”
“Als jij wilt buitenspelen dan gaan we buitenspelen.”
Ze keek vrolijk en sloeg haar armpjes om me heen. “Tot straks.” Ik gaf haar een kus en hield haar stevig vast. Ze rook zo lekker naar kind. Jong en onbezorgd met een vleugje ondeugendheid en speelsheid.

De taxi stond voor en een lange man hield de deur voor me open. Ik zei hem goedendag en stapte in. Het rook naar pepermunt en zweet. Naast de chauffeur in het bakje achter zijn versnellingspook lagen pepermuntjes en losse snoeppapiertjes. Hij zei gelukkig verder niks, ik had ook geen zin om te praten. Ik liet de buitenomgeving aan me voorbij gaan die toch wel opgeslagen werd. De bekende straten werden vervangen door bomen en gras langs de snelweg. Weilanden waar nog wat koeien in stonden die zo wel naar binnen gehaald zouden worden. Lente, het seizoen van de kalfjes. Ze werden geboren en hun lot was nog voor hun eerste stapjes bepaald. Vrouwtjes mochten blijven, mannetjes gingen naar de slacht als ze oud genoeg waren. Waren de vrouwtjes dan meer waard? Dat lag eraan waar je banger voor was. De dood of het moeten dienen van de mens. De kalfjes die geboren waren werden vlak daarna bij hun moeder weggehaald, zodat de melkproductie bleef doorgaan. Vrouwen die moesten dienen als melkfabrieken voor de mens. Omdat de ongezonde dorst voor melk iets was wat de mens dacht nodig te hebben. En daar was het scheiden van moeder en kind van weinig waarde. Moeders die niet terug konden vechten. Zij waren niet de beesten, dat was de mens. Ik had te doen met die koeienmoeders die nog dagenlang om hun kalf konden loeien, ook zij hadden gevoel en misschien was het beter als ze dat niet hadden gehad. Mensen hadden Emma ook van me geprobeerd af te pakken maar ik had gevochten. Ik had kunnen vechten. En ik had gewonnen.

De snelweg veranderde en al snel reden we door een laan met bomen. Aan weerzijde stonden grote huizen eenzaam verscholen achter hekken en tralies. Weg van het zicht, privacy. Iets wat ook veel waard was. We reden een oprijlaan op waar we moesten wachten tot het hek open ging. Blijkbaar was ik thuis uitgenodigd bij meneer Hiland. De taxi bracht me netjes tot vlak voor de deur, de chauffeur stapte uit en hield het portier weer voor me open. Ik bedankte hem en wilde hem betalen maar hij zei dat hij al betaald was. Ik zei dat hij nog niet door mij betaald was en gaf hem het geld. Hij keek me verbaasd aan maar ik liep door naar de voordeur om daar aan te bellen. Vlak voordat de deur open gedaan werd hoorde ik de taxi weer weg rijden. Ik voelde me ontspannen, ik had er zin in. Ik was niet bang.

De deur werd open gedaan en een oudere ietwat mollige Demian deed open. Altijd sterk spul, dna. Donkerbruin haar, kort. Lang gezicht, bruine ogen, smalle neus, normale lippen en een stoppelbaardje eromheen. Hij keek me met een brede glimlach aan. Ik stapte over de drempel en gaf hem mijn hand. “Julia.” Hij nam hem aan, warm, vlezige vingers, niet bezweet. “Juliajaha, dat kun je wel zeggen. Dit was inderdaad wat ik besteld had.” Ik glimlachte, speelde het spel nog even mee. Vertrouwen zien te winnen. “Robert-Jan Hiland, kom verder.” Mijn gouden pumps echode op de plavuizen in de grote kil uitziende hal van het huis. Wit, kaal en hoog met aan de rechterkant een witte trap die als een soort helling naar boven liep.

“Indrukwekkend hè! Ja, ik snap dat je daar even stil van bent.”
“Indrukwekkend is niet het juiste woord.” Ik beet op mijn tong. Ik kon nu geen appel nemen en meneer Hiland verwachte complimentjes, alleen ik loog nooit.
“Niet, hoe zou jij het dan omschrijven?” hij keek me hartelijk aan, als een vader.
“Kaal, onpersoonlijk, doods.” Twijfeling op zijn gezicht en daarna gelach.
“Niet echt onder de indruk dus?”
“Nee.”
Hij knikte. “Je weet dat ik van complimentjes hou?” grapte hij.
“Ik heb geleerd om niet te liegen. Dus ik lieg niet.”
“Ook niet om iemand een plezier te doen?”
“Nee.”
“Lijkt me lastig met jouw beroep.” Ik beet weer op mijn tong. Als vegetariër was dat het enige vlees wat ik soms tussen mijn kiezen had.
“Dat valt wel mee.”
“Kom verder, laat me je jas aannemen. Die heb je niet nodig hier.” Ik ontknoopte mijn zwarte mantel en liet hem van mijn schouders glijden, zo de handen in van meneer Hiland. Ik voelde zijn blik in mijn rug, daarna zijn hand, warm net boven mijn billen. Zijn goedkeuring. Hij wilde natuurlijk wel waar voor zijn geld. Hij gebaarde en we liepen verder de hal door. Ik vroeg me af aan wie hij me dan wilde showen.

“Mijn vrouw houdt hier nooit zo van maar ik vind het toch wel fijn om een vrouwtje bij de hand te hebben. Je weet maar nooit.” Zijn ogen, kinderlijk ondeugend. Ik was het snoepje dat hij stiekem uit de trommel had gepakt. Ik hoopte dat hij van zuur hield.
“Wat kan ik voor de mooie dame inschenken?”
“Een glaasje fris graag.” We waren naar een open keuken gelopen dat er al net zo dood uitzag als de hal. Modern, strak en ook weer onpersoonlijk. Geen briefjes op de koelkast, geen plantjes kruiden in de vensterbank, geen overbodige dingen op het aanrecht. Ik nam aan de bar plaats.
“Wat, niet eens een lekker wijntje? Of een glaasje champagne misschien?”
“Nee.”
“Ben je bang dat ik je dronken probeer te voeren?” lachte hij.
“Nee, ik ben niet bang voor u. Ik drink nooit alcohol als ik aan het werk ben meneer Hiland.”
“Maar je drinkt wel dus.”
“Dat zeg ik net.”
Zijn ogen, onderzoekend en ietwat beledigd. Jammer dan.
“Dat bureau, ehum hoe heette dat…Nou ja, waar die meisjes vandaan komen. Die dame aan de telefoon zei al dat je anders was.” Hij was ondertussen een glas citroenwater voor me aan het inschenken met ijsblokjes erbij.
“En vindt u dat erg meneer Hiland?” Ik grijnsde.
“Aangezien jij eerlijk bent zal ik dat ook zijn. Ik weet nog niet of ik dat erg vind. Het leek me namelijk wel leuk, weer eens wat anders. Een uitdaging.”
“Waar bent u dan bang voor meneer Hiland?”
Hij boog zich over de bar heen en schoof het glas naar me toe. “Dat jij tegenvalt misschien.” Een grijns op zijn gezicht.
“U bedoelt hoe ik in bed ben?” Ik boog naar hem toe, raakte zijn hand aan met één vinger tegen de zijne terwijl ik mijn glas overnam.
“Jij snapt hem.”
“Dan zal ik inderdaad tegenvallen. Ik geef namelijk mensen altijd alleen wat ze nodig hebben.” Ik grijnsde.
“Hm, dat is niet waar ik je voor betaal.”
“Geld is niet alles meneer Hiland.” Ik trok mijn hand terug en bracht mijn glas naar mijn mond.
“Met geld is alles te koop meisje.” Hij hing met beide armen over de bar en keek me zelfverzekerd aan.
“Niet alles meneer Hiland.”
“Noem eens iets dan wat ik niet met geld zou kunnen kopen.”
“Mijn woorden.” Ik nam een slok. Koel, bruisend met een vleugje zuur. Precies zoals ik was.
“Jouw woorden?” Hij lachte arrogant.
“En waarom zou ik jouw woorden willen hebben dan?”
“Mijn ervaring is dat mensen altijd datgene willen hebben wat ze niet kunnen krijgen.”
“Ja, nou, dat zal wel meevallen. Ik hoef jouw woorden niet schatje.”
“U wilde complimentjes, u wilde mijn woorden...” Ik keek hem uitdagend aan.
“Ik hoef jou alleen maar naast me te hebben zo meteen of op mijn schoot. Je hoeft er alleen maar mooi bij te zitten. Denk je dat je dat kan?”
“Prima.”
Hij nam zelf een Bacardi cola met ijsblokjes.
“Kom. Ik wil je voorstellen aan wat heren.”
Ik knikte en kwam van de kruk af met mijn drankje in mijn ene hand en mijn gouden buidel in de andere. We liepen door de woonkamer, sloegen de hoek om, een trappetje af in de bij kamer met een boekenkast, een stoel om te lezen en een openhaard. Misschien wel het gezelligste plekje van dit huis – dacht ik. Een donkere gang door met aan weerzijdes houten balken met verlichting ertussen. Hij hield een deur voor me open en we kwamen in een ruime donkere kamer. Zwart plafond met zachtgele spotjes erin. Lichtgrijze vloer, een zithoek met lange donkergrijze bank, donker houten salontafel met glazen plaat bovenop en tegenover de bank nog wat zwarte fauteuils. Een donkerbruin kleed eronder en een tv aan de muur. Verderop stond een biljartspel, zwart met donkerhouten poten. Aan de linkerkant ervan stond een donker houten tafel waar vijf mensen van het mannelijk geslacht aanzaten. Erachter een bar met vier krukken. Aan de andere wand recht voor me, hing een groot schilderij dat gelijk mijn blik trok.
“Mannen, mag ik jullie voorstellen aan Julia. Hopelijk mijn gelukspoppetje en anders mijn troostprijs voor vanavond.” De mannen lachte en namen me hongerig op.
“Wie zegt dat wij haar niet winnen?” Een kale man, smal rond hoofd, zwarte bril, donkerbruine ogen, gebleekte tanden, geruit shirt, verdiende zijn geld als specialist, mijn gok iets in een privé kliniek.
“Daarvoor moet ik haar inzetten, misschien. Ik kijk wel even hoe het verloopt.” Een hand in mijn rug, duwend. Ik knikte naar de mannen met een glimlach. Liep langs ze heen naar het schilderij en bleef staan kijken. Een mooie blonde dame, haar haar in een gedraaide knot naar de zijkant met losse plukjes dansend in contrast tegen de donkergroene achtergrond. Ze keek schuin opzij, haar vingers losjes op haar bovenbeen, haar nagels gelakt, haar elleboog iets roze gekleurd, haar kuitspier zichtbaar aangespannen en haar ronde knie naar links wijzend. Haar zachte ronde borst vooruitstekend en haar schouder naar voren. Haar andere schouder naar achteren, blote rug waar de zon over gleed, een rode lap stof versierd met kleine gouden details hing tussen haar onderarmen in zodat haar billen omrand waren. Haar andere hand was niet te zien maar ze hield er een witte waaier mee vast die achter haar borst een mooi contrast vormde met het donkergroen van de rest van de achtergrond. Ze deed me aan mijn prinses denken alleen was Rosalie mooier. Ik hoorde meneer Hiland zijn drankje neerzetten en de stoel naar achteren verschuiven. “Hou je van kunst, Julia?”
Ik draaide me om en glimlachte. Hij wilde geen woorden, alleen een mooi poppetje. Prima. Ook een uitdaging voor mij om niks te zeggen. Maar ik hield wel van een uitdaging. Kijken wie dit het langste vol kon houden. Meneer Hiland ging zitten. Een jonge man, korte bruine stekeltjes, grijs shirt met ronde hals, blauwe blazer erop, was de kaarten aan het schudden. Had zijn geld verdiend met een app.
“Ze zegt niet zo veel hè, heeft ze geen tong?” Zwart kort haar, zwart stoppelbaardje, langwerpig gezicht, zwart shirt aan. Geamuseerde blik. Accountant.
“Ze zegt dat haar woorden niet te koop zijn.” Zei meneer Hiland lachend.
“Ach, lekker rustig.” Dikke man, keek me al de hele tijd verlekkerd aan, zweet onder zijn oksels, een overhemd dat te strak zit. Directeur van een of ander bedrijf.
De laatste van het mannelijke geslacht was verrassend. Hij ontweek mijn blik.
“Dit is mijn zoon, Demian.” Ik knikte en grijnsde. Het spel was ineens een stuk leuker geworden.

De kaarten werden verdeeld. Ik liep een rondje, mijn hand gleed even over elke rug. Demian ging verzitten door mijn aanraking.

“Je hebt haar toch niet gezegd om in onze kaarten te kijken en te seinen hé.” Bromde de directeur, wat logisch was want hij had hele slechte kaarten.

Pokeren, het spel van bluffen. Uitdagen en vooral je masker op weten te houden. Je tegenstanders zoveel mogelijk geld af zien te pakken door te doen alsof je een betere hand had. Als ze je geloofde en het opgaven door hun eigen onzekerheid, was de pot met goud van jou. Ik zette mijn drankje naast die van meneer Hiland en ging achter hem staan. Mijn handen over zijn schouders naar voren waar ik ze op zijn borst hield. Hij schraapte zijn keel. Als hij slim speelde kon hij deze ronde winnen, dat lag aan zijn masker.
“Ik zet honderd in.” zei de jonge appbouwer.
“Ik pas.” Verstandig besluit van de directeur.
“Ik ga mee en verhoog met honderd” Knikte de accountant
Meneer Hiland was aan de beurt. Hij had twee dames in zijn handen, een paar dus.
“Ik ga mee en verhoog met honderd.”
Demian had twee zevens, waarschijnlijk meer dan hij voor zijn toets had gehaald vandaag. Hij had dus ook een paar maar wel minder in waarde dan het paar van zijn vader. Er waren twee paren die hoger waren, de koningen en de azen. Dat kon alleen de accountant halen, die had een aas in zijn hand. Maar Demian kon ook gewoon met zevens van de vrouwen en azen winnen. Als er een zeven op tafel zou komen had hij namelijk three of a kind, drie dezelfde. En dat was meer waard dan welk paar dan ook.
“Nou zoon, wat gaat het worden?”
“Ik ga mee.” Zei hij uiteindelijk en gooide driehonderd aan fiches in de pot. Ik had als ik hem was verhoogd, gebluft. De andere bang gemaakt of in ieder geval aan het twijfelen laten brengen. Maar hij koos voor veiligheid.
“Ik pas.” Zei de specialist en dealer deze ronde.
“Ik ga mee.” Zei de appbouwer die zijn eerdere bod verhoogde. De eerste kaart van de stapel werd afgelegd en daarna drie kaarten omgedraaid. Een acht, vijf en een koning. Het bieden kon weer beginnen. De appbouwer blufte en zette tweehonderd in. De accountant die een betere hand had durfde niet meer een was weg. Meneer Hiland ging mee. Demian twijfelde weer. Hij keek even voor zich uit en toen naar mij. Ik grijnsde.
“Ik ga mee en verhoog.” Zei hij stoer. De mannen begonnen te grinniken. Een volgende kaart werd omgedraaid. Een aas. De appbouwer blufte weer, meneer Hiland keek hem lacherig aan en knikte. “Ik ben benieuwd!” Ik liet mijn nagels even over zijn shirt krabben wat hem zijn glas liet pakken en een zogenaamde toost naar de mannen liet maken. Hij dacht zeker dat ik ook mee ging met zijn spel. Demian twijfelde. Misschien was het wel zijn zakgeld waar hij mee speelde. Hij durfde niet, en liet zijn kaarten voor zich vallen. Het was tussen de appbouwer en meneer Hiland. De laatste kaart werd omgedraaid, een zeven. Demian had kunnen winnen. Nu was het meneer Hiland die er met de pot vandoor ging. Hij lachte triomfantelijk. “Dat is wel een kus waard denk ik.” Ik boog me naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang. Speelde het spel nog even mee. Zo speelde de mannen een aantal potjes en meneer Hiland was goed bezig met zijn winst. Ik was ondertussen met mijn drankje op de biljarttafel gaan zitten. Meneer Hiland hield me in de gaten, zijn ogen keken naar mijn bovenbenen die nu door mijn opgekropen jurk zichtbaar waren geworden. Hij grijnsde. Er werd drinken en hapjes gebracht door een vrouw van wat ik schatte midden veertig. Donker half lang haar, bruine ogen en een smalle mond. Ze zag me en keek met walging van mij naar haar man. Ik wist niet wie ze nou erger vond, ik of meneer Hiland. Demian zei niet zo veel terwijl de andere mannen steeds luidruchtiger werden maar er kwam toch weinig zinnigs uit. Woorden zonder betekenis.

“Hoe was het vandaag op school?” Vroeg zijn vader uiteindelijk.
“Goed hoor.” De andere mannen keken even bedenkelijk.
“Dit is de derde school waar hij dit jaar begint.” Legde zijn vader uit.
“Ik hoop voor je dat je nu een keertje de eindstreep haalt zonder dat ik bij de conrector hoef te komen.” Bromde hij.

Meneer Hiland gebaarde dat ik bij hem moest komen dus ik ging naast hem staan. Hij kneep in mijn billen, ik glimlachte ondeugend. Zijn hand gleed onder mijn jurk richting mijn slipje maar ik hield hem tegen en met mijn vinger voor zijn neus gebaarde ik nee. Mijn hand gleed door zijn haar. Ik maakte hem gek. Ik hield mijn lippen voor zijn mond, blies wat lucht en hij probeerde me kussen maar ik grijnsde en trok me weer terug. Hij trok me op zijn schoot en hield me tussen zijn armen terwijl hij zijn kaarten vasthield.
“Ben jij goed in spelletjes?” Vroeg meneer Hiland met een schuine blik op mijn borsten. Ik glimlachte, beet op mijn onderlip en knikte. Zijn hand kneep in mijn bovenbeen en ik voelde een koude rilling door mijn lijf gaan. Zet je gevoel uit Julia – dacht ik bij mezelf.

Demian keek mij even zenuwachtig aan en focuste zich toen weer op zijn kaarten in zijn hand. Tijd om mijn spel te spelen. Ik stond op van meneer Hiland zijn schoot. Met mijn hand gleed ik over zijn rug terwijl ik wegliep. Ik ging tussen Demian en zijn vader staan, dook op mijn handen en voeten en kroop langs Demian zijn benen onder de tafel. Als domina buk je alleen om iets vast te maken. “Zie, ze gaan uiteindelijk altijd voor me op de knieën.” Lachte meneer Hiland hard. Demian keek me ongemakkelijk onder de tafel aan. Zijn stoere praatjes op school was hij hier blijkbaar kwijt. Ik hield mijn vinger voor mijn mond en knipoogde. Ik maakte de broek van meneer Hiland los. “Oeh, ze wil spelen jongens!” zijn hand ging naar zijn kruis en hij haalde zijn lid eruit die niet heel bijzonder was. Door zijn opwinding was hij al wat stijf geworden. Meneer Hiland keek mij even schuin onder de tafel aan. “Aangezien je je mondje niet gebruikt hebt voor woorden, kun je hem misschien nu gebruiken. Je weet vast wel hoe dat moet.” Een grijns, vol zelfgenoegen, vol dominantie. Ik knikte en glimlachte. Hij richtte zich weer op en schoof zich wat verder naar voren op zijn stoel dat ik er goed bij kon. Ik begon eerst met langzaam af te trekken met mijn hand. Rustig. Terwijl mijn andere hand in mijn buidel de knuppel zocht die ik mee had genomen in de vorm van een elektronische peniskooi. Onhackbaar na wat aanpassingen door een vriend van me. Aan de spieraanspanningen van zijn benen te zien vond meneer Hiland het lekker wat ik deed. “Met je mondje schat!” riep hij boven de tafel uit. “Ik verhoog met tweehonderd mannen!” Ik plaatste voorzichtig de cellmate zoals het apparaatje heette om de eikel en het begin van meneers Hiland’s zaadverspreider, en met een zachte klik zat hij opgesloten met mij als machthebber. Ik kietelde nog even aan zijn ballen. Daarna kroop ik weer onder de tafel vandaan, gaf Demian een kus op zijn wang en fluisterde tegen hem dat hij all-in moest gaan. Ik bleef grijnzend wachten.

Demian schoof al zijn fiches in het midden van de tafel. De mannen twijfelde, meneer Hiland keek naar mij en leek even nodig te hebben om te beseffen wat er gebeurd was. Waarom hij nog geen stijve had. Hij keek tussen zijn benen. “Wat de fuck is dit nou weer?!” Hij stond geschrokken op, zijn broek zakte af en zijn lul hing voor hem met een mooi zwartgrijs apparaatje eraan wat ik precies bij de rest van het interieur vond passen. “Wat moet dit voorstellen?!” Hij keek kwaad. De rest van de mannen probeerde hun lach in te houden wat ze door de genuttigde alcohol niet lukte. Demian keek zijn vader met een stiekeme glimlach aan. Ik nam een fiche uit de pot en liep naar het schilderij. Ik zei nog steeds niks. “Nou zeg op, wat moet dit voorstellen?! Is dit een of andere zieke grap of zo?”
Ik gebaarde dat mijn lippen gesloten waren en dat mijn woorden niet te koop waren.
“Oh, dus je woorden zijn niet te koop. Is dat wat je wil zeggen jij vuile hoer?!” Ik knikte grijnzend. Demian keek me vragend aan. “Spreek jij duivelse vrouw!” Ik schudde mijn hoofd. Meneer Hiland zijn gevoel was een mix van wanhoop en woede. Heerlijk.
“Spreek godverdomme!” Hij sloeg met zijn vuist op de tafel.

“Demian, ik verkoop wat van mijn woorden aan jou.” Ik grijnsde.
“Wat heeft dit te betekenen vuile slet?!”
“Ben ik een slet Demian, nee toch?” Hij sloeg zijn ogen neer. “Dat had ik je vanmiddag op school al verteld.” Zijn vader werd hierdoor nog kwader.
“Ken jij haar?”
“Ik heb haar vandaag pas op school leren kennen… Maar ik wist niet dat zij vandaag je bestelling was!”
“Daar heeft hij gelijk in, dat wist hij niet.” Zei ik rustig.
“Dus u wilt mijn woorden nu wel meneer Hiland? Goh, ik dacht dat u niet altijd alles hoefde wat u niet kon krijgen.”
“Pittig ding.” Sprak de accountant lachend. De appbouwer zat me vol bewondering aan te kijken. De directeur was aan het hijgen en probeerde krampachtig met zijn kaarten wat wind te wapperen. De specialist nam een slok van zijn drankje en keek me met een grijns aan.
“De vraag is, hoeveel is uw penis waard meneer Hiland?”
“Ik kan je voor de rechter slepen…” Zei hij met een zuur gezicht.
“Dat kan, maar dat doet u niet….Wat u omheeft is een peniskooi meneer Hiland. Het ontneemt u de mogelijkheid om u af te trekken of welke andere wijze dan ook klaar te komen. U kunt uiteraard nog wel een stijve krijgen, u kunt alleen niet meer ontladen. Plassen kunt u nog wel door het gaatje aan de voorkant. Heel handig. Onbreekbaar, onhackbaar en alleen ik kan hem bedienen. En ik beslis wanneer hij af mag. Dus u kunt er voor kiezen om te gaan zitten en te luisteren. Of mij de huid vol te schelden waarbij ik weg zal lopen en niet meer terug kom.”

Zijn vrienden lachte. “Ze was je te slim af, de mooiste zijn altijd het gevaarlijkst.”
Meneer Hiland ging verslagen zitten. Zijn cellmate tikte tegen de stoel aan.
“Goed. Ik ben benieuwd wat jullie zouden kiezen. Ik heb hier een appel en hier een fiche van tienduizend euro. Steek u hand op als u voor de appel kiest.” Het bleef stil. “Niemand? Niemand wil de appel? Steek u hand op als u het fiche wilt.” Vijf handen gingen aarzelend de lucht in. Jammer genoeg die van Demian ook maar dat lag natuurlijk aan zijn opvoeding. Die van meneer Hiland bleef omlaag terwijl me kwaad aankeek. “Ik heb een dochter van zeven die ik altijd de waarde van dingen leer. Zo hecht zij heel veel waarde aan mijn voorleestijd met haar. Dan lees ik een sprookje voor uit een sprookjesboek wat we hebben gekocht bij de kringloop, want dat is nog even veel waard als een nieuw boek. Misschien zelfs wel meer waard, nu ik er over nadenk. Want het is nu van haar, van ons. Onze tijd samen. Maar goed, ik dwaal af. Kent u het sprookje van het zigeunermeisje aan de galg heren?”
“Rot op met je sprookjes en haal dit ding eraf!”
Ik keek hem dreigend aan. “Mond dicht en luister.” Gebiedend, stevig en streng.
“Ik zal het kort houden, want mijn tijd met u zit er bijna op en mijn dochter wacht op me. Venlo rond zeventienhonderdvijftig, een groep zigeuners die naast de stad gaan kamperen. In de stad en langs de deuren bieden ze hun koopwaar aan. Maar de mensen van Venlo zijn huiverig want het verhaal gaat dat de zigeuners niet helemaal zuiver zijn. Dat het criminelen zijn die stelen. Dus de mensen zijn op hun hoedde…” de mannen keken verveeld naar elkaar en naar meneer Hiland. Ze konden zich waarschijnlijk maar moeilijk voorstellen dat hij dit zomaar pikte van een escorte, een sletje, een hoer. Maar ik wist waarom hij luisterde, hij had de uitdaging onderschat. De vrouw van meneer Hiland kwam binnen gelopen om te vragen of de mannen nog wat drinken wilde. “Kijk wat die slet gedaan heeft!” Hij stond op en toonde zijn nieuwe, nogal vastzittende vriend. Ze keek van hem naar mij en wist niet zo goed wat ze er mee aan moest want ze hield haar hand voor haar mond. “Zitten en luisteren meneer Hiland.” Zei ik streng tegen hem terwijl hij met zijn blote kont naar me toegedraaid stond. Zijn vrouw keek mij aan terwijl hij brommend ging zitten. Ik glimlachte naar haar en ging mijn verhaal verder: “een boerin ging naar de markt even wat boodschappen halen, toen ze terug kwam stond de deur open en ze wist toch echt zeker dat ze die dicht had gedaan. Ze ging het huis binnen en trof in de slaapkamer een meisje aan die net bezig was een ring te ontvreemden. De boerin riep haar man erbij die vervolgens de stadswachter riep. Het meisje werd opgepakt en de stadswachter gebaarde haar dat haar keel doorgesneden zou worden voor deze daad. Het meisje werd in de cel gestopt. Een paar dagen later moest ze voor de rechter komen, die niet echt zat te springen om een kind van acht aan de galg te hangen. Dat was alleen voor volwassenen, vond hij. Dus hij besloot om een proef te doen met het meisje. Hij had een appel en een gouden munt voor haar neergelegd. Ze keek er naar. Ze wist dat als ze de appel zou nemen, haar honger nu gestild zou zijn. Maar dan zou ze met lege handen thuis komen en dan kreeg ze een pak slaag. Terwijl met de gouden munt konden ze meer eten kopen en zou ze geen slaag krijgen. Drie maal raden wat het meisje koos…”
“De munt…” Zei Demian zachtjes. Zijn vader keek verbouwereerd naar hem. Ik knikte.
“Ze koos de munt. En dat was voor de rechter voldoende bewijs dat ze kennis van waarde had en dus als een volwassen vrouw nadacht. En zo was haar lot bezegeld, ze werd aan de galg gehangen omdat volwassenen haar haar jeugd hadden afgepakt en haar tot dief hadden gemaakt die bang was voor een pak slaag als ze niks van waarde mee naar huis zou nemen…”
“En wat heeft dat met mij te maken.”
“Een appel meneer Hiland, de vrucht van een appelboom. Ontstaan uit een appelpitje, een zaadje gevoed door de vruchtbare grond van moeder aarde. Een dorstlesser, een zoethoudertje. Wat is voor u het meest waardevol in deze kamer?”
Zijn vrouw stond vol ongeloof op haar gezicht naar mij te kijken, haar armen had ze langs haar heen laten zakken. Meneer Hiland gaf geen antwoord en keek mij boos aan. “U wilt toch niet dat de appel ver van de boom valt en de verkeerde waardes leert?” Ik gooide de appel in de lucht en ving hem op. “Ik zei u aan het begin van onze ontmoeting dat ik mensen altijd geef wat ze nodig hebben meneer Hiland. Ik geef u tijd, tijd met uw appel.”
“Dat slaat helemaal nergens op.” Bromde hij.
“Ze bedoeld je zoon sukkel.” Siste zijn vrouw achter hem. Ik grijnsde.
“Precies mevrouw Hiland. Ik begreep van uw zoon dat hij alles over seks heeft geleerd van u meneer Hiland. U en de zogenaamde hoertjes en sletjes die u hier laat komen. Maar u heeft hem vooral geleerd dat die vrouwen geen waarden hebben. Dat het gewoon koopwaar is, een gebruiksvoorwerp. Dus het lijkt me beter als u uw zoon andere waardes leert.”
“En waar moet ik de tijd vandaan halen dan?” bromde hij.
“Daar hoeft u zich nu geen zorgen meer om te maken. U heeft nu alle tijd om u zoon echt goed te leren kennen. U kunt voorlopig toch geen seks meer hebben. Toon liever wat interesse in uw zoon, ga samen een hobby zoeken maar gooi geen geld naar hem om van hem af te zijn. Daar leert hij niks van anders dan dat alleen geld waarde heeft. En misschien kunt u uw vrouw dan ook eens een keer verwennen zonder aan u zelf te hoeven denken.” Zijn vrouw keek me niet begrijpend aan. “Oké, dat beloof ik. Mag hij dan nu er af?”
“Nee.” De mannen lachte hard en sloegen op de tafel. “Ik heb niet gezegd dat hij er vandaag al af mocht. Ik wil dat u eerst uw zoon aandacht geeft. En uw vrouw. Weer weet wat echt waarde heeft. En pas dan en alleen dan laat ik u vrij. Het is aan u hoelang dat duurt.”
“Jij vuile…”
“Pas op meneer Hiland. U heeft me zelf hier gevraagd, u wilde een uitdaging. De kaarten waren geschud, de inzet verhoogd toen u zei dat u mijn woorden niet wilde. Daarom zijn mijn woorden voor uw zoon. U dacht dat ik blufte, u doorzag mijn pokerface niet, nu heeft u verloren. Het is over. U kunt alleen uzelf de schuld geven van uw hebberigheid.”

Ik nam een hap van mijn appel, knipoogde naar Demian en liep langs de biljarttafel en mevrouw Hiland. Ze keek me vol respect aan. “Tot ziens meneer Hiland en bedankt voor het spelen.” Lachte ik. Hij was opgestaan en zijn vrouw keek weer naar zijn nieuwe vriend aan zijn slaphangende penis. Ik deed de deur open liep dezelfde weg terug als ik gekomen was. Ik hoorde de mannen lachen en meneer Hiland vloeken. Hakken die snel achter me aangelopen kwamen. “Ehum, meisje?” Ik stopte, draaide me om en stak mijn hand uit. “Julia is de naam.” Ze nam hem beduusd aan. “Julia…” zei ze zachtjes. Ze keek me even met open mond aan. “Wat ehum… wat heeft mijn man om zijn…ehum…”
“Een elektronische peniskooi, mevrouw Hiland. Hij kan zich nu niet aftrekken, ontladen of zijn penis in een dame steken. Met andere woorden, hij krijgt even geen seks voorlopig.” Ik wilde weer verder lopen naar de hal waar mijn jas hing maar ze hield me tegen door mijn arm vast te pakken. “Hoeveel krijg je ervoor? Ik bedoel, voor vanavond…laat mij je betalen want ik denk niet dat…” “Ik hoef geen geld mevrouw Hiland, dat is voor mij niks waard…” Ze had mijn hand vastgepakt. “Je bent niet zoals die andere meisjes of wel?”
“Dat klopt. Laat hem u maar lekker verwennen en als hij zich niet aan zijn belofte houd dan hoor ik dat graag.” Ik boog me naar haar toe en gaf haar een kus op haar wang, kneep in haar hand en liep naar de hal. Ze glimlachte en had haar hand op haar borst gelegd.

In de taxi liet ik het fiche van tienduizend door mijn vingers gaan. Ik zou hem morgen terug geven aan Demian. Het was zijn gewonnen geld. Hopelijk zou hij er iets verstandigs mee doen. En anders zou dat nog een les van mij voor hem worden als hij zich niet zou gedragen in de klas. Maar het was eerst tijd voor mijn kleine meisje, mijn waardevolste bezit.

Note van de schrijfster: het sprookje wat Julia verteld bestaat echt en is een Limburgs streekverhaal.