Verteld door Rosalie en Julia

“Goedemorgen Rosalie, dit is Victoria van Goederen.”
“Hallo, aangenaam.” Ze stak strak haar hand naar me uit. Ik was verbaasd, ik dacht dat we een man als adjunct-directeur zouden krijgen.
“Dit is Rosalie Montou, een van onze beste leerkrachten en tevens vertrouwenspersoon hier op school.”
Ik kreeg het warm van Maartens compliment. “Hallo en welkom, mevrouw van Goederen.”
Ik schudde haar hand. Een lange vrouw met kort blond haar in een donkerblauw colbertje stond voor me. Ik schatte haar zo begin vijftig. Slank, statisch en met een keurende blik op haar gezicht.
“Ik was haar net aan het rondleiden door school. Misschien heb je zin om mee te lopen Rosalie?”
“Ja, geen probleem.” Ik glimlachte. Mevrouw van Goederen knikte kort. We liepen de school rond en Maarten vertelde over de faciliteiten, de brand van het vorige gebouw en hij liet met trots de nieuw geplaatste automaten zien waar de leerlingen voor een paar euro wat lekkers uit konden halen. Mevrouw van Goederen nam het allemaal in zich op. Ze had donkerblauwe ogen die emotieloos alles bekeken. Ik liep zwijgend achter ze aan naar buiten waar hier en daar wat leerlingen pauze hielden.
“Ah! En hier ligt onze meest speciale leerlinge, Julia. Julia, dit is mevrouw van Goederen.” Julia lag languit op de grond op de stenen vloer. Haar benen over elkaar heen geslagen. “En waarom ligt zij hier op de grond?”
“Waarom niet mevrouw van Goederen?” Ze had haar ogen dicht en alleen haar lippen en buikspieren bewogen toen ze dat zei.
“Omdat het niet normaal is misschien?”
“Wat is normaal mevrouw van Goederen? Wie bepaald dat? Heeft u wel eens zo op de grond gelegen?”
“Nee, en normaal is iets wat door de meeste mensen geaccepteerd wordt.” Julia grijnsde.
“Om iets te accepteren moet je toch een mening geven en om een eerlijke mening te kunnen geven over iets moet je het al dan niet geprobeerd hebben. Tenzij het bij wet verboden is natuurlijk. Over de wet gesproken, mankeert u wat aan uw benen mevrouw van Goederen?” Ze had een geamuseerde trek om haar mond. Ze was weer spelletjes aan het spelen.
“Nee, jij wel soms Julia?” Vroeg Victoria statig.
“Dat dacht ik al.” Julia kwam overeind en keek haar dwingend aan. “Ik ben niet degene die de wet overtreed, u wel. Deze is voor u.” Ze hield haar een bon voor.
“Wat is dit?” Onze eventuele nieuw adjunct-directrice keek er vol afgunst naar.
“Dat zijn de kosten voor het fout parkeren van uw auto mevrouw van Goederen.” Een grijns en groene fonkelende ogen van haar, de kriebels bij mij. Ik kon het niet helpen. Mijn lichaam leek soms door haar bestuurd te worden. Alsof ze aan onzichtbare touwtjes trok.
“Wat zijn dit voor rare grappen?”
Maarten begon ongemakkelijk te lachen en schraapte vervolgens zijn keel.
“Uw auto stond op een invalideparkeerplaats mevrouw van Goederen. En aangezien ik u niet als invalide eruit vond zien heb ik een melding ervan gemaakt. Blijkbaar hadden de handhavers tijd dus ze kwamen even langs. Ik heb ze hartelijk bedankt voor hun service en dienstbaarheid. Altijd fijn om te zien dat de wet zo serieus genomen wordt, vind u niet?” grijnsde Julia triomfantelijk.
Mevrouw van Goederen keek Maarten boos aan. “Verdient zij hier geen straf voor meneer van Lammeren?”
Hij krapte zich op zijn achterhoofd. “Tja, nou…eigenlijk heeft zij niks misdaan...Ze heeft geen schoolregel of wet overtreden…”
“Ze heeft me een boete bezorgd!”
“Nou….maar u mocht daar eigenlijk niet staan….iedereen had kunnen bellen en een melding kunnen maken, ook een voorbijgaande wandelaar.”
Demian kwam naar ons toegelopen en bleef naast Julia staan. “Dus ik moet dit zomaar van haar pikken?! Een boete van honderdtachtig euro om hier even langs te komen. En zij wordt niet eens geschorst?”
“U mag blij zijn dat u de parkeerplaats niet echt nodig heeft mevrouw van Goederen.” Zei Julia kil. “En jij mag blij zijn dat ik hier niet werk, trut.”
“Hier op school gaan we respectvol met elkaar om mevrouw. Julia is geen trut.” Zei Demian beheerst. Mevrouw van Goederen had dit duidelijk niet verwacht want haar mond viel open, ik had dit ook niet verwacht. Sinds wanneer waren die twee vrienden? “Meneer van Lammeren, ik zou graag de contactgegevens van de ouders van deze meid willen.”
“Dat zal helaas niet gaan mevrouw van Goederen.” Zei Maarten kalm.
“En waarom niet?”
“Omdat haar ouders niet meer leven.” Demian keek naar Julia die stug voor haar uit keek.
“Haar voogd dan.” Bij mijn weten had Julia die niet. Mevrouw de Zwart had ze alleen als haar contactpersoon opgegeven en die kon het waarschijnlijk weinig uitmaken dat Julia dit had gedaan. Ik snapte nog steeds niet waarom die oude dame zo onaardig voor Julia was.
“Mag ik vragen waarom, dit in verband met de privacy?”
“Omdat zij een klikspaan is die me honderdtachtigeuro gekost heeft!”
“Nee, u stond daar zelf verkeerd.” Ze stonden nu tegenover elkaar. Mevrouw van Goederen had haar beide handen naast zich in een vuist en kneep de bon fijn.
“Als ik hier zou werken, had ik haar geschorst of op een andere manier een les geleerd dat klikken niet goed is.”
“Ja, nou, u werkt hier niet of wel?” Zei Maarten boos, Julia grijnsde. Mevrouw van Goederen gromde kwaad en beende toen met grote passen weg richting haar foutgeparkeerde auto.
“Julia, jou wil ik zo in mijn kantoor zien.” Bromde Maarten.
“Prima.”
Ook hij liep met grote stevige passen, maar dan naar binnen. Mevrouw van Goederen reed weg en Demian en Julia keken mij aan. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk omdat ik het weer voelde kriebelen. “Hebben jullie geen toetsen of moeten jullie niet leren?” Probeerde ik zo zakelijk mogelijk te vragen. Demian knikte en liep langs me heen naar binnen. Ik stapte op Julia af. Haar korte broek had rafels aan de onderkant, altijd zonde vond ik dat. Van die kapotte kledingstukken. Alsof ze geen geld had voor iets beters. “Dat was niet zo slim van je Julia.”
“Zij overtreed de wet mevrouw Montou. Daar hou ik niet van.”
“Heb jij nog nooit iets gedaan wat niet mocht?”
Ze dacht even na: “nee. Niet bij mijn weten of opzet.”
Ik zuchtte. “Het zal wel. Ga je maar melden bij meneer van Lammeren, die zal wel boos zijn.”
“Prima. Fijne date vandaag met Kevin.”
“Ja, dank je wel.” Ik besefte me ineens dat ik verder nog niks concreets had afgesproken met hem. Waar ik hem zou ontmoeten of wat de bedoeling was. Ik had ook niks meer van hem gehoord. Julia liep de school weer in. Ik pakte mijn mobieltje uit mijn achterzak en appte Kevin waar we af zouden spreken vanmiddag. Daarna liep ik de school weer in, ik moest nog toetsen afnemen.

”Hier, deze is van jou.” Hij keek naar het fiche tussen mijn vingers en nam hem aan. We zaten naast elkaar op de trap te wachten. Hij tot hij het lokaal in mocht voor zijn toets aardrijkskunde en ik tot ik bij meneer van Lammeren het kantoor in moest komen.
“Je zag er mooi uit gisteren…”
“Dank je.” Ik keek naar de leerlingen die langs ons de trap op en af kwamen. Iemand had een spiekbriefje verstopt in zijn mouw, maar ik zag hem. Een ander was nog snel een zelfgemaakte samenvatting aan het doorlezen.
“Doe je dat vaker zo?”
“Nee, een enkele keer. Je vader had speciaal om mij gevraagd. Hij wilde een uitdaging.” Hij lachte kort. “Ja, dat was je wel.”
“Vind je het vervelend dat je vader vrouwen over de vloer heeft?”
“Een beetje, het maakt mijn moeder altijd verdrietig.”
“Snap ik.”
“Maar dankzij jou zal hij het voorlopig niet meer doen…”
“Dat is te hopen.”
Hij was even stil en speelde met het fiche in zijn hand.
“Dus jouw ouders zijn dood?”
“Dat klopt.”
Hij knikte, alsof hij alles van me begreep en wist. “Dat is vervelend voor je.”
“Niks aan te doen.” Ik hoefde geen medelijden. Van niemand niet. Toch bleek dode ouders altijd een onderwerp te zijn waar iedereen me gelijk zielig door vond. Mensen die spijt hadden dat ze dood waren. Of die zich geen houding wisten te geven omdat dat het blijkbaar heel erg was. Ik had mijn ouders nooit gekend dus ik zag het probleem niet. Waarom ik dan per definitie zielig was. Er waren ook kinderen die ouders hadden die beter geen kinderen hadden kunnen nemen. Die kinderen waren dan nog minder af dan ik.
Demian kreeg een appje. Ik staarde voor me uit. Meneer Figaroa was bezig om stapeltjes papier te ordenen op kleur. “Mijn vader vraagt of hij er ook mee onder de douche kan…”
“Dat kan. Hij is waterproof.”
“Hoelang moet hij hem dragen?”
“Vraagt hij dat?”
“Nee ik.”
“Net zolang tot jij vindt dat hij genoeg tijd aan je heeft besteed.”
“Maar misschien wilde ik dat wel helemaal niet.” Hij keek opzij, dus ik draaide mijn hoofd en keek hem aan.
“Prima, zal ik hem los maken? Is zo gebeurd.”
“Nee, nog niet.”
Ik glimlachte. Dat had ik al verwacht. “Juffrouw van Eeckeren, komt u verder?” Meneer van Lammeren stond bij zijn deur en gebaarde enigszins hoffelijk dat ik naar binnen mocht.
“Sterkte.” Zei Demian.
“Jij met je toets.”

“Ga zitten.” Hij deed de deur achter me dicht en ik liet me neer vallen in de stoel voor zijn bureau. Met een plof viel hij in zijn bureaustoel waarvan de leuning direct naar achteren bewoog door zijn gewicht. “Julia….Wat moet ik toch met jou?”
“Voor zover ik weet hoeft u helemaal niks met mij meneer van Lammeren.” Ik keek hem zakelijk aan. Mijn benen over elkaar heen geslagen, mijn handen op mijn schoot en mijn rug recht. “Moest je dat nou per se doen?”
“Ik kan niet tegen onrecht, meneer van Lammeren.”
“Ik ook niet, maar die vrouw kwam hier maar even. Ze zou zo weer weg zijn. Daar had toch niemand last van.”
“Iemand die die plaats nodig zou hebben wel.”
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. “Soms ben jij erg koppig en eigenwijs.”
“Misschien.”
“Ja.”
Ik zei niks. Ik had mijn principes en daar week ik inderdaad niet graag vanaf.
“Nou, goed. Ondertussen heb ik dus mooi geen nieuwe adjunct-directeur of directrice.”
“Ik ken wel iemand anders.”
“Oh ja? En hoe komt dat zo?”
“Bomen ontmoeten elkaar niet, mensen wel. Meneer van Lammeren.”
Hij glimlachte. “Soms komt er iets wijs uit je mond maar je acties zijn vaak het tegenovergestelde.”
“Wat wilt u daarmee zeggen?”
“Dat je soms niet nadenkt voor je iets doet.”
“Oh ik denk zeker wel na. Had u liever gehad dat ik mevrouw Montou niet had gered?”
“Nee, natuurlijk niet.” Zei hij geschrokken en veerde recht op naar voren in zijn stoel.
“Welke acties bedoelt u verder dan?”
“Ehum…acties die je tot corvee kunnen leiden.” Hij legde zijn handen ineengevouwen voor zich op het bureau en keek me vaderlijk aan.
“U vindt dat ik strafcorvee heb verdient?” Niet elke goede daad wordt als dusdanig herkend. Robin Hood was ten slotte ook niet bij iedereen geliefd. Bij de arme wel maar bij de rijke stond hij bovenaan het wensenlijstje om aangepakt te worden. En dan met name bij de Sheriff. Robin Hood die dapper met zijn pijl en boog nooit mis schoot. Maar wat veel mensen niet weten is dat Robin Hood nooit met dat soort boog geschoten kon hebben, simpelweg omdat die pas twee eeuwen later werd uitgevonden. Daarom moet je ook niet in sprookjes geloven. Het zijn verhaaltjes voor het slapen gaan, fabels, mythes en sages. Soms met een wijze les maar ook wel vol onzin. Zoals een prins op het witte paard, jong, knap, maagd, romanticus en een held. Niemand is zo perfect. Net als een dom of domina niet perfect was. Hoewel subjes wanhopig op zoek waren naar hun ware, hun prins of prinses op het witte paard in de vorm van de perfecte domina. Maar zolang het allemaal mensen waren en geen sprookjesfiguren kon je nog wel eens bedrogen uitkomen.

“Ik denk dat jij daar niks van leert, wel?”
“Dat heeft u juist. Ik vind het ook niet erg om te doen.”
Hij leunde weer naar achteren en speelde met een pen in zijn handen die hij op het bureau liet tikken. “Wat ga je hierna studeren Julia? Als je klaar bent met de Havo?”
“Niks.”
“Niks?” Hij keek me verbijsterd aan.
“Wil je niks worden dan?” Een déjàvu-gevoel kwam naar boven van een gesprek wat ik eerder met mevrouw Montou had gehad, de dag dat ik hier net op school was.
“Dus u zegt dat ik nu niks ben?”
“Ik bedoel een beroep, werken, geld verdienen, het gewone leven.”
“Bent u gelukkig meneer van Lammeren?”
“Ik ben wel redelijk gelukkig ja. Ik mag niet klagen.”
“Ik ook, dus ik zie niet in waarom ik dat zou moeten veranderen dan.”
Hij zuchtte. “Een apart geval ben jij….Het is me opgevallen dat na de brand, jij en mevrouw Montou beter door één deur kunnen. Dat is mooi.”
“Het heeft ons inderdaad dichter bij elkaar gebracht.”
“Dat lijkt me logisch, als iemand je leven redt….Ze had gevraagd of je meerdere toetsen mag maken zodat je zoveel mogelijk in kunt halen. Lukt dat een beetje?”
“Tot nu toe geen problemen mee gehad.”
“Had je niet nog een jaar op school willen zitten?”
“Ik ben zesentwintig meneer van Lammeren, ik heb nog andere dingen om te doen.”
“Werk je?”
“Dat klopt.”
“Wat voor werk doe je?”
“Ik werk met kinderen.”
“Hm.” Hij wreef zijn hand over zijn kin. “Had ik je niet het type voor verwacht.”
“Wat had u dan verwacht?”
“Misschien iets waarbij je je lichaam zou gebruiken. Coach in een sportschool of zo.”
“Ik werk toch echt met kinderen.”
“Opvang? Nablijfmoeder? Voorleesvrijwilligster?”
Ik grijnsde. “Maakt het wat uit?”
“Nee, natuurlijk niet. Maar je hebt dus geen ambities verder?”
“Op dit moment niet nee.”
“Jammer. Misschien kun je er eens met mevrouw Montou over praten. Die kan met je meedenken over eventuele studiekeuzes hierna.”
“Ik zal het haar zeggen.”
“Heel goed. Nou, als jij me in contact kan brengen met die zogenoemde adjunct-directeur van je…”
“Zal ik doen. Was dat het?”
“Ja, dat was het.”
“Prima.” Ik stond op en schoof de stoel aan.
“Probeer je alsjeblieft in te houden volgende keer.”
“Ik beloof niks meneer van Lammeren.”
Hij zuchtte diep. Ik deed de deur open en liep de gang weer op, de trap af richting het kantoor van mevrouw Montou. Ik was immers door meneer van Lammeren gestuurd.

“Fout, ook fout….die is goed, hier staat een spelfout….nee dit antwoord klopt niet helemaal… ook niet goed…Demian, Demian, Demian, dat wordt een onvoldoende jongen….” Ik beet op mijn rode pen. Zijn toets had hij niet zo goed gemaakt. Ik had er al een aantal nagekeken, dan hoefde ik dat thuis niet meer te doen. Al vond ik het ook wel eens lekker om gewoon thuis na te kijken. Ging de tijd wat sneller. Er werd op de deur geklopt. “Ja…” bromde ik met de pen nog in mijn mond. Weer een fout gezien, streep erdoor. “Heeft u even tijd mevrouw Montou?” Julia stond in de deuropening. “Ik ben bezig Julia, ik heb even geen tijd voor je spelletjes….” Fout, fout, die is goed. “Ik ben gestuurd door meneer van Lammeren…” Ik keek haar aan. “Waarom?” Ze deed de deur dicht en kwam verder de kamer ingelopen met een glimlach op haar gezicht. De rode vlinders op haar witte shirt leken alle kanten op te vliegen. “Ik moest u om advies vragen.”
“Waarover?”
“Mijn eventuele vervolgstudie.”
“Maar die ga je toch niet doen?”
“Nee. Dat zei ik hem ook. Maar toch zei hij dat u me misschien kon helpen met een studiekeuze.”
“Ja, maar dat is dus niet nodig. Dus hoef je hier niet te zijn hè.”
Ze ging zitten op de stoel voor me. “Lukt het? U klinkt wat gepikeerd.”
“Het lukt prima, dank je wel. Moet jij niet ergens anders zijn?”
“Heeft u zin in uw date straks met Kevin?”
“Hij heeft afgezegd. Hij was vergeten me te melden dat hij onverwachts moest werken.”
“Dat is jammer voor u. Onhandig van hem dat hij zich dat nu pas bedacht.”
“Ja, nou. Soms vergeet een mens wel eens wat. Niet iedereen heeft zo’n supergeheugen als jij.” Het kwam er kattiger uit dan ik bedoeld had.
“Nee.” Zei ze kort. Ik had gelijk spijt.
“Sorry, dat bedoelde ik niet zo Julia.”
“Hoe is het met u?”
Ik was even in de war van deze vraag. Maar dit moest ze natuurlijk vragen als domina.
“Goed hoor. Druk met nakijken en zo.” Ze knikte.
“En wat vindt u ervan dat Kevin zo de afspraak heeft afgezegd.”
“Niks aan te doen toch? Kan gebeuren….” Ik ging ondertussen verder met nakijken. Eigenlijk vond ik het niet eens zo erg dat de date niet doorging. Er was niet echt een vonk overgesprongen de eerste keer.
“Nog plannen deze week?”
“Donderdag kom jij hè, verder geen plannen. Jij?”
“Morgen met Tyler verder, donderdag inderdaad naar jou en van het weekend werken. Mirthe weet nog niet of ze puf heeft om examens met je te maken maar vindt het wel gezellig als je langs komt. Dus als je wilt mag je dit weekend komen.”
“Prima, ik zal even kijken. Wat gaan we donderdag doen? Of is dat nog geheim?”
“Wat zou je willen doen?” Ik keek haar aan. Haar groene ogen stonden rustig en afwachtend.
“Ik weet het niet. Ik heb geen idee wat er allemaal mogelijk is.”
“Zou je het leuk vinden om nog een keer met Kiki samen te spelen?”
“Oh, jawel hoor. Gaan we haar weer verwennen?”
Ze schudde haar hoofd. “Kiki is op zoek naar een dom of domina en via Nadia schiet het niet echt op. Ik ken toevallig iemand waarmee het waarschijnlijk wel gaat klikken tussen Kiki en deze domina.” Ze glimlachte.
“Oké…. Maar wat gaan wij doen dan?”
“Ach, denkt mijn prinsesje dat ze wat te kort gaat komen?” Speelse lichtjes verschenen in haar ogen en ik voelde het gelijk al weer kriebelen. Hoe deed ze dat toch?
“Nee, het was gewoon zomaar een vraag.” Ik probeerde niet te laten merken dat ze me opwond.
“Komt goed schat, ik zou je etiquette leren weet je nog.” Ze knipoogde.
“Met Kiki?”
“Is dat niet goed?”
Ik vond het wel jammer dat het niet weer zo intiem met haar alleen zou zijn.
“Nou, wat vind je ervan?”
“Jammer dat ik niet alleen met je ben….”
“Hm. Dit is wat we donderdag gaan doen prinses. Tenzij je nu appels zegt….”
Ik schudde mijn hoofd. Hier ging ik geen appels voor zeggen.
“Prima. En ik zal er voor jou een extra lesje dankbaarheid bij geven.” Haar stem was streng en ik kreeg de lekkere kriebels wat me kippenvel bezorgde.
“Dankbaarheid?” Mijn stem trilde iets.
“Hmhm. Jij mag als subje misschien wel heel wat waard zijn en goed in de markt liggen. Maar ik als domina krijg bijna elke dag wel verschillende verzoeken via de mail van subjes die gehoord hebben dat ik dingen anders doe en heel graag zich aan mijn voeten werpen. Maar ik heb voor jou gekozen. Mijn kostbare tijd besteed ik aan jou. Dat je dat dan niet met Kiki wilt delen voor een keertje stelt me teleur. Het kan namelijk heel eng en spannend zijn om je dom of domina voor het eerst te ontmoeten, dus ik dacht dat het misschien wel fijn zou zijn voor Kiki als jij er ook voor haar was. Gezien jouw eerste ervaring met Charlotte….”

Verdorie, ze had gelijk. Ik had mazzel met Julia die ik al kende voor ze bij mij kwam. De dom of domina van Kiki was natuurlijk een vreemdeling voor haar, dat leek me ook wel spannend.

“Ja, je hebt gelijk. Ik had niet zo hebberig mogen zijn.”
“Nee.”
“Zal ik haar uitnodigen?”
“Prima, donderdag half 4. Geen minuut later. En vraag even of ze voedselallergieën heeft.”
“Julia….”
“Wat is er Rosalie, ik zie weer een beetje paniek in je ogen…”
“Moet ik ehum…. Moet ik dan…”
“Nee, Rosalie. Als jij je daar niet prettig bij voelt hoef je niet naakt.”
“Dat is fijn.” Ze had me angst al weer gezien en alleen daarom al was ik blij dat ze mijn domina was, dat zou geen enkele andere kunnen. Daar was ik van overtuigd.
“Je had mijn angst al gezien.” Ik glimlachte verlegen.
“Omdat ik weet dat jij je niet prettig voelt, naakt bij vreemden.”
“Nadat je me met Kevin zo hebt laten poseren.”
“Ik heb die fout toegegeven en geprobeerd goed te maken. Wat wil je nog meer dan?”
Ik haalde de envelop uit mijn la van mijn bureau. “Ze zijn erg mooi, Je kunt echt heel goed tekenen. Al herken ik mezelf er niet in…..”
“Toch ben jij dat.”
“Je hebt vast overdreven om me een goed gevoel te geven.”
Ze kreunde iets. “Rosalie, ik lieg niet. Dit ben jij, puur natuur. Echt. Ik kan er ook niks aan doen dat je zo knap bent…” Ik voelde dat ik begon te blozen. Ze glimlachte.
“En wat is dit?” Ik haalde de onderste afbeelding naar boven. Ze stond op en kwam om het bureau heengelopen. Met haar ene hand leunde ze op tafel en haar andere hand legde ze op mijn rug. Ik kreeg het er spontaan warm van. “Dat is je ex….” Ze wees naar het silhouet van de man. “Vincent…” Ik kreeg zijn naam amper over mijn lippen. “Inderdaad, Vincent. En dat zijn je dochters. Hij hield je tegen om goed over het verdriet heen te komen.”
Haar gezicht boog ze nu vlak naast de mijne. “En misschien is dat ook de reden dat je het fijn vindt als ik mannen pijn doe. Omdat je eigenlijk nog een appeltje met Vincent zou willen schillen. Hem pijn doen voor wat hij jou heeft aangedaan.” Haar hand draaide zachtjes rondjes en ik kon alleen maar naar de tekening staren. Er zat een brok in mijn keel.
“Geen zorgen lieve Rosalie. Ik help je om van je pijn en verdriet af te komen.” Ze aaide me over mijn arm. “Hoe dan?” Mijn hoofd was wazig en alles van vroeger met Vincent kwam weer omhoog. Twee armen werden om me heen geslagen en zachte krullen kietelde mijn wang die nat was geworden van de tranen die inmiddels stilletjes hun weg erover hadden gevonden. “Door er voor je te zijn Rosalie, door je de liefde en aandacht te geven die je verdient. En door je niet te laten vallen zoals Vincent dat gedaan heeft.”
“Omdat je mijn domina bent….”
“Omdat ik je domina ben die om je geeft Rosalie. En volgens mij zit jij nu een beetje in je subdrop, dus ik kom je vanmiddag uit school ophalen en dan gaan we wat leuks doen.”
Het was allemaal mijn schuld geweest dat ik mijn tweeling verloren had. En daarna dat ik er ook niet voor Vincent was. Ik en mijn eeuwige gepieker. En de enige die mij kon helpen met mijn gepieker misbruikte ik voor mijn eigen seksuele verlangens.
“Ik ben geen haar beter dan meneer Hiland, Julia….” Ik probeerde mijn tranen weg te vegen maar het waren er teveel.
“Hoe kom je daar nou bij Rosalie?”
“Ik gebruik je. Ik vraag tijd van je, ik word geil van je, ik kom klaar door jou dus ook ik gebruik je zoals al die mannen je gebruiken….”
“Rosalie, jij gebruikt mij niet. We doen het allebei vrijwillig weet je nog.”
“Ik weet dat ik het niet mag zeggen maar de gedachten dat meneer Hiland met zijn penis in jou….” Een luide snik kwam uit mijn mond. Ik had er geen controle meer over. Er werd op de deur geklopt en vlak daarna vloog hij open. Ik durfde niet te kijken, mijn gezicht nat van de tranen. Mijn ogen rood en opgezwollen en mijn neus die ik maar bleef ophalen.
“Oh, ik wilde….Wat is er aan de hand met je Rosalie?”
“Ze is verdrietig meneer van Lammeren. Kunt u ons misschien even alleen laten?” Julia klonk streng.
“Mag ik misschien weten waar het over gaat? Heb jij iets gedaan soms?”
“Bent u een vrouw?”
“Nee! Ooooh, Nee…. Natuurlijk neem me niet kwalijk…Vrouwendingen zijn niet mijn sterkste punt. Ehum… goed bezig Julia…Als je iets nodig hebt of er is iets dan weet je me te vinden…”
“Prima. Dank u.”
De deur ging weer dicht en we waren weer met z’n tweeën.
“Ik dacht dat jij niet loog…” Fluisterde ik.
“Ik heb niet gelogen.”
“Ik huil toch niet echt om vrouwenzaken…” Haar hoofd was nog steeds tegen de mijne aangedrukt en ik had haar armen vast gepakt om een houvast te hebben.
“Dat maakte hij er zelf van Rosalie. Ik vroeg hem alleen of hij een vrouw was. Afleiden heet dat. Dat hij er zelf vrouwenzaken van maakt dat is zijn eigen denkfout.”
Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen. Ik was allang blij dat ze had voorkomen dat ik Maarten uitleg had moeten gaan geven.
“Je gebruikt me niet Rosalie. Ik help jou en jij helpt mij met bijvoorbeeld Mirthe. En wat betreft meneer Hiland…” Ze zuchtte. “Ik heb hem tijd met zijn zoon gegeven door hem seks te ontnemen.”
Ik maakte me van haar los en keek haar aan. Haar slanke vingers veegde mijn wangen schoon en aaide me over mijn hoofd. “Seks ontnomen?”
“Hmhm. Ze waren met z’n zessen aan het pokeren. Demian was er ook bij. Toen meneer Hiland dacht dat ik hem zou pijpen heb ik een elektronische peniskooi om zijn jongeheer gedaan. Die zorgt ervoor dat hij niet kan klaarkomen en zijn penis niet in een vrouw kan steken. Ik heb hem gezegd dat de tijd die hij nu overhoud beter aan zijn zoon kan besteden. Ook heb ik hem en zijn vrienden een sprookje verteld over dat een appel meer waard is dan een gouden munt. Daarna ben ik weggegaan. Verder is er niks gebeurd…. Er hing daar trouwens een heel mooi schilderij van een nette naakte dame. Ze deed me een beetje aan jou denken….”
“Hoe gaat die peniskooi er weer af dan?”
“Als ik het wachtwoord invoer en het slotje los swipe op mijn mobiel. Maar ik heb tegen Demian gezegd dat hij mag bepalen wanneer dat is.” Dus daarom nam hij het voor haar op.
“Daar zou ik nou nooit op gekomen zijn…”
“Dat geeft niet.”
“Dus jij zat naar een andere blote vrouw te staren?” Ik schonk haar een glimlachje.
“Hmhm. Maar jij bent absoluut knapper.”
“Slijmbal.”
Ze moest lachen. “Lekker ding ben je.” Ik kreeg een zoen op mijn wang.
“Ik kom je vanmiddag ophalen. Gaan we buitenspelen.” Ze stond weer rechtop en maakte van de tekeningen weer een net stapeltje om die vervolgens in de envelop te doen.
“Ik moet nog nakijken…”
“Dan zal ik u niet langer ophouden, mevrouw Montou.” Ze glimlachte speels en liep daarna om het bureau heen. Haar tas stond naast de stoel, ze deed hem weer om haar schouder.
“Tot straks.” Ze knipoogde.
“Je hoeft me niet op te komen halen hoor Julia. Je hebt vast belangrijkere dingen om te doen.”
“Ik heb beloofd om voor je te zorgen Rosalie. Ik ben er rond half 4.” Ze liep weg en trok de deur achter zich dicht. Ik liet een zucht ontsnappen. Ik had hoofdpijn gekregen door mijn tranenval. Het was lief dat ze zo voor me zorgde maar ergens vond ik het nog steeds niet normaal. Alsof het allemaal zo onwerkelijk was. Hoe graag ik het ook wilde het voelde soms nog steeds alsof ik haar gebruikte voor mijn eigen plezier. En alle gevoelens die ik voor had hielpen ook niet mee. Ik had haar het liefst voor mij alleen. Was ik soms verliefd op haar? Maar ik viel toch op mannen? Mijn hoofd wist het niet meer.

”Hup, opschieten jullie twee. Joris, deze kant op. Emma op de stoep blijven.”
“Waar gaan we heeeheen?” Emma gooide dramatisch haar hoofd in haar nek terwijl ze schuin heen en weer over de stoep liep.
“Naar Rosalie. Die komt meespelen met ons.”
“Wie is Rosalie?” Ze kwamen hand in hand naast me lopen.
“Dat is een juf, ik mocht bij haar even in de klas zitten toen mama ziek was.” Legde ze haar vriendje uit. Schattig, kinderliefde. Zelfs al weten ze niet precies wat het is, toch kopiëren ze veel van wat ze in hun omgeving zien. Kusjes geven, handje vasthouden, bij elkaar staan. Emma had me al verteld dat ze later vier kinderen neemt met Joris. En zij wordt juf, hij twijfelde nog tussen meester of iets met auto’s. En ze zouden een hond nemen. Dat was al helemaal gepland. Zo standaard. Maar ze moesten nog maar afwachten of hun leven zo zou lopen. Dat was waarschijnlijk ook het probleem van mijn prinses geweest. Die had vroeger ook gedacht nu een man en kinderen te hebben en een gelukkig te leven te leiden. Ik had absoluut niks tegen mannen maar die Vincent van haar had haar in de moeilijkste periode van haar leven in de steek gelaten. Dat kon ik wel opmaken uit het feit dat ze er weinig over sprak en me gezegd had dat ze zoveel liefde en aandacht niet gewend was. Hoe kon dat? Wat voor eikel was je dan? Als domina had ik verschillende subjes gehad. Elk ervan begeleide ik met liefde en aandacht. Maar los van Tyler had ik nooit de behoefde om mezelf ook helemaal open te stellen. Mezelf te tonen. Voor Rosalie wel, zij was anders. In een goede D/s relatie hadden beide elkaar nodig. Zowel de sub als de dominant kon niet zonder de ander. Je vulde elkaar aan. En dat gevoel had ik met Rosalie ook. Ik had haar nodig. Wat voor mij ook wennen was.

“Hoe ver is het nog?” zuchtte Emma.
“Zie je dat rijtje struikjes?” Ze knikte.
“Het huis daarvoor, daar is het.” Ze zette het op een rennen en Joris volgde haar al snel.
“Ik wil op de bel drukken!” Ik tilde haar op zodat ze op het knopje kon drukken. De bel ging binnen af. Emma stond inmiddels weer met beide voeten op de grond toen Rosalie open deed. Ze keek even beduusd naar de kinderen en toen naar mij. Misschien had ze verwacht dat ik alleen zou komen. “Hoi Rosalie! Dit is mijn vriendje Joris!”
“Wat gezellig, hoi Emma en Joris…. Ehum… ik pak even een vestje en dan kom ik er aan.” Zei ze met een glimlach. “Zal ik Hector meenemen?” Vroeg ze aan mij, haar armen in het vestje stekend. “Prima.” Ze liep de woonkamer in en ik bleef wachten op de stoep met de kinderen. “Hondje!” riep Emma toen ze Hector zag. Hector was niet echt een hondje te noemen, maar in vergelijking met onze honden was elke hond een hondje. Emma kon niet wachten met aaien en rende naar binnen. “Emma kom eens onmiddellijk terug.” Ze keek me boos aan. “Nu.” Verveeld kwam ze terug gelopen. Rosalie keek me vragend aan. “Volgens mij heb ik je geleerd om eerst te vragen of je iets mag. Dus als je Hector wilt aaien, wat doe je dan?”
“Vragen of het mag.” Zei ze met een klein stemmetje. “Precies.” “Mag ik Hector aaien mama?” “Hector is niet van mij Emma, dat moet je aan Rosalie vragen.” “Mag ik Hector aaien?” Vroeg ze slijmerig aan Rosalie. Die lachte. “Natuurlijk mag dat, dat vind hij vast lekker.” Ze deed de deur achter zich dicht en draaide hem op slot. Emma had Hector omhelst en het zag er naar uit dat ze hem voorlopig niet meer los zou laten. Dit werd helemaal duidelijk toen ze simpelweg de riem overnam van Rosalie zonder iets te vragen. Rosalie zei er verder niks van. “Nou, kom jongelui. Gaan we naar het park.”

Emma en Joris liepen met Hector een eindje voor ons uit. Rosalie liep naast me maar ik voelde enige afstand.
“Hoe voel je je?” vroeg ik haar voorzichtig.
“Ik weet het niet….” Ze keek wezenloos voor zich uit en liep in automatisme. In ritmische passen.
“Wil je het erover hebben?”
“Waarom ik Julia? Waarom doe je dit juist voor mij?”
De twijfels waren bij haar duidelijk. Was dit wel echt, was deze relatie wel echt? Was dit wel wat ze wilde? Was dit wel wat ik zelf echt wilde? Deed ik dit omdat ik dit vaker had gedaan of was het echt voor haar? En met al die vragen was niks mis. Twijfels hoorde erbij. Als je een sub had die zonder twijfels zich helemaal over wilde geven dan was dat al bedenkelijk. Het hoort dat je tegenstribbelt en het soms onnatuurlijk voelt. Voor de een voelde het als thuiskomen terwijl de ander eerst moest wennen.
“Ik weet wel dat je had gezegd omdat ik je verzoek had ingewilligd met dat colbertje. Maar als je zoveel mailtjes en verzoekjes elke dag krijgt. Waarom dan ik? Wat moet je in vredesnaam met mij? Ik ben maar gewoontjes…. Ik ben….”
We waren bij een grasveld aanbeland en Emma en Joris rende met Hector heen en weer en achter hem aan. Ik ging op een bankje zitten wat lekker in het zonnetje stond. Rosalie kwam puffend naast me zitten. Ze haalde haar neus op.
Ik schraapte mijn keel. “Ik krijg als domina inderdaad veel mailtjes en verzoeken. Ook op munches of bijeenkomsten. Maar ik denk dat ik net als jou op zoek was naar die ene. Die ene persoon die je aanvult…” Ik had me naar haar toe gedraaid en mijn arm op de rugleuning van het bankje met mijn elleboog gebogen en mijn hoofd in mijn hand. Ze keek me onzeker aan, met die helderblauwe ogen van haar. “Toen ik het mailtje van Nadia kreeg herkende ik gelijk je adres en ik had je helemaal niet het type verwacht die dit zou willen doen. Ongeacht of je het van vriendin hebt gekregen of niet, jij besloot om het toch door te zetten. Dat vond ik moedig van je Rosalie. Dat trok me aan….. Je had duidelijk het verlangen om uit de sleur te komen en jezelf te ontdekken nu je je droombeeld van man en kinderen moest bijstellen. Je had geen idee waar je jezelf voor had opgegeven of wat het inhield. En je leert nog steeds over wat je lekker en fijn vindt. En daar wil ik je bij helpen…. Nee, daar láát je me en mág ik je bij helpen…. Bovendien ben je niet alleen onderdanig maar je daagt me ook uit. In de klas maar ook daarbuiten. Het houd me scherp. Zet mijn hoofd in gang om je in verzoek te voorzien of juist om je om de tuin te leiden…. Je zei dat je niet bang voor me was en ik dacht dat dat alleen maar was omdat ik je leven had gered. Maar je zit hier nog steeds, zelfs nadat ik je verteld had wat ik zag. Dat ik alles zie en dat je dus geen geheimen voor me kunt hebben. Niet iedereen blijft daar rustig onder. Niet iedereen vraagt me om haar vervolgens vast te binden en te bekijken om nooit meer te vergeten.” Ze glimlachte. “Het voelt zo eenrichtingsverkeer. Alsof ik alles van je krijg en niets terug doe.”
“Rosalie, in een D s relatie hebben beide partijen elkaar nodig. Ik heb jou nodig….” Ze keek me onderzoekend aan. “Echt waar. Jij bent niet zomaar Rosalie, niet gewoontjes of wat dan ook. Je bent een geschenk die ik als domina mocht ontvangen. Je bent mijn prinses… Voor jou bedenk ik dingen om je te helpen. Door jou heb ik alleen maar sprookjes in mijn hoofd waardoor ik zes volwassen mannen een lesje heb geleerd over de waarden van een vrouw en de waarde van tijd. Door jou probeer ik af en toe mijn gevoel te voelen en niet uit te zetten. Dat is mijn psychologe in al die jaren niet gelukt hoor.” Ik lachte krampachtig. Ze pakte me bij mijn pols vast. "Jij zei dat ik je steeds verras en laat nadenken maar dat doe jij ook bij mij Rosalie. Dat is niet iemand gebruiken, dat is elkaar helpen.” Ik zag dat ze begon te blozen. “Ik heb verschillende subjes gehad die alles deden om me te behagen. Die alles wilde doen zelfs als dat tegen hun eigen grens en wil in ging. Dat heb ik dan natuurlijk niet gedaan. Maar jij bent anders, jij spreekt me tegen ook al kan je dat straf op leveren. Jij geeft duidelijk aan waar je grenzen liggen. Naakt voor andere is een grens voor jou, een harde grens zo is gebleken. Dat doen we dus niet meer zonder overleg. Paarden is een angst van je die je liever niet wilt overwinnen, dus dat gaan we ook niet doen. Jij bent blij met de tijd die we samen hebben maar smeekt me niet om bij je te blijven en je grijpt niet elke kans op school om me aan te spreken of bij me te zijn. Jij laat me gewoon mijn gang gaan en ik jou. Maar als we samen zijn dan hebben we beide al snel door wanneer we met elkaar spelen en wanneer niet.”
“Maar als we samen zijn dan word ik soms opgewonden van je…”
Ik grijnsde. “Dat is ook de bedoeling, anders zou ik niet de goede domina voor je zijn. Als je niks voor me voelde dan zou je je ook niet over willen geven of ervan kunnen genieten.”
Ze knikte en boog haar hoofd. Alsof op het bankje alle vragen en antwoorden lagen.
“Maar is dit allemaal wel echt?” Vroeg ze zachtjes.
“Mama! Mogen wij de bal?”
“Kom maar halen Emma, hij zit in de tas. Willen jullie ook de waterflessen?”
“Ja!” Emma en Joris kwamen aangerend met Hector achter zich aan, aan de riem.
“Laat Hector maar even hier.” Hij zag er nogal moe uit en ging gelijk liggen bij Rosalie haar voeten.
“Wat is er met Rosalie, mama? Waarom huilt ze?”
“Rosalie heeft even moeite met haar gevoelens Emma. Joris kom eens uit die struiken.”
Emma liep naar Rosalie en legde haar handje op Rolsalie haar been. “Kusje erop?” Vroeg ze lief. Rosalie lachte iets en kneep toen haar ogen samen. Haar lichaam trilde. Ik schoof naast haar tegen haar aan en sloeg mijn arm om haar heen. Liet haar tegen me aanleunen. Emma keek me bedroeft aan. “Dat is lief van je schat. Was het maar zo simpel op de lossen Emma.” Joris had de flessen klaargezet en riep haar. Ze leek te twijfelen maar ik knikte dat het goed was. Ze rende naar Joris. Ik aaide Rosalie over haar rug en arm. “Je bent het echt niet gewend hè, zoveel aandacht en liefde.” Ze schudde haar hoofd die ze onder mijn kin had verscholen. “Hmm. En daarom kun je zeker maar moeilijk bevatten dat het echt is, dat ik echt om je geef. Dat het ondanks dat het een spel is, wel allemaal gemeend is en ik er oprecht voor je ben…” Ik boog me naar mijn tas en haalde er een pakje zakdoekjes uit. Hield hem haar voor, ze pakte hem aan en ik hoorde dat ze het plastic plaklipje losmaakte om er eentje uit te halen. “Rosalie, als het teveel voor je is mag je dat zeggen. Ik kan ook een stapje terug doen als je dat fijner vindt.” Ze snoot haar neus, net een olifantje – dacht ik.
“Ik weet het niet Julia, ik snap het gewoon niet. Soms voel ik zoveel voor je. Het liefst wil ik je helemaal voor mezelf. Dat je geen andere klanten meer helpt. Dat ik me nu begin af te vragen of ik misschien verliefd op je ben. En dat snap ik niet. En ik wil ook niet verliefd op je zijn want dan raak ik je kwijt en dat wil ik niet en…..Ik val op mannen.” Ze snoot weer haar neus.
“Rosalie, alles wat je voelt is normaal. Ik snap dat je me voor jezelf wilt. Dat kan voor een deel door de stofjes komen die vrij komen tijdens het spelen, , je zag toch ook wat er gebeurde met Kiki? Die wilde me ook gelijk met collar en al, die wilde waarschijnlijk alles voor me doen….Die stofjes maken je gelukkig waardoor ik een soort heldin voor je ben. Je zit op de roze wolk. Dus dan kan het zijn dat je denkt dat je verliefd op me bent. Maar als die stofjes uitgewerkt zijn dan ga je twijfelen en piekeren over het leven. Daarom wilde ik niet dat je alleen zou zijn als dat gebeurde. En dat je me wilt beschermen tegen andere klanten kan ook zijn omdat je inderdaad gevoelens voor me hebt. Je houd van me en wilt niet dat er iets naars met me gebeurd. Houden van wil niet zeggen dat je gelijk verliefd bent. Dat is normaal. Maar ik ben niet perfect, ik ben ook maar een mens. En dat jij dan een vervelende ervaring had tijdens de date met Kevin laat mij ook niet onberoerd. Dat vind ik ook heel vervelend. Ik wil jou ook beschermen, niet tegen al die prinsen maar tegen teleurstellingen. Ik wil jou echt helpen om de ware te vinden dus ik zou nooit je date saboteren lieverd. Het gevoel dat je verliefd op me bent kan ook komen omdat je het niet gewend bent om zoveel liefde te ontvangen en je niet goed weet hoe je daar mee om moet gaan. Daarom zeg ik, als je wilt dat ik een stapje terug doe of je meer met rust laat mag je dat aangeven. Misschien ben je bang dat niemand anders je zo lief kan hebben maar er zijn echt wel mannen waar jij de wereld voor bent. Als je er gewoon niet te veel op focust komt prins charming vanzelf. Net als met Kiki, die stond ook ineens voor je neus. In ons contract staat trouwens dat ik je niet zal dwingen om bekende te vragen om mee te doen dus we kunnen donderdag anders wel gewoon even met Kiki en haar domina erbij praten. Dan kan jij Kiki helpen als vriendin en dan laten we het spelen even achterwege, heb jij ook meer rust.”

“Het zou mij meer rust geven als ik weet wat we gaan doen of als ik waarom mag vragen…”
“Prima, dan mag je vanaf nu waarom vragen. En ik wilde jou en Kiki donderdag vastbinden en dan samen met haar domina gewoon dineren als twee domina’s en twee subjes. Als vier mensen dus. Iedereen met haar kleren aan.”
“Oké, dan gaan we samen spelen. Ik vertrouw je.” Ze lag nog steeds half tegen me aan met haar hoofd onder mijn kin. Ze had haar hand op mijn buik gelegd. Ik keek naar Emma en Joris die druk bezig waren elkaars fles met de bal om te gooien. Joris rolde met de bal Emma haar fles om. Ze greep de bal die doorgerold was en zette toen snel haar fles weer overeind. Degene bij wie de fles als eerste leeg was, had verloren.
“Dus dit is echt, jij bent er echt voor mij en gaat niet meer weg. En niet omdat het moet of omdat we verliefd zijn of omdat je mijn domina bent maar omdat je het wilt.” Ze stelde het niet als vraag maar mompelde het meer hardop voor zichzelf. “Dat klopt. Zolang je mijn grenzen niet overschrijdt, ga ik niet weg.”
“Omdat ik een cadeau ben…” Ze keek me aan met haar mooie helderblauwe ogen waar nog wat water in stond. Twee waterplasjes waar alleen nog de gouden speelse visjes in ontbraken. Of misschien was het wel een plasje voor kikkers, haar prins charming in vermomming. “Precies. Jou mogen helpen is een cadeau, jij bent een cadeau. Knoop dat goed in je oren.” Ik trok voorzichtig speels aan haar beide oren. “Jij bent niet van mij maar van jezelf en je kiest zelf of en met wie je speelt. Je bent vrij om te gaan en staan waar je wilt. Dus als je een andere dom of domina wilt dan mag dat. Maar als je bij mij blijft dan ben ik er voor je en heb ik je lief zoals een cadeautje waar je heel lang op gewacht hebt en wat voor andere misschien geen waarde had en zelfs weggegooid werd. Omdat het maar een onderdeel bleek te zijn en niet het juiste. Maar eigenlijk voor mij juist heel waardevol is omdat het simpelweg een onderdeel is wat compleet maakt.” Ik wist niet waar dit vandaan kwam. Ik was nog nooit zo open geweest bij iemand anders dan Tyler. Ik voelde me kwetsbaar wat me bijna bang maakte. Sommige doms of domina’s vonden niet dat ze kwetsbaar mochten en konden zijn. Dat paste niet bij dominantie. Maar dominant wil niet zeggen dat alles maar met geweld moest. “En wanneer krijg ik dan de beloofde maan, zon en sterren?”
“Als je er klaar voor bent.“ “En wanneer is dat?” Ik boog me dicht naar toe “Als ik het zeg, prinses…” Ze begon te grinniken. “Je bent geweldig.” Haar ogen stonden aanbiddend. Ze drukte haar lippen op de mijne en een lange kus zonder tongspel volgde. Soms was minder juist meer. “Vuile potten!” Riep een jongen die met een skateboard langs kwam gereden. “Rot op!” Schreeuwde mijn prinses met haar hoofd omgedraaid naar de jongen toe. Haar actie verbaasde me en gaf me gelijk een warm gevoel. Ze schrok zelf van haar actie en haar hand vloog voor haar mond. Ik draaide haar hoofd terug bij haar kin. “Jij bent geweldig.” Zei ik grijnzend. Ze drukte haar lippen weer op de mijne. Haar hand gleed onder mijn shirtje en aaide mijn buikspieren. Ik zag vanuit mijn ooghoeken Emma naar ons toe komen rennen. “Zie, toch een kusje erop!” Zei ze met een glimlach. Rosalie maakte zich betrapt los en keek gespannen naar Emma die er met een grijns stond. “Doe je mee mama?” “Ik kom, Rosalie ook zin om mee te doen?”
“Wat gaan we doen?” Vroeg Rosalie even twijfelend.
“Tikkertje!” Gilde Emma lachend.
“Prima. Joris hup, uit die struiken nu, ik ga het niet nog een keer zeggen. Je hebt daar niks te zoeken.” Ik keek naar Rosalie. Haar waterplasjes waren opgedroogd en haar blik was weer opgeklaard. “Tijd voor ontspanning mooie dame. En geen zorgen, ik ga niet weg, ik heb je en ik ben je altijd een paar passen voor.” Ze keek me aan, boog zich naar me toe met een grijns en helderblauwe ondeugende ogen, waarna ze zei: “Echt niet, tikkie jij bent hem!” Gillend met Emma achter haar aan rende ze weg. Ze daagde me uit, wat een heerlijke vrouw was het toch. Ik grijnsde. Drie kandidaten stonden verspreid over het veld. Ik kwam rustig van het bankje af. Rekte me even uit, schudde mijn benen los en keek als een wolf naar de drie biggetjes voor me. Twee cadeautjes om van te houden en misschien één prins charming die waarschijnlijk voor zijn prinses door elke struik zou gaan. Tijd om met ze te spelen.