Pure Chocolade

Maandagmorgen, ik moet om 9:00 bij de garage zijn op het adres wat ik per sms doorkreeg. Ik heb een kantoordag ingepland en mijn laptop meegenomen naar het opgegeven adres zodat ik gewoon kan ‘werken’, terwijl mijn auto wordt geprepareerd door de handlangers, of misschien ook wel slachtoffers, van Wilma.

Afgelopen vrijdag heb ik een plan uitgewerkt hoe Alexandra en ik aan de chantagepraktijken van Wilma kunnen ontsnappen. Cruciaal hierbij is dat we erachter moeten zien te komen waar de moeder van Alexandra gevangen wordt gehouden en dat we toegang krijgen tot de servers waarop de verborgen websites worden gehost met daarop de beelden van alle personen die door Wilma worden gechanteerd. Hiertoe heb ik de hulp nodig van een IT-specialist die ik kan vertrouwen en daarmee wil ik vandaag contact leggen.

Dit weekend heb ik gelukkig een beetje kunnen ontspannen toen mijn dochters weer bij me waren, maar in mijn gedachten was ik ook nog steeds bij Alexandra en wat haar en mij is overkomen. Mijn dochters merkten wel dat ik er niet helemaal bij was en zij vroegen me of ik weer verliefd was. Ik heb dit ontkend, maar in mijn achterhoofd weet ik ook wel dat ik Alexandra, ondanks alles, wel erg leuk vind. Ik hoop dat wanneer mijn plannetje slaagt en we bevrijdt worden van Wilma, dat we daarna vrienden kunnen blijven en misschien zelfs wel wat meer.

Voor nu zit ik in ieder geval in een kantoortje van het garagebedrijf en zie ik toe hoe mijn auto wordt gestript. Er wordt ruimte gemaakt voor verborgen compartimenten om de drugs in te vervoeren, er worden sterkere schokbrekers en veren opgezet zodat de auto niet te ver doorzakt vanwege het gewicht van de extra lading. En tot slot wordt er elektronica geïnstalleerd waarmee het mogelijk is om toegang tot de compartimenten te krijgen. Het duurt ongeveer de hele dag en ik ben deels met mijn werk bezig, maar ook onderhoud ik contact met een oude jeugdvriend, waarvan ik weet dat hij IT-specialist is bij de AIVD en hem vertrouw ik. We spreken af dat hij in de avond bij me langs komt om mijn probleem aan te horen en om te kijken of en hoe hij kan helpen. Helaas heb ik van Alexandra nog niets gehoord en dat baart me toch wel wat zorgen. Ik kan ook geen contact met haar opnemen omdat ik niet weet of Wilma meekijkt of niet.

***

Ik ben rond 16:00 thuis, mooi op tijd. Mijn auto voelt met alle aanpassingen wat zwaarder aan en ik moet dan ook wel even wennen aan de wegligging. Ik gooi een kant en klaarmaaltijd in de magnetron en ik werk het naar binnen als het klaar is. Mijn smaakpapillen zijn verdoofd van de zorgen die ik heb om Alexandra. Ik proef niets en krijg haar maar niet uit mijn gedachten. Hoe zou het met haar zijn, vraag ik me de hele tijd af. Ik pak een koud biertje uit de koelkast en ik zet mezelf voor de TV, in afwachting van mijn oude jeugdvriend, Anton.

Tegen 20:00 zie ik een auto mijn oprit opdraaien. Anton stapt uit en haalt twee aluminium koffers uit de laadruimte van zijn auto. Ik loop naar de deur en wil hem begroeten, maar hij gebaart me niets te zeggen. In de hal zet hij zijn koffers neer en opent de eerste. Daaruit haalt hij een soort van scanner die de douaniers op de vliegvelden ook wel gebruiken bij het controleren van personen op metalen voorwerpen. Heel zachtjes fluistert hij in mijn oor dat hij eerst een sweep wil maken door de woning om te kijken of er microfoons en/of camera’s verborgen zijn. Anton loopt met zijn apparaat door de hele woning en nadat hij alle kamers heeft gehad komt hij opgetogen naar me toe. “Niets gevonden Hans, we kunnen hier gewoon praten.”

Ik had hem vanmiddag al ingelicht over mijn situatie en hij had zijn voorbereidingen getroffen. De AIVD beschikt over veel middelen om alles en iedereen in de gaten te houden en via het mailadres waarmee Alexandra voor het eerst contact met me opnam had hij het IP-adres van de computer weten te achterhalen en vandaar vervolgde hij zijn zoektocht. Anton vertelt terwijl hij zijn gemodificeerde laptop aanzet dat hij de servers heeft kunnen hacken waarop de beelden zijn opgeslagen. Hij vertelt dit in een voor hem vertrouwde technische taal die ik niet begrijp, maar de essentie is dat hij toegang heeft tot de servers, weet waar overal camera’s staan en wie gechanteerd worden. De fysieke locatie van de servers heeft hij nog niet kunnen achterhalen, maar hij verzekerd me dat dit slechts een kwestie van tijd is.

“De software die ze gebruiken is zo geavanceerd, dat wanneer ik de schijven probeer te wissen, de beelden en documenten die erop staan per direct openlijk online komen en dan is er geen houden meer aan”, aldus Anton. Het komt erop neer dat we de fysieke locatie van de servers moeten weten om ze vanaf daar fysiek te vernietigen. Daarvoor moet op locatie het signaal worden verstoord alvorens de servers met grof geweld te slopen.

Anton logt in op de betreffende server en daar verschijnen diverse mappen met voornamen, waaronder die van Alexandra en die van mij, verder nog een aantal namen die mij nog niets zeggen. Als Anton de map opent met mijn naam staan daarin een aantal submappen met videobeelden, maar ook een map met livestream. Ik gebaar Anton dat hij de livestream aan moet klikken en als de videospeler opent zie ik een beeld gefilmd in mijn auto. Ze hebben dus naast de gps-apparatuur ook een camera met microfoon geplaatst zodat ze me in de gaten kunnen houden in de auto. Anton klikt daarna de map met opgenomen filmmateriaal aan en daar zie ik dat er beelden zijn van mijn eerste ontmoeting met Alexandra, opnames vanaf de parkeerplaats met de vrachtwagenchauffeur en opnames van mijn tweede ontmoeting met Alexandra, waarop ook Wilma staat, maar haar gezicht is gescrambeld.

“Je bent lekker bezig geweest”, zegt Anton. “Ik krijg het er warm van” en ik zie hem over zijn kruis wrijven. Ik moet toegeven dat de beelden die ik weer zie mij ook wel enigszins opwinden en ook in mijn broek begint wat te groeien. “Wist je dat ik gay ben?” vraagt Anton me plotseling en hij legt zijn hand op de bult in mijn broek. “Nee, dat wist ik niet”, antwoord ik. “Ik ben niet gay, ook niet bi denk ik, maar die situatie op de parkeerplaats vond ik wel geil”, beken ik. Anton kneed mijn pik en ik laat hem zijn gang gaan. Anton gaat op zijn knieën voor me zitten en opent mijn broek. Ik help hem een klein beetje mee door mijn billen omhoog te doen. Hij trekt mijn broek en boxer tegelijk naar beneden en zijn warme mond zuigt mijn eikel naar binnen. Ik sluit mijn ogen en slaak een diepe zucht. Anton pijpt me vol overgave en ik kan het niet helpen dat ik binnen een paar minuten klaarkom. Hij slikt netjes alles door en kijkt me aan.

“Ik had de filmpjes vanmiddag al bekeken en ik wist dat je hier misschien wel voor te porren was”, zegt hij glimlachend. “Wil je me neuken? vraagt hij beleefd. Ik knik en terwijl hij zijn broek losmaakt en uit doet komt er alweer leven in mijn pik. Anton gaat op zijn rug op de keukentafel liggen en uit zijn tas, die nog op de stoel staat, pakt hij een kleine tube, met wat glijmiddel blijkt te zijn. Hij smeert er wat van op zijn sterretje en hij reikt mij de tube aan om wat op mijn pik te smeren.

Ik pak de tube aan en spuit wat op mijn hand waarmee ik mijn pik insmeer. Anton trekt zijn billen van elkaar en ik plaats mijn glimmende eikel voor het glinsterende sterretje van Anton, die helemaal kaal geschoren is tussen zijn billen. Voorzichtig druk ik door en Anton perst een beetje waardoor ik de ruimte krijg om zijn darm binnen te dringen. Het uitzicht dat ik heb van een naakte, kaalgeschoren man op mijn keukentafel die aan zijn lul trekt terwijl ik mijn pik in hem stoot maakt me ongekend geil.

Anton kreunt bij ieder stoot en ik voel de krapte en hitte van zijn darm om mijn pik, ik kan het wat langer volhouden omdat Anton me kort hiervoor nog klaar heeft gepijpt en ik ga mijn eigen grens over als ik ik zijn hand bij zijn pik weghaal en mijn eigen hand om zijn pik leg. In het ritme van mijn stoten trek ik hem in tegengestelde richting af. Anton gebruikt zijn vrijgekomen hand om zich vast te houden aan het tafelblad en concentreert zich op het knijpen van zijn kringspier. Het zweet breekt me nu uit en ik houd het niet langer meer vol en met een gesmoorde kreet loos ik een paar hete stralen zaad in zijn darm. Ook Anton houdt het niet meer en spuit zijn zaad over zijn borst. De laatste straaltjes zaad lopen over mijn hand en ik ga mijn volgende grens overschrijden als ik ze van mijn hand lik. Het is niet erg vies, maar erg dol ben ik ook niet op de smaak.

Ik trek mijn lul terug uit zijn kontje en een golf zaad komt mee. We gaan even gezamenlijk naar de badkamer en frissen ons beiden even op. Anton rust mijn telefoon uit met apparatuur die ik met een app kan bedienen. Ik kan op deze manier camera en audio opnames verstoren bij het inschakelen van de app. Ik krijg een melding op mijn telefoon als er in mijn directe omgeving opnameapparatuur wordt gedetecteerd. Anton waarschuwt me wel om selectief te zijn wanneer ik de techniek gebruik, anders valt het direct op bij Wilma en haar handlangers.

Bij vertrek, belooft Anton me op de hoogte te houden over zijn vorderingen en hij zal ook proberen de fysieke locatie van de servers en de plek waar Alexandra’s moeder wordt vastgehouden te achterhalen.

Ik ruim de resten van onze sekspartij in de keuken nog even op en in gedachten ben ik bij Alexandra, ze heeft nog steeds geen contact met me opgenomen en dat baart me toch wel wat zorgen. Hoe zou het met haar gaan? Ik kan de slaap ook moeilijk vatten en als ik dan in slaap ben gevallen heb ik angstaanjagende dromen over drugscriminelen, Alexandra die gemarteld wordt en Anton, die van me eist dat ik hem keer op keer neuk.

***

Als ik de volgende ochtend opsta blijkt dat ik een kort berichtje van Alexandra heb ontvangen:

“geen privacy, ben oké, xxx”

Dit stelt me enigszins gerust, maar de gedachte aan haar laat me niet los. Ik ga aan het werk en de dag verloopt verder soepel. Geen berichtjes van Alexandra, geen opdracht van Wilma en het feit dat ik het druk heb, zorgt ervoor dat de dag snel voorbij gaat.

Zo vergaat het ook de rest van de week en op vrijdag krijg ik dan een bericht van Wilma:

“Maandagochtend om 7:00, haven Antwerpen, pier 64”

Ik breng Anton op de hoogte en hij zal mijn signaal en apparatuur monitoren die ochtend. Ik heb verder geen afleiding dat weekend en ik probeer dan maar afleiding te zoeken door de tuin op te knappen, wat klein onderhoud aan de woning te verrichten, maar in gedachten ben ik bij Alexandra en bij mijn opdracht voor maandag. Ik ga zondagavond op tijd naar bed en sta maandag vroeg in de ochtend weer op. Na het douchen en scheren probeer ik te ontbijten, maar van de spanning krijg ik niet veel naar binnen. Ik vertrek op tijd richting Antwerpen om maar niet te laat te komen en zonder problemen rijd ik het haventerrein op. De medewerkers aan de poort groeten me, ze kennen me natuurlijk al veel langer en het is niet ongewoon dat ik af en toe de lading kom controleren. Ik rijd door naar pier 64, waar ik staande wordt gehouden door enkele havenarbeiders.

Een gespierde man, tikt aan het raam en als ik het raam open vraagt hij met vlaamse tongval: “Hans?” Ik bevestig en hij gebaart me uit te stappen en hem te volgen. We gaan aan boord van het schip en ik krijg een kop koffie aangeboden. De man blijft in dezelfde ruimte als ik, maar maakt geen aanstalten een gesprek aan te gaan met mij. Ik vermoed dat de havenarbeiders op dit moment de lading in mijn auto verbergen en dat ik een seintje krijg wanneer ik weer kan vertrekken.

Het heeft ongeveer een uurtje geduurd en dan krijg ik van die spierbundel het sein dat ik kan vertrekken en hij drukt mij op het hart dat ik rechtstreeks naar Den Bosch moet rijden en dat ze mij via de apparatuur in mijn auto volgen en dat ik weet welke gevolgen er zullen zijn wanneer ik afwijk van de route en of niet op tijd verschijn in Den Bosch. De auto voelt inderdaad een stuk zwaarder aan en ik ben nerveus als ik de poort weer uit rijd. Het verloopt echter soepel en ik kan zonder problemen doorrijden naar Den Bosch. De rit duurt ongeveer 2 uur, wat langer dan ik er normaal over zou doen, maar ik wil niet opvallen door te hard te rijden en doe ook voorzichtig, want als ik betrokken raak bij een ongeval, zal ik ook worden betrapt.

Even na tienen rijdt ik de straat binnen waar Puur is gevestigd en plotseling hoor ik door de speaker van de radio Wilma’s stem. Ze beveelt me om naar de achterkant te rijden van de winkel en de auto bij de achterdeur te parkeren. Ik doe wat ze me opdraagt en als ik dan uitstap doet Alexandra de deur voor me open. Ze begroet me een beetje bedeesd en angstig en achter haar zie ik Wilma staan. Wilma heeft een soort van afstandsbediening in haar handen en met enkele drukken op het apparaat openen zich de compartimenten van mijn auto. Ze draagt Alexandra op om de compartimenten te legen en tot mijn verbazing zie ik dat deze alleen gevuld zijn met oude jerrycans, gevuld met een vloeistof wat water blijkt te zijn.

Wilma moet lachen om mijn verbaasde reactie wanneer Alexandra de inhoud van de jerrycans het riool in laat lopen. “Je dacht toch niet serieus dat ik jou met een dergelijke lading onderweg laat gaan zonder eerst even een testrun te doen?” bitst ze me toe. “Je hebt nu in ieder geval bewezen dat je klaar bent voor de taak en dat je in staat bent om een auto te besturen die 800kg zwaarder is dan normaal. Volgende week maandag heb je jouw eerste echte vracht, dezelfde tijd in de haven, zelfde pier en ook om deze tijd hier weer terug. Alexandra, verwen hem maar even goed, ik ga nu”, draagt ze op.

Zodra Wilma weg is vliegt Alexandra mij in de armen en begint me te zoenen, maar ik heb hier op dit moment geen zin in en duw haar van me af. Ik wil even gewoon met haar praten en ik open de app op mijn telefoon. In deze ruimte bevindt zich opnameapparatuur, dus ik zet de scrambler aan. Ik leg Alexandra even kort uit waar ik mee bezig ben geweest en wat ik nu doe. Daarna vraag ik haar hoe het met haar is en ze geeft aan dat ze een zware week achter de rug heeft. Gelukkig heeft ze veel afleiding in de winkel, maar omdat ze zo in de gaten wordt gehouden kon ze geen contact opnemen met mij. Ik breng haar op de hoogte van hetgeen Anton mee bezig is en we spreken de hoop uit dat hij snel de locatie van de servers en de verblijfplaats van de moeder van Alexandra weet te achterhalen.

Alexandra geeft aan dat Wilma van haar verwacht dat ze seks met mij heeft en dat ze dat op camera laat zien, zodat ze nog meer beelden heeft om mij mee onder druk te zetten. Ik wil niet dat Alexandra in de problemen komt, dus ik zet de scrambler weer uit en kijk op de app waar de camera zich bevindt. Ik zet een stoel neer tegenover de hoek waar de camera hangt en ga zitten. Alexandra neemt op haar knieën plaats voor me en maakt mijn riem los, de knoop en rits volgen en als ik mijn billen iets op til, trekt ze mijn broek en boxer in 1 keer naar beneden.

Mijn pik ligt nu nog wat slap te rusten op mijn zak, maar de vaardige vingers van Alexandra weten hier al snel verandering in te brengen. In haar hand groeit hij tot volle wasdom en als ze mijn voorhuid terugtrekt en mijn eikel in haar warme vochtige mond neemt, krijgt mijn geilheid de overhand. Ik weet dat we gefilmd worden en ik durf het zelfs aan om in de richting van de camera te kijken terwijl Alexandra mijn pik steeds dieper in haar mond zuigt. Met haar linkerhand om de basis van mijn pik en haar rechterhand die met mijn ballen spelen voel ik mijn hoogtepunt naderen. Ik laat Alexandra stoppen en trek haar omhoog, ik rits haar rok los en ze laat deze op de grond vallen. Ze heeft geen slip aan, maar daarover ben ik allerminst verbaasd.

Ik laat haar op de stoel plaatsnemen en duw haar benen uit elkaar, waar ik overigens geen moeite voor hoef te doen. Ze schuift haar billen naar de rand van de stoel en ik snuif het heerlijke aroma van haar chocoladebruine kutje op. Ik begin haar met kleine likjes op te warmen, maar dit blijkt nergens voor nodig, ze is zo nat als ze maar kan zijn. Ik duw twee vingers in haar kut en zuig op haar klit. Dit is wat ze wil en ze probeert mijn gezicht zo hard mogelijk tegen haar kut aan te duwen, terwijl ik ondertussen mijn vingers in haar blijf stoten. Dat Alexandra zo geil is als boter blijkt wel als ze gillend haar orgasme ondergaat waarbij een straal vocht in mijn gezicht spuit. Ik laat haar niet bijkomen, trek haar overeind en laat haar voorover buigen waarbij ze met haar handen steunt op de zitting van de stoel. Zonder waarschuwing schuif ik mijn pik diep in haar kut en ik begin haar keihard te neuken. Dit hebben we allebei nodig en nog geen twee minuten later spuit ik mijn zaad diep in haar pulserende kut, want ook Alexandra komt weer klaar.

We frissen ons wat op en nemen afscheid van elkaar, met de wetenschap dat we elkaar maandag weer zien en als ze de kans krijgt, neemt ze eerder contact met me op.

***

De rest van de werkweek vliegt voorbij en op maandag meld ik me om 7:00 uur weer bij pier 64 in de haven van Antwerpen. De procedure is gelijk aan die van de week ervoor, met dat verschil dat ik nu weet dat er een lading coke in de compartimenten van de auto wordt verstopt.

Zonder problemen lever ik de partij af in Den Bosch, maar helaas moet ik gelijk weer vertrekken van Wilma en krijg ik niet de kans om Alexandra te spreken.

‘s Avonds krijg ik een bericht van Anton:

“Goed nieuws, ik weet waar de servers staan. Ik heb een locatie waar de moeder van jouw vriendin waarschijnlijk wordt vastgehouden en ik heb een aantal collega’s bereid gevonden om mee te helpen in een gecoördineerde actie om de operatie op te rollen. Woensdagavond thuis?”