Verteld door Rosalie en Julia

Ik liep de hal door naar boven, zesde verdieping. Ik had me niet aangemeld bij de balie en was gewoon door naar boven gelopen. De rare ziekenhuisgeur kwam mijn neus pas goed binnen in de lift. Alcohol gemengd met chloor. Het was best druk met bezoek en mensen die in de lift moesten. Het was zondag, dus iedereen had de tijd natuurlijk. Eenmaal op haar afdeling liep ik gewoon rechtdoor door de deur. De glazen wand was gemaakt en er was niets meer te zien van het voorval van vorige keer. Er hingen drie ballonnen voor het raam. Ik stond even stil en keek er naar hoe ze zachtjes in de lucht heen en weer deinde. “Hé, ben jij er ook weer!” Henri kwam aangelopen. “Ja, ik kom Mirthe helpen studeren voor haar examens”, antwoorde ik vrolijk. Hij keek op zijn horloge. “Je bent vroeg meid. Ze heeft nu fysiotherapie. Over een half uurtje is ze wel weer terug maar dan zal ze moe zijn.” Hij keek overdreven verdrietig. “Oh, ehum… nou misschien kan ik mezelf anders nuttig maken?”
“Ja misschien….” Hij nam me even van top tot teen op met zijn handen slap in elkaar voor zich, de ene hand hield de andere vast. “Vraag maar aan Ellen of je kunt helpen met het drinken rondbrengen. De keukenhulp is net ziek naar huis gegaan dus we komen handen tekort.” Oh, gelukkig ik hoefde hem niet te helpen.
“Ja, dat moet ik wel kunnen. Ehum… kan ik mijn spullen ergens opbergen, bij de kluisjes misschien?”
“Sorry, dat is alleen voor personeel.” Weer zo overdreven zielig.
“Vorige keer….”, laat maar – dacht ik. Meneer Tomson liep langs ons naar de lift toe, hij leek druk in gedachten.
“Hoe gaat het met jou Henri?” vroeg ik vriendelijk. Hij was niet zo vrolijk als de vorige keer.
“Goed hoor, nog steeds hier druk aan het werk. En dankzij corona is het alleen maar meer werk. En hoe is het met jou Rosalie?”
“Vervelend ja van corona, ik heb er zelf gelukkig geen last van gehad. Met mij gaat het goed hoor. Nog een paar weken en dan is de school weer afgelopen. Kunnen we naar vakantie uit kijken.”
“Fijn voor je.”

Ik hoorde een bekende stem uit de gang komen. “Nee, ik ben nu bezig. Prima. Nee. Dan moet hij maar wachten. Hoezo niet? Dat is dan zijn probleem hoor. Ik ga ophangen.” Julia kwam er aangestormd in hoog tempo. “Jij, naar beneden ik wil die resultaten hebben maar ze nemen niet op”, ze wees naar ons. Bedoelde ze mij?
“Ze zullen wel bezig zijn, denk je niet?” Ze keek hem kwaad aan toen hij dat laconiek zei. Haar blik werd kil. “Maar daar zullen ze dan maar even mee moeten stoppen! Ik ga al!” Henri rende naar de liften toe alsof zijn leven er vanaf hing. Ze keek mij aan en nam me snel op. “Kluisjes zijn daar”, gromde ze wijzend.
“Ja, maar Henri zei…”
“Die is hier niet de baas. Mirthe is naar fysio.”
“Dat weet ik…”
Ze draaide zich kwaad om, deed een paar passen van me af maar bedacht zich en kwam vlak voor me staan. Onze neuzen raakte elkaar bijna en ik voelde haar hete adem over mijn wang. Ik hield mijn adem in en voelde een lekkere spanning door mijn lichaam gaan. Ze ademde zwaar, ze was duidelijk boos. “Je hebt een ander luchtje op”, zei ze zacht en duister.
“Ja, dat heb je goed”, ik probeerde haar aan te blijven kijken. Haar ogen stonden donker terwijl ze naar de mijne staarde. Ik voelde haar hele wezen. Haar boosheid maar ook haar zorgzaamheid. Mijn ademhaling ging zwaarder en mijn mond hing een beetje open. Haar witte jas, haar stethoscoop om haar nek, haar haar in een vlecht, haar stem en haar lichaam vlak tegen de mijne. Het zorgde er allemaal voor dat ik knikkende knieën kreeg, warmte steeg op naar mijn wangen en mijn hele wereld bestond alleen nog maar uit de persoon voor me. Alsof ze langzaam bezit van me nam. Ik probeerde mezelf staande te houden en vroeg: “vind je het wat?” Ze kwam nog dichter op me staan, onze schoenen raakte elkaar. Ik moest een kreun onderdrukken. Het liefst had ik haar aan haar jas tegen me aangetrokken en mijn lippen op de hare gedrukt zoals toen in de lift. Maar ik hield me in, we waren op haar werk midden in een ruimte met spelende kinderen, ouders en verpleging die rondliepen. Met haar hand schoof ze mijn losse haar dat over mijn schouder hing naar achteren zodat mijn nek bloot kwam. Haar vingers die licht mijn huid aanraakte gaven me de tintelingen. Ze hing met haar neus net boven mijn hals terwijl ze mijn haar vast hield. De warme lucht uit haar neus gaf mijn huid kippenvel. “Ik ken het luchtje niet”, mompelde ze. Zachtjes antwoorde ik: “heb ik laatst van wat Etosbonnen gekocht die ik nog van mijn verjaardag had van vorig jaar. Het is van Calvin Klein...” Haar mond kwam naast mijn oor waarna ze fluisterde: “ik ruik onder andere het viooltje, lekker...” Ik deed mijn ogen dicht en voelde hoe mijn clitoris begon te kriebelen. Ik wist niet hoe ze het deed maar zelfs al zou ze niks doen, werd ik nog nat. Met een ruk trok ze zich terug en draaide zich om. Mijn haar viel los op mijn rug en van schrik deed ik mijn ogen weer open. Ze beende weg. Haar snelle vertrek zorgde voor een kortstondig beetje wind wat van harte welkom was want ik had het superwarm. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn handen waren klam geworden. Ze had viooltjes geroken. Ik had helemaal niet op de ingrediënten gelet, ik vond het gewoon lekker ruiken in de winkel. Ik zag Julia langs de spelende kinderen naar de overkant van de gang lopen en ze verdween in een kamer waar blijkbaar een bel was afgegaan.
“Rosalie?” Ellen kwam op me afgerend. Het was alsof ik net wakker was geworden uit een veel te korte droom.
“Waarom ben jij nog niet omgekleed?”
“Omgekleed? Ik kwam alleen maar even op bezoek bij Mirthe eigenlijk…” haar ogen onderzochte me. Leken iets te willen van me.
“Die is nog bij fysio. Wat zie jij er rood en oververhit uit, gaat alles wel goed?”
“Ja, ja… alles gaat goed, gewoon een beetje warm… ehum….Misschien kan ik jou helpen? Er moest drinken uitgedeeld worden begreep ik van Henri.”
“Oh, dat zou fijn zijn. Leg je spullen maar in de kluisjes. Omkleden hebben we geen tijd meer voor. Ik ben bij de kantine, kom me daar zo maar opzoeken.” Ik knikte. Julia kwam weer over de gang heengelopen en beende direct weer naar een andere kamer. Met knikkende knieën liep ik naar de omkleedruimte met de kluisjes. Niet via de familiekamer want daar zaten mensen in dus ik ging over de gang de eerste deur aan mijn rechterhand in. Ik borg mijn spullen op in een kluisje en bewaarde de sleutel in mijn broekzak. Mijn mobieltje liet ik in mijn tas zitten, die had ik nu toch niet nodig. Ik nam even plaats op het bankje omdat ik nog helemaal natrilde van daarnet. Ze had mijn luchtje geroken als een wolf die aan het jagen was geweest. Ik kon het niet helpen dat ik moest glimlachen. Waarom ik daar opgewonden van werd, ik had geen idee. Maar lekker was het wel.

Toen de spanning in mijn lijf wat was gezakt liep ik snel over de afdeling naar de kantine waar Ellen bezig was met een kar. “Kar met drinken en tussendoortjes”, zei ze terwijl we rechts van de kantine begonnen aan de jongenskant. De eerste deur was dicht. “Even kloppen en dan open doen”, spoorde Ellen me aan. Ik klopte en deed de deur open om voorzichtig mijn hoofd om de hoek te doen. Het was donker in de kamer. De gordijnen waren dicht geschoven en het licht was uit. “Goedemorgen, wil er iemand hier wat drinken?” vroeg ik zachtjes. Het leek mij dat de deur niet voor niets dicht zat. Een moeder zat naast het bed van haar zoon te lezen op een e-reader met een leeslampje erbovenop vastgemaakt. Hij lag te slapen en ik kon alleen een hoopje deken zien in het bed. “Ehum, mag ik een kopje thee misschien? En voor hem een bekertje chocomel als hij zo wakker is?”
“Maar natuurlijk, geen probleem. Ik kom er zo aan.”
Ik deed de deur weer zachtjes dicht en zag dat Ellen al naar de volgende kamer gelopen was met de kar. Ik liep er naar toe. “En?” vroeg ze terwijl ze bezig was met een pak sap. “Een thee en een chocomel.” “Hier is warm water, theezakjes, roerstokjes, suiker, hieronder staan de gekoelde dranken zoals chocomel. Glazen. Ga je gang.”
Ik schonk wat heet water uit een kan in een simpel uitziend glas, pakte de theedoos en liep er mee terug naar de eerste kamer. Ik moest de theedoos even onder mijn oksel maneuvreren om de deur open te kunnen doen.
“Kijk eens, hier is alvast water voor uw thee. Welke smaak wilt u?” ik hield haar de doos geopend voor zodat ze kon kiezen al was er niet veel licht om het goed te kunnen zien waarschijnlijk. Ze koos een theezakje en liet hem erin vallen.
“Wilt u er suiker bij?” vroeg ik fluisterend.
“Nee hoor dank u.” Ik knikte en liep weg met de theedoos om de chocomel te halen, ik liet de deur even op een kiertje staan. Ellen was snel en al bij de derde kamer bezig. Ze was aan het kletsen met de kinderen op de kamer en ik hoorde haar vrolijke stem zelfs op gang schalmen. Ik had de chocomel net ingeschonken toen ze terug gelopen kwam en de kar weer verder wilde rijden. “Hier, doe deze er maar bij. En voor zijn moeder deze.” Ze gaf me een klein zakje M&M’s en een verpakt plakje ontbijtkoek. Ik nam het mee terug naar de kamer. “Kijk eens, alstublieft. Sorry dat het even duurde.”
“Oh, dat geeft niet hoor. Dank u wel. Ik heb u hier nog niet eerder gezien.”
“Nee, dat klopt. Ik ehum… Ik ben nieuw hier”, wat een beetje een overbodige opmerking was bedacht ik me. “Ik kwam eigenlijk op bezoek bij een leerling van me maar die is even weg. Ik ken het personeel hier en ze vroegen of ik even kon meehelpen met het drinken rondbrengen. Vandaar”, legde ik haar zachtjes uit.
“U bent een juf die nu de verpleegkundige helpt?”
“Ja."
“Waarom?”
“Waarom niet?” die gedachte had ik bijna nooit, laat staan hardop uitgesproken.
“Heeft u ook kinderen?”
“Nee. Maar ik ben gek op mijn leerlingen.”
“Basisschool?”
“Middelbaar, Nederlands.”
“Ah, Timo hoopt binnenkort weer naar school te gaan naar zijn vriendjes. Die mist hij toch wel vreselijk. Online is toch niet hetzelfde.”
“Nee, dat kan ik me voorstellen.” Ik had het gevoel dat de vrouw wel om een praatje verlegen zat alleen had ik Ellen beloofd om te helpen.
“Ik moet weer verder, sterkte en veel leesplezier.” Ik wees even naar haar e-reader.
“Ja, dank u. U ook.”
Ik knikte dankbaar en sloot de deur zachtjes achter me dicht. Ellen was al halverwege de gang. Ik liep er snel naar toe.
“Sorry dat het even duurde.”
“Geeft niks, dat hoort erbij. Ouders willen hun verhaal kwijt of even afleiding. Kinderen ook.
Ik moet even deze bel beantwoorden. Zou jij deze kamer even willen doen?”
“Ehum, oké…” Ze was al weg voor ik goed en wel kon vragen hoe of wat.

De deur stond iets open dus ik deed hem helemaal open. “Goedemorgen heren, oh en dame! Wil er iemand misschien iets drinken?”
“Ja, ik!” een klein jongetje in een veel te groot uitziend bed stak zijn hand op. Hij had een oranje shirt aan met verschillende dierensilhouetten erop.
“En wat wil jij drinken jongeman?” glimlachte ik. Dit was best leuk om te doen.
“Ehum… graag een beetje cola en een glas zeven up.”
“Hij mag geen prik.” In het tweede bed lag een wat oudere jongen op zijn mobieltje filmpjes te kijken met één oortje in. Hij lag op zijn deken en had een zwart effen shirt aan met korte mouwen. Eronder droeg hij een zwarte joggingbroek en witte enkelsokken.
“Echt wel, mag ik wel!”
“Nee, dat mag je niet.”
“Wellus.”
“Dan moet je het zelf weten”, zei hij schouderophalend.
Ik wist niet wie nou de waarheid sprak. Of die oudere jongen de kleine zat te pesten of dat hij echt geen prik mocht hebben.
Ik schraapte gewichtig mijn keel. “Mag jij prik?” vroeg ik streng aan de kleine jongen in het voorste bed.
“Ja.”
“Mag hij prik?” ik keek de oudere jongen aan die zich van zijn scherm had losgetrokken en zijn blik op mij gevestigd had.
“Nee.”
“Waarom niet?”
“Omdat hij daarvan moet spugen.”
Ik keek het kleine jongetje weer aan. “Wat wil je drinken?” vroeg ik hem met mijn handen in mijn zij.
“Doe maar appelsap”, zei hij verlegen met en vinger in zijn mond. Daarna begon hij te lachen.
“En wat wil jij drinken?”
“Ik mag niks, moet zo voor een scan. Mag dan geen suiker.”
“Oh, dat is vervelend. Glaasje water, mag je dat wel?”
“Hoef ik niet.” Hij had zijn ogen weer op zijn mobieltje gericht.
“En jij, mooie dame. Wil jij wat drinken?” er lag een meisje tegenover de kleine jongen. Haar roze shirtje had een witte lama erop. Ze had zich half onder de deken verscholen. “Glaasje limonade graag”, haar stem was hoog en schattig.
“Eén appelsap en een limonade. Komt eraan.” De appelsap stond in de koeling alleen het water voor de aanmaaklimonade kon ik niet zo snel vinden. “Gewoon uit de kraan”, wees de oudere jongen me toe. Ze hadden een aanrechtje met een wasbak en kastjes erboven vlak bij binnenkomst. Dat had ik even over het hoofd gezien hoewel alle kamers dat hadden.
“Dank je”, zei ik hartelijk tegen hem. Ik nam beide glazen gevuld mee en gaf het aan de kinderen. “Mag ik er een zakje pinda’s bij? Ik moet een beetje aankomen.” Het kleine meisje begon gelijk te drinken. Haar witte polsbandje om haar dunne polsje was zichtbaar toen ze het glas vast hield. Ik vroeg me altijd af waar die dingen voor waren. Tijdens mijn bevalling had ik er ook eentje om gehad. Misschien kon ik dat een arts straks vragen.
“Ja, maar natuurlijk lieverd. Hoe heet je?”
“Teuntje”, zei ze glimlachend. “En jij?”
“Ik heet Rosalie, ik ga de pinda’s voor je pakken Teuntje. Wil jij er ook nog wat bij?” vroeg ik aan de kleine jongen.
“Heb je koekjes?”
“Ik zal even voor je kijken. En jouw naam is?”
“David! Dat is een stoere naam zegt papa”, met zijn ene handje toonde hij zijn niet zichtbare spierbal. Ik lachte: “dat is inderdaad een stoere naam. Ik ben zo terug.”
De pinda’s had ik snel gevonden, de koekjes moest ik even wat langer naar zoeken maar uiteindelijk vond ik zakjes dierenkoekjes met chocolade.
“Zijn deze goed?”
“Ja, lekker!” Davids ogen glunderde en met zijn tong half uit zijn mond greep hij het zakje vast. Teuntje was haar pinda’s aan het opsnoepen. Haar olifantenknuffel kreeg er ook een paar. Ik vond het erg schattig om te zien. Mijn Domina vond dat ik een nieuwe hobby nodig had, dit zou ik best elk weekend willen doen.

Meer patiënten lagen er niet op deze zaal waar er vier konden liggen. De ballonnen aan hun bed, allemaal door Julia gegeven, bewogen door de luchtstroom. Ik liep nog even naar de oudere jongen en ging bij het voeteneind staan.
“En wat is jouw naam?”
“Lucas”, bromde hij binnensmonds.
“Bang voor de scan zo Lucas?”
“Een beetje.”
“Waarom?”
Hij liet zijn mobieltje zakken en keek me onderzoekend aan. “U werkt hier niet echt of wel?”
“Nee, ik val vandaag even in. Dus bedankt voor je hulp daarnet.”
“Ik pas op de kleintjes.”
“En dat doe je heel goed. Complimenten... Maar waarom ben je bang voor de scan?”
“Voor de uitslag.” Hij keek me timide aan. Ik had medelijden met hem. Iets niet weten kon soms heel eng zijn. Daar wist ik alles van, van angsten en piekeren.
“Kan ik iets doen voor je?”
“Ehum… mag ik een glaasje Fanta als ik terug ben, met een zakje Skittles?”
“Ik zal zorgen dat die op je liggen te wachten zo.” Ik gaf hem een knipoog.
“Sterkte Lucas.”
“Dank u. U ook.”
Ik liep weer de gang op en duwde de kar voor me uit. Ellen kwam er ook weer aangehold.
“Gelukt?”
“Ja, volgens mij wel. Zo nog even een glaasje Fanta en wat lekkers brengen als de patiënt terug is.
“Kleine David geen prik gegeven?”
“Nee, nee, ik werd gelukkig geholpen door Lucas.”
“Lucas, ja dat is een schatje. Die waakt over die kleintjes als een grote broer.”
“Ja, dat zei hij al. Hij is bang voor de scan.”
Ellen knikte instemmend. “Kan goed nieuws zijn, kan slecht nieuws zijn. Altijd spannend.”

We deden samen de ene na de andere kamer. Soms maakte we een praatje of speelde we even met de kinderen mee. Moppen werden er verteld en lekkers werd met veel gesmak opgesnoept. Ook bij de meidenkamer was er weer een hoop gezelligheid. Toen we bij de kamer van Mirthe aankwamen stonden we voor een dichte deur. “Ze zal wel even nodig hebben om bij te komen. Ik laat je wel weten wanneer je haar kunt bezoeken”, zei Ellen met een moederlijke glimlach. “Het heeft geen haast en anders kan ik morgen uit school terug komen als dat beter uitkomt”, knikte ik. “We kijken zo wel even”, antwoorde Ellen.
Er lagen wat oude bekenden maar het waren vooral nieuwe kinderen. Toen we klaar waren, waren we ruim twee uur verder. “Duurt het altijd zo lang?” vroeg ik min of meer verbaasd.
“Dat ligt eraan hoeveel tijd we hebben. Soms is het snel drinken geven en weer door. Met een extra paar handen kun je toch wat makkelijk even snel een praatje maken. Kom dan gaan wij ook even wat eten en drinken. Het is al half één.”

We hadden de kar opgeruimd in een kast en liepen naar de kantineruimte. Ik had dit keer geen eten meegenomen omdat ik niet had verwacht zo lang te blijven. Ik was het wel gewend om niet te lunchen al voelde ik wel dat mijn maag toch graag gevuld wilde worden.
“En hoe is het met jou Rosalie? Je ziet er goed uit.”
“Dank je, ik voel me ook goed.”
“Julia nog steeds je Domina?” ze pakte drinken uit de koelkast en schonk voor zichzelf in. Met een schuin hoofd bleef ze mij aankijken.
“Ja, ja…Die is nog steeds mijn Domina. Hoe heb jij er ooit van gehoord als ik vragen mag?”
“Oh, gewoon. Beetje nieuwsgierig en zo..” ze zette het pak weer terug in de koelkast en liep met haar volle glas naar de tafel waar ze plaats nam. “Voor je het weet vertel je iets tussen neus en lippen door en je kent Julia, die ziet alles van je. Ik ben nog steeds geen miljoen rijker.”
Ik lachte hartelijk. Ik nam naast haar plaats op de stoel waar ik de eerste keer ook gezeten had. “Ja, Julia hou je niet snel voor de gek. Maar heb je het zelf ook een keer meegemaakt? Bdsm bedoel ik.”
“Nee, dat nog niet. Ik vind het toch een beetje eng eruit zien allemaal. Krijg ik niet echt de lekkere kriebels van zeg maar. Doe mij maar een banaan in m’n doos”, lachte hard.
“Julia doet dingen anders hoor.”
“Ja, dat merken we hier ook. Is niet altijd even verstandig. Jaagt ze vaak mensen mee in het harnas of op de kast. Maar goed, dat is de aard van het beestje hè”, slurpend nam ze een slok. Ik knikte instemmend.
“Als je wat wilt eten of drinken, mag je pakken hoor. Daar is de koelkast, fruit en in de kastjes liggen ook nog dingen.”
“Dank je, ik mag geen melk dus ik ben altijd een beetje huiverig om zomaar dingen te eten. Fruit kan wel natuurlijk.” Ik nam een glaasje water uit de kraan en ging weer naast Ellen zitten die op de hoek van de tafel had plaatsgenomen. “Mag je geen melk of neem je het net als Julia niet?”
“Ik mag het niet, ben ik echt allergisch voor”, althans dat dacht ik altijd. Maar door Julia was dat een twijfel geworden. Ik moest maar eens een afspraak maken bij de huisarts maandag.
“Ah, ja dan kun je beter uitkijken inderdaad. Ik heb wel eens ee…..”
“Alsof het mijn schuld is! Alsof ik er wat aan kan doen?! Maar nee….. Nu is ze boos op mij.” Henri kwam verhit de kantine ingelopen. Hij bleef even staan toen hij mij zag. Mompelde iets onverstaanbaars en liep toen achter Ellen langs naar de koelkast.
“Ze is gewoon even over de rooie, niet op jou. Op niemand van ons.”
Ik keek Ellen vragend aan. “Julia, is boos. Heeft gezeur gehad gisteren met wat mensen.”
“Ja, maar alsof het mijn schuld is dat die lab uitslagen kwijt zijn!” Hij plofte neer op de stoel tegenover me.
“Nou, zou jij in haar schoenen willen staan dan?!”
Hij opende zijn mond om iets te zeggen terwijl hij met een rechte rug gingen zitten, bedacht zich en kromp weer in elkaar. “Nee”, mopperde hij.
“Hou dan alsjeblieft op met zeuren Henri. Af en toe… man man man.”
Julia kwam aangelopen, leunde tegen de deurpost met haar hand, keek woest in het rond en zei: “je lunch staat in de koelkast Rosalie”, waarna ze weer met wapperende jas vertrok. Ik keek even verbaasd voor me uit, starend de gang in.
“Sinds wanneer mag bezoek gebruik maken van onze kantine?”, sputterde Henri.
“Rosalie heeft mij geholpen, ze zou hier zo aan het werk kunnen als ze wil. En joh wat maakt jou dat wat uit dat ze haar lunch even in de koelkast heeft gezet. Doe niet zo moeilijk man.”
“Ik had niks meegenomen vandaag omdat ik niet wist dat ik zo lang zou blijven…” mijn maag kon echter niet wachten en begon geluid te maken.
“Hoe komt die lunch daar dan? Kan het lopen soms?” Henri was naar mijn idee met het verkeerde been uit bed gestapt vanochtend.
“Nee, Julia heeft het er denk ik in gezet voor me.” Ik stond op en ging nieuwgierig kijken. Er stond inderdaad een rood met witte stippen lunchtrommeltje in, met een sticker met mijn naam erop. Ernaast stond een pakje sojamelk waar met stift ook mijn naam op was gezet. Ik wist even niet zo goed wat ik hier nou van moest vinden. Of ik het heel lief vond of vervelend dat ze zo goed voor me zorgde. Dat klonk nogal ondankbaar, bedacht ik me een beetje sipjes. Ik nam het beide mee, sloot de koelkast en liep terug naar de tafel waar ik weer aan plaatsnam naast Ellen.
“Dus je bent het lievelingetje van de dokter?”
“Zeg, ben jij ongesteld of zo? Laat haar met rust. Ga met je chagrijnige kop ergens anders zitten oorwurm!” Er ontstond een felle discussie waar ik me nogal ongemakkelijk bij voelde aangezien ze het over mij hadden.
“Ben je klaar nou!” Het was niet echt een vraag meer een dwingend verzoek van Ellen.
“Ga maar snel eten schat want zo te horen heb je honger”, zei ze moederlijk tegen me. Ik knikte opgelaten en durfde Henri niet aan te kijken. Mijn lunch bestond uit twee sneeën geroosterd brood in driehoekjes op elkaar gestapeld met wat ik kon zien, tussen de een: sla, komkommer, zalm, een plak kaas en een of andere spread. De andere had ook een spread met sla, appel en kipfilet.
“Zo, dat ziet er goed uit! Maar mag je dat wel hebben?” Ellen hing nieuwgierig boven mijn trommeltje te kijken. “Ja, ik mag alles hebben wat Julia me geeft.”
“Weet ze dat je geen melk mag?”
“Ja, dat weet ze.”
“Wil je een bord hebben?”
“Ja, dat is wel makkelijk…”
“Ligt in het kastje boven het aanrecht.”
Ellen schonk geen aandacht aan Henri zijn gebrom en pakte heel lief een bord voor me. Ze had er voor zichzelf ook eentje meegenomen en een mesje.
“Dank je wel, dat is lief van je Ellen.”

Ze ging weer zitten en pakte zelf een peer uit de fruitschaal. Terwijl ik van mijn eerste broodje met zalm genoot was zij haar peer aan het opeten. We waren alle drie stil en ik hoorde alleen het kauwen van mijn kiezen op de blaadjes sla en het knapperige brood samen met het gesmak van Ellen. Meestal had ik zo’n lunch alleen maar als ik met vriendinnen uit ging eten tussen de middag. En zelfs dan kon ik er niet zo van genieten zoals nu, omdat ik altijd bang was dat er toch iets op zat waar melk in zat. Na de tweede sandwich zat ik helemaal vol. De sojamelk dronk ik nog op waarna ik geen pap meer kon zeggen. Ik vroeg me af wanneer Julia zelf ging eten.

Zowel de pieper van Ellen als die van Henri gingen af en ze stonden gehaast op. Ik bleef alleen achter en ik had geen idee wat ik nou kon doen. Ik besloot even over de afdeling een rondje te maken. Ik zag dat Lucas weg was dus ik liep naar de kast met de kar om drinken en wat lekkers voor hem te pakken en klaar te zetten. Ik had de kar in de kast laten staan, dat leek me handiger. Misschien kon ik zo nog een praatje maken met Lucas als hij terug was. Of met de moeder van Timo. Ik wilde net met het drinken naar buiten lopen toen ik tegen iemand op botste en het halve glas drinken als een gele natte vlek op een doktersjas zichtbaar was. “Oh, sorry…..”, begon ik stamelend maar ik kon mijn zin niet afmaken want ik begon te glimlachen. “Je hoeft niet uit de kast te komen voor me hoor, al zou je dan waarschijnlijk wel de eerste hetero zijn”, grijnsde ze. “Ik moest even wat drinken pakken voor een patiënt. Misschien kent u hem wel dokter, zijn naam is Lucas.”, probeerde ik zo luchtig mogelijk te zeggen terwijl ik moeite moest doen om niet op mijn onderlip te bijten. Ze was zo sexy in haar witte jas, wat was er toch mis met me? Ik had artsen nooit sexy gevonden, gelukkig.
“Dat is mooi, dan kun je me daar gelijk even helpen.”
“En je jas dan?”
“Droogt wel weer op. Prioriteiten stellen Rosalie. Kom.” Ik legde even het zakje Skittles op de kar en pakte haar jas vast. Veegde mijn hand die ook nat geworden was eraan droog en ook de onderkant van het glas maakte ik met de jas droog alsof ik simpelweg de vaat met een theedoek stond te drogen. Ze volgde mijn bewegingen met haar ogen. Ik probeerde mezelf niet af te laten leiden wat moeilijk was door alle tintelingen in mijn lichaam en met name tussen mijn benen. Ik vulde het glas vervolgens bij en nam de Skittles mee. “Klaar?” vroeg ze alsof ze niet zonder mijn toestemming weg mocht.
“Ja, loop maar. Ik volg wel.” Ik duwde haar iets met mijn hand die de snoepjes vasthadden. Ze liep snel en ik moest moeite doen om niet te morsen tijdens het lopen. Ellen stond voor de balie bij de kinderen die op het kleed aan het spelen waren. Ze was in een driftige toch vrolijk uitziende discussie met een aantal meiden die om haar heen stonden. Ondertussen was ik Julia kwijt, die zag ik nergens meer voor me lopen. Dus ik liep maar naar het bed van Lucas en zette het drinken en lekkers op zijn nachtkastje. “We beginnen wel met die van hem.” Julia kwam binnengelopen met een stoffen zak op wieltjes en een hand vol beddengoed. “We komen wat personeel te kort vandaag en sommige bedden moeten nog verschoont worden”, legde ze uit terwijl ze het bed van Lucas weer met de afstandsbediening die eraan vast zat plat legde.
“Ja, want anders gaan wij stinken!” riep David lacherig. Ze deed het bed een eind omhoog zodat we niet hoefde te bukken.

Daarna trok ze alle beddengoed van het bed af en deed het in de stoffen zak. Ze liep naar de kastjes boven het aanrechtje en haalde er wat uit. Ik wilde het bed al weer op maken maar ze zei: “nog niet, eerst even ontsmetten.” Het matras was bedekt met een soort plastic hoes die ze nu met wat alcohol besproeide en daarna met een doekje begon schoon te maken. “Zou jij vast het bed hiertegenover willen leeg halen?”
“Ja, geen probleem.” Teuntje keek me ondertussen schattig aan. Ze lag half onderuitgezakt met haar olifant tegen haar neus onder de dekens. Haar blauwe oogjes volgde nauwkeurig wat ik aan het doen was.
“Was je limonade lekker?”, vroeg ik lief. Ze knikte. Ik snapte wel waarom Julia dit werk deed. Mijn moederhart begon weer voluit te kloppen bij het zien van alle kinderen. Ik zou willen dat ik ze zo allemaal beter kon maken. Maar helaas kon ik niet toveren. Ik had zelfs mijn eigen kinderen niet kunnen redden.

Het bed naast Teuntje was al plat en ik zat te kijken welk knopje ik nodig had om hem omhoog te krijgen zoals Julia dat gedaan had. Dit zorgde voor gegiechel van het kleine meisje omdat ik een aantal verkeerde knopjes had ingedrukt. Ze wees met haar kleine vingertje naar haar eigen afstandsbediening: “deze”, zei ze. Ik keek even welk knopje ze bedoelde en zocht hem op. Het bed ging met gebrom langzaam omhoog. “Dank je wel voor je hulp jongedame!”
Ze glimlachte naar me. “Ben jij ook een mama?”
“Nee, nog niet.”
Julia kwam ook het matras bij mij schoon maken, ook de kussens werden ontsmet en daarna van een schoon kussensloop voorzien. Ze stond achter me waardoor ik tussen het bed en haar was ingeklemd met mijn rug naar haar toe.
“Rosalie is wel een mama, maar haar kinderen leven niet meer Teuntje.”
“Ah, dat is zielig.” Ik keek Julia van opzij aan en voelde me opgelaten. Haar groene ogen keken me rustig aan, haast moederlijk. Ik had mezelf nooit als moeder gezien want ik had geen kinderen. Zij was zojuist de eerste die me erop wees.
“Hoe heette ze?”
“Wat… oh… ehum… Sanne en Lilly.” Ik probeerde te lachen naar Teuntje ondanks de kippenvel die ik had. Ik had hun namen al heel lang niet meer uitgesproken, eigenlijk omdat niemand er naar vroeg. Een hand wreef even over mijn rug waarna ze weer naar het bed van Lucas liep.

“Hé, Lucas. We zijn bijna klaar. Hoe ging het?” vroeg ze toen hij in een rolstoel door Henri werd binnengebracht.
“Goed hoor, standaard. Sta er weer mooi op.”
“Zodra ik wat hoor ben je de eerste, goed?” hij knikte naar haar.
Ze gebaarde me om te helpen met het laken die we allebei ieder aan een kant van het matras erom heen sloegen. Eerst boven toen onder. Daarna kwam de deken en het kussen met een schoon kussensloop erop. Ze deed het snel, geroutineerd terwijl ik zat te klungelen.
“Ga maar weer liggen meneer. Fris en fruitig bedje voor u.” Ze was nog bezig om zijn bed weer naar beneden te zetten zodat hij in kon stappen.
Hij ging op zijn bed zitten en Julia deed de rugleuning tegelijkertijd voor hem omhoog met de knoppen aan de zijkant van een stang die ze rechtop uit had geklapt.
“Kijk eens, er is aan je gedacht”, ze wees op het glas.
“Dank u wel”, hij keek me met blije ogen aan.
“Graag gedaan Lucas!”
We maakte het bed tegenover hem ook op en verlieten toen weer de kamer met een volle zak wasgoed.
“Tomson, wasgoed.” Tomson die net langs gelopen kwam nam zonder wat te vragen de zak met wasgoed mee en reed hem voor zich uit.
“Waar zijn die andere twee?”
“Hebben zich over laten plaatsen. Ik was niet goed genoeg. Nou, wil je even bij Mirthe kijken?”
“Ja, als ze dat aan kan.”
“Anders zegt ze het wel, kom maar.”
Samen liepen we naar haar kamer. Julia klopte zachtjes op de deur en deed hem open. “Bezoek voor u mevrouw Nieuwblok.”
“Oh…Oh hallo mevrouw Montou”, haar ogen stonden moe en haar bed lag plat. Ze lag op haar zij onder de dekens. Het infuus in haar hand was goed zichtbaar en ik probeerde er niet naar te kijken omdat er niet zo goed tegen kon. Ze zat dit keer aan minder slangetjes vast dan de eerste keer dat ik haar zag. Julia was weer weggelopen dus ik liep de kamer in en sloot de deur.

Ik verwisselde mijn jas in de kleedruimte om voor een schone. Daarna besloot ik om zelf nog maar eens voor de testresultaten naar het lab te gaan. Hoe kon je die nou kwijt raken, dacht ik bij mezelf. Ik nam de trap in plaats van de lift. Mijn woede moest er even uit. Ik had teveel energie merkte ik. Misschien kwam dat ook wel omdat ik geen appels meer at. Eenmaal op de juiste verdieping liep ik de lang gang door. Het was hier rustig. Er hingen hier en daar wat schilderijen aan de muur. Ik zag een vrouw met een hoed, een dansend stel en een stadsuitzicht in zwart wit. Duidelijk geen deel van het ziekenhuis waar kinderen kwamen. Ik duwde een klapdeur open en kwam in een kamer met een balie terecht. Er stond een jonge vrouw achter. Brunette, mager, goudkleurige bril, witte lab kleding aan. Ik schatte haar rond de tweeëndertig, net een kat gekocht, haar auto was in de garage en vanavond zou ze uit gaan eten met haar vriend. Ze hing net de telefoon op toen ik voor de balie ging staan. “Ik kom voor de uitslagen die jullie eerder claimde kwijt te zijn geraakt. Ik hoop voor mijn patiëntje dat jullie die inmiddels weer gevonden hebben.” Ze keek me even snel aan en richtte haar ogen toen op een papier wat ze voor zich had liggen. “Wat is de naam en geboortedatum van uw patiënt?” vroeg ze aan het papier.
“Rijnsburg, drie acht tweeduizendzestien”, antwoorde ik maar aangezien het witte A-viertje niet voor me zou spreken. Ze richtte zich op de monitor die aan haar linkerzijde stond, tikte wat in en zei vervolgens: “ik zal even voor u kijken, één moment.”
“Prima.” Zonder mij aan te kijken liep ze naar achteren en ging de hoek om. Ik leunde met mijn arm op de balie en keek hoe een andere laboratoriummedewerker bezig was met buisjes bloed die net binnen waren gekomen en in machines werden gestopt. Dat waren de spoedbuisjes die vierentwintig uur per dag verwerkt werden. Onder andere de intensive care had hier baat bij want daar wilde je toch wel snel uitslagen van weten. Maar in ons ziekenhuis werden ook andere onderzoeken gewoon in het weekend gedaan om kinderen en ouders niet te lang te hoeven laten wachten. Hier konden ze voor kiezen, soms was het namelijk ook wel fijn voor een kind om even een weekendje rust te hebben en als het onderzoek geen spoed had dan werd er gewoon gewacht tot na het weekend. Lucas had graag de uitslag zo snel mogelijk gehad, vandaar dat hij een scan in het weekend kreeg. Dit gebeurde niet in standaard ziekenhuizen, daar was weekend gewoon weekend. Rust. Alleen spoed vereisende dingen gingen daar door. Dat van Lucas had geen spoed al vond ik dat zelf discutabel. Want nee, zijn leven hing er niet indirect vanaf. Een dagje wachten had geen invloed op de uitslag en hij zou er ook niet gelijk aan dood gaan. Toch kon hij dankzij de uitslag wel al dan niet door met leven. Plannen maken bij een goede uitslag. Alvast dromen over de mogelijkheden die er weer voor hem waren. Bij een slechte uitslag kon hij zich voorbereiden op meer onderzoeken op maandag. Dus in zoverre hing zijn leven er van af. Het type leven en de kwaliteit van leven wat hij zou hebben. Geen spoed, wel belangrijk als je tijd kostbaar vond.

Het duurde even voor ze terug kwam. “Als het goed is zijn dit ze.” Ik kreeg een A-viertje aangereikt met een aantal bloedwaardes. Ik liet mijn ogen erover gaan. BSE was verhoogd, Hb was goed, glucose, ijzer, kalium en calcium was allemaal prima. Maar tot mijn verbazing waren de waardes van de erytrocyten en die van de leukocyten niet wat ik verwacht had.
“Als het goed is? Je weet het dus niet zeker of dit van de juiste patiënt is?”
“Staat erop toch?” ze leunde over de desk heen en probeerde mee te kijken op het blad. Met haar vinger wees ze in de linkerhoek maar de gegevens van de patiënt stonden rechts. Ze had nagellak op maar dat was er al weer half afgebladderd. Het was niet aan mij om te zeggen dat je hier geen nagellak op mocht, dus ik slikte die opmerking met een zachte grom in.
“Ik zie het, maar omdat ze eerst kwijt waren wil ik zeker weten dat dit de juiste zijn.”
“Meer hebben we niet. Sorry.”
Ik beet op mijn tong. Wat had Mees Rijnsburg nou aan sorry. De waardes klopte voor geen meter met mijn vermoedens dat hij leukemie had. Deze waardes leken eerder van een gezond iemand en dat was hij allerminst.
“Kunnen jullie de erytrocyten en leukocyten nog een keertje voor me controleren?”
“Nou het is makkelijker en sneller als u ze opnieuw prikt en aanvraagt. Eventueel via een spoedbuis.”
“Opnieuw prikken?”
“Ja…” ze keek nogal ongeïnteresseerd. Ze had net met haar vriend aan de telefoon gehangen en leek zich verder weinig te bekommeren om haar werk.
“Opnieuw prikken?” vroeg ik haar nogmaals ongelovig. Dit kon ze niet menen.
“Ja, zo veel moeite is dat niet toch?”
HET GAAT OOK NIET OM DE MOEITE, JIJ DOMME DOOS, MAAR OM HET FEIT DAT IK EEN VIJFJARIGE WEER EEN NAALD IN DE ARM MOET STEKEN, DAARMEE LASTIG MOET VALLEN EN PIJN MOET DOEN! – wilde ik schreeuwen maar ik hield me in en ademde even door mijn neus met mijn ogen dicht. Schreeuwen was een teken van onmacht en hoewel ik me nu inderdaad vrij machteloos voelde probeerde ik de situatie onder controle te krijgen. Ik opende ze weer en keek haar strak aan.
“Het gaat ook niet om mij maar om Mees, een jongetje van vijf jaar die met spanning zit te wachten op de uitslagen die zijn leven kunnen veranderen. Ik kan prima prikken, kost inderdaad geen moeite. Het is alleen jammer dat jullie je werk niet kunnen.”
“Was dat het? Ik heb nog meer werk te doen”, antwoorde ze kattig.
“Hopelijk doe je dat beter”, bromde ik binnensmonds. Ik draaide me om zonder haar te bedanken en liep de lange gang weer terug. Ik nam weer de trap. Opnieuw prikken, Mees was verdomme geen speldenkussen.

Mirthe lag alleen op de kamer, het bed er naast was leeg maar wel in gebruik. De tekeningen van haar met steeds een ander kapsel vulde nog steeds de muur rondom.
“Hoi Mirthe, ik hoorde dat je naar fysio bent geweest. Ging het goed? Vind je het misschien fijner als ik een ander keertje terug kom?”
“Ja fysio ging redelijk. Ik heb inderdaad niet echt puf om aan school te werken.”
“Dat snap ik, kan ik wat voor je doen?”
“Heeft u nog iets leuks meegemaakt?” Ondanks dat ik haar had gezegd dat ze jij mocht zeggen tegen me, bleef ze me beleefd met u aanspreken.
“Nou…” ik pakte een klapstoeltje die aan de muur hing en zette hem naast haar bed neer. “Ik heb toevallig vorige week donderdag het meest gekke avondje van mijn leven meegemaakt met jouw dokter. Wil je dat horen?”, ik knipoogde naar haar en ik zag haar gelijk opvrolijken.
“Oeh, vertel! Nog roddels over mijn dokter?”
Ik begon te lachen en aaide haar even over haar schouder. Ik vertelde haar eerst over Kiki en alle dieren die ze had. Dat ik de slang nog een keertje ga vasthouden en over Davy de papegaai. Ik vertelde over Lexie met haar mooie rode haren zoals de kleine zeemeermin en haar verslaving aan lolly’s. Mirthe luisterde aandachtig met pretogen en moest af en toe lachen. Ze zag er bleek en moe uit. Haar lippen waren grauw en droog. “Doe je ogen eens dicht”, zei ik vriendelijk tegen haar. Ze leek even te twijfelen en zei: “dat vind ik niet netjes als ik bezoek heb.” “Dat geeft niet, toe maar.” Ze deed haar ogen vervolgens dicht waarna ik haar vertelde over de jurken die we aanhadden. Ik beschreef ze zo gedetailleerd mogelijk en vroeg of ze zich dat voor zich kon zien. Ze knikte met een glimlach. Ik vertelde over het lekkere eten wat Julia allemaal gemaakt had. Ik liet natuurlijk wat details weg, waaronder het feit dat ik vastgebonden was op een nogal ongebruikelijke stoel zonder onderbroek aan. En dat we strafpunten kregen en wat onze straffen waren geweest. Mirthe was pas vijftien, dat was niet echt geschikt vond ik. Ik vertelde haar alleen over het vastbinden van Kiki aan mij met de touwen en de opdrachten die we kregen. “Hoe zaten jullie precies vast dan?” wilde ze weten. Met gebaren probeerde ik het beeldend te maken. Ze zocht vervolgens in haar laatje en haalde er een rolletje verband uit. Ze kwam wat overeind zitten en knipte twee lange stukken af. Ik bond het ene stuk losjes aan haar polsen waarna zij het om mijn polsen vast knoopte met onze stukken verband in elkaar gelust. “Zo zaten we vast. Toen kregen we eerst een raadsel die we moesten oplossen.”

Ik vertelde het sprookjesraadsel zo goed als mijn geheugen het nog wist. Ze had ondertussen de afstandsbediening van het bed gepakt en liet haar hoofdeind omhoog komen. Hierdoor moest ik wat verder naar voren leunen maar dat was niet erg. Ik wilde haar een beetje helpen door de vragen te stellen zoals Kiki en ik samen hadden gedaan maar Mirthe was een slim meisje en stelde zichzelf al hardop vragen, om die ook zelf te beantwoorden. “Niets zeggen, niets zeggen…”, zei ze iedere keer tegen me. Ze schudde na een tijdje haar hoofd en leek het uiteindelijk op te geven. “De hint die ik van Julia kreeg was een glas water over me heen. Dat zal ik jou besparen maar misschien heb je er wat aan, te weten dat ik nat was als prinses zijnde.”
“Goot ze een glas water over u heen?” sprak ze met grote ogen en een open mond.
“Jazeker”, lachte ik. Ze lag op haar zij tegen haar bed aan met haar hoofd op het kussen. Haar handen lagen laag en de mijne had ik op het bed gelegd. Hardop dacht ze weer na. Ik herhaalde het sprookje nog een keer met wat meer nadruk op het stukje dat het regende buiten. “U was nat, in het verhaal regende het…” al snel had ze hem door en begon te lachen. “Heel goed! Erg knap van jou!” prees ik haar. “Nou, zal ik je maar weer met rust laten?”
“Nee, ik wil weten wat u nog meer moest doen, of u los kwam en hoe het verder afliep”, zei ze hoopvol maar moe.
“Oké…kijk de truc van deze is om zo een lus te maken. Die gaat er bij jou doorheen…” Het was even pielen, verband was wat minder makkelijk erdoorheen te trekken dan touw. “Ja, en dan doe jij je hand door de lus en dan… tadaa!”
“Cool! Die ga ik straks met mijn broertje doen”, lachte ze. Het verband was makkelijk van mijn eigen polsen af te schuiven en ik was zo los. Ik eindigde met Julia die me naar bed bracht. Ze had haar ogen gesloten, lag op haar rug en ze ademde rustig dus ik dacht dat ze in slaap was gevallen. Ik wilde net zachtjes opstaan toen ze zei: “Julia is geen gewone leerling van u of wel?”
“Ehum… nee”, ik was even van mijn apropos door het feit dat Mirthe nog wakker was en dat zo wijselijk had gezegd.
“Het klinkt alsof ze van u houdt…”
“Ja hè…”
“Bent u verliefd?”
“Nee dat niet.”
“Ik wel. Dat weet ze ook. Maar ik ben minderjarig en zij is bovendien mijn arts….Ze is wel het eerste en waarschijnlijk ook het enigste meisje wat ik gezoend heb….Mogen mijn ouders trouwens niet weten, kan ze last mee krijgen…Wilt u wat voor me doen?” ze had haar ogen weer open en keek me serieus aan.
“Ja, natuurlijk meid. Zeg het maar.” Ik voelde me wat ongemakkelijk nu ze intieme informatie had gedeeld met me.
“Wilt u Julia opvangen als ik er niet meer ben?”
Ik was gelijk sprakeloos dat ze me dat vroeg. In haar ogen was geen spoor van twijfel of verdriet te bekennen. Een pijnscheut schoot door mijn borst. Ik moest heel erg mijn best doen om mijn traanogen te bedwingen. “Nou, dat moet je niet zo zeggen…”
“Ze houdt van u, houdt u niet van haar?”
Ik schraapte ongemakkelijk mijn keel. “Niet opgeven Mirthe. Hé, je moet nog zoveel doen. Je diploma halen en dan straks misschien een vervolgstudie en een leuke baan of een verre reis en…”
“Dat is niet realistisch en dat is het nooit geweest. Dat weet u ook wel. Ik vind het lief van u dat u me wilt helpen met mijn examens maar eerlijk gezegd hoeft dat voor mij niet. Ik heb er toch niks aan. Maar wilt u dat doen? Wilt u Julia voor me opvangen als ik het niet meer kan?”
Mijn zelfcontrole had vreselijk gefaald en de tranen liepen zachtjes over mijn wangen. Ik veegde ze snel weg en pakte haar hand vast. “Tuurlijk Mirthe, ik ben er voor Julia. Ik zal er altijd voor haar zijn. Zij houdt inderdaad van mij en ik ook van haar. En dat hebben we aan jou te danken. Zonder jou hadden Julia en ik elkaar waarschijnlijk nooit ontmoet…”
“Mooi, dan kan ik vredig mijn ogen sluiten. Het was leuk hier dankzij haar. Ondanks haar eeuwige gezeur dat ik moet drinken. Ik hoop dat u nog vaker zulke etentjes met haar heeft.”
“Ja…” op dat moment vond ik de wereld zo oneerlijk.

Er werd op de deur geklopt en een echtpaar kwam binnen met een zoontje. “Heej schatje, we zijn wat vroeg”, zei de man. Hij had het een en ander in zijn handen en plaatste de spullen aan het einde van het bed. Ik probeerde snel en ongezien mijn gezicht wat te fatsoeneren en de tranen en natte neus weg te vegen voor ik opstond. “Ik ken u nog niet, Giel Nieuwblok en u bent?” Hij gaf me zijn hand die ik aanpakte en schudde: “Rosalie Montou, aangenaam.” Ook de vrouw stelde zich voor, “Colette en dit is Rijk. Rijk geef die mevrouw eens een handje…” Ik stelde me aan beide voor. Rijk had een beetje oranje/rood kroeshaar en ik vroeg me af wat Mirthe eigenlijk voor kleur en haarstijl had voordat ze ziek werd. “We hebben je nog niet eerder hier gezien Rosalie, wat brengt je op bezoek bij onze dochter?” vroeg Giel vriendelijk.
“Oh, ja ik ben haar mentrix. Ik kwam om te helpen met het leren voor haar examens maar ze was te moe. Dat geeft niet, snap ik helemaal… Oh u hoeft geen extra stoel te pakken hoor, neem deze maar.”
“Wat lief van u dat u hier helemaal heen komt om haar te helpen”, zei Colette. Rijk was ondertussen bij zijn zus in bed gekropen.
“Ja, ik vind alle leerlingen even belangrijk…ik laat jullie lekker met elkaar, ik ga er weer vandoor. Hopelijk tot ziens Mirthe”, ik keek haar even liefdevol aan en hoopte inderdaad dat dit niet de laatste keer zou zijn. “Dank voor u verhalen mevrouw Montou!” ik nam afscheid en liep te kamer uit de gang op. Ik zag Julia met meneer Tomson praten die vervolgens als een haas naar de trappengang rende. Julia verdween in een kamer. Ik besloot om haar even te zeggen dat ik naar huis ging.

Ik klopte op de deurpost. Ze lag in haar witte outfit op het ziekenhuisbed waarvan het hoofdeind iets schuin omhoog stond. “Hé”, zei ik flirterig. Helaas reageerde ze er niet op. Ik sloot daarom maar de deur achter me en liep naar haar toe. “Schuif eens op”, beviel ik haar. Ze lag op haar rug met haar armen achter haar hoofd naar het plafond te staren. Ze leek in gedachten verzonken dus ik ging op de rand van het bed zitten. Haar groene ogen werden traag mijn kant op gerold. Ik wist niet zo goed of ze naar me keek of wat anders zag. “Je hebt gehuild”, zei ze stug. Ik zei niks, ze zag me dat was duidelijk. Ze schoof iets op en ik kroop tegen haar aan op mijn zij. Automatisch had ik mijn hoofd onder haar kin gelegd en mijn hand hield de zijkant van haar jas vast die open stond. “Waarom lig je hier?”
“Om rustig na te kunnen denken”, sprak ze zacht. Onder mijn oor hoorde ik haar hart kloppen en haar buikspieren spande zich aan als ze praatte.
“En waar denk je dan aan?”
“Dat het maar goed is dat een speldenkussen geen gevoel heeft.”
“Nee, daar heb je gelijk in…” haar gedachten gang was soms al even raadselachtig als zijzelf.
“Mirthe was te moe voor les. Dus ik heb haar over donderdag verteld”, zei ik zachtjes. “Ze vertelde me dat ze verliefd op je is.”
“Dat klopt, dat weet ik.”
“Ja…”

Ik dacht aan Mirthe en hoe ze eigenlijk lag te wachten op de dood. Waar mijn leerlingen op school soms de meest onzinnige problemen hadden als een puist tijdens de schoolfotograaf, had dit meisje hele andere problemen. Serieuze problemen. Ze zou nooit genezen en Julia zou haar nooit beter kunnen toveren. En tot overmaat van ramp had ik Julia ook nog haar appels afgepakt om tot rust te kunnen komen, wat me met dit beroep geen overbodige luxe leek. Ik merkte dat ik weer emotioneel werd, ik haalde mijn neus zachtjes op en een arm werd in mijn rug gelegd. “Wat is er lieve Rosalie?” haar andere arm wreef over mijn mouw heen van de arm waarmee ik haar jas vast had. Oh god, waarom moest ze zo lief voor me zijn?
“Ik hou van je Julia, maar ik doe alles verkeerd…” mijn tranen maakte nu haar schone jas weer vuil door mijn make-up die af gaf. Voor zover waterproof. Waarom kon ik nooit eens normaal doen en was ik zo’n jankerd?
“Wat doe je verkeerd dan?”
“Alles! Ik pak je je appels af en daarmee je rustmoment. Ik heb ondankbare gedachtes over de lunch die je voor me had gemaakt en jij bent alleen maar lief voor me. Ik verdien jou niet, echt niet.” Ik was boos op mezelf merkte ik. Maar ook boos op de wereld, op God en op iedereen behalve Julia en alle mensen hier op de afdeling.
“Wat voor ondankbare gedachtes had je dan?” ze sprak zacht en rustig. Haar hand wreef op en neer over mijn rug.
“Ik twijfelde of ik het wel fijn vond dat je zo aan me gedacht had, dat is niet jouw schuld maar meer mijn probleem…”
“Rosalie als ik teveel voor je ben mocht je het zeggen. Dan doe ik een stap terug.”
“Ja…je dacht zeker dat ik mijn lunch weer zou vergeten…”
“Nee, ik zorg gewoon graag voor je. Ik wist niet hoelang je zou blijven en of je lunch mee had genomen. Dus ik heb voor de zekerheid wat meegenomen voor je.”
“Maar waarom zorg je zo goed voor me?” ik had gelijk spijt van deze vraag omdat ik weer zo ondankbaar klonk.
“Omdat ik je Domina ben. Bdsm is niet alleen maar kinky seks Rosalie. Jij wilde ontspannen en minder paniekeren. Dus ik neem je stress weg door te zorgen dat je minder na hoeft te denken en tegelijkertijd beter voor jezelf kunt zorgen. Moet ik een stap terug doen Rosalie? Ik vraag het je nu echt, het maakt niet uit wat je antwoord. Ik heb liever dat je het eerlijk zegt dan dat je je rot voelt doordat ik lunch voor je maak.”
“Nee, ik…”, ik zuchtte. “ik vind het lastig, ik weet het niet.” Met mijn hand trok ik onzichtbare lijntjes over haar witte shirt heen. Kris kras door elkaar. Soms één hele lange, soms allemaal los. Ze leek het niet te voelen. Misschien had ze haar gevoel wel uitgezet zoals Omi had gezegd. Zij had weinig emotie ik vaak teveel. Net yin en yang. We vulde elkaar aan.
“Oké, dat is eerlijk. Zit jij een beetje met jezelf in de knoop misschien?”
“Ja, dat denk ik.”
“Hm. En wat voel je allemaal?”
“Weet ik niet”, dit had Omi dus bedoeld besefte ik me. Ik moest wel mijn gevoelens uitleggen en zij niet.
“Oké…ik voelde me vandaag vooral boos en machteloos…” ik voelde me gelijk nog rotter. Mijn gedachtes hadden te vroeg geoordeeld.
“Omdat je geen appels meer eet?” vroeg ik schor.
“Nee, vanwege mijn werk Rosalie. En die gevoelens probeerde ik op een rijtje te zetten voordat jij kwam.”
Het was even stil. Ik hoorde en voelde haar ademhaling en haar hartslag. Traag en rustig zoals altijd.
“Ik ben boos op mezelf en ik vind het verdrietig dat ik niet weet hoe ik met jouw goede zorgen om moet gaan.”
“Waarom ben je boos op jezelf?” vroeg ze geduldig.
“Nou gewoon. Omdat ik het blijkbaar moeilijk vind om te genieten van jouw goede zorgen. Dat vind ik niet eerlijk naar jou toe en niet aardig van mezelf.”
“En hoe komt het dat je het moeilijk vind om te accepteren dat er iemand voor je wilt zorgen Rosalie?”
Ik wilde eerst zeggen dat ik het niet gewend was maar dat was niet helemaal waar. Mijn ouders zorgde ook altijd goed voor me. Mijn moeder was misschien dan wel wat stug en niet van de knuffels of het troosten maar dat maakte mijn vader altijd ruimschoots goed. Ook Vincent deed wel eens lieve dingen voor me, nam een bosje bloemen voor me mee of haalde iets lekkers wat ik ook mocht voor in het weekend.
“Ik denk omdat ik vind dat ik het niet verdien…”, sprak ik zacht. Mijn onderlip trilde en ik voelde een snik komen.
“Mijn oma zei altijd: “je verdient het wel maar je beurt het niet”, daarmee bedoelde ze eigenlijk meer dat het harde werken van mijn opa niet voldoende werd beloont. Maar voor jou geldt het ook. Je verdient het wel maar je beurt of accepteert het niet. Je had toch met Ellen samen gewerkt?”
“Ja…”
“Verdient dat harde werken dan geen lekkere lunch?”
Ik wist niet zo goed wat ik moest antwoorden omdat ik helemaal niet vond dat ik hard gewerkt had. Ik had het vooral heel leuk gevonden om te doen. Ik trok mezelf nog meer tegen haar aan. Zocht houvast in de hoop dat er niet nog meer tranen zouden vallen. Haar arm in mijn rug en haar hand op mijn heup, hield me daarna op mijn plek. Haar andere hand had mijn arm stevig vast alsof ze me behoedde om te vallen.
“Waarom vind je dat je het niet verdient dan?”
Ik haalde mijn ene schouder op, op de andere lag ik schuin tegen haar aan. “Omdat ik alles verkeerd doe steeds. Ik pak je appels af en daarmee je rustmoment. Ik daag je uit om een tien te halen alsof ik alleen dan trots op je kan zijn. Ik liep te zeuren als een klein kind toen je die vuuragaat in de kanten band terug wilde…”
“Die appels en toets daar heb jij niet alleen schuld aan Rosalie. Ik doe daar toch zelf aan mee. Ik ben volgens mij niet op mijn mond gevallen dus als ik het niet gewild had dan had ik dat echt wel aangegeven. En ik vond niet dat je zeurde tijdens het afdoen van die band. Je bedankte me zelfs netjes voor het lenen. Als jij die band om wilt mag je hem van mij om, hij ligt in je kast. Je kunt de steen uit de hanger halen en in de band klikken. Maar je ging douchen en daarna slapen, daarom deed ik hem af. Je doet niet alles verkeerd, echt niet. Je was hier vandaag toch om mij te helpen met een belofte die ik ben aangegaan? En je hebt Ellen geholpen, je hebt voor Lucas gezorgd. Jij denkt altijd gelijk zo negatief over jezelf lieverd.” Haar ene hand legde ze van mijn arm op mijn wang en ik voelde dat ze haar kin steviger op mijn hoofd drukte. Haar duim veegde mijn tranen wat weg.
“Ik zorg graag voor je Rosalie. Weet je nog, we doen dit samen. En ik hoop dat ik het verdient heb om voor jou te mogen zorgen. Zo niet dan mag je me dat gerust zeggen. Want als jij mijn zorgzaamheid niet wilt dan heb ik jou blijkbaar niet verdient.”
“Dus nu geef ik je ook nog het gevoel dat je mij niet verdient?”, ik greep haar arm vast waarmee haar hand tegen mijn wang aan leunde.
“Dat zeg ik niet lieve Rosalie. We doen dit samen. Als ik het verdient heb om voor jou te zorgen dan heb jij het toch verdient om die zorgzaam te mogen accepteren? We hebben elkaar nodig weet je nog. Vullen elkaar aan. Zoals water en vuur.”
Ik dacht zelf meer aan yin en yang. Water had vuur helemaal niet nodig en vuur kon niet tegen water.
“Water dooft het vuur hoor.”
“Dat is inderdaad een mogelijkheid. Dat kan het water inderdaad doen, dan is de relatie gelijk over en uit. Uitgeblust. De een vermoord door de ander als het ware. Maar als het water het vuur accepteert en vindt dat die het verdient heeft om te helpen… dan kan het vuur het water doen laten koken. En daarmee wordt een mogelijkheid gecreëerd voor het begin van heerlijke dingen…Lusten worden vervuld en buiken gevuld.” Ik deed mijn ogen dicht. Een snelle zucht ontsnapte mijn longen en ik voelde hoe mijn lijf ontspande. Veilig bij haar in haar armen.
“Wist je dat zo’n zucht, zo eentje die lijkt op te luchten, dat werkt waarschijnlijk als resetknop van het ademhalingssysteem. Zodat we wat kunnen ontspannen. Want dat hele ademhalingssysteem is erg dynamisch maar tegelijkertijd ook erg chaotisch. Net als gevoelens en emoties. Dus als we jouw gevoelens nu zouden resetten…was de lunch lekker of zat er iets bij wat je niet lust?”
“Nee het was erg lekker, dank je wel.”
“Was het voldoende?”
“Ja, het was meer dan zat. Als je zo doorgaat ben ik straks tonnetje rond.”
“Dat zal wel meevallen Ik doe niet aan gewichtscontrole. Kon je er van genieten?”
“Ja.”
“Waarom?”
“Ik hoefde me geen zorgen te maken dat ik het niet mocht.”
“Dus je had geen stress of paniek.”
“Nee.”
“Had je het verdient?”
“Jawel…”
“Dan graag gedaan.” Haar vingers kriebelde lekker in mijn haar.
“Henri denkt nu dat ik de favoriet van de dokter ben door die lunch.”
“Hm, dat ben je niet.”
“Nee…”
“Ik heb geen favoriet persoon. Ik vind iedereen evenveel waard. Dus Henri heeft het fout.”
Ik moest glimlachen wat ze gelukkig niet zag. “En de opdrachten waren gelukt dus.”
“Ja, die waren niet zo moeilijk. Had je erg leuk en lief bedacht. Dank je wel.”
“Dan wil ik graag komende week elke ochtend een foto van jou in bed ’s ochtends.”
“Hoezo? Je hebt hem toch opgeslagen in je geheugen?” grapte ik.
“Hm, jammer. Ik verdien het dus blijkbaar niet.”
“Nou, je weet heus wel dat ik het als een grapje bedoelde….” Maar haar ogen stonden wat verdrietig. “Heb ik je beledigd?”
“Dat ik alles onthoud wil niet zeggen dat ik niet meer geniet van echte dingen Rosalie. Elke foto die je mij zal sturen zal anders zijn. Een ander beeld. Dat in mijn hoofd veranderd niet. Ik ken je lichaam, kan het zo voor de geest halen daar hoef ik je niet voor uit te kleden. Ik weet elke moedervlek te vinden maar dat wil niet zeggen dat ik dat fijn vind. En het wil niet zeggen dat ik het echte exemplaar in leve de lijven niet meer nodig heb.”
“Nee…”
“Ik begrijp uit eerdere opmerkingen van je dat Omi zeker is langs geweest vrijdag”, ze klonk weer wat stugger.
“Ja, dat klopt. Ze kwam even over haar kleindochter praten”, ik probeerde het luchtig te zeggen. Haar hand verdween uit mijn haar en wreef over haar voorhoofd.
“Ik had haar nog gewaarschuwd dat ze je met rust moest laten”, gromde ze. Ik keek schuin omhoog om haar gezichtsuitdrukking te kunnen zien maar die was niet helemaal duidelijk.
“Het geeft niet, ik heb wel vaker bezorgde ouders die…”
“Het geeft wel, ze moet je gewoon met rust laten.”
“Ze is gewoon bezorgd om je, dat is toch lief?”
“Dat is niet lief, dat is puur uit schuldgevoel en eigenbelang. Mag ik weten wat ze heeft gezegd?”
“Ze probeerde me bang te maken door te zeggen dat ik je moest wantrouwen omdat je zo gesloten bent, dat het niet eerlijk is dat ik wel mezelf bloot moest geven, dat een mannelijke dom beter voor me zou zijn omdat ik de seks zou missen, bla bla bla…” ik had geen zin in dit gesprek. Ik wilde gewoon met z’n tweeën lekker tegen elkaar aan liggen.
“Ze probeerde je bang te maken?” ze leek zich even geen raad te weten met deze kennis en deinsde iets op zij van me af.
“Ja, dat zei ik net. Spoel even een paar minuten in je hoofd terug…”
“Heeft ze je dat ook verteld?” ze leek even sprakeloos te zijn. “Maar…maar je bent hier toch gekomen vandaag…en je ligt nu naast me…”, mompelde ze met ongeloof in haar stem. Ze trok haar jas wat recht, kruiste haar benen over elkaar, liet haar vingers door haar haar gaan en ik voelde haar ademhaling sneller gaan. Ik ging leunend op mijn arm wat rechterop zitten om haar reactie beter te kunnen pijlen. “Je ligt hier nog”, sprak ze hoofdschuddend. Haar ogen stonden onderzoekend en sceptisch.
“Ja, ik zou niet wegrennen had ik beloofd. Bovendien maakt zo’n oud gek mens mij niet zomaar bang hoor. Dat heb ik haar ook duidelijk gezegd dat ik niet bang voor haar ben. Als ze nou en paard was, ja dat heb ik niet gezegd hoor…maar…” Julia liet plots een harde lach horen. Eentje die ze vast op de gang gehoord hadden maar ze leek zich er niet voor te schamen. Eerst dacht ik dat ze me uitlachte maar daarna begon ze ineens te grinniken en al snel kreeg ze de slappe lach. Ik had haar nog nooit zo zien lachen en ik had nog steeds geen idee waarom. Ze zag er zo vrolijk en anders uit. Geen heks meer maar een goede fee. Het maakte dat ik ook moest lachen. “Wat is er?” vroeg ik haar lachend. “Oh, dat is een goeie”, zei ze door haar lachen heen. “Omi die jou…en jij die…” ze kwam iets overeind. Ik schoof wat omhoog. “Dat wordt een leuk gesprek met Omi morgen als ze komt eten. Oooh je bent leuk jij. Dank je wel.” Ik had geen idee wat ik gedaan had anders dan me niks aangetrokken van Omi. “Ik heb niks gedaan hoor.” Ze trok me met beide armen om me heen tegen zich aan. Haar neus in mijn haren, mijn arm om haar heen. “Je hebt je aan je belofte gehouden, dat is voor mij heel veel waard Rosalie”, sprak ze zacht. Ze trok me mee om te gaan liggen. We lagen op ooghoogte van elkaar op onze zij. Ik keek haar aan, haar donkergroene ogen stonden blij en helder. Ik aaide haar wang en liet mijn hand daarna op haar buik rusten. Haar buikspieren trokken af en toe nog samen door de laatste zachte lachen die uit haar mond kwamen. “De kleine zeemeermin heeft haar stem gevonden en durfde het tegen Ursula op te nemen”, haar grijns was terug. Mijn buik kriebelde. Ze streelde mijn haar terug achter mijn oor, haar vingers aaide ook mijn oor even en haar hand bleef uiteindelijk achterin mijn nek rusten. “Hm, Ik hou ook van jou lekker ding. Zoals ik ook van Tyler en Kasper en Emma hou. Mijn dappere prinses. Een mooi lekker ruikend cadeautje.” Ze drukte haar lippen op de mijne en duwde me iets naar achteren op mijn rug. Ik kuste gretig terug. Aan haar tederheid kon ik voelen dat ze niet meer zo kwaad was. Ze kwam half op me liggen en ik greep haar met beide handen vast aan haar jas. De stugge stof tussen mijn vingers en handpalmen geklemd. Ik sloot genietend mijn ogen. Haar hand gleed naar beneden langs mijn ribben richting mijn heup. Ik schoof mijn been over het bed en zette mijn voet plat neer. Haar hand gleed langs mijn bil over de achterkant van mijn bovenbeen. Ik had helaas een broek aan. Of misschien maar beter ook want mijn onderbroek werd natter en natter. Ze kneep met haar hele hand door de spijkerstof, in mijn been. Niet pijnlijk maar wel voelbaar. Onze tongen speelde een heerlijk spel en draaide als yin en yang om elkaar heen. Of misschien was het inderdaad wel water en vuur want ik voelde de vlammen in me opwaaien. Ze gromde zachtjes. Blijkbaar liet ik haar ook weer even voelen. Ik was het water die haar woede kon doven en zij was het vuur die mij soms liet borrelen van genot. Ik trok me uiteindelijk iets los om te kunnen praten. “Ik ren niet weg Julia. Jij bent er voor mij dus ik ben er voor jou. Ik zou alleen…” ik keek even twijfelend naar haar. “Wat is er Rosalie?”
“Nou ja, ik zou alleen af en toe wat meer van je willen weten. Dat je dingen met me deelt. Niet over je verleden maar gewoon over je dag en zo. Zoals je speldenkussengedachten. Of vind je dat moeilijk?”

Ze schraapte haar keel en haar ogen werden weer wat donkerder. Haar vingers streelde langs mijn slaap naar onderen tot net boven mijn oor en weer opnieuw vanaf boven af. Ze bleef even kijken naar haar eigen hand die zo lekker bezig was. “Ik heb een vijf jarig patiëntje waarvan de bloeduitslagen kwijt waren...” begon ze zonder me aan te kijken. Ze keek een beetje bedenkelijk. “Ik had Henri gestuurd maar die kwam niet ver. Dat is niet zijn schuld. Uiteindelijk ben ik zelf maar gegaan om verhaal te halen. Maar de uitslagen die ik van ze kreeg klopte voor mijn gevoel niet…” ze ging naast me liggen op haar zij maar nog wel tegen me aan. We hielden elkaar vast aan de pols en hadden onze blik niet losgelaten. “Ze zeggen dat je altijd je onderbuikgevoel moet volgen”, antwoorde ik lief. “Hm, ik vroeg of ze twee waardes opnieuw voor me wilde checken. Maar ik kreeg te horen dat het sneller en makkelijker ging als ik het opnieuw zou aanvragen en prikken. Dat…” ze zuchtte en schudde haar hoofd. “Je vindt prikken niet leuk?” vroeg ik voorzichtig. Het leek mij niet het leukste werk van de wereld maar sommige waren er blij mee en goed in. “Het gaat me niet om het prikken zelf”, bromde ze. “Het gaat me erom dat ik een vijf jarige opnieuw moest prikken omdat de laborant haar werk niet goed deed. Een kind is geen speldenkussen.”
“Ah, nu snap ik hem. Nee, ja dat is inderdaad vervelend. Geprikt worden is nooit leuk…”
“Voor de meeste mensen niet nee.”
Ik aaide haar over haar wang waarbij zij mijn arm streelde. Haar huid voelde zacht, glad en warm aan. “En jij? Waarom waren jouw ogen weer een waterplasje geweest? Toch niet door de lunch hoop ik.”
“Nee. Ehum… ik geloof dat Mirthe een soort van afscheid genomen heeft. Ik vind het zo rot voor haar.”
“Ze heeft soms van die dagen. Ze ziet het vaak na fysio even niet meer zitten. Morgen is dat waarschijnlijk weer over. Maar het is inderdaad rot voor haar.”
“En ook rot voor jou.”
“Niet zo vervelend als voor haar.”
“Nee maar toch…ik kan me zo voorstellen dat je er af en toe van baalt…”
Ze slikte, ontweek mijn blik en keek over me heen.
“Meneer Tomson, zegt u het eens.”
“De bloeduitslagen zijn binnen.”
“En?”
“U had gelijk.”
“Dat is jammer. Rosalie, ik moet helaas even een slechtnieuwsgesprek voorbereiden.” Ze streelde me over mijn hoofd.
“Ja, nee natuurlijk. Ga je gang. Ehum… ik bedoel sterkte. Ik ga zo naar huis, Oh… ik had nog wat meegenomen voor je om te leren voor morgen. Ja, kijk niet zo ik weet dat je dat niet nodig hebt, was een ideetje van Omi…”
“Prima. Geef maar aan Ellen of Henri of meneer Tomson hier. Dan zal ik dat straks mee naar huis nemen.” Haar hand kneep kort in de mijne. Ze draaide zich van het bed af en liep er omheen naar de deuropening. Ik kwam ook overeind en bleef even op het bed zitten met mijn voeten op de grond. Ik zag de witte engel met wapperende jas weg lopen.