Mijn leven is in een onbedoelde maar comfortabele sleur beland. Ik breng mijn avonden en weekenden door op de bank in een joggingbroek en oversized shirt, meestal met een bak ijs. Vrienden proberen me tevergeefs over te halen om mee te gaan stappen. Maar dat is het laatste waar ik behoefte aan heb. Ik geef me liever over aan de heerlijkheid van het nietsdoen. Als het mijn privéleven betreft heeft dit momenteel absoluut mijn voorkeur boven ieder alternatief.

Hoewel ik de seks soms wel mis, ben ik vermoedelijk levenslang afgeknapt op daten. Ik zou een boekenreeks kunnen schrijven over de libido reducerende ervaringen met mannen die geen enkele moeite te lijken willen doen om een vrouw voor zich te winnen. Het onvermogen om met een shirt zonder vlekken op te komen dagen, of mannen die niet eens proberen om oprecht interesse te tonen, zijn desastreus gebleken voor mijn vermogen om nog enigszins open te staan voor überhaupt een volgende poging. Dus ik vermaak me van tijd tot tijd met mijn vibrator, wetende dat ik daar voorlopig graag genoegen mee neem om de kwelling van het daten te vermijden.

Maar er is nog een andere reden voor mijn gebrek aan motivatie om ook maar te overwegen iets anders te ondernemen dan het oppakken van een boek of de afstandsbediening. Ik durf namelijk met zekerheid te stellen dat ik een ware workaholic ben. De lange dagen en mijn ambitieuze focus maken dat mijn energiepeil te wensen overlaat met betrekking tot alles dat niet met werk te maken heeft. Dat privéleven komt wel weer als ik met pensioen ben maak ik mezelf maar wijs.

Ik werk als manager van de HR-afdeling op het hoofdkantoor van een bedrijf waarvoor een kleine duizend medewerkers werkzaam zijn. Als manager heb ik niet direct te maken met al deze personeelsleden. Ik stuur een team van HR-adviseurs aan die op hun beurt de verschillende filialen bezoeken als onderdeel van hun werkzaamheden.

Waar ik mezelf in de avonden en weekenden van tijd tot tijd met gemak als ietwat slonzig zou kunnen omschrijven, zorg ik ervoor dat ik op werk altijd een uiterst verzorgd voorkomen heb. Er is geen geldende richtlijn die voorschrijft dat zakelijke kleding een vereiste is. De meeste mannen dragen een spijkerbroek met een overhemd en colbert al geeft een enkeling toch de voorkeur aan een nette pantalon. De één draagt een nette schoen maar ik zie ook wel eens een paar sneakers door de gangen wandelen. De kleding van de vrouwelijke medewerkers varieert van comfortabele degelijkheid, veelal bij de wat oudere collega's, tot een ietwat jeugdige poging tot zakelijkheid, maar wat in de uitvoering meer weg heeft van 'kantoortje spelen'. De ruimte die iedereen krijgt om zichzelf te zijn en zich naar wens te kleden staat me wel aan. Authenticiteit is immers een goede drijfveer volgens de arbeidspsychologie.

Voor mij persoonlijk is de kleding die ik op werk draag een soort uniform. Een pantser om mijn rol zo goed mogelijk uit te kunnen voeren. Mijn voorkeur gaat uit naar op en top vrouwelijke kleding met een professionele uitstraling. Op de werkvloer zal je mij niet snel tegenkomen in een spijkerbroek of sneakers. Ik kies ieder kledingstuk doelbewust en stem mijn outfits tot in de details op elkaar af. Zelfs daar waar anderen het niet kunnen waarnemen. Waar ik thuis geregeld een katoenen onderbroek aantrek, draag ik op werk verfijnde lingerie onder mijn kleding. De wetenschap dat ik jarretels onder mijn nauwsluitende kokerrok aanheb zonder dat iemand dit weet, geeft me het zelfvertrouwen om me staande te houden in een werkomgeving waar driekwart van mijn collega's mannelijk is.

Vandaag is de keuze gevallen op een mouwloos donkerblauw jumpsuit dat me als gegoten zit. Als ik van de lift naar mijn werkplek loop, produceren mijn zwarte hoge hakken een gelijkmatig getik op het linoleum. Ik doe niet mijn best om het geluid te dempen want de hakken zijn onderdeel van de rol van de gefocuste manager die ik dagelijks speel. Het is een rol die ik tot in de puntjes heb geperfectioneerd. Niet alleen op het gebied van mijn kleding, maar ook op andere vlakken probeer ik uit te stalen dat ik alles onder controle heb. Ik weet ook mezelf ervan te overtuigen. Al ben ik wel de enige die weet dat ik thuis die controle juist graag laat varen en een tegenpool ben van de hardwerkende carrièrevrouw.

Aangekomen bij mijn altijd opgeruimde bureau zet ik mijn handtas neer en haal daar mijn verantwoorde tussendoortjes uit voor vandaag. Zoals altijd zet ik deze aan de rechterkant van mijn bureau neer op volgorde van consumptie. Bij het koffieapparaat haal ik een kop zwarte koffie en een glas groene thee die ik naast mijn halve liter flacon met water aan de linkerkant van mijn bureau neerzet. Ik maak er een gewoonte van ze alle drie voor de lunch leeg te drinken en alvast een goede start te maken om voldoende te drinken. Denkend aan de fles witte wijn die ik gisterenavond in mijn eentje heb leeggedronken onderdruk ik een binnenpretje. Ik schakel mijn computer in en als ik plaats wil nemen achter mijn bureau valt mijn oog op een opgevouwen lichtblauw papier dat onder mijn toetsenbord is gestoken. Ik trek het eronder vandaan en vouw het open om de inhoud te lezen.

"Lieve Babette,
Je kont zag er heerlijk uit in de rok die je gisteren droeg. Ik kon de hele dag mijn ogen er niet vanaf houden en kon aan niets anders denken. Wat zou ik mijn handen graag op die mooie billen van je willen leggen om je rondingen te kneden en te betasten. Mijn pik is hard geworden toen ik naar dat geile achterwerk van je keek. Het liefste zou ik hem ertussen willen schuiven en mijn zaad over je rug willen spuiten. Maar in plaats daarvan kon ik slechts fantaseren over jouw heerlijke lichaam en heb ik mijn stijve lul afgetrokken tot ik klaarkwam. Ik ben benieuwd wat je vandaag voor outfit aanhebt en welke fantasieën dat bij me oproept.
M."

Ik voel een golf van warmte over mijn borst en nek trekken bij het lezen van het briefje. Wie is M. en wie heeft dit briefje op mijn bureau gelegd? Er trekt een rilling door mijn lichaam die ik probeer te onderdrukken. Zo onopvallend mogelijk kijk ik om me heen om te zien of iemand me in de gaten houdt om te kijken hoe ik reageer. Maar niemand lijkt op me te letten. De collega's die er al zijn, zijn gefocust op hun computerscherm of zijn in gesprek met elkaar. Ik ga zitten op mijn bureaustoel en probeer mijn hartslag te kalmeren. Verschillende emoties schieten door me heen. Moet ik me zorgen maken? Iemand heeft me in de gaten gehouden en het beviel wat hij zag. Hij heeft zich zelfs afgetrokken met mij in gedachten. Geschrokken moet ik toegeven dat ik dat een opwindend idee vind en ik voel mijn tepels samentrekken.

Snel zet ik mijn ellebogen op mijn bureau om de verraderlijke priemende knopjes achter mijn bovenarmen te kunnen verbergen. Ik voel mijn zakelijke masker een beetje afbrokkelen door deze onverwachte afleiding en ik haal een aantal keer diep adem om mezelf weer onder controle te krijgen. Ik doe een poging om alle gedachten aan het briefje te parkeren en mezelf te dwingen er op een ander moment verder over na te denken. Maar het blijkt onmogelijk om me op werk te focussen. Bij gebrek aan een beter alternatief besluit ik dan maar te proberen om in ieder geval de suggestie te wekken dat ik met werk bezig ben. Dat ik me bewust ben van de scheuren die mijn altijd aanwezige controle vertoont, betekent nog niet dat anderen dit ook hoeven te zien.

Ik open mijn mail, klik wat doelloos heen en weer en staar naar het beeldscherm terwijl ik mijn gedachten op een rijtje probeer te krijgen. Het briefje is getypt dus het herleiden van een handschrift gaat me niet verder helpen. Het moet iemand zijn die werkzaam is op het hoofdkantoor en het is een man. Dat betekent dat er ongeveer veertig potentiële briefschrijvers zijn. Het grootste gedeelte van het kantoor is een open ruimte waarin de verschillende disciplines gegroepeerd zijn opgesteld. Naast de HR-afdeling, waaraan ik leidinggeef, zijn er afdelingen op het gebied van financiën, recruitment, klantenservice, operationele zaken, marketing en sales. Aan de randen van de ruimte zijn enkele vergaderruimtes en de kantoren van de directieleden gevestigd. Er schieten gezichten en namen van collega's door mijn hoofd. Er zijn er verschillende wiens naam met een M. begint.

Na een half uur gedaan te hebben of ik aan het werk ben, duizelt mijn hoofd van al mijn hersenspinsels. Ik ben nog niet veel wijzer geworden. Mijn verwarring heeft de onverwachte opwinding over de inhoud van het briefje wat bekoeld en ik besluit daar gebruik van te maken. Ik vouw het briefje op, stop het in mijn tas en doe een nieuwe poging om het uit mijn hoofd te zetten. De kans is sowieso groot dat dit een eenmalige actie was van iemand die probeert een reactie van me los te krijgen. Dat genoegen gun ik niemand en met die overtuiging lukt het me de uren daarna redelijk om me op werk te concentreren.

Toch nog wat uit mijn doen na de gebeurtenissen van vanochtend besluit ik mijn lunch mee naar buiten te nemen. Wie weet waait de wind mijn hoofd weer een beetje schoon. Maar als ik plaats heb genomen op een bankje in het park aan de overkant van de straat, gaan mijn gedachten al snel weer naar het mysterieuze briefje. Ik kan voor mezelf nog niet zo goed bepalen of het briefje me afstoot of aantrekt. Dat hangt voor een groot deel af van wie de zender van het briefje is. Bij het idee aan sommige mannelijke collega's voel ik me misselijk worden en zou ik dergelijke avances zeer ongewenst vinden. Maar er zijn ook wel wat collega's waarbij ik het niet onprettig zou vinden als zij de afzender blijken te zijn.

Als ik weer terugkom bij mijn bureau valt mijn blik gelijk op de lichtblauwe strook die onder mijn toetsenbord vandaan steekt. Enerzijds wil ik stoppen met lopen uit angst voor de inhoud. Maar een deel van mij wil het juist op een rennen zetten om er zo snel mogelijk achter te komen wat er in het briefje staat. Ik doe mijn best om in een normaal tempo te blijven lopen maar kan niet ontkennen dat mijn pas toch iets sneller is dan anders. Daarmee is mijn vraag of de angst of de opwinding sterker is ook gelijk beantwoordt realiseer ik me. Ik ga achter mijn bureau zitten en zet mijn tas strategisch neer om het zicht te blokkeren. Zo onopvallend mogelijk vouw ik het briefje open en lees de inhoud.

"Lieve Babette,
Je reactie op mijn brief van vanmorgen was erg vermakelijk. Ik denk dat je poging om niets te laten merken geslaagd is als het de rest van het team betreft. Maar mij hou je niet voor de gek. Je werd er opgewonden van. Ik zou die stijve tepels van je maar al te graag een keer willen proeven. Stel je eens voor hoe het zou voelen als ik mijn warme tong er overheen laat gaan en aan je harde knopjes zuig. Het idee alleen al maakt me geil en hard."

"Ik kan niet anders zeggen dan dat je outfit van vandaag me wel bevalt. Met name omdat ik me voorstel dat je er, op ondergoed na, niets onder aan hebt. Toen je vanmorgen naar het toilet ging kon ik aan niets anders denken dan dat je je jumpsuit bijna helemaal uit moet trekken daar. Wat zou ik graag willen weten wat je voor lingerie je draagt. Wat nou als je iets op de hoek van je bureau zet om me te laten weten welke kleur je ondergoed heeft? Dat is een kleine moeite toch? Dan beloof ik alleen aan jou te denken als ik mezelf straks van mijn erectie afhelp. En dan fantaseer ik dat het jouw hand is die me aftrekt.
M."

Ik lees het briefje wel vier keer door. Ook al wil mijn geest dat ik het rationeel benader en koste wat kost de controle weet te behouden, mijn lichaam heeft al lang besloten om zich mee te laten voeren in de spanning en opwinding. Ik sla mijn benen over elkaar om het kloppende gevoel ertussen te onderdrukken. Tot mijn ontzetting voel ik hoe mijn kut vochtig wordt. Het is lang geleden dat iemand anders dan mijn vibrator dat effect op me heeft gehad. En het idee dat hij naar me zit te kijken en mijn lichaam blijkbaar nogal goed kan lezen, maakt de situatie spannend maar ook ongemakkelijk. Ik kan er klaarblijkelijk niets aan doen om de reactie van mijn verraderlijke lichaam tegen te houden. Mijn hartslag klopt in mijn keel en ik probeer mijn ademhaling te stabiliseren. Ik durf niet om me heen te kijken uit angst dat ik zijn blik tref en weet dat hij doorheeft hoe opgewonden ik ben.

Even speel ik met de gedachte om op zijn verzoek in te gaan en hem te laten weten welke kleur mijn lingerie heeft. In een moment van totale verstandsverbijstering en lef gevoed door mijn opwinding, haal ik het donkergroene leren etui waarin ik mijn autopapieren bewaar uit mijn tas en leg het op de hoek van mijn bureau. Het voelt goed om ook iets te kunnen doen in plaats van het alleen te ondergaan en me over te geven aan alle emoties die het bij me oproept. Misschien moet ik dit spelletje naar mijn eigen hand zetten. Maar hoe doe ik dat als ik niet weet wie hij is? En wat kan het voor gevolgen hebben als ik erin mee ga?

Die avond als ik in bed lig kan ik niet in slaap komen. Ik blijf maar denken aan de mysterieuze briefjes en lees ze keer op keer door. Mijn lichaam is onrustig en opgewonden. Uiteindelijk leg ik me erbij neer dat het enige dat me verlossing zal geven een orgasme is. Ik denk dat ik het niet eerder zo nodig heb gehad om klaar te komen. Langzaam laat ik mijn hand in mijn donkergroene kanten slipje glijden en voel mijn vingers nat worden van mijn opwinding. Met mijn andere hand streel ik mijn borsten en harde tepels en stel me voor dat het zijn hand is. Ik laat een vinger mijn natte opening in glijden en kreun.

Mijn lichaam staat stijf van de spanning die zich gedurende de hele dag heeft opgebouwd. Ik stel me voor hoe M. zijn harde pik vastpakt en zichzelf streelt over zijn gezwollen lengte. Ik sluit mijn ogen en stel me voor hoe hij naar me kijkt terwijl ik mijn vingers over mijn natte kut laat glijden. Terwijl ik mezelf vinger doe ik net alsof hij van een afstandje naar me kijkt. Het is alsof ik zijn blik op mijn lichaam kan voelen. Het verlangen naar de ontlading wordt sterker bij iedere streling van mijn hand. Ik verplaats mijn vingers naar mijn klit en draai rondjes om het gevoelige knopje. De woorden van zijn briefjes gaan weer door mijn hoofd en ik beweeg mijn heupen tegen mijn hand aan. En dan voel ik het lang verwachte orgasme hevig door mijn lichaam stromen. De golven van genot trekken door mijn lijf en voor het eerst sinds ik vanmorgen het papiertje onder mijn toetsenbord vond, ontspant mijn lichaam zich. Ik blijf mezelf strelen tot de laatste sensaties zijn weggeëbd en val kort daarna in slaap. Ik droom van lichtblauwe briefjes en geheimzinnige blikken van ogen die in duisternis gehuld zijn.