Mini - 232

Ik reed de camper voor de garage en zodra het ding stilstond wipte Joline er uit en rende naar de keukendeur, waar Tony en Rob stonden. Ze vloog hen om hun nek en er werd hevig gezoend en geknuffeld. Ik stapte ook uit en kon me verheugen in de belangstelling van een wild kwispelende Bengel die op mij af rende.
“Hé Bengel, mooie hond. Heeft het vrouwtje helemaal geen belangstelling voor je? Kom maar bij Kees, hoor… “ Grinnikend knielde ik bij haar neer en liet ik me door de hond aflebberen. “Bengeltje!!” hoorde ik Joline roepen. Meteen draaide de hond om en rende naar Joline.
Ook zij werd uiterst enthousiast begroet en ik liep dus maar naar Rob en Tony. “Tja, als jullie zó opgaan in jullie dochter, zoek ik m’n troost wel bij een andere vrouw… Hoi Rob, dág Tony.” Een harde hand en een lieve knuffel volgden. “Kom dochterlief en zoon. Naar binnen. Laat de camper maar even de camper.” We liepen de keuken in. “Zitten jullie, dan maak ik koffie. Of wilden jullie nog eten?” Joline schudde haar hoofd. “Nee dank je wel Ma, nu nog niet. Wellicht later vanavond. Maar koffie is wél lekker.”

Tony keek haar nauwkeurig aan. “Er is iets, Jolientje. Vertel!” Joline keek mij aan en ik knikte. “Vertel maar, meid. Hier is het vertrouwd terrein.” Ze haalde diep adem. “We zijn vanmiddag in concentratiekamp Bergen-Belsen geweest, Ma. En werd ik me er voor de eerste keer in mijn onbezorgde leventje van bewust wat een klootzakken er op deze wereld rondlopen…” Ze zweeg, legde haar hoofd in haar armen en plotseling begon ze huilen, met gierende uithalen.
Tony keek mij vragend aan en ik legde een vinger op mijn lippen, legde een arm om Joline heen en trok haar tegen me aan. Ze schokte hevig en ik streelde haar rug. Na een paar minuten kalmeerde ze een beetje en dronk het glas water wat Rob voor haar had neergezet in één keer op.
“Sorry Ma en Pa… Het vloog me ineens allemaal zó aan… Een heerlijke vakantie met een lieve vent met als afsluiting een kijkje voorbij de poorten van de hel. ‘Hier rusten 800 doden’. Iets verderop ‘Hier rusten 2.000 doden’… Alsof je het over kakkerlakken hebt. Ongedierte, wat je uit moet roeien.” Rob zei zachtjes, maar beslist: “Op die manier dachten sommige Duitsers inderdaad over Joden, Roma, Sinti, homo’s en anderen die hen niet welgevallig waren. ‘Untermenschen’, niet waard om op deze aarde te verblijven.”
Joline keek hem aan. “Rationeel wist ik dat al lang Pa, maar om nu met eigen ogen de consequenties hiervan te zien… Gruwelijk!” Tony keek me aan. “Waarom zijn jullie daar heen gegaan, Kees?” “Mijn stomme voorstel, Tony. Ik wilde naar het Panzermuseum in Munster en, omdat we toch in de buurt waren, naar Bergen-Belsen. Zoals ik vanochtend tegen Joline zei: ‘Even motivatie bijtanken waarom ik weer het uniform heb aangetrokken. Om te proberen te voorkomen dat dit weer gebeurt.’ Dáárom, Tony.” Ze knikte langzaam.
“Wij zijn een aantal jaren geleden in Dachau, vlakbij München, geweest. Het oudste Duitse concentratiekamp. In het begin een werkkamp, uiteindelijk een van meest beruchte concentratiekampen. We wilden daarheen omdat Titus Brandsma, in 1932/1933 rector magnificus van onze universiteit, daar vermoord is. Geïnjecteerd met fenol, omdat hij ‘niet meer nuttig was’. Ze gromde. “Een van de meest briljante geesten van zijn tijd op het gebied van de mystiek en wijsbegeerte, vermoord omdat hij niet meer nuttig was. Ik ben nog nooit zó kwaad en zó verdrietig tegelijk geweest.”

Joline knikte. “Sinds vanmiddag ken ik het gevoel, Ma… Vinden jullie het goed als ik even ga slapen? Ik heb me tijdens het rijden grootgehouden omdat ik Kees niet in de steek wilde laten terwijl hij reed, maar nu ben ik helemaal ‘op’.” Ik sloeg weer een arm om haar heen. “Lief van je. Wil je dat ik meega, of…” Ze schudde haar hoofd. “Hoeft niet. Ik zal waarschijnlijk binnen twee minuten in slaap donderen. Pak Balou maar even voor me. Slaap ik wel tussen zijn zachte bere-poten.”
Ze lachte mat. “Dan mag jij straks bij Bengel in de mand slapen, schatje. Ik met een je-weet-wel-beer, jij met een je-weet-wel-hond. Eerlijk verdeeld.” Tony en Rob gniffelden. “Een beetje aparte manier om je huwelijk goed te houden, jongelui…” Ik liep naar buiten om Balou uit de camper te halen, maar hoorde Joline nog nét zeggen: “Met ons huwelijk is niks mis, lieve Pa.” Die opmerking maakte me weer blij.
Balou had natuurlijk meteen gebromd commentaar op Bengel. “Zo, rotbeest, loop jij hier nog steeds rond? Heeft men nog steeds geen hok voor je gebouwd? Buiten, waar het nat, koud en glibberig is? Dáár hoor je thuis, vals kreng!” Bengel keurde Balou geen blik waardig; ze lag lekker aan de voeten van Joline. Pas toen die opstond en Balou van me overnam, begon Bengel te grommen. “Jaloers ook nog?”, bromde ‘Balou’. “Ik ga nu lekker met Jolientje mee. In haar bedje. Lekker warm en zacht…” “Ja, zei Jolien droogjes. “Met je poten op mijn tieten. Tot straks allemaal…” Met een glimlachje verdween ze naar boven.

Rob en Tony keken me verwonderd aan. “Wat was dat, Kees?” Ik grinnikte. “Een paar maanden geleden trof ik mijn, toen nog liefje, op de volgende manier in bed aan…” Ik pakte mijn telefoon en liet hen de foto van Joline zien, slapend met Balou in haar armen en zijn poten op haar borsten. Beiden lachten en toen zei Tony: “Foei Rob, die foto had jij niet mogen zien!” Ik haalde mijn schouders op. “Met Joliens toestemming hebben jullie zonen en mijn lieve onschuldige zusjes deze foto ook al gezien, hoor. Eén Rob meer of minder maakt dan niet zoveel uit.”
Tony zei: “Maar dat bedoel ik in feite niet, Kees. Dat stemmenspelletje wat jij net speelde…” Ik lachte. “Sinds dat Balou in Veldhoven op onze slaapkamer verblijft, kan hij kletsen. Met een wat lage bromstem. En vreemd genoeg heeft hij het meeste commentaar als wij elkaar welterusten hebben gewenst. Dan komt er nog wel eens sardonisch commentaar uit de stoel naast ons bed. En als hij het té bont maakt, vliegt hij met een schop onder zijn berenreet de huiskamer in, of hij krijgt kast-arrest. Maar ik moet zeggen: hij heeft zich tijdens onze huwelijksreis redelijk beschaafd gedragen.”
Tony schudde het hoofd. “Soms zijn jullie helemaal gek. Idioten.” Ik humde even. “Nee hoor. Zo kan ik op een veilige manier commentaar leveren op mevrouw jullie dochter. Dan krijgt Balou een oorvijg, ik niet. Lekker.” Rob schoot in de lach. “Ik wil ook een beer voor m’n verjaardag! Scheelt redelijk wat koppijn.” Tony keek hem verachtelijk aan. “Je bent een watje, Rob Boogers Senior. Een héél soft watje.” Hij keek gemeen. “Vertel dat maar aan mijn studenten. Die denken er vast anders over.” En vervolgens keek hij naar mij. “Jij hebt het laatste stuk gereden, Kees? Dan ben je vast ook niet meer helemaal fris en fruitig. Ga even lekker op de bank liggen. Powernap. Maximaal een uurtje. Dan je echtgenote lief wakker maken met een bakje thee. Kletsen we nog even met elkaar en daarna duiken we tussen de lakens.” Hij wees.
“The couch is all yours, sir.” En Tony giebelde er achteraan: “En denk eraan: Bengel mag niet op de bank!” Ik rekte me uit. “Dank jullie wel. Even slapen is geen gek idee.” Ik liep naar de bank, deed m’n schoenen uit en ging liggen. Tony kwam de kamer in met een plaid en legde die over me heen. “Zo. Krijg je ten minste geen koude voetjes. Wij zullen rustig aan doen.” “Lief, Tony.” Ze gaf me een zoen op m’n wang. “Dank je wel dat je ons dochtertje weer veilig hebt thuisgebracht. De gemene opmerkingen zal ik voor morgenavond opsparen.” Verder hoorde ik niks meer; mijn hoofd raakte het kussen en ik was wég.

Een hand die mijn schouder schudde maakte me enigszins wakker. “Hé snurker! Je ligt hier onze mooie bank doormidden te zagen en Bengel doet mee! Overeind jij!” Tony stond over me heen gebogen met Joline lachend achter haar. Ik rekte me uit en ging zitten. “Lekker hoor, zo’n uurtje pitten… Ga ik vanaf volgende week bij DT ook maar eens invoeren.” “Uurtje? Jullie hebben ruim twee uur geslapen, luilakken. En nu iets drinken. Wat mag het zijn?”
"Geef ons elk maar een beker warme melk, Ma. Dan kunnen we straks lekker verder slapen.” Even later, nadat ik m’n hoofd even onder de kraan had gehouden, zaten we op de bank, Joline dicht tegen me aan. We vertelden wat over de vakantie, kleine details, leuke dingetjes en vooral: over de mooie natuur in Noorwegen en Zweden. “Heerlijk om gewoon ergens midden het bos de camper neer te zetten en te overnachten. Vuur maken, je eigen kostje opwarmen boven het vuur en daarna lekker in een koude beek zwemmen om de rook uit je haren te spoelen…”
Joline lachte Rob uit toen die een twijfelend gezicht trok. “Pa, ik meen het: het is écht heerlijk!” Tony keek hem aan. “Wij hadden nog geen vaste plannen voor onze vakantie, schat… En ik ben nog nooit in Scandinavië geweest. Wat dacht je? In Augustus zal het daar ook nog mooi zijn, denk ik.”
“Rob, het is prachtig. En ook op de weg is het ontspannend: Denen, Noren en Zweden rijden over het algemeen heel relaxed. Geen gejakker of gejaag daar… Op de terugweg moest ik in Duitsland écht even overschakelen. Je zult genieten.” Hij bromde: “We hebben het er nog wel over, Tony. We hebben nog ruim zes weken.” Plagend en met een knipoog naar mij zei Joline: “En je kunt op zo’n plekje lekker naakt zwemmen… Hebben wij een aantal keren gedaan. Of vrijen op het zachte rendiermos.”
Tony ging rechtop zitten. “Jolien... Wat hoor ik nu? Mijn best wel preutse dochter naakt in een beek zwemmen en in de blote natuur vrijen?”
Ik zei: “Nee Tony, wij waren bloot toen we aan het vrijen waren. De natuur niet.” En Joline giechelde: “Het had wel wat, Ma.” Rob zat mij aan te kijken. “En dat doe jij zo maar met ons dochtertje? Foei, jongeman!” Joline verdedigde mij. “Ja, je dochtertje deed het met haar knappe vent. Allebei spiernaakt. En dat mag, want we zijn nu getrouwd.” Rob zuchtte. “Oh ja… Daar heb ik een paar weken terug vaag iets van meegekregen, ja…”
Een oude krant vloog zijn kant uit. Tony keek ons aan. “Jullie hebben dus een heerlijke huwelijksreis gehad, begrijp ik. Mooi zo, jongens. Zijn we blij mee. Heeft iedereen zijn of haar drankje op? Dan gaan we lekker naar bed. Morgen is het voor ons weer vroeg dag; jullie kunnen nog lekker uitslapen. Morgenavond zal het niet meer zo rustig zijn hier, dus rust maar lekker uit.” Ik knikte. “Dank jullie wel. Maar morgen maken wij ook de camper weer schoon!”
Rob knikte. “Fijn. Heeft hij nog gebreken vertoond, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Liep als een zonnetje. Ik kijk morgen nog wel even olie, koelvloeistof enzovoorts na en ik tank ‘m vol.” Rob knikte. ‘Kom lieve echtgenote, naar bed. In bed ga ik eens denken over een naakte overnachting naast een Noorse fjord. Wie weet…” Met een knipoog verdwenen ze naar boven.

“Zullen we Bengel even samen uitlaten, schat? En dan nog even langs mijn plekje. Nieuwe bloemen in een vaas zetten.” Ik knikte. “Bengel! Ga je mee uit?” De hond kwam overeind en kwispelde. Eenmaal buiten liepen we even het bos in. “Heerlijk om weer thuis te zijn, Kees. Eerst hier, zaterdagavond weer écht thuis in Veldhoven.” Ik knikte. “Ja. Maar Malden is voor mij ook ‘thuis’, hoor.” In het schemerlicht van de maan zag ik haar lippen het woord ‘lief’ vormen.
Terug uit het bos liepen we naar Joline’s ‘tempeltje’. Een wat verwelkt bosje veldbloemen stond in een vaas. “Kom, we plukken nog even wat bloemen, Kees.” We liepen naar het bloemperk en Joline haalde er een aantal bloemen uit. “Zo. Een beetje vers water in de vaas… Die staan er weer mooi bij.” Even gingen we zitten, Bengel naast ons. “Ben jij weer een beetje jezelf, schat?” Joline keek me aan. “Ja. Er knapte wat bij mij Kees, voordat ik ging slapen.” “Misschien niet zo’n briljante actie van mij om je daarheen te slepen, schat.” Joline sloeg een arm om me heen. “Wél, Kees. Getallen in een geschiedenisboek zeggen niets. Pas als je die getallen aan de voet van een massagraf ziet, zie je wat het inhoudt. Jij mag dan motivatie getankt hebben, ik net zo goed, hoor. De eerste de beste die ik betrap op uitspraken die de richting van het nazisme uitgaan, kan van mij een paar hele serieuze snauwen krijgen.”
Ze keek me aan. “En nu naar bed, mooie bruidegom van me. Kóm.” We liepen langs het bloemperk en Joline giechelde. “Hoe zou het met Ingrid en Adri gegaan zijn, deze weken? Hier ongeveer gaven ze elkaar hun eerste zoentje…” “Dat horen we morgen wel van Mar en Lot. Nu naar bed, krols wicht.” Ik sloot de buitendeur, gaf Bengel vers water en nog wat brokken. De hond likte mijn hand. “Lekker in je mandje, Bengel. Morgenochtend joh, dan zijn we er weer. En morgenavond is het helemaal feest voor je: de hele meute weer thuis.” De hond rolde zich op in z’n mand en wij liepen naar boven…
Even douchen, tanden poetsen, schoon ondergoed aan… Lekker. “Ik kan de ruimte in de douche wel waarderen, Joline. Ik kon me nu ten minste gewoon bukken zonder m’n hoofd aan de ene en m’n kont aan de andere kant te stoten.” Ik hoorde dat ze lachte, aan de andere kant van de deur. “Ik kan de ruimte in bed ook wel waarderen, Kees. Mijn bedje is wat smaller dan het bed in de camper. Dan heb ik jou lekker dichtbij.”
Ik liep haar kamer in en zag mijn vrouw in de donkere kamer voor het raam staan. Het tegenlicht van de maan speelde over haar lichaam en door haar witte nachtpon. “Wat ben jij mooi zo, schatje…” Ze draaide zich om. Ik Haar gezicht was nu in de schaduw, maar ik voelde bijna dat ze glimlachte. “Kom eens naast me, Kees.” Met de armen om elkaar stonden we even voor het open raam naar buiten te kijken. De tuin lag grotendeels in de schaduw van de bomen, maar het bloemperk was verlicht door de maan. “Hier heb ik heel wat avonden gestaan, Kees. Genietend van de rust, kijkend naar de tuin in het maanlicht. En soms liep er wel eens een wild dier door de tuin. Een reetje, een konijn of een haas… Eén keer een wild zwijn. Pa was de dag erna niet te genieten; de halve bloemenborder één grote puinhoop. En toen ik zei dat ik ‘m had gezien, kreeg ik nog op m’n donder ook. ‘Had me gewaarschuwd, stomme trut, dan had ik het beest weg kunnen jagen!’ Eén van de zeldzame keren dat mijn lieve papa me uitgescholden heeft…”
Ik keek haar aan. “Jij houdt heel veel van hem hé?” Ze knikte. “Ja. Van allebei hoor. Ik heb schatten als ouders. Maar pa en ik… We hebben een hele goeie band met elkaar. Daarom wilde ik aan hem vragen om me ‘weg te geven’ op onze bruiloft. Niet vanwege de traditie, maar gewoon, omdat hij mijn lieve Pa is. Die er altijd voor me was…”

Ze keek me aan. “Kees… Toen jij en Fred in ‘Klein Heumen’ naar binnen gelopen waren, heb ik afscheid van hem genomen en hem bedankt voor al die jaren goede zorgen. En niet ik, maar hij kreeg rode ogen. En hij zei: “Lieverd, ik ga je dadelijk aan een hele goeie vent geven. Eentje die ik voor de volle honderd procent vertrouw. En ja, dat doet pijn, maar ik weet dat je bij hem gelukkig bent. En dan is het goed.” Ik heb hem omarmd en hem een hele lieve zoen gegeven.”
Ze giechelde. “En daarna m’n zakdoek uitgeleend. En Wilma en haar vader hadden een vergelijkbaar gesprekje, geloof ik.” Ze huiverde. Ga je mee in bed met je lieve echtgenote?” Ik sloeg mijn armen om haar heen en tilde haar op. “Ik leg je wel even zachtjes in je bedje, schat.” Even later schoof Joline dicht tegen me aan. Een arm gleed onder mijn oksel door en twee zachte, warme lippen gleden over de mijne. “Hé bruidegom… vind jij het wel prettig zo?” Ik bromde, mijn lippen op de hare, en zei: “Heerlijk, Jolien. Jouw kamertje voelt ook als ‘thuiskomen’ hoor. Zeker als jij naast me in bed ligt.”
Ze giebelde en wreef haar heupen tegen de mijne. “Ik voel het… Lekker!” “Joline… Als wij zaterdag thuiskomen… Dan draag ik je over de drempel, schat.” “Lief, Kees. Hou je er rekening mee dat we dan bekeken worden door vier grijze ogen? Dus de deur achter je dichtsmijten, mij de kleren van het lijf rukken en vreselijk wild tekeergaan in bed, gaat ‘m dan nog even niet worden hé?” Ik kreunde teleurgesteld. “Dan draag ik je daarna ook nog een keer over de drempel van de slaapkamer. Doen we de deur dicht, sluiten we de ramen en dán ga je wat beleven, mevrouw Jonkman…” Ze lachte zachtjes.
“Ik ben benieuwd. Als het tegenvalt loop ik wel naar de meiden om mijn mechanische vriendje terug te vragen.” Ze kroop nog dichter tegen me aan. “Gaan we lekker slapen, Kees? En de opwindende spelletjes even uitstellen tot morgen? Ik ben, ondanks mijn schoonheidsslaapje, best wel moe.” Ik kuste haar blonde haren. “Vind ik een heel goed plan. Ik ben ook niet helemaal mijn fitte zelf. Gisteren en vandaag hakten er best aardig in. Al die kilometers… Welterusten, schat.” Een lange knuffel volgde. “Lekker slapen, Kees.” Ik voelde Joline zich nog een keer omdraaien, daarna hoorde ik… niets…

Vrijdagochtend werd ik langzaam wakker. De zon scheen gefilterd door de gordijnen van Joline’s kamer, precies op de rij knuffels boven het bed. Ik bekeek ze even. Beren, een paar honden, een konijn… zelfs een pluche krokodil. Balou zat op de stoel naast het bed.
Ik ging ik er uit, pakte mijn kleren en sloop de slaapkamer uit. Het was tien over zeven; Joline nog maar even laten slapen. Op de gang kleedde ik me aan en liep naar beneden. Rob en Tony zaten als aan het ontbijt. “Zo, vroege vogel… Goed bezig in je vakantie!” Ik knikte. “Inwendige wekker. Joline sliep nog lekker en om nou nog een uur wakker, maar bewegingsloos in bed te blijven liggen… Nee, da’s niks voor mij.”
Tony trok haar mondhoeken iets op; ik wist dat er wat kwam. En jawel: “Je kunt haar natuurlijk ook wakker maken met wat prettige bewegingen, Kees.” Ik keek Rob aan. “Wat moet ik met zo’n opmerking?” Droogjes kwam het antwoord. “Opvolgen. Voor vandaag is het te laat, maar je kunt het morgenochtend eens proberen, Kees.” Ik pakte een boterham. “Ik heb mijn lieve echtgenote deze weken wel eens uitgemaakt voor ‘oversekst wicht’. Nu weet ik van wie ze het heeft.”
Tony kneep haar ogen samen. “Kees, wij hebben drie kinderen, zoals je weet. Maar ik zal maar niet vertellen hoeveel keren wij hebben liggen ' oefenen' voordat die drie kinderen een feit waren. En, om te voorkomen dat we het verleren, blijven we nog steeds oefenen.” Rob grijnsde. “Ja. Tot groot genoegen van ons beiden, mag ik wel stellen.” Ik keek hen aan en zei serieus: “Daar ben ik blij mee. Teken dat jullie ook nog steeds gek op elkaar zijn. Enfin, dat wist ik de eerste keer al toen ik hier binnenkwam.”

Tony knikte. “Ja, wij zijn nog steeds gek op elkaar en dat laten we elkaar zeer regelmatig merken. En vannacht hebben we besloten dat we dat tijdens onze vakantie, die we overigens ook in Scandinavië gaan doorbrengen, ook aan elkaar laten merken.” Ze zweeg even en giechelde toen: “Langs de oevers van een of andere fjord, naakt op het zachte mos.” Ik trok een wenkbrauw op. “Pictures, my dear mother in law, or it didn’t happen…” Rob schoot in de lach en Tony schoot uit. “Zeg, ben jij nou helemaal van de pot gerukt, Kees. Naaktfoto’s van je schoonouders? Idioot!”
Ik lachte haar uit en even later lachte ze even hard mee. “Maar als jij zo’n fan van ‘harde bewijzen’ bent: kom jij eerst maar eens met bewijzen, mannetje van mijn dochter!” Ik aarzelde even, maar pakte toen mijn camera uit de camper. Zocht de foto’s op waarop Joline als ‘fotomodel’ naast de stookplaats zat en selecteerde er eentje. Die zette ik op het schermpje.
“Lieve schoonmoeder, dit is een van de foto’s die ik gemaakt heb van uw knappe dochter. Er zijn er nog meer, maar die acht ik niet voor publicatie geschikt. Mocht u over een paar weken in de buurt zijn: ik kan u de coördinaten van dit plekje geven; als u dan een monster neemt van die plek mos naast de stookplaats, is de kans groot dat u daar gecombineerd DNA van mevrouw uw dochter en van mij aantreft.”
Rob schoot in de lach. “Mooie omschrijving om te vertellen dat jullie daar hebben liggen wippen, Kees!” Tony keek hem verwijtend aan. “Dit is geen taal voor een academicus, Robert Boogers! En al helemaal niet als het over je eigen lieve dochtertje gaat, denk erom!” Toen keek ze mij aan. “Ik begrijp dat het even nadat die foto genomen is, bijzonder gezellig was op het zachte mos. En als ik mijn knappe dochter zo zie, kan ik je geen ongelijk geven, Kees.”
Rob keek ook even en floot. “Alsof ik 25 jaar terug in de tijd ga… Jij zag er in die tijd precies zo uit, m’n lief.” Een snelle zoen van Tony was zijn beloning. “Dank je wel. Nu kan ik er weer even tegenaan.” Meteen daarna keek ze op haar horloge. “Kom Rob, we moeten naar de universiteit. Jij moet om negen uur college geven, ik heb een onderzoek te leiden. Broodtrommel inpakken en wegwezen!” Even later namen ze afscheid. “Vanmiddag om drie uur zijn we weer thuis, Kees.” Tony lachte even. “Dan ga ik de dansschool even in orde brengen. De rest komt rond zes uur, hebben we afgesproken. Tot vanmiddag!”

Even later reden ze weg. Ik ruimde hun ontbijtspullen op. Heerlijk, zo’n stel schoonouders… Ik pakte de waterkoker. Een kopje thee zetten voor Joline. Kon ze rustig wakker worden. Toen ik de deur van haar kamer open deed, was het bed al leeg en hoorde ik haar douchen. Ik klopte op de deur. “Goedemorgen lieve echtgenote! Er staat een kopje thee voor je klaar hier!” “Lekker, Kees. Eén minuutje nog.” De kraan ging uit en even later kwam ze in haar badjas de kamer in. “Lekker geslapen?” Ze knikte. “Heerlijk. En niet eens wakker geworden van gesnurk!” Naast elkaar zittend dronken we rustig onze thee. “Wat gaan we doen vandaag, Kees?” “Oude kleren aan. De camper moet leeg en schoon en daarna wil ik de danskelder even opruimen en zuigen. Tony wilde dat doen als ze uit haar werk kwam, maar dat kunnen wij toch ook doen?”
“Dat wordt dweilen, Kees. Nou ja: eerst zuigen, dan dweilen. De vloer moet glimmen.” “Oké… zuigen en dweilen dus. Net als op bed. Jij zuigt, en even later kan er gedweild worden…” Joline proestte haar thee uit. “Idioot! Nou, kan hier ook gedweild worden!” “Nou schatje, dan wil ik dat er eerst gezogen wordt…” Ze keek me boos aan. “Smeerlapje. Je bent een smeerlapje, Kees Jonkman.”
Ze keek in haar theeglas. “Tot zover mijn laatste slokje thee. Verspreid over het kleedje voor mijn bed. Nou ja, beneden is er waarschijnlijk nog wel meer. Ik ga me aankleden, Kees. Húp, naar beneden jij, want als ik die badjas uitdoe, wil jij me weer het bed in trekken. Gaat niet gebeuren. Er uit!”
Kortom: een uurtje later was Joline in de danskelder aan het werk en ik ruimde de camper uit en op. Om twaalf een snelle lunch, daarna ging Joline verder met de was en reed ik de camper langs een wasstraat. Ik tankte en gooide nog drie liter ruitensproeiervloeistof in het daarvoor bestemde reservoir. Een glimmende camper reed even later de garage in. “Zullen wij vandaag koken, Kees?” Ik keek zuinig. “Voor die hele meute? Dat wordt hard werken…”
Joline knikte. “Kóm, even naar de supermarkt. Aardappels, vlees en een dessert halen. We gaan wat lekkers maken: goulash.” Een half uur later waren we terug met alle ingrediënten voor de goulash én een blik appelmoes met een blikje kersen op sap. Toen ik die in het winkelwagentje legde, greep Joline demonstratief naar haar oren. Thuisgekomen ging het vlees meteen in de snelkookpan; kruiden erbij en laat maar lekker stoven.

Ik hielp Joline nog even met de laatste karweitjes en samen zetten we de bagage die we niet meer nodig hadden dit weekend in de Volvo. Het paste nét, met de achterbank omlaag. En om drie uur zaten we op de bank uit te hijgen. “Ik ga niet meer op huwelijksreis, Joline. Véél te inspannend. Eerst zo’n bruiloft met alle emoties, dan een bruidsnacht waarin je moet presteren en vervolgens drie weken rondcrossen in een camper die je vervolgens moet uitruimen, zuigen, vegen, soppen en poetsen. En als toetje nog een avondje dansles… Ik staak.” Ze kneep in mijn neus. “Goed zo, meneer. Want als jij nog een keer wil trouwen gaat je dat ernstig veel geld kosten. Ik knijp je helemaal uit!” Ze onderschepte een ondeugende blik van mij voordat ik kon reageren, snauwde ze: “Financieel, smeerlap!” Toen trok ik haar in mijn armen. “Ik kijk wel uit, lief. Zo’n heerlijke, slimme en sportieve vrouw inruilen? Nog niet misschien.”
Ik kuste haar en Joline zoende intiem terug, haar tong tegen de mijne aan. “Lekker, Kees”, zei ze, toen we elkaar loslieten. “Mag je vaker doen…” “Reken maar, blonde schoonheid. Ik zoen je helemaal suf.” Even later, terwijl we nog zaten te kletsen, hoorden we Bengel vanuit de keuken blaffen en de zoemer van de poort. Joline sprong op en keek op de camera. “De dames Bongers! Die zijn vroeg!” De keukendeur ging een minuut later open en Margot en Charlotte kwamen binnen. “Hallo!!! Zijn jullie er al? Wat leuk!” Margot omhelsde Joline en Charlotte sloeg haar armen om mijn nek. “Hoi Kees… Goed om je weer te zien!”
“Hé dame, dat is wederzijds. En dat geldt voor je zus ook. Hallo Margot!” Ook zij kreeg drie zoenen, toen wijdden de zussen zich even aan Bengel. Die was duidelijk ook blij. Toen ze weer zaten, zei Margot: “We hebben gisteren een paar uurtjes overgewerkt; zijn vanuit Gorinchem meteen naar de kerk gereden. Greet gaf haar zwager en haar neef tegelijk les. Mooie muziek! En door die extra uurtjes gisteren konden we nu wat eerder hier zijn!”
Joline keek streng. “Hohoho, dames… Gisteren overgewerkt: da’s meestal van half vijf tot half zes eten en slap kletsen, en dan weer aan het werk. En als jullie om acht uur in Veldhoven waren, zijn jullie uiterlijk om zeven uur uit Gorinchem vertrokken! Da’s anderhalf uur overwerk. En het is nu kwart over drie, wat inhoudt dat jullie uiterlijk om kwart over twee de deur in Gorinchem achter jullie dichttrokken. Dat is twee uur en een kwartier voor tijd. Ik mis dus ergens drie kwartier! Als Commandant Backoffice DT vind ik hier wat van. Verklaar!”
Haar ogen stonden streng. Margot knipoogde naar mij. “Lieve cheffin… Toen wij aan Theo vroegen of we wat eerder weg mochten om jullie welkom te heten, vroeg hij: ‘Wat doen jullie dan nog hier, teutebellen? Spullen opruimen, tasjes pakken en wegwezen!’ We hebben dus toestemming van het allerhoogste gezag…”
Joline bromde sarcastisch: “Fijn, zo’n directeur die mijn beleid ondergraaft. Die gaat wat beleven, maandag!” “Dinsdag”, corrigeerde Charlotte snel. “Maandag hangen we weer in de collegebanken bij professor van Weenen.” “Oh ja, ook dat nog…” Joline grinnikte. “Maar… Leuk, meiden dat jullie er nu al zijn. Kunnen we nog even ‘en petit comité’ met elkaar kletsen, voordat Fred er weer lompe grappen op loslaat. Hoe is het jullie vergaan in Veldhoven en Gorinchem?”

Beide zussen lachten even. “Jullie hebben een heerlijk bed, Joline. Zullen we het daarbij houden?” Ik snoof. “Ik ga wel even weg, geloof ik…” Charlotte trok me weer op de bank. “Niks ervan. Hier blijven jij. Wij hebben enorm van jullie huis genoten, Kees. Heerlijk om gewoon jezelf te zijn, samen te zijn, samen het huishouden te doen, zonder gesnauw om je heen en een donderwolk boven je. En ja, ook zonder jullie in de buurt. Ondanks dat jullie schatten zijn. En het bed…” Ze giechelde. “Is best wel intensief gebruikt.” Margot vulde droogjes aan: “Af en toe met de ramen dicht.”
We schoten in de lach en ik zei: “Prima, dames. Daarvoor was het ook bedoeld. De batterijen zijn zeker leeg?” Charlotte zei, met een ondeugende trek op haar gezicht: “Nou… we hebben er oplaadbare batterijen voor gekocht. Anders liep een en ander behoorlijk in de papieren…” Joline zuchtte eerst, maar lachte toen gemeen. “Slim… Maar meiden, het ding is elektronisch. Daar kan Fred wel wat mee hannessen, om zijn eigen woorden te gebruiken.” Vier grijze ogen keken nogal ontsteld. “Fred?? Met onze…”
Ik greep in. “Kennen jullie deze blonde dame nou nog niet?” Joline glimlachte. “Meiden… Er zijn zaken waar zelfs Fred geen ene mallemoer mee te maken heeft. Ik zat jullie te pesten.” Ze schakelde meteen over op een ander onderwerp. “Hebben jullie nog last gehad van iemand uit Groot-Ammers?”
Margot knikte. “Eén keer. We zijn vanuit Veldhoven gevolgd, Joline. We hebben het nummerbord. Maar in Gorinchem raakte hij ons kwijt; Lot heeft even gestunt met jouw mooie Mini…” Ze giechelde en Charlotte ook. “Als je Gorinchem vanuit het oosten, via het industriegebied binnenrijdt, heb je op een gegeven moment een kruising met een fietspad. Naast dat fietspad staan paaltjes om te voorkomen dat er een auto gaat rijden. De Mini past daar exact tusssen door; een ‘gewone’ auto niet. Ik ben er tussendoor geglipt, onze achtervolger heeft nu een aantal forse krassen op de zijkanten van zijn mooie Mercedes. Hij stond klem en wij reden door. Na honderd meter weer het fietspad af, keren en met een dreun op de toeter reden we hem weer voorbij, richting DT. En daar de Mini helemaal achteraf op de parkeerplaats gezet…”

Ik schudde mijn hoofd. “Sjongejonge meiden. Jullie zijn écht slecht.” Margot zei droogjes: “Ja. Zeker als er een Mercedes de hele tijd achter je blijft rijden, vanaf het moment dat je de garagebox uit komt tot in de bebouwde kom van Gorinchem. Da’s geen toeval, Kees. En we weten wie er in zat: een van de toekomstige bruidegoms,degene die een week ervoor aan de deur stond te jengelen.” Joline keek naar mij en ik keek terug. “Tijd voor een bezoekje aan deze meneer?” Ik knikte. “Zeker weten. En ik denk dat ik ene meneer van Laar even mee neem. Voor de broodnodige overtuigingskracht, zeg maar.”
Joline knikte. “Prima plan, Kees. Het moet afgelopen zijn met dit gedonder. Deze meiden moeten rust hebben. Enfin, daar hebben we het morgenavond wel even over. In Veldhoven.” De zoemer klonk weer en nu was het mijn beurt om op te staan. “Hé, een ander vers bruidspaar…”
Ik drukte op de knop van de microfoon. “Foxtrot, hier drie Romeo, over.” Het was even stil, toen hoorde ik Wilma: “Kéés! Zij jullie er ook al? We wilden jullie verrassen…” “Dan moet u vroeger opstaan, mevrouw van Laar. Maar kom verder met die lompe slee van jullie…” We liepen naar buiten en Fred kwam de heuvel oprijden. Ze stapten uit; beiden behoorlijk bruin geworden! Joline giechelde. “Zo te zien hebben jullie je vakantie ten minste niet helemaal op bed doorgebracht!” Wilma giechelde net zo hard. “Nou… Als de camping bijna leeg is, kun je ook buiten leuke dingen doen, Joline. Dat zou jij toch moeten weten…”
Joline bloosde en Fred schoot in de lach. “Aha! Betrapt, kakelverse mevrouw Jonkman! Vertel!!!” Joline haalde haar schouders op. “Ach, verrek ook maar… Ja, het Noorse mos is daar ook uitermate geschikt voor. Lekker zacht, in het zonnetje, ergens langs een beek op minimaal 10 kilometer afstand van het eerste dorpje. En dat beviel uitstekend.”
We schoten met z’n zessen in de lach. “Hoi makker… Jullie zien er goed uit!” Ik gaf Fred een hug en daarna Wilma. Joline loste me af, daarna kwam de dames Bongers aan de beurt. “Hé… Onze charmante chauffeuzes! Jullie zien er goed uit, meiden!” Wilma keek keurend naar de zussen. “Weer wat aangekomen, zo te zien!” Margot knikte. “Nog één kilo, dan zitten we op het gewicht wat we zouden moeten hebben, volgens de dames en heren medici. Drie weken lang veel fruit en vezels, regelmatig sporten en op tijd naar bed doen wonderen.”
Charlotte vulde met een uitgestreken gezicht aan: “Zeker dat ‘op tijd naar bed’. Is ook nogal inspannend met deze schat hier naast me.” Ze kreeg een stomp van Margot. “Trut! Dat zij meteen al hun buitensex-geheimen door deze mooie tuin strooien wil niet zeggen dat jij dat ook mag, begrepen? Er zijn grenzen!” Wilma knielde bij Bengel. “Zo Bengeltje… Lang geleden dat we elkaar zagen, brave hond…” Bengel kwispelde en likte haar handen. Toen liep de hond naar Fred en kreeg ook daar de aandacht die ze verdiende.

Terwijl Fred haar aaide, ging ze op haar rug liggen. “Kijk, schat, dát zien wij mannen graag…” Wilma keek hem spottend aan. “Volgens mij heb jij deze vakantie meer op je rug gelegen, meneer van Laar…” We gniffelden en Joline zei: “Kom, lieve mensen. Naar binnen en wat drinken terwijl we op de rest wachten. En tegelijk aardappels schillen; Kees en ik koken vanavond. Tony en Rob zijn nog aan het werk; die hebben er ook straks recht op om even uit te puffen als ze thuiskomen, en dat geldt voor die rooie duivels en mijn lieve broers ook, denk ik.” Fred keek haar aan. “En wat eten we vandaag, mevrouw de kokkin?” Het antwoord was kort en duidelijk: “Goulash.”
Demonstratief maakte Fred zijn broekriem een gaatje wijder. Wilma zag het en bromde minachtend: “Vreetzak!” Tien minuten later zaten we rond de keukentafel: een grote bak aardappelen voor ons en iedereen met een mesje in de hand te schillen. Zo troffen Rob en Tony ons aan. “Zóóó… Een complete keukenploeg aan het werk! Dat zien we graag!” De zussen, Wilma en Fred werden vrolijk begroet.

En een uur later, terwijl we in de huiskamer zaten, kwamen mijn Pa en Ma, Melissa, Rob, Clara en Ton binnen en was het gedurende vijf minuten een lawine van knuffels en grappen. Totdat Tony er gedecideerd een einde aan maakte. “Dames… Heren! Even voor de goede orde: Uit betrouwbare bron heb ik gehoord dat er vanavond goulash op het menu staat met een lekker dessert. Da’s prima, maar om acht uur gaat Dansschool Boogers toch écht open en moet u behoorlijk aan de bak. U bent dus gewaarschuwd: niet als een dolle volstampen, want dan gaat u spijt krijgen. Ja, jij ook Fred.”
En Joline vulde aan: "Over tien minuten is het eten klaar; als er nog vrijwilligers zijn om tafel te dekken mogen die nú opstaan, anders wijs ik ze aan.” Margot trok Charlotte overeind. “Kom, luie zus. We hoeven niet te koken vandaag, dus…” Toen de schaaltjes appelmoes-met-kers op tafel werden gezet, keek Tony quasi-boos naar Joline en mij.
Tijdens het eten vlogen de gevatte opmerkingen weer over tafel en regelmatig lagen we slap van het lachen. Tony zat tegenover me en ik kon zien dat ze met volle teugen genoot. Ik pakte haar hand. “Hé lieve schoonmoeder… Heb jij het een beetje naar je zin met deze meute hier?” Ze keek me aan. “Zeker weten, Kees. Het is hier het laatste anderhalf jaar best stil geworden. Dit soort avonden geeft ons weer enorm veel energie!” “Dat zal best. Er zitten behoorlijk wat calorieën in die appelmoes, Tony.”
Ze keek me lang en donker aan. “Kees Jonkman, je bent en blijft een enorme rotzak…”
Bij de pudding knipoogde ze. “Hiermee heb je je appelmoes wel goedgemaakt, schoonzoon. Die pudding is prima. Je goulash trouwens ook.”

Na het eten gingen we een halfuurtje uitbuiken, daarna werden we naar de slaapkamers verbannen om ons om te kleden. Joline fronsde. “Wacht even, Ma. Hoe doen we dat? We komen nu écht wat ruimte tekort…” Tony dacht even na. “Ehh… Chantal en Karel op de logeerkamer, Rob, Ton op hun eigen kamers met hun meisjes… Shit. Niet bij nagedacht.”
Joline fronsde ook haar wenkbrauwen, maar glimlachte toen. “Als wij dames nu eens op mijn kamer gaan slapen en Kees en Fred in de kelder? Probleem opgelost.” “Goed plan Jolien! Alleen reken er op dat Kees en ik morgen nogal koppijn hebben. Al die lekkere flessen daar…” Fred grijnsde breed.
“Koppijn, inderdaad, makker. Van jou gesnurk. In een galmende kelder… Bedankt, schat, voor dit lumineuze idee!” De laatste zin klonk nogal sarcastisch. Joline keek me even serieus aan en ik capituleerde. “Fred en ik gaan lekker beneden slapen, hoor. Gaat prima.”
Tony schudde haar hoofd. “Nee, doen we anders. We leggen straks wel een paar matrasjes in de danskelder. Die is warm, de onderste kelder niet.” Ze giechelde. “Bovendien is dat beter voor Rob z’n wijnvoorraad…” “Ik denk dat wij dames ook wel wat slaap tekort zullen komen op Joline’s kamer. Alle ervaringen die uitgewisseld moeten worden…”
Charlotte zei het met een uitgestreken gezicht en Wilma beet haar toe: “Zeg juffrouw Bongers, je mag dan weliswaar de auto van mijn echtgenoot netjes bestuurd hebben tijdens onze bruiloft, maar denk maar niet dat ik mijn hart bij je ga uitstorten over mijn ervaringen met mijn bruidegom tijdens mijn huwelijksreis. Je zou zomaar jaloers kunnen worden!”
Lot, en Margot ook, gniffelden. “Dan vragen we het wel aan Joline, Wilma. Waarschijnlijk ook genoeg stof tot nadenken.” “Kun je een beetje rekenen, Lot? Reken er maar niet op.” Joline trok even aan Charlotte’s vlecht. “Krengetje…”

Melissa keek naar Rob. “Gelukkig hoeven wij daar geen deelgenoot van te zijn, hé liefje? Wij gaan lekker slapen op jouw kamertje, met handjes boven het dekbed.” Rob Junior keek haar aan. “Niks ervan, zuster. De laatste keer dat ik naast je in bed lag was afgelopen zondagnacht. Jou kennende…” “En dat geldt voor ons ook, Claartje…” Ton keek haar aan en, in tegenstelling tot wat ik verwachtte, trok Claar hem naar zich toe en gaf hem een korte zoen. “Het gaat op jouw kamer óók gezellig worden, luitenant.” Ik zag Lot en Margot met elkaar smoezen. “Hé dames, da’s niet zo netjes! Mogen wij ook horen waar jullie over discussiëren?”
Lot keek naar Fred en mij. “Wat ons betreft hoeven jullie niet in de kelder te slapen, hoor. Kom er gewoon bij; Wilma en Jolien zijn er ook, en als er twee kerels zijn die wij vertrouwen, zijn jullie het wel.” Margot knikte met overtuiging. Fred en ik keken elkaar aan en vervolgens Wilma en Joline. “Oké. Dank voor het vertrouwen, meiden.”

Charlotte gniffelde. “Wij willen ten slotte wel eens meemaken wat Wilma elke nacht moet meemaken…” Die draaide zich bliksemsnel naar hen toe en zei, met opgeheven vinger: “Niks ervan, dames! Deze vent is van mij en van niemand anders! Nou ja, een beetje van Kees ook wel, maar dan houdt het écht op, denk er aan!” Margot giechelde. “Lot bedoelde het snurken, Wilma…” Die snoof. “Jaja… en dat moet ik geloven? Je vraagt het maar aan Kees.” De rest van het gezelschap gierde van het lachen en mijn Ma zei: “Zullen we deze twijfelachtige discussie maar voor ‘gesloten’ verklaren? Als jullie over een paar maanden weer bij Dokter Albers staan, weet de arme man niet wat hem overkomt… Niet alleen tien kilo aangekomen, maar ook nog eens een stuk assertiever dan twee maanden terug.” Fred bromde “Jaja, en wie is weer de sigaar? Fredje van Laar. ’t Is ook altijd hetzelfde, verdorie.”
Joline wees naar de grond. “Vijf, Fred.” “Niks ervan. Maandag gaat die regel pas weer in. Ik heb vakantie. Mariëtte kan de boom in.” Tony klapte in haar handen. “Hé dames en heren! Naar boven toe, omkleden. Ik wil geen spijkerbroeken in mijn dansschool, denk er aan!” Braaf klommen we de trap op; Fred en ik namen meteen een paar matjes mee om op te slapen. Eenmaal op Joline’s kamer keken we elkaar wel even twijfelend aan, tot dat Wilma haar blouse losmaakte. “Niet zeuren jongens… We zijn grote mensen.” “Gelijk heb je, schat”, zei Fred en begon zich ook uit te kleden.
“Wij gaan wel even douchen, Kees. Vanmiddag best hard gewerkt en dat ruik ik.” We schoten de douche in. “Hé, lekker… Toch beter dan de camper, schatje.” Joline kroop even tegen me aan. “Ja. Nu kan ik je ten minste inzepen zonder me meteen aan alles te stoten.” Ze keek me aan. “Hoe sta jij in de wedstrijd, Kees?”
Ik haalde m’n schouders op. “Lieve schat, ik ben enorm trots op het compliment wat de dames ons gaven. En ik kijk wel link uit om dat te gaan verzieken.” Ze knikte. “Goed zo, jochie. En nu die kraan dicht, afdrogen, ondergoed aan en naar binnen. Binnen kleden we ons aan. Niet laf hier in de douche.” We liepen de slaapkamer in op het moment dat Lot en Margot in hun lingerie op bed hun panty’s aan zaten te doen. Fred en Wilma waren ook nog maar deels aangekleed, maar die trokken zich ook nergens iets van aan. Alsof we in de kleedkamer van een korfbalteam stonden. Zo, nette broek aan, schoenen, overhemd… Stropdas en klaar was ik.

Fred stond tegenover me. “Tenue-inspectie, majoor Jonkman.” Hij bekeek mij en ik hem. “Niks mis mee, maat.” Wilma tikte mij op de schouder. “Die tenue-inspectie wil ik ook wel eens doen, majoor. ten slotte zijn we samen getrouwd.” Ik trok m’n colbert aan. “Is goed hoor. Dan mag jij het met het jasje aan doen.” Ze grinnikte en haalde nog een haar van mijn schouder af. “Dat is niet jouw haar, majoor… Hoe komt deze haar hier?” Het was een lange blonde haar van Joline.
“Van mijn vriendinnetje, mevrouw… Soms doen we wel eens leuke dingen met elkaar.” Ze proestte het uit. “Dwaas. Iedereen klaar? Het is tien voor acht en ik wil niet te laat zijn bij deze dansmevrouw. Ze schijnt nog streng te zijn.” “Hohoho, mevrouw van Laar. U denkt onder een inspectie uit te komen? Mooi niet, hoor.”
Fred klonk streng. “En dat geldt ook voor mevrouw Jonkman en de dames Bongers. Naast elkaar opstellen!” Grinnikend ‘inspecteerde’ ik Joline en Charlotte; Fred bekeek Wilma en Margot. “En? Goedgekeurd, Kees?” Ik knikte. “Aan deze kant wel, Fred. Ik heb niks te miepen. Jij wel?” “Nee, ook niet. Ik zou met alle dames in deze ruimte wel willen dansen.” “Da’s mooi”, zei Joline bits. “Dan ga je dat maar eens doen majoor van Laar. En je zorgt maar dat het er een beetje sierlijk uitziet en niet dat de buren denken dat hier een nijlpaard de boogie-woogie staat te doen. Naar beneden!”
Wilma grinnikte, de zussen proestten het uit en Fred mopperde: “Daar krijg je spijt van, Jo…”