Mini - 233

In de kelder klonk de muziek al: Brandenburgs concert nr 1 van Johann Sebastian Bach. “Dit is nou niet bepaald dansmuziek, Ma”, zei Joline. “Nee, maar wel mooi”, antwoordde Rob senior. “En zolang we nog niet dansen, is dit prima om naar te luisteren. Onze zoons en hun liefjes zijn er nog niet; gezien hun eerdere opmerkingen vanavond zou dat zo maar eens een tijdje kunnen duren…” “Moet ik even naar boven gaan, Rob?” Chantal keek vragend. “Als jij het er voor over hebt om een schoen van Clara en een snauw van Melissa naar je hoofd te krijgen… Be my guest!” Ma grinnikte. “Ik ben wel wat gewend hoor. Maar ik zal je waarschuwen als die zoontjes van je handtastelijk worden…”
Even later kwam ze beneden, de tweeling, Rob en Ton achter zich aan. “De dames en heren vonden het nodig om elkaar op de gang boven nog even hartstochtelijk af te lebberen…” Rob gromde. “Ja. En ik was juist een beetje op dreef aan het komen toen mijn aanstaande schoonmoeder zich als een soort furie tussen mij en m’n liefje wierp. Vind ik niet kunnen!” “Je weet toch dat het de taak van de aanstaande schoonmoeder is om de maagdelijkheid…”
Tony kwam niet verder. “Te laat!!” klonk het simultaan door de kelder. Ze grinnikte en zette de muziek uit. “Jongens… en meiden: Dansschool Boogers is weer eens open en dat is goed. Sommige lieden hebben zich drie weken gedrukt van de lessen; we zullen eens zien in hoeverre zij de moves van drie weken terug nog in hun genen hebben. Eerste dans: Radetskimars!”

Joline fluisterde tijdens het intro in m’n oor: “Nú meteen Melissa en Rob terugpakken voor die kneep tijdens de bruiloft, Kees! Jij Mel, ik Rob. En hárd!” Ik knipoogde. “Tot uw orders mevrouw.” We dansten als paren door elkaar heen, en ik leidde Joline onopvallend richting Rob en Mel. En toen we langs hen dansten grepen we onze kans. Een hartgrondig ‘wel verdomme!” van Rob en een harde gil van Mel gaven aan dat het ‘raak’ was.
“Wraak voor onze trouwdag, pestkoppen!” lachte Joline. Daarna moesten we ons snel uit de voeten maken. Twee minuten later was de mars afgelopen en kwam Mel met een verontwaardigd gezicht naar ons toe. “Rotzak! Ik heb waarschijnlijk een hele dikke blauwe plek op m’n bil! Had dat niet wat zachter gekund?”
Rob stond ernaast ook te mopperen. “Zeur niet, vent. Heb je eindelijk de mogelijkheid om die twee rooie feeksen een week uit elkaar te houden, is het wéér niet goed!” Hij keek vragend en Joline legde geduldig uit: “Eén van de twee heeft nu een mega blauwe plek op haar billetjes. De ander niet. Degene met de blauwe plek moet je hebben, broertje.” “Dat onderscheid kan ik prima maken zonder blauwe plek, hoor zus.” En Clara voegde er meteen aan toe: “En als jij in het bed beland van de zus zónder blauwe plek gaan bepaalde plaatsjes van je anatomie behoorlijk zeer doen, Robbie Boogers!” Ton knikte. “En ik ben haar getuige…”

De ouders stonden het geheel aan te kijken en Tony zei: “Moest dat nou, Joline?” Die knikte overtuigend. “Zeker weten Ma! Die twee rotzakken knepen ons tijdens de mars op onze bruiloft. Daarna verdwenen ze bliksemsnel in de massa… Maar Jolientje vergeet zoiets niet! Enfin, dat hebben ze nu wel door, geloof ik…” Mijn pa zei droog: “En wee degene die dat ooit bij mij doet! Mannelijk of vrouwelijk maakt me niet uit; hij of zij gaat er spijt van krijgen. Én pijn, dat weet ik zeker!” Claar liep naar hem toe en zei liefjes: “Dat doe je toch niet met je allerliefste aanstaande dochtertjes? Anders mag je niet met mij dansen op mijn bruiloft, hoor!” “En met mij ook niet!” zei Melissa nogal vinnig.
Pa zuchtte. “Daar gaat m’n motivatie voor deze danslessen. Tony: ik kap er mee!” Tony kneep haar ogen samen, maar voor ze iets kon zeggen reageerde Ma al. “Jij gaat gewoon meedoen met de danslessen, Karel Jonkman! En zonder gemopper! We hebben 31 jaar lang niet gedanst omdat jij er geen biet aan vond; de volgende 31 jaar ga je dansen omdat ik het wél leuk vind, begrepen?” Pa liet het hoofd demonstratief hangen, tot Joline naar hem toe liep en hem een knuffel gaf. “Zal ik je dan maar even motiveren, lieve schoonpapa? Dan dans je maar even met mij, je meer dan perfecte schoondochter. En ik kan veel beter dansen dan die rooie troela’s daar, dus je komt niks te kort.” “Slijmbal”, was het korte commentaar van Clara.

Tony nam de regie weer in handen. “Tot zover de werkonderbreking van Karel Jonkman… in de kiem gesmoord. We gaan verder met dansen! Afwisselend klassiek en Latin; ik heb m’n playlist op ‘random’ gezet, dus wacht maar af wat er komt. En rond negen uur een drankje, daarna zien we wel of mensen nog zin hebben.” En met een strakke blik op Karel: “En jouw mening telt even niet, meneer Jonkman Senior!” De muziek werd gestart: een opzwepende chacha uit Venezuela. Ik moest echt weer even in het ritme komen en Joline plaagde me er tijdens het dansen mee door wat bewegingen uit te proberen die ik nog niet goed onder de knie had. Met de dans afgelopen lachte ze me toe. “Gelukkig dat Carlos en Juanita deze dans niet drie weken geleden draaiden, hé Kees?” “Sorry schat… Ik ben nog niet zo’n virtuoos als jij op de dansvloer.”
Tony had het ook gezien. “Kom jij maar eens hier, Kees. Mijn Rob en Joline houden elkaar wel even bezig; jij moet nog wat leren.” Het volgende kwartier werd ik behoorlijk door Tony onder handen genomen, tot ze Joline weer aantikte. “Zo. Volgens mij kent hij een paar dingetjes meer, Jolien. Kees: zelfde dans en nu alles laten zien wat ik je geleerd heb! We kunnen ten slotte de Juanita en Carlos niet teleurstellen nietwaar?” Ik zuchtte demonstratief, maar nam Joline weer in m’n armen.
En de minuten erna ging het ‘redelijk’, volgens Tony. Op de trap richting huiskamer mopperde ik: ”Strenge schoonmoeder ben jij, hoor! Voor ons trouwen was je een stuk vriendelijker!” Achter me hoorde ik haar lachen. “Ja. Toen je me op de grond flikkerde, zeker. Nee Kees, die tijd is voorbij; je bent nu een gezinslid en ik eis van alle leden van mijn gezin dat ze goed moeten kunnen dansen!”

“Hebben wij mazzel, Wilma…” Fred keek om en lachte me uit. “Jij bent ook gezinslid, meneer van Laar! Je bent met mijn schoonzoon getrouwd, denk er goed aan!” In de kamer, op de bank plofte ik naast Fred. “Hé lekker ding… Wij zijn getrouwd, volgens die dame daar. Ga je mee naar boven?”
Fred keek me doordringend aan. “Wat heb jij gesnoven daar in Zweden? Ja, we gaan straks ‘naar boven’, maar er zijn daar een stuk of vier dames die toezicht houden dat jij je niet aan mij vergrijpt. En ik denk dat ik daar zelf ook nauwlettend op ga toezien, meneer Jonkman! Ook als je naast me, op de grond, op een matje ligt en het licht uit is.” Charlotte giechelde: “Lijkt me wel een interessant gezicht… Kees die zich aan Fred vergrijpt…” “Daar zie je helemaal niks van, Lot. Het licht is uit, dat zei Fred toch net?” Maar om een of andere reden grinnikte Margot ook.
Wilma keek Joline aan. “Zullen wij voor chaperonnes spelen, Jolien? Dan neem jij die vent van jou mee op je bed en ik slaap met die brede daar wel op een matje. En voor alle veiligheid slapen de gezusters Bongers tussen onze matjes en het bed…” “Wel zo goed voor de nachtrust, Wilma”, zei Margot. Joline snoof. “Nachtrust? Met die twee motorkettingzagen daar? Ik hoop dat je oordoppen hebt…”

Rob junior draaide zich naar Melissa. “Daar hebben wij geen last van, hé schoonheid?” Ze gaf hem een tik op zijn neus. “Als jij eerder slaapt dan ik, heb ik een 8 cylinder scheepsdiesel naast me liggen… JIJ hebt er wellicht geen last van, maar ik soms wel. En dan ben ik blij als ik weer eens een nachtje in m’n eigen bedje in Wageningen kan slapen…” Na een drankje gingen we weer naar beneden en dansten we verder. “Nu even geen Latin meer, maar een beetje rustige walsen, mensen. Kalm aan en geniet ervan. Aftikken mag.” Tony glimlachte.
En het volgende uurtje was inderdaad lekker ontspannen. Met Joline dansen, met Ma, met Tony, Claar, Mel of een van de zussen Bongers… Geen vreselijk moeilijke bewegingen, maar lekker ontspannen. Toen ik met Charlotte danste, keek ik haar aan. “Geen moeite meer om met mij te dansen, Lot?” Ze glimlachte. “Ik zal niet meer in janken uitbarsten, Kees. Maar het blijft een veilig plekje, zo dicht bij jou.” Ik gaf een kus op haar voorhoofd. “Dat mag je zo voelen,Charlotte. En je danst fijn. Dank je wel.” Een knipoog kwam retour.
Om een uur of tien hielden we het wel voor gezien en stuurde Tony ons weer richting huiskamer. “Nog even wat drinken en dan naar bed, mensen. Karel, Chantal: als jullie straks als eersten douchen, dan komen wij er achteraan. Rob, Ton, Claar en Mel redden zich wel. Na ons. En met de rest hoeven we geen rekening te houden: die douchen in Joline d’r douche. En in welke volgorde zij dat doen, moeten ze zelf maar uitvogelen, daar bemoei ik me niet mee.”
Fred z’n mondhoeken trokken iets naar boven. “Dat biedt kansen, Kees…” “Ja, lekker ding van me. Altijd een stille wens van me geweest om met een majoor van de Landmacht samen te douchen… Meiden, als het warme water op is, als wij onder de douche vandaan komen: bij voorbaat sorry!” Een boze blik van zowel Wilma als Joline was de reactie.

Na nog wat drinken lieten Joline en ik Bengel nog even uit; het beest was niets tekort gekomen qua aandacht. Als iemand klaar was met aaien, stond mevrouw op, rekte zich uit, keek om zich heen en zocht een nieuw mens uit die haar mocht aaien. En telkens ging die staart hevig heen en weer… Toen de hond uit het bos kwam sloot Joline af en vertrokken we allemaal naar boven. Behalve Bengel: die kroop in haar mand, ook tevreden met alle aaitjes en aandacht. En een kwartiertje later lagen we onder de diverse dekbedden: Fred en Wilma naast elkaar op hun matjes; Charlotte en Margot iets verderop op luchtbedden en Joline en ik prinsheerlijk in Joline’s oude bedje.
Bij Lot en Margot klonk nog wat gegiebel, wat meteen commentaar van Wilma tot gevolg had. “Hé meiden, stil jullie! Ik doe verwoede pogingen om eerder te slapen dan Fred. Scheelt veel herrie. Als jullie dat nou ook doen, in plaats van te liggen kleppen…” “Ja mevrouw van Laar”, klonk het beleefd en we moesten lachen. “Lekker maffen, meiden. En Fred.” “Ja, dank u wel, majoor Jonkman.” Charlotte klonk spottend. Daarna werd het stil in de kamer. En ik sliep eerder dan Fred: geen last van zijn gesnurk…

De zaterdagochtend begon met een gezamenlijk ontbijt. Gezellig, maar daarna pakten we de Volvo met de laatste restjes kleding en spullen. “We willen vandaag de handel thuis opruimen, Ma. Morgen nog even uithijgen van de huwelijksreis en maandag weer aan de studie!” Tony knikte. “Snap ik, meisje. Maar weet dat hier de deur altijd openstaat!”
Ze knuffelden elkaar hevig en toen omarmde Tony mij. “Lief zijn voor ons dochtertje, Kees.” “Wees daar maar zeker van,Tony. En dank jullie wel voor de opvang, donderdagavond.” Ze keek me aan. “Als het nodig is, zijn wij er voor jullie, Kees. Ik hoop dat dat ook vice versa is.” Ik knikte. “Ja. Als ik jullie uit de shit moet halen, zal ik dat doen. Beloofd.” Een lieve blik uit die blauwe ogen volgde. “Dank je wel.”
Een kus volgde en toen lieten we elkaar los. Joline had Rob senior nog stevig vast, haar hoofd op zijn schouder. Toen ze elkaar loslieten zag ik haar ogen rood worden. “Dank je wel, lieve Pa. Voor al je goede zorgen al die jaren.” Hij kuste haar. “Wees gelukkig, moppie. Dat is alles wat ik wil.” Ook van Fred, Wilma, Lot en Margot werd hartelijk afscheid genomen. En wij knuffelden mijn Pa en Ma en vervolgens Rob Jr., Melissa, Ton en Clara.
“Tot overmorgen, ouwe piraat. Zorg je dat e een beetje uitgerust bent van het weekend? Ik wil niet dat een collega-teamleider zit te meuren in de baas z’n tijd!” Rob keek me doordringend aan. “Exact hetzelfde kan ik van jou zeggen, ouwe oliestoker. Met die rooie feeks naast je kunnen er zó maar gekke dingen in Berg en Dal gebeuren!” Melissa hoestte overdreven. “Weet ik niets van. Ik ben een onschuldig jong ding…”

Even later reden we de poort uit: de Volvo, de Mini en de Landrover van Fred. Met een dreun op de claxon nam Fred even later afscheid; hij sloeg af naar het noorden, de Volvo en de Mini naar het zuiden. “Zo, mevrouw Jonkman… Op naar ons eigen onderkomen. Weet je dat ik daar best wel zin in heb?” Joline knikte. “Ik ook, Kees. Lekker in ons eigen bedje slapen… In onze geluiddichte slaapkamer!” Ze knipoogde.
Een tijdje was het stil, zaten we in onze eigen gedachten. Tot Joline vroeg: “Wat doen we met Lot en Mar, Kees? Hoe denk jij er over?” “Als de dames een avond willen knuffelen, als ze iets willen leren… Prima, Joline. Maar wij gaan het ze niet vragen; ze moeten er zelf mee komen. En jij bent er bij, oké?” Joline knikte. “Da’s goed. En ik denk dat ze er zelf mee zullen komen. Misschien met rode wangen, maar…” “We zien het wel, meisje. Geen geintjes over maken als de meiden erbij zijn; we laten het op z’n beloop.” Een blond hoofd knikte naast me.
Even was het stil en toen zei ze: “Maar vanavond is van ons, Kees. Vanavond wil ik je bedanken voor een heerlijke huwelijksreis.” “Ik zie naar je bedankje uit, schat. Ik denk dat ik daar enorm van ga genieten.” Een brede glimlach was het antwoord. Eenmaal thuis laadden we de inhoud van de Mini en de Volvo in de lift. Joline drukte op de knop van de 9e verdieping en we zoefden naar boven. Toen de lift leegmaken en alles op de galerij zetten…

“Sjongejonge, wat een gesjouw…” Charlotte zuchtte diep. “Ik ga er nog eens over denken of ik wel wil trouwen, hoor. Best inspannend.” Joline keek haar aan. “Daar geloof ik helemaal niks van, Lot. Bovendien… Het leukste moet nog komen!” Ze gniffelde. “Kees?” “Wil een van jullie de deur even openmaken, dames? Ik heb zo meteen m’n handen vol.” Grote vraagtekens bij de zussen, tot ik Joline optilde. “Oh, wat romantisch!” gilde Margot. Joline glimlachte. Toen ik haar over de drempel droeg trok ze mijn hoofd naar zich toe en kuste me. “Dankjewel, lieve Kees.” In de kamer liet ik haar voorzichtig op de bank zakken. “Zo, lieve bruid. Heb ik je toch maar mooi over de drempel gedragen.”
Joline lachte. “Ja. En nu moet ik terug lopen om al die troep vanaf de galerij hierheen te slepen, zeker.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dat wil ik je niet aandoen. Bovendien hebben we daar personeel voor. Hebben de dienstmeisjes zich al aan je voorgesteld? Schat, dit zijn Charlotje en Margootje.” Beiden proestten het uit. “We missen daar wat dingetjes voor, Kees. Zwarte jurkjes en schortjes. En wij gaan écht niet jullie vakantiebagage van de galerij hier heen slepen hoor. Mogen jullie lekker zelf doen. Stond niet in de kleine lettertjes van de CAO.”
Mopperend liep ik de galerij op. “Wat een mentaliteit heeft dat personeel van tegenwoordig… Ik wil terug naar de 18e eeuw. Toen kon men de dienstmeisjes ten minste nog een pak rammel geven als ze er de kantjes vanaf liepen…” Spottend hoorde ik Lot achter me: “Je kunt het ook gewoon vragen, Kees. Wel netjes ‘alsjeblieft’ erbij.”
Ze pakte een weekendtas en Margot pakte er ook eentje. Ook Joline stak een handje uit door Balou mee te nemen en even later stond als het spul in de hal. “Zo dames, dank jullie wel. Als tegenprestatie zal ik een kop koffie zetten. Dan gaan we even rustig koffie drinken en pas daarna ruimen we die zooi op.” Tien minuten later zaten we lekker onderuit gezakt. Ik keek rond: het appartement zag er keurig uit! Er was gezogen en gestoft, geen rommel te zien, de post netjes gesorteerd: een stapel voor Joline en een stapeltje voor mij… “

Jullie zijn goed bezig geweest, dames. Het ziet er hier keurig uit, dank je wel.” “Dat is wel het minste wat we konden doen, Kees. We hebben hier drie heerlijke weken gehad.” Joline keek onderzoekend. “En de slaapkamer, meiden? Is die ook netjes?” Lot giebelde. “Volgens mij wel. Maar wie weet, hebben we toch nog een condoom over het hoofd gezien…” Margot stompte haar. “Stomme tut! Dat zouden we niet zeggen!” Ze giebelden. Joline keek me aan. “Mee, Kees. Dit riekt naar de misdaad!” Ze opende de slaapkamerdeur en gilde: “NEEE!!!”
Ik kwam overeind en liep achter Joline de slaapkamer in. Naast het bed, aan beide kanten: een vaas met rode rozen. Op het bed een hart van rozenblaadjes met daarin een mooie kaart met de tekst ‘Welkom thuis!’, ondertekend door Margot en Charlotte. De hele kamer geurde naar rozen. Joline stormde langs me heen de kamer in. “Gékke meiden!” Ze knuffelde ze bijna plat. “Ik zal het iets rustiger aan doen dames… Als ik zo tekeer ga als mijn echtgenote, blijft er niks van jullie over.”
Ik omhelsde ze samen en kuste hen op de wangen. “Dank jullie wel. Dit is heel lief van jullie, meiden.” Margot glimlachte. “Graag gedaan, Kees en Jo. Nogmaals: we hebben hier heerlijke weken gehad.” Charlotte voegde er droogjes aan toe: “En nee, niet alleen in de slaapkamer.” We schoten in de lach. “Nou, meiden, even rustig aan met alle toespelingen op jullie sexleven graag. We willen Kees toch niet in verlegenheid brengen?” “We zullen ons verder netjes gedragen, Joline.” Margot zei het met een spottend ondertoontje. “Kom, de koffie wordt koud. Zitten.”

Toen de kopjes leeg waren vroeg Charlotte: “Is er nog iets wat wij kunnen doen qua opruimen of zo?” Joline en ik schudden het hoofd. “Nee hoor. Behalve Balou even bezig houden. Dan ruimen wij de kleren wel op; gisteren hebben we alles al gewassen. Behalve onze danskleding en de kleren van vandaag is alles al schoon en gestreken. Er zijn nog wat levensmiddelen en nog wat schoonmaakartikelen, maar dat is zó gebeurd. Lekker blijven zitten, meiden. Of gaan studeren natuurlijk; professor van Weenen staat maandag weer paraat!” Margot trok Lot overeind. “Kom zus. We willen niet dat van Weenen ons telepatisch gaat uithoren, dus… aan het werk! Ehh… Lief echtpaar: Wij koken vanavond!” Ik stak een duim op. “Top, meiden! En nee, ik ga niet in de voorligsteun; we hebben nog steeds vakantie. Maandag gaat die regel weer in, niet eerder.”
De volgende uurtjes gingen rustig voorbij; Joline en ik werkten alle vakantiespullen weg; foto’s werden uit de camera’s en mobieltjes in de computer gezet en op datum gesorteerd en bij elke dag zette ik er een routebeschrijving en een kaartje van Google Earth bij. Joline bekeek het verwonderd en ik legde uit dat dit makkelijk was bij het samenstellen van een foto-album. “Want ik wil wel een mooi album van onze huwelijksreis maken, schat. Niet alleen maar een verzameling digitale plaatjes.” Daar was Joline het wel mee eens.

En rond vier uur waren we ook hiermee klaar. “Willen jullie nog wat drinken, dames?” “We komen er aan, Kees”, was het antwoord. Toen we aan de koffie zaten vroeg Margot: “Joline… Ga jij maandag weer mee naar Utrecht?” Joline knikte. “Natuurlijk. De vakantie is voorbij, dus moet er ook weer gestudeerd worden! Nou ja… nog twee weken, daarna bijna twee maanden geen college’s meer. En dan, dames, begint het echte werk: proefschrift schrijven en de voorbereiding op de verdediging ervan!” Twee meisjeshoofden knikten. “Ja. En dat is leuk. Lekker bezig gaan met de stof waar we in geïnteresseerd zijn!”
“En volgend jaar april sámen promoveren, meiden. We zullen professor van Weenen eens verrassen!” Lot lachte, maar keek even later serieus. “En moet jij niet studeren, Jo? Je bent er drie weken uit geweest..” Ik keek naar Joline: een brede glimlach gleed over haar gezicht. “Lot, ik heb redelijk wat vooruit gestudeerd. En ik wist welke college’s en lesstof de afgelopen weken op het rroster stond, dus tijdens de vakantie heb ik ook behoorlijk vaak de boeken geopend, hoor. En de laptop. Professor van Weenen zal mij écht niet vuur aan de schenen gaan leggen.”
Ze glimlachte liefjes. “En als hij dat wel doet, zal ik ‘m even vertellen dat ik gedurende de laatste drie weken regelmatig werd afgeleid. Dat schijnt toegestaan te zijn tijdens je huwelijksreis. En als hij het dan nóg niet snapt…” Ze giebelde. “… Dan laat ik hem wel wat foto’s zien.” Ze draaide de laptop zó dat de zussen op het scherm konden kijken. “Deze bijvoorbeeld…”

Op het scherm verscheen een van de foto’s die ik gemaakt had vlak voor onze vrijpartij buiten, naast de camper. Joline met een lieve glimlach in een wit topje, een wijde, rode rok, haar mooie benen een behoorlijk deel zichtbaar. Margot knikte langzaam. “Ja, daar zou zelfs professor van Weenen behoorlijk door afgeleid worden, schat ik zo…” Ze keek naar mij. “Hoe kon jij je concentreren op sturen als deze prachtige mevrouw naast je zat, Kees?”
Ik trok een serieus gezicht. “Als ze naast me zat terwijl ik aan het sturen was, had mijn lieve echtgenote meestal iets aan wat iets minder spectaculair was. Hoewel eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat die brede glimlach wél vaak aanwezig was. Iets waar ik overigens best blij mee ben. En ik weet dat het minder handig is om tijdens het rijden met een camper je teveel bezig te houden met een oh zo charmante bijrijster. Of een charmante chauffeuse, als Joline reed. We spaarden de wat amoureuze gevoelens meestal op tot de avond. Of de middag. Of het volgende verkeerslicht. Of welk ander tijdstip dan ook, als de camper maar stilstond. En voor de rest beroep ik me op m’n zwijgrecht. Meer bijzonderheden kunt u wellicht verkrijgen bij mijn echtgenote, maar ik weet niet of zij álle erotische details wil vertellen. De avond zou daar wel eens te kort voor kunnen zijn.”
“Macho!” klonk Joline’s stem naast me. “Je bent een enorme macho, Kees Jonkman. En een opschepper.” Ze gaf me een snelle zoen. “Maar gelukkig niet ten koste van mij, dat is dan weer lief.” Ik greep naar een oor. “Ik kijk wel uit…” De zussen lachten. Al bladerend door de foto’s en kletsend over de vakantie ging de avond snel voorbij.
En op een gegeven moment merkte ik dat ik een beetje inkakte. “Sorry dames, deze jongen begint slaap te krijgen. Als jullie nog willen blijven kletsen: prima, maar ik ren even onder de douche door en ga te bed.” Joline knikte. “Prima idee Kees. Meiden: morgen weer naar de kerk?” De zussen knikten. “Natuurlijk… Neem jij je bugel mee, Kees?” Ik aarzelde. “Ik weet niet of Greet speelt, Lot.” “Dan moet je haar nu bellen, Kees. En vragen of het zin heeft als jij je bugel mee neemt. Het kan nog prima, het is nog geen half tien.” Joline klonk vastbesloten.

“Oké schat…” Ik toetste het nummer van Greet in.
“Hé, mijn lastigste leerling belt me! Hoi Kees!”
Ik grinnikte. “Hallo Greet. Bel ik gelegen?”
“Als dat niet het geval was had ik niet opgenomen. Maar voor een majoor maak ik soms een uitzondering, Kees.”
“Tút. Joline en ik zijn weer in Veldhoven en wat ik vragen wilde: zal ik morgenochtend m’n bugel meenemen naar de kerk?”
Het was even stil, toe antwoordde ze: “Da’s goed, Kees. Wel iets vroeger komen dan, dan nemen we een en ander nog even door. Half tien in de kerk, kan dat?”
“Is prima hoor. Dan jaag ik de dames hier wat eerder uit hun respectievelijke bedjes. Half tien zijn wij er.”
“Mooi, Kees. Hebben jullie een fijne vakantie gehad?”
“Ja, heerlijk. Noorwegen en Zweden zijn prachtig. Maar dat vertellen we morgen wel. Komen jullie na de dienst lekker bij ons koffie drinken?”
“Goed idee! Even nazorg voor Joline verlenen. Zal ze wel nodig hebben…”
Ik hoorde Anita lachen op de achtergrond. “Bij nader inzien… Nee, jullie komen lekker koffiedrinken bij ons, Greet.”
“Prima, Kees. Tot morgen!”

Ik verbrak de verbinding. “Goed, bugel mee morgen. Wel iets eerder opstaan, dames.” Charlotte stond op. “Dan gaan we nú naar bed. Lekker op tijd slapen. Half negen ontbijten?” Ik knikte. Joline knuffelde Margot en Charlotte liep op mij af en omhelsde me. “We zijn blij dat jullie er weer zijn, Kees.” “Wij ook, schoonheid. Een campervakantie is leuk, maar thuis is heerlijk.” Margot loste haar zus af en van haar kreeg ik ook een lange omhelzing. Toen verdwenen de zussen naar hun kamers. “Gaat u mee, mevrouw Jonkman?”
Joline lachte ondeugend, maar bleef staan. Ik begreep de hint, pakte haar onder haar knieën en om haar schouders en droeg haar de slaapkamer in. “Lief, Kees…” Ze kuste me terwijl ik haar in haar armen had. “Schat… Ik hou van je!” Zachtjes liet ik haar op bed zakken. “Kom eens bij me, Kees.” Ik ging naast haar liggen en ze draaide zich op me. “Zal ik mijn bedankje even uitstellen? Je bent moe, dat zag ik net al.”
Ik kuste haar. “Je voelt me goed aan, Joline. Nu vrijen zou neerkomen op een vluggertje zonder voldoende aandacht voor jou… Wil ik niet.” Ik voelde haar lachen. “Wat is er, mevrouw? Waarom heb jij zo’n lol?” Ze zei liefjes: “Als ik de juiste kledingstukken aantrek is er wel zeker aandacht, hoor.” Ik kuste haar. “Ja. Maar niet op de goeie manier, laten we het daar maar bij houden.” Even lagen we nog te knuffelen, daarna joeg ze me van het bed af.
“Ga jij maar even lekker douchen, dan haal ik al die rozenblaadjes van het bed af. Lief van die meiden, maar om te slapen is het wat minder praktisch.” Ik kleedde me uit en sprong onder de douche. Heerlijk: koud – warm – koud. Ik was er nét onderuit, toen Joline de badkamer in kwam. “Kijk uit als je onder de douche stapt schat. Hij staat nog in standje Noordpool.” Joline knikte. “Dank je, Kees.”
Ze kleedde zich uit en ik keek genietend naar haar. Een prachtige, lange, blonde vrouw die zich zonder schaamte naast me uitkleedde. Toen ze zag dat ik naar haar keek, glimlachte ze. “Jij mag kijken, Kees. En genieten. Ik geniet ook van jou.” Ze gaf me een snelle kus en verdween in de douchecabine. “Brrr!!!” klonk even later, gevolgd door “Ahhh… dat is beter!” Ik pakte alvast een handdoek; als ze uit de douche kwam was ze koud. En jawel: even later klonk een gilletje toen ze de warme kraan uitdraaide. Tien seconden daarna stopte de douche en kwam ze rillend er uit. Ik wikkelde haar snel in het grote badlaken en droogde haar af.

“Lekker, schat. Dank je wel.” Ze trok een klein slipje en een nachthemdje aan. “En nu lekker in ons eigen bedje, Kees. En nu mág het officieel; we zijn zijn immers getrouwd?” Ik knikte. “Ja. Niemand die er iets op aan te merken heeft. Wij zijn nu een net gezinnetje. Hoeksteen van de samenleving en zo.” In bed kroop ze dicht tegen me aan. “Welterusten, lieve echtgenote. Neem me niet kwalijk als ik zo meteen weer lig te zagen.” Een lieve zoen volgde. “Als ik daardoor niet kan slapen maak ik je wel wakker. Gaan we leuke dingen doen. Maar ik denk dat ik ook zo vertrokken ben, Kees.” “Mooi, dame. Welterusten dan.” Nog een zoen, toen draaide ze zich om. En binnen een paar minuten sliep ik ook…

Zondagochtend: de wekker liep om acht uur af en ik ging er uit. Joline draaide zich nog even om. Even een schoon trainingspak aan, dan thee zetten voor de dames. En wat beschuitjes smeren. Tien minuten later: “Hé schoonheid! Een kopje thee en een paar beschuitjes van je eigen echtgenoot!” Joline kwam overeind. “Lekker Kees. Heb je Lot en Margot ook een kopje thee gebracht?”
“Nog niet. ik wilde eerst jouw goedkeuring hebben.” Joline snoof. “Die heb je. Schiet op, voor hun thee koud is.” Ik klopte bij de zussen op de deur.
“Lieve dames… Mag ik binnenkomen met een kopje thee en wat beschuitjes?” “Kom maar! Ontbijt op bed is hier altijd welkom!” Ik deed de deur open en zag twee heldere koppies boven het dekbed. “Zo, de dames zijn al behoorlijk wakker. Goedemorgen… Voorproefje van het ontbijt! Geniet ervan; over een kwartier staat het vervolg op tafel.” “Lief van je. Heeft Joline ook…” Ik knikte. “Natuurlijk. Die verwaarloos ik echt niet, hoor. Tot zo!”
Snel sloot ik de deur achter me; de dames hadden wel héél frivole nachthemdjes aan. Nogal doorzichtig; hun borsten waren compleet zichtbaar geweest. Dat meldde ik dan ook aan Joline en die lachte zachtjes. “Misschien zijn ze je aan het opwarmen, Kees. En ze hebben mijn toestemming; gisteren even over gesproken.” Ik keek blijkbaar wat moeilijk, want Joline trok me tegen zich aan. “Het mág, Kees. En ik ben erbij. Wordt het een avond zachtjes en voorzichtig knuffelen: prima. Wordt het een complete nacht wilde sex: ook goed, zolang zij en wij ervan genieten. Wederzijdse toestemming. Geldt ook voor de dames Bongers.”

Ik keek haar aan. “Die wilde nacht zie ik nog niet zo snel gebeuren, schat. Een avond rustig knuffelen…” Een lange zoen volgde. “We zien het wel, Kees. Ja, ze moeten er zelf mee komen, maar we gaan geen ‘nee’ zeggen, oké? En nu je thee drinken, daarna netjes aankleden. Pak met stropdas.”
Ik schudde mijn hoofd. “Geen stropdas. Blaast niet lekker. Te strak om de nek, schat. Ik doe wel zo’n dunne witte coltrui aan in plaats van een jasje.” Joline knikte. “Oké. Staat je ook goed. Moet je alleen niet morsen met je koffie…” Ze giechelde. Even later was ik bezig met het dekken van de tafel, toen ik hakjes achter me hoorde. “Hé, ik zie een echtgenoot met een lekker kontje. Daar ga ik eens misbruik van maken!” Ik draaide me om. Joline stond voor me in een strakke spijkerbroek met een blauwe blouse. Eén vlecht, over haar linkerschouder, gezicht subtiel opgemaakt.
“Hé, ik zie een echtgenote met mooie heupen… Die ga ik zoenen! Je ziet er weer heerlijk uit, schat. Ook in deze broek.” Ze glimlachte. “Ik heb maar geen rok aangetrokken. Héél slecht voor de concentratie van de heren die in de buurt zitten.” “Verstandig. Misschien ook wel verstandig vanwege het bezoek wat we krijgen. Greet of Anita zouden…”
Joline legde haar hand op mijn mond. “Niet zo slecht denken over je lieve bugeljuf en haar vriendin, macho. Dat zijn toevallig wel twee vriendinnen van ons.” Ze knipoogde. “Goedemorgen samen!” Charlotte en Margot kwamen binnen, in een mooie jurk: Charlotte felrood,Margot koningsblauw.
“Hé mooie meiden… Lekker geslapen?” Een dubbele knik. “Ja. En nu lekker ontbijten. Zin in!” Ze aten nu goed: drie bruine boterhammen, geen zoet beleg maar kaas, een bak muesli en een kop thee. En dat goede eten was te zien: in plaats van twee sprietige meiden zaten nu twee dames aan tafel bij wie de lichaamsverhoudingen prima waren. En ze keken ook op een andere manier de wereld in: zelfverzekerd. Joline viel het ook op. “Jullie zien er goed uit, meiden. Jullie haar is voller en glanst, jullie figuurtjes zijn nu een stuk vrouwelijker en bovendien: jullie ogen… Jullie hadden al mooie grijze ogen, maar met dat hele kleine beetje oogschaduw vallen ze meer op. Complimenten!”
“We zijn de afgelopen weken best wel verwend, Jolien. Niet alleen met lekker eten, maar ook met complimenten. Dan ga je vanzelf je best doen.” Joline keek serieus. “En weet je waarom ik jullie haren als eerste noemde? Als je slecht eet is dat als eerste aan je haren te zien. Dof en dun, ze vallen meer uit en ze zijn bros en kwetsbaar. Nu glanzen jullie haren mooi en jullie hebben nu een mooie volle kop haar. Maar binnenkort maar een naar de kapper om er een mooi model in te laten knippen.”

“Kapper? Nee, nooit meer!” Margot keek ronduit benauwd en Lot keek ook niet vrolijk. Joline fronsde. “Hoezo die angst voor een kapper? Je wilt je haar toch een beetje in model hebben? Ook ik ga om de twee maanden naar de kapper hoor. Dode punten er uit, een beetje slag er in, lekker wassen, een hoofdmassage… Je even laten verwennen. Heerlijk!”
Charlotte schudde haar hoofd. “De kapper in Groot-Ammers had voor ons maar één coupe: alles afknippen wat over het kraagje van de blouse kwam. Eén rechte lijn. En dat was het. En dan zagen we er weer een maand niet uit… Hij kon wel andere modellen knippen, dat zagen we vaak genoeg als we zaten te wachten. Maar hij had opdracht om ons zó te knippen en niet anders. Dus vandaar: geen kapper meer aan ons hoofd. Een staart of vlechten bevalt prima.”
Joline schudde haar hoofd. “Nee meiden. Een kapper kan je haar verzorgen. Goed wassen, de hoofdhuid even een poetsbeurt geven, dode punten eruit knippen, een slag in je haar zetten…” Beide zussen schudden het hoofd en Joline keek naar mij. “Kees, zeg jij er eens iets van.”
Ik wreef over mijn stekels. “Ik? Ik heb in deze geen recht van spreken, denk ik. Ik ben m’n eigen kapper, dankzij meneer tondeuse… Eén keer per twee weken er overheen met de middelste kam en ik kan er weer tegen. Goedkoper ook trouwens…”
Ik zag dat Joline haar ogen vernauwde, dus ik schakelde over.
“Dames, mijn lieve echtgenote heeft gelijk. Dat de kapper in Groot-Ammers de opdracht had om jullie te kortwieken, wil niet zeggen dat álle kappers zo zijn. Meneer en mevrouw Bongers hadden waarschijnlijk aardig wat invloed in het dorp? Nou, dan hadden ze de kapper dus ook in hun greep. Maar ik geef je op een briefje: als jullie samen met Joline hier naar haar kapper gaan, wordt er eerst uitvoerig besproken wat jullie wensen zijn voordat er ook maar één hoofdhaar gekrenkt wordt.” Joline knikte.
“Sterker nog: als je wilt maakt hij een foto van je en met behulp van een computerprogramma laat hij je op zijn laptop zien wat hij daar van kan maken.” Ze giechelde. “Ik heb dat de eerste keer gedaan toen ik hier naar de kapper ging; hij liet me een paar dingen zien… Ik heb me rot gelachen! Onder andere een fél paarse coupe met groene vlekken. Het zag er niet uit, maar hij verklaarde met een stalen gezicht dat er een paar meiden in het dorp dit wilden. Ik heb het toch maar braaf gehouden op: dooie punten er uit, wassen en een slag er in.”
“Eén van je zeldzame brave buien, meisje Jonkman”, zei ik droog. “Ja, en die slag er in kan jij ook krijgen als je wilt hoor”, bitste Joline terug. Toen keek ze de zussen weer aan. “Wij maken deze week een afspraak met de kapper, meiden. Een hele aardige vent en een vakman.” Ze haalde demonstratief een hand door haar haren. “Kijk maar.” De zussen keken elkaar aarzelend aan en ik boog me aar voren.
“Doén, meiden. Jullie zien er zo al knap uit; als jullie een leuk kapsel hebben moeten we de bewonderaars straks van het balkon méppen.” Ik keek op m’n horloge. “Kom, tafel opruimen, straks staan Greet en Anita hier. En dan moet de kamer wel opgeruimd zijn, anders krijg ik van m’n juf onder uit de zak. Ondertussen kijk ik m’n bugel even na.” Ik pakte het instrument uit de koffer en begon te controleren.
Joline zei smalend: “Jaja… meneer geeft de opdrachten, maar drukt zich van het huishoudelijk werk.” Ik draaide me om, zette de bugel aan m’n mond en blies. Hárd! Een hoge c knalde de kamer in. “Kéés! Laat dat!” Joline keek boos. “Doet pijn aan m’n oren… Je maakt je toeter maar schoon zónder die herrie, begrepen?”

Een kwartier later liepen we de kerk in. Anita was er al, die liep in de hal rond. “Hé… ons kersverse bruidspaar en hun chauffeuses! Welkom terug Joline.” Ze kreeg een knuffel. “En Kees…” Ik kreeg ook een omhelzing. “En meiden…” Ook Margot en Charlotte kregen een warme hug. “Voordat je verder gaat Anita… Ik moet me boven melden. Te laat is klappen krijgen.” Ze grinnikte. “Ik weet hoe het voelt, Kees.”
Ik liep de kerk in; die was nog helemaal leeg, op Greet na. “Goedemorgen, allerbeste wachtmeester van de Nato. Permissie om de machinekamer te betreden?” “Hoi Kees en ja, kom maar boven.” Ik klom de trap op. “We hebben niet zoveel tijd, Kees, dus meteen aan de slag gaan.”
Ze zette een partituur op de lessenaar. “Nun danket alle Gott" uit BWV 79. Zou dat lukken, denk je?” Ik knikte. “Heb ik op de muziekschool op geoefend. Maar da’s lang geleden, Greet. Nu nog even doornemen.” Ze bromde. “Je doet je best maar, majoor. Goed op mij letten voor de inzetten.” Ze trok wat registers uit en even later klonken de eerste maten uit het orgel.
Ze knikte met haar hoofd en ik viel in. Moeilijk was het niet; steeds één ‘muzikale zin’, daarna nam het orgel het weer over. Eén keer viel ik te laat in, wat een boze blik van de orgelbank tot gevolg had. De baspartij op het pedaal leek wel op een militaire mars: een monotone reeks van kwart noten, die de melodie prima ondersteunde.
Ik vond de baspartij echter wat ‘zwakjes’ met alleen een 8-voetsregister en trok voor de laatste twee ‘zinnen’ de 16-voets subbas er bij. Greet keek me verwonderd aan, maar speelde gestaag door. En aan het einde van het stuk knikte ze tevreden. “Prima, Kees. Maarre… Jij bent mijn leerling. Op een bugel. Wil jij je niet met de registratie van dit mooie orgel bemoeien? Dat is mijn vak. Heb ik zes jaar keihard voor moeten studeren!”
“Dat ‘keihard’ klopt wel aardig, Greet. Sjongejonge…” Een stem vanuit de kerk: de predikant. “Je doet tijdens de collecte maar oordoppen in, Johan.” Ze grinnikte. “En ik hoor dat Kees ook weer terug is van huwelijkreis… Welkom!” Hij lachte vriendelijk en ging toen weer terug, de hal in. Ik keek Greet aan. “Heb jij…” Ze schudde het hoofd. “Nee. Jullie charmante chauffeuses. Die hebben na de dienst vorige week een tijdje met Johan zitten praten, hoorde ik van Johan zelf. Hij weet nu ongeveer ook wat er aan de hand was met de meiden.”
Ik knikte. “Da’s goed, Greet. Want op godsdienstig gebied hebben Joline en ik niet zo veel te bieden, vrees ik…”
Ze keek plotseling fél.
“Je kletst uit je nek, majoor. Jullie hebben die meiden meer gegeven en laten zien dan menig kerklid. En dat geldt ook voor jullie ouders. Knoop dat in je oren, Kees.” Ze wees op de muziek. “En nu: dit spelen we na preek. Ik heb woensdag met Johan contact gehad over de orde van dienst; dit stuk leek me wel toepasselijk.”
Ze zweeg even. “En voor jullie, Joline en jij, ook. Of niet soms?” Ik knikte. “Ja. Zeker weten, Greet. Een heerlijke vakantie gehad. En ik heb zelfs nog gespeeld in een kerkdienst. Een hele mooie kerk in Bergen, Noorwegen. Een half uur voor de dienst naar binnen gelopen, praatje aangeknoopt met de organist en…” Ze schoot in de lach. “En toen was je ervan, Kees? Vertel eens: wat heb je gespeeld?”
Ik moest even nadenken. “Mr Shores trumpet tune en Festive trumpet tune van German. En het slotlied meegespeeld: ‘Eternal Father, strong to save’. Behoorlijk toepasselijk in Bergen, waar veel zeelieden wonen.” Ze knikte. “Ja. Maar dat spelen we vandaag niet, Kees. Ik begin met BWV 593-1, een Concerto in A-mol. Ja, van Bach, maar geïnspireerd door Vivaldi. Daarna de opening en het intochtslied is Psalm 149, vers 1 en 2. En je mag meedoen, als je wil.”
Ik grinnikte. “Gaat lukken. Maar wel even doornemen.” Ze knikte. “Het eerste couplet alleen orgel, het twee couplet mag jij meedoen oké?” We speelden de melodie en de 5e en 6e regel speelde ik staccato: alle nootjes los van elkaar. Aan het eind keek Greet me aan. “Da’s de eerste keer dat ik deze psalm zo hoor, Kees. Maar het heeft wel wat. Ik doe met je mee. Past goed bij de tekst over Gods volk wat danst.”
“Even kijken of we de gemeente ook aan het dansen krijgen, Greet.” Ze keek zuinig. “Dan moet je wel héél erg je best doen, meneer Jonkman!” We liepen de dienst nog even verder door, maar tijdens de liederen kon ik niet begeleiden. Of de bugel paste niet, óf ik kende het lied niet. “En die evangelische liederen zijn meer geschikt voor gitaar of zo… Ik heb er met het orgel ook moeite mee om daar chocola van te maken…”

Verder konden we niet kletsen; de eerste kerkgangers gingen al zitten. “Ik ren nog even naar beneden, Greet.” Ik liep de trap af. Nog even naar het toilet en trof Joline en de zussen in gesprek met de koster/beheerder. Een snelle zoen, en toen ging ik weer naar boven. Greet legde haar muziek goed. “Kun jij een paar bladzijden omslaan en registreren, Kees?” Ze gaf aan bij welke passages ik een register moest wegdrukken of juist uittrekken. “Gaat lukken…” Verder legde ze haar partituren naast zich neer op de orgelbank.
En om zes minuten voor tien maakte ze zich klaar. “Het stuk duurt 5 minuten en 40 seconden. Dan ben ik exact om tien uur klaar. Staat er ten minste geen ouderling te dringen om ook zijn zegje te doen…” Ze grinnikte en even later klonken de eerste drie maten van het stuk van Bach: indrukwekkend! Alsof ze wilden zeggen: ‘Hé daar, opletten!’ Gevolgd door een rustig deel, dan weer pittig… Ik genoot er van! Dusdanig dat ik te laat was met het omslaan van een blad. Een nijdige knik van Greet was het gevolg, maar ze speelde gewoon door, alsof ze de muziek voor zich had. Concentreren, Kees!
De rest ging gelukkig wel goed: registers te laat wegdrukken of uittrekken hoorde je natuurlijk meteen! Aan het eind van het stuk, Greet vertraagde al, kwam de kerkenraad naar binnen. En exact op het moment dat de ouderling achter de microfoon stapte, was het stuk afgelopen.
Ik stak m’n duim op naar Greet. “Prima timing, mevrouw Zwart!” Ze fluisterde terug: “Ja. Die van jou is voor verbetering vatbaar, majoor.”
Ik stak m’n tong uit en pakte de bugel. De ouderling sloot af met de woorden: “… en ons intochtslied is Psalm 150, vers 1 en 2.” Hij stapte achter de microfoon weg, gaf de predikant een hand en ging naar zijn bank. De gemeente ging staan en Greet speelde een kort voorspel, waarna de gemeente begon te zingen. Ik keek de kerk in: ondanks dat een deel van Nederland nu vakantie had, zat de kerk goed vol. Mooi!
Bugel aan de mond, ademhaling regelen… het 2e couplet begon en ik speelde mee. En tijdens de 5e en 6e regel, samen met Greet, inderdaad staccato. De laatste regels weer ‘gewoon’. Na het laatste accoord keek de predikant omhoog, naar de orgelgalerij.
“Dit is de eerste keer dat ik deze psalm zó hoor spelen, mevrouw Zwart. Ik weet niet of het volk Israël hierop zou kunnen dansen, maar ik had wél die neiging.” Gegrinnik door de kerk. De kerkdienst begon: zingen, bidden, twee Bijbellezingen en uiteindelijk: de preek. En ondanks dat ik nu meer verstond dan in Oslo, gleden mijn gedachten wéér weg. Om mezelf bezig te houden pakte ik de bugel en keek het instrument nog eens na.
Totdat Greet op haar orgelbank ging zitten en me wenkte. Hoe wist zij toch dat de predikant aan het afronden was? Toch eens vragen, want ik kon nog geen einde aan z’n preek ontdekken… Het ‘Amen!’ klonk voor mij dan ook zeer onverwacht. En twee seconden daarna zette Greet in. Fors. Met inderdaad de Subbas 16-voet op het pedaal. En die dreunde door de kerk. Toen ik inzette drukte Greet de subbas echter weg. Maar goed ook, anders zou het orgel de bugel behoorlijk overstemmen.
Bij het laatste deel, een herhaling van de laatste regels, kwam de subbas er echter weer bij. Als er mensen tijdens de preek in slaap waren gevallen… Nou, die waren nu wel wakker! Aan het einde van het stuk keken we elkaar aan: Greet had een grote smile op haar gezicht en ook ik was dik tevreden.
Een gebed volgde, daarna de collecte en uiteindelijk een slotlied wat in niet kende. Veel herhalingen, weinig feitelijke tekst. Niet aan mij besteed. De zegen klonk en daarna pakte Greet een ander muziekboek. Vivaldi, een van zijn vioolconcerten. Maar op het orgel klonk het ook wel mooi; Greet speelde het bijna dromerig, met hele lichte registers. De laatste noot hield ze lang aan, daarna was het even stil in de kerk.
Ik keek omlaag; een aantal mensen was blijven staan om te luisteren. “Dank je wel, Greet!” klonk er van beneden. Ze stak een duim op. “Kom Kees, koffie. Hebben we wel verdiend met al dat gedans…” Ze grinnikte. We pakten onze spullen in. “Overigens… Greet, hoe weet jij zo feilloos dat de predikant zijn preek aan het afronden is? Telkens ga jij een halve minuut voor hij ‘amen’ zegt, op je bank zitten. Hoe flik je dat?” Ze keek geheimzinnig.
“Dat is een afspraakje tussen Johan en mij. Hij gebruikt een codewoord. Hij heeft er drie. ‘tenslotte’, ‘uiteindelijk’ en ‘zodoende’. Die verwerkt hij ergens in z’n preek en dan weet ik dat ik nog twintig seconden heb om me klaar te maken.” “Aha… Slim bedacht!” Ze knikte. “De vorige predikant wilde er niet aan. ‘Je zorgt maar dat je wakker blijft, mevrouw Zwart!’ Ik heb er wel eens over gedacht om expres lang te wachten met spelen na zijn ‘amen’. Toch maar niet gedaan. Heb je alles? Mooi, naar beneden dan.”

Als laatsten kwamen we in de hal waar de koffie geschonken werd. De beheerder zag ons aankomen en schonk al in. “Hé harde werkers… alsjeblieft. Verse koffie.” “Dank je wel!” De predikant kwam naar ons toe. “Greet, Kees: dank je wel. En met name voor psalm 149, het tweede couplet.” Grees wees naar mij. “Een ‘geintje’ van meneer hier.” De predikant knikte. “Jullie mogen meer van dat soort ‘geintjes’ maken, Kees. Waar komt dit vandaan?”
“Ooit was ik met m’n ouders naar een andere kerk… Ik weet niet eens meer waar, maar daar deed de organist hetzelfde. Sinds die tijd hoopte ik tijdens elke kerkdienst op Psalm 149, en op dit muzikale grapje, maar werd steeds teleurgesteld. Nou ja… Dan zelf maar doen.” En met een blik naar Greet: “Gelukkig had mijn strenge bugeldocente er wel oren naar.”
Johan knikte. “Fijn dat die strenge mevrouw zo’n zwak momentje had.” Hij kreeg een por van Greet. “Bedankt jullie. En hebben jullie een mooi trouwfeest gehad? Ik heb wat opgevangen via de zussen Bongers…”
“Dan wéét je het antwoord al, Johan. Ja, we hebben een prachtige bruiloft gehad. En een heerlijke huwelijksreis. Naar Noorwegen en Zweden. Afgelopen donderdag teruggekomen.” “Da’s mooi, Kees. En… Als het aan mij ligt kom je hier elke zondag spelen. We hebben een prima organiste, maar een beetje variatie is ook fijn. Net als de zwager van Greet… Derk. Speelt ook prima.”
Ik keek een beetje benauwd en hij vervolgde: “Denk er eens over. Alleen maar Greet Zwart op die orgelgalerij is ook maar behelpen.” Greet begon te grommen.
“Kijk jij een beetje uit, dominee? Ga zo door en er gebeuren rare dingen in je kerkdienst! Ik kan je zomaar het woord ontnemen, denk er goed aan!”
Ik keek vragend en Greet legde uit: “In het orgel hangt een microfoon. Als die iets opvangt, wordt meteen de microfoon van de predikant uitgeschakeld.” Ze lachte Johan uit. “En da’s best wel prettig bij sommige predikanten. Dan hoort de gemeente en de mensen thuis hem ten minste niet overal overheen bléren…”

Ik greep in. “Voordat jullie hier in deze hal een robbertje liggen te knokken: ga je mee, mevrouw Zwart? Bij mij staat er een mooie cake te wachten. En neem Anita maar mee. Johan, dank je wel voor jouw inbreng in deze dienst.” Hij knikte lachend, gaf Greet nog een klap op haar schouder en liep naar een stel anderen toe. En wij liepen naar Joline, de zussen en Anita. “Dames… zullen wij ons eens richting huis begeven? Daar wacht er ook koffie, meteen plakje van Oma’s natte cake.” Een verwijtende blik van Joline volgde. Even later, in het appartementencomplex zoefden we in de lift naar boven. “Buiten zitten?” vroeg Joline en we knikten. Ik klapte de tuinstoelen en de tafel uit en we zaten lekker in het zonnetje.
Margot kwam met de koffie en even later Charlotte met de cake. “Tenslotte hebben wij een uur op ons krent gezeten; Greet en jij hebben hard gewerkt!” “Ja, hard was het zeker…” zei Antia droogjes. “Zeker die fantasie op ‘Nun danket alle Gott’. Ik had de neiging om mijn handen voor m’n oren te houden.”
“Watje… Kan ik me een keertje lekker uitleven, begint mijn liefje te miepen.” “Nou Anita, je was niet de enige, hoor. Wij hadden die neiging ook wel een beetje.”Joline keek Greet en mij gemeen aan. “We zullen jullie nog eens trakteren op een stukje Bach… Barbaren!” Greet keek verontwaardigd.
Al kletsend ging de tijd snel voorbij, tot Anita op haar horloge keek. “Zeg Greet, wat dacht je ervan om eens naar huis te gaan? Het is hier gezellig en zo, maar ik heb morgen vroege dienst in het ziekenhuis. Om vijf uur gaat de wekker.” Greet knikte. “Ja. Wij gaan ervan tussen. Kees: voor donderdag geen huiswerk; ik wil, samen met Hendrik en Wendy, een paar stukken instuderen. Laat je maar verrassen.” Ik knikte. “Samen met Hendrik en Wendy? Gezellig!”
“Nee majoor, niks ‘gezellig’. Keihard werken, denk er aan.” We namen afscheid en even daarna reed de auto van Greet de parkeerplaats af.

“Een mooi stel”, zei Margot zachtjes en Charlotte knikte instemmend. We ruimden de tuintafel af. “Zullen we binnen gaan zitten? De wind steekt op.” Joline keek rond. “Goed plan, schat. Het wordt wat frisser. Volgens mij duurt het niet zolang of het gaat behoorlijk plenzen.” Tuinstoelen werden ingeklapt en vastgezet en even later sloot ik de buitendeuren. En langzaam maar zeker werd het buiten donkerder. De wind trok aan en een uur nadat Greet en Anita vertrokken waren plensde het. De zussen zaten op de bank te lezen; Joline en ik op de stoelen er tegenover. Joline studeerde, ik was wat mails van DT aan het doornemen. En sufte langzaam een beetje weg. Ik legde de laptop opzij.
“Even de ogen dichtdoen meiden. Ben een beetje duf.” “Goed plan, Kees.” Joline legde een hand in de mijne. “Of wil je even op bed slapen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Ik zit hier prima.” Langzaam zakte ik weg; hoorde wel wat er in de kamer gebeurde, maar mijn lichaam was helemaal ontspannen. Lekker doezelen…
Op een gegeven moment hoorde ik Joline zachtjes zeggen: “Meiden, ik heb er met Kees over gesproken… Hij wil best met jullie knuffelen, maar jullie moeten er zelf mee komen en jullie geven de grenzen aan. En van hem moest ik er bij blijven…” Charlotte zei zachtjes:
“Natuurlijk blijf jij erbij, Joline. Jij bent onze beschermengel. Stel dat Kees weer eens uitbarst…” “Dat doet hij niet. ten minste niet tegen jullie. We hebben goede gesprekken gehad tijdens de vakantie en ik heb hem uitgelegd waar jullie behoefte aan hebben: een vent die niet voor z’n eigen genot gaat of de macht, maar eentje die jullie laat voelen dat je mooi bent, jullie lief vindt… En een heel veilig gevoel geeft.”
Charlotte humde zachtjes. “Ja. Dat gevoel wat ik had toen ik met Kees danste, een paar dagen voor jullie bruiloft. Heerlijk.” Ik hoorde Joline zachtjes lachen. “Precies. En denk er aan: jullie bepalen wanneer. En ik ga me even omkleden. Ik denk dat meneer mijn echtgenoot dat wel kan waarderen als hij wakker wordt.” Ze liep zachtjes de slaapkamer in. Ik was blij dat ik m’n benen over elkaar had geslagen; tijdens het gesprek was er in ieder geval één lichaamsdeel wakker geworden: mijn paal was hard.
De zussen praatten zachtjes met elkaar. “Weten we het zeker, Lot?” “Ja schat. Als er één man is met wie ik zou willen vrijen en die ik helemaal vertrouw is hij het wel.” “Ik ook. Maar we doen het samen hé?”

Verder zeiden ze niets; ik hoorde hen zacht zoenen. En ik keek wel uit om nu te laten merken dat ik wakker was. Na een paar minuten rook ik Joline’s parfum. Haar parfum wat ze meestal op deed als we gingen vrijen: een lichte, wat zoetige geur. “Hé lieverds… Als Kees wakker wordt, ziet hij vier hele mooie benen. Ik weet niet of hij zich dan kan beheersen.” Ze lachte zachtjes. “Kom er dan bij, Joline. Dan ziet hij er zes. Dan weten we zeker dat hij zich niet kan beheersen.” “Jullie zijn lief. Maar dat wist ik al…”
Door mijn oogharen kon ik drie mooie vrouwen zien zoenen. Tijd om ‘wakker te worden’, Kees. Voordat ze… Ik gromde, rekte ik me uit en sloeg op m’n been. “Au… Poot slaapt.” Ik deed m’n ogen open en zag Joline tussen de zussen zitten; de armen om elkaar heen. “Zo… is meneer weer bewustzijn?” Ik knikte. “Dat gaat best snel als er drie mooie dames tegenover me zitten. Kan ik best van genieten.” Charlotte boog zich wat voorover. “Dat begrijpen we. En daar willen wij het ook eens over hebben. Onder het genot van een glaasje wijn.”