Het voelt inmiddels alsof ik in een kermisattractie zit waar geen einde aan komt. Amper twee etmalen terug was het bij Lafayette mijn enige zorg om Sarah en Belle eerlijk om beurten te neuken. En zie me nu, geboeid op de achterbank, terwijl we in een colonne van vier grote zwarte geblindeerde suv’s met een bloedtempo door de geopende hekken van ‘The White House’ scheuren. Na het hek gaan de twee suv’s voor mij met in een daarvan Rachel Robertson, de dochter van de Amerikaanse president, rechtdoor naar de hoofdingang.

Wij slaan linksaf, rijden een afrit af en komen terecht in een parkeerkelder. Als we stilstaan word ik via twee automatische schuifdeuren meegevoerd naar de meest deprimerende en afgetrapte gang die ik ooit zag, met links en rechts kantoren waar mannen en vrouwen zitten te werken of te praten. De meesten hebben vanwege de warmte momenteel geen jasje aan en velen van hen dragen een wapen onder hun oksel. Aan het einde van de gang word ik opgesloten in een kamertje, gaan mijn handboeien af en dat was het dan, denk ik, mijn avontuur met de dochter van de Amerikaanse President.


Door de molen

Inmiddels is het twee uur in de nacht en zit ik hier al een uur te wachten, het lijkt alsof ze me in mijn sop willen laten gaarkoken. Ik ben bekaf van deze gekke dag met eerst de ontmaagding van Rachel, daarna lang en veel seks, een stevige wandeling, weer seks, de ‘ontvoering’ door de sheriff en tot slot de in een apart compartiment opgesloten eenzame vliegreis naar Washington, met als anticlimax dit kale kamertje in de kelder van ‘The White House’. Het is hier ook nog eens warm en benauwd en uiteindelijk sukkel ik in slaap, mijn hoofd steunend op mijn armen op de tafel.

Ik word gewekt door een vrouw in een donker pak, zo’n typisch secret service outfit die ze hier allemaal dragen. Ze zet een koffie voor me neer en steekt meteen van wal: ‘Cathy Dupree. Sorry Mr. De Jong dat het even duurde, het kostte wat meer tijd dan we dachten om uw antecedenten te checken. Vertelt u mij om te beginnen eens, wat was nou precies van plan met de dochter van onze president.’ Huh? Van plan met Rachel? ‘Nou, … ehm, ik was met haar niks van plan eigenlijk. Zij was het die me opzocht, vraag het maar aan haarzelf en aan die bewaker Joe die ook in de jet zat. Daarna kregen we samen het idee om te vluchten en zo kwamen we op Mount Diablo terecht. That’s all…’

Nou ja, zo simpel als ik het vertel kan het blijkbaar niet zijn. Alle vragen van de vrouw lijken erop gericht te zijn om een complot bloot te leggen, en nou snap ik wel waarom het zo lang duurde, want ze weet alles maar dan ook echt alles over mijn leventje van de laatste jaren in Amsterdam, Praag en Stockholm. Vooral Tessy moet het ontgelden, alsof ze zomaar de dochter van een voormalige KGB-er zou kunnen zijn, twee uur lang zaagt het mens me door tot ik geen pap meer kan zeggen. Gelukkig liet ze wel nog enkele keren koffie en ook ’n keer wat sandwiches brengen, anders was ik allang opnieuw onder zeil geweest.

Dan ineens, tot mijn verbazing, slaat de vrouw haar mappen met papieren dicht, meldt ze dat we klaar zijn, bedankt ze me en brengt ze me met een lift een aantal verdiepingen omhoog. We komen uit in een hal van een heel ander kaliber, groot, in mooie kleuren geverfd met prachtig meubilair. Daar word ik opgevangen door iemand die er uitziet als een kamermeisje en zij brengt me naar een kamer pal naast de lift, wijst me de bijbehorende badkamer, vraagt of ik nog iets zou willen nuttigen en als ik nee schudt wenst ze me een knikje goedenacht. Ik kan het even echt niet meer bevatten, ineens ben ik vanuit die kale toestand beneden in een luxe-omgeving terecht gekomen. Helemaal bizar is dat mijn reistas al is uitgepakt en mijn bezittingen netjes zijn neergelegd in een kast. Ik kleed me uit, poets mijn tanden, neem snel een douche en duik dan naakt het bed in. Ik kan me niet herinneren dat ik vervolgens ook maar één seconde wakker heb gelegen.

First things first

Ik word wakker als het al licht is en doordat er iemand naast me komt liggen: ‘Goodmorning Luky’ klinkt het dan. Rachel, krijg nou wat! Als ik haar, nog half in slaap, eerst verward en dan stomverbaasd aan kijk giechelt ze: ‘hebben ze je érg doorgezaagd?’ Dat kan je wel zeggen ja en dan pas voel ik me voor het eerst boos worden over deze hele toestand waar ik in terecht ben gekomen: ‘had je me niet even kunnen waarschuwen of zo?’ ‘Wanneer dan?’ vraagt Rachel, ‘vooraf toen er nog niks aan de hand was? Je vertellen dat ze niemand vertrouwen, alle mensen bij me weg jagen of uithoren tot ze een ons wegen? Zou je dan zijn meegegaan? Bovendien, ik had het dit keer echt niet verwacht dat dit zou gebeuren…’

Als ik niks zeg gaat ze door ‘Sorry lieve Luke’, tegelijk drukt ze zich tegen me aan en geeft ze me kusjes op mijn mond en wangen. Natuurlijk zakt mijn boosheid dan weer en vergevingsgezind trek ik haar nog wat steviger tegen me aan, waarna we bijpraten over wat er gebeurde. Eenmaal hierboven belde Rachel meteen haar moeder, die met airforce-1 net was opgestegen van een bezoek aan Canada. Ze was dus nog maar net onderweg en zei ook niet veel te kunnen doen omdat dit voor de beveiliging van de First Family nou eenmaal standaardprocedures zijn. Rachel moest er maar op vertrouwen dat het goed kwam en dat ik onschuldig zou blijken.

Dus had ze in de buurt van de hare deze kamer in orde laten maken en dan, giechelend: wist je dat Nancy Reagan hier ooit haar werkkamer had?’ ‘Ohw, nou’ reageer ik, ‘ik lig liever niet naast de geest van zo’n oude dame, geef me maar liever een andere.’ Maar als ze me dan vertelt dat een van de Obama-dochters hier ook sliep heb ik er alweer vrede mee. En dan serieuzer: ‘is dit de verdieping waar jullie wonen?’ Rachel knikt en legt vervolgens uit hoe het hier in elkaar zit, dat dit het centrale deel van The White House is. Het begint met de Secret Service die in het souterrain zit. Nou ja, dat ik heb ik dus gezien en beleefd. Rachel gaat verder, dat de begane grond en eerste verdieping grote ontvangstzalen en eetzalen bevatten die voor staatsaangelegenheden worden gebruikt. Op de verdiepingen daarboven zijn nog wat kantoren en woont de First Family en dan zijn er natuurlijk de East- en Westwings, waar de bestuurskantoren zijn en het Oval office voor de president.

‘En hoe weet jij nou dat Nancy Reagan hier haar werkkamer had?’ vraag ik. ‘Nou, ik geloof dat hier in het hele gebouw wel honderddertig kamers en zalen zijn en van iedere ruimte is precies bijgehouden wie daar ooit gebruik van maakte. In mijn kamer sliep bv. het dochtertje van Kennedy.’ Het maakt me wel even stil, al die Amerikaanse geschiedenis in dit huis. Maar dan dient zich de werkelijkheid weer aan, in de vorm van dit mooie meisje dat tegen me aan ligt en duidelijk klaar is met kletsen. Na het oppeppen van mijn mind is ze nu met haar hand zeer succesvol een heel ander lichaamsdeel van me aan het wakker maken. Door mijn ballen te strelen en mijn pik te bewerken met kleine kneepjes, weet ze in no time mijn meeste bloed die kant op te krijgen.

Op een gegeven moment tilt ze het dek omhoog en als ze dan ziet dat mijn paal hard en trillend van verlangen naar ons gericht gereed staat is daar weer dat leuke giecheltje van haar en trekt ze snel haar nachthemd uit. Voor ik het besef ligt ze al snel daarna lijf aan lijf op me, beweegt ze wat met haar kontje tot ze m’n neukgerei in de juiste positie heeft en schuift zich er dan over heen. Ze was er blijkbaar aan toe want ze voelt superglad en warm terwijl ze mijn paal in zich neemt en ze stopt pas als ik helemaal in haar zit, wat ik voel als haar gespannen kutlipjes daar beneden de wortel van mijn neukstam omklemmen. Ze is zó strak, ik moet me echt concentreren om niet spontaan klaar te komen. Rachel ziet het aan me en houdt zich even in om me te laten wennen en me tijd te geven mijn volle ballen tot rust te manen.

‘Hmm Luky, hier begon ik net aan gewend te raken en toen was ik je bijna alweer kwijt. Ik laat je voorlopig niet meer gaan hoor’ murmelt Rachel zachtjes in mijn oor. Ohw, nou, wie is hier eigenlijk ontvoerd, word ik nou gevangen gehouden of zo? Ik zie wel, first things first, nu wil ik eerst dit meisje neuken. Met mijn handen op haar billen stimuleer ik haar zich op en neer te gaan bewegen en al gauw is het genieten geblazen zoals ze zich op mijn pik uitleeft en ik gelijktijdig haar lichaam over het mijne op en neer voel gaan. Haar tepels staan van het wrijven over mijn lijf stijf op haar tietjes en ik heb geen idee of ze het erom doet maar het voelt heerlijk zoals ze die harde puntjes over het vel van mijn borstkas op en neer laat krassen. Zachtjes streel ik haar rug en haar billen, neem die af en toe vol in mijn handen en kneed ze even, streel haar dan weer over haar rug tot in haar haren, masseer genotvol door haar roodblonde krullen heen haar hoofdhuid , friemel aan haar oorlelletjes wat ze heel lekker vindt, en zo maar door.

Rachels eigen wereldje

Ze was er blijkbaar aan toe want al na een minuutje of vijf is het zo ver dat Rachel klaar komt en ik stimuleer haar haar orgasme zolang mogelijk vast te houden, door haar terwijl ze op me ligt te kreunen en zuchten met kleine stootjes door te neuken. Als ik voel dat het voor haar bijna over is draai ik me met haar om en is het mijn beurt om haar te neuken. Ik wil haar palen, hárd nemen, ze heeft nog wel een kleine straf van me te goed. Ik spreid haar stevige en toch zo girly-karatebenen tot langs haar schouders, zodat ze open en haar kutje naar me toe reikend voor me ligt. Vervolgens steek ik me in één keer diep in haar, ik spiés haar, wil met mijn pik het liefst haar volledig voor me openliggende lijf zó ver penetreren dat ik hem er boven weer uit zie komen. Dit meisje maakt me onaards geil en dat maakt dat ik haar ontzettend graag totaal wil bezitten.

Met grote blauwe ogen kijkt ze me aan, ze ziet me en toch ook weer niet, alsof ze in haar hoofd een filmpje heeft waar ze naar kijkt. Op dit soort momenten heeft dit meisje iets heel geheimzinnigs, alsof ze er is en toch ook weer niet. Ik begin te beseffen dat dat misschien wel een soort afweermechanisme is om in moeilijke omstandigheden nog een beetje een eigen leven te hebben.
Terwijl ik haar door paal kus ik Rachel, ik wil haar ook in haar hoofd bij me hebben en als ik dan vraag wat er is krijg ik weer contact: ‘Kweenie, je doet een beetje gemeen, ik ga dan even weg, lijkt het wel’ is haar antwoord. ‘Dat deed ik ook toen pap en mam vaak ruzie hadden, als pap dan zei dat hij het leven in dit glazen huis niet aan kon.’

Ik dacht al zoiets. Meer liefdevol neuk ik haar verder, dit meisje heeft het een en ander achter de rug en heeft daardoor al vaak genoeg straf. Na een tijdje ga ik op mijn knieën zitten tussen haar benen en til ik haar onder haar billen op, tot ze in een gespannen boogje tegen me op staat. Terwijl ik me in en uit haar blijf bewegen kan ik nu ook goed haar tietjes bewerken en haar buik en benen strelen, die zo lekker gespierd zijn door haar karatetraining.

Doordat ik mijn pik steeds weer langs de bovenzijde van haar vagina stuur wordt Rachel daar behoorlijk geprikkeld en als ik dan met mijn duim ook haar klitje bewerk, komt niet veel later haar orgasme weer opgang. Voor mij is dat het signaal om het nog even vol te houden, pas als ik zie dat haar orgasme wegebt zet ik er nog een extra tempo in en niet veel later pomp ik haar vol met mijn zaad, dat in mijn ballen alweer ernstig opdringerig was. Met een kreun laat ik me op haar vallen en zo liggen we nog lang, genietend van de warmte van elkaars lichaam, uit hijgend, af en toe kussend en een lief woordje fluisterend.

Mevrouw de President

Het is tegen negen uur als we opstaan en ons samen douchen. Het is alweer goed warm en Rachel trekt daarna alleen weer een slipje en haar nachthemdje aan, waardoor ik ook min of meer automatisch alleen een boxer en een T-shirt aantrek. Een tikje underdressed maar dat zal hier dus wel kunnen.
Aan de overkant van de hal is een kleine eetkamer waar ze volgens Rachel iedere morgen een buffet klaarzetten voor de first family en hun gasten, luxe hoor, het heeft toch ook wel voordelen hier. Als we binnenkomen zit er al een vrouw in een badjas en met een handdoek om haar haren met alleen een koffie voor zich een stapel kranten te lezen. Pas als ik Rachel op haar af zie stormen om haar te huggen besef ik dat het haar moeder is en herken ik haar van de kranten, ‘the President of the USA’.

Ze hebben elkaar blijkbaar een hele tijd niet gezien want ze nemen er behoorlijk de tijd voor. Dan is het zover dat Rachel me aan haar moeder voorstelt en als ik even later tegenover de machtigste vrouw van de wereld sta, heb ik acuut last van een verlegenheid die ik anders nooit voel. Terwijl ik haar de hand schud stel ik me voor: ‘Luuk de Jong, aangenaam, mevrouw de President.’ ‘Juist,’ reageert ze, ‘jij bent dus de jongeman zijn die volgens mijn beveiligers mijn dochter ontvoerde.’ ‘Mum, je moet hem niet plagen hoor, dit hier is allemaal al erg genoeg voor hem.’ Dan lacht ze breed en zegt: ‘nou jongen, je bent in ieder geval meteen goed doorgelicht, ik las zojuist hun verslagje over het interessant leventje dat jij tot nu toe leidt.’ Ik heb echt geen idee wat ik moet zeggen en kan alleen maar knikken en zeggen ‘valt wel mee, mevrouw de President.’

Rachel weer: ‘Mummie!’ ‘Oké Luke, volgens mijn dochter plaag ik je en dat zal ik niet meer doen. Welkom in ons nederige stulpje. En zeg maar ma’am, net als iedereen hier.’ Ik knik en zeg: ‘dankuwel mevrouw de President’ Weer dat lachje van haar: ‘het is dus Ma’am, okay Luke? En ga nou maar wat te eten halen, jongelui’ en alsof we er ineens niet meer zijn duikt ze weer in de stapel ochtendkranten.
Bij de buffettafel fluister Rachel: ‘je moet je niks van haar gedrag aantrekken hoor, ze is nou eenmaal een tikje bazig en ook gewend om mensen snel te beoordelen’. Oké, dat snap ik wel, met al die mensen die van alles van haar willen, zij liever dan ik. ‘

Al gauw zitten Rachel en ik naast elkaar aan dezelfde tafel als haar moeder te eten en omdat die verdiept blijft in haar kranten praten we zachtjes over hoe het nou verder gaat met ons. ‘Voel je er voor om hier een paar weken te blijven? ‘vraagt Rachel me dan. ‘Ik vind het fijn met jou en omdat ze me hier nou vanwege al die bedreigingen weer opsluiten zou ik jou graag bij me hebben.’ Ik hoef daar niet lang over na te denken, ik heb ergens anders nog geen verplichtingen of afspraken, Rachel is een leuk meisje, de seks met haar is super en aan dit oord kan ik ook wel wennen. Dus knik ik ja, waarna ik een volle zoen van haar op mijn lippen krijg. En als je het mij vraagt doet haar moeder maar of ze leest want op ditzelfde moment zie ik een klein lachje bij haar.

Niet veel later gaat Rachel even naar het toilet en vraag ik: Ma’am, zou ik ook een krant mogen?’ Ze schuift er een paar naar me toe en zegt dan: ‘zal jij voorzichtig zijn met mijn dochter? Ze heeft het moeilijk en ze kan er niet veel meer bij hebben.’ Een beetje beduusd knik ik, maar vraag haar dan toch: ‘hoe bedoelt u dit eigenlijk? Zij heeft míj uitgezocht hoor en ik vind haar lief. Wat wilt u nog meer dan?’ De president aarzelt even, dan: ‘…ehm, weet je Luke, Rachel is niet van porselein en kan best wel wat hebben. Maar in deze wereld hier is het niet altijd makkelijk in te schatten wie je kan vertrouwen en daar heeft ze het al een tijdje heel moeilijk mee. Wat ik dus bedoel is dat ze je vertrouwt en ik vraag je of je daar zuinig op wilt zijn.’

Ik knik, natuurlijk, begrepen, en meteen is het gesprek ook klaar want dan is Rachel er weer. Als ze naast me neerploft vraagt ze: ‘en Luke, heeft mum toen ik weg was je zoals ze altijd doet nog snel even streng toegesproken?’ Haar moeder en ik schieten tegelijk in de lach en allebei knikken we eerlijk ‘ja’. Vanaf dat moment is het ijs gebroken, we praten nog even wat, maar als dan haar personal assistent haar hoofd om de deur steekt verdwijnt Rachels moeder haastig voor weer een lange drukke dag. Rachel stelt de nog jonge vrouw aan me voor als Conny en na een kortaf knikje is ook zij verdwenen. Ze lijkt me een bitchy type en Rachel reageert dat haar moeder dat ook wel nodig heeft, om iedereen wat van zich af te houden.

Een bijzonder tweeling

Later die ochtend geeft Rachel me een rondleiding en het is indrukwekkend zo groot als het hier is. Ze hebben het dan wel over het ‘Witte Huis’ maar ze zouden het beter het ‘Witte Kasteel’ of zo kunnen noemen, zo’n formaat heeft het wel.
Het meest bijzondere vind ik de bioscoop, waar regelmatig films voor de first family en hun naaste medewerkers worden gedraaid, vaak nog voordat ze gereleaset zijn. Dat brengt me op het idee me binnenkort te laten voorstellen aan de chief-operator, die moet vast bijzondere contacten hebben in het filmwereldje.

Dan, als ze ziet dat het elf uur is, zegt Rachel: ‘ohw Luke, kom, we moeten naar de Musicroom, want Jeffrey en Joaney zitten daar vast al te wachten.’ Ze had het eerder vanmorgen al over hen, ze zijn als een broer en zus voor haar. Hun moeder is de vicepresident en ze groeiden min of meer tijdens alle campagnes samen op. Ook waarschuwde Rachel me dat ze allebei bi zijn en er best wel vreemde gewoontes op na houden.
Nou ja, veel vreemder kan het allemaal niet meer worden dus ik zal wel zien…


Dankjewel dat je dit verhaal leest! Hierna volgt er nog één deel.
X. Zazie