Meng je in de heksenketel die Maastricht carnaval is en geniet van alles wat op je afkomt. De uitdaging bestaat erin om je door 11 verschillende mannen (of vrouwen) op je mond te laten zoenen in 11 verschillende kroegen of op 11 verschillende plaatsen. Uiteraard laat ik aan jou over in hoeverre jij je lippen op elkaar houdt over- en tijdens deze uitdaging.

Alaaf!

---

"Kom poes," Kristof, voor de gelegenheid gekleed in Elvis-kostuum, slaat zijn arm rond mij en trekt me mee het carnavalsgewoel in.
Bijna iedereen is verkleed, velen in uitbundige kostuums.
Ik voel me onzeker. Ik dacht dat ik zou opvallen, maar met mijn roze pruik en glitterjurkje zie ik er eerder gewoontjes uit. Had ik dan toch moeten kiezen voor de soldaten-outfit die ik eerst wou aandoen?
"Je ziet er beeldmooi uit", fluistert Kristof me toe. Het lijkt wel alsof hij mijn gedachten kan lezen.
Iedereen heeft plezier.
Zelf ben ik wat sipjes. Ik neem een slok van mijn biertje en probeer uit alle macht een beetje vrolijk te doen. Om dat voor elkaar te krijgen, moet ik mijn opdracht uit mijn hoofd zetten, want ze hangt als een molensteen om mijn hals. Vandaag wil ik uitbundig zijn, geen verantwoordelijkheden voelen en niet denken aan wat er allemaal zou kunnen of zal gebeuren.

Met 11 verschillende mannen kussen... Het klinkt makkelijk, maar de werkelijkheid is dat ik in heel mijn leven nog maar met een vijftal mensen gekust heb. Zelfs de verplichte drie kussen op de wang tijdens verjaardags- of eindejaarsfeestjes laat ik liever aan mij voorbijgaan. Bovendien kan ik enkel maar denken aan wat er mis kan gaan: dronkaards die van de gelegenheid profiteren om meer te proberen. En wie gaat hen tegenhouden?
Ik vervloek mezelf omdat ik toegestemd heb, maar er is geen weg meer terug.
"Als je wilt, kunnen we die hele opdracht gewoon vergeten."
Ik kijk Kristof even aan. "Is dat wat je wilt?"
"Het gaat erom hoe jij je erbij voelt, Leen. Ik merk dat je veel stiller bent dan anders. Je hoeft dit niet te doen, dat weet je toch? Niemand gaat kwaad zijn achteraf."
Ik leg mijn hoofd op Kristof zijn schouder.
"En hoe voel jij je erbij? Wil jij wel dat je vrouw gekust wordt door vreemde mannen? Doet dat je niks?"
Kristof zijn ogen vernauwen zich. Hij trekt me dichter tegen zich aan.
"Daar heb ik eigenlijk nog niet over nagedacht."
Volgens mij heeft hij dat wel. Want welke man wil zijn vrouw nu in de armen van een vreemde zien?
"Laten we gewoon van de stoet genieten, dan zien we daarna wel, ok?" zeg ik uiteindelijk.
"Prima. Vergeet niet dat ik de hele tijd bij je blijf. Er zal niks gebeuren wat je niet wilt, dat beloof ik je."
"Je bent lief," glimlach ik.
"Jij bent liever," antwoordt Kristof.
"Dat kan niet," reageer ik gevat.

Ik draai me mijn gezicht naar het zijne, zijn ogen kijken me liefdevol aan. Alles om me heen stopt en staakt. Ik grijp de voorkant van zijn jasje beet en trek hem naar me toe.
"Kusje? Dan heb ik er in ieder geval al eentje van de elf gehad."
Zonder zijn antwoord af te wachten, sla ik mijn armen om zijn hals en kus ik hem, zo hevig dat ik het tot in mijn tenen voel.
"Hé, stop daarmee. We hebben ook gevoelens!" Hoor ik plots naast me.
Wanneer ik opkijk zie ik een volledig in het roze verklede man lachend naar me kijken.
"Waarom, wil je ook een kusje?" Ik denk aan het lijstje dat ik moet afwerken.
"Nee," lacht de guitige kerel. "Dan vermoordt mijn vrouw me." Hij wijst naar de dame die naast hem loopt. Die lacht me vriendelijk toe.
"Gelukkig maar," zegt Kristof wanneer de twee in de massa verdwenen zijn.
"Hoezo, ben je toch jaloers?" Ik geef hem een speelse por.
"Op 11 verschillende plaatsen, weet je nog? Deze zou niet geldig geweest zijn."
"Oh..." Ik staar sip voor me uit. Ik besef dat deze uitdaging wel eens moeilijker zou kunnen uitvallen dan eerst gedacht.
Kristof lacht. "Misschien moeten we eerst een aantal zaken afspreken."
"Wat dan?"
"Een kus moet minimum vijf seconden duren. Ik kies de mannen. En als er iemand weigert, telt het mee als kus maar moet je als straf een biertje drinken.”
En dan begin ik te tellen. Tien biertjes op een paar uur tijd, is dat haalbaar of niet?
"Je moet wel moeite doen," onderbreekt manlief me. "Anders kunnen we ons evengoed in een café te pletter gaan drinken." Weer schijnt hij mijn gedachten te lezen. “Maar eerst de stoet, ok?” (nvdr de Boonte Störm Mestreech, zoals ze dat hier zeggen)

Omdat er in de omgeving van het Vrijthof, de aankomstplaats, er geen doorkomen meer aan is, wandelen we richting Kesselskade. Daar vinden we een leuk plaatsje van waaruit we een ideaal zicht hebben op het hele gebeuren.
Een uurtje later ben ik mijn hele opdracht opnieuw vergeten en kijk ik naar een groepje dansende dino’s net als een kind naar een snoepwinkel zou kijken. Ook Kristof is vrolijk. “Dat kinderlijk enthousiasme van jou werkt aanstekelijk.”
Ik steek mijn tong naar hem uit.
“Volgens mij ben je er helemaal klaar voor.”
Mijn gezicht betrekt. “Waag het niet mijn feestvreugde te bederven!” waarschuw ik hem.
“Ik zou niet durven,” reageert manlief.
Dan buigt hij zich naar me toe en fluistert: “Zie je dat koppel daar?”
Ik draai mijn hoofd. Iets verderop staan twee oudjes de stoet te volgen, ik schat ze allebei een stuk boven de tachtig. Mijn mond vliegt open. “Dit kan je niet maken!”
“Waarom niet?”
“Die twee zien er zo gelukkig uit, ik wil hen niet storen.”
“Je hoeft het niet, weet je nog. Je mag ook in het café achter ons wat bier gaan halen voor ons.”
En onmiddellijk snap ik Kristof zijn motieven. “Dus je zoekt gewoon iemand die voor jou drank gaat halen? Wel vergeet het maar!” Ik stap op het ouder koppel af.
“Mag ik jullie even storen?” spreek ik de vrouw aan.
“Jazeker, meisje,” reageert die in een typisch Limburgs accent.
“Ik vroeg me af of jullie me zouden willen helpen.”
“Geld hebben we niet.”
“Dat hoeft ook niet,” glimlach ik. Ik vind het tweetal nu al charmant.
“Maar zie je die mislukte Elvis daar?”
De vrouw knikt.
“Hij zei me net dat ik blij mag zijn met hem als man. Want dat ik de charmes niet meer heb om iemand te verleiden.”
“Dat is gemeen.” De vrouw werpt een boze blik op Kristof.
“Dat vind ik ook. Daarom vroeg ik me af… of ik je man even mag kussen? Om hem jaloers te maken.”
“Kind, kan je dan niet beter iemand van jouw leeftijd nemen?”
“Ik vind jullie een prachtkoppel, vandaar.”
“Nou, jij moet het weten. Van mij mag het.”
Ik zie dat de oude man nog iets wil zeggen, maar wanneer ik zijn schouders met mijn twee handen vastpak, zwijgt hij. “Vijf seconden, ok?” zeg ik. En dan druk ik mijn mond op die van de man. Ik voel hem onder mij verstijven. Ik begin in gedachten af te tellen, terwijl ik probeer mijn mond niet te veel te bewegen. Ik wil niemand een hartaanval bezorgen, vooral mezelf niet.
“Voila!” Ik verbreek de kus. “Merci allebei en geniet nog van jullie zondag.” Ik probeer het zo gewoon mogelijk te laten klinken.
“Wacht even, meisje, misschien is er iets wat jij voor mij kan doen.”
“Oh, is dat zo?”
“Ik heb nog nooit met Elvis gekust.”
Ik schiet in de lach. “Ga je gang.”

“Dat zet ik je betaald!” Reageert Kristof achteraf nadat de oude vrouw net niet haar tong in zijn mond heeft geramd. Ik lig krom van het lachen. “Oh, ik vind het nu al een geslaagde namiddag.”
“Ik heb dringend alcohol nodig om de smaak weg te spoelen.”
“Doe niet zo dramatisch, Kristof. In ieder geval weet je nu wat ik moet doorstaan.”
“Jij hebt ervoor gekozen, ik niet,” bromt manlief.
Ik rol even met mijn ogen.
“Weet je, ik zal je een biertje gaan halen, maar op één voorwaarde.”
“En die is?”
“Dat ik in het café zelf een man mag uitkiezen.”
“Prima…”

Even blijf ik bij de deur van het café staan en laat ik mijn blik over de mensen dwalen. Mijn ogen blijven rusten op een stoere bink die gekleed is in een piratenoutfit. Het is duidelijk dat hij zich een paar dagen niet geschoren heeft. Maar dat stoort niet, integendeel. De beginnende baardgroei accentueert zijn scherpe kaaklijn. Zijn haren steken warrig onder zijn piratenhoed uit. Mooi is hij niet, maar hij heeft een karakterkop. Iets wat me triggert.
Onderweg naar de toog blijf ik naast hem staan.
“Ay ay kapitein,” groet ik hem.
De piraat draait zijn hoofd om en kijkt me recht aan.
“En heb je de goudschat al gevonden?”
De man knippert even met zijn ogen.
“Ik weet het,” begin ik uit zenuwachtigheid te ratelen. “Het is niet echt een geschikte openingszin.”
“Je bent de vijfde al die het me vraagt.”
“Oops.”
Even valt er een stilte.
“Een goudschat heb ik niet, je kan beter een andere piraat zoeken.”
“Ik... ik wil geen geld.”
“Wat dan wel?”
“Ik wou je een biertje trakteren.”
“Pardon?”
“Een biertje?”
De man fronst zijn wenkbrauwen.
“Ik... euh… ik wil wel iets in ruil.”
“Ah zo… En wat wil je van mij?”
“Een kus.”
De hoeken van zijn mond krullen een beetje omhoog. “Je gaat wel heel direct op je doel af.”
Ik schud mijn hoofd. “Het is niet wat je denkt.”
“En wat denk ik dan?”
Mijn gezicht wordt knalrood.
“Ik weet niet. Ik bedoel er niks mee. Ik wou gewoon eens gek doen.”
“Gek doen?”
“Het is carnaval, weet je. Geen verplichtingen.”

Er verschijnt een grijns op het gezicht van de man. “Ok dan…kom maar op met die kus.”
Het duurt even tot zijn woorden tot me doordringen.
“Ik euh…”
“Of durf je niet meer?”
De man komt dichter bij me staan. Even laat hij zijn vingers langs mijn armen glijden. Mijn keel lijkt wel dichtgesnoerd.
“Jawel,” mompel ik. “Maar alleen een kus, ok?”
“Ik wacht.”
Ik adem even diep in en pak dan met mijn handen het hoofd van de man vast. Ik druk mijn lippen op die van hem. Ik proef een mengeling van bier en een kruidige, mannelijke smaak. Niet slecht, denk ik. Maar dan voel ik hoe hij zich dichter tegen me duwt. Paniek overvalt me.
“Ho ho, ophouden.”
Ik duw de man van me af. Die kijkt me verhit aan.
“Gewoon een braaf kusje, had ik gezegd.”
De man grijnst. “Ga je ineens preuts doen?”
“Het moet leuk blijven,” mompel ik. Ik draai me om en snel het café uit.
“En mijn biertje?” Hoor ik achter me.

“He liefje, wat scheelt er?” Kristof kijkt me met een bezorgde blik aan.
“Die vent greep me vast! Hij wou meer dan enkel een kus.”
“Was dat niet te verwachten?”
“Hoezo?”
“Een kus is het meest intieme dat je iemand kan geven, het is de belofte voor meer. Normaal dat die man zo deed.”
Ik kijk Kristof met open mond aan.
Die pakt me stevig in zijn armen vast. “Snap je het nog altijd niet, liefje? In feite is het heel simpel. Ofwel leg je de tegenpartij uit wat de bedoeling is, net zoals je met dat ouder koppel deed. Het resultaat is een preuts, veilig kusje. Ofwel ga je ervoor, stop je met nadenken en geef je je volledig in die kus. Wat volgens mij de bedoeling is van je dare.”
Ik schud mijn hoofd. “Dus je vindt het ok dat je vrouw met vreemde mannen kust? Het doet je helemaal niks?”
Kristof haalt zijn schouders op. “Natuurlijk doet het me iets.”
“Maar?”
“Ik vind het best leuk om je zo te zien.”
“Je bent gestoord.”
“Niet meer dan jij.”
“Ik kan toch niet zomaar iemand kussen?”
“Daar had je veel eerder over moeten nadenken, liefje, toen je deze uitdaging aanvaardde. Maar het is nog niet te laat. We kunnen er mee stoppen en genieten van ons carnavalsuitstapje.”
“En wat wil jij Kristof?”
“Dit is iets wat je zelf moet beslissen.”

Wanneer we even later een ander café binnenstappen, wijst Kristof naar een man aan de toog. “Er zijn drie categorieën mannen,” fluistert hij in mijn oor. “De dromers, de getrouwden en de opportunisten.”
De man aan de bar behoort duidelijk tot de laatste categorie. Hij heeft een ruig uiterlijk met scherp gesneden kaaklijn en een gespierde borst. Maar het is vooral zijn zelfingenomenheid die weerzinwekkend is. Hij gedraagt zich als een bullenbak, iemand die pakt wat hij wil hebben, zonder rekening te houden met anderen.
“Die ga ik echt niet kussen,” lach ik.
“Dan moet je een biertje drinken,” knipoogt Kristof.
“Nog 7 te gaan”, zucht ik.

Wanneer ik even later een slok neem van mijn drankje, sluit ik even mijn ogen. Ik zucht.
Kristof kijkt me glimlachend aan. “Je moet de knop in je hoofd omdraaien.”
“Denk je dat het zo makkelijk is?”
“Tuurlijk. Je moet het zien als een soort machtspelletje. Je versiert iemand, draait hem rond je vinger. En dan, bwam, hou je er mee op en laat je hem op zijn honger zitten.”
“Is dat niet gemeen?”
“Dat noemt ‘spelletjes spelen’, dat doen veel vrouwen.”
“Ik niet.”
“Dat siert je.”
“Slijmbal. Heb je soms iets nodig?”
“Een kus misschien?”
Ik steek mijn tong uit.
“Weet je, het hele carnavalsgebeuren, eigenlijk is dit de perfecte setting voor een kus-uitdaging.”
“En waarom is dat?” Ik begrijp er steeds minder van.
“Een carnavalsoutfit houdt iedereen op afstand. Het belooft niks meer dan een namiddag vol drank en feest. Een korte onderbreking van het echte serieuze leven. Dit wil zeggen: niemand gaat het je kwalijk nemen als je je vandaag anders gedraagt als anders.”
Ik drink mijn bier uit en zet het glas met een luide klap op de toog. “Genoeg gefilosofeerd, tijd voor wat actie. Op naar het volgende café.”

Tijdens het naar buiten gaan, knal ik tegen de duivel aan. Of iemand die verkleed is als duivel.
“Au!” roep ik.
“Sorry sorry,” excuseert de man zich. Heb je je pijn gedaan? Kan ik het goed maken?”
“Ja dat kan,” glimlach ik. “Met een kusje.”
De man staart me even naan. Het grootste deel van zijn gezicht gaat schuil achter een masker, maar zijn mond heeft volle lippen. Hij is duidelijk uit zijn lood geslagen. Hij lacht nerveus. Het geluid komt diep uit zijn keel. Dan doet hij met zacht ritselend kostuum een stap op me af. Even voel ik de voorkant van zijn pak langs mijn borst schuiven wanneer hij zich vooroverbuigt. Hij is totaal op me gefocust. En dat boeit me. Ik sla mijn ogen niet neer, integendeel, ik blijf hem recht aankijken. Dat ik zijn gezicht niet kan zien, maakt het mysterieus. Mysterieus en anoniem.
Ik haal diep adem. “Klaar?” Piep ik.
“Ja hoor.”
Hij legt een hand tegen mijn wang en heft mijn hoofd. Een huivering gaat door me heen.
“Niet doen.” Resoluut pak ik zijn hand weg van mijn gezicht.
“Ik dacht dat je een kus wou?”
“Gewoon een kus, niks meer en niks minder.”
“Ok dan.”
Hij bukt zich naar voor en duwt zijn mond op die van mij. Het voelt fout. Ik kan nauwelijks de neiging onderdrukken me van hem los te maken. Maar ik hou vol. Ik begin te tellen tot 5. Dan duw ik me ruw van hem af.
“Bedankt,” mompel ik. Ik draai me naar Kristof om, neem die zijn hand vast en samen lopen we van de man weg. Die roept ons iets toe, maar ik hoor het niet meer.

“Dat ging goed, niet?” Kristof lacht me toe.
Ik schud mijn hoofd. “Niet echt leuk, deze uitdaging. Ik blijf het maar akelig vinden.”
“Dan blijft er maar één optie over, liefje. Er mee stoppen en genieten van het carnaval. Ok?”
Langzaam knik ik ‘ja’. Ook al voelt het als een mislukking, hier wil ik echt niet mee verder gaan. Het voelt gewoon verkeerd.

Twee uur later

“Kristof, ik wil nog niet naar huis.”
Met een blik die een normaal mens meteen het zwijgen zou hebben opgelegd, trekt Kristof me mee richting uitgang.
“Ik vind het heerlijk wanneer je zo onmogelijk doet. Dat windt me op.” Fluister ik.
Met een ruk draait manlief zich om waardoor we bijna neus tegen neus komen te staan.
“Ik doe dit voor je eigen bestwil. Je hebt veel te veel gedronken.” Veelbetekenend trekt hij zijn wenkbrauwen op.
“Je bent onuitstaanbaar, weet je dat?”
Met een ruk trekt Kristof me tegen hem aan om me op te eisen.
Even bied ik weerstand tegen zijn onverhoedse aanval en probeer ik me los te trekken.
Dan duwt hij ruw zijn mond op de mijne. Hard, dwingend en genietend. Zodra ik zijn lippen proef, ben ik verkocht. Ik zucht zacht, totaal vergeten dat ik me midden in een druk café bevind. Met mijn handen woelend in zijn haar, druk ik me dichter tegen hem aan.
Net wanneer ik me helemaal aan hem wil overgeven, maakt hij zich los. Gelukkig maar, want anders waren we misschien horizontaal op een tafel geëindigd.
Mmmm, mijn blik is wazig, mijn lippen zacht en een beetje gezwollen. Hoog tijd om te vertrekken.
Glimlachend neemt Kristof me bij de elleboog en leidt me naar buiten. “Waren de mannen die je vanmiddag gezoend hebt ook zo goed?” vraagt hij grijzend.

---

Meer weten over dit verhaal?
Benieuwd naar het verdere verloop?
Abonneer je dan op de nieuwsbrief door me een mailtje te sturen met de melding "nieuwsbrief". Mijn email adres vind je in mijn profielpagina.