Het Dagboek

Dit verhaal is gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen. Om vele, vooral privacy redenen, zijn zaken veranderd. Namen, plaatsen en tijdstippen kloppen niet met de werkelijkheid. Toch klopt de strekking van het verhaal nog steeds.

Dit is eigenlijk niet geschreven als een seksverhaal maar ik vond dat dit toch zo’n verhaal is. Daarom is het begin vrij lang en er komt geen seks in voor. Toch is dat stuk nodig om het hele verhaal te begrijpen. Op pagina 3 komt de seks pas voor het eerst in het verhaal.

“Wat is dat nu voor hobby?” zeggen mijn vrienden als ik hen vertel wat mijn hobby is. Urbex, of te wel Urban Exploring. Ik wandel veel en graag en het liefst op plaatsen waar weinig mensen komen. Het is heerlijk om over een oud industrie terrein te lopen en daar rond te kijken in en om de oude gebouwen. Er is van alles en nog wat te zien. Je kan vaak nog zien wat daar ooit is gemaakt.

Het kan een oude kolenmijn zijn maar ook een weverij. Ik ben een een verlaten autofabriek geweest en in oude bunkers. Ook in oude huizen, ziekenhuizen en zelfs een verlaten gevangenis ben ik binnen geweest. Op het internet is daar voldoende over te vinden dus zal ik daar hier niet verder op in gaan. Ik wil wel graag één bezoek bespreken. Een oud landhuis van een ooit rijke familie.

Via via had ik gehoord van een oud landhuis ergens midden in een bosrijk gebied. Dat huis zou nog helemaal ingericht zijn alsof de bewoners er zo uit gelopen waren. Het ligt op privé terrein waar zelden of nooit iemand komt. Dat zijn de dingen waar ik graag naar toe ga. Er zijn wel twee heel belangrijke regels waar ik me aan moet houden. Als je zo’n plek bezoekt mag je daar niets vandaan meenemen behalve herinneringen en foto’s. Je mag ook niets achterlaten behalve je voetstappen. Daar heb ik me altijd aan gehouden, in dit geval niet helemaal.

Het was lastig om te vinden maar na veel zoeken heb ik dat landgoed en het huis gevonden. Via allerlei kanalen heb ik geprobeerd om met de eigenaar(s) in contact te komen maar dat bleek nagenoeg onmogelijk. Het was alsof die hele familie van de aardbodem is verdwenen. Na een paar maanden heb ik het opgegeven en ben ik naar die plek toegegaan.

Ondanks de “verboden toegang” borden ben ik toch het terrein op gegaan. Het mag niet maar het kon niet anders. De wandeling door het bosgebied was al iets op zich. Allerhande paadjes, deels overgroeid, met kronkels en verborgen plekjes. Aan het einde van enkele paadjes stonden kleine houten huisjes. Je kon er op 10 meter afstand van staan zonder het te zien. Ik kon niet in die huisjes kijken want de deuren waren dicht en ik kon niet bij de ramen aan de achterkant komen vanwege de enorme braamstruiken die daar groeiden. Zo te zien was dat zo ontworpen en aangelegd.

Helaas was het duidelijk dat hier al heel veel jaren niets meer aan onderhoud was gedaan. Overal had de natuur weer bezit genomen van de paden en de grasvelden. Het lijkt een zooitje maar eigenlijk is het er fantastisch. Er komen planten en dieren voor die elders zeldzaam zijn. De eerste keer dat ik daar was heb ik alleen over het terrein rond gelopen en genoten van al het moois. Ik heb honderden foto’s gemaakt van de planten en dieren die ik er tegen kwam. Ook waren er heel veel mooie doorkijkjes en landschapjes. In totaal ben ik in een half jaar tijd 7 keer daar geweest en steeds alleen in de tuin en het park rond het huis. De 8ste keer ben ik het huis binnen gegaan. Ook dat was een avontuur op zich.

Het is een groot huis zodat ik onmogelijk alles in één dag kon bekijken. De volgende dag ben ik weer terug gegaan en heb de rest van het huis bekeken. Het grootste deel van het huis was inderdaad nog alsof de bewoners net weg waren. Er stond nog afwas op het aanrecht. Op een tafel lag een krant van 13 december 1973. In een slaapkamer stond een kast met daarin kleren van een vrouw. Een kinderkamer stond nog vol met speelgoed, en zo verder. Het was een heel bijzonder iets om daar rond te kijken.

Helaas was er naast het huis een fikse boom omgegaan. Die boom had het huis geraakt waardoor het dak was beschadigd en een raam op de bovenverdieping was vernield. Dat leek al een heel poosje geleden te zijn en weer en wind hadden hun “werk” gedaan. De kamer achter dat raam was flink beschadigd en de kamer er onder had veel waterschade. Jammer maar het is niet anders.

Het zou een poosje duren voordat ik er weer naar toe kon omdat ik andere plekken ging bezoeken. Deze mooie plek moest ik dus even achterlaten.

Op het internet had ik een tijd gezocht naar de eigenaar(s) van dat landgoed maar dat was niet gelukt. Ook heb ik vragen gesteld in een dorpje een aantal kilometers er vandaan. Men vertelde mij dat er verschillende verhalen rond gaan over wat daar allemaal gebeurt is, of zou zijn. De mensen die ik heb gesproken wisten het alleen van de verhalen die hun ouders of grootouders hen verteld hadden. Als ik die verhalen moet geloven is daar het nodige gebeurt waar ik rode oortjes van kreeg. Wat er met de eigenaar is gebeurt wist niemand mij te vertellen. Zelfs de naam wist men niet precies. Ik heb diverse namen gekregen maar die verschilde nog al van elkaar, wat was de juiste?

Op een avond zat ik weer achter de computer toen ik een e-mailtje kreeg. Het was van iemand die zeker is dat ze de eigenaar kent. Meer ga ik daar hier niet over vertellen want ik wil niemand in problemen brengen.

Natuurlijk heb ik contact met die persoon opgenomen en kwam ik in contact met de eigenaresse van het landgoed. Het bleek een oude vrouw te zijn die al heel lang in een verzorgingshuis woont. Zij had tot begin 1974 in dat huis gewoond maar door lichamelijke problemen kon dat niet meer. Ze was nu een oude vrouw die lichamelijk nog steeds problemen had. Geestelijk was ze echter nog heel goed bij de tijd.

Zo gebeurde het dat ik op een avond bij die mevrouw aan tafel zat en met haar in gesprek kwam. Ik liet haar veel foto’s zien die ik daar gemaakt had. Die mevrouw vond het aan één kant prachtig maar ze vond het wel heel erg jammer dat alles zo in verval was geraakt. Het is een lang gesprek geweest en die mevrouw vroeg me of ik de volgende avond weer wilde komen, ze had nog zo veel te vertellen.

De volgende avond hebben we weer lang gepraat. Inderdaad is er het nodige gebeurt in dat huis en af en toe kreeg ik rode oortjes. Maar de meeste van de verhalen die ik in het dorp te horen had gekregen waren of helemaal fout of zelfs verzonnen. Ze had geen directe familie meer. Ze was zelf kinderloos en haar zus had maar één kind gehad. Die jongen leefde ook al niet meer en zij wist niet of hij kinderen had. Ook van haar mans kant was er geen directe familie meer. Hij was enig kind van zijn ouders. Of er verder weg nog familie was wist ze echt niet en ze wist ook niet hoe ze dat kon uitzoeken. Op zich vond ze dat ook niet zo belangrijk maar er was wel iets wat ik voor haar zou kunnen doen.

Ze had jaren lang een dagboek bijgehouden. Dat boek moest nog in dat huis liggen en zij zou het graag terug hebben. Ze vroeg me of ik dat boek voor haar wilde halen. Ze heeft een briefje geschreven waarin ze mij toestemming gaf om het terrein te betreden en het huis binnen te gaan. Op die manier zou ik alle tijd hebben om dat boek te zoeken en kon niemand mij van dat terrein sturen. Helaas kon ik niet direct de volgende dag voor haar op zoek gaan maar ik beloofde haar zo snel mogelijk te gaan.

Twee weken later had ik een paar dagen de tijd en ben weer naar het landgoed gegaan. Eerst heb ik me op het locale politiebureau gemeld en vertelt wat ik ging doen. Daarbij liet ik het briefje lezen. De agent vertelde dat er al een melding was geweest dat er iemand op het terrein had rondgelopen. Het was privé terrein dus mocht dat niet. Het kostte wat moeite om te verifiëren dat het briefje echt van de eigenaar was maar dat lukte uiteindelijk ook. Nu wist de politie dat ik daar met toestemming liep dus hoefden ze niet in actie te komen als er weer een melding kwam. Ik moest wel melden als ik weer weg ging.

Een half uur daarna liep ik over de eens statige oprijlaan. Her en der lagen afgewaaide takken en het onkruid stond zowat een meter hoog. Nu ging ik het huis binnen via de hoofdingang wat een special gevoel gaf. De mevrouw had me precies verteld waar haar dagboek zou moeten liggen. Toch bleek het lastiger te zijn dan ik dacht om die plek te vinden. Uiteindelijk vond ik dat boek of boeken eigenlijk. In totaal 4 boeken lagen in een speciale bergplaats van dat huis. Had ik niet geweten waar en waarnaar ik moest zoeken zou ik het nooit van z’n leven hebben gevonden. Natuurlijk heb ik foto’s gemaakt van de zoektocht.

Ruim een week later zat ik weer bij die mevrouw aan tafel en overhandigde haar de boeken. Ze was er heel blij mee. Ze wilde ze allemaal doorlezen en daarna moest ik ze lezen. Dan zou ik haar verhalen beter begrijpen, wat er daar gebeurt is en waarom.

Het was meer dan een half jaar later dat ik een berichtje kreeg van die contactpersoon over de eigenaresse van het landgoed. Die mevrouw was heel vredig in haar bed ingeslapen. Ze was 98 geworden en had de afgelopen maanden een heel fijne tijd gehad. De dagboeken die ik voor haar uit het huis had gehaald hadden haar een fijne tijd gegeven. Ze had er dagelijks in zitten lezen en was steeds in een zeer goed humeur. Haar lichamelijk problemen leken steeds minder een probleem voor haar te zijn en ze voelde zich weer de dame van weleer. Ze had bij testament de dagboeken aan mij nagelaten en het landgoed met huis, aan de gemeenschap. Ze zou het fijn vinden als het park weer in ere zou worden hersteld en opengesteld voor iedereen. Het huis was in niet al te beste staat dus of restauratie wel mogelijk zou zijn was de vraag. Het was aan de gemeenschap om dat te bepalen.

Een paar dagen later ben ik de boeken wezen ophalen. Mijn contactpersoon vertelde mij dat ze die mevrouw heel lang niet zo gelukkig had gezien als de laatste maanden. Ze bedankte me dat ik die boeken was gaan halen. Ze vertelde ook dat zij nooit een letter had gelezen in die boeken Ze was heel nieuwsgierig maar respecteerde de wens van die mevrouw dat niemand ze mocht lezen. Nu ben ik weer thuis en heb hier vier oude, dikke dagboeken van een vrouw uit het midden van de vorige eeuw. Wat zou daar allemaal in staan?

Voor in het eerste boek lag een briefje. Het was van die mevrouw en aan mij gericht. Ik moest de boeken lezen en ze hoopte dat ik niet te slecht over haar zou denken. Zij en haar man hadden namelijk een beetje losbandig leven geleid op dat landgoed. Als ik het boek gelezen had zou ze het fijn vinden als ik het zou verbranden. Ze kan het natuurlijk niet tegen houden maar ze vond het niet zo’n fijn idee als alles openbaar zou worden gemaakt. Met dat in m’n achterhoofd ben ik gaan lezen.

Het dagboek begint veel eerder in de tijd maar dat is voor dit verhaal niet belangrijk. Ik begin op het punt waarop dit landgoed in het spel komt. Om alles leesbaar te houden schrijf ik het in mijn woorden neer maar probeer ik het in de trant van toen te houden. Regelmatig laat ik wel eens iets weg of verander het (een beetje). Vooral namen en andere identificeerbare dingen laat ik weg of verander ik als het niet anders kan.

Twee namen zal ik vast noemen. De oude mevrouw heb ik de naam Rosalinde gegeven, vaak afgekort tot Roos. De zoon van de eigenaar van het landgoed was de man van Rosalinde, hem noem ik Jerom. Rosalinde en Jerom zijn al bijna een jaar een paar en enkele dagen voor de eerste datum die ik hier noem had Jerom haar ten huwelijk gevraagd. Hij had haar vader eerst om toestemming gevraagd en die gekregen. Roos was nog erg jong toen Jerom haar ten huwelijk vroeg, nog net geen 18!

12 januari 1940.

Het is een verrekt koude dag en er ligt flink ijs. Jerom neemt me voor het eerst mee naar zijn ouderlijk huis. Het kostte me nogal wat moeite om mijn ouders zo ver te krijgen dat ik mee mocht. Kom op zeg, we zijn al verloofd en ik zal echt niet zo maar met hem het hooi in duiken (hi hi hi).

We komen op het station aan waar de koets voor ons al klaar staat. In de gesloten koets is het best behaaglijk, de koetsier heeft een kleine stoof onder de bank gezet.

Tijdens de rit zit Jerom met zijn hand onder mijn rok. Gelukkig heb ik een strakke onderbroek aan en kan hij er niet met zijn hand bij. Nog niet Jerom, nog even wachten……

13 januari 1940.

Heerlijk geslapen. Gisteren na aankomst in het huis eerst met zijn ouders gepraat. Er gelden de volgende regels….. Ja, het is wel goed. Die regels zijn er om overtreden te worden. Hi hi hi.

Vanmorgen al vroeg kwam Jerom op de kamer. Hij kroop bij me in bed en begon me overal aan te raken. Ik werd er knap warm van hem maar we mogen “het” nog niet doen! Ik heb het beloofd aan mijn ouders en die belofte wil ik houden. Ik wil geen kind krijgen voor ik getrouwd ben.

OOOO die vingers van hem. Ik kan hem niet weerstaan en laat hem toe om mij met zijn vingers binnen te dringen.

Tijdens de volgende dagen schrijft Roos vrij weinig in haar dagboek. Slechts een paar kleine dingen maar vrijwel niets over wat ze daar de hele dag deed of deden..

27 januari 1940.

Terug naar huis. Een heerlijke tijd gehad op het landgoed. Jerom is een goede en heerlijk minnaar. Gelukkig heeft hij mijn wens gerespecteerd en is hij niet in me geweest. Dat wil niet zeggen dat we niet van elkaar genoten hebben. In de tuin rond het huis zijn allerlei paadjes waar je onzichtbaar bent. Er zijn zelfs een paar geheime kamertjes. Volgens Jerom spelen zijn ouders daar regelmatig en ook het personeel weet ze af en toe te vinden. Ik ben er ook in één geweest waar Jerom mij heerlijk tot een climax heeft gebracht. Let wel, met zijn vingers en zelfs zijn tong. Dat had ik nog nooit meegemaakt, het was geweldig.

Daarna heb ik hem ook tot gerief gebracht, met de hand natuurlijk.

28 januari 1940.

Thuis verslag moeten uitbrengen aan mijn ouders. Met mijn hand op het hart moeten zweren dat ik “het” niet gedaan heb. Vanavond moet ik mee naar de kerk en biechten. Gelukkig heb ik een schoon geweten.

29 januari 1940.

Weer aan het werk. Niet veel zin maar ik kan niet thuis blijven zitten en niets doen. Ik verlang weer terug naar het landgoed en Jerom. Het kriebelt tussen mijn benen.

Hierna volgen er een reeks bijna dagelijkse verslagen van haar werk en wat andere, voor dit verhaal, onbelangrijke dingen.

7 maart 1940.

Vandaag ben ik 18 geworden! Jerom komt vanavond voor het diner en ik hoop dat hij bij me mag slapen. Ik heb er om gesmeekt en echt gezworen dat we “het” niet zouden doen. Nu maar hopen dat de kriebel tussen mijn benen niet te erg wordt.

8 maart 1940.

Gisteren is Jerom op diner geweest en blijven slapen. Helaas in het bed van m’n zus die bij mij in bed moest slapen. Ik had veel liever met Jerom in hetzelfde bed gelegen maar dat vonden mijn ouders te ver gaan. Jammer…..

Jerom naar het station gebracht. Onderweg omgelopen via het park. Achter de muur om het kerkhof heeft hij me met zijn vingers weer tot een climax weten te brengen. Ondanks het koude weer had ik het heel erg warm. We hadden tijd genoeg dus heb ik Jerom ook tot een climax weten te brengen met mijn hand. Jerom stelde voor dat ik zijn lid ook in m’n mond zou nemen maar dat gaat me te ver.

24 april 1940.

Een brief van Jerom. Er is paniek, heeft met de oorlog te maken. Ze zijn bang dat het ook naar ons land komt. Jerom is opgeroepen om zich te melden. Ik bid op m’n knieën dat hij niet hoeft te vechten. Ik wil hem niet kwijt en die kriebel tussen mijn benen kan alleen hij maar wegnemen.

Er volgen nog meer soortgelijke verslagjes waaruit blijkt dat Jerom wel degelijk het leger in moest en ook aan het front is geweest.

Roos kreeg maanden lang maar heel sporadisch een berichtje van Jerom maar gelukkig heeft hij alles overleeft. Hij is wel gewond geraakt maar dat was gelukkig niet al te erg. Enkele weken na zijn terugkomst zijn Jerom en Rosalinde op maandag 12 augustus 1940 getrouwd. Ze zijn op het landgoed bij de ouders van Jerom gaan wonen.

In 1943 werd Jerom tijdens een razzia opgepakt en werd naar Duitsland gedeporteerd om te werken. Een paar weken na die razzia kregen ze een kort berichtje van Jerom die schreef dat hij ergens in zuid Duitsland op een boerderij te werk was gesteld. Daarna hebben ze bijna 2 jaar lang niets van hem gehoord. Roos bleef wanhopig op het landgoed achter.

Het leven was zwaar en toen ook nog de vader van Jerom overleed was het helemaal moeilijk. Rosalinde moest samen met haar schoonmoeder de zaak draaiende houden wat niet mee viel.

Gedurende deze tijd heeft ze heel weinig in haar dagboek geschreven. Soms heeft ze weken lang niets geschreven.

Kort na het einde van de oorlog kregen ze via het rode kruis bericht van Jerom. Hij leefde en was op weg naar huis. Het kon wel even duren voordat hij thuis zou zijn want alles lag in puin.

23 augustus 1945.

Er kwam iemand de oprijlaan op lopen. Mijn schoonmoeder wilde hem weg sturen want we konden geen zwervers hebben. We hebben het al moeilijk genoeg.

Ze liep naar hem toe en praatte even met hem. Toen slaakte ze een ijselijke kreet en zakte ter aarde. Ik zag het vanuit het raam gebeuren. De zwerver boog zich over haar en probeerde haar weer op te wekken. Snel ben ik er naar toe gegaan. Ik vroeg de zwerver wat hij gedaan had. Hij antwoordde met “Roos, herken je me niet?”.

Ik stortte ook bijna ter aarde, het was JEROM! Hij was terug, God zij gedankt. Ik viel hem om de hals en zoende hem. Het maakte me niet uit dat hij zo smerig was, hij is terug!!!

24 augustus 1945.

Jerom is terug maar hij is erg zwak en ziek. Hij heeft heel lang te weinig te eten gehad en is vel over been. Hij heeft vannacht slecht geslapen. Veel nachtmerries en angsten gaan door zijn hoofd. Ik hoop dat mijn lieve man toch nog ergens in hem zit.

Er is nu maar één ding wat ik wil, ik wil zo snel mogelijk een kind van hem. In de tijd die we samen hadden na ons trouwen hebben we onze best gedaan om geen kinderen te krijgen. Door de oorlog vonden we het beter van niet. Maar nu wil ik er zo snel mogelijk aan beginnen. Geloof het of niet, het kriebelt weer tussen mijn benen.

In de nu weer bijna dagelijkse verslagen verteld Roos over de moeizame genezing van Jerom. Het heeft echt heel lang geduurd voor hij weer een beetje op de oude Jerom leek. Zijn libido was verdwenen en hij kon Roos niet geven wat ze graag wilde, een kind. Roos schrijft er met verdriet over maar wil absoluut niet weg van Jerom. Meer dan een jaar later was hij voor het eerst weer in staat om Roos binnen te gaan. Een heugelijke dag voor Roos die nu echt op een kind hoopte.

12 oktober 1946.

Vandaag zijn Jerom en ik weer wezen spelen. Hij is zo langzamerhand weer de oude Jerom. Hij heeft mij al weer meerdere keren tot een climax weten te brengen mijn zijn vaardige vingers en liefderijke tong. Het was weer net zo fantastisch als bijna 6 jaar geleden. Hij nam me mee naar het kamertje aan het einde van het slinger laantje. We zitten daar het diepst in het bos en zijn daar zeker dat we alleen zijn.

Ik trek al m’n kleren uit en ga op het bed in het huisje liggen. Jerom kust me op mijn heiligdom en steekt voorzichtig een vingen in me. Ik voel het genot in me op komen en kijk hem smekend aan. Hij begrijpt precies wat ik bedoel en knikt. Hij staat op en ontkleed zich ook.

Voor het eerst sinds hij terug is zie ik zijn lid weer stijf staan en ik open mijn benen wijd. Hij komt naar me toe en neemt bezit van me. Met alle soorten van genoegen ontvang ik hem in me en we maken de oudste bewegingen die er bestaan met veel genoegen.

Helaas lukt het hem niet om tot een climax te komen maar het begin is er. Morgen proberen we het weer.

13 oktober 1946.

Het is zondag en we zijn naar de kerk geweest. Ik heb met al mijn macht gebeden dat ik ontvangen mag. Ik wil zo graag een kind van mijn lieve man. Vanavond proberen we het nog een keer. Het begin was er gisteren, als we doorgaan zal het lukken.

Meer dan een jaar zijn ze bezig geweest om een kind te maken. Na verloop van tijd kon Jerom ook weer klaar komen en zijn geliefde Roos vol spuiten. Helaas mocht dat niet baten, Roos raakte niet zwanger.

1 januari 1947.

Nieuwjaarsdag hebben we gevierd in bed. Zo vaak als we maar konden heeft Jerom mij bestegen. Hij heeft mij met een hoeveelheid levenssap gevuld die ik nooit voor mogelijk heb gehouden. Minstens 5 keer heeft hij mijn akker overvloedig ingezaaid. Nu moet het toch gelukt zijn.

7 februari 1947.

Mijn periode is weer gewoon gekomen en gegaan. Ik ben dus nog steeds niet met kind. ik word hier langzamerhand wanhopig van. Waarom mag ik geen kind van mijn geliefde dragen?

8 februari 1947.

Afgelopen nacht wilde Jerom mij niet bezitten. Hij denkt dat het aan mij ligt dat we geen kinderen kunnen krijgen. Ik ben wanhopig, wat moeten we nu doen? Hoe kan ik toch met kind komen? Hoe kan ik voorkomen dat ik mijn geliefde verliest?

9 februari 1947.

Zondag, weer naar de kerk geweest en weer gebeden. Na de dienst gebiecht en de kapelaan gevraagd wat ik moet doen. Volgens hem moest ik heel veel bidden en geloof hebben. Verder kon hij me ook niet helpen. Ik word steeds meer radeloos.

Mijn schoonmoeder heeft een idee. Als ik nu eens in het geheim met een andere man ga liggen en van hem mag ontvangen. Jerom kan dan dat kind als zijn kind zien.

Dat soort bedrog kan ik niet plegen. Ik kan ook niet met een andere man gaan liggen, Jerom is de enige die mij mag bezitten!

Gedurende een paar weken ontstaan er de meest vreemde ideeën om toch een kind te krijgen. Ze worden allemaal door Rosalinde en of Jerom afgewezen. Ze willen het eigenlijk alleen samen doen. Uiteindelijk ontstaat er een soort compromis. Jerom zal een andere vrouw nemen en een andere man zal Rosalinde bezitten. Gedurende een maand zullen zij beide dagelijks “het” met die andere mensen doen. De eventuele kinderen die daar uit voort komen zullen als hun kinderen worden aangenomen.

Het was een moeilijke beslissing maar het lijkt de enige mogelijkheid. Met de zegen van de pastoor is de moeder van Jerom op zoek gegaan naar geschikte kandidaten. Ze vond een lieve gezonde meid voor haar zoon en een knappe sterke jongen voor haar schoondochter.

12 juli 1948.

Vandaag komen de twee mensen die ons aan een kind moeten helpen. Het zal een moeilijk gesprek worden. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven dat we tot deze maatregelen moet komen. Ik kan me niet voorstellen dat een andere man dan mijn Jerom mij zal bezitten. Net zo min als dat Jerom een andere vrouw zal bezitten. Het zal niet meevallen om mijn schroom te overkomen. Jerom vindt het ook moeilijk.

13 juli 1948.

Het gesprek gisteren was een prettig maar wel vreemd gesprek. Het zijn fijne mensen. Het meisje is stevig en gezond. Ze is bijna 8 jaar jonger dan ik en weet precies wat er van haar verwacht wordt, ze wil ons graag helpen.

De jongen is twee jaar ouder dan ik en zeker een knap exemplaar. Met hem gaan liggen zou geen straf zijn ware het niet dat hij niet mijn Jerom is. Ook hij weet wat er van hem verwacht wordt en beloofde me dat hij mij met respect zal behandelen. Volgende maand komen ze voor 4 weken op het landgoed en moeten wij aan het werk. Een ander woord heb ik er niet voor.

14 juli 1948.

Ik blijf het moeilijk vinden. We praten we veel en vaak over. Jerom ziet het eigenlijk helemaal niet zitten. Het idee dat een andere man mij zal bezitten is te veel voor hem. Ook dat hij een andere vrouw moet bezitten wekt walging bij hem op. Wij zijn er voor en van elkaar. Anderen horen er niet bij. Maar we willen zo graag kinderen.

Afgelopen nacht heb ik weer twee ladingen van Jerom mogen ontvangen. Iedere keer hoop ik dat het toch zal lukken. We blijven het proberen zo lang we kunnen. Volgende maand moeten we een maand lang van elkaar afblijven en het alleen met die anderen doen. Ik hoop dat het lukt en dat we twee kinderen krijgen. Als dat lukt ben ik gelukkig en ik hoop Jerom ook.

1 augustus 1948.

Het is zondag en vandaag zijn Helma en Jaap voor 4 weken op het landgoed komen wonen. Jerom is naar een andere slaapkamer verhuist waar hij met Helma samen zal zijn. Ik ben ook naar een andere slaapkamer verhuist waar ik met Jaap samen zal zijn. We kunnen niet in onze eigen slaapkamer samen zijn met een ander.

Het was moeilijk voor ons beide wanneer we onze nieuwe partners naar de slaapkamers mee nemen. Daar aangekomen ging ik op het bed zitten en barstte in huilen uit. Ik wilde dit eigenlijk helemaal niet.

Jaap blijkt een heel fijne knul te zijn. Hij heeft me zo goed als hij kon gerust gesteld en zei dat hij dit als een missie zag. Hij wil ons beide gelukkig maken. Hij ging op z’n knieën voor me zitten en pakte mijn handen. Hij kuste ze één voor één en vroeg of hij mij op de mond mocht kussen. Dat ging te ver voor me en hij respecteerde dat.

2 augustus 1948.

De eerste nacht met Jaap is voorbij. Hoe ik ook mijn best deed ik kon me zelf niet zo ver brengen dat ik Jaap in me toe liet. Hij heeft het meerdere keren geprobeerd maar steeds met respect. Hij heeft me nooit gedwongen. Jerom vertelde mij dat hij ook niet zo ver kon komen om Helma te bezitten.

Gedurende de dag hebben we gevieren door de tuin gelopen. We hebben Jaap en Helma alles laten zien, ook de speciale huisjes aan de verborgen paadjes. Er is een kruising waar twee van die paadjes op uitkomen. Toen we daar aankwamen nam Jaap het initiatief. Hij stelde voor dat Jerom en Helma naar het ene huisje zouden gaan en hij en ik naar het andere. Mijn hart sloeg over toen hij dat zei maar toch ging ik met hem mee.

In het huisje aangekomen ging hij achter me staan en begon me over mijn lichaam te strelen. Heel voorzichtig wreef hij oven mijn borsten. Langzaam ging zijn hand naar beneden en begon onder mijn rok mijn heiligdom te benaderen. Ik kreeg rillingen over m’n rug. Was dat van opwinding?

Ik liet hem begaan en hij streelde nu over mijn onderbroek. Weer die rillingen, was het toch opwinding? Ik bleef passief maar Jaap ging verder. Hij deed de bandjes van mijn jurk van mijn schouders naar beneden. Mijn jurk zakte naar beneden en belandde op de vloer.

Jaap maakte mijn bh los en liet die ook op de vloer vallen. Hij bleef achter me staan en begon mijn borsten nu echt te masseren. Het was heel prettig en ik raakte inderdaad opgewonden. Jaap kuste me in mijn nek waarop ik me omdraaide en mijn mond op de zijne drukte. We begonnen hartstochtelijk te kussen. Ik kan nog steeds niet begrijpen hoe dat mogelijk is.

Jaap kleedde zich ook uit, knielde heel beheerst voor me en begon mijn onderbroek naar beneden te trekken. Even wilde ik hem tegen houden, dit ging wel erg ver. Ik besefte echter dat dit nu net de bedoeling is en liet hem begaan. Korte tijd daarna stond ik naakt voor hem en voelde zijn hand tussen mijn benen. Het was alsof hij onder stroom stond toen hij m’n heiligdom aanraakte. De opwinding werd groter en ik voelde dat ik vochtig werd. Dit ging lukken en ik werd nu ook actief.

Met gespreide benen ging ik voor hem staan en nam zijn lid in mijn hand. Voorzichtig trok ik er aan waarna ik zijn eerste vinger naar binnen voelde glijden. Gelukkig beheerste hij het spel met zijn vingers ook heel goed en ik kwam heel snel op temperatuur. Ook zijn lid kwam snel op sterkte en ik zag een mooi stevig lid die zo te zien iets langer was dan die van Jerom. Die moest wel passen en hopelijk mij flink vullen met levenssap. Ik was er nu helemaal klaar voor en ging op het bed liggen. Jaap snapte de hint en kwam tussen mijn benen. Voor het eerst van m’n leven nam een andere man bezit van me en het was goed. We hadden een passionele samensmelting en Jaap wist me na een minuut of tien flink te vullen. Ik voelde een gelukzalig gevoel over me komen. Dit was misschien toch niet zo’n verkeerd idee.

Ik stond op en liep naakt het huisje uit. Ik wilde Jerom laten zien dat het gelukt was en dat ik met leven brengend sap was gevuld. Bij de kruising aangekomen kwamen Jerom en Helma er ook net aan lopen. Helma was ook naakt en ik zag witte slierten uit haar heiligdom komen. Ik spreidde mijn benen en liet Jerom zien dat het ons ook gelukt was. We waren beide gelukkig. Natuurlijk waren we Jaap en Helma dankbaar en hoopten dat het helemaal gelukt was en dat we beide zwanger zouden worden.

3 augustus 1948.

De afgelopen nacht was een nacht vol passie. Jaap is een geweldige minnaar en heeft me wel 4 keer opgevuld. Helma kan er volgens Jerom ook wat van. Hij heeft haar ook al meerdere keren kunnen vullen. We zien het zonnig in, dit moet lukken.

Gedurende de volgende weken schrijft Rosalinde bijna dagelijks over hun seksuele escapades. Ze neuken dat de vonken er af vliegen. Hoewel ze het nooit voor mogelijk hadden gehouden hadden ze er plezier in gekregen. Ze doen het vaak en overal, bijvoorbeeld:

22 augustus 1948.

Het was vandaag redelijk warm weer maar er zit regen in de lucht. Toch zijn we met z’n vieren lekker naar buiten gegaan. We lopen nu vrijwel constant naakt rond. Het personeel is het gewend geraakt want ze weten ook wat er aan de hand is. Ze hopen vurig dat het zal lukken en dat er kinderen van komen.

Gedurende de dag pakt Jaap me wanneer hij wil en de kans krijgt. Jerom doet hetzelfde met Helma. Bijna elk uur heb ik dat heerlijke lid van Jaap in me en krijg ik weer een lading. Hetzelfde geldt voor Jerom en Helma. Helma vertelde me dat ze soms bang is dat het sap van Jerom haar neus uit zal komen zoveel heeft ze al van hem gekregen. Ze is er 100% van overtuigd dat ze met kind zit, het kan niet anders. Ik denk hetzelfde over mij en ik ben blij, heel blij.

28 augustus 1948.

Een rampdag, mijn periode is begonnen, ik ben dus niet met kind. Het is een enorme teleurstelling voor ons. Alles wat we de afgelopen tijd hebben gedaan was om niet. De enige hoop is Helma. Als volgende week haar periode niet begint kan zij wel met kind zitten. We hopen er het beste van.

6 september 1948.

De ramp is compleet, ook Helma’s periode is begonnen, zij zit ook niet met kind. Wat moeten we nu?

14 september 1948.

We hebben veel en lang overlegd, we gaan nog een maand door. Zowel Jaap als Helma zijn bereid om door te gaan want 1 maand is misschien wel te kort. We blijven hopen. Afgelopen nacht heeft Jaap me weer heerlijk gevuld en Helma kwam net vertellen dat Jerom haar ook weer prima opgevuld heeft. We houden vol!

Gedurende de volgende maand blijven ze doorgaan allemaal in de hoop op minstens één kind. Ze krijgen er ook plezier in en neuken steeds meer ook voor het plezier. In het dorp gaan stemmen rond die weten te vertellen dat het een Sodom en Gomorra is op het landgoed. De mensen lopen er naakt rond en doen het veel, vaak en overal met elkaar. Er wordt openlijk schande over gesproken. De pastoor weet wat er aan de hand is en probeert de zaak te sussen maar dat wordt steeds moeilijker.

15 oktober 1948.

Zowel ik als Helma hebben weer onze periodes gehad, het lukt dus niet. We moeten het onder ogen zien, zowel Jerom als ik zijn onvruchtbaar. Vannacht hebben Jerom en ik voor het eerst in twee maanden weer in ons eigen bed geslapen. Hij heeft me heerlijk verwend en me fantastisch opgevuld. Jaap is geweldig maar kan toch niet tegen Jerom op. Hij blijft toch echt mijn man.

Nu moeten we waarschijnlijk afscheid gaan nemen van Jaap en Helma. We zijn op hen gesteld geraakt. Het zijn fijne mensen die zich volledig aan ons hebben gegeven. Veel kunnen we hen niet betalen, ik hoop dat het voldoende is. Morgen gaan we met hen praten.

16 oktober 1948.

Mijn schoonmoeder had een uitstekend idee. Als ze willen kunnen Jaap en Helma bij ons in dienst komen. Onze klusjesman/tuinman is al oud en wil langzamerhand met pensioen gaan. Zijn vrouw die het grootste deel van de huishouding doet zou ook wel met pensioen willen maar weet niet waar ze dan heen moeten. Als wij hen met pensioen laten gaan dan kunnen we Jaap en Helma in hun plaats aannemen. Iedereen gelukkig, hoop ik. Morgen gaan we het met hen bespreken.

17 oktober 1948.

Het gesprek met Jaap en Helma verliep uitstekend. Ons voorstel om bij ons in dienst te komen beviel hen heel goed. Ook Gerard en Aimé vonden het een goed idee. Zij kunnen dan met een gerust hart met pensioen. Er staat een leuk huisje te huur aan de rand van het dorp dat leek hen een prima plekje om te gaan wonen.

Zo is het ook gegaan. Jaap en Helma hebben een paar weken met Gerard en Aimé samen gewerkt om alles te leren over het landgoed waarna deze naar hun nieuwe stulpje zijn verhuist. Af en toe kwam Gerard nog naar het landgoed om Jaap te helpen.

Jaap en Helma werden, of waren al, verlieft op elkaar. Ze trouwden en kwamen definitief op het landgoed wonen. Ze waren dik bevriend met Jerom en Rosalinde. Af en toe deelden ze het bed nog steeds met elkaar. Het was voor allen een heerlijk spel waarbij de sappen rijkelijk vloeiden.

28 juni 1949.

Vandaag was het een vrij warme dag. Ik heb lekker in de tuin gelopen en hier en daar wat gewerkt. Natuurlijk is Jaap er als tuinman maar ik vind het ook heerlijk om in de tuin bezig te zijn. Op een gegeven moment sta ik voorover om wat onkruid weg te halen en voel ik een paar handen op m’n billen. Ik hoor een stem zeggen dat ik zo moet blijven staan en voel de handen onder mijn rok gaan. Ik had Jaap zijn stem al lang herkent en laat hem zijn gang gaan. Even later sta ik met m’n onderbroek op m’n enkels en voel het lid van Jaap bij me naar binnen glijden. Dit is hemels lekker en ik kan het wel uitschreeuwen van genot. Jaap vult mij helemaal op en trekt zich terug. Zijn sap stroom uit mijn heiligdom en druppelt op het pad. Om te voorkomen dat mijn onderbroek vies wordt trek ik hem uit en stop hem in de zak van m’n schort. Ik was nu naakt onder mijn rok. Dat gaf me een vreemd bevrijdend gevoel. Ik denk dat ik voortaan bij goed weer geen onderbroek meer aan trek. Gek dat je zulke wellustige ideeën krijgt. Ik ben nu alleen met mijn man en met Jaap samen vanwege de lust. Kinderen kunnen er niet van komen wat me nog steeds verdrietig maakt. De heerlijke seks die ik nu regelmatig heb maakt dat maar voor een klein deel goed.

29 juni 1949.

Het was weer fijn weer en ik ben weer buiten bezig geweest. Zoals ik gister had besloten ben ik zonder onderbroek naar buiten gegaan. Al snel stond er weer iemand achter me en aan de schoenen zag ik dat het Jerom was. Hij vond dat hij me nu ook zo mocht bezitten zoals Jaap gister had gedaan. Hij was blij verrast toen hij merkte dat ik geen onderbroek aan had en hij overal direct bij kon. Het duurde niet lang voor hij mij goed vulde met zijn helaas niet leven brengende sap. Dat is jammer maar het genot is hetzelfde.

Later die middag liep ik de keuken in en zag daar Helma die met haar borsten bloot voorover op de keukentafel lag. Jerom had bezit van haar genomen en was bezig om haar een flinke lading te geven. Ik zei niets en knipoogde naar Helma. Ik kan gewoon niet jaloers zijn op haar want dit is zo’n heerlijk spel waar we allemaal van genieten. In de deur liep ik tegen Jaap op die me tegen hield. Hij zag wat er gaande was en nam me mee naar de tafel. Nog geen minuut daarna lag ik naast Helma en kwam Jaap in me. Wat heb ik vandaag genoten dit is echt geweldig fijn.

Zo ging het de hele zomer door, alle vier genoten ze van en met elkaar. Zelfs Helma en Roos hebben elkaar tot genot gebracht. Roos schrijft het niet letterlijk maar wat ze schrijft doet me dat wel vermoeden. Hoewel ik het nooit zeker zal weten.

18 december 1949.

Vandaag zijn Jerom en Jaap naar de markt geweest. Ze hebben daar het nodige kunnen verkopen wat weer inkomsten zijn voor het landgoed. Het is mooi dat we op die manier in onze eigen behoeften kunnen voorzien.

Samen met Helma aan het werk geweest in het huis. Wat is dat toch een heerlijke meid. Ze is sterk als een beer en kan werken als een os. Daarnaast is ze een kei in het bed. Zowel Jaap als Jerom kunnen haar niet missen. Natuurlijk ik ook niet. Niet alleen voor het werk maar ook als de mannen niet thuis zijn heb ik haar nodig en zij is ook graag bij mij. Ik bid dat dit altijd zo mag blijven.

20 december 1949.

Schoonmoeder vroeg me vanmiddag waarom we nog steeds intiem waren met Jaap en Helma. Daar was geen noodzaak meer toe. Eerst schrok ik van die vraag maar het was echt een vraag en geen verwijt. Ik legde haar uit dat we er alle vier van genoten dat we zo met elkaar om gingen. Het gaat ons puur om de lust. Misschien verkeerd maar wij genieten er van. Ik vind het prachtig om te zien hoe Jerom Helma tot een geweldige climax weet te brengen, en Jerom denkt er net zo over wanneer Jaap mij tot een dergelijke climax brengt. Wanneer Helma en ik dan naast elkaar liggen en Jerom mij en Jaap Helma bezit zijn we allemaal in de zevende hemel.

Ze keek me veelbetekenend aan en zei alleen nog “Geniet er van zolang je kan”.

Begin mei van het volgend jaar bleek Helma zwanger te zijn van Jaap. Dat was een feestdag. Dit schrijft Rosalinde er over.

12 mei 1950.

Helma zit met kind, ik ben zo gelukkig voor haar. Er is niets mis met haar en ook niet met Jaap. Dat zij ons niet konden helpen ligt dus helemaal aan ons. Helma huilde een beetje toen ze mij het mooie nieuw vertelde. Ze vond het zo erg dat ons nooit is gelukt. Ik heb haar getroost en verteld dat ik nu alleen heel blij ben.

Daarna vroeg ik haar of ze het erg had gevonden toen haar werd verteld dat ze zo maar met een vreemde moest liggen. Het is al een paar jaar geleden maar ik had het haar nog nooit gevraagd.

Helma vertelde dat het eerst erg moeilijk was voor haar toen moeder overste haar vertelde wat ze besloten hadden. Zij was een wees en woonde in het weeshuis. Ze was een beetje een wildebras en was al met een man samen geweest. Daarom was ze niet geschikt om non te worden, dit leek moeder overste wel een goede oplossing. Er was haar verzekerd dat het een heel nobele daad was wat ze moest gaan doen dus had ze ingestemd.

Voor Jaap gold min of meer hetzelfde. Hij had wat uitgespookt en moest eigenlijk het gevang in. Als hij dit zou doen hoefde hij niet het gevang in maar als hij zich maar één keer zou misdragen zou hij direct achter de tralies gaan.

Beter dan zoals het nu is gegaan kon het niet gaan. Ze hebben echt hun best hebben gedaan om ons te helpen, helaas zonder succes. Zowel zij als Jaap voelde zich ook ellendig toen bleek dat het niet zo mocht zijn. Wel was er tussen hen een vlammetje opgelaaid. Ze hadden echter afgesproken dat ze “het” niet met elkaar zouden doen zolang ze voor ons zouden werken. Die situatie was veranderd toen ze in normale dienst kwamen en nu ruim een jaar na hun huwelijk is hun eerste kind op komst. Net als Helma ben ik echt heel gelukkig. Nu komen er toch kinderen in het huis!

Het ging goed op het landgoed en half januari 1951 werd de zoon van Jaap en Helma geboren.

Ook de moeder van Jerom was daar blij om want zij was ook op beide gesteld geraakt.

Halverwege de jaren 50tig werd ze helaas ziek. Ze was al oud en het zag er niet goed uit. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht waar ze ongeveer 6 weken later is overleden.

Het landgoed was nu van Jerom. In de volgende jaren werd het steeds moeilijker om het te beheren. De kosten werden hoger en hoger maar de opbrengsten waren niet evenredig omhoog gegaan. Halverwege de 60tiger jaren konden ze het niet meer bekostigen. Ze moesten stukken land verkopen om de rest te kunnen bekostigen.

Ook het onderhoud van het huis werd steeds moeilijker te betalen. Jaap en Helma konden niet meer als vast personeel aanblijven. Tot groot verdriet van allemaal toen ze een andere baan moesten gaan zoeken. Zowel Jerom als Rosalinde hebben hier tranen om gelaten. Het was vreselijk voor hen om dat te moeten doen.

De grootste klap voor Roos kwam toen Jerom op een middag thuis kwam en zich helemaal niet goed voelde. Hij zakte in de kamer in elkaar en Rosalinde kon hem niet meer op de been krijgen. Ze belde de dokter die er snel bij was. Jerom werd met grote spoed naar het ziekenhuis vervoerd waar hij twee dagen later is overleden.

Rosalinde woonde daarna alleen in dat grote huis. Ze had een paar kamers in het midden van het huis als haar leefruimte in gebruik. In de rest van het huis kwam ze nog maar zelden of helemaal niet meer. Jaap en Helma woonden niet zo gek ver weg in een ander dorpje en gingen af en toe bij haar op bezoek. Waar mogelijk deed hij nog het één en ander voor Roos maar het landgoed ging zienderogen achteruit.

Zij waren het die haar begin 1974 vonden. Ze was ziek en kon eigenlijk niet meer lopen. Ze was vervuild geraakt en leed aan ondervoeding. Ze was invalide geworden en kwam in het verzorgingshuis terecht. Het landgoed bleef achter zoals het was. Op 15 september 2020 is Roos in haar slaap overleden. Ze was pas 52 toen ze ziek en zwak in het verzorgingshuis werd opgenomen. Ze was uiteindelijk toch een sterke vrouw, vooral geestelijk want ze heeft daar nog 46 jaar gewoond. Iedereen die ze kende en die ze lief had was overleden of op een andere manier uit haar leven verdwenen. Ze was helemaal alleen op de wereld.

Mijn hoed af voor het personeel van dat verzorgingshuis. Zij hebben fantastisch werk geleverd. Deze oude maar geestelijk sterke vrouw heeft daar nog een mooi leven gehad denk ik. De laatste 6 maanden waren volgens de mensen die ik gesproken heb heel goed geweest. Ze vond het heerlijk om de herinneringen weer terug te lezen en zo te weten dat het niet alleen maar dromen waren.

Wat een verhaal, er is dus toch nog ergens “familie”. Jaap en Helma leven heel misschien nog wel. Hun kind of kinderen of misschien wel kleinkinderen zijn er waarschijnlijk nog wel. Het onderzoek gaat door.

P.S.

Jaap en Helma zijn gevonden. Helaas leeft Jaap niet meer en Helma is al bijna 90. Tot mijn spijt hoort ze heel slecht en kan moeilijk praten. Het is onmogelijk voor mij om een gesprek met haar te hebben. Haar zoon leeft ook nog net als zijn zus die 4 jaar jonger is. Beide hebben kinderen. Ik heb met beide gesproken en hen het manuscript van dit verhaal laten lezen.

Het meeste wisten ze al want hun ouders hadden het hen al lang geleden vertelt. Jaap en Helma hadden het een heerlijke tijd gevonden. Tijdens die eerste twee maanden waren ze een soort van verliefd op Roos en Jerom geworden. Daarnaast waren ze hen heel dankbaar voor de kansen die ze van hen hebben gekregen. Helma had geen idee wat er van haar was geworden als ze op 21 jarige leeftijd weg had gemoeten uit het weeshuis. Jaap moest eigenlijk het gevang in, voor een heel klein vergrijp maar toch. Wat zou er van hem zijn geworden als hij in het gevang zou hebben gezeten?

Ze waren totaal ondersteboven toen ze moesten gaan. Helma heeft samen met Roos een tijdje zitten grienen maar ze snapte ook wel dat het niet anders kon.

Het sneed hen door het hart toen ze het landgoed langzaam maar zeker zagen vergaan. Toen Roos ook nog in een verzorgingshuis terecht kwam waren ze compleet van de kaart. Jaap heeft nog een poosje het landgoed in de gaten gehouden maar kon dat niet meer toen hij door een ongeluk invalide was geworden. Voor dat ongeluk gingen ze met enige regelmaat naar Roos maar dat hield toen ook op.

Ik kreeg hun toestemming om dit verhaal te publiceren maar eerst moest ik zorgen dat een aantal dingen aangepast en of verwijderd werden. Dat heb ik natuurlijk gedaan. Enkele heel belangrijke details zijn veranderd en/of weggelaten. Natuurlijk kloppen de namen niet en kloppen de exacte data niet maar geven slechts een aanduiding.

Hierdoor zal het heel moeilijk zijn om precies te achterhalen over wie het gaat en waar het zich heeft afgespeeld. Dat wil ik zo houden.

De dagboeken heb ik, zoals Rosalinde graag wilde verbrandt. Samen met de zoon en dochter van Jaap en Helma hebben we die boeken netjes verbrand. De echte details zijn nu voorgoed veilig. Helma en haar kinderen hebben een kopie van het originele manuscript van mij gekregen. Daar staat wel alles in met de juiste namen, plaatsen en data. Ook staan daar veel meer stukjes uit het dagboek in.