Ansichtkaarten

Kiezen kan leuk zijn, ten minste als je weet wat de gevolgen gaan zijn. En daar wrong het schoentje voor Erika, ze had geen flauw benul van wat zou komen. Als ze het geld niet zou ophalen dan eindigde het, maar kon ze hen wel vertrouwen? De geheimzinnige voyeurs hadden ondertussen honderden foto’s van haar en ze leken ongeveer alles over haar privéleven te weten. In gedachten beeldde ze zich een moment in dat naaktfoto’s van haar verspreid werden, zoals de ene poster die ze in het cafeetje geplakt hadden.

En hoe zou het eindigen als ze toch verder zou gaan met hun spelletje. Wie weet wat ze met haar van plan waren! Het gonsde in het hoofd van de meid met tegenstrijdige ideeën en mogelijkheden. Totdat ze het gevoel kreeg dat ze het ook in haar voordeel kon gebruiken. In de afgelopen had ze meer geld verdiend dan ze in een jaar bijeen gespaard kreeg.

Hoewel geld een oppervlakkige vorm van geluk is, schonk het haar het gevoel van onafhankelijkheid. De dollarbriefjes betekende letterlijk de kans om een eigen toekomst op te bouwen, weg uit de armzalige plattelandsgemeenschap in een verlaten uithoek van Nieuw – Mexico. Het risico dat ze opliep leek Erika te minimaliseren. Toegegeven, het bleef spannend, maar het voelde niet levensbedreigend aan.

Bij de eerste zonnestralen sprong Erika uit bed. Ze voelde zich helemaal niet vermoeid, ondanks dat ze door al het gepieker amper geslapen had. De keuzestress was eigenlijk omgeslagen in een innerlijke discussie, waarbij haar gevoelens de bovenhand kregen op het rationele denken.

Zo stil mogelijk kleedde ze zich aan en zoals altijd koos ze voor comfortabele kledij. Het warme weer sloot dikke en lange kleding uit, dus werd het een blauw topje waarbij maar een klein beetje van haar onderbuik zichtbaar was. Eronder een shortje dat haar bovenbenen tot halverwege haar knie bedekte. De lange lichtbruine haren kamde ze netjes voordat ze hen in een paardenstaart bond. Het plan dat zich ondertussen in haar hoofd vormde, was best eenvoudig. Erika zou naar de postbus gaan en het geld wegnemen, wat betekende dat dus verder wilde gaan met het spel.

Zichzelf sussend bedacht ze dat het doel nog altijd was om de voyeurs te ontmaskeren en ondertussen kon ze toch gewoon wat inkomsten genereren. Als stok achter de achterdeur zou ze alles dat als bewijs tegen de geheimzinnige groep gebruikt kon worden, bijhouden. Mocht het mislopen kon ze daarmee naar de politie stappen.

Erika wilde het liefst onmiddellijk naar het dorpje rijden. Helaas moest ze eerst braafjes naar school gaan. Als laatstejaars had ze een minder vol uurrooster, maar een bepaald aantal vakken bleef verplicht. Wat dat betrof wilde ze geen foute keuzes maken, want met het idee om een onafhankelijker leven op te bouwen, leek een schooldiploma onontbeerlijk.

Zodra ze echter kon, verliet Erika de school. Nerveus reed ze met een schoolbus naar het gehuchtje in de buurt van haar thuis. Het was pal op de middag en het was er verlaten. Erika slenterde expres traag naar het postkantoor. Regelmatig keek ze om zich heen of naar achteren, nog steeds had ze het gevoel dat iemand haar bespiedde. De weinige personen die ze zag, evalueerde ze op als een mogelijk lid van de onbekende voyeurs. Overdreven paranoia bleef ze vlak naast het kantoor even wachten, maar er gebeurde niets. De drie personen die ze vanaf de bushalte gezien had, schenen haar trouwen helemaal niet te passen in het plaatje van de bende: te oud, te conservatief of te jong. Een warme gloed gleed doorheen haar lichaam terwijl ze zich naar de kastjes begaf. Haar hartslag ging de hoogte zin en met een laatste zuchtje vol spanning voerde ze de code bij postbus 24 in.

Het deurtje zwaaide open en Erika nam de dollarbriefjes vast, ze telde deze keer driehonderd dollar. Even staarde ze naar het geld en daarna naar het kastje, ze kon nog steeds van gedachte veranderen en het geld gewoon terugleggen en weggaan. De vertwijfeling verdween echter toen ze zag dat er nog iets in de postbus lag, namelijk een stapeltje ansichtkaarten. Erika beet op haar onderlip terwijl ze zich afvroeg wat de kaartjes er deden, toen een seizoenarbeider zijn kluisje kwam controleren. Snel propte ze het geld in de zak van haar vest. De ansichtkaarten nam ze vast en met grote passen begon ze aan de wandeltocht richting de bushalte.

Op de bus liet ze haar ogen al een keer glijden over de kaartjes. Ze waren best oud en op de voorkant van de meesten bevond zich een zwart – witte foto. De achterkant was beschreven met een sierlijk handschrift. Ze durfde de marineblauwe woorden niet te lezen op de volle bus, dus stak ze de kaartjes in haar rugzak en voor de rest van rit tuurde ze zenuwachtig op de gekregen gsm. Ergens verwachtte ze een bericht van hen met een volgende opdracht, of toch op z’n minst de erkenning van haar gemaakte keuze. Helaas kwam er niets, ook niet toen ze al een tijdje op haar kamer zat.

De mythe van Sussistanako

Niet dat Erika de tijd onbenut liet voorbijgaan. Zodra ze thuiskwam en haar grootouders begroet had, was ze naar haar kamer gewandeld. Met een gezond snackje had ze zich in kleermakerszit op het bed gezet. Links van haar lag de gsm en aan de andere kant de groeiende stapel dollarbiljetten. Voor haar lagen de ansichtkaarten, die ze nu één voor één bekeek. Al op de bus had ze gemerkt dat iedere kaart een nummertje gekregen had, dus het was de bedoeling om ze in een bepaalde volgorde te lezen.

Op de voorkant van de eerste kaart stond een getekende map van de staat Nieuw – Mexico, met daarbij de verschillende reservaten van de Native – Americans ingekleurd. De Zuid – Westelijke staat was één van de gebieden met proportioneel veel inboorlingen. Verschillende groepen hadden hier standgehouden en sommigen leefden nog steeds in een onderling stamverband zoals vele eeuwen geleden.

Erika draaide de kaart om en begon het handschrift op de achterkant te lezen:

‘De Pueblo volkeren die hier altijd geleefd hebben, geloven in Sussistanako, oftewel grootmoederspin. Sussistanako heeft de aarde gecreëerd, de dieren en de planten. Ze heeft de mensen geleerd om het land te gebruiken en te verzorgen. Wij zijn immers de beschermers, de tuiniers die gebruik mogen maken van alle weelde die we van haar verkregen hebben.’

De tekst eindigde, dus Erika nam de tweede ansichtkaart vast. Ze bekeek het plaatje en zag een tekening van een stereotype Indianenvrouw. De tekenaar had de vrouw een zelfzekere blik gegeven, alsof het om een natuurgetrouwe afbeelding was van de etnische bevolkingsgroep. Alleen werd die veronderstelling snel doorgeprikt wanneer je verder keek, de verenhoed bijvoorbeeld was opgebouwd van zeearendveren, wat haaks stond op het getekende woestijnlandschap. De vrouw droeg ook helemaal geen bovenkleding, haar borsten werden wel bedekt door verschillende kettingen. Ter hoogte van de onderbuik had de kunstenaar wel geopteerd om de getekende vrouw te bedekken. Het mocht wel duidelijk zijn dat het een erotiserende weergave was van de wilde Indianenvrouwen. Op de achterkant ging de tekst verder:

‘Eeuwenlang slaagden de Pueblovolkeren erin om net dat te doen. Het harde landschap dat ze bevolkten transformeerden ze in groene oases die genoeg voedsel opbrachten. Om de godin Sussistanako te eren, kozen ze elk jaar een jonge vrouw die de godin op aarde symboliseerde. De verkozenen moesten voldoen aan een aantal elementen: deugdzaamheid, zelfredzaamheid, schoonheid en moed.’

Erika legde de tweede kaart weg en nam de volgende ansichtkaart vast. Erop zag ze een welgekend beeld van blanke pioniers die zichzelf verdedigden tegen een aanval van Indianen.

‘Dankzij de goede zorgen van Sussistanako konden de Pueblo het land verdedigen tegen invallende Navajo, Azteken en Spanjaarden. Zelfs de Yankees kregen het flink lastig, maar helaas slaagden zij erin om het volk te breken en de kinderen gevangen te nemen. Onze cultuur werd verboden en onderdrukt, toch verdween het niet. Ondergronds en in oude verhalen worden de gebruiken nog steeds doorgegeven.’

De vierde ansichtkaart bevatte een ingekleurde zwart – wit foto. Op het plaatje zag je een neergeknielde vrouw. Je zag haar langs haar linkerzijkant. Ze was volledig naakt en bevond zich nabij een waterbron, die omgeven werd door rotsen. De vrouw haar bovenlichaam was kaarsrecht, met haar gezicht keek ze recht naar de bron. Haar armen hield ze gespreid langs haar zij, alsof ze in een soort gebed verzonken zat. Door die houding kon je haar borsten ook net niet zien, een trucje dat het geheel nog mysterieuzer maakte. Hoewel het thema van de kaarten duidelijk rond Native – Americans draaide, was de gefotografeerde vrouw geen inboorlinge. De bruine haren en witte huid gaven eerder de schijn van iemand met Europese roots. Op de achterkant las Erika:

‘Sussistanako heeft ons niet verlaten en ook al kiezen de Pueblo al lang niet meer zelf een aardse godin, wij doen dat nog wel! In onze zoektocht eerbiedigen we de vele kenmerken die ze nodig heeft, deugdzaamheid: waarbij je je leven te goeden inzet. Zelfredzaamheid: je eigen weg durven inslaan, ook al gaat het in tegen het overheersende gedachtengoed. Schoonheid: innerlijk en uiterlijk een natuurlijke weergave zijn van Sussistanako. Moed: jezelf durven bewijzen!’

De vijfde kaart die Erika vastnam was bewerkt. De voorkant was beplakt door een eigen creatie. Vier foto’s van verschillende meiden waren te zien. Stuk voor stuk leken ze niet veel ouder dan Erika te zijn, bij twee zag je enkel het gezicht. Vrolijk glimlachten ze naar de camera. Een derde was geheel te zien, ze had loshangende jurk aan en leek in een soort trance verdiept te zijn. De laatste meid was daarentegen in een zittende houding gefotografeerd. Ondanks dat het zwart – wit foto’s waren, zag je dat haar naakte lichaam beschilderd was met een verschillende tribale symbolen. Trots keek de jonge vrouw naar voren, ze leek het duidelijk een eer te vinden dat ze uitverkozen was om Sussistanako te symboliseren.

‘We zijn dus niet langer enkel Pueblo, maar omvatten nu alle zonen en dochters van Sussistanako. En elk jaar kiezen we een nieuwe aardse weerspiegeling van haar, die alle rituelen uit kan voeren om de natuurlijke balans in evenwicht te houden. Een jaar lang hebben we je geobserveerd en we zijn overtuigd dat jij de enige juiste keuze bent. Als je een jaar lang je lot in onze handen legt, dan beloven we je …’

De zin was niet afgemaakt en nieuwsgierig nam Erika het zesde ansichtkaartje vast. Op de voorkant zag ze tot haar verbazing een bekend zicht. De verlaten mijnnederzetting was er te zien in zijn gloriedagen. Een hele hoop mannen stonden plichtsbewust te poseren, klaarblijkelijk in de veronderstelling dat ze vele rijkdommen diep in de aarde zouden aantreffen. De meid was echter meer geïnteresseerd in de tekst, dus draaide ze het kaartje snel om.

‘… een rijkelijk avontuur. Je zal niet enkel ons dienen, maar heel de natuur. Dankzij jou zullen we allen worden beloond met de vele rijkdommen die Sussistanako te bieden heeft. En we zullen je in die weelde laten delen. De uitverkorenen leefden vroeger een jaar lang afgezonderd en vervolgens kregen ze de rest van hun leven een eerbiedwaardig bestaan aangeboden. Helaas moet je het nu doen met geld, maar net als al je voorgangsters zul je eeuwig met eer behandeld worden door ieder van ons.’

Erika was nu aan het laatste kaartje aangekomen. Op de voorkant was een kleurenfoto van opnieuw een jonge vrouw te zien. Enkel het bovenlichaam van de meid was gefotografeerd, haar naakte lichaam was wederom beschilderd met okerachtige kleuren, de gekleurde verflaag was professioneel aangebracht. Je had zowel het gevoel dat je veel te zien kreeg en toch ook de idee dat het als een soort camouflage naaktheid wist te bedekken. Het gezicht van de vrouw was minder geverfd, waardoor je haar natuurlijke, getaande huid zag. Ze had donkerbruine ogen waarmee ze vriendelijk naar voren keek. Zwarte haren lagen losjes en vielen enigszins sluik naar beneden. Op de achterkant las Erika de volgende tekst die in een ander handschrift geschreven waren:

‘Ik ben Aria, de laatstgekozen Sussistanako op aarde. Als je dit leest weeg je de keuze af om me op te volgen. Ik kan je vertellen dat ik ook twijfelde om in de voeten van mijn voorgangster te treden. Ik wist niet wat kwam en dacht eerst dat het een seksueel spelletje was, maar het is meer. Het lichamelijke hoort erbij, Sussistanako is immers een moeder, ze stelt vruchtbaarheid, de natuur en schoonheid voor. Je lichaam is eigenlijk haar tempel en de liefde die je zult ontvangen de offers van het volk.

Misschien blijf je net als ik lang twijfelen, zelfs nadat je gekozen hebt. Heb vertrouwen, je lot zal nog nooit zo veilig zijn …’

Terwijl haar hart nog steeds overuren klopte, overlas Erika de laatste tekst een drietal keren. Ze vroeg zich af of de vrouw haar niet meer had willen vertellen. Uiteindelijk draaide ze de kaart weer om en staarde naar de meid. Je kon alleen maar besluiten dat die er gelukkig uitzag.

Doorheen haar lichaam golfde een gevoel van spanning en opwinding. Ze vroeg zich plots af hoe ze kenbaar zou moeten maken wat haar definitieve keuze was, of had ze dat nu al feitelijk gedaan door de postbus te legen. Het antwoord volgde vlak voor het avondeten in de vorm van een Whatsapp bericht:

Zuivering

‘Top! … we kunnen blijkbaar op je rekenen. Al willen we het liefst nog een definitieve bevestiging, baad om middernacht in het bronwater. Hoewel je ons niet zal zien, zullen we over je veiligheid waken.’

Een paar tellen lang dacht Erika na over het bericht. Ze zou makkelijk buiten geraken zonder dat haar grootouders het zouden merken. Het moeilijkste was de tocht naar en van de bron. Het eerste deel kon ze nog wel met de fiets afleggen, maar heuvelop was wandelend de enige optie. Hoewel het volle maan was en er veel sterren aan de hemel te zien waren, zou het straks toch erg donker zijn.

De radartjes in Erika haar hoofd draaiden op topsnelheid. Twijfelen deed ze niet meer, haar keuze lag vast. De uitwerking om er te geraken was nu haar hoofdbekommernis. Na het eten legde ze alles klaar voor de nachtelijke uitstap. De fiets legde ze tegen een hek op een tiental meters van het huis. In haar kamer legde ze de kleren klaar die ze vanavond zou aandoen: een shirt met daarboven een dikke trui, het koelde immers ’s nachts behoorlijk af. Voorts koos ze voor een langere broek gemaakt van elastische stof en degelijke wandelschoenen. In een rugzak propte ze wat spullen die ze onderweg dacht te gebruiken, zoals een zaklamp en een waterfles.

Voor de zekerheid trok ze toch eerst haar pyjama aan en zette zich tot een uur of tien beneden bij haar grootouders voor de televisie. De oudjes leken niets vreemd op te merken en gewoonlijk eindigde de avond voor hen bij het zien van een soapserie. Erika wenste haar grootouders een goede nacht en zag hen verdwijnen naar hun slaapkamer. Vliegensvlug kleedde ze zich in haar eigen kamer om en om twintig na tien kroop ze geruisloos door het raam naar beneden.

De enige geluiden die buiten opklonken kwamen van de vele kleine diertjes die de nachtelijke koelte gebruikten om eten te zoeken. Erika wandelde op de tippen van haar tenen in de richting van de fiets. Vlug sprong ze op het voortuig. De eerste paar honderd meter fietste ze zonder lichtbron, die deed ze pas aan zodra ze zeker was dat ze ver genoeg van huis verwijderd was.

Puffend stapte ze om elf uur af van de fiets. Ze was een eindje heuvelop geraakt, wat de wandelafstand verder verkleinde. Toch moest ze nog een behoorlijk deel te voet afleggen. In de donkerte was het zandweggetje verraderlijk, je moest ook rekening houden met schorpioenen en slangen die zich overdag verborgen hielden. Hoewel het weinig voorkwam had je in deze streken toch af en mensen die gestoken of gebeten werden door de giftige beetjes. Voor de veiligheid scande Erika met de zaklamp de grond terwijl ze aan een aardig tempo de weg naar de verlaten nederzetting volgde.

Een fris windje blies droge lucht over de heuvel, voorlopig was het koel. Door het hoog tempo kreeg de jonge meid het zelfs behoorlijk warm. Druppeltjes zweet vormde zich op haar huid terwijl ze een stijl stukje omhoogklauterde. Pas op het hoogste stuk gunde ze zich even rust. Ze had het eerste gedeelte in een halfuurtje weten af te leggen, waardoor ze het volgende stuk rustiger aan kon doen. Nog steeds op haar hoede daalde ze langsheen de verlaten huizen, af en toe scheen ze met de zaklamp naar de ruïnes. Ondanks de spookachtige schaduwen die zo ontstonden, leek het er helemaal verlaten te zijn. Zonder te stoppen nam ze het paadje richting de bron. Opnieuw concentreerde ze zich vooral op de grond voor haar.

Er lag echter niets dat de weg blokkeerde, dus om vijf voor middernacht kwam ze aan de bron, die wederom kleiner geworden was door de droogte van afgelopen periode. De maan stond hoog aan de hemel en gaf voldoende licht om grote objecten te herkennen. De grotopening was natuurlijk pikdonker en zo ook het dicht struikgewas dat het water langs de andere kant omgaf. Het stille wateroppervlak gaf iets mysterieus, want net nu had je hier wel bewegingen verwacht. Erika deed de zaklamp uit en zette haar rugzak op een grote rots nabij enkele struiken. Ze liet haar ogen even aan het schemerlicht wennen terwijl ze bedacht hoe ze het baden juist zou aanpakken. Als extra voorziening had ze badpak onder haar kleren aangetrokken. Klokslag 12.00 uur klonk er echter een stem vanuit het struikgewas.

‘Fijn dat je op tijd bent. We hebben je fiets voor de zekerheid met een doek bedekt, dus straks kan je die daar veilig oppikken. Ontdoe je nu maar van je kleding en reinig jezelf in het bronwater!’

Erika schraapte nerveus haar keel terwijl ze zocht naar de man die haar toegesproken had. Het was niet dezelfde persoon als gisteren, helaas zag ze in de nachtelijke donkerte niemand. Op de plaats waar de stem had geklonken bewogen de struik wel wat, al kon dat ook van het windje zijn dat af en toe opstak. Enigszins verlegen draaide Erika zich om naar het water, waardoor ze met haar rug naar het struikgewas stond. Ze ontdeed zich van haar kleding, totdat ze enkel het badpak nog aanhad. Vertwijfeld wachtte ze even, er klonk geen verdere aanwijzingen of geklaag over het stuk kleding dat ze nog aanhad, dus wandelde ze het water in.

Nu ze nog amper kleding aanhad, voelde ze de frisse wind over haar naakte huid strelen. Dat was echter niets tegenover het koude bronwater, ietwat rillend voelde ze kippenvel ontstaan op haar huid. Om te wennen aan de lage temperatuur hield ze even halt. Het water kwam voorlopig niet hoger dan vlak boven haar enkels. Ze streelde ondertussen met haar handen over haar armen in de hoop haar lichaam toch nog wat op te warmen.

‘Wandel maar helemaal naar het midden van de bron en trek ook daar je badpak uit, … vertrouw ons maar, dadelijk zul je wel iets merken …’

Erika draaide zich weer naar het struikgewas om, waar nog steeds niemand te zien was. Ze beet peinzend op haar onderlip, maar besloot dan de opdracht van de onbekende man op te volgen. Voorzichtig waadde ze verder het water in. Door de droogte van afgelopen weken kwam het wateroppervlak in het diepste stuk net tot boven haar knieën. De moeilijkheid zat in de ijskoude temperatuur van het water, waardoor ze al rillend haar badpak uittrok. Terwijl ze bezig was met het kledingstuk uit te doen, leek de koude minder hard te worden. Een warmere laag water golfde van de bodem omhoog en toen ze het stuk elastische textiel op het wateroppervlak liet vallen, besefte ze dat de poel aan het opwarmen was.

Verschrikt keek Erika rondom zich heen. Iets onverklaarbaars warmde de bron op, eerst werd het minder koud en vervolgens aangenaam lauw, totdat het uiteindelijk heerlijk warm werd. Stoom steeg op terwijl de meid verbaasd naar de raadselachtige oorsprong zocht. Hierdoor vergat ze de reden waarom ze in de poel beland was. De stille toekijkers kregen zo het zicht waarnaar ze verlangde, namelijk dat van de naakte jongedame.

Het maanlicht verlichtte voldoende van Erika’s naakte vel om de nodige details te zien. De mooie D – cup was zelfs in de schemering prachtig om te zien. De tepelknopjes wezen in volle opwinding trots voor zich uit. Omdat Erika niet stil bleef staan en draaiende bewegingen maakten, was de schaamstreek moeilijker te bezichtigen. Niettemin was het publiek tevreden met het resultaat. De man die haar al toegesproken had, zei nu:

‘Zie je, de godin is tevreden met onze keuze. Ze heeft je gezegend in haar zuivere water. Kniel nu in de poel en maak je lichaam nat …’

Erika deed niet meer langer de moeite om te achterhalen waar de stem vandaan kwam. Ze staarde naar het water dat warm aanvoelde. Hoewel ze twijfelde aan de goddelijke interventie knielde ze wel neer. Ze liet haar achterwerk op haar hielen rusten, zodat het water tot aan haar navelputje reikte. Het water voelde heerlijk aan en de warme stoom zorgde voor een prettig tintelend gevoel ter hoogte van haar borsten. Voorzichtig schepte ze met haar handen water op en goot stroompjes vocht over haar naakte vel. Minstens tien minuten lang bleef ze haar bovenlichaam zo met warm water overgieten, totdat ze besloot haar vingers te gebruiken om waterdruppels tegen haar vel te wrijven. Methodisch gleed ze met de vingertoppen over de naakte huid van haar armen, schouders en borsten. Het fijne, tintelende gevoel werd sterker naarmate ze over haar vel streelde. Vooral de gevoelige huid rondom haar tepels was extra prikkelbaar en toen ze haar vinger over haar buik liet glijden voelde ze een onverklaarbare aandrang om haar benen wat uit elkaar te trekken. Ze verplaatste haar knieën wat. Door haar bewegingen golfde het water heen en weer rondom haar lijf, toch leek haar aandacht meer en meer af te glijden naar haar naakte spleet.

Erika sloot haar ogen terwijl haar rechterhand over haar onderbuik en venusheuvel gleed. De mannenstem maakte haar weer bewust van het feit dat ze toegekeken werd, toch hield ze haar hand vlak boven haar schaamstreek.

‘Reinig het gezicht met het water, maar zorg ervoor dat je haren niet nat worden.’

Teleurgesteld hief Erika haar handen weer omhoog. Ze waste haar gezicht met het bronwater. Ze deed het nauwkeurig, zonder dat haar haren nat werden. Toen ze wat water over haar lippen wreef, proefde ze een vreemde smaak. Met een onderzoekende blik keek de meid weer over het wateroppervlak, de bron was niet erg groot en toch was er te veel water om in zo’n snel tempo op te warmen. Ofwel moest ze echt geloven in het bestaan van Sussistanako, of er was een logische verklaring. Sowieso had de man er iets mee te maken, Erika schraapte al haar moed bijeen en zei voor het eerst zelf iets:

‘Waarom mag ik je niet zien? Ik voer toch uit wat je van me verlangt …!’

De jonge meid keek naar het struikgewas, ze zag het opnieuw bewegen en plotseling stapte een rijzige figuur naar voren. De man wist goed waar hij moest staan om niet herkenbaar in beeld te komen. Hij had pikzwarte kleding aan en buiten de contouren van zijn gezicht kon je weinig details uitmaken. Door een hernieuwde spanning en vertwijfeling sloeg Erika haar armen voor haar borsten. Verlegen keek ze de onbekende figuur aan, ze wist niet meer wat ze wilde zeggen en durfde ook niet te bewegen.

‘Ziezo, nu zie je me … Of toch één van ons.’

Erika’s blik flitste onmiddellijk over de dichte struiken opzoek naar de mogelijke anderen. Natuurlijk was er niets meer te zien dan donker gebladerde dat als een geheimzinnige waas alles aan het oog onttrok.

‘Je hebt je gereinigd en de godin heeft je ontvankelijk verklaart. Wat ons betreft, ben je hiermee de gezegende kandidaat, we hebben je eerder gevonden dan we verwacht hadden. Je training moet echter nog beginnen, want over dertien maanden dien je een laatste ritueel uit te voeren, eentje die voor ons van levensbelang is.’

De man zweeg even en vervolgde pas na een minuutje:

‘Je voorgangster is momenteel in de laatste voorbereiding van het ritueel en zal over enkele weken helemaal klaar zijn. Zodra ze die laatste taak volbracht heeft, zal jij je eerste spirituele opdracht moeten ondergaan.

We zullen je voldoende trainen komende weken, hou zondag alvast de volledige dag vrij. Verdere informatie krijg je nog van ons via de gsm. Kom nu maar uit de bron en keer weer terug naar huis, morgen heb je een hele dag rust!’

De man stapte weer in het struikgewas en verdween uit Erika’s zicht. De jonge meid stond verlegen rechtop en voelde haast het onbekende aantal paar ogen op haar naakte vel terwijl ze het water verliet. Uit haar rugzak nam ze een handdoek en in sneltempo begon ze zich te drogen. Een siddering gleed doorheen haar lijf toen het ruwere oppervlak over haar schaamlippen wreef. Erika kon nog net voorkomen dat ze zou kreunen, want ondanks de spanning was het toch ook vooral opwinding dat ze voelde.

Even voelde ze een onverklaarbare aandrang om het drogen langer te laten duren, maar dat idee liet ze toch varen. Ze nam een propere slip uit de tas en trok haar kleren weer aan. Een kwartier nadat ze uit het water gestapt was, wandelde ze weer in de richting van het verlaten mijndorpje. Pas toen ze haar fiets onder de doek vond, besefte ze dat haar badpak nog in het water lag. Het was echter te laat om terug te keren, dus fietste ze vlug naar huis.

Even stil als eerder klom ze omhoog naar haar slaapkamer. Het was ondertussen drie uur in de ochtend. Slaperig geeuwde ze op het moment dat ze zich in haar bed liet vallen. Moe strekte ze zich nog een laatste keer uit en vervolgens viel ze in slaap.