Hoi allemaal! Dit is mijn eerste verhaal en het is deel van een langere serie. Het eerste deel is nog vrij rustig, maar vrees niet! More is a-coming. Ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Vandaag is de eerste dag van het schooljaar voor Anna. Ze gaat Dans studeren aan een goedaangeschreven MBO. De eerste dag bestaat voor haar uit een eerste dansles van 13:00 tot 17:00. Vergeleken met de rest van haar week is het een rustig dagje, maar ze vindt dit wel spannend. Ze kent niemand daar.

Anna loopt het gebouw in. Het gebouw is voor alle kunsten. Dus er zijn een aantal theaterzalen, muzieklokalen, danslokalen en kunstlokalen. Samen met een aantal collegezalen en kantoren vormt het een lange school van misschien wel 500 meter.

Na een kwartier zoeken komt ze aan bij haar danslokaal. Ze was gelukkig op tijd vertrokken. Bij de deur staat een man – zou dat haar dansleraar zijn? Op de open dag was verteld dat alle leraren mannen waren, omdat de filosofie van de school was dat mannen simpelweg beter waren. Aangezien het zo’n goede school is, denkt Anna dat ze misschien wel gelijk hadden.

Ze is de eerste. De leraar stelt zich voor als Antonio en zegt tegen haar dat ze zich even om kan kleden. Ze vraagt of en zo ja, waar de kleedruimtes zijn, maar Antonio zegt dat ze zich gewoon hier kan omkleden, omdat hij alles inmiddels wel heeft gezien. Ze trekt haar broek en shirt uit. Ze had haar danskleding onder haar kleding aangedaan in het geval er geen kleedhokjes waren. Ze prijst zich gelukkig dat ze dat had gedaan want Antonio kijkt met haviksogen hoe haar danspak aan haar lichaam kleeft.

Anna steekt haar hand in haar tas om haar dansschoenen te pakken, maar voelt ze niet. Verschrikt kijkt ze in haar tas en beseft ze dat ze haar dansschoenen is vergeten. Met een rood hoofd loopt ze naar Antonio toe.

‘Antonio,’ begint ze angstig, ‘Ik ben mijn dansschoenen vergeten.’

Antonio kijkt haar grijnzend aan. ‘En wat wil je dat ik daaraan doe?’

Anna schrikt van zijn toon, maar zet door. ‘Kan ik een paar lenen?’

Met een nog grotere grijns knikt Antonio. ‘Zeker! Aan het einde van de school, bij de theaterlokalen, is een garderobe. Daar kun je even vragen of je paar kan lenen. Maar zorg dat je binnen tien minuten terug bent, want dan begin ik met de les. En je wilt niet te laat komen. Geloof me.’

Anna knikt nerveus. Ze gelooft wat hij zegt en begint te rennen in de richting van de theaterlokalen. Ze heeft nog geen vijf stappen gezet, of ze hoort een schelle stem roepen: ‘Hey! Stop met rennen! Het is hier geen peuterspeelzaal.’

Anna kijkt om waar het geluid vandaan komt, en ziet een kleine vrouw naast een grote brede man staan. De vrouw – daar kwam de schelle stem vandaan – wenkt haar naar zich toe. Anna ziet op de klok dat ze nog 9 minuten heeft en snelt naar de vrouw toe.

‘Waar gaat dat zo gehaast naar toe?’

Anna zegt buiten adem. ‘Eh.. Ik moet naar de garderobe om dansschoenen te lenen.’

De vrouw lacht. ‘Je bent je dansschoenen vergeten op je eerste dag? Misschien kun je beter je spullen pakken en helemaal niet terugkomen.’

De man naast haar bekijkt Anna van top tot teen. Hij valt de vrouw in de rede en ze stopt met lachen. ‘Margreet, doe niet zo.’

Hij draait zich naar Anna. ‘Ik ben Mark, de directeur.’

Hij steekt zijn hand uit. Anna schudt zijn hand. ‘Anna’

Hij legt zijn hand laag op Anna’s rug. ‘Ga maar gauw naar de garderobe. Je wilt echt niet te laat zijn in de les.’

Snel loopt Anna weer door. Als ze uit hun zicht is, begint ze weer te rennen.

Bij de garderobe kan Anna een paar dansschoenen lenen. Maar de vrouw bij de garderobe waarschuwt haar: ‘Ik ben om 17:00 uiterlijk weg, dus ik moet ze voor die tijd terug hebben. Als je dat niet doet, dan zwaait er wat!’

Iedereen is zo serieus over deze regels, denkt Anna.

Ze rent gauw terug en ziet dat de deur van het lokaal al dicht is. Nerveus opent ze de deur zachtjes en probeert ze naar binnen te sluipen.

‘Wat een perfecte timing, Anna,’ zegt Antonio. ‘Ik ging juist aan de groep laten zien wat er gebeurt als je te laat komt.

Hij pakt een stoel en gaat zitten. Hij kijkt Anna aan en wijst naar zijn schoot. ‘Kom Anna. Eroverheen.’

Langzaam loopt Anna naar de stoel toe. Ze snapt wat hij bedoelt. Ze krijgt billenkoek. ‘Moet dit echt?’ vraagt ze nog.

Antonio kijkt haar aan. ‘Als je dat nog vraagt, is het als de meer nodig. Over mijn schoot. NU.’

Anna schrikt van zijn toon en kruipt over de schoot van Antonio. Hij puft en zegt: ‘Zo, je mag ook wel een beetje afvallen denk ik.’

Anna wordt rood. Al haar klasgenoten die ze niet kent, kijken in een cirkel wat er gebeurt. ‘Ik ga je billenkoek geven. 10 keer op elke bil. Je telt mee.’

Anna knikt. Antonio begint met slaan en hij slaat hard. Na drie slagen begint het echt zeer te doen en moet Anna moeite doen om mee te tellen. Als ze tien hebben bereikt op één bil, wrijft Antonio over haar bil. ‘Kijk allemaal. Dit is wat er gebeurt als je te laat komt. Anna’s bil blijft waarschijnlijk tot het einde van de dag rood en pijnlijk.’

Antonio begint aan de andere kant te slaan, en op de een of andere manier doet dit meer pijn. Bij 9 slagen vergeet ze te tellen. Antonio lacht. ‘Wat een perfect voorbeeld ben je toch, Anna. Nu gaan jullie zien wat er gebeurt als je niet luistert naar wat ik zeg.’

‘Anna,’ fluistert hij in mijn oor, ‘We beginnen bij deze bil weer van voor af aan. Tel je mee?’

Anna kreunt van de pijn. Ze begint mee te tellen, maar de pijn begint nu zo erg te worden dat ze zichzelf niet meer tegen kan houden. Ze voelt de tranen over haar wangen lopen.

Bij 10 slagen legt Antonio weer zijn hand op haar bil. Hij knijpt haar bil iets samen en laat aan de groep zien hoe rood het is geworden. ‘Ik ga er vanuit dat iedereen nu wel begrijpt dat ik niet tolereer dat mensen te laat komen.’

Antonio legt zijn hand nog even op haar bil en laat zijn vingers zakken. ‘Oh kijk, Anna is een beetje nat geworden van de billenkoek.’

Anna kan wel door de grond zakken. Antonio houdt zijn vinger omhoog die helemaal onder haar geil zit. ‘Mag ik van je schoot af?’ vraagt ze aan Antonio.

‘Lijkt erop dat je eindelijk je plaats weet. Ga er maar vanaf en neem plaats aan de barre. Dat geldt voor iedereen! Nu gaat de les echt beginnen.’

Antonio gaat over op de orde van de dag en begint met zijn les. Anna’s tranen stromen nog een tijdje over haar wangen tot ze zichzelf herpakt. Antonio loopt af en toe langs om iedereens vorm te bekijken.

‘Anna,’ begint hij – ze krimpt ineen – ‘probeer je billen aan te spannen in deze positie.’

Hij knijpt venijnig in haar bil. ‘Ik moet dit niet eens kunnen vastpakken.’

Ze spant haar billen aan en laat het niet meer los voor de rest van de les.

Als het bijna 17:00 is, vraagt ze aan Antonio of ze eerder weg mag om de dansschoenen terug te brengen naar de garderobe. Antonio lacht gemeen. ‘Je was later in mijn les en nu wil je ook nog eens eerder weg? Wat een arrogante teef ben je. Heb je nou nog niet je les geleerd?’

Anna schrikt van zijn toon. Hij roept de groep bijeen om hun heen. ‘Anna hier wil eerder weg. Dat is natuurlijk niet toegestaan. Om haar een les te leren, gaat ze een evenwichtsoefening doen. Het is nu 16:47. Nog 13 minuten tot 17:00. Anna gaat hier 13 minuten lang staan op één been, maar haar armen boven haar hoofd. Om het iets moeilijker te maken, moeten jullie allemaal twee handen op haar lichaam hebben. Je mag haar niet helpen – sterker nog je moet haar af en toe een zetje geven als ik het teken geef.’

Anna begint bijna spontaan weer te huilen. Niet alleen zou ze veel te laat zijn, ze moet ook nog een extra oefening doen. ‘Anna, in positie.’

Anna gaat staan en ze sluit haar ogen. Ze voelt hoe de aarzelende handen van haar klasgenoten op haar lichaam komen. Na vijf minuten zegt Antonio: ‘Okee, nu gaan we allemaal met onze rechterhand een zetje geven in 3, 2, 1.’

Alle handen duwen en Anna wiebelt, maar blijft staan. ‘Alle rechterhanden zetten we nu zo dicht mogelijk op een open plek op haar billen, vagina of borsten.’

Anna doet haar ogen open in schrik, maar durft niets te zeggen. De meisjes om haar heen kijken verbaasd, maar doen wat hij zegt. Ze voelt handen over al haar privégebieden. Na nog eens 5 minuten zegt Antonio: ‘Okee, nu gaan we met onze handen masseren op de plek waar ze liggen.’

De handen beginnen ze knijpen en trekken aan haar borsten, haar vagina en haar billen. De linkerhanden knijpen ook nog eens op alle andere gebieden.

‘Maartje, jouw hand ligt op haar vagina. Kun je mij vertellen of Anna dit lekker vindt?’

Maartje steekt nerveus haar vinger achter haar danspak en knikt.

‘Anna heeft best een zware dag gehad. Maartje, wil jij haar de laatste paar minuten even lekker over haar clitoris heen wrijven?’

Met een rood hoofd gaat Maartje over Anna’s clitoris wrijven. Anna wenst dat ze nooit geboren was, dat ze niet op deze school zat, maar merkt dat het lekker voelt. Een kreun ontsnapt. Net voor ze klaarkomt, gaat de bel. ‘Okee, stop allemaal maar. Pak je spullen en ik zie jullie morgen om 9:00. En onthoud: kom op tijd.’

Anna pakt met een rood hoofd haar spullen bij elkaar en snelt het lokaal uit. Ze rent richting de garderobe. ‘Hey!,’ schreeuwt een zware stem.

Ze stopt en kijkt om zich heen. De directeur, Mark. Ze wandelt met een rood hoofd naar hem toe. De directeur grijnst. Anna draagt nog steeds haar danspak maar er zit een natte vlek in haar pak en haar billen zijn rood. ‘Anna, ik dacht dat het duidelijk was dat je niet moet rennen hier.’

Anna kijkt naar haar tenen. Ze heeft echt niets goed gedaan vandaag. ‘Ja meneer, het spijt me.’

Mark denkt bij zichzelf: “Antonio heeft haar in één dag gebroken. Indrukwekkend.”

‘Anna, de eerste keer liet ik het gaan, maar dat kan ik niet altijd doen. Het zou een gekkenhuis zijn hier.’

Anna knikt verslagen.

De directeur loopt het kantoor achter hem in en gebiedt haar om mee te lopen. ‘Anna, buig je over mijn bureau. Gezien de kleur van je billen weet je denk ik al wat er gaat komen.’

Anna kijkt de directeur smekend aan. ‘Alstublieft, ik kan niet nog een keer billenkoek aan.’

De directeur doet alsof hij het overweegt, maar hij weet allang wat ie gaat doen. ‘Hm. Ik weet het niet, Anna.’

Anna begint zachtjes te snikken. ‘Alstublieft.’

De directeur knikt en Anna haalt opgelucht adem. Tot hij zegt: ‘In plaats van 10 slagen op elke bil, ben ik bereid 20 slagen op je vagina te doen.’

Anna begint harder te huilen. ‘Alstublieft, meneer, laat me gaan.’

‘Draai je om. Ga op je rug op het bureau liggen en spreid je benen.’

Anna doet wat hij zegt, bang voor de consequenties als ze het niet doet. Ze spreidt haar benen en kijkt nerveus naar de grijnzende directeur terwijl hij dichterbij komt. ‘En meetellen.’

Anna telt mee met elke slag. Na vier slagen houdt ze het al niet meer en begint ze te kreunen van de pijn. Na tien slagen heeft ze helemaal opgegeven en schreeuwt ze gewoon als ze geslagen wordt.

Na wat voelt als een uur, hebben ze de 20 slagen bereikt. De directeur lacht. ‘Ben je nou serieus nat geworden?’

Zonder te vragen trekt de directeur haar danspak aan de kant en bewondert het glinsterende vocht in haar spleet. ‘Wat een slet ben je. Vind je dit gewoon fijn?!’

Hij weet dondersgoed dat dat een onvrijwillige reactie is, maar hij geniet van het beeld. Het hoofd van het meisje was al rood en besmeurd met tranen, maar nu schiet ze vol van gêne.

‘Vind je het dan ook fijn als ik dit doe?’ De directeur beweegt zijn dikke vinger langs haar clitoris. Anna knikt beschaamd. ‘En wat nou als ik dit doe?’

De directeur beweegt zijn gezicht naar haar vagina en begint wild te likken. Anna kreunt onmiddellijk. De directeur blijft likken tot hij denkt dat ze klaar gaat komen. ‘En? Vind je dat lekker?’

Anna knikt weer. ‘Ik wil dat je het zegt, Anna.’

‘Ja ik vind het lekker,’ zegt ze snikkend. ‘En wil je dat ik doorga?’

Anna was op dit punt zo geil. ‘Ja, meneer, blijf likken, alstublieft.’

De directeur grijnst. ‘Jammer voor je.’

Hij wuift naar de deur. ‘Anna, ga naar de garderobe. Ik zie je vanavond bij het openingsfeest.’

Anna springt snel op en doet haar danspak goed. Het geilt loopt vrijwel meteen langs haar pak, haar benen op. Ze loopt zo gauw ze kan weg. Zodra ze uit zijn kantoor is, begint ze weer te rennen naar de garderobe. De tranen biggelen nog langs haar wangen.