Beste lezer,

Dit is het eerste deel van een serie die samen een verhaal gaan vormen. Sommige delen zullen weinig tot geen erotiek bevatten. Deze delen dienen om het verhaal achter de ontwikkeling van de liefde en de erotische spanning te vertellen.

Als je graag verhalen met snelle actie en platte seks zonder achtergrond leest is dit een serie die je beter over kunt slaan.

Eenieder die wel van waarheidsgetrouwe verhalen met een duidelijke achtergrond en opbouwende erotische spanning houdt wens ik heel veel leesplezier met deze serie.

Josien Weimer,

Auteur & hoofdpersoon van de serie

Het was op een zaterdag begin maart dat er een zeer stevige lentestorm over ons land trok. Samen met mijn vader woonde ik destijds in een ietwat gedateerde stacaravan op het kavel waar ons nieuwe huis in aanbouw stond. De caravan stond dan ook vervaarlijk te schudden, bonken, piepen en kraken in de sterke wind terwijl de regen met harde vlagen krachtig op de dunne plaatstalen carrosserie insloeg.

Zelf voelde ik me er niet heel erg comfortabel bij om met dat stormachtige weer in de verouderde caravan te bivakkeren. Ik was sowieso al niet in heel goede doen, na nog net geen vijf maanden eerder plotseling mijn moeder verloren te zijn. Kort nadat de fundering van het nieuwe huis gestort was stierf ze, 43 jaar jong, in haar slaap. Ik was die klap zelf nog niet te boven, terwijl haar dood vanzelfsprekend ook mijn vader diep raakte.

Zo was hij er extra beschermend naar mij toe door geworden, hetgeen inmiddels ook tot de nodige problemen met school zorgde. Ik zat in het derde jaar van de middelbare Agrarische school, en was het enige meisje in een hele klas vol jongens; hoofdzakelijk boerenzonen. Stuk voor stuk potige puberale jongens die de mond van neuken aardig vol hadden.

Ik heet zelf overigens Josien Weimer, en was 16 jaar jong ten tijde dat dit verhaal zich afspeelde. Ik was destijds zo'n 1.65m lang, woog 57kg, had een normaal postuur, bruin halflang haar met een natuurlijke golvende krul, een bescheiden B-cupje, een mooi strak kontje en een nog maagdelijk kutje met een klein streepje. Ik was me er ook goed bewust van dat dit me door de ogen van mijn klasgenoten tot een waar lustobject maakte, op die enkele uitzondering die ontzettend gay was na.

Heel verwonderlijk was het daarom ook niet dat de werkvakantie die onderdeel van het vierde, en tevens ook laatste, schooljaar uit ging maken een redelijk punt van zorg voor mijn vader was. Iets dat door de weinig coöperatieve houding die het bestuur van school op mijn vader's zorgen innam zeker niet verbeterde. Die stelde botweg dat er maar een X aantal kamers beschikbaar waren, en het daarom niet anders geregeld kon worden dan dat ook ik een kamer met een klasgenoot te delen had.

Mijn vader's zorgen daarbij begreep ik wel. Zelf keek ik er ook niet echt naar uit een kamer met een van de jongens uit mijn klas te delen, maar zag die werkvakantie zelf wel zitten. Even eruit kon ik gevoelsmatig wel even gebruiken, ook al was het met een werkvakantie van school. Het lag echter nog een dik half jaar in de toekomst, dus was hier zelf nog niet echt mee bezig. Dat alles morgen zomaar heel anders dan vandaag kan zijn had het plotselinge overlijden van mijn moeder me immers wel geleerd, dus ruim een half jaar vooruit kijken, nee, zag ik niet zitten. Misschien blies die vroege lentestorm zo meteen wel een dikke boom op de stacaravan om me op slag te doden, zo dacht en redeneerde ik.

Helemaal op mijn gemak voelde ik me dan ook niet om bij deze storm in de caravan te moeten zitten, maar had bij gebrek aan een alternatief ook geen keuze. Ik denk dat het kort na zessen geweest moet zijn. Mijn vader en ik hadden net gegeten, en waren nog druk bezig om de afwas weg te werken toen er drie keer hard op de deur leek te worden gebonkt. "Klopte er nou iemand aan?", vroeg mijn vader nors brommend terwijl hij een snelle blik door het beslagen kunststof raam wierp om te zien of hij buiten iemand kon ontwaren, "Welke gek kan dat nou dan zijn met dit hondenweer?".

"Goedenavond meneer", hoorde ik een bekend voorkomende stem die ik niet meteen aan een naam wist te koppelen mijn vader groeten toen die de deur tegen de stormachtige wind in opendrukte, "Klopt het dat Josien hier woont? Ik zou graag even met u en haar willen praten als dat schikt".

Die 'gek' aan de deur bleek Patrick te zijn, een klasgenot; en een van de weinige niet boerenzonen in mijn klas ook. Patrick viel dan ook wel een beetje uit de toon in de klas. Het was niet zo'n potige jongen als de andere jongens maar oogde juist langer en slanker. Patrick was ruim 1.85m lang, had een vrij slank postuur, blauwe ogen en kort lichtblond haar. Zijn lengte en nogal slanke postuur deden hem wat slungelachtig ogen, zeker in vergelijking met al die boerenzonen in de klas. Toen hij helemaal verregend in de caravan voor me stond kon ik die bekend voorkomende stem ook plaatsen. "Hoi Josien", groette hij me, "Ik hoop dat het je niet teveel overvalt dat ik zomaar onaangekondigd bij je aan kom waaien?".

"Aan kom waaien", grijnsde ik terwijl ik hem op de bank wijzend uitnodigde plaats te nemen, "Dat is een toepasselijke met dit weer. Maar je komst verrast me eerlijk gezegd wel. Ik wist ook niet dat je mijn adres kende", voegde ik hem een vragende blik toewerpend toe. "Wil je wat te drinken?".

"Doe maar iets van fris alsjeblieft. Om het even wat je open hebt staan", reageerde Patrick die zijn doorweekte jas uittrok, mijn vader de hand schudde om zich voor te stellen en een plekje zocht op de grote U bank aan het kopeinde van onze caravan die als zithoek dienst deed. "Ik wist je ook niet te wonen Josien", verklaarde hij, "Maar wel dat je vader een tuinbouwbedrijf heeft. Met je achternaam en Google is het dan niet heel moeilijk een adres te vinden", verklaarde hij hoe hij aan mijn adres gekomen was terwijl hij gelijktijdig zijn ogen goed de kost gaf door het gedateerde interieur van de caravan zorgvuldig in zich op te nemen.

De zithoek aan het kopeind van de caravan kenmerkte zich door de grote U vormige donkerbeige gekleurde bank die plaats aan maar liefst 6 personen bood. Over de volle lengtes van de drie bankdelen zaten ramen die het nodige zonlicht binnen moesten laten. Die ramen waren voorzien van gordijnen, bruin van kleur en een motiefje erin verwerkt. Centraal in het midden van de bank stond een piepkleine kunststoffen salontafel, in lichtbruin eikenhout motief op een licht beige vloerbedekking van vinyl. Aan de rechterzijde zat in het verlengde van de U bank een eethoek gekoppeld, bestaande uit een klein bankdeel voor 4 personen plus twee krukjes in hetzelfde design als de U bank rondom een ronde eettafel heen. Die eethoek was tegenover de entreedeur gesitueerd. Rechts van die deur bij binnenkomst zat dan een kleine hoek waarvan de loze ruimte gevuld werd door een klein driehoekig licht eikenhout gekleurd kunststof dressoir meubel waarin ze een elektronische open haard en bergruimtes aan weerszijden daarvan hadden ingebouwd. Het oppervlak van dit dressoir hadden mijn vader en ik als een tijdelijk primitief herdenkingsaltaartje voor mijn moeder in gebruik. Boven het dressoir hing dan nog een klein driehoekig keukenkastmeubel voor wat extra bergruimte. Geschakeld achter de kleine eethoek zat een relatief ruime keuken gesitueerd, met geschakeld achter het muurtje waar het dressoir tegenaan geplaatst was nog wat extra kastruimte voor de levensmiddelen. Direct achter deze keukenruimte waren de drie slaapvertrekken en badkamer nog gesitueerd waar Patrick vanaf de bank geen zicht op had.

"Dat is slim gedacht", complimenteerde mijn vader Patrick met het vinden van mijn adres terwijl hij hem duidelijk goed in zich leek op te nemen om een idee te krijgen wat voor soort jongen er nou zomaar binnen was komen vallen, of 'aanwaaien' zoals Patrick het zelf omschreef. Mijn vader, Hans, was 46 jaar oud, stevig en breed postuur bij 1.90m lengte, had kort licht grijzend haar een ringbaardje, en was een vriendelijke en hardwerkende man met vrij droge humor. Me verontschuldigend voor de fris in plastic bekers zette ik drie bekers cola's en een koektrommel op de kleine salontafel, waarna ik aan de kopse kant tussen mijn vader en Patrick in ook plaats op de bank nam.

"Ach... dat geeft niks", wuifde Patrick het excuus resoluut weg, "Ik snap dat het behelpen is in een stacaravan. Ook op een bouwkavel blijft het een soort van kamperen" glimlachte hij. Ik knikte ter bevestiging, waarop mijn vader aanvulde dat het inderdaad niet ideaal was, en zeker niet met een storm als deze. "Maar je bent hier vast niet heen gekomen om kampeerverhalen op te halen", zo vulde mijn vader met een vragende blik richting Patrick aan.

"Nee... zeker niet", beaamde die, "Al zit het er niet eens zo gek ver vanaf", zei hij. "Het gaat namelijk over de werkvakantie die we volgend schooljaar hebben. Van school uit heb ik begrepen dat we tijdens ons verblijf in Frankrijk een kamer met een van de klasgenoten delen. Maar nu ving ik laatst in de wandelgangen onbedoeld een gesprek tussen twee leerkrachten op, en ik weet oprecht niet wat daarvan waar is, maar ze hadden het duidelijk over Josien, verplicht kamer te delen en dat u hier niet erg blij mee zou zijn", keek Patrick mijn vader vragend aan.

"Ja... dat klopt", bromde mijn vader direct alweer in lichte woede ontstekend, "De schooldirectie is daar helaas erg rechtlijnig en weinig coöperatief naar Josien en mij in. Kortweg is er volgens hen geen uitzondering voor Josien mogelijk, en zijn er ook geen alternatieven bespreekbaar. Ja, en daar ben ik absoluut niet blij mee. Josien is het enige meisje op een hele klas vol jongens, en ik vind het als ouder ongepast en onwenselijk dat ze haar er zo toe willen dwingen om een kamer met een jongen te delen".

"Ongelofelijk!", reageerde Patrick uiterst serieus en oprecht, "Ik vind het best wel schokkend dat de schooldirectie serieus denkt dit zomaar te kunnen doen". Even pauzerend om van zijn cola te nippen vervolgde hij daarna bedachtzaam, "Helaas ben ik ook maar een van de leerlingen die niet bij machte is om iets aan het beleid van de schooldirectie te kunnen veranderen. Dat is dan ook niet waarom ik hier vanavond ben", verklaarde hij. "Ik ben namelijk hier om te kijken of dit niet buiten de school om op te lossen valt".

"Als dat zou kunnen zou dat een zegen zijn", bromde mijn vader hem niet begrijpend aankijkend. "Maar eerlijk gezegd begrijp ik niet hoe je dat precies voor je ziet Patrick. Ik ben er ook van overtuigd dat de schooldirectie over geen enkel acceptabel alternatief mee zal willen denken", ontstak mijn vader alweer in woede.

"Luister... schuift u de school, de directie en dat stomme beleid van ze even terzijde" glimlachte Patrick geruststellend een hand op mijn vader's arm leggend, "Want het is verspilde energie om aan dat dode paard te blijven trekken dunkt me als ik u, maar zeker die leerkrachten op de gang zo hoorde. De reden dat ik vanavond hier ben is om me op een nette manier als Josien's kamergenoot aan te bieden. Voor alle duidelijkheid realiseer ik me natuurlijk dat ik voor u nog altijd één van die jongens zal zijn, en snap ik zeker ook dat het niet meteen iets aan de bezwaren zal veranderen die u er tegen heeft. Maar mijn insteek is dat we die bezwaren met wederzijds respect voor elkaars standpunten in goed overleg misschien op een volwassen manier met elkaar op kunnen lossen".

Verbouwereerd keek mijn vader Patrick in stilte aan, en terwijl hij koortsachtig leek te proberen zijn gedachtes te vormen over wat Patrick hem zojuist gezegd had zag ik hem zijn blik naar mij wenden. Terwijl mijn vader en ik elkaar daarop minutenlang zwijgend aanstaarden zag ik mijn vader hevig geëmotioneerd naar het primitieve herdenkingsaltaartje voor mijn moeder kijken. Iets dat Patrick duidelijk ook opmerkte, en hem naar de bewuste hoek deed kijken. Hoewel ik er van uitging dat hij het na binnenkomst toch al wel gezien zou hebben had ik liever niet dat zijn aandacht er nog eens extra op gevestigd werd. Op school wist de klas er namelijk niets vanaf, en dat hield ik het liefst ook zo om me het leven als enige meisje tussen al die jongens niet nog moeilijker te maken dan het vaak toch al was.

"Je moeder Josien?", vroeg Patrick waar ik alleen maar op in staat was bevestigend te knikken. "Is ze nog niet zo heel lang geleden gestorven?", vroeg hij oprecht meelevend verder. "Nu bijna vijf maanden...", bracht ik fluisterend uit terwijl ik er direct vol tranen bij schoot. "Ai... dat is nog maar kort", knikte Patrick begripvol terwijl ik door de tranen heen zag hoe hij een zakdoek voor me uit zijn jeans frommelde en vervolgens over de bank dichter naar me toeschoof. "Hij is schoon hoor, maar alleen wat vochtig door mijn doorweekte broek geworden", glimlachte hij geruststellend terwijl hij me de zakdoek aanreikte. Terwijl ik de zakdoek dankbaar uit zijn hand griste en begon te snotteren condoleerde Patrick ons beide met ons verlies en merkte hij op dat hem nu wel wat puzzelstukjes op hun plaats begonnen te vallen. Nu ook meteen begreep waarom ik de laatste maanden zo vaak afwezig van school geweest was, en waarom ik zo'n terneergeslagen, depressieve en minder verzorgde indruk op hem maakte.

"Het kwam onverwachts", bevestigde mijn vader dat dit alles daar verband mee hield terwijl hij zijn eigen emoties weer een beetje de baas leek te worden en zich begon te herpakken. Naar de juiste woorden zoekend richte hij zijn blik weer op Patrick. "Ik weet heel eerlijk gezegd niet zo goed wat ik met je voorstel aan moet Patrick", sprak hij met nog licht geëmotioneerde stem. "Ik kan het zeer van je waarderen en respecteren dat je hier in weer en wind naartoe gekomen bent om het gesprek met me over die het delen van een kamer met Josien aan te gaan, alleen blijf je, zoals je zelf al zegt, wel gewoon een jongen, en verandert dat dus niets aan de bezwaren die ik bij de kwestie met het moeten delen van een kamer heb. Bovendien", zo vulde mijn vader naar mijn zielige zelf knikkend aan, "Weet ik eerlijk gezegd niet eens of ik Josien in die staat überhaupt wel zes weken met school naar Frankrijk wil sturen".

"Dat begrijp ik volkomen", hoorde ik Patrick, die nog altijd pal naast me zat, bedachtzaam op de door mijn vader geuitte zorg reageren terwijl ik zijn priemende ogen door mijn gesnotter heen duidelijk op me gericht voelde. "Maar om eerlijk met u te zijn...", zocht Patrick bedachtzaam naar de juiste formulering, "Betwijfel ik of Josien thuis houden zoveel beter voor haar is". Vervolgens zuchtte hij diep en vervolgde, "Begrijp me goed hoor... ik begrijp uw dilemma. Ik zie ook dat het echt niet goed met Josien gaat. Dat wist ik ook al wel voor ik hierheen kwam, maar nu zie ik het ook; en begrijp ik het waarom ervan. Dat helpt wel moet ik zeggen. Ik zie dat Josien compleet verdoofd is", sprak hij tot mijn vader, "Maar met alle respect... is ze in de rouw. Net als u dat zelf bent... en jullie moeten daar beide ieder op jullie eigen manier en tempo doorheen. Ik geloof met alle respect niet dat het Josien, of u zelf, helpt als u haar van die werkvakantie thuis gaat houden", besloot Patrick, "Maar snap de zorgen die u bij het delen van een kamer met een klasgenoot heeft zeer zeker. Die klasgenoot zou van Josien in deze mentale staat toch wel heel makkelijk misbruik kunnen maken".

"Dat klopt", zag ik mijn vader door mijn gesnotter en tranen heen geëmotioneerd bevestigend knikken en een flinke brok in de keel wegslikken terwijl Patrick weer naar mij keek, "Ik zou heel graag een arm om je heen leggen Josien", zei hij toen, "Mag dat van je?". Die vraag verwachtte ik totaal niet, dus schrok ik.daar wel van, maar de oprechte toon in zijn stem maakte dat ik er toch instemmend op knikte. Vervolgens legde Patrick rustig zijn arm om me heen. "Zeg het me gerust maar als het niet goed voor je voelt of je er genoeg van hebt, oké?", liet hij geruststellend erbij weten terwijl hij me teder wat dichter naar zich toetrok, en teder mijn arm streelde waar zijn hand op rustte. "Ontspan maar wat meis", moedigde hij me zacht aan toen ik ongemakkelijk tegen hem aan kwam te hangen, "en leg je hoofd gerust lekker op mijn schouder", gaf hij heel duidelijk aan wat hij van me wilde. Toen hij kort oogcontact met me maakte en ik in zijn blik zag dat het echt oké was durfde ik de spanning in mijn lijf pas los te laten en mijn hoofd op zijn schouder te rusten te leggen. Nogmaals oogcontact met me makend zei hij, "Ik denk dat ik begrijp waarom je hier op school over zwijgt Josien. Maar ik had dit toch wel graag geweten". Door de houding waarin ik tegen hem aan was gaan hangen was mijn truitje een beetje opengevallen. "Oeps!!", zei hij toen hij zijn blik weer richting mijn vader wilde wenden, "Je hebt een beetje inkijk", en mijn opengevallen truitje met zijn vrije hand weer netjes terug dicht vouwde.

"Ik snap de zorgen die u heeft", zei Patrick zich weer tot mijn vader richtend terwijl hij mij teder bleef strelen, "Ik snap die echt meneer Weimer. Maar Josien thuis houden gaat haar rouw niet versnellen of verbeteren. Integendeel... ik ben ervan overtuigd dat het eerder vertraagd". Patrick pauzeerde even, zoekend naar de juiste woorden en vervolgde, "Josien's emoties moeten de ruimte krijgen, en ik betwijfel of die de benodigde ruimte hier in de caravan op een bouwkavel echt krijgt". Zijn blik weer even naar mij wendend, "En jij Josien... jij moet dit niet in je eentje proberen te doen. Wanneer je behoefte aan een luisterend oor, een troostende schouder of iets heel anders hebt, dan wil ik dat je weet dat ik er voor je zal zijn. Je moet me er alleen wél zelf om vragen, want ik kan niet aan je neus aflezen wat je nodig hebt, oké?". Ik kon in reactie alleen nog maar met betraande ogen instemmend knikken. Zich daarna weer tot mijn vader richtend zei hij, "Uw eigen emoties kunnen Josien's emoties bovendien ook in de weg zitten, en vice versa. Het zou daarmee juist ook positief voor Josien kunnen uitpakken; wat afleiding van een andere omgeving. Ook rust structuur en contact met de omgeving houden kunnen belangrijk zijn". Mijn vader daarop even indringend aankijkend besloot hij met, "Ik hoop van harte meneer Weimer... dat u er voor open staat om te zien dat ik beslist niet voor Josien's rouwverwerking wegloop?"

"Dat zie ik zeer zeker Patrick", kon ik mijn vader vaag tussen alle gesnik en gesnotter door horen antwoorden. "Dat raakt me ook oprecht, en bewonder hoe makkelijk je hiermee om lijkt te gaan, terwijl ik...", vulde mijn vader de zin niet afmakend aan. "Terwijl u dezelfde emoties als Josien doormaakt", maakte Patrick de zin voor hem af. "Dat maakt wel een verschil hoor meneer Weimer", glimlachte hij. "Josien en u gaan door dezelfde rouw en emoties heen. Ik niet, en heb uw vrouw ook niet persoonlijk gekend. Ik sta er dus veel verder vanaf, en dat maakt een groot verschil. Het verschil dat ik er rationeler in sta, en mee om kan gaan". Begrijpend knikkend zei mijn vader daar de logica van in te zien. "Ik heb Josien nog niet eerder zien huilen sinds...", zei hij. Patrick glimlachte, en met een schuine knik richting mij, "Ik zie en voel dat het echt niet goed met Josien gaat. Heel veel onverwerkte emoties...", zei hij met een bezorgde blik naar me kijkend. "Ik begrijp ook wat je zegt", zei mijn vader, "Zie de logica er ook van. Maar die werkvakantie... je aanbod als kamergenoot. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik bedoel, je bent nog steeds een...".

"Een jongen ja", glimlachte Patrick begrijpend mijn vader's gedachte invullend, die zijn ogen beschaamd en geëmotioneerd neersloeg. "Aan dat aspect kan ik helaas niets doen meneer Weimer. Ik kan mezelf niet zomaar in een meisje veranderen... weet u?". Mijn vader knikte instemmend. "Ja", zei Patrick naar mij kijkend, "U heeft ook wel gelijk dat ik misbruik van Josien haar mentale zwakte zou kunnen maken. Maar weet u? Zou ik hier nu bij u op de bank zitten als dat mijn intentie was denkt u?". Mijn vader schudde ontkennend het hoofd. "Toch zit ik hier nu wèl", vervolgde Patrick, "tegenover u, met uw dochter in de arm en op de schouder".

Mijn vader leek zich dankzij Patrick's open en respectvolle houding emotioneel langzaam te herpakken. "De werkvakantie met school gaat naar het Franse platteland. Jullie verblijven er in Chambres D'Hôtes heb ik begrepen. Ik ben uit eigen ervaring wel bekend met Chambres D'Hotes, en weet dat die zelden over dubbele enkele bedden beschikken, maar meestal gewoon één enkel tweepersoonsbed. De schooldirectie kan en wil dan ook niet garanderen dat Josien naast een kamer, ook nog eens een bed moet delen met een kamergenoot", verklaarde mijn vader Patrick een van de zorgen die hij bij dat hele werkvakantie met gedeelde kamers had. "Dat weet ik ja", glimlachte Patrick, "En vanuit school kunnen ze daar geen oplossing voor bedenken zegt u?". Instemmend knikte mijn vader. "Net zo min als ik", zei hij beschaamd. "Dat is gelet op waar u doorheen gaat niet zo gek", glimlachte Patrick wederom, "U heeft wel andere dingen aan uw hoofd lijkt me zo". Weer wat emotioneel wordend knikte mijn vader daar bevestigend op. "Weet u wat meneer Weimer?", glimlachte Patrick veelbetekenend, "Ik zou natuurlijk gewoon een luchtbed mee naar Frankrijk kunnen nemen. Voor het geval de Chambre D'Hotes waar ik met Josien zou verblijven alleen over een tweepersoonsbed blijkt te beschikken".

"Een luchtbed?", stamelde mijn vader compleet verbijsterd. "Een luchtbed ja", zei Patrick, "Want zo makkelijk kan het zijn als je in oplossingen denkt, en niet in problemen". Duidelijk verrast ging mijn vader wat rechterop zitten, en terwijl hij observerend keek hoe ik nog steeds tegen Patrick aan hing zei hij een diepe zucht slakend bedachtzaam, "Dat is een oplossing waar ik mee zou kunnen leven".

"Prima!", glimlachte Patrick, "Maar helaas lost dat nog niet het probleem op dat u met het moeten delen van een kamer heeft". Mijn vader knikte daar bevestigend op, en gaf naar Patrick aan bereid te zijn om 'misschien over die bezwaren heen te stappen' als hij zich zo oplossingsgericht bleef opstellen.

"Dat zou heel mooi zijn!", zei Patrick, "Alleen wil ik daar ook heel open en eerlijk bij zeggen daar niet mee te kunnen beloven of toezeggen hoe het delen van die kamer dan tussen Josien en mij zal verlopen". Bezorgd keek mijn vader hem daar vragend bij aan, waar Patrick op zei, "Ik sta daar zelf heel realistisch in, meneer Weimer. Dit gaat voor mij ook een sprong in het diepe zijn. Ik heb zelf ook nog niet eerder een kamer met een meisje gedeeld. Ik ben bovendien ook maar een hele gewone gezonde Hollandse jongen die zijn ogen niet in zijn zak heeft zitten. Dat Josien een beeldschoon meisje is ontgaat me dus ook niet.

U bent zelf ooit ook van mijn leeftijd geweest. U zult dus best ook uit eigen ervaring wel weten hoe het met hormonen en meisjes werkt. Ik vind er dan ook compleet open en eerlijk naar u in te moeten zijn niet te kunnen uitsluiten dat Josien wel met erecties bij me te maken kan krijgen. Ik kan u alleen absoluut garanderen dat ik beslist niets tussen Josien en mij zal laten gebeuren waar we niet beide 100% achter staan". Terwijl hij zijn blik weer even ernstig bedachtzaam naar mij richtte knikte hij begripvol, zuchte daarna eens diep, en zei vertwijfeld, "Kijk nou naar mijn dochter, hoe verdoofd ze erbij zit, nauwelijks een woord zegt, hoe denk je dat ze in deze staat tot het maken van keuzes in staat is? Weloverwogen keuzes over wat ze wel of niet wil zelfs?". Patrick keek mijn vader serieus aan en zei, "Ik zie ook echt wel hoe verdoofd ze erbij zit meneer Weimer, echt, ik zie het! Maar feit is dat ze me nog wél toelaat haar zo vast te houden en troosten. Haar hoofd nog op mijn schouder rust! Zoals u zelf ziet, ik dwing haar niet. Dus zal het ergens toch goed voor haar voelen". Even naar mij kijkende vulde hij hierop aan, "Dat ze niet echt meepraat wil niet zeggen dat hetgeen we nu bespreken ook niet tot haar doordringt", verklaarde Patrick mijn vader. "Is dat zo Josien?", begon mijn vader zich toen tot mij te richten, "Hoor je di...".

"Meneer Weimer... laat maar!", brak Patrick hem met het heffen van zijn vrije hand af, "Dit is niet het moment!". Terwijl mijn vader bezorgd naar me bleef kijken zocht Patrick kalm en beheerst zijn aandacht weer terug, "Meneer Weimer? Dit is echt het moment niet!". Zijn blik daarop weer terug naar Patrick verleggend bleef mijn vader bedachtzaam kijkend knikken dat hij het begreep. Patrick pauzeerde kort om zijn laatste slok cola weg te drinken, en vervolgde, "Die werkvakantie ligt nog ruim zes maanden voor ons. U hoeft er vandaag niet al over te beslissen. Ook morgen, deze week of deze maand hoeft dat nog niet. Dat heeft echt de tijd nog wel... geef het de tijd astublieft die Josien en u nodig hebben!", Met hevig trillende onderlip knikte mijn vader dankbaar terwijl Patrick rustig vervolgde, "Als Josien, u zelf of u beide er klaar voor zijn te beslissen, of er misschien eerst nog een keer verder over willen praten, dan denk ik dat Josien me op school wel weet te vinden, en kom ik graag nog een tweede keer langs om het er verder met u over te hebben". Mijn vader indringend aankijkend voegde hij nog toe, "En meneer Weimer... voelt u zich astublieft niet gepasseerd als Josien het er buiten u om met me over zou hebben. Uw dochter voelt uw emoties ongetwijfeld ook, en wil u dan misschien gewoon niet in de weg zitten, oké?".

Nadat mijn vader Patrick een instemmende knik gegeven had zocht Patrick met een schuine blik naar mijn nog altijd op zijn schouder rustende hoofd oogcontact met me. "Hey Josien", zei hij zacht, "Het is tijd dat ik op huis aan ga, dus mag ik mijn schouder van je terugclaimen?". Nadat ik zijn schouder had vrijgegeven stond Patrick op, pakte zijn jas en terwijl hij deze aantrok om zich klaar voor vertrek te maken poogde mijn vader door een van de beslagen vensters naar buiten te turen. "De storm is intussen nog flink aangetrokken jongen", keek hij met bezorgde blik naar Patrick, "Ik weet niet of het wel veilig voor je is om zo de straat nog op te gaan". Patrick probeerde ook even naar buiten te kijken, maar zag waarschijnlijk niet veel op het aardedonkere bouwkavel. "Ik zal wel moeten vrees ik", haalde hij zijn schouders op, "Die storm gaat voorlopig nog niet liggen lijkt me", zei hij de kraag van zijn jas hoog opzettend. "Het hoeft niet als je blijft slapen...", merkte mijn vader toen naar hem op.