'Gaat het wel?' klonk ze zowaar even bezorgd. Ik was weer vroeg uit bed gekropen en had nog stiller gedaan dan altijd. Haar woorden hadden mij een slapeloze nacht bezorgd. Wat bedoelde ze toch met ''zolang het kon''? Ik vond het echt angstaanjagend. Juist omdat ik dacht dat we weer met goede moed de toekomst tegemoet konden gaan. En ze had wel gezegd het niet zo te bedoelen, maar hoe kwam ze er dan bij? Wat betekende het dan wel precies? Zo vroeg in de morgen leek me niet het juiste moment om het gelijk maar te bespreken. Vandaar dat ik extra stil was geweest. Ik wilde haar echt niet wakker maken. Maar daar had ik gefaald. Dit keer niet Kamila die in de vroege morgen komt kijken hoe het gaat, maar Elise zelf. Zoals het hoorde. Ik zat met twee handen om m'n mok koffie en keek haar niet meteen aan. Nu bleek maar weer hoe fragiel alles was. Het vertrouwen was plots weer ver te zoeken, en dat was natuurlijk ook niet zo gek. En toch geloofde ik best dat ze het zo niet bedoelde. Maar we moesten voorzichtig zijn. Toch niet alles kon nog. En misschien maar goed ook.

'Jawel.' zei ik nog rustig nadat ze bezorgd tegenover me was gaan zitten. Ik stond daarna op en zette de waterkoker aan voor haar. En toen ging ik weer zitten. 'Ik schrok gewoon.' Ze was er nu toch. Dan konden we het er net zo goed over hebben. 'Het klonk net alsof je al weet dat dit eindigt. Dat je daarvanuit gaat.' zei ik haar meteen. Ze wist waar ik het over had, kon ik zien aan haar blik. Ze vond me een sukkel. Ik piekerde waarschijnlijk voor niks. Maar toch moest ze me ergens wel kunnen begrijpen. 'Je bedoelt het niet zo, zei je. Maar waarom zei je het überhaupt? Ik overdrijf waarschijnlijk. Maar begrijp dat alles nog wat precair is.' bracht ik haar voorzichtig. Ik wilde haar ook niet het idee geven dat mijn vertrouwen zo broos was. Ze gniffelde echter vooral om mijn woordkeuze.

'Lieve Lucas...' zuchtte ze toen. Ze stond op, en liep langzaam om de tafel heen. Ik zakte een beetje onderuit en stelde me open op. Zij maakte hier gebruik van door zich met haar rug naar me toe te draaien en zich voorzichtig op mijn schoot te laten vallen. 'Je wilt niet weten hoeveel spijt ik heb. Nog steeds. En misschien wel voor altijd.' slikte ze zwaarmoedig. 'Ik had het liever niet gedaan. Echt niet.' keek ze me strak aan. 'Het was dom en kinderachtig en vooral onverantwoordelijk.' noemde ze haar daden. Ik luisterde aandachtig. 'En zoals jij er mee omgaat; dat kan ik alleen maar dankbaar om zijn.' stelde ze me eerst gerust. Dat waren lieve en gemeende woorden.

'Ik hou echt heel van je.' fluisterde ik haar zachtjes toe. 'Daar hoef je niks extra's voor te doen.' bracht ik ook haar andere woorden op. 'Als je er maar bent.' wilde ik lief doen. Dat lukte. Ze keek me vertederd aan en begon te grijnzen van oor tot oor. Voorzichtig pakte ze m'n gezicht en drukte ze langzaam haar zachte lippen op die van mij. Liefkozend zoals ik ze het liefst voelde.

'Ik dacht misschien niet helemaal goed na toen ik het zei. Er gebeurt ook nogal wat de laatste week.' gaf ze terecht aan. Dit was geen excuus. Ik begreep dat wel. 'Ik bedoelde gewoon dat we moesten genieten nu het weer kon.' wilde ze zich toch nog verhelderen. 'En over dat dat ik je het een en ander verschuldigd ben, vind ik gewoon een spannend idee.' noemde ze dat maar. Daar gniffelde ik dan wel weer om. Dat vond ik stiekem ook wel leuk. Zeker omdat ze daarnaar leek te handelen. Tot nu dan in die paar dagen. Het zou ook gek zijn als alles in zo'n korte tijd meteen opgelost zou zijn. Dat leken we ons nu wel te beseffen. En ik begreep haar beter. 'Ik weet ook niet precies waar ik aan toe ben. Jij laat ook niet altijd alles zien.' zei ze me zachtjes. Dat was ook zo. Dit was geen verwijt.

'Ik vind het doodeng allemaal. Ik merk ook dat de rest hier niet op zit te wachten.' zei ik dan weer.

'Dat weet ik nog net zo niet, hoor.' lachte ze daar snel verlegen om. 'Maar makkelijk is het niet, nee.' gaf ze wel toe. 'Maar komt goed. Ik denk dat als we nu niet handelen, we juist daar van spijt krijgen in tegenstelling tot Brugge.' slikte ze dan weer zwaarmoedig en leek ze het dus echt allemaal te menen. Nu Hyun en Kamila hier nog waren, moesten we daar maar wat mee doen. We moesten het in ieder geval proberen. Want anders zouden we spijt hebben. Misschien bedoelde ze dat wel met zolang het nog kon.

'Ik ben al blij dat we Kamila erbij gevraagd hebben...' lispelde ze ook wel wat ondeugend. Dan had ze het niet over ons. Maar over het feit dat zij en Hyun iets gedaan hadden met Kamila. 'Daar heb ik echt geen spijt van.' Daar ging mijn hart sneller van kloppen.

'Ik heb spijt dat ik alleen bleef kijken.' zei ik haar nu wel en onze blikken zochten elkaar vluchtig op. Net zo vluchtig als de opwinding ons tegenwoordig leek te kunnen vinden.

'Ik denk echt dat het heel speciaal kan worden. Als we het goed doen. Niet te veel nadenken dan, okay?' was ze overtuigd. En dan moest ik ook echt niet te moeilijk gaan doen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar de beloning was misschien wel groter dan ik me kon voorstellen. 'Hoe meer ik eraan denk, hoe meer ik je wil.' fluisterde ze namelijk nog zwoel in m'n oor. Het had nogal een effect op haar. En dat had dan weer effect op mij, wat ze ook nu kon voelen. Was dit gezond? Vast niet. Maakte het nog uit? Steeds minder.

'Ik denk dat ik iets later naar m'n werk ga...' zei ik haar zachtjes. Ik zag haar al kijken. Ze verlangde gewoon wat actie van me. En nu weggaan zou dom zijn. Ze verdient het misschien niet, maar ik moest wel blijven presteren. Daarnaast vond ik wel dat ze het verdiende. Als ik haar verwarrende woorden even vergat, herinnerde ik me vooral dat ze me gisterenavond heerlijk en geduldig gepijpt had, nadat we samen gefantaseerd hadden over die vriendinnen van haar. Dan kon ik minstens wat terug doen om ook haar kriebels tegemoet te komen. Kriebels die ze van mij kreeg. Kriebels die ik dan niet veel later met haar deelde. 'Zou je het liefst hier nemen...' zei ik haar zomaar, wat zichtbaar haar adem ontnam. 'Maar dan horen ze ons, denk ik.' hield het me nog tegen.

'Dat wil ik juist.' hijgde zij echter meteen terug. 'Laat hun maar een keertje kijken, of luisteren...' keek ze me met fonkelende ogen aan. M'n hart begon steeds harder te kloppen. Ze had behoefte aan een jongen die soms gewoon even pakte wat hij van een meisje als Elise zou willen. Maar het bleef een rol die mij niet van nature gegund was. Elise haar woorden moedigden mij wel aan er alsnog voor te gaan. Ik was bang voor de consequenties, terwijl zij gewoon dacht aan hoe spannend alleen al het idee was. Ik liet me door het één leiden, zij door het ander. Ik de realist, zij de optimist. En waarschijnlijk lag ergens in het midden de waarheid. Wat hadden we te verliezen, leek ze zich nog net niet hardop af te vragen. Eigenlijk niks. En dat realiseerde ik me nu. Zoals Elise het bracht, zou het de andere twee alleen maar opwinden om ons te horen. Tegelijkertijd dacht ik hoe gek dat klonk, maar wist ik ook nog goed hoe erg het mij opwond om haar toe te horen en te zien met een ander, of twee...

Ik stond op en daardoor moest zij ook wel opstaan. Ik pakte haar handen en kuste haar vluchtig op de mond. Hierbij duwde ik haar naar de tafel, en niet veel later kroop ze achterover erop. Ze zat op de rand en ik stond tussen haar benen in. Ze keek naar me op, en ik op haar neer. Haar ogen vol spanning en opwinding. Ze kon wel zeggen dat ze het spannend vond, maar ze leek het ook echt spannend te vinden. We konden betrapt worden. En wat zou er dan gebeuren? Zouden ze blijven luisteren, of toch komen kijken? En zou het dan blijven bij kijken? Het maakte niet uit. Ik en Elise zouden sowieso de lol hebben van de opwinding en de spanning. En het genot. Voorzichtig duwde ik haar achterover, zodat ze met haar rug plat op de tafel kwam te liggen. Gewoon in de keuken. Ook iets wat we anders nooit zouden doen. En voorzichtig tilde ik haar benen dan juist de lucht, zodat haar tenen naar het plafond wezen. We bleven elkaar aankijken. Ik had plannen en die wilde ik uitvoeren. Het kon ook. Langzaam trok ik haar korte pyjamabroekje uit tot over haar voeten, en haar slipje rolde daarna net zo langzaam over haar slanke dijen en kuiten. Ze keek me doodstil aan en zag haar hart kloppen van spanning. Haar mond stond open van de opwinding. Even keek ze om naar de deur naar de gang. Daar viel niks te zien nog. Ik hield haar dijen tegen elkaar, haar enkels ook. Alsof ze vastgebonden waren, leunend tegen mijn linkerschouder. Ik kust haar enkels en maakte tegelijkertijd mijn eigen broek los. Haar benen lagen er zo rustig bij. Maar toch hield ik ze nog klem tegen me aan met één arm, terwijl ik mijn lul bloot maakte. Die kon niet veel harder zijn. Als dit een voorbode was van hoe elke dag ging zijn, had ik niet eens meer tijd om te gaan werken. Dit deed ik veel liever. En steeds liever. Voorspel was niet nodig. Dat hadden we al gehad. Het verzinnen en wat we al gedaan hadden, was iets wat voor voortdurende opwinding zorgde. En terwijl ik haar benen tegen me aan hield, drukte ik mijn eikel niet veel later tegen haar kletsnatte schaamlippen aan. Zo was ze nog nauwer dan ze al was. En door mijn handelen, waarbij ik geen woorden gebruikte, maar gewoon pakte wat ik wilde, leek ze ook nog natter te zijn dan normaal. Maar wat was nog normaal? Dat maakte niet uit. Mijn eikel werd verwelkomd en gleed soepel haar nauwe gleuf in, wat mij liet hijgen en haar liet kreunen. Zachtjes en nog onder controle.

'God...' hijgde ik zachtjes terwijl ik langzaam heen en weer begon te bewegen waarbij mijn ontzettend harde piemel heerlijk zacht in en uit haar gleed, op een nog langzaam tempo om haar de kans te geven eraan te wennen.

'Oh... Lucas...' kermde zij zachtjes terug. Ik had God niet te danken, maar deze godin hier voor me. Haar pyjamashirtje had ze nog aan. Daaronder droeg ze geen bh. Goed te zien toen het tempo wat werd opgevoerd. Haar bescheiden, maar mooie, ronde borsten schommelden mee met dat de stoten harder en feller werden. Zolang als ik het gisteren volhield, leek me nu een onmogelijkheid. We bleven dit doen. We hadden geen reden een andere positie aan te nemen. Zij lag daar wel prima. Ik stond hier prima. Het voelde goed haar te nemen daar waar de opwinding opkwam. Dat had wel iets bevrijdends. Elise kermde en hijgde mee met gevoel. Ik stootte rustig door en probeerde haar iedere keer weer zo te raken dat het goed was. En goed was het ook.

-

'Ik hou dit niet...' hijgde ik zonder dat ik stopte.

'Kom schatje...' hijgde ze dan echt heel geil terug. 'Kom dan gewoon...' leek ze ook niet anders te willen. Ze hijgde nog harder toen ik nog harder begon te bewegen. Als zij dit echt hier wilde, wilde ik het haar hier wel geven. Ik klemde haar benen nog meer tegen me aan en zocht alle grip die ik kon vinden. Ik stootte meer ongecontroleerd, maar ook harder en dieper. Dat liet haar dan weer meer ongecontroleerd kreunen, zonder dat ze de boel bij elkaar schreeuwde. Het was juist mooi en intiem, zoals een vluggertje maar zelden kon zijn, geloofde ik. De climax was maar een kwestie van tijd. De mijne dan. Maar ik merkte dat hoe harder ik haar nam, hoe dichterbij het hare kwam. Dat vond ik ook wat waard. Een doel om naartoe te neuken, zal ik maar zeggen.

Overigens verloor ik de wedstrijd wel. Maar niet de wil om haar te laten komen. Ik stootte een paar keer fel waarna ik helemaal stilviel. Hierbij vond mijn zaadlozing plaats en ik hijgde hard en opgelucht terwijl dit gebeurde. Ik trilde van top tot teen. Ik hield me nog meer vast aan haar benen, en zette me beste beentje voor. Ze moest en ze zou ook haar climax krijgen. Of er nog iemand meeluisterde, speelde niet eens meer mee. Ik wilde dat ze de volgende keer weer wilde. En meer wilde. Dan kon het niet zo zijn dat alleen ik kwam. En met dat in gedachten vond ik mijn oude tempo weer en probeerde ik in alle macht mijn pik hard te houden, terwijl die al flink begon te jeuken. Haar krappe kutje gleed nog makkelijker nu mijn zaad voor extra smeersel zorgde en godzijdank ervaarde zij dit ook zo, en duurde het niet al te lang voordat ook zij begon te trillen. Ik hield haar benen nog stevig tegen me aan. Benen die ze niet stil kon houden, en ik nog maar net. Benen die uit elkaar vielen, toen ik ze losliet. En ik viel meteen op haar en nam haar in m'n armen terwijl ik mijn lul uit haar tevredengestelde poesje liet glijden.

‘Elise…’ hijgde ik zachtjes van dankbaarheid in haar oor.

‘Hmm, Lucas…’ gromde zij tevreden terug terwijl haar handen wild over mijn rug wreven.

En zo twijfel je het ene moment nog, en zo vrij je met elkaar op de keukentafel. Dat onze relatie een achtbaan was, was nog zacht uitgedrukt...