'Welkom. Ga snel zitten.' Ik stapte gespannen binnen en ging ook snel zitten. Voor me zat een strenge en verveeld uitziende vrouw van in de vijftig die ik kende. Dat was dokter Van Erpel; mijn huisarts. Daarnaast stond een jonger meisje die ik niet kende. Dat ging snel veranderen.

'Dit is Myriam. Ze neemt waar binnenkort. Dus kijkt ze even mee. Goed?' Ik knikte. Ik durfde haar ook niet tegen te spreken. Ze keek naar Myriam en knikte. Myriam knikte terug en lachte vriendelijk naar me. Ze kwam nog zelfverzekerd over.

'Louis van Gastel?' vroeg ze om te verifiëren, volgens het boekje, wat dokter Van Erpel leek te irriteren. Myriam merkte dit op en hakkelde nerveus verder. Weg was het vertrouwen. Ze was duidelijk nieuw. Ik was ook nerveus. Ik vond m'n huisarts iets intimiderends hebben. En ik was niet de enige dus.

'29 oktober 2005.' beantwoorde ik nog de laatste vraag. Het duurde te lang vond Van Erpel. En ze gebaarde Myriam op te schieten.

'Vertel maar wat er loos is.' ging ze toch lief verder. Maar ik keek even moeilijk naar de twee en mijn blik bleef hangen bij m'n huisarts.

'Dat heb ik toch al doorgegeven.' passeerde ik brutaal en nerveus deze Myriam. Van Erpel zuchtte.

'Ja. Maar we horen graag even wat er precies aan de hand is...' legde ze iets uit wat niet uitgelegd hoefde te worden. Maar ik wilde het liever niet zeggen. Het was al gênant. 'We moeten zo ook even kijken, he?' wilde ze me er ook aan herinneren dat dit meer dan logisch zou zijn. Hier schrok ik van. Alsnog. Maar Myriam ook. Die fluisterde plots iets in haar leidinggevende oor. Die draaide weer verveeld met haar ogen. Van Erpel was niet zo moeilijk. Een rouwdouwer. Vond ik wel fijn in dit geval.

'Misschien makkelijk om in het geval van deze casus wat minder druk bij de patiënt te leggen. Wellicht voelt hij zich minder op z'n gemak als er nu twee tegenover hem zitten.' bracht Myriam nu uiterst voorzichtig en zocht ze een uitweg. Ze wisten wat m'n probleem was. En daar had ze duidelijk geen trek in.

'Goed idee!' kreeg ze luid te horen. 'Ik moet nog een hoop administratie doen. Blij dat je het alleen aan denkt te kunnen.' zei Van Erpel hard en stond op. En ze liep zomaar weg. 'Ik hoor het wel, he.' klonk ze nog plat. Dat was ze niet. Verstomd liet ze ons achter. Ik met mijn probleem en deze onbekende Myriam die het op moest gaan lossen.

Myriam maakt mij nog nerveuzer voor dit alles. Dat had er mee te maken met hoe ze eruitzag. Ik was doodsbang voor mooie meisjes van mijn eigen leeftijd, laat staan van haar leeftijd. Ik schatte haar op een jaar of 27. En ze had een ongelofelijke verschijning die behoorlijk tot de verbeelding sprak. Die lieve lach van haar stelde me eerst nog gerust, maar stond nu een stuk nerveuzer op haar knappe gezicht. Ze had mooie, donkere ogen en volle lippen. Een lichte tint op haar huid en de los krullende, lange bruin-blonde lokken lieten mij vermoeden dat we allebei een niet Nederlandse afkomst hadden, en vermoedelijk ook het continent van herkomst deelden. Ze sprak keurig Nederlands en haar hele voorkomen was compleet aangepast aan onze cultuur. De cultuur die ik ook aanhing. Gewoon Nederlanders, maar dan zien we er toch iets anders uit. Mijn familie kwam ten zuiden van de Sahara, de hare vermoedelijk ten noorden daarvan richting het Iberisch schiereiland. Een prachtige exotische verschijning.

De lange, witte doktersjas eindigde net onder haar knieën en hing open. Mooie, dunne benen ontsprongen uit haar beige laarsjes en strak van de spijkerstof reikten ze tot haar smalle middel en platte buik. Ze probeerde het nog een beetje te verstoppen door haar armen over elkaar te doen nu ze voor me stond en ik elders in de kamer op de onderzoeksbank zat. Maar ze had vrij grote borsten. Een nette en warme sweater oogde comfortabel, maar liep ook mooi vloeiend over haar rondingen heen, waar ik per ongeluk mijn blik al op had laten vallen. Door haar armen over elkaar te houden, drukte ze die alleen maar meer naar boven, maar dat leek ze oprecht niet door te hebben. Ik geneerde me ook meer met de minuut en wilde hier niet zijn. Niet meer. Maar het moest. En zij leek er hetzelfde in te staan. Ze moest.

Dat het fout zou gaan, wist ik al. Ik was kansloos. Dit kon je ook niet van mij verwachten. Ik was nog bezig m'n pubertijd achter me te laten. En dan stond er nu een bloedmooie vrouw voor me, terwijl ik daar zat met m'n broek al uit. M'n boxers moest ik aanhouden. Dat vond ik wel vreemd. Ze had net zwarte latexhandschoenen aangetrokken en kwam nog dichterbij.

'Ik ga even voelen.' zei ze gespannen zonder precies te zien waar te moeten zijn. Ik zat hier niet voor niks. Er was een probleem. Een raar soort ongemak wat uitstraalt naar m'n rechterlies. Een lies die ze nu niet kon zien. Het ongemak ontspringt echter in m'n scrotum... Ik had haar toch verteld over hoe en wat en wanneer, met betrekking op mijn probleem. Ze moest toch een kijkje nemen. Dat durfde ze niet. Wel wreef haar hand nu langs mijn been m'n boxershorts in terwijl haar blik me vakkundig ontweek. Dat kon ik niet van haar medisch handelen zeggen op dit moment, tot zover.

Ze had het gezien. Dat had ik gezien. Ze was zo dichtbij en zo knap. En ik rook haar nu ook. Een heerlijk bedwelmende en bloemige parfum omringde haar. En haar hand gleed nu naar binnen en haar vingers tastten m'n lies af. Ik had een stijve... Maar die lag krom en dubbel onder de strakke stof van mijn katoenen boxers. Ze had het wel gezien. En ik was me er zeer bewust van. Maar beiden deden we alsof het er niet was. Maar m'n boxers moest ik dus aanhouden. Ze voelde echter niks bijzonders en moest verder met haar onderzoek.

'Ik moet toch even voelen daar.' bracht ze het nog keurig. Ik knikte en toen haar hand beperkt werd door de stof, kwam ik iets overeind en ontstond er meer ruimte door de stof die vrijkwam waar ik nog opzat. Hierbij klapte mijn apparaat echter ook uit elkaar en waar eerst nog slechts een formidabele bobbel te zien viel, stak nu een heuse tentstok naar voren met een strakgespannen tent gevormd door mijn boxers. Ik schrok me rot. Maar zij ook! Ze trok snel haar hand terug en deed een stapje terug.

'Sorry! Ik...' had hier geen excuses voor. Dit was ook een probleem. Voor de nog jonge en wat magere jongen die ik was, had ik daar iets wat niet echt bij de rest van mijn verschijning paste. Daar had ik ook wel vraagtekens bij. Klopte dat wel? Was er niet iets mis met dat ding? Maar nog nooit gebruikt verder. Niemand die hem ooit gezien had. En ik had naast in porno nog nooit een ander gezien. Daarvoor was ik hier ook niet. Boeiender was de schrik en de rode wangen op het gezicht van Myriam. Ze was sprakeloos. Ze was meteen compleet de weg kwijt. En ik zat daar maar met m'n blote benen en met dat derde been nog wel keurig achter de knoopjes van m'n boxers.

‘Kom op Myriam. Je kunt dit.’ hoor ik haar zachtjes tegen haarzelf zeggen terwijl ze naar m’n kruis kijkt met kleur. Ik slikte. ‘Ik snap dat dit niet fijn is. Maar ik moet echt even kijken of er niet iets mis is. Voor hetzelfde geldt is het iets ernstigs.’ leek ze zich weer te herpakken en oogde ze zowaar professioneel. Dat gaf mij ook vertrouwen. Ik stelde me er verder ook niks bij voor. Dat was onmogelijk. Ik schaamde me vooral. ‘Het hoort er nu eenmaal bij. Maak je geen zorgen.’ sprak ze me nog lief toe. Met andere woorden betekende dit dat ik nu alsnog mijn boxers moest laten vallen. Ik stond op en deed dit. Ik moest het elastiek eroverheen trekken en toen dartelde het stukjem nu niks meer betekende stof naar de grond en stapte ik eruit. Ik had nog witte sokken aan, en m’n rode shirt. Maar verder niks. Dat leek ze ook niet te zien. Voor mij uit stak nu een groot stuk opgewonden vlees en het wees zo haar kant op. Ik kon het niet helpen. Ik had vaker last van dit soort ‘ongemakken’. Een ander soort ongemak. Ik raakte snel opgewonden. Maar nu zat ik bij een veel te knappe dokter in opleiding die met haar hand ook nog eens daar moest wezen. Het hoort er nu eenmaal bij, leek ze zich gelukkig te beseffen. En daar nam ik dan maar vrede mee.

Ze kwam ook weer dichterbij. Ik moest blijven staan. En zij zakte af. Ze hurkte voor me en keek onderzoekend naar m’n rechterlies en die kant van mijn daar vlakbij hangende ballen. Ik werd er niet zachter op. Toen ze me weer aanraakte, maakte het een klein sprongetje. Dat ontregelde haar kort. Toch ging ze door. Haar vingers kwamen tussen m’n lies te liggen, en uiteindelijk pakte ze ook voorzichtig m’n zak vast en tastte ze die af op zoek naar iets geks.

‘Doet het zeer?’ vroeg ze me, en ze keek naar me op, langs m’n harde paal die gevaarlijk dicht bij haar gezicht hing. Dat leek ze zich ook opeens te beseffen en kuchend nam ze weer wat afstand.

‘Nee, dat niet. Voelt u wat?’ vroeg ik gespannen maar beleefd terug, en durfde haar amper aan te kijken. Ik was zo opgewonden dat mijn eikel voorbij m’n voorhuis was gekropen en die lag in zijn geheel bloot.

‘Nou… Nee.’ zei ze eerst, maar leek het niet alles te zijn wat ze wilde vertellen. ‘Valt me wel iets op, natuurlijk.’ lachte ze er toen maar ongemakkelijk om. Ze kwam weer overeind en probeerde me bemoedigend aan te kijken. Dat lukte niet. De spanning bleef om te snijden en ik durfde amper te ademen. Ik kon haar nog ruiken. Ze stond nog steeds dicht op me.

‘Masturbeer je?’ vroeg ze me toen, klinisch.

‘Nee.’ zei ik snel.

‘Ik veroordeel je niet. Ik meen het. Je hoeft je er niet voor te schamen.’ dacht ze dat ik loog.

‘Nee, ik doe dat echt niet.’ zei ik nog een keer volhardend. Ik keek wel eens porno. Maar masturberen had ik nog nooit gedaan. ‘Echt nog nooit.’ zei ik dan ook en ze geloofde me nu wel.

‘Denk eerlijk gezegd dat daar misschien het probleem zit. Is je penis gevoelig verder?’ vroeg ze gelijk door. Ik slikte. Maar daarna knikte ik ook. ‘Heb je daar ook last van?’ vroeg ze door.

‘Maar is dat niet normaal? Ik bedoel…’ dacht ik dat dat gewoon normaal was.

‘Tot een bepaalde mate wel.’ zei ze. ‘Maar jij belt er de huisarts voor. Ik denk dat dit met elkaar te maken heeft, namelijk.’ leek ze niet helemaal zeker van haar zaak.

‘Okay… En hoe verder dan?’ was ik vooral nieuwsgierig, en vooral erg naïef. Dit zag zij ook niet aankomen en ze krabbelde even nerveus achter haar oor.

‘Probeer het eens.’ lachte ze ongemakkelijk en ze deed rolde haar zwarte handschoen weer van haar mooie handen af.

‘U bedoelt… Dat ik moet…’ kon ik het bijna niet geloven. Ja, ik ben een doetje, een nerd en boven alles erg preuts. Ik wilde dit helemaal niet. Ik had wel behoeftes, maar wachtte op het juiste meisje daarvoor. Ik ben ook streng gelovig. Dat hoorde niet. En dit legde ik haar ook uit nu.

‘Het is medisch verantwoord.’ zei ze alleen op. Het moest dus. Ik werd er niet goed van. Ik begon zelfs te zweten en voelde me nog slechter. ‘Het is niet erg. Het is juist natuurlijk. Echt waar.’ drong ze aan. ‘En sommige jongens hebben daar meer de behoefte aan dan anderen. Ik denk jij ook.’ dacht ze oprecht. Ik schaamde me alleen maar meer.

‘Heb het nog nooit gedaan. Ik zou niet weten hoe.’ voelde ik me kleiner worden. Ik keek dan wel porno, wat natuurlijk ook al niet mocht. Het was de enige manier om te ontdekken hoe het eraan toe ging voor jongens zoals ik, denk ik. Ja, of met een meisje. Maar die zagen mij niet staan.

‘Ik, uhm…’ aarzelde toen opeens op een manier die ik nog nooit had meegemaakt. Zij zag me namelijk wel staan. ‘Ik weet dat het niet kan. En niet mag. Maar ik kan je misschien helpen.’ zei ze toen, en bood ze aan. Althans… ‘Althans…’ zei ze namelijk. ‘Dat kan natuurlijk niet. Zou je graag helpen, begrijp je? Ik bedoel.’ werd ze weer dat hakkelende meisje van eerder. Net toen ik haar begon te geloven. Ik zou ook niet weten hoe.

‘Wat bedoel je dan?’ vroeg ik en vergat zowaar u tegen haar te zeggen.

‘Nou, ik bedoel…’ begon ze dan wel, maar werd het lang stil. Ik stond daar nog, halfnaakt en in vol ornaat. Ondanks al het ongemak werd ik het niet slapper van. Ze had misschien wel een punt. Vaak als ik echt zo’n volle erectie had zoals nu, voelde ik dat ongemak waar ik voor gebeld had. En m’n piemel was inderdaad erg gevoelig. Maar eerder op een vervelende manier. Zou het verband hebben? Ik wist het echt niet. Zij leek ook niet goed weten wat te doen. ‘Je moet het gewoon doen. Thuis.’ zei ze er voor de zekerheid bij, omdat ik naar m’n ding keek en hem bijna wilde vastpakken.

‘Gewoon… eraan trekken?’ vroeg ik nog. ‘En dan bellen als het werkt?’ stelde ik haar stom.

‘Bel maar als het niet werkt.’ kon ze er om lachen. Ik begreep het. Maar ook weer niet.

‘Louis…’ noemde ze me toen zachtjes. ‘Je kan me alles vertellen. In vertrouwen. Daar ben ik dokter voor.’ begon ze toen opeens. ‘Ik kan alleen niet hetzelfde over jou zeggen, snap je? Anders had ik je wel kunnen helpen. Vanuit een medisch oogpunt, natuurlijk.’ sloeg ze voorzichtig een iets andere toon aan.

‘Ik wil gewoon geholpen worden.’ klonk ik vooral moedeloos en miste nog de weg die zij wilde inslaan. Ze verfrommelde haar lippen kort en keek bedachtzaam met grote ogen naar de mijne. Ze kamde achter haar linkeroor een losse lok en haar armen hield ze al lang niet meer voor haar lichaam.

‘Ga zitten.’ zei ze rustig, en ik ging weer zitten. Ze kwam op me af gelopen. Ze was nerveus. Maar anders nerveus. Wel nerveus, maar niet zo onzeker meer. ‘Je mag dit dan echt tegen niemand zeggen.’ drong ze aan. ‘Dan doe ik het één keer voor, okay?’ leek ze vooral over te willen komen dat dit uit noodzaak was, maar begon ik langzaam te begrijpen dat hoe ze naar me kijkt, niet perse meer vanuit een medisch perspectief was.

‘Je bedoelt…’ schrok ik nog, maar voelde op dat moment haar hand die mijn schacht pakte net onder de eikel. Voorzichtig en met gevoel. Ik begon meteen te hijgen en schrok bijna achterover. Dit kwam uit het niks.

‘Omdat het moet. Je begrijpt me wel. Voor jou…’ zei ze nog een keer, waarbij ze me al niet meer aankeek, maar ogen vertwijfeld over mijn lichaam liet gaan, totdat ze haar hand zag die mijn uit de kluiten gewassen schacht vast had en daar behoedzaam over heen en weer wreef.

Ik kon het niet geloven. Deze vrouw leunde wat meer naar me toe en had me nog altijd stevig beet met één hand. En die hand lag niet stil. Ze trok me af. Zo moest het dus. Wist ik ergens wel, maar toch fijn dat ze het even voordoet… Ze kijkt me niet aan. Ze kijkt enkel naar wat ze in haar hand heeft en wat ze daar mee doet. En daarbij merk ik dat het haar enigszins opwind. Dit is niet meer medisch, maar wel klinisch. Haar hand glijd een keer over de eikel heen en ik laat meteen merken dat ik daar inderdaad een stuk gevoeliger ben.

‘Doe ik je pijn?’ vraagt ze wel zonder me aan te kijken.

‘Nee, dat niet.’ liet ik nog grommend uit.

‘Dat hoort te wennen na verloop van tijd. Als ik… uh nee, jij dit vaker doet.’ versprak ze zich bijna. Ik kreeg het idee dat ze het leuk vond. Spannend op z’n minst. En dat had ik nooit achter haar gezocht, zover ik haar kende. Haar hand bleef onder de eikel en vrij stevig trok ze me af op een net zo stevig tempo, en begon ik al snel harder te hijgen en met te vergrijpen aan de onderzoeksbank. Ik wist niet wat er gebeurde. Ik voelde iets in me opkomen wat elk ander gevoel wat ik ooit ervaren had ruimschoots oversteeg.

‘Oh, wat gebeurt er…?’ hijgde ik verward met dat er iets op barsten leek te staan.

‘Laat het maar gebeuren.’ hijgde ze toen zachtjes terug. Dat zij hijgde, verraste me compleet. Nu wist ik dat ze opgewonden was, net zo als ik.

Maar zij was de laatste die zich liet verassen. Plots was het daar. Extase overviel me en het werd gewoon even kort wit voor m’n ogen, met dat ik een enorme ontlading voelde, gevolgd door verlichting van druk die ik eerder niet als zo had ervaren. Ik voelde Myriam opwippen van schrik en verbaasde tonen ontschoten haar een aantal keren kort. Toen ik mijn ogen weer opende, had ze hem nog vast, maar lag haar hand stil. Uit m’n eikel droop nog een lange dikke klodder naar de onderkant, en viel door haar hand naar de grond voor ons. Een meter verder voor ons, lag een hele plas van een of ander wit goedje. Dat hoefde ze me niet uit te leggen. Ik wilde bijna vloeken, zo goed had dit gevoeld, en was het blijkbaar ook nodig geweest.

‘Shit, ik loop uit.’ zei ze. Het was het einde van de middag, maar ik was niet de laatste patiënt dus. ‘Hij wordt zo wel kleiner. Kleed je dan aan. En niks zeggen.’ werd ze plots zakelijk. Ze was ook duidelijk geschrokken. Ze liep snel naar haar bureau en belde via de intercom de assistente bij de balie. ‘Suus, ik loop wat uit. Wil je dat doorgeven aan de patiënt.’ klonk ze gehaast. Ik kon de assistente horen.

‘Van Erpel heeft ze van je overgenomen. Die was niet blij.’ luisterde ik mee. Myriam bood nog haar excuses aan. Dat was te laat. En ze had er vanmiddag nog één. Maar die had afgebeld.

‘Okay, ik ben bijna klaar.’ zei ze nog snel. Ik zat daar nog. Mijn pik droop nog wat zaad na, maar werd er niet kleiner op nog. De opwinding was nog te groot, zeker nu ik me begon te beseffen wat me was overkomen. Ze kwam weer aangelopen, en begon met een flink stuk rol de vloer schoon te maken. Had ik ook wel even kunnen doen…

‘Moet ik helpen?’ vroeg ik nog stom.

‘Nee, schiet nu maar op.’ was ze nu gestrest. Ze had iets gedaan wat niet kon. Dat besefte ik me nu. En niet omdat het moest. Niet op hoe zij het had uitgelegd. Ik kleedde me weer aan, maar die stijve was nog niet weg. Onbeholpen probeerde ik het weg te duwen, maar dat deed wel zeer. Daar was die gevoeligheid dan weer. Dit trok opnieuw haar aandacht. ‘Is dat ding nog niet weg?’ leek ze zich nu zelfs aan mij te ergeren. Ik wist niet wat te doen of te zeggen. Ze zuchtte eens flink. Ze keek op de klok. Ze schudde haar hoofd. ‘Dat ik dit doe…’ concludeerde ze terwijl ik nog van niks afwist.

Het licht was uit. Ze had de deur op slot gedraaid. En ze had me gezegd heel stil te zijn.

‘Ik heb het gewoon even nodig, of zo. En jij vindt het niet erg, toch?’ was de doodeenvoudige reden die ze me gaf om me niet te laten gaan. Ze nam me mee naar een hoekje waar ze ook niet gezien konden worden. Ik had m’n huisarts nog horen schelden omdat ze dat dat Myriam gewoon naar huis was gegaan… Nog niet.

Ze had haar trui omhoog getrokken, en haar mooie ronde borsten pronkten in haar bh met de platte buik eronder. Haar jas hield ze aan. Alles hield ze verder aan. Maar het nodigde mij uit hier aan mee te werken, al was het nog zo verkeerd. Voor het eerst in m’n leven had ik het gevoel dat iemand mij wilde. En dat nog wel hier en met een compleet vreemde… Ik wilde het. Natuurlijk wilde ik het. Ik wilde ook wachten op de waren, maar dit wilde ik nog meer. Klaarkomen was heerlijk en fantastisch. En ik kreeg het idee dat ze me dat weer wilde laten ervaren.

Toch vroeg ze iets van me wat ik echt niet kon. Ze zei me hoe opgewonden ze al werd van het idee toen ze mijn klacht ter oren kreeg. Ze zei me niet te kunnen geloven dat ik zo groot geschapen was en dat ik dat niet eens wist. En ze meende dat dit echt de oplossing voor mij kon zijn. Gewoon ontlading dus. En het wond haar allemaal op. Meer dan ik wist. Ze vroeg me of ik echt nog nooit seks had gehad. Dat was echt zo. Of ik het dan wilde? Dat wist ik niet. Wel wist ik nu dat zij wilde. Nu ging haar jas uit. En nu trok ze opeens haar trui wel uit.

‘Gewoon even snel. Maak er niet te veel van.’ leek ze haast te hebben, en fluisterde ze gewillig. Ik liet me overrompelen. Maar feit was dat mijn harde lul al die tijd nog uit m’n broek hing. Ze ging gewoon op haar bureau zitten, zo voor me. Ze knoopte haar broek los en schopte die uit, waarna haar slipje volgde. Haar bh hield ze wel aan, en ook het shirtje wat onder haar trui zat. Haar lichaam werd weer bedekt, maar keek nu ook meer naar wat ze tussen haar benen had die ze voor me begon te spreiden. Een streepje donker haar wees richting zichtbaar natte schaamlippen. Meende ze dit nou?

‘Ik heb dit nog nooit gedaan.’ zei ik alsnog, maar gaf ik ook aan het wel te willen. En wel nu.

‘Het is niet moeilijk. Ik verwacht niks van je. Kom maar dichterbij.’ zei ze gespannen, maar ook iets liever nu. Ik kende haar niet. En seks met een vreemde kon echt niet. Toch voelde ik me veilig bij haar, terwijl ik besefte dat ze misschien wel misbruik van de situatie maakte. Toch lokte ze me dichterbij.

Op de parkeerplaats kon ik auto’s horen wegrijden. Mensen gingen naar huis. Ze had gezegd een sleutel te hebben van het pand. We werden langzaam de laatste aanwezig. Een paar tellen later trok ze me dichterbij, vond haar hand mijn schacht weer en leidde ze zo de gevoelige eikel naar haar schaamlippen. Hijgend liet haar dat ding gebruiken om die schaamlippen uit elkaar te drukken en toen ze me zei er voor te gaan, zonk ik plots naar binnen en kwam ik nog dichter op haar te staan tussen haar gespreide benen werd mijn eikel ontvangen in een zeer nauwe en erg warme omgeving, wat alle verwachtingen oversteeg. Het gebeurde zo snel. Plots zat ik in haar. Zo voelde het. Alsof ik er niks over te zeggen had. En zo begon ik ook heen en weer te bewegen. Ze zei me nog voorzichtig te zijn en ik merkte ook een grote hoeveelheid weerstand naarmate ik mezelf dieper in haar en dichter bij haar wilde brengen.

‘Rustig aan…’ kermde ze plots waanzinnig zwoel. Haar mond kon ze niet meer sluiten en hijgend en kermend lag ze voor me. Haar ogen sloot ze wel. Ik wist niet wat te doen, en bewoog wat onbeholpen heen en weer. Maar zij leek het fijn te vinden. Ik gleed ook makkelijker elke keer dat ik het probeerde. En ook dieper. En dat vond zij dan weer fijner. Het één had volgens mij met het ander te maken. Wat hier gebeurde, drong maar langzaam tot me door.

Plots keek ze me aan en beet ze geil op haar lip. Haar handen pakten mijn polsen en brachten mijn handen naar heupen.

‘Neem me…’ kermde ze zwoel en ik pakte haar beet. Ik begreep het. Ik begon het te begrijpen. Ze bracht me zo een hoop bij, en met dat ik haar vasthad, kon ik veel makkelijker in en uit haar bewegen. Sneller ook. Harder vooral. En dieper. En zij kreunde steeds harder, en langer en haar stem werd dieper. ‘Louis…’ kermde ze al snel en ik voelde dat ik de controle over haar lichaam kreeg. Ik had seks. Ik was aan het… neuken. Ongeloof maakte steeds meer plaats voor besef en met dat besef voelde ik ook mijn eigen opwinding weer de overhand nemen. Dit voelde zo goed… Ik zag haar doen wat ik net deed. Myriam leek klaar te komen. En dit was vele malen beter dan porno. Hoe ze klonk en bewoog was eerlijkwaar het mooiste wat ik ooit gezien had. Ik voelde hoe ze nog nauwer werd terwijl ze me bleef aanmoedigen door te gaan. Maar heel veel langer kon dat niet. En dat was het idee ook. Ik viel plots verstijfd over haar heen, en drong dieper door dan eerder waarbij mijn pik ook harder was dan ooit te voren. Daar was dat heerlijke gevoel weer. De ontlading mocht op opnieuw ervaren, en klaarkomen was gewoon het lekkerste wat er was. En nu deed ik dat, diep in haar. Zonder bescherming. Gewoon een vreemde, maar zeer aantrekkelijke vrouw. En zij liet het gebeuren.

Even hijgden we uit. Maar toen kwam ik snel overeind.

‘Ik draag geen condoom.’ zei ik snel. Zij schoot in de lach.

‘Kom je daar nu achter?’ plaagde ze me een beetje. ‘Geen zorgen. Ik zit aan de pil.’ begreep ze m’n zorgen wel.

‘Fuck, zeg…’ hijgde ik toen maar weer gewoon uit ongeloof en liet m’n lul uit haar glijden. Het wit van mijn zaad en haar uitscheiding stond in mooi contrast met de donkere huid van de lul zelf. Ik zag dat het haar opluchtte toen dat ding uit haar gleed.

‘Nooit gedacht dat ik zo’n grote kon hebben…’ leek ze ook wel wat trots. Ze keek me aan alsof ik niet echt was. Een bizar figuur in een bizarre wereld. ‘Dit helpt wel, of niet?’ vroeg ze nog. Ik knikte. ‘Wat moet, dat moet.’ leek ze me alsnog te willen overtuigen. Ze zag mijn vertwijfeling, maar dat had niks met haar te maken. Dit was niet wie ik was, maar wel wat ik wilde. Nu wel.

‘Ik, uhh…’ stamelde ik.

‘Dit is een gave.’ zei ze me toen, en ze nam de glibberige lul in haar hand terwijl ze overeind kwam. ‘Dat kan niet anders. En je weet het niet eens.’ lachte ze erom. Dat verlegen en onzekere meisje van eerder vanmiddag was plots ver te zoeken. Haar andere hand bracht mijn hand naar haar borsten. ‘Je bent nog jong. En als je slim bent, maak je hier gebruik van. Al is het maar voor je gezondheid.’ durfde ze er nog over te grappen. Ik had geen idee waar ze het over had. Ze leek wel te ijlen.

‘Mocht het toch terugkomen, dan moet je wel aan de bel trekken.’ sloot ze toch nog af met een serieuze noot nadat we ons hadden opgefrist en ik m’n lul weer in m’n broek had gekregen. Hierbij gaf ze me ook haar nummer. ‘Dan doen we het bij mij thuis.’ lachte ze geniepig. ‘Want ook ik heb soms zoiets nodig.’ noemde ze een reden alsof het een serieuze zaak was. Mijn hoofd was leeg en ik nam haar nummer aan. Wat er precies gebeurt was, besefte ik nog niet. En vooral hoe het zover was gekomen, bleef een groot mysterie. Maar dat ik wat geleerd had, was me wel duidelijk. Ik ging er niet vanuit dat ze helder nadacht. Dat deed ik ook niet. En thuis legde ik het briefje met haar nummer weg. Dat kon ze toch niet menen…