“Wat zit er verder nog in die map?” vroeg Dirk, terwijl hij van onder de documenten een grote, blauwe enveloppe vandaan haalde, waarop in Romains handschrift ‘Contracten’ te lezen stond.

In plaats van mij te laten vangen door Dirks vreemde, magnetische aantrekkingskracht, had ik beter moeten opletten. Ik had het niet gezien, afgeleid als ik was door zijn o zo voelbare nabijheid. Zo dichtbij dat ik hem kon aanraken als ik dat zou willen, om daarna net te doen alsof het per ongeluk was.

“Hou daarmee op!” zei ik.

“Waarmee,” vroeg een verwonderde Dirk, terwijl ik in een onoplettend moment naar hem toe leunde en geschrokken vaststelde dat ik de berisping richting mezelf hardop had uitgesproken.

Op een niet-geplande, intieme manier raakte mijn schouder zijn gespierde borstkas. Ik slaakte een kreetje en als door een wesp gestoken, sprong ik van het bureau.

“Rustig, Linda,” zei hij. “Blijkbaar is het niet jouw sterkste eigenschap, dat gesnuffel in andermans zaken. Wat zit je dwars?”

‘Jij!’ bedacht ik, moeizaam slikkend. Ik dacht teveel. Eigenlijk zou ik meer moeten praten en minder moeten denken. “Ik.. Ik liet mijn gedachten de vrije baan en dacht aan de mogelijkheden, in plaats van mij te concentreren op de feiten.”

Zo… Dat had ik mooi weten te formuleren. Alhoewel… Misschien toch niet helemaal, want zijn gezicht kreeg een harde trek.

“Volgens mij ben jij bang dat we iets ontdekken waarmee Romain in een kwaad daglicht komt te staan en wil jij niet dat ik daar op uitkom.”

“Wat!?” Hetgeen hij zei lag zover af van wat ik dacht, dat ik een tiental seconden nodig had om mijn gedachten op een rijtje te krijgen.

“Ja,” merkte hij hoofdschuddend op. “Je probeert hem nog steeds in bescherming te nemen. Wat heeft die man toch dat zoveel vrouwen in zijn ban geraken?”

“Ik ben helemaal niet in zijn ban!” reageerde ik ferm. “Dat zweer ik!” Meteen duwde ik de ringmap in zijn handen. “Hier! Ga gerust je gang.”

Dat deed hij. Gretig richtte hij de aandacht op het openliggende dossier, terwijl ik me afvroeg waar mijn natuurlijke charme was gebleven.

“Herken jij dit?” vroeg Dirk, mij een bundeltje papieren in de hand leggend. Haastig liet ik mijn ogen over de paragrafen zakelijk gebrabbel gaan.

“Het lijkt een kopie van een contract van PartyRent-All”, zei ik, ondertussen verder lezend. “Wat!? Voor die prijs kunnen ze nooit een compleet ingerichte feesttent van twintig bij veertig meter aanbieden,” riep ik uit. “Dan gaan ze gegarandeerd failliet!”

“Dat is toch juist hetgeen jij wil… Ja toch?”

“Ze kunnen niet snel genoeg op de fles gaan,” merkte ik somber op. “Hier kan DKP-Eventing nooit tegenop, ook al hebben wij veel meer klanten dan zij. Het enige wat PartyRent-All moet doen is wachten tot wij het faillissement aanvragen.”

“Beseffen dat soort klanten dan niet dat ze genaaid worden en dat de prijzen achteraf flink de hoogte in zullen schieten?” vroeg Dirk.

“Pas over een jaar zullen de prijzen omhoog gaan,” antwoordde ik, nadat ik me alweer wat verder in het contract had verdiept. “Kijk maar naar de data.”

In al mijn boosheid duwde ik het contract in zijn richting, net toen hij voorover boog, waardoor de bundel tegen zijn borst aanstootte. Het papier verkreukelde en Dirks hand gleed over de mijne.

“Sorry,” zei ik. “Deed het pijn?”

“Ik heb me er bij neergelegd dat jou gezelschap houden pijnlijk is,” grapte hij met een uitgestreken gezicht, waarna hij de papieren van tussen mijn plotseling verkrampende vingers plukte.

“Zeg iets, Linda!” Waarschijnlijk was mijn bleek weggetrokken gezicht hem opgevallen, maar dan nog kon ik niets zinnigs bedenken. Als verblind staarde ik naar het document wat ik van het bureau had gegraaid en waarvan de tekst met mondjesmaat tot me doordrong. Het ging om een correspondentie van DKP-Eventing, en nu de woorden eenmaal hun volle betekenis aan me prijsgaven, stokte mijn adem in mijn keel.

“Wat is er, Linda,” drong Dirk aan en dus schraapte ik al mijn moed bij elkaar.

“Dit zijn brieven waarin contracten met een aanzienlijke korting worden aangeboden aan onze bestaande klanten,” zei ik, moeilijk slikkend. “Romain heeft met terugwerkende kracht kortingen aangeboden, mét daar bovenop een verlenging van het contract met een jaar! Dit is héél véél meer dan een aanpassing en daar wist ik niets van! Geen wonder dat de winst de laatste tijd zo dramatisch is gedaald… Dat kan hij toch niet maken!?”

“Het is zijn bedrijf, ja toch?”

“Niet helemaal, Dirk. Ik ben een van de grootste aandeelhouders. Bij de scheiding heb ik de helft van dit huis ingeruild voor aandelen, én… Iedere keer dat Romain geld van me leende, gaf hij me daar in ruil aandelen voor.”

Woede en schaamte streden in mijn hoofd om voorrang. Ik was de vicedirecteur van het bedrijf. Hoe kon Romain rechtvaardigen dat hij zoiets ingrijpends voor mij had verzwegen? Waarom bewaarde hij die documenten bij hem thuis? De vraag stellen was ze beantwoorden. Hij wilde niet dat ze mij ooit onder ogen zouden komen, dat was duidelijk.

“Waarom moest hij zo nodig geld van jou lenen?” vroeg Dirk.

“Voor de betaling van…” Plots realiseerde ik me dat ik tegen de broer van Denise sprak en dus brak ik mijn zin maar af.

“Linda..!?” drong Dirk aan.

“Euh…” Ik durfde hem niet in de ogen kijken. “Het voorbije jaar hadden we een hoop uitgaven voor de vernieuwing van een deel van onze apparatuur en voor de herinrichting van ons kantoor.”

“Dat zijn toch bedrijfsonkosten..?”

“Euh… Soms schiet Romain geld uit eigen zak voor, tot de financiering rond is. Soms is hij wat te ongeduldig om op de goedkeuring van de bank te wachten.”

“Dat is vermenging van privé en bedrijfskapitaal.” Ongelovig schudde Dirk zijn hoofd. “Voor zover ik weet is dat niet bepaald volgens het boekje.”

“Hij doet dat gewoon,” antwoordde ik. Even dacht ik erover om Dirk gelijk ook maar te vertellen dat ik daarover meermaals ruzie had gemaakt met Romain. Of beter gezegd, met Cynthia én Romain. Cynthia had een sluwe constructie bedacht en vervolgens was mijn ex zijn nieuwe vrouw daarin gevolgd. Bij nader inzien, vertelde ik hem dat voorlopig beter niet.

“En wat gebeurt er als hij zijn financiën niet kloppend krijgt?” vroeg Dirk.

“Meestal lukt hem dat wel,” zei ik. “Soms kan het een tijdje duren, maar daarover hoef jij je niet druk te maken.”

Dirk liet zich van het bureau afglijden en keek mij doordringend aan.

“Ik dacht dat we juist hier waren omdat we ons wel degelijk ergens druk over maken,” zei hij.

Wat klonk hij toch kalm. Wat dacht hij rationeel, terwijl ik juist niet kalm of rationeel wilde zijn. Ik wilde me vooral koesteren in een tomeloze woede. Ik wilde dat Romain op zijn minst voor sjoemelaar werd uitgemaakt en het was tijd dat ik stappen in die richting ging zetten.

“We zijn hier omdat Romain een sjoemelaar is, Dirk.”

“Dat wisten we al, Linda. We zijn juist op zoek naar iets wat we niet weten!” zei hij me op een belerende toon. Dat kwam allesbehalve prettig bij me binnen.

“We proberen geld te vinden,” reageerde ik bits, tegelijk een flinke tik tegen de ordner gevend. Ik had het nodig om wat stoom af te laten.

Tot mijn verrassing pakte Dirk mijn hand in de zijne. “Daarstraks zei je dat jullie bij startende concurrenten eerst de kat altijd wat uit de boom kijken,” zei hij, zowaar vriendelijk.

“Ja… Hoezo?”

Hij wees op de data die bovenaan op de brieven stonden. “DKP-Eventing heeft deze keer helemaal niet lang gewacht met een reactie.”

Sprakeloos staarde ik naar de data. De eerste brief waarin Romain korting aanbood, dateerde van vorige zomer. Dat had ik zelf moeten zien. Ik bladerde door de brieven en stelde opeens vast dat de tekst veranderde. Nee maar!

“Een hogere prijs voor nieuwe klanten? Uitgerekend nu! Dirk… Romain is gek geworden!”

“Volgens mij is hij dat al veel langer,” reageerde hij droog, waarna hij in mijn rugzak ging en de kleine camera tevoorschijn haalde. “Zullen we dit ding maar eens uitproberen?”

Ik knikte. Uiteraard wilde ik bewijzen hebben van Romains verbijsterende aanbiedingen.

“Had jij geen geavanceerder apparaatje meegebracht,” vroeg ik.

Mijn plagerig bedoelde opmerking toverde een warme lach op zijn gezicht. “Ik bracht wel een miniscanner mee, maar op dit moment ben ik in een nostalgische bui,” verklaarde hij droog, waarna hij met zelfzekere handelingen de bureaulamp op de brieven richtte en mij met een gebaar duidelijk maakte dat ik de documenten die ik gefotografeerd wilde hebben maar moest aanwijzen.

Terwijl Dirk foto’s nam, las ik nog meer brieven.

“Het lijkt wel alsof Romain DKP-Eventing doelbewust over de kop wil laten gaan. Waarom zou hij dat in godsnaam doen?” vroeg ik, meer aan mezelf dan aan hem.

“Dat mag jij me vertellen,” zei hij.

“Ik zou het niet weten.”

“Natuurlijk wél,” reageerde hij prompt. “Jij bent met hem getrouwd geweest, dus jij zou moeten weten wat hem drijft.”

“Ik hield niet van de dingen die hem drijven,” mompelde ik.” Daarom zijn we gescheiden.”

“Waarom?” vroeg hij. “Wat wilde hij dan?”

“Vooral geld en macht… Daarnaast wilde hij opgehemeld worden door zijn werknemers, maar zeker ook door zijn collega’s. Juist daarom begrijp ik niet waarom hij zijn bedrijf failliet wil laten gaan.”

“Tenzij hem dat ergens goed uitkomt,” opperde Dirk.

“Maar hoe…” Plots dacht ik aan Romains dagboek! Daarin beschreef hij zijn plannen, zijn doelen en methodes, dikwijls tot in de kleinste details. Zijn dagboek moest ik zien te vinden!

“Waar denk je aan Linda?” Vragend keek Dirk me aan. “Je ogen beginnen opeens te fonkelen. Waar denk je aan?”

Ik pakte de sleutel die paste op het kistje waarin Romain zijn dagboek bewaarde en liet die voor zijn ogen heen en weer bungelen.

“Het lijkt me handig om Romain zelf te laten vertellen waar hij op uit is,” zei ik. Vastberaden wilde ik al in de richting van de hoofdslaapkamer lopen, maar Dirk hield me tegen.

“Wacht even, Linda,” zei hij. “Ben je hier al klaar dan?”

“Voor nu wel.”

“Laten we dan eerst opruimen en onze spullen ergens verstoppen.”

“Kan dat later niet?” vroeg ik popelend van ongeduld om Romains dagboek te lezen.

“Uit ervaring weet ik dat het beter is om je sporen direct uit te wissen,” drong Dirk aan. Tegelijk herinnerde hij me eraan dat we met iets illegaal bezig waren. Heel veel zin om zijn gelijk toe te geven had ik niet, maar ondanks dat draaide ik mij in de deuropening toch maar om en keek toe hoe Dirk de papieren ordende en terug op hun plaats stak. Hij nam zelfs de tijd om het verfrommelde contract zo goed mogelijk glad te strijken, vooraleer hij het terug in de enveloppe stopte.

Het schijnsel van de bureaulamp tekende scherpe contrasten van licht en schaduw op zijn knappe gezicht en op zijn donkere, krullende haren.

Zeven jaar lang had ik een welbepaald beeld van Dirk Stevens voor me gezien, maar nu moest ik voor mezelf toegeven dat de man die achter Romains bureau zat, niet langer voldeed aan dat beeld.

Op dit moment zou ik vooral willen weten wat voor man hij geworden was. Per slot van rekening had hij een grote invloed op Jolien en Carl. Als ex-stiefmoeder heb je toch een bepaalde verantwoordelijkheid, nietwaar? Altijd al had ik een groot gevoel voor verantwoordelijkheid, iets wat wellicht nooit zou veranderen.

Nonchalance veinzend, keerde ik terug naar de dossierkast en borg de mappen op die Dirk al terug in orde had gebracht.

“Heb jij veel ervaring met het uitwissen van je sporen?” vroeg ik, zo luchtig mogelijk.

“Wat?”

Ik wist wel zeker dat hij begreep wat ik bedoelde. Hij wilde alleen maar dat ik mijn vraag nog eens herhaalde. Misschien was hij dan toch niet zo heel erg veranderd.

“Daarnet zei jij dat we eerst moesten opruimen, omdat jij uit ervaring wist dat je maar beter eerst je sporen uit kon wissen,” herhaalde ik een mix van zijn en mijn woorden. Ergens ergerde het mij dat ik inging op zijn verzoek om mijn suggestie dat hij meermaals betrokken was bij clandestiene praktijken, nog eens te herhalen. Maar… Dat ging ik naar hem toe zeker niet laten blijken.

“Ga gerust je gang, Dirk,” zei ik dus maar. “Vertel mij alles over jouw ervaringen op dat vlak… Ik denk dat je al de hele tijd staat te trappelen van ongeduld om mij daarover van alles te vertellen.”

“Waar zal ik beginnen? zei hij lacherig, maar dan werd zijn blik een en al ernst.

“Weet je, Linda,” begon hij aarzelend. “Ik kan niet ontkennen dat jouw oordeel over mij de afgelopen jaren altijd belangrijk voor me is geweest. Door wat Jolien en Carl mij vertelden, wist ik dat jij niet bepaald een hoge dunk van me had. Die niet zo fraaie woorden van mijn nicht en neef waren de reden dat ik daarstraks liet uitschijnen dat mijn opzoekingswerk voor reisgidsen een dekmantel vormde voor illegale bezigheden. Daarmee wilde ik indruk op je maken en dat was kinderachtig. Groot gelijk dat je me daar op wijst.”

“Wil jij nu zeggen dat…”

Met een verveeld handgebaar, wat duidelijk maakte dat ik verondersteld werd te luisteren, legde hij me het zwijgen op. “Op zich is research doen voor en het schrijven van reisgidsen een eervol beroep, dus begreep ik niet waarom jij dat zo afkeurde. Toen ik jou daarstraks bezig hoorde, leek het wel alsof ik niet veel beter ben dan een dakloze zwerver.”

“Ben je dat dan niet?” Ik kon het niet laten om hem nog een beetje uit te dagen.

“Nee!” zei hij beslist. “Oké, Ik heb geen villa in een chique buitenwijk, maar waarom zou ik? Meestal ben ik toch op reis voor mijn werk. En wat betreft dat onverantwoordelijke gedrag… Was het van jouw uit zoveel verantwoordelijker om het huwelijk in te gaan onder een boel valse beloften van een man die jouw niet waard bleek te zijn?”

“Ja, wrijf het er nog maar eens goed in!” reageerde ik sarcastisch. “Ga je gang, Dirk. Dit is je kans om indruk op mij te maken!”

Dirk zuchtte, maar leek niet van plan in te gaan op mijn opmerking. Dat bleek al snel zo te zijn.

“Waarom mag jij me niet, Linda?” vroeg hij.

Zijn vraag zadelde me op met een ongemakkelijk gevoel en dus hield ik mijn mond.

“Toe maar,” drong hij op zijn beurt aan door de bal terug bij mij te leggen. “Dit is jouw kans om je hart te luchten.”

“Vat het niet te persoonlijk op,” stamelde ik, “maar jij hebt nu eenmaal een manier van leven gekozen, die ik zelf nooit zou kiezen.”

“Is mijn keuze daarom verkeerd?”

Nu was het mijn beurt voor een diepe zucht en terwijl dacht ik na over hoe ik hierop het beste kon reageren. “Jij bent een slecht voorbeeld voor Jolien en Carl,” zei ik.

“En jij?” vroeg Dirk, terwijl hij zijn armen voor zijn borst kruiste.

Alhoewel ik me voelde blozen, hield ik voet bij stuk. “Ik ben een verantwoordelijk…”

“Daar heb je dat woord weer!” onderbrak hij me direct.

Toch was ik niet van plan om me daar zomaar bij neer te leggen. “Ja, want fatsoenlijke mensen gedragen zich met gevoel voor verantwoordelijkheid. Die lossen hun problemen op in plaats van ervoor op de vlucht te gaan. Fatsoenlijke mensen weten dat het echte leven geen eindeloze vakantie is, maar dat je moet werken aan je relaties. Zowel Privé als op je werk.”

Dirk schudde zijn hoofd en zuchtte. “Linda, ik gedraag me heus wel verantwoordelijk. Ik heb een baan waarin ik mij voortdurend aan deadlines moet houden. Bovendien kun jij je niet voorstellen hoeveel problemen ik door de jaren heb moeten oplossen.

“Ook problemen die een inbraak vereisen?” vroeg ik.

“Soms wel,” reageerde hij prompt. “Wat inbrekersgereedschap kan handig zijn als je met een halsstarrige bureaucratie te maken krijgt.”

Ongewild maakte ik een afkeurend geluidje, alvorens ik antwoordde. “Je laat het klinken alsof je er een rotzooi van maakte, daarna op de loop ging en anderen de troep liet opruimen, ja toch?”

“Hoe kom je daar nu weer bij?” vroeg Dirk verbaasd.

“Je blijft nooit lang genoeg op dezelfde plaats hangen om het effect te zien van wat jou gedrag heeft op andere mensen. Dat bedoel ik.”

“Waar heb je het in godsnaam over, Linda?”