Stan Op Zoek - 16

Wat een geweldige reacties op het vorige deel! Dat geeft mij moed weer verder te gaan, helaas dit deel geen seks maar na dit deel…. Veel leesplezier!

Deel XVI

Plots wordt er aan de poort gerammeld. “Stan?, doe even open!”

Geschrokken kijk ik Peter S aan en kom razendsnel overeind om mijn broek aan te doen.

Ook Peter S fatsoeneert zich. “Doe jij even open Peter?” zeg ik terwijl ik aan het stuntelen ben met mijn broek. “Natuurlijk” zegt hij neutraal en loopt rustig naar de poort. Net voordat hij het slot open draait kijkt hij even om en ziet dat ik mijn broek net dicht het. Terwijl mijn kont weer plaats neemt op de bank komen Ties en Anouk binnen.

“Peter? Jij hier?” zegt Ties verbaasd.

“Ja,” neem ik het woord, “Was bezig in de tuin zoals je kunt zien en toen kwam Peter aanwaaien en hebben we gezellig een biertje genomen. Maar vanwaar jullie bezoek?” Ties blijft me vreemd aankijken terwijl hij en Anouk plaats nemen. “We waren winkelen en dachten op de terugweg even langs te rijden omdat je nog wilde praten?” Verbaasd kijk ik hem aan en sta dan op. “Praten onder vier ogen ja, maar daarvoor had je het te druk. Wat drinken?”

“Ja lekker.” Zegt Ties terwijl hij nog steeds argwanend naar Peter S kijkt. Peter S staat op. “Ik hoef niet, ga maar weer eens op huis aan.” Hij kijkt me daarbij zo aan dat ik heb ook niet ga overhalen, hij wil weg, dat is te zien aan zijn houding. Uiteraard loop ik met hem mee naar zijn fiets. “Je hoeft niet weg hè” zeg ik overbodig.

“Weet ik, maar toch…” grijnst hij.

“Bedankt in ieder geval dat je naar me heb geluisterd.”

“Graag gedaan hoor, straks zal ik even gaan googelen naar Joeri.”

“Tof” Zeg ik terwijl ik even twijfel of ik hem nu moet omhelzen maar besluit het om het maar niet te doen. Hij stapt op zijn fiets en fietst weg.

Uit de koelkast haal ik twee biertjes en pak een glas water voor Anouk. De bank is groot genoeg voor zijn drieën maar om één of andere reden heb ik totaal geen zin om dicht bij ze te zitten dus pak een lege krat. Er hangt een ongemakkelijke stilte, Ties zijn houding is anders dan normaal. Aan alles voel ik dat dit zo meteen helemaal fout gaat lopen. Anouk lijkt het ook door te hebben en net als ze wat wil zeggen begint Ties.

“Wat deed hij hier nou?” klinkt hij vijandig.

“Praten.” Is mijn korte antwoord.

“Over wat?”

“Gast, relax. Even serieus? Wat maakt het jou nou uit waarom hij hier is en waarover wij praten?”

“Na alles wat hij jou geflikt heb? Dan vind ik het wel vreemd ja. Of kwam hij je opnieuw chanteren.” Hij klinkt nog steeds vijandig of nee, misschien jaloers? Dan kijk ik naar Anouk en weer terug. “Heb je Anouk dat verteld?”

“Ja, natuurlijk. Voor mijn part mag iedereen weten hoe hij is!”

“Wat ben je nou voor eikel Ties. Even serieus, als ik jou iets in vertrouwen vertel hoef je dat niet direct met Anouk te bespreken!” Snauw ik, op mijn beurt, boos.

“Je weet dat Anouk en ik geen geheimen voor elkaar hebben!”

“Dat geeft je het fucking recht niet om mijn dingen die ik jou in vertrouwen heb verteld te vertellen aan haar! Gaat het voortaan zo?” roep ik en sta op om mijn woorden kracht bij te zetten. Kijk dan naar Anouk. “Sorry schat, niks persoonlijks.” Zeg ik een stuk kalmer, pak dan mijn sigaretten en steek er één op. “Je rookt wel veel laatste tijd lieverd.” Zegt Anouk lichtelijk bezorgd.

Ze heeft gelijk, voorheen rookte ik zelden, meer een gelegenheidsroker. Bij gezelligheid of wanneer ik mijn gedachtes op een rijtje wilde zetten. Op één of andere manier word ik dan rustig. Maar tegenwoordig rook ik veel te veel, drink ook meer bier dan goed voor me is.

“Waarom deed je gisteren niet open toen we aan de deur waren?” vraagt Ties, iets rustiger dan net. Maar rustiger ben ik nog lang niet, toch dwing ik mezelf om rustig over te komen. Dus neem ik opnieuw plaats op de krat en kijk hem aan. “Gisteren appte ik om met je te willen praten. Onder vier ogen, dus zonder Anouk. Je wist dat ik langs zou komen en vervolgens tref ik jullie op jouw slaapkamer aan. Daar ging ik niet op wachten dus ben naar huis gegaan. Volgens mij heb ik je daarna duidelijk laten weten dat ik op tijd naar bed wilde gaan. En als je dan toch aanbelt, samen met Anouk notabene, ja dan doe ik niet open.”

“Zal ik anders even binnen wachten?” probeert Anouk voorzichtig.

“Weet je Ties, laatste tijd zit ik niet lekker in mijn vel.” Anouk haar vraag negerend, “Dat heeft zo zijn redenen. Die redenen kan ik blijkbaar niet meer met jou delen. Zoals je ook weet heeft Peter S allang zijn excuses aangeboden voor wat hij gedaan heeft, vandaag kwam hij gewoon even langs. Hij wilde het over wat dingen hebben en als je het zo nodig wilt weten heb ik ook mijn hart kunnen luchten.”

Ties zijn ogen spuwen vuur. “Dus hij is je nieuwe beste vriend?” is zijn jaloerse reactie en kijkt dan naar Anouk. “We gaan!” en staat op.

“Maar Ties.” Begint Anouk, lichtelijk verbaasd. Zelf sta ik ook op.

“Nee, ik moet er ook niet meer aan denken om hem erbij te hebben.” Hij kijkt me aan, laat zijn ogen op en neer gaan over mijn lichaam en dan valt bij mij het kwartje.

Ik kijk naar Anouk. “Wist jij van zaterdag? Was dat jullie plan?” Ze loopt rood aan en opnieuw voel ik de woede in mij opkomen. “Stan luister, ik wist niet dat je met Ties wilde praten. Echt niet. Als ik dat had geweten….” Zegt ze zacht maar mijn aandacht ligt weer bij Ties. Zoekend naar woorden kan ik alleen maar mijn hoofd schudden.

Ook Anouk staat op en ze lopen richting de poort. Dan kan ik het toch niet laten. “Ties, ik had meer verwacht van mijn beste vriend. Maar blijkbaar ben je een egoïstische klootzak die mij als seksspeeltje wil gebruiken.” Zonder op reactie te wachten ga ik naar binnen, doe de deur dicht en ga uit hun zicht.

…

Dinsdagavond, alleen op de bank met een verband om mijn linker bovenbeen. Ik app in de groepsapp van de handbal dat ik deze week niet mag trainen van de dokter en stuur vervolgens een foto mee.

Een minuut later gaat mijn telefoon en blijkt Anouk te bellen.

“Met Stan.”

“Wat is er gebeurd?” vraagt ze bezorgd.

“Ongelukje op het werk, glas is scherp. Heb nu acht hechtingen en moet mijn been rust geven.”

“Maar heb je pijn, heb je last? Kan ik wat voor je doen?” vraagt ze enig zins opgelucht.

“Nee hoor, ik red me prima. Heb jullie niet nodig.” Zeg ik op geïrriteerde toon. “Stan, zondag, dat was echt een misverstand. Mag ik straks langs komen om het uit te leggen?”

“Nee, was volgens mij allemaal heel duidelijk. Ik spreek je nog wel. Ik moet gaan.” En dan hang ik op.

Inmiddels heb ik vele appjes binnen. Zowel privé als in de groep. De grote afwezige? Ja hoor Ties… Maar na zondag kan hij echt de boom in.

Peter S appt ook en na wat heen en weer geappt te hebben meldt hij nog even dat hij het één en ander online heeft gevonden en denkt te weten waar Joeri woont. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje maar tegelijkertijd overkomt me een bang gevoel. ‘Samen gaan?’ vraagt Peter S dan. Lief, denk ik. ‘Van het weekend? Moet gewoon werken namelijk deze week.’

‘Werken met je been in het verband?’

‘Kantoorwerk’ app ik grijnzend terug. Ja, want inmiddels is Samantha gekomen en staat mijn werk laptop klaar. Met de almachtige heb ik al afgesproken de rest van de week met Samantha op kantoor te werken.

…

Donderdag, eind van de middag. In mijn bus richting huis, blij dat het een automaat is dan kan ik ten minste mijn linkerbeen nog wat ontzien. Gaat al veel beter maar die wond jeukt als een malle en mijn hele been voelt stram. Mijn telefoon gaat en met een druk op de knop van mijn stuur neem ik op. “Met Stan!”

“Hallo,” klinkt een zware norse stem. “Weet jij waar hij is?”

“Sorry, waar wie is? Met wie spreek ik?”

“Waar Joeri is! Mijn zoon, is hij bij jou?”

“Joeri? Nee, hoezo? Wat is er dan?” vraag ik bezorgd terwijl ik ook op het verkeer moet letten.

“Hij is al twee dagen weg. Weet jij waar hij kan zijn?”

“Nee, laatste keer dat ik hem sprak is veel langer geleden maar…”

“Als je hem spreekt wil ik het weten.” En dan wordt er opgehangen.

Paniek, paniek in mijn hoofd. Joeri weg? Is hij verdwenen? Snel parkeer ik de auto en probeer Joeri te bellen. Direct voicemail. Ik zucht diep en maak me zorgen. Wat is er gebeurd?

Dan bel ik Peter S om te vertellen wat er zojuist is gebeurd. Ook hij is verbaasd maar weet ook net wat ik kan doen. Hij biedt aan om langs te komen maar dat sla ik af. De rest van de dag overheerst de onrust, probeer ik meerdere malen tevergeefs te bellen en rook me te pletter. Uiteindelijk maar naar bed maar de slaap komt niet tot plots mijn wekker gaat en ik doodvermoeid en nog steeds zwaar ongerust wakker word.

De werkdag vordert gestaag, met mijn hoofd ben ik er niet bij. Elke keer als mijn telefoon geluid maakt pak ik hem razendsnel. Elke keer weer teleurgesteld. Samantha probeert erachter te komen wat er aan de hand is maar dat wimpel ik af.

Einde van de werkdag, bijna 16.00, bijna naar huis. En dan? Wat moet ik? Mijn telefoon rinkelt, snel neem ik op. “Met Stan?” klink ik gehaast.

“Met je buurvrouw, stoor ik?”

“Ha Buuf! U stoort nooit, wat kan ik voor u doen?” Want ja, de relatie met mijn buren is sinds mijn verhuizing erg goed geworden. Met regelmaat even een bakkie koffie. Ze worden wat ouder, hebben volgens mij niet een heel sociaal leven en dus doe ik wat ik kan voor ze. Af en toe een boodschapje of iets is toch een kleine moeite.

“Het is misschien niks hoor maar er loopt de hele middag al steeds een vreemd iemand langs. Met een zwarte trui met zo’n capuchon. Af en toe blijft hij voor je huis staan, kijkt om zich heen en loopt weer door. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje eng. Verwacht jij iemand?”

Mijn hart maakt een vreugdesprong en dan stamel ik. “Eh… nou… Misschien… Ik kom er zo aan Buuf. Maak je maar geen zorgen!”

Samantha kijkt me raar aan wanneer mijn telefoon weer in mijn broekzak glijdt. “Fijn weekend Samantha, ik zie je maandag.” Ze kijkt naar de klok. “Maar….,” zie mijn gezicht en glimlacht. “Tot maandag Stan.”

Als de sodemieter ga ik naar huis, waarschijnlijk boven de toegestane snelheid maar dat maakt mij niks uit. Grote kans natuurlijk dat Joeri in de buurt is! Eenmaal voor mijn huis parkeer ik pontificaal voor mijn deur. Duidelijk dat ik thuis ben lijkt me. Op de stoep kijk ik rond, niemand te zien. Ik kijk naar de buren en glimlach naar de Buuf die voor het raam staat. Ze haalt haar schouders op en lijkt te gebaren van ‘ik weet het ook niet’.

Met een teleurgestelde zucht ga ik naar binnen en sta twee seconden later voor het raam naar buiten te kijken. Normaal gesproken zeer blij met hoe weinig je van de straat kan zien baal ik er nu enorm van. Na zo’n tien minuten roerloos te hebben gestaan kom ik eindelijk in beweging en loop naar de keuken om wat te drinken. Ook maar direct even kijken wat ik straks ga eten.

Terwijl ik een glas cola inschenk hoor ik plots de bel van de voordeur. Ik schrik en giet naast het glas. Met een vloek zet ik de fles neer en open de voordeur.

Mijn mond valt open en mijn ogen worden groot, voor mijn deur staat hij gekleed als een zwerver, vanonder een capuchon kijken twee nikszeggende, holle, bruine met enorme wallen ogen mij aan. Zijn gezicht is onverzorgd en ingevallen. “Joeri” zeg ik zinloos en zie zijn ogen vochtig worden. “Stan ik…” klinkt hij schor maar ik grijp naar voren, pak hem bij zijn arm en trek hem naar me toe. Ik omhels hem en pak hem stevig vast onder de rugzak die hij omheeft. Direct begint hij te snikken op mijn schouder. Met mijn voet duw ik de voordeur dicht en een vieze geur vult mijn neusgaten. Ik maak me los. En hou zijn gezicht met twee handen vast. “Alle machtig, wat was ik ongerust. Wat zie je eruit! Wat is er gebeurd?”

Tranen stromen over zijn onverzorgde ingevallen wangen. Ik duw zijn capuchon van zijn hoofd en trek de rugzak af. Opnieuw pak ik hem vast en fluister. ”Sst, stil maar. Alles komt goed.” Opnieuw maak ik me los en trek hem mee naar de keuken en geef hem mijn glas cola. Dankbaar neemt hij deze aan en drinkt hem snel leeg. “Wat eten?” vraag ik. Hij knikt waarop ik hem een banaan geef. Ook deze verorberd hij binnen een minuut. In de tussentijd zegt hij geen woord en bekijk ik hem van top tot teen. Zijn kleren zijn vies, hij is onverzorgd en hij stinkt. Lijkt alsof hij op straat heeft geleefd. Wanneer hij zijn banaan op heeft neem ik hem mee naar boven. Direct ga ik naar de badkamer en Joeri volgt me gedwee. “Jij hebt duidelijk een douche nodig.” Zeg ik terwijl ik zijn blik probeer op te vangen maar hij ontwijkt mijn blik. Zonder verder wat te zeggen zet ik de douche aan en zie dat Joeri zich langzaam begint uit te kleden. Nog steeds zwijgt hij en blijft mijn ogen ontwijken. Rustig pak ik alvast een nieuwe handdoek en sta dan toe te kijken tot hij alleen in zijn boxer en shirt staat. “Ik zal je wat privacy geven en wat kleren voor je pakken.” Joeri knikt dankbaar en ik sluit de deur achter me. Nadat ik wat schone kleren heb gepakt en voor de badkamerdeur sta houd ik stil. Mijn hand glijdt weer van de klink af en voorzichtig klop ik. “Mag ik binnenkomen?” vraag ik voorzichtig maar hard genoeg dat hij me kan horen. “Ja” hoor ik even later en open de deur. Natuurlijk kan ik niet om het muurtje kijken en dit zal ik ook niet doen. Rustig leg ik de kleren klaar en pak zijn vieze kleren. Even later draait de wasmachine en ga ik naar beneden waar ik het aanrecht ga schoonmaken. Ondertussen schieten mijn gedachten alle kanten op. Zoveel vragen die in mij opkomen maar bang om ze te stellen.

Rustig aan de keukentafel zittend app ik naar Peter S en leg hem kort uit wat er zojuist gebeurd is. Daarna twijfel ik of ik Joeri zijn vader moet bellen. Natuurlijk niet om te zeggen dat hij hier is maar dat hij veilig is. Ze zullen ongetwijfeld ongerust zijn maar aan de andere kant wil ik het niet achter Joeri zijn rug doen. “Stan?” hoor ik hem opeens zeggen en schrik op uit mijn gedachten en kijk hem met een glimlach aan. “Waar zijn mijn kleren?”

“In de was, dat was hard nodig.”

“Dank je Stan.”

“Geen dank Joeri. Wil je nog wat drinken of eten?” begin ik voorzichtig. Hij weet zich geen houding te geven, man wat is er met die jongen gebeurd? Voorzichtig knikt hij. “Ga zitten, ik maak wat klaar.”

Uit de koelkast haal ik twee kant en klaar maaltijden want dat is waar ik op leef, ik haat koken. Terwijl ik ze opwarm hoor ik hem opeens zachtjes sorry zeggen. “Sorry? Voor wat?”

Hij zucht en kijkt naar het tafelblad. “Dat ik zomaar zo kom, dat ik…”

“Geen sorry zeggen Joeri. Jij bent hier altijd welkom. Ik…. Ik heb zoveel vragen Joeri maar wil je ook niet dwingen of zo.” De magnetron piept en ik draai me terug om. Een halve minuut later beginnen we met eten en verbaasd kijk ik hoe hij de hele maaltijd naar binnen schuift. Mijn eigen tempo is een stuk langzamer en als ik pas op de helft ben is hij al klaar.

Even kijkt hij hoe ik aan het eten ben, schuift wat ongemakkelijk heen en weer en zucht dan diep. “Via de kerk had ik een jongen ontmoet. Ik ken hem al heel lang maar hij vroeg of ik in vertrouwen met hem wilde praten. Hij vertelde me dat hij worstelde met zijn gevoelens, dat hij zich af vroeg of het een test was van God en ga zo maar door. Bijna wekelijks hadden we gesprekken, ook ik vertelde hem van mijn gevoelens en hij leek blij een lotgenoot gevonden te hebben. Steeds meer vertelde ik hem over mij en hoe het kwam weet ik niet maar we zoenden een keer. Het was fout vond hij, mocht nooit meer gebeuren maar twee weken waren we alleen en gebeurde het weer en toen bleef het er niet bij. We gingen een stap verder en ik kon mijn geluk niet op. Maar hij had spijt, ik zag het in zijn ogen. Met gemengde gevoelens ging ik naar huis en zat ik op mijn kamer. Eind van die middag kwam mijn vader naar boven gestierd. Die jongen… hij had tegen zijn ouders gezegd dat ik me aan hem had opgedrongen. Zijn ouders waren naar mijn vader gegaan en toen was het hek van de dam.” Hij zucht, tranen over zijn wangen en ik weet even niet wat ik moet doen. “Mijn vader,” gaat hij verder “was woest. Hij heeft mijn telefoon afgepakt eiste de ontgrendelingscode. Ook mijn laptop nam hij in beslag en gebood mij op mijn kamer te blijven. Ik durfde niet meer naar beneden en hij kwam niet naar boven. Pas de volgende dag, bij het ontbijt zag ik mijn ouders weer. Ik moest immers naar college. Maar ik mocht niet, mijn ouders melden mij ziek en ik moest maar eens op de bank gaan zitten. Ze waren boos, teleurgesteld en ga zo maar door. Maar ze gingen mij helpen. Al mijn privileges werden afgepakt. Diezelfde dag werd er een camera opgehangen in mijn slaapkamer en in de badkamer. Mijn telefoon werd leeggehaald, alle contacten verwijderd en ik mocht alleen mijn telefoon gaan gebruiken voor schoolactiviteiten en bleef ten aller tijden beneden. Als ik contact met iemand wilde was dat onder toeziend oog. Mijn laptop mocht ook niet naar mijn kamer en werd ook vanaf die dag dagelijks gecontroleerd. Ik mocht ook niet meer naar zwemtraining. Mijn moeder ging mijn elke keer naar college brengen en haalde mij ook weer op. Een collega van mijn vader werd opgetrommeld en vier keer in de week moest ik met hem praten. Homo zijn was uit den boze, een test van God. Ik moest een vrouw zoeken, zo staat het immers in de bijbel. Mijn ouders zouden me daarmee gaan helpen. Inmiddels was het ook op het college terecht gekomen bij studiegenoten dat ik me had vergrepen aan een andere jongen en werd daar steeds meer vermeden. Steeds meer zat ik op mijn kamer en wilde eigenlijk niet meer naar college. Ik werd diep ongelukkig en kon geen kant op. Geen privacy meer, niks. Ik had geen honger meer en kwijnde langzaam weg. Mijn ouders deden ondertussen alsof alles weer normaal was. Ik kreeg gedachten die…” Hij houdt stil, kijkt me aan met natte ogen en kijkt dan weer weg.

“Afgelopen dinsdag, mijn moeder bracht me naar college waar ik direct naar het toilet ging. Zonder het van te voren bedacht te hebben heb ik daar gewacht tot het eerste lessen begonnen. Ik ben het gebouw uitgelopen en heb niet meer achterom gekeken. Doelloos liep ik rond en wist me geen raad. Mijn telefoon had ik uitgezet omdat mijn vader kan zien waar ik ben als die aanstaat dus die durfde ik niet aan te zetten. Uiteindelijk heb ik nog wat geld gepind in het centrum en ben naar het treinstation gelopen. Maar een kaartje kopen ging niet, dat durfde ik niet want ook dat kan mijn vader zien. En waarheen zou ik moeten gaan? Toen dacht ik aan jou Stan en wilde naar jou al wist ik niet zeker of jij… Je had al tijden niks meer van mij gehoord dus… Maar ik had geen keuze en ben gaan lopen en uiteindelijk ook liften. Ik heb buiten geslapen en ben een keer bijna beroofd. Mijn gepinde geld was inmiddels ook op. Maar uiteindelijk wist ik hier te komen…”

Ademloos kijk ik hem aan. Het eten op mijn bord is koud, ik schuif het opzij en reik over de tafel en pak zijn hand. Knijp erin. “Joeri ik…,” zeg ik schor, “je verhaal, mijn god. Natuurlijk ben je hier welkom. Kijk me is aan.” Zijn ogen ontmoette de mijne. “Alles gaat goed komen, ik help je met alles. Je bent hier veilig.”

Na deze woorden begint hij echt te huilen. “Kom hier” zeg ik al ik op sta en trek hem van zijn stoel af. Ik omhels hem stevig en hij begraaft zich opnieuw in mijn schouder. Rustig wrijf ik over zijn rug om hem te kalmeren. Uiteindelijk maakt hij zich los. “Ik ben moe… ik…”

“Natuurlijk, kom maar mee. Samen lopen we naar boven. Bovenaan de trap twijfel ik even maar besluit dan naar de logeerkamer te lopen. “Hier, de logeerkamer.”

Dankbaar kijkt hij me aan en trekt mijn sokken en broek uit die hij aanheeft en gaat in bed liggen. “Slaap lekker, als je me nodig hebt hoor ik het oké?” Zonder op antwoord te wachten draai ik me om en loop naar de deur.

“Stan?” hoor ik hem en draai weer om. Hij ligt op zijn zij met zijn rug naar me toe.

“Wil je nog even bij me blijven? Mij vasthouden?”

Zonder wat te zeggen kruip ik met mijn kleren aan onder de dekens en ga billetje balletje liggen. Ik sla mijn arm om hem heen welke hij direct vastpakt. Na een paar minuten hoor ik hem zwaar ademen maar durf hem nog niet los te laten.

…