Elise was me voorgegaan naar boven toen ik en Sophia klaar waren. Ze glunderde en vol spanning pakte ze m'n handen.

'Nu ik.' zei ze dan alleen, waarna we samen in bed belandden, en nog zeker een klein uurtje de liefde bedreven met elkaar. Ik kwam in eerste instantie snel klaar. Maar bij Elise was dat niet erg. Ze zorgde er wel voor dat ik daarna dan wat langer door kon. Verder hadden we het er nog niet over gehad. Ook niet na de seks, waarbij Elise hard genoeg van zich liet horen, zodat Sophia het wel had moeten horen. Mede door Sophia hield ik het nog een uurtje vol, eenmaal weer hard. Dat bleef de gouden tip...

De volgende ochtend moesten we vroeg uit bed, en knuffelend en wrijvend over elkaars lichaam werden we wakker, maar hadden we het ook nu niet over het voorval van de avond ervoor, of al het andere wat dit weekend ons leven op de een of andere manier verrijkt had. We hadden na gisteren elkaar een hoop te vertellen, maar deden dat nog niet. Dat kon ook best even wachten. Ik wist in ieder geval dat Elise het ook wel lekker vond te kijken, onder dezelfde voorwaarden die ik hanteerde bij het willen kijken naar haar met een ander. Al was het dit keer niet afgesproken, natuurlijk. Heel veel tijd om het erover te hebben, hadden we ook niet. Aankleden, inpakken en ontbijten. En dat was het alweer tijd om te gaan.

Voor ons was de reis het verst en het langst. Hyun, Sophia, en Joey en Alisha stapten op de tram in Scheveningen en zouden via Den Haag teruggaan naar Rotterdam. Wij wilden diezelfde tram nemen om vanaf Den Haag dan richting het noorden te gaan. Maar Pawel en Maja waren met de auto gekomen, en die hadden ons aangeboden een stukje met ze mee te rijden. Dat was hartstikke aardig, en zeer welkom. We waren toch wel oververmoeid geraakt. En dit was een stuk rustiger. Dat Pawel goed boerde, wist ik wel, maar de dikke Audi die op de parkeerplaats stond te wachten op ons, liet dat ook zien. Wat een bak. Bijna een limousine. Ik en Elise namen achterin plaats, en in redelijke stilte verlieten we dan het vakantiepark waar toch wel heel veel was gebeurd en besproken. Tussen ons was ook veel gebeurd, maar nog niet besproken. Pawel probeert nog een gesprek op gang te zetten, onwetend dat hij is over alles en iedereen, maar Maja sust hem al snel, en geeft aan dat iedereen ook wel erg moe is. Pawel is de goedheid zelve. Elise dommelt ook een beetje weg. Maja kijkt regelmatig even achterom naar ons, en zoekt dan wel nadrukkelijk oogcontact. Naar mij lacht ze lief en had haar blik iets van dankbaarheid. Ik kon dat niet helemaal plaatsen, maar het was goed. Ook zij en Elise hadden soms even innig oogcontact. Ook daar kon ik het niet helemaal plaatsen. Er moest dus nog het een en ander besproken worden. Maar ik denk niet alleen tussen mij en Elise. Was er iemand niet aan bod gekomen dit weekend? Ja, ik en Hyun hadden elkaar met rust gelaten. Maar dat was het dan ook wel. Ook ik sloot m'n ogen op een gegeven moment, en hoorde de twee meiden nog zeggen hoe leuk het wel niet was elkaar weer te zien met de groep, en ook dat Maja Elise erg gemist had. We moesten dan maar een keertje afspreken, vonden ze. Ik sliep niet, en hoorde het aan. Wat was daar dan mogelijk met ons nieuwe leven? En wat was wenselijk? Even niet, dacht ik nu. Even rust. Even alleen elkaar.

Pawel had nooit gevraagd hoe ver hij ons moest brengen. En op een gegeven moment reden we op de afsluitdijk. Het was ons een beetje ontgaan, slaperig als we waren. Maar Maja en Pawel vonden het echt niet meer dan logisch om ons zo goed als thuis af te zetten. Dat hoefde natuurlijk echt niet. Maar we zaten zo lekker in die dure auto, en het was ook geen moment ongemakkelijk verder. Ik en Elise hoefden alleen maar even naar elkaar te knikken om vervolgens dankbaar gebruik te maken van de taxirit naar Holwerd. Ja, echt. Ze brachten ons gewoon naar de boot. Daar trakteerden we het stel nog op koffie met gebak omdat we toch op de boot moesten wachten. Het was het minsten wat we konden doen. En zo zaten we daar met een bevriend stel een partijtje normaal te doen. Ook wel eens fijn. Pawel en Maja hadden het er nog over waar ze nu naartoe zouden gaan. Hij had een weekje vrij en ze leken nergens echt gebonden te zijn. Ze zaten ook vaak in Polen. En hij moest vaak naar andere landen binnen de EU, en dan ging zij vaak mee. De twee leken wel onafscheidelijk. Dat Maja nog studeerde, leek niet meer relevant. Als ze maar samen waren. En ze hadden het ook wel goed met zijn baan. Iets anders dan het bij ons ging. Maar onafscheidelijk waren we wel. Ook al was her en der een goeie poging gedaan dat wel te bewerkstelligen.

En toen waren we wel echt samen. Op de boot, en even later ook thuis waar de tassen in de gang op de grond ploften. We hadden niet heel veel gezegd. Nog steeds niet. Maar eenmaal thuis drukte ze zich tegen me aan en sloot ik haar in m'n armen en stonden we daar gewoon even innig te knuffelen in de gang, voordat we de bank opzochten en daar verder gingen. Verder met knuffelen. Niet verder dan dat. Ogen dicht, haar in m'n armen, en even tot rust komen. Alles een plekje geven in onze vertrouwde omgeving. Ze was kapot. Het was slopend geweest. Zo had ik het ook ervaren. Maar anders had ik het niet gewild. Wat een avontuur. En steeds meer avontuur. En dus steeds minder een echte relatie... Dat was ik me al wel bewust.

'We zouden wel vaker iemand kunnen uitnodigen hier.' kwam ze wat later mee aan. Het had haar hoe dan ook bezig gehouden. Maar voordat we echt konden praten over wat er gebeurt, gezegd en gedaan was, begon ze al over hoe verder. Iemand uitnodigen kon altijd. Maar iemand van haar groep zomaar uitnodigen, betekende hoe dan ook iets anders.

'Kamila?' vraag ik, en wil ik best meedenken. Zij was altijd welkom, en daar dacht zij vast ook zo over.

'Zeker.' zegt ze, maar zie ik ook dat dat niet de persoon was waar ze in eerste instantie aan dacht. 'Was op zich wel fijn hier even wat meer de tijd te hebben om haar te ontdekken.' had ze het wel over Kamila, maar doelde ze eigenlijk op de rest, of in ieder geval iemand anders dan Kamila waarmee dat ook zou kunnen. Ik werd hier toch een beetje nerveus van. Wellicht was het afgelopen weekend ook wel iets te veel van het goeie geweest in vrij korte tijd. Toch verbaasde me het vooral dat ze alweer aan meer dacht. Daar leek het in ieder geval op. Nog meer redenen om me zorgen te maken. Ze had toch niks te klagen? Nu even niet, hoopte ik.

'Wie had je in gedachten dan?' vroeg ik haar maar, en speelde dit met argeloosheid. Ik wilde me niet laten kennen, al voelde ik me ergens wel gepasseerd. Nu al? Echt nu al? Toch liet ik mijn frustratie niet blijken. Toch aarzelde ze nu. Ze wilde het wel zeggen, maar hield zich nog in. Mij gaf het vele kriebels. Positieve en negatieve. Maar wie kon het zijn? Mussa? Waar ze ruzie mee had? Nee, toch? En dan nog. Die wist verder van niks. Wat zou hij hier komen doen dan? Stiekem mijn vriendin naaien? Voor zover hij wist wel... En ergens... Ergens, diep in mij, daar ergens ver en ondertussen goed opgeborgen en weggestopt omdat het nu wel weer even mooi was geweest, zou ik dat nog willen zien ook. Het idee alleen al dat hij, en zij, zo brutaal zou zijn omdat te doen, en dat hij dan denkt dat ik het niet weet. Wat een bizarre situatie zou dat zijn. Maar dan ook echt hier? Dit was onze plek. Goed, meer mijn plek, dan haar plek, maar dan nog. Het zou deze plek voor altijd veranderen. En er was al zoveel voor altijd veranderd... Ik schrok dan ook al van de gedachten alleen.

'Jeff.' zegt ze dan. En de schrik is compleet. Toen kon ik niet meer argeloos reageren.

'Wat?!' laat ik me dan opeens fel uit. 'Jeff?!' snapte ik daar helemaal niks van. Elise schrok er ook een beetje van.

'En Nathalie...' zegt ze nog alsof dat alles goed zou maken.

'Nee, lekker gezellig.' werd ik er ook een beetje kwaad om nu. Hoe kwam ze daar nu weer bij? 'Jezus, Elise.' raak ik plots echt gefrustreerd. 'We zijn godverdomme nog geen halve dag thuis...' had ze iets anders in mij naar boven gehaald, wat blijkbaar ook diep verborgen lag... Zo had ik nog nooit tegen haar gesproken. En de schrik is bij haar nu ook compleet. Ze valt stil en kijkt me angstig aan. Er waren dus grenzen. En die had ze gevonden. 'Serieus? Jeff?!' vroeg ik haar nog een keer. 'Want? Hoezo? En dan?' wilde ik wel weten, maar had ze geen antwoord op. Ze stond daar maar. Opeens een heel klein meisje. En ik werd kwader en kwader omdat ze juist niks zei. 'Wat zijn dit voor spelletjes? Ik weet dat er een hoop gebeurt waar ik niet per se weet van hoef te hebben? Maar hoe haal je het in je hoofd zijn naam te opperen?!' werd ik alleen maar kwader. Zo kwaad, dat ik er zelf een beetje van schrok. Ik werd niet snel kwaad. Nooit, eigenlijk. In Brugge was ik voor het eerst kwaad op haar geworden, voor iets wat ze toen drie jaar geleden gedaan had. En toen moest het ergste nog komen, opgezet door diezelfde Jeff. En door deze Elise. 'Jezus...' liet ik me nog een laatste keer uit, en zocht een stoel op om te zitten. Ik kon haar niet aankijken. Was ik dan zo blind geweest?

Ik zucht. Zij blijft staan. Ze heeft geen vin verroerd. Ik wreef even in m'n ogen. Dit kwam niet alleen tot stand doordat ze dit nu zo voorstelde, maar was natuurlijk een opeenstapeling van alles wat er tot nu toe was gebeurd. Alle twijfels, en keren dat ze me toch teleurgesteld had, al voelde dat soms niet zo. Het was niet eerlijk. Niet tegenover haar nadat ik er zo lang op mijn manier mee ben omgegaan. Maar het was ergens misschien ook wel even goed.

'Sorry.' zeg ik haar, doelende op mijn uitbarsting. Want zo kon ik het wel noemen, al was het kort. 'Het is gewoon... Het is gewoon even te veel.' zeg ik haar dan, misschien wel voor het eerst in al die tijd eerlijk. Het was te veel. Niet wat zij allemaal wilde, maar wat er allemaal al gebeurd was. Ze blijft nog steeds staan. Fysiek is er nog nooit zoveel afstand geweest die zo voelbaar was. 'Als ik je verveel, dan vind ik dat best. Maar zeg het dan gewoon. Ga dan gewoon terug naar huis. Dan kan je elke dag doen, wat je wil doen met wie je dat dan wil doen.' klonk ik verslagen, maar was ik ook hard in m'n oordeel. Ik had best met haar mee willen denken. Ik gunde haar alles wat ze maar wilde. Maar door er nu alweer over te beginnen, viel dit totaal verkeerd. Was ik dan zo niet wat ze wilde? Was alles nep? Was alles maar een spelletje? Haar spelletje? Een ander daglicht viel op de relatie en liet mij een andere Elise zien. Toch verdiende ze niet. 'Ik snap dat ik je de verkeerde signalen heb gegeven.' geef ik dan ook toe, doordat ik er steeds in mee was gegaan. Want dat wilde ik ook. Maar ondertussen dacht ik vaak aan hoe verder, en hoe was onze relatie nog normaal te krijgen in de toekomst. Iets waar zij dus niet aan dacht. 'Gewoon even niet.' zei ik haar, en dit viel ook niet te bespreken. En wilde ze het wel, dan kon ze gaan. Daar was ik duidelijk in geweest. En nog steeds geen woord. Ze bewoog nu wel. De andere kant op. Zonder wat te zeggen, liep ze weg en naar boven naar onze kamer.

Natuurlijk was het flauw haar nu alles kwalijk te nemen, wetende wat het mij had opgeleverd. Niet alleen qua seks, maar ook met iemand zoals Kamilla bijvoorbeeld. Een breuk met Elise, zou ook een breuk met iedereen uit die vriendengroep betekenen. Ik zou niemand meer onder ogen kunnen zien. Zelfs Kamilla niet. Alles wat met haar gebeurd was, kwam ook voort uit de gekte die Elise in het leven geroepen had. En een breuk was reëel. Niet wenselijk, maar ja. Ik heb ook gewoon een topweekend gehad. Anders kon ik het niet noemen. Zoals Elise zich had laten nemen door Mussa was alles wat ik wilde die avond, ook al had ik het nooit voor mogelijk gehouden. En dan kom ik zelf ook nog ruimschoots aan m'n trekken met diezelfde Elise, en twee vriendinnen van haar. Ja, een topweekend. Anders kon ik het echt niet noemen. Maar hoe komt ze nou opeens weer bij Jeff uit? Iedereen had afkeurend gereageerd op een eventueel nieuw bezoekje aan Brugge. Ook Elise. Ik snapt er niks van. En niet voor het eerst. Misschien dat ik daarom wel zo boos en gefrustreerd reageerde. Dom zijn is niet makkelijk. Blind zijn al helemaal niet, als je denkt te kunnen zien. Ik begon aan iedereen te twijfelen van die groep, aan al hun intenties. Het werd ingewikkelder en ingewikkelder. Ik maakte het ingewikkelder op deze manier. Terwijl de enige die moeilijk deed, waarschijnlijk no boven op onze kamer zat. Niet heel veel later zoek ik haar op. Onze kamerdeur staat op een kiertje, en vanaf de trap hoor ik haar al zachtjes snikken. Niet fraai, maar misschien wel een keertje goed. Niet alles kon. Dat bleek maar weer. Ik klop zachtjes op de deur en als ze opkijkt met waterige ogen, lacht ze naar me. Ze is verdrietig, maar blij me te zien. Misschien dacht ze wel dat ik dat niet meer wilde. Dat had best gekund. Ik was er ook nog niet uit.

'Ja, kom Elise.' begin ik dan ook te lachen, sullig als we zijn en dit allemaal is. 'Wat dacht je dan?' vroeg ik haar gelijk maar, aangezien mijn reactie ergens wel op z'n plek was. Ze schudt haar hoofd en haalt haar schouders op.

'Ik weet het niet. Het spijt me.' zegt ze, en lijkt ze te menen. Maar het vertrouwen had wel een knauw gekregen. Nu pas, gek genoeg.

'Misschien is het even goed om een pauze te nemen.' zeg ik haar dan al wel meteen. Een soort breuk. Tijdelijk. 'Ik weet dat je niet helemaal eerlijk bent geweest tegen me. Dit weekend nog. En misschien wel over meer dingen niet.' zeg ik haar dan. Haar tranen brachten mij niet van m'n stuk. Ze kijkt me treurend aan. Ze kan het ook niet ontkennen. Niet meer. Ik zou haar niet meer geloven. Alles leek koek en ei deze ochtend. En moet je ons nu zien. Het kon raar lopen.

'Wil je dat ik ga?' vraagt ze me dan. Ik knik. Nog voordat ik het doorheb. Meteen laat ze haar gezicht in haar handen vallen en schudden haar schouders van verdriet.

'Zet even op een rij wat je wilt.' blijf ik er koel onder, al verscheurt ze me nu pas echt vanbinnen. Als ze toch eens wist hoeveel ik van haar houd... Maar juist daarom.

'Lucas, het spijt me echt zo erg. Ik weet niet...' probeerde ze nog iets van een uitleg aan te leveren, maar dat hoefde niet.

'Weet ik.' zeg ik haar snel. 'Daarom lijkt het me goed even wat tijd te nemen. Je hoeft niet nu weg. Maar het lijkt me beter als je morgen terug naar huis gaat.' zeg ik haar. Ze had het een keer niet voor het zeggen, nu. En dat beviel haar natuurlijk ook niet. Was ik niet bang dat ik haar juist in de armen duwde van een Jeff of Mussa? Als dat zou gebeuren, wist ik genoeg. Dan was het klaar. En dat zou ik erg jammer vinden. Want met mij, zou ze best nog een keer met die twee mogen. Maar dan wel op onze manier en met onze afspraken. Niet op alleen de hare. Ik wilde nog zeggen haar en Hila gehoord te hebben over Mussa en die andere jongens die voor mij nog geen naam hadden. Maar dat leek niet relevant nu. Het was al erg genoeg.

En zo geschiedde het dan ook. De knuffel die ze me gaf was innig, toen ze ons huisje verliet. Mijn huisje. Dat was het ergens altijd al geweest. Ze wilde me niet loslaten. Maar we hadden de hele nacht zitten praten over hoe verder, en uiteindelijk was ze het met me eens dat we heel even wat ruimte nodig hadden. Ook zij, nu weer op aarde geland. Het was wel het laatste wat ik verwacht had na dit weekend. Ik dacht echt dat we het even konden laten bezinken, dat we nader tot elkaar zouden komen, en dat we dan wellicht eens zouden kijken hoe we onze horizon verder zouden verbreden, als dat dan al of nog wenselijk was. Zover kwam het dus niet. Had ze iemand anders genoemd dan Jeff, was het misschien wel zo ver gekomen. Maar ze noemde zijn naam. Van iedereen, juist zijn naam. We hadden het nog weken kunnen hebben over dit weekend, over alle aanwezigen en hoe iedereen erin zou staan. Maar nu leek dat allemaal niet meer te tellen. Opeens. De magie was zomaar weg. Al was mijn liefde voor haar niet weg. Na die jaren, na alles wat we meegemaakt hadden, voelde ik een enorme leegte toen ik de deur sloot en zij dus weg was. Ik liep niet eens mee naar de boot. Het was doodstil in huis. Ik was alleen. En voor het eerst voelde ik mij ook alleen. Moest ik hieraan gaan wennen? Zou ze nog terugkomen? Wilde ik dat wel, of wilde zij dat straks niet meer? Ik had geen idee. Vandaar dat het ook wel even goed was. Ja, geen seks nu meer. Maar ja. Wellicht kwam wat ik geleerd had nog wel een keer van pas later.
*
-
Beste lezers,

Maart was een gekkenhuis nadat ik in februari amper vooruitkwam met het verhaal. Vanaf dit deel zal er wat meer tijd tussen de verhalen gaan zitten. Ik ben maar een hobbyist met een gezin en een fulltimebaan bij een nogal Christelijk bedrijf. Geen van allen weet dat ik schrijf, en zet met name mijn baan op het spel, aangezien ik nog weleens in de tijd van mijn baas wil schrijven. Ik hoop op jullie begrip, en dat jullie geduld ook beloond zal worden.

Groet,
Jefferson
-
*