Die bewuste vrijdag was weer eens een werkdag waaraan geen einde leek te komen. Sommige dagen had ik een hartsgrondige hekel aan mijn baan en dit was er zo een. Nu ja, werken als junior klerk bij een groot incassobureau was dan ook gewoonweg saai. Het enige wat ik de godganse week deed was de ene factuur na de andere verwerken en dat gaat op den duur vervelen.

Daarnaast waren al mijn collega’s aanzienlijk ouder dan ik. Drie jaar geleden was ik hier beginnen werken, zo goed als recht uit de schoolbanken. Mijn ‘jongste’ collega’s waren meer dan twintig jaar ouder, dus had ik met hen niet echt veel gemeenschappelijke interesses. Het sociale aspect aan mijn baan was dan ook verwaarloosbaar.

Als ik 's avonds iets op de planning had, duurde de dag nog langer dan normaal. Elke keer dat ik naar de klok keek, leek het alsof de tijd alsmaar trager verstreek. Vooral het laatste uur was eindeloos, maar eindelijk was het vijf uur en was ik vrij. Mijn bureau had ik tegen die tijd al opgeruimd, dus was ik klaar om zonder enige vertraging te vertrekken. Ik wenste iedereen een goed weekend, maar voordat er ook maar iemand kon antwoorden, was ik de deur al uit.

Onderweg naar huis kon ik me eindelijk concentreren op mijn plannen voor die avond. Hoewel ik pas drie jaar geleden trouwde, was mijn leven zoveel sneller saai geworden dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Ferre, mijn man, was verkoper voor een groot bedrijf in schoonmaakproducten. Hij verdiende zeker goed, maar daar stond tegenover dat zijn ‘territorium’ zich uitstrekte over heel België en het Groot Hertogdom Luxemburg. Het was dan ook gebruikelijk dat Ferre elke week een of twee nachten in een of ander hotel bleef slapen, in plaats van over en weer naar huis te rijden. Op avonden dat hij wel thuis kwam, was hij vaak te moe van al dat rijden en mede daardoor werden de momenten dat we toch een keer uitgingen steeds zeldzamer.

De voorbije week was echter een van die zeldzame weken geweest waarin al zijn opdrachten in onze regio lagen, waardoor hij elke avond op tijd thuis was. Ik had onwaarschijnlijk opgetogen gereageerd toen hij voorstelde dat we uit eten zouden gaan in Antwerpen, en daarna gaan dansen in de club waar we in onze studententijd wekelijks meermaals kwamen. Ik wist dat hij het vooral voorstelde vanwege mijn gezeur dat we vrijwel nooit nog samen iets leuks deden.

Hoewel ik het op een bepaald moment zelf vervelend begon te vinden om tegenover mijn man daar telkens opnieuw over te zeuren, kon ik tegelijkertijd niet anders dan jaloers zijn op mijn alleenstaande vriendinnen.

Ik besefte best wel dat het behoorlijk egoïstisch was om zo te denken, maar dan nog… Mijn vriendinnen waren nog steeds bezig met genieten. Zij gingen nog steeds met verschillende leuke jongens uit en als het hen uitkwam brachten ze ook de nacht met een van hen door. Iets wat ik zelf nog maar pas begon te ervaren toen ik met Ferre begon te daten. Zonder dat het ons echt opviel waren we al snel exclusief voor elkaar gegaan. Destijds leek dat leuk en de logica zelf. Tegenwoordig voelde het vooral aan alsof ik iets gemist had. Ik was nog steeds dezelfde leuke, fitte blondine als destijds op de Karel de Grote Hogeschool, maar tegenwoordig kreeg alleen mijn man dat nog te zien.

Dat gevoel werd telkens nog een beetje sterker als ik weer eens wat flarden opving van de wilde avonturen die mijn vriendinnen beleefden. En dat terwijl mijn eigen seksleven langzaam leek uit te doven. Het feit dat Ferre zo vaak weg was, hielp daarbij niet. Zijn voortdurende vermoeidheid uiteraard ook niet. Bovendien was hij behoorlijk sedentair geworden door dat vele zitten in de auto. Ferre was nog niet dik, maar hij voelde wel al ‘zacht’ aan op plaatsen waar dat voordien nooit het geval was. Vrijwel altijd probeerde ik om de harde waarheid voor mezelf te ontkennen, maar het was wel degelijk een feit dat hij mij lang niet meer zo opwond als in onze verkeringstijd.

Om eerlijk te zijn, herkende mijn man die problemen zelf ook. Ferre probeerde het wel om tijd te vinden om te sporten, maar dat bleef een moeilijk verhaal. Tegelijkertijd was hij zich ook bewust van het gebrek aan vonken in ons liefdesleven. Als hij niet al te moe was, deed hij zijn best om manieren te vinden om mij op te winden. We hadden bijvoorbeeld al verschillende posities uitgeprobeerd en ‘het’ op verschillende plaatsen gedaan. Tegelijk probeerde mijn man het ook wel om erachter te komen welke dingen mij mogelijk wat meer zouden opwinden. Ik geloof ook wel dat hij bereid was om met mijn fantasieën te experimenteren, als dat zou helpen, maar ik was te verlegen om die zomaar met hem te delen.

Het enige wat op dat vlak ‘iets’ teweeg bracht, dat was toen het onderwerp van een trio ter sprake kwam. We hadden net naar een film gekeken waarin een getrouwd koppel er een jonge vrouw bijhaalde om het vuur in hun relatie aan te wakkeren.

Hoewel al de rest aan ‘hete actie’ absoluut ook expliciet in beeld werd gebracht, was het toch vooral het rondje onwijs hartstochtelijk zoenen tussen de twee vrouwen geweest wat mij vooral wist te triggeren. Blijkbaar was dat mijn man niet ontgaan, want toen de film gedaan was, verwees hij langs zijn neus weg naar die welbepaalde scène. Of het daaraan lag weet ik niet met zekerheid, maar het was een feit dat ik me tijdens de daaropvolgende vrijpartij wel wat ‘agressiever’ opstelde dan gewoonlijk. Het gevolg was dat we ons beste seksmoment kenden in ruim een jaar.

Toen we daarna naast elkaar in bed lagen, had Ferre geprobeerd om dat ene moment uit de film opnieuw ter sprake te brengen. Eigenlijk had ik niet zoveel zin om daarover te praten, maar uiteindelijk gaf ik toe dat de twee zoenende vrouwen mij behoorlijk hadden opgewonden. Mijn man dacht overduidelijk dat ik hem het waarom daarvan niet wilde uitleggen, maar de waarheid was dat ik het gewoonweg niet kon uitleggen.

Ruim een week later, op een keer tijdens het voorspel, probeerde Ferre te beschrijven hoe het voor mij zou kunnen zijn als ik ‘daar’ een andere vrouw zou voelen. Ergens schaamde ik mij voor wat zijn fantasieschets aan beelden bij me opriep en dus deed ik maar alsof ik niet wilde dat hij zo praatte. Maar Ferre kende mij en mijn lichaam uiteraard goed genoeg. Wellicht was het vooral de snelheid waarmee mijn kutje nat werd, waardoor mijn man zich niet voor de gek liet houden. Met wat aandringen, en een beetje experimenteren, ontdekte hij dat het meer het ‘meisje-meisje-aspect’ was dan het trio-gegeven wat mij opwond. Ik geloof nooit dat mijn man precies begreep wat dat specifieke aspect voor mij betekende, maar het inspireerde hem wel om zich tot het uiterste te gaan uitsloven voor mijn genot. Ferre had me in tijden niet meer zo onwijs lekker geneukt.

Vanaf dat moment maakte dit item op onregelmatige basis deel uit van ons seksuele repertoire. Elke keer met hetzelfde resultaat. Ik werd telkens heel erg opgewonden en was dan veel fysieker tijdens het bedrijven van de liefde.

Zoals waarschijnlijk nogal wat mannen vond Ferre de gedachte om met twee vrouwen samen het bed te delen opwindend, maar hij vond het vooral leuk vanwege mijn bevlogen bezieling en hoe goed de seks dan telkens wel was. Toen hij naar de specifieke oorzaak begon te vissen, bleef ik echter behoorlijk terughoudend in mijn reactie. Zelfs al zou ik het willen, ik kon het niet uitleggen en als hij dan aandrong, werd ik zelfs kwaad. Omdat dat meestal resulteerde in ruzie en soms zelfs helemaal geen seks, leerde mijn man al snel om de kwestie niet meer ter sprake te brengen. Gelukkig maar, want we maakten al genoeg ruzie over andere dingen.

Zelf had ik er een hekel aan om een zeur te zijn, dus deed ik mijn best om het niet te doen en ruzie te vermijden. En toch, de ontevredenheid over mijn baan, het feit dat solliciteren naar iets anders nog steeds geen resultaat opleverde, het veel te veel alleen thuis moeten blijven, de opeenstapeling van kleine irritaties tussen mij en Ferre, en de sleur van het dagelijkse leven in het algemeen, uitte zich al te vaak in gezeur en gesnauw tegenover mijn man. Dat ontaardde meermaals in een ruzie, want Ferre hield zich in die twistmomenten ook allesbehalve in.

Hoe dan ook zou het vanavond anders zijn. Ferre wist al van toen we nog school liepen hoe graag ik danste. Hij wist dat ik destijds zelden of nooit een kans voorbij liet gaan om met de vrienden van mijn studentenclub de stad in te gaan om te dansen. Zelfs toen ik eenmaal met Ferre begon te daten, gingen we vaak dansen met andere koppels die we kenden. Sinds we getrouwd waren, was dat een grote zeldzaamheid geworden en net daarom vond ik het een heel plezierige traktatie van mijn man dat hij me nog eens mee uit nam.

Uiteraard verwachtte ik dat we achteraf nog uitgebreid de liefde zouden bedrijven. Ook daar keek ik al naar uit. Toevallig was ik net dan in mijn geilste periode van de maand en omdat het al een paar weken geleden was dat we seks hadden, zou dat ongetwijfeld vonken gaan geven.

Nog terwijl ik aan dansen en seks dacht, flitsten een aantal herinneringen aan dat dansen tijdens mijn schooltijd voorbij. Een bijna filmisch beeld van schaars geklede, dansende jonge vrouwen ging door mijn hoofd. Ik voelde zelfs iets van opwinding opkomen. Het deed me een beetje huiveren, maar al gauw schudde ik mijn hoofd, in een poging om die beelden uit mijn brein te wissen.

De waarheid was dat ik liever niet onder ogen wilde zien waarom ik Ferres praatjes over vrijen met een andere vrouw zo opwindend vond. Afgezien van een experimenteel en nogal kuis rondje zoenen met een vriendin toen ik zestien was, had ik nog nooit een intieme ervaring met een andere vrouw gehad.

Later had ik welgeteld nog één keer de kans gekregen met twee meiden van het studentenhuis waar ook ik een kamer had. De verleiding om met hen mee te doen was groot, maar tegelijk was ik ook bang voor het onbekende en dus was ik er van weg gevlucht.

Nooit zou ik het tegen wie dan ook toegeven, maar het was vaak uitgerekend dat moment wat ik me voor de geest haalde als ik mezelf aanraakte. Het zorgde er altijd voor dat ik in geen tijd opgewonden raakte, maar tegelijk schaamde ik mij daarvoor. Hoe dichter ik tijdens zo’n rondje met mezelf tegen het moment van klaarkomen aankwam, hoe meer ik mezelf naar een meer conventionele inleving dwong. Dat hielp altijd weer om mezelf gerust te stellen dat ik me niet tot vrouwen aangetrokken voelde.

Eenmaal thuis realiseerde ik mij dat ik niet echt veel tijd had om mij op ons uitje voor te bereiden. Ferre was vroeger thuis dan anders en had zijn nette pak al aan. Na een korte begroeting liet ik dan ook alles vallen en snelde naar de badkamer.

Twintig minuutjes later stond ik in de slaapkamer voor mijn kleerkast, op zoek naar iets wat me leuk zou staan. Het was immers alweer een tijdje geleden dat ik iets nieuws had gekocht.

Misschien lag het aan de herinneringen die onderweg naar huis in mijn hoofd voorbij waren gekomen, maar plots zag ik een outfit uit mijn tijd aan de Karel De Grote Hogeschool. Het was een wit topje met een heel kort zwart rokje. Dat ging het worden!

Ik koos voor een paar zelfophoudende, witte nylonkousen en glanzend zwarte pumps met hakken om het geheel compleet te maken. Toen ik alles aangetrokken had, was ik wat blij dat de boel mij nog steeds prima paste. Ik woog nog precies hetzelfde als toen ik studeerde en dat was aan mijn lichaam te zien. Het topje was eigenlijk een soort strak bloesje, met een rij knoopjes, waarvan ik de bovenste vier maar open liet.

Op het moment dat ik mezelf in de spiegel bekeek, zag ik voor mezelf min of meer het beeld terug van de jonge studente die ik ooit was. Misschien was ik hier en daar een beetje ronder dan destijds, maar mijn benen waren nog altijd vrij lang en slank. Hoewel ik niet meer zo vaak hoge hakken droeg, kon ik er nog altijd heel sexy op lopen, zonder dat ik daar bewust moeite voor moest doen.

Al zeg ik het zelf, mijn lichaam mocht nog steeds gezien worden. Mijn borsten al evenzeer. Die werden ondersteund door mijn zwarte Eliana-kwart-cup-bh, die lichtjes zichtbaar was doorheen de witte stof van mijn blouse. Ik was niet overdreven genereus toebedeeld, maar kleine borsten had ik zeker niet. Daarboven leek mijn slanke nek langer dan die eigenlijk was omdat, mede door de openstaande knoopjes, er zoveel huid zichtbaar bleef.

Even dacht ik erover na hoe ik mijn haar zou doen. Eigenlijk had ik iets verfijnds in gedachten, maar dat leek niet echt te werken bij de gekozen outfit. Ten slotte trok ik met mijn hand mijn haren naar achteren in een paardenstaart. Het zorgde ervoor dat ik er nog net iets jonger uitzag. Die look beviel me wel. Het was leuk om het gevoel te hebben dat ik nog jong was en dat ook uitstraalde.

Mijn man zat naar de herhaling van het middagnieuws te kijken toen ik de woonkamer binnenkwam. Zodra ik binnen zijn gezichtsveld kwam en een pirouette maakte om hem mijn outfit te tonen, vielen zijn ogen net niet uit hun kassen. De blik die hij me toestuurde kon ik niet direct plaatsen en dat leek hij door te hebben.

“Schat, je ziet er verbluffend goed uit,” zei Ferre, op een toon die gelijk liet uitschijnen dat er nog een ‘maar’ zou volgen. Die kwam er ook gelijk achteraan. “Dat meen ik echt, liefje, maar wou jij vanavond zo de deur uit?”

“Waarom niet? Ik zie er toch best goed uit?” reageerde ik gepikeerd.

“Ja zeg, Sandy!” reageerde mijn man al even kregelig. “Als we alleen uitgingen om te dansen, dan zou jouw kledingkeuze nog net kunnen, maar we gaan wel eerst chique uit eten!”

“Nou en!?” reageerde ik boos. “Ben ik zo niet chique genoeg voor meneer?”

“Je hoeft niet zo boos te reageren, San!” antwoordde hij, zelf ook allerminst kalm. “Je moest jezelf eens zien…! We gaan niet naar een of andere gore hamburgertent maar naar een sterrenrestaurant! De mensen daar zullen denken dat ik met een prostituee op stap ben.”

“Oh..! Zie ik eruit als een prostituee!? Je wordt bedankt!” riep ik, net niet briesend van woede. Zonder hem nog een blik te gunnen, draaide ik om mijn as en liep regelrecht terug naar de slaapkamer.

“Sandy! Wacht!” riep hij, waarna ik aan zijn voetstappen hoorde dat hij achter me aan kwam. Daar had ik even geen boodschap aan en met harde knal gooide ik de kamerdeur voor Ferres neus in het slot.