1.

De wereldeconomie. Een fragiel beestje. Alles gaat goed, en dan bam! Covid! En het hele ding kreunt en kraakt.

Talloze bedrijven in de problemen, een minderheid die profiteert.

Het vaccin, de redding! De economie krabbelt overeind en herstelt zich als iemand die het slachtoffer werd van een zwaar verkeersongeval en stapje voor stapje terug moet leren lopen.

En net als iedereen denkt “het komt allemaal terug goed”, slaan in Rusland bij een man de stoppen door. Torenhoge energieprijzen halen de economie terug onderuit. Goede, solide bedrijven komen in de problemen, ondanks een goed financieel beleid en een uitstekende reputatie.

Zo ook Zachersten International.

2.

Erik Zachersten zat met de handen in het haar. De cijfers zagen er niet goed uit. De orders bleven uit, zowel uit de private als uit de publieke sector. En over twee maanden was er de vergadering van de aandeelhouders. Er was een mirakel nodig, niets meer of niets minder. Hoe kon hij dat ene contract binnenhalen dat de zinkende ZI terug zeewaardig maakte?

Zijn hele commerciële afdeling deed zijn stinkende best, net als Karen en Amelia, de bedrijfshoeren. Ze waren bereid om voor iedereen die een contract wilde tekenen hun benen open te doen, maar de laatste maanden stonden ze veel te vaak droog… Karen had zelfs een maand onbetaald verlof genomen en lag op Curaçao in de zon voor zover hij wist.

En nu zat die vrouw tegenover hem, met een voorstel dat aan het waanzinnige grensde.

‘Wat zeg ik tegen mijnheer Chandriz?’

‘Mag ik overleggen met Amelia?’

De volslanke donkerharige vrouw met de uitstraling van een advocate keek over het frame van haar donkere bril. ‘Overleggen? Ze werkt toch voor jou? Moet ze niet gewoon doen wat je haar opdraagt?’

‘Normaal gezien wel. Maar dit gaat zover dat ik haar hierin het laatste woord laat.’

Ze kwam met een zucht overeind. ‘Ik kom morgen terug. Dan moet het “ja” zijn of er wordt niks getekend. Goedendag.’ Met trippelpassen klik-klakten de hakken van haar peperdure schoenen haar naar buiten.

Een handtekening. Dat scheidde ZI van het faillissement. En alles hing af van zijn prachtige plusdochter Amelia. Hij nam zijn iPhone en stuurde haar een berichtje. “Als je klaar bent, bel me dan. Dringend”

3.

Amelia was aan het werk. Ze lag op haar rug en werd geneukt door een leverancier die een flink procentje van zijn prijs afgeknepen had. Het was een kleine, kale man met een dikke buik; hij rook wel aangenaam, vond de hoer. Niet alle mannen hadden een lichaam om een moord voor te begaan, maar zich verzorgen, dat kon iedereen. En dat deed deze man - Jef Lambrechts. Hij had haar trouwens een paar keer smakelijk doen lachen terwijl ze in het restaurant aan het dineren waren. ‘t Was dus met plezier dat ze haar benen voor hem geopend had. Jammer genoeg was hij tussen de lakens een grote prutser… Wat echter niet wilde zeggen dat ze hem niet met respect behandelde. Ze streelde zijn rug, wreef over zijn zo goed als kale knikker, fluisterde lieve woordjes in zijn oor.

‘Hmmmpfff’ - Lambrechts kreunde ingehouden toen hij klaarkwam. Heel even verstijfde zijn hele lijf; toen zijn laatste straal zaad zijn ballen verliet, ontspande hij zich. Hijgend bleef hij een tiental seconden slap op de roodharige escorte liggen.

Geduldig wachtte Amelia tot de man van haar af rolde. Ze drapeerde zich over zijn borstkas. Terwijl ze met zijn slappe lul speelde, zei dat ze hoopte dat zij hem niet teleurgesteld had.

‘Jij? Mij teleurgesteld?’ De man lachte gemeend. ‘Zou het niet eerder andersom zijn? Ik bedoel, jij gaat met zoveel mannen naar bed dat ik alleen maar kan hopen dat ik niet de slechtste van de klas was…’

Wel, het scheelt toch niet veel, zei de hoer niet. Wel: ‘Nee hoor, maak je maar geen zorgen. Gaan we douchen?’

***

Twintig minuten later nam ze afscheid van Jef Lambrechts. Ze had hem ontvangen in het dakappartement van de firma. Toen ze alleen was, nam ze haar telefoon en zag dat ze een berichtje ontvangen had van haar pluspapa. Hij gebruikte bijna nooit het woord “dringend”, dus wist ze dat ze hem echt wel moest bellen. ‘Hoi, pap,’ zei ze toen hij - onmiddellijk - opnam. ‘Wat kan ik voor je doen?’

‘Naar hier komen. Ik moet iets met je bespreken dat van levensbelang is voor de firma. Ik meen het.’

‘Dat hoor ik, ja. Ik ben in het penthouse. Dus ik kan er over een half uurtje zijn. Goed?’

‘Ja. Tot dan.’

‘Tot zo,’ gaf zij terug.

Vijf minuten later zat ze achter het stuur van haar Mercedes; snel maar voorzichtig reed ze naar Zachersten International.

4.

Amelia zat tegenover haar vader en keek met grote ogen naar het ontwerp van contract dat voor haar lag. Het getal op de onderste lijn deed haar duizelen. Ze kende de firma en de man van wie het afkomstig was - Methusalem Chandriz, een miljardair van onduidelijke afkomst die zijn hoofdkwartier in Brussel ondergebracht had. In het verleden had hij al eerder beroep gedaan op ZI; een half jaar geleden nog had zij hem uit naam van de zaak op de gebruikelijke manier bedankt. Het bedrag waarover het toen ging was maar een peulschil in vergelijking met dit. ‘O-ongelooflijk,’ stamelde ze dus.

Aarzelend: ‘Ja…’

Achterdochtig keek zij naar Erik. Gezien de toestand van de firma en het bedrag dat hier stond, moest hij buiten zichzelf zijn van opluchting en vreugde. Maar dat straalde hij hoegenaamd niet uit. Er was dus iets mis met dit voorstel. ‘Waar houdt het addertje zich schuil?’ vroeg ze. Demonstratief bladerde ze door het vier bladzijden tellende voorstel.

‘Er is inderdaad een addertje. Nou, eigenlijk is het een hele slang… Maar je gaat hem niet in die papieren vinden.’

Amelia legde het voorstel terug neer. ‘Oh nee? Vertel. Waar dan wel?’’ Ze keek haar pluspapa strak aan.

‘Deze papieren werden afgeleverd door mevrouw Juprelle, de persoonlijke assistente van Chandriz.’

‘Die ken ik.’ De miljardair had haar een half jaar geleden hier opgepikt in zijn Maybach limousine; zijn assistente zat in de wagen toen ze instapte. Op weg naar het restaurant had zij haar baas nog gebriefd over zijn agenda voor de volgende dagen. Daarna opende ze een folder en hield hem die voor. ‘Dit moet u nog tekenen, mijnheer.’

Zonder vragen te stellen, deed hij dit. Blijkbaar had hij een grenzeloos vertrouwen in deze vrouw. Toen was haar naam nooit gevallen.

‘Haar baas heeft nog een voorwaarde aan het contract verbonden die hij niet op papier wilde zetten.’

‘En ik heb daar iets mee te maken?’ Ook al drukte ze zich uit in de vraagvorm, toch was ze hiervan overtuigd. Maar wat kon Chandriz van haar willen dat ze hem nog niet gegeven had? Ze waren naar bed gegaan; zij had hem gepijpt en hij had haar geneukt, in haar kut en in haar kont. Misschien wilde hij haar in een gangbang betrekken? Of haar eens goed onderpissen? So what? Erik wist ook dat zij zo goed als geen taboes kende. Dus het moest iets zijn dat erger was. Een onaangenaam gevoel bekroop haar. ‘Komaan, pap, zeg het nu maar gewoon.’

Een diepe zucht, en dan: ‘Chandriz heeft het blijkbaar erg voor je te pakken.’

Ondanks het feit dat ze vermoedde dat wat ging volgen behoorlijk intens zou zijn, kon Amelia een glimlachje niet onderdrukken. Dat ze een grote indruk op de man gemaakt had, vleide het ego van de hoer toch wel. De nacht die ze met hem doorgebracht had, was voor haar ook behoorlijk memorabel. Het was een knappe vent van rond de vijftig, met lange grijze haren, een karaktervolle kop met blauwe ogen, een stoppelbaard, en een lichaam van bijna twee meter dat je eerder associeerde met een atleet dan een zakenman. Zijn pik was perfect in verhouding met zijn lijf, herinnerde ze zich maar al te goed. Kortom, hij was het soort man waarin ze ook wel geïnteresseerd zou zijn zonder dat het haar werk was. ‘Dus wat wil hij van mij? ‘t Kan niet zo simpel zijn als nog eens met mij naar bed gaan.’

‘Nee, inderdaad niet.’ Erik schraapte zijn keel en flapte het eruit: ‘Zijn vrouw is onvruchtbaar en hij wil bij jou een kind verwekken zodat hij een erfgenaam heeft.’

‘Wat?’ Dit had Amelia niet zien aankomen. ‘Ik moet me door hem laten bezwangeren?’

‘Ja. Maar er is meer…’

‘Nog meer?’

‘Hij wil dat je bij hen gaat wonen tot het kind er is. Hij wil je dikker zien worden.’

‘Mijnheer heeft dus een breeding kink?’

De man haalde de schouders op. ‘Ik veronderstel van wel.’

‘ik ga ervanuit dat zijn vrouw hiermee akkoord is.’ Hij had het die avond duidelijk gemaakt dat zijn vrouw en hij swingers waren. Dit ging uiteraard wel verder dan het gebruikelijke swingen, maar ze was wereldwijs genoeg om te weten dat er ook vrouwen waren die qua perversiteit niet onder moesten doen voor mannen. Hell, ze was er zelf zo een.

‘Als je het niet wil, moet je het niet doen, hoor.’

Dat waren de woorden die Erik Zachersten sprak. De blik in zijn ogen sprak ze echter tegen. Daarin las de jonge vrouw dat hij aan de ene kant het haatte wat Chandriz van haar eiste, maar ook dat hij het als de enige redding voor ZI zag.

Een zware beslissing voor een meisje van drieëntwintig dus. Er was het fysieke aspect - een zwangerschap vroeg veel van een vrouwenlichaam - en er was het psychologische aspect: hoe gaf je je kind af nadat je het negen maanden gedragen had? En al helemaal als het om je eerste kind ging…?

‘Wat denk je?’

Amelia schraapte haar keel. ‘Hier moet ik toch even over nadenken.’

‘Ik begrijp het.’

Begrip en teleurstelling vochten een strijd uit in zijn ogen. Zo kon ze hem niet achterlaten. Ze stond recht, liep rond het bureau, nam zijn bureaustoel bij de armsteunen en draaide hem naar zich toe. ‘Kom, laat me er voor zorgen dat je je wat beter gaat voelen.’ Ze zette zich op haar knieën en ritste zijn broek open. Haar vaardige hand verdween in zijn slip en kwam een seconde later terug tevoorschijn met zijn half erecte penis. Jongens, hij heeft het zwaar te pakken, redeneerde de roodharige. Anders zou hij nu wel al helemaal stijf geweest zijn. Maar ze was ervan overtuigd dat ze dat snel kon veranderen. Het volgende ogenblik sloot ze haar lippen rond zijn pik.

Erik kreunde. Zalig. De firma die hij uit de grond gestampt had met hard werken en door het nemen van een handvol risico’s, stond dan wel op het punt van instorten, als Amelia hem pijpte (of wie dan ook) dan werd de zorgen-pauzeknop even ingedrukt. ‘Hmmm, lekker, doe zo verder, liefje…’

Uiteraard deed zij verder. Ook voor haar was dit de manier bij uitstek om even te vergeten welke verantwoordelijkheid haar twee minuten geleden in de schoot geworpen was. Ze likte, kuste, knabbelde, sabbelde, masseerde en pompte tot de pik zo stijf stond dat zij zich erop kon vast spietsen. Ze trok haar rok omhoog en kroop op Eriks schoot.

Een slipje droeg ze niet - na de neukpartij met mijnheer Lambrechts moest haar kut eerst afkoelen. En dat ging het best als ze vanonder bloot ging. Nu ja, eigenlijk ging alles beter als ze vanonder bloot ging, zeker als ze een jurk of een rok droeg.

De jonge vrouw liet zich zakken en genoot van het gevoel dat haar verschaft werd door de lul die in haar poesje drong. ‘Oh papa, wat zalig.’ Ook al was hij niet haar echte vader, ze wist dat hij het geweldig geil vond wanneer ze hem tijdens de seks “papa” noemde. Ze begon op en neer te wippen. Soppende geluiden vulden de kantoorruimte. Met haar handen op zijn schouders leunde ze naar voor zodat ze hem kon kussen. Zijn tong danste met de hare; dit versterkte het genot dat zij ervoer aanzienlijk. Dit was niet alleen geil neuken, dit was ook intimiteit.

Erik kreunde harder en harder. Haar zachte, warme kut voelde altijd zo goed aan rond zijn stijve lul, zette hem er altijd toe aan om het beste van zichzelf te geven. Dus zette hij zijn handen onder billen, tilde haar op en legde haar met haar rug op zijn bureau - gelukkig was het op zijn computer na leeg. Voordat hij het tempo waaraan hij haar omploegde opdreef, ontdeed hij zich van zijn vest en trok zijn das los. Hij pompte erop los. ‘Hng hng hng’ - iedere voorwaartse stoot werd begeleid door een primitief keelgeluid.

‘Ja, doe zo verder, papa, doe verder, niet stoppen, niet stoppen, ik kom bijna!’ Dit was geen klant, dus Amelia meende honderd procent wat ze zei. De dikke pik van haar pluspapa beroerde al de gevoelige plekjes in haar kut; ieder plekje deed een pretlichtje opflakkeren en weer doven wanneer hij een andere plekje beroerde. Maar al snel doofden de lichtjes niet meer; op het moment dat ze allemaal brandden, verlichtten ze het pad dat ze naar het topje van de genotsberg moest volgen. Vijf seconden later bereikte ze die top. Zes seconden later ging ze eroverheen. ‘Jaaa! Jaa-aaaghhh! Ikkk-kommm!’ Haar kut kneep zo hard ze kon in de pik van haar minnaar.

Erik voelde dit en liet zich gaan. Zijn zaad knalde uit zijn zak in haar kut. Hijgend liet hij zich voorover zakken. Dankbaar kuste hij haar.

Amelia sloeg haar armen rond zijn hals en beantwoordde zijn kus met al de genegenheid die ze voor hem kon opbrengen.

***

Nadat ze zich terug gefatsoeneerd hadden, namen ze terug plaats in hun stoel.

‘Kun je een afspraak tussen Chandriz en mij regelen? Ik wil hem hierover spreken voordat ik een beslissing neem.’

‘Zeker.’ Erik drukte de knop van zijn intercom in en gaf zijn secretaresse de opdracht om het te regelen.

Vijf minuten later vertelde die hem dat ze een afspraak gemaakt had voor Amelia nog diezelfde dag, om 18 uur. ‘Mijnheer Chandriz verwacht haar in zijn kantoor. Heeft uw dochter het adres?’

5.

Om kwart voor zes reed de Mercedes van Amelia de parking van het hoofdkantoor van Guantanopes Ltd. binnen. Tussen al de torens van de Brusselse zakenwijk sprong het in het oog door de fraaie architectuur. Open en toch solide; beton, glas en groen in perfect evenwicht; toegankelijk maar toch een tikje mysterieus. Zeer mooi, oordeelde ze. Een punt voor Chandriz - een kunstzinnig iemand had een streepje voor bij haar.

Achter het stuur van de wagen zat Lars Libanski. De lijfwacht had erop aangedrongen om haar te vergezellen. Het meisje verwachtte geen problemen, maar een goede lijfwacht is van nature uit altijd achterdochtig. Als ze niet op kantoor werkte of in het dakappartement, ging hij altijd met haar mee, ook al was ze door zijn lessen perfect in staat om haar ‘mannetje’ te staan en de meeste mannen genadeloos in elkaar te rammen. Maar ze was wel blij dat hij erbij was. Wie weet wat Chandriz dadelijk allemaal ging voorstellen? Misschien zou ze zijn morele steun wel kunnen gebruiken. Lars had niet gevraagd waarom ze naar hier kwamen - hij veronderstelde waarschijnlijk dat ze hier was om te neuken. Als ze het voorstel van de tycoon niet aanvaardde, moest ze hem niets vertellen over het voorstel. 


Maar als ze het wel aanvaardde, moest ze het hem wel vertellen, natuurlijk. Hun professionele relatie - lijfwacht en beschermelinge - was al snel geëvolueerd naar meer. Vrienden, vertrouwelingen, neukmaatjes… Lia vroeg zich af hoe dat zou gaan. Dat de man er geen probleem mee had dat ze een bedrijfshoer was, was wel duidelijk. Maar een kind krijgen voor iemand anders ging toch een (reuzen)stap verder.

Lars parkeerde de Mercedes in een van de vakken die gemarkeerd waren met “Visitors” - het bedrijf opereerde internationaal en had er blijkbaar voor gekozen om van Engels de voertaal te maken. Goedkoper en gemakkelijker dan alles in het Frans en Nederlands te moeten vertalen.

Links van waar ze geparkeerd stonden, bevond zich een lift. Ze stapten in en Amelia drukte de knop van de twintigste verdieping in. De kooi schoot omhoog - en verraste de twee inzittenden met een uitzicht over de stad. Eens bovengronds bevond de lift zich aan de buitenkant van het gebouw. Amelia kon niet anders dan ‘Wow’ zeggen en zich aan de arm van de lijfwacht vastklampen.

‘Wat is er? Toch geen hoogtevrees zeker?' vroeg die, een beetje spottend.

Zij schudde het hoofd. ‘Nee hoor. Het verrassingseffect hé. Of had jij dit verwacht?’

Libanski schudde het hoofd. ‘Om eerlijk te zijn: neen. Maar het is wel spectaculair, niet?’

Dat was het zeker. Amelia herkende een aantal gebouwen, waaronder het ingepakte gerechtsgebouw, het reuzenrad op het Poelaertplein, het Koninklijk Paleis… Het uitzicht deed haar - heel even - het doel van hun trip vergeten. Toen de lift tot stilstand kwam en de deuren achter hen open geleden, keerde de realiteit weer als een ijskoude waterstraal.

Ze werden opgewacht door mevrouw Juprelle en een grote, zwarte man met een even grimmig uiterlijk als Lars Libanski. Duidelijk de lijfwacht van Methusalem Chandriz.

‘Mijnheer en mevrouw wachten op u, juffrouw,’ zei de vrouw. Zij deed een pas opzij en gebaarde in de richting van de dubbele deur die zich achter haar bevond. Duidelijk de toegang tot de kantoorruimte.

De lijfwacht legde zijn hand tegen de borst van Libanski toen die wilde volgen. ‘Wij blijven hier, goed?’

Lars knikte; hij zag in de donkere ogen van de man dat er geen problemen zouden zijn. “Hier” was de kleine ruimte waarop de lift uitgaf, en die een kruising was tussen een vestibule en wachtkamer met een kleine bar, een tafel waarrond vier stoelen stonden en een hoeksalon voor wie het zich iets comfortabeler wilde maken. De lijfwacht veronderstelde dat er nog wel een andere toegang tot het kantoor zou zijn - een die niet vertrok vanuit de ondergrondse parking.

Hij zag hoe Juprelle even aanklopte op de dubbele deur en ze dan open duwde. ‘Uw gaste is hier, mijnheer,’ zei ze. Na een kort antwoord van haar werkgever, duwde zij de deur verder open en Amelia wandelde naar binnen.

Succes, kiddo, dacht Lars en ging samen met Yaro en Juprelle naar de bar. Hopelijk was de drank even goed als de vibes die het gebouw uitstraalde.