In de slaapkamer keek ik Joline aan. “Rogier en Lot willen blijkbaar niet over het heikele onderwerp ‘geld’ praten. Rogier kletste er snel overheen toen ik hem tijdens een onbewaakt moment er naar vroeg.” Joline trok haar schoenen uit en zei ondertussen: “Niet té opzichtig naar vissen, Kees. Het zijn de ouders van Rogier; we kennen ze niet, we kennen hun verleden niet, dus niet te snel met een oordeel klaar staan.” Ze ging staan. “Beoordeel dít maar eens.”
Langzaam trok ze haar rok op en een wereld aan kant en nylon kwam er onder vandaan. Met in het midden daarvan haar prachtige benen. “Zoals ik in de Volvo, in een schemerige parkeergarage in Den Bosch zo’n 14 maanden geleden al zei: ‘Als ik punten voor je benen zou moeten geven: 120 op een schaal van 1 tot 100. En die nylons maken het alleen maar mooier en opwindender.’ Dát zei ik toen en daar is nog niks aan veranderd, schat.”

Joline giechelde. “Jawel hoor. Toen droeg ik panty’s.” Ik zuchtte maar weer eens, pakte haar op en gooide haar op bed. “En ik wil me nu tussen die lekkere benen begraven, schatje…” Ik trok haar rok en onderrok omhoog en duwde haar benen uit elkaar. Een rood, transparant slipje werd zichtbaar met daaronder haar mooie poesje.
“Ik ga je tussen je benen betasten, mooie meisje. Je mooie poesje verwennen… Strelen, voelen, vingeren… Net zolang tot je je helemaal aan mij overgeeft.” Joline gromde. “Dacht je dat je daar de kans voor kreeg, meneertje? Niks ervan. Dit meisje gaat zich met hand en tand verdedigen!” Ze probeerde haar benen te sluiten, maar mijn hoofd zat er al tussen.
“Ik ga je naar lucht laten happen, meneer Jonkman… Ik ga je smoren met mijn rokken!” Ze sloeg haar rokken over mijn hoofd en duwde haar benen tegen mijn hoofd. Het werd wat warmer, maar ik kwam geen lucht tekort. “Lekker, Jolientje… Ik kan je mooie poesje voelen…” Ze kneep haar benen om mijn hoofd heen.
“Meneer toch! Dat kan toch niet? Ik ben…” Ik vulde haar aan. “…een geil meisje. Met heerlijke benen en een sexy slipje over je kutje. Met lekkere sexy nylons en een pettycoat die ik om me heen voel. Waarmee je een stel andere heren best wel liep op te winden vanavond, ondeugd.” Ik voelde haar grinniken. “Ja. En die heren mogen dat uitleggen aan hun dames. Wie weet zitten er nu een paar stellen thuis vreselijk ruzie te maken, omdat de heer in kwestie meer aandacht voor mijn benen had dan voor zijn danspartner. Goed voor m’n ego.”
Ik streelde haar slipje. “Je bent de vleesgeworden verleiding, blonde vamp. Als je volgende week door een paar van de dames wordt aangevallen, ga ik je niet helpen. Eigen schuld, meisje.” Even was het stil, toen tilde ze haar heupen op. Haar slipje kwam tegen mijn mond. “Maar meneer… Waarom niet? Ik ben toch lief voor u?” Ik gniffelde. “Wie zei hier net: ‘Ik ga je smoren met mijn rokken’? Volgens mij was jij dat, Joline Jonkman.” Ik kuste haar poesje, door haar slipje heen en rook haar verlangen. Ik kwam iets omhoog en trok haar slipje uit. “Zo. Nu ben je helemaal voor mij. Een lekker naakt poesje, wat ik kan voelen, bekijken, kan kussen en likken.” Een kreun volgde. “Je bent een smerig, geil mannetje, Kees Jonkman...”
Eén hand gleed over haar benen, met de andere hand tastte ik naar haar warme poesje. En drong bij haar binnen. “Kéés!! Lekker… Voel me! Streel me met die lekkere vingers van je… Dieper! Zoek mijn lekkerste plekje! Nú!” Ik zocht haar G-spot en streelde er zachtjes overheen. En mijn mond zocht haar clit en begon die intensief te likken, afgewisseld met zachtjes zuigen. Joline begon te trillen. “Ahhh… Ik voel je in me, geile vent… Laat me klaarkomen! Ik wil klaarkomen met jouw tong op m’n clit en je lekkere vingers in…”
Verder kwam ze niet: Ze drukte mijn hoofd nog dieper tussen haar benen en haar onderlichaam schokte hevig. “Lekker… Lekker geil klaarkomen door jou…” Ik hoorde haar vaag mompelen; haar benen zaten nu strak tegen m’n oren en ik proefde haar vocht. “Lekker, schatje… Je smaakt heerlijk!” Even later ontspande Joline en sloeg haar rokken terug. Ik keek in twee ondeugende ogen. Ze stak een hand uit. “Mee jij. Naar de badkamer. Dáár gaan we met dit lekkere spelletje verder. Ik moest me nu nog een beetje inhouden, daar hoeft dat niet.” Ze giechelde. “Bovendien kan die deur op slot.” Ik grinnikte. “Dan kunnen Gerben of Rogier tenminste niet naar binnen komen rennen, hé? Wel een opluchting, ja.” Even keek ze quasi-boos, toen trok ze me overeind. “Mee jij.” In de badkamer deed ze de deur zorgvuldig op slot. “Zo. Opgesloten. Je kan nergens meer heen, Kees Jonkman. Je bent nu van mij. Doe je kleren uit. Alles.” Even later stond ik naakt voor haar. “En nu, lekkere dame?” “Liggen jij. Vooruit, ik ben soepel: Leg maar een paar handdoekjes op de grond.”

Ik ging liggen en Joline knielde boven me. Ze trok haar rokken op. “Lik me! Lik me weer klaar, Kees! Ik wil je voelen…” Toen liet ze haar rokken weer zakken en ik was op het lekkerste plekje van de wereld: tussen twee heerlijke benen, met een vochtig, geurend poesje vlak boven mijn mond. “Ik ga je betasten, lekkere meid. Je geile poesje betasten en binnendringen. Je kutje likken…” Gesmoord hoorde ik: “Já! Lekker… En ik wil klaarkomen! Lekker over je heen klaarko… Ahhhh!!!”
Nog voor ik haar had aangeraakt, kwam Joline al klaar. Haar vocht dróóp uit haar vagina, over mijn gezicht. Toen ze een beetje kalmer werd, likte ik haar weer, maar dat was teveel. “Even kalm aan, Kees. Je bent een heerlijke vent, maar nu even niet meer. Dit meisje zit stuk.” Ze kwam iets overeind en zwaaide een been over me heen. Daarna plofte ze op de grond. Hijgend en uitgeteld. Ik legde een arm om haar heen en liet haar bijkomen.
Even later kroop ze tegen me aan. “Dank je wel schatje. Je hebt me heerlijk verwend. En nu even douchen. Ja, jij ook. Als ik je zoen, ruik ik mezelf.” Ik gniffelde. “Lekker toch?” Een onderzoekend blik kwam mijn kant uit. “Als de euforie van de vrijpartij over is, is de geur van je eigen orgasme voor een net meisje wat minder prettig, meneertje. Douchen!” Ze kwam overeind, trok haar kleren uit en ging onder de douche staan. “Kom, Kees. Jij ook. Anders hebben Gerben en Rogier morgen vragen en dat wil je niet.” “Gerben en Rogier zoenen mij niet, schoonheid. Maar goed, voor jouw gemoedsrust…” Ik kroop tegen haar aan onder de straal. En Joline voelde mijn paal.
“Hé! Ben jij alweer in staat om te presteren, Kees Jonkman? Wat een hitsig mannetje ben je ook…” Ik zei niets, gniffelde alleen maar en Joline’s ogen keken verwonderd. “Ik ben ‘nog steeds’ in staat om te presteren, mevrouw. U ging even helemaal in uw eigen genot op en veronachtzaamde uw echtgenoot. In feite zou ik u moeten aangeven bij het politiekorps te Heumen, wegens het overtreden van dat wetartikel waarin staat dat u zich dient houden aan alle plichten die de huwelijkse staat met zich mee brengt. Maar ja, dan gaan ze doorvragen en komen er…”
Joline onderbrak me. “Ben jij…?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, schatje, ik ben niet klaargekomen. Maar dat geeft niet; zoals zo vaak heb ik de knapste vrouw van Veldhoven gezien terwijl zij wél klaarkwam. En dat was fantastisch.” Ze werd rood. “Sorry schat. Ik zal het goedmaken.” Ze hurkte voor me en nam mijn paal in haar handen. “Ik zal even verwennen, Kees.” Ik deed een stap naar achteren.

“Nee, Jolien. Niet zó. Ik heb een bloedhekel aan deze houding. Dat tekent de zogenaamde superioriteit van de man en de onderdanigheid van de vrouw. Zo zijn we niet getrouwd, schat. Kom eens overeind.” Ik stak mijn hand uit en hielp haar rechtop te staan. Twee vragende blauwe ogen keken me aan. “Ik méén het, Joline. Je hoeft me niet 'even' klaar te laten komen. Ik heb genoten van een heerlijke, erotische vrouw die zich helemaal bij mij laat gaan. Daar hoef ik geen bedankje voor; het feit dat je met mij getrouwd bent, is al genoeg. Reken er op dat ik zo dadelijk als een blok in slaap val, zelfs zonder dat de expeditie van mijn zaadfabriekjes aan het werk is geweest.” Ik draaide de kraan dicht en pakte twee handdoeken.
Tijdens het afdrogen bleef ze naar me kijken. “Jij bent nog steeds een bijzondere vent, Kees.” “En jij een heerlijke vrouw, Jolien. Ik hou van je en ik heb genoten zojuist. Dát, lekkere minnares, wilde ik even gezegd hebben.” Een vluchtig zoentje volgde. En vlak bij mijn oor hoorde ik: “Reken er op dat ik bij de eerste de beste gelegenheid die expeditie eens keihard aan het werk zet, meneer Jonkman…” “Ik zal chef expeditie alvast waarschuwen, schat. Voor zo’n lekkere CEO wil men wel aan het werk gaan.” We gniffelden samen. Even later lagen we in bed en rolde Joline tegen me aan. “Welterusten, mooie kerel.” “Slaap lekker, mevrouw. Ik ga alvast dromen hoe u de expeditie aan het werk zet.”
Ze bromde: “En daarna de afdeling ‘productie’ ook. Overwerken zullen ze! Snipperdagen, ADV, flexuren, PAS-dagen en meer van die onzin: kunnen ze allemaal op hun buik schrijven.” Plotseling giebelde ze. “Wellicht dat één van de medewerkers in de toekomst in aanmerking komt voor bevallingsverlof…” Ik gaf haar een duw. “Rare meid. Beginnen je eierstokken plotseling te klotsen?” “Nee hoor, nog niet. Dat gaat pas gebeuren op dat goudgele strand van de Malediven, dat weet je toch?” Ik bromde: “Oké… Dan weet ik dat alvast. En nu lekker in slaap vallen, mevrouw Jonkman – Boogers.” “Zeker meneer. Welterusten, meneer Jonkman.” Joline kroop tegen me aan. “En als de expeditie ergens vannacht vol zit, mag u me een seintje geven, meneer…”

Zaterdagochtend startte met een kopje thee op bed. Joline was er om zeven uur uitgegaan en had voor iedereen thee gezet. “Half acht ontbijten, dames en heren! Acht uur vertrekt het konvooi richting Arkel.” En toen we om kwart voor negen in Arkel aankwamen en het huis binnen gingen, gilden de meiden: “De serre staat al! Wat móói!”
De achterzijde van het huis was totaal veranderd: van de muur stonden nu alleen nog de steunberen overeind, met een stalen profiel aan de bovenzijde over de breedte van het huis. En daar was de constructie van de serre aan vastgemaakt. De hele kamer was zodoende een stuk lichter geworden. En uiteraard ruimer: in de lengte scheelde het ruim vier meter. Ik bekeek het constructiewerk, samen met Gerben en Rogier: uiterst degelijk. Het ‘glas’ was geen glas, maar net als de ramen in Veldhoven dik acryl. “Dat ziet er solide uit, heren. En weinig warmteverlies. Hier kunnen de dames ’s zomers én ’s winters lekker zitten en van het uitzicht genieten”, merkte Gerben op.
En het uitzicht was ook de moeite waard: nu de oude schuur verdwenen was, keek je vanuit de serre honderden meters de weilanden over. “Dat uitzicht zal toch minder worden, Gerben. Olaf wilde toch een snelgroeiende haag aan de rand van de tuin?” Charlotte knikte. “Ja. Misschien wil hij wel naakt zonnen. Of z’n echtgenote natuurlijk. Hoe dan ook: Het wordt prachtig hier!” Zittend op wat kisten, met een kop koffie in de hand, kletsten de dames over de inrichting van de kamer. “Dat gaat nog best wat werk kosten voor jullie hier kunnen wonen, meiden.” Joline keek rond. “Ik stel voor dat jullie intensief met Olaf gaan overleggen over de kleur behang en beschildering. Want het is een beetje lullig als jullie smaak totaal niet met de zijne overeenkomt en hij na vijf jaar alles moet overschilderen omdat de dames van pimpelpaarse muren hielden.”
Margot schoot in de lach. “Pimpelpaars nog wel… Waar zie je ons voor aan, Jolien?” Voordat die kon antwoorden zei ik: “Voor een stel verlate hippies natuurlijk. Zijn blijven hangen in de sixties. Flowerpower en zo…” Lot keek me smerig aan en Gerben grijnsde: “Dat zou kunnen kloppen Kees, ware het niet dat ik Margot nog niet heb kunnen betrappen op bloemen in haar haar en zo’n flodderjurk.” “En een joint in haar hoofd natuurlijk”, vulde Rogier aan.
Margot keek nuffig. “De tijd van flodderjurken is voorbij, meneer van Wiers. Die droegen we toen we beiden tien kilo onder het ideale gewicht waren. En bloemen in m’n haar: wellicht op onze trouwdag, maar anders niet.” “En die joint in m’n hoofd kun je al helemaal vergeten!” snauwde Lot er achteraan. Rogier keek Gerben aan. “Toch de verkeerde dames aan de haak geslagen, makker…” Joline stond langzaam op. “Jullie hebben beiden de juiste dames aan de haak geslagen, heren! Of zij jullie. En vertel me niet dat dat niet zo is, want anders wordt er inderdaad geslagen. Op jullie oren!” Ze klonk dreigend, maar haar ogen lachten.

“Kees, jij hebt zo’n laser-ding meegenomen? Ga samen met Rogier en Gerben eens aan het werk en meet het interieur een netjes op! Zet het meteen op tekening, dan hebben de dames straks tenminste de juiste afmetingen van alle ruimten in het huis. Hebben ze nodig voor hun meubels. Húp, aan ’t werk, anders is ons bezoek hier voor niks geweest.” Ik stond op. “Nou jullie horen het, heren. An die Arbeit.” Ik haalde m’n laserafstandsmeter uit de auto, Gerben z’n laptop. Hij zette zijn tekenprogramma aan het werk met de maten die Rogier en ik hem opgaven en tegen lunchtijd hadden we het hele huis op tekening staan. De dames waren met hun Volvo Arkel ingegaan om daar boodschappen te doen en toen ze terugkwamen konden we lunchen.
Tijdens de lunch maakten Lot, Mar, Rogier en Gerben de afspraak om het volgende weekend eens op meubel- en inrichtingsjacht te gaan. “We moeten straks, als we hier wonen onszelf wel ‘thuis’ kunnen voelen. Dus geen afdankertjes, maar eigen spullen die we samen mooi vinden.” Joline vroeg voorzichtig: “En als jullie gaan trouwen, lieve meiden? Hoe doen jullie dat dan? Want met z’n vieren in één huis wonen zal ‘m denk ik niet worden…” Charlotte haalde haar schouders op. “Wie dan leeft, wie dan zorgt, Jolien. Hebben we het al over gehad; we maken dan een mooie verdeling. Karel heeft ons ook al advies gegeven. Dit huis wordt redelijk ‘minimalistisch’ ingericht. Dus niet overal een bijzettafeltje of een bloempot, maar strak. Functioneel. In Groot-Ammers was de huiskamer vól. Overal stond wel wat. Dat willen we niet. Het huis is redelijk ruim, die ruimte willen we behouden.”
Margot vulde droogjes aan: “Ja. Alleen moet op de logeerkamer ook een goed tweepersoonsbed staan. Met een goeie matras. Je kunt je logees tenslotte niet met rugpijn naar huis laten gaan.” Gerben knuffelde haar even. “Dat stellen Rogier en ik bijzonder op prijs, schatje... Als hij en ik daar samen tegen elkaar liggen.” Rogier keek nogal verontrust. "Zeg Gerben... Er zijn grenzen hé? Denk maar niet dat ik deze mooie krullenbol in bed ga ruilen tegen een of andere ingenieur!"

Hij kwam even later met het idee om ook de hele elektrische installatie op tekening te zetten, dus die verwerkten we na de lunch in een extra tekening. De gas- en waterleidingen kwamen daar ook op te staan. De dames hadden nog wel wat wensen voor extra wandcontactdozen. Ook in beide toekomstige schuren, en naast de inrit; een contactdoos voor het opladen van hun auto. “Dat moeten we nog aan Olaf doorgeven, dames. We sturen hem de tekeningen wel. Heeft hij ook plezier van. De extra voorzieningen geven we wel een ander kleurtje.” Kortom: tot vier uur waren we aardig bezig geweest en toen vonden we het wel genoeg. Margot en Gerben wilden naar Waardenburg gaan en daar slapen; Rogier en Lot zouden weer meerijden naar Veldhoven.
“Dan halen we in Veldhoven wel Chinees, Joline. Geen zin om nu nog lang in de keuken te staan.” Ze knikte. “Goed plan, Kees. Want het is wel zaterdag, dus ‘blauwe hap-dag’.” Rond vijf uur reden we terug naar Veldhoven, Lot en Rogier in Rogier z’n auto achter ons aan. Joline bestelde het eten vanuit de auto, dus in Veldhoven konden we het meteen ophalen. En met twee tassen voedsel liepen we het appartement binnen. “Zo. Eten, jongens. Wat willen jullie drinken?” Joline en Lot wilden Icetea. Rogier keek een beetje schichtig. “Heb je ook pils, Kees?” Ik keek naar Lot. Haar ogen stonden op scherp.
“Pils? Wil mijn vriendje pils? Dan wordt er niet gezoend vanavond, mooie ziekenhuismeneer!” Ik besloot het voor Rogier op te nemen. “Doe niet zo flauw, Lot. Een pilsje bij de blauwe hap is heerlijk. Zit dat arme jong niet te pesten. Bovendien wilde jij zo nodig trasi in je eten; voor de duidelijkheid: dat zijn gefermenteerde garnalen. En ‘gefermenteerd’ wil zeggen dat het spulletje al aardig aan het verrotten is. Laat het een uurtje onbewaakt staan en het marcheert uit zichzelf je bordje af. Daarbij vergeleken is een koud pilsje het toppunt van gezondheid. Dus: Niet piepen, Lotje!”
Ze keek smerig. Rogier boog zich naar haar toe en zei: “We zullen maar zeggen dat het één het andere neutraliseert, Lot.” Ze snoof. “We zullen zien, ventje. Maar als jij vanavond je tandjes niet héél goed poetst, wordt er niet gezoend, denk er aan!” Gniffelend trok ik twee flesjes bier open. “Dat tandjes poetsen geldt ook voor jou, Kees!” Ik keek Joline aan. “Dan zoen ik je toch op andere plekjes, schatje?” Lot en Rogier schoten in de lach en Joline keek me triest aan. “Je bent er toe in staat, rotzak.” Ze hief haar glas op. “Proost, jongens.”

Tijdens het eten kletsten we uitvoerig over het huis in Arkel. Rogier kwam nog met een paar voorstellen, die door Lot echter werden getorpedeerd. “Eerst wil ik weten hoe Mar daarover denkt, Rogier. We gaan er sámen wonen. Moeten we het wel over dingen eens zijn. Gaan Mar en ik het maandag wel over hebben, oké?” Rogier knikte. “Ja. Sorry, ik was te snel.” Joline giebelde weer eens. “Jij leert snel, toekomstig piraat. Bij Kees moest ik het woord ‘sorry’ er in de eerste maanden van onze verkering inrámmen.”
“Dat deed ik expres, lieve echtgenote. Zodat ik optimaal kon genieten van de goedmaaksex.” Joline snoof maar weer eens.

Eenmaal weer in de voorkamer, met een kop koffie voor ons keek Joline me even aan. Met een blik die zei: ‘nu even geen geintjes, Kees’. Ik knikte, had al een vermoeden waar het gesprek heen zou gaan. “Rogier… Wat vond jij van het idee van Lot en Mar om jou die tienduizend euro te lenen?” Zijn gezicht werd serieus. “Ik vond het niks, Joline. Met een paar weken verkering meteen afhankelijk zijn van je meisje en haar zus? Zo zit ik niet in elkaar. Dan nog liever een lening met forse rente. Maar deze dame…” Hij keek naar Lot “…heeft me, mét Margot, overtuigd.” Hij keek even voor zich uit en barstte toen los.
“Jullie moeten weten dat het bij thuis geen vetpot was. Oh, mijn pa heeft een redelijke baan, maar mijn moeder heeft hem altijd heel kort gehouden. En mij ook. Ze was ‘pinnig’. Elke cent moest minimaal drie keer omgedraaid worden. De reden? De schone schijn moest opgehouden worden. Voor de buren, voor de vrienden en kennissen. Tijdens ‘koffiedrinken met de buren’ stonden er luxe gebakjes op tafel. Kleren van mijn moeder waren duur. Mijn vader en ik moesten uiterst zuinig zijn op onze kleren; als we de deur uitgingen in ons ‘goeie goed’, zodra we weer binnen waren: omkleden, oude kleren aan en de nette kleren keurig ophangen in de kast. Enzovoorts.
Naar buiten toe een welvarend gezinnetje, binnenshuis was het armoe troef. Behalve voor mijn moeder. En dat wreekte zich in het ‘normale’ huishouden. Mijn moeder had zodoende een forse spaarpot en dáár is uiteindelijk mijn studiegeld uit betaald. En dat ging niet zonder slag of stoot; we hebben daar een half jaar ruzie over gehad. Het halve jaar voor ik ging studeren. Ik had op middelbare school een bijbaantje in de supermarkt; op twee tientjes in de week na moest ik het salaris afdragen aan mijn moeder. ‘Kostgeld’ en dat was hard nodig, zei ze.
Toen ik in Delft woonde, en zij er achter kwam dat ik ook daar een bijbaantje had, eiste ze dat ik ook van dat geld 75% aan haar moest overmaken. Ik heb dat uiteindelijk, ten koste van een gillende ruzie, weten te beperken tot 25%; daarna heeft ze me twee maanden niet aangekeken. En ik moest een contract ondertekenen waarin stond dat ik het voor de studie benodigde geleende bedrag tot de laatste cent, mét rente moest terugbetalen als ik eenmaal een baan had. Nou ja, aan de ene kant was dat logisch; het was hún geld. Maar toen ik eenmaal ging verdienen zat mijn moeder me meteen op mijn huid om ‘haar’ geld terug te eisen. Minimaal de helft van mijn salaris zou ik moeten afdragen.
En dat vertikte ik; dan kon ik nog niet eens een huis huren, laat staan kopen.” Ondanks alles gniffelde hij even. “Er stond gelukkig niets in het leencontract over hoeveel of welk percentage ik per maand moest terugbetalen. Daarmee sloeg ik haar om de oren. En een oom van me, broer van mijn moeder, hij was fiscalist, om wie ik om hulp vroeg, heeft haar nogal hard diezelfde oren gewassen. Zo zijn we uiteindelijk op die ruim 500 euro aflossing per maand terechtgekomen. Daarmee kon ik leven.”

Zachtjes vroeg ik: “En je vader? Wat was zijn rol in dit geheel?” Hij haalde zijn schouders op. “Mijn vader heeft nooit een eigen wil gehad. Adoreerde mijn moeder tot het ziekelijke aan toe. Toen ik een jaar of 16 was, hadden ze een keer ruzie. Mijn moeder sloot zich op in de slaapkamer en na een kwartier lag mijn vader op z’n knieën voor de deur te smeken of ze alsjeblieft de deur wilde openmaken. In die houding lag hij, toen ik de trap op liep. Zal ik nooit vergeten. Mijn moeder is, en ik baal ervan om het te zeggen, maar er is geen ander woord voor, een narcist. En mijn vader is haar eerste slachtoffer. En aangezien ik weigerde om me naar haar grillen te schikken… Zij is de reden waarom ik in Delft ben gaan studeren. In Eindhoven had ik eventueel thuis kunnen blijven, maar daar had ik op m’n 18e absoluut geen trek in.”
Ik floot zachtjes. “Wat een verhaal, man.” Hij knikte. “Ja. En daarom ben ik voorlopig niet van plan om mijn ouders te bezoeken; ze krijgen dat geld in één keer, via de bank. En ik wil een ontvangstbevestiging zien. En dan zijn we financieel van elkaar af. En heeft mijn moeder een middel minder om me onder druk te zetten. Daar zal ze van balen, want ze is nu al niet meer nummer één in mijn leven, nu Lot er is; als geld dan ook geen drukmiddel meer is, zou ze misschien wel eens tot de conclusie kunnen komen dat haar enige zoontje, die knappe Ingenieur, definitief onder moeders vleugels vandaan is.” Hij zuchtte diep. “Misschien dat ze dan eindelijk eens leert dat de wereld niet om haar draait, maar dat zij slechts een uiterst miniem deeltje uitmaakt van diezelfde wereld.” Lot aaide hem over zijn hoofd.
“Er is in ieder geval één ding waar je moeder en ik het over eens zijn, Rogier…” Ze giechelde. “Die knappe Ingenieur…” Hij gniffelde, maar vervolgde toen serieus: “Lot, dat ‘knappe’ interpreteert zij op een andere manier dan jij. Zij roept tegen iedereen dat het ziekenhuis nog geen patiënt kan ontvangen als ik m’n werk niet doe. Dat het ziekenhuis om mij draait, in plaats van om de verpleegkundigen, de dokters en alle mensen met hun eigen specialiteit. En ik noem de verpleegkundigen als eerste, omdat die het dichtst bij de patiënten staan. De dokters? Ja, die doen uitstekend werk, zonder meer, maar het zijn de verpleegkundigen die naast de patiënt op een stoel zitten en hun hand vasthouden als die patiënt net te horen heeft gekregen dat hij of zij nog maar twee maanden te leven heeft…
Mijn moeder werd furieus toen ze hoorde dat ik, zónder ruggenspraak met háár, notabene! die uiterst belangrijke functie vaarwel zei om me in het niets te storten bij één of ander onbelangrijk kantoortje in Gorinchem. Zó noemde ze DT, verdomme.” Geen van ons maakte het bekende gebaar met de hand en de vinger; Rogier zat in de put en was tegelijk woest. Lot sloeg een arm om hem heen. “Schatje… Morgen staat het geld van Mar en mij op jouw rekening. Overmorgen is het bij haar en dan is het klaar. Ben je niet meer van haar afhankelijk en kun je je eigen leven leiden. Met mij.”
Een lange omhelzing volgde en ik gaf Joline een seintje om hen even alleen te laten. In de slaapkamer omhelsde ze mij ook. “Kees… Wat zijn wij gezegend met onze ouders…” Ik knikte. “Zeker weten, Jolien.” Na een paar minuten liepen we de kamer weer in. Rogier had zich duidelijk herpakt. “Sorry mensen, dat ik jullie lastig moest vallen met dit verhaal.” Ik haalde mijn schouders op. “Wij vroegen er zelf naar, makker. Dus: geen punt. Ik stel voor om samen nog iets te doen; een spelletje of een stukje lopen of zo. Want om na dit gesprek het bed in de duiken… Dan slaap ík in ieder geval het eerstkomende uur niet.”

Joline wipte op. “Goed plan. Dan gaan we een stukje lopen. Wandelen, beter gezegd. De temperatuur buiten is nog wel uit te houden en ja, het in ondertussen donker, maar dat heeft als voordeel dat je elkaar goed vast moet houden. Ook wel eens lekker.” Een uurtje later kwamen we terug. De spanning en de woede was weggezakt en we maakten weer als vanouds geintjes. Eenmaal binnen dronken we nog wat, en toen was het bedtijd.
“Morgen om half negen ontbijten? Half tien moeten we in de auto zitten richting kerk.” Lot knikte. “Ik zal er voor zorgen, Joline. Welterusten.” Joline kreeg een knuffel van Lot en Rogier, ik kreeg een knuffel van Lot en een harde hand van Rogier. “Dank voor je luisterend oor, Kees.” “Daar heb je vrienden voor, Rogier.” Hij keek me aan. “Ja. En dank je wel ook daarvoor. Dat jullie vrienden zijn. Samen met die andere gekken.” Ik gaf hem een stomp. “Met je meissie mee, jij!”
Ik liep m’n veiligheidsrondje en daarna de slaapkamer in. Eenmaal op bed zuchtte Joline: “Wát een jeugd, Kees… Alle respect voor Rogier dat hij zijn studie heeft afgemaakt. Ik denk dat ik, met zo’n moeder… Nou ja, laat maar.” Ik streelde haar hoofd. “Niet over piekeren, schat. Hij laat dat nu achter zich. Dan moeten wij dat ook doen. Hij is dolgelukkig met Lot; heeft hij verdiend, want het is een goeie vent. En nu slapen, mevrouw.” We knuffelden elkaar nog even, toen draaide Joline zich om. “Welterusten Kees.” “Lekker slapen, Freule. Morgen in de kerk zitten zonder wakker getoeterd te worden na de preek. Geniet ervan, schatje.”
“Ja, da’s wel eens lekker…” hoorde ik haar mompelen. Daarna was het stil…