‘Zie jij dat ook?’ Sanne stootte met haar elleboog tegen haar beste vriendin aan.

‘Wat?’ Zei Maran fluisterend terug. In een halve seconde had ze haar hoofd opzij gedraaid om haar vriendin strak aan te kijken.

‘Daan,’ begon Sanne. Ze keek naar hun vriend Daan die de boot bestuurde en boog naar Maran om in haar oor te fluisteren.

‘Hij kijkt de hele tijd naar ons.’

Maran wendde haar blik richting Daan die wel zag dat ze zaten te smoezen maar niet kon verstaan waar ze het over hadden. Daans blik schoot omhoog en maakte contact met haar ogen.

‘Kijkt die nou…,’ begon Maran tegen Sanne. ‘Kijkt die nou naar mijn benen?’

Sanne begon te lachen, zo hard dat Daan het kon horen. Weer boog ze naar Maran om in haar oor te fluisteren.

‘Ik denk dat die kijkt naar je voeten.’

Maran slaakte een kreet en probeerde haar lach in te houden terwijl hun vriend nieuwsgierig hun kant op keek.

‘Echt?’ Fluisterde Maran in Sannes oor. Ze draaide haar hoofd richting Daan en zag dat zijn blik wel erg laag gericht was. Lager dan haar bovenbenen.

‘Let op,’ fluisterde Sanne.

Sanne draaide zich om en ging zo verzitten dat ze met haar rug tegen de kussens in de punt van de boot leunde. Haar benen legde ze gestrekt voor zich uit waardoor er een zo groot mogelijke afstand kwam tussen haar bovenlijf en haar enkels. Even zagen ze Daan wegkijken alsof hij lette op de boten om hen heen, maar het duurde niet lang voordat ze zijn blik richting Sannes voeten zag staren. De meiden merkten het allebei op en schoten tegelijkertijd in de lach.

‘Serieus? Daan?! Dit had ik nooit achter hem gezocht,’ zei Maran. Ze zei het net iets te hard waardoor Daan opmerkte dat ze het over hem hadden.

‘Wat is er? Waar lachen jullie zo hard om?’ Daan keek zijn twee vriendinnen aan en kreeg het gevoel dat ze hem uitlachten.

‘Nee niks,’ zei Maran iets te snel.

Haar vriendin dacht er anders over en ging de confrontatie aan.

‘We lachen omdat je naar mijn voeten kijkt!’

Maran werd rood van de directheid van haar vriendin en schaterde van het lachen.

‘Dat doe ik niet,’ probeerde Daan nog te ontkennen.

‘Dat doe je wel,’ ging Sanne er tegenin.

‘Ik heb je de hele tijd al zien kijken en toen ik mijn benen strekte viel het al helemaal op,’ voegde ze eraan toe.

Daan werd rood en wist niet wat hij moest antwoorden. Vluchtig keek hij om zich heen. Hij was betrapt en wilde het liefst vluchten, ver weg van zijn vriendinnen, maar op een boot was dat nou eenmaal geen optie. Na een stilte zuchtte hij. ‘Goed. Oke. Ik keek ernaar. Maar ik heb geen fetish! Dus niet uitlachen,’ probeerde hij zich eronder uit te praten.

‘Je kijkt wel maar hebt geen fetish? Waarom kijk je anders?’

Daan kon de directheid van Sanne even niet op prijs stellen. Ze prikte zo door zijn slappe excuus heen en wist dat hij moeilijk kon ontkennen. Hij was echt betrapt.

Hij keek naar Maran, die hem met grote ogen aan staarde en benieuwd was hoe de situatie zich ontwikkelde. Beide vrouwen hielden zich stil om tactisch op een antwoord van Daan te wachten. Toen dat niet kwam was Sanne weer degene die hem confronteerde.

‘Nou?’

Daan nam wat gas terug en zorgde dat het geluid van de buitenboordmotor afnam. Hij zag een glimlach op Sannes gezicht verschijnen toen hij weer zo stom was om een halve tel zijn blik op haar voeten te werpen.

Sanne stond op en liep over de houten vloer van de sloep naar Daan. De boot lag bijna stil doordat Daan de gashendel bijna volledig had teruggetrokken.

Sanne legde haar hand in zijn haren en zag aan Daans gezicht hoeveel hij zich schaamde. Het was een gevoelig onderwerp voor hem, dat mocht duidelijk zijn. Tegelijkertijd zat er wel iets van een verlangen in hem om het erover te hebben, om het te delen. Sanne wist ook wel dat ze soms gewoon even haar best moest doen om hem op zijn gemak te stellen. Het was niet de eerste keer dat ze hem had verleid om wat sappige details over zijn fantasieën los te weten te komen.

‘Het is oké. Vertel het me,’ zei Sanne zacht. Haar ogen waren gericht op de zijne en ze knipperde niet tot Daans lippen bewogen.

‘Ik…’ stamelde hij. Sanne zag de twijfel in zijn ogen en streek met haar hand een lok van zijn haren opzij.

‘Je hebt gelijk.’

Sanne en Maran waren verrast. Niet door zijn bevestiging, maar wel door hoe resoluut hij plots antwoord gaf. Het was alsof er een knop ik zijn hoofd omging en hij had besloten om Sanne en Maran zijn geheim toe te vertrouwen.

Sanne wist dat hij nu overstag was en het bespreekbaar was. De hand waarmee ze zijn lok opzij had gestreken, legde ze plat op zijn borstkas.

‘Hoe lang al?’ Zei ze dit keer minder zacht. Nu het hoge woord eruit was kon ze het bespreken alsof ze het over de normaalste zaak van de wereld hadden.

‘Al heel lang. Ik kijk er vaak naar als ik iemand zie lopen. Niet bij iedereen hoor, maar gewoon, als ik een knappe vrouw.’

‘Met mooie voeten?’ Maakte Sanne zijn zin af.

Daan was een tel stil maar gaf toen antwoord, alsof de schaamte van hem af viel. ‘Ja.’

‘En vind je mijn voeten mooi?’ Sanne streelde over zijn borstkas zonder oogcontact te verliezen.

Daans ogen flitsten een milliseconde naar Maran, die aandachtig voorin de sloep zat te luisteren naar het gesprek.

‘Ja,’ zei Daan zacht.

‘En vind je Marans voeten ook mooi?’ Daan had Sannes directheid kunnen verwachten en keek nu wat langer naar Maran.

‘Ja,’ antwoordde hij, waarna hij zijn blik terug op Sanne richtte.

‘Oke,’ antwoordde Sanne met een plots opgewekte stem. Ze haalde haar schouders erbij op en liep vrolijk terug naar de punt van de boot.

‘Zie je wel?’

Maran keek haar vriendin aan en grinnikte van binnen om de manier waarop Sanne met de situatie omging.

‘Dus toch…’ Maran keek Daan aan.

‘Wat vind je er het mooiste aan? Wat maakt dat je ernaar blijft kijken?’ Dit keer was het Maran die de directe vragen stelde.

Daan dacht even na en vroeg zich af of ze oprecht nieuwsgierig was of dat ze het later zou gebruiken om hem mee te plagen. Hij besloot dat het eerste het geval was, ook al zouden beide opties ook samen kunnen gaan.

‘Uhm,’ begon hij, duidelijk nadenkend over zijn antwoord. ‘Ik denk,’ ging hij verder.

‘Ik denk… dat is verschillend eigenlijk.’

‘Verschillend?’

‘Ja. Het hangt af van de persoon. En ook van wat je draagt. Bij enkelsokken bijvoorbeeld vind ik de vorm vaak heel mooi en kan ik daarnaar blijven staren. Maar met sneakers aan let ik meer op de blote enkel.’

Maran en Sanne probeerde hem te begrijpen en vroegen gefascineerd verder.

‘Dus zelfs met schoenen aan let je erop?’

‘Niet altijd. Maar wel bij lage sneakers.’

‘Heb je dan ook voorkeur voor een bepaalde sneaker?’ Sannes blik was oprecht toen ze de vraag stelde.

‘Uhm… ja. Naja, niet helemaal.’ Daan wist niet precies hoe hij zijn antwoord zou formuleren. Hij had er ook nog nooit zo bewust over nagedacht.

‘Ik denk…’ begon hij weer. ‘…dat vooral van die lage converse schoenen vaak mijn aandacht trekken. Of van die witte Adidas sneakers, van die stan smiths weet je wel?’ Met die laatste woorden probeerde hij een vorm van herkenbaarheid of begrip bij zijn vriendinnen te peilen.

‘Die ik ook heb?’ Maran doelde op een paar schoenen die ze die dag niet bij zich had.

‘Ja!’ Zei Daan net iets te enthousiast. Dat hij gelijk wist over welk van haar schoenen ze het had zei genoeg.

Maran kon een grinnik niet onderdrukken maar werd gered door haar vriendin.

‘Heb je dan ook voorkeur voor bepaalde sokken?’ Sanne stelde haar vraag met een nieuwsgierige blik.

‘Een beetje,’ antwoordde Daan weer. ‘Vooral lage sokken, dat sowieso. Bij hoge sokken zie je de enkels niet,’ legde hij uit. ‘Maar liever witte dan zwarte, als erop gelopen is zie je dan de zolen ook beter.’ Hij doelde op de vorm waarmee de zolen contact maakten met de vloer.

‘Dus als ze vies zijn?’ vroeg Sanne door.

‘Nou, niet echt vies, maar meer een beetje zodat je het net kan zien.’

‘Dus de geur daar krijg je het niet warm van?’ Vulde Sanne in. Het was een suggestieve vraag maar dat realiseerde ze zich net te laat.

‘Nee, dat is waar. Het is meer de vorm en hoe ze eruit zien, mits ze schoon zijn en ook vooral verzorgd. Voeten van mannen of stevige mensen vind ik ook gewoon echt vies.’

‘Maar de onze vind je mooi?’ Maran nam de ondervraging van haar vriendin over.

‘Ja,’ zei Daan na een tel stilte, alsof hij de consequenties van zijn antwoord probeerde in te schatten.

‘Wat gebeurt er dan als je ze ziet? Waar denk je dan aan?’

‘Nou… ik weet het niet zo goed. Ik kijk er vooral naar. Ik weet hoe raar het is om ze vast te pakken en hoe gek het is om er ook meer mee te willen, dus dat heb ik ook nooit gedaan.’

‘Zou je dat willen proberen?’

Sanne keek zo onopvallend mogelijk heen en weer tussen Daan en Maran, die de vraag stelde.

Toen het te lang stil bleef schaarde Sanne zich achter de vraag van haar vriendin.

‘Het mag wel.’

Daan wist niet goed wat hij met de situatie aan moest. Deze boottocht had plots wel een heel onverwachte wending gekregen. Hij vroeg zich af waar hij goed aan deed. Tot nu toe waren zijn verlangens altijd gedachten gebleven en had hij gedacht er nooit iets mee te kunnen. Nu zijn vriendinnen ineens het aanbod deden was het alsof er opties in zijn gedachten kwamen waar hij eerder niet aan had durven te denken.

‘Kom maar,’ zei Sanne iets zachter. Ze wenkte hem dichterbij.

Nog steeds dreef de boot langzaam vooruit door het vlakke wateroppervlak.

‘Zullen we anders voor anker gaan,’ stelde Maran voor. Sanne en Daan stemden met haar idee in waarna Daan de motor uitzette en Sanne het anker uitklapte. Ze gooide het zware ding overboord en ging op haar knieën met haar gezicht naar het water zitten om de ankerlijn aan een kikker vast te knopen. Ze was zich niet bewust van het uitzicht dat ze Daan daarmee gunde.

Daan zag haar zitten en kwam dichterbij. Hij keek toe hoe Sannes voetzolen zijn kant op wezen en voelde dat hij het er warm van kreeg. Hoe langer hij ernaar keek, hoe meer de drang om te blijven staren toenam.

Pas toen Sanne zich omdraaide zag ze dat Daan dichterbij was gekomen. Ze spreidde haar benen en zette haar voeten naast haar billen op de kussens. Daans ogen volgden de bewegingen van haar voeten, ze zag hem ernaar kijken. Toen er niks gebeurde nam Sanne het initiatief. Voorzichtig strekte ze een been en stak ze haar voet in de richting van haar beste vriend.

‘Toe maar,’ zei Sanne zacht, nieuwsgierig naar zijn reactie.

Maran zat ernaast en durfde zich niet te bewegen, bang om het moment te verpesten. De spanning was even om te snijden.

Daans ogen bleven gefixeerd op haar voet, al helemaal toen Sanne voorzichtig met haar teen zijn huid raakte. Dat was het moment waarop Daan zijn hand onder haar hak legde en haar voet voor het eerst zelf raakte. Gefixeerd nam hij alles in zich op; de vorm, haar huid, het touwtje om haar enkel en haar French pedicure.

Beide vrouwen staarden intussen met grote ogen naar hun vriend. Geen van hun drieën had verwacht dat een boottocht zo’n wending kon nemen, maar nu het zover was gekomen vonden ze het wel heel interessant. Gefascineerd door het geheim van hun vriend, lieten ze Daan zijn gang gaan. Ze waren benieuwd wat hij zou doen en hoe ver hij zou gaan. Bleef het bij vastpakken, of zat er meer achter?

Lang hoefde ze niet te wachten. Daan streelde met één hand over Sannes voet terwijl de andere haar bleef ondersteunen. Zijn duim bewoog over haar zool wat voor een tinteling door Sannes voet zorgde. Ze deed haar best om niet te lachen want het kietelde een beetje. Bang om het moment te verstoren hield ze zich stil.

Toen kwam het moment waarop de vraag waar beide vrouwen mee zaten werd beantwoord. Gefascineerd keken ze toe hoe Daan de voet omhoog bewoog en haar tenen kuste. Heel voorzichtig en teder.

Sanne zuchtte, deels van spanning en deels van opluchting. Ze begon te relaxen en zelfs een beetje van de aandacht te genieten. Zijn lippen kusten zacht over haar huid en hij ging voorzichtig met haar om. Voor het eerst in haar leven had ze het gevoel alsof ze hem in zijn macht had. Het was immers zo’n kwetsbaar moment voor Daan dat ze het met zelfs een simpel woord kon maken of breken. En dat terwijl Maran er ook nog bij zat, nota bene in een boot, op een meer!

Doelbewust bracht ze haar tweede voet naar zijn handen, waarmee ze stapje voor stapje de regie over het moment begon over te nemen.

‘Kus maar,’ zei ze zacht. Stapje voor stapje ging het van slechts een mogelijkheid naar een opdracht. Toen ze merkte dat Daan gehoorzaamde trok er een apart gevoel door haar lijf. Niet door de aanrakingen zelf, maar juist door de manier waarop ze langzaam de controle over nam.

Maran keek al die tijd geruisloos toe en zag de blik van haar vriendin veranderen. Iets was er binnenin Sannes gedachten gaande. Wat het precies was wist ze nog niet, maar daar bleek ze gauw genoeg achter te gaan komen…

Sanne realiseerde zich intussen iets beter wat er door haar heen ging. Op een of andere manier leek ze het te herkennen, alsof ze aan iets toegaf wat ze vaker had gevoeld maar niet eerder had herkend. Het gevoel van het pakken van de controle, of nog meer het gevoel van het domineren van een man. Als ze ervoor kon zorgen dat haar beste vriend haar voeten kuste, wat zou ze hem dan nog meer kunnen laten doen? Die vraag bleef maar door haar hoofd spoken.

Onbewust verlegde ze haar grenzen en duwde ze met haar grote teen tegen Daans onderlip. Die deed gewillig zijn mond open, precies zoals ze had verwacht. Ze hoefde er niet veel voor te doen om hem aan haar tenen te laten likken. Het was een kwestie van tijd voordat ze meer van zijn grenzen had verlegd zonder dat hij het doorhad.