Deze korte serie bevat drie delen en wordt langzaam opgebouwd. Veel plezier!

Het was net na middernacht toen ik moe thuis kwam. Ik ging direct naar de badkamer om tanden te poetsen en daarna dook ik gelijk in mijn bed. Morgenvroeg wachtte weer een lange werkdag op mij. Zoals elke dag eigenlijk. Ik durfde te zweren dat ik binnen één minuut in een diepe slaap was gevallen.
Veel te snel was het alweer ochtend. Met een zucht zwaaide ik mijn benen op de grond. Er moest weer geld verdiend worden vandaag. Sinds zes jaar deed ik niets anders dan werken. Allemaal te danken aan mijn stomme papa. Ik baalde ervan dat ik niet meer bij het café kon werken. Ik kreeg deze tijdelijke baan via het uitzendbureau. Nu was de vaste werknemer weer terug en ik was niet meer nodig. Gelukkig had ik mijn vaste baan nog, waarbij ik helaas maar een halve dag kon werken.

In de badkamer gooide ik een plens water in mijn gezicht en bekeek mezelf in de spiegel. Dit gaat weer zo’n dagje worden, dacht ik bij mezelf. Maar ik liet mijn leven niet verpesten door mijn egoïstische vader. Mijn hand gleed over mijn erg korte donkere haren. Het scheelde dat ik mijn haren niet hoefde te kammen. Ik spoot de goedkope deo onder mijn oksels. Parfum was te duur. In een paar passen was ik al bij de keuken. Het voordeel van wonen in een piepkleine studio. Nadeel was dat er weinig ruimte was. De huur was ten minste laag en ik kon me prima redden in mijn studio. Het oude Senseo-apparaat deed zijn werk en ik ging op de houten stoel zitten. Even later was de koffie klaar en ik kon van de rust genieten. Dit was gelijk ook het enige rustmoment van de dag. Tijdens dat rustmoment kon ik altijd rustig nadenken over alles.

Negen jaar geleden overleed mijn lieve moeder aan slokdarmkanker. Mijn vader en ik waren kapot van verdriet. Een paar dagen voordat mijn moeder overleed, had ze tegen mij gezegd dat ik door moest gaan met mijn leven. Ze geloofde in me. Na drie moeilijke maanden herpakte ik me weer en ging naar school. Maar mijn vader was een ander verhaal. Hij was voor altijd gebroken. Hij zocht de troost in de drank. Het was een zwaar jaar voor ons beiden. Het werd steeds slechter met mijn vader en toen nam ik een besluit. Ik dreigde om professionele hulp voor hem te zoeken. Dat wilde hij natuurlijk niet. Hij beloofde me dat hij niet meer zou drinken. De volgende drie maanden hield ik hem scherp in de gaten. Tot mijn stomme verbazing hield hij zich aan zijn woord. Of was ik zo blind? Maar ik merkte dat het steeds beter met hem ging. Hij was vaak vrolijker en we maakten steeds minder ruzies. Ik had goede hoop voor hem.

Maar helaas, ik had het mis. Heel goed mis. Drie jaar na mijn moeders overlijden pleegde mijn vader zelfmoord. Omdat mijn ouders verder geen familieleden hadden, stond ik er op mijn negentiende ineens alleen voor. Ik was zo kwaad op mijn vader. Hoe kon hij mij in de steek laten? Waarom had hij zich van zijn leven beroofd? Het ging toch steeds beter met hem? Het antwoord kwam snel toen de notaris voor de deur stond. Mijn vader had vier maanden achterstand op de huur van de woning en een heleboel rekeningen waren niet betaald. Alles bij elkaar opgeteld had hij een schuld van ruim vijftienduizend euro. Ik begreep er niets van want hij had een baan. Al snel kreeg ik te horen dat mijn vader al ruim een jaar in de ziektewet zat. Ik vroeg me af waar hij al die tijd was geweest. Het duurde niet lang tot ik het antwoord kreeg. Hij was gokker. Hij bezocht een jaar lang het casino. Als je over de duivel sprak, kreeg ik een brief van het casino zelf. Ik wist meteen dat het niet goed was. Ik viel bijna flauw toen ik de brief las. Mijn vader had zoveel gegokt dat hij een schuld van maar liefst veertigduizend euro had opgebouwd. Alsof dat niet genoeg was, kreeg ik een melding dat mijn vader ook schulden had bij verschillende online goksites. Alles bij elkaar was het nog tienduizend euro. Het duizelde in mijn hoofd toen ik de cijfers zag.
Ik begreep dat mijn vader verslaafd aan gokken was. Maar hoe kon hij mij dit aandoen? Hoe kon ik dit allemaal betalen? Ik had niet eens een baan. Ik was nog maar net begonnen met mijn opleiding. Ik was echt razend op mijn vader en zwoer dat ik hem voor altijd haatte.

Maar boos blijven had geen nut want hij was er niet meer. Door de moedige woorden van mijn lieve, dappere moeder was ik vastberaden om mijn leven niet te laten verpesten door mijn egoïstische vader. Op aanraden van mijn vrienden zocht ik professionele hulp. Samen wisten we te regelen dat ik alle rekeningen in termijnen mocht betalen. Iedereen had gelukkig begrip voor mij. Ik had onze huurwoning onmiddellijk verlaten en mocht tijdelijk logeren bij mijn beste vriend. Tot mijn grote spijt moest ik stoppen met mijn opleiding. Ik had gelukkig snel een baan gevonden bij de koffiebar. Ik werkte daar van zeven uur in de ochtend tot één uur ’s middags. De koffiebar was niet bepaald gezellig. Het interieur was eenvoudig, alsof het de eigenaar niet veel kon schelen hoe zijn zaak eruit zag. Hij dacht alleen maar aan zijn omzet. Er kwamen hier ook alleen ruige mensen, bijvoorbeeld de bende van de motorclub. In eerste instantie had ik getwijfeld of ik deze baan moest aannemen maar ik had geld nodig. Na een paar weken bleek het best mee te vallen. Er waren wel sommige klanten die er best angstaanjagend uitzagen maar de meeste waren gewoon aardig en soms zelfs grappig.

Naast in de koffiebar werken ging ik diensten draaien bij verschillende bedrijven die ik via het uitzendbureau kreeg. Een paar avonden in de discotheek werken, of tijdelijk werken bij een schoonmaakbedrijf. Ik accepteerde alle werk zolang ik het kon. Soms had ik op één dag wel drie verschillende banen. Het was natuurlijk erg vermoeiend maar ik deed er alles aan om de schuld zo snel mogelijk af te lossen. Ik mocht een jaar lang bij mijn vriend wonen maar hij had een vriendin en ze wilden samen wonen. Ik had er begrip voor en zocht de goedkoopste woning die er was. Het werd een piepkleine studio, ergens in het dorp. Mooi was het niet maar ik had ten minste onderdak. In de loop der jaren was ik behoorlijk veel afgevallen omdat ik zuinig was met geld. Mijn vrienden vonden het niet gezond en ik mocht vier keer per week bij verschillende vrienden mee eten en ik hoefde er nooit voor te betalen.

Op deze manier dacht ik dat ik de schuld snel kon aflossen maar het viel vies tegen. Ik moest natuurlijk de huur van mijn studio betalen en al die belachelijk dure verzekeringen. En mijn eten. De lonen van mijn werk waren nooit hoog. Een lichtpunt kwam een jaar later toen mijn vrienden een geldinzamelingsactie opzetten. Tot mijn verrassing leverde die ruim vijftienduizend euro op.

De vreugde was helaas van korte duur. Na een late dienst in de discotheek was ik onderweg naar huis toen ik plotseling omringd werd door vier grote mannen. Een van hen had bevolen dat ik hen moest volgen. Ik wist meteen dat ik hen gehoor moest geven want het waren foute mannen. Even later waren we in een andere discotheek en de mannen brachten me naar het achterste gedeelte. Het was een vip-ruimte. Ik werd op een stoel gezet en tegenover mij zat een man in dure kleding. Twee knappe dames zaten aan weerzijden van de man. Ik wist onmiddellijk dat hij de baas was. Hij kwam meteen terzake en vertelde dat hij nog geld tegoed had van mijn vader. Ik was verrast en vroeg mij af wat mijn vader hier deed. Het antwoord was eigenlijk niet verrassend. Hij had veel geld verloren bij illegaal pokeren. De baas had ‘illegaal’ niet gezegd maar ik wist wel beter. De moed zonk me diep in mijn schoenen toen hij zei dat hij ruim driehonderdduizend euro tegoed had van mijn vader. Voor het eerst in jaren had ik het gevoel dat het een verloren zaak was. Mijn gedachte werd onderbroken toen de baas mij vertelde dat hij op de hoogte was van mijn situatie maar hij wilde hoe dan ook zijn geld terug. Ik zei gespannen dat ik geen geld had. Hij wuifde het weg met een gebaar en zei dat ik in termijnen mocht betalen. Er was één voorwaarde dat ik het hele bedrag binnen vijftien jaar moest terugbetalen. Ik rekende snel in mijn hoofd en kwam tot de conclusie dat het bijna onmogelijk was. De wanhoop sloeg toe en ik zei ook tegen hem dat het niet mogelijk was. Hij haalde nonchalant zijn schouders op en zei dat het niet zijn probleem was. Voordat ik wegging waarschuwde hij me dat ik niet naar de politie mocht gaan. Deed ik dat wel, dan zou niet alleen ik maar zouden ook mijn vrienden problemen krijgen. Hij zei niets over mijn familie, ik kreeg het vermoeden dat hij helemaal op de hoogte was van mijn situatie.

Ik besprak het voorval met vrienden en kwamen er snel uit dat we de grote baas niet gingen verraden door naar de politie te gaan. Ik was verdrietig en boos tegelijkertijd. Ik had het gevoel dat ik nu alles overnieuw moest doen en nu dit met een groter doel. Mijn vrienden leefden mee met me. Ze zeiden dat ik vanaf nu elke dag bij hen mocht komen eten en dat ik de oude kleren van hen mocht hebben als ze die niet meer nodig hadden. Mijn beste vriend stelde zelfs voor dat ik bij hem en zijn vriendin een tijdje kon komen wonen. In de ogen van zijn vriendin zag ik twijfels en ik wees zijn aanbod dankbaar af. Ik begreep haar wel want ze wilden binnenkort kinderen.
Maar het zag er somber uit voor mijn toekomst. Een van mijn vrienden wees erop dat ik de meeste kleine rekeningen al betaald had en dat het straks alleen maar makkelijker moest gaan. Want straks hoefde ik me alleen op de schuld van de baas richten. Door haar woorden werd ik steeds vrolijker. Ze had gelijk. In het begin zou het erg pittig worden. Ik was vooral benieuwd of ik het fysiek en mentaal aankon met al die werken. De vriendin van mijn vriend drukte mij op het hart dat ik een dag per week vrij moest hebben anders zou ik het nooit redden. Ik had lang geaarzeld maar gaf uiteindelijk toe. Maandag was mijn vaste vrije dag omdat de meeste zaken gesloten waren. Heel af en toe ging ik wel werken op maandag als er een klusje was.

Nu waren we alweer zes jaar verder. De kleine rekeningen waren allemaal afbetaald, inclusief de achterstallige huur. De schuld van het casino was halverwege geworden. Maar de schuld van de ‘illegale’ baas was nog lang niet op de helft. Het ging allemaal erg langzaam door de stomme hoge verzekeringskosten die ik moest betalen. Ik vond het niet eerlijk dat ik zo weinig verdiende terwijl ik zo hard werkte. Maar ik wist dat ik niet moest klagen. Vreemd genoeg was ik op dit moment wel tevreden over mijn leven. Ik had elke dag wel iets te doen en er gebeurde altijd wel iets. Het was een soort avontuur voor mij. Door mijn lieve vrienden was mijn humeur altijd goed. Ik was inmiddels heel goed geworden in het omgaan met de mensen. Het leek alsof iedereen mij mocht. Misschien was ik te aardig voor iedereen, in de hoop dat ik wat geld kreeg of was ik gewoon van nature aardig? Mijn vrienden zeiden altijd dat ik op mijn moeder leek. Dat was het grootste compliment dat ik ooit gehoord had want ik hield zielsveel van mijn moeder. Maar ik was niet altijd vrolijk hoor want ik was regelmatig erg vermoeid door het vele werken. Soms kon ik mijn ogen amper open houden.

Ik schrok wakker van de gedachten en keek op mijn oude telefoon. Vloekend griste ik mijn jas van de kapstok en stormde uit mijn huis.
‘’Net op tijd,’’ lachte Janneke ter begroeting toen ik haastig binnenkwam. Janneke was de dochter van de baas en werkte ook in de koffiebar. Met haar kon ik goed overweg want ze was erg aardig. ‘’Laat geworden gisteren?’’ vroeg ze terwijl ze een boterham aan mij gaf. Ze wist dat ik geen ontbijt at.
Ik knikte instemmend. ‘’Het werk in de discotheek zit er helaas op, ik moet dus weer op zoek naar nieuw werk.’’ Ik werkte de boterham snel naar binnen want er waren klanten gekomen.

Het was weer zo’n drukke ochtend met veel klanten. Na mijn dienst pakte ik mijn fiets die ik had gekregen van mijn vriend. Ik fietste rustig naar het centrum. Daar aangekomen sloeg ik af, het donker steegje in. Ik zette mijn fiets tegen de muur, keek om me heen en glipte het grote pand binnen. In de gang knikte de lange man zwijgend naar me en ik liep zonder iets te zeggen door. In de grote ruimte zat de grote baas comfortabel op de sofa. Ik had nooit geweten wat zijn naam was en dat wilde ik ook niet weten. Ik noemde hem daarom ‘de grote baas’. Hij keek naar me op, zonder enige verbazing in zijn donkere ogen. Hij verwachtte me. Er waren meer mensen in de kamer maar die negeerde ik zoveel mogelijk als ik kon en liep rechtstreeks op de grote baas af. Ik haalde mijn portemonnee tevoorschijn en haalde tien biljetten van honderd euro eruit en legde die op de tafel voor hem neer. De grote baas knikte, het teken van dankbaarheid en dat ik weer kon vertrekken.
Rustig verliet ik de kamer. Als ik het te haastig deed, zou het misschien wel opvallen. Eenmaal buiten haalde ik diep adem. Het was altijd een spannend avontuur. Zelfs nadat ik hier al zo vaak geweest was, bleef het altijd spannend.

De rest van de dag was ik bij mijn beste vriend en zat achter zijn computer op zoek naar nieuw werk. Ik had al op een aantal vacatures gereageerd maar helaas kreeg ik geen antwoord. Ik ging kijken of er nieuwe vacatures gekomen waren. Er waren drie nieuwe bijgekomen en ik reageerde op allemaal maar ik verwachtte niet veel omdat er al veel mensen een reactie hadden geplaatst. Ik ververste de pagina en er verscheen ineens een nieuwe vacature. Ik klikte er snel op en las hem even door. Het bedrijf zocht naar een schoonmaker voor twee weken. Ik zette onmiddellijk mijn reactie neer. Een uur lang bleef ik de pagina telkens verversen, in de hoop op meer nieuwe vacatures. Helaas was dat niet het geval.

Na het eten ging ik weer terug naar mijn studio. Op mijn telefoon ging ik checken of er een bericht gekomen was van het uitzendbureau. Tot mijn grote vreugde werd ik morgenmiddag verwacht bij het uitzendbureau. Ik besloot om vanavond op tijd naar bed te gaan. Het was ten slotte gisteren laat geworden. De volgende dag ging ik eerst werken bij de koffiebar. Ruim op tijd meldde ik mij bij het uitzendbureau. De receptioniste herkende me meteen. Ik was hier zo vaak geweest in de afgelopen jaren. Niet veel later haalde een man mij op die mij ook kende. Het gesprek verliep goed en snel, omdat hij mijn kwaliteiten en ervaringen kende. Het ging om schoonmaken in een groot bedrijf. De vaste schoonmaker was door privéomstandigheden voor twee weken niet beschikbaar. Ik begreep dat elke dag schoongemaakt moest worden in het bedrijf. Daar was ik blij mee. We kwamen er snel uit en ik mocht overmorgen al beginnen. Met een goed gevoel verliet ik het gebouw.

De tijd ging snel. Het was de dag dat ik bij het bedrijf moest schoonmaken. Het bedrijf bevond zich in een ander dorp. Gelukkig was het maar vijftien minuten fietsen. Toen ik aangekomen was, keek ik mijn ogen uit. Het was een groot gebouw. Ik vroeg me af of ik het hele gebouw moest poetsen. Binnen meldde ik me netjes aan bij de balie. Tijdens het wachten kon ik zien dat het hier om mode ging. Toen ik even later opgehaald werd door de man liepen we door de grote ruimte waar allerlei mensen aan kleding werkten. Ik merkte meteen dat het niet zomaar kleren waren. Het was exclusieve kleding van heel goede kwaliteit. De man bracht mij naar boven waar de kantoren waren. De man liet mij de kast zien waar allerlei schoonmaakspullen zaten en legde me uit dat de kantoren en toiletten schoongemaakt moesten worden. De werkplaats was verboden gebied voor mij. Ik gaf aan dat ik het begreep. Hij liet me alleen en ik inspecteerde de kast.

Omdat er nog veel mensen werkten, besloot ik bij de toiletten te beginnen. Even later waren de wc’s weer schoon. Ik liep met de kar het grote kantoor binnen waar ongeveer dertig bureaus stonden. Alle werknemers keken naar mij op. ‘’Goedemiddag,’’ begroette ik vriendelijk, ‘’Ik ben een tijdelijke vervanger van jullie schoonmaker. Als een van jullie zich aan mij stoort, geef het dan aan alsjeblief, dan zal ik u met rust laten.’’ Iedereen knikte maar zei niets. Gezellige boel, dacht ik met een frons maar ik ging zonder mopperen aan de slag. Terwijl ik bezig was, kwam er een vrouw het kantoor binnenlopen. Ze was lang en haar zwarte haren zaten in een staartje. Ze droeg een donker mantelpak. Ze negeerde mij volledig alsof ik niet bestond. Ze sprak met een van de werknemers. Ik kon mijn aandacht niet van haar afhouden want haar manier van lopen kwam me bekend voor. Ik had haar gezicht nog niet kunnen zien. Ik had de indruk dat de vrouw de eigenaar was van dit bedrijf.

De vrouw draaide zich om en ik zag meteen haar groene ogen. Ik liet de poetsdoek vallen op het bureau. ‘’Maddie!’’ riep ik verrast.
De vrouw keek me vreemd aan. Ik liep op haar af. ‘’Dat is lang geleden! Ken je mij nog?’’ Toen stopte ik plotseling met lopen. In het kantoor was het muisstil. Iedereen keek me aan met ingehouden adem, alsof ze bang waren. De groene ogen van de vrouw boorden dwars door mij heen. Ze was woedend. ‘’Hoe durft u zo tegen me te spreken?’’
Ik keek stomverbaasd. ‘’Madelyn, ik ben het. Danny Grevers. We zaten op dezelfde school.’’
‘’Dat kan me niets schelen. Ik wens niet dat er zo tegen mij gesproken wordt.’’ Ik stond daar met mijn mond vol tanden. “Je wordt toch betaald om te werken? Niet om te staren.’’ De vrouw wendde zich tot haar werknemers. ‘’Worden jullie betaald om te niksen?’’ Ze klapte hard met haar handen en iedereen ging gedwee weer aan het werk. Ik staarde nog steeds ongelovig naar Madelyn. Haar boze blik bracht me uit de trance en ik liep haastig terug om mijn werk te hervatten.

Via mijn ooghoek zag ik dat ze even naar mij keek en toen wendde ze haar blik af. Ik nam het bureau af met een doekje maar ik was vooral met mijn gedachten bezig. Wat was er aan de hand met Madelyn? Ze was een van de liefste meisjes op school. Iedereen mocht haar en ze was altijd behulpzaam voor iedereen. Madelyn en ik hadden een leuke tijd gehad op school. Ik was zelfs verliefd op haar geweest, net als veel jongens op school. Maar ze had nooit gevoelens voor mij gehad.
Ik gluurde zo onopvallend mogelijk naar Madelyn. Alsof ze kon voelen dat ik naar haar keek, draaide ze haar hoofd naar mij om. Vlug wendde ik mijn blik af en ging verder met schoonmaken. Wat was er in vredesnaam gebeurd met haar? Ze was heel geliefd bij iedereen. Zou het door haar werk komen? Het was duidelijk dat ze hier baas was. Het leek erop dat iedereen bang was voor haar. Het verklaarde ook dat de sfeer in het kantoor niet zo gezellig was. En de toon die Maddie tegen mij sprak, had ik nog nooit van haar gehoord. Op school was ze altijd vrolijk. Ik keek opnieuw stiekem naar haar en schudde mijn hoofd. Lieve Maddie was verdwenen.

Ik was druk bezig met bureaus afnemen.
‘’Hey jij, kom mee naar mijn kantoor.’’
Met knipperende ogen hief ik mijn hoofd op en keek Madelyn aan. Die toon van haar. Ik wilde bijna zeggen dat het wat minder kon maar besloot toch niets te zeggen. Het was me opgevallen dat de werknemers gespannen naar me keken, alsof ze met mij meeleefden. Madelyn draaide haar hoofd om en alle werknemers doken achter hun computers. Jeetje, die vrouw was een harde. Zwijgend volgde ik haar naar haar kantoor. Ik bekeek haar van achter. Haar heupen waren aardig gevuld en wiegden sexy heen en weer bij het lopen. Daar besteedde ik niet veel aandacht aan want mijn hoofd was op zoek naar de antwoorden over de veranderingen van haar karakter. Madelyn liet me haar kantoor binnen en wees naar de stoel. Ik ging braaf zitten en keek om me heen. Haar kantoor was luxueus ingericht. Haar bedrijf liep blijkbaar heel erg goed. Madelyn ging zitten en we keken elkaar lang zwijgend aan. Haar blik was zo anders. Ik zag geen spoor vrolijkheid in haar gezicht.

‘’Maddie…’’ begon ik voorzichtig.
Ze onderbrak me meteen. ‘’Ik ben geen Maddie meer. Noem mij maar mevrouw of Miss Hofman.’’
Mijn mond viel open van verbazing. ‘’Wat is er gebeurd met je?’’
‘’Er is niks gebeurd met mij,’’ antwoordde ze met een frons. ‘’Ik heb nu een eigen bedrijf en daar moet ik hard voor zijn.’’
‘’Ook tegen je werknemers?’’
Ze knikte. ‘’Ja, anders presteren ze niet goed. Ik verwacht alleen goed werk.’’
Ik keek vertwijfeld. ‘’Ik weet het niet. Als je ze met liefde en respect behandelt, zullen ze harder voor je werken.’’
Madelyn lachte, het was geen vrolijke lach. ‘’Dat werkt niet, Danny.’’
Ik schudde mijn hoofd en negeerde haar antwoord. Ik wilde geen ruzie maken want ik had dit werk nodig. ‘’Maar Ma… mevrouw, kan dat wel wat minder? Wat je deed tegen mij in het kantoor daarnet.’’
Haar groene ogen werden groot. ‘’Pardon? U was nogal onbeleefd tegen mij. U noemde mij Maddie. Dat accepteer ik niet. Dat klinkt alsof ik een klein meisje ben. Maar dan ben ik niet. Ik ben de grote baas van dit bedrijf.’’
‘’Maar zo noemde ik je vroeger altijd,’’ stamelde ik. ‘’Je kunt ook netjes zeggen dat je liever mevrouw wordt genoemd.’’
Ze maakte een wegwerpgebaar. ‘’Laat maar, deze discussie is zinloos. Maar vertel eens, waarom werk je via het uitzendbureau? Ik dacht dat je het goed deed op school.’’
Ik raakte licht geïrriteerd dat ze mijn vraag ontweek. ‘’Nou, dat is een lang verhaal.’’
De telefoon rinkelde en Madelyn nam zonder zich te verontschuldigen op. Even later hing ze op en stond op. ‘’Ik moet gaan. Laat dat andere kantoor maar zitten. Ik wil dat je mijn kantoor vandaag schoonmaakt. Ik ben over ongeveer een uurtje terug en ik wil dat je dan klaar bent met mijn kantoor.’’ Ze pakte haar tas en liep naar de deur. ‘’Tot ziens.’’ En weg was ze, mij totaal verbijsterd achterlatend.

Ik zat minutenlang verdoofd op de stoel. Lieve Maddie was echt weg. Ik kon niet wachten om het tegen mijn vrienden te vertellen. Ze kenden haar ook van school. Ongelooflijk hoeveel een mens kon veranderen in het leven, dacht ik. Die nieuwe Madelyn beviel me absoluut niet. Ik accepteerde haar gedrag niet maar kon het niet tegen haar zeggen, bang dat ik mijn baan kwijt raakte. Nog twee weekjes en dan hier wegwezen, besloot ik. Ik stond op en hervatte mijn werk.

De volgende ochtend was ik weer in de koffiebar aan het werk. Alle klanten waren voorzien van eten en drinken en ik besprak de gebeurtenissen van gisteren met Janneke. Via mijn ooghoek zag ik door het raam een grote zilveren Mercedes voor ons parkeren. Er stapte een vrouw uit de auto en mijn mond viel open van verbazing.
‘’Wie is dat?’’ vroeg Janneke nieuwsgierig.
Ik antwoordde niet omdat Madelyn het koffiehuis binnenstapte. Ze trok duidelijk de aandacht van iedereen, ze viel op met haar dure kleding. Er werd zachtjes gemompeld in de zaak. Ze negeerde het en ging recht tegenover mij op een barkruk zitten. Ik knikte naar Janneke, die begreep dat ze weg moest gaan. Ik bleef professioneel. ‘’Wat kan ik voor u doen, mevrouw.’’
‘’Doe maar een kopje koffie,’’ antwoordde Madelyn. Ik schonk koffie voor haar in en ondertussen vroeg ik me af hoe ze wist dat ik hier werkte. Maar dat deed er niet toe.
‘’Alstublieft, koffie voor u.’’
Ze knikte en kwam meteen terzake. ‘’Danny, het spijt me van gisteren.’’
Ik keek haar lang aan. ‘’Waarom kon je dat gisteren niet doen?’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee, ik moet hard blijven voor mijn werknemers, anders doen ze hun werk niet.’’
Ik opende mijn mond maar deed hem weer dicht. Wat een trut, dacht ik boos. Ik pikte dit niet. Ik verloor mijn zelfbeheersing. ‘’En nu kom je hier doodleuk je excuses aanbieden? Weet je wat, ik aanvaard je excuses niet. Je was onbeschoft gisteren, ook tegen je collega’s. Je mag dan de grote baas zijn maar ik pik dit niet. Iedereen verdient het om gelijk behandeld te worden. Natuurlijk ben je de baas maar hoe je je tegenover je werknemers en mij gedraagt dat kan niet. Vroeger was je zo’n lieve vrouw. Wat is er gebeurd met je, Madelyn? Iedereen mocht je. En nu is iedereen bang voor jou. Je was een geliefde en nu ben je een harteloze vrouw geworden…’’ Ik deed er abrupt het zwijgen toe. In de zaak was het doodstil. Iedereen keek onze kant op. Ik had per ongeluk hard gepraat en besefte dat ik veel te ver gegaan was.
Madelyn staarde een ogenblik roerloos naar me, pakte toen haar tas en verliet het de koffiebar zonder iets te zeggen. Even later verdween de zilveren Mercedes.

De grote man, de leider van de groep klapte zijn handen blauw. ‘’Geweldig, kerel! Je hebt haar een poepie laten ruiken. Dat rijke trutje heeft haar lesje nu wel geleerd.’’ Er klonk gelach in de ruimte. Ik lachte schaapachtig en wendde mijn blik af. Misschien had de man gelijk, Madelyn had dit verdiend maar ik voelde me toch schuldig.
Janneke legde haar hand op mijn arm. ‘’Gaat het?’’
‘’Ik weet het niet,’’ zei ik aarzelend. ‘’Ging ik te ver?’’
‘’Misschien. Maar je had wel een punt.’’
Ik knikte. ‘’Ja, ik weet het, maar toch…’’
Janneke kneep in mijn arm. ‘’Ik snap het. Zo ben je niet.’’
Ik knikte nogmaals. Ze snapte me inderdaad.

We gingen weer werken. De hele dag zat ik niet lekker in mijn vel. Het humeur in de koffiebar was opperbest. Iedereen vond het geweldig wat ik had gedaan. Halverwege in de ochtend werd ik gebeld door het uitzendbureau en kreeg te horen dat ik per direct ontslagen was bij het bedrijf van Madelyn. Dat had ik niet anders verwacht. Misschien was het wel mijn verdiende loon. Na het werk ging ik naar mijn studio om rustig erover na te denken. Ik kwam er niet uit en ging naar mijn beste vriend om mee te eten. Ik vroeg hem om raad. Hij begreep mijn twijfels en zei dat ik bij Madelyn mijn excuses moest aanbieden. Zijn vriendin was het met hem eens. Ze hadden gelijk. Dat zou mij een goed gevoel geven. Ik was niet de persoon om mensen te beledigen, ook al hadden ze het soms wel verdiend. Maar het voelde nooit goed. Na het eten fietste ik naar de woning van Madelyn. Gelukkig had mijn beste vriend haar adres kunnen vinden op internet. Ik fietste de straat in en keek mijn ogen uit. Het was duidelijk dat hier alleen rijke mensen woonden. Allemaal prachtige grote huizen. Ik stopte bij het juiste huis en bekeek het gebouw aandachtig. Het was geen villa maar klein was het niet. Het huis werd omringd door een prachtig ingerichte tuin. Bij de poort vond ik een deurbel en drukte erop. Een ogenblik later klonk een stem uit de intercom: ‘’Goedenavond, met wie spreek ik?’’
Ik kon horen dat de stem niet van Madelyn was. Waarschijnlijk een van haar personeelsleden.
‘’Goedenavond, u spreekt met Danny Grevers.’’
Het was even stil. ‘’Danny Grevers?’’
‘’Ja, dat ben ik,’’ antwoordde ik.
‘’Sorry meneer, ik verzoek u om ons terrein onmiddellijk te verlaten.’’

Het lampje ging uit en ik staarde verbijsterd naar de intercom. Blijkbaar wilde Madelyn niet met mij praten. Ik drukte opnieuw op de deurbel. Er gebeurde een tijdje niets. Grommend drukte ik de deurbel langdurig in, tot het lampje brandde. “Ik wil…’’
Ik werd bruut onderbroken door dezelfde stem als daarnet: ‘’Meneer, als u nog een keer op de deurbel drukt, bel ik de politie. Ga hier weg en kom niet terug!’’ Het lampje ging uit.
Zuchtend keek ik naar het huis. Alle gordijnen waren dicht, zag ik. Verbeeldde ik me of zag ik nou de gordijnen van de eerste verdieping bewegen?
Wat nu? Morgen naar haar werk? Nee, ze zou waarschijnlijk mensen zetten voor de ingang van haar bedrijf. Ik kom morgen hier terug en wacht tot ze naar mij toe komt, dacht ik vastberaden. Ik pakte mijn fiets op, wierp een laatste blik op haar huis en reed weg.

De volgende dag na het werk ging ik eerst naar mijn vriend om nieuw werk te zoeken. Daarna ging ik naar het huis van Madelyn. Ik had wat eten meegenomen. Daar aangekomen ging ik op de stoep vlakbij de poort zitten en wachtte. Madelyn was zoals ik verwacht had niet thuis. Ik bleef daar de hele middag en avond. Ik wist niet wanneer ze thuis kwam maar ik wilde dat ze me zag dat ik op haar wachtte. Net na zeven uur in de avond zag ik de zilveren Mercedes aankomen en stond op. De poort ging automatisch open. Toen ze er bijna was, was de poort al helemaal open zodat ze niet hoefde te stoppen. Ik had haar gezicht gezien, ze had mij volledig genegeerd. De poort was weer dicht. Ik was helemaal niet van plan om stiekem binnen te glippen want ik wilde geen problemen met de politie. De poort was gelukkig een ijzeren hek waardoor ik haar kon volgen tot ze binnen was. Ze was niet één keer omgedraaid om mij aan te kijken, alsof ze wist dat ik haar na keek. Schouderophalend ging ik op de stoep zitten en begon te eten wat ik had meegenomen.

Een kwartier later hoorde ik een auto vlakbij mij stoppen. Ik keek op en glimlachte toen ik de politiewagen zag. Twee agenten stapten de auto uit en ik kwam overeind. ‘’Goedenavond, agenten,’’ begroette ik ze vriendelijk.
‘’Goedenavond,’’ zei een van de agenten. ‘’We hebben een melding gekregen dat er iemand de hele tijd voor het huis staat. Ben u dat?’’
‘’Ja, dat ben ik,’’ antwoordde ik met een glimlach.
‘’Mag ik vragen waarom u dat doet?’’
‘’Ik wil de mevrouw die hier woont mijn excuses aanbieden, alleen wil ze niet met mij praten.’’ Ik legde ze in het kort uit wat er allemaal gebeurd was.
De agenten knikten begrijpend. ‘’Er is ons verteld dat u de mevrouw lastig heeft gevallen.’’
Ik fronste. ‘’Dat is niet waar. Gisteren heb ik wel langdurig aangebeld maar vandaag heb ik niets gedaan behalve braaf gewacht op de stoep. Ik neem aan dat dat toegestaan is? Ik sta op de stoep, niet op haar erf.’’
De agent knikte. ‘’Dat klopt, wat u doet is niet strafbaar. Alleen als u de mevrouw lastigvalt, moeten we u wel meenemen.’’
‘’Dat begrijp ik helemaal, agent. Ik zal me gedragen. Ik wacht hier gewoon netjes op haar.’’
‘’Nou, jouw geduld zal op de proef gesteld worden,’’ mompelde een van de agenten.
Ik grijnsde breed en zei niets.
Er verscheen een man achter de poort en de agenten maakten een praatje met hem. Ik bestudeerde de man aandachtig. Hij was lang, mager en zijn hoofd was helemaal kaal. Een van de personeelsleden van Madelyn, gokte ik. Het gesprek met de politie was niet goed gegaan, merkte ik op want de man liep met geërgerde blik terug naar het huis. De agent vertelde me dat hij wilde dat ze mij mee zouden nemen maar dat konden ze niet doen omdat ik niets strafbaars had gedaan. Ik kon het niet laten om breed te grijnzen. De agent drukte mij op het hart dat ik geen gekke dingen moest doen. Met mijn hand op mijn hart beloofde ik het.

Twee weken waren voorbij gevlogen. Ik was elke avond op de stoep voor het huis van Madelyn. Helaas had ze mij telkens genegeerd. Ik was ook bij haar bedrijf gekomen maar zoals ik had verwacht, werd ik niet toegelaten door de bewakers. Ik had haar blijkbaar goed gekwetst. Ze wilde mij echt niet spreken. Bij het wachten op de stoep vroeg ik me telkens af of dit allemaal de moeite waard was. Wat kon dat mij eigenlijk schelen? Diep in mijn hart wilde ik toch graag mijn verontschuldigen aan haar aanbieden, ook al was ze niet echt aardig tegen mij geweest. Maar ik was zelf ook onaardig geweest. Dus ik bleef wachten op haar. Ondertussen had ik ook een klapstoel meegenomen. Ik was elke avond hier. Op Maandag, mijn vaste vrije dag zat ik zelfs de hele dag hier op de stoep te wachten op haar, ook als ze niet thuis was. Ik had ondertussen mijn tweede werk gevonden. Dat was gelukkig vlakbij het koffiehuis, daardoor kon ik na de dienst in de koffiebar direct naar mijn tweede werk gaan. Zo had ik elke avond vrij. Natuurlijk wilde ik ook in de avond werken, bij de discotheek bijvoorbeeld. Maar er waren nog geen vacatures voor. Voorlopig was ik dus in de avonden vrij.

Het was twee weken verder en ik zat comfortabel op de klapstoel, vlakbij de poort van het huis van Madelyn. Ze was thuis maar ze liet natuurlijk niets van zich horen. Ik zat daar diep na te denken want ik wilde een stap verder. Alleen wist ik niet hoe. Tijdens het nadenken keek ik naar het huis aan de overkant van de weg. Toen kreeg ik plots een idee. Ik stak de straat over en draaide me om en zag dat ik hier ook goed uitzicht had op het huis van Madelyn. En nog belangrijker: ze kon mij ook zien. Ik aarzelde even want ik wist niet of de buren het wel goed zouden vinden. Ik wist dat daar een stel woonde maar had ze niet gesproken. Het leken me wel aardige mensen dus ik belde aan. De intercom ging aan en ik stelde me netjes voor en zei dat ik een vraag had. Het stel had mij meteen herkend want ze vroeg of ik de man was die de hele tijd op de stoep stond te wachten. Ik bevestigde dat en de poort ging open en ik moest naar het huis lopen. Het echtpaar stond bij de deuropening te wachten.
‘’Goedenavond,’’ begroette ik vriendelijk en gaf ze een hand. Ze schudden mijn hand.
De man, genaamd Jan, vroeg me wat ik wilde. Ik gaf hen een samenvatting van de gebeurtenissen van afgelopen weken. Toen ik klaar was, vroeg Jan: ‘’En wat is jouw plan?’’
‘’Ik zit hier al twee weken en ik wil een stap verder gaan. Dus ik zit te denken om hier ergens te kamperen in een tentje. Maar dat mag natuurlijk niet op de stoep. Dus ik vroeg me af of ik op jullie erf mag kamperen?’’ Ik wees naar de plek. ‘’Daar in de hoek is een perfecte plek. Madelyn kan mij daar goed zien en ik heb een perfect zicht op haar huis. Is dat mogelijk? Ik beloof jullie dat ik jullie niet lastig zal vallen.’’
Jan begon te lachen. ‘’Je bent een volhouder. Wat mij betreft mag je dat doen.’’
Zijn vrouw, Susan, knikte instemmend. ‘’Ja, van mij ook. Als we eerlijk zijn, mogen we Madelyn niet echt. Ze begroet ons nooit, ze negeert ons, alsof we niet bestaan. Het is een pittige dame.’’
Ik glimlachte en schudde hun handen hartelijk. ‘’Dank jullie wel! Morgen ga ik de tent ophalen. Dus morgennacht ga ik op jullie erf kamperen. Dan weten jullie het.’’
‘’Helemaal goed,’’ zie Jan, ook met een grote glimlach. Hij vond het natuurlijk wel leuk, net als zijn vrouw. Met een grijns liep ik terug naar mijn stoel.

De volgende dag na mijn werk ging ik naar mijn vrienden en vroeg ze of ik hun kampeerspullen mocht lenen. Gelukkig had een van mijn vrienden een kleine tent op de zolder liggen. Die was niet nieuw meer maar ik was tevreden. Met een slaapzak en kussen kon ik ermee vandoor gaan. Mijn vrienden hadden mij voor gek verklaard maar ze vonden het wel grappig. Bewapend met kampeerspullen ging ik op weg naar het huis van Madelyn. Ik was ietsje eerder vertrokken want ik wilde dat mijn tent al klaar stond als Madelyn thuis kwam van haar werk. Tijdens het fietsen kon ik de hele tijd mijn grijns niet onderdrukken. Daar aangekomen ging ik meteen aan de slag. De tent in elkaar zetten was een eitje. Ik kon wel zien dat de tent oud was maar er zaten gelukkig geen gaten in. Ik had de tent in de hoek gezet zodat de buren met de auto probleemloos in en uit konden rijden. Jan was even komen kijken en was tevreden. Ik bedankte hem nogmaals maar hij wuifde dat weg. Hij vertelde me dat hij en zijn vrouw regelmatig weg waren voor zaken maar ik mocht altijd op hun erf kamperen wanneer ik wilde. En ik kreeg de sleutels. Naast de poort was er een deur en die kon ik openmaken met de sleutel. Naast de garage, bij de bijkeuken was er ook een toilet en daar mocht ik gebruik van maken. Ik bedankte hem opnieuw hartelijk en hij vertrok. Ik zette de klapstoel naast de tent en ging erop zitten. Nu wachten op Madelyn, dacht ik grijnzend.

Rond zeven uur in de avond kwam de zilveren Mercedes er aan en ik ging rechtop zitten op de stoel. De auto kwam steeds dichterbij en ik zag haar verbaasd naar mijn kant kijken. Ik toverde een groot glimlach op mijn gezicht en ze wendde haar blik vluchtig af. Ik vermaakte me kostelijk en ze vond het allesbehalve leuk, dacht ik.
Zo verliep het dagelijks. De dagen werden weken en weken werden maanden. Om precies te zijn stond ik hier twee en een halve maand, zonder succes. Madelyn bleef mij koppig negeren. Ik had tot nu toe elke nacht gekampeerd, vlakbij het huis van Madelyn. ik had zelfs overwogen om de huur van mijn studio op te zeggen maar ik deed het toch niet. Ik wist inmiddels ongeveer hoe haar dagelijks leven eruit zag. Ze kwam bijna altijd rond zevenen thuis en zondag was haar enige vrije dag en dan bleef ze altijd de hele dag thuis. Ze had drie personeelsleden, waarvan een van hen, de kale man, bijna elke dag aanwezig was. Hij ging vaak rond acht uur in de avond naar huis. In het weekend kwamen ze nooit.
Ik vroeg me af hoe lang ik het moest volhouden. Eerlijk gezegd begon ik het zat aan het worden. Maar ik wilde niet opgeven. De vriendin van mijn vriend was lid van de bibliotheek en nam vaak boeken voor mij mee. Overdag werkte ik gewoon. Ik had zelfs wat geld gekregen van Jan en Susan door op hun huis te passen als ze op zakenreis waren. Toch een derde baan, dacht ik glimlachend.

Het was zaterdagavond en ik zat zoals gewoonlijk op de klapstoel naast mijn tentje een boek te lezen. Om half acht hoorde ik geluiden van de auto. Daar was Madelyn weer. Ik legde het boek op mijn schoot en keek naar haar. Zoals altijd keek ze niet naar mij. Schouderophalend ging ik verder met mijn boek, ik was zo verdiept in het verhaal, tot ik opeens merkte dat er iets anders was geworden. Het was al aardig donker buiten en de lucht rook anders, vochtiger dan normaal. En het was een stuk kouder geworden en het begon harder te waaien. Knipperend met mijn ogen keek ik omhoog en schrok. De hele lucht was bezaaid met donkere wolken. Het leek erop dat er een stevige regenbui zou komen. Misschien ging het ook onweren. Ik keek op mijn telefoon en het was net na half tien. Ik borg mijn boek op en ging vlug naar het toilet. Daarna kroop ik in het krappe tentje en ritste de tentflap goed dicht. De tent schudde een klein beetje heen en weer door de harde wind. Ik was net op tijd want het begon ineens heel hard te regenen. Ik hoopte dat de tent bestand was tegen dit weer. Het waaide steeds harder en het frame van de tent begon te kraken. Ik hield wanhopig de buizen vast.

FLITS en direct daarna klonk er een luide donder. Ik schrok. Het onweer was heel dichtbij. Dikke regendruppels kletterden hard tegen de tent aan. Ik had moeite om de tent in bedwang te houden tegen de harde wind. Ondanks dat er geen gaten inzaten was de binnenkant van de tent al aardig nat. Dat was niet mijn zorg. Ik was vooral bang dat het frame het zou begeven. Ik vervloekte mezelf omdat ik beter in de garage had kunnen schuilen. In de tent werd het ineens helemaal verlicht en één seconde later dreunde de donder hard. De regen bleef onophoudelijk en werd zelfs erger.

Plotseling kwam er een stevige wind vanuit links en ik zag dit totaal niet aankomen. De tent kiepte bijna om. Ik had dat net op tijd kunnen voorkomen maar precies op dat moment begaf het frame en stortte de tent in elkaar. De natte tentlappen kwamen vol op mijn lijf en ik rilde van de kou. Ik vloekte een aantal woorden achter elkaar en duwde de tent weg van mijn lichaam. Mijn kleren waren nat geworden. De tent vasthouden was een hels karwei. Het was een gevecht tussen mij en de wind. Ondertussen werd er weer geflitst en gedonderd. De regen wilde maar niet ophouden. Ik merkte dat het echt koud begon te worden. Ik nam een besluit. Ik moest naar de garage. Ik zocht naar de rits maar ik werd heen en weer geschud door de harde wind en ik kon de rits niet vinden.

Toen dacht ik aan een klein zakmes in mijn tas. Op de tast vond ik mijn rugzak en zocht naar mijn zakmes. Ik wilde de tent helemaal niet kapot snijden maar ik had geen keus. Toen ik dat wilde doen, werd de rits ineens open getrokken en de flappen uit elkaar gegooid. Groene ogen, glinsterend in het licht van de lantaarn, staarden mij aan…