Ik keek recht in het gezicht van Madelyn. Ze had een dikke jas aan met een capuchon over haar hoofd. Ze stak haar hand uit. ‘’Kom op!’’
Heel even was ik uit het veld geslagen maar ik nam dankbaar haar hand aan en ze trok mij overeind. ‘’Kom mee,’’ zei ze en liep naar haar huis. Ik griste mijn rugzak snel mee en volgde haar. Op dat moment dacht ik helemaal niet aan triomfantelijke vreugde omdat ze mij eindelijk had opgehaald. Want ik had het koud en wilde alleen maar schuilen voor dat vervloekte noodweer.

Binnengekomen in haar huis keek ik aarzelend naar mijn natte kleren. Madelyn gebaarde dat ik haar moest volgen. Ik deed mijn schoenen uit en volgde haar braaf. Ondertussen keek ik om me heen. Haar huis was gezellig en stijlvol ingericht met moderne spullen. Zonder iets te zeggen bracht ze me naar de badkamer en legde een handdoek en een washand voor mij klaar. Nog altijd zwijgend verliet ze de badkamer en ik trok rustig mijn kleren uit. Toen ik mijn broek uit wilde doen, werd er op de deur geklopt en ik zei dat ze binnen mocht komen. Ze kwam binnen met droge kleren en verliet daarna de badkamer. Het was een trainingsbroek en een oud ruim shirt. Ik kon zien dat het van haar was maar dat maakte niet veel uit. Bovendien waren we allebei even lang, dus het moest wel passen. Haastig ontdeed ik me van de laatste kleren en dook onder de warme douche. Ik zuchtte van genot, het warme water was zo zalig. Na een kwartier ging ik er onderuit, droogde me af en trok de kleren van Madelyn aan. Het paste prima.

Ik trof haar in de keuken. Ik keek mijn ogen uit toen ik het prachtige kookeiland zag. Madelyn zette een kommetje met soep op de bar. Het rook heerlijk. Ik had ineens zoveel zin in eten. Ik ging aan de bar zitten, pakte de lepel en keek haar aan. Ze wendde haar blik af en liep de keuken uit. Ik vroeg me af wat ze ging doen en toen dacht ik aan mijn natte kleren. Misschien ging ze mijn kleren wassen. Ik proefde voorzichtig de hete soep en mijn ogen werden groot. Zo lekker had ik nog nooit geproefd. Ze moest beslist een goede kok hebben. Kort daarna kwam Madelyn de keuken weer in, schonk wijn voor haarzelf in en leunde tegen het aanrecht aan terwijl ze toekeek hoe ik genietend de soep opat. We zeiden geen woord. Ik observeerde haar zo onopvallend mogelijk. Ze zag er totaal anders uit dan ik haar vorige keer had gezien in haar kantoor. Haar zwarte haren rustten los op haar schouders. Ze droeg een luchtig zomerjurkje dat overigens goed bij haar stond. Ze droeg geen make-up. Het opvallendste was haar houding. Haar schouders hingen een beetje, ze was ontspannen. Er was geen hardheid in haar blik te vinden. Er straalde geen dominantie uit bij haar. Het leek alsof ze zich een beetje ongemakkelijk voelde. Ze wist geen houding te vinden tegenover mij. Het was duidelijk dat ze op mij wachtte.

Ik at eerst rustig de soep op en legde de lepel op tafel neer en keek haar aan. Heel even kruisten onze blikken elkaar en ze wendde haar hoofd af.
‘’Madel…’’ Ik corrigeerde mezelf. ‘’Maddie, dank je wel voor de heerlijke soep en ik wil jou heel graag mijn verontschuldigingen aanbieden voor mijn botte gedrag in het koffiehuis.’’
Ze keek me met haar mooie groene ogen aan en knikte.
‘’Wat is er met je gebeurd?’’ vroeg ik fluisterend.
Heel even verscheen de harde blik op haar gezicht maar ze ontspande zich snel. ‘’Er is niks gebeurd,’’ antwoordde ze koeltjes.
Ik keek haar doordringend aan. ‘’Je weet heel goed wat ik bedoel.’’
Ze haalde haar schouders op. ‘’De tijden veranderen.’’
Ik leunde achterover en pakte het bier dat naast het kommetje stond. Ik bleef haar indringend aankijken terwijl ik probeerde in te schatten wat haar situatie was. Toen zei ik zomaar: ‘’Ben je gelukkig?’’
Het leek erop dat ze haar evenwicht bijna verloor maar ze herpakte zich snel. Het was duidelijk dat ze van haar stuk was gebracht. ‘’Ik denk het wel,’’ antwoordde ze kortaf.
‘’Je denkt het?’’ herhaalde ik met een opgetrokken wenkbrauw.
‘’Ja,’’ zei ze en haalde haar schouders op. Het klonk niet echt overtuigend, vond ik.

‘’Waarom werk je via het uitzendbureau?’’ vroeg ze plotseling. Ik keek op, niet vanwege haar vraag maar de toon van haar stem. Er was geen sprake van warmte in haar stem. Het was eerder emotieloos. Alsof ze helemaal geen interesse had in mijn antwoord.
‘’Doe je altijd zo?’’ vroeg ik haar op mijn beurt.
Ze knipperde met haar ogen. ‘’Wat doe ik wat?’’ Ze klonk zelfs geïrriteerd. Wat was er toch aan de hand met haar vroeg ik me af.
‘’Hoe je tegen mij praat. Doe je dat ook bij anderen?’’
Madelyn leek in de war. ‘’Wat doe ik anders dan?’’
‘’Je praat zo emotieloos. Koeltjes, kortaf, zoiets.’’
‘’O,’’ reageerde ze enigszins verrast en haalde vervolgens haar schouders op. ‘’Dat doet er niet toe. Maar waarom werk je via het uitzendbureau?’’
‘’Het is een lang verhaal,’’ zei ik. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek me aan. Ze wachtte duidelijk. Ik nam eerst een slokje van het bier en deed daarna mijn verhaal. Toen ik klaar was, bleef het lang stil in de keuken.
‘’Wat erg,’’ fluisterde Madelyn, die duidelijk geschokt was.
Ik glimlachte geruststellend. ‘’Het komt allemaal goed.’’
‘’Hoeveel moet je nog terugbetalen?’’ vroeg ze voorzichtig.
‘’Te veel, maar ik ga het redden,’’ antwoordde ik.

Madelyn knikte en keek naar de klok. ‘’Ik ga naar bed. Je mag mijn logeerkamer gebruiken.’’
‘’Dat is aardig van je,’’ zei ik toen ik opstond.
Ze knikte weer. ‘’Ik wijs je de weg wel.’’
Boven bij de deur van de logeerkamer stonden we tegenover elkaar. ‘’Dit is de slaapkamer en de badkamer weet je waar die is. Nou welterusten.’’ Ze draaide zich om en liep weg. Leunend tegen de deur keek ik haar na. Ze was zo veranderd. Ik had vandaag geen enkele glimlach op haar gezicht zien verschijnen. ‘’Eeuwig zonde,’’ mompelde ik terwijl ik de slaapkamer binnenliep. “Eeuwig zonde.’’

De volgende dag werd ik wakker en was even in de war toen ik om me heen keek. Toen wist ik weer waar ik was. Ik had heerlijk uitgeslapen. Dat was lang geleden. Ik had de ochtenddienst van vandaag gewisseld voor morgen. Maar vanmiddag moest ik wel werken. Ik ging het bed uit en liep naar de badkamer om mijn pijnlijke blaas te legen. Daar vond ik mijn kleren, schoon en opgevouwen. Ik trok ze aan en liep naar beneden. Madelyn was al wakker en zat koffie te drinken bij het raam dat uitkeek naar de prachtige tuin.
‘’Goedemorgen Maddie,’’ begroette ik opgewekt.
Ze schrok op. Ze was duidelijk diep verzonken in haar gedachten. ‘’Ah, goedemorgen. Wil je koffie?’’
‘’Ja, lekker,’’ antwoordde ik en ging op de stoel zitten bij het raam. Even later kwam ze terug met koffie en ging ook zitten.
‘’Hier zit je vaak, hè?’’ vroeg ik.
‘’Ja, om na te denken,’’ antwoordde ze terwijl ze naar buiten keek. Het was alsof ze mij niet durfde aan te kijken.
Ik knikte begrijpend. ‘’Kan me goed voorstellen. Het is hier een goede plek om na te denken.’’ Ik keek haar aan, ze bleef naar buiten staren. Ze droeg een simpel shirt en een korte broek maar ik kon zien dat het geen goedkope kleren waren. ‘’Wat ga je vandaag doen?’’
‘’Eh, niet zo veel,’’ antwoordde ze ontwijkend. ‘’En jij?’’
‘’Ik moet vanmiddag werken,’’ zei ik en nam een slokje koffie. ‘’Ik doe niets anders dan werken,’’ voegde ik er lachend aan toe.
Ze keek me aan en knikte toen. Ze lachte niet eens. Ik wilde zo graag weten wat de gedachten waren die door haar hoofd spookten.
‘’Wil je ontbijt?’’ vroeg ze ineens. Ik knipperde met mijn ogen en betrapte mezelf dat ik haar aanstaarde.
‘’Eh ja, lekker,’’ lachte ik schaapachtig.

Na het ontbijt moest ik gaan. Tijdens het eten waren we stil. Ik had het idee dat ze niet wilde praten. Ze was alleen maar met haar gedachten bezig, daarom liet ik haar met rust.
Ik pakte mijn rugzak en keek Madelyn aan. ‘’Nou, dank je wel voor je gastvrijheid. Ik wens je een fijne dag toe.’’
Ze deed de deur open. ‘’Graag gedaan en jij ook een fijne dag. Vergeet je tent niet.’’
Ik lachte. ‘’Dat zal ik maar niet doen anders worden de buren boos. Nou, doei!’’
Buiten was het stralend weer. Er was niets te merken dat gisteren hier een noodweer had plaatsgevonden. Behalve aan mijn tent dan, die lag plat op de grond tegen het hek aan. Met een goed humeur pakte ik de spullen in en fietste naar mijn vrienden. Ze waren trots op mij toen ik het verhaal vertelde. Ik was blij dat het achter de rug was. Het voelde gewoon goed en ik kon nu eindelijk verder gaan met mijn leven.

De week was voorbij gegaan zonder bijzonderheden. Ik was in mijn studio toen ik gebeld werd. Ik herkende het nummer niet en nam op. Het was de secretaresse van Madelyn die me vroeg of ik morgen aan het eind van de middag langs wilde komen voor een sollicitatiegesprek. Ik vroeg verbaasd voor welke baan. De vrouw zei dat ze een nieuwe schoonmaker nodig had. Ik zei stamelend dat ik er morgen er zou zijn. We hingen op en ik staarde verward naar mijn telefoon. Nieuwe schoonmaker? Het was wel allemaal erg toevallig. Ik nam aan dat Madelyn de schoonmaker gewoon had laten ontslaan. Ik haalde mijn schouders op. Het was niet mijn schuld.

De volgende dag, aan het eind van de middag kwam ik bij het bedrijf van Madelyn aan. Ik meldde me bij de receptie en werd even later opgehaald door de secretaresse van Madelyn. Het was een mooie jonge blonde vrouw. Ze bracht me naar het kantoor van Madelyn. “Mevrouw, de heer Grevers is er.’’ Ik deed mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden. Praatten ze hier altijd zo formeel?
‘’Laat hem maar binnen,’’ reageerde Madelyn. ‘’En u kunt gaan.’’ De secretaresse deed de deur achter zich dicht. De houding van Madelyn was in één klap veranderd. ‘’Danny, ga zitten.’’
Madelyn zag er zakelijk uit in haar mantelpak. De luchtige zomerjurk stond beter bij haar vond ik. Ik ging op de stoel zitten.
‘’Hoe gaat het met je?’’ opende ze het gesprek.
‘’Ja, prima, veel werken en zo. En met jou?’’
‘’Zijn gangetje. Maar goed, zullen we beginnen waarvoor je hier gekomen bent. De schoonmaker is weg en ik heb een vervanger nodig. Ik wil jou een baan aanbieden. Je kan hier vijf dagen in de week werken, drie uurtjes per dag. Zie je dat zitten?’’
Ik zweeg even. Ik wilde bijna vragen waarom de voormalige schoonmaker weg was gegaan maar ik besloot om niets te vragen. ‘’Dat lijkt me wel wat maar dat kan alleen in de avonden. Is dat mogelijk?’’
Madelyn schudde haar hoofd. ‘’Nee, dat is niet mogelijk. Om zes uur is iedereen hier weg, behalve ik.’’
‘’Nou, dat is jammer, dan kan ik dus niet. De rest van de dag zit ik vol,’’ antwoordde ik spijtig.
Ze knikte langzaam. ‘’Je hebt toch twee banen? Eentje in de ochtend, bij het koffiehuis en de andere in de middag, toch?’’
Ik knikte bevestigend.
‘’Hoeveel verdien je bij je tweede baan?’’
Ik gaf antwoord op haar vraag. Ze boog zich voorover en keek me aan met haar groene ogen. ‘’Dan neem je ontslag bij je werk en kom je hier bij mij werken. Hier ga je twee keer zoveel verdienen.’’
Mijn mond viel open. ‘’Meen je dat nou?’’
Ze knikte.
‘’Ik zou gek zijn als ik dat weiger! Wanneer wil je dat ik hier kom werken?’’ vroeg ik. Van binnen was ik dolblij. Deze kans pakte ik absoluut met beide handen aan.
‘’Wat mij betreft morgen al,’’ antwoordde ze.
Ik aarzelde even. ‘’Nou, liever niet. Volgende week zou fijn zijn. Ik kan niet zomaar mijn ontslag indienen bij mijn werk en meteen vertrekken.’’
‘’Waarom niet?’’
‘’Dat vind ik niet netjes. Ik ga de baas morgen wel laten weten dat ik mijn ontslag neem maar ik blijf wel een weekje bij hem werken zodat hij tijd heeft om een vervanger te zoeken.’’
Madelyn haalde achteloos haar schouders op. ‘’Dat is toch niet jouw probleem?’’
‘’Maddie, zo ben ik niet. Ik mag de baas graag, dus ik gun hem tijd om een vervanger voor mij te zoeken.’’
‘’Prima, wat je wilt,’’ zei ze en toverde wat papieren tevoorschijn. ‘’Dit is een contract voor onbepaalde tijd. Je kan het eerst rustig lezen en gelijk tekenen.’’
‘’Maar we hebben net over het loon gesproken. Staat dat al in het contract?’’
Madelyn glimlachte mysterieus. ‘’Het staat er al in.’’
Mijn ogen werden groot. Niet vanwege dat mijn afgesproken salaris al in het contract stond, maar vanwege haar zeldzame glimlach! Deze mooie glimlach herkende ik van vroeger. Het stond echt geweldig bij haar. Op school hadden we het vaak over haar geweldige glimlach gehad. Haar perfecte glimlach was altijd aanstekelijk voor iedereen. En dat gebeurde nu ook want ik glimlachte naar haar. Helaas zakten haar mondhoeken snel naar beneden. ‘’Je mag op de bank gaan zitten en je contract rustig lezen.’’

Ik was tevreden over het contract. Maar ik had tegen Madelyn gezegd dat ik hem pas wilde ondertekenen als ik bij mijn huidige baan eerst ontslag had genomen. Ik wilde geen problemen en Madelyn had daar begrip voor. We hadden afgesproken dat ik van drie tot zes uur bij haar zou werken, dan was het vaak rustig in het bedrijf. Ze had mij laten zien waar het schoongemaakt moest worden. Als laatste zei ze dat ik haar en anderen formeel moest aanspreken. Ze zei dat met een strenge blik, alsof ze bang was dat ik zou protesteren. Ik hield wijs mijn mond dicht. We namen afscheid en ik verliet met een goed gevoel het gebouw. Maar aan de ander kant had ik ook vragen. Waarom wilde Madelyn mij? Zat er iets achter? Het boeide me eigenlijk niet want ik ging goed verdienen! Het was natuurlijk geen hoog salaris maar voor mij was het wel heel goed.
Het vooruitzicht voor mijn toekomst zag er ineens veelbelovend uit.

We waren een paar weken verder. Ik was dolblij met mijn nieuwe baan. Niet dat het werk leuk was maar het loon maakte mij wel blij. Ik had een schatting gemaakt, als het allemaal zo bleef, dan zou ik over vijf jaar schuldenvrij zijn. Het klonk zo dichtbij maar het was nog ver weg.
Ik zag Madelyn niet veel, ze was vaak weg of was druk met allerlei zaken. In het grote kantoor waar veel werknemers werkten, was het vaak stil. Natuurlijk werd er gepraat maar het ging altijd over het werk. Als het over andere dingen ging, werd er vaak gefluisterd. Ze waren duidelijk bang dat ze betrapt werden door Madelyn. En ik kon hen geen ongelijk geven. Ze was een bikkelharde baas. Elke keer als ze in het kantoor kwam, was iedereen stil en deden alsof ze hard aan het werk waren. En als Madelyn weg was, hoorde ik soms hier en daar een zucht van opluchting slaken. Ik vond het allemaal jammer, het was helemaal niet gezellig maar ik zei niets. Het was ten slotte niet mijn bedrijf. Maar ik probeerde de sfeer wel altijd op te vrolijken, en elke keer als ik binnenkwam, begroette ik ze hartelijk. Er werd soms zachtjes gelachen door mijn vrolijke entree, maar het was altijd van korte duur. Maar het was ten minste iets.
Ik had het idee dat Madelyn anders was als ik in de buurt was. Ze was ietsje minder streng tegen haar werknemers. Volgens mij wilde ze mij niet laten zien hoe hard ze werkelijk kon zijn. Ik vond het vreemd want waarom zou ze dat doen? We waren eigenlijk helemaal geen vrienden. Ik was gewoon haar werknemer en zij de baas van mij. Verder niets. Maar goed, het maakte allemaal niets uit. Ik was hier voor het geld.

Het was vrijdagmiddag, kwart over vijf, bijna iedereen was naar huis gegaan. Ik was bezig in het kantoor van Madelyn toen de deur open ging. Madelyn stapte binnen en begroette me zakelijk.
‘’Ah, hallo, ik ben bijna klaar,’’ zei ik.
‘’Doe rustig aan, ik heb er geen last van dat je hier bent,’’ zei ze terwijl ze zuchtend op haar bureaustoel neerplofte. Ik keek haar aan. Ze was moe. Ik zei niets en ging verder met poetsen. Via mijn ooghoek zag ik haar naar mij kijken.
‘’Zin in mee eten?’’ zei ze ineens.
Ik keek op. ‘’Wat?’’
‘’Of je mee wil eten? Ik ga Thais bestellen.’’
‘’Dat is erg aardig maar ik eet bij mijn vrienden,’’ antwoordde ik. ‘’Maar in ieder geval bedankt.’’
Ze knikte en wendde haar blik af. Ik keek naar haar. Volgens mij was ze teleurgesteld. Ik dacht even na en nam een besluit. Met een appje sturen naar mijn vrienden was het geregeld. ‘’Mevrouw, ik kan mee eten. Ik heb de vrienden gezegd dat ik niet mee eet.’’
Ik zag heel even dat ze blij was maar ze hield haar gezicht snel in de plooi. ‘’Zeg maar Maddie. Iedereen is al weg. Ik zal Thais bestellen.’’
‘’Lekker, dank je wel!’’ reageerde ik vrolijk.

Er was een comfortabele bank in het kantoor en daar zat Madelyn op en ik zat tegenover haar op een luie stoel. Thais was heerlijk. We waren best stil. Het was duidelijk dat Madelyn niet wist hoe ze het gesprek moest beginnen. Daar moest ik eigenlijk wel om lachen. Tijdens het eten observeerde ik Madelyn zo onopvallend mogelijk. Haar houding was nu ontspannen en er was geen hardheid in haar blik te spotten. Toen schoot er iets door mijn hoofd wat ik eigenlijk altijd al wilde vragen aan haar.
‘’Heb je eigenlijk wel vrienden?’’
Ze keek mij aan. ‘’Nee.’’
‘’Helemaal niet?’’
Ze had net eten in haar mond gestopt, dus ze schudde haar hoofd ontkennend.
Ik knikte langzaam. ‘’Heb je contact met je familie? Oh, trouwens, hoe is het met je zusje Sanne?’’
Het was heel lang stil. ‘’Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken,’’ antwoordde Madelyn uiteindelijk.
Ik keek verbaasd naar haar en ze wendde haar blik af. ‘’Wat is er gebeurd?’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Wil ik niet over praten.’’
Ik leunde achterover op de stoel. Dat kon verklaren waarom ze op zondag altijd thuis bleef. Volgens mij had ze geen contact met iemand buiten haar werk. Ik vroeg me af wat er gebeurd was tussen haar en haar zusje Sanne. Op school hadden ze samen een goede band. Was dat ook de reden waarom Madelyn zo veranderd was?
‘’En je ouders?’’ vroeg ik voorzichtig.
‘’Wil ik het ook niet erover hebben,’’ zei ze kortaf.

Ik had het gevoel dat het gesprek niet ging werken, dus ik veranderde het onderwerp. ‘’Wat doe je in je vrije tijd?’’ vroeg ik vriendelijk.
‘’Ik lees boeken en luister graag muziek.’’
Ik vroeg me af of dit alles was. Blijkbaar wel want ze zei verder niets meer.
‘’Oh leuk!’’ reageerde ik.
‘’Ja, het verveelt nooit,’’ mompelde ze.
We vielen opnieuw stil. Wat ging het allemaal moeizaam. Madelyn bleef neutraal. Ik zag geen vrolijkheid in haar. Het leek erop dat ze helemaal geen zin in een gesprek had want ze stelde geen vragen.

Het eten was op, dus tijd om naar huis te gaan. ‘’Bedankt voor het heerlijke eten!’’ zei ik toen ik opstond.
‘’Graag gedaan,’’ antwoordde ze. ‘’En jij ook bedankt.’’
‘’Voor wat?’’ vroeg ik glimlachend. Ik kon wel raden wat ze bedoelde maar ik wilde het uit haar mond horen.
‘’Eh… voor de gezelligheid,’’ zei ze, een tikkeltje ongemakkelijk.
Ik gniffelde inwendig. Gezellig was het niet echt maar ze vond mijn gezelschap wel fijn.
‘’Graag gedaan en fijne dag,’’ zei ik en deed de deur achter me dicht. Voordat ik de deur helemaal sloot, zag ik haar met een zucht op de bank neerploffen.

Een paar weken waren alweer voorbij gevlogen zonder bijzonderheden. Ik was net klaar met schoonmaken bij de toiletten en ik ging stofzuigen in de gang toen ik plotseling herrie hoorde. Het kwam uit het kantoor van de werknemers. Nieuwsgierig ging ik kijken wat er gebeurd was. Terwijl ik zogenaamd aan het stofzuigen was, keek ik door de deur naar het kantoor. De harde stem van Madelyn galmde door de ruimte en bereikte ook de gang. Ze was kwaad op een arme werknemer. Ik vermoedde dat hij een fout had gemaakt waardoor ze boos was geworden. Maar van de toon van haar schrok ik wel een beetje. Ik vond dat ze te ver ging maar ik kon natuurlijk niets zeggen. Het was duidelijk dat ze geen enkele fout zou accepteren. Ze was perfectionist. De preek hield lang aan en toen liep Madelyn kwaad richting de deur maar hield zich plotseling in toen ze mij zag staan in de gang. Ik realiseerde me dat ik naar haar stond te staren en wendde mijn blik snel af en hervatte mijn werk. Ik hoorde dat ze met grote passen langs me liep naar haar kantoor. Ik kreeg gelukkig geen commentaar van haar. Ik keek naar het kantoor en zag de arme werknemer op het punt staan om in huilen uit te barsten. De vrouw die naast hem stond, legde haar hand op zijn arm om hem te troosten. Daar werd ik boos over. Waarom deed Madelyn dit? Iedereen maakte wel eens fouten. Niemand was perfect. Ik was ineens benieuwd naar wat Madelyn straks ging doen als ik haar kantoor moest poetsen.

Om vijf uur was het gebouw rustig. Ik duwde de schoonmaak-kar richting het kantoor van Madelyn. Ik klopte op de deur en ik hoorde ‘binnen’ roepen. Voorzichtig deed ik de deur open en stak mijn hoofd om de deur. ‘’Mevrouw, moet uw kantoor ook gepoetst worden vandaag?’’
Ze keek me aan met een blik waarvan ik niet kon vaststellen wat het was. ‘’Nee, vandaag niet. Doe maar morgen.’’
‘’Helemaal goed, mevrouw,’’ antwoordde ik en deed de deur dicht. Ik haalde mijn schouders op en liep naar de vergaderruimte. Die zou ik eigenlijk morgen doen. De kamer was zo te zien in dit week veel gebruikt. Dus ik ging aan de slag. Toen ik klaar was, ging ik naar de andere ruimte en daarvoor moest ik langs het kantoor van Madelyn lopen. De deur was open.
‘’Danny? Je mag mijn kantoor nu wel doen.’’
Madelyn zat op de bank papieren te door te nemen.
‘’Komt in orde, mevrouw,’’ antwoordde ik vriendelijk en ging aan de slag met haar ruime bureau.

Terwijl ik bezig was, zag ik dat ze regelmatig stiekem naar mij keek. Ik deed alsof ik het niet zag. Ik had het idee dat ze iets wilde zeggen maar ze aarzelde te veel.
‘’Danny?’’ zei ze zacht.
‘’Ja, mevrouw?’’ reageerde ik terwijl ik haar aankeek. Ik kon zien dat ze worstelde met zichzelf.
‘’Zeg maar Maddie,’’ zei ze licht geïrriteerd. Ik zei niets want het was haar eigen idee om formeel te praten.
‘’Ging ik te ver?’’ vroeg ze fluisterend.
Ik legde het doekje op het bureau en dacht na. Ik wist natuurlijk wat ze bedoelde. Maar ik moest voorzichtig zijn met antwoord geven. Ik was bang dat het mijn baan ging kosten. Madelyn keek me afwachtend aan.
‘’Wil je een eerlijk antwoord? Ik wil mijn baan niet verliezen.’’
Er verscheen een heel kleine glimlach op haar gezicht. ‘’Ja, graag een eerlijk antwoord.’’
Ik keek haar indringend aan. ‘’Ja, je bent veel te hard voor hem geweest. Toen je weg was, begon hij bijna te huilen. Ik vond het zielig voor hem. Dat verdiende hij niet want iedereen maakte wel eens fouten.’’
‘’Maar als ik streng blijf zal hij minder fouten gaan maken,’’ wierp ze tegen. ‘’Stel dat ik tegen hem zei dat het niet erg was, dan zou hij misschien vaker fouten maken omdat hij weet dat hij daar niet voor gestraft wordt.’’
Ik lachte. ‘’Je theorie klopt ook maar jouw mensen zijn bang voor jou en hebben meer de neiging om hun werk zo goed mogelijk te doen maar daardoor maak je juist meer fouten. Waarom zou je iemand een uitbrander geven terwijl hij zijn best doet om zijn werk goed te doen. Denk je dat hij het expres deed om een fout te maken? Nee, natuurlijk niet, want ze zijn doodsbang voor jou. Dat heb je toch wel gemerkt, of niet?’’
Madelyn was lang stil en was duidelijk aan het nadenken over mijn antwoord.
Ik gaf haar geen tijd. ‘’Maddie, als je ze goed behandelt, zullen ze beter presteren. Geloof me maar, want ik spreek uit ervaring. Ik heb tientallen banen gehad. Ik heb een paar keer gehad dat de baas niet erg aardig tegen mij was. Ik deed alsof ik hard werkte terwijl ik dat niet deed want ik mocht hem niet. Zo werkt het.’’

Madelyn had echt tijd nodig om na te denken dus ik hervatte mijn werk.
‘’Doe je hier wel je best?’’ vroeg ze na een tijdje.
Ik grinnikte hartelijk. ‘’Ja, wees maar niet bang, hier doe ik mijn best.’’ Ik keek haar aan, in de hoop dat ze ook lachte maar ze was vooral met haar gedachten bezig. Ik snapte haar wel. ‘’Maar waarom vroeg je dit aan mij?’’
‘’Ik…’’ Ze zweeg even, opende haar mond en deed hem weer dicht. Toen veranderde haar blik op haar gezicht plotseling, wat ik bij haar nog nooit had gezien. Uit het niets barstte ze in huilen uit. Geschrokken rende ik naar de deur en duwde hem dicht. Ik ging naast Madelyn zitten en wreef troostend over haar rug. ‘’Hey Maddie, wat is er toch?’’ fluisterde ik.
‘’Ik… ik…’’ stotterde ze.
‘’Stil maar, haal eerst even adem,’’ onderbrak ik haar. Op de tafel stond een karaf met water en die schonk ik in een glas voor Madelyn. Dankbaar nam ze het aan en in een paar slokken dronk ze het glas leeg. Ik gaf haar tijd en dacht ondertussen na wat ik verkeerd had gezegd. Ik zag die uitbarsting totaal niet aankomen.

‘’Ik ben jaloers,’’ fluisterde ze.
‘’Wat?’’ vroeg ik niet begrijpend. ‘’Op wie?’’
Madelyn staarde naar de grond. ‘’Op jou.’’
Nu was ik echt in de war. ‘’Op mij?’’
‘’Ja,’’ zei ze zacht. ‘’Ik heb wel gezien hoe je mijn werknemers begroette als je binnenkomt. Ik hoorde ze soms lachen. Ik geloof dat ze jou mogen. Toen ik een keer in het kantoor kwam, vlak na jouw begroeting, veranderde de sfeer onmiddellijk. En toen je naar huis ging, zeiden sommige mensen je gedag. Dat doen ze eigenlijk nooit tegen mij.’’
Ik keek Madelyn aan, ze had rode ogen. Ik had te doen met haar. ‘’Je begrijpt het wel waarom ze jou nooit gedag zeggen, toch?’’
Ze knikte afwezig.
‘’Ze zijn bang voor jou, Maddie. Ze willen niet met je praten, bang dat ze iets verkeerd gaan zeggen. Om problemen te voorkomen, blijven zo zoveel mogelijk uit de buurt bij jou,’’ legde ik haar uit, ook al wist ze het zelf wel.
Ze haalde diep adem. ‘’Ik ben eenzaam,’’ fluisterde ze. Ik zei niets. Ze wist zelf heel goed hoe het kwam, dus ik hoefde haar niets uit te leggen. Maar ik had wel een vraag.
‘’Wat wil je van mij?’’
‘’Ik…’’ Ze aarzelde een ogenblik. ‘’Ik weet het niet.’’
‘’Maddie, kijk mij aan,’’ gebood ik haar, op een vriendelijke manier. Haar groene ogen keken me aan. Ze leek zo breekbaar. ‘’Je weet het heel goed maar je vindt het moeilijk om te zeggen. Gooi het er maar uit, Maddie. Bij mij kan dat.’’ Ik toverde een glimlach op mijn gezicht.
Ze schudde haar hoofd. ‘’Het is al te laat.’’
‘’Maddie, het is nooit te laat.’’
Ze slaakte een diepe zucht en keek mij aan. ‘’Wil… wil je mij helpen?’’
‘’Waarmee?’’ vroeg ik. Natuurlijk wist ik wat ze bedoelde maar ik wilde het uit haar mond horen.
‘’Dat mijn mensen mij mogen. Hoe ik… minder hard kan zijn.’’ Haar groene ogen keken me afwachtend aan. Volgens mij zag ik ook angst in haar ogen. Haar hand lag op haar been en ik legde mijn hand op die van haar. ‘’Op één voorwaarde, Maddie. Ik wil dat je eten voor mij gaat bestellen want ik heb wel trek.’’ Mijn maag rammelde een beetje waardoor ze moest glimlachen met haar geweldige glimlach.

Het eten was bezorgd. Tijdens het eten vroeg ik aan Madelyn: ‘’Waarom wil je dat ik je help? Waarom ik?’’
Ze zocht duidelijk naar de woorden en ik wachtte geduldig. ‘’Ik weet het eigenlijk niet. Ik denk dat je mij inspireert. Je hebt twee en halve maand gekampeerd op de stoep, alles om die stomme excuses aan mij te kunnen aanbieden. Ik denk dat niemand dat zo lang had kunnen volhouden. Ik heb… bewondering voor je.’’ Ze viel stil en nam een hapje van haar eten. ‘’En hoe je omgaat met de mensen. Het lijkt alsof iedereen jou mag. Door jou besefte ik hoe eenzaam ik leef. Jij bent arm en hebt hoge schulden en toch lijk je gelukkig te zijn. Ik heb een goedlopend bedrijf en aan geld heb ik geen gebrek. Toch heb ik het idee dat jouw leven mooier is dan het mijne. Ik heb het gevoel dat ik iets fout doe. Ik weet het niet.’’
De laatste zin sprak ze fluisterend uit. Ik dacht na over haar woorden. Ik begreep het nu beter. Ik had blijkbaar een goede invloed op haar.
‘’Maar Maddie, vertel, waarom heb je geen contact met je zusje Sanne? jullie hadden vroeger een goede band samen.’’
Ze keek naar buiten door het raam. ‘’We hebben ruzie gehad. Vijf jaar geleden. Toen ik mijn bedrijf startte had ik het heel erg druk. Mijn zusje heeft twee kinderen en ik had geen tijd om op hun verjaardagen te komen. Toen ik drie keer op rij hun verjaardagen had overgeslagen, was Sanne het zat en we kregen knallende ruzie. Ik vond mijn bedrijf belangrijker en ze snapte het niet. We kwamen er niet uit en verbraken uiteindelijk ons contact.’’
Ik keek haar onderzoekend aan. Ik kon zien dat ze het moeilijk had. ‘’En jouw ouders staan zeker aan Sanne haar kant?’’
Madelyn maakte een kort oogcontact en knikte. ‘’Ja.’’
‘’En je hebt zeker jouw vrienden verwaarloosd door het vele werken?’’ vroeg ik door.
Omdat ze haar mond vol had met eten, knikte ze instemmend als antwoord. Daarna moest ze ineens zachtjes grinniken en ik keek haar vragend aan. Ze slikte het eten weg. ‘’Ik bedacht me ineens: jij werkt ook veel en toch heb je vrienden.’’
Ik schoot in de lach. ‘’Grappig inderdaad. Maar na het werk bezoek ik mijn vrienden. Dat doe jij niet.’’
‘’Ja, dat klopt,’’ mompelde ze.

Zwijgend aten we de rest van het eten op. We waren met onze gedachten bezig. Toen ik klaar was, keek ik haar aan. ‘’Maddie, even serieus, jij wilt dus veranderen?’’
Ik zag onzekerheid in haar ogen. ‘’Ja, ik zou het willen maar weet niet of het nog kan. Misschien is het te laat.’’
Ik ging naast haar zitten en pakte haar handen. ‘’Maddie, het is nooit te laat. Maar als je echt wil veranderen, moet je wel begrijpen dat het moeilijk kan worden, vooral voor jou.’’
Madelyn staarde naar mijn handen. ‘’Ja, ik weet het,’’ fluisterde ze. ‘’Ik ben er eigenlijk een beetje bang voor. Maar ga je mij helpen?’’ Haar hoofd ging omhoog en haar groene ogen zochten de mijne op.
Ik glimlachte. ‘’Ik zal je helpen maar je zult het meeste werk zelf moeten doen. Maar ik zal je assisteren. Dat kan alleen als je zelf echt wil. Dus ik vraag je nog één keer: Wil je dit?’’
Ze knikte langzaam. ‘’Ja, ik wil het,’’ zei ze zacht.
‘’Nou, dan doen we dat! We gaan jou temmen!’’ zei ik opgewekt waardoor ze zachtjes moest lachen. Maar haar lach verdween al snel. Ze vond het moeilijk en ik begreep haar.

We hadden afgesproken dat we rustig zouden beginnen. Het was natuurlijk niet één, twee, drie en klaar. We wachtten op een goed moment om te beginnen. Die gelegenheid kwam de volgende middag al. Ik was alle prullenbakken in het kantoor aan het legen toen ik gefluister hoorde. Ik luisterde onopvallend het gesprek mee. Het ging over iemand die een fout had gemaakt. Ik keek naar de man en herkende hem. Het was dezelfde man die gisteren ook een fout had gemaakt. Een ezel, dacht ik. Maar het was een perfecte begin voor Madelyn. Ik pakte mijn telefoon en stuurde een appje naar haar. Ik ging verder met het prullenbakken legen en merkte toen dat het kantoor ineens muisstil was. Ik zag dat Madelyn binnengekomen was.
‘’Alles goed hier?’’ vroeg Madelyn op een neutrale toon. Iedereen mompelde dat er niets aan de hand was. De man stak een trillende hand op.
‘’Ja?’’ zei Madelyn.
‘’Ik…’’ stotterde hij. ‘’Ik heb weer een foutje gemaakt.’’
Madelyn liep op hem af. ‘’Alweer? Is dat dezelfde fout die je gisteren maakte?’’
Hij kromp ineen van schaamte. ‘’Ja,’’ zei hij.
‘’Hoe kan…’’
Ik hoestte luid, alsof ik me had verslikt in mijn spuug. ‘’Sorry, mijn excuses, ik had me verslikt.’’
Madelyn keek me onderzoekend aan en begreep ineens mijn hint. Ze had onbewust een strenge toon in haar stem opgezet. Ze keek naar de man en zei op een rustige toon. ‘’Kun je mij vertellen waarom jij twee keer in twee dagen dezelfde fouten maakt?’’
De arme man durfde haar amper aan te kijken. ‘’Ik ben de laatste tijd niet bij de les. Het spijt me, mevrouw.’’
‘’Hoe komt dat?’’ vroeg Madelyn rustig door.
‘’Mijn vrouw is ziek, ze heeft kanker. Ze heeft chemo gehad en is op dit moment erg ziek.’’
Madelyn trok haar wenkbrauwen op. ‘’Waarom heb je dat niet aan mij verteld?’’
De man kromp ineen en zei niets.
‘’Nou Geert, dan pak je je spullen in en neemt een week vrij.’’
Hij keek haar met grote ogen aan. Hij was helemaal verbaasd, net als alle mensen in het kantoor. ‘’Meent u dat?’’ fluisterde hij ongelovig.
‘’Zie ik eruit of ik een grapje maak? Nee, je mag je spullen pakken en neemt een week vrij. Verzorg je vrouw.’’
De man knikte, niet in staat om iets te zeggen en pakte zijn spullen in.
Madelyn keek het kantoor rond en iedereen dook tegelijkertijd met zijn hoofd achter het computerbeeldscherm. Toen Madelyn weg wilde lopen, zei de man: ‘’Dank u wel.’’
Ze bleef even stil staan, keek Geert aan en knikte.

Met een glimlach leegde ik een prullenbak. Ik was apetrots op Maddie. Ze deed het geweldig! Hier en daar hoorde ik gefluister van de mensen. Allemaal positief over Madelyn. Ik kon haast niet wachten om het haar te vertellen maar dat kon ik nog even niet doen. Niemand mocht weten dat ik haar hielp. Toen alle prullenbakken waren voorzien van nieuwe vuilniszakken, liep ik met grote passen naar het kantoor van Madelyn. Het kon want er was niemand in de gang. Ik klopte en glipte naar binnen. ‘’Je was geweldig!’’ zei ik toen ik de deur achter me dicht deed.
Madelyn glimlachte een klein beetje. ‘’Echt?’’
‘’Absoluut!’’
‘’Nou, ik had het weer bijna gedaan met mijn stem.’’
‘’Dat geeft niet, het is je gewoonte. Die moet je even afleren. maar het is een goed begin!’’ zei ik vrolijk. ‘’Maar hoe voelt het, Maddie?’’
Ze dacht na. ‘’Ik vond het fijn om te horen hoe hij mij bedankte. Dat is wel heel lang geleden dat iemand mij echt bedankte.’’
Ik glimlachte breed. ‘’Het voelt goed, hè?’’ Ze knikte ook glimlachend. ‘’Ja, eigenlijk wel. Maar hij heeft wel een fout gemaakt. Daar ben ik eigenlijk niet zo blij mee. Maar als je zegt dat ze straks beter gaan presteren, dan zal ik rustig afwachten.’’
‘’Vertrouw mij maar,’’ zei ik met een knipoog. ‘’Wat is de volgende stap?’’ In haar ogen zag ik dat ze het al wist. ‘’Je weet het al?’’
Ze knikte. ‘’Ja, inderdaad.’’
‘’Zeg maar niks! Maar doe het alleen als ik ook aanwezig ben. Ik wil dit niet missen!’’
Ze moest zachtjes lachen van mijn enthousiasme. ‘’Dat zal ik doen,’’ beloofde ze.
Ik liep naar de deur en draaide me om. ‘’Trouwens, je ziet er ook beter uit, nu je vaker lacht.’’

Drie dagen lang gebeurde er weinig. Ik werd gek van het wachten. Het was duidelijk dat Maddie mij een beetje aan het plagen was. Dat was eigenlijk een goed teken wat ze deed maar ik werd ongeduldig! Maddie was een paar keer in het kantoor geweest terwijl ik bezig was. Ze deed haar best om niet streng te zijn. Ik hielp haar herinneren door bijvoorbeeld mijn keel luid te schrapen.
Het was vrijdag en ik was net begonnen met mijn werk. Zoals altijd begroette ik iedereen hartelijk. Precies op dat moment kwam Madelyn ook binnen met een kar. Op de kar zaten twee grote taarten, plastic borden en vorken. Iedereen keek verbaasd naar haar, net als ik. Madelyn keek rond. ‘’Ik ben vandaag jarig en wil dus trakteren. De taarten zijn al gesneden. Jullie mogen ieder een stukje pakken.’’
Het kantoor bleef lang stil. Ze konden het niet geloven wat er hier gebeurde. Ik ook niet want ze had mij helemaal niet verteld dat ze jarig was! Anders had ik wel een kleinigheidje voor haar gekocht. Madelyn werd een beetje ongemakkelijk. Een vrouw, genaamd Sandra stond op, liep naar de kar en pakte een stukje gebak. ‘’Gefeliciteerd met uw verjaardag, mevrouw en dank u wel voor de lekkere taart.’’
Ze knikte. ‘’Eet smakelijk.’’
Alle werknemers pakten een stukje taart en feliciteerden Madelyn met haar verjaardag. Ik mocht ook een stukje pakken. Toen ik haar feliciteerde, keek ik haar indringend aan en zag een ondeugend trekje in haar gezicht. Ze wist wat mijn gedachten waren, dat ze mij niet had verteld dat ze jarig was.
Madelyn keek rond. ‘’Nou, geniet van de taart. Ik moet gaan. Over een half uur heb ik een bespreking.’’
‘’Dank u wel, mevrouw!’’ riep een van de collega’s.
Madelyn was bij de deur aangekomen en draaide zich om. ‘’Nog een mededeling. Vanaf nu hoeven we niet meer formeel praten. Jullie mogen mij Madelyn noemen. Maar alleen als er geen gasten zijn.’’ Ze liep weg en liet ons verbaasd achter. Ik stond ook perplex. Ze ging wel heel erg snel maar het was positief.
‘’Ze is aan het veranderen,’’ fluisterde Sandra.
De vrouw die naast haar zat, knikte instemmend. ‘’Ik mag haar nu wel een beetje.’’
‘’Maar hoe…’’ De stem van Sandra stierf weg toen ze mij zag.
‘’Wat?’’ wilde de vrouw weten.
‘’Nee, laat maar,’’ antwoordde Sandra.

We gingen weer aan het werk. Ik ging toiletten schoonmaken. Sandra kwam niet veel later binnen en vroeg me meteen of ik het was. Glimlachend gaf ik het toe. Ze beloofde me dat ze niets door zou vertellen en was bereid om Madelyn te helpen. Ik zei tegen haar dat ik haar zou roepen als ik haar nodig had.
Het duurde lang tot het eindelijk half zes was. Ik klopte op de deur van Madelyn en hoorde dat ik binnen mocht komen. Madelyn glimlachte een klein beetje toen ze mij zag. Het was goed dat ze vrolijk was. Toen de deur dicht sloeg, zei ik meteen: ‘’Waarom heb je mij niet verteld dat je vandaag jarig bent! Anders had ik wel iets kleins voor je gekocht!’’
Haar lach werd breder. ‘’Ik hoef niets hoor. Bewaar je geld liever voor je schulden.’’
‘’Maar Maddie, je hebt het fantastisch gedaan. Zelfs ik was verbaasd. Ik ben trots op je.’’
Ze werd een beetje verlegen door mijn complimenten. ‘’Dank je wel.’’
Glimlachend legde ik mijn handen op het bureau en keek haar aan. ‘’Wat is de volgende stap?’’
‘’Ik weet het nog niet,’’ antwoordde ze nadenkend.
‘’Ik wel!’’ zei ik opgewekt. ‘’Wanneer is je neefje jarig?’’
Maddie keek me met grote ogen aan, ze wist wat mijn bedoeling was. ‘’Als ik me goed herinner is mijn jongste neef ergens over drie weken jarig. Even kijken.’’ Ze pakte haar telefoon. ‘’Ja, inderdaad over drie weken op zondag is hij jarig. Hij wordt dan zes.’’
‘’Mooi, dan gaan we naar hem toe!’’ zei ik tevreden.
Ze leek verrast. ‘’Jij ook?’’
‘’Natuurlijk, wat dacht je nou? Of wil je liever alleen gaan?’’
Ze schudde zachtjes haar hoofd. ‘’Nee, ik zou wel fijn vinden als je met mij mee gaat.’’
‘’Dan is het geregeld,’’ riep ik opgewekt. ‘’Ik moet mijn werk even afmaken anders wordt mijn baas boos op mij.’’
Ze lachte met een schitterende glimlach. ‘’Dank je wel… voor alles.’’
‘’Graag gedaan, daar zijn we vrienden voor, toch?’’
Ze keek op toen ik ‘vrienden’ zei en knikte blij…