Gevolgd door Gerben liep Margot de kamer in. “Hallo! Gerben, mag ik je voorstellen aan Jojo en Majo?” Hij keek vragend. “Ik zie geen tube Calvé Mayonaise en ook geen ding wat op en neer gaat, Mar.” Margot keek ondeugend en wees naar Joline. “Daar zit Jojo. Joline Jonkman. En die vent rechts op de bank is Majo: Majoor Jonkman.”
Joline’s ogen keken onheilspellend. “En als jij niet oppast, meisje, ben jij binnenkort Tolo!” Nu was het Margot’s beurt om haar wenkbrauwen op op te trekken. “Pardon?” “Total loss, muts! Heb niet het lef om deze bijnamen in Gorinchem te gebruiken, want ik mep je door de gang! Met je zus er achteraan! Ben je helemaal van de ratten besnuffeld…” Toen lachte ze lief. “Hallo Gerben. Jij ook hier? Wat gezellig...”
Gerben keek twijfelachtig. “Dat weet ik zo net nog niet, mevrouw. Als u mijn meissie fysiek gaat bedreigen, twijfel ik een beetje of ik ‘gezellig’ moet zijn of me klaar moet maken om u te vloeren.” Joline stond op. “Dan help ik je wel even met kiezen, Gerben…” Ze sloeg haar armen om hem heen en gaf een zoen op zijn wang. “Hoi Gerben. Uitgetwijfeld?” Hij kreeg, in tegenstelling tot wat ik verwachtte, geen rooie kop, maar kuste Joline netjes terug. “Dit maakt het een stuk makkelijker, mevrouw Jonkman. Wel zo gezellig in feite.” Hij grinnikte en Margot ontplofte.
“Zeg kereltje… Als jij zó snel bakzeil haalt, door één zedig droog zoentje op je wang van een andere vrouw… Ik vraag me af of het dan wel verstandig is om de verkering met jouw in een later stadium om te zetten in een trouwbelofte!” Ze keek verontwaardigd, stak een hand op en wees met een vinger naar de grond. “En vijf keer, Gerben! Nú!” Hij keek vragend. “Pardon?” “Ik hoorde net duidelijk ‘mevrouw Jonkman’. Als Lot en ik Kees aanspreken met ‘meneer Jonkman’ moeten we er ook 5 pakken. Dus: Liggen jij!” Hij ging naar de grond en drukte zich op.

“Zo. Nu weet je weer even hoe de vlag erbij hangt.” Margot trok Gerben omhoog en gaf hem een zoen. Iets intiemer dan Joline het had gedaan en dat zei ik dan ook. Ik kreeg van drie kanten een waarschuwende blik. “Als je tekort komt, Kees… Vanavond doen we de deuren en de ramen wel dicht!” Joline keek me indringend aan. “Lekker, schat…” en haar blik werd nog iets intenser. “Pas op jij!” Toen gingen we zitten.
“Héhé. Normaal word je verwelkomd met een bakje koffie of zo. Nu mag je jezelf meteen vijf keer opdrukken.” Gerben keek verongelijkt. “Dat bakje koffie mag je zelf gaan zetten, Gerben. Samen met je meissie. Hebben jullie even gelegenheid voor goedmaaksex. Zal wel nodig zijn na die zoenen van Joline.” Margot sprong op. “Goed plan, Kees. Mee jij, vrijer. Jullie ook koffie, geacht echtpaar?” Joline wees op de lege kopjes voor ons. “Graag, Mar. En zet maar een volle pot; je zusje en haar geliefde verwacht ik ook binnenkort.”
Even daarna kwamen ook Charlotte en Rogier binnen en was het een gekakel in de kamer. Maar ook daar kwam een eind aan toen zij van hun koffie genoten; het was toen even rustig. “Ik ga zo dadelijk de blauwe hap maken, dames en heren. Rond een uur of zes is het eten klaar. Gelieve me voor die tijd even niet te storen, want dan sta ik te goochelen om 9 gerechten warm te houden op slechts 4 gaspitten, de oven en in de magnetron. Druk zat.”

Rogier keek op. “Dan zal ik voor die tijd maar even de knuppel in een hoenderhok gooien, Kees: Lot had dat geld gisteren al aan mij overgemaakt; vanmiddag heb ik de resterende bedrag van mijn studielening aan mijn vader overgeschreven. En hem daarna gebeld met de mededeling dat mijn studielening was afgelost. Enfin, hij vroeg wat door om te weten waar het geld vandaan kwam en dat heb ik hem verteld.
Mijn moeder luisterde mee en knalde plotseling er tussendoor dat ze het zaakje niet vertrouwde en dat ze Lot wilde spreken. “Nú, Rogier!” Dat heb ik geweigerd en hen verteld dat we vanavond wel even langs zouden komen. Dus na het eten rijden we weer terug naar Nijmegen. En wordt het waarschijnlijk een nogal intensieve avond.” Hij keek wat moeilijk.
Joline ging rechtop zitten. “Dan gaan wij mee, Rogier. En Gerben en Margot ook. Niet alleen om voor jullie in de bres te springen, maar ook om te zorgen dat jij je niet vergaloppeerd. Je zit te koken, vriend.” Lot keek hem aan. “Zie je wel? Wat had ik je gezegd?” Ze keek Joline aan. “Ik wist zeker dat dit voorstel kwam, Jolien. Dank je wel, lieve schat.” Rogier zei niets, maar stond op, trok Joline overeind, omhelsde haar en gaf haar een zoen. “Dank je wel.” Even hielden ze elkaar vast, toen maakte Rogier zich los. “Verder ga ik niet, anders krijg ik Kees op m’n nek. Sorry Jolien.”
Die giebelde. “We doen het nog wel een keertje over in een donker hoekje op de dansvloer, Rogier. Tijdens een wisseldans, als Kees en Lot zich met elkaar bezighouden.” “Nou, dan hebben jullie ruim de tijd, stelletje vreemdgangers.” Lot keek me knipogend aan. “Je hoort het Kees. Dan kunnen we los gaan.” “Goed plan, Lot. Maar nu even terug naar het heden: Ja, wij gaan mee.”
“En wij ook!” De stem van Margot klonk vastberaden. “Wij zijn vanochtend van Waardenburg naar Tiel gereden en hebben een heel gezellige ochtend gehad met Gerben z’n ouders. Lekker over de Lingedijk gelopen met de hond, gekletst… Heerlijk! Dat gunnen we jullie ook! En daarom willen wij ook mee om jouw ouders, Rogier, even te vertellen wie en wat we zijn. En hen over DT vertellen. Want binnenkort ga jij je ziekenhuis verlaten; dan ben je je respectabele baan kwijt en heb je jezelf ondergedompeld in een doorsnee ingenieursbureautje. Deze dame zal vanavond wel even wat cijfertjes oplepelen uit de boekhouding van DT!”

Rogier pakte zijn telefoon. “Ik zal ze even bellen dat er wat meer koffie gezet moet worden…” Lot griste de telefoon uit zijn handen. “Nee, dat doe je niet. Onze beurt om hen te overvallen. En als ze koekjes tekort komen: die nemen wij wel mee. Vanavond krijgen ze een nogal zware delegatie op hun dak en weten ze waar jij komt te werken en met wie. Als hen dat niet aanstaat: jammer dan. Verdorie Rogier, je bent bijna achtentwintig. Je leeft je eigen leven! Moet uitgerekend ík je dat vertellen?” Lot keek strijdlustig.
Even was het stil en ik stond op. “Zo. Denk daar maar even over na, Rogier. Volgens mij kwam die laatste opmerking van Lot nogal bij je naar binnen.” Hij knikte langzaam. “Je hebt gelijk, schat.” Hij knuffelde Charlotte even en Joline zei daarna droog: “Je leert snel, Rogier. Met je ‘je hebt gelijk, schat’. Complimenten!” Hij bromde: “Ja, ik heb wat lesjes van Kees gehad, dus…” Gelach en ik gromde.

“Kom jij maar eens even mee naar de keuken, Rogier. Dan mag je als boetedoening voor die opmerking de uien schillen. Want jouw meissie doet dat niet, die zit dan meteen dusdanig te janken dat men tot op de 5e verdieping van dit mooie appartementencomplex wateroverlast heeft.” Rogier draaide zich om. “Is het zó erg?” Lot knikte en Joline vulde aan: “Nu zitten wij daar niet zo mee, want op die 5e verdieping woont een of ander dik kakmens die al een aantal keren rotopmerkingen tegen ons en tegen Bengel heeft gemaakt, maar ja… de 6e, 7e en 8e verdieping zitten er ook tussen. Willen we die mensen niet aandoen.” We moesten grinniken en daarmee was de kou uit de lucht.
Margot stond op. “Ik pak even m’n laptop. Daar staan wat cijfertjes over DT in; die zal ik even begrijpelijk samenvatten in een leuk overzichtje. Compleet met de klanten van DT, inclusief de vooruitzichten op nieuwe orders.” Ze knipoogde. “Ook jouw huidige werkgever, Rogier. Zullen ze wel op prijs stellen.” Even later zat ze driftig te typen, met Joline en Lot over haar schouder meekijkend. Ik keek Rogier en Gerben aan. “En wij maar eten koken… ’t Is oneerlijk verdeeld in de wereld.” Uit de kamer klonk een pinnig: “En je zorgt maar dat het smaakt, Kees Jonkman! Samen met je keukenbrigade…”
Een half uurtje later was het eten klaar. Gerben had de tafel gedekt, Rogier en ik hadden het eten klaargemaakt. Rogier had laten zien dat hij ook redelijk geroutineerd kok was; op een gegeven moment nam hij de Nasi van me over, zodat ik me aan het dessert kon wijden. Hij inspecteerde de kruidenkast en viste er het busje kaneel uit. “Straks, vlak voordat het spul op tafel staat, een beetje kaneel er overheen strooien, Kees. Geeft nét iets meer smaak.” Ik had verwonderd gekeken; kaneel is iets wat je over ‘zoete’ gerechten en drankjes strooit. Niet over Nasi. En Rogier had geknikt. “Vertrouw me maar, dit is lekker. Maakt zelfs een blik Suzi Wan nog eetbaar.”

“Nou, maak me gek, Rogier. Maar denk er aan: als het niet te hachelen is, loop jij naar de frietboer, haalt voor 6 mensen patat en kroketten én je betaalt!” Hij had alleen maar gelachen. En inderdaad: vlak voor de pan Nasi op tafel ging, strooide hij er een redelijk hoeveelheid kaneel over uit en roerde de zaak om. En ik kon niet anders dan concluderen dat het in ieder geval heerlijk rook. Als het ook zo zou smaken…
“Dames! Laptop opbergen, we gaan nú eten. Laat de cijfertjes maar even de cijfertjes.” Ik pakte een pak jus d’orange en een paar flesjes Radler en zette die op tafel. En na een ‘momentje stilte’ klonk een gezamenlijk “Eet smakelijk!” en schepten we op. Joline snoof. “Ruik ik nou kaneel of…” Ik wees naar Rogier. “Meneer van der Vlist wilde een eigen twist aan mijn Nasi geven. Klachten graag bij hem.”
We proefden de kaneel niet, maar roken het des te meer. En dat rook heerlijk, ook tijdens het eten. “Die houden we er in, Rogier! Lekker, man!” “Dank je wel. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat het met stokjes kaneel nóg lekkerder ruikt. Maar ja… die barbaar hier naast me had geen échte stokjes kaneel in z’n keukenkastjes staan, alleen maar zo’n busje. In feite maar een armetierige vervanging, maar goed…” “Pas jij een beetje op, Rogier?” Joline keek plagend. “Die meneer daar naast je heeft andere specerijen die wél ‘echt’ zijn. Onder andere de sambal.”
Hij knikte. “Ja, daar had ik al iets over vernomen, geloof ik. Als je dat wil gebruiken moet de brandweer al voor de deur staan, toch?” Margot knikte. “Ja. Vraag maar aan Nadia.” Ze giebelde. “En aan Gerben.” “Gerben was dan ook degene die me gewaarschuwd had, Margot. Waarvoor dank, makker. Scheelt me weer een paar weken Brandwondencentrum in Beverwijk.” Al kletsend werd de sfeer gelukkig iets minder gespannen. Rogier zei tijdens het dessert: “Ik ben dolblij dat jullie meegaan, lui. En ik denk dat dat ook voor Lot geldt.” Die knikte hevig. “Zeker weten!” Even later zetten we de afwas in de machine. “Die zetten we wel aan als we terug zijn. Nu omkleden in nette kleding, daarna Noordwaarts!” Joline nam het heft in handen.

In de slaapkamer vroeg ik: “Wat wil je dat ik aandoe, schat?” “Colbert met zo’n witte coltrui eronder, Kees. Geen stropdas. Da’s me iets teveel opgedirkt. Ik trek een net rokje aan, de meiden ook.” Ze keek ondeugend. “Als pa van der Vlist de botte beer uit gaat hangen, kan ik hem wellicht op andere gedachten brengen door even mijn rokje iets op te tillen. Als ma van der Vlist even niet kijkt…” “Ja, dan zou ik ook omdraaien als een blad aan een boom, schatje. Of meteen de parkeerplaats van de Mc Donalds bij Meerkerk oprijden.” Ze grinnikte. “Ja, dat heb je inderdaad gedaan, schat. Maar of pa van der Vlist me ook toedekt met m’n eigen jas… ik denk het niet.”
Ze kuste me even en keek me aan. “Hou je vanavond in, Kees. Rogier en Lot voeren het woord; wij zijn alleen back-up. Morele steun voor die twee. Net als Gerben en Margot.” Ik knikte. “Beloofd. En nu: omkleden, dame.”
Een half uurtje later reden we in twee Volvo’s richting Nijmegen. Bij knooppunt Ewijk rechtsaf de A73 op, het Maas-Waalkanaal over, de S100 op en bij verkeerslichten rechtsaf, Neerbosch-Oost in. Allemaal straten met een muzikale naam… Leuk! En na een paar slingers stopten de Volvo’s om kwart over acht voor een twee-onder-één-kapper. Aan de overkant van de straat een veldje met bomen. Rogier liep een tuinpad op, Charlotte er vlak achteraan, toen Gerben en Margot. Joline en ik sloten de rij. De poort van de achtertuin ging open en daar stond een echtpaar van middelbare leeftijd.

Een stevige man met grijs stekelhaar en een dame die haar uiterste best deed om met wat make-up haar leeftijd wat naar beneden bij te stellen. “Wat is dit, Rogier?” De stem van de dame klonk nogal agressief. “Moeder, de vraag moet zijn: ‘Wie zijn dit?’ Maar om maar meteen antwoord te geven: Dit is Charlotte, mijn vriendin. Haar bijna-evenbeeld heet Margot en haar vriend Gerben, een toekomstig collega uit Gorinchem en de laatste twee zijn Joline en Kees Jonkman. Joline is hoofd Backoffice van Developing Technics en Kees is teamleider van een van de ontwerpteams en mijn toekomstige directe chef. Lui, dit zijn mijn ouders.”

Eén voor één gaven we hen een hand en stelden ons voor. “En waarom dit hele gezelschap?” Meneer van der Vlist keek ons stuk voor stuk aan. “Omdat wij deel uitmaken van een vriendengroep van 14 mensen, pa. Maar dat zou wat te druk zijn in de kamer, dus hebben we de meest-betrokkenen maar meegenomen. Jullie stonden er op dat jullie Charlotte en mij ‘nú!’ wilden zien; we wilden eerst nog even eten. En voor de duidelijkheid: als jullie niet met hen willen praten, zijn Charlotte en ik ook meteen weg.” Meneer van der Vlist haalde bakzeil.
“Kom er dan maar in allemaal. De buren hebben hier niets mee te maken.” Even later stonden we in een ruime huiskamer. “Nou… pak maar een eettafelstoel, want zoveel fauteuils hebben we niet. Koffie?” We knikten. Mevrouw van der Vlist verdween in de keuken. “Nou… vertel het maar Rogier. Vanwaar deze invasie? Kon je het niet alleen af?” Rogier’s blik werd donker en Lot gaf een tikje op zijn knie.
“Ik zal het woord maar even doen. Meneer van de Vlist, Rogier en ik hebben sinds een paar weken een relatie. En die staat als een huis, maar daar kom ik zo nog wel op terug. We leerden elkaar kennen in Duitsland, tijdens onze vakantie en binnen een paar uur waren we een stelletje. Maar… Mijn zus Margot en ik waren op vakantie met Kees en Joline. En tijdens de gesprekken vertelden Kees en Rogier wat ze deden. En niet veel later schreef uw zoon een open sollicitatie naar DT en was binnen één ochtend aangenomen.” Meneer van der Vlist bromde: “Ja. Bij een klein ingenieursbureautje in Gorinchem. Vijftien in een dozijn. En hij liet een prima baan als Hoofd TD bij een gerenommeerd ziekenhuis vallen. Hoe stom kun je zijn?”

Rogier zat te koken en ik begon ook wat nijdig te worden. Charlotte ging rustig door. “Een klein ingenieursbureau? Ja, dat klopt. DT heeft momenteel 41 mensen in dienst. Vijftien in een dozijn? Ik dacht het niet. Heeft u wel eens gekeken op de website van DT?” Ontkennend hoofdschudden. “Waarom zou ik? Ik kén dat soort bureautjes… Heel veel poeha, maar uiteindelijk ben je veel geld kwijt aan iets wat een vent met een beetje gezond verstand zelf ook kan tekenen en berekenen.”
“Ik zal u dan even bijpraten. Ten eerste heeft DT een bijzonder goede naam. In de scheepsbouw, in de offshore, bij diverse bedrijven door heel Nederland. En bij het ministerie van Defensie én van Buitenlandse zaken. Klanten zijn onder andere Damen Shipyards in Gorinchem, Neddrill in Den Helder, een scheepswerf voor grote coasters in Foxhol, Groningen, Shell in de Botlek, diverse metaalbedrijven door heel Nederland… En oh ja, waarschijnlijk binnen nu en een paar weken een zeker ziekenhuis hier in Nijmegen. En wellicht een aantal andere ziekenhuizen, maar dat is nog niet zeker. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Geen ‘bureautje’, zoals u ons bedrijf nogal schamper noemt. Een van de beste in Nederland en dat weten ze op diverse ministeries ondertussen ook, meneer. En bij dat bedrijf gaat uw zoon over een week werken. Daar is DT blij mee, want hij is een vakman.”
“Dat mag ook wel, juffrouw. WIJ hebben namelijk kromgelegen om zijn studie te betalen.” Mevrouw van der Vlist klonk nogal bits en kwam met de koffie binnen. “Charlotte keek haar aan. “Mevrouw, mijn naam is Charlotte. Voor mijn vrienden: Lot. En de aanduiding ‘juffrouw’ is in het Nederlands al een tijdje niet meer in gebruik. Daar reageer ik nogal kribbig op.”
Mevrouw van der Vlist werd een beetje rood en zette het blad nogal nadrukkelijk op tafel. “Ik denk dat het nog wel even zal duren voor ik jou met ‘Lot’ aan ga spreken.”

Charlotte reageerde meesterlijk. “Da’s prima, mevrouw. Dan mag u me voortaan aanspreken met mevrouw Bongers. Dat zal niet voor lang zijn trouwens; binnenkort heb ik een andere achternaam.”
Ze keek mevrouw strak aan. Ik had moeite om het niet uit te proesten van de lach en ook bij Joline zag ik haar mond even vertrekken. Meneer van der Vlist was ondertussen rechtop gaan zitten.
“Jullie willen ons toch niet vertellen dat je binnenkort gaat trouwen hé? Hoe lang kennen jullie elkaar nou? Een paar weken? Véél te kort…” Plotseling gingen zijn ogen naar Lot’s buik. “Of… Ben je zwanger?”
Lot bleef koeltjes. "Als dat zo zou zijn... Wat is daar mis mee?”
Mevrouw van der Vlist ontplofte. “Rogier!! Hoe kun je ons dat aandoen? Ben je helemaal gek geworden? Eerst je baan opzeggen en nu dít? Is het in je kop geslagen of zo? En wij maar al die jaren kromliggen om je een goeie opleiding te laten geven…” Lot keek naar Joline en die pikte het seintje prima op.
“Mevrouw en meneer van der Vlist. Ik doe het woord maar even. De reden dat Charlotte en Margot binnenkort een andere achternaam gaan dragen heeft niets te maken met een eventuele zwangerschap. Hun nieuwe achternaam zal zijn: Boogman. Samentrekking van mijn meisjesnaam Boogers en de naam die ik nu draag: Jonkman. De reden daarvoor is een bijna misselijkmakend verhaal, wat ik u nu zal besparen. De samenvatting is: beide dames hebben compleet gebroken met hun ouders en familie, op één tante na. En dus een nieuwe achternaam willen hebben, samen met hun tante.
Het resultaat van die verbroken familiebanden is dat Charlotte en Margot een stuk achterstallig salaris krijgen uitgekeerd voor alle jaren dat ze bijna als slaaf zijn gebruikt door hun ouders. Dit in opdracht van hun advocaat. En als die schuld is voldaan, komt er waarschijnlijk een fors bedrag aan smartengeld achteraan, na afloop van een civiele rechtszaak. Dáár komt het geld vandaan wat u plotseling op uw rekening kreeg. En als u het nog steeds niet vertrouwd: ik kan u het telefoonnummer geven van de advocaat van beide dames.”
Het was stil in de kamer, tot Rogier zachtjes zei: “Dank je wel, Jolien.” Mevrouw van der Vlist was duidelijk nog niet overtuigd. “Mooi verhaal, juffrouw, maar…” Ze kreeg geen kans, Joline’s ogen vlamden even. “Mijn naam is Joline Jonkman, mevrouw. En als u mijn voornaam niet wenst te gebruiken is mijn aanspreektitel ‘mevrouw’. Ik vind het niet zo prettig als ik word aangezien voor een of andere domme blonde muts. En mijn echtgenoot hier naast wordt dan ook vrij onaangenaam in de omgang. Als u mij of een van de leden van ons gezelschap niet mag: dat kan, maar ik verwacht van u wel dat u de normale omgangsvormen in stand houdt. Net als wij dat doen. Dank u wel.”
Weer was het stil. “Eerst maar even koffie, mensen. De emoties even tot normaal niveau laten zakken.” Meneer van der Vlist pakte zijn kopje. Na het doorgeven van suiker en melk was het enige geluid het roeren van lepeltjes in kopjes. Toen keek Rogiers vader mij aan. “U bent… Wat is uw functie ook alweer?”
“Ik ben teamleider van een ontwerpteam van DT, meneer. En over een paar weken hoop ik de directe chef van uw zoon te zijn. Want ik wil hem dolgraag bij mij team hebben. Hij voldoet uitstekend aan onze functie-eisen: vakman op zijn gebied, keihard werken, het team is belangrijker dan het individu en op z’n tijd een lolletje.”
Voor het eerst deed nu ook Gerben z’n mond open. “Meneer, mevrouw: ik werk nu een paar maanden bij DT en ik heb nog nooit zo’n plezier in m’n werk gehad. Je werkt samen aan mooie dingen. Het motto van DT is: ‘Build to last’. Gebouwd om het héél lang goed te blijven doen. En dat maakt DT waar. DT staat nogal eenzaam aan de top van ontwerpend Nederland. Ondanks de kleine omvang van het bedrijf.
En over de orderportefeuille kunnen Charlotte, Margot of Joline u beter bijpraten dan ik; ik ben een van de ontwerpers, ook lid van Kees z’n team; de dames werken op ons backoffice en houden zich bezig met de cijfertjes.” Ma van der Vlist snoof. “Mijn zoon met zijn ingenieurstitel, verliefd geworden op een meisje wat de administratie doet…” De minachting dróóp uit haar stem.
Rogier ontplofte en sprong op. “Dát neem je terug! Ben je helemaal gek geworden, potdomme!” Woedend stond hij vlak voor zijn moeder.
Ik greep hem bij zijn schouders. “Zitten jij en je klep houden. Laat Jolien het woord maar even doen. Schat?” Joline schudde haar hoofd. “Nu even niet, Kees. Ik ben ook nogal opgefokt.” Ik ademde in. “Oké… Margot?” Die knikte. “Mevrouw, voor u wéér de fout in gaat: Evenmin als mevrouw Jonkman-Boogers een, om haar eigen woorden maar even te gebruiken, ‘domme blonde muts’ is, zijn Charlotte en ik dat ook niet. Alle drie zijn wij Bachelor Economie en ergens in mei of juni volgens jaar hopen wij onze Mastertitel in ontvangst te mogen nemen.
En ja, Lot en ik doen soms wat administratief werk, maar grotendeels houden wij ons bezig met de economische gang van zaken van ons bedrijf. En ja, soms pakken we de stofzuiger of de dweil, zodat de schoonmaakster in ons bedrijf wat minder te doen heeft. Want ook dát tekent DT: niemand kijkt op een ander neer. Doet iemand dat wel, staat hij of zij in no-time op straat.”

Mevrouw van der Vlist was ondertussen nogal bleek geworden en keek Rogier aan. “Wou jij je moeder aanvallen? Weet je wel wat wij allemaal voor offers hebben gebracht om jou te laten studeren?” Rogier haalde adem voor een weerwoord, maar ik sneed hem de pas af.
“Rogier: mond dicht. Mevrouw, ik geef u het volgende mee, voor wij vertrekken: denk heel goed na over uw vervolgstappen. U bent goed op weg om uw zoon én zijn toekomstige vrouw van u te vervreemden.” Ik stond op. “Dames, heren: wij vertrekken. Nu hier blijven heeft geen zin, daarvoor zijn de emoties veel te hoog opgelopen. Mevrouw, meneer dank voor de koffie, we komen er wel uit.” Via de achterdeur liepen we naar buiten. Margot stapte achter het stuur van hun auto, Joline reed de onze. Ik keek op m’n horloge: we waren 22 minuten binnen geweest. Even later reden we weer op de A50, nu in zuidelijke richting.

Zachtjes zei Joline: “Wat een verschil tussen Gerben z’n ouders en deze mensen, Kees.” Ik gromde. “Nogal, schat. Meneer van der Vlist Senior begon nét een beetje bij te draaien, tot mevrouw olie op het vuur gooide. Wát zeg ik? Hoog octaan benzine. Meer zeg ik er niet over. Ik wens Rogier en Lot veel wijsheid toe. En geduld. En tact…” Een tijdje was het stil in de auto. Margot reed voor ons, duidelijk op de cruise control, exact 100. En wij tuften er braaf achteraan.
Bij Best begon Joline te giebelen en ik keek opzij. “Waar zit jij aan te denken, lieve echtgenote?” Ze lachte nu voluit. “Als we thuis zijn, moet ik Margot nog een draai om haar oren geven, Kees. Om haar ‘domme blonde muts’. Ondanks dat het een citaat van mij was…” Ondanks alles moest ik ook lachen. “Ja, dat was wel gewaagd van Margot. Nou ja, Gerben zat er naast, dan is ze wat… hoe zeg ik dat netjes? …wat minder bescheiden, zeg maar.”

Toen we Veldhoven in reden zei Joline: “Zo dadelijk maar samen een borrel drinken, Kees. En wat lolletjes maken. Even dit bezoekje achter ons laten. En morgen weer naar de kerk. Hebben we nodig. Gerben en Rogier ook.” Ik knikte. “Goed plan schat. Verzin maar iets voor vanavond, dat kun je prima.” Ze giechelde weer. “Vieze-woorden-scrabble? Kunnen we Gerben en Rogier meteen testen.” Ik haalde m’n schouders op. “Als de heren daarvoor in de stemming zijn… Prima.” Even daarna liepen we naar binnen. “Heren: Kees en ik hebben besloten dat we nu even een borrel drinken. En daarna gaan we even wat gezelligs doen om de emoties te laten afkoelen. En ja, dat doen we met z’n zessen!” Ze keek bestraffend naar Margot. “Ik zag je denken, Margootje… Je bent een ondeugend meisje!” Die snoof. “Jij ook, Jolien. Met z’n zessen… Ben je belatafeld?”
Gerben en Rogier schoten in de lach. “Sorry Kees, maar met m’n teamchef het bed induiken… je bent best wel een aardige vent, tenminste… meestal wel, maar er zijn grenzen.” Gerben grinnikte. “Snap ik, Gerben. We hebben het nog wel eens over zonder de dames erbij, kerel.” De zussen en Joline keken twijfelachtig. “Kees, inventariseer jij even wie wat wil drinken? Dan regel ik de knabbels.” Even daarna had iedereen een gevuld glas voor zich: de dames pisang-met-jus, de heren hadden collectief hun heil bij de Jägermeister gezocht. Wat zoutjes en kaas erbij… Het zou gezellig kunnen zijn, maar het was stil rond de tafel. Joline keek rond. “Dames… en heren ook: Dit was geen gezellig uitje. Sterker nog: op enig moment kwam de stoom uit m’n oren.” “Ik zag het schat. Het viel me mee dat je mevrouw van der Vlist geen draai om z’n oren gaf.” “Nou, inderdaad. En even later Margot, met haar ‘domme blonde muts’. Word je een beetje soft, Jolien?” Charlotte keek plagend.
“Die opmerking was een citaat van mezelf, Lot. Dan heb ik wat consideratie.” Een priemende blik richting Margot volgde. “Let wel: een beetje!”
Margot giechelde. “Ik vond ‘m te mooi om niet te gebruiken, Jolien.” Die humde verongelijkt. “Goed, tot zover dit bezoekje. Kees en ik hebben het er in de auto even over gehad: op deze manier gaan we niet slapen, jongelui. Het is bijna half tien; morgen kunnen we een beetje uitslapen want Kees hoeft niet te blazen, dus we kunnen op een normaal tijdstip naar de kerk gaan. En daarom gaan we nu een spelletje doen. Om de gedachten even te verzetten, zeg maar. En Kees en ik hadden al een spelletje uitgekozen: vieze woorden Scrabble!”

Lot en Mar schoten in de lach. “Nou, dat gaan jullie grandioos verliezen, Joline! Onze vocabulaire is nogal uitgebreid sinds we deze kerels kennen.” Ik knikte. “Kan ik me voorstellen, Mar. Zo zien ze er wel uit.” Rogier keek vragend. “Vieze woorden Scrabble? Leg uit.” Lot stond op en pakte het speelbord. “Ken jij ‘gewoon’ Scrabble? Nou, het bijna hetzelfde behalve…” Snel legde ze regels uit en Gerben en Rogier grinnikten. “Lijkt me wel leuk, Lot. Kees en Joline, bereid je maar voor op een grandioos verlies!” Joline keek hooghartig. “Ik mag dan wel een net meisje zijn, meneertje, maar denk er aan: stille wateren hebben diepe gronden!” “En een ronduit smerige fantasie…” vulde ik aan. “We spelen in koppels, anders hebben we letters te weinig.”
Even daarna lag het bord gereed en waren de letters uitgedeeld. De eerste beurten gebeurde er weinig spectaculairs: redelijk ‘normale’ woorden en al helemaal niets wat op seks duidde. Totdat… Joline een paar letters trok en plotseling het woord ‘penis’ op ons balkje lag. Samen speurden we het bord af voor een plekje waar we het maximum aan punten konden scoren. Ondertussen legden de andere koppels ook twee woorden neer en tot ons geluk konden we aansluiten op een ‘s’ van Lot en Rogier; toen wij aan de beurt waren legde Joline daar lachend ‘peni’ boven, precies op de drie maal woordwaarde.
“Zo. Da’s acht punten, maal drie is vierentwintig, maal drie is tweeënzeventig. Had er iemand nog vragen?” We lachten de rest uit. “Da’s geen ‘vies woord’ Joline! Dat woord kom je in de normale studieboeken gewoon tegen, hoor!” Rogier protesteerde. “Klopt Rogier. Maar het heeft wél met seks te maken. En als je dat ontkent, ga ik eens met Lot kletsen, denk ik.” Hij gromde wat. Maar Margot zat ondertussen smerig te lachen. “Let maar eens op wat Margootje en Gerben zo dadelijk gaan leggen, Rogier. Dan zit je helemaal stuk.” “Als het maar geen ei is, Margot. Ziet er niet uit op dit mooie speelbord. En gaat op den duur stinken.” Rogier en Lot legden een beschaafd ‘lampje’ op de andere kant van het bord. Weliswaar met twee maal woordwaarde, maar veel zoden zette het niet aan de dijk: zesentwintig punten. Bij ‘normaal’ scrabble zou je daar blij mee zijn, nu viel het in de middenmoot. “Zijn jullie gereed, Rogier? Mooi, let dan nu even op, lui.” Met een stalen gezicht legde Margot het woord ‘koker’ onder de ‘penis’ die wij hadden neergelegd. En… twee maal woordwaarde. “Zo. Dat zijn achttien punten, maal twee is zesendertig, maal drie is honderd en acht.”
Ik protesteerde. “Niks ervan. Een peniskoker heeft niks met seks te maken, dame en heer. Het is een uiting van rangorde in de valleien van Papua-Nieuw Guinea. En laten we het ding even praktisch bekijken: als je zo’n apparaat draagt is het bedrijven van de seks een nogal hachelijke onderneming. Vrij vertaald: onmogelijk.” Margot en Gerben protesteerden luid. “Als het de rangvolgorde aanduidt, Kees, heeft het wel degelijk met seks te maken. Degene met de mooiste, heeft de eerste keuze uit de dames.” Ik pakte mijn telefoon en typte ‘peniskoker’ in de zoekbalk. En kwam uit op Wikipedia. En daar was weliswaar wel een relatie met de rangorde van een stam te vinden, maar geen aanwijzing dat het ding betrokken zou zijn in de geslachtsgemeenschap.
“Als jullie er nou ‘peniskooi’ van gemaakt hadden, hadden we het wel kunnen goedkeuren, dame en heer. Nu blijven er slechts een magere zesendertig punten over.” Rogier keek me met een smerig gezicht aan. “Kees, een peniskooi heeft voor mij absoluut geen associatie met seks hoor. Van mij zouden ze ook die drie maal woordwaarde niet gekregen hebben.” Joline zei met een stalen gezicht: “Oh? Er zijn lieden die er best opgewonden van worden, hoor Rogier.” Hij keek me onderzoekend aan en de zussen lagen bijna onder tafel van het lachen. Joline vervolgde doodkalm: “En waarom kijk je nu Kees zo aan? Heb ik ergens gezegd dat hij in die categorie valt?” Ze giechelde.
“Trut!”, viel Rogier uit. Charlotte trok hem naar zich toe. “Kom maar schatje. Ergens in dit spelletje halen we die lui wel in. Met jouw smerige woordenschat moet dat toch lukken…” Ze zoentje volgde en ze wees naar hun plankje met letters. “Nadenken jij!” een paar beurten gebeurde er weinig spectaculairs, tot Rogier met een grijns onder een ‘n’ de letters ‘aaien’ legde. “Zo. Eens even kijken: zes armetierige punten, maal twee is twaalf, maar drie is zesendertig. Hmmm… nog niet zo gigantisch, maar vooruit, we doen het er maar mee.”
Gerben keek hem aan. “Nou… als het bij jou allemaal niet zo gigantisch is, vraag ik me af waarom Lot ‘het ermee doet’, Rogier. Vertel eens Lot: kom je wat tekort, meisje?” Die keek geheimzinnig. “Da’s geheim. Laten we het er maar op houden dat meneer hier wel wat dingen kan doen die ik wel op prijs kan stellen.” Ondertussen waren wij een beetje bekomen van een lachbui. “Arme Rogier en Lot. Worden gemangeld door de normaal zo verlegen en bescheiden Margot… Kom op lui, doorspelen, anders…” Joline wees weer op het bord. “Ja, juf Jo… Gerben, wat dacht je hiervan?” Margot wees op hun plankje en Gerben knikte. “Prima. Dát zal ze leren!” De letters s, e, x, f, e, t, i en s verschenen op het bord en sloten keurig aan op een h in een ander woord. “Zo, dames en heren. Hier hebben jullie niet van terug, denk ik. Even tellen hoor…” Margot keek gemeen. “Kijk eens aan… Vierentwintig kale punten van de letters, maal twee, want hier zit de dubbele woordwaarde onder, is achtenveertig, maal drie wegens de relatie met seks is honderdvierenveertig, plús vijftig punten extra omdat we al onze letters kwijt zijn, maakt samen… honderdvierennegentig. Had er iemand nog vragen?”

Lot, Rogier, Joline en ik keken elkaar aan. “Nou, volgens mij hebben we in ieder geval een duidelijk winnaar. Sjongejonge… Petje af, Margot!” Die grinnikte. “De x hadden we al vanaf het begin. Konden we nergens kwijt, behalve met een simpel ‘sex’. Dát was te makkelijk. En ‘ex’ heeft wellicht wel iets met seks te maken, maar dan met de seks die niet meer gepraktiseerd wordt. Ik weet niet of de jury dat goedkeurt.” “Nou, ik geloof dat verder spelen weinig zin heeft, jongens. Kees en ik hebben nog 5 letters, waaronder de q…” Joline keek sip en vervolgde: “Ook al zouden we een enorm mooi woord kunnen leggen, die twee daar halen we niet meer in. Als dit een potje schaak was, zou ik nu mijn koning omleggen.”
“Nou, wat let je, Jolien? Schop Kees maar uit zijn stoel en haak ‘m pootje.” Ik keek Rogier aan. “Wil jij even heel goed oppassen wat je zegt, meneer? Over een klein aantal dagen maak je deel uit van mijn team. En niet alleen ik ga je dan ernstig op de proef stellen tijdens de middagpauze, maar ene van Laar ook. En niet te vergeten Mariëtte van de fitness. En buiten de middagpauze om weet de rest van mijn team je ook aardig bezig te houden als ik ze dat vriendelijk vraag. Het zou zo maar eens kunnen dat je dan hartstochtelijk terug verlangt naar je ziekenhuis en die aardige verpleegkundigen die je tijdens je middagloopje tegenkwam.”

Lot trok hem tegen zich aan. “Dat compenseer ik dan wel weer, hoor Rogier. Trek je maar niks van die militaire mopperkont aan. Uithuilen mag je bij Lotje.” “Zorg dan maar voor een forse stapel nieuwe zakdoeken, Lot. Hij zal ze nodig hebben.” Joline keek gemeen. Margot maakte gedecideerd een einde aan de flauwekul. Ze klapte het bord dubbel, zodat alle letters door elkaar vlogen. “Zo. Niks meer te zien van vieze woorden. Dit om te voorkomen dat jullie er foto’s van maken en bij DT gaan verspreiden. Dan ligt mijn reputatie aan scherven, geen zin in. Wie slaapt waar?”
Rogier stak zijn hand op. “Even wachten Margot… Ik wil jullie bedanken voor je support vanavond. En voor dit uurtje lekker lachen met een spelletje. Daardoor kunnen Lot en ik denk ik prima slapen.” Charlotte lachte ondeugend. “Zeker weten… Inspiratie genoeg opgedaan vanavond!” “Jaja, Lotje… Met die peniskoker zeker. Vunzig meisje”, plaagde Joline. “Margot keek Gerben aan. “Wij slapen wel hier op de bank. Dan kunnen Rogier en Lot even rustig in onze slaapkamer…” “Dank je wel zus. Jij snapt het.” Lot en Mar knuffelden elkaar even.

“Goed, dames en heren… Welterusten voor zo meteen. Beide teamleiders trekken zich terug in de masterbedroom. Een bakje thee met een beschuitje op bed wordt morgenochtend hogelijk op prijs gesteld.” Lot keek me verachtelijk aan. “Hoor hem. Laat het ventiel van je ego maar weer eens leeglopen, Kees. De druk staat boven de rode streep!” Ze knipoogde. Joline en ik liepen de slaapkamer in en daar trok ik haar tegen me aan. “Hoi schat. Vind je het erg als we nu even niét vrijen? Ik ben, ondanks dit leuke uurtje van zonet, niet zo in de stemming.”
Ze keek serieus. “Ik ook niet, Kees. Ik hoop van harte dat het toch nog goed komt tussen Rogier en z’n ouders, maar zo niet… Zijn moeder deed me denken aan dat kakmens van de 5e verdieping hier. Iets minder kilo’s, maar de attitude kwam aardig overeen. En volgens mij zit zijn vader behoorlijk onder de plak…” Er kwamen lachvonkjes in haar ogen. “En dat is natuurlijk wél weer goed van haar.” Ik deed een uitval en smeet Joline op bed. “Denk maar niet dat jij mij ‘onder de plak’ krijgt, Joline Jonkman – Boogers. Zelfs in bed lukt je dat niet, als je die oh, zo ervaren mevrouw uithangt. Zelfs dan weet ik je in slaap te krijgen. En zeg maar dat het niet zo is!” Vlak boven haar hangend zag ik een glimlachje verschijnen. En twee armen die mij omhelsden. “Je bent een lieve, botte techneut, Kees. En wij houden elkaar er onder. Zeker in bed. De ene keer jij onder, de andere keer ik. Lekker voor de afwisseling…” Een lange zoen volgde, toen maakte ze zich los. “Morgenochtend douchen, nu wel even tandjes poetsen. En dan lekker slapen schatje.”
Tien minuten later lagen we ineengestrengeld in bed. “De wekker staat op half negen, Jolien. Welterusten.” Een zoentje volgde, toen draaiden we ons om.

Het duurde nog een tijdje voor ik sliep. Doodstil liggend lag ik de ontmoeting in Nijmegen te evalueren. Verdomme, als je een zoon hebt van achtentwintig ga je je niet meer bemoeien met welke keuzes hij maakt qua baan. Mijn Pa en Ma hadden dat ook niet gedaan toen ik van de TU naar DT overstapte. Ze hadden het aangehoord toen ik het vertelde en Ma had maar één opmerking gemaakt. “Ik neem aan dat je deze keuze goed hebt overwogen, jongen. Gefeliciteerd.” Verder hadden ze er geen woorden aan besteed dat ik een mooie baan bij de TU opgaf voor een meer uitvoerende job. Ze hadden een duidelijk blijk van vertrouwen gegeven. En hoe lang was dat geleden? Bijna anderhalf jaar terug, op 1 juni vorig jaar. En hoe oud was ik toen? Nét negenentwintig, dus wel één jaar ouder dan Rogier. Poepoe…