Beste lezer,

Om mee te beginnen wil ik zeggen dat ik laatst het verwijt kreeg niet te begrijpen wat mijn verhalen kunnen doen met een lezer. Dit nadat ik een tijdje geen vervolg had geplaatst op een nog lopend verhaal. Geduld is een schone zaak.

Echter klopt dit wel! Ik heb vaak echt geen idee. Als ik al meer dan drie reacties krijg, is dat veel. Maar sindsdien snap ik het. Er zijn lezers die echt meeleven. En dat is hartstikke goed! Het mooiste compliment dat ik kan krijgen, denk ik. Maar ik ben geen echte schrijver.

Ik zie mezelf als een hobbyist en een amateur. Ik schrijf graag. Het liefst de hele dag. Maar dat kan niet. Dus als ik tijd heb om te schrijven, kies ik ervoor wat ik dan wil schrijven. Dan blijven sommige verhalen wat langer openliggen. Het zij zo. Ik heb een gezin, een full-time baan en een weekendbaantje. Ik doe echt m'n best. En meer kan ik niet doen. Ik hoop dat je dat begrijpt.

En dus begrijpen jullie nu dat ik weer zin had om aan De Vriendengroep te schrijven, aangezien ik hier een nieuw hoofdstuk van plaats.

Dus...

Welkom bij een nieuw hoofdstuk in het verhaal van Lucas en De Vriendengroep. Terwijl ik dit schrijf, kijk ik terug op de reis die we tot nu toe hebben afgelegd. Thema’s zoals vreemdgaan, vertrouwen, grenzen verleggen, voyeurisme, groepsseks, interraciale seks en zelfs haremvorming hebben de kern van het verhaal gevormd. Altijd speelden ze op de achtergrond mee, terwijl de hoofdpersonages hun eigen pad probeerden te vinden. Het vertrek van Elise en de komst van Kamila markeerden een keerpunt. Nu is het tijd voor iets nieuws. Maar kan Lucas het verleden echt achter zich laten? En wil hij dat wel?

Ik zit op de camping in Noord-Frankrijk wanneer ik begin aan het vervolg. Het moet er een keer van komen, en terwijl mijn vrouw en zoontje al slapen, heb ik nog wat tijd voor mijzelf op de veranda van het huisje wat we huren aan de kust. In een zin heeft het hier iets weg van Ameland met de duinen en het strand. Het is dan begin september '24. Ondertussen kijk ik alvast vooruit naar het nieuwe jaar, en begint het vervolg meer vorm te krijgen. Ruim drie maanden verder. Het is nog even aftasten, zo zonder Elise, waar ik over schreef alsof zij de liefde in mijn leven was geweest. Het mag duidelijk zijn dat het vervolg niet vanzelf komt en het loslaten van de geschiedenis van deze personages vind ik moeilijker dan ik had gedacht. Toch wil ik me eraan wagen. En wellicht goed om wat dingen toe te lichten.

Ameland, de setting van dit verhaal, is misschien niet voor iedereen een voor de hand liggende keuze. Toch voelt het voor mij als schrijver als een natuurlijke, afgezonderde plek waar mijn personages echt zichzelf kunnen zijn. Ver weg van de drukte en verwachtingen van de wereld is het eiland een toevluchtsoord waar alles mogelijk is. Dat gevoel van vrijheid en avontuur blijft de rode draad, zelfs nu Lucas en Kamila aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

Voor mij persoonlijk is het opwindend om dit verhaal voort te zetten. Bijna twee jaar lang hebben deze personages een rol gespeeld in mijn leven. Ze zijn als bekenden geworden, vrienden die ik niet zomaar wil achterlaten. Het verhaal is voor mij nog niet uitverteld. Of dat ooit zal gebeuren, weet ik niet. Zolang mijn fantasie blijft stromen, wil ik blijven schrijven.

Wat ik hoop, is dat je je blijft laten verrassen. Niets is wat het lijkt in dit verhaal. Alles kan en gebeurt, maar altijd binnen een kader dat herkenbaar blijft, zonder onrealistisch te worden. Ik wil dat dit verhaal niet alleen opwindend is, maar ook nieuwsgierig maakt en aan het denken zet.

Lucas staat nu aan het begin van iets nieuws met Kamila. Hij wil niet alleen verder, maar het ook beter doen. Lessen trekken uit zijn verleden met Elise en eindelijk groeien als persoon. Dit keer wil hij zelf de touwtjes in handen hebben, niet meer het lijdend voorwerp zijn. Zijn fantasieën mogen uitkomen, maar wel op zijn voorwaarden.

Als schrijver blijf ik trouw aan mijn idee dat erotiek meer is dan alleen seks. Het draait om spanning, verlangen, en de emotionele en fysieke uitdagingen van een relatie. Natuurlijk is het een erotisch verhaal, en dat blijft de kern. Dat verwacht je van mij, en dat geef ik je graag. Maar ik geniet er net zoveel van om de worstelingen, verlangens en complexiteit van de personages te beschrijven.

Tot slot: ik ben altijd blij met reacties, het liefst via de mail. Onder de verhalen zelf houd ik reacties uitgeschakeld tot het laatste hoofdstuk van een bepaald deel. Zo kan ik mij focussen op mijn eigen ideeën, zonder me te veel te laten beïnvloeden.

(dit is een soort tussen-hoofdstuk, dus voel je vrij om te reageren)

Bedankt dat je de reis met mij blijft maken. Ik hoop dat je net zo geniet van wat komen gaat als ik van het schrijven ervan.

Veel leesplezier,

Jefferson

*

H125: Leven met Spanningen

Het leven op Ameland was weer goed. Bijna als vanouds, al was het was nog even wennen aan de nieuwe situatie met de nieuwe hoofdpersoon in mijn leven. Maar Kamila deed er nog altijd alles aan om ervoor te zorgen dat dit zo soepel als mogelijk verliep. De eerste paar weken leken we wel een pasgetrouwd stel. We deden alles samen zodra dat kon. Zij wilde ook echt alles samendoen met mij. We zorgden samen voor het huishouden, binnen en buitenshuis, gingen er regelmatig op uit in Ameland om de boel te verkennen, en waren in onze vrije tijd onafscheidelijk. Na alles met Elise, was dit ook wel zo fijn.

Alleen qua werk gaven we elkaar nog de ruimte. Al stonden we in mijn winkel ondertussen ook al een paar keer op beeld van de beveiligingscamera waar ze me dan na sluitingstijd opzocht omdat ze gewoon niet meer kon wachten. Het was materiaal wat verder nog niet gebruikt werd, al was het me duidelijk dat ze zeer zeker op de hoogte was van het feit dat haar stiekeme blowjob achter in de winkel en die paar snelle, maar passionele beurten op mijn kantoortje wel werden vastgelegd. Kamila was niet dom. En zeker niet onnozel. We hadden dat van de vorige keren nog wel eens teruggekeken. Alleen waar wij opstonden. Ze wist precies welke hoek en welke pose het best belicht werden, wanneer we wat deden. En op een manier dat het geen spontaniteit verloor. Ook niet onbelangrijk.

Ik had zelf nog wel eens teruggekeken naar mij en Elise in de winkel... Toch met wat weemoed, gek genoeg. Het had anders kunnen lopen. Dat besefte ik me nog altijd. Nu was er geen contact meer met Elise. Dat leek me het beste. Al was er een deel in mij die maar al te graag wilde weten wat ze ervan zou vinden als ze wist dat ik nog wel eens naar die opnames keek... Elise was uit het oog, maar nog niet uit het hart. En zeker niet uit m'n broek... Goh, wat zij en ik hebben meegemaakt, was toch echt niet normaal. Hoe je het ook wendt of keert. Ik verwachtte ook niet dat ik haar zomaar zou vergeten. Dat verwachtte zelfs Kamila niet, al deed ze dus nog zo haar best meer dan de perfecte vervanger te zijn.

Ergens leek Kamila altijd te beseffen wie Elise is en was geweest. Zowel voor mij, als voor haar, natuurlijk. Elise kon nooit voorgoed uit ons leven verdwijnen. Al was het maar door de onuitwisbare herinneringen.

Werk was nog steeds belangrijk. Ja, ik had m'n slecht draaiende winkeltje waar ik nog trots op was, maar begon ook steeds meer na te denken over alternatieven. Overigens liep het de laatste tijd best aardig. Geen idee waarom. Wellicht door alle positiviteit die Kamila meebracht, gaf dit ook wat af op al het andere. Wie weet.

Zelfs heel Ameland was me niet meer heilig en een vertrek kwam misschien wel eerder dan ik had verwacht. Dit hield ik nog even voor mezelf. Het was meer dat ik verwachtte dat iemand als Kamila het hier natuurlijk wel een keertje zat werd. Dan was ik voorbereid. Al zou je het niet zeggen, zoals ze zich aanpaste, en daar echt haar best voor deed.

We gingen regelmatig naar de kerk. Ook doordeweeks als er een jongerenavond was, bijvoorbeeld. Zij en ik waren snel geaccepteerd en we kwamen zelfs als echte hoeders voor de hitsige refo-tieners te staan die natuurlijk wel in de gaten gehouden moesten worden. Vanaf een jaar of zestien was iedereen welkom, maar we hoefden niet bang te zijn dat daar kindertjes uit voort zouden komen voor het huwelijk... Links stonden de meisjes, en rechts de jongens. En dat bleef dan de hele avond zo. Ik en Kamila vonden dat aandoenlijk. Hier zagen we dan ook Eke en haar clubje die tot de iets oudere behoorden ondertussen. Die mengden zich wel wat makkelijker. Maar vooral met ons. Rens en Adil waren natuurlijk net zo afwachtend, en hetzelfde kon gezegd worden van Willemijn en Sanne. Enkel Eke leek iets verder te zijn. Ze had ook volledig geaccepteerd dat ik nu met Kamila was, en dat was goed. Ik en Kamila stonden achter de bar waar geen alcohol geschonken werd en hadden het dan reuze gezellig met de plaatselijke jeugd, maar vooral met elkaar. We hielden het netjes en beleefd, maar we hoefden elkaar maar een enkele blik te geven om te weten dat wat we eerder op zo'n dag gedaan hadden, ons voorgoed uit de kerk zou kunnen verbannen. Daar glimlachten we dan om. Het feit dat wij samenwoonden zonder getrouwd te zijn, trok al wat scheve wenkbrauwen, dus de rest hielden we netjes voor ons zelf.

Ook van haar leeftijd kwam nog genoeg volk langs en in de kelder van de kerk kwamen gemiddeld zo'n 50 jongeren per keer, allemaal gebracht en opgehaald door hun strenge ouders. Ook dat had iets aandoenlijks. Eke stond dan de hele avond bij ons. Ook als ze aandacht kreeg van een dappere jongeman. Juist dan bleef ze bij ons alsof ze het eng vond. Ergens vond ik dat fijn. Ik hoefde Eke niet met een ander te zien. En deed de jongen echt geïnteresseerd, wist ik een paar lastige vragen te stellen en kon Eke me niet veel later zachtjes bedanken. Dat deed me altijd erg goed.

Die avonden en de zondagmorgens waren voor mij en Kamila een soort reality-check. Even onder 'normale' mensen. Dat we daar vlak voor of juist daarna weer als hitsige konijnen op dezelfde voet verder gingen, mocht niet baten. Ik had haar bijna zover gekregen het hier in de kerk te doen na zo'n avond, maar dat wilde ze toch maar niet, verstandig als ze gelukkig nog was. Dan maar buiten in de bosjes net om de hoek... Want dat kon wel. Maar alleen als we echt niet konden wachten.

Kamila had haar 'baantjes' aanvankelijk ook weer wat serieuzer opgepakt. Vaak deed ze overdag wat zelf georganiseerde shoots voor haar socials en ze keek ook wel naar promotiewerk. Dat laatste viel hier niet te realiseren. Dus als ze wat vond, moest ze het eiland kortstondig verlaten. Dus deed ze dat nog maar niet.

Maar vooral was ze bezig met haar stiekeme werk. En daar hielp ik bij van een afstandje met ideeën, maar ook met het vasthouden van de camera en later ook met mijn pik... Dit was echt iets van haar, maar we konden er samen aan werken. Ze had toch wel plannen en ik begreep niet veel later ook steeds meer wie ze was, of wilde zijn, als ze in de rol van haar alter ego Mila-Rouge kroop. Ze vond het leuk om te doen. Dat vond ze het belangrijkste. Maar het grote geld lonkte wel steeds vaker. Ik dacht dat ze dat nu al verdiende...

Ze had me gezegd dat er drie manieren waren om veel meer geld hiermee te verdienen: een pik erbij, naakt, en herkenbaar. Die pik was ik. Meestal waren het korte filmpjes waarin ze me zat te pijpen, heerlijk en gepassioneerd. Maar dit deed ze dan wel onherkenbaar en zeker niet naakt. Dat kon verbazingwekkend makkelijk. Zolang haar ogen maar buiten beeld waren, was ze praktisch onherkenbaar. Wel voor de vele vreemden die dan naar ons konden kijken zodra het online stond. Voor mij bleef dat toch een vreemde gewaarwording. Zij was eraan gewend. Maar toch wilde ze die grenzen opzoeken, wat ik dapper vond. En van mij hoefde dat echt niet, hoor. De pik erbij was nu wel vaste prik. Maar die andere twee...

Ze was nooit naakt. Ook niet als ze zat te cammen. En ook dan was ze niet herkenbaar. Voor iemand zoals ik natuurlijk wel. Het was kunst, geen porno. Zo had ze me het toen in eerste instantie verkocht. Maar nu zat ze me elke week zeker een keer of drie voor de camera te pijpen, en liet ze m'n zaad op haar gezicht landen of uit haar mond stromen. Want dat leverde meer geld op... Toch een beetje porno. Mijn lul in beeld was de eerste stap. Al snel kwam er vraag naar meer. Ze moest maar eens seks hebben met die lul. Dat was dan weer een stap te ver nog.

Maar na een paar weken deelde ze meer met me. Kamila zat vol met verassingen. En ze had me het afgelopen jaar al een aantal keer verrast. Het werd tijd dat ik Mila-Rouge beter leerde kennen, en over die persoon had ze wel wat te vertellen. Schriften vol. En niks digitaal. Het waren avonturen. Allerlei scenario's die zij verzonnen had en die ik mocht lezen. Zeer persoonlijk. En sommige gaan al een paar jaar terug. Dit alles speelde al veel langer voor haar dan ik realiseerde. En ik realiseerde me ook dat het niet niks was om mij dit te laten zien. Een teken van vertrouwen.

Het bijzondere was dat Kamila hierin een zekere 'Mila' van alles liet beleven. Soms waren het bijna verhalen, zo goed schreef ze dat dan ook. Ik kon me er echt in verliezen. Toch kunst. Als ik het las, zag ik Kamila voor me, zoals ik haar ondertussen ook al had meegemaakt. Prachtig.

Op zich was dit al bijzonder, dat ze dit deed en kon en probeerde te leven. Maar ook dat ze dit wilde delen met mij. Ze speelde zelf altijd de hoofdrol, maar haar tegenspeler was altijd een jongen genaamd: "Luke Longwood". Voor de rest waren er nooit andere jongens of mannen. Slechts hij. In het begin zei ze er niks over. Misschien kwam ik er zelf achter. Maar dat was niet zo. Want dat was een directe verwijzing naar mij! Dat was nu ook mijn pornonaam, zoals zij de hare had. Want die hadden we nu. Als er een filmpje geüpload werd waarin ik figureerde, kwamen die naam erbij te staan. Ik had mijn eigen profielpagina op diezelfde site van Kamila. Ik deed er verder niks mee, maar het werd zo opeens heel officieel. Was ik nu een pornoacteur? Zo zag ik het zeker niet, maar leg het maar eens op een andere manier uit. Dus niemand mocht dit weten. Maar spannend was het wel.

En hier wilde ze serieus mee aan de slag. Ik lachte er nog om en zei haar nog dat de werkelijkheid dit alles nog overtrof. Ons echte seksleven; dat was pas porno. Maar toen besefte ik me pas dat deze verhalen soms al een paar jaar teruggingen. Dat ze toen al schreef over Mila en Luke, over haarzelf en mij. Een realisatie die mijn hart even liet stilstaan. Ik had haar toen maar snel gekust en geknuffeld en mijn excuses aangeboden voor mijn lacherigheid tot nu toe, en dat zij dus al een tijdje naar me verlangde en aan me dacht, viel bijna niet te bevatten. Het was vertederend. En bijzonder dat het er dus van was gekomen. Al die tijd dat ik met Elise had, bleek Kamila al een oogje op mij gehad te hebben. Het zette bepaalde gebeurtenissen van het afgelopen jaar wel in een ander daglicht. Maar alleen maar ten goede van haar.

Ik was nog meer verliefd op haar en dit leidde ertoe dat ik niet veel later in de huid van Luke Longwood zou kruipen, we een paar van haar scenario's gingen uitwerken, waarbij ze in eerste instantie herkenbaar in beeld zou komen, en later ook naakt... En bijna hadden we echte seks op camera, maar dat ging toch nog te ver. Dit waren serieuze overwegingen die ze alleen met mij aan haar zijde kon maken, had ze gezegd. En onze relatie buiten dit werk om werd ook alleen maar sterker. En niemand die iets vermoedde. En de bedragen die ze ontving, waren echt bizar. En had ik al gezegd dat ook ik op een gegeven moment herkenbaar in beeld kwam? Toen pas besefte ik me hoe spannend dat het was en dat die afweging niet makkelijk gemaakt werd. Stel je voor dat Eke dit ziet... Een kleine kans. Elise wist wel van het bestaan van Mila-Rouge af. Nu ook van Luke Longwood? Ook die kans schatte ik klein in, maar het ging wel door m'n hoofd.

Er was ook een ander die ervan af kwam te weten. Toen de zomervakantie begon, kregen we bezoek van Sophia. Dat was meteen zeer spannend. Zij en ik hadden nog steeds die klik. Ik hoopte dat Hyun dan ook zou komen zodat we die ene magische nacht in Brugge nog eens konden nadoen, maar zij en Sophia hadden hun ontdekkingstocht samen niet doorgezet na Brugge. Die nacht mocht van mij nog wel eens herhaald worden, al zat dat er ook met alleen Sophia bij ons er ook niet in... Sophia had er totaal geen moeite mee met dat ik en Kamila nu een stel waren. Ik had de ene vriendin ingeruild voor de andere. En net als ik dacht ze waarschijnlijk dat als ze hier zou komen, zij en ik ook weer intiem konden zijn. Nee, ik kwam niks tekort, maar die klik; een met name seksuele, was er dus nog wel. Dat liep toch iets anders.

Kamila had haar niet gevraagd om samen met haar mijn leven nog mooier te maken. Daar leek ze niet eens aan gedacht te hebben. Zij en Sophia waren close. Misschien wel te close om mij te delen. Wel had ze Sophia verteld over Luke en Mila. Zonder dat ik daarbij was. Ook hier was Sophia niet de moeilijkste, maar ik vond het wel nogal wat dat Kamila zomaar aan Sophia had verteld dat zij en ik porno maakten. Want zo zag ik het nu wel. En Sophia had het ook al te zien gekregen. En ik wist niet waarom...

Want vlak voor haar komst had Kamila mij oprecht de vraag gesteld geen seks met Sophia te hebben. Geen vraag dus. Die belofte kon ik best doen. Graag zelfs. Voor Kamila wel. Maar die lekkere Sophia kwam niet voor een dag, en paradeerde al snel als lekkers in mijn leven, en de blikken die we elkaar soms verlangend gaven, waren niet te voorkomen. En daar kwam dan nog eens bovenop dat ze Sophia ook gelijk al zover had gekregen om mee te doen aan een opname... Ook dat leek Sophia dan alleen maar leuk, en ik dacht dat Sophia niet goed begreep wat dit en haar komst allemaal betekende.

Maar het gebeurde echt. Dit was nieuw werk van Kamila waarin ze Mila-Rouge een seksuele ervaring liet ondergaan met haar beste vriendin Sofi Rae. Dat was bij deze de porno naam van Sophia... Aan fantasie geen gebrek. Toen ik het las, schrok ik een beetje. De gevoelens die met name in het geschreven deel aal bod kwamen, waren echt en intens. Ik kreeg daar een dubbel gevoel van. In het script wat ze daarna schreef, liet ze dit grotendeels weg. Dat moest immers om de seks gaan tussen twee goeie vriendinnen die elkaar wat beter leerden kennen. Dit script kreeg Sophia te lezen, het volledige verhaal niet... En met een reden, nam ik aan. Tot nu toe deden ik en Kamila alles samen. Maar dat veranderde dus met de komst van Sophia... Het waren de eerste barstjes, zag ik later in. Niks serieus nog, maar toch.

En ik denk dat Kamila zichzelf overschat had en de situatie wat onderschat had. Ze had er te makkelijk over gedacht. En wat we deden woog zwaarder dan ze vermoed had. Ook ik besefte het later pas, maar voor mij was het nu nog gewoon leuk. Voor haar was dit al lange tijd haar leven. En dat begon ze te overdenken na dat ook zij en Sophia een filmpje online hadden gezet, waar ik dus niet eens bij ben geweest. Ik word nog wel genoemd, maar niet in de opname. Haar filmpjes werden verhalen waarin ze de helft maar vertelde. En zijzelf had daar de meeste moeite mee.

Want ze begon zich steeds meer te schamen. Als ze een dag niet zo lekker in haar vel zat, wat steeds vaker voorkwam, hadden we het die avond er nog over. Soms met Sophia erbij, wat ik prettig vond. We probeerden haar niet te overtuigen hiermee door te gaan als ze zei te willen stoppen. Hoe verrassend dat dan ook was. Aan beide kanten. Als ze maar gelukkig was. Maar de druk nam toe.

Haar publiek wilde alleen maar meer. En ze had een paar trouwe volgers die haar echt grof geld gaven. Die kende ze ook bij naam. Zij hen dan. Daar deed ze wel eens privé mee cammen, wat ik niet wist. Wat ik haar verder niet kwalijk nam. Wel merkte ik dat ze er misschien iets te veel in opging, wat hier makkelijk kon met de tijd en ruimte die ik haar gaf.

En dat geld... Ik gaf niet veel om geld, maar ik begreep het wel. En het was haar geld, hoor. Ik nam niks aan. Ze gaf me al zoveel. Maar ook dat werkte averechts. Schuld was een groeiend probleem. Allesbehalve een financiële schuld. Ter compensatie wilde ze dan maar meer promotiewerk doen, meer 'legitiem'-werk. Niet dat ze iets illegaals deed, maar iets waar ze wel openlijk over kon vertellen. En ik begreep het allemaal. Ik wilde gewoon dat ze gelukkig was. En Sophia net zo. Die stelde voor op de winkel te passen in haar vakantie zodat ik meekom, en we er samen even uit konden. Sophia werkte namelijk al zo nu een dan bij me in de winkel, die paar dagen dat ze bij ons was als Kamila 'verplichtingen' had, met haar horeca-ervaring en het juiste papiertje op zak. Daardoor was ik al vaker thuis. Al was ik ook vaker alleen met Sophia in de winkel. Onze belofte aan Kamila wisten we nog te houden, al leek Kamila zich ook daar schuldig over te voelen. Ze maakte het zichzelf te ingewikkeld. En onnodig ook. Nu was ik het niet die te veel piekerde, maar Kamila. En wie had dat gedacht?

Sophia is nu bijna twee weken bij ons op Ameland. Twee weken, en nog altijd voel ik die aantrekkingskracht. Het is oppervlakkig – dat weet ik. Het is altijd oppervlakkig geweest. Het zijn haar ogen, de manier waarop ze kijkt alsof ze al weet wat ik ga zeggen, haar lachen dat net te lang blijft hangen, alsof ze er iets mee wil zeggen. En ja, het zijn ook de herinneringen. De keren dat we samen waren, die momenten waarop alles vanzelf leek te gaan, zonder vragen of twijfels.

Ik zie hoe ze naar me kijkt. Flirtend, uitdagend. Niet per se opzettelijk, maar het is er wel. Die spanning tussen ons hangt in de lucht, hoe graag ik ook wil dat het er niet is. En misschien… misschien geef ik er zelf ook ruimte aan. Een blik die net te lang blijft hangen. Een knikje dat te veel zegt. Het is niet eerlijk. Niet tegenover Kamila.

En Kamila ziet het. Natuurlijk ziet ze het. Ze zegt er niets van, niet direct, maar ik voel het in de stiltes, in de manier waarop ze me aankijkt wanneer Sophia een kamer binnenkomt. Dit drijft een wig tussen ons, of we dat nu willen of niet.

Ik moet dit oplossen. Niet omdat ik Sophia niet waardeer – ik waardeer haar meer dan ik wil toegeven – maar omdat Kamila belangrijker is. Zij is de reden dat ik hier ben. Zij is mijn toekomst, mijn rust, mijn alles.

Ik weet wat ik moet doen. Het is duidelijk. Maar eerst moet ik dit met Sophia bespreken. Eerlijk en open, zoals het hoort. Ze verdient dat.

Het was een rustige middag in de slijterij. Sophia hielp me vandaag weer, zoals ze de laatste dagen vaker had gedaan. Het was vrijdag, en dan liep het meestal wat meer storm met het weekend in zicht. Maar nu de drukte voorbij was, bleef alleen de stilte over. Stilte en de momenten ertussen, waarin we niets anders konden doen dan naar elkaar kijken.

De relatie met Sophia was moeilijk te duiden. We waren geen goede vrienden, dat niet. We kenden elkaar ook niet echt goed, niet zoals Kamila en ik. Maar toch was er een geschiedenis, een beladenheid die tussen ons hing. Twee keer seks gehad – één keer zelfs met Kamila erbij. Een ervaring die nog steeds in mijn hoofd nagloeide, hoe vaak ik ook probeerde het van me af te zetten, nu ik wist dat Kamila daar wellicht anders over dacht. Al wist ik dat niet eens zeker.

Het had me wel verbaasd hoe Kamila nu tegen Sophia aankijkt. Ze had geen probleem gehad met haar eigen avontuur met Sophia, met haar lichaam dat ze zonder reserves voor de camera deelde. En toch... toch had ze duidelijk gemaakt dat ze niet wilde dat Sophia en ik opnieuw die grens overschreden. Niet wij tweeën. Hoeveel logica ik er ook op losliet, het klopte niet. Maar dat deed er niet toe. Ik moest Kamila vertrouwen. Ik wilde niet dezelfde fouten maken die ik maakte met Elise.

Ik keek naar Sophia terwijl ze de planken aanvulde. Ze moest op haar tenen staan om de bovenste rij te bereiken. Ze droeg vaak kleding met een decolleté, iets wat me aanvankelijk ongemakkelijk maakte. Dat had ik opgelost door haar een zwart schort te geven, onder het mom van professionaliteit. Maar zelfs dat werkte niet echt. Ze trok het strak om haar middel, alsof ze haar zandloperfiguur extra wilde benadrukken. Hoe dan ook, Sophia bleef een bron van spanning. Een mooie, prikkelende aanwezigheid die je niet zomaar kon negeren.

Nu, terwijl ze uitstrekte om een fles net iets hoger te zetten, ving ze me kijken. Ze lachte en draaide zich iets naar me toe, haar pose bewust overdreven. Het was speels, maar er zat meer in. Ik voelde het tot in mijn tenen. Ze wist wat ze deed, en ik wist dat ze het wist.

En toch… nu niet.

Ik kon en mocht Kamila niet bedriegen. Hoe onredelijk haar grenzen me soms ook leken, hoe zwaar ze soms aanvoelden – ik wist wat belangrijk was. Wat écht belangrijk was. Er was maar één oplossing, en die stond al vast.

“Sophia,” begon ik, mijn stem net stevig genoeg om over de stilte te klinken. Ze keek om, haar glimlach nog steeds aanwezig, haar blik nieuwsgierig. “Kun je even komen? Ik moet iets met je bespreken.”

Sophia denkt aanvankelijk dat ik wil flirten. Haar houding verandert nauwelijks; haar blik blijft speels, haar glimlach verleidelijk. Misschien vermoedt ze zelfs waar ik naartoe wil. Kamila had haar waarschijnlijk al verteld over haar grens, over wat ze van mij vroeg met betrekking tot Sophia. Maar flirten kon altijd. Het was een spel waar we de laatste dagen wel vaker aan toegegeven hadden, al bleef het oppervlakkig.

Toch was dit anders. Ik zet een stap dichterbij en begin voorzichtig. "Ik wilde even met je praten over Kamila."

Sophia's ogen vernauwen iets, haar glimlach wordt zachter. "Wat is er met haar?" vraagt ze, terwijl ze het schort van haar middel losser trekt en tegen de toonbank leunt.

"Ze is niet helemaal zichzelf," zeg ik. "Ze is gestrest. Het valt me op." Er valt een kort stilte waarin Sophia realiseert dat ik echt een serieus gesprek wil.

Sophia knikt, haar blik even naar de vloer gericht. "Dat had ik ook al gemerkt," zegt ze. "Ze is… anders. Dit is niet de Kamila die ik ken." zegt zij dan ook, wat me oplucht.

Ik haal diep adem, zoekend naar de juiste woorden. "Ik wil niet dezelfde fouten maken als met Elise." zeg ik haar dan, waar het me eigenlijk om ging.

Haar blik schiet omhoog en blijft op mijn gezicht hangen. Ik hoef niets uit te leggen; ze begrijpt het meteen. Een flits van herkenning en begrip glijdt over haar gezicht. Ze is even stil, maar knikt dan langzaam. "Ik snap het," zegt ze zacht. "En eerlijk? Het is goed dat je dat zegt." Zo hadden we opeens een heel volwassen gesprek.

Ze kijkt me aan, haar toon iets luchtiger, maar oprecht. "Ik zal afstand houden, Lucas. Ik weet hoe je over me denkt. Wat we samen gedaan hebben… dat is niet niets. Maar ik respecteer het."

Ik slik en kijk haar aan, opgelucht maar ook met een vleugje spijt. "Dank je. Dat betekent veel." Ik aarzel even en voeg dan toe: "Hoe zou je het vinden om ons echt even de ruimte te geven? Ik waardeer het enorm dat je hier bent, Sophia. Ik was blij je weer te zien, en eerlijk… ik had gehoopt op meer dan alleen wat geflirt. Maar het is tussen Kamila en mij nog te pril, te broos, om daar echt iets mee te doen." ga ik nog een stapje verder. Dit zag ze niet helemaal aankomen.

Ze zucht, haar schouders lichtjes verzakkend. "Ik snap het," zegt ze uiteindelijk. En dan volgt er een lange stilte waarin ik haar laat. Ik zie haar nadenken. Dan realiseert ze het zich pas. "En eerlijk, ik snap het nu pas echt." Ze pauzeert, haar blik zoekend. "Jullie zijn verliefd, hè?"

Haar vraag verrast me, alsof dat voor haar een onmogelijkheid is geweest. Alsof ons verleden met Elise dat soort gevoelens had uitgesloten. Een gedachte die niet eens zo gek zou zijn. Maar ik knik. "Ja," zeg ik eenvoudig. "Dat zijn we."

Sophia glimlacht, een mengeling van melancholie en begrip. "Oké," zegt ze. "Dan ga ik. Jullie verdienen die ruimte." Sophia was niet alleen een lekkerwijf. Ze was de beste vriendin van Kamila. Die kant liet ze nu eindelijk zien. Eigenlijk voor het eerst sinds ik haar had leren kennen.

We spreken af dat ze later, als alles goed is, terugkomt. Terwijl we samen de winkel afsluiten en richting huis lopen, is de sfeer opvallend licht. We grappen en kletsen, alsof deze beslissing ons dichter bij elkaar heeft gebracht als vrienden. Net voordat we de deur achter ons sluiten, fluistert ze uitdagend in mijn oor: "Kamila had me ook al gewaarschuwd. Zelfs pijpen mocht niet. Hoe streng." De bijna duivelse lach die ze me daarbij heeft, alsof ze daar echt naar uit had gekeken, windt mij natuurlijk meteen op. En toch was het goed. Zij en ik dachten er hetzelfde over. Dat was duidelijk.

Ik lach, maar haar woorden blijven hangen. Had ik dit eigenlijk niet eerst met Kamila moeten bespreken? Het knaagt aan me, maar ik weet ook dat ik het goede heb gedaan. Kamila zou dit waarderen – dat moest wel.

Die avond zoek ik Kamila op in onze kamer. Ze had al wel gemerkt dat ik en Sophia wat stiller waren tijdens het eten. Zou er wat gebeurd zijn? Ze was gespannen, maar ik vond al snel uit waarom. Ik had haar willen vertellen over mijn gesprek met Sophia, maar ik tref haar terwijl ze zich voorbereidt op een sessie met een vaste klant. Het is een van die dingen waar ik moeite mee heb, hoewel ik dat meestal niet uit. Ze heeft zich prachtig aangekleed – als een vrouw van allure, een beeld dat meer aan een muze doet denken dan aan een ónline' escort, wat ze in feite misschien wel is. Alles aan haar is verfijnd, perfect, een kunstwerk.

Ze draagt een donker corset dat haar vormen benadrukt, subtiel maar onweerstaanbaar. Haar benen steken elegant uit onder een zijden rok die net haar knieën raakt. Haar groene ogen schitteren door een fluwelen maskertje, dat ze op haar voorhoofd zet zodra ze mij ziet. Het voelt intiem, dat kleine gebaar, alsof ze een deel van zichzelf weer voor mij opent.

Ik blijf in de deuropening staan, niet helemaal zeker hoe ik moet beginnen. "Ik wilde even praten," zeg ik. "Maar ik zie dat je bezig bent.'' Wilde ik net zo makkelijk weer afdruipen.

Ze kijkt me aan, een beetje verrast, maar ook licht bezorgd. "Als het niet kan wachten, zeg ik mijn afspraak af," zegt ze terwijl ze haar maskertje op het nachtkastje legt. Haar stem is zacht, maar met een toon van vastberadenheid.

Ik probeer het luchtig te houden. "Wat kost het me als ik dat vraag?" zeg ik met een schuin lachje.

Ze trekt haar wenkbrauwen op en antwoordt met een nonchalant: "2k."

Ik ben even stil, zoekend naar haar gezicht om te zien of ze een grap maakt. Maar haar ogen blijven serieus, al verschijnt er wel een speelse glimlach op haar lippen. Zo'n klant zou wel wachten, als bij bereid was dit te betalen voor een uurtje cammen met mijn Kamila. Het blijft zo bizar.

"Dat was geen grap, hè?" vraag ik, een beetje verbaasd.

Ze schudt haar hoofd, en we lachen er samen om, maar de lichte spanning in de kamer blijft hangen. "Kan het wachten?" vraagt ze, maar ze leest mijn reactie nog voor ik iets zeg. Haar blik verzacht. "Nee, dus."

Ze draait zich om, loopt naar het bed en klapt haar laptop dicht. Het geluid van de laptop die sluit, klinkt als een definitieve beslissing. Ik zie hoe ze daarvoor nog snel een bericht typt naar haar 'klant', iets dat klinkt als ‘Sorry, er is iets tussen gekomen.’ Haar prioriteit is duidelijk. Voor dit moment ben ik belangrijker.

Het raakt me, dat gebaar. Een klein, maar betekenisvol moment. Ze koos voor mij. Net zoals ik eerder die dag voor haar had gekozen.

Ze doet haar maskertje volledig af, legt het naast zich, en zet zich op de rand van het bed. Ze klopt naast haar op het bed en kijkt me met een ondeugende glimlach aan. "Of blijf je liever voor me staan?" Tja, zoals ze er zo bijzit...

Ik kan het niet helpen om even te grijnzen. Ze weet precies hoe ze me moet plagen. De opwinding die Sophia soms overdag bij me opriep, stortte ik 's avonds vaak letterlijk uit over Kamila. Wat dat betreft, hadden we geen enkel probleem in onze relatie. Maar dit was anders. Dit ging niet om verlangen, maar om vertrouwen.

Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. Terwijl ik haar aankijk, zie ik hoe ze me observeert, zoekend naar mijn ernst. Ze ziet het. Mijn gezicht verraadt dat dit geen luchtig gesprek gaat worden. Haar glimlach vervaagt, en ze legt haar hand zacht op mijn knie. "Oké," zegt ze. "Vertel het me."

En ik weet dat ik op het juiste moment de juiste keuze heb gemaakt.

Ik begin met het vertellen dat ik Sophia gevraagd heb om het eiland voorlopig te verlaten. Kamila’s blik verandert onmiddellijk. Haar groene ogen verraden een mix van verbazing en, tot mijn spijt, een vleugje gekwetstheid. De stilte die volgt, lijkt eindeloos. Ik weet wat ze denkt – ik had dit eerst met haar moeten bespreken.

Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar ik ben haar net voor. "Ik zie dat je anders bent de laatste tijd," zeg ik, mijn stem zacht maar vastberaden. "Zeker sinds Sophia hier is. Jullie hebben het leuk samen, dat zie ik. Maar het voelt alsof de grenzen die er nu zijn... zwaar wegen."

Kamila's houding verandert subtiel. Ze knikt, al is het nauwelijks zichtbaar, alsof ze het met zichzelf aan het eens worden is.

"Ik hou van je," zeg ik, en ik voel hoe die woorden het gesprek verzachten. "En ik vertrouw je. Maar dit – wij – het is allemaal nog zo nieuw. Er is maar één ding dat telt, en dat is onze relatie. Daarom heb ik de keuze gemaakt om Sophia weg te sturen."

Ze kijkt me aan, haar blik iets milder. Maar haar stem blijft helder en direct. "Je had dit eerst met mij moeten bespreken, Lucas," zegt ze. Haar woorden zijn scherp, maar niet boos.

"Ik weet het," geef ik toe. "En je hebt gelijk."

Ze kijkt me een paar seconden aan voordat ze zacht knikt. "Maar," voegt ze eraan toe, "je hebt geen ongelijk. Dit is beter, denk ik. Al moet ik toegeven dat ik bijna... bijna had toegegeven aan de verleidingen rondom Sophia."

Ze glimlacht ondeugend en raakt mijn arm aan. "Een triootje bleef een leuk idee, en lekker waarschijnlijk," zegt ze met een speelse toon. Ze weet precies wat ze doet, en het werkt.

Ik grinnik, al voel ik ook opluchting door haar reactie. "Nou, dat gaat voorlopig dus niet gebeuren," zeg ik, haar ondeugendheid even weerspiegelend.

"Jammer," plaagt ze, maar ik zie de steun in haar ogen. Ze begrijpt het, ze begrijpt mij. En dat betekent meer dan ik haar ooit kan uitleggen.

Er is veel gebeurd in deze twee weken. Te veel, eigenlijk. De dagen leken voorbij te vliegen, en toch voelde alles intens en beladen. Vooral omdat Kamila en ik afzonderlijk onze momenten met Sophia hadden gehad. Dat was volgens mij waar het probleem lag – niet Sophia zelf, maar het effect dat haar aanwezigheid op ons had.

"Sophia is altijd welkom," zeg ik uiteindelijk, terwijl ik Kamila recht aankijk. "Maar ik denk dat we eerst de stabiliteit moeten terugvinden die we hadden toen we hier begonnen. Dat vertrouwen, die rust. Geen zorgen, geen afleiding. Alleen wij."

Kamila knikt weer, deze keer wat steviger. "Alleen wij," herhaalt ze zacht, bijna als een belofte. Ze schuift iets dichter naar me toe en legt haar hoofd tegen mijn schouder. Voor een moment is er niets anders dan haar geur, haar warmte, en het zachte ritme van haar ademhaling.

Dat was ten minste het idee.

Ik glimlach naar haar, voel hoe haar woorden me raken op een plek die ik niet vaak laat zien. “Ik zal je niet langer storen,” zeg ik, mijn stem zacht en oprecht.

Maar Kamila schudt meteen haar hoofd. “Je stoort me nooit,” zegt ze resoluut, haar ogen zoekend naar de mijne. Voor een moment is er alleen stilte tussen ons, gevuld met een zachte, tedere spanning. Dan buigt ze zich naar me toe, en we zoenen elkaar. Het is geen gehaaste kus, maar een intieme, zachte uitwisseling die meer zegt dan woorden ooit kunnen.

Ik ben degene die uiteindelijk loslaat, hoe moeilijk dat ook is. “Ga maar verder,” zeg ik, mijn hand kort langs haar wang glijdend. “Je werk is belangrijk, en ik wil je daar niet van afhouden.”

Ze twijfelt. Ik zie het aan de manier waarop haar ogen heen en weer flitsen, alsof ze een besluit probeert te nemen. Dan zucht ze zacht en schudt haar hoofd. “Dat kan echt wel wachten,” zegt ze, haar stem vastbesloten. “Ik wil dat je blijft.”

Ik kijk haar vragend aan, maar ze legt een hand op mijn knie. “Nu we het er toch over hebben... er is iets wat ik wil zeggen.”

Ik blijf zitten, nieuwsgierig en licht nerveus.

“Het is jouw openheid die me verliefd op je maakte,” zegt ze. Haar stem is warm, met een vleugje melancholie. “Hoe je met Elise omging, hoe je ruimte gaf, hoe je haar vertrouwde. Ik bewonderde dat, zelfs toen ik nog niet wist hoe moeilijk dat soms voor je was.”

Haar woorden raken me dieper dan ik had verwacht. “Dat wist ik niet,” zeg ik zacht.

Ze glimlacht, een beetje verlegen, maar vervolgt: “Ik denk vaak terug aan alles wat we samen hebben gedaan. De dingen die... nou ja, ‘normale’ stelletjes misschien niet zouden doen.” Ze grinnikt even. “Misschien is het omdat we dat de laatste tijd niet meer echt hebben gedaan, dat ik me soms anders gedraag. Niet dat het een vereiste is, maar het is... wennen.”

Ik kan niet anders dan glunderen. De manier waarop ze over ons praat, zo verliefd en eerlijk, maakt me warm vanbinnen. “Je hebt geen idee hoe goed het doet om dit te horen,” zeg ik.

Ze knijpt zacht in mijn knie en gaat verder: “Wat ik wil zeggen, is dat ik juist nadenk over hoe we dit soort dingen kunnen blijven doen samen. Experimenteren, grenzen verleggen, nieuwe dingen ontdekken.” Haar stem wordt zachter, intiemer. “En dat het tegenovergestelde gebeurde... dat was nooit mijn bedoeling.”

Ik kijk haar aan, mijn hand instinctief op die van haar gelegd. Ze zucht, alsof ze iets van zich af heeft gegooid, en voegt eraan toe: “Ik ben blij dat we eerst aan iets stevigs kunnen bouwen samen. Wetende wat er daarnaast nog meer mogelijk is.”

Ik trek haar zachtjes naar me toe en druk een kus op haar voorhoofd. “Dat klinkt perfect,” fluister ik.

Ze glimlacht tegen mijn borst. “En daarom hou ik van je,” zegt ze, haar stem bijna speels.

Ik weet op dat moment dat alles goed komt. Het vertrouwen dat we opbouwen, is sterker dan de twijfels die we soms voelen. Samen kunnen we alles aan.

Die avond praten Kamila en ik verder. Het gesprek gaat dieper dan anders. We praten over ons, over de toekomst, en hoe we ons leven hier willen invullen. Soms gaat het zelfs over de mensen met wie we dat zouden willen doen. In eerste instantie zijn het geen concrete plannen, maar wat voorzichtigere fantasieën die we uitwisselen, dromen die we nog niet met elkaar gedeeld hebben. Het voelt goed om het samen te bespreken, zonder druk, zonder verwachtingen. Onze stemmen zijn zacht, maar de woorden hangen zwaar in de lucht. Het idee van die toekomst, van wat we samen kunnen ontdekken, doet ons verlangen naar meer. De fantasieën vormen een band, een gezamenlijke verlangens, en ik kan niet anders dan merken hoe dat onze relatie verder versterkt.

Het gesprek is zo intens, zo geladen, dat er al snel een uur voorbijgaat zonder dat we het merken. De spanning die we samen creëren, bouwt zich langzaam op. Alles voelt op dit moment zo precies goed, als het moment waarop de zon ondergaat en de lucht zich vult met kleuren die alleen op dat specifieke moment te zien zijn.

Die nacht kruipen we lekker tegen elkaar aan. De warmte tussen ons groeit, en de aanrakingen die volgen zijn vanzelfsprekend. Toch is er een moment waarop ik even iets anders hoop. Als Sophia ons welterusten komt wensen, nadat ik nu ook Kamila verteld heb dat ze weg zal gaan, kijk ik Kamila aan. Een gedachte komt op, een fantasie die weer even tot leven komt. Zou er alsnog een triootje kunnen komen? We kijken elkaar verwachtingsvol aan, maar beide twijfelen we. Het idee hangt in de lucht, maar niemand durft het voor te stellen. Het voelt te kwetsbaar, te… complex, na alles wat er is gebeurd.

Kamila glimlacht, een zachte belofte die haar ogen doet oplichten. "De volgende keer," zegt ze met een ondeugende blik in haar ogen, "zal ik het goed maken." Haar woorden zijn een belofte, een belofte die ik met veel verlangen opvang. Ze weet wat ik wil, en ik weet dat we altijd de ruimte voor elkaar zullen blijven vinden.

De rest van de nacht verloopt anders, maar op een manier die alles intens maakt. Kamila en ik bedreven de liefde bijna een uur lang. Het was een perfecte mix van passie en rauwheid. Elke aanraking, elke beweging, was doordrenkt van verlangens en liefde, alsof we elkaar steeds weer opnieuw ontdekten. Zelfs nu we de grenzen van onze relatie herdefiniëren, voelt alles nog steeds zo puur, zo intens. Sophia zou ons wel gehoord hebben, maar dat maakt niet uit. Op dit moment is het alleen Kamila en ik. Het is zoals het altijd zou moeten zijn.

De volgende dag nemen we afscheid van Sophia. We brengen haar naar de boot, en het afscheid voelt toch anders dan ik had verwacht. Er ligt iets positiefs in de lucht. Misschien is het de geruststelling dat we samen een stap verder zijn gekomen, dat we sterker zijn geworden door dit alles. Ik zie de onmiskenbare tekens van groei in Kamila’s ogen. We hebben samen iets nieuws opgebouwd.

Het kaartje voor de boot was snel geregeld, maar het voelde symbolisch. Toen we afscheid namen, had ik het gevoel dat alles achter ons lag, dat de oude twijfels, de oude onzekerheden, eindelijk verdwenen waren. Zoals ik en Elise ooit Kamila hadden weggebracht bij de boot, zo brengen Kamila en ik nu Sophia weg. De symboliek van dat moment was niet verloren. Maar dit keer was alles anders. Beter.

We draaien ons om en hand in hand lopen we terug naar ons huisje, naar ons leven dat nu zoveel duidelijker aanvoelt. De tocht terug naar ons huisje, de stilte tussen ons, is alles wat we op dat moment nodig hebben. We hebben elkaar gevonden, en we weten dat dit ons nieuwe begin is. Daar hadden we uiteindelijk toch nog een ander voor nodig gehad.

De komst, en het vertrek, van Sophia heeft een positieve indruk achtergelaten op onze relatie. Het was als een keerpunt, een moment waarop we echt samen naar de toekomst kunnen kijken, zonder de angst voor het onbekende die voorheen zo zwaar op ons lag.

Kamila en ik hebben geleerd om onszelf opnieuw te vinden, samen, als partners in alles – liefde, verlangens, en nu, ook in het accepteren van de complexiteit die bij ons hoort. Onze relatie is sterker dan ooit.

-