De zomer op Ameland had iets magisch. De dagen waren lang en loom, de lucht doordrongen van de geur van zout en warme aarde. De stranden nog steeds rustig, ondanks dat er meer toeristen waren. Besef van tijd bestond bijna niet op deze dagen. Alles verliep in een natuurlijk ritme. Alsof het eiland toch niks beter te doen had, en de mensen op het eiland ook niet. Dagen vlogen voorbij vol geluk. Ik en Kamila waren samen en konden bouwen aan wat we waren en wilden worden. De liefde zorgde ervoor dat deze zomer nog magischer was dan de voorgaande zomers.

In de winkel heerste een weldadige rust; de toeristen liepen op hun gemak langs de rekken, bladerden door de wijnen en sterke dranken, en maakten hier en daar een praatje. Maar de drukte van het seizoen bleef uit. Dit was de tijd van de echte eilandbewoners, van momenten die niet werden gevuld met werk maar met wachten op de avond. Toeristen waren op de een of andere manier altijd nog vluchtig. Zelfs hier. Maar de echte eilanders, mits ze hun vakantie niet elders doorbrengen, deden alles op het gemak. We lachten op toeristen met hun haast.

De avonden waren lang en warm, precies zoals de zomer hoort te zijn. Zelden was het hier echt heet. De zon kroop langzaam onder de horizon, haar licht zacht en goud, terwijl het eiland in een rustige gloed werd gehuld. Niet te heet, nooit te druk – het leek alsof de zomer zelf ons een moment van adempauze gunde.

Met de vakantie teruggekeerd, zochten Eke en de andere refo-jongeren weer hun toevlucht in de winkel. Ze kwamen zoals altijd in het vaste groepje, lacherig en luid, een mengeling van nieuwsgierigheid en bravoure met vals zelfvertrouwen. Totdat iemand hun kant opkeek. Dan vielen ze allemaal meteen stil. Ook als ze mij zagen, hielden de meesten zich wat meer koest. Eke het minst. Voor hen was dit geen drankwinkel; het was een soort vreemde, sociale arena, een plek waar ze zichzelf mochten zijn, ook al balanceerden ze op de grens van hun geloof en de verlokkingen van de wereld daarbuiten. Een slijterij lijkt niet de juiste plek. Sterker nog, dat was het ook niet. Toch vertrouwden hun ouders mij wel met deze jongeren. Ze krijgen ook geen druppel. Hier konden ze gewoon even ontsnappen. Een beetje hangen. Meer was het niet. Eke stelde nog wel oprecht wat vragen aan mij, Rens en Adil lazen vaak uit verveling de etiketten, en de rest lacht om hun Frans, Spaans en Duits op de wijnflessen. Engels ging ze nog redelijk af.

Soms was Kamila er al. Soms hadden we net 'overlegd' in mijn kantoortje en zat haar jurkje nog scheef, of glommen haar lippen van mijn zaad, voordat we vergezeld worden. Ik zou haar koelbloedig kunnen noemen, zoals ze kon doen alsof ze het braafste meisje op aarde was. Godzijdank was ze dat niet. Soms bleef Kamila even hangen, soms ging ze dan alsnog naar huis om zich op te frissen. De meiden en jongens werden nog stiller als zij er was. Pure bewondering. Rens had wel eens gezegd hoe het mij gelukt was? Eerst iemand zo knap als Elise, en nu iemand zo knap als Kamila? Het was een goeie vraag. En ik wist ongeveer het antwoord. Maar om hem dat afgelopen jaar te vertellen, ging me wat ver. En ik zou hem ook nooit aanraden dezelfde weg te bewandelen. De meiden keken tegen Kamila op. Met name Sanne en Willemijn. Eke kende Kamila al wat beter. Die waren oprecht vriendinnen geworden. Ondanks wat er speelde op de achtergronden.

Tja, Eke... Ze straalde iets uit dat me altijd weer deed stoppen met wat ik aan het doen was. Haar aanwezigheid vulde de ruimte met een ongrijpbare spanning, alsof de lucht tussen ons net wat zwaarder werd. Haar blik ving de mijne, soms vluchtig, soms iets langer dan nodig. Het was een spel dat we beiden leken te begrijpen zonder er ooit woorden aan te geven. Kamila wist dit. Soms kneep ze even in de hand, en gaf ze me een knipoog. Ze begreep het. Maar zo herinnerde ze me eraan dat de tijd nog niet rijp was voor meer dan wat blikken en blozen. Dus dacht ik ook nooit verder over Eke. Ik had immers Kamila.

De winkel vulde zich een keer op een warme namiddag met het zachte geroezemoes van de laatste klanten en het gezoem van de ventilatoren aan het plafond. Eke stond vlak bij de kassa, nonchalant leunend tegen een schap. Haar ogen volgden mijn bewegingen met een intensiteit die ze niet eens leek te proberen te verbergen. Terwijl ik enkele flessen wijn uitstalde, voelde ik haar blik als een warme, tastbare aanwezigheid. Ze speelde achteloos met de rits van haar vest, haar vingers subtiel glijdend over het metaal. Haar vest zat los. Het was immers zomer. Maar ze bleef een refo. Haar lippen krulden zich in een bijna onmerkbare glimlach toen onze blikken elkaar even kruisten.

Kamila verscheen niet veel later vanuit het magazijn, haar verschijning even moeiteloos als altijd. Haar donkerrode blouse danste zachtjes rond haar heupen terwijl ze op ons af liep. Ze glimlachte naar me, een blik vol vertrouwen en licht amusement, alsof ze instinctief wist wat er zich in de ruimte afspeelde. Deze keer had ze me geholpen met wat administratie. Dus ze wist dat er nog opgebouwde opwinding in mij zat. Toen ze bij me kwam staan, boog ze zich iets naar voren om me een kus te geven – een lichte, maar lang genoeg om haar geur van vanille en iets zoets achter te laten.

"Alles loopt goed hier?" vroeg ze luchtig, haar blik kort naar Eke glijdend. Er lag iets in haar stem, een subtiele ondertoon die alleen ik leek op te merken.

"Perfect," antwoordde ik, mijn stem kalm, al voelde ik de spanning tussen ons drieën zich ophopen.

Kamila richtte zich tot Eke, haar houding ontspannen maar zelfverzekerd. "Leuk om je weer te zien, Eke. Alles goed? Binnenkort maar weer afspreken." Haar toon was vriendelijk, maar haar ogen hielden een zekere scherpte vast, alsof ze haar aanwezigheid zorgvuldig inschatte. Het was voor hun doen even geleden dat ze wat gedaan hadden.

Eke knikte, haar gebruikelijke bravoure leek heel even te wankelen. "Ja, prima. Gewoon even langs om hallo te zeggen." Haar blik gleed kort naar mij, een beweging zo vluchtig dat het bijna onopgemerkt bleef, maar Kamila zag het ook.

"Mooi zo," zei Kamila, haar glimlach vriendelijk maar resoluut. Ze draaide zich weer naar mij, legde even haar hand op mijn onderarm, en zei: "Ik ga nog even snel boodschappen doen. Zie ik je straks thuis?"

Ik knikte. "Zeker."

Met een laatste blik op Eke – een die zowel uitnodigend als afgrenzend leek – draaide Kamila zich om en liep naar de uitgang. IK was verplicht Kamila na te kijken, haar heupen licht wiegend haar bloesje zwierend zoals haar lange, rode haren. Dan vergat ik bijna dat Eke er stond. Die Kamila... De stilte die ze achterliet, voelde bijna voelbaar. Eke rechtte haar rug, haar eerdere bravoure leek weer terug te keren, maar het moment dat ze tussen ons drieën had gedeeld, hing nog in de lucht. Eke keek me dan vriendelijk aan, maar zag ook de pijn in haar ogen. Ja, ze vond het aan de ene kant pijnlijk om te constateren hoe verliefd ik en Kamila op elkaar waren. Dat terwijl ze echte liefde zeker zou steunen.

De spanning hing dan in de lucht, onuitgesproken maar voelbaar, alsof we beiden wisten dat de grens tussen de ons bekende wereld en iets totaal anders slechts een stap verwijderd was. Zou Eke deel willen uitmaken van die andere wereld, die ik een paar keer betreden had? Zou ze het gewende leven kunnen opgeven? Niks zou meer hetzelfde zijn.

Zoals ze soms naar me keek, naar m'n lippen bijvoorbeeld, alsof ze die nog steeds kon voelen als ze terugdacht aan onze zoen. Het liet me slikken. Eke was braaf, maar had ook iets sensueels over haar heen gekregen. Kleine bewegingen door heel haar lichaam, van top tot teen, lieten mij altijd weer denken dat ze zoveel meer gewild had. En waarschijnlijk nog steeds. Kamila leek dit ook te weten. Maar Eke bespelen, is niet wat Kamila zou doen. Het was ten slotte Elise niet! En dus bleven we daar, gevangen in dat moment van twijfel en verlangen, met de zomer als onze zwijgende getuige. En eerlijk gezegd, vond ik dat ook wel prima.

De zomer met Kamila voelde als een langgerekte droom, een seizoen waarin de dagen in elkaar vloeiden zonder dat je echt doorhad hoe snel de tijd ging. Onze uitstapjes naar het strand waren een vast ritueel geworden, en het was bijna onmogelijk om niet trots te zijn wanneer ik haar naast me zag lopen. In haar bikini, altijd perfect passend bij haar onmiskenbare flair, trok ze ongegeneerd blikken van bewondering – mannen, vrouwen, iedereen die toevallig langs kwam. Het leek haar niets te deren; ze genoot van de aandacht zonder er iets mee te doen. En ik? Ik genoot van haar. De stof van haar bikini, meestal eenvoudig wit of zwart, leek haar huid net te strelen, de lijnen accentuerend die de aandacht trokken van iedereen die voorbij kwam. Haar borsten altijd net iets meer dan natuurlijk tegen elkaar en omhoog gedrukt. Haar heupen wiegden moeiteloos op het ritme van haar stappen, en het glinsteren van zweetdruppels op haar schouders maakte het beeld haast onverdraaglijk perfect. Het was dan moeilijk om niet opgewonden te raken, ook al werden we omringd door tal van mensen. Ook hier wist ze wel wat ze met me deed. Hier speelde ze wel een spel. Met mij. En ik speelde gretig mee. Dit was eigenlijk al een soort voorspel. Heel de dag was voorspel, totdat we eindelijk weer een keer seks hadden. En was de seks voorbij, begon het voorspel van verleiding en opwinding weer, zodra ik haar maar zag.

Die zwoele avonden waren voor ons. Terwijl de lucht zwaarder werd van de warmte die de zon had achtergelaten, voelde onze wereld klein en intiem aan. We kookten samen, lachten om de kleinste dingen, en eindigden steevast in de slaapkamer. De seks was intens, een combinatie van rauwe passie en een diepe connectie die steeds sterker leek te worden. Het was alsof de zomer ons beide uitnodigde om de tijd te nemen, niet te haasten, maar alles te voelen, elke aanraking, elke kus. De lucht in de slaapkamer leek dan nog zwaarder te worden zodra we elkaar raakten. Haar vingers gleden over mijn borst, langzaam, alsof ze elk stukje van mij wilde claimen. Onze lichamen vonden elkaar, onze ademhaling versmolt met de zwoele warmte van de avond, en de wereld buiten verdween. Kamila's wet was nog steeds iets waar ze me regelmatig aan herinnerde. Door die gewoon uit te voeren. Al moet ik zeggen dat het ook leek te wennen. In positieve manier. Soms deden we elkaar wel drie keer op een dag naar hoogtepunt brengen. Dan hield ik het die derde keer al sowieso langer vol. Zodra ze ook maar het idee kreeg dat ik een vermoeiende dag had gehad, kwam de meest zorgzame Kamila naar boven. Dan stond het eten klaar, zette ze koffie voordat ik erom vroeg, ging ze mee douchen om mij te wassen, wat steevast eindigde met haar ingesopte handen om mijn lul, om mij vervolgens in bed echt uitgebreid klaar te pijpen. Met alle rust en geduld die de zomer ons gaf. En op mijn beurt wist ze me altijd uit te lokken met zachte, lichte aanrakingen. Mijn handen werden dan al snel effectief ingezet, glijdend over haar goddelijke rondingen en tussen haar benen. Happend naar elkaar gunden we elkaar alles wat we van de ander verlangden. Met of zonder penetratie. Soms alleen handen. Soms alleen monden. Vaak alle drie. En dan niet eens voor de camera. Het was gewoon fantastisch. Niks aan haar verveelde me. Niks kwam ik tekort. Ik hoefde helemaal niet te denken aan hoe het zou zijn met een ander, of dat zij behoefte zou hebben aan een ander. Die kans gaven we elkaar gewoon niet.

Onze balans was eindelijk gevonden, tussen de winkel, de stranden, en ons samenzijn. Kamila werkte nog steeds aan haar video’s, chatte met haar ‘klanten’ en leek het moeiteloos te combineren met onze tijd samen. Soms betrapte ik mezelf op het staren naar haar terwijl ze achter haar laptop zat, haar vingers over het toetsenbord glijdend met een doelgerichte gratie. Soms deed ze dit vanaf de keukentafel, of zat ze gewoon op de bank, waar ik dan bijzat. Het was normaal geworden. Wanneer ze voor de camera zat, leek ze te transformeren. Haar bewegingen werden gecontroleerd, bijna verleidend, alsof elke stap en elke blik ontworpen waren om te prikkelen. Wanneer ze me aankeek, wist ik dat ik meer dan toeschouwer was; ik was haar inspiratie. Dit gold voor haar expliciete content, maar net zo goed voor haar 'normale' socials waar ze pronkte met haar schoonheid, en nog steeds een bescheiden bekendheid wierf.

Mijn rol in haar carrière was weer bescheiden, maar ook daarin was een zekere routine ontstaan. Wanneer ze inspiratie nodig had, riep ze me erbij. Mijn bijdrage? Meestal eenvoudig en direct. Ze liet me vaak lachen met haar nonchalante opmerkingen terwijl ze zich voor de camera voorbereidde, alsof het allemaal vanzelf ging. Maar als ze vooroverboog en me met die twinkel in haar ogen aankeek, wist ik wat ze wilde. En voordat ik het doorhad, was ze op haar knieën, of lag ze op haar buik op bed voor haar laptop, ik ernaast op mijn knieën buitenbeeld, op één onderdeel na. Die filmpjes vond ik het leukst om aan bij te dragen, natuurlijk. Mijn harde lul was haar canvas, zoals zij dat speels noemde. Het was haar wereld, haar passie, en ik was er onderdeel van, zonder dat het ooit voelde alsof ik iets moest doen. Dit was ook altijd iets extra's naast de seks die we al hadden. Momenteel wilde ze alleen pijpen voor de camera. Prima, toch? Daarna gingen we verder. 'Kamila's wet'...

Het was wel even wennen, wetende dat er soms wel honderd man meekeken. Ze speelde met de spanning, haar vingers langzaam over mijn broek strijkend voordat ze die losmaakte. Haar ogen zochten die van mij terwijl ze op haar knieën gleed, een ondeugende glimlach op haar lippen. Ik voelde haar adem, warm en ritmisch, voordat ze me helemaal naar haar hand zette. Zo nu en dan keek ze dan even naar haar laptop, waarop ze zichzelf ook kon zien. Dan veranderde ze soms haar houding, of stopte ze even om op een chat te reageren, als ze die grappig of gevat vond. Ze was zich enorm bewust van hoe ze eruit moest zien. Zeker nu ze het zonder maskertje deed. Vaak droeg ze wel lingerie, of een corset. Iets met stijl. En dan stond ik daar als toeschouwer en als deelnemer. Hoe ze dan bezig was, even in een andere wereld, vond ik ook iets magisch hebben. En hoe ze dan heerlijk slobberde op mijn keiharde pik was natuurlijk de bonus. Wat een leven...

Die zomer was ons canvas, gevuld met kleuren van vrijheid, sensualiteit, en een liefde die zich steeds verder verdiepten. Die zomer schilderden we samen een beeld van pure passie, elke aanraking een penseelstreek, elke kreun een kleur die ons leven vulde met een intensiteit die me nog steeds duizelde. Het voelde alsof niets ons kon raken – een perfecte illusie, misschien, maar één waar ik me graag aan overgaf. Terwijl het leven in de echte wereld pas echt een truc was geworden. Men wist niets over ons.

De zomer bracht niet alleen warmte en lange dagen, maar ook een bijzondere dynamiek in onze vriendengroep op Ameland. Kamila en ik waren inmiddels een bekend gezicht in de kerk. Waar we in het begin nog argwanend werden aangekeken – een stel dat duidelijk niet volledig in het keurslijf van de gemeenschap paste – leek dat nu langzaam te vervagen. Wellicht dat iemand zich wel afvroeg waarom we samenwoonden zonder eerst te trouwen, maar niemand die het echt vroeg. We waren een normaal stel om te zien, ogenschijnlijk onopvallend. En daarnaast hielpen we ook wel eens. Niet alleen op de jongerenavonden. Kamila wist zich altijd charmant en elegant te presenteren, precies genoeg om iedereen op hun gemak te stellen, maar zonder ooit te veel prijs te geven. Kamila’s glimlach was altijd net genoeg: warm, beleefd, maar met een mysterieuze ondertoon die je deed afvragen wat er schuilging achter die groene ogen. Haar jurken, bescheiden maar met een elegante pasvorm, leken precies gemaakt om te laten zien hoe mooi ingetogenheid kon zijn. Kleding was natuurlijk een dingetje in de reformatorische kerk. Doordeweeks werd een spijkerbroek nog wel getolereerd, al hielden de meeste zich aan de strenge kledingvoorschriften. Zeker op zondag. Jurkjes en rokjes voor de dames. Soms erg kort. De benen dan wel in leggings, maar ook dat was verleidelijk. Het had altijd iets hypocriets. Weinig bloot, maar de kleding benadrukt juist de natuurlijke vormen die bij de jonge meiden daardoor extra tot de verbeelding sprak. De hare, vaak lang, altijd netjes in een staart, vlecht of los over de schouders. Een haarband, clip of klem hield het stijlvol bij elkaar. De halzen soms verleidelijk bloot. Kamila viel dan altijd op. Wel een jurk, maar wat langer met de kuiten bloot. Haar lange, rode haar altijd los over haar schouders. In de zomer mochten armen en benen wel wat meer bloot hebben. Het kon snikheet zijn in de kerk. Kamila deed het af met dunne bandjes over haar slanke schouders. Verleidelijk, maar volgens de regels. Ik denk dat haar schoonheid op de een of andere manier ook bijdroeg aan haar acceptatie. Ook hier hypocrisie. En daar deed ik lekker aan mee. Als er een stel hypocriet was, waren wij het wel, ten slotte.

Kamila's band met Eke, Sanne en Willemijn werd sterker. De vier 'vrouwen' gingen regelmatig samen op stap, een uitstapje naar het strand of een avondje in het café. Ook na de dienst stonden ze daar als vier opgewonden tienermeiden met elkaar te kletsen. Het was geruststellend om te weten dat ik me geen zorgen hoefde te maken over Kamila’s discretie. Ons leven en werk waren veilige onderwerpen tussen ons tweeën en bleven dat ook. Toch merkte ik aan kleine opmerkingen van Kamila dat haar tijd met de meiden soms meer spanning bracht dan ik misschien besefte. Eke, bijvoorbeeld, was niet zomaar een vriendin. Eke’s lach klonk harder dan die van de anderen wanneer Kamila een grapje maakte, haar blik lingerend op Kamila’s gezicht alsof ze iets probeerde te ontrafelen. Soms leek het alsof hun schouders elkaar net iets te vaak raakten, een vluchtig moment dat ik maar al te goed herkende. Ze waren gewoon close. En Eke keek enorm tegen Kamila op. Willemijn en Sanne net zo goed, maar die hadden voor elkaar. Dus had Eke Kamila. Zoals ze voorheen Elise als vriendin had. Maar waar Elise ook hier een spelletje wilde spelen, hield Kamila al dat soort verleidingen onder controle. Wat we hadden, mochten we niet op het spel zetten. Niet onze relatie. Niet onze vriendschappen. Al was Eke natuurlijk wel een geval apart geworden.

Ook ik was nog steeds erg close met Eke. Ze had me alles vergeven waarin ik haar ooit had teleurgesteld. Eke had me meerdere keren gevraagd of we eens konden afspreken, “om te praten.” Haar verzoeken klonken oprecht, maar ik voelde de lading die erin verborgen zat. Ze kwam vaker alleen naar de winkel, haar aanwezigheid altijd net iets te lang om zomaar toevallig te zijn. Eke’s stem was laag wanneer ze me aansprak, haar woorden net iets trager uitgesproken dan normaal. Haar vingers gleden over de rand van de toonbank terwijl ze zich naar me toe boog, haar glimlach net zo onschuldig als haar blik uitdagend. Het voelde alsof ze in de winkel bleef hangen, wachtend op een uitnodiging die ik niet zeker wist of ik wilde geven. Ik besprak dit soort dingen open met Kamila. Haar reactie was altijd even kalm als veelzeggend. Ze wist wat er speelde, maar drukte me op het hart dat de tijd nog niet rijp was. Het was duidelijk hoe we over een 'open'-relatie dachten. Ook daar waren we eerlijk in. Geen taboe dus! Maar niet nu. Toch groeide bij ons allebei het idee dat, als we ooit iemand bij onze relatie zouden betrekken, het waarschijnlijk iemand uit deze jongerenkring zou zijn. Dan leek Eke me de eerste kandidaat, al was het nooit meer dan logisch dat zij hier zo maar mee akkoord zou gaan. Hun onschuldige charme, gekoppeld aan een sluimerend verlangen, had iets onweerstaanbaars. Zo zagen ik en Kamila hen ook.

Sophia hield ondertussen contact. Haar berichten kwamen regelmatig, aan ons allebei. Sophia’s berichten waren zoals zij: direct, verleidelijk, met precies de juiste woorden om me aan haar te laten denken. Haar naam alleen al riep beelden op van haar gouden haren die over haar schouders vielen, de geur van zomer en de manier waarop ze lachte terwijl ze haar glas kon heffen. Het was die vrijheid, die speelsheid die ik niet kon vergeten. Het was vreemd hoe haar vertrek haar alleen maar meer in onze gedachten had geworteld. Ze wilde weer een keer afspreken met de 'oude' vriendengroep. Kamila was uitgenodigd, ik niet. Dat begreep ik, maar Kamila besloot om die reden niet te gaan. Haar loyaliteit ontroerde me, hoewel ik wist dat ze die beslissing niet alleen voor mij nam. Misschien was het omdat Sophia tegenwoordig een grens vertegenwoordigde – een herinnering aan een tijd van losbandigheid en vrijheid die nu iets gestructureerder en exclusiever was geworden.

Toch kon ik niet ontkennen dat het idee van een samenzijn met de oude groep me bleef aantrekken. Elise... Zou zij daar zijn? Of Mussa? Het waren gedachten die me overdag in de winkel konden overvallen en ’s avonds met Kamila werden gedeeld, vaak in een mengeling van verlangen en weemoed. Elise had een manier om aanwezig te zijn, zelfs in haar afwezigheid. Haar stem leek nog door de winkel te echoën als ik alleen was, haar lach net zo licht en warm als de zomeravonden die we samen hadden gedeeld. Soms rook ik nog de citrusachtige parfum die ze wel eens droeg, alsof ze me zachtjes aanraakte vanuit een andere tijd. Deze zomer bracht ons dichter bij elkaar, maar liet ook zien dat de schaduw van ons verleden nooit ver weg was. En ergens, diep van binnen, wist ik dat de vraag niet was óf het verleden ons zou inhalen, maar wanneer. De schaduw van ons verleden was geen afstandelijk spook, maar een levend, ademend iets dat zich om ons heen bewoog. Het voelde alsof de tijd zelf, met al zijn verleidingen en fouten, wachtte op het juiste moment om ons opnieuw te verleiden.

Naarmate de zomer zijn einde naderde, begon Eke's aanwezigheid steeds meer aan betekenis te winnen. Haar aanwezigheid begon meer dan ooit mijn gedachten te vullen. Ze had de gewoonte haar vingers langs de rand van haar rok te laten glijden terwijl ze sprak, alsof ze zich onbewust afvroeg of haar kleding netjes zat. Wanneer ze me aankeek, hield haar blik net iets te lang aan, haar lippen licht gespreid, alsof ze op het punt stond iets te zeggen maar zich bedacht. Die blik, die nooit dwingend was maar altijd aanwezig, liet een lichte spanning achter, alsof ze zelf niet begreep wat ze wilde. Het was alsof ze zichzelf een doel had gesteld, een onuitgesproken missie die ze voor het einde van de zomer wilde volbrengen. Wat dat precies was, bleef in het midden, maar haar toenemende interesse in mij, in ons, was onmiskenbaar. Het was een nieuwsgierigheid die zowel oprechte vriendschap als iets subtielers kon betekenen. En hoewel Kamila en ik er nooit te veel woorden aan gaven, hing er altijd een stille vraag in de lucht: waar ging dit heen?

Kamila leek haar eigen gedachten hierover steeds meer te delen. Ze vroeg me vaker, vrijer zelfs, naar mijn gevoelens voor Eke. "Wat denk je dat ze van je wil?" vroeg Kamila ineens, terwijl ze met een vinger langs mijn kaaklijn streek. "Ze kijkt naar je alsof ze een geheim met je deelt." Haar stem was zacht, bijna fluisterend, en ik wist dat ze doelde op de momenten dat Eke’s ogen, helder en vol tegenstrijdigheid, de mijne vonden. "Vind je dat spannend?" voegde Kamila eraan toe, een speelse glimlach om haar lippen terwijl ze zich over me heen boog. Ze leek mijn antwoord al te weten, maar wilde het uit mijn mond horen. “Maar echt,” benadrukte ze dan, alsof ze voorbij de oppervlakte van mijn antwoorden wilde kijken. Ze wist het antwoord eigenlijk wel. Eke had in korte tijd een plek in mijn hart veroverd. Ze was niet zomaar iemand die in mijn leven zweefde. Ze was een vriendin. Maar niet zomaar een vriendin. Ze was iemand die ik serieus nam, iemand die ik respecteerde, boven alles. Haar geloof, haar waarden, haar grenzen - ze waren heilig voor haar, en daardoor ook voor mij.

Kamila deelde dat respect. Natuurlijk deed ze dat. Kamila's brede blik en open hart hadden altijd ruimte voor anderen. Maar er was iets in haar houding dat langzaam veranderde. Tegen het einde van de zomer leek Kamila minder weerstand te voelen tegenover de groeiende rol die Eke in ons leven speelde. Er was iets in de manier waarop Eke zich bewoog dat niet alleen mijn aandacht trok, maar ook die van Kamila. Als Eke haar haar losjes over één schouder gooide en het elastiekje om haar pols draaide, zag ik Kamila’s blik naar haar glijden. Ze deelde mijn fascinatie, dat wist ik zeker. Toen Eke haar blouse rechtstreek en het zachte reliëf van haar sleutelbeen zichtbaar werd, leek de lucht in de kamer altijd een fractie zwaarder. Het was geen jaloezie, maar een gedeeld verlangen dat onuitgesproken bleef. Ze mocht haar, dat wist ik. Zeer zelfs. Niet alleen als een vriendin voor mij, maar ook als een individu. Een jonge vrouw die het waard was om iets bijzonders te ervaren.

Het was een subtiele verschuiving die ik niet direct kon plaatsen, maar die duidelijk werd in onze gesprekken. We hadden het vaker over experimenteren, een onderwerp dat sinds het vertrek van Elise naar de achtergrond was verdwenen. Die gesprekken waren nooit los van Eke, al spraken we haar naam niet hardop uit in die context. Het bleef voorzichtig, grensverkennend. Een verademing, vond ik, dat we er vrij over konden praten zonder de druk van het concreet maken ervan. Toch kon ik niet ontkennen dat mijn gedachten vaker afdwaalden dan ik wilde toegeven. Ik zag Eke in details: hoe haar jurk tegen haar huid plakte als ze in de warme zon stond, hoe haar vingers nerveus aan de rand van haar mouw trokken wanneer ze sprak. Zelfs haar geur – een zachte, frisse mix van zeep en zomerbloemen – bleef in mijn gedachten hangen. Ik vroeg me af of Kamila hetzelfde voelde. Het leek alsof we haar aanwezigheid allebei met een andere intensiteit registreerden, maarnog altijd zonder het hardop te zeggen.

Eke was echter geen willekeurige gedachte. Als zij al een 'experiment' zou worden, dan zou het een explosief experiment zijn. De gevolgen zouden aanzienlijk kunnen zijn, zowel voor haar als voor ons. Het was een besef dat ons uiterst behoedzaam maakte. Er was geen ruimte voor fouten, geen marge voor misverstanden. Toch voelde het vrij om met Kamila te praten over de sluimerende mogelijkheid. Een mogelijkheid die grensde aan fantasie, maar nooit de drempel overging naar concrete plannen.

En zo bleef Eke hangen in een delicate balans. Een bron van onschuldige vriendschap, van wederzijds respect. Maar ook een onmiskenbare aanwezigheid in onze gedachten, een constante herinnering aan wat zou kunnen zijn. Niet nu, niet zomaar. Maar misschien, ooit. Misschien was het haar onschuld die ons beiden het meeste aantrok. Het idee dat zij de grens was die we nooit zomaar konden overschrijden, maakte de gedachte alleen maar verleidelijker. Als wij ooit zouden toegeven, wist ik zeker dat het niet zomaar zou zijn. Het zou onherroepelijk en allesverslindend voelen. Maar dat was een grens waarover we nog niet spraken – alleen in de stiltes tussen onze woorden voelde ik dat Kamila dezelfde gedachten had.

Eke was echter niet de enige waar we het wel eens over hadden, betreft de jongeren van het eiland en de tijden van experimentatie en verrijking. Adil kwam onverwacht in ons gesprek naar voren, eigenlijk maar een enkele keer. Maar des al niet te min met een behoorlijke impact, zou later blijken. Het begon met een herinnering, een gesprek waarin Kamila en ik ons afvroegen hoe haar oude vriendengroep weer samen was gekomen. Want ze hadden met z'n allen toch nog afgesproken die zomer. Weer een weekendje. Elise was er geweest. Mussa ook. Wij niet. Kamila vertelde het alsof het niets bijzonders was, alsof ze allang vrede had met dat verleden. Maar voor mij riep het iets anders op - een oude, diepe lust die ik nauwelijks kon verklaren, laat staan onderdrukken.

Ik dacht terug aan die beelden van Elise en Mussa. Beelden die nog steeds op mijn netvlies stonden gebrand, bewaard door mij alsof ze een verboden schat waren. Elise, lekker en frivool, blank en wat verwend, tegenover Mussa, groot, donker en zelfverzekerd, maar ook zo verliefd op haar. Het was alsof ik die beelden weer opnieuw beleefde. Die momenten hebben echt een onuitwisbare indruk achtergelaten. Als ik mijn ogen sluit, zie ik het niet alleen, maar ervaar ik het weer alsof ik erbij ben. Zelfs als is het al meer dan een jaar geleden dat ik Elise 'betrapte' met Jeff en Mussa. En Mussa's verjaardag kwam er straks ook weer aan. Zou Elise gaan? Wat zou haar cadeau dit jaar zijn? Of was het mijn cadeau aan hem geweest?

Met name dat moment in die kleedkamer van die sportschool... Niemand die verder wist wat zich daar afspeelde. Maar ik was erbij. Ik had het gezien en beleefd hoe niet ik, maar een andere jongen mijn toenmalige vriendin de beurt van haar leven gaf met alles wat er fout en lekker aan was. Ik hoor haar nog. Ik zie haar nog. Elise op haar mooist, vond ik nog steeds. Elise’s huid glansde in het zachte licht, haar lange, bruine haren chaotisch verspreid over haar schouders, plakkend van het zweet en de inspanning. Die choker om haar nek. Verder helemaal naakt. Ze straalde een soort speelse overgave uit, alsof ze zich volledig bewust was van het effect dat ze op hem had. Met haar handen tegen de muur, en later haar gezicht. Nog geen meter van waar ik stond. En Mussa... zijn donkere huid leek bijna te glinsteren, gespannen over krachtige spieren. Zijn handen waren groot, stevig, en donker de manier waarop hij haar vastgreep bij haar heupen - zacht, maar onverbiddelijk - was iets dat ik niet kon vergeten. Die enorme, glanzend zwarte paal van hem die zo maar in en uit haar schoof. Het contrast tussen hen was zo visueel intens dat het haast een schilderij had kunnen zijn, een taboe dat zich had geopenbaard in pure, rauwe erotiek.

Het verhaal was bijna stereotiep, misschien zelfs fout. Een cliché van een blank meisje dat zich overgeeft aan de gespierde, zwarte man. Maar er zat natuurlijk veel meer achter. Zoals het feit dat we wisten wat hij voor Elise voelde. Dat bepaalde hoe hij met mijn cadeautje omging... Maar dat viel moeilijk uit te leggen aan wie daar niet bij was. Dan bleef alleen het cliché staan.

Kamila en ik hadden er wel eens over gesproken hoe oppervlakkig en problematisch dat beeld eigenlijk was. Zelfs racistisch, hadden we geconstateerd. Maar het was ook een taboe dat mijn lust voedde, een fantasie die me keer op keer in zijn greep hield. Nog steeds. Al hield ik het wel voor me. Ook hier was Kamila anders dan Elise. ‘Het is zo voorspelbaar, eigenlijk,’ had Kamila gezegd, haar stem een mix van fascinatie en afkeuring. ‘Maar dat maakt het juist zo verleidelijk, toch? Het contrast, het stereotype… het is fout, maar tegelijkertijd onweerstaanbaar.’ Haar woorden bleven hangen, alsof ze met mij wilde delen hoe ook zij het begreep, of misschien zelfs voelde. Ik merkte hoe haar blik net iets te lang op mijn gezicht bleef rusten, alsof ze probeerde mijn gedachten te lezen. En misschien deed ze dat ook. Misschien was ik wel meer geïnteresseerd in wat zij nu dacht. Ze kon het weten, dacht ik dan. Deed het haar net zo veel, als dat het Elise deed? Ik heb immers zelf gezien hoe ook Kamila seks heeft gehad met Mussa. Hoe anders was dat. Maar mijn fantasie - mijn fetisj - bestond nog altijd. Eén die ik toen deelde met Elise. Wilde Kamila dat dan ook?

Kamila wist in ieder geval al hoe ik erin stond, al was het lang geleden. Ze kende mijn gedachten, mijn verlangens. We hadden nooit geheimen voor elkaar, zelfs niet over de meest intieme en ongemakkelijke onderwerpen. Toen ze me vroeg of ik eigenlijk datzelfde van haar verlangde, stokte ik even. Kamila speelde met een pluk haar terwijl ze de vraag stelde, haar ogen vol ondeugendheid maar ook met een scherpte die me uitdaagde. ‘Is dat wat je van me wil?’ vroeg ze, terwijl haar stem een fractie lager klonk, bijna fluisterend. Ze leunde iets dichter naar me toe, haar vingers losjes op mijn knie. De warmte van haar aanraking stuurde een siddering door mijn lijf. Ze wist wat ze deed, hoe ze mijn verlangen probeerde bloot te leggen, laagje voor laagje. Ze bedoelde het luchtig, met een scheve glimlach en een speelse toon. Maar ik voelde de ernst in haar vraag. En als dat zo was, vroeg ze verder, moest die andere man dan per se zwart zijn?

Ik had niet meteen een antwoord. Het was een onderwerp dat me ongemakkelijk maakte, niet omdat ik me schaamde voor mijn fantasieën, maar omdat ik wist hoe diep ze konden gaan. Toch was Kamila geen Elise. Ze was sterker, zekerder van zichzelf, en allesbehalve naïef. Dus zei ik eerlijk dat het wel een pre zou zijn. Ze lachte, ik ook. Het luchtte op. Haar lach was licht, bijna uitdagend, terwijl ze naar me toe leunde. ‘Dan moet je het wel eerlijk zeggen als dat is wat je echt wilt,’ fluisterde ze, haar adem warm tegen mijn kaak. Ze trok zich langzaam terug, haar vingers langs mijn hand glijdend, alsof ze me aanmoedigde om verder te gaan, en stond op om mij even te laten met mijn gedachten. Mijn hart bonkte in mijn borst, en even voelde het alsof we samen op een rand balanceerden – niet wetend of we zouden springen of terugdeinzen.

Het feit dat we de dit konden bespreken en zij mij die vraag kon stellen, was natuurlijk veelzeggend. En de vraag stellen, was misschien wel de vraag beantwoorden. Er was geen schaamte, niet echt. Maar er was iets dat knaagde, alsof ik me bewust was van hoe primitief, hoe basaal mijn verlangen was. Toch beleefde ik die herinneringen aan Elise keer op keer, alsof ze een verboden poort waren naar een deel van mezelf dat ik nauwelijks begreep. En nu stond Kamila daar, een vrouw die ik adoreerde, die me uitdaagde om die poort opnieuw te openen – maar dan met haar?

En zo kwam Adil uiteindelijk ter sprake. We kenden hem allebei, maar op heel verschillende manieren. Voor Kamila was dit dat sullige, stille, geadopteerde ventje uit de kerk, die vaak als aanhangsel fungeerde van de meiden, zoals ook Rens dat was. Voor mij was hij iemand die me al eerder had uitgedaagd, met zijn 'aanhangsel', die door Elise was verleid en, met mijn toestemming, had gekregen. Ik dacht aan die keer in de keuken hier op Ameland, aan de spanning in de lucht terwijl Elise zichzelf overgaf aan hem. Hoe ik het had toegestaan, had gestimuleerd zelfs, en hoe het me nog steeds kon opwinden als ik eraan dacht. Goed, het was niet zoals die keren tussen Elise en Mussa, maar wel heel spannend en geil. Adil die zich helemaal had verloren, Elise's hoofd tegen de tafel had gedrukt en letterlijk haar adem ontnam met dat als hij als een bezetene zijn enorme, zwarte geslacht naar binnen duwde. Elise's ogen die mij lieten zien dat ze er eigenlijk geen raad mee wist, maar naderhand nog nooit zo opgewonden gekeken hadden. Achteraf had het anders gemoeten. Moest het anders? Kon anders? Konden ik en Kamila...?

Soms zag ik Adil kijken naar Kamila. Zoals elke jongen dat doet. Maar Adil was niet elke jongen. En Kamila niet zomaar een mooi meisje. Had Adil nog iets van me te goed, zoals ik hem toen behandeld had? Klagen mocht hij niet, maar misschien zocht ik wel een reden. Wilde ik het echt zien? Ook die vraag stellen, is hem beantwoorden. Anders stel je hem niet. Maar ik was wel voorzichtig. Al leek Kamila mij ondertussen echt te kennen. Ze zag me denken. Ook als Adil even in de winkel was, of een keer bij ons thuis. Altijd met anderen erbij. Maar altijd viel zijn blik wel een keer op Kamila. En dan voelde ik Kamila naar mij kijken. Want ze wist wel wanneer ze door iemand bekeken werd, maar niet altijd hoe ik daar dan over dacht. Dan zag ze me denken. Als enige zag ze dit.

Kamila leek die gedachten in mijn ogen te lezen. Ze vroeg me een paar dagen later wat ik van het idee vond, van haar met Adil. Het was een bizarre vraag, maar ook een eerlijke. En ik gaf een eerlijk antwoord. Dat het me opwond, ja, maar dat het ook eng was. Ik wist hoe makkelijk ik mezelf kon verliezen in zulke fantasieën. Kamila glimlachte, alsof ze mijn worsteling begreep. Maar deed ze dat echt?

Maar het idee bleef hangen. Adil, met zijn geloof dat al eens op het spel was gezet door die ontmoeting met Elise. Adil, met zijn onzekere houding en, maar laten we eerlijk zijn, met zijn grote, zwarte lul. Zo anders dan Mussa, maar hij riep dezelfde, basale fantasie op. Het was een gedachte waar Kamila ook niet onverschillig onder bleef. Haar gezicht kreeg een lichte blos toen we erover spraken, en ik voelde zelf een onmiskenbare reactie.

Het bleef bij woorden, bij een fantasie die we deelden zonder er direct naar te handelen. Maar die avond, toen we samen naar bed gingen, hing Adil nog steeds tussen ons in. Niet als een obstakel, maar als een stille, onuitgesproken aanwezigheid in onze gedachten. Kamila had mij wellicht nog nooit zo 'hard' ervaren...

Het was niet Eke of Adil die ons leven opnieuw in beweging bracht. Iemand anders waarvan niemand het mocht verwachten. Het begin was subtiel, bijna mysterieus. Een sluimerende spanning binnen Eke’s hechte vriendengroep, die leek te escaleren in een breuk. Willemijn en Sanne - altijd zo onafscheidelijk, samen met Eke het gouden drietal dat iets te perfect leek voor hun strikte geloof - raakten verwikkeld in een ruzie die niemand leek te begrijpen. Eke wist uiteindelijk wat er speelde, maar hield het angstvallig stil.

Kamila en ik waren geïntrigeerd en tegelijkertijd bezorgd. De drie meisjes waren altijd zo hecht geweest; het idee dat hun band uiteen zou vallen voelde bijna onwerkelijk. Toch was het nieuwsgierigheid die de overhand kreeg, en Kamila moedigde me aan om Eke uit te nodigen voor een gesprek. “Misschien lucht het haar op,” had Kamila gezegd, haar ogen vol vertrouwen in mijn vermogen om Eke op haar gemak te stellen. Maar alleen zijn met Eke was ook niet zonder risico's.

We zaten samen in een donker, afgelegen café. Eke praatte zacht, bijna fluisterend, haar blik constant gericht op haar handen. Het viel haar ook echt zwaar, begreep ik toen pas. Uiteindelijk vertelde ze het. Ik moest het twee keer horen, wilde ik het geloven.

Willemijn had toegegeven dat ze Sanne meer dan alleen als vriendin zag. Voor Willemijn een dappere stap, maar voor Sanne een schok die haar boos en gekwetst achterliet. In hun kerk was iets dergelijks ondenkbaar, een gruwel, en zelfs Eke leek moeite te hebben met wat Willemijn had gedeeld. “Het is gewoon niet... juist,” had ze gezegd, haar stem onzeker.

Ik luisterde en probeerde haar gedachten te begrijpen. Mijn wereld, beïnvloed door Elise en later Kamila, had me een andere kijk gegeven op verlangen en vrijheid. “Misschien heeft Willemijn juist nu een vriendin nodig,” zei ik voorzichtig. Eke knikte, maar bleef gereserveerd. “Ik weet niet of ik dat kan zijn,” gaf ze eerlijk toe. Dat was keihard, vond ik, en toch kon ik het niet volledig afkeuren. Haar geloof was haar anker, en dat respecteerde ik, zelfs als het botste met mijn eigen ideeën. Ook heer weer hypocrisie, maar goed. Dat hoorde er nu eenmaal bij.

Eke speelde met haar glas, haar vingers langzaam over de rand glijdend alsof ze zocht naar de juiste woorden. 'Het voelt gewoon verkeerd,' zei ze uiteindelijk, haar stem bijna onhoorbaar. Maar haar ogen vertelden een ander verhaal. Daar zat niet alleen twijfel, maar ook iets wat ik niet helemaal kon plaatsen.

'Wat voelt verkeerd?' vroeg ik, bewust van hoe voorzichtig mijn stem klonk.

Ze slikte. 'Willemijn... en wat ze zei. Het is... het maakt me ongemakkelijk.' Maar terwijl ze dat zei, gleed haar blik naar de grond, haar wangen een fractie van een seconde rood.

Het was alsof ik een glimp opving van iets wat Eke zelf nog niet volledig begreep. Een spanning die ze niet kon benoemen, maar die onmiskenbaar aanwezig was.

Kamila dacht daar heel anders over. Waar Eke terugdeinsde, zette Kamila dan maar een stap vooruit. Toen ik op een dag thuiskwam van mijn werk, zat Willemijn aan onze keukentafel. Ze zag er gebroken uit, haar ogen rood van het huilen, maar Kamila’s aanwezigheid leek haar te kalmeren. Kamila ving haar op met een vanzelfsprekende warmte, en ik probeerde hetzelfde te doen, zij het met enige voorzichtigheid. Willemijn was duidelijk in de war, zoekend naar begrip en steun.

Willemijn keek op toen ik de kamer binnenkwam, haar ogen nog nat van tranen, maar helder genoeg om haar verwarring te tonen. Kamila zat dicht naast haar, hun knieën bijna tegen elkaar. Het contrast tussen Willemijns gebrokenheid en Kamila's kalme, warme aanwezigheid was... betoverend. Kamila had haar hand op Willemijns arm gelegd, een simpel gebaar, maar het leek alsof er iets onzichtbaars gebeurde.

'Ze is zo dapper geweest,' zei Kamila, haar blik strak op mij gericht, alsof ze me uitdaagde om iets te zeggen. En ik zag hoe Willemijn naar haar keek, niet alleen met dankbaarheid, maar met iets wat ik niet helemaal kon plaatsen. Een mengeling van bewondering en verwarring.

Die nacht, toen Kamila naast me in bed lag, bleef Willemijn tussen ons in hangen. Ja, weer bleef er iemand tussen ons in hangen. Niet als een verstoring, maar als een prikkelende aanwezigheid. Kamila’s vingers vonden de mijne onder de deken, en ik voelde hoe haar ademhaling veranderde. 'Ze heeft veel nodig,' zei ze zacht. Haar stem droeg een dubbele lading, en ik wist niet zeker of ik daar klaar voor was. Waar Kamila mij eerder harder dan ooit had ervaren, kreeg ik het idee dat alles rondom Willemijn Kamila in vuur en vlam zette. Ik wist toen nog niet goed wat ik hiervan moest vinden en of dit wel wenselijk was.

Later die week vertelde Kamila me pas waarom dit haar zo raakte. Ze herkende zich in Willemijn. Haar eigen verleden, dat ik maar deels kende, begon zich te ontvouwen. “Ik heb hetzelfde meegemaakt,” zei ze zacht. “Ruzie met mijn ouders... omdat ik gevoelens had die niet mochten bestaan. Verlangens, ideeën, dromen...” Het was de eerste keer dat ze dit zo openlijk met me deelde, en het trof me. Kamila’s geschiedenis gaf haar een natuurlijke empathie voor Willemijn, en ik wist dat dit iets groots voor haar was. Ook al was het niet helemaal hetzelfde.

Het duurde niet lang voordat Kamila steeds meer tijd met Willemijn doorbracht deze zomer. Ze werd een soort mentor, een steunpilaar die Willemijn leek te helpen haar gevoelens te accepteren. Maar ik voelde ook een andere spanning ontstaan. Kamila was biseksueel, en Willemijn... tja, zij was bepaald niet lelijk. Hoe onschuldig het misschien leek, ik voelde aan alles dat er meer speelde. Kamila leek dit niet alleen te doen uit compassie, maar ook omdat het iets in haar losmaakte.

Ik trof ze een keertje samen aan toen ik uit m'n werk kwam. Meestal zei Kamila wel als Willemijn er was geweest, maar dit keer was ze dat vergeten? Ik kwam de kamer binnen en vond Kamila en Willemijn op de bank. Het was niets bijzonders - ten minste, dat leek het. Maar terwijl ik hen gadesloeg, merkte ik hoe Willemijn zich onbewust naar Kamila toe boog, alsof ze zich aangetrokken voelde tot haar warmte. Kamila glimlachte, haar vingers een fractie te lang rustend op Willemijns hand. Ze zagen mij ook niet meteen.

Het was subtiel, onschuldig misschien, maar de lucht leek zwaarder te worden, alsof er iets tussen hen speelde dat ik nog niet helemaal begreep. Het was niet alleen compassie, dat wist ik zeker. Er was iets anders, iets diepers, wat me zowel intrigeerde als onrustig maakte.

Later die avond, toen Kamila en ik alleen waren, vroeg ik het. 'Wat was dat tussen jou en Willemijn?' Ze keek me aan, haar gezicht een mengeling van schuld en vastberadenheid. 'Ik probeer haar alleen te helpen,' zei ze, maar haar stem klonk niet helemaal overtuigend. Vrij over Eke interesseren leek nooit een probleem. Want dat kwam er toch niet van. Bij Willemijn zat het blijkbaar anders. Dit kapte ze af, in plaats van er over in gesprek te gaan.

Ik wist niet zeker of ik hierin mee kon gaan. Mijn instinct vertelde me dat dit een pad was dat ons zou leiden naar iets wat onze relatie opnieuw zou uitdagen. Kamila voelde zich aangetrokken tot Willemijn, dat was onmiskenbaar. En Willemijn? Misschien was ze gewoon verward, of misschien ook nieuwsgierig. Het was een onverwachte wending, een nieuwe deur die op een kier stond. Maar wat erachter lag, bleef voorlopig in de schaduw.

De dynamiek binnen de groep veranderde geleidelijk maar onmiskenbaar. Op zondag in de kerk schoof Willemijn ineens bij ons aan, terwijl de rest van de vriendengroep meer op afstand bleef. Rens en Adil leken geen idee te hebben van wat er werkelijk speelde, maar hun nieuwsgierigheid was duidelijk. Toch bleven Eke en Sanne zwijgzaam; geen van beiden was van plan het geheim te delen, zelfs niet met hun naaste vrienden. Dat alleen al maakte de situatie beladen.

Ondanks de spanning leek de vriendschap tussen Eke, Sanne en Willemijn niet volledig verbroken. Het was Sanne die het meest macht had in deze situatie. Als zij Willemijns geheim zou delen, zou dat Willemijns leven verwoesten. Maar ze zei niets. Misschien was dat uit loyaliteit, misschien uit medelijden, of misschien zelfs uit haar eigen worsteling met wat er gebeurd was. Wat het ook was, het gaf Willemijn een kans om een ander toevluchtsoord te vinden - bij ons.

De eerste weken na het incident bracht Willemijn veel tijd door met Kamila. Ze trokken samen op, soms buiten het zicht van anderen, en soms bij ons thuis. Kamila had een natuurlijke warmte die Willemijn leek aan te trekken. Hun gesprekken klonken vertrouwd, alsof Kamila iets in Willemijn herkende. Ook ik kon het goed vinden met Willemijn. Ze was scherpzinnig, vriendelijk, en er was een kwetsbaarheid in haar die moeilijk te negeren was.

Toch was ik me er ook pijnlijk van bewust hoe complex deze situatie kon worden. Willemijn viel op meisjes, dat was duidelijk, maar ik wist ook hoe aantrekkelijk Kamila was - en hoe gemakkelijk de lijnen konden vervagen. Mijn ervaring met Elise had me voorzichtig gemaakt. Waar Elise grenzen leek te beschouwen als obstakels om te overwinnen, was Kamila anders. Maar die oude angst, dat diepe wantrouwen dat ergens in me zat, was moeilijk te verdringen.

Kamila leek mijn zorgen te begrijpen. Ze liet zien dat ze wist hoe ze de balans moest bewaren, ook al voelde ik dat ze een speciale band ontwikkelde met Willemijn. Het was haar compassie, gecombineerd met een nieuwsgierigheid die ze niet altijd kon verbergen. Ondertussen ontstond er een soort onuitgesproken overeenkomst: terwijl Kamila haar aandacht richtte op Willemijn, bracht ik meer tijd door met Eke.

Eke kwam regelmatig in mijn slijterij langs. Soms om een praatje te maken, soms om serieus te praten over alles wat er gaande was. Haar scherpe humor en ontwapenende lach gaven onze gesprekken een lichte toon, zelfs als de onderwerpen zwaar waren. We spraken niet openlijk over de veranderende groep of over Willemijn, maar er hing altijd een zekere spanning in de lucht. Misschien omdat Eke wist dat ik haar waardeerde om wie ze was, zonder oordeel.

Ondanks deze veranderende dynamiek, wist ik zeker waar mijn prioriteiten lagen. Kamila en ik hadden een band die sterker was dan ooit. Seksueel en emotioneel waren we volledig op elkaar gericht, en dat vertrouwen gaf me rust. Zelfs toen de grenzen van wat wel en niet acceptabel was binnen onze relatie begonnen te vervagen, wist ik dat we die samen konden navigeren.

Zo werd het dus niet een oude bekende die onze relatie wat hitsiger zou maken. Geen Sophia die kwam voor een trio. Elise speelde ook geen actieve rol meer, enkel de herinneringen aan haar. Toch zochten we geen donkere jongen, Adil of iemand anders, om die fantasie mee uit te werken. En ook Eke werd niet een open experiment om te kijken wat daar mogelijk was. Nee, het werd Willemijn. Want toen het mij begon op te vallen dat de wangen van zowel Willemijn als Kamila wat roder werden dan normaal was, als ze elkaar gezien hadden, vond ik het tijd om vragen te stellen. En de antwoorden waren nog interessant...

Deze zomer bracht een mengeling van warmte en verwarring die ons allemaal leek te raken. Het was een seizoen van lange avonden, gesprekken die net te diep gingen, en stiltes die te veel zeiden. De zon scheen helder, maar er hing een onmiskenbare schaduw over de groep. Wat er precies speelde, bleef grotendeels onuitgesproken, maar de dynamiek was aan het verschuiven.

Voor Kamila en mij was deze zomer een vreemde cocktail van opwinding en onzekerheid. Soms voelde het alsof er een nieuwe energie tussen ons ontwaakte, maar op andere momenten bracht diezelfde energie vragen met zich mee die ik niet wilde stellen. Wat betekende het als Kamila’s blik net iets te lang op Willemijn bleef hangen? Of als Willemijn, zonder enige schroom, iets te openlijk Kamila’s complimenten ontving? Het was subtiel, nauwelijks merkbaar, maar in die nuances lag een hele wereld verscholen.

En dan was er Eke, die steeds vaker naar me toe kwam. Haar glimlach was ontwapenend, maar er zat een zekere spanning achter, alsof ze iets probeerde te verbergen. Misschien probeerde ze zichzelf ervan te overtuigen dat alles nog normaal was, maar haar ogen vertelden een ander verhaal. Er was iets in haar dat me fascineerde – een complexiteit die verder ging dan de lachende façade die ze zo goed in stand hield.

Maar hoe verwarrend het soms ook was, deze zomer bracht ook een onmiskenbare hitte met zich mee. Het was geen hitte die je kon ontvluchten, zelfs niet in de schaduw. Het zat in de lucht, in de blikken die langer bleven hangen dan normaal, in de gesprekken die onbedoeld intiem werden. Zelfs als er niets gebeurde – en geloof me, er gebeurde echt niets – was het alsof alles op het punt stond te ontploffen. Die geladenheid, die onderhuidse spanning, maakte de zomer zowel magisch als ongrijpbaar.

Toen ik uiteindelijk merkte hoe de blik van Kamila verzachtte wanneer Willemijn binnenkwam, wist ik dat ik vragen moest stellen. Ik had niet de illusie dat ik alle antwoorden zou krijgen, maar de tijd van wegkijken was voorbij. Misschien was dit slechts een onschuldige vriendschap, een toevlucht voor Willemijn in een moeilijke tijd. Of misschien lag er iets diepers, iets wat we allebei op een onbewust niveau al aanvoelden.

Ik zag het aan Kamila’s gezicht, aan de lichte blos die op haar wangen verscheen, en aan de manier waarop Willemijn onhandig met haar haar speelde wanneer ze samen waren. Ze lachten, soms bijna als meisjes op een zomerkamp, maar er was meer. En toen ik die avond, na een stilte die net te lang duurde, mijn vraag eindelijk stelde, glimlachte Kamila alsof ze al wist dat dit moment zou komen. Voorheen zou ik wegkijken, afwachten, en vervolgens toekijken in eerste instantie. Dat wilde ik niet meer. Niet weer.

“Wat denk je dat er gebeurt?” vroeg ik nog wel voorzichtig, maar zonder schroom. Ik hoefde niet uit te leggen wat ik bedoelde.

Ze keek me aan, haar blik gevuld met iets wat ik niet direct kon plaatsen – misschien nieuwsgierigheid, misschien verlangen. “Ik weet het niet,” antwoordde ze, bijna fluisterend. “Maar ik wil het wel weten.” Waar Elise het ontkend had en was weggelopen om het stiekem alleen te ontdekken, gaf Kamila mij juist een uitnodigging om samen van het probleem een uitdaging te maken. Een normale relatie was het al niet, zou het ook niet worden. We accepteerden wie we waren, en wat we wilden en verlangden. Daarom waren we juist samen. Kamila en ik waren even gek van onszelf als op elkaar.

Die zomer zou een van onze meest opwindende en verwarrende worden. Niet door wat er gebeurde, maar door alles wat nog onbenoemd bleef. Alles wat we voelden maar niet hardop durfden zeggen. Alles wat mogelijk was, maar nog niet was gebeurd.

En Willemijn, met haar kwetsbaarheid en haar onbewuste aantrekkingskracht, stond precies in het midden van die verwarring. Al had ze geen idee wat dat ging betekenen.

-