‘Waarom reageert ze nu niet?’ vroeg ik mezelf ongeduldig af, ondertussen starend naar de twee grijze vinkjes, rechts onder de verzonden foto op mijn telefoonscherm. De vraag stellen was ze beantwoorden. Zolang de vinkjes grijs bleven, had ze mijn appje niet eens gezien.

Wat had ik dan verwacht?

Zonder erbij na te denken ging ik er van uit dat Shirley als het ware met de telefoon op haar schoot op een teken van leven van mij zat te wachten. Het was op zijn zachtst gezegd behoorlijk ongepast om zo te denken. Vanzelfsprekend kende ik Shirley’s weekplanning helemaal niet. Was ze thuis vanavond? Was ze misschien sporten of was ze simpelweg een avondje op stap met vriendinnen?

‘Hou op, Sandra!’ berispte ik mezelf. Uiteraard was ik razend nieuwgierig naar haar reactie, maar daarover fantaseren had geen zin. Er zat niets anders op dan te wachten tot Shirley zou antwoorden.

Met een zucht liet ik mijn telefoon op het bed vallen. Mijn voeten ‘buiten boord’ zwaaiend, ging ik op de rand van mijn bed zitten en keek naar mezelf in de spiegel van de kleerkast. Wat was er toch in mij gevaren, vroeg ik me voor de zoveelste keer die week af. Alhoewel… was ‘dat’ er onderhuids niet altijd al geweest?

Het viel niet te ontkennen dat ik zelfs voor mijn huwelijk met regelmaat geprikkeld werd door vrouwen. Ook nadat ik getrouwd was met Ferre was dat zo gebleven, maar pas nu gaf ik dat voor mezelf ook toe. Op een terras, in de sauna, zelfs in de supermarkt ging mijn aandacht nooit naar mannen, altijd naar vrouwen. Tot hiertoe had ik nooit echt beseft dat geen enkele van mijn vriendinnen op die manier naar andere dames keek. Ik kon vrouwen soms heel erg sexy vinden, maar die enkele keren dat ik die ‘interesse’ toch eens subtiel durfde delen met een van mijn vriendinnen vonden die dat altijd weer best raar.

Net zoals de meeste mensen was ik volgens de gangbare hetero-normen opgevoed. Ergens late puberteit sloop er voor mezelf wel de nuance in dat je als persoon op mensen valt en niet op een geslacht, maar dan nog ging er bij mij nooit een lampje branden. Tot nu dan, want gehuwd of niet, op mijn vijfentwintigste was ik ongelofelijk verliefd geworden op een vrouw.

In mijn aanvoelen kon ik die gevoelens niet langer meer negeren en met de dag groeide de overtuiging dat ik niet meer terug kon naar de situatie waarin ik tot dan toe zat. Tot die bewuste zaterdagavond met Shirley kon ik er nog wel omheen fietsen door het steevast te ontkennen, maar mijn gevoel zei me dat ik daar niet langer ongestraft mee weg zou komen.

Destijds kwam ik Ferre tegen en werd verliefd op hem. Nu besefte ik dat ‘mijn man’ op dat moment evengoed een vrouw had kunnen zijn.

Seksueel zaten mijn man en ik inmiddels lang niet altijd meer op dezelfde lijn. Niet persé qua kwaliteit maar de kwantiteit was wél regelmatig een punt van discussie. Ferres libido bleek vele malen groter dan het mijne, alhoewel… Sinds die bijzondere nacht met Shirley ging ik er met de dag meer en meer aan twijfelen of heteroseks überhaupt nog wel bij mij paste. Ferre was doorgaans een attente minnaar. Daar lag het niet aan. Nee, het lag aan mij.

Ik realiseerde mij dat mijn leven ‘in de kast’ de voorbije jaren grotendeels liep zoals ik het wilde, al sijpelde de laatste tijd het besef dat ik niet bepaald super gelukkig was meer en meer door. Toch viel het niet te ontkennen dat ik een vrij groot aanpassingsvermogen had, met een persoonlijkheid die ik als open-minded en zonder oordeel naar anderen zou durven omschrijven. Ergens leefde ik om aan verwachtingen van anderen te voldoen. Iets wat ik nodig had om mijn goed geregelde leventje in stand te houden. Althans het leven wat ik kende voordat ik verliefd werd op Shirley. Mijn huwelijk met Ferre voelde vertrouwd en veilig. Het was mijn manier van doen, zoals ik het vanuit mijn opvoeding had meegekregen. Op die manier kon ik zijn wie ik was... Maar wie was ik?

Het besef dat ik gewoonweg lesbisch was, nam met de dag en met het uur toe, maar zou mijn hele leven met Ferre dan gebaseerd zijn op een leugen? Ik werd daar behoorlijk emotioneel van. Ook al omdat ik maar al te goed besefte dat wat ik bij Shirley voelde écht was.

Die avond, kijkend naar mezelf in de spiegel, stond ik mezelf voor de allereerste keer toe om mijn geaardheid te omarmen. Dat voelde allesbehalve verkeerd, al besefte ik wel dat er wel wat tijd nodig zou zijn om dat te leren accepteren.

Het idee om oud te worden met een man aan mijn zijde trok me steeds minder. Dat zorgde voor een serieuze mis-match in mijn hoofd, ook al had ik geen enkele ervaring voor wat betreft een relatie met een vrouw.

Mijn eerste keer met een vrouw naar bed was reuze spannend geweest, maar ik was verliefd op die vrouw en eenmaal bij haar thuis hadden we samen een hele leuke tijd. Waarschijnlijk lag het aan de geduldige en liefdevolle manier waarop Shirley mij op sleeptouw nam dat het allemaal zo vrij én normaal aanvoelde, maar dan nog. Alleen al het terugdenken aan die momenten met haar ontroerde me enorm. Ik wist nog goed dat ik aldoor dacht hoe mooi en lief ze wel niet was. De zachtheid van haar huid en haar vertederende blik deden de rest. Iets wat ik nooit eerder zo intens had ervaren.

Uiteraard was het domein van de vrouwenliefde nog heel spannend en nieuw. Er viel nog zoveel te ontdekken. Het besef dat dit soms een beetje ongemakkelijk zou zijn was er wel degelijk, maar ik hield mezelf voor dat niet alles comfortabel kon aanvoelen, als je eenmaal die stap uit je comfort zone zette. Al helemaal als je voelde dat dit ‘ander leven’ beter bij je paste. Maar was dat ook zo? Nam ik mijn wensen niet teveel voor werkelijkheid door de dingen mooier voor te stellen dan ze waren?

Om mijn zinnen wat te verzetten besloot ik om mijn moeder maar eens te bellen. Tegen mijn gewoonte in was dat er die week nog niet van gekomen, maar ja, ik had dan ook andere dingen aan mijn hoofd.

Ik kreeg mama direct aan de lijn. Ze zat TV te kijken en het was stil in huis, zei ze. Ondanks mezelf moet ik glimlachen. Sinds het overlijden van papa, intussen bijna twee jaar geleden, zei ze dat elke keer als ik haar een bezoekje bracht of belde. Na 10 minuutjes praten beëindigden we ons gesprek en wensten elkaar welterusten. Over datgene waar ik op dat moment mee zat had ik met geen woord gerept. Zolang ik voor mezelf niet wist welke kant het zou opgaan met mijn leven, leek het me beter om mijn moeder daar niet mee te belasten. Ik had er trouwens geen idee van of ze me wel zou begrijpen als ik haar zou zeggen dat ik overwoog om naar ‘het andere kamp’ over te lopen.

Nog steeds geen teken van leven vanwege Shirley, zag ik op mijn telefoonscherm. De twee app-vinkjes waren en bleven koppig grijs. Mijn telefoon op het nachtkastje achterlatend, pakte ik mijn nachtspullen bij elkaar en ging naar de badkamer. Terwijl ik het bad liet vollopen, deed ik eerst mijn make-up af, waarna ik in het bad stapte en mezelf onderdompelde in het warme, schuimende sop. Het warme water gaf me een zodanig behaaglijk gevoel dat ik weldra indommelde. De vorige, slapeloze nacht en een lange, vermoeiende werkdag eisten hun tol, maar dat besef kwam er uiteraard pas toen ik wakker werd in een badkuip vol koud water.

Rillend en trillend wreef ik mezelf met een badhanddoek weer warm, waarna ik ervoor koos om niet meer aan te trekken dan mijn mooie, zijden badjas. Waarom zou ik de moeite nemen om ondergoed aan te trekken, vroeg ik me af. Ik was vanavond toch alleen. Niemand die er iets van zou zeggen als ik in mijn superzachte badjas zou slapen.

Terug in de slaapkamer pakte ik mijn telefoon van het nachtkastje… ‘Nog niet…’ suste ik mezelf. Ach, misschien moest ik in de woonkamer nog maar even tv kijken. Als Shirley alsnog een reactie zou sturen, wilde ik dat in geen geval missen.

Met een extra kussentje in mijn rug en een fleecedekentje bij de hand, nestelde ik me behaaglijk uitgestrekt op de driezitsbank. Net op het moment dat ik met de afstandsbediening de tv wilde inschakelen, weerklonk het belsignaal van mijn smartphone maar helaas, het was Shirley niet.

‘Ferre…” dacht ik verbitterd. Mijn man was echt wel de laatste persoon op aarde die ik op dat moment wilde spreken, dus nam ik maar niet op.

Tot mijn frustratie kwam er de hele vrijdag lang vanwege Shirley geen teken van leven. Geen appje, geen sms’je… niets! Mijn teleurstelling verbijtend werkte ik me doorheen een alweer eindeloos lijkende werkdag. Die vrijdagavond lag ik opnieuw vroeg in de bank onder mijn fleecedekentje. Na het journaal keek ik, om mijn zinnen te verzetten, voor de zoveelste keer naar mijn favoriete romantische film met Richard Gere en Julia Roberts. Tijdens de laatste reclamepauze vertelden de twee blauwe vinkjes in mijn telefoonapp me dat Shirley mijn bericht inmiddels wel zag, maar tot mijn teleurstelling had ze niet gereageerd. Met moeite dwong ik mezelf om me toch maar weer op de film te concentreren en al bij al lukte me dat nog aardig ook. Ik schok me dan ook een hoedje toen Shirley, ergens tegen half elf aan, alsnog belde. Mijn hart bonsde net niet uit mijn borstkas in het moment dat ik opnam.

“Hallo, Met Sandy…”

“Hoi schat! Heb je op me zitten wachten?” klonk Shirley zelfverzekerd als altijd.

“Ja, nogal,“ reageerde ik, meer kortaf dan ik het bedoelde.

“Ik begrijp het, schat,” zei ze. “Leuk bedankje dat je me stuurde trouwens... Ik mag me bij jou wel verontschuldigen dat ik nu pas reageer, maar ja… Sinds een paar maanden doe ik mee aan een ‘challenge’ om elke week minimaal 24 uur zonder telefoon door te brengen. Dat had ik je natuurlijk beter vooraf verteld. Ik wil absoluut niet beweren dat ik sindsdien helemaal los ben geweekt van mijn smartphone, maar het is wel een verrijking om je ervaringen zonder telefoon met de andere deelnemers aan de challenge te kunnen delen. Vandaag had ik dan een heel lange cursusdag, dus kwam ik er niet aan toe om jou appen of te bellen, en vanavond… Tja, het is de laatste vrijdag van de maand, weet je wel…”

“Oh… Juist ja,” reageerde ik met overslaande stem.

Natuurlijk! Ze was vanavond niet alleen! Haar vaste ‘huur-afspraak’ met haar huisbazin was altijd weer op de laatste vrijdag van de maand.

“Sorry Shirley,” hakkelde ik, ergens een vleugje jaloezie verdringend. “Stom van mij om daar niet aan te denken!”

“Kan ik vrijuit spreken?” vroeg ze. “Is jouw man ver genoeg uit de buurt?”

“Zeker weten,” antwoordde ik. “Ferre zit sinds gisteren voor zijn werk in het noorden van Nederland en sindsdien heb ik hem niet meer gehoord. Maar dan nog wil ik jou niet langer storen, Shirley. Stom van mij om er niet aan te denken dat jij vanavond bezoek hebt!”

“Sandy, schat, zit daar vooral niet over in,” giechelde Shirley. “Jij stoort mij niet, ik bel jou toch gewoon zelf. Trouwens, ik had mijn charmante gezelschap van vanavond al een beetje in vertrouwen genomen. Ik heb haar mijn ervaringen van vorige zaterdag met jou inmiddels verteld. Ook van het cadeautje wat ik gisterenmiddag bij jouw voordeur neerzette is ze op de hoogte. Toen ik haar aansluitend de foto liet zien die jij me als reactie stuurde, complimenteerde ze mij zowaar met mijn goeie smaak.”

“Jaja… Dat zal wel,” reageerde ik droog. Moest ik nu boos zijn omdat ze mijn blote tieten aan een voor mij wildvreemde vrouw liet zien? De tijd om daarover na te denken gunde ze me niet.

“Geloof je me niet?” vroeg ze. “Mijn huisbazin zit hier naast me. Wil je dat zij mijn woorden bevestigd?”

“Hoeft niet, Shirley. Ik geloof je zo ook wel.”

“Zo mag ik het horen, San,” giechelde ze. “Maar genoeg gekheid voor nu. Hoe gaat het met jou en bij uitbreiding met de relatie met jouw man?”

“Slecht… Ronduit slecht!”

“Oh… Vertel op, San!”

De volgende minuten luisterde Shirley geduldig naar mijn verhaal van de voorbije dagen. Ik vertelde haar alles. Vanaf de min of meer gedwongen seks bij mijn thuiskomst tot aan het moment dat Ferre voor twee dagen naar Nederland vertrok. Uiteraard kwamen ook alle tussentijdse ruzies aan bod. Het luchtte me behoorlijk op dat ik haar het hele verhaal kon vertellen, zonder dat Shirley me ook maar één keer onderbrak. Ik schroomde me dan ook niet om haar te vertellen dat Ferre me zei dat ik ons huis niet meer in kwam als ik op zaterdagavond alleen naar haar toe zou gaan.

“Die hufter van jou moet vooral niet denken dat hij ooit in mijn bed terecht zal komen,” zei Shirley ferm. “Dat gaat nooit gebeuren!”

“Dat weet ik en dat heb ik hem ook gezegd, Shirley.”

“Cho… Blijf aan de lijn schat,” zei ze. “Even overleggen hier, ok?”

Nog voor ik daarop kon antwoorden, hoorde ik Shirley al met haar huisbazin praten. Wat er precies gezegd werd kon ik echter niet verstaan.

“Waarom zouden we wachten tot morgenavond om elkaar opnieuw te zien als het vanavond al kan, Sandy?” Met die vraag meldde Shirley zich binnen de minuut al opnieuw. “Gwen heeft er geen probleem mee, dus spring in je auto en maak dat je hier bent, lieve schat.”

“Dat gaat helaas niet lukken,” zei ik, ondertussen registrerend dat Shirley’s ‘onbekende huisbazin’ voor mij nu plots wel al een voornaam had. “Toen Ferre gisterenmorgen naar Nederland vertrok heeft hij de sleutels én de reservesleutels van mijn wagen meegenomen. Met de bus of tram lijkt me op dit uur…”

“Niet doen!” onderbrak Shirley me resoluut. “Nieuw overleg hier, San. Blijf effen hangen, oké?”

Ook dit keer kreeg ik niet de kans om te reageren, maar nog sneller dan een paar minuten geleden was Shirley alweer terug.

“Schat, we komen eraan,” zei ze. “Binnen twintig minuutjes zijn we bij jou.”

“W… We..!?” hakkelde ik verbaasd.

“Ja… Gwen komt mee.” Shirley liet het klinken alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. “Ik denk dat jij met jouw uitdagende foto indruk op haar gemaakt hebt, schat,” vervolgde ze lacherig. “Gwen wil de vrouw die mijn hart stal graag leren kennen.”

“Maar ik kan toch niet verlangen dat zij…”

“Niks te maren, lieverd!” onderbrak ze mij. “Gwen gelooft mij op mijn woord dat jij even discreet zult zijn als ik en dus komt ze gewoon mee.”

“Het lijkt alsof ik hierin geen keuze heb,” zei ik met een zucht.

“Hihi… Dat zie je goed, schat. Weet je… Ik denk dat mijn huisbazin het idee ‘twee meiden voor de prijs van één’ helemaal ziet zitten… Auw!”

Naar de oorzaak van Shirley’s pijnkreetje hoefde ik niet te raden. De ‘pets’ van een hand op een stuk blote huid was gewoonweg niet te missen, maar mijn vrees dat dit tot een verhitte woordenwisseling tussen die twee zou leiden was nergens voor nodig. De dubbele schaterlach stelde me op dat vlak helemaal gerust.

“We komen eraan, schat!” zei Shirley, zodra ze uitgelachen waren. “Tot zo…” zei ze nog, waarna ze de verbinding verbrak.

Redelijk overdonderd stond ik me even later voor mijn kleerkast in de slaapkamer af te vragen wat ik zou aantrekken. Als Shirley alleen gekomen zou zijn, had ik het waarschijnlijk aangedurfd om haar gewoon in mijn zijden kamerjas te ontvangen, maar nu ze in gezelschap van een voor mij onbekende vrouw langskwam, leek mij ‘zo bloot’ niet bepaald gepast. Gezien het late uur overwoog ik even om dan maar een nette pyjama aan te trekken, maar uiteindelijk hield ik het toch maar bij een wit, met fraaie kanten boordjes afwerkt lingeriesetje, met daar overheen mijn zijdezachte duster.

Terug in de woonkamer telde ik nerveus de minuten af tot mijn bezoek er zou zijn. Weldra weerklonk de bel en met knikkende knieën liep ik naar de hal om de deur te openen. In een bloemig zomerjurkje, stond Shirley gewoonweg haar mooie zelf te wezen, maar toch was mijn aandacht veel meer gevangen door de vrouw die schuin achter haar stond. In het lichtgrijze mantelpakje wat ze droeg, zag die dame er voornaam en tegelijk ook goed geconcipieerd uit… Maar dat gezicht… Ik die vrouw ergens van…

“Hoi Sandy,” zei Shirley, die haar blik over mijn badjas liet glijden. “Ik wil je heel graag aan iemand voorstellen. Mogen we binnenkomen?”

“Natuurlijk.”

“Schatje,” zei ze, terwijl ze langs me heen mijn hal binnenstapte. “Dit is dus mijn huisbazin waarover ik jou vertelde. Sandy, maak kennis met Gwen…”

“Gwendoline Verbeek!” nam ik het van Shirley over, in het moment dat haar naam me te binnen schoot.” Ik kende haar van het regionale nieuws. Sinds de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen was zij als schepen bevoegd voor de Antwerpse haven. ‘Een hoge functie in de haven’ had Shirley me gezegd. Dat was alvast niet gelogen. Gelijk begreep ik nog beter dat zij zo op haar privacy gesteld was. In een mannenbastion, wat een wereldhaven meer dan waarschijnlijk was, wist zij zich goed staande te houden. Op tv kwam ze mij altijd over als een vrouw met heel veel dossierkennis. De havenbonzen uit de privé benaderden haar dan ook met respect. Of dat ook zo zou zijn als die hoge heren wisten dat hun gesprekspartner binnen het stadbestuur op vrouwen viel, dat was nog maar de vraag.

Terwijl ik mijn hand naar Gwendoline uitstak om haar te begroeten, zag ik hoe ook haar blik eventjes over mijn badjas gleed.

“Ze maar Gwen,” zei ze. Mijn hand negerend, legde ze haar handen op mijn schouders en nam me mee in een verterende knuffel. “Aangenaam om met jou kennis te maken, Sandy,” zei ze, met haar wang tegen de mijne. Haar haren roken naar kersenbloesems.

Ik ging voor de dames uit naar de woonkamer en eenmaal daar leek Shirley het moment gekomen om mij op haar beurt flink te knuffelen. Eerlijk gezegd was dat een veel intensere en intiemere knuffel die, voor mij compleet onverwacht, uitdraaide in een erg natte tongzoen. Ergens moet Shirley aangevoeld hebben dat ik mij daar naar Gwen toe behoorlijk voor geneerde, want na enkele seconden heftig ‘bekken’ hield ze er alweer mee op.

“Sorry Sandy ... maar ik kan en wil niet anders”, zei Shirley.

“Wat bedoel je?” vroeg ik met enige argwaan in mijn stem.

Shirley pakte mijn handen en duwde me achterover in de bank. “Ik wil je Sandy!” zei ze. “Ik verlang al een hele week naar jou. Met hart en ziel, als je dat maar weet!”

Ergens was ik te verbaasd om te reageren, waardoor Shirley de kans zag om mijn badjas alvast los te maken, haar jurkje tot op haar heupen op te stropen en schrijlings over mijn benen te gaan zitten. Haar hagelwitte hipster was voor mij niet te missen.

“Wat doe jij nu?” vroeg ik nog, maar het volgende moment kuste ze me vol op de mond. Haar eerste poging probeerde ik nog te ontwijken, maar de volgende was absoluut raak.

Ik voelde haar borsten op die van mij en haar warme hitsige lippen zochten de mijne.

‘Ik wil dit niet, al helemaal niet met Gwen naast mij,’ bedacht ik nog, maar toch liet ik haar begaan. Shirley kuste mijn hals en haar ene hand zocht een weg langs mijn borsten naar beneden. Haar vingers vonden mijn schoot en al snel wist ze doorheen de kanten stof van mijn broekje mijn klitje te bespelen. In geen tijd voelde ik me geil worden en een reeks aangename tintelingen schoten door mijn buik naar boven. Mijn hoofd raakte verdoofd en enkele lange ademtochten liet ik haar begaan.

Shirley duwde de cups van mijn bh omhoog en begon mijn borsten te zoenen. Mijn tepels waren keihard en priemden als puntige keitjes tussen haar lippen. Ze keek me met ondeugende, verwachtingsvolle ogen aan.

“Kom…” zei ze zacht. “Jij hebt een rot week achter de rug. Laat je gaan en geniet, schat!” Seconden later liet ze haar vingers in mijn broekje glijden, waardoor ik gelijk een nog grotere golf van opwinding door mij heen voelde stromen.

‘Wat is dit dit!?’ vroeg ik mezelf af. Waarom liet ik dit toe, terwijl een andere vrouw op nog geen meter bij ons vandaan zat toe te kijken?