Ondanks dat mijn man in de nachten die volgden op de bank in de woonkamer sliep, probeerden we het nog wel om de vrede in ons huis en in ons huwelijk te laten terugkeren. Elke goedbedoelde gesprekspoging, zowel van hem als van mij, liep echter telkens weer vast op hetzelfde punt. Mijn smeekbeden om af en toe de ruimte te krijgen voor wat ‘quality time’ met Shirley vonden geen gehoor. Mijn man bleef onvermurwbaar, dus ‘de’ gulden middenweg vinden was niet bespreekbaar.

Voor hem was het zonneklaar. Ferre gaf me twee opties. Ofwel bleef ik de trouwe, zorgzame echtgenote die ik de voorbije jaren voor hem was en bleef verder alles bij het oude. Ofwel zouden we samen gaan voor een verrijking van ons seksleven, onder de vorm van een trio met Shirley.

Alhoewel ikzelf er wellicht niet heel erg veel moeite mee zou hebben, was die laatste optie er eigenlijk geen. De kans dat Shirley te porren zou zijn voor een trio met een man erbij was gewoonweg onbestaande. Dat was iets wat ik haar niet eens hoefde te vragen.

Toen ik op woensdagavond, meteen na het avondeten, nog eens een poging ondernam om mijn man op andere gedachten te brengen, was voor hem de maat blijkbaar vol.

“Je begrijpt het niet, hé!” reageerde Ferre furieus. “Wel, ik zeg het je nog één keer! Of ik ben er zaterdag bij, of je zegt die afspraak af! Als je zonder mij naar die troela gaat, weet dan dat je daarmee een streep onder ons huwelijk trekt, Sandy! In dat geval is het over en zet jij hier geen voet meer binnen. Nooit meer!”

Die nacht heb ik nauwelijks een oog dichtgedaan en tranen met tuiten gehuild. Ik had de keuze tussen de zekerheid die Ferre mij kon bieden, of een onzeker avontuur met Shirley. Kiezen voor Ferre was realistisch gezien de meest veilige keuze, maar tegelijk ook de keuze om te blijven hangen in onbevredigende, eentonige routine, want dat was ons huwelijk inmiddels wel geworden. Kiezen voor Shirley betekende alles loslaten wat ik aan zekerheden had en vol gaan voor een nieuwe liefde en een nieuw emotioneel en lichamelijk avontuur, waarvan de uitkomst niet te voorspellen viel… Ik kwam er maar niet uit.

Die donderdagmorgen ben ik, tegen mijn gewoonte in, niet opgestaan om mijn man uit te wuiven. Hij vertrok voor zijn werk naar het noorden van Nederland en zou pas op zaterdag tegen de middag weer thuiskomen. Voor één keer vond ik het helemaal niet erg dat hij een paar nachten niet thuis zou zijn. Ik had eerder het gevoel dat mij dit goed uitkwam om voor mezelf alles op een rijtje te krijgen. Op een of andere manier zorgde zijn afwezigheid voor wat rust in mijn hoofd. Een rust die echter wreed verstoord werd toen ik naar mijn werk wilde vertrekken en mijn autootje met afgesloten deuren aantrof in de garage. Dat deed ik nooit, maar dan nog hoefde ik niet te zoeken naar de reden waarom mijn wagentje op slot was. Een briefje achter de ruitenwisser maakte alles duidelijk.

‘Ik heb de sleutels meegenomen,’ stond er, in Ferres bonkige handschrift. ‘Zoek maar niet naar de reservesleutels, want ook die heb ik mee. Zie het maar als een laatste herinnering aan wat je te wachten staat, mocht je alsnog besluiten om zaterdag toch zonder mij naar die Shirley te gaan.’

Overmand door woede, behield ik nog net voldoende helderheid van geest om dan maar snel een taxi te bellen. Net op tijd kwam ik op mijn werk aan, maar desondanks werd het een lange, vermoeiende dag op mijn werk. De nacht zonder slaap van betekenis hakte er behoorlijk in. Uiteraard waren ook mijn persoonlijke problemen allesbehalve bevorderlijk voor mijn concentratie, dus werd het sowieso niet bepaald een productieve dag. Met behulp van sloten koffie lukte het me uiteindelijk toch om het einde van de werkdag te halen.

Vermoeid als ik was en alleen maar verlangend naar slaap, mocht het bijna een wonder heten dat ik het pakje bij de voordeur opmerkte, toen ik die donderdagavond voor mijn huis uit de taxi stapte. Sinds Corona was het eigenlijk de standaard geworden dat je niet meer hoefde te tekenen voor ontvangst als een koerierdienst je digitale bestelling afleverde als je niet thuis was, maar voor zover ik mij herinnerde had ik recent niets besteld. Ferre bestelde sowieso nooit iets online en dus had ik geen idee wat er in dat pakket zou zitten. Ik haalde het op en terwijl ik met de doos in mijn handen in de richting van de achterdeur liep, zag ik nergens op de verpakking een spoor van de afzender. Ook geen verwijzing naar een of andere firma. Alleen mijn voornaam stond in sierlijk rode viltstiftletters op de doos, meer niet. Ik had dus totaal geen idee van waar dit kwam en waar ik me aan kon verwachten.

Eenmaal in de keuken pakte ik een mes uit de schuif om de bruine stroken verpakkingstape door te snijden. Er kwam een metalen koffertje tevoorschijn, wat qua omvang iets groter was dan een pak suiker. Toen ik het deksel verwijderde, zag ik tot mijn verwondering dat er twee stapels chocoladekoekjes inzaten. Ze waren niet bepaald egaal van vorm, net alsof iemand die met de hand had gemaakt. Dit had ik zeker nergens besteld.

Terwijl ik het blik opzij zette, viel het me op dat er ‘iets’ tegen de achterkant van het blikken trommeltje zat aangeplakt. Het bleek een lichtblauwe enveloppe te zijn, met een rood strikje eromheen. Dat het om een goed gevulde enveloppe bleek te gaan, merkte ik toen ik het strikje losmaakte. Het volgende moment had ik een aantal foto’s in mijn hand. Mijn hart sloeg een tikje over in het moment dat ik besefte aan wie ik deze verrassing te danken had.

Op de eerste foto stond Shirley te stralen in haar woonkamer, bijna op de plaats waar we elkaar die zaterdagavond nog enigszins aftastend hadden gekust.

Het enige wat ze leek te dragen was een olijfgroen T-shirt. Haar handen zaten onder aan het shirt en trokken de stof over haar heupen naar beneden, net alsof ze het nodig vond om vooral zoveel mogelijk van zichzelf te bedekken. Precies omdat Shirley de stof zo strak trok, spande het shirt om haar lichaam als een tweede huid. De contouren van haar gezwollen tepels, die ik met veel plezier in mijn mond had genomen, tekenden zich feilloos af doorheen het katoen. Haar haren zaten een beetje in de war. Ze droeg ook geen make-up, dus het totaalplaatje deed me heel erg denken aan hoe ze eruit zag op de ochtend na ons samenzijn.

De andere foto's waren in dezelfde stijl. Allemaal waren ze gewaagd en onthullend. Wellicht zouden sommige mensen dit als obsceen of vulgair bestempelen, maar ik zeker niet. Voor mij waren ze eerder kunstzinnig mooi.

De tweede foto was een zij-foto van Shirley in haar keuken en het leek erop dat ze de koekjes maakte die nu op mijn aanrecht stonden. Hier droeg ze hoge hakken, perfect opgemaakt, haar kapsel keurig op orde en om haar nek zat een wit parelsnoer. Het enige wat ze verder leek te dragen was een dunne, roze schort en ter hoogte van haar ruime decolleté zaten er een paar witte bloemvlekken.

Op de volgende foto droeg ze een soort van geel lint met een strik om haar borsten. De repel stof was amper breed genoeg om Shirley's tepels te bedekken, terwijl ze haar handen strategisch tussen haar benen hield om te bedekken wat daar te verbergen viel.

De laatste foto was ronduit verbazingwekkend en voor mij de absolute topper. Hierop was Shirley gehuld in ‘iets’ wat sterk leek op bruidslingerie, met daarover een transparante witte ‘sluiertuniek’, die bijna tot aan de vloer kwam.

Terwijl ik de foto’s herbekeek, viel het me op dat er op de achterkant van elke foto een korte boodschap geschreven stond. Dat ging van ‘Zie je mijn snoepjes, schat’, via ‘Met liefde gemaakt, dat smaakt’, naar ‘Maak mijn gele lint los…Wil je?’

Korte, suggestieve boodschapjes dus maar ook hier spande de laatste de kroon. ‘Als je wil… Jouw eigen pin-up girl,’ stond er op de achterkant van de bruidssluier-foto.

Vanzelf slaakte ik een diepe zucht, deels van frustratie en deels van blijdschap. Deze absoluut sexy foto’s waren duidelijk alleen voor mijn ogen bestemd en in dat besef werd ik overspoeld door een zalig aanvoelende warmte. Een gevoel van oprechte bewondering en van dankbaarheid omwille van het vertrouwen, waardoor ik opeens heel erg blij was dat ik het huis vanavond voor mij alleen had.

Nadenkend over een plekje waar ik deze foto’s veilig zou kunnen bewaren, wilde ik ze terug in de enveloppe steken. Daarbij viel het me op dat de koekjes en de foto’s niet de enige

traktaties van Shirley waren, want onverwacht viel er nog een USB stick uit de enveloppe.

Snel pakte ik mijn overjaarse laptop erbij en startte hem op. De traagheid waarmee de technologie tot leven kwam vervloekend, wachtte ik ongeduldig op het moment waarop ik op het juiste icoontje kon klikken.

Er stond zowel een audio als een videobestand op de stick en mijn vingers trilden zowaar toen ik het filmpje opende. Shirley, die in haar woonkamer onbevangen in de camera staarde, keek me vanaf het scherm onbevangen en zelfzeker glimlachend aan.

“Hé, lieve Sandy,” klonk Shirley's stem. “Ik hoop dat je dit in alle rust kunt bekijken, want dit is echt wel ‘for your eyes only, schat.”

De beeldkwaliteit was niet perfect, maar wel voldoende duidelijk om alles wat ze filmde te kunnen onderscheiden. Plots klonk er op de achtergrond een leuk muziekje en meteen begon Shirley verleidelijk met haar heupen te bewegen.

“Ik bereid me alvast voor op dat afgesproken naaktdansje met jou, schat,” zei ze, me vanaf het scherm verleidelijk aankijkend. Terwijl ze haar hele lijf sierlijk bewoog in de maat van de muziek, begon ze de knoopjes van haar bloes los te maken. Weldra gleed de gebloemde stof vanaf haar schouders naar de vloer en stond ze in een witte, bijna doorzichtige bh voor me.

Een striptease kende ik alleen van in films, maar het showtje wat Shirley in de volgende minuten opvoerde, was het mooiste én tegelijk het heetste wat ik op dat vlak ooit zag. Vol bewondering starend naar de strippende Shirley, voelde ik alle vermoeidheid zo van me afglijden. Genietend van haar onvolprezen schoonheid voelde ik haar liefde en lust afstralen op mezelf. Tegen de tijd dat ze uit haar minuscule witte broekje stapte en mij nog even de tijd gunde om van haar naturelle schoonheid te genieten, stond ik als het ware in brand.

Het kushandje wat ze me vanaf mijn laptop toestuurde, kwam dan ook veel te snel. Al helemaal omdat het scherm daarna zwart werd en het filmpje daarmee te einde kwam. Ik wist niet eens waarom ik minstens een volle minuut naar het zwarte scherm zat te staren, vooraleer het mij te binnen schoot dat er ook nog een audiobestand was. Gretig klikte ik het bestand aan wat ze de naam ‘privétijd’ had meegegeven.

“Hé schat,” klonk de verleidelijke klinkende stem van Shirley. “Ik dacht dat je misschien wel open zou staan voor wat tijd met jezelf, na een zware dag op kantoor. Misschien heb je wel zin om in gedachten eventjes bij mij te zijn. Ik zou het alvast helemaal niet verkeerd vinden als jij je nu eventjes op je gemak zou willen voelen door aan mij te denken en aan alles wat we zaterdagavond hebben gedaan. Misschien helpt het je om in de juiste stemming te komen als je achterover op je bed gaat liggen, met niet meer om jouw mooie lijf dan dat zwarte slipje dat je van mij leende. Herinner je mijn geur nog? Leeft de herinnering nog aan hoe je me hebt laten schreeuwen en kreunen van plezier? Weet je nog hoe ik tussen je dijen zat en jouw poesje likte en hoe ik je later neukte?”

Onderweg naar de slaapkamer, met de laptop onder mijn arm, kreeg ik de glimlach niet van mijn gezicht. Ook niet terwijl ik mezelf uitkleedde en op Shirley’s voorstel, alleen met haar slipje aan, op het bed kroop. Ik herinnerde me alles. Elk beeld van haar strip-video, elk woord van haar audioboodschap én alles van die zaterdagavond waar ze met haar woorden naar verwees.

Nadat ik de laptop zodanig had opgesteld dat ik er vanuit een liggende positie naar kon kijken, startte ik de video opnieuw op en schakelde de optie ‘automatisch herhalen’ in. Met Shirley’s handelingen in mijn gedachten, strekte ik me comfortabel op het bed uit en liet mijn beide handen in een langzame streling over mijn lichaam glijden. Ik streelde mezelf, vanaf mijn borsten tot op haar broekje en weldra gleed mijn rechterhand onder de zwarte stof.

Uiteraard miste ik het daadwerkelijke effect van haar kussen, haar geur, haar warme adem op mijn huid, maar dan nog. Shirley leek me zo dichtbij en kijkend naar haar opwindend stripshowtje, werd een rondje met mezelf voor één keer eens geen eenzame bedoening.

Met een hand in mijn broekje en met twee vingers mijn onwaarschijnlijk natte spleetje omwoelend, terwijl met mijn duim mijn pretknopje furieus bespelend, kwam ik weldra heftig sidderend klaar. Nooit eerder had masturberen zo compleet bevredigend aangevoeld als nu en dat was eraan te zien. De donkere, natte vlek in de stof van Shirley’s broekje was echt niet te missen en tegelijk voelde ik het vocht via mijn bilspleet naar omlaag sijpelen.

Nog terwijl ik lag bij te komen van mijn deugddoende hoogtepunt, speelde ik met het idee om Shirley te bellen. Wat zou ik haar graag willen bedanken voor haar intieme cadeautjes en haar al even graag vertellen tot welke handelingen haar woorden en beelden mij hadden verleid. Benieuwd als ik was naar haar reactie daarop, pakte ik mijn telefoon er al bij, maar dan schoot me te binnen wat ze me had gezegd toen ze haar telefoonnummer in mijn hand kribbelde.

“Alleen voor de noodgevallen,” had ze gezegd. Was dit een noodgeval? Uiteraard niet, dus kon ik haar misschien maar beter een appje sturen waarin de boodschap voor zichzelf sprak. Een fotootje bijvoorbeeld… Bij dat idee schakelde ik de camerafunctie in.

Na zeven of acht pogingen had ik eindelijk een foto waarop zowel mijn blote borsten, haar kletsnatte broekje, alsook het lopende stripfilmpje op mijn laptop in één beeld te zien waren. Selecteren en delen was zo gebeurd en nadat ik haar nummer had geselecteerd, drukte ik op verzenden.