We slaan een jaar over en het was weer het begin van de zomervakantie. Vera had haar atheneum diploma gehaald met extra aantekening Japans en haar ouders waren bij ons op de ‘boerderij’ om het feestelijk te vieren met een barbecue.
Ik sprak met Raymond, de vader van Vera over mijn business en dat Vera zo goed begreep hoe het werkte en hoe ze me geadviseerd had om de Nikkei en Wallstreet uit het systeem te halen, wat inderdaad een enorme rendementsverbetering gaf. Maar ook dat Vera en ik er daarna vaak hadden gesproken over de mogelijkheid om eenzelfde rekencentrum als hier bij de boerderij stond, te beginnen in Japan.
“Nou dan doe je dat toch?” zei Raymond “De investering valt mee en je laat het gewoon hosten bij zo’n Japanse cloudprovider. Dan ben je gelijk van alle beheer gedoe af.”
Ik moest daar over nadenken. Ik stelde dan mijn software bloot aan spionage: Omdat die providers altijd eisten dat jouw beveiliging en encryptie omgeving ook op hun hardware moest draaien zouden de beheerders, wanneer die te kwader trouw zouden zijn zomaar bij mijn programmatuur kunnen komen. Het decompileren er van was weliswaar lastig, maar zeker niet onmogelijk en dan lagen mijn algoritmes voor het grijpen.
Aan de andere kant was het vinden van een locatie waar ik een eigen rekencentrum zou kunnen creëren verdraaid lastig, hoewel ik één troef in handen had; mijn lieve vriendinnetje die vloeiend Japans sprak.

We besloten om beide opties te gaan onderzoeken en ik stelde aan Barbara en Raymond voor dat hun dochter mij als assistente daarvoor zou vergezellen naar Japan. Ik had dat haar ooit een keer beloofd en belofte maakt schuld.

De eerste optie de we wilde onderzoeken waren de mogelijkheden die een provider bood. Ik had wat contacten van vroeger geraadpleegd en had gegevens gekregen van een kleinere provider die hard aan de weg timmerde om Europese klanten binnen te halen. Ze schermden met heel lage prijzen en snelle beschikbaarheid. Maar mijn belangrijkste zorg was natuurlijk de beveiliging en daar waren ze naar mijn smaak een beetje vaag over. Maar Vera nam mijn zorgen erover snel weg. “Wanneer het niet naar je zin is dan doe je het toch gewoon niet?”
En gewapend met niet meer dan een paar slimme laptops en ons eigen verstand reisden Vera en ik af naar Japan, naar het hotel bij Fukuoka op het eiland Kyushu, wat als het minst aardbevingsgevoelig geldt.

In het vliegtuig vertelde Vera dat ze blij was dat het laatste jaar op de middelbare school er op zat, want het nieuws van onze leef- en werkgemeenschap waar Vera dus ook deel van uitmaakte was langzamerhand ook doorgedrongen op haar school en toen een meisje daar een rotopmerking over had gemaakt, ze had Vera ‘het tienersnolletje van die mannen daar’ genoemd, was ze die griet aangevlogen en had haar nagels in haar gezicht gezet, wat haar vanaf dat moment de bijnaam ‘de tijgerin’ had opgeleverd, en een week schorsing. Wij hadden natuurlijk die week schorsing vanwege een uit de hand gelopen ruzie wel meegekregen, maar die bijnaam had ze voor ons verzwegen evenals het feit dat een paar meiden haar gezelschap vanaf dat moment meden. Maar toen ze dat vertelde moest ze er toch een beetje om lachen. “Gelukkig ga ik nu studeren en ik zie die grieten nooit meer want ik ga econometrie doen en dat is voor die mutsen een bruggetje te ver” grinnikte ze.
“Je bent ècht een tijgerinnetje” had ik gelachen. “Maar wel óns lieve tijgerinnetje.” Waarop ze speels even in mijn arm beet. De tandafdrukken stonden er ’s avonds nog in.

Het hotel was fantastisch en het kantoor waar wij moesten zijn, was daar niet ver vandaan. We hadden een mooie dubbele kamer; een familiekamer want hoewel je daar al vanaf dertienjarig leeftijd met instemming seks mag hebben, wilden we toch naar de mogelijke zakenrelaties toe de suggestie in stand houden dat Vera mijn stagiaire was.
Maar ik had mijn koffers nog niet uitgepakt of ze kwam al door de tussendeur gedarteld in een volkomen doorzichtig nachtponnetje. Ze had er duidelijk zin in. Ze stortte zich ruggelings op het bed en ging daar met haar knieën een beetje opgetrokken liggen met haar handen als vuistjes gebald naast haar schouders. Pas toen zag ik dat ze met eyeliner haar ogen een beetje ‘Japans’ had aangezet. “Oh Maalten-san neem je stagiailtje. Ars je me afwijst moet ik Hala-Kili pregen”
Ik moest lachen. Volgens mij had ze al in Nederland dit grapje bedacht en toen we in het hotel waren kon ze niet wachten om het uit te voeren. Dus ik trok mijn broek uit en hing mijn overhemd over de stoel naast het bed en keek grijnzend op haar neer.
“We beginnen met de sushi” grinnikte ik en duwde haar benen uit elkaar om haar heerlijke kutje te likken. “Ohja Maalten-san rik mijn sushi-poessie” en kreeg toen de slappe lach. Gillend van het lachen rolde ze over het bed en toen ik haar vast greep omdat ze er bijna af viel sloeg ze haar armen om me heen en begon me als een wilde te kussen. Pas toen de ergste stuiptrekkingen van het lachen op hielden wist ze uit te brengen “Neuk me Maarten, ik zelden zooo geil geweest.” Ik schortte haar nachtponnetje een stukje op zodat haar onderlijfje bloot kwam te liggen en legde de tip van mijn eikel in haar warme natte openingetje. “Ohja Maalten-san nu!” kreunde ze en haar warme gladde neuktunneltje omhulde mijn dikke paal toen die bij haar naar binnen schoof.
En voor de zoveelste keer verbaasde mijn kleine tijgerinnetje me met haar ongeremde passie en het was minstens twee uur later voordat ik opgefrist en in een heerlijke zijden kimono de roomservice kon bellen om een heerlijk diner te komen brengen. Terwijl op de achtergrond het vrolijke gespetter en gezang uit haar badkamer klonk.

Een heel korte vergadering.

De volgende dag werden Vera en ik met alle egards ontvangen in het kantoor van de provider die we hadden geselecteerd. Het was de bedoeling dat we de wensen die ik had neergelegd zouden bespreken en wanneer we het in grote lijnen eens waren zou de grote baas, mr. Katayama aanschuiven en konden we indien alles naar wens verliep een voorlopige deal sluiten, die definitief zou worden na het tekenen van het contract dat daarna zou worden opgesteld.

Maar meteen bij binnenkomst kreeg ik een vervelend gevoel bij de kamer waar we in werden geleid. Hij was eigenlijk te groot voor het kleine gezelschap en dat was vreemd voor de anders zo perfectionistische Japanners, die meestal een intieme sfeer wilden creëren bij onderhandelingen. Dus toen we aan de ronde tafel zaten activeerde ik de detectie app op mijn laptop en keek naar de resultaten.
Twee camera’s wees het programma uit; één in de hoek bij de deur en één in het schilderij achter me, en een berichten tracker met encryptiebreker. Dat laatste daar maakte ik me geen zorgen over want de laptops van Vera en mij waren met een kabeltje verbonden en stuurden geen berichten draadloos naar elkaar. Maar het voelde meteen al niet oké met al die spionage apparaten om ons heen.

De Japanners zeiden even onderling iets tegen elkaar en een van de mannen knikte tegen de ander en beiden moesten lachen.
Daarop zag ik Vera iets intikken en op mijn tablet verscheen de tekst “Sato zei, ‘ik denk dat hij het met haar doet’ en vroeg zich af of ze je daarmee onder druk konden zetten.”
Het was voor mij meteen klaar. Ik dacht even na en besloot dat ik geen zaken met ze ging doen. Als je meteen al merkt dat je bespioneerd wordt en degenen waarmee je gaat onderhandelen openlijk speculeren of ze je kunnen chanteren moet je meteen afhaken.
Ik tikte een tekst voor Vera. “Lees maar in het Japans voor wat hier staat” zei ik zacht in het Nederlands tegen ze, “dan weten ze meteen dat je zojuist verstaan hebt wat Sato zei.”
Vera zei in het Japans wat ik haar gevraagd had. Je zag de mannen wit wegtrekken want ze wisten nu dat Vera hun Japanse opmerkingen had verstaan. Dat ik een meisje meegebracht had dat Japans sprak daar hadden ze nooit rekening mee gehouden. Bovendien was het voor Japanners onmogelijk om de leeftijd van een blond meisje met krullen te schatten. Vermoedelijk hadden ze gedacht dat Vera alleen maar een speeltje was dat er pro-forma bij zat.
In de tekst die Vera had voorgelezen wees ik ze op de camera’s en de berichten tracker en toen ze uitgesproken was vulde ik het zelf aan in het Engels: “Ik doe dus geen zaken met jullie, want ik wil niet bespioneerd worden. En wat jullie over mijn stagiaire zeiden deed de deur dicht.”
Ondertussen hadden we onze spullen gepakt en liepen naar de deur.
“Ik zal overigens wel tegen mr Katayama vertellen waarom ik niet met jullie in zee ga” zei ik over mijn schouder tegen ze en toen lieten we de twee mannen verbijsterd achter.

Terug in het hotel keken Vera en ik elkaar aan. “Wat gaan we nu doen?” vroeg ik. “In de jacuzzi” zei Vera “Dan kunnen we dat vieze gevoel van ons afspoelen en dan zien we wel of we de resterende tijd nog nuttig kunnen besteden.”
Ik realiseerde me dat ik me steeds meer op haar oordeel verliet en ook nu wees ze de weg, simpel en doeltreffend.

Ik ging op het brede lounge bed naast de jacuzzi zitten en voelde de spanning in mijn nek. Ongemerkt waren al mijn spieren gespannen geweest en mijn nek en schouders deden pijn.

Even later kwam Vera de badkamer in. Ze was gekleed in een witte kimonoachtige zijden badjas en knielde achter mijn rug en begon mijn schouders te masseren. “Je was echt boos hè, toen ze dat over me zeiden” fluisterde ze. Ik knikte en voelde dat ik mijn schouder weer aanspande. Toen kuste ze mijn hals en ging weer door met masseren.
“Ik voel dat je opnieuw boos wordt” zei ze “daarom hou ik ook zoveel van je Maarten. Omdat je kwaad wordt als iemand iets lelijks over me zegt. Omdat jij degene bent die het allermeest om me geeft…” Ik hoorde de snik in haar stem en ik voelde tranen op mijn rug druppelen. “Kom bij me” zei ik zacht en pakte haar arm.
Ze draaide om me heen en ging op me liggen met haar gezicht in mijn nek. Ik streelde haar rug en haar billen.
“Toen Sato dat zei, zei die ander “hij heeft zijn eigen hoertje meegebracht”.
“En ik was zo blij dat je meteen besloot om ze te laten barsten… En dat je je geen moment afvroeg wat of dat jou kunnen kosten, of dat misschien de hele reis voor niets was geweest, maar dat je meteen voor mij koos.”
Ik trok haar nog wat steviger tegen me aan en ze keek me met betraande ogen aan. “Ik hou van je” fluisterde ik en ondanks haar tranen hoorde ik een kreuntje en voelde ik haar lichaam zacht schokken. De lach brak door haar tranen heen. “Voelde je dat? Gewoon klaarkomen van pure liefde… ooohhw Maarten.”
Ze bewoog een beetje met haar onderlijf zodat de tip van mijn eikel contact maakte met haar spleetje. Ze duwde zich er tegenaan zodat hij een klein stukje naar binnen schoot. Daarna bleef ze bewegingloos liggen met een glunderende uitdrukking op haar gezicht. “Ohw Maarten zo is onze relatie, van elkaar genieten, en niet elkaar nemen, maar ons aan elkaar geven… Jij komt pas in me als ik dat wil maar misschien ook helemaal niet w.w.w.want ik.k.koommm alweer” en ik voelde haar lijf schokken en toen hield ik het ook niet meer maar spetterde mijn lading tussen haar kutlipjes tot ze helemaal naar beneden schoof en mijn hele pik opnam en diep in mijn ogen kijkend kreunde “jaaah nu in me”
Het gevoel van vereniging was enorm. Ik sloot mijn ogen en zweefde door de hemel als één lichaam en één ziel samen met dat lieve meisje waar ik zo intens veel van hield.