Over de heuvels en door het donkere bos rende Daniël, zijn gedachten een wirwar van frustratie, vernedering en een diep gevoel van falen. Hij voelde zich allesbehalve een held, maar zelfs een mislukkeling had recht op vergetelheid. Een dorp verder vond hij een kroeg, half verscholen tussen de bomen. De muren waren bedekt met klimop, en het gebouw ademde een ouderwetse charme die de warmte van het licht binnenin bijna uitnodigend maakte. Daniël sloeg de deur open en stapte naar binnen. Als een verloren ziel nam hij plaats aan de bar.

“Aan de drank dan maar,”

mompelde hij tegen niemand in het bijzonder.

De barman, een gezette man met een vriendelijk maar scherp oog, schonk hem een glas in. Daniël gooide het in één teug achterover, zonder ook maar te proeven. Hij bestelde opnieuw, en nog eens, zich niet bewust dat de barman al na het eerste glas de alcohol had vervangen door water. Het was verboden voor paladijnen om te drinken, maar Daniël was te jong en te onervaren om het verschil te proeven. Misschien maar goed ook, want na verloop van tijd had hij het gevoel dat hij dronken werd, zonder dat hij werkelijk was afgedwaald in de roes van de drank.

Net toen hij overwoog nog een poging te wagen om zijn gedachten te verdrijven, gebeurde er iets wat zijn aandacht volledig opeiste. De deur van de kroeg ging open, en met een haast onwerkelijke gratie stapte een vrouw naar binnen. Alle ogen in de ruimte volgden haar, inclusief die van Daniël. Ze bewoog alsof ze de wereld bezat – haar heupen wiegden zachtjes, haar lange mantel glansde in het licht van de olielampen, en een capuchon bedekte een deel van haar gezicht. Zonder een woord vuil te maken aan de aanwezigen liep ze rechtstreeks naar de barman. Haar verlangen was duidelijk: een kamer.

De barman, zichtbaar op zijn hoede, overhandigde haar een sleutel. Ze draaide zich om en liep even sierlijk weg als ze was gekomen, maar niet voordat ze Daniël met een intense blik in haar groene ogen aankeek. Die blik deed iets met hem. Hij voelde zijn hart sneller kloppen, niet alleen van de aantrekkingskracht die ze op hem had, maar ook van een vreemd gevoel van onbehagen. Ze was geen mens. Daar was ze veel te mooi voor, veel te perfect. Nee, ze was een elf.

Hoogelven waren niet ongewoon in deze contreien; generatieslang leefden ze in harmonie met de mensen. Toch voelde er iets niet goed aan haar. Daniël herinnerde zich vaag een les waarin ze hadden geleerd over elven en hun kenmerken. Elvenogen zouden altijd lijken te schijnen, helder en intens, ongeacht hun kleur. Maar haar ogen… haar ogen waren groen, diep en hypnotiserend, maar zonder de typische glans. Klopte dat? Was dat normaal? Of was het juist een waarschuwing? Het mysterie fascineerde hem, maar ook iets anders trok zijn aandacht: haar lange, lichtblonde haren die verleidelijk over haar schouders vielen, haar stevige borsten die zachtjes bewogen onder haar mantel, en haar slanke, bijna etherische gestalte.

Terwijl hij die details in zich opnam, voelde hij een onbekende drang opkomen. Een gevoel dat hem dwong haar te volgen. Misschien was het haar verleidelijke blik. Misschien was het dat knagende gevoel dat er iets niet klopte. Wat het ook was, het maakte dat hij opstond en stilletjes achter haar aan ging. De drank had hem gelukkig helder gehouden – een voordeel dat hij pas later zou beseffen.

Daniël sloop de trap op en zag haar verdwijnen achter een houten deur aan het einde van de gang. Hij bleef staan, luisterde. Geen geluid. Vastbesloten om meer te weten te komen, legde hij voorzichtig zijn oor tegen de deur. Wat hij hoopte te horen, wist hij niet eens. Maar voor hij verder kon nadenken, werd de deur met een ruk opengetrokken.

Hij struikelde naar binnen en voelde hoe een sterke hand hem vastgreep en naar binnen trok. De deur sloeg dicht achter hem. Pikkedonker.

“Wat… wat is dit?”

stamelde Daniël, terwijl hij in paniek probeerde te oriënteren. Maar het enige dat hij voelde, was een ongrijpbare aanwezigheid en het ongemakkelijke besef dat hij geen controle meer had.

Het eerste licht kwam van een lucifer die werd aangestoken. Een moment later vulde het warme kaarslicht de kamer, dansend op de muren en onthullend wat zich eerder in de duisternis had verscholen. Daniëls adem stokte toen hij haar zag. Haar mantel was verdwenen, en haar naakte lichaam werd volledig door het licht omhuld. Zijn mond viel open. Zoveel schoonheid had hij nog nooit aanschouwd. De gedachten aan Mila verdwenen als sneeuw voor de zon. Dit was iets anders. Dit was… goddelijk.

Ze reikte hem haar hand, zonder een woord te zeggen. Maar woorden waren niet nodig. Haar blik, haar bewegingen, alles aan haar sprak van controle en verlangen. Daniël wist niet hoe, maar ze had hem in haar greep. Hij greep haar hand, en zonder enige weerstand liet hij zich overeind trekken. Ze was sterk, verrassend sterk voor haar sierlijke gestalte. Met een zachte, vastberaden beweging duwde ze hem op het oude, krakende bed. Haar lichaam, dat in het kaarslicht leek te glinsteren, was bijna etherisch. Haar zachte, licht getinte huid lokte hem uit, lonkte naar hem. Ze kroop over hem heen, elke beweging even verleidelijk en zeker.

Zijn woorden bleven steken in zijn keel. Wat moest hij zeggen? Er waren geen woorden voor wat zich hier afspeelde. Hij voelde haar handen aan zijn kleding trekken, zijn lichaam ontdekkend terwijl ze hem langzaam en zorgvuldig uitkleedde. Daniël was volledig in de ban van haar. Toen ze hem uiteindelijk volledig ontkleed had, voelde hij de koude lucht op zijn huid – maar die kou verdween onmiddellijk toen haar handen hem aanraakten. Zijn stijve pik stond fier overeind, zijn lichaam verried wat hij voelde, zelfs al bleef zijn mond gesloten. Haar hand sloot zich om zijn lengte, en meteen voelde hij een schok door zijn hele lichaam trekken.

Ze keek hem aan, haar blik nieuwsgierig maar met een bijna ondeugende grijns op haar gezicht. Het was alsof ze wist hoe jong en onervaren hij was, alsof ze precies kon zien dat dit zijn eerste keer was. Daniël voelde zich kansloos tegenover haar sensualiteit, haar overweldigende zelfverzekerdheid. Met een speelse beweging liet ze de eikel van zijn harde pik tussen haar warme, vochtige schaamlippen glijden, hem plagerig tergend voordat ze zich langzaam over hem heen liet zakken. Haar zachte kreun mengde zich met zijn onhandige gehijg. Dit was het – dit was seks. Iets waar hij zo vaak over had gesproken met zijn kameraden, maar wat hij nog nooit zelf had ervaren.

De euforie was overweldigend. Toen ze begon te bewegen, voelde hij hoe haar strakke kutje zich om zijn kloppende eikel samenklemde. Haar bewegingen waren ritmisch, gecontroleerd, terwijl ze zich over hem heen bewoog. Elke beweging leek zijn lichaam dieper in extase te brengen. Hij voelde haar warmte, haar intensiteit, en haar beheersing over elk aspect van wat er gebeurde. Daniël, die zich altijd had voorgesteld dat hij een grootse en dominante man zou zijn, voelde zich volledig overgeleverd aan haar. Hij kon niets anders doen dan het laten gebeuren.

Zijn lichaam spande zich, en zonder dat hij er controle over had, voelde hij de climax opbouwen. Met zijn mond wijd open, maar zonder enig geluid, kwam hij diep in haar klaar. De pulsaties van zijn lichaam leken eindeloos, en ze bleef bovenop hem zitten, hem toelatend om alles in haar los te laten. Toen het voorbij was, trok ze zich terug, langzaam en doelbewust. Ze stond op, blies de kaars uit, en liet de kamer weer in het donker gehuld. Maar in plaats van hem te verlaten, kroop ze naast hem op het bed, haar lichaam tegen het zijne drukkend.

Daniël, overweldigd door wat er net was gebeurd, viel al snel in slaap. Haar warmte, haar aanwezigheid, alles aan haar gaf hem een ongekend gevoel van rust. Voor het eerst in zijn leven sliep hij als een roos, zich niet afvragend wat de volgende dag zou brengen.

De volgende ochtend was als een klap in zijn gezicht. Daniël werd wakker, niet in de warme omhelzing van de mysterieuze elf, maar naakt en vastgebonden, zijn armen strak gebonden boven zijn hoofd. Zijn lichaam voelde beurs en kwetsbaar, en terwijl hij naar de kamer keek, zag hij niets dat hem geruststelde. Nog voor hij kon begrijpen wat er aan de hand was, zwaaide de deur open, en daar stonden zijn superieuren, met strakke gezichten en ogen gevuld met teleurstelling en woede. Het gerucht van onheil had hen naar de herberg geleid, en Daniël wist meteen dat dit geen gewone reprimande zou worden.

"Sta op,"

klonk de stem van niemand minder dan de maarschalk. Zijn toon was onverbiddelijk, en Daniël voelde een mix van schaamte en vernedering toen hij onder begeleiding van de maarschalk door de herberg werd geleid. Het krakende hout onder zijn blote voeten leek zijn schande alleen maar te versterken. Buiten wachtte hem een nog grotere schok: een regiment soldaten van de koning stond opgesteld in volle wapenrusting, hun blikken streng en onverbiddelijk. Waarom zoveel commotie? Wat had hij gedaan dat dit rechtvaardigde?

En toen zag hij ze. De witte lakens. Ze lagen over lichamen die strak op een rij waren gelegd, volledig afgedekt. Zijn maag draaide zich om. Dit kon niet goed zijn. Dit was meer dan een reprimande voor een nachtelijk avontuur.

"Wat weet je over die elf?!"

vroeg een van de superieuren streng, zijn stem doordringend.

Daniël keek op, zijn ogen gevuld met paniek en verwarring. Hij kon geen woord uitbrengen.

"De bloedelf, jongen!"

schreeuwde een andere officier.

"Wat heb je gezien?!"

Plotseling begon alles op zijn plaats te vallen. De groene ogen… hoe had hij het niet eerder gezien? Hoogelven hadden blauwe ogen. Hij wist dat, had dat in de lessen geleerd. Maar haar verleidelijke blik en haar schoonheid hadden hem verblind. Hoe had hij zo dom kunnen zijn? Hij voelde het schaamrood naar zijn wangen stijgen, niet alleen vanwege zijn eigen naïviteit, maar ook omdat hij nu begreep dat hij de gevolgen niet had overzien.

Maar wat was er gebeurd? De elf had hem niets aangedaan – ten minste, dat dacht hij. Los van het vastbinden en die kus op zijn mond, had ze niets gedaan wat hij als bedreigend kon herinneren. Dat was precies wat hij niet begreep. Hij kon alleen denken aan de zachte aanraking van haar hand en de lichte kus die ze hem had gegeven voordat alles zwart werd. Wat hij niet wist, en wat niemand wist, was wat er daarna was gebeurd. Een ooggetuige had gezien hoe de elf in de vroege ochtend de herberg verliet, zonder haast, zonder woorden. Maar de stilte die volgde, was al snel verstoord door kabaal en tumult.

De soldaten dachten aanvankelijk aan een bargevecht. Maar het was geen bargevecht geweest. Het was een bloedbad. De elf had iedereen in koude bloede afgeslacht, van de barman tot de gasten die nietsvermoedend hadden geslapen. Alleen Daniël was gespaard gebleven. Waarom? Hij kon het niet bevatten.

"Ik… ik weet niets,"

stamelde hij.

"Ik had te veel gedronken. Ik herinner me niets meer."

De woorden kwamen moeilijk over zijn lippen. Hoe kon hij toegeven dat hij niet alleen had gefaald door haar intenties niet te doorzien, maar ook dat hij zijn eerste seksuele ervaring had gedeeld met iemand die de volgende ochtend een stapel lijken achterliet? De schaamte brandde in zijn borst, en de vragen bleven door zijn hoofd spoken. Waarom had ze hem gespaard? Waarom was hij degene die hier stond, levend en beschamend naakt, terwijl anderen hun leven hadden verloren?

Daniël voelde de koude wind over zijn huid en hoopte dat die het beeld in zijn hoofd zou wegvagen. Maar diep vanbinnen wist hij dat dit moment hem voor altijd zou blijven achtervolgen.

Eén ding was duidelijk: onze Daniël was deze nacht geen held geworden. Hij had misschien de overgang naar het leven als man gemaakt, maar zelfs dat betekende weinig. Niemand leek het iets te kunnen schelen, en eerlijk gezegd, hijzelf ook niet. Deze gebeurtenis, hoe schokkend ook, was niet meer dan een klein incident in een wereld die zoveel groter was dan wie dan ook – zelfs groter dan een ware held. Azeroth was een plek van epische proporties, gevuld met legendes, monsters, en mysteries die de grenzen van het begrip te boven gingen. Wat was een jongen als Daniël in het grote geheel?

En toch begon zijn verhaal hier. Niet als een overwinning, niet als een moment van glorie, maar als een nederlaag. Dit was hoe helden begonnen: in de schaduw van hun eigen fouten, in de nasleep van hun eigen onvermogen. Daniël wist het nog niet, maar deze nacht zou een kantelpunt zijn. Het begin van een pad dat hem uiteindelijk zou vormen tot wat hij altijd al hoopte te zijn – een echte held. Maar ook een pad dat hem veel meer zou maken dan dat: het zou hem maken tot een man, eentje die zowel zijn kracht als zijn zwakheden zou leren kennen en er betekenis in zou vinden.

Dit verhaal begint klein, zoals alle grote verhalen dat doen. Maar dit is slechts het eerste hoofdstuk van een epische reis. Eén die je zal laten zien hoe een jongen als Daniël, met al zijn tekortkomingen en mislukkingen, de man kan worden die deze wereld nodig heeft.