“Héé slaapkop… Wordt eens wakker. Je lieve echtgenote heeft koffie voor je gemaakt.” Ik rekte me uit. “Da’s lief. Dan mag ze bij mij in bed komen...” Ik deed m’n ogen open. Joline boog zich over me heen een kuste me. “Mooi. Dat ga ik doen ook. Lekker mijn koude voetjes aan je opwarmen.” Ze liep om het bed heen, deed haar badjas uit en kroop naast me.
En meteen voelde ik een voet tussen mijn benen. “Hmmm… Lekker warm hier. Waarschijnlijk is het verder naar boven nog warmer.” Ze keek ondeugend en haar voet gleed nu tussen mijn bovenbenen. Niet dat ik het erg vond; ze had nog steeds een panty aan. “Ondeugd…” Ze keek me van vlakbij aan. “Ja, dat ben ik. Ik ben al een uur wakker en heb mezelf maar even verwend. Want mijn minnaar lag te snurken.” Ze pakte iets van haar nachtkastje: de vibrator op afstandsbediening. “Was het lekker, meisje?” Ze knikte. “Ja. Maar jij was gisteren lekkerder. En daar wil ik zo meteen meer van. Lekker in een warm bad. Natte spelletjes doen.” I
k wilde opstaan, maar ze hield me tegen. “Niks ervan. Dat mag je zo dadelijk allemaal over me heen spuiten. De warme kraan staat al aan.” Ik knuffelde haar. “Je bent een krols wicht, mevrouw Jonkman.” Een knik volgde. “Ja. En bij jou mag dat. Lekker mezelf helemaal laten gaan. Drink je koffie op, dan ben je ten minste een beetje wakker voor wat komt. Ik zal je ondertussen een beetje in de stemming brengen.” Ze wipte uit bed, trok haar onderjurkje uit en verwisselde dat voor een zwart exemplaar. “Die witte was nog een beetje vochtig van vanochtend…” Over het zwarte onderjurkje ging haar dansrok van gister. “Die moet toch in de was, Kees.” Ze giechelde. “Zo dadelijk gaat hij in de voorwas. Een sopje van Kees.”
Ik schudde mijn hoofd. “Ik begin eindelijk de diepere gedachte achter de Regimentsmars van de Genie te begrijpen, Jolien.” Ze keek vragend en ik begon te zingen.

‘We zijn mineurs van ’t Nederlandse Leger
En onze naam is overal bekend, sodeju!
We dragen een jas met goudgehelmde knopen
De pikhouweel is ons niet onbekend, sodeju!
En iedereen die mag het weten
We krijgen vanavond uienrats te eten
En moeder de wasvrouw staat aan de deur
Dat is de trots van elk mineur
Dat is de trots van elk mineur, sodeju!’

Ze schudde haar hoofd. “Dwaas. En ik ben ‘moeder de wasvrouw’? Ik dacht ’t niet, meneer. Ten eerste ben ik nog geen moeder, ten tweede geen wasvrouw, maar doe ik iets met cijfertjes en ten derde sta ik niet voor de deur, maar naast je bed. En zo dadelijk lig ik naast je in bad. En ná dat badje gaan we eens kijken wie hier de was doet. Heb je je koffie op? Mooi, mee jij. Je ben nu van mij.” Bij de laatste zin fonkelden haar ogen en ik gniffelde.
In de badkamer ging ze op de rand zitten, haar voeten in het water. “Kom achter me staan, lover. En spuit over me heen. Maak me nat want ik ben vreselijk geil!” “Waar wil je…” “Spuit lekker over me heen, Kees. Je pik in mijn onderjurkje, zodat ik je vocht lekker over me heen kan voelen lopen. Lekker over mijn tieten spuiten…” Ze klonk hees en keek me geil aan. Haar haren veegde ik naar één kant en toen legde ik mijn paal in haar hals. Gelukkig had ik veel aandrang, anders was het misschien niet gelukt; ook ik was enorm opgewonden. Ik dacht aan watervallen, ijsblokjes, concentreerde me op het geklots van het water in het bad…
En toen ging de sluis open. Eerst een dun straaltje, maar allengs werd het dikker. Het vocht gleed in Joline’s onderjurkje en ze verdeelde het over haar borsten. “Nu rechtstreeks op mijn tepels spuiten schatje…”, hoorde ik hijgend en ik trok haar onderjurkje wat naar voren. Beide tepels kregen de volle laag en Joline gilde: “Wat geil! Lekkere natte tieten… En ik voel het langs mijn kutje glijden… Dit is zo lekker, Kees! Niet stoppen, dit moet eindeloos doorgaan…” Ze trok haar onderjurkje op en begon zichzelf hevig te vingeren.
Twee vingers, toen drie en uiteindelijk zaten er vier vingers diep in haar kut. Alleen haar duim stak er nog uit, en die flitste snel over haar clit. Bij mij was het een beetje op; de straal verslapte. “Even proeven…” Joline nam mijn paal in haar mond en zoog de laatste druppels op. En kwam tegelijkertijd klaar! Ze haalde haar hand tussen haar benen weg en spoot in het bad. En nog een straal, en nog een.

Toen zakte ze een beetje in elkaar, redelijk óp. “Kom maar schat. Nu lekker ontspannen in het bad zitten. Even uithijgen, want volgens mij heb je jezelf redelijk afgebeuld.” Ik dirigeerde haar rustig in het water en kwam naast haar liggen. Ze legde haar hoofd op mijn schouder. “Heerlijk, Kees… Dank je wel… Hoe wil jij nu…?” Ik kuste haar. “Even kalm aan, schat. Eerst even uithijgen en je poesje van de schrik laten bekomen. Die heeft het nogal zwaar gehad, geloof ik… Ik ga wel tegenover je zitten. Dan kan ik die lekkere sexy pantybenen van je strelen en onder je onderjurkje kijken. Want dát vind ik heel lekker. Maar dat weet je ondertussen wel, geloof ik.”
Ze glimlachte. “Ja. Zeker weten. Want met deze benen, toen nog in een goedkope panty van de Hema, heb ik je verleid. Oh ja, en een zwart slipje. Hoe kon ik dat vergeten…” Ze bleef glimlachen en streelde met een voet zacht over mijn paal. “Dat had je toen niet gedacht he? Dat die koele, oh, zo correcte receptioniste van dit soort spelletjes zó geil zou worden. Ze boog zich naar me toe en kuste me. “Dit vind ik heerlijk, schatje. Zo af en toe. Lekkere natte spelletjes. Jouw natte sletje zijn…” Ze aarzelde even. “Lekkere geile plasseks. Klaarkomen terwijl jij je vocht over me heen laat stromen en je helemaal laat gaan. Net als ik het heerlijk vind om aan je overgeleverd te zijn. Alles te doen wat jij van me eist. En gestraft te worden als ik ongehoorzaam ben…”
Ze kuste me weer. “En dat allemaal in sexy lingerie. Waarvan ik weet dat jij enorm van kan genieten. Mijn lingerie, die om mijn lichaam zit. Waar de geur en de smaak van mijn geil nog te ruiken en te proeven zijn. Lange benen in een sexy panty. Een lekker sexy onderjurkje waar je mijn tepels nét in kan onderscheiden. Een mooie dansjurk die omhoog komt, zodat je bijna mijn slipje kunt zien… Wat doet dat met jou, Kees Jonkman?”

Ik pakte haar voet en zette die weer tegen mijn harde paal aan. “Daar word ik vreselijk geil van, Joline. Ja, ik vond mooie benen in nylon altijd al mooi en opwindend, maar jij hebt daar een paar dimensies aan toegevoegd. Als ik je achter je bureau zie zitten in Gorinchem heb ik wel eens de neiging gehad om je rokje omhoog te trekken en je tussen je benen te betasten. Je lekkere kutje op te zoeken en je daar helemaal klaar te likken. Je borsten te pakken en met je tepels te spelen. Maar ja… voor hetzelfde geld komt Gonnie dan binnen. Of Ingrid. En dan heb je de poppen aan het dansen…” Ik keek spijtig en Joline vulde met een ondeugend gezicht aan: “Ja. Of Fred. Die aanvoelt dat zijn meest geliefde leidinggevende bruut aangerand wordt en haar wil bevrijden uit de klauwen van de aanrander. Ga je niet willen, Kees Jonkman.”
Ik keek spijtig.
“Daarom heb ik het ook maar niet gedaan, schat. Geen trek in de nagels van een van jouw meiden of de schoenmaat vijftig van Fred. Dan liever hier, in onze eigen badkamer met een luxe tweepersoons ligbad. Lekker met mijn geile meisje vrijen.” Ze stond op en ging naast me liggen. “En wat zou jij nu willen doen, schatje?” Haar ogen waren vlakbij. “Lekker tussen je benen voelen, mooie meid. Je betasten. Met je mooie borsten spelen, je poesje voelen, je benen strelen, lekker intiem zoenen en heerlijk klaarkomen.” Ze trok zich tegen me aan. “Doe het dan… Voel me, streel me, bezit me… Ik ben helemaal van jou. Laat me voelen dat je me wilt hebben…”
Een lange kus volgde. En terwijl we zoenden, streelde ik haar borsten. Eerst zachtjes, maar allengs harder en veeleisender. En ik kneep in haar tepels, door haar onderjurkje heen. En die tepels werden hard. Ik gleed een beetje naar beneden en nam een van haar tepels in mijn mond en zoog er op. Toen tussen m’n tanden, een beetje bijtend… Joline kroelde zich tegen me aan. Ze trok een been op en haar onderjurkje kwam omhoog. Ik kon haar poesje nét zien: gezwollen lipjes, haar clit kwam omhoog…
“Doe het, liefste… Voel m’n hete kut… Betast me, zoals je zo graag wilt…” Ze fluisterde in mijn oor. “Lekker in m’n kutje voelen en naar mijn mooie benen kijken en die ook voelen… En lekker klaarkomen… Je mag lekker in me klaarkomen of over me heen spuiten… Wat je maar wilt…” Ze hitste me op en ik ging snel op een orgasme af. Joline voelde het. Ze pakte mijn paal en begon me zachtjes af te trekken. “Kom maar lekker klaar, Kees… Lekker spuiten, over je geile meisje heen… Dat meisje met die prachtige lange benen wat voor je liep in de hal bij DT… Geef me je zaad, ik wil het zien! Lekker over mijn tieten spuiten…”
Ik kwam overeind, sloeg een been over haar heen. “Waar wil je het hebben, Jolien?” “Over mijn geile, harde tepels. Lekkere sperma-tieten…” Ze kwam iets overeind en trok me nu snel af. “Lekker spuiten, Kees…” Ze bleef me aankijken met die blauwe ogen en toen kwam ik klaar! Joline verdeelde mijn sperma over haar borsten: de grijze vloeistof contrasteerde met haar zwarte onderjurkje. “Nu nog even proeven…” zei ze ondeugend en ze nam mijn paal in haar mond. Haar tong gleed hemels over mijn eikel en ze zoog, met haar wangen hol, het laatste restje uit me. Toen liet ze los en ik zakte naast haar weer in het warme water.
Ze speelde met de sliertjes sperma op haar jurkje en begon te giebelen. Op mijn vragende blik hikte ze: “Moeder de wasvrouw aan het werk…” Ik zuchtte. “Rare tut. Volgens mij had de tekstschrijver niet dit beeld voor ogen toen hij die tekst schreef. Hoewel… Hij zou zomaar eens geïnspireerd kunnen zijn.” Ze draaide zich naar me toe. “Heerlijk, Kees. Lekker ongeremd geile spelletjes met jou doen. Ik met de dingen die ik geil vind, jij met de dingen die jij geil vind… En gelukkig past dat prima samen.” Ze kuste me. “Maar een lekker rustig vrijpartijtje op de bank is ook heerlijk, schatje. Of helemaal naakt in bed…”
Ik bromde: “Maar voorlopig even niet, schoonheid. Het is even een beetje op bij Kees.” Daarna was het een tijdje stil in de badkamer. We doezelden allebei een beetje weg. Ik deed de warme kraan nog even aan; het water voelde wat kouder. Maar na tien minuten rekte Joline zich uit. “Kees, we gaan lekker douchen. Even afspoelen, daarna aankleden en ontbijten. Hebben we nodig, schatje. Vandaag weer een inspannende dag: jij moet blazen, ik studeren en vanavond naar Arkel, lekker lachen. Kóm!” Ze stond op en reikte mij haar hand. “Laat dat badwater maar weglopen. Daar moeten we geen kleren in laten weken.”

Ik knikte en trok de stop uit het bad. “Misschien komt het nu bij mevrouw van Wijngaarden in haar bad, schat. Heeft zij er ook nog lol van.” Joline trok een vies gezicht. “Vast. En als zij in bad ligt, kan er nog nét tien liter water bij, Kees. Ophouden met die rare gedachten van je. Ik wil nog smakelijk eten.” Ze kleedde zich onder de douche uit en ik keek spijtig. “Jammer schat. Het stond zo sexy, dat onderjurkje en die panty…” Ze keek me aan. “Ik hoorde net iemand zeggen dat het bij hem ‘op’ was. Dan heeft het voor een meisje ook weinig zin meer om zich sexy op te tutten. Want van bevruchting komt dan toch geen spat meer terecht.” Ze keek me guitig aan. “En dat ‘spat’ mag je letterlijk nemen.” Ik zuchtte. “En jij beschuldigt mij er van dat ik vaak grappen maak als we zijn klaargekomen?” Joline knikte. “Ja. En die zijn soms nogal seksistisch en vrouwonvriendelijk. Nu kon ik jou eens lekker terugpakken.” “Ja. Jammer voor jou waren Lot en Mar er niet bij om met je mee te lachen. Pech voor je.”
Joline snoof. “Die hebben vannacht of vanmorgen vast ook hun portie post-orgastische opmerkingen gehad. Vraag ik ze nog wel eens.” We zeepten elkaar lekker in en spoelden elkaar daarna af. Opgefrist kleedden we ons aan en daarna ging een stevig ontbijt er goed in. En na het ontbijt samen het huis even aan kant maken, daarna kreeg ik opdracht om te gaan blazen. “Jij blazen, dan doe ik de was wel, Kees. Want als we dat omdraaien wordt de fijne was niet schoon en krijgen we klachten van de benedenburen wie die bugel staat te pesten.” Ze lachte me uit. Ik verdween in de studeerkamer, Joline richting de wasmachine. En een uur later was ik er klaar voor. “Jolien… Koffie?” “Lekker!” klonk het uit de slaapkamer.
Ik zette de Senseo aan het werk. Een paar broodjes smeren, dan hadden we meteen een verlate lunch er bij. Even later zaten we te eten. “Ben je klaar voor morgen, Kees?” Ze keek serieus en ik knikte. “Ja. Weinig spannends, schat. Een paar liederen begeleiden. Maar Greet zal wel weer iets aparts hebben, dus op tijd richting kerk, morgenochtend.” Ze gaapte demonstratief. “Dus weer vroeg op… Na een waarschijnlijk late avond.” “En vergeet de nacht niet, mooie minnares. Ik ben van plan je héél lang te beminnen…” Ze keek sceptisch. “Haha… En jij gelooft dat? Eén keer mijn rokje iets optrekken, een paar zoentjes en de heer Jonkman komt klaar, mompelt iets van ‘Dank je wel, schatje’ en ploft in slaap. Binnen vijf minuten. En dan kan ik het karwei zelf weer afmaken. ” Ik keek haar aan. “Je bent een gemeen loeder, Joline Jonkman. Dat je zó slecht over me denkt. Zoek een eenzaam, koud en tochtig hoekje op en ga je schamen. Diép!”
Ze kuste me lang en intiem. “Nee. Want daar ben jij niet. En ja, ik pestte je even. En weet je waarom?” Ik schudde mijn hoofd en er kwamen pretlichtjes in haar ogen. “Een goeie reden voor goedmaakseks, lekkere vent…” Ik trok haar van haar kruk af, nam haar in de brandweergreep en liep richting slaapkamer. Een vuist roffelde op mijn rug. “Wat doe je nou weer? Zet me neer, gék!” Ik liet haar op bed zakken en plofte naast haar, omarmde haar en keek van vlakbij in haar ogen. “Goedmaakseks, hoorde ik iemand zeggen? Nou, doe je best en leef je uit…”

Joline kwam zuchtend overeind. “Evolutie? Ik geloof er niet meer in. Als vrouw wordt je nog steeds naar het hol van de vent gesleept en bruut verkracht. Niks veranderd sinds de Neanderthalers, behalve dat het mammoetvlees is veranderd in een broodje met ham.” Ze boog zich over me heen. “Mooie holbewoner van me.” Een lange kus volgde. “Nu gedragen we ons echt als pas getrouwd stelletje nietwaar? We hebben ons echt wel een beetje ingehouden met de zussen in huis…” Ik moest grijnzen. “Soms wel, soms niet, Jolien…” Ze lachte zachtjes. “Klopt. En dat was allebei goed. Ik ben reuze blij dat die twee nu een eigen optrekje hebben. En ik denk dat de heren van Wiers en van der Vlist daar vaak te vinden zijn. Niks op tegen trouwens; die passen prima bij Margot en Charlotte, maar ook bij elkaar. Rogier is de macho van de twee, Gerben iets kalmer, maar als hij los komt… Verbaal is hij bijzonder scherp.”
Ik knikte. “Allebei hele goede vrienden geworden. Van de zussen, van elkaar, maar ook van ons. Allemaal dankzij een korte, maar hevige vakantie in de Harz. En een geklede duik in een stuwmeer.” Ik grinnikte. “Maffe meiden… Camper op de handrem zetten, motor uit, deuren open en in één streep het water in…” Joline lachte zachtjes, ik voelde haar een beetje schudden. “Ik zou er veel voor over hebben om de gedachten van Rogier te weten toen hij dat vanuit z’n tentje zag… Hij beschreef het de volgende dag nogal abstract.” “We vragen het vanavond wel aan hem. Eens kijken of hij een rooie kop krijgt. Als dat zo is, weten we ongeveer wel waar hij aan dacht, de smeerlap.”
De rest van mijn gedachten werd gesmoord met een lange zoen. En die werd gevolgd door de tekst: “Niks ervan. We gaan Rogier niet voor gek zetten vanavond. Die zou best wel eens gespannen kunnen zijn, Kees.” Ik knikte langzaam. “Ja. Je hebt gelijk. Hem een beetje in de gaten houden vanavond. En als zijn pa en ma komen opdraven: hou hem op de achtergrond. Margot, Gerben ik doen het woord wel. En als het uit de hand dreigt te lopen: Fred.” Joline schudde haar hoofd. “Niks ervan. Want dan wordt het fysiek. Gaan we niet willen. Ik heb een veel beter idee.”

Ik keek vragend en ze zei serieus: “Mijn lieve moeder. Die bel ik zo dadelijk even op en leg haar de situatie uit. Zij is meer dan wie ook in staat om mevrouw van der Vlist af te laten druipen. En ik schat dat ze daar maar één woord voor nodig heeft.” Ik keek weer vragend. “Haar titel, Kees. De moeder van Rogier wordt waarschijnlijk héél mak als Ma haar titel gebruikt. Dat soort lui willen in contact komen met rijke of gestudeerde mensen, zodat hun eigen status stijgt. Ze hebben er heilig ontzag voor. Als Ma zich voorstelt als ‘Professor Boogers’, klapt de zeepbel van mevrouw van der Vlist waarschijnlijk meteen in.” Ik knikte langzaam. “Dat zou zo maar eens kunnen, schat. Doe er dan nog haar ogen bij, dezelfde als die van jou, en er blijft van mevrouw van der Vlist weinig meer over dan een zielig hoopje mens wat afdruipt.” “Ik ga Ma eens bellen, Kees.”

Ze stond op, liep de kamer in en pakte haar telefoon.
“Hoi Ma, met Jolien…” Even later legde ze de situatie uit en Tony pikte het prima op.
“Ik bereid me wel voor, dochterlief. Maar Rogier en Lot bemoeien zich er niet mee. Dat echtpaar komt niet verder dan het tuinpad. En desnoods neem ik Gertie even in vertrouwen, dan doen we het samen.”
Ik greep naar een oor. “Tony? Jij en Gertie samen? Da’s bijna moord… Ik heb nu al medelijden met mevrouw van der Vlist.”
Spottend klonk:
“Prima. Als we met haar klaar zijn, gaan we jou eens determineren, Kees. Ik vraag me af of er dan nog iets van je over blijft.”
“Heeheehee… Het is wel mijn vent hé?” Joline sputterde. “Waarmee ik het vannacht héél erg gezellig heb gehad. En dat wil ik vaker beleven, dus jullie laten Kees een beetje heel!”
Even was het stil, toen hoorden we Rob Senior op de achtergrond keihard lachen.
“Goed bezig, Kees!” riep hij en ik riep terug: “Jullie lieve dochter net zo goed, hoor.”
Tony mopperde: “Voordat jullie alle bijzonderheden bespreken over de nachten van Jolien en Kees: Káppen! Nú! En allebei. Jolien, ik bel Gertie zo wel even, oké?”
“Da’s prima, moeder. Zal ik je haar telefoonnummer geven?”
“Niet nodig. Dat heb ik al een paar keer gebruikt voor jullie bruiloft. We kennen elkaar ondertussen redelijk goed, schat.”
Na nog wat gekheid verbrak Joline de verbinding.

“Zo. Ook voor de bakker. Hoeven we niks aan te doen, Kees. Twee vrouwelijke uitsmijters van middelbare leeftijd. Stelt zo te zien weinig voor, maar als die twee los gaan…” Ze lachte vals. “Ik zal Rogier zo even bellen en hem op de hoogte stellen.” Dat was ook zo gebeurd. Rogier was er blij mee, Lot ook. “Zo”, zei Joline, toen ze de telefoon neerlegde, “Die twee kunnen zich nu voor de volle honderd procent wijden aan het klaarmaken van de hapjes voor vanavond. We hoeven niet te eten, Kees; Lot zei dat ze voor een weeshuis hadden ingekocht. Er staat zelfs een barbecue achter in de tuin. En ze hebben Olaf en z’n vrouw ook uitgenodigd. Een ideetje van Margot.”
Ik stak mijn duim op. “Die is ook niet op haar achterhoofd gevallen. Maar goed, we hoeven dus niet te koken? Mooi. Dan hebben we nog drie uur om leuke dingen met elkaar te doen, mevrouw Jonkman Junior.” Joline stak haar hand op. “Niks ervan. Ik ga nog een uurtje studeren, daarna kleden we ons om en rijden we, met een kleine omweg langs de banketbakker hier, op een beschaafde snelheid richting Arkel.” “Banketbakker?” Ze knikte. “Ja. Die heeft héle lekkere bonbons. En daar kopen we grote doos van voor die meiden. Die enveloppe met inhoud is leuk, maar er moet ook iets ‘tastbaars’ bij zitten, Kees.”
Ik mopperde: “Nou, als die meiden zo’n megadoos bonbons op hebben… Wellicht lijken ze dan over een maand op mevrouw van Wijngaarden. Kunnen ze niet meer samen in de lift, omdat het maximaal toegestane gewicht wordt overschreden.” Joline keek verachtelijk. “Lafaard. Dat durf jij vanavond écht niet te zeggen, Kees Jonkman! Zeker niet als mijn lieve moedertje, jouw bloedeigen moeder én Gertie erbij staan! Dan krijg je van vier kanten klapjes, want ik sta er ook bij.” Haar ogen fonkelden en ik capituleerde maar weer eens. “Goed schat, ik zal me gedragen.” “Mooi zo”, klonk het bijtend. “Ooit leer je het spontaan… majóór!” Een snelle zoen volgde. “Lezen jij, of doe maar iets anders leuks. Dit meisje gaat nog even wat uitzoekwerk doen voor de studie. En om half vijf gaan we douchen en omkleden; ik wil om uiterlijk half zes weg.”

Lezen…? Normaal was ik ‘weg’ in een goed boek, maar nu had ik daar even geen zin in. Waarop kon ik me lekker even concentreren? Ik keek om me heen, maar kreeg geen inspiratie… Wacht even: de buksen. Even lekker ouderwets wapenonderhoud doen. Even denken: Nee, niet aan de FX. Die kende ik nog niet voldoende. Dan maar de Hatsan, die kende ik van voor tot achter en van boven tot onder. Even later had ik een plastic kleed op tafel gelegd en na Joline’s verwonderde blik zei ik:
“Wapenonderhoud, schat. Anders staan er wat buksen in die kast weg te roesten.” Joline schudde het hoofd. “Niks ervan. Die kast is gortdroog, dus er wordt niet geroest daar! Je eigen woorden, Kees.”
Ik keek wanhopig. “Soms… soms ben jij uiterst irritant, Jolien. Als je me met m’n eigen woorden verslaat, zoals nu.” Een triomfantelijk lachje volgde, toen boog ze zich weer over haar boek.
Ik pakte mijn Hatsan uit de kast. Spannen – safe – magazijn er uit – kamer controleren – op vuren zetten – spangreep naar achteren halen en rustig de spangreep naar voren laten gaan. Zo, die was veilig. De luchtcylinder er af schroeven… Nu ook nergens meer druk in het systeem. Als er ergens 200 Bar ontsnapt, wil je daar niet met je neus bovenop staan…
Ik poetste de bereikbare delen schoon: er zat links en rechts nogal wat stof en rommel op. Toen het onderhout er af en het trekkermechanisme demonteren. Ook wat stof en vuil, voornamelijk aan de punten die ik gesmeerd had. Tja, vet trok uiteraard stof en vuil aan. En de wapenkast was weliswaar redelijk schoon, maar niet stofvrij; hij maakte deel uit van het grote wandmeubel in de slaapkamer. Er boven stonden boeken, ernaast bewaarden we de dekbedhoezen en kussenslopen… Misschien die kast toch eens anders indelen.
Langzaam maar zeker werd de tafel gevuld met onderdelen. Die legde ik altijd methodisch van links naar rechts neer. Erfenisje uit de diensttijd. Met een loupe bekeek ik de rubbers. Die waren essentieel voor de goede werking van de buks: hielden de lucht vast waar het moest. En een paar rubbers waren aan vervanging toe; onder de loupe zag ik kleine scheurtjes. Dus… Ik pakte de doos met de reserverubbers en ging methodisch aan het werk om die dingen te vervangen. Sommigen simpel, andere rubbers zat ik tien minuten op te zweten. Met een kleine pincet zo’n ding onder een onmogelijke hoek om een dun stukje staal prutsen… Geef mij maar een Accuracy of een Colt. Die hadden ten minste onderdelen die je met het blote oog kon onderscheiden…
Na een zoveelste sessie waarin ik in mezelf zat te brommen, keek Joline op. “Hé moppersmurf… Als je het niet leuk vind wat je doet, kap er dan mee. Je zit nu alleen maar je humeur te vernaggelen.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Dat is de militaire manier om tegenslagen te verwerken. Gewoon maximaal en zo origineel mogelijk zitten mopperen en griepen. Deden we in de opleiding ook… Dan was je weer eens in de zeikregen aan het marsen en mopperde je tegen je maten: ‘Welke burger heeft dit? Iedereen roept dat Nederland verdroogt en wij lopen waarschijnlijk in dat piepkleine stukje Nederland wat nog steeds zeiknat regent… Hebben wij weer. Teken bij, zeiden ze, teken bij…’ En op die manier kwam je zo’n dipje wel door.”
Joline keek zuinig. “Waarschijnlijk heb je dan nog een aardig aantal opdruksessies tegoed, Kees Jonkman! Jou kennende… Ik heb je in het begin bij DT vanaf mijn receptionisten-desk ook nog wel eens tekeer horen gaan als een van de leden van Team Drie niet in de pas liep met jouw methoden. Jammer dat we Mariëtte toen nog niet kenden…” Ik stond op, liep naar haar toe en knielde voor haar neer. “Zal ik een paar van die opdruksessies dan nu doen, schatje? Oh nee, want je hebt je zwarte receptionisten-rokje niet aan…” Ik kreeg een tik op mijn hoofd met een boek. Met een harde kaft. “Au, potdomme!” Een brede lach, een vinger, een hand… en ik moest er weer vijf pakken. Daarna zei Joline: “Seksist! Ga aan het werk en maak die buks van je weer klaar! Mét nieuwe rubbers; laat ik niet merken dat je er eentje vergeten bent!” Ze keek streng.
“Jaja… ‘Iets klaarmaken met nieuwe rubbers’ Weet mevrouw Jonkman wel dat het mét rubber voor een man een stuk minder aangenaam is dan zónder?” Ze keek nu ronduit wanhopig. “En hoe weet jij dat? Je hebt me nog nooit mét rubber…” Ze zweeg en bloosde. “Internet…”, zei ik op de meest onschuldige manier. Joline stond op. “Mannen… Báh! Ik ga me maar douchen. En met het omkleden wacht ik wel tot vijf minuten voor vertrek, anders weet ik het wel weer. Tot die tijd loop ik wel in een ouwe versleten flodderpyjama.” “Als er de meest strategische plaatsjes slijtplekken in die pyjama zitten, heb ik daar niks op tegen, schoonheid…”
“Púh!” was het arrogante antwoord en met haar neus in de lucht liep ze de slaapkamer in en klapte de deur achter zich dicht. Ik grinnikte. Lekker, elkaar even afkatten. Moet ook gebeuren, zeker na twee nogal hevige vrijpartijen… Een half uur later had ik alle rubbers vervangen en kon ik de buks weer monteren. Hier een daar nog een klein likje vet… Toen de buks weer in elkaar zat, controleerde ik de werking, uiteraard zonder magazijn er in; prima.
Ik bekeek de Hatsan kritisch: hij zou zó weer verkocht kunnen worden. Behalve een paar slijtsporen op de rail van de kijker zag het ding er uit als nieuw. Aan de ene kant wilde ik ‘m wel verkopen; we hebben beiden nu een FX en die was krachtiger en zuiverder. Aan de andere kant was de FX kwetsbaar en láng; voor verdediging van het huis minder geschikt dan de korte, stevige Hatsan. Enfin, de kans dat we onze buksen nog een keer moesten gebruiken voor verdediging was klein. Het ding ging weer in de kast en ik ruimde de tafel op. Wapendoekjes, het potje vet, gebruikt keukenpapier: het ging in de prullenbak of in de wapenkast. Nog even m’n handen goed wassen in de keuken… Daarna liep ik de slaapkamer in en door naar de badkamer.

Joline stond in ondergoed haar haren uit te kammen. “Kan ik mijn vettige klauwen even aan uw mooie manen schoonmaken, freule?” Ze haalde haar haren naar voren. “Echt niet! Die zijn nét gewassen, daar komt geen wapenvet aan, Kees! Ga jij maar onder de douche en scheren! Dan kan ik me ten minste rustig aankleden en optutten.” Ze keek waarschuwend. “En ik wil vanavond een nette vent naast me. Dus: nette broek, witte coltrui en jasje. Geen stropdas. Ik zal eens kijken wat ik aantrek. Misschien wel iets leuks, wat mijn ridder op prijs kan stellen.” Gedurende de laatste zin knipoogde ze. Ik kleedde me uit en sprong onder de douche. En na een minuutje er weer onderuit; we hadden ten slotte al in het bad gelegen en onder de douche gestaan vandaag. Scheren, tanden poetsen, deo, aftershave op… Héhé, wat een gedoe voor een gezellige avond. Eenmaal terug in de slaapkamer trof ik Joline die zich zat op te maken. In haar ‘simple black dress’, met als accent een witte ceintuur om haar slanke middel. Een mooie panty er onder, pumps… Een beetje lipstick op, subtiele oogschaduw…
“Wauw, jij ziet er uit om op te vreten, echtgenote!” Ze glimlachte in de spiegel naar me. “Als de knapste vent van Veldhoven dat tegen me zegt… Kleed je maar gauw aan Kees, of we eindigen wéér in bed.” Ik zoende haar nek en ze huiverde. “Wegwezen jij, grote verleider. We moeten op tijd in Arkel zijn.” Twintig minuten later sloot ik af. “Zo. Op naar het optrekje van die twee meiden. Het hoofdstuk ‘Veldhoven’ in hun leven afsluiten.” Joline knikte. “Ja. Maar volgens mij voor hen wel een goed hoofdstuk. Beter dan de voorgaande hoofdstukken.” Ik bromde: “Da’s niet zo moeilijk.”

Even later reden we op de snelweg. Vreemd om op dit tijdstip daar te rijden; dit stuk reden we ’s morgens vroeg, in het donker of met de zon achter. Nu hadden we de zon op de A2 schuin van links en op de A15 zelfs pal tegen. En het was drukker; veel verkeer richting Rotterdam. Nou ja, we hadden de tijd… Bij de afslag ‘Arkel’ de snelweg af, rechtsaf, twee keer links en weer rechts, de Zuiderlingedijk op en vervolgens langs de Linge naar het noorden. We kwamen langs het huis van Theo en Gertie; daar stond de auto nog op de oprit. Arkel door, brug over en na de brug meteen linksaf. Weer door een industrieterrein, het spoor over en na 400 meter draaide ik… Hé, een tweede, langere oprit naast het huis, naar twee garageboxen. Dan de auto daar maar neerzetten, achter de Golf van Rob Junior. De oprit was breed genoeg; als er iemand eerder weg moest kon hij of zij dat zonder veel moeite doen.
We liepen naar de achterkant van het huis; een mooie serre was daar aangebouwd! En die lelijke schuur weg, een haag zorgde voor wat privacy in de achtertuin. Lot kwam de serre uitlopen, een brede lach op haar gezicht. “Hallo allebei! Welkom in ons nieuwe huis!” Achter haar aan kwam Margot, ook al met zo’n smile van oor tot oor. We kregen knuffels en Joline gaf hen de doos met chocola. Overigens inderdaad een gróte doos met chocola. “Lekker! Nu hebben we meteen een dessert… Kom binnen! Ruimte zat in de serre!” We liepen door een deur de serre binnen. Inderdaad ruimte zat! Olaf had het huis gewoon met vijf verlengd. Over de hele breedte.
“Alle moppen, meiden… Wat een ruimte! Wat een licht…” We begroetten de rest van de ‘Fabulous Fourteen’ zoals gewoonlijk met veel knuffels en grappen. Daarna Pa, Ma, Tony en Rob Sr. met Bengel en de ouders van Gerben, Peter en Anna met hun hond Blondie. Bengel vloog op Joline af, en begon haar af te lebberen. “Nou nou Bengel… Doe eens rustig! Je geeft een slecht voorbeeld aan Blondie”, protesteerde Joline. “En aan Kees… Straks gaat hij je ook publiekelijk aflebberen.” Wilma lachte haar uit en Joline snauwde: “Dan krijgt Kees een knietje!” Peter en Anna zaten het geheel rustig lachend aan te kijken.
“Sjongejonge Kees… Gaan jullie altijd zo met elkaar om?” Peter keek me aan toen ik hem een hand gaf. “Wacht maar. Het kan nog veel heviger, Peter.” Joline lachte en hij zei: “Nou dan hoop ik dat deze serre een beetje stevig gebouwd is, anders dondert hij nog in elkaar vanavond…” De hond, Blondie, zat het geheel aan te kijken en leek het wel leuk te vinden; de staart ging in ieder geval steeds heen en weer. “Mag ik hem aanhalen, Peter?” Die knikte, maakte de riem los en zei: “Release!” Meteen rende de hond mij voorbij, rechtstreeks naar Margot. En ging naast haar zitten. “Nou, zo te zien heeft Margot niet alleen jullie zoontje veroverd, maar ook het hart van Blondie gestolen, Anna.” Die lachte. “Vanaf de eerste keer dat Blondie Margot zag al. Maar helaas voor Margot: over drie weken vertrekt Blondie naar Herpen. Gaat de feitelijke opleiding in. En ja, dáár doen we het ten slotte voor…”

Even later kwam Olaf, de eigenaar van het huis ook binnen met vlak daarna Theo en Gertie. Die waren de laatsten. Margot tikte na hun begroeting even op een kopje voor stilte. “Lieve mensen… Welkom in ons nieuwe huis. Dankzij Gertie en Olaf kunnen we hier een paar jaar wonen en volgens mij moet dat wel lukken. Er is hier de afgelopen maanden hard gewerkt door diverse vaklieden, ook van Peter’s bedrijf, om van een redelijk oud huis een mooie gerestaureerde woning te maken. Waarvoor hartelijk dank! Jullie mogen zo dadelijk op eigen gelegenheid het huis door lopen en kijken hoe het geworden is…” Ze knipoogde en vervolgde: “Alle sporen van opwindende avonden en nachten hebben mijn lieve zus en ik uiterst zorgvuldig opgeborgen.”
Gelach vulde de serre en Margot vervolgde: “Heel veel mensen hebben meegeholpen om dit huis te maken zoals het nu is. Olaf, omdat hij het aan ons wilde verhuren en omdat hij een behoorlijk deel van de verbouwing betaald heeft. Een verbouwing die hij, dankzij wat goeie connecties binnen korte termijn kon laten uitvoeren. Peter, mijn lieve aanstaande schoonvader, omdat hij een aantal mandagen vanuit zijn bedrijf hier heeft geïnvesteerd én zelf ook behoorlijk gebuffeld heeft. Gerben en Rogier, die hier ook menige zweetdruppel hebben achtergelaten; Rob en Henry, voor hun gepruts aan een ouwe trekker en bijbehorend gereedschap; het resultaat was dat Olaf die voor grof geld kon verkopen en wij daardoor een fors lagere huurprijs hoeven te betalen; Kees, omdat hij dat trekkertje ontdekte en op waarde kon schatten; Joline die zich heeft opgeofferd voor een inspannende middag Ikea en ons van goeie adviezen heeft voorzien en voor de rest iedereen die op wat voor manier dan ook heeft meegeholpen aan het feit dat wij vanaf nu hier kunnen wonen! Dank jullie wel; ga het gezellig hebben met elkaar. De drankjes staan in de keuken: dat is zelfbediening. Loop het huis lekker door. Over een uurtje is de barbecue heet, dan kunnen we ook lekker eten. Dank jullie wel!”
Een applausje volgde en al snel was iedereen in gesprek of liep het huis door. Joline en ik ook; ik keek de huiskamer rond: gezellig ingericht, een aantal mooie planten, een mooie tafel en prima stoelen en een bank. Boekenkasten langs één muur, aan de muur naast de deur twee grote ingelijstte foto’s: Lot en Mar met een brede lach hun gezicht op de Brocken, de armen om elkaar. Daarnaast een andere foto: Lot en Rogier en Margot met Gerben, ook met de armen om elkaar heen. We stonden even ernaar te kijken en Joline fluisterde: “Als je dit vergelijkt met die twee schichtige meisjes tijdens de eerste avond bij ons…” Ik knikte. Een kneepje in mijn hand drukte precies uit wat ik voelde: trots dat wij hier een steentje aan hadden mogen bijdragen.
“Prachtige foto’s, nietwaar?” De stem van Margot achter ons en ik knikte. Ik kon even niks zeggen, maar legde een arm op haar schouders. Ze keek me aan en knipoogde. Meer was niet nodig. We liepen verder het huis door: het was ook boven mooi ingericht. Niet volgestampt, maar hier en daar wat leuke accentjes aan de muur of op de grond. In de gang wachtte een verrassing: een grote lijst met allerlei foto’s, voornamelijk van de vakantie in de Harz.
Twee meiden die in kliedernatte en druipende jurkjes uit het water van het stuwmeer kwamen lopen; een foto genomen tijdens de wandeling op de Brocken; alle vier behoorlijk bezweet; Kees Jonkman die nét van de stoomlocomotief afstapte: een gitzwarte kop, een smerig shirt met zwarte vegen en zweetvlekken, zwarte handen, maar wel met een brede lach op mijn gezicht. De machinist en de stoker die achter me, lachend uit de cabine van de loc hingen. Daarnaast een foto van Lot en Rogier, hand in hand wandelend op een bospad. “Stiekem gemaakt op de terugweg van dat restaurant naar de camper, Kees.” Joline giebelde. En een andere foto, duidelijk een selfie:
Margot en Gerben op een ... dijk?? met wat oude huizen op de achtergrond. Joline was sneller dan ik. “Waarschijnlijk gemaakt tijdens hun wandelingetje op de wallen, Kees. Kijk: hier op de achtergrond zie je een oud kanon staan.” “Scherp, Jolien!”, hoorden we achter ons. Gerben gniffelde. “Margot wilde daar persé een foto van ons samen. En er was niemand in de buurt, dus is het maar een selfie geworden…” Een andere foto: de loopgroep uit Veldhoven. Een foto van alle medewerkers van het Backoffice, samen in het bureau van Joline. En daarnaast: een foto van de sporters van DT, gemaakt vanuit de ingang van de sportschool van Mariëtte, toen we daar langs draafden. “Lot had Mariëtte gevraagd om een foto van ons te maken. Gelukkig hadden we toen niet in het water gelegen…” Gerben grijnsde vals.
“Dit is wel tekenend voor het afgelopen halve jaar, Gerben.” Hij knikte. “Terwijl we die foto’s aan het uitzoeken waren kwamen de verhalen weer boven. Ik kende er een aantal van, Rogier weer andere… We hebben enorm gelachen die avond.” “Dat zal best, boefjes”, zei Joline lachend. “Aan sommige van die verhalen zit wel een ondeugend randje…” Ze wees op de foto waarop de zussen kletsnat uit het water kwamen rennen en Gerben grinnikte. “Jaja… Een Miss Wet T-shirtverkiezing in de Harz, zeker?” “Ja, zoiets. En Rogier was de jury.” Joline lachte geniepig. “Vanuit z’n tentje, de vieze gluurder.” De slaapkamers waren voorzien van twee identieke tweepersoonsbedden.
“De dames willen blijkbaar de ruimte als ze slapen, Jolien. Zo’n groot bed, helemaal voor je alleen…” Ik keek onschuldig en kreeg een stomp. “Dat heb jij ook gedaan, Kees Jonkman! Toen jij nog ruimschoots vrijgezel was, heb je ook een tweepersoons bed gekocht!” Ik knikte. “Klopt, maar dat was natuurlijk om mijn lieve zusjes te matsen als ze kwamen logeren… Anders moesten ze weer synchroonslapen op mijn smalle bedje. Kon ik ze niet aandoen.” Joline keek me smalend aan. “Je neus groeit, Kees.”

Toen we weer beneden kwamen werden we opgewacht door Charlotte. “En? Wat vinden jullie ervan?” Joline sloeg een arm om haar heen. “Hier kunnen jullie gelukkig worden, Lot. Mooi ingericht, gezellig…” “Gelukkig zijn we al, Jo.” Lot keek ons beiden kort aan. “Al een half jaar. En nu nog een beetje meer.” Een lange knuffel volgde; ik kreeg er ook een. “Hé! Sta jij nou met mijn meissie te zoenen, Kees?” De stem van Rogier achter me. En meteen reageerde Lot. “Ja. En dat vond ‘jouw meissie’ helemaal niet zo erg. En als je denkt tekort te komen: daar staat Joline: leef je uit!” Rogier grijnsde. “Dát is een mooie uitdaging… Het knapste meisje van Veldhoven knuffelen…”
Joline trok hem naar zich toe. “Kom maar, knul. Misschien kun je wat leren.” Rogier werd rood en we lachten hem uit. Toen sloeg Joline haar armen om hem heen. “Kom hier, idioot. Jij mag mij altijd knuffelen. Net als iedereen die nu in dit huis is. Nou ja, op Olaf en z’n vrouw na dan; die ken ik nog niet zo goed.” Lot pakte mijn hand. “Kees, jij was toch zo’n goeie stoker? Kijk eens of die barbecue gereed is voor gebruik… Dit meisje heeft trek.”
“Kun je nagaan hoe Fred zich voelt, Lot…” Ze trok een gezicht. “Fred heeft altijd honger. Is geen maatstaf. Kóm!” We liepen naar buiten en ik bekeek beide barbecue’s. Nog wat vlammen en nog een aantal kolen die nog niet brandden. “Nog een paar minuten geduld, Lot. Ik zal het vuur wat verdelen.” Samen met Fred haalde ik de roosters er af en husselden de kolen wat meer door elkaar. Een paar minuten later waren er geen vlammen meer te zien; alles was één gloeiende massa. Ik stak mijn duim naar Lot. En die tikte op een glas.
“Dames en heren… Volgens de experts is de barbecue gereed voor gebruik. De linker gaat snel, daar ligt het rooster vrij laag boven het vuur, de rechter gaat wat langzamer, daar ligt het rooster hoger. U mag zelf het vlees uitzoeken: dáár staan de schalen en wat het is, staat er bij op een briefje. We hebben zelfs vega-hamburgers, voor degenen die op een vleesloos dieet staan.” “Nou, dat ben ik niet, Lot!” Fred keek haar donker aan en de hele meute schoot in de lach.
Anna zat naast me op de bank, met Blondie liggend aan de riem aan haar voeten. “Zal ik voor die mooie hond ook een hapje maken, Anna?” Ze schudde haar hoofd. “Nee, dank je wel, Kees. Blondie krijgt alleen brokken van Royal Canin. Een sponsor van Hulphond Nederland. En daar doet ze het goed op. Af en toe een extraatje, zoals een kauwstaafje of zo is prima, maar je moet met Labs zó oppassen dat je ze niet vetmest… Die vragende ogen zijn verleidelijk, zeker als ze nog pup zijn. Echt, deze mooie hond komt niks tekort.”
Blondie keek me even aan; een kwispel volgde. “En hoe hebben Blondie en Bengel kennisgemaakt?” Anna lachte. “Bengel werd helemaal gek. Hij rende om Blondie heen, daagde haar uit om te spelen, maar Blondie had haar tuig om; en dat houdt in: niet spelen, alleen maar aandacht voor degene die de riem vast heeft. Dus die gaf geen sjoege. Keurig. Uiteindelijk heeft Bengel waarschijnlijk gedacht: ‘stom saai beest’, en liet Blondie links liggen. Straks zal ik Blondie even loslaten op het weiland hier achter… Eens kijken wie van de twee wint…”
Ze keek haar man aan. “Peter, kun jij me even een bordje eten brengen? Ik wil Blondie niet in de buurt van de barbecue’s hebben.” Hij stond op. “Wat wil je hebben?” “Zo’n biefburger en wat salade. Geen vette worst of zo.”

Ik bleef even met Anna kletsen; ze was een prettige gesprekspartner. Ze vroeg dingen over DT, over het lopen en plotseling zei ze: “Gerben vertelde dat hij samen met Margot en met jullie nu regelmatig naar de kerk gaat. Vroeger hebben we hem er heen moeten slepen… Hoe zit dat?” Ik wees naar Margot. “Invloed van die leuke dame daar, waarschijnlijk. Vraag het hem zelf, Anna.” Ze schudde haar hoofd. “Nee, want dat klapt hij dicht. Vertel, Kees.”
Ik zuchtte. “Het enige wat ik kan vertellen is dat wij, Lot, Mar, Joline en ik ons heel erg welkom voelen in die kerk. Ik kom er sinds najaar vorig jaar; ik had er bugelles. En toen Lot en Mar bij ons kwamen wonen, zochten ze een kerk. Ik kende de organiste goed én ik kende de dominee; Beiden prima lui. We hebben de meiden toen meegenomen, of beter gezegd: zij ons en we waren het snel eens: hier horen we thuis. Ik ben van huis uit protestant, Joline is katholiek en waar Lot en Mar vandaan kwamen weet je ondertussen ook; we waren welkom. En deze week hebben we besloten om daar lid te worden. Die procedure is, as we speak, gaande. En we waren aangenaam verrast dat Margot en jullie lieve zoontje vorige week zondag vanuit Arkel weer naar ons reden om samen met ons naar de kerk te gaan. Meer zeg ik er niet over, Anna; de rest moet je écht van hen zelf horen.”
“We zijn er blij mee, Kees.” Ik knikte. “En nu laat ik je alleen met dat grote blonde monster, Anna. Ik ga ook wat te eten maken.” Ze knikte. “Verstandig. Want jij moet morgen weer op die bugel spelen, begreep ik? Dan moet je goed eten.” Ik stond op, boog me naar haar toe en zei zachtjes: “Wil je dat ook aan Joline vertellen?” Ze grinnikte. “Arme kerel. Word je zó onder de duim gehouden?” Ik trok een gezicht en liep richting barbecues. Peter kwam al terug met twee borden, dus Anna kwam niet om van de honger. Gertie en Tony waren druk in gesprek met elkaar. Logisch; die twee konden prima door één deur.

Bengel lag rustig aan Tony's voeten. En Theo en Rob Sr. kletsten ook met elkaar. “Zo Kees… Ook bezweken voor de geur van gebakken spek?” Pa keek me aan. “Meestal stond jij als eerste te bakken…” “Ik had een goed gesprek met een leuke dame, Pa. Die ruil je niet zomaar in voor een braadworstje, da’s onbeleefd.” Hij grinnikte en draaide een karbonade om. Ik legde een bieflapje op het hoge rooster. Ja, dat duurde langer, maar ik vond het vlees dan beter smaken. “Wat hoorde ik nou over de ouders van Rogier, Kees? Stront aan de knikker?” Ik knikte. “We houden er rekening mee dat ze vanavond hier voor de deur staan en stampei gaan maken, Pa. Ze hebben Rogier heel zwaar onder druk gezet om zijn baan in Nijmegen te behouden en niét naar DT over te stappen. En dat heeft behoorlijk gedonder gegeven. Met name met de moeder van Rogier, die zijn vader blijkbaar behoorlijk onder de duim heeft.”
Hij vertrok zijn gezicht. “Da’s toch in ieder huwelijk zo? Weet jij ondertussen ook alles van, jongeman.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dit is van een andere dimensie, Pa. Zij denkt dat de wereld om háár draait. En alles moet wijken voor de schone schijn. En dan is een zoon die Hoofd TD is van een plaatselijk bekend ziekenhuis natuurlijk veel interessanter dan een zoon die bij een of ander klein en obscuur ingenieursbureautje in Gorinchem werkt…” Pa vertrok zijn gezicht. “Auw…”
Ik knikte. “Ja, inderdaad. Auw. En behoorlijk auw zelfs. Enfin, áls ze op komen draven hebben we waarschijnlijk de poppen aan het dansen; Ze vroegen al naar het adres van dit huis. En volgens Rogier willen ze eens poolshoogte nemen met wie hun lieve zoontje omgaat. Want Lot is gekeurd en onvoldoende bevonden. In ieder geval door ma van der Vlist. Lot en Rogier willen ze niet binnen hebben; als ze voor de deur staan doen Gerben en Margot het woord. En Tony en Gertie helpen desnoods even mee.” “Oei… Tony en Gertie?? Dan gaan de heer en mevrouw van der Vlist het heel moeilijk krijgen, jongen.” Ik knikte. “Precies. Als Tony zich met haar titel voorstelt en Gertie vertelt ook even wie ze is en wat ze doet… Dat zal wel indruk maken. De bedoeling is dat ze zonder scene te maken afdruipen, Pa. En dan gaan Rogier en Lot volgende week een poging doen om de verhoudingen te normaliseren. Want die zijn op dit moment verziekt, met name door zijn moeder. We hebben haar ongeveer twintig minuten gesproken en ik zeg het niet gauw, maar: wat een vreselijk mens. Maar nu dit onderwerp laten rusten, Pa. Het moet gezellig blijven. Voor het zelfde geld komen ze niet; dan moeten we op deze avond met een lach kunnen terugkijken, oké?”
Hij knikte.

“Ja. En als jij niet als de bliksem naar je vlees toe gaat, kun je dat weggooien en opnieuw beginnen, zoontje.” Hij wees. Gelukkig lag mijn stukje vlees hoog; de onderzijde was nét mooi gebakken, dus ik draaide hem om. “En jij houdt mijn worstje niet in de gaten, Kees? Dat valt me een beetje tegen van mijn bud...” Fred z’n stem achter me.
Ik draaide me om en zei nogal duidelijk: “Maatje, we zijn samen getrouwd, maar niet in gemeenschap van bruidssuites. Om een of andere reden wilde je dat niet. En jij denkt dat ik hier, een half jaar na dato, alsnog je worstje in de gaten ga houden? Echt niet en volgens mij kan Wilma dat veel beter.”
Heel even was het stil, toen riep Wilma: “Kéés! Ben je helemaal besodemieterd!” De rest schoot in de lach en Joline keek dreigend naar Fred. “Je houdt je eigen worstje maar in de gaten, Frederik van Laar. Maar mijn vent leent zich daar niet voor, denk er goed aan!” Hij gromde: “Nou, tot zover het buddyschap… Door de plee getrokken, potdomme.”
Er verschenen een behoorlijk aantal handen en vingers en Fred deed boete. “In feite zou Wilma ook plat moeten en zich opdrukken”, zei Lot. “Met haar ‘besodemieterd’…”
Wilma schudde haar hoofd. “Niks ervan. Ik ben hoofd financiële recherche van een nette verzekeringsmaatschappij. Ik heb met jullie opdrukmanie niks te maken.” Ze vertrok haar gezicht even en vervolgde ondeugend: “Behalve op bed.” Er klonk gejoel.
Olaf en zijn vrouw stonden het geheel van de zijkant aan te kijken, grote vraagtekens op hun gezicht. Gelukkig liep Gertie naar hen toe; mooi, die praatte hen wel bij… Een uurtje later waren de meeste mensen wel verzadigd; het werd wat rustiger rond de barbecues. Ton, Rob, Rogier en ik waren de enigen die nog aan het bakken waren. En Fred uiteraard ook, maar dat hoefde in feite niet vermeld te worden. En ik had veel gekletst, maar in feite weinig gegeten. Binnen, in de huiskamer en de serre zat men al dessert naar binnen te werken, terwijl ik aan mijn tweede stukje vlees begon.
Toen kwamen Clara en Melissa naar buiten. “Heren… wij willen zo dadelijk Lot en Mar hun cadeau geven. Nou ja, het financiële deel ervan. Het zou fijn zijn als jullie daar ook bij waren.” “Vijf minuten dames. Dan komen we er aan.” Ze knikten en Claar zei: “En niet stiekem nog een stuk vlees op dat vuur gooien, luitenant! Ik hou je in de gaten!” “Zo Ton, nu hoor je het eens van een ander.”
Hij keek verongelijkt. “Van een ander? Ik hoor al bijna anderhalf jaar niks anders. Telkens krijg ik op m’n donder als ik lekker aan het eten ben. Mevrouw de studente zou voor de gein eens mee moeten met een oefening in Polen, bij min 10 graden, dan weet ze ten minste dat voldoende eten gewoon keihard nodig is om het motortje te laten draaien…”
“Jaja… Zo’n rooie furie mee op oefening.… Enfin, het zou goed zijn voor het moreel van de compagnie, denk ik.”
Fred keek grijnzend Ton aan. “Ik ga het eens voorstellen, Fred. Goed idee!” Met een bordje in de hand liepen we even later naar binnen en gingen zitten. Het was nu wel wat krap binnen; twintig mensen en twee honden moesten een plaatsje hebben!
Ik ging dus maar op de grond voor Joline zitten en mocht haar benen als rugleuning gebruiken. In mijn oor hoorde ik zachtjes: “Ik hoef niet te vragen of je goed zit, he Kees?” Ik keek in twee plagende blauwe ogen. Melissa stond op en tikte tegen een glas; het gebabbel verstomde.

“Beste mensen… Maar speciaal: lieve Margot en Charlotte. En vooruit, ook een beetje Gerben en Rogier.” Gelach. “We hebben jullie leren kennen toen jullie al schichtig keken als Karel zijn wenkbrauwen optrok. Maar dat is al behoorlijk verleden tijd. Jullie hebben een aantal pittige maanden achter de rug. Maanden waarin jullie moesten wennen aan onze manier van leven…””Ja, dat kun je inderdaad wel ‘pittige maanden’ noemen”, zei Henry droogjes.
Melissa keek hem kort aan. “Wou jij mijn toespraak overnemen, meneer Klaassen? Nee? Hou dan je mond en laat me verder gaan, dankjewel… Onze manier van leven dus. En onze omgangsvormen. En daar hebben jullie je prima doorheen geslagen. En uiteindelijk zijn jullie hier ‘geland’, in het mooie Arkel, in dit mooie huis waar jullie verder gaan met jullie nieuwe leven.
Wij, de ‘Fabulous Fourteen’ wilden dit niet zonder meer voorbij laten gaan en jullie een passend cadeau geven. Helaas is het feitelijke cadeau niet iets wat je binnen een dagje in elkaar flanst; daar is aandacht, tijd en vakmanschap voor nodig. Dus dát komt nog. Maar een stukje financiële ondersteuning in jullie nieuwe huis is nooit verkeerd; Bij deze mag ik jullie deze ‘envelop-met-inhoud’ overhandigen; een stukje tegemoetkoming voor de inrichting van dit huis. Want als je met Joline samen een middagje Ikea hebt gedaan, hang je aardig richting faillissement aan…”
Ik stak m’n duim op. “Jij begrijpt het, Mel!” Ik werd beloond met een tik op m’n kop. “Daar weet jij niks van, Kees!” Melissa gaf een grote envelop aan Margot en Clara. De meiden omhelsden haar. Lot en Mar bleven daarna staan en Lot keek rond.

“Lieve mensen… Hier hadden we helemaal niet op gerekend. Wij wilden jullie met een gezellige avond bedanken voor alles wat jullie voor ons hebben gedaan, het afgelopen halve jaar.
Jullie hebben ons opgevangen toen we alle schepen achter ons hadden verbrand.
Niet alleen in jullie huis, Joline en Kees, maar ook geestelijk.
Jullie hebben ons aan het werk gezet bij DT, opgenomen in een vriendengroep die alleen maar groter werd, beschermd toen er lui aan de deur kwamen die ons weer mee wilden nemen naar ons oude leven…”
Ze keek naar Gertie en Olaf: “En jullie: jullie hebben ons op het spoor gezet van dit mooie huis waar we nu in mogen wonen.
Rogier en Gerben: Jullie zijn onze mannen. In de korte tijd dat we een relatie met jullie hebben: weet dat we enorm veel van jullie houden. Enfin, dat hebben we in kleiner gezelschap wel eens aan jullie laten merken…”
Gelach.
“En voor allemaal: jullie willen niet weten hoe blij en dankbaar we zijn dat wij deel mogen uitmaken van deze vriendengroep. En drie lieve ouderparen. En een directeur met een groot-aandeelhoudster die óók dingen voor ons doet. Als iemand dit een half jaar geleden tegen ons gezegd had, hadden we hem of haar voor gek verklaard. Wij hebben een nieuw leven gekregen, we zijn in feite opnieuw geboren. Het enige wat wij daarvoor retour kunnen geven is heel, héél veel dank. Kom zus, we gaan deze mensen een dikke knuffel geven.”
Samen liepen ze rond en iedereen kreeg twee dikke knuffels van beide dames. Toen ze bij ons kwamen hadden ze beiden rode ogen. Ze omarmden ons samen.
“Jolien… en Kees: jullie hebben ons uit de shit gehaald. Als jullie er niet geweest waren…”Lot haperde en Margot nam het over. “…dan hadden we nu in een naamloos graf gelegen, in een hoekje van de begraafplaats in Groot-Ammers.” Lot knikte. “Ja. Dank voor alles wat jullie voor ons gedaan hebben. Dat kunnen we niet retourneren; vandaar een knuffel.” We stonden even tegen met de armen om elkaar heen, toen lieten we los. “Graag gedaan, meiden…” Een hand en een vinger verschenen en ik zuchtte. “Nee, dit keer hebben we coulance, Kees. Zonde van je nette jasje als je je nu moet opdrukken.” Margot giechelde en ik bromde: “Tutje…” Na dit momentje moest ik even naar het toilet, m’n ogen uitspoelen... Het toespraakje van Lot, de opmerking over 'een naamloos graf' en de knuffel van beide meiden hadden me meer gedaan dan ik verwacht had.
Op het toilet moest ik ondanks alle emoties toch even lachen. Zie het maar als repetitie, Kees. Voor als je eigen dochter het ouderlijk huis verlaat… Nou, dan moest er nog behoorlijk wat water door de diverse rivieren stromen! Ik liep weer naar binnen struikelde bijna over Bengel, die pontificaal voor de deur lag.

“Hé mooie hond! Hoe is het met jou? En ben je een beetje lief naar Balou?” Tony antwoordde. “Nou, het is wel makkelijk, Kees. Ik hoef Balou ’s avonds nooit op te ruimen: die ligt standaard onder Bengel z’n kop.” “Zullen we Bengel eens een beetje laten bewegen, Tony? Dan vragen we of Anna Blondie vrij geeft, dan kunnen die twee even lekker rennen…” Ze knikte en ik liep naar Anna. “Zullen we Blondie en Bengel even laten rennen, Anna? Ruimte zat op het grasveld… Moeten we alleen even de barbecue’s in veiligheid brengen achter dat hekje.” Ze knikte. “Doe dat eerst maar. Anders vliegt deze normaal zo brave hond er meteen op af en verbrand hij z’n neus. Het blijft een Lab; als er wat te vreten is…”
Even later was het terras ‘hondveilig’ verklaard.
Ik riep Bengel en Anna deed Blondie het Hulphond-tuigje af. “Blondie: release!” Meteen veranderde de o zo kalme Labrador in een blonde raket en stoof de tuin in, met Bengel er achteraan. “Nou, ’t zal mij benieuwen…” zei Tony. “Wie van de twee straks op zijn of haar rug ligt.” Dat duurde best wel een tijdje: beide honden zaten elkaar achterna, duwden elkaar tijdens het rennen ondersteboven, blaften en bromden… maar steeds met zwaaiende staarten en af en toe een lik. “Die twee kunnen prima samen…” mompelde Rob Sr. “Mooi gezicht, Rob.” Na een tijdje vonden ze het wel genoeg en ploften ze op het gras. Lekker naast elkaar liggend likten ze elkaars snoet.
“Nou, die twee kunnen prima door één deur, zie ik wel…” Anna was naast ons komen staan en zei zachtjes: “Daar kunnen sommige lui nog wat van leren.” Rob en ik knikten instemmend. “Maar nu wordt het tijd dat Blondie ook wat te eten krijgt. Ze heeft zich keurig ingehouden, maar…” “Ja, ik zal Bengel ook eens voorzien van wat brokken”, zei Rob. En ondanks dat de honden tien meter verderop lagen, spitste Bengel haar oren en keek verwachtingsvol onze kant uit. “Potdorie… Heeft ze me tóch gehoord… Dat beest moet bij de AIVD gaan werken. Als afluisterhond. Bengel! Kóm!”
Beide honden kregen hun voer. Blondie at razendsnel haar bak leeg en wilde toen Bengel gaan ‘helpen’ met dineren. Dat liep wat anders: Bengel liet even haar tanden zien en Blondie haalde bakzeil. “Don’t mess with the Boogers-family”, gniffelde Tony. “Het valt me nog mee dat Blondie geen draai om z’n oren kreeg van Bengel”, zei Ton. “Ik dacht dat je haar dat ondertussen wel had geleerd, Ma.” Tony snoof op exact dezelfde manier als Joline dat soms deed. “Kijk jij maar uit dat jij geen tik voor je koppie krijgt, luitenant.”
En Claar vulde pesterig aan: “Dan maken we er een filmpje van en sturen dat naar al die kerels in jouw compagnie. Met als titel: “Dit is het échte gezag.” Ze stak haar tong uit naar Ton en we lachten hem uit. “Kom, dames en heren… neem nog een drankje, anders blijven wij met de restjes zi…”

Het geluid van de deurbel onderbrak Margot. Over de anderen keken Fred en ik elkaar aan. Zou het dan toch…? Margot en Gerben liepen naar de voordeur. De gangdeur bleef open. Tony en Gertie waren ook ‘paraat’ en stonden vlak bij de deur, nog nét in de kamer. Fred en ik schoven vlak achter hen. Ik keek naar Rogier; zijn gezicht stond op ‘zware storm’. Tony zag het ook en ze zei zachtjes: “Kalm aan, Rogier. Wij handelen dit af.”
In de gang hoorden we de stem van mevrouw van der Vlist. “Waar is mijn zoon? Ik wil hem nú spreken!”
Gerben antwoordde rustig: “Mevrouw, uw zoon wenst u niét te spreken. Dit om hele nare scenes voor te zijn. Ik adviseer u om terug naar Nijmegen te rijden; u heeft hier niets te zoeken.”
“Jij hebt mij niets te ‘adviseren’. Ik weet dat hij hier is, dus opzij!”
En meteen daarna de stem van Margot. “Er uit! Mijn huis uit! Ik heb u niet uitgenodigd; u zou alleen maar de stemming verziekt hebben. Geen stap over mijn drempel, of u krijgt er spijt van!”
“Och gut… moet ik nu bang worden? Voor een meisje dat wat administratie doet? Ga opzij, ik wil er langs!”
Eén seconde was er stilte, toen een luid en duidelijk ‘Kléts!’ gevolgd door de stem van Margot: “Lui die in mijn huis inbreken zijn nog niet jarig, mevrouw. Enfin dat voelt u nu wel, geloof ik.”
Fred en ik keken elkaar één seconde aan en ik had moeite om mijn lachen in te houden.
Tony en Gertie liepen de gang in. “En wat is hier aan de hand?”
“Dat…dat kreng heeft me geslagen!”
Tony klonk vastberaden. “Ik zal me even voorstellen. Ik ben professor Boogers, de dame naast mij is Doctor Koudstaal. Wij zijn goede vrienden van uw zoon. En ik kan u verzekeren: die wil u niet spreken. En als u hier lawaai blijft maken is de verhouding tussen u en uw zoon voor altijd verziekt. Dus: denk goed na voor u verder gaat. Maar verder dan de drempel van dit huis komt u niet!”
Mevrouw van der Vlist snauwde: “Zijn auto staat hier voor de deur, dus is hij hier. En dat onbenullige liefje van hem ook…”
“Wát zei u over mijn zus? Wilt u nóg zo’n klap? De volgende is harder, denk er aan!”
Margot’s stem klonk zoals ik die nog nooit had gehoord: woést. Fred keek mij aan en ik knikte. Dit liep uit de hand.
We liepen de gang in; Margot stond vlak voor mevrouw van der Vlist, haar hand geheven. En die stond op het punt om weer een poging te doen om naar binnen te komen.
“Tony, Gertie… mogen we er even langs?” Tony zuchtte, maar ging opzij. “Margot, Gerben… wij brengen mevrouw wel even naar haar auto.” Fred klonk onderkoeld en ik wist dat er dan weinig voor nodig was om hem ontploffen.
“Mevrouw, wij brengen u even naar uw auto. U stapt in en verdwijnt. En op het moment dat u het lef hebt om hier zonder uitnodiging terug te komen staat de politie achter u en wordt u gearresteerd.” Fred keek haar vanuit de hoogte aan. Ze stampvoette. “Niks ervan. Ik wil mijn zoon spreken. Dat is mijn recht… Au!”
Fred had haar zonder pardon onder de linkeroksel gepakt, ik pakte de rechter. Samen tilde we haar van de grond en brachten haar naar de auto. De deuren waren op slot. “Auto openmaken”, grauwde Fred. Even later knipperden de lichten een keertje en ik deed het bijrijdersportier open. “Ik rij zelf!” snauwde ze.
“Oh? Waar is uw man?” “Die wilde niet mee, de lafaard.” Ze stapte in en wilde starten, maar Fred trok vanuit het rechterportier het sleuteltje uit het contact.
“U gaat even héél goed naar mij luisteren, mevrouwtje. En niet onderbreken, want dan word ik nogal onplezierig in de omgang. U laat mijn vriend Rogier en zijn vriendin Charlotte met rust. Zij bepalen of ze nog contact met u willen hebben. Ik schat dat die mogelijkheid in ieder geval de eerste tijd nogal onwaarschijnlijk is. Hoe dan ook: u verdwijnt en komt hier niet weer, noch bij Rogier z’n huis in Nijmegen. Doet u dat tóch, heeft u een enorm probleem. En dat probleem bevindt zich momenteel links en rechts van uw auto.
U heeft nu alleen nog maar pijn aan een oor; gaat u verder met misdragingen dan vindt u zichzelf terug in een arrestantencel op het politiebureau Nijmegen-zuid aan de Muntweg. Denk er even over na hoe het zou staan als u thuis wordt opgehaald en in de handboeien in een politieauto wordt afgevoerd. Wat zullen de buren er wel van zeggen…”
Hij gaf de sleutels terug. “En nu doet u uw gordel om, start de auto en rijdt deze weg af. Op het eerste kruispunt linksaf, dan komt u op Industrieterrein Papland. Daar staat de A15 aangegeven en kunt u deze volgen richting Nijmegen. Verdwijn.”
Hij ramde de deur dicht; als die deze klap zonder schade overleefde, moest het een bijzonder solide deurtje zijn.
Ik keek haar aan en zei: “Rij voorzichtig, mevrouw. Zonde als u door uw opwinding van vanavond een ongeluk krijgt en er komt niemand op bezoek.” Ze keek giftig terug en ik vervolgde: “En geen volgauto's op uw begrafenis maakt ook geen goeie indruk op de buurt.” Ook ik deed de deur dicht.

Ze startte, maar zat te hannesen met de koppeling; de motor sloeg tot twee keer af. En toen ze uiteindelijk wegreed ging dat met nogal wat meer toeren dan nodig. We keken totdat haar achterlichten waren verdwenen. “Zo. Die heeft haar vet, Fred.” Hij knikte. “En wat ben jij een enorme rotzak, Kees.” “Dat heb je me vaker verteld, maar waarom nu in de herhaling?” “Vanwege je opmerking over bezoek in het ziekenhuis of bij haar begrafenis… Ik stond me bijna plaatsvervangend te schamen.”
Ik haalde mijn schouders op. “Ik heb geen medelijden met lui die mijn vrienden het leven zuur maken, dat weet jij net zo goed als ik, Fred.” Hij bromde: “Ja, daar heb ik wel eens iets van meegekregen, majoor Jonkman. Kom, naar binnen. Ik was nét aan een drankje toe toen dat mens de zaak kwam verzieken.” Ik dacht even na. Pa van der Vlist was niet mee… ‘De lafaard’ had zijn vrouw gezegd. Wellicht konden we daar iets mee. We liepen naar binnen; de hele meute keek ons aan.
“Die rijdt rechtstreeks naar Nijmegen, Rogier. We hebben haar te verstaan gegeven dat ze, als ze jou of Lot wéér lastig valt, het bijzonder moeilijk gaat krijgen. Dat maakte misschien niet zoveel indruk als de oorvijg van Margot, maar wie weet helpt het. Margot: prima actie.” Die keek verdrietig. “De eerste keer dat ik iemand heb geslagen…” Tony trok haar tegen zich aan. “Soms is het keihard nodig, lieve schat. Bij bepaalde types helpt het ‘de andere wang toekeren’ gewoon niet; die moet je bliksemsnel en keihard laten weten hoe de vlag erbij staat.” Rob Jr, Ton en Joline grepen naar hun oren; ik ook. Een lachsalvo was het gevolg.
Ik keek Rogier aan. “Mevrouw van der Vlist was hier zonder haar echtgenoot, Rogier. Die wilde niet mee en werd en passant voor ‘lafaard’ uitgemaakt. Wellicht is dit een gelegenheid om hem te bellen; het duurt nog een uur voordat mevrouw thuis komt.” Rogier knikte. “Goed plan, Kees.” Hij keek Gerben, Margot, Tony en Gertie aan. “Dank jullie wel dat jullie ons hebben behoed voor het doen van stomme dingen en de eerste klappen hebben opgevangen…”
“Nou, nee hoor. Wij hebben geen klap opgevangen.” Gerben zei het met een stalen gezicht en op een paar gezichten verscheen een lach. “Ik ga nu mijn pa eens bellen”, vervolgde Rogier. “Lot, ga je mee?” Ze verdwenen naar boven. “Even wachten tot die twee weer beneden zijn, mensen.” Mijn Ma keek rond. “ik zou graag zien dat zij zich gesteund voelen door ons allemaal. Zó kunnen we niet weggaan.” Ik stak mijn duim op.
Ma… Op het oog een nuchtere, technisch ingestelde vrouw, maar in haar hart bleef ze de warme moeder die ze voor ons was geweest. En nu ook voor onze vriendengroep. Wat een schat… Margot wees. “Neem nog wat te drinken, mensen. Dan wachten we even op Lot en Rogier.” Die kwamen na vijf minuten beneden. Meteen schoot Blondie op Lot af en vroeg om aandacht. Lot plofte op de grond en Blondie legde haar kop tegen Lot’s hoofd aan. En Lot huilde zachtjes. Rogier stond naast haar; een strak gezicht.
“Mijn vader heeft vanavond besloten te scheiden, mensen. Mijn moeder is na een hevige ruzie om vier uur naar Arkel vertrokken. Heeft hier waarschijnlijk nog een tijd rondgereden tot ze ons vond. In die tijd heeft mijn pa z’n spullen gepakt en is vertrokken. Er ligt een briefje op tafel. Dit was de druppel.” Hij zweeg en streelde Lot over haar krullen. “Niet jouw schuld, Charlotte. Hij had het veel eerder moeten doen.” Die snifte nog wat na en Rogier vervolgde:
“Hij logeert nu bij vrienden van hem. En wellicht kan hij zo lang in mijn huis wonen… Ik zal door de week meer hier zijn dan in Nijmegen.” Hij keek ondeugend. “Lekker dicht bij het werk en zo.” Er volgden wat sarcastische geluiden. “Hoe dan ook: ze gaan uit elkaar. Beter voor mijn vader. Hoe het verder gaat zien we wel. Misschien is dit wel een goed besluit van deze avond.” De sfeer was daarna een beetje mat.

Joline fluisterde me in: “Wij helpen nog even met opruimen, Kees!” Toen iedereen behalve wij vertrokken was, zei Joline: “En nu nog even zitten. Krijgsraad. Rogier, jij zei ooit dat je vader financieel nogal onder de plak zat. Hoe…” Rogier grijnsde. “Het geld van Lot en Mar staat op een aparte rekening. En die is van hem. En mijn pa is niet helemaal achterlijk; die heeft vanmiddag zijn spaarrekening voor de helft leeggemaakt en die op een andere rekening gezet. Hij heeft voorlopig genoeg financiën om zich te redden. En het huis zal verkocht worden, dat levert best wel wat op, want het is in goeie staat. Maar… Maak jezelf daar niet druk om, Jolien. Mijn pa is niet dom.”
Joline knikte. “Ik wilde het alleen zeker weten, Rogier. En nu gaan wij ook naar huis, het is laat zat. En morgen moet meneer Jonkman weer vroeg in de kerk aantreden…” “Ja, bromde Gerben. “Wat dacht je van ons? Wij moeten eerst nog naar Eindhoven rijden…” Plagend zei Joline: “Dan hadden jullie meisjes maar een huisje dichter bij Eindhoven moeten uitzoeken… Wie gaat er nou hier wonen? In Arkel, of all places…” “Wegwezen schat, of je krijgt net zo’n tik van Margot als ze eerder vanavond heeft uitgedeeld.”

Even later reden we over de A15. “Pffft… Wát een avond, Kees.” Ik knikte. “Ja. Bijzonder jammer dat mevrouw van der V. de zaak kwam verzieken, maar voor de rest was het een prima avond schat. En zó moeten we er ook op terugkijken: Twee meiden die nu een eigen huis hebben. Zelfstandig zijn. De kaas niet van hun brood laten eten. Heel andere meiden dan een jaar geleden.” Joline knikte. “Klopt. En daar hebben wij een steentje aan bijgedragen. Ben ik best wel een beetje trots op.” “Ik ook. En blij om.”
Joline zuchtte. “En nu gaat mevrouw Jonkman even onderuit. Niet teveel naar mijn mooie benen kijken, meneer de chauffeur; da’s gevaarlijk.” “In mijn volgende auto wil ik ‘lane assist’, Joline. Zo’n automaat die je auto zelfstandig in het goeie spoor houdt. En ‘adaptive cruise control’. Zodat, wanneer ik lekker naar je benen zit te kijken, de auto zelf binnen de lijntjes blijft én op tijd remt als een voorganger iets geks doet.” Ze keek wantrouwend. “Je gaat geen Tesla kopen, Kees! Teveel enge verhalen over gehoord.”
“Nee schat, ik ben niet van plan om meneer Musk te sponsoren. Ik kijk wel uit… Ik probeer merktrouw te zijn.” Ze bromde: “Dan hoop ik dat Volvo voorlopig nog niet in die flauwekul investeert. Want op die manier is hun grootste verkoopargument ‘veiligheid’ zwaar in het geding. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat de veiligheid op de weg ermee gebaat is dat jij bij 120 kilometer per uur aan mijn mooie benen zit te prutsen, in de veronderstelling dat een of andere chip in je auto voor jou op de weg let, Kees Jonkman!”
De laatste zin klonk scherp.
“Nee schat, goed schat… 95% van de tijd op de weg letten, schat…” “Goed zo. Ooit leer je het nog wel eens, Kees.”
En zo kwamen we om 23:25 in Veldhoven aan…