Vrijdag… Nog even de laatste puntjes op de i en dan weekend. De ochtend bracht een onverwachte verrassing. Plotseling, terwijl ik aan het werk was, hoorde ik de stem van Rogier achter me. “Zo, namaakpiraat. Ein-de-lijk eens aan het werk?” Ik draaide me om en keek in een lachend gezicht.
“Dat zijn twee zinnen met in elke zin een onwaarheid, meneer van der V. Dat zul je moeten veranderen, anders is je carrière bij deze fijne firma kort en hevig... Hoi Rogier, wat brengt jou hier?” “Onderweg van Nijmegen naar Arkel. En bij de afslag toch maar even linksaf geslagen. Wie weet werkt het koffiezetapparaat in Arkel nog niet.” “Wat een laffe smoes… Wou je koffie? Dan moet je meelopen.”
In de gang zag Theo ons vanuit zijn bureau. “Hé, wat moet die aanstaand piraat nu al hier?” Rogier deed een stap terug. “Bedrijfsspionage… Sssst, niet verklappen!” We tapten koffie en ploften even in het zitje op mijn bureau.

“Vanaf elf uur moeten de dames klaar staan voor de lui van Ikea, dus ik heb niet zoveel tijd, Kees. Maar ik kreeg gisteravond een app van mijn moeder. Wat het nieuwe adres van Lot was. Wat doe ik daarmee?” “Wil je hen op het feestje van Lot en Mar hebben, Rogier?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Absoluut niet. Ze maakt eerst maar eens fatsoenlijk haar excuses.” Ik keek vragend. “Je zei ‘ze maakt’. Niet ‘ze maken’…” Hij keek grimmig.
“De oorzaak van alle ellende is honderd procent mijn moeder, Kees. Die denkt nog steeds dat de wereld om haar draait. En m’n vader begint dat nu een beetje in te zien; ik heb gisteren een lang telefoongesprek met hem gehad. Hij wil wel op normale voet verder gaan, maar vindt mijn moeder op zijn weg. Ik vind het bijna zielig voor hem.”
“Ja, dat kan ik me voorstellen. Maar daar heb ik geen oplossing voor, Rogier. Wél een advies voor die app: geen antwoord geven. Zelfs geen negatief antwoord. Ja, ze kan zien dat je het gelezen hebt, maar door geen antwoord te geven, geef je een duidelijk signaal af.” “Dat moet wel een héél duidelijk signaal zijn, Kees. Ongeveer zo duidelijk als een exploderende tankauto met benzine. Op iets anders reageert ze niet. En wat doe ik als ze morgenavond tóch plotseling voor de deur staan?”
“Dan blijven Lot en jij op de achtergrond. Ik vraag Margot en Gerben wel om dat af te handelen. En als ze door wil zetten kom ik wel in actie.” Ik grijnsde. “Of Fred.” Rogier vertrok zijn gezicht. “Ja, dan heb je die tankauto wel te pakken, ja. En als die ontploft…” “Precies. En Fred heeft niks te verliezen, ik trouwens ook niet. Maar goed, ik hoop dat ze niet de euvele moed hebben; het zou het feestje van Lot en Mar grondig verpesten.”
Rogier knikte. “Dank voor de koffie en het spiegelen. Vanavond overleggen we wel met ‘the fabulous fourteen’. Ik ga nu Ikea-kasten in elkaar zetten, denk ik.” “Ik hoop dat je een accuboor bij je hebt; dat gepiel met zo’n lullig inbussleuteltje hing me na één kast al de keel uit.” Hij stak z’n duim op. “Mijn gereedschap ligt achterin de auto. Tot vanavond, Kees.” “Ja, succes makker. Vanavond wel netjes aangekleed hé? Ik wil geen spijkerbroeken zien, ook niet bij de dames!” “Ik doe m’n best!”

En weg was Rogier. Goed dat hij even langs kwam… Straks Joline maar informeren. En nu weer aan ’t werk, Jonkman! De centen van Theo zijn niet van blik… Het halfuurtje sporten bij Mariëtte hakte er redelijk in; geen yoga ditmaal, maar een aantal strakke oefeningen op de bok, de brug met ongelijke leggers en op de matten. En ze hield streng toezicht! Niemand ontsnapte aan haar alziende blik. Stuk voor stuk waren we redelijk opgelucht toen ze de les voor beëindigd verklaarde.
Tijdens de lunch kwam het commentaar van de niet-sporters. “Sjongejonge… wat zijn jullie stil! Niet gewend van jullie…” Een van de wat oudere ontwerpers grinnikte naar ons. Fred bromde: “Als jij hebt gedaan wat wij nu net hebben gedaan, ben je ook wel stil, Olaf. Het hele weekend waarschijnlijk.” We werden uitgelachen. Daarna weer aan het werk, om vier uur corvee en om half vijf haalde ik Joline en Zelda op. “Kom lieve dames… We gaan Veldhoven onveilig maken.”
In de auto zei Zelda: “Is Mariëtte altijd zo strak en veeleisend? Ik heb nogal afgezien tijdens dat halfuurtje…” Joline gniffelde. “Vorig jaar hebben we een nóg pittiger halfuurtje doorgemaakt. Toen liet ze ons de warming-up doen en nam ons mee naar buiten. ‘Geen inspiratie, dus dan maar een stukje dom lopen’, zei ze glashard. En ze rende voor ons uit, een stukje van een kilometer of vijf; binnen het halve uur. We waren gesloopt. Later bleek dat in die week haar verkering was uitgegaan; dat moest ze even op wat lui uitleven. En DT was de sjaak…”
Zelda keek ongerust. “Nou, dan hoop ik dat haar dat niet nog een keer overkomt. Sporten is leuk en zo, maar er zijn grenzen.” “Nou, die hebben we allang overschreden met Mariëtte. Maar op één of andere manier blijft het goed om te doen en hebben we er over het algemeen wel lol in.” Een nogal laatdunkend brommetje klonk vanaf de achterbank.

Toen we Zelda thuis hadden afgezet en met z’n tweeën naar huis reden vertelde ik van het bezoekje van Rogier en zijn verhaal. Joline keek verontrust. “En wat doen we als Rogiers ouders toch voor de deur staan, Kees?” “Rogier en Lot doen niks, schat. Die houden zich op de achtergrond. Margot mag, samen met Gerben, de klus opknappen. En als het uit de hand loopt treden de twee knapste majoors van de NATO wel even op. Maar ze komen niét binnen, schat. Daar was Rogier luid en duidelijk in.”
Joline schudde haar hoofd. “Het is toch van de knotse… Een volwassen, afgestudeerde vent van bijna dertig en dan denkt moeder hem wel even te kunnen controleren. Wat mankeert dat mens?” “Narcisme, schat. Ze denkt alles naar háár hand te kunnen zetten. Haar man, haar zoon en wie weet wie nog meer in haar omgeving… En als het geen narcisme is, dan is het verregaande egocentriciteit. En dat ligt niet zover uit elkaar volgens mij, maar ik ben geen psycholoog.”
Joline giebelde. “Nou ja, dan zou je bij DT ook wel aan je trekken kunnen komen, Kees. Met al die gekken daar…” Ik knikte. “Ja. En jij bent er eentje van, mevrouw. Wel degene die ik het liefst van allen op mijn behandelbank zou willen hebben, natuurlijk.” Ze maakte een minachtend geluidje.
“Hmmm… en dan vreselijk misbruik van me maken zeker. Vieze vent.” “Wie weet ga je het wel enorm lekker vinden. Zo’n knappe dokter, die al je geheimen uit je trekt en dan…” Joline onderbrak me bits. “Niks van dat alles. Het zal meer zijn: ‘Zo’n dokter die alles bij je uittrekt’. Nou ja, behalve m’n nylons en m’n pumps, want dat vindt de dokter wel opwindend.” “Verdorie, je hebt me door, schat.” “Dat mag ook wel, na ruim anderhalf jaar in de directe omgeving van dokter Jonkman te hebben vertoeft. En nu ben ik wel weer even stil, dan kan de dokter zich richten op het veilig door het laatste stukje Veldhoven rijden.”

Eenmaal in de garagebox knuffelde ik Joline. “Hé schatje… Dank je wel dat je me even rustig liet sturen. De VVAA is je dankbaar.” Twee vragende ogen. “De Vereniging Van Artsen Automobilisten. Een van de eerste verzekeringen, speciaal op medici gericht.” Joline zuchtte. “Mijn lopende Wikipedia spreekt weer eens… Kom, naar boven. Een beetje eten, daarna douchen en uitdossen voor dansles.” In de hal, wachtend op de lift, sloeg ze haar armen om mij heen en kuste me nogal uitbundig. Ik wilde me nét terugtrekken om te vragen waar dat enthousiasme vandaan kwam, toen ik achter me een bekende stem hoorde.
“Kunnen jullie ophouden met dat aanstootgevende gedoe?” Ik liet Joline los en draaide me om. Jawel, mevrouw van Wijngaarden, ‘het dikke kakmens van de 5e verdieping’. Joline zei nogal scherp: “Mevrouw, wij zijn getrouwd. En nergens in het Burgerlijk Wetboek staat dat een getrouwd echtpaar elkaar niet mag zoenen in de openbare ruimte.” Ze keek zéér afwijzend.
“Ik vind het smerig.” “Wat u vind, moet u bij de politie brengen, mevrouw”, zei ik rustig. “Maar als u er aanstoot aan neemt heb ik een goede raad voor: probeer het zelf eens. Uw huwelijk zou er wellicht van opknappen.” De lift was er ondertussen en Joline en ik stapten in. “Gaat u mee of ben u bang dat we in de lift verder gaan? Zo ja, dan moet u nog even wachten.” Met een boos gezicht liep ze achter ons aan en drukte op de knop van de 5e verdieping. Ik sloeg demonstratief mijn arm om Joline heen en ze kroop tegen me aan. Op de 5e stapte de vrouw zonder boe af bah uit en de lift ging verder naar boven.

“Zo, die heeft haar dagelijkse portie huwelijkstherapie weer gehad”, giechelde Joline. “Van dokter Jonkman nog wel, beroemd psycholoog. Zal wel weer een dure sessie zijn. Zou ze in natura kunnen betalen, dokter?” Ik keek Joline aan. “Ben je gek geworden of zo? Met haar… Nou ja, laat maar. Hoe kom je op het idee…”
Ze lachte me uit en we liepen de lift uit. Eenmaal binnen, met de deur dicht, trok ik Joline tegen me aan. “Jij mag wel in natura betalen voor die opmerking, mooie mevrouw. En de prijs is gepeperd!” Ze trok een smerig gezicht. “Moet ik je sambal eten, Kees? Dan wil ik ook een biertje erbij.” Ze lachte me uit. “Geen slecht idee, schat. We halen wat bami uit de vriezer. Lekker makkelijk en gewoon lekker en dan hebben we tijd zat om ons spectaculair om te kleden voor Carlos en Juanita.” Ze knikte. “Doe maar. En ondertussen gaat dit meisje even onder de douche door; het douchen bij DT was wel nodig, maar daarna heb ik op het bureau nog behoorlijk zitten na-zweten. Mariëtte heeft ons aardig afgeknepen. En na het eten jij ook nog snel douchen!”

Ze verdween in de slaapkamer en ik haalde de bami uit de vriezer. Plus wat bijgerechtjes. En dat verdween even in de magnetron om te ontdooien, daarna in een grote ijzeren braadpan. Ondertussen de tafel dekken… En daarmee was ik juist klaar toen Joline de kamer in kwam. In een lange kamerjas, haar haren nog vochtig en lekker ruikend. “Hola… Wát een mooi prinsesje komt daar binnen lopen! Die wil ik zoenen!” Ze glimlachte. “En jou wilde ik beneden al zoenen, prins. Maar ja, toen gooide iemand anders roet in het eten.”
We knuffelden elkaar lekker. “En wat gaat deze prinses aantrekken voor het bal?” Joline keek geheimzinnig. “Even denken hoor… Ik wil mijn prins verleiden, maar ja, hoe doe ik dat? Enig idee?” “Nou, begin eens met een sexy slipje en bijpassende BH. Dan een mooie panty, met of zonder stipjes, of, als je snel wilt als je thuiskomt met je prins: geile nylons. Een mooie, frivole onderrok met zo’n wijde dansjurk die zo mooi omhoog komt als je draait. Ik denk dat je prins je dan heel snel in je koets uitnodigt.”
Ze keek ondeugend. “Misschien wel een goed plan. En dan ben ik morgen zwanger en ja, dan moet hij wel met me trouwen hé? Dan zit hij er aan vast.” “Daar zal je prins vast geen problemen mee hebben. Met dat zwanger maken, bedoel ik.” Twee boze ogen keken me van dichtbij aan. “Jij denkt weer slecht van mensen, prins Jonkman!” Ik snoof. “Jij niet zeker, met je: ‘dan ben ik morgen zwanger en dan moet hij wel met me trouwen’. Je bent een berekenend nest, meisje Jonkman ooit Boogers.” Ze knikte, pretlichtjes in haar ogen.
“Ja. En daar heb ik zelfs een titel in behaald. Dus ik ben er héél goed in, denk er aan!” Ze kuste me. “Maar wellicht word ik zelf wel verleid. Met lekker eten. Het ruikt ten minste goed, Kees.” “Tja… Een kwestie van wat knopjes op de magnetron indrukken en wat gas onder de pan. Een beetje roeren en klaar.” Ze keek plagend. “Knopjes… Ja, daar ben jij wel goed in, geloof ik.”
Mijn hand gleed in haar badjas en ik streelde een blote tepel. “Zeker weten. En sommige knopjes worden groter en harder als ik er aan zit.” Ze weerde me af. “Smeerlap! Een beetje aan mijn tepels plukken tijdens het eten… Ben jij gek!” “Ja. Op jou, prinsesje van me.” We schepten op en na een even stil te zijn geweest begonnen we te eten. “Geen sambal, Kees?” “Nee schat. Anders liggen we vanavond nét op de bank te zoenen en tijdens het tongen pluk jij een sliert sambal tussen mijn tanden vandaan, en moet er geblust worden. Met bier, getsie. Geen zin in.” Eerst keek ze smerig, maar plotseling schoot ze in de lach.
Tussen het lachen door hoorde ik: “Oh, maar er zijn… hihihi….andere vloeistoffen die… hihi… waarschijnlijk héél goed…hihi… een sambalbrandje kunnen blussen, hoor…” Ik schudde mijn hoofd. “Rare tut. Met je idiote ideeën… Eten jij!”

En na het eten ruimde Joline de afwas op en rende ik nog even onder de douche door. Daarna scheren en aankleden. Twintig voor acht zaten we in de auto. “Ik ben benieuwd of we vriendje Erik nog tegenkomen…”, mijmerde ik. “Ik vraag het me af, Kees. Jij had Juanita toch verteld over het hoe en wat? En onze sympathieke dansdocente is nogal recht-voor-haar-raap. Ik denk niet dat Erik achter de bar staat.” En ze had gelijk; Juanita stond er zelf achter. En ze had het druk!
Gelukkig zag een van de mede-cursisten het ook en sprong in. “Ik help je wel even, Juanita.” Een duim kwam omhoog. Ik nam Juanita heel even apart. “Waar is Erik, Juanita?” “Die werkt hier niet mee, Kees. That’s all.” Ik begreep het; verder zou ik geen bijzonderheden horen. Prima. Even later werden we naar binnen gevraagd en startte de les. Wéér het eerste uur pittig, met tango’s, salsa’s, rumba’s en andere ‘latin-dansen’. Toen even pauze, gevolgd door klassieke dans.
“Héhé, even uithijgen hoor…”, bromde ik tegen Melissa tijdens de eerste wals. “Dat Latin-gedoe is me veel te vermoeiend.” Mel giechelde. “Maar wél interessant, broertje… Ontken het maar niet: ik heb je een aantal keren betrapt op het kijken naar benen van diverse dames als ze moesten draaien! Ook de mijne trouwens.” Ik keek haar aan. “Bezwaar tegen? Daar doen jullie dames het toch voor? Om bewonderd te worden? Of is de ‘me too-beweging’ als dusdanig gevorderd dat kijken ook al ‘not done’ is? Zeg het dan even, dan neem ik m’n zonnebril mee volgende week.”
Ze grinnikte weer. “Jaja… de heer Jonkman met zo’n ondoorzichtige zonnebril die de Amerikaanse politie ook draagt. Die ben je dan binnen de minuut kwijt, broertje!” Ik haalde mijn schouders op. “Nou, als dat ook al niet meer mag… Dan streel ik die mooie billen van je wel even, zusje.” Ze keek waarschuwend. “Niet hier, macho. Als we een keertje bij jullie thuis dansen: vooruit, dan mag het. Maar hier? Men zou er zo maar iets van kunnen vinden. Of andere heren denken dat zij dat ook mogen en zuster Melissa moet weer overgaan op rugby-moves. En ik denk dat mijn voormalig machinist ook nogal agressief gaat reageren. Met een lompe steeksleutel of een bierfles, dat maakt niet veel uit; het slachtoffer gaat plat. Niet doen dus, Kees.”
Ze giebelde op een typische ‘Melissa-manier’. “Ik ben een net meisje.” Ik bromde. “Jij ook al?” “Kom hier, ouwe moppersmurf…” Ze trok me naar zich toen en we dansten even ‘close’. “Je ruikt lekker, zussie.” “Ja. Nieuw parfum. Van Rob gekregen, een paar weken terug.” “Van Rob? Ja, ik meende al iets van motorolie te bespeuren…”

Ze duwde me van zich af, haar ogen fonkelend. “Kijk je uit, broertje? Er stond weliswaar ‘Diesel’ op dat flesje, maar ik rook hele andere, lekkere dingen.” Ik schoot in de lach. “Heeft Rob je inderdaad parfum van het merk ‘Diesel’ gegeven? Hahaha… wat een grap!” Mel keek spijtig. “Toen ik het pakje openmaakte heb ik hem eerste nogal uitgescholden. Maar meneer was niet onder de indruk. “Maak dat flesje maar eens open en ruik eerst eens, rooie zeurdoos”, waren zijn woorden. En toen ik geroken had: heerlijk! Nou toen heb ik ‘m maar bedankt voor dit vreemde, maar lekkere cadeautje.” Ze lachte ondeugend. “Op mijn eigenwijze wijze…”
“Dat zal die oliestoker wel op prijs gesteld hebben, denk ik zo maar…” ‘Mel knikte. Even later was de dans ten einde en leverde ik haar weer bij Rob af. De volgende dans deed ik met Marije. Gelukkig een nogal rustige wals. “Zo, dame… Had je nog plaats in je balboekje voor deze stuntel?” Ze knikte en lachte, haar tanden bloot.
“Potverdorie Marije… Hoe lang heb jij met een beugel rondgelopen?” Ze keek verwonderd. “Twee en een half jaar, Kees. Hoezo?” “Die orthodontist heeft eer van zijn werk. Als je lacht zie ik een lopende reclame voor elke soort tandpasta.” Ze keek zuinig. “Dat mocht ook wel, na al die ellende met beugels. En het daarbij behorende gepest. En zelfs zonder beugel zijn er lui die je pesten, heb ik vorige week weer gemerkt. Maar die is er nu niet.” Ze gebaarde naar de bar.
“Die ga je hier ook niet meer zien, Marije. En terecht.” Ze knikte, duidelijk opgelucht. “Sorry Kees… Ik kan m’n hoofd niet op je schouder leggen, zoals een van je zussen net deed. Had me wel lekker geleken, maar dan komt de bovenkant van mijn hoofd nét tot je schouder… Dat ziet er niet uit.” Onschuldig zei ik: “Dan leg ik mijn hoofd toch op jouw schouder?”
Ze gaf me een duw. “Gék. Dat ziet er helemaal niet uit. En ik wil geen ruzie met Joline…” Ik gniffelde. “Nee, dat snap ik… Maar ik ga inruilen voor mijn andere zusje, schoonheid. Jij mag even met luitenant Boogers dansen.” Ze keek verwonderd, maar ik duwde haar naar Ton en Claar. “Ton, wil jij met Marije dansen? Dat kun jij veel beter dan ik. Dan kan Marije ook een beetje genieten van deze avond en neem ik mijn zusje wel op sleeptouw. Dansen wij tweeën op ‘Jonkman-niveau’ en jullie op ‘Boogers-niveau’.”
Hij gniffelde. “Kom maar Marije. Even lekker losgaan, dame. Laat die twee maar prutsen…” Ze verdwenen tussen de andere paren.

Claar mopperde: “Prutsen… En dat zegt je eigen vriend. Zou verboden moeten worden!” Ik haalde mijn schouders op. “Ik ben er wel blij mee, Claar. Nu heb ik toestemming van Ton om aan je lekkere achterwerk te prutsen.” Haar groene ogen keken me strak aan. “Jij luistert weer eens héél selectief, broer. Met ‘prutsen’ bedoelde mijn vriendje jouw stuntelige bewegingen op de dansvloer. En niét dat jij je gore techneutentengels op mijn sierlijke billetjes mag leggen, laat staan dat je daar iets mee mag doen. Dat doe je maar bij je eigen echtgenote.”
Ik keek spijtig.
“Verdorie… Wéér verkeerd begrepen.” Claar trok me tegen zich aan. “Je ‘prutst’ je maar door deze dans heen. Doe je best!” Ze lachte me uit. En aan het eind van de dans zei ze zachtjes: “Aardig geprutst, Kees. Dank je wel. Kun je me nu weer bij Ton afleveren? Die mag wél aan mijn billetjes prutsen. Vind ik wel lekker.” Ik zuchtte. “Af en toe blijf je een kattig krengetje, zus.” We liepen naar Ton. “Hier is je eigen meisje weer, makker.”
Ik zocht Joline op. “Hallo mooie echtgenote. Wil jij de laatste dans met me dansen?” Ze knipoogde. “Alleen als je vreselijk je best doet, Kees. Anders zoek ik een van m’n broers op.” De laatste dans was gelukkig een Engelse wals en die beheerste ik vrij aardig. Joline was een paar minuten later in ieder geval tevreden. “Goed gedaan, Kees.” Een vlug zoentje volgde. “Kom mee, dame, dan trakteer ik u op een drankje als afsluiting van deze dans-sessie.”
Dat hoefde niet; Rob was al bezig de bestellingen op te nemen. Joline wilde een witte wijn en ik een Icetea. Juanita en Carlos stonden nu samen achter de bar en hadden het druk. “Ik hoop dat ze snel een goeie vervanger voor vriend Erik vinden, Kees.” Joline keek het even aan. “Zó sta je leerlingen te coachen, en een seconde erna moet je hun drankjes inschenken en afrekenen.” “Zullen we aanbieden hen te helpen, Jolien? ten slotte hebben wij vriendje Erik weggejaagd.” Ze knikte en liep naar Juanita toe. Ik volgde.
“Juanita: kunnen Kees en ik helpen?” Ze lachte. “Graag! Als jullie de niet-alcoholische drankjes voor jullie rekening nemen? Oh, en de biertap. De andere alcoholische drankjes doet Carlos wel.” Even later stond ik bier te tappen. En natuurlijk spatte er wel eens wat over mijn kleren heen. Dat zou commentaar kunnen opleveren, maar dat zagen we vanavond wel…
Carlos en Juanita hadden wel een handig systeem: de klant pakte een blad, deed zijn bestelling en schoof het blad uiteindelijk door naar de kassa, waar Juanita stond en die rekende af. En na een halfuurtje werd het wat leger en rustiger. “Héhé… Ik ben blij dat ik niet in de horeca werk, Jolien. Wát een zenuwengedoe.”
Ze keek minachtend. “Jij hebt alleen maar bier hoeven tappen en wat flesjes openmaken. Ik moest bliksemsnel schakelen tussen cola en cola zero, sinas, spa met of zonder bubbels, icetea of ice sparkling, cassis, Ginger Ale en nog wat andere drankjes. Dát is pas afzien, Kees.” Carlos kwam naar ons toe. “We sluiten zo af en redden het nu wel. Dank jullie wel voor de hulp!” “Hoho, Gringo… Moet er niet afgewassen en opgeruimd worden en zo?” Joline keek onderzoekend en hij knikte. “Ja, maar dat is…”

Verder kwam hij niet. Joline liep achter de bar vandaan. Rob en Mel, Ton en Claar en Fred en Wilma zaten nog aan een tafeltje. En die liepen even later met lege glazen te zeulen, tafeltjes terug te zetten en te vegen. Jolien, Carlos en Juanita bemoeiden ons met de afwas in een best wel klein keukentje achter de bar. Gelukkig stond daar wel een afwasmachine. Regelmatig botsten we tegen elkaar aan. “Sorry Jolien!” hoorde ik Carlos achter me zeggen en ze reageerde droog: “Ach Carlos… Ik ben al blij dat jij hier staat. Als Fred en Wilma hadden afgewassen had de brandweer ons los moeten bikken uit dit keukentje, omdat we shocking klem hadden gezeten. En als er een knappe vent tegen me aanklapt: ach, dat is soms wel eens prettig.” Ze vervolgde op een ondeugende toon: “Dat mis ik thuis wel eens…”
Juanita keek me aan. “Hoor ik nou dat jij tekort komt, Kees?” “Nee hoor. Onze keuken is gelukkig wat ruimer, dus we kunnen gewoon langs elkaar heen lopen.” Ik keek Joline aan. “Toch, schat?” “Lekker diplomatiek opgelost, Kees. Knap van je.” Ze knipoogde. Een paar minuten later was de afwas gereed en liepen we weer de bar in. Ook die was keurig en er werden nog wat doekjes over tafels gehaald, maar dat was het wel.
“Dank jullie wel, dames en heren. We hopen volgende week een nieuwe barkeeper te hebben, want dit is best afzien. Tussen en na de lessen nog even barkeeper spelen… Afzien!” “Daarom hielpen we jullie maar even, Carlos”, bromde Fred. “Tenslotte is het aan de heer Jonkman te wijten dat jullie zonder horecapersoneel zitten.” Carlos knikte. “Ja, da’s ook weer waar. Maar hij heeft vanavond boete gedaan door af te wassen.” Hij grijnsde.
“Ehh… Kees: Erik komt er hier niet meer in. Om diverse redenen, maar het incident van vorige week was de druppel. Meer zeg ik er niet over.” We knikten. “Duidelijk, Carlos. Bij ons bedrijf komt hij ook niet binnen als stagiair; van de week stond hij plotseling met zijn vader bij ons binnen om verhaal te halen; we hebben hen beiden de deur uitgezet. En nee, zonder fysiek geweld.” Ik wees naar Fred. “De innemende persoonlijkheid van de heer van Laar deed hen besluiten de deur vanaf de buitenzijde te bekijken.”
Juanita lachte. “Ja, daar heb ik beeld bij…” en Fred keek verongelijkt. “Hoe is de familieverhouding tussen Erik en jullie?” Joline keek naar Juanita. “Hij is mijn achterneef. Zijn vader is een neef van mij. Van de ‘Nederlandse tak’ van de familie. De andere tak, van mijn grootmoeder, is Spaans.” “Ah, vandaar je temperament op de dansvloer”, grijnsde Rob. Carlos knipoogde. “En thuis. Met haar sloffen.”

Melissa keek niet-begrijpend. “Sloffen? Ik heb Juanita alleen nog maar op hakken gezien…” Die keek misprijzend. “Wat doe jij als eerste als je een dag op hakken hebt gelopen, mevrouw waarschijnlijk-nog-lang-geen-Boogers? Waarschijnlijk hetzelfde als ik: je pumps op de voordeurmat uittrekken en comfortabele sloffen aantrekken. En die trek ik alleen uit als het nodig is om Carlos mee op z’n kop te timmeren. Als het nodig is.” Carlos wreef over zijn gemillimeterde haar. “Hou op, schei uit…” We lachten hem uit. “Bij jullie zit het ook wel goed. We weten nu wie de broek aan heeft.” Clara stak haar tong naar Carlos uit, maar die reageerde vlot terug met: “Klopt, andere waarschijnlijk-nog-lang-geen-mevrouw-Boogers. Dat ben ik.”
Juanita trakteerde hem op een lange, dreigende blik. “Wij moeten straks eens een goed gesprek voeren. Maar nu eerst onder afwashulpen er uit gooien… Dames, heren: dank voor de hulp; als het goed is hoeft dat volgende week niet meer. En nu er uit; deze dame verlangt naar haar sloffen!” “Zij wel; ik niet!” reageerde Carlos. En toen stonden we buiten.

“Hoe laat zijn we morgen in Arkel, jongens?” “De meiden hadden geschreven dat we vanaf zeven uur welkom waren. Dus…” We knikten. “Oké, zeven uur dus. Tot morgen dan!” “Hohohoho… dames en heren…” Wilma stak haar hand op. “Het is een housewarmingsparty. Dan is het goed gebruik dat de gasten iets leuks meenemen. Daar hebben we het nog helemaal niet over gehad…” Verdorie, ze had gelijk… We stonden elkaar schaapachtig aan te kijken, tot Joline op een pracht-idee kwam.
“Gonnie! Ik heb een paar weken terug een stel mooie foto’s van hun huisje gemaakt; als ik Gonnie eens bel, die foto’s per mail op stuur en aan haar vraag of zij daar op korte termijn een mooie tekening van kan maken?” Fred keek somber. “Da’s krap-an, Jolien. Gonnie heeft ook nog een gezin. ‘Even’ een schilderijtje in elkaar flansen doet ze niet.” Joline haalde haar schouders op. “Dan krijgen de zussen het échte cadeau maar wat later en moeten ze nu genoegen nemen met een enveloppe met inhoud namens ons. Die middag Ikea heeft aardig diep gat in hun budget geslagen. Een auto kopen was voordeliger.” Ze giechelde. “Zeker zonder dodehoek-indicatoren.”
“Dan hadden jullie wat minder van die Zweedse balletjes naar binnen moeten werken, Jolien. Scheelt aanzienlijk in de kosten.” Ton grijnsde breed en Joline ontplofte. “Zeg lompe Infanterist…” Ze werd door Rob onderbroken. “Nee, die staat naast je.” Joline keek me aan. “Help je echtgenote eens om die twee broers van me in toom te houden, Kees.” Ik wees. “Dat is een taak die ik graag delegeer aan mijn lieve zusjes. De één haalt een rugbymove uit de kast, de ander snauwt wel iets. Zijn ze best goed in en dan hoef ik m’n handen niet vuil te maken. Dames: aan het werk! Opdracht van Joline!”
Claar keek nuffig, Mel stak een middelvinger op. “Sorry Jolien. De dames gaan in staking. Pech voor je. Als ze weer eens in Malden zijn: stuur Balou maar op hen af. Dat zal ze leren.”

Lachend namen we afscheid en reden weg. “Héhé… Hoe laat is het nu? Kwart over elf al weer. In feite veel te laat voor een uitgebreide vrijpartij, Kees.” “Echt niet, dame. Dat die twee rooie furies in staking gaan, houdt niet in dat jij ook…”
Een warme hand gleed over de mijne op de versnellingspook. “Nee hé? Want ik had je iets beloofd, lekkere vrijer van me. En dat gaan we doen ook. Morgen kunnen we dan schandalig lang uitslapen, daarna kun jij nog een uurtje blazen en dan gaan we naar Arkel. Lekker lachen met die andere gekken. En Pa, Ma, Karel, Chantal, Peter en Anna. Overigens: zouden die Blondie ook meenemen?” Ik bromde: “Arm beest. Die is na morgenavond dan meteen ongeschikt als hulphond wegens ernstige trauma’s. En vergeet Bengel niet. Die komt wel mee met Rob en Tony. Hebben die twee ook een leuke avond.”
Eenmaal binnen nam ik Joline in m’n armen. “En nu, prachtige vrouw?” Ze kuste me lief. “Nu eerst wat drinken; samen een wijntje. En dan gaan deze freule en haar ridder lekker met elkaar naar bed. En of het heel heftig wordt, of juist lief en intiem: als we het beiden prettig vinden is het goed.” “Met jou is het altijd goed, liefje. En prettig. En sexy.”
Ik trok haar dansrok wat omhoog, zodat haar beide bovenbenen zichtbaar werden. “Deze benen zijn heel sexy, mevrouw. U heeft ze vanavond meerdere keren laten zien als u wervelend draaide. Ik stelde dat wel op prijs. Ik zal morgen uw broers bedanken dat ze u zo aan het draaien kregen.” Ik streelde die lange, gespierde, maar sierlijke benen en Joline kroop tegen me aan. “Dat vind ik zo lekker, Kees… Als je m’n benen streelt… Lekker langzaam en teder… Dat doet me verlangen naar meer, schatje.”
Ik bromde in haar oor. “En wat had mevrouw de freule dan verlangd?” Joline streelde over mijn borst. “Een lieve mond die ik mag zoenen… handen die langzaam naar mijn borsten gaan en daar strelen… aan mijn tepels… en lekker onder mijn rok voelen, langzaam maar zeker richting mijn vochtige poesje…”
Ze kuste me intiem, haar tong gleed over de mijne en ze sloeg een been over een van mijn benen heen. Een tijdje zaten we zo te knuffelen: zoenend, een hand van haar strelend over mijn borst, de andere over mijn benen. “Jij hebt ook sexy benen, Kees…” Ze giechelde. “En een sexy kontje, maar daar kan ik nu niet bij, helaas. Waar ik wél bij kan is trouwens ook wel interessant…” Ze streelde over mijn kruis en maakte langzaam mijn gulp open.
“Pas je op, schatje? Straks zit er een velletje klem in de rits en dan moet je je moeder bellen om te vragen hoe ze dat destijds met Ton opgelost had. Ga je niet willen…” Ik voelde haar lachen. “Nee hoor. Dan laat ik het lekker zitten zoals het zit en neem je morgen zo mee naar Arkel. Mag zij het oplossen; ik kijk wel hoe het moet. Of ze heeft de kennis wellicht al aan Claar overgedragen; dan mag zij jou uit je lijden verlossen. Als een soort eindexamen voor het trouwen, zeg maar.”
Ik kneep zachtjes in haar tepel. “Nou ja zeg…Jij bent een harde echtgenote hoor. Dan moet ik nog bijna 24 uur met m’n velletje tussen m’n rits lopen. En een wereldrecord vloeken verbreken. En ik ga dan niet opdrukken, schatje. Doet nog meer pijn. En dan, als klap op de vuurpijl Claar die het probleempje moet oplossen? Dat probleem wordt alleen maar groter, zeker als mijn knappe oudste zus een leuk rokje draagt…”
Péts!
Een tijdschrift kwam tegen mijn hoofd. “Smeerlap. Je lieve, maagdelijke zusje die aan jouw ballen zit te prutsen. Hoe haal je het in je hoofd? Als ik dit aan Ton vertel…” We gniffelden samen. “Kom, lekkere vent. Afsluiten, dan gaan we op bed verder. En hoe laat het wordt, dat zien we wel. Morgen uitslapen. Haal je hand uit mijn bloesje, dan kan ik ten minste opstaan.” Voor de veiligheid deed ik m’n rits ook maar dicht. Want de acties van Joline hadden mijn paal tot boven mijn boxer laten groeien. De bovenkant van die paal wilde ik niet tussen de tandjes van de rits hebben…

Even later was het huis veilig en afgesloten en liep ik de slaapkamer in. Joline lag al op bed; een kort, wit onderjurkje aan, met een dunne panty om haar benen. “Kleed je uit, Kees. Op je boxer na. Staat goed, zo strak om je sexy kontje.”
Even daarna kroop ik naast haar en legde Joline haar hoofd op mijn schouder. “Lig je lekker, mooie dame?” Ze knikte en giebelde. “Ja. En een lekker uitzicht.” “Dat heb ik ook. Op je mooie lijf.” Ze kroelde door mijn borstharen. “En dit is ook wel lekker. Even met jouw stoere borst spelen.” Ik moest lachen: ze kietelde een beetje. Toen gleden haar handen naar mijn tepels en speelde ze er mee. “Lekker?” Ik knikte en ze antwoordde: “Ik zie het… Er komt weer wat tot leven.” Ze wees op mijn boxer, die wat meer onder spanning kwam. “Ja, die ging zich snel gedeisd houden na jouw opbeurende praatje over velletjes in een rits en zo. Maar goed, het gevaar voor en rits is nu geweken, dus…”
Plagend pakte ze, door de boxer heen, mijn balzak beet. “Het gevaar wat Joline heet, is veel groter, Kees. Geen gekke dingen doen, of je krijgt er spijt van.” Ik streelde haar lange, blonde haren. “Ben ik niet bang voor, mooie meid. En dat meen ik.” Ze tilde haar hoofd op en gaf me een kort zoentje. “Lief…” Een tijdje was het stil en genoten we van elkaar. Rustig elkaar zachtjes strelen, af en toe een zoentje… Het was heerlijk om zo met deze knappe vrouw op bed te liggen...
Plotseling zei ze: “Kees… zal ik je nu vertellen wat Mar, Lot en ik gedaan hebben, afgelopen woensdagavond?” Even hield ze stil en vervolgde ondeugend met: “… en nacht?” “Het hoeft niet, Jolien. Als je de zussen daardoor in verlegenheid zou brengen, wil ik het niet weten, schat. Ik weet ondertussen hoe ze er uit zien, ik weet hoe opwindend ze kunnen zijn… Ik denk dat ik me een redelijk goeie voorstelling kan maken hoe jullie van elkaar genoten hebben.”
“Genoten hebben we zeker, schat. Het was half twee toen we uiteindelijk helemaal óp, tegen elkaar aankropen om te slapen. Ze waren zó lief voor me, Kees. Hebben me heel uitvoerig bedankt voor deze maanden.” Ze giebelde weer. “En ik kreeg de opdracht om hun dank ook aan jou door te geven.” Ik bromde: “Daar ben je ondertussen lekker mee bezig, schat. Ik geniet van het uitzicht op een prachtige vrouw in lekkere sexy lingerie die allemaal leuke dingen met me doet…” Ze streelde mijn paal, door mijn boxer heen en fluisterde in mijn oor:
“Ja. En ik wil jou verwennen, schat. Je lekker laten klaarkomen. Op de manier die jij graag wil. Zeg het maar, dan doe ik het.” Ik knuffelde haar. “Wil jij bovenop me zitten? Dan kan ik jou lekker bekijken als je mij in je laat komen…” Ze keek op en glimlachte. “Ga maar op je rug liggen, Kees. Dan ga ik jou verwennen. En voel me, betast me, kus en lik me waar je wilt, schat. Alles is voor jou.” Ze kwam overeind en zette beide mooie benen aan weerkanten van me op bed. Toen trok ze langzaam haar onderjurkje op en een naakt, vochtig poesje werd zichtbaar. “Ondeugd… Je had al een gat in je panty gemaakt.”
Ze glimlachte. “Ja. Voor jou. En nu: genieten, Kees Jonkman. Ik ga je héél langzaam in me laten komen en dan ga ik je masseren met mijn inwendige spiertjes.” Ik kon het niet laten. “Heeft Mariëtte je dat geleerd? Dan heb ik die les van haar gemist, schat.” Ze keek even boos. “Hier heeft Mariëtte geen bal mee te maken, Kees. Dit is een lesje van je eigen sexy vrouw. En nu niet meer plagen, alleen nog maar lieve dingen zeggen of zoenen.”

Ze zakte langzaam omlaag, hield mijn paal vast en leidde die naar haar warme, meest intieme plekje. En ik mocht toekijken. En voelen! Voelen hoe mijn harde paal langzaam steeds dieper in haar warme poesje werd opgenomen. Voelen hoe Joline me met haar spiertjes masseerde… En, als ik opkeek, twee hemelsblauwe ogen zag die me vertelden dat Joline dit spelletje óók heerlijk vond… Heel langzaam ging ze op en neer. Haar handen steunden op mijn benen, haar mooie benen stonden links en rechts van me. Ik kon haar hele benen bewonderen en strelen. “Schat, dit is zó heerlijk…” Ze glimlachte en haar ogen werden groter.
“Allemaal voor jou, mooie ridder van me. Geniet van me.” “Ik doe niks anders, Jolien. Dit is genieten zes punt nul… Je bent zo lekker zacht… En nat. En warm…” Ik stootte plotseling wat omhoog en de ogen van Joline werden star. “Doe dat nog eens, Kees… Zó lekker…” Ik herhaalde de beweging en Joline begon te schudden. “Ik… Jij… Je laat me… Ahhh, Kéés!” Ze kreunde. “Nú klaarkomen! Nú in me spuiten, schatje! Neuk je geile vrouw… Lekker samen… klaar… komen…”
Ze kneep met haar spiertjes, haar warme vrouwelijkheid masseerde me intens en ik móest klaarkomen. “Jolien… Ik ga…” Ze boog voorover. “Spuit in me, liefste! Spuit je geile sperma diep in mijn natte, hete en geile kut… Tussen die geile benen van me…” Ze tilde een been op en wreef er mee over mijn gezicht. Het gevoel van haar warme, in nylon gehulde been duwde me over de rand: ik drong diep in haar door en spóót! En Joline verstarde even en kreunde, al schuddend:
“Jaaahhh…. Lekker samen klaarkomen, schatje… Spuit maar lekker in mijn zachte, warme meisjeskutje… Ik voel je spuiten, geile vent… Zo lekker…” Samen beleefden we een intens orgasme; heerlijk!

En toen de grootste opwinding een beetje over was, trok ik me uit haar terug. “Lekker op me liggen, mooie vrouw van me. Even uithijgen hoor…” Een zoen volgde. “Ja, dit was hevig, Kees. Maar heerlijk! We kwamen nu exact op hetzelfde moment klaar… Zó lekker…” Ze kroelde tegen me aan. “En weet je waar ik nu zin in heb, Kees?” “Nou… het zal geen bier zijn, denk ik.”
Ze kneep in mijn neus. “Viezerik. Met je bier… Nee, gewoon lekker in slaap vallen. Niks geen douche meer, nee gewoon lekker in slaap vallen, in elkaar armen. En wie weet, als ik ergens vannacht wakker wordt…” Ik keek twijfelachtig. “En dan geen gesodemieter van ‘Kéés!!! Zijn we zó gaan slapen? Ik ruik mezelf en daar word ik niet vrolijk van!’ … en dat soort teksten, dame. Afgesproken?” Joline knikte. “Ja. Ik wil nu lekker lepeltje-lepeltje liggen. Jij achter. Dan kun je mijn mooie, sexy benen lekker strelen als ik langzaam in slaap val.”
“Hmmm… Dat zijn fijne vooruitzichten, freule. Kan ik wel van genieten.” Ik kreeg een zoen. “Mooi. Geniet er dan maar lekker van; dat doe ik ook. Lekkere warme handen op mijn sexy panty-benen. Kan ik prima bij in slaap vallen.” Ze ging ruggelings tegen me aan liggen en ik streelde haar mooie benen. “Mag ik uw hele benen strelen, freule?” “Ja. Lekker. Kan ik heel lang van genieten.” “Ik ook… Ik ben helemaal verslaafd aan uw mooie benen in opwindend nylon.”
Ze giebelde. “Dat weet ik al een tijdje. En ik maak er misbruik van…” Mijn handen gleden tussen haar benen. “Je bent hier nog een beetje nat, Jolientje…” “Geniet er maar van, geile vent…”
Even later was ze naar dromenland vertrokken. En ik? Ik genoot nog even na. Wat een heerlijke vrouw had ik getrouwd…