De geur van Indisch eten was eerder boven dan Gerben. “Dat ruikt wel heel erg goed! Weten ze in voormalig Nederlandsch Indië dat hier zo’n goeie kok woont? De man zou zo maar eens door hun Veiligheidsdienst kunnen worden opgepakt worden en meegenomen worden, terug naar de ‘Gordel van Smaragd’, Gerben!”
Hij pakte uit en zei ondertussen: “Dan moeten ze een redelijk forse arrestantenbus meenemen, Kees. Het bedrijf wordt gerund door een familie van zo’n 15 mensen en staat onder leiding van een struise dame die de wind er nogal stevig onder heeft. Als je die als schoonmoeder krijgt, ben je nog niet jarig!” We gingen zitten en na een moment stilte schepten we op. “Nog niet gaan eten, Kees. Even wat meiden jaloers maken…”
Hij pakte zijn telefoon en wilde een foto van onze twee borden maken. “Even dit er nog bij zetten, makker…” Ik schoof de twee lege en de twee volle flesjes bier naast de borden. “Jij durft!” Ik haalde mijn schouders op. “Ik ben al getrouwd. Als Jolien om twee flesjes bier wil scheiden…” De foto’s gingen in een Whatapp bericht richting Gorinchem. “Ben benieuwd naar de reacties”, grinnikte Gerben. “Eet smakelijk!” En dat ging prima: Alles smaakte meer dan uitstekend en na twintig minuten legde ik mes en vork op m’n bord.
“Goedendag zeg… Lang geleden dat ik zo veel gegeten heb. Weet Angelique van het bestaan van deze toko?” Gerben knikte. “We zijn elkaar een paar weken geleden daar een keertje tegen gekomen. Hoezo?” “Dan begrijp ik niet dat die meid zo slank blijft. Trouwens: Henry en jij ook. Als ik zo’n Indisch restaurant in Veldhoven wist, werd er minimaal één maal per week een bezoek gebracht door een zekere Kees Jonkman.” Hij grinnikte. “Ik zie het je doen. En na twee keer ongenadig op je sodemieter krijgen van Joline.” “Verdorie, je kent ons ondertussen weel te goed…”
Vinger, hand en ik lag me, nu met wat moeite, op te drukken. “Koffie Kees of wil je ijs?” “Geef maar een kop thee. Dat glijdt nog wel in de gaatjes. Koffie of een toetje kan nog even wachten; geen plaats meer voor.” “Ik heb vlierbesthee, Kees…” Ik keek Gerben lang aan. “Wil je overplaatsing naar Miranda? Dat kan hoor, dan vraag ik of André weer terugkomt.” Hij stak zijn handen in de lucht. “Sorry hoor. Ik vroeg het maar… Voor de zekerheid, zeg maar.” “Ik ben de zwager van Rob Boogers, Gerben. Dat zegt genoeg, denk ik.”
‘Pinggg’ Het geluid van een whatsappje. Ik keek en grinnikte. Joline schreef: ‘Morgenochtend inspectie. Op de parkeerplaats van DT. En wee je gebeente als ik bier ruik! Smeerlappen…’ Er onder een berichtje van Margot. ‘Jullie niet koken en wél aan de Indische rijsttafel? Mét bier, getverderrie! En wij hier zielig aan de piepers en snijboontjes met spek zitten. Met een chemisch puddinkje.’ Een zielig kijkende smiley volgde. “Wat is een chemisch puddinkje?” “Dat is zo’n éénpersoons puddinkje uit de koeling van de buurtsuper. De ingrediëntenlijst bevat meer chemicaliën dan het complete terrein van Chemelot, Zuid-Limburg.” Gerben keek twijfelachtig. “Hmmm… Gelukkig koop ik die dingen niet. Meestal is mijn toetje een goeie bak koffie. Maar bij Indisch is mijn toetje een bak ijs. Altijd lekker.”
Ik keek spijtig. “Ja, wel lekker. Alleen is er vanavond ‘geen plaats in de herberg’, om maar eens citaat uit de Bijbel te hanteren. Doe mij maar die kop thee. Het ijs komt later wellicht.” Gerben keek even verwonderd. “Ik wist niet jij ook zo’n Bijbelvast type was, Kees. Margot is daar een kei in, net als Lot. Die kennen enorm veel Bijbelteksten en weten dan ook exact in welk Bijbelboek ze staan, welk hoofdstuk en welk vers.”
Ik knikte. “Ja, dat is bij hen ingeramd. En met name de teksten van de apostel Paulus over de rol van de vrouw in de gemeenschap. En hoe kinderen zich moeten gedragen ten opzichte van hun ouders en zo. Teksten die hun ouders en een deel van hun geloofsgemeenschap héél goed uitkwamen.” Ik keek grimmig.
“Margot heeft nooit zoveel over hun vorige leven verteld, Kees. Wat weet jij ervan?” “Waarom heeft ze er nooit veel over verteld?” “Zoals Mar zelf zei: ‘Dan maak ik me wéér kwaad. En beleef ik alles weer opnieuw. Geen fijn gevoel.’ En toen heb ik gezegd dat ze het dan niet hoefde te vertellen.” Ik knikte. “Op enig moment zul je het toch moeten weten, vriend. En ik kan een tipje van de sluier oplichten, maar waarschijnlijk lang niet alles…”

Het volgende kwartier was ik aan het vertellen. De thee werd koud, Gerben werd op sommige momenten witheet. “… en zo zijn ze bij ons gekomen, Gerben. Mijn ouwe huisarts zei dat hij ze het liefste in een beschermde omgeving zag, maar niet bij familie. Jolien en ik keken elkaar aan en binnen een seconde waren we het eens. En de dag erna woonden ze permanent bij ons.” Hij knikte. “Dat laatste deel ken ik. Inclusief jouw bevordering. Margot zei, toen ze dat vertelde: ‘Het eerste kwartier waren we net bange wezeltjes. Telkens kwamen er weer nieuwe mensen binnen en we waren het liefst onder tafel gekropen. Maar Karel en Chantal, en even later Tony en Rob Sr. stelden ons enorm op ons gemak. En daarna kwamen Theo en Gertie erbij en zaten we alleen maar te lachen. Het was een hele leuke middag!’ En daarna vertelde ze iets over een generaal die jullie nog kende…? Hoe zat dat?”
Ik grinnikte. “Onze ouwe Commandant Battlegroup in Afghanistan. Die is nu Inspecteur Generaal der Krijgsmacht. Een drie-sterrengeneraal met als taak een soort militair ombudsman. Die had van onze bevordering gehoord en kwam tijdens de receptie eventjes vertellen wat voor pain in the ass Fred en ik in feite waren. Nou ja, uiteindelijk was het wel goed voor onze reputatie dat een driesterrengeneraal de voornamen nog wist van de toen nog korporaal van Laar en sergeant Jonkman…”
Ik moest onwillekeurig lachen om de herinnering. “Jaja… Hé, je thee is koud geworden, Kees.” Gerben wees. “Verdorie. En kouwe thee is niet te pruimen… Doe dan dat ijs maar. Een deel van de nasi is ondertussen wat gezakt.” “Ja, en jij nog niet! Pak er maar vijf met je ‘verdorie’!” Ik zuchtte diep. “Etter…” “Ja, dat vond ik ook een paar keer. En ik moest me opdrukken in zeiknat gras; jij ligt hier op een best wel lekker warm en droog tapijtje, Kees.” “Oké, oké…”
Even later zat ik weer. “Zo. Nog meer plaats voor ijs. Waar wacht je nog op, Gerben?” Het ijs smaakte ook prima. “Ik denk dat Jolien en ik af en toe eens een ommetje naar de binnenstad van Waardenburg gaan doen. Scheelt mij weer een uur in de keuken staan en het is nog lekker ook.” “Kijk dan maar uit voor het slanke figuurtje van je echtgenote… Dat zou zo maar eens kunnen veranderen.” “Ik denk het niet, Gerben. Met al die sport die wij doen? Maandag lopen in Gorinchem, dinsdag lopen in Veldhoven, woensdag weer lopen in Veldhoven, donderdag even rust, vrijdag Mariëtte gevolgd door dansles en dan heb ik het nog niet gehad over een wandelingetje hier of een uurtje rennen daar. En al onze activiteiten op de slaapkamer. Ook bijzonder energie-vretend.” Hij gniffelde. “Ja, daar heb ik af en toe wel eens iets van meegekregen. Enfin, jullie van ons ook, dus…”
Ik keek op m’n horloge. “Zullen we er eens in gaan? Het is bijna half tien; meestal ploffen wij rond deze tijd in bed op een door-de-weekse dag.” “Nou, daar zal in Veldhoven vanavond geen sprake zijn, als ik die meiden zo inschat.” Ik haalde mijn schouders op. “Mogen ze zelf weten. Lot en Margot kunnen een beetje uitslapen, dan hun resterende spullen in hun Volvo laden en richting Arkel rijden. En Jolien slaat zich er maar doorheen. Als ik haar erop betrap dat ze duf is, heeft mevrouw Jonkman-Boogers een nogal onprettige rit van Gorinchem naar Veldhoven!”

Even was het stil, toen vroeg Gerben: “Gaan jullie ze niet missen, Kees?” Ik knikte. “Nou en of. Als ze bij jullie waren, bij Rogier en bij jou, dan was het best wel stil in huize Jonkman. Maar aan de andere kant: ze moeten nu zelfstandig zijn, Gerben. We hebben de dames lang genoeg bij het handje vastgehouden, ze zijn niet meer zo wereldvreemd als een half jaar terug, ze kunnen nu behoorlijk van zich af bijten én Rogier en jij staan naast hen. En als het nodig is: onze hele vriendengroep. Ik heb nu al medelijden met degene die het in z’n stomme kop haalt om Lot en Mar iets aan te doen.”
Hij knikte. “Zeker weten. Die krijgt een hele moeilijke tijd.” Ik sloeg hem op z’n schouder. “Mooi. En deze wijze woorden trok Kees Jonkman zich terug op de logeerkamer; even m’n slaapzakje uitrollen en dan lekker maffen. Hoe laat ga jij er ’s morgens uit?” “Rond zes uur. Snel douchen, snel eten en hup in de auto. En dan ben ik rond half acht in Gorinchem.” “Prima, dan zet ik mijn wekker ook op zes uur. Wel even afwisselen met douchen. Thuis douche ik vaak samen met Jolien, maar om een of andere reden is samen douchen met jou wat minder aantrekkelijk. We zouden zo maar indringende vragen van de dames kunnen krijgen.” Hij keek twijfelend. “Ja, dat vrees ik ook. Nou, pak je spullen uit de gang, tanden poetsen kun je in de logeerkamer.”
Ik legde mijn slaapzak op het bed. “Gaat dat zo lukken, Kees?” Ik knikte. “Ik denk dat ik binnen tien minuten onder zeil ben. Dit in tegenstelling tot de dames…” Gerben grinnikte. “Ik zal proberen er niet aan te denken waarmee die meiden, as we speak, mee bezig zijn. Welterusten!” De deur van de slaapkamer ging achter hem dicht. Ik poetste mijn tanden en kroop in de slaapzak. Ja… Joline met Lot en Margot… Hoe laat was het nu? Tien voor tien. Reken maar dat die meiden nog lekker lagen te rollebollen. Prima… Alle drie in sexy lingerie elkaar verwennend… Mijn fantasie ging op de loop. Kom, Kees. Jouw beurt komt ergens in de komende dagen wel. Niet jaloers worden. Kop op het kussen, de wekker is gezet; even alle spieren aanspannen… en één voor één weer los. En weer vast. En weer los… En weer…

BZZZ….BZZZ…. Klap. Zo, de telefoon was stil. Héhé… Prima geslapen hier! Op de gang hoorde ik tekenen van leven; Gerben stond zo te horen onder de douche. Mooi. Ik liep naar de keuken, zette theewater op en pakte de bordjes en het bestek. Mokken… Brood en beleg moest hij zelf maar pakken; geen zin om in iemand kasten rond te struinen. “Kees! De douche is vrij!” “Mooi, dank je wel.” Gerben z’n natte hoofd keek om de keukendeur.
“O, jij hebt al tafel gedekt! Goed man…” “Ja, en het theewater wordt heet. Jij mag de rest doen. Voor mij graag gewone thee, niet die troep van Miranda. Dan krijg ik straks van twee kanten op m’n sodemieter: eerst van Jolien omdat die nog bier denkt te ruiken en vervolgens van Rob omdat ik naar zijn favoriete drankje stink. Geen zin in.” “Je hebt het maar moeilijk met je echtgenote en haar familie. Arme kerel…” Hij gniffelde en verdween in zijn kamer. Douchen, scheren, tandjes poetsen, aankleden… Met flinke dosis aftershave en deo hoopte ik eventuele restjes bierlucht te verdoezelen en een kwartier later zaten we te ontbijten.
“Goed geslapen, Kees?” Ik stak, met mijn mond vol, mijn duim op. En antwoordde even later: “Ja. Prima. Na een paar minuten filosoferen over de activiteiten in Veldhoven ben ik braaf in slaap gedonderd. Niet netjes met de handjes boven de slaapzak; dat slaapt in zo’n ding niet zo prettig. Sorry.” “Hier ongeveer net zo. En wat er in Veldhoven is geschiedt hoor ik vanavond wel, in Arkel. Rogier en ik helpen de dames nog even met de laatste karweitjes voor morgen de meubels komen.” Ik dacht even na. “Dan heb jij morgen ook vrij, makker. Kunnen Rogier en jij samen al dat zware spul naar binnen kruien. Dat kunnen jullie de dames niet aandoen. En nee, die vrije dag krijg je van mij. Je hebt aardig gebuffeld, de laatste weken.” Ik kreeg een klap op m’n schouder. “Dank je wel. Ik zal vrijdagavond een worstje extra voor je bakken.” Even later reden we weg. Onderweg dacht ik: stom. Een van de auto’s hadden we net zo goed in Gorinchem kunnen laten staan… Nou ja.

Bij DT waren we de eersten. Chantal deed nét de deur van het gebouw open toen we de parkeerplaats op reden. En toen we binnenkwamen keek ze nogal verwonderd. “Waar heb je Jolien gelaten, Kees?” “Jolien had met Lot en Mar een meidenfeestje in Veldhoven. Toen ben ik maar bij Gerben wezen slapen.” “Oh ja… Morgen trekken ze in hun eigen huis, toch? Lot vertelde daar vorige week iets over.” Ik knikte. “Klopt. Een nu bijzonder grondig gerenoveerd boerderijtje in Arkel. Heel mooi gelegen. En daar gaan de dames wonen.” En, met een schuine blik op Gerben: “De huisbaas heeft geen herenbezoek verboden, dus ik denk dat deze ogenschijnlijk zo nette, verlegen en bescheiden jongeman daar ook nog wel eens zal vertoeven.”
Gerben grijnsde en Chantal katte: “Nou, hij zit al een tijdje in jouw team, dus zo netjes, verlegen en bescheiden zal hij niet meer zijn! En als je nou eens een kop koffie voor me haalt, dan kan deze receptioniste haar computer ten minste starten en kijken wat er voor vandaag op het programma staat. Anders wordt het een puinhoop hier.” We verdwenen richting koffiehoek en na een kop koffie bij Chantal te hebben neer gezet druppelden er wat andere collega’s binnen. Van DT, maar uiteraard ook van de nadere bedrijven in het pand.
En plotseling voelde ik van achteren af twee armen om me heen glijden en een warme stem in mijn oor: “Hoi schatje… Ik ben er weer.” Ik draaide me om en kuste Joline. “Hé schoonheid. Blij dat ik je weer zie. Goed geslapen?” Ze knikte, zonder verdere opmerkingen. Ik wist dat ik nu ook geen toespelingen moest maken, dus ik reageerde met: “Mooi. Dan kun je vandaag lekker tekeer gaan met de cijfertjes.”

De dag verliep zonder veel bijzonderheden. Wel maakten we in het Piratennest ruimte voor Rogier: een extra bureau. Fred kwam de PC brengen; een nieuw type met een groter beeldscherm. Dat gaf natuurlijk commentaar. Ik hoorde Frits zeggen: “Hé, ik denk dat ik ontslag neem en een week daarna weer in dienst kom… Krijg ik dan ook een groter beeldscherm?” Frits keek Fred vragend aan en die gromde: “Natuurlijk niet, oetlul. Die projectjes van jou kun je makkelijk op een Commodore 64 doen.”
“Kees! Die bud van jou zit me te pesten!” Vanachter mijn bureau riep ik: “Daar zal hij dan wel een reden voor hebben, Frits!” En Fred zei droog: “Je werkt voortaan maar vanaf de telefoon van je dochter. Schijfruimte zat, nu ze al haar haar sociale media vanaf heeft gegooid, Frits.” “Lekkere IT-er ben jij, meneer van Laar”, mopperde Frits en meteen kwam het antwoord. “Ja. Voor verdere bijzonderheden verwijs ik je graag naar mevrouw van Laar. En vooral niet jaloers op mij worden als ze uiteenzet wat er allemaal in huize van Laar gebeurd.” De rest schoot in de lach. “Nou Frits, sterkte er mee. Hoe is het? Ga je je ontslagbrief hier schrijven of thuis?” “Eikels zijn jullie…” hoorde ik hem nog zeggen, daarna keerde de rust terug.
En om half vijf werd ik door Joline opgehaald. “Kom schat, we gaan richting Veldhoven. En jij mag de aardappelen schillen.” “Goed schoonheid. Rij jij voor of ik?” Ze schudde haar hoofd. “Ik ben vanochtend door Lot en Mar hier afgezet, schat. Daarna reden zij door naar Arkel. Konden niet wachten.” Ik knikte goedkeurend. “Goed van die twee! Een vrije dag en toch vroeg opstaan…” We stapten in en ik reed weg. En op de snelweg zei Joline: “Hun wasjes doe ik vanavond. Dan nemen we dat spul in een dichte tas mee naar Arkel, zaterdag. En nee, ik gooi het vanavond meteen in de was!” Ze keek waarschuwend en ik lachte. “Je kent me veel te goed, schoonheid… Maar hoe was het vannacht?” Joline legde een hand op mijn been. “Straks, als we thuis zijn, Kees.” Ze glimlachte “Ik wil je niet teveel afleiden op de snelweg.” Ik bromde wat. Eenmaal thuis werd ik naar de keuken verbannen. “Koken jij! Dan ga ik even wat was wegwerken.” Voor de vorm mompelde ik een teleurgesteld “Jammer…” maar werd uitgelachen. Een half uurtje later kondigde ik aan dat het eten bijna klaar was. “Lekker! Ik heb trek!”
Joline kwam de kamer binnen. “Zo. Alle restanten van een losbandige nacht verdwijnen nu via het pluizenfilter het riool in. Hebben de vissen ergens ook een leuk nachtje.” Ik mopperde: “Ja, die wel. En Kees dan?” Ze sloeg haar armen om me heen. “Kees komt ook nog wel aan z’n trekken, hoor. Wees maar niet bang.” En tijdens het eten keek ik Joline aan. “Wil je nu wél vertellen, schat? Of moet ik wachten tot ik terug ben van Greet?” Ze lachte. “Nee hoor.”
Toen dempte ze haar stem. “Het was meer dan heerlijk met die twee, Kees. Ze hebben me vreselijk laten genieten. Op een hele lieve, vrouwelijke manier. En om half twaalf zeiden we tegen elkaar: “Zullen we nu lekker tegen elkaar aan gaan slapen?” En dat was misschien nog wel het fijnste: heerlijk tussen twee mooie en lieve vriendinnen liggen waarmee je drie uur lang hebt liggen vrijen.” Ik legde een hand op de hare. “Mooi dat jullie hebben genoten, meisje. Gerben en ik hebben er even over zitten kletsen; hij gunde het jullie ook. Deed er absoluut niet moeilijk over.”
Joline knikte. “Dat weet ik. Margot heeft er met hem over gesproken.” “Ben ik wel blij mee. Ik was daar best wel een beetje benauwd voor, toen Margot en Gerben een relatie kregen. Maar gisteren hebben wij elkaar ook op een wat andere manier leren kennen. Het is een prima vent, net als Rogier.” Joline giechelde. “Op deze manier zijn we tóch een soort schoonouders voor die twee, Kees.” “Nee. We zijn hele goeie vrienden. Van de zussen én van hun kerels. Verder niets, Joline.” Ondertussen waren we klaar met eten. “Ik was wel af, dan kun jij nog even riedeltjes oefenen, Kees.”

Een uurtje later pakte ik de bugel in. Joline ging mee en ik de kerk zat Greet in de hal aan de thee. “Zo… Even een rustmomentje, mevrouw de hardwerkende organiste?” Ze zuchtte. “Ja. Heb zelfs ik wel eens nodig na allerlei hardnekkige leerlingen. En de meest lastige komt als laatste.” Joline zei liefjes: “Ah, je kent hem ondertussen?” En Greet moest lachen. “Nemen jullie ook maar een kop van ’t een of ’t ander. Ik moet inderdaad even uitblazen.” “Nee, da’s is mijn werk Greet. Niet de zaken omdraaien. Op dat mooie orgel bak ik er niks van.” “Schiet op vent. Haal koffie voor je vrouw en voor mij nog wat heet water.”
Even later zaten we aan tafel en keek Greet me aan. “Je hebt lekker gespeeld afgelopen zondag, Kees. Ik heb het gezien op ‘Kerkdienst gemist’. En Ton was ook tevreden over je; die belde mij ’s avonds nog even.” Ik boog. “Merci. Het was heerlijk om met hem samen te spelen. Maar: jij hebt een jaar of vijf les van het gehad, vertelde je. Waarom daarmee gestopt?” Greet glimlachte. “Jij kreeg een compliment; ik kreeg na vijf jaar er ook eentje. Ton zei, na een intensieve oefensessie zomaar uit het niets: ‘Greetje… Ik stop over een maand met jou les geven. Deze ouwe vent kan je nog best veel leren, maar dan word je Ton Koopman 2.0. Je moet nu les nemen bij andere organisten, hún technieken leren, hún improvisatievermogen. Andere orgels leren kennen, kortom: veelzijdiger worden.’
Ik zat toen behoorlijk stuk. Ik vond zijn lessen heerlijk en sowieso is hij een hele aimabele man. Iemand met wie ik muzikaal op één lijn zat, maar met wie ik ook over allerlei dingen heel goed kon praten. Hij was…” Ze stokte even en slikte. “Hij was de eerste aan wie ik vertelde dat ik op meisjes viel. En hij keek me aan, lachte zachtjes en zei: ‘Denk je dat dat voor mij enig verschil maakt, Greetje?’ Ik was toen 15, misschien 16 jaar, hij achter in de vijftig. En dat was in 2003 of 2004. Nederland was in naam zeer tolerant ten opzichte van homo’s en lesbiënnes; in de praktijk viel het nogal tegen. Bij hem voelde ik me altijd veilig, ook al zaten we vlak bij elkaar op een niet al te brede orgelbank. Hij was altijd een soort tweede vader voor me. De avond nadat hij zei dat hij zou stoppen met lesgeven heb ik heel lang op m’n bedje liggen janken.”
Ik knikte. “Kan ik me voorstellen…”
Greet keek ons aan. “Maar hij had, zoals gewoonlijk wel gelijk. De jaren erna nam ik les bij andere organisten en ik ging naar het conservatorium. Andere technieken, een bredere kijk op muziek… Ik werd inderdaad veelzijdiger. Met directie, met de bugel… Maar het orgel is en blijft mijn grote liefde.” “Hoe deed je dat toen je in dienst ging, Greet? En in Bosnië? Tijdens een missie kun je niet musiceren…” “In Bugojno was een Katholieke kerk met een orgel. Geen groot instrument, maar wel mooi. En na een praatje met de plaatselijke pastoor mocht ik erop oefenen. En ik heb het ding een onderhoudsbeurt gegeven; was hard nodig. Als compensatie dat ik er op mocht spelen. Vanuit Nederland een nieuwe windlade laten overkomen, ter beschikking gesteld door de firma Flentrop, en die in het orgel laten monteren. Ze waren er bijzonder blij mee.
En weer terug in Nederland werd ik geplaatst in Hollandse Rading; in die tijd oefende ik op het orgel van de Grote Kerk in Naarden. Een pracht-orgel. En uiteindelijk solliciteerde ik bij de Fanfare, verhuisde naar Brabant en sinds die tijd is dit orgel ‘mijn’ orgel geworden. En deze kerk is ‘mijn’ kerk.”

Joline zei zachtjes: “En de onze ook, Greet. We hebben afgelopen week Jackie gebeld; we willen hier lid worden. En de zussen ook.” “Daar ben ik reuze blij mee, Joline. Die bugel nemen we wel op de koop toe.” Greet lachte gemeen, sloeg toen op tafel. “Kom, lastige majoor: naar boven jij en dan gaan we eens aan de slag.” Eenmaal op de orgelgalerij keek Greet me aan. “Soepele vingers, Kees?” Ik knikte. “Ik heb thuis braaf riedeltjes geoefend, wachtmeester.” “Mooi. Dan ga ik je aan het werk zetten.”
Ze greep naast zich op de orgelban en pakte een partituur. “Hier, voor jou ook eentje. We gaan eens kijken wat je ervan bakt als je niks hebt ingestudeerd. De sopraanpartij is voor jou. Lekker makkelijk, gewoon de melodie volgen.” Ik bekeek de muziek. ‘Rejoice in the Lord always’. Een stevig voorspel, dan het koraal, een tussenspel en nogmaals het koraal. Ik kende het niet, maar kreeg, de noten ‘lezend’ een redelijke indruk. Nogal pittig! Greet trok aardig wat registers uit en ik keek wat bang. Ze grijnsde gemeen. “Werken, Kees!” Ze begon met het voorspel en even later mocht ik inzetten.
Hé, dat was best een lekkere melodie! Bij het eerste koraal hield ik me een beetje in, ondanks aanwijzingen van Greet. Bij het tweede couplet had ik de melodie in m’n hoofd en ging ik ook voluit. En dat ging lekker… Tot dat laatste noot, die Greet wel érg lang aanhield en ik dus niet. Ademtekort; de bugel maakte een rare piep en stopte ermee. Greet keek plagend. “Wat is er Kees?” “Ik heb géén windmachine, Greet. Ja, als uien heb gegeten, maar dan komt de wind…”
“Káppen, smeerlap!” Ze keek afkeurend en vervolgde op normale toon: “Ook dat is anticiperen, Kees. Die lange, afsluitende noot staat niet op de partituur, maar hou er toch maar rekening mee. Dus vlak daarvoor ademhalen. Zet het er maar op.” Even was ze stil en vervolgde: “Dit spelen we aanstaande zondag na de dienst.” Ik keek haar aan. “’We’, wachtmeester? Wij, mijn lieve echtgenote en ik waren van plan om zondag schandalig lang uit te slapen na een housewarmingsparty van de zussen Lot en Margot. Die bewonen met ingang van zaterdag een mooie boerderij in Arkel. Dus…”
Ze schudde met haar hoofd. “Dan kom je maar wat eerder je luie nest uit… Majóór! ’s Avonds een vent, ’s morgens ook. En zeker op zondagmorgen!” Ik gniffelde. “Is goed hoor. Reden te meer om me een beetje in te houden met de Jägermeister zaterdagavond. Ze snoof. “Zuiplap. Laat ik geen drank ruiken zondagochtend!” Ik boog me naar haar toe. “Ik ga je echt geen goedemorgen-zoentje geven hoor. Dat laat ik liever aan een andere vrouw over. En die zit beneden.”
“En tijdens dát goedemorgen-zoentje wil ik ook geen drank ruiken, Kees”, klonk het waarschuwend van beneden. Greet lachte me uit en ik riep omlaag. “Jij wordt verondersteld twee musici tijdens hun repetitie met rust te laten, mevrouw Jonkman.” “Repetitie? Jullie zitten alleen maar gekheid te maken daar boven!” Greet riep omlaag. “Ja. Dure gekheid trouwens; dat levert mij 50 euro per uur op. Lekker makkelijk verdiend.”

We namen de liederen van de dienst ook nog even door; Greet had hier een daar een aparte aanwijzing; die verwerkte ik op mijn partituur. En om kwart over tien namen we afscheid.

In de auto kletsten Joline en ik nog even over de dienst. “We moeten niet al te laat uit Arkel weg, schat. Anders ben je inderdaad niks waard, zondag.” “Hoho, Jolien. Ik heb wel eens kortere nachten meegemaakt. Deze jongen kan wel wat hebben.” “Jajaja… Maar toen was je nog een frisse en fruitige sergeant. Nu ben je een bedaagde majoor.”
Ze keek plagend. “Ben ik in bed ook zo bedaagd sinds ik majoor ben geworden?” “Hmmm… Daar zeg je wat. Als majoor ben je met drie vrouwen tegelijk naar bed geweest. Dat heb ik je als sergeant nog niet zien doen.” “Precies. Met dat bedaagde valt het dus wel mee, mevrouw. En anders overtuig ik je zo dadelijk wel even.” “Niks ervan. Vanavond gaan we braaf slapen. Morgen moeten we weer fris en fruitig in Gorinchem verschijnen, anders is het commentaar niet mals. Bovendien zijn de magazijnen nog niet vol. Morgenavond, schatje. En dan kunnen we zaterdagmorgen schandalig lang uitslapen zonder bang te hoeven zijn voor stekelige opmerkingen.” Ondertussen had ik de auto al voor de garagebox neergezet en reden we naar binnen.
En eenmaal boven dronken we nog een glas melk, toen maakte Joline zich gereed om te douchen. “Jij zo dadelijk ook, Kees. Ik ruik zweet.” “Klopt schat. Ik heb hard moeten werken, daar bij Greet. Wel gezellig natuurlijk.” Een minachtende blik kwam mijn kant uit. “Blufkikker…” Een kwartier later lagen we in bed en ik trok Joline naar me toe. “Weet je dat je héél sexy aanvoelt, Jolien? In dit dunne nachthemdje?” Een brom klonk, gevolgd door: “Ja, dat weet ik. Dat heb ik aangetrokken om mijn minnaar ervan te overtuigen dat hij me morgenavond lekker kan beminnen. Goed geluisterd, Kees? Mórgenavond. Na dansles, waarbij ik hem ook af en toe een blik op mijn mooie lange benen gun. Als hij ten minste braaf is en goed z’n best doet tijdens de dansles.”
Ze probeerde zich los te wurmen, maar ik liet haar niet zomaar gaan. “Hier blijven jij. Ik wil je nog even lekker dicht tegen me aanvoelen en met je zoenen.” Ze ontspande. “Dat mag. Maar als je verder wil gaan, krijg je er spijt van, Kees!” Een paar minuten lagen we lekker te knuffelen, totdat ik me terugtrok. “Dit was heerlijk, Jolien. Lekker zachtjes met je knuffelen. Maar nu stop ik, anders gaat het uit de hand lopen en krijg ik alsnog op m’n kop. Geen zin in.”
Een lieve zoen was mijn beloning. “Goed zo, jochie. En ja, het was voor mij ook heerlijk. Morgenavond het spetterende vervolg, oké?” “Graag, mooie dame. En ik zal mijn uiterste best doen bij Carlos en Juanita.” Een lachje volgde. “Jaja… Bij Marije zeker? Of Claar? Of Melissa?” Ik kietelde in haar zij. “Nee. Bij het mooiste meisje van Veldhoven en wijde omgeving. Joline Jonkman-Boogers met haar mooie benen en lieve borstjes. Niet groot, maar o zo gevoelig…” Een diepe zucht klonk naast me. “Rotzak. Slapen jij. Droom maar van die lekkere borstjes, dan laat je mij ten minste met rust. Welterusten schatje.” Ze draaide zich om en een paar minuten later hoorde ik dat ze al sliep. Bij mij duurde het niet veel langer…