Door: Keith
Datum: 10-01-2025 | Cijfer: 9.7 | Gelezen: 1313
Lengte: Zeer Lang | Leestijd: 41 minuten | Lezers Online: 7
Lengte: Zeer Lang | Leestijd: 41 minuten | Lezers Online: 7
Vervolg op: Mini - 329
Dinsdag: Een qua werk productieve dag zonder veel gekkigheid. Willem en Frits waren naar een klus, Gerben en Henk werkten samen aan een ander karwei. Samen in de ‘kantine’ eten, iets wat iedereen wel beviel. Ons ook wel, want nu hoefden we in het ‘Piratennest’ niet telkens ruimte te maken voor alle eters. De laatste tijd begon het in feite té vol te worden. Nog afgezien van alle broodkruimels en andere restjes die we op vrijdagmiddag tijdens het wekelijks corvee vonden…
’s Avonds maakte ik een maaltijdsoep; één kom voor het lopen, daarna richting cooperparcours. En na het lopen namen de zussen afscheid van de andere lopers. “Sorry dames en heren”, zei Margot. “Dit is de laatste keer dat we hier mee lopen. Vanaf vrijdag wonen we in Arkel. Dan zijn Joline en Kees ein-de-lijk van twee lastposten verlost…” Joline gaf haar een boze blik en de rest lachte. “We gaan op onszelf wonen. En om vanuit Gorinchem nu elke dinsdag hierheen te rijden, te lopen en dan gesloopt weer terug te rijden naar Arkel: nee. En wees niet bang: wij komen echt wel aan onze lichaamsbeweging. Tijdens de middagpauze in Gorinchem, maar ook in Arkel. We gaan weer paardrijden.” “Paardrijden? Dan loopt dat beest en jullie zitten er pontificaal boven op charmant te wezen… En dat noemt men ‘sport’? Poehee, wat een sport…” Linda’s stem klonk zwaar sarcastisch.
“Lieve Linda”, begon Lot. “Ten eerste is een paard geen ‘beest’, maar een edel dier. Met benen en een hoofd, in plaats van poten en een kop. En ten tweede: heb je wel eens paardgereden?” Linda schudde ontkennend haar hoofd en Lot vervolgde: “Als zo’n dier in galop gaat, sport je écht wel. Telkens op en neer gaan in de cadans van het dier…”
“Oh, daar is geen paard voor nodig, Lot.” Ben Moes zei het met een lachje en Lot werd wat rood. Margot draaide zich naar hem om. “Pas jij een beetje op, meneer Moes? Daar weet jij volgens mij bijzonder weinig van!” Hij bleef grijnzen. “Sinds twee weken iets meer, Margot. Geen paard, maar een lieve jongedame die ik nog van mijn opleiding ken. Oók een wiskundedocent.” “Nou, dan zullen de conversaties tussen jullie wel een hoog X- en Y-as-karakter hebben…” Lot zei het gortdroog en Ben knikte met een ondeugende lach op zijn gezicht. “Ja. En meer zeg ik er niet over, Charlotte.”
Die zuchtte. “Waar waren we gebleven? Oh ja: vanaf volgende week is dit loopgroepje dus deze twee dames kwijt. Jammer, ook voor ons. Tussen het zweten door hebben we jullie leren kennen als een stel leuke lui. Tot ziens allemaal!” De zussen liepen hen langs, gaven een hand of een zoen. Lot gaf Ben een iets langere zoen en fluisterde wat in zijn oor. Ben lachte en knuffelde Lot even. Toen gingen we uit elkaar.
En op de terugweg naar huis vroeg Joline: “Als je het niet wil vertellen, Lot: is ook goed, maar wat zei je nu als laatste tegen Ben?” Lot lachte. “Ik zei: ‘Veel geluk met je wiskunde-docente.’ En hij zei: ‘En jij met je ingenieur, Lot.’ We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, Jolien.” Die knikte. “Ik had niet anders verwacht, schat.” We liepen de flat in en wachtten op lift.
Margot giechelde: “Jammer… We hadden nu ook graag afscheid willen nemen van dat dikke mens en haar man. Had me wel wat geleken: met een gillende ruzie in de lift dat mens nog een keer op haar donder geven.” Ik keek haar bedenkelijk aan. “Laat dat maar aan Jo en mij over, Margot. Wij zijn veel beter in ruzie maken dan jullie. Jullie zijn daar nog veel te lief voor.” En Joline zei, met een stalen gezicht: “En wij zijn veel beter in goedmaakseks, Margot.”
Maar die was ook niet meer op haar mondje gevallen. “Jij met haar vent en Kees met dat dikke mens? Gétver… Ik wil het niet op m’n netvlies hebben!” Ik schoot in de lach en Joline keek bedenkelijk. “Nou, kap maar met dit gespreksonderwerp. Ik word er niet vrolijk van, dames.” “Nou, die echtgenoot van dat dikke…”
Verder kwam Charlotte niet. “Káppen, zei ik! Anders ga je ruzie krijgen met de blonde feeks van Gorinchem, Lot!” De ogen van Joline keken waarschuwend. “Nou ja, jullie drieën hebben morgenavond genoeg gelegenheid voor…” Ook ik werd de pas gesneden. “Jij ook stoppen, Kees Jonkman! Of je oor doet pijn!” “Ja, schat. Heb medelijden met mij”.
Margot en Charlotte schoten in de lach en toen stopte de lift en waren we boven. “Zo. En nu een sapje, dan douchen. Daarna eten.” Zo gezegd, zo gedaan.
Tijdens het eten wam nóg een probleempje naar boven. “Wat doen jullie op zondagochtend, dames? Ruilen jullie de kerk in Veldhoven in tegen de Christelijk-gereformeerde kerk in Arkel of Gorinchem? Zonder Richard op de preekstoel en Greet achter het orgel? En af en toe die irritante bugel?” Ze keken elkaar aan. “Verhip… Niet over nagedacht, Jolien…”
Lot had rimpels in haar voorhoofd. “Zoeken we straks even op. Misschien is er helemaal geen Christelijk-gereformeerde kerk in Gorinchem…” Na het eten doken de meiden in hun laptop. “Hmmm… Er is wel zo’n kerk in Gorinchem. In de Haarwijk, niet al te ver van DT vandaan…” Lot klonk aarzelend. “Luister dames: ga er gewoon een keer heen. Als je dat niet doet, weet je niks. Wie weet is het een…”
Margot was verder gaan scrollen en gaf een gil. Ze wees op het beeldscherm, keek op en zei: “We gaan er niét heen, Kees. Never nooit niet.” “Waarom niet, Mar?” Lot keek ook op het beeldscherm en zei:
“Nee, daar gaan we niet heen. Eén van de ambtsdragers is familie. Een achterneef van ons. We kennen hem vaag. Ook hij is uit de Beweging gestapt, maar om een of andere reden mocht hij wél contact houden met de familie. Een nogal zelfbewust type. Heeft een garage voor trucks. De heer Bongers kocht daar zijn wagens. Dus nee, daar gaan we niet heen.” Joline knikte. “Begrijp ik. Wat is het alternatief dan, meiden?” Margot zei: “Eindhoven. Punt. We vragen zondag wel aan Richard of we lid kunnen worden. Dáár voelen we ons thuis. En die bugel nemen we wel op de koop toe.”
Ze keek plagend mijn kant uit, maar ik ‘hapte’ niet, maar keek Joline aan. “Zullen wij dan ook vragen om…” Verder hoefde ik niet te gaan: Joline knikte. “Ja. Volledig mee eens. Gaan we doen, Kees.” “Mooi. Maar: dan stel ik voor dat we daar nu meteen werk van maken.” Ik dacht even na. “Ik bel Jackie Moes wel op; zij is ouderling in deze wijk.” Ik zocht haar telefoonnummer op en belde.
“Met Jaqueline Moes, goede avond.”
“Hallo Jackie, met Kees Jonkman. Bel ik gelegen?”
“Ja hoor. De koffie is net op, de was van Ben zit in de machine en er is niks spannends op de TV, dus…”
“De was van Ben zit al in de machine? Dat is snel. Wat een service.”
“Moet wel, Kees. Anders stinkt dat spul het hele huis door.” Een lachje klonk. “Zeker als jij de meute weer eens hebt lopen opjagen. Maar je belt niet voor de toestand van mijn wasmachine, Kees. Waarover wel?”
“Nou… Jij bent de wijkouderling van ons hé?”
Een bevestigende hum klonk.
“Mooi, dan ben ik aan het goeie adres. Wij, Joline, Lot, Margot en ik willen lid worden van jullie kerk. Hoe doen we dat?”
Het was heel even stil. “Allereerst: daar ben ik blij mee, Kees. Héél blij. Jullie zijn onderwerp van gesprek geweest in een ouderlingenvergadering en toen is aan mij gevraagd of ik jullie én de zussen niet wilde benaderen om lid te worden. Richard heeft toen ingegrepen en gezegd: ‘Nee, dat gaan we niet doen. Ze moeten zelf tot een beslissing komen. Niemand van ons gaat daar naar vragen.’ Een van de zeldzame keren dat hij gelijk had.”
Ze grinnikte. “En vervolgens keek hij de vergadering rond en zei: “En niemand stopt bij Kees en Joline de enveloppe van ‘Kerkbalans’ in de bus! Da’s de beste manier om iemand die op de drempel staat, meteen rechtsomkeert te laten maken.”
“Zóóó… Een dominee met mensenkennis! Goed zeg. Maar er zijn nog een paar dingen die me zo te binnen schieten, Jackie. Allereerst: Joline is van huis uit katholiek. In Malden. Margot en Charlotte waren lid van de Johova’s Getuigen, in Groot-Ammers. Is dat een bezwaar?”
Het was even stil.
“Weet ik zo niet, Kees. Dat moet ik navragen bij de ledenadministratie. En jij zelf?”
“Ik ben natuurlijk het braafste lid van dit huishouden: volgens mij sta ik nog steeds ingeschreven als dooplid in de kerk van mijn ouders in Amersfoort. Een van oorsprong Gereformeerde kerk, nu PKN.”
“Hmmm, dat is sowieso geen punt. Dat lidmaatschap kan gewoon overgeschreven worden en dan kom je als dooplid bij ons. Maar hoe dat gaat met de dames bij jou thuis, dat weet ik zo niet.”
“Nou, die dames bij mij thuis, daarvan staan er twee over een paar dagen op eigen benen, Jackie. Lot en Mar trekken aanstaande vrijdag in een eigen huisje, in Arkel. Iets ten noorden van Gorinchem. Lekker dicht bij het werk, da’s goed voor de productiviteit.”
Lot en Mar keken me nadenkend aan en ik vervolgde: “Ik geloof dat de dames zich niet helemaal kunnen vinden in mijn motivatie. Ze kijken nogal dreigend.”
Jackie lachte. “Gelijk hebben ze! Maar: in Gorinchem zit ook een Christelijk-Gereformeerde kerk, Kees. Is het niet beter dat ze…”
Ik onderbrak haar. “Nee. Daar zit verre familie. Familie die nog steeds contact heeft met Groot-Ammers. En dat willen de dames niet.”
“Hmm… Snap ik. Ik ga dit uitzoeken, Kees. Ik stuur wel een mail als ik meer weet, oké?”
“Da’s prima, Jackie. Dank voor de service!” Ik verbrak de verbinding.
“Nou dames… de raderen draaien. We horen het wel.” Joline keek waarderend. “Jij dacht wat verder dan wij, Kees. Over dat lidmaatschap van andere kerken en gemeenschappen. Goed van je.” Ik knikte. “Anticiperen, nietwaar? Ben ik goed in.” Margot stond op. “Hoor, majoor Jonkman spreekt. Als je nou eens een kopje koffie anticipeert? Dan ruimen wij de afwasmachine wel even in.”
We liepen elkaar in de keuken behoorlijk in de weg. En telkens als een van de dames gebukt voor de afwasmachine stond, kreeg ze een tik op haar billen, wat een paar gilletjes opleverde. En uiteindelijk zei Margot: “Jammer dat dat in Arkel niet kan, Kees. Zo’n tik op m’n kont kan op z’n tijd best lekker zijn…” Charlotte keek haar aan. “Ik zal Gerben wel even inlichten, zusje. Dan kan hij helemaal los gaan. En als Gerben er niet is: ik wil het ook wel doen hoor.”
Ze keek vervolgens héél ondeugend. “Dan hebben we ’s avonds reden voor goedmaakseks.” Joline zei: “Oh? Geef me dan even een seintje. Dan kom ik ook en neem de echtgenoot van die dikke dame ook mee. Zal hij wel op prijs stellen. Dan kan Kees die vrouw ‘naar rechts richten’, zoals militairen dat noemen.” Ik keek smerig.
“Schat, al zou ik vanaf nu tot m’n tachtigste op een onbewoond eiland stranden, met geen levende ziel binnen een straal van duizend zeemijl, en zij zou aanspoelen: nog niet misschien dat ik met haar goedmaakseks zou uitvoeren. Daar wacht ik wel mee tot ik, drie dagen na m’n tachtigste verjaardag, mijn entree maak in bejaardentehuis ‘Het laatste loodje’, alwaar ik jou aantref. En dan ga je wat beleven, m’n lief…”
“Ja, een opstand in het bejaardentehuis, als daar zo’n Robinson Crusoë naar binnenloopt. Een grijze, onverzorgde baard waar het zeewier nog uitdruipt, het hele lichaam vol met littekens en een vloekende en poepende papagaai op je schouder.”
Ik schoof naar haar toe. “Maar wel een tanig, afgetraind lijf, schatje. Met een heel wat betere conditie dan al die lui die hun hele leven op hun gat gezeten hebben. Je zou zo maar eens kunnen genieten met je zesenzeventig jaar.”
Mar en Lot keken ons aan. “Dat gaan we best wel missen zussie. Die fantasieën van Kees, als hij weer eens op z’n praatstoel zit. Het slaat nergens op, is één en al bluf en opschepperij, maar ergens toch ook vermakelijk om aan te horen…” Lot keek me liefjes aan en Joline zuchtte. “Ja, en wie is weer de sigaar? Jawel, mevrouw Jonkman-Boogers. Die vanaf haar negenentwintigste levensjaar tot haar zesenzeventigste een kuis leven leidde vol met onthouding. En die dan op haar zesenzeventigste bruut wordt aangerand door haar echtgenoot die stijf van de testosteron staat. Mooi vooruitzicht, maar niet heus.”
“Hoe dan ook: er is dan wel iets stijf, schatje. Je zou er zo maar eens heel veel lol van kunnen hebben.” Ik kreeg een duw. “Schiet op, vent. En neem je testosteron meteen mee. Naar dat dikke kakmens.”
“Nee schat. Als ik aan haar denk, gaan mijn mannelijke hormonen meteen in staking.”
Narrig klonk: “Mooi. Dan heb ik ook een nachtje rust.” “Zul je nodig hebben, Jolien. Want morgenavond en – nacht is er van rust geen sprake, hou je daar rekening mee?” Joline keek zielig. “Daar zeg je iets, Margot. En ik heb jullie twee snipperdagen gegeven, maar mezelf niet… Stom. Zit ik donderdag bij DT achter m’n bureau te slapen.”
“Oh, in dat geval: ik zal Fred wel even vragen of hij z’n geliefde leidinggevende een beetje in de gaten houdt. Af en toe nogal luidruchtig je bureau binnenwalsen en zo…” Joline keek venijnig. “Je laat het maar uit je hoofd, Kees. Jouw bud hoeft mij écht niet wakker te houden, hoor.” “Nee, dat doen wij wel Jolien”, giebelde Lot.
Joline sloeg met haar vlakke hand op tafel. “Is het nou afgelopen met die toespelingen? Zojuist zaten we te discussiëren over het lidmaatschap van een mooie kerk en binnen een paar minuten…” Ze zweeg. “Viespeuken zijn jullie! Ja, jij ook, Kees Jonkman! En nu naar bed. Zonder gedonder. Ja, jullie ook, meiden! Laat ik niet merken dat jullie al een voorproefje nemen op morgen!”
“Hoor haar… Wie refereert er nu aan seks? Jij, mevrouw Jonkman – Boogers! En wat wij in onze slaapkamers doen zijn onze zaken. Kom zus, we gaan naar onze kamers. Mevrouw Jonkman is blijkbaar een beetje moe, want ze is nogal kribbig. Welterusten samen.” Lot pakte haar zus onder de arm en liep met haar neus in de lucht de kamer uit. Ik riep hen achterna: “Nou, dat wordt morgenavond stevige goedmaakseks, meiden!” De deur ging op een kiertje open en ik zag een hand en een naar beneden wijzende vinger.
“Verrek jullie…” Ik dook naar de grond. En Joline opende de gangdeur en knuffelde de zussen nog even. “Welterusten meiden!” Toen ging de deur weer dicht. “Kees: afsluiten, dan gaan wij er ook in, schatje.” “Oh, lekker! Met de mooiste vrouw van Veldhoven naar bed! Ik ben al aan het werk, mevrouw!” Ze keek wat mistroostig. “Vroeger ging je met ‘het mooiste meisje van Veldhoven’ naar bed, Kees. Nu met ‘de mooiste vrouw’. Mis ik iets?”
Ik omarmde haar een fluisterde: “Dat mooiste meisje is er nog steeds schat. Ken je haar? Ze heet Jolientje, kan redelijk schaken, heeft haar blonde haren vaak in vlechten en draagt tijdens een potje schaak hele ondeugende rokjes en blouses. En die mooie vrouw heb ik nu in m’n armen. Kan ook schaken, maar is ook heel goed en innovatief in de betere bedspelletjes. Een vrouw met ervaring, zeg maar. En van die ervaring heb ik weer heel veel plezier…”
Ze duwde me van zich af. “Wegwezen jij, grote verleider. Als ik je je gang laat gaan, liggen we over tien minuten weer te rollebollen op bed.” “En wat is daar mis mee, schat?” Joline zuchtte. “Dat we over een uur nog niet slapen. En ik wil wel goed slapen vannacht.” Ze giebelde. “Morgennacht zal er niet veel van komen. Kom, afsluiten nu dan zie ik je zo dadelijk wel in de slaapkamer.”
Ik liep m’n rondje; deuren op slot, alarm er op, gas, water en stroom controleren en klaar. “Zo. We zijn weer veilig, Jolien.” Ze zat achter haar kaptafel haar haren te borstelen. Een dunne nachtpon aan en in het licht van de lamp leken haar haren wel goud. Ik ging achter haar staan en zei in de spiegel tegen haar: “Wat ben jij mooi zo, schat…” Een glimlach kwam retour. “Dank je wel. Fijn dat de knapste vent van Veldhoven dat tegen me zegt. Daarmee kan ik weer even vooruit.”
Ze legde de borstel neer, stond op en draaide zich om. “Kees… Vind jij het écht goed als ik morgenavond…” Ik liet haar niet uitspreken. “Ja schat, dat is prima. En ik weet dat Lot en Mar er ook naar uitzien om met jou te vrijen. Ik had er graag zelf ook aan meegedaan, maar met Gerben en Rogier in m’n achterhoofd gaat dat niet. Maar ik weet dat zij het prima vinden als jullie op een ‘vrouwelijke manier’ afscheid van elkaar nemen en dit halve jaar op een mooie manier afsluiten. En dat ik dan een nachtje bij Gerben logeer: prima. Wij maken het ook gezellig.” Ze wreef zich tegen me aan en ik voelde me hard worden.
“Kees…”
“Joline…”
Ze trok me mee naar het bed. “Hier jij. Ik wil jou bedanken voor de vrijheid die je me geeft. Liggen en genieten.” Ze kroop tussen mijn benen, trok mijn boxer omlaag en pakte mijn paal in haar warme handen. “Hmmm… Lekker hard. ‘Daar kan ik wel iets mee hannessen’, zou Fred zeggen.” Ze keek ondeugend. “Even de oude voorraad de deur uitwerken. ten slotte moeten we geen producten bewaren die over de datum zijn. Hier met de lekkere paal van je!”
Ze zoog mijn paal in haar mond en haar tong draaide er rondjes omheen. En ik werd met een rotgang bloedgeil. “Jolien… Wat lekker! Maar jij dan?” Ze keek op, liet mijn pik los en fluisterde: “Morgen gaat bij mij de productie de deur uit, Kees. In grote golven, dat weet ik zeker. Bij jou is dat niet het geval, of je moet samen met Gerben…”
Ze keek nu ronduit pesterig. “Rare troela. Ik zal morgen je voorstel aan Gerben overbrengen, oké? Eens kijken wat hij als antwoord heeft. En nu: doorgaan waar je mee bezig was, mevrouw Jonkman. Dat deed je best lekker.” Ze boog zich weer voorover, likte aan mijn eikel en zei: “Laat het lekker komen, schatje. Ik wil het allemaal hebben.” Toen verdween mijn paal weer in haar mond en binnen de minuut hing ik tegen een orgasme aan. “Jolien! Even stoppen… Het is zo lekker wat je doet… Ik ben er bijna!” Ze keek me weer aan, liet even los en fluisterde: “Geef het aan me! Ik wil jouw geile zaad!”
Ze zoog me weer naar binnen en een paar seconden later kon en wilde ik het orgasme niet tegenhouden: ik voelde het opkomen en spoot in haar mond. Ze slikte, slikte nog eens en nog eens en liet toen langzaam en likkend los. Met een glimlach van oor tot oor, haar ogen in de mijne. Ik plofte achterover op het bed. “Was het lekker, schatje?” hoorde ik.
“Lekker…? Je bent een vreselijke goeie tovenaar met je mond en je tong, Joline. Wat kun jij je vent verwennen…” Ze gleed naar boven en kuste me. “Even wassen nu, Kees. En ik moet m’n tandjes poetsen, geloof ik. Daarna zoenen we nog wel even.” Ze giechelde. Vijf minuten later lagen we weer in bed en wreef ze zich tegen me aan.
“Zo. Jij hebt de komende dagen de tijd om de voorraad weer aan te vullen. Alle magazijnen zijn leeg en schoon. Geen voorraad voor andere vrouwen.” Ik bromde: “Nee, dat geloof ik ook niet. Enfin, morgennacht slaap ik gelukkig bij Gerben; dan kan ik ook niet verleid worden door dat dikke kakmens. Veilig gevoel, meneer van Wiers die over mijn monogamie waakt.”
Joline kwam een beetje overeind. In het donker kon ik haar ogen niet zien, maar ik voelde ze bijna. “Kees Jonkman… Als ik jou betrap op onzedelijke handelingen met mevrouw van Wijngaarden, krijg jij je eerste vliegles. Vanaf het balkon aan de andere kant van die deuren daar. En ook jij heb de les ‘veilig landen’ nog niet gehad, denk er goed aan!”
Ik knuffelde haar. “Jou inruilen voor… Nog in geen honderd jaar, schat. Jij doet veel te leuke dingen met mij.” Ze zakte weer omlaag. “Goed zo. Dat hoort een degelijk getrouwde mevrouw graag van haar vent. En nu slapen, jochie. Morgen is het weer vroeg dag.” Ik bromde: “Ja. En laat nacht, als ik Mar, Lot en jou een beetje inschat.”
Een giechel klonk. “Daar weet jij niks van. Meidendingen. Welterusten Kees.” Ik gaf haar nog een zoentje. “Lekker slapen, lieve meid.” En vijf minuten later sliep ze inderdaad. Prima, had ze nodig met een inspannende avond en nacht voor de boeg… Ik grinnikte zachtjes. Het zou er wel eens hevig aan toe kunnen gaan op dit bedje…
Woensdagochtend, na een ontbijtje met nogal wat toespelingen, pakte ik een rugzakje met wat logeerspullen in. En reden we vervolgens naar Gorinchem om aan de slag te gaan. Rond tien uur kwam Lot bij mij op het bureau. En in tegenstelling tot normaal deed ze de deur dicht. “Hé meissie… Jij bent niet je vrolijke zelf! Ga eens zitten en vertel.”
Ze plofte in een stoel. “Ik werd met gebeld door Rogier. Zijn ouders willen persé bij onze housewarmingsparty zijn.” Ik keek bedenkelijk. “En de reden?” “Ze willen weten met welk milieu hun zoontje omgaat. Hun letterlijke tekst.” Ik schoot in de lach. “Nou, dat zal ze meevallen. De enigen die geen HBO- of academische titel voeren zijn mijn lieve zusjes. De rest is Bachelor, Ingenieur, Meester of Professor.” “Professor?”
De ogen van Lot werden groot.
“Ja… mijn o zo lieve schoonouders zijn beiden hoogleraar aan de Radbouduniversiteit.” Lot blies hoorbaar uit. “En ik maar denken dat ze academisch docent waren, net als jij vroeger…” “Ze lopen dat niet met de borst vooruit rond te blèren, Lot. Maar vertel eens: hebben de ouders van Rogier… Nou ja: recht voor z’n raap dan maar: welk opleidingsniveau hebben de ouders van Rogier?” Ze dacht lang na en keek me toen aan. “Doet dat er toe, Kees?”
Ik kleurde. “Dank je wel voor deze les. Nee, dat doet er niet toe. De pa van Zelda is loodgieter. Een hele warme, aardige vent die zijn vrouw op handen draagt en z’n dochtertje ook. Dáár gaat het om: je persoonlijkheid. Niet je titel of je salaris. Volgende vraag: hoe staat Rogier hier in?” “Hij was woedend. En wil niet dat ze erbij zijn.”
Ze zweeg.
“En jij, Lot?” Het was lang stil.
“Haar vader… die zou ik nog wel accepteren. Haar moeder: nee.” Weer een stilte, toen barstte ze los: “Ze zou de boel alleen maar verzieken, Kees. Ongeveer net als Wilma’s moeder. We hebben het verhaal van haar van Fred en Wilma zelf gehoord.” Ik knikte. “Ik ken het ook. Maar: Jullie beslissen, Lot. Jij en Margot. Nou vooruit, Rogier ook een beetje, maar het is jullie huis en jullie feestje.”
Ze stond op. “Dank voor het spiegelen, Kees. Ik weet wat ik ga doen. Ze zijn niet welkom. Ik wil gewoon een gezellige avond. Met mensen die je kunt vertrouwen en waar je het ene moment enorme lol mee kunt maken en het volgende moment bij kunt uithuilen. Lui waarvan je weet dat ze je op elk moment een mes in de rug kunnen planten kunnen we missen als chronische kiespijn.” Ik knikte. “Prima meid. Goed dat je even raad kwam vragen.”
Ze lachte voorzichtig. “Dat advies kwam van mijn liefje af. Die zei aan het einde van ons telefoontje: ‘Lot: als je twijfelt: loop naar Kees en bespreek het met hem. Hij analyseert heel grondig en geeft een advies. En neemt je niets kwalijk als je zijn advies niet opvolgt.’ Dát zei hij, Kees.”
Ze lachte nu voluit en ik bromde: “Nou… de eerste pluspunten heeft meneer van der Vlist net gescoord…” De lach van Lot werd nóg breder. “Het zal, hoe dan ook, nog niet voldoende zijn voor een Miss Wet T-shirt contest, denk ik.” “Dat klopt, Charlotte. Die wordt elk jaar gewonnen door dat kakmens van de 5e verdieping.”
Ze trok een bijzonder smerig gezicht. “Ga maar gauw, voor je fantasie met je op loop gaat, meisje.” “Smeerlap”, zei ze, voor ze verdween. Ik hoorde haar hakjes door de gang. Nou… Pa en Ma van der Vlist konden vrijdagavond dus naar de bioscoop of een avondje uit eten. In ieder geval niet naar Arkel.
Ik dacht even na. Hoe sta je er zelf in, Kees? Natuurlijk wilde ik dat alles païs en vree was, dat het echtpaar van der Vlist lekker in onze vriendclub zou passen, net als Tony, Rob Sr en mijn eigen ouders. En de ouders van Gerben. Maar als zij, door hun hautaine en dictatoriale gedrag met name van Rogiers moeder, hun eigen glazen bleven ingooien… Ja, dan houdt het op enig moment op. Ik schudde mijn hoofd. Ophouden Kees. Niet over piekeren, het is uit jouw handen. Rogier en Lot zijn volwassen mensen; kunnen prima beslissingen nemen.
Aan het werk: ‘Ziekenhuisgeluiden maken!’, zou Dik Voormekaar zeggen. Ik grinnikte. André van Duyn zou wel een prima persiflage van mevrouw van der Vlist kunnen maken, denk ik…
Om twaalf uur wandelden we een rondje; nu sloten ook een paar leden van de niet-sportende teams aan. Prima. Nog even en we kregen ook aan het rennen. Dan moesten we wel een beetje kalmer aan doen, maar het was de moeite waard om te proberen… Na de middagpauze weer aan ’t werk, nu met Miranda en André erbij. Boorplatforms! Even hele andere koek dan ziekenhuizen… “Als je ze maar niet door elkaar gooit, Kees!”
Miranda keek me waarschuwend aan toen ik het suggereerde. “Ach Mir, wat maakt het uit? Ook in een ziekenhuis wordt geboord en op een olieplatform al vast ook wel een uitgebreide EHBO-kist ergens zijn.”
Ze keek naar André. “Hoe heb jij het zo lang uitgehouden met deze vent?” Hij haalde zijn schouders op. “Gewoon: af en toe selectief luisteren. Net zoals bij jou in feite.”
Nu keek Miranda ronduit giftig. “En jij bent mijn plaatsvervanger? Ga naar de automaat en haal een bak vlierbesthee voor me. En ondertussen mag je je zonden overdenken en een passende straf bedenken voor die opmerking. Húp!” André kwam in de benen. “Zeker, mevrouw. Vlierbesmeuk. Komt er aan, mevrouw.”
Hij knipoogde naar mij, buiten het zicht van Miranda. Ohoh… Die had iets in gedachten… Dat bleek even later: de vlierbesthee bevatte zout in plaats van suiker. Miranda nam één slokje en proestte nog net het spul niet over mijn tekentafel heen.
“Gátver! Wat serveer je me nou?” André haalde zijn schouders op. “Dat vraag ik mij ook altijd af als jij dat spul drinkt, Miranda…” Ze stond op en beende het bureau uit. “Jij maakt jezelf weer eens populair, André. Nee, niet bij Mir, wél bij Rob.”
Hij grinnikte. “Dan kan ik ooit wellicht overstappen, Kees.”
Miranda kwam even later terug, haar ogen furieus. “Als me dit nog een keertje flikt André… Ik smijt je in de Merwede! En dat er dan net een dubbelschroefs binnenvaarttanker langs vaart en je in zijn schroeven gezogen wordt… Het zal me een zorg zijn! Ben je helemaal van de pot gepleurd!”
“Nou nou nou, mevrouw Kamerman! Dit zijn geen uitspraken voor een ingenieur. We werken hier bij een net bedrijf, denk er aan!” De stem van Theo, vanuit zijn bureau. En Irene d’r lach er tussendoor.
“Meneer Krips vond het nodig om zout in mijn thee te gooien, Theo. En daar kan ik best wel kribbig om worden!” Theo kwam in de deuropening staan. “Nou als jij een collega al tussen de schroeven van een binnenvaarttanker wil laten vermalen als je ‘een beetje kribbig’ bent… Dan wil ik niet weten wat je wil doen als je écht kwaad bent. Aan ’t werk en hou je personeel heel!”
Hij verdween even snel als hij was gekomen. “Je hoort het, Mir… En nu even over die schakeling hier…” Ik wees op de tekening en we waren weer bij de les. En om kwart over vier keken we elkaar aan. “Daar is geen speld meer tussen te krijgen, Kees. Dat platform is op papier klaar.” Ik knikte. “Ja. Dank jullie wel voor de verbeteringen.” Miranda lachte. “Iemand moet jou toch behoeden voor stomme fouten? Wij, André en ik, zijn daar bijzonder goed in.”
Ik keek haar dreigend aan. “Als ik jou was zou ik, in de tijd dat je op zo’n platform vertoeft, je eigen thee halen. Er zou zo maar eens wat olie in kunnen vallen en dan ben je vier dagen aan de schijterij. Op zich niet zo erg, maar als je op zo’n fijn verticaal laddertje staat en een van de medewerkers van het platform staat onder je, geeft dat nogal wat tumult.”
“Niemand klooit er met mijn thee, Kees Jonkman.” Ik wees naar André. “Nee, dat hebben we net gezien. Zelfs je eigen plaatsvervanger deinst er niet voor terug.” Ze draaide zich om naar de deur. “Kerels… Bah!”
Ik gaf André een high five. “Merci, ouwe piraat. Voor je kritische oog en een beetje zout in de thee van mevrouw. Heeft ze af en toe nodig.” Hij grinnikte. “Diep in m’n hart ben ik nog steeds Piraat, Kees. Fijne avond.” Ik liep de groepsruimte binnen. “Zo, is het weer veilig hiernaast?” Willem keek op. “We hoorden Miranda razen…” “Mevrouw Kamerman is gevlucht naar haar eigen kantoortje, dus: ja het is veilig. En hoever zijn jullie, heren?”
Nog even werd er technisch gekletst, toen ruimden we op. “We gaan richting de piepers, heren. Tot morgen!” Ik liep de gang in. Nog even afscheid van Joline nemen… “Hé, wat voor knappe kerel komt mijn bureau binnen?” Ze lachte. “Je eigen echtgenoot, dame.”
Ik deed de deur achter me dicht. “Even een snel zoentje stelen van de knapste vrouw van DT…” We keken elkaar van vlakbij aan. “Genieten, Jolien.” Ze knikte. “Tot morgen, ik rij achter Gerben aan.” Ik stak mijn hoofd om de deur van het kantoor waar Mar en Lot zaten. “Dames: sterkte met de laatste loodjes morgen en overmorgen; zaterdag zien we jullie graag in Arkel op een feestje.” Ze knikten en ik kreeg twee knipogen retour.
Gerben liep langs me heen en omarmde Margot. “Tot morgenavond, liefje.” En daarna liepen we richting uitgang. “Rij maar achter me aan, Kees.”
De avondspits viel gelukkig mee; zonder al te veel oponthoud reden we Waardenburg binnen. Gerben woonde op een verdieping boven een winkelpand en eenmaal binnen keek ik om me heen. Ik was er nog nooit geweest. Geen zakelijk, mannelijk onderkomen, maar er stonden heel wat mooie planten, een aantal ervan goed in bloei. Een grote foto van Margot en Gerben in de achterkamer, beiden met een brede lach op hun gezicht.
Ik bekeek de foto nauwkeurig. “Hé, volgens mij is die foto op jullie eerste date gemaakt, Gerben… Klopt dat?” Hij knikte. “Ja. Op de wallen. Niet verder vertellen. Biertje?” Hij gniffelde. “Nu kan het, Kees.” “Ja, doe mij maar een pilsje. Geen gemiep aan m’n kop van ‘Gétver! Je stink naar bier! Ga je tanden poetsen!’
Gerben’s lach werd breder. “Dan is Jolien nog schappelijk. Ik werd een paar weken terug bijna naar de schuur verbannen omdat ik een biertje had gedronken. Tot ik tegen Mar zei dat dit m’n eigen huis was, ik niet hoefde te rijden en een biertje bij de Nasi prima te pruimen is. Als reactie snauwde ze bijna: ‘Je zorgt maar dat je je tanden héél goed poetst, meneertje! Anders wordt het toch de schuur!’ En daar heb ik een relatie mee…”
Hij keek zielig. Met het flesje in de hand liepen we zijn flat door. Hal, toilet, badkamer, huiskamer, keuken, twee slaapkamers en een berging beneden. “Meer dan voldoende voor een vrijgezelle jongen, Kees. Maar als Mar en ik gaan trouwen of samenwonen moet er toch iets anders komen. Dit is echt wat krap voor met z’n tweeën en bovendien is de buurt hier… Ik zou Margot hier ’s avonds laat niet alleen over straat willen laten gaan.” Ik knikte. “Snap ik. Maar voorlopig wonen die twee prima in Arkel.” Gerben knikte. “Klopt, maar ik wil Margot over niet al te lange tijd een aanzoek doen, Kees.” Ik fronste. “Dat kun je dat arme kind niet aan doen, Gerben. Is ze nét gewend aan haar nieuwe naam, Boogman, en dan moet ze wéér wennen; nu aan ‘van Wiers’. Ze zou er zomaar van in de war kunnen raken.”
Hij lachte. “Ja, vast. Die twee zussen raken niet zo gauw in de war, hoor. Die zijn minstens net zo slim als jouw lieve echtgenote.” “Ja, breek me de bek niet los”, mopperde ik. “Regelmatig word ik verslagen door een aanval van genialiteit van Jolien en dan moet ik weer bekennen: ‘Ja schat, je hebt wéér gelijk, schat.’ En dan lacht ze liefjes, het blonde krengetje.”
“Ja, dat triomfantelijke lachje heb ik ondertussen al een paar keer gezien. Onder andere tijdens dansles.” Ik snoof. “Dat zal best… Samen met Rob en Ton is ze dan het middelpunt van de dansvloer. Als ik met haar dans, bungel ik er een beetje bij; als Ton met haar danst gaat ze helemaal los.” Hij loodste me weer de huiskamer in. “Over vijf minuten komt het eten. Even tafel dekken.”
Ik keek vragend en Gerben vervolgde: “Ik heb vanmiddag Chinees besteld. Die wordt zó gebracht. En de Chinees hier, nou ja, in feite een Indisch restaurant, is meer dan uitstekend. Straks, als het spulletje op tafel staat maak ik er een foto van; de kans is aanwezig dat mevrouw Margot in de auto springt en deze kant uit scheurt. Die is helemaal verslaafd.” Ik trok een wenkbrauw op. “Ik acht die kans nogal klein. De meiden hebben vanavond héle andere dingen te doen dan zich volvreten aan Oriëntaals voer.” Hij grinnikte. “Problemen mee, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Absoluut niet. Gerben: die meiden houden enorm van elkaar en kunnen dat op een andere manier aan elkaar duidelijk maken. Veel liever en zachter dan wij als kerels kunnen.”
Ik dacht even na. Kón het? Ja, Gerben kon dit wel aan. “Ik heb ze bezig gezien, Gerben. Jo met Margot, Margot met Lot en Lot met Jo. Daar kunnen wij als kerels een puntje aan zuigen, zó lief.”
Gerben trok met z’n gezicht. “Jaja… een puntje aan zuigen… In overdrachtelijke zin waarschijnlijk. Mooie beeldspraak heb jij, Kees.” Hij lachte me uit. “Maar goed, als ik met Mar vrij, vertelt die ook wel eens wat over de vrijpartijen met haar zus. En met Jolien. En met jou.” Hij boog zich voorover. “En over die vrijpartijen met jullie samen: toen die onderwerp van gesprek waren, vertelde mijn meisje dat jij héél lief voor haar en haar zus was geweest. Om je eigen woorden te gebruiken: Goed bezig geweest, Kees.”
Ik voelde dat ik rood werd en mopperde: “Nooit gedacht dat ik van één van m’n eigen teamleden, een vent notabene, een compliment over mijn bed-prestaties zou krijgen… Het moet potverdorie niet veel gekker worden.” Gerben schoot in de lach. “Ik begrijp dat het nogal confronterend is, Kees.”
Ik keek hem aan. “Zonder dollen, Gerben: Dank voor dit vertrouwen. Jo en ik zagen er als een berg tegenop hoe jullie, Rogier en jij, maar vooral jij, zouden reageren als de meiden vertelden dat ze met ons samen naar bed waren geweest.” Hij keek serieus terug. “In het begin was ik pislink, Kees. Margot stond op een enorm voetstuk bij mij, maar Jo en jij ook. Hoe kon het dan dat jullie… Margot heeft de angel er uit gehaald, samen met Rogier. En het hielp ook wel een beetje dat ik in mijn middelbare schooltijd en later op de universiteit ook wat vriendinnetjes heb gehad…”
Hij boog zich voorover. “Jullie weten niet half hoe jullie die twee meiden geholpen hebben.” “We hebben een aardige indicatie, Gerben. Tijdens onze vakantie in de Harz hebben we die twee met volle teugen zien genieten. Hun eerste echte vakantie… Alles was nieuw en mooi en interessant…” “Ja, tot en met een vervangende stoker van de stoomtrein aan toe”, grinnikte hij. “Maar… Ik zie de bestelwagen met ons eten aankomen, Kees. Even de handel in ontvangst nemen en betalen. Dek jij de tafel ondertussen? Dáár staan de borden, bestek ligt in de la in de keuken. En trek nog maar een volgend biertje uit de koelkast!”
Hij roffelde de trap omlaag en ik schudde mijn hoofd. Dit was een hele andere Gerben dan die verlegen jongeman die ik had aangenomen…
’s Avonds maakte ik een maaltijdsoep; één kom voor het lopen, daarna richting cooperparcours. En na het lopen namen de zussen afscheid van de andere lopers. “Sorry dames en heren”, zei Margot. “Dit is de laatste keer dat we hier mee lopen. Vanaf vrijdag wonen we in Arkel. Dan zijn Joline en Kees ein-de-lijk van twee lastposten verlost…” Joline gaf haar een boze blik en de rest lachte. “We gaan op onszelf wonen. En om vanuit Gorinchem nu elke dinsdag hierheen te rijden, te lopen en dan gesloopt weer terug te rijden naar Arkel: nee. En wees niet bang: wij komen echt wel aan onze lichaamsbeweging. Tijdens de middagpauze in Gorinchem, maar ook in Arkel. We gaan weer paardrijden.” “Paardrijden? Dan loopt dat beest en jullie zitten er pontificaal boven op charmant te wezen… En dat noemt men ‘sport’? Poehee, wat een sport…” Linda’s stem klonk zwaar sarcastisch.
“Lieve Linda”, begon Lot. “Ten eerste is een paard geen ‘beest’, maar een edel dier. Met benen en een hoofd, in plaats van poten en een kop. En ten tweede: heb je wel eens paardgereden?” Linda schudde ontkennend haar hoofd en Lot vervolgde: “Als zo’n dier in galop gaat, sport je écht wel. Telkens op en neer gaan in de cadans van het dier…”
“Oh, daar is geen paard voor nodig, Lot.” Ben Moes zei het met een lachje en Lot werd wat rood. Margot draaide zich naar hem om. “Pas jij een beetje op, meneer Moes? Daar weet jij volgens mij bijzonder weinig van!” Hij bleef grijnzen. “Sinds twee weken iets meer, Margot. Geen paard, maar een lieve jongedame die ik nog van mijn opleiding ken. Oók een wiskundedocent.” “Nou, dan zullen de conversaties tussen jullie wel een hoog X- en Y-as-karakter hebben…” Lot zei het gortdroog en Ben knikte met een ondeugende lach op zijn gezicht. “Ja. En meer zeg ik er niet over, Charlotte.”
Die zuchtte. “Waar waren we gebleven? Oh ja: vanaf volgende week is dit loopgroepje dus deze twee dames kwijt. Jammer, ook voor ons. Tussen het zweten door hebben we jullie leren kennen als een stel leuke lui. Tot ziens allemaal!” De zussen liepen hen langs, gaven een hand of een zoen. Lot gaf Ben een iets langere zoen en fluisterde wat in zijn oor. Ben lachte en knuffelde Lot even. Toen gingen we uit elkaar.
En op de terugweg naar huis vroeg Joline: “Als je het niet wil vertellen, Lot: is ook goed, maar wat zei je nu als laatste tegen Ben?” Lot lachte. “Ik zei: ‘Veel geluk met je wiskunde-docente.’ En hij zei: ‘En jij met je ingenieur, Lot.’ We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, Jolien.” Die knikte. “Ik had niet anders verwacht, schat.” We liepen de flat in en wachtten op lift.
Margot giechelde: “Jammer… We hadden nu ook graag afscheid willen nemen van dat dikke mens en haar man. Had me wel wat geleken: met een gillende ruzie in de lift dat mens nog een keer op haar donder geven.” Ik keek haar bedenkelijk aan. “Laat dat maar aan Jo en mij over, Margot. Wij zijn veel beter in ruzie maken dan jullie. Jullie zijn daar nog veel te lief voor.” En Joline zei, met een stalen gezicht: “En wij zijn veel beter in goedmaakseks, Margot.”
Maar die was ook niet meer op haar mondje gevallen. “Jij met haar vent en Kees met dat dikke mens? Gétver… Ik wil het niet op m’n netvlies hebben!” Ik schoot in de lach en Joline keek bedenkelijk. “Nou, kap maar met dit gespreksonderwerp. Ik word er niet vrolijk van, dames.” “Nou, die echtgenoot van dat dikke…”
Verder kwam Charlotte niet. “Káppen, zei ik! Anders ga je ruzie krijgen met de blonde feeks van Gorinchem, Lot!” De ogen van Joline keken waarschuwend. “Nou ja, jullie drieën hebben morgenavond genoeg gelegenheid voor…” Ook ik werd de pas gesneden. “Jij ook stoppen, Kees Jonkman! Of je oor doet pijn!” “Ja, schat. Heb medelijden met mij”.
Margot en Charlotte schoten in de lach en toen stopte de lift en waren we boven. “Zo. En nu een sapje, dan douchen. Daarna eten.” Zo gezegd, zo gedaan.
Tijdens het eten wam nóg een probleempje naar boven. “Wat doen jullie op zondagochtend, dames? Ruilen jullie de kerk in Veldhoven in tegen de Christelijk-gereformeerde kerk in Arkel of Gorinchem? Zonder Richard op de preekstoel en Greet achter het orgel? En af en toe die irritante bugel?” Ze keken elkaar aan. “Verhip… Niet over nagedacht, Jolien…”
Lot had rimpels in haar voorhoofd. “Zoeken we straks even op. Misschien is er helemaal geen Christelijk-gereformeerde kerk in Gorinchem…” Na het eten doken de meiden in hun laptop. “Hmmm… Er is wel zo’n kerk in Gorinchem. In de Haarwijk, niet al te ver van DT vandaan…” Lot klonk aarzelend. “Luister dames: ga er gewoon een keer heen. Als je dat niet doet, weet je niks. Wie weet is het een…”
Margot was verder gaan scrollen en gaf een gil. Ze wees op het beeldscherm, keek op en zei: “We gaan er niét heen, Kees. Never nooit niet.” “Waarom niet, Mar?” Lot keek ook op het beeldscherm en zei:
“Nee, daar gaan we niet heen. Eén van de ambtsdragers is familie. Een achterneef van ons. We kennen hem vaag. Ook hij is uit de Beweging gestapt, maar om een of andere reden mocht hij wél contact houden met de familie. Een nogal zelfbewust type. Heeft een garage voor trucks. De heer Bongers kocht daar zijn wagens. Dus nee, daar gaan we niet heen.” Joline knikte. “Begrijp ik. Wat is het alternatief dan, meiden?” Margot zei: “Eindhoven. Punt. We vragen zondag wel aan Richard of we lid kunnen worden. Dáár voelen we ons thuis. En die bugel nemen we wel op de koop toe.”
Ze keek plagend mijn kant uit, maar ik ‘hapte’ niet, maar keek Joline aan. “Zullen wij dan ook vragen om…” Verder hoefde ik niet te gaan: Joline knikte. “Ja. Volledig mee eens. Gaan we doen, Kees.” “Mooi. Maar: dan stel ik voor dat we daar nu meteen werk van maken.” Ik dacht even na. “Ik bel Jackie Moes wel op; zij is ouderling in deze wijk.” Ik zocht haar telefoonnummer op en belde.
“Met Jaqueline Moes, goede avond.”
“Hallo Jackie, met Kees Jonkman. Bel ik gelegen?”
“Ja hoor. De koffie is net op, de was van Ben zit in de machine en er is niks spannends op de TV, dus…”
“De was van Ben zit al in de machine? Dat is snel. Wat een service.”
“Moet wel, Kees. Anders stinkt dat spul het hele huis door.” Een lachje klonk. “Zeker als jij de meute weer eens hebt lopen opjagen. Maar je belt niet voor de toestand van mijn wasmachine, Kees. Waarover wel?”
“Nou… Jij bent de wijkouderling van ons hé?”
Een bevestigende hum klonk.
“Mooi, dan ben ik aan het goeie adres. Wij, Joline, Lot, Margot en ik willen lid worden van jullie kerk. Hoe doen we dat?”
Het was heel even stil. “Allereerst: daar ben ik blij mee, Kees. Héél blij. Jullie zijn onderwerp van gesprek geweest in een ouderlingenvergadering en toen is aan mij gevraagd of ik jullie én de zussen niet wilde benaderen om lid te worden. Richard heeft toen ingegrepen en gezegd: ‘Nee, dat gaan we niet doen. Ze moeten zelf tot een beslissing komen. Niemand van ons gaat daar naar vragen.’ Een van de zeldzame keren dat hij gelijk had.”
Ze grinnikte. “En vervolgens keek hij de vergadering rond en zei: “En niemand stopt bij Kees en Joline de enveloppe van ‘Kerkbalans’ in de bus! Da’s de beste manier om iemand die op de drempel staat, meteen rechtsomkeert te laten maken.”
“Zóóó… Een dominee met mensenkennis! Goed zeg. Maar er zijn nog een paar dingen die me zo te binnen schieten, Jackie. Allereerst: Joline is van huis uit katholiek. In Malden. Margot en Charlotte waren lid van de Johova’s Getuigen, in Groot-Ammers. Is dat een bezwaar?”
Het was even stil.
“Weet ik zo niet, Kees. Dat moet ik navragen bij de ledenadministratie. En jij zelf?”
“Ik ben natuurlijk het braafste lid van dit huishouden: volgens mij sta ik nog steeds ingeschreven als dooplid in de kerk van mijn ouders in Amersfoort. Een van oorsprong Gereformeerde kerk, nu PKN.”
“Hmmm, dat is sowieso geen punt. Dat lidmaatschap kan gewoon overgeschreven worden en dan kom je als dooplid bij ons. Maar hoe dat gaat met de dames bij jou thuis, dat weet ik zo niet.”
“Nou, die dames bij mij thuis, daarvan staan er twee over een paar dagen op eigen benen, Jackie. Lot en Mar trekken aanstaande vrijdag in een eigen huisje, in Arkel. Iets ten noorden van Gorinchem. Lekker dicht bij het werk, da’s goed voor de productiviteit.”
Lot en Mar keken me nadenkend aan en ik vervolgde: “Ik geloof dat de dames zich niet helemaal kunnen vinden in mijn motivatie. Ze kijken nogal dreigend.”
Jackie lachte. “Gelijk hebben ze! Maar: in Gorinchem zit ook een Christelijk-Gereformeerde kerk, Kees. Is het niet beter dat ze…”
Ik onderbrak haar. “Nee. Daar zit verre familie. Familie die nog steeds contact heeft met Groot-Ammers. En dat willen de dames niet.”
“Hmm… Snap ik. Ik ga dit uitzoeken, Kees. Ik stuur wel een mail als ik meer weet, oké?”
“Da’s prima, Jackie. Dank voor de service!” Ik verbrak de verbinding.
“Nou dames… de raderen draaien. We horen het wel.” Joline keek waarderend. “Jij dacht wat verder dan wij, Kees. Over dat lidmaatschap van andere kerken en gemeenschappen. Goed van je.” Ik knikte. “Anticiperen, nietwaar? Ben ik goed in.” Margot stond op. “Hoor, majoor Jonkman spreekt. Als je nou eens een kopje koffie anticipeert? Dan ruimen wij de afwasmachine wel even in.”
We liepen elkaar in de keuken behoorlijk in de weg. En telkens als een van de dames gebukt voor de afwasmachine stond, kreeg ze een tik op haar billen, wat een paar gilletjes opleverde. En uiteindelijk zei Margot: “Jammer dat dat in Arkel niet kan, Kees. Zo’n tik op m’n kont kan op z’n tijd best lekker zijn…” Charlotte keek haar aan. “Ik zal Gerben wel even inlichten, zusje. Dan kan hij helemaal los gaan. En als Gerben er niet is: ik wil het ook wel doen hoor.”
Ze keek vervolgens héél ondeugend. “Dan hebben we ’s avonds reden voor goedmaakseks.” Joline zei: “Oh? Geef me dan even een seintje. Dan kom ik ook en neem de echtgenoot van die dikke dame ook mee. Zal hij wel op prijs stellen. Dan kan Kees die vrouw ‘naar rechts richten’, zoals militairen dat noemen.” Ik keek smerig.
“Schat, al zou ik vanaf nu tot m’n tachtigste op een onbewoond eiland stranden, met geen levende ziel binnen een straal van duizend zeemijl, en zij zou aanspoelen: nog niet misschien dat ik met haar goedmaakseks zou uitvoeren. Daar wacht ik wel mee tot ik, drie dagen na m’n tachtigste verjaardag, mijn entree maak in bejaardentehuis ‘Het laatste loodje’, alwaar ik jou aantref. En dan ga je wat beleven, m’n lief…”
“Ja, een opstand in het bejaardentehuis, als daar zo’n Robinson Crusoë naar binnenloopt. Een grijze, onverzorgde baard waar het zeewier nog uitdruipt, het hele lichaam vol met littekens en een vloekende en poepende papagaai op je schouder.”
Ik schoof naar haar toe. “Maar wel een tanig, afgetraind lijf, schatje. Met een heel wat betere conditie dan al die lui die hun hele leven op hun gat gezeten hebben. Je zou zo maar eens kunnen genieten met je zesenzeventig jaar.”
Mar en Lot keken ons aan. “Dat gaan we best wel missen zussie. Die fantasieën van Kees, als hij weer eens op z’n praatstoel zit. Het slaat nergens op, is één en al bluf en opschepperij, maar ergens toch ook vermakelijk om aan te horen…” Lot keek me liefjes aan en Joline zuchtte. “Ja, en wie is weer de sigaar? Jawel, mevrouw Jonkman-Boogers. Die vanaf haar negenentwintigste levensjaar tot haar zesenzeventigste een kuis leven leidde vol met onthouding. En die dan op haar zesenzeventigste bruut wordt aangerand door haar echtgenoot die stijf van de testosteron staat. Mooi vooruitzicht, maar niet heus.”
“Hoe dan ook: er is dan wel iets stijf, schatje. Je zou er zo maar eens heel veel lol van kunnen hebben.” Ik kreeg een duw. “Schiet op, vent. En neem je testosteron meteen mee. Naar dat dikke kakmens.”
“Nee schat. Als ik aan haar denk, gaan mijn mannelijke hormonen meteen in staking.”
Narrig klonk: “Mooi. Dan heb ik ook een nachtje rust.” “Zul je nodig hebben, Jolien. Want morgenavond en – nacht is er van rust geen sprake, hou je daar rekening mee?” Joline keek zielig. “Daar zeg je iets, Margot. En ik heb jullie twee snipperdagen gegeven, maar mezelf niet… Stom. Zit ik donderdag bij DT achter m’n bureau te slapen.”
“Oh, in dat geval: ik zal Fred wel even vragen of hij z’n geliefde leidinggevende een beetje in de gaten houdt. Af en toe nogal luidruchtig je bureau binnenwalsen en zo…” Joline keek venijnig. “Je laat het maar uit je hoofd, Kees. Jouw bud hoeft mij écht niet wakker te houden, hoor.” “Nee, dat doen wij wel Jolien”, giebelde Lot.
Joline sloeg met haar vlakke hand op tafel. “Is het nou afgelopen met die toespelingen? Zojuist zaten we te discussiëren over het lidmaatschap van een mooie kerk en binnen een paar minuten…” Ze zweeg. “Viespeuken zijn jullie! Ja, jij ook, Kees Jonkman! En nu naar bed. Zonder gedonder. Ja, jullie ook, meiden! Laat ik niet merken dat jullie al een voorproefje nemen op morgen!”
“Hoor haar… Wie refereert er nu aan seks? Jij, mevrouw Jonkman – Boogers! En wat wij in onze slaapkamers doen zijn onze zaken. Kom zus, we gaan naar onze kamers. Mevrouw Jonkman is blijkbaar een beetje moe, want ze is nogal kribbig. Welterusten samen.” Lot pakte haar zus onder de arm en liep met haar neus in de lucht de kamer uit. Ik riep hen achterna: “Nou, dat wordt morgenavond stevige goedmaakseks, meiden!” De deur ging op een kiertje open en ik zag een hand en een naar beneden wijzende vinger.
“Verrek jullie…” Ik dook naar de grond. En Joline opende de gangdeur en knuffelde de zussen nog even. “Welterusten meiden!” Toen ging de deur weer dicht. “Kees: afsluiten, dan gaan wij er ook in, schatje.” “Oh, lekker! Met de mooiste vrouw van Veldhoven naar bed! Ik ben al aan het werk, mevrouw!” Ze keek wat mistroostig. “Vroeger ging je met ‘het mooiste meisje van Veldhoven’ naar bed, Kees. Nu met ‘de mooiste vrouw’. Mis ik iets?”
Ik omarmde haar een fluisterde: “Dat mooiste meisje is er nog steeds schat. Ken je haar? Ze heet Jolientje, kan redelijk schaken, heeft haar blonde haren vaak in vlechten en draagt tijdens een potje schaak hele ondeugende rokjes en blouses. En die mooie vrouw heb ik nu in m’n armen. Kan ook schaken, maar is ook heel goed en innovatief in de betere bedspelletjes. Een vrouw met ervaring, zeg maar. En van die ervaring heb ik weer heel veel plezier…”
Ze duwde me van zich af. “Wegwezen jij, grote verleider. Als ik je je gang laat gaan, liggen we over tien minuten weer te rollebollen op bed.” “En wat is daar mis mee, schat?” Joline zuchtte. “Dat we over een uur nog niet slapen. En ik wil wel goed slapen vannacht.” Ze giebelde. “Morgennacht zal er niet veel van komen. Kom, afsluiten nu dan zie ik je zo dadelijk wel in de slaapkamer.”
Ik liep m’n rondje; deuren op slot, alarm er op, gas, water en stroom controleren en klaar. “Zo. We zijn weer veilig, Jolien.” Ze zat achter haar kaptafel haar haren te borstelen. Een dunne nachtpon aan en in het licht van de lamp leken haar haren wel goud. Ik ging achter haar staan en zei in de spiegel tegen haar: “Wat ben jij mooi zo, schat…” Een glimlach kwam retour. “Dank je wel. Fijn dat de knapste vent van Veldhoven dat tegen me zegt. Daarmee kan ik weer even vooruit.”
Ze legde de borstel neer, stond op en draaide zich om. “Kees… Vind jij het écht goed als ik morgenavond…” Ik liet haar niet uitspreken. “Ja schat, dat is prima. En ik weet dat Lot en Mar er ook naar uitzien om met jou te vrijen. Ik had er graag zelf ook aan meegedaan, maar met Gerben en Rogier in m’n achterhoofd gaat dat niet. Maar ik weet dat zij het prima vinden als jullie op een ‘vrouwelijke manier’ afscheid van elkaar nemen en dit halve jaar op een mooie manier afsluiten. En dat ik dan een nachtje bij Gerben logeer: prima. Wij maken het ook gezellig.” Ze wreef zich tegen me aan en ik voelde me hard worden.
“Kees…”
“Joline…”
Ze trok me mee naar het bed. “Hier jij. Ik wil jou bedanken voor de vrijheid die je me geeft. Liggen en genieten.” Ze kroop tussen mijn benen, trok mijn boxer omlaag en pakte mijn paal in haar warme handen. “Hmmm… Lekker hard. ‘Daar kan ik wel iets mee hannessen’, zou Fred zeggen.” Ze keek ondeugend. “Even de oude voorraad de deur uitwerken. ten slotte moeten we geen producten bewaren die over de datum zijn. Hier met de lekkere paal van je!”
Ze zoog mijn paal in haar mond en haar tong draaide er rondjes omheen. En ik werd met een rotgang bloedgeil. “Jolien… Wat lekker! Maar jij dan?” Ze keek op, liet mijn pik los en fluisterde: “Morgen gaat bij mij de productie de deur uit, Kees. In grote golven, dat weet ik zeker. Bij jou is dat niet het geval, of je moet samen met Gerben…”
Ze keek nu ronduit pesterig. “Rare troela. Ik zal morgen je voorstel aan Gerben overbrengen, oké? Eens kijken wat hij als antwoord heeft. En nu: doorgaan waar je mee bezig was, mevrouw Jonkman. Dat deed je best lekker.” Ze boog zich weer voorover, likte aan mijn eikel en zei: “Laat het lekker komen, schatje. Ik wil het allemaal hebben.” Toen verdween mijn paal weer in haar mond en binnen de minuut hing ik tegen een orgasme aan. “Jolien! Even stoppen… Het is zo lekker wat je doet… Ik ben er bijna!” Ze keek me weer aan, liet even los en fluisterde: “Geef het aan me! Ik wil jouw geile zaad!”
Ze zoog me weer naar binnen en een paar seconden later kon en wilde ik het orgasme niet tegenhouden: ik voelde het opkomen en spoot in haar mond. Ze slikte, slikte nog eens en nog eens en liet toen langzaam en likkend los. Met een glimlach van oor tot oor, haar ogen in de mijne. Ik plofte achterover op het bed. “Was het lekker, schatje?” hoorde ik.
“Lekker…? Je bent een vreselijke goeie tovenaar met je mond en je tong, Joline. Wat kun jij je vent verwennen…” Ze gleed naar boven en kuste me. “Even wassen nu, Kees. En ik moet m’n tandjes poetsen, geloof ik. Daarna zoenen we nog wel even.” Ze giechelde. Vijf minuten later lagen we weer in bed en wreef ze zich tegen me aan.
“Zo. Jij hebt de komende dagen de tijd om de voorraad weer aan te vullen. Alle magazijnen zijn leeg en schoon. Geen voorraad voor andere vrouwen.” Ik bromde: “Nee, dat geloof ik ook niet. Enfin, morgennacht slaap ik gelukkig bij Gerben; dan kan ik ook niet verleid worden door dat dikke kakmens. Veilig gevoel, meneer van Wiers die over mijn monogamie waakt.”
Joline kwam een beetje overeind. In het donker kon ik haar ogen niet zien, maar ik voelde ze bijna. “Kees Jonkman… Als ik jou betrap op onzedelijke handelingen met mevrouw van Wijngaarden, krijg jij je eerste vliegles. Vanaf het balkon aan de andere kant van die deuren daar. En ook jij heb de les ‘veilig landen’ nog niet gehad, denk er goed aan!”
Ik knuffelde haar. “Jou inruilen voor… Nog in geen honderd jaar, schat. Jij doet veel te leuke dingen met mij.” Ze zakte weer omlaag. “Goed zo. Dat hoort een degelijk getrouwde mevrouw graag van haar vent. En nu slapen, jochie. Morgen is het weer vroeg dag.” Ik bromde: “Ja. En laat nacht, als ik Mar, Lot en jou een beetje inschat.”
Een giechel klonk. “Daar weet jij niks van. Meidendingen. Welterusten Kees.” Ik gaf haar nog een zoentje. “Lekker slapen, lieve meid.” En vijf minuten later sliep ze inderdaad. Prima, had ze nodig met een inspannende avond en nacht voor de boeg… Ik grinnikte zachtjes. Het zou er wel eens hevig aan toe kunnen gaan op dit bedje…
Woensdagochtend, na een ontbijtje met nogal wat toespelingen, pakte ik een rugzakje met wat logeerspullen in. En reden we vervolgens naar Gorinchem om aan de slag te gaan. Rond tien uur kwam Lot bij mij op het bureau. En in tegenstelling tot normaal deed ze de deur dicht. “Hé meissie… Jij bent niet je vrolijke zelf! Ga eens zitten en vertel.”
Ze plofte in een stoel. “Ik werd met gebeld door Rogier. Zijn ouders willen persé bij onze housewarmingsparty zijn.” Ik keek bedenkelijk. “En de reden?” “Ze willen weten met welk milieu hun zoontje omgaat. Hun letterlijke tekst.” Ik schoot in de lach. “Nou, dat zal ze meevallen. De enigen die geen HBO- of academische titel voeren zijn mijn lieve zusjes. De rest is Bachelor, Ingenieur, Meester of Professor.” “Professor?”
De ogen van Lot werden groot.
“Ja… mijn o zo lieve schoonouders zijn beiden hoogleraar aan de Radbouduniversiteit.” Lot blies hoorbaar uit. “En ik maar denken dat ze academisch docent waren, net als jij vroeger…” “Ze lopen dat niet met de borst vooruit rond te blèren, Lot. Maar vertel eens: hebben de ouders van Rogier… Nou ja: recht voor z’n raap dan maar: welk opleidingsniveau hebben de ouders van Rogier?” Ze dacht lang na en keek me toen aan. “Doet dat er toe, Kees?”
Ik kleurde. “Dank je wel voor deze les. Nee, dat doet er niet toe. De pa van Zelda is loodgieter. Een hele warme, aardige vent die zijn vrouw op handen draagt en z’n dochtertje ook. Dáár gaat het om: je persoonlijkheid. Niet je titel of je salaris. Volgende vraag: hoe staat Rogier hier in?” “Hij was woedend. En wil niet dat ze erbij zijn.”
Ze zweeg.
“En jij, Lot?” Het was lang stil.
“Haar vader… die zou ik nog wel accepteren. Haar moeder: nee.” Weer een stilte, toen barstte ze los: “Ze zou de boel alleen maar verzieken, Kees. Ongeveer net als Wilma’s moeder. We hebben het verhaal van haar van Fred en Wilma zelf gehoord.” Ik knikte. “Ik ken het ook. Maar: Jullie beslissen, Lot. Jij en Margot. Nou vooruit, Rogier ook een beetje, maar het is jullie huis en jullie feestje.”
Ze stond op. “Dank voor het spiegelen, Kees. Ik weet wat ik ga doen. Ze zijn niet welkom. Ik wil gewoon een gezellige avond. Met mensen die je kunt vertrouwen en waar je het ene moment enorme lol mee kunt maken en het volgende moment bij kunt uithuilen. Lui waarvan je weet dat ze je op elk moment een mes in de rug kunnen planten kunnen we missen als chronische kiespijn.” Ik knikte. “Prima meid. Goed dat je even raad kwam vragen.”
Ze lachte voorzichtig. “Dat advies kwam van mijn liefje af. Die zei aan het einde van ons telefoontje: ‘Lot: als je twijfelt: loop naar Kees en bespreek het met hem. Hij analyseert heel grondig en geeft een advies. En neemt je niets kwalijk als je zijn advies niet opvolgt.’ Dát zei hij, Kees.”
Ze lachte nu voluit en ik bromde: “Nou… de eerste pluspunten heeft meneer van der Vlist net gescoord…” De lach van Lot werd nóg breder. “Het zal, hoe dan ook, nog niet voldoende zijn voor een Miss Wet T-shirt contest, denk ik.” “Dat klopt, Charlotte. Die wordt elk jaar gewonnen door dat kakmens van de 5e verdieping.”
Ze trok een bijzonder smerig gezicht. “Ga maar gauw, voor je fantasie met je op loop gaat, meisje.” “Smeerlap”, zei ze, voor ze verdween. Ik hoorde haar hakjes door de gang. Nou… Pa en Ma van der Vlist konden vrijdagavond dus naar de bioscoop of een avondje uit eten. In ieder geval niet naar Arkel.
Ik dacht even na. Hoe sta je er zelf in, Kees? Natuurlijk wilde ik dat alles païs en vree was, dat het echtpaar van der Vlist lekker in onze vriendclub zou passen, net als Tony, Rob Sr en mijn eigen ouders. En de ouders van Gerben. Maar als zij, door hun hautaine en dictatoriale gedrag met name van Rogiers moeder, hun eigen glazen bleven ingooien… Ja, dan houdt het op enig moment op. Ik schudde mijn hoofd. Ophouden Kees. Niet over piekeren, het is uit jouw handen. Rogier en Lot zijn volwassen mensen; kunnen prima beslissingen nemen.
Aan het werk: ‘Ziekenhuisgeluiden maken!’, zou Dik Voormekaar zeggen. Ik grinnikte. André van Duyn zou wel een prima persiflage van mevrouw van der Vlist kunnen maken, denk ik…
Om twaalf uur wandelden we een rondje; nu sloten ook een paar leden van de niet-sportende teams aan. Prima. Nog even en we kregen ook aan het rennen. Dan moesten we wel een beetje kalmer aan doen, maar het was de moeite waard om te proberen… Na de middagpauze weer aan ’t werk, nu met Miranda en André erbij. Boorplatforms! Even hele andere koek dan ziekenhuizen… “Als je ze maar niet door elkaar gooit, Kees!”
Miranda keek me waarschuwend aan toen ik het suggereerde. “Ach Mir, wat maakt het uit? Ook in een ziekenhuis wordt geboord en op een olieplatform al vast ook wel een uitgebreide EHBO-kist ergens zijn.”
Ze keek naar André. “Hoe heb jij het zo lang uitgehouden met deze vent?” Hij haalde zijn schouders op. “Gewoon: af en toe selectief luisteren. Net zoals bij jou in feite.”
Nu keek Miranda ronduit giftig. “En jij bent mijn plaatsvervanger? Ga naar de automaat en haal een bak vlierbesthee voor me. En ondertussen mag je je zonden overdenken en een passende straf bedenken voor die opmerking. Húp!” André kwam in de benen. “Zeker, mevrouw. Vlierbesmeuk. Komt er aan, mevrouw.”
Hij knipoogde naar mij, buiten het zicht van Miranda. Ohoh… Die had iets in gedachten… Dat bleek even later: de vlierbesthee bevatte zout in plaats van suiker. Miranda nam één slokje en proestte nog net het spul niet over mijn tekentafel heen.
“Gátver! Wat serveer je me nou?” André haalde zijn schouders op. “Dat vraag ik mij ook altijd af als jij dat spul drinkt, Miranda…” Ze stond op en beende het bureau uit. “Jij maakt jezelf weer eens populair, André. Nee, niet bij Mir, wél bij Rob.”
Hij grinnikte. “Dan kan ik ooit wellicht overstappen, Kees.”
Miranda kwam even later terug, haar ogen furieus. “Als me dit nog een keertje flikt André… Ik smijt je in de Merwede! En dat er dan net een dubbelschroefs binnenvaarttanker langs vaart en je in zijn schroeven gezogen wordt… Het zal me een zorg zijn! Ben je helemaal van de pot gepleurd!”
“Nou nou nou, mevrouw Kamerman! Dit zijn geen uitspraken voor een ingenieur. We werken hier bij een net bedrijf, denk er aan!” De stem van Theo, vanuit zijn bureau. En Irene d’r lach er tussendoor.
“Meneer Krips vond het nodig om zout in mijn thee te gooien, Theo. En daar kan ik best wel kribbig om worden!” Theo kwam in de deuropening staan. “Nou als jij een collega al tussen de schroeven van een binnenvaarttanker wil laten vermalen als je ‘een beetje kribbig’ bent… Dan wil ik niet weten wat je wil doen als je écht kwaad bent. Aan ’t werk en hou je personeel heel!”
Hij verdween even snel als hij was gekomen. “Je hoort het, Mir… En nu even over die schakeling hier…” Ik wees op de tekening en we waren weer bij de les. En om kwart over vier keken we elkaar aan. “Daar is geen speld meer tussen te krijgen, Kees. Dat platform is op papier klaar.” Ik knikte. “Ja. Dank jullie wel voor de verbeteringen.” Miranda lachte. “Iemand moet jou toch behoeden voor stomme fouten? Wij, André en ik, zijn daar bijzonder goed in.”
Ik keek haar dreigend aan. “Als ik jou was zou ik, in de tijd dat je op zo’n platform vertoeft, je eigen thee halen. Er zou zo maar eens wat olie in kunnen vallen en dan ben je vier dagen aan de schijterij. Op zich niet zo erg, maar als je op zo’n fijn verticaal laddertje staat en een van de medewerkers van het platform staat onder je, geeft dat nogal wat tumult.”
“Niemand klooit er met mijn thee, Kees Jonkman.” Ik wees naar André. “Nee, dat hebben we net gezien. Zelfs je eigen plaatsvervanger deinst er niet voor terug.” Ze draaide zich om naar de deur. “Kerels… Bah!”
Ik gaf André een high five. “Merci, ouwe piraat. Voor je kritische oog en een beetje zout in de thee van mevrouw. Heeft ze af en toe nodig.” Hij grinnikte. “Diep in m’n hart ben ik nog steeds Piraat, Kees. Fijne avond.” Ik liep de groepsruimte binnen. “Zo, is het weer veilig hiernaast?” Willem keek op. “We hoorden Miranda razen…” “Mevrouw Kamerman is gevlucht naar haar eigen kantoortje, dus: ja het is veilig. En hoever zijn jullie, heren?”
Nog even werd er technisch gekletst, toen ruimden we op. “We gaan richting de piepers, heren. Tot morgen!” Ik liep de gang in. Nog even afscheid van Joline nemen… “Hé, wat voor knappe kerel komt mijn bureau binnen?” Ze lachte. “Je eigen echtgenoot, dame.”
Ik deed de deur achter me dicht. “Even een snel zoentje stelen van de knapste vrouw van DT…” We keken elkaar van vlakbij aan. “Genieten, Jolien.” Ze knikte. “Tot morgen, ik rij achter Gerben aan.” Ik stak mijn hoofd om de deur van het kantoor waar Mar en Lot zaten. “Dames: sterkte met de laatste loodjes morgen en overmorgen; zaterdag zien we jullie graag in Arkel op een feestje.” Ze knikten en ik kreeg twee knipogen retour.
Gerben liep langs me heen en omarmde Margot. “Tot morgenavond, liefje.” En daarna liepen we richting uitgang. “Rij maar achter me aan, Kees.”
De avondspits viel gelukkig mee; zonder al te veel oponthoud reden we Waardenburg binnen. Gerben woonde op een verdieping boven een winkelpand en eenmaal binnen keek ik om me heen. Ik was er nog nooit geweest. Geen zakelijk, mannelijk onderkomen, maar er stonden heel wat mooie planten, een aantal ervan goed in bloei. Een grote foto van Margot en Gerben in de achterkamer, beiden met een brede lach op hun gezicht.
Ik bekeek de foto nauwkeurig. “Hé, volgens mij is die foto op jullie eerste date gemaakt, Gerben… Klopt dat?” Hij knikte. “Ja. Op de wallen. Niet verder vertellen. Biertje?” Hij gniffelde. “Nu kan het, Kees.” “Ja, doe mij maar een pilsje. Geen gemiep aan m’n kop van ‘Gétver! Je stink naar bier! Ga je tanden poetsen!’
Gerben’s lach werd breder. “Dan is Jolien nog schappelijk. Ik werd een paar weken terug bijna naar de schuur verbannen omdat ik een biertje had gedronken. Tot ik tegen Mar zei dat dit m’n eigen huis was, ik niet hoefde te rijden en een biertje bij de Nasi prima te pruimen is. Als reactie snauwde ze bijna: ‘Je zorgt maar dat je je tanden héél goed poetst, meneertje! Anders wordt het toch de schuur!’ En daar heb ik een relatie mee…”
Hij keek zielig. Met het flesje in de hand liepen we zijn flat door. Hal, toilet, badkamer, huiskamer, keuken, twee slaapkamers en een berging beneden. “Meer dan voldoende voor een vrijgezelle jongen, Kees. Maar als Mar en ik gaan trouwen of samenwonen moet er toch iets anders komen. Dit is echt wat krap voor met z’n tweeën en bovendien is de buurt hier… Ik zou Margot hier ’s avonds laat niet alleen over straat willen laten gaan.” Ik knikte. “Snap ik. Maar voorlopig wonen die twee prima in Arkel.” Gerben knikte. “Klopt, maar ik wil Margot over niet al te lange tijd een aanzoek doen, Kees.” Ik fronste. “Dat kun je dat arme kind niet aan doen, Gerben. Is ze nét gewend aan haar nieuwe naam, Boogman, en dan moet ze wéér wennen; nu aan ‘van Wiers’. Ze zou er zomaar van in de war kunnen raken.”
Hij lachte. “Ja, vast. Die twee zussen raken niet zo gauw in de war, hoor. Die zijn minstens net zo slim als jouw lieve echtgenote.” “Ja, breek me de bek niet los”, mopperde ik. “Regelmatig word ik verslagen door een aanval van genialiteit van Jolien en dan moet ik weer bekennen: ‘Ja schat, je hebt wéér gelijk, schat.’ En dan lacht ze liefjes, het blonde krengetje.”
“Ja, dat triomfantelijke lachje heb ik ondertussen al een paar keer gezien. Onder andere tijdens dansles.” Ik snoof. “Dat zal best… Samen met Rob en Ton is ze dan het middelpunt van de dansvloer. Als ik met haar dans, bungel ik er een beetje bij; als Ton met haar danst gaat ze helemaal los.” Hij loodste me weer de huiskamer in. “Over vijf minuten komt het eten. Even tafel dekken.”
Ik keek vragend en Gerben vervolgde: “Ik heb vanmiddag Chinees besteld. Die wordt zó gebracht. En de Chinees hier, nou ja, in feite een Indisch restaurant, is meer dan uitstekend. Straks, als het spulletje op tafel staat maak ik er een foto van; de kans is aanwezig dat mevrouw Margot in de auto springt en deze kant uit scheurt. Die is helemaal verslaafd.” Ik trok een wenkbrauw op. “Ik acht die kans nogal klein. De meiden hebben vanavond héle andere dingen te doen dan zich volvreten aan Oriëntaals voer.” Hij grinnikte. “Problemen mee, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Absoluut niet. Gerben: die meiden houden enorm van elkaar en kunnen dat op een andere manier aan elkaar duidelijk maken. Veel liever en zachter dan wij als kerels kunnen.”
Ik dacht even na. Kón het? Ja, Gerben kon dit wel aan. “Ik heb ze bezig gezien, Gerben. Jo met Margot, Margot met Lot en Lot met Jo. Daar kunnen wij als kerels een puntje aan zuigen, zó lief.”
Gerben trok met z’n gezicht. “Jaja… een puntje aan zuigen… In overdrachtelijke zin waarschijnlijk. Mooie beeldspraak heb jij, Kees.” Hij lachte me uit. “Maar goed, als ik met Mar vrij, vertelt die ook wel eens wat over de vrijpartijen met haar zus. En met Jolien. En met jou.” Hij boog zich voorover. “En over die vrijpartijen met jullie samen: toen die onderwerp van gesprek waren, vertelde mijn meisje dat jij héél lief voor haar en haar zus was geweest. Om je eigen woorden te gebruiken: Goed bezig geweest, Kees.”
Ik voelde dat ik rood werd en mopperde: “Nooit gedacht dat ik van één van m’n eigen teamleden, een vent notabene, een compliment over mijn bed-prestaties zou krijgen… Het moet potverdorie niet veel gekker worden.” Gerben schoot in de lach. “Ik begrijp dat het nogal confronterend is, Kees.”
Ik keek hem aan. “Zonder dollen, Gerben: Dank voor dit vertrouwen. Jo en ik zagen er als een berg tegenop hoe jullie, Rogier en jij, maar vooral jij, zouden reageren als de meiden vertelden dat ze met ons samen naar bed waren geweest.” Hij keek serieus terug. “In het begin was ik pislink, Kees. Margot stond op een enorm voetstuk bij mij, maar Jo en jij ook. Hoe kon het dan dat jullie… Margot heeft de angel er uit gehaald, samen met Rogier. En het hielp ook wel een beetje dat ik in mijn middelbare schooltijd en later op de universiteit ook wat vriendinnetjes heb gehad…”
Hij boog zich voorover. “Jullie weten niet half hoe jullie die twee meiden geholpen hebben.” “We hebben een aardige indicatie, Gerben. Tijdens onze vakantie in de Harz hebben we die twee met volle teugen zien genieten. Hun eerste echte vakantie… Alles was nieuw en mooi en interessant…” “Ja, tot en met een vervangende stoker van de stoomtrein aan toe”, grinnikte hij. “Maar… Ik zie de bestelwagen met ons eten aankomen, Kees. Even de handel in ontvangst nemen en betalen. Dek jij de tafel ondertussen? Dáár staan de borden, bestek ligt in de la in de keuken. En trek nog maar een volgend biertje uit de koelkast!”
Hij roffelde de trap omlaag en ik schudde mijn hoofd. Dit was een hele andere Gerben dan die verlegen jongeman die ik had aangenomen…
Er zijn nog geen trefwoorden voor dit verhaal. Welke trefwoorden passen volgens jou bij dit verhaal?
Geef dit verhaal een cijfer:
5
6
7
8
9
10