“Nou, bij DT was het niet zo stil vanmiddag, Joline… We hoorden tijdens de lunchpauze nogal wat commentaar op Mariëtte en even later, toen Fred iets vertelde over een telefoongesprek met Kees, over die fraaie meneer hier!” Margot keek me nogal boos aan en Charlotte vulde aan: “En ik heb daar best wel aan bijgedragen! Ik heb in de pauze meer gewicht gezeuld dan ik vroeger zelf woog!”
“Oh, dan valt het nogal mee, Lot. Die paar kilo die jij vorig jaar om deze tijd woog… Ik had in Afghanistan meer gewicht in m’n rugzak, denk ik.” Ze keek giftig. “Nou, alles bij elkaar opgeteld: ik denk het niet! En uiteindelijk, als afsluiting, moesten we per tweetal Fred door de hele zaal dragen! Sjongejonge, wat is die vent lomp zwaar…” “Tja, lomp is hij zeker. Maarre… hoe ging dat dan?”
Ze wees naar Rogier. “Hij het bovenlichaam, ik de rest. Maar zelfs dat was meer dan genoeg.” Gerben knikte. “Nogal. Miranda wilde stoer doen; die moest hem samen met André dragen. En ze zei tegen André: ‘Pak jij z’n benen maar. Ik neem zijn bovenlichaam wel.’ Nou, dat hield ze ongeveer de helft van de zaal vol, toen zakte ze in elkaar, Fred vol bovenop haar. Stereo-vloeken. Samen mochten ze zich tien keer opdrukken. En Mariëtte lachte niet eens…”
Ik kon er niets aan doen, maar schoot wél in de lach. “Arme Miranda… Geplet door de gorilla van DT, met z’n 110 kilo. Enfin, ze kan wel een stootje hebben.” “Ja, dat moet wel als je twee jaar samen met jou een bureau hebt gedeeld, Kees.” Margot keek pestend. Ik keek naar Gerben en Rogier. “En jullie?”
Gerben haalde zijn schouders op. “Ik had een makkie. Samen met Henry moesten we Angelique door de zaal dragen. Nou, dat had ik in m’n eentje ook wel gekund. Rogier had het moeilijker.” Die knikte. “Nogal. Samen met Irene had ik Theo als vrachtje. Jullie zeiden dat hij aardig was afgevallen, maar er bleef genoeg te tillen over. En meneer de directeur had nog commentaar ook. Hij zei dat hij liever had dat Irene zijn bovenlichaam zou dragen, dan kon hij z’n moede hoofd ten minste ergens op laten rusten. Dat hebben we toch maar niet gedaan; Irene had ‘m bij z’n knieën vast, ik onder zijn schouders. Het scheelde weinig of ook onze directeur hadden we op z’n stuitje laten flikkeren.”

Ik keek Joline aan en zij mij. “Je hebt jezelf weer eens enorm populair gemaakt, Kees. Met je ‘geintjes’, stommeling.” Ik knikte. “Ja schat. Ik zal Mariëtte op haar donder geven, volgende week.” “Bluf. Dat durf je niet. Dan lig je je vijftig keer op te drukken, Kees.” Margot keek me uitdagend aan en Joline keek twijfelend. “We gaan het zien, dames. En nu: Rogier… Een beetje bekomen van alle sores?”
Hij zuchtte. “Enigszins. Hoezeer ik alle acties ja, de hele manier van leven van mijn moeder ook veroordeel: het blijft een rotgezicht als ze, met handboeien om, in een politieauto moet instappen. En vanochtend heb ik haar even gezien. Op mijn verzoek, om een beroep te doen op haar gezonde verstand: kansloos. Ik liep de cel in en ze begon me meteen uit te vloeken. Ja, te vloeken. Als Mariëtte het had gehoord had mijn moeder zich nu nog steeds moeten opdrukken. Ik werd alle hoeken van de hel in gevloekt, Lot ook en mijn vader bij verstek eveneens.
Na een minuut was ze buiten adem, stond ze alleen nog maar te hijgen en toen heb ik gezegd: “Als je klaar bent om mij je verontschuldigingen aan te bieden, hoor ik het wel. Tot die tijd gaan wij elkaar niet meer zien.” Ik heb me omgedraaid en ben weggelopen. Daarna had ik even tijd, Lot en koffie nodig om te kalmeren. Klote, jongens.”
We knikten. “En nu?” “Ze zal ondertussen wel op vrije voeten zijn. De politielui zeiden dat ze nog verhoord zou worden en daarna ‘heengezonden’, zoals dat heet. Haar auto was door een politieman naar het bureau gereden, dus ze kan zó naar Nijmegen. Ik hoop dat ze zich niet te pletter rijdt.” Het was even stil, toen keek hij ons beurtelings aan. “En dank voor jullie support. Zowel vorige week zaterdag als gisteren.”

Joline humde. “En je vader? Weet die er van?” Rogier knikte. “Die hebben we gisteravond al gebeld. Om te waarschuwen dat ze wellicht ook bij hem verhaal komt halen. Hij was heel nuchter. ‘Als ze voor de deur staat, blijft die dicht, Rogier. Geen zin dat ze hierbinnen ook de zaak gaan verbouwen. Ze komt geen meter jouw huis in.’ Pa is helemaal klaar met haar tirannie. Hij heeft ondertussen ook met zijn broer gepraat; die broer stond al jaren op de ‘negeerlijst’ van mijn moeder, omdat hij haar door had. Die broer, mijn oom Aarnoud, is psycholoog. Heeft mijn pa nu ook geholpen om één en ander vanuit een verstandelijk perspectief te bezien. En dat heeft blijkbaar geholpen.”
Ondertussen was het eten op. “Nog een bak koffie, en daarna verkleden, dames en heren. Om acht uur wachten Carlos en Juanita op hun beste leerlingen.” Joline keek met een schuin oog naar mij. “Nou ja, op ééntje na; Kees heeft vanavond nog even dispensatie van vurige Latindansen. Een beschaafde Weense of Engelse wals kan nog nét.” Ik knikte. “Dank voor deze voorspraak, lieve echtgenote. Ik zal genieten als ik met Claar, Mel of natuurlijk Marije een mooie wals mag dansen…”
Joline’s ogen schoten vuur. “Je blijft een enorme pestkop, Kees Jonkman!”

Even daarna verdwenen we in diverse kamers om ons om te kleden. Joline trok mij tegen zich aan. “Hé rotzakje… Ik wil ook een beschaafde wals met je dansen, hoor.” Ze kuste me. “En ik met jou, knappe vrouw. Sorry voor die rotopmerking.” Ze giechelde. “Ik zal Marije waarschuwen voor je. Claar en Mel niet; die weten wel wat voor onbehouwen knurft je bent. Maar Marije… Het lieve kind moet toch een beetje beschermd worden tegen jouw overdosis testosteron.”
We kleedden ons om; Joline in een donkerblauwe dansjurk, ik in een nette broek, overhemd-met-stropdas en een colbert. Rogier en Gerben ook netjes uitgedost, Margot en Charlotte beiden in eenzelfde vlammend rode jurk. “Meiden… Jullie begrijpen hopelijk wel dat jullie zo de kans lopen om de verkeerde vent in jullie bed aan te treffen hé? Want met die identieke jurken zouden de heren zich zo maar kunnen vergissen…” Joline keek hen twijfelend aan. Margot zei beslist: “Hoezo? Heeft Wilma ook zo’n rode jurk aan dan? Als Fred z’n navigatie op ‘Arkel’ heeft staan in plaats van ‘Rhenen’, gaat mevrouw van Laar denk ik redelijk door het lint. Wil ik niet bij zijn.”
Joline zuchtte. “Ik bedoelde die twee heren, tutje.” Ze wees op Gerben en Rogier. Charlotte antwoordde: “Oh… Da’s niet zo’n probleem hoor. Dat lossen ze zelf maar op. Kunnen ze prima.” Rogier keek donker. “Als jij vanavond stiekem van slaapkamer wisselt, mevrouw… Dan ga je wat beleven!” Gerben gniffelde. “Zeker weten! Vraag maar aan je zus!” Margot keek afkeurend. “Laat ik het niet merken!”
Ze greep Gerben vast. “Mijn vent. Ik deel een boel met je, zusje, maar niet deze kerel.” Lot greep Rogier vast. “Dan zijn we het daarover eens, zus. Want deze lieve knul is voor mij.” “Is het nou uit met jullie schandalige ideeën? Húp, er uit, op naar de dansvloer!” Ik keek streng.

Een kwartiertje later, in de ontvangstruimte van de dansschool kreeg ik natuurlijk de volle laag. Van Fred, van Rob, Angelique en Henry… “Ik heb even een onderonsje gehad met Mariëtte, Kees. Bereid je maar voor op volgende week vrijdag, je zult het nodig hebben!” Fred keek nogal dreigend. “Jij een onderonsje met Mariëtte? Wie heeft gewonnen, Fred?” Een grauw klonk waarin ik het woord ‘lulhannes’ meende te kunnen onderscheiden.
Wilma deed ook een duit in het zakje. “Kees… Mijn vent is geen zandzak van 110 kilo, hoor. Die door iedereen van DT gedragen moet worden. Ben jij gek…” “Nou… best makkelijk, zo’n lopende zandzak. Zouden we in Afghanistan heel veel plezier van gehad kunnen hebben… Scheelt een boel tilwerk, Wilma.” Ze keek donker. “Jaja… En Fredje alle kogels opvangen zeker?” Oeps… “Sorry, schat. Niet bij nagedacht.”
Juanita onderbrak ons. “Dames, heren… Naar binnen en aan het werk.” “Ehhh… Juanita?” Ze keek me aan. “Ik ga het vandaag bij een theoretische les houden. In ieder geval voor de ‘Latin’ dansen. Vorige week zaterdag een stuk hout op m’n kop gehad; ik kreeg de opdracht van divers medisch personeel: kalm aan.”
Ze knikte. “Oké. Na de pauze dansen we wel wat rustigs. Iets wat we bij de 65-plus-middag ook dansen.” Ze keek gemeen. “Trút!” was mijn korte reactie. Ik ging op een krukje wat achteraf zitten, in de schaduw. Niet compleet in het zicht zitten, Kees… Ik genoot van het dansen van Joline. Ze danste met diverse heren, niet alleen van onze vriendenclub, maar ook met anderen. En daar zaten een paar hele goeie dansers tussen.
Maar af en toe keek ze met een lachje of een knipoog mijn richting uit, alsof ze wilde zeggen: ‘Ja, ik geniet Kees, maar ik ga straks met jou naar huis.’ Op een gegeven moment kwam Rogier naast me zitten. “Even uitpuffen hoor… Lot en Jolien houden elkaar maar even bezig. Kunnen ze prima.”
Even was het stil tussen ons, toen boog hij zich naar me toe. “Kees… Hoe denk jij over dat hele gedoe met mijn ouders?” “Pfoe… Daar vraag je me wat, Rogier. Eén die politielui maakte een goeie opmerking bij jouw voormalig ouderlijk huis. Hij zei: ‘Zo lang getrouwd… Dan zit je de rit toch ook samen uit?’ Maar aan de andere kant: dat kan alleen als je volwaardige partners bent. En niet als de één de ander onderdrukt… Maar da’s mijn simpele mening, Rogier.” Hij knikte langzaam.
“En dat was nou net het probleem… mijn pa, Arend, heeft ondertussen een redelijk dik boek opengedaan. Mijn moeder komt uit een welgesteld gezin, dat wist ik. Mijn grootvader had een eigen winkel in Nijmegen, die goed liep. Ze woonden in een prachtig huis aan de Eleonoraweg. Hek er omheen, vanaf de straat kon je het huis niet zien door de struiken, zwembad in de tuin, you name it. Mijn moeder was op het gymnasium ‘het mooiste meisje van de klas’ en dat wist ze donders goed. Toch werd ze verliefd op Arend, toen een gemiddelde scholier. Enfin, twee jaar verkering, toen trouwden ze.
Arend was tot over zijn oren verliefd op haar en dat wist ze ook. Ze dwong hem om door te studeren; hij moést en zou de titel van accountant halen. Dat lukte, echter met veel pijn en moeite. En dat kostte hem enorm veel tijd, want zo’n goeie studiebol was hij nou ook weer niet. Enfin, hij had een baan als boekhouder, kon dus in de financiën voorzien. En ’s avonds studeren. Toen hij z’n titel had moest hij van haar solliciteren, want boekhouder blijven, dat was natuurlijk ‘not done’. Uiteindelijk werd hij als accountant aangenomen bij Smit Transformatoren aan de Groenestraat. Een fabriek met een hele goeie naam. En daar werkte hij zich langzaam op tot hoofd boekhouding, mede dankzij een eindeloze reeks cursussen en bijscholingen.
Als ik denk aan mijn jeugd zat mijn vader altijd te studeren; Hij kwam thuis, we gingen eten, daarna ging hij aan zijn bureau studeren. Acht uur koffie en Journaal kijken, half negen ging hij verder studeren. En als ik naar bed ging, was hij nog steeds bezig. En mijn moeder zat te lezen of TV te kijken. En stipt om elf uur gingen zij naar boven. Alsof je er een secondewijzer bij hield. En dan moest ik ook gaan slapen. En of ik de volgende dag een tentamen had of niet: ‘Elf uur is bedtijd.’ Punt. Viel niet aan te tornen. Flexibiliteit was haar vreemd.
Toen ik op m’n twintigste het huis uitging en op kamers ging wonen heeft het nog een tijdje geduurd voordat ik ná elven naar bed ging… En van pa hoorde ik dat het na mijn vertrek alleen maar bergafwaarts ging. Nog steeds aanbad hij haar zo ongeveer, want mijn moeder was best wel een knappe vrouw, maar zij creëerde steeds meer afstand. Hij had ondertussen het ultieme doel bereikt: hoofd boekhouding bij Smit. Met een prima salaris, waardoor ze uiteindelijk het huis konden kopen waar wij wat spullen uit hebben gehaald. Een mooie twee-onder-één-kapper met uitzicht op het Maas-Waalkanaal.
Bijna iedereen zou daar uiterst tevreden mee zijn; niet mijn moeder. Die had een groot huis in Nijmegen-Oost in gedachten, zoiets als waar haar ouders in hadden gewoond. En geen ‘doorsnee-huis’ in een langzaam verouderende Vinex-wijk. Helaas voor haar: meer zat er niet in. Haar ouders, mijn opa en oma, hebben de laatste jaren van hun leven doorgebracht in een aanleunwoninkje; mijn opa moest zijn zaak met veel verlies verkopen; de erfenis bestond grotendeels uit schulden. Tot grote frustratie van mijn moeder; die had zich al rijk gerekend.
En de opa en oma aan mijn vaders kant? Ik heb ze maar kort gekend, ze overleden toen ik een jaar of zeven of acht was. Lieve mensen, dat weet ik nog wel. Woonden in een bescheiden huisje in Lent. ‘Boeren’, volgens mijn moeder...” Hij keek nietsziend naar de dansvloer.

“Dit alles horende: wat heeft jouw vader dan een engelengeduld gehad, Rogier. Als ik zo vernederd zou worden, zelfs door Jolien, ik zou haar onder haar kont hebben getrapt, net zolang tot ze normaal zou doen…” “Hij was tot een paar jaar geleden he-le-maal gek van haar, Kees. Zag nog steeds dat knappe meisje van het Gymnasium voor zich, als hij naar haar keek…” “Dan nog”, gromde ik. “Je hebt toch ook gevoel van eigenwaarde? En wat deed zij gedurende haar huwelijk in feite?”
“Heb je niet gehoord wat ik tegen haar zei? Was het in Arkel of was het zaterdag? Ik weet het niet meer, maar in ieder geval riep zij iets dat ze zich zoveel ontzegd had en krom had gelegen voor mijn studie. En toen zei ik dat zij niéts gedaan had; mijn Pa had hard gewerkt om mij te laten studeren; zij had alleen maar thee zitten leuten met haar vriendinnen. Dát heeft ze gedaan, Kees. Theeleuten.
Vanaf het moment dat het financieel kon wilde ze een huishoudster. Want: dat hadden haar ouders ook. En toen die er eenmaal was, raakte mevrouw de stofzuiger en de dweil niet meer aan. Ik was toen het huis al uit; misschien maar beter ook…” Hij trok met zijn mond. “Waarom? Jij kijkt mij iets té ondeugend, Rogier…”
“Eén van die meisjes was best wel een heel leuk ding. Ik kwam vrijdags thuis en zij was nog bezig in de keuken. Dus ik loop de keuken in, stuit daar op een leuke meid van een jaar of 17. ‘Hoi, ik ben Rogier.’ En ze kijkt op en zegt: ‘Ik zie het. Je lijkt op de foto op het dressoir. Ik ben Cathy. Ik ben bijna klaar, hoor.’ Enfin, ik loop de gang in om mijn spullen naar boven te brengen. En boven zie ik mijn moeder en vraag haar naar de nieuwe hulp in de huishouding. En stom als ik was, zei ik nog: ‘Een leuke meid, ma.’ En ik zie haar ogen veranderen. ‘Niks voor jou!’ werd er gesnauwd. Een week later kwam ik weer thuis, ditmaal wat vroeger, in de hoop dat meisje weer te zien. ‘Die werkt hier niet meer. Heb ik maandag ontslagen. Ze had teveel belangstelling voor jou.’ Enfin, wéér een reden om minder thuis te komen in het weekend…”
Ik schudde m’n hoofd. “Ik heb ook bewondering voor jou. Man man man, wát een incasseringsvermogen heb jij.” Rogier haalde zijn schouders op. “Totdat ik ging studeren dacht ik dat onze manier van leven normaal was. Dat bleek dus niet zo te zijn…”

Ondertussen kondigde Carlos de laatste dans voor de pauze aan. Rogier werd opgehaald door Charlotte en die gingen los op de dansvloer. En ik zat de jeugd van Rogier te overdenken. Wat hadden Claar, Mel en ik dan een enorme mazzel gehad met Pa en Ma. En Joline, Rob en Ton met Tony en Rob Senior… Altijd een huis gehad wat een ‘thuis’ was. Nou ja, Joline een paar maanden niet, maar dat was haar eigen schuld geweest, toen ze met een kwaaie kop met Holtinge meeging.
Maar toen ze voor het eerst haar vader aan de telefoon had, na een periode van bijna een half jaar, was de eerste zin die hij zei: ‘Jo? Meisje, lieverd, ben jij dat?’ En toen ze elkaar twee uur daarna voor het eerst weer zagen, stonden Tony, Rob Sr. en Joline in een héél klein kringetje elkaar te knuffelen. Ik moest onwillekeurig glimlachen. Met een grote herdershond die er ongeduldig blaffend omheen sprong… ‘Hé, ik wil Jolien ook laten merken dat ik haar gemist heb!’ Tja…

Het laatste akkoord van de muziek klonk en de dansers liepen kletsend richting bar. Die werd nu gelukkig weer bemand: een jongen en een meisje stonden er achter die hun klanten redelijk vlot bedienden. Fred nam de bestellingen op, liep met een briefje richting bar en kwam met een volgeladen blad weer terug. “Zo. Alle harde werkers een drankje op kosten van de familie van Laar.” Ik kreeg geen drankje, terwijl ik toch een cola had besteld.
“Hé majoor van Laar, hoe zit dat?” Hij keek om. “Ik had het over ‘harde werkers’, eikel. Jij hebt op die kruk aan de zijkant alleen maar uit je kop zitten bloeden.” Joline zei: “Nou zelfs dat niet, Fred. Hij heeft er een vakkundig aangebrachte pleister op z’n kop, die ik er vanavond liefdevol af ga peuteren.” “Z’n kop of die pleister, Jolien? Ik zou het wel weten…”
Wilma deed een greep in een broekzak van Fred en haalde daar een blikje cola uit. “Hier, Kees. Hij zal wel niet meer zo koud zijn, want hij is opgewarmd door bepaalde delen van Fredje’s anatomie, maar goed…” “Dank je wel, schat. Ik ben steeds blijer dat ik met je getrouwd ben. En die anatomie van Fredje… Ach, zoveel stelt het allemaal niet voor, dat had ik in Oirschot al gezien. Maar wellicht is het anders als jij in de buurt bent…” Ze glimlachte en zei diplomatiek: “Zullen het daar maar op houden dan?”
Fred keek ons beurtelings aan. “Jullie zitten toch niet mijn huwelijk te ondergraven hé? En dat van Jolien? Anders moet ik mijn maatregelen treffen…”
Joline zei zachtjes: “Nou, dat opent wel perspectieven, Fred. Die ene nacht dat ik met jou heb geslapen heb ík de klok geen half vier horen slaan… Dat heb ik nog tegoed.” Ze giebelde nu. Wilma en ik keken elkaar aan en schudden ons hoofd. “Jaja. En maar roepen: ‘Ik ben een net meisje!’ Guttegut…” Fred ging zitten en gaf Wilma een zoen. “Laat die blonde maar eens lekker jaloers zijn, schat. Is wel eens goed voor haar.” Een klein vonkje brandde in de ogen van Joline. Ik kende dat vonkje: er was maar weinig nodig om dat vonkje over te laten gaan in hele sterke lasers. “Fred van Laar, kijk uit…”
Hij grijnsde naar Joline en die kon op haar beurt haar lachen niet houden. Angelique zag het gebeuren. “Wees jij eens een beetje aardig voor Jolien, Fred. Anders moeten we het maandag weer bezuren.” Carlos riep ons even later weer op de dansvloer. “Dames, heren: even een paar walsen! Niet alleen om die te repeteren, maar door het wat lagere tempo kan Kees nu ook meedoen.” Ik keek hem donker aan. “Kijk jij een beetje uit, Carlos? Je zou zo maar eens kunnen struikelen hier. Jullie vloer is nogal glad.”
Joline trok me mee. “Dansen jij. Juanita houdt Carlos wel in evenwicht. Kan ze prima.” Ik keek. “Nou… op dit moment doet Melissa dat. Gaat zo te zien ook wel aardig.” Mel en Carlos dansten inderdaad zwierig door de zaal en zo te zien had Melissa lol; ze had in ieder geval een brede glimlach op haar mond. De volgende dans werd Joline door een andere heer gevraagd en ik stapte op Marije af.
“Wil de beste danseres van deze cursus even stoethaspelen met een houten Klaas?” Ze trok haar neus op. “Klaas? Die ken ik niet. Wel een knappe vent die Kees heet. Dáár wil ik wel mee dansen.” Toen lachte ze. “Kom hier jij!” “Een beetje rustig aan, Marije… Ik heb een dreun op m’n kop gehad; niet te veel draaien alsjeblieft, dat vinden mijn hersens nog niet zo leuk.”
Ze had duidelijk geluisterd als wij eens zaten te dollen. “Die twee hersencellen van jou? Ze wennen er maar aan. Je bent hier op een dansvloer en dat zul je weten ook!” En meteen draaide ze me rond. Het viel me mee; het werd niet zwart voor m’n ogen. “Rotmeid!” Ze stak haar tong uit en alsof er niets gebeurd was danste ze verder. Aan het einde van de dans gaf ik haar een handkus. “Dank je Marije. Nu weet ik dat ik weer veilig in de draaimolen kan stappen zonder de boel onder te kotsen.” Nu keek zij smerig. “Fijne complimenten geef jij! M’n hand terug, anders kots je die nog onder!”
“Laat die ouwe mopperkont maar, Marije. Ik neem ‘m wel van je over.” Clara stond achter me. “Dank je wel, Melissa”, zei Marije en zoals vaker in dit soort situaties verbeterde Clara haar niet. We walsten van haar weg. “Claar… Waarom…” Clara giechelde. “Als ik je nu onderuit schoffel, krijgt Mel ten minste de schuld.” “Je bent nog steeds een rood krengetje, zus.”
“In Wageningen doen we het soms ook nog wel eens, Kees. ’s Morgens dezelfde kleren aan, en dan een rotopmerking maken tegen een van de medestudenten. En als hij verhaal komt halen glashard beweren dat het de ander was… Succes gegarandeerd.” Ik schudde mijn hoofd. “Arme hoogleraren daar in Wageningen. Ik had, als ik daar les zou moeten geven, jullie verboden om met identieke kleding in mijn colleges te komen.”
Ze giechelde. “Zou niks geholpen hebben, Kees. Even in de pauze naar de meidentoilet, van kleren en schoenen wisselen en ziedaar…” Ik zuchtte maar eens diep. “Jullie zijn nog steeds pubers. Hele slechte pubers.” “Ja, vast. Maar wel pubers die ondertussen goed kunnen dansen. Dus geniet daar maar van, broertje!” Tijdens een langzaam stukje van de dans trok ik haar even tegen met aan. “Hier geniet ik best van, zussie. Een lieve zus waarmee je lekker kan dollen, maar die je ook begrijpt.” Claar keek me aan. “Wát…” Vraagtekens stonden in haar ogen. Ik leidde haar naar de kant. “Kom, we doen net even of Kees duizelig is.” We ging zitten.

“Claar, ik kreeg voor de pauze een stukje jeugd van Rogier te horen. En dat deed mij heel hard beseffen wat een enorme mazzelaars wij, jij, Mel en ik, zijn geweest. Met ouders die er gewoon voor ons waren. Die je uitfoeterden als het nodig was, maar ook opvingen en troostten. Een warm nest waar we opgroeiden, met ouders die onvoorwaardelijk van elkaar houden. En dat geldt voor Rob, Ton en Joline net zo. Dat is niet vanzelfsprekend, Claar.”
Ze knikte peinzend. “Heeft hij er zo’n last van?” Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. “Hij heeft afgelopen zaterdag een en ander van zich afgeschud. Letterlijk. Zijn pa woont nu in Rogier z’n huis in Nijmegen. Zijn moeder… Zit zich nu wanhopig af te vragen hoe het kan dat haar imperium is ingestort. Claar, de eerstvolgende keer als ik weer in Amersfoort ben geef ik Ma een enorme bos bloemen en een héle dikke knuffel. Omdat zij mijn Moeder is. Met hoofdletter.”
“Goed plan, Kees. En dan niet op Moederdag doen, maar gewoon als je een keertje in Amersfoort bent. Dan doen Mel en ik dat ook een keer.” Ze giebelde. “Nou ja… Ton en Rob betalen de bloemen en wij geven ze. En de knuffels. Mooie bloemen zijn voor ons, arme studentes, niet te betalen. Zo hoog is de studiefinanciering nou ook weer niet…”
Ik schudde mijn hoofd weer. “Jullie blijven krengetjes, zus. Maar vertel eens: Hoe is het met de veiligheid van de vrouwelijke studentes in Wageningen gesteld, sinds dat Floris en z’n kompanen bloedend tegen een hekje hingen?” Ze lachte, nu breeduit. “Die is behoorlijk verbeterd. Mel en ik, noch onze vriendinnen worden niet meer lastig gevallen. Héél af en toe wordt er nog aan gerefereerd in de zin van: “Ik ga je maar niet zoenen, Clara, anders heb ik een hak door mijn voet of lig ik op straat leeg te lopen…” En dan lach ik maar eens lief en zeg tegen diegene: “Goed zo knul. Je leert het al een beetje.” En voor Mel geldt hetzelfde.
Men weet dat wij een bijzonder stevige relatie hebben.” “En een stevige broer natuurlijk…” Ze knikte. “Ja, ook die. Maar een maand geleden hadden we weer eens een feestje bij de Sociëteit; toen waren zowel Ton als Rob daar ook. En als één van de heren nog de gedachte had hij enige kans bij ons maakte: die gedachte kon hij na die avond ceremonieel door de plee trekken. We hebben nogal duidelijk laten zien dat we ‘bezet’ waren.
Maar een van de vrouwelijke medestudenten vroeg toen wel naar jou. Of jij nog eens mee zou komen.” Ik keek verwonderd. “Oh? Vertel!” Claar keek me verwijtend aan. “Hé! Ik ben een van de getuigen op je huwelijk geweest! Mijn taak en die van Mel om jou op het rechte pad te houden, denk er aan!” Toen grinnikte ze weer. “Ik heb mijn telefoon gepakt. Daar staat een directory in ‘huwelijk Kees’ met een stel mooie foto’s. En een paar van die foto’s aan haar laten zien. Toen mopperde ze: ‘Verdorie… te laat.’ En zodoende heb ik je huwelijk weer veilig gesteld, broer.”
Ze kwam overeind. “Kóm! Wisseldans. Zo dadelijk geef ik je over aan Mel; die staat nu met mijn luitenant te dansen, verdorie.” “Ach zus… Hij ziet het verschil toch niet…” Twee groene ogen keken me strak aan. “Echt wel. En anders ruikt hij het wel. Mel d’r Carlos-bestendige deo, weet je nog?” Ik moest weer lachen. “Oh ja… Ik zal eens ruiken of ik verschil merk.” Ik duwde mijn hoofd in haar hals, onder haar rode krullen. “Dank je wel voor je luisterend oor, zus.” Ze duwde me weg. “Je zit gewoon mijn deo op te snuiven, smeerlap…”
We liepen naar Mel en Ton. “Zussie… Mag ik m’n eigen kerel weer terug?” Ik keek Mel aan. “En wil jij dan met je broertje dansen, mooie Melissa?” Ton trok Claar naar zich toe. “Kom hier, rooie…” En ik gaf Mel een handkus. “Dat doe je wat netter dan het vriendje van m’n zus, Kees. Die rukte me zo ongeveer bij Henry vandaan…” “Ik ben dan ook hoofdofficier, Mel. Die jonge luitenants… Het blijven macho’s.” Ze giechelde en gleed in mijn armen.
“Lekker met Claar gekletst, Kees?” Ik knikte. “Je zult binnenkort wel horen waarover. Jullie delen tóch alles met elkaar.” Mel knikte. “Ja. Behalve onze vriendjes. Das war einmal.” Rustig dansten we de dans uit; we wisselden niet. Prima om zo met iemand te dansen die je ook volledig kende… De laatste dans kwam Joline naar me toe. “Kom eens bij je vrouw, knul. Je hebt tot nu toe bijna alleen maar met Marije en je zussen gedanst. Nou vooruit… twee minuten met mij. Dat ga je nu compenseren, Kees.”

De Weense wals gaf daar wel gelegenheid toe. Rustig draaien, vooruit, achteruit, een paar passen opzij en weer terug… Geen dans waarbij je elkaar in de armen nam, maar wel eentje waarbij ik kon genieten van een mooie, blonde vrouw. Mijn vrouw. En na het slotakkoord gaf ik haar geen handkus, maar nam ik haar even in mijn armen. “Dank je wel, schat dat je met me wilde dansen.” Joline kuste me. “Dat was het hoogtepunt van deze avond, Kees.” En meteen daarna siste ze: “Géén vuile opmerkingen nu, meneertje! Anders blijft dit het hoogtepunt voor jou!”
Ik schoot in de lach en haakte mijn arm in de hare. “Kom, schoonheid. Mag ik je op een drankje trakteren?” “Doe de rest ook maar, Kees. Jullie als majoors verdienen toch genoeg. Dat kan er wel af, denk ik.” Ik nam de bestellingen van ‘The fabulous fourteen’ op en liep richting bar. Achter me sloot Marije aan. “Jij een cola, Marije? Zo ja, dan neem ik die meteen mee in de bestelling. Kom je dan ook bij ons zitten?” Ze keek zuinig. “Die cola is prima, maar het deeltje ‘bij jullie zitten’… Wie weet word ik dan wel vreselijk in de maling genomen.”
Ik gaf het briefje af aan de mannelijke barkeeper. Op zijn jasje had hij een naamplaatje: Roy. “Dag Roy. Kun je dit handeltje op één blad kwijt?” “Gaat lukken, meneer.” Snel schonk hij de diverse drankjes in en schoof het blad toen door naar zijn vrouwelijke collega. Ook een naamplaatje: Mariet. “Hallo Mariet… Mag ik de rekening voor dit blad?” Even later rekende ik 41,20 euro af. Achter me hoorde ik Marije zachtjes. “Da’s een week zakgeld voor mij…” Ik draaide me om. “Dat zal best, en daarom hoef jij ons niet te trakteren, Marije. En die twee rooie furie’s hoeven dat ook niet; dat zijn arme studentes, net als jij.”
Ze giechelde. “Arme studentes? Volgens mij worden die nogal in de watten gelegd door de broers van Joline…” “Weet ik niks van. Hoe dan ook: kom er gezellig bij zitten, schoonheid.” Ik liep naar ons groepje.
“Dames, heren… Ik heb de lopende reclame voor zo ongeveer alle soorten tandpasta én deze dansschool meegenomen: Marije!” Die bloosde diep en Charlotte pakte haar bij een hand. “Trek je maar niks aan van die techneut hoor. Wij beschermen je wel.” Marije mocht tussen Lot en Margot zitten en was even later stevig met hen in gesprek.
En ik met Gerben: ondanks dat we vrij waren ging het toch over werk en DT. Maar na een halfuurtje gingen er diverse lui weg. Ook Fred en Wilma. “Wij moeten nog even rijden, Jolien, dus we gaan er vandoor.” Joline knikte. “Nog even een vraagje Wilma… Kun je in Rhenen, als de wind goed staat, ook de kerkklok in Driel horen?” Fred begon te hoesten, Wilma keek Joline peinzend aan. “Ik zal vannacht eens luisteren Joline. Met name rond half vier. En morgennacht. De nacht van zondag op maandag niet, want maandag moeten we weer aan het werk. Fred doet wel verslag of die klok te horen is.” Ze keek Fred aan. “En verder niets, Fred van Laar!”
Hij keek mij aan, maar ik schudde mijn hoofd en wees naar Joline. “Zij vroeg het, Fred. Dat ‘nette meisje’, weet je nog?” Met een knipoog vertrokken ze. Lot en Margot kletsten Rogier en Gerben even bij over het wel en wee van de kerkklok in Driel. Even later keken ze nogal twijfelachtig naar Joline. “Dat doe je toch niet Jolien?”
Gerben schudde zijn hoofd, maar Joline was niet voor één gat te vangen. “”We zijn samen getrouwd, Gerben. Dan mogen zulke vragen gesteld worden. Bereid je maar voor.” Hij keek vragend. “Pardon?” Joline zuchtte. “Jouw meisje heeft een afspraak met haar zus, weet je nog? Ze gaan samen trouwen. Dezelfde dag, hetzelfde uur, dezelfde ambtenaar van de burgerlijke stand, zelfde receptie- en feestlocatie…” Verder kwam ze niet. “En niét dezelfde bruidssuite, meneer van Wiers!” Lot keek hem dreigend aan. Maar ook Gerben was niet voor één gat te vangen.
“Ik heb er ook niet zo’n trek in om Rogier in z’n blote achterwerk te zien, Lot. Zeker niet ’s morgens vroeg, op de dag na mijn bruiloft. Slecht voor m’n eetlust.” Lot bromde wat en Rogier keek Gerben aan. “Er is iemand op deze aarde die daarover van mening met je verschilt, Gerben.” “Dat mag. Ze mag me dan eens uitleggen waarom jouw blote achterwerk ’s morgens de dag na mijn bruiloft zo aantrekkelijk is. Als ik dan van mening veranderd ben…” Hij keek nu ronduit vals “…ben jij de eerste die het voelt, oké?”
We lagen dubbel van het lachen en Rogier keek bedenkelijk. Joline greep in. “Stop maar met dit soort nogal dubieuze humor. We hebben een reputatie op te houden hier. De jongelui achter de bar zouden er zo maar iets van kunnen denken.” Plotseling zei Marije: “En anders ik wel…” Ze stond op, breed lachend. En keek Rogier en Gerben aan. “Lijkt me wel een interessante ochtend te worden, na jullie bruiloft, heren… Geniet ervan! Doei allemaal, tot volgende week!” Ze zwaaide naar Carlos en Juanita en verliet de bar.
“Nou… Ons dansicoon heeft iets om thuis te vertellen… En op school, denk ik zo.” Margot keek bedenkelijk. “Ja. En volgende week komen al haar vriendinnen ook hier in de hoop om Rogier z’n blote achterwerk te zien”, snauwde Lot. “Hé, het is zijn achterwerk hoor. Heb jij geen last van…” Lot stond op en trok Rogier overeind. “Mee jij. Ik wil naar een huis waar lekkere wijn geschonken wordt.”

Een kwartiertje later schonk ik thuis de drankjes in: een wijntje voor de dames, Jägermeister voor de heren. “Kees, kun jij even voor de bank op de grond gaan zitten? Dan haal ik die pleister van je hoofd.” Joline keek me aan. “Liever nog even wachten tot ná de Jägermeister, schat. Dan wordt de pijn ten minste een beetje beneveld door de alcohol.”
Ze schudde haar hoofd. “Niks ervan. Ik wil wéten wanneer ik je pijn doe. En jij ook.” Ik keek de zussen aan. “Komen jullie naast me zitten? Dan kan ik jullie ten minste knijpen als het pijn doet… Schijnt bij bevallingen ook goed te werken.” Lot keek me streng aan. “Hoe weet jij dat, Kees?” En Joline ging voor me staan, een schaar dreigend open en dicht bewegend. “Dát zou ik ook wel eens willen weten…”
“Hé, ik heb twee jongere zussen. Ik was erbij toen die geboren werden, hoor.” Joline snoof. “Geloof ik niks van. Ja, je was op deze aarde, omdat je een paar jaar ouder bent. Maar ik geloof nooit dat Chantal en Karel je toegelaten hebben in dezelfde ruimte als waar Chantal twee rode, krijsende mormels ter wereld bracht. Ik denk dat je heel snel bij de buren of een oom of tante bent ondergebracht. Dus: waar komt die kennis over het bevallingsproces vandaan?”
“Internet…” piepte ik en de dames keken elkaar schouderophalend aan. “Kerels… Oh, wat zijn ze stoer. Maar als het erop aan komt zijn het vreselijke watjes. Ga je nou nog zitten Kees, of…” Ik gehoorzaamde en Joline ging met de schaar aan de slag. “Jammer dat je achter me staat, schat. Anders had ik een leuk uitzicht gehad…”
Ze bromde: “Jaja… En mij ondertussen verwennen zeker. En nét als ik het laatste stukje pleister weg wil halen, kom ik klaar en haal je kop weer open. Nu met de schaar. Kunnen we opnieuw beginnen en bovendien: hoe leggen we dat uit?” Vier mensen op de bank moesten gniffelen. “Dat hoef je niet uit te leggen, Jolien”, zei Rogier. “Doen wij wel voor jullie. Gratis en voor niks.”
Ik bromde en Joline snoof. “Zit stil, Kees! Nog een paar knipjes…” Even later mocht ik opstaan. De schade viel mee; de pleister vertoonde een kleine zwarte bloedvlek en er waren een aantal haren meegekomen. “Het ziet er nu goed uit, Kees. De huid is dicht en die haren groeien wel aan. Je mag je haren vanavond weer wassen.” “Het zal me een genoegen zijn, schat. Vandaag begon die vette kop haar me een beetje tegen te staan. Maar dank je wel voor deze verpleegkundige zorg.”
Ik ging op een stoel zitten en hief mijn glaasje. “Op de diverse verpleegkundigen die aan m’n kop hebben zitten prutsen! Een buurman met onbekende naam in Nijmegen, buurvrouw Annet, beroeps-verpleegkundige Anita en niet te vergeten mijn lieve echtgenote. Proost.” Heel even was het stil, tot Gerben vroeg: “En Kees… hoe beviel jouw theoretische dansles?”
“Nou… om eerlijk te zijn best goed! Lekker langs de kant zitten kijken, geen geforceerd één-twee-drie, één-twee-drie, niet uitkijken dat je struikelt over iemands loshangende veters en er is een boel leuks te zien. Ik miste alleen een biertje op het tafeltje naast me, dat was een beetje jammer.” Drie dames keken me scherp aan.
“Jaja… ‘er was een boel leuks te zien’, zei de heer Jonkman. Zeker tijdens die salsa’s, als we veel moesten draaien zeker? Smerig mannetje.” Het kwam er venijnig uit bij Lot. “Ja. En het voordeel was: de mannelijke danspartners hadden het veel te druk om jullie netjes te leiden. Hadden geen tijd om naar mij te kijken, Lotje.” Ook Rogier’s wenkbrauwen begonnen te fronsen. “Pas jij een beetje op, Kees? Joline uit de kleren kijken: oké, da’s tot daar aan toe. Je bent met haar getrouwd. Maar mijn meissie nu uit de kleren kijken, of Margot… Das war einmal, hé?”
“Dank je wel voor het bewaken van mijn eerbaarheid, Rogier. Lief van je.” Margot knipoogde naar hem. Joline kwam overeind. “En mijn eerbaarheid? Die boeit je niet zo erg? Fijne vriend ben jij, Rogier.” Hij keek onaangedaan terug. “Hé, jij bent met die vent getrouwd. Heb je zelf gedaan. Ik weet uit betrouwbare bron dat je nogal overtuigend ‘Ja, ik wil’ antwoordde op de vragen van de ambtenaar van de burgerlijke stand van Heumen. En dat je Kees daarbij aankeek alsof je hem ter plekke wilde aanranden. Dus die eerbaarheid van jou…”
Joline zuchtte. “Kom Kees, we gaan naar bed. Dan kan ik je ten minste ongestoord aanranden en zijn we van die discussies over eerbaarheid ook af.” “Goed plan, mooie vrouw. Jongelui, jullie komen er wel uit wie waar slaapt? Dit echtpaar trekt zich terug. Morgenochtend om een uur of tien staat het ontbijt klaar. En als een van jullie eerder wakker is: een bakje koffie op bed brengen is niet verboden.” Joline kuste zowel Rogier, Gerben, Margot en Charlotte; de kussen reserveerde ik voor de dames. De heren kregen een dreun op hun schouder.

Toen ging de slaapkamerdeur achter ons dicht. Joline ging op bed zitten en trok mij naast zich. Ze legde haar hoofd op mijn schouder en drukte zich tegen me aan en ik genoot ervan. “En onze actie, Kees? Die vier daar binnen hebben hun handen vol aan elkaar…” Ze keek me aan, haar blauwe ogen schitterden ondeugend. “Jij hebt ten slotte al voorpret gehad in de dansschool…” Ik kuste haar. “Klopt. De voorpret dat ik jou kon zien dansen, mooie meid. En af en toe je benen bijna helemaal kon zien. Maar ik denk dat het slimmer is dat we nu lekker gaan slapen. En morgen, wanneer de meute weer naar Arkel is, nemen we uitgebreid de tijd voor elkaar, oké?”
Ze kuste me. “Deal. En dat hoeft niet persé morgenavond te zijn, Kees. En nu nog snel douchen. Jij ook. Ondanks dat je weinig fysieke inspanning hebt geleverd: je haren zijn inderdaad vet.” Twintig minuten later lagen we onder het dekbed te knuffelen. “Nog even luisteren of we nog gilletjes horen, Joline…” Ze trok het dekbed over onze hoofden. “Niks ervan. Welk stelletje er nu ook op de bank ligt: ze zoeken het maar lekker uit met z’n tweeën. Als zij willen rollebollen: prima. We komen er pas uit als we de bank ineen horen storten, Kees. Nu lekker slapen. Morgen ga je een vermoeiende dag krijgen. Alle productie moet via de expeditie er uit…” “Rare muts… Welterusten.”