De zaterdagochtend verliep rustig. Joline en ik gingen er om negen uit. En om kwart voor tien zaten we met z’n zessen aan de bar te ontbijten. “Wat zijn de plannen voor vandaag, dames en heren?” Joline keek de zussen en hun partners aan. “De zaterdagse schoonmaak, Jolien. Alles even stoffen, zuigen en soppen. De heren hier moeten dus hard aan de bak!”
Gerben keek op van zijn boterham met hagelslag. “Pardon?” Margot keek nuffig. “Jazeker! Jullie gaan aan het werk, wij kijken vanuit onze luie stoelen wel of jullie het goed doen. Met iets lekkers voor ons. Een grote doos bonbons bijvoorbeeld.” Rogier snoof. “Volgens mij willen jullie je jeugd compenseren? Mooi, dan doen wij dat ook. Gerben, heb je wel eens gevist?” Gerben keek smerig. “Wat heb jij voor stomme voorstellen? Vissen? Moet je eens buiten kijken…” Het goot van de regen.
“Ik ben er voorstander van om naast die twee krullenbollen te zitten. Mét die doos bonbons op tafel, dat is de enige concessie die ik doe. Vissen… Hoe kóm je op het idee…” Rogier haalde zijn schouders op. “Nou ja, als jij zo nodig wil poetsen en boenen… Da’s aan mij niet zo besteedt.”

Charlotte boog voorover. “Rogier, even voor de duidelijkheid: Wij doen sámen het huishouden. En met ‘samen’ bedoel ik: wij alle vier. En niet mijn zus en ik. Wie er zuigt, wie de WC en de douche doet, wie er met de stofdoek overal langs gaat:, wie kookt, wie de afwas doet… daar vinden we wel een modus voor, maar jullie doen net zo goed mee. Zo niet…” Ze keek nu ernstig “…dan kun je plannen om je huis te verkopen beter in de ijskast zetten en Gerben moet z’n huur maar niet opzeggen. Ben ik duidelijk?”
Rogier wilde er een geintje van maken. “Kees… Hoe doe jij dat?” Hem werd hard de pas afgesneden. Ik kreeg een tik tegen mijn voet dat ik m’n klep moest houden en Joline snauwde bijna: “Niks Kees. Je was met Lot in gesprek.”
En die vervolgde: “Jullie willen bij ons komen wonen? Prima. Gezellig, romantisch enzovoorts. Maar jullie werken net zo hard mee in het huishouden. Margot en ik hebben jááren lang kunnen hoe onze moeder als sloof gebruikt werd; dat gaat ons niet overkomen. Wij werken bij DT minstens net zo hard als jullie, we hebben onze studie er ook nog bij… Jullie helpen mee, of je blijft buiten. Margot?” Die knikte. “We, Lot en ik, hebben het er deze week even over gehad, heren. En we hebben met elkaar afgesproken dat we het tot vandaag zouden aanzien, maar dat we jullie er dan op zouden aanspreken. Wel: dat moment is nú gekomen. Take it or leave it.” Beide zussen keken vastbesloten. Gerben knikte. “Sorry. Jullie hebben gelijk.”

Rogier stribbelde tegen. “Maar… Dat ziet er toch niet uit? Dan sta ik op een gegeven moment te stofzuigen en de buren zien dat…” “Nou én? Dan zien ze ten minste een vent die doet wat hij moet doen: z’n vrouw helpen. Wij zijn opgegroeid in een huishouden waarin de vent nog te beroerd was om het zoutvaatje uit een keukenkastje te pakken. ‘Koken, huishoudelijke taken? Da’s vrouwenwerk. Zo heeft de Heer het beschikt.’ Dat was zijn standaard riedeltje. En onze moeder pikte dat. Ze moest wel, anders kreeg ze klappen.” Lot keek Rogier strak aan.
“Samenwonen is niet alleen de erotische lusten, maar ook de huishoudelijke lasten, meneer van der Vlist. Wij hebben jarenlang het enorm foute voorbeeld in Groot-Ammers meegemaakt; jij hebt de mannelijke variant gezien: je vader die uitgebuit werd. Ook geen fijne jeugd, dat snappen wij volkomen.
Maar in ons huis worden de huishoudelijke taken evenredig verdeeld. Bovendien: jij hebt ook een eigen huishouden. Je wéét hoe de stofzuiger werkt en dat de bril van de WC omhoog moet als jij staat de plassen. Dus kom me niet aan met het verhaal dat je dat niét weet, want dan lieg je, Rogier.” Lot’s ogen waren vastbesloten; ze knipperde niet eens. Het duurde even, maar ook hij capituleerde. “Oké. Wij dragen netjes ons steentje bij in een soepel huishouden.” “Mooi zo. En nú mag Kees vertellen hoe hij het oplost. Wij weten dat al. Kees?”

Ik keek opzij, Joline knikte. “Het toverwoord is ‘samen’, heren. Samen koken. Samen de afwas. Een beetje taakverdeling? Prima, als beide partijen het ermee eens zijn. Meestal schrob ik de WC’s en de badkamer en gaat Jolien met de stofzuiger tekeer of doet de was. Ik doe het terras en deze mooie ronde ramen. Binnen en buiten. En omdat het dan binnen ook wat vochtig wordt, dweil ik vloer daarna ook maar even. En of hier lui naar binnenkijken als ik sta te stofzuigen: het zal me een biet zijn. Ik hoop alleen dat ze niet te dichtbij komen; zo’n Boeing 727 of een C-47 Chinook heli van de Luchtmacht geven een puist herrie. En nadat het huis spic & span is, ploffen we op die bank in de voorkamer. Met een bak koffie en eventueel, als die aanwezig is, een doos bonbons. En dan zeggen we tegen elkaar: ‘Zo. We zijn weer klaar voor bezoek, schat.’ En nemen een bonbon. En nog een. En nóg een, net zolang tot de doos leeg is. Om daar vervolgens enorm spijt van te krijgen als we weer bij Mariëtte staan of een hevige Salsa moeten dansen…”
Joline keek de anderen aan. “Tot en met die eerste bonbon klopte het wel ongeveer, heren. Daarna…” Charlotte trok Rogier naar zich toe. “Ik leer het je wel, mooie vent.” Ze gaf hem een lange zoen. Margot en Gerben waren ook even bezig. Tot Joline in haar handen klapte. “Zo. Nu stoppen met dat kleffe gedoe; jullie pakken je spullen en gaan richting Arkel. De stofzuiger wacht. En de afwas, de WC en het doucheputje vol haren. Als jullie nog een minuut langer op je krent blijven zitten, zet ík jullie aan het werk. En Kees, Lot en Mar weten hoe dat voelt.”

Met knuffels namen ze afscheid en even later reed de grijze Volvo de parkeerplaats af en sloten wij de voordeur. “Zo. Dat was even crisis, Jolien. Maar Lot heeft het uitstekend opgelost.” Ze knikte. “Vanavond zal er wel goedmaakseks aan te pas komen. Enfin, dat horen we morgen wel. En nu, meneer Jonkman: ik heb u deze week een beetje ontzien, maar ook dit appartement moet even onder handen genomen worden. Ik stel voor dat ik de stofzuiger hanteer en inderdaad de was doe; u kunt zich uitleven op achtereenvolgens: de ramen hier, de vloer, de badkamer en de logeerdouche inclusief afvoerputje met vieze haren. Daarna doen we samen de keuken en we besluiten het geheel met een goeie kop koffie. En ik geloof dat we nog een paar bonbons in een doosje hebben. Húp, aan ’t werk!”
Ze wilde weglopen, maar ik pakte haar om haar middel. “Hier jij. Eerst een motivatieknuffel. Ik sta zo dadelijk buiten in de gillende regen; dan moet ik wel iets hebben om aan terug te denken.” Ze bromde: “Nou, vooruit dan maar. Ik ben soepel vandaag.” Ze sloeg haar armen om mijn nek en kuste me. Even later liet ze los. “Lekker ding…” Ik grinnikte. “Idem dito, Joline… Hup, aan ’t werk, anders liggen we in bed.” Ik pakte mijn regenpak en trok het aan. De hogedrukspuit was niet nodig; alle vogelpoep op de ramen was door de regen van de afgelopen dagen week genoeg geworden. Maar buiten was het wél nat: de regen kwam bijna horizontaal voorbij. Een uur later waren alle ramen aan de buitenkant weer schoon. Ook de bovenlichten in de gang; met een ladder was ik via het balkon aan de voorkant op het dak geklommen. Het was te zien dat die bovenlichten niet zo vaak waren schoongemaakt; in de hal was het nu wat lichter.
Dweilen in de kamer en de keuken; Joline hoefde dáár in ieder geval niet meer te stofzuigen: de vloer glom. Uit de gang tussen de studeerkamer en de logeerkamers hoorde ik de centrifuge draaien; Joline was ook lekker bezig. “Schat! Je hoeft in de kamer en de keuken niet meer te zuigen hoor!” Ze stak haar hoofd de gang in. “Was ik ook niet van plan, Kees. Meestal zuig ik in de slaapkamer.” Suggestief stak ze een vinger in haar mond en zoog haar wangen hol.
“Oversekste troela… Heb je de fijne wasjes al gedaan? Zo niet, laat die dan maar even voor mij liggen.” Ze lachte. “Jammer voor je, jochie. Panty’s en lingerie doe ik als eerste, die zijn snel klaar.” Ze zag de blik in mijn ogen en snauwde: “En jij niet! Je doet het maar rustig aan vanavond!” Een knipoog volgde en ik ging richting badkamer. Ook daar werd geboend. Als laatste de logeerdouche: die was vrijwel ongerept. Logisch, want die werd nu niet meer gebruikt. Het vuile sop door de WC en klaar. Zo. Bleef over: de keuken. Die deden we altijd samen. Maar Joline was nog bezig… Nou ja, dan maar gewoon beginnen…

Bzzz…Bzzz… Bzzz… Barst. Telefoon. Geen nummermelding.
“Met Jonkman spreekt u…”
“Meneer Jonkman, met Babet van de OK. Ik zou voor u uitzoeken wanneer u hier welkom was. Dat kan morgenmiddag. Vanaf drie uur ‘s middags worden OK1 en 2 grondig schoongemaakt. Als u voor die tijd zou kunnen…”
“Dat zou moeten kunnen, Babet. Ik hoop alleen dat jullie huidige hoofd TD dan ook kan. En by the way: ik heet Kees.”
“Ane kan, Kees, die heb ik al gevraagd.”
“Mooi, dan moet ik alleen Rogier nog informeren. Helpt het als ik zeg dat jij speciaal naar hem gevraagd hebt?”
Er klonk een lach. “Ik wil niemand op verkeerde gedachten brengen, Kees. Dus doe maar niet.”
“Nou ja, als hij niet kan… Dan knappen Abe en ik de klus wel op. Zullen wij rond een uur of één ons melden bij jullie verpleegsterspost?”
“Da’s prima. Ik hoop dat jullie binnen twee uur kunnen zien wat je zien wilt.”
“Dat gaat lukken, Babet. Dank voor het bellen; we zien elkaar morgen!”

Ik verbrak de verbinding en keek in twee nieuwsgierige blauwe ogen. “Wie is Babet en waarom wil jij jokken richting Rogier?” “Babet is het subhoofd van de operatie-afdeling van het ziekenhuis. Hield ons tegen toen wij afgelopen woensdag met onze vuile poten en ongewassen klauwen haar smetteloze operatie-afdeling in wilden marcheren. Maar zou een gaatje zoeken wanneer we er wél in konden. En dat gaatje is morgenmiddag om 13:00. Om 15:00 worden twee OK’s grondig schoongemaakt; voor die tijd kunnen wij onze technische blikken er in werpen. En ik dacht dat het wellicht zou helpen om Rogier om te praten als ik zou melden dat Babet speciaal naar hem vroeg, maar daar trapte zij niet in. Helaas. Dan zal mijn joviale zelf het maar weer moeten doen…”
“Op zondag werken, Kees? Lot en Mar vinden daar iets van, denk ik!” “Ik denk het niet, Joline. Allereerst gaat het om een ziekenhuis; beide dames weten…” Er kwam een vinger op mijn lippen. “Dat weet ik toch ook wel, Kees. Ik zat je te stangen. Vooruit, bel Rogier op.” Ik zuchtte maar weer eens en Joline wees naar de telefoon. “Húp! Ze zullen onderhand wel thuis zijn.”
Ik belde. “Hé Kees… Wat zijn we vergeten?”
“Nou, we waren aan het schoonmaken en tussen de kussens van de bank vonden we een best wel sexy slipje. Redelijk doorzichtig en rose. Joline zei dat het niemendalletje niet van haar was, dus… Wie van de dames mist een rose slipje?”
Het was even oorverdovend stil aan de andere kant, toen hoorde ik een boze Margot. “Wij hebben geen transparante rose slipjes, meneer Jonkman! Dat weet ik heel zeker! Ophouden met die onzin; waarvoor bel jij?”
“Nou, geef dan die telefoon maar terug aan Rogier, Margot… Rogier, kun jij morgenmiddag om 13:00 bij de verpleegsterspost van de Operatie-afdeling van jouw ouwe werkgever zijn? Dan kunnen we onze technische verkenning afronden.”
Hij aarzelde even. “13:00 in het ziekenhuis? Wacht even…”
Na een minuut kwam hij weer op de lijn. “Dan ga ik ook maar mee naar de kerk, Kees. Een beetje onzin om apart naar Nijmegen te sukkelen.” “Goed zo. Het goeie nieuws is: er zal morgen in de kerk geen bugel te horen zijn, dus je kunt je oordoppen thuislaten.”
“Ja, da’s wel een geruststelling”, klonk het nogal sarcastisch. “Nog meer verrassingen?”
“Nee, dat was het wel. Ik neem m’n tablet mee, als jij wat papier meeneemt? En oh ja: Ane staat er ook, dus we zijn helemaal op sterkte.”
“Nou, over sterkte gesproken: die zal Gerben wel nodig hebben als wij naar Nijmegen zijn.”
“Gerben is een grote vent; die bijt zich er wel doorheen, Rogier. Tot morgen in de kerkbanken. En nu zonder dollen: misschien ga je het nog boeiend vinden.”

Zonder zijn antwoord af te wachten hing ik op. “Nou, da’s ook een motivatie om iemand in de kerk te krijgen, Kees.” Joline keek enigszins sceptisch. “Met Richard op de preekstoel is het sowieso boeiend, schat… Heb jij ondertussen de keuken al af?” Twee ogen keken doordringend. “Nee natuurlijk niet, lomperd. De keuken doen we samen, weet je nog?” “Oh ja… Helemaal vergeten…” Ze bromde wat, gevolgd door: “Hup, alle kastjes één voor één leegmaken en schoonmaken. En daarna netjes weer inruimen. Jij beneden, ik doe de bovenkastjes en ja, het is jammer dat ik geen kort rokje draag maar een nogal ouwe spijkerbroek. Je doet het er maar mee, Kees Jonkman.”
Ik trok haar even naar me toe. “Da’s inderdaad jammer, schat. Maar ook in deze spijkerbroek zie je eruit om…” “Schiet op, kletsmajoor! Anders krijg je een emmer sop over je kop!” Ze wees. Oké… Het eerste kastje: alles er uit, kastje aan de binnenkant schoonmaken, en de inventaris er weer in.
Terwijl ik op m’n knieën zat, voelde ik een hand op mijn billen. “Hmmm… Lekker kontje. Daar kan ik wel wat mee…” Ik kwam overeind en zag een brede glimlach bij Joline. “Goed bezig, Kees.” “Wij samen, schoonheid.” “Ja. Zal ik het fornuis en de oven doen?” We liepen elkaar even later lekker in de weg, maar de keuken was een half uur later ook weer blinkend. “Zo. Half vier. En nu gaat mijn mooie echtgenote zitten, dan maak ik een bak koffie.” “Daar zeg ik nooit nee tegen!”

Joline plofte op de bank en een paar minuten later kon ik naast haar zitten. “We hebben geluk; er zijn nog vier chocolaatjes. Dus we kunnen ons vreselijk te buiten gaan.” Ze viste er eentje uit de doos. “Lekker hoor… Een brandschoon huis én koffie én chocolaatjes. Ik denk dat ik hier blijf wonen.” “Dat kan… Maar dan moet je je natuurlijk wel omkleden in kleren die niets met schoonmaken te maken hebben... meisje.”
Ik keek Joline strak aan. “Maar meneer…” Ze wist meteen hoe laat het was. “Niks geen ‘maar’, meisje. Maakt onderdeel uit van de deal die wij hebben; Jij hoeft niet meer in een flatje te wonen, ik heb een leuk en lief meisje in mijn huis. Waar ik samen mee schoonmaak, waar ik een potje schaak mee kan spelen, maar ook andere leuke spelletjes. Dus… Omkleden. En als je wilt schaken, trek je je schaakkleren aan; wil je meteen dat andere spelletje dan trek je iets aan wat daarvoor geschikt is. Duidelijk?” Ze knikte langzaam. “Ja meneer…” “Goed zo. Dan nu even lekker douchen en omkleden. Uiterlijk over een half uur terug zijn hier, anders heb je een probleem.” “Ja meneer.” Ze liep richting slaapkamer, haar heupen iets meer wiegend dan gewoonlijk.

Maar ja… Zij omkleden, dan ik ook maar. Een paar minuten later luisterde ik aan de deur van de slaapkamer: Oké, ik hoorde de douche. Snel de slaapkamer in. Schone boxer, overhemd, nette broek, colbertje, sokken en schoenen pakken. Naar de logeerdouche, daar rap douchen, afdrogen, scheren en aankleden. Een kwartier later zat ik netjes uitgedost in de kamer. Joline had nog bijna tien minuten. En die gebruikte ze ook. En zelfs meer! Zou ze het erom doen? Langer wegblijven zodat ze ‘straf’ zou krijgen? Het zou me niks verwonderen; ’s morgens deed ze er nooit veel langer over dan een kwartier om te douchen en zich aan te kleden en op te maken… 35 minuten nu. Ik stond op het punt om de slaapkamer binnen te lopen en haar uit te foeteren, toen de kamerdeur langzaam open ging. “Meneer Jonkman… u bent mooi op tijd voor uw opname. Ik ben uw behandelend arts tot morgenochtend. Dokter Jolien is mijn naam.”

Oeps… Een ‘dokter’ kwam de kamer in: de haren strak naar achteren gekamd en in een dikke staart hoog op haar achterhoofd gebonden, blauwe ogen, haar gezicht een beetje opgemaakt, een strakzittend, wit jurkje met een rode riem om haar middel, huidkleurige nylons of een panty om haar benen en witte, open schoentjes met een scherpe naaldhak. De hele kamer geurde meteen naar haar parfum. Oké, andere rolverdeling.
“Dag dokter. Ik ben Kees.” “Dat had ik al gelezen in uw papieren. Ik stel er prijs op u met uw achternaam te spreken. En u mag me aanspreken met ‘dokter’. Ik ga u zo dadelijk even onderzoeken. U had een klap op uw hoofd gehad?” “Ja dokter.” “Hoe dat zo, meneer Jonkman?” “Een dame en ik hadden wat onenigheid. En toen ik met een zware stoel in m’n handen stond, greep zij een stuk hout én haar kans. En ik had een week hoofdpijn.”
De ‘dokter’ humde. “Ik zal maar niet vragen waar die ‘onenigheid’ over ging.” “Doe inderdaad maar niet. Dan zit ik me wéér op te winden.” Weer een hummetje. “Loopt u maar even mee, dan wijs ik u uw kamer.” Ik stond op en liep achter ‘de dokter’ naar de slaapkamer. “Dat ziet er gezellig uit, dokter. En een mooi uitzicht.”
Ik keek haar nadrukkelijk aan toen ik dat zei. Ze reageerde kortaf. “Gaat u maar even op bed zitten; ik doe een korte medische intake.” Ze voelde mijn pols en stopte een thermometer in mijn mond. Tijdens die handelingen drukte ze zich een paar keer tegen me aan; ik voelde een warme borst tegen mijn bovenarm. “Mag ik even naar de wond kijken? Blijft u maar zitten.” Ze ging vlak voor me staan en prutste wat op mijn hoofd. Daarna ging de thermometer uit mijn mond, die ze bekeek. Hmmm… De wond ziet er redelijk uit, maar uw pols is wat te snel en u heeft een beetje verhoging, meneer Jonkman.”
“Vind u het gek, dokter? Met zo’n knappe vrouw vlak tegen me aan?” Twee blauwe ogen keken strak in de mijne. “Meneer, het is niet de bedoeling dat mijn patiënten mij complimenten maken over mijn uiterlijk. U mag me complimenten maken als u na de behandeling, fris en fruitig deze kamer verlaat. En die complimenten gaan dan over de resultaten van mijn therapie. Goed begrepen, meneer Jonkman?” “Zeker dokter. Maar ik kan toch niet verantwoordelijk worden gehouden voor de reactie van mijn lichaam op uw fysieke aanwezigheid?”
“U doet uw best maar. Ik wil geen last hebben van uw hormonen, daarvoor bent u hier niet. U bent hier om te genezen van een lichte hersenschudding na een klap op uw hoofd. En daarvoor is mijn therapie de beste, dat zult u merken. Goed, tot zover; kleed u zich maar uit en hang uw kleren daar maar over die kleerhangers. U mag uw onderbroek aanhouden, daarna gaat u lekker in bed liggen en probeert u wat te ontspannen en u voor te bereiden op de dingen die komen gaan. Ik kom straks bij u.” “Goed, dokter.”
Joline vertrok naar de kamer en ik keek haar na. Een rood slipje scheen een beetje door haar jurk, evenals de bandjes van een rood behaatje. De deur ging dicht. Nou, uitkleden dan maar. ten slotte moet je doen wat de dokter zegt. Niet moeilijk bij zo’n knappe arts… Maar wel een beetje afstandelijk. Mijn kleren hing ik netjes op. Fris kroop ik onder het dekbed.
Even later: een klopje op de deur, die daarna open ging. “Ah, u bent zover. Slaat u het dekbed maar terug, meneer en ga maar liggen, uw handen achter uw hoofd. Ik wil u even van top tot teen onderzoeken voor ik met de behandeling begin.” “Zeker dokter.” Ze stond naast mijn hoofd en begon met haar handen zacht over mijn haren te strijken. Terwijl ze bezig was, boog ze wat voorover; ik kon in haar decolleté kijken: de kanten rand van haar behaatje was te zien. Langzaam maar zeker gleden haar handen vanaf mijn hoofd richting hals en nek. Af en toe hoorde ik een “Hmmm…” of “Aha”. “Beweegt u uw hoofd eens mijn kant uit… Ja, goed zo, rustig aan. Nu mij recht in de ogen kijken, meneer.” Ze bleef nogal streng kijken: de professionele dokter spelend. Maar onder haar jurkje zag ik twee puntjes in haar beha die er even tevoren niet waren.
“Nu diep inademen graag…” Haar handen gleden nu over mijn borst. Heel even speelde ze met mijn tepels, toen gleden haar vingers verder. Ik werd met een rotgang opgewonden; het spelletje van Joline was uiterst erotisch. “Meneer Jonkman, wilt u even op uw buik gaan liggen? Hoofd mijn kant uit graag.” Braaf gehoorzaamde ik en haar handen gleden nu over mijn rug. “U bent best gespierd, meneer. Dat had ik niet gedacht. Met kleren aan ziet u er uit als een beetje doorsnee man van dertig. Goeie, sterke rugspieren en ook uw bilspieren zijn bovengemiddeld ontwikkeld. Sport u veel?”
“Redelijk, dokter. Drie keer in de week sporten in de middagpauze, een keer in de week ben ik trainer van een loopgroepje in mijn woonplaats. En verder dansles op vrijdagavond en ik speel bugel. Goed voor de longetjes, zegt mijn docente vaak.” Weer een hum. “Moet u bij dat bugelspelen veel kracht op uw adem zetten?” Een hand gleed strelend over mijn rug naar beneden en bleef vlak boven de rand van mijn boxer liggen.
“Soms, als ik ‘forte’ moet spelen, ja dan moet je de muziek uit het instrument persen. Maar dat komt niet zo gek vaak voor. De bugel is, in tegenstelling tot de trompet, meer van het zachtere, subtiele werk.” “Hmmm… Uitkijken met veel kracht op uw adem zetten. Dat kan op den duur een liesbreuk opleveren. Draait u zich maar weer op uw rug, dan controleer ik dat meteen even.” Ik draaide me om, haar hand bleef contact houden en lag nu vlak boven de voorzijde van mijn boxer. “Blaast u maar even hard op een vuist.” Haar hand gleed naar onder, vlak naast mijn ondertussen best wel harde paal.
“Oké, met uw buikvlies zit het wel goed. Ik kan zelfs een klein wasbordje zien. U heeft een mooi lijf, meneer Jonkman.” “Dank u, dokter. En nu we toch persoonlijk worden: u mag er ook zijn.” Ze heel flauw glimlachje zweefde om haar mondhoeken. “Oh? Meneer Jonkman, ik onderzoek u. Wilt u de rollen soms omdraaien? Dat dacht ik van niet. Goed, ik ga zo dadelijk beginnen met mijn therapie. Die is nogal onorthodox. Bent u bereid me te gehoorzamen?”
“Ehhh… Ja dokter. Ik ben hier om van die koppijn af te komen. Daar heb ik veel voor over.” “Mooi. Ontspannen dan. Ik sluit de kamer even af, dan worden we niet gestoord tijdens de behandeling. Dat beïnvloedt de resultaten nogal negatief.” Ze deed de zonwering dicht en draaide de deur op slot. “Zo. Bent u ontspannen?” “Op één lichaamsdeel na: ja, dokter.” “Dat ene lichaamsdeel is straks ook ontspannen, meneer. Reken daar maar op.” Er glansde een ondeugend vonkje in haar ogen.
Ze ging naast me op bed liggen. “Op uw rug liggen meneer. Handen onder uw hoofd en ogen dicht. Nergens meer aan denken.” Haar stem werd zachter. “Helemaal ontspannen… U ligt in een warm bad. Gewichtsloos. Helemaal ondergedompeld. En u voelt het water over uw lichaam. Strelend, masserend…” Ze praatte door, steeds zachter. En haar handen streelden over mijn hele lichaam. En ondanks dat ik vreselijk genoot, werd ik slaperig…

Op een gegeven moment voelde ik iets warms over mijn paal glijden. En dat was een heerlijk gevoel! Ik deed mijn ogen open en keek recht in de lachende ogen van Joline. Die had mijn paal in haar mond, zachtjes likkend en zuigend. Hé? Oh, wacht even… Het dokter-spelletje van Joline…
“Aha, mijn patiënt is wakker, zie ik. Hoe voelt u zich, meneer Jonkman?” “Ik voel me prima, dokter. Ik hoop dat deze behandeling nog lang duurt.” Ze liet los en kwam overeind. “Vergeet dat maar, meneer. Dan kan ik meteen door naar een chiropractor voor m’n rug. Nee, ik ga verder met een volgend deel van de behandeling.” Ze schoof wat omhoog. “Ik ga u nu op een andere manier behandelen, meneer Jonkman. De pijn uit u zuigen.” “Daar was u al aardig mee bezig, dokter.” Ze knikte. “Ja, vast. Maar deze methode is intensiever. En als het lukt, gaat u dat voelen. Een gevoel van voldoening en opluchting. Als u wilt, mag u uw handen onder uw hoofd vandaan halen. Streel mijn benen maar, dat komt de behandeling ten goede.” “Dat lijkt me heel fijn, dokter. U heeft mooie benen.”

Ze liet zich zakken en ik voelde een vochtig poesje tegen mijn paal. “Even op uw tanden bijten, meneer; ik neem u in mij op.” Ze liet zich zakken en ik gleed langzaam bij haar naar binnen. “Oh dokter, dit is een fijne behandeling…” Ze keek streng. “Niet bewegen! Ik doe de behandeling, u niet!” Heel langzaam gleed ik verder in haar warme, vochtige tunneltje. Mijn paal schokte en ‘de dokter’ huiverde even.
Ik streelde haar lange benen. Ze had nylons aan. Lange nylons, die bijna tot haar poesje kwamen. Langzaam betastte ik haar lange, sierlijke benen. En even langzaam ging ze op en neer. Opeens kwam ze iets omhoog en schokte even. Haar spiertjes grepen mijn paal vast en ik móest samen met haar wel op en neer gaan. Joline hijgde. “Ik voel u diep in me, meneer Jonkman. En dat is een prima gevoel…”
“Ik lig hier ook best wel te genieten, dokter. Zit deze behandeling in het standaardpakket van de ziektekostenverzekering of is dit alleen maar voor patiënten met een aanvullende polis?” Even keek ze me boos aan en kneep hard met haar bekkenbodemspieren. Ik piepte even. “Wilt u met de zakelijke vragen wachten tot ná de behandeling? Dank u wel. Ik moet me concentreren.”
Weer ging ze langzaam op en neer, maar plotseling stokte ze die beweging. Ze deed haar ogen dicht, zakte door haar armen en kwam op me liggen. Ik kuste haar en hoorde in mijn oor: “Zó lekker, Kees… Ik… ik ga…” “Toe maar, lieve dokter. U moet ook even ontspannen volgens mij. U werkt er hard genoeg voor.” Ik streelde haar rug, haar billen, weer haar benen. Ze tilde haar hoofd iets op en kuste me langzaam, haar tong over mijn lippen. Plotseling schokte ze weer.
“Ik kóm, Kees… Lekker klaarkomen, met jouw lekkere pik diep in me… Jáááá!” Ik voelde haar poesje knijpen en trillen, ze schokte hevig en kreunde: “Jij ook! Jij ook… Spuit in me, ik wil je voelen, schatje…” Haar warme poesje liefkoosde me en ik stootte een paar keer diep in haar. Toen gingen de sluizen ook bij mij open: Een paar harde stralen spoten uit mijn paal, diep in haar. En kreunend zei Joline: “Ik voel je spuiten… Zó lekker… Ik kom daar wéér van klaar, schatje…”

Ze schokte en kreunde, daarna zakte ze op me, haar hoofd naast het mijne. “Even uithijgen schat…” Ik kuste haar. “Dat heb je verdiend, mooierd.” Een paar minuten lag Joline ontspannen op mij. Ik voelde mijn paal krimpen en uit haar glijden, wat een kreuntje tot gevolg had. “Jammer…” “Sorry schat, ik ben geen leeuw.” Ze gniffelde; ik voelde de schokjes. Na een kwartiertje doezelen gleed ze van me af. “En… Hoe voelt mijn patiënt zich nu?” “Alle pijn is er uit, dokter. Dank u wel.”
“Mooi. En met betrekking tot uw vraag over de verzekering: U heeft een half jaartje geleden de polis getekend. In het gezelschap van mijn broers en uw zussen. En de premie is de helft van uw salaris, tot de dood ons scheidt.”
“Een schijntje, dokter. Als ik daarvoor in ruil elke dag deze behandeling krijg…” Verder kwam ik niet. “Elke dag? Dat mocht je willen, Kees Jonkman!” Toen lachte ze. “Nou ja, misschien is dat ook wel lekker. Elke dag heerlijk klaarkomen, met jouw lekkere pik diep in me…” Een lange zoen volgde, toen keek ik haar aan.
“Jij kent leuke spelletjes, Joline Jonkman-Boogers. Daar hou ik wel van.” Ze keek plagend. “En weet je dat jij op een gegeven moment helemaal ‘weg’ was, toen ik je streelde? Je was helemaal ontspannen. Voelde niks meer. Ik heb je onder je oksels gekieteld met mijn haren: nul komma nul reactie. Je buik: idem. Je was compleet buiten bewustzijn. Slaapkop.” Ik keek spijtig. “Kun je nagaan hoe slaapverwekkend jij kan zijn, schatje…”
Twee boze ogen keken me aan. “Ja, vast. Uiteindelijk heb ik maar wakker gemaakt met wat andere bewegingen. Dat had bijna onmiddellijk succes. Gelukkig maar, anders had je hier nog steeds bewusteloos gelegen. Meurbaal.” Ze kwam overeind. “Kom. Het laatste deel van de behandeling: een lekker warme douche. Hard nodig, anders kunnen we wéér de lakens wisselen.”

Een half uurtje later waren we weer fris en fruitig in de kamer. “Zo meneer. Hoe voelt u zich nu?” “De pijn begint weer een beetje de kop op te steken, dokter… Kunt u de behandeling nog een keer…” Joline keek me ijzig aan. “Zoveel premie betaalt u niet, meneer! Niks ervan!” Ze pakte mijn hoofd tussen haar handen. “Even zonder dollen, Kees… Heb jij nog last van die harde kop van je?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Nog gevoelig plekje op mijn kop, maar geen hoofdpijn meer. Zelfs niet als ik hevig ja knik of nee schudt.” “Mooi.” Ze keek op haar horloge. “Kwart voor zes alweer! En ik heb honger.” Nu ze het zei… Ik ook wel. “Ik kijk wel even wat er is, schat. En of we genoeg hebben voor morgen, want ik schat dat de dames en heren uit Arkel hier van mijn blauwe hap willen genieten…”
Het resultaat was dat ik even later onderweg was naar de supermarkt. Daar was het gelukkig redelijk rustig. Snel liep ik met mijn winkelwagentje langs de verschillende schappen. Rijst, kruidenmix, paprika, aha, nog een mooie rood pepertje, varkensvlees of kip? Doe maar kip, dan maak ik daar een mooie saté van. Voor vandaag? Aardappelen, verse spinazie en gehakt. Eieren, vlees voor op brood, het brood zelf, melk, een pak suiker…
Op weg naar de kassa liep ik door de gang met koekjes en chocola. Ach, verrek ook maar: een doos bonbons verhuisde ook van het schap naar mijn karretje. En ja, ik wist dat die route een uitgekiende marketingstrategie van alle supermarkten was en normaal was ik er vrij ongevoelig voor, maar morgen moest er hard gewerkt worden. En degenen die thuis bleven hadden ook recht op iets lekkers. Dus…

Het meisje bij de kassa lachte. “Oh, dit is niet zo moeilijk!” Ik keek vragend. “Wát is niet zo moeilijk, als ik vragen mag?” Ze wees naar haar collega aan de andere kassa. “Renate en ik doen vaak een spelletje. Door naar de boodschappen van de klanten te kijken raden we wat ze vandaag gaan eten. Da’s bij u niet zo moeilijk: Nasi.” Ik schudde mijn hoofd. “Jammer voor je; je hebt het fout.” Ze wees op de rijst, de kruiden, het pepertje… “Ja maar…” Ik onderbrak haar. “Het spelletje was dat jullie zouden raden wat de klanten vandaag zouden eten. En vandaag eten we geen nasi. Die is namelijk voor morgen…”
Ze keek teleurgesteld en haar collega aan de andere kassa lachte haar uit. “Flauw hoor… Wilt u pinnen?” Even later liep ik de winkel uit. Dozen in de auto, en weer naar huis. Wachtend op de lift hoorde ik de deur van de gang naar de garageboxen opengaan. Ik draaide me om en keek in het gezicht van meneer van Wijngaarden.
“Goedemiddag…” Hij knikte. “Ook goedemiddag.”
Hij keek snel om zich heen. “Mijn excuses voor het gedrag van mijn vrouw, meneer Jonkman.”
Ik trok mijn wenkbrauwen op. “U hoeft zich niet te verontschuldigen, meneer. Dat zou ze zelf moeten doen.”
Hij schudde zijn hoofd. “Dat zal ze nooit doen, meneer. Ze is stinkend jaloers op jullie. Met name op uw vrouw. Jong, knap, een knappe vent naast haar, wonend in een van de mooiste appartementen van dit complex, veel vrienden…”
“Meneer van Wijngaarden: jammer dat de jaloezie van uw vrouw zich uit door snauwen en rotopmerkingen. Afgunst is sowieso verspilde energie, maar als je dat uit door af te geven op ander is dat dubbele verspilling. Maar goed, dat is mijn simpele mening. Wij nemen ú niets kwalijk, laat dat duidelijk zijn. En als uw echtgenote bereid is om normaal tegen ons te doen, is onze aversie ten opzichte van haar ook snel verdwenen. En dat mag u rustig tegen haar zeggen. Gaat ze door met stekelige opmerkingen onze kant uit, dan komt ze er ooit een keer achter wie ze tegenover zich heeft. Maar dan is het te laat. Laat dat óók duidelijk zijn, meneer van Wijngaarden. Mijn echtgenote en ik laten niet met ons sollen.”
Hij knikte. “Daar ben ik ondertussen wel achter gekomen, meneer Jonkman. Of moet ik zeggen ‘sergeant Jonkman’?”
De lift was ondertussen gearriveerd en we stapten in.
“Het is sinds een half jaar ‘Majoor Jonkman’, meneer.”
Hij keek verrast. “Majoor? Sergeant-majoor?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Majoor. Balk met één ster.”
“Dat heeft u dan rap gedaan. Ik deed er 25 jaar over om van reserve 2e luitenant op te klimmen tot reserve kapitein.”
Ik moest grinniken. “Die rangen heb ik maar even overgeslagen. Ik ben van sergeant b.d. in één keer bevorderd tot reserve-majoor. Maar goed, in de tussentijd had ik wel een universitaire studie afgerond; ik ben Ir. en Defensie had behoefte aan mijn kennis en kunde.”
De lift stopte op de vijfde verdieping. “Tot ziens, meneer Jonkman.”
“Eensgelijks, meneer van Wijngaarden.”

En ik zoefde verder omhoog. Nou, wellicht dat deze meneer zijn vrouw zou verblijden met de boodschap dat ze op moest houden met haar jaloerse onzin en normaal moest doen. Veel vertrouwen had ik er overigens niet in; zij had duidelijk de broek aan in huis. Een nogal ruime broek trouwens…
Eenmaal boven zeulde ik de dozen naar binnen. “Zooo… jij hebt er zin in, Kees!” “Ja schat. Allemaal sexy lingerie. Dat zul je nodig hebben de komende tijd.” Ze keek gelaten. “Dokters dragen weinig sexy lingerie, Kees. Alleen bij bepaalde patiënten.”
Ik knuffelde haar. “Dan ben ik blij dat ik tot die categorie behoor, lief doktertje van me. Maar goed, ik heb ook wat te eten meegenomen voor vandaag en morgen. ten slotte wil ik niet dat onze gasten morgen hun toevlucht nemen tot Kleffe Hennie.” Ik pakte de dozen uit. Het eten voor vandaag op het aanrecht, de rest in de koelkast, de vriezer en de kastjes.
Joline stond het aan te kijken. “Je hebt wat vergeten, Kees.” De vorige keer dat je aardappels en spinazie kookte én er een grote doos chocolaatjes hier in huis was, stond er ook een enorme vaas met bloemen op tafel… Zo’n anderhalf jaar geleden.” Ze lachte me uit. “Toen had ik ook twee biefstukjes gebakken, schat. Nu zijn die vervangen door een portie gehakt, waar ik zo dadelijk twee mooie ballen van ga draaien.” Een glimpje ondeugd kwam in haar ogen. “Dat is mijn werk, meneer Jonkman…”
“Lieve dokter: ja, u kunt waarschijnlijk heerlijk aan mijn ballen draaien, maar ik heb liever niet dat u ze door de gehaktmolen haalt. Dan beleeft u een stuk minder lol aan ons huwelijk. En ik ook trouwens.” Ze bleef ondeugend kijken. “Dan heb je je vingers nog, Kees…”
“Ja. En jij je elektrische vriendje. Maar ik betwijfel of die een volwaardig equivalent van mijn voortplantingsorganen zijn, schat.” Ze omhelsde me. “Nee. Dat heb ik vanmiddag weer eens gemerkt, lekkere lover.”

Even stonden we knuffelen, toen maakte ze zich los. “Húp, koken jij. En je zorgt maar dat het lekker is…” Drie kwartier later stond het eten op tafel en smikkelden we het lekker op. “Heerlijke spinazie, schat. Met dat eitje er op…” “Ja, en die spinazie is vers. Komt niet uit een potje, pakje of blikje. Kost wat meer moeite, maar de smaak is een stuk beter.” Joline knikte. “Ja. Mag je vaker maken. Misschien dat we de loopgroep er dan compleet uitlopen, net als Popeye the sailorman.”
Ik keek twijfelend. “Dan zullen er zeer zeker een paar lui afhaken, Jolien. Gaan we dat willen? Nee toch…” De afwas volgde, daarna maakte Joline koffie. De laatste twee bonbons uit de ‘oude’ doos verdwenen ook in onze mond. “Zo. Nu lekker uitbuiken met een goed boek…” Ze gezegd, zo gedaan: Joline pakte een boek van Thea Beckman en ik eentje van Tom Clancy. En om tien uur vonden we het welletjes en zochten de slaapkamer op.
Onder het dekbed kroop ik tegen haar aan. “Dokter…” “Niks ervan, Kees Jonkman! We zouden gaan slapen!” Ze klonk bits. “Vraag morgen maar aan die OK-verpleegkundige… hoe heette ze ook alweer? Oh ja, Babet… Vraag morgen maar aan Babet of zij je eenzelfde behandeling wil geven als ik vanmiddag. Wedden dat je kreupel uit het ziekenhuis komt?” “Hmmm…. Ik neem het risico maar niet. Bovendien moet ik dan twee keer de aanvullende ziektekostenverzekering betalen. En dan ben ik blut. Geen zin in.”
“Goed zo, kereltje. Je leert het nog wel eens. Kom hier, dan krijg je één knuffeltje van de dokter.” Ze trok me naar zich toe en kuste me. Lang en intiem, haar tong spelend met de mijne. Toen ze losliet zei ik: “Dank je wel, mooie vrouw. Heerlijk dat jij me op deze manier wil zoenen.” Een zacht lachje klonk. “En fijn dat jij me op deze manier wil terug zoenen, Kees. Daar geniet ik vreselijk van.”
“Ik ook schat. Nu lekker slapen?” Nog een knuffel volgde. “Is wel zo verstandig. Morgen eerst naar de kerk, daarna moet jij naar Nijmegen. Drukke dag dus. Welterusten, schat.” “Lekker slapen, Jolien…”
Ik draaide me om en Joline kwam lepeltje-lepeltje tegen me aan liggen. En zo vielen we in slaap…