De wekker gaat. Niet de mijne. Dit keer is het een ander geluid, een toon die ik niet ken.

Mijn ogen openen zich langzaam in het schemerlicht van de slaapkamer. Even ben ik gedesoriënteerd. Mijn wekker staat normaal later. Maar dan voel ik de zachte, warme contouren van een lichaam tegen me aan. Een hand die over mijn buik glijdt, onder de deken.

Kamila.

Ze ademt diep in en uit, haar gezicht half tegen mijn schouder gedrukt.

"Te vroeg," mompelt ze, haar stem nog hees van de slaap.

Ik draai mijn hoofd en kijk haar aan. Haar ogen zijn gesloten, maar er ligt een glimlach op haar lippen.

"Waarom heb je ‘m gezet?" vraag ik, mijn stem schor en zwaar van de nacht.

Haar hand beweegt lui over mijn onderbuik, net boven de rand van mijn boxershort. De intentie is overduidelijk.

"Je hebt een belangrijke dag," fluistert ze. "Ik wil je laten weten dat ik achter je sta."

Mijn adem stokt even als haar vingers doelgericht over de stof van mijn boxer strelen. Ik was al half-stijf toen ik wakker werd, maar nu groeit mijn erectie volledig in haar hand. Kamila laat haar lippen over mijn kaaklijn glijden en zoent mijn huid loom, alsof ze dit moment net zo genietend wil oprekken als ik.

"Ik wil dat je de dag goed begint," fluistert ze. Haar stem is warm, geruststellend, maar ook prikkelend. Ze trekt de deken iets naar beneden, haar vingers spelen nu speelser over de strakke stof die me omsluit. Ze voelt hoe hard ik ben en lacht zacht. Niet dat we anders de dag niet goed beginnen, maar dit was dus een extraatje.

"Je bent al wakker," fluistert ze tegen mijn oor. Haar tong streelt even langs mijn oorlel voordat ze haar grip steviger maakt. "Mooi."

Mijn hoofd zakt terug in het kussen. Ik sluit mijn ogen, laat het toe. Laat haar toe. Mijn lichaam ontspant volledig in haar handen, alsof ze me met elke beweging opnieuw bevestigt waarom ze hier is.

En dan glijdt haar hand onder de stof, en neemt ze me volledig vast.

Het is vreemd hoe sommige dingen in het leven veranderen, terwijl andere zo standvastig blijven dat ze bijna vanzelfsprekend voelen. Zoals Kamila. Zoals dit. Zoals haar mond om mijn pik, elke ochtend, zonder uitzondering.

Alweer twee maanden zijn verstreken sinds die bewuste nacht met Eke. Sinds alles op zijn grondvesten schudde. Maar als je ons nu zou zien, zou je denken dat er nooit iets gebeurd is. Wij zijn nog steeds wie we waren. Of misschien zijn we zelfs sterker.

Elke ochtend. Echt élke ochtend.

Terwijl ik mijn eerste kop koffie drink, zit Kamila op haar knieën onder de tafel, mijn pik diep in haar mond, zuigend, likkend, me klaarstomend voor de dag. Soms snel en gretig, soms langzaam en tergend, alsof ze het moment zo lang mogelijk wil laten duren.

Maar vandaag? Vandaag kon ze niet wachten tot het ontbijt.

Ik lig onder haar. Het warme licht van het bedlampje verlicht haar gezicht terwijl ze mijn borst kust, haar lippen zacht en warm tegen mijn huid. Haar hand houdt mijn stijve pik recht overeind, haar vingers spelen loom met de huid rond de eikel, subtiel knijpend, strelend, tergend.

Ze kijkt me aan, ogen vol speelsheid. "Je hebt iets groots vandaag," fluistert ze, haar stem hees van de slaap, maar doordrenkt van lust.

Ze bedoelt niet alleen mijn lul. Maar ik zeg niets. Ik laat haar doen wat ze wil.

Haar lippen glijden lager, een spoor van vochtige kusjes achterlatend op mijn buik. Ik sluit mijn ogen even, maar het lukt me niet lang. Ik wil haar zien. Ik wil zien hoe haar mond zich opent, hoe haar tong over mijn eikel glijdt voordat ze hem volledig omsluit. Ik wil de vrouw zien die me elke ochtend zo vurig opslokt alsof ik haar eerste en enige behoefte ben.

En terwijl haar hoofd ritmisch op en neer beweegt, flitst de vorige avond door mijn hoofd.

Na het eten had ik haar op tafel gelegd. Haar dijen wijd, haar rug rustend tegen de koude houten oppervlakte, haar kut glanzend en warm voor me open. Ik had haar gelikt alsof ze mijn toetje was, alsof ik niets anders nodig had dan haar smaak op mijn tong. Haar benen trokken om mijn nek terwijl ze zichzelf omhoog duwde, haar hese kreunen vulden de keuken.

Toen ze trilde en kwam, had ik me nauwelijks kunnen inhouden. Ik had haar been vastgepakt, haar heupen naar de rand van de tafel getrokken, en was zonder waarschuwing in haar gegleden. Rauw, diep, bezitnemend.

En alsof dat niet genoeg was geweest, waren we daarna samen onder de douche gestapt, haar rug tegen de koude tegels, haar natte lichaam warm tegen de mijne terwijl ik haar tegen de muur omhoog tilde en haar weer vulde. We waren onverzadigbaar.

In bed waren er drie verschillende standjes voorbijgekomen. Kamila op haar buik, haar kont in de lucht, mijn handen om haar middel terwijl ik haar diep nam. Op haar zij, haar been over mijn schouder, onze blikken verbonden in het zachte licht van het nachtlampje. En uiteindelijk bovenop, haar lichaam schokkend, haar borsten deinend, haar handen op mijn borst terwijl ze me uitperste met haar perfect strakke kut.

Het was een korte nacht. Maar hier lag ze weer. Mijn Kamila. En ik wist: ze zou me nooit minder willen geven dan alles wat ze in zich had.

Als stel zijn we overzadigbaar.

En ik ben daar trots op. Zonder opscheppen.

Er is iets met Kamila’s mond, haar lippen, haar tong—het is geen techniek, geen routine, het is pure toewijding. Ze weet hoe ze me moet aanraken, hoe ze me moet zuigen, hoe ze haar mond moet gebruiken alsof het haar enige doel op aarde is om me zo hard en gevoelig mogelijk te maken. Alsof ik dagen geen seks heb gehad.

Dat is haar superkracht. En ze weet het.

Ik zou haar voor mezelf willen houden. Haar geheim, haar gave. Maar diep vanbinnen weet ik dat hier misschien verandering in komt. Ergens in de toekomst. Ik wil er niet aan denken. Nu nog niet. Nu is ze hier, alleen voor mij. En ik moet genieten van haar extra aandacht.

Ze zakt langzaam tussen mijn benen, haar handen glijden over mijn dijen. Ze neemt haar tijd, niet omdat ze moet nadenken over wat ze doet, maar omdat ze me wil laten voelen hoezeer ze geniet van haar eigen spel. Dit is niet alleen voor mij. Dit is ook voor haar.

Mijn hand gaat instinctief naar haar haren, vingers verdwalen in haar vuurrode lokken terwijl ik haar aankijk. Mijn Kamila.

Ze is perfect in dit licht. De schaduwen dansen over haar gezicht terwijl ze zich naar voren buigt. Haar lippen raken eerst mijn onderbuik, dan lager, net boven mijn pik. Ik voel haar adem erover strijken, een hitte die me doet sidderen voordat ze me aanraakt. Ze speelt met me.

Haar ogen glijden omhoog en vangen de mijne. Die blik. Speels, uitdagend, en vol pure controle. Ze weet wat ze doet. Ze weet wat ze in haar hand heeft. Ze weet dat ik altijd kan, omdat zij ervoor zorgt.

Haar vingers glijden zacht over mijn schacht, niet trekkend, maar verkennend, alsof ze elke centimeter van me in haar geheugen wil prenten. Dan laat ze haar lippen erover glijden, een speelse kus net onder mijn eikel. Een zucht ontsnapt aan mijn lippen. God, ze is een meester.

Ik neem alles in me op. De manier waarop haar mond zich opent, hoe haar tong net langs de rand van mijn eikel strijkt voordat ze me langzaam omsluit. Niet diep, nog niet, maar net genoeg om mijn hele lichaam te laten reageren.

Ik zie hoe haar lippen zich om mij heen sluiten, hoe ze haar wangen iets naar binnen zuigt, hoe haar mond zich perfect om mijn dikte vormt. Haar hand beweegt mee, langzaam, ritmisch, precies zoals ik het wil zonder dat ik het hoef te zeggen.

Maar ze weet ook wanneer ze moet stoppen. En ze doet het expres.

Ze haalt haar mond los met een zachte ‘pop’, likt speels langs de zijkant van mijn schacht en glimlacht ondeugend naar me. Ze is niet van plan om me klaar te pijpen.

"Nog niet," fluistert ze, haar stem hees van de lust, maar ook van pure controle.

Mijn pik pulseert in haar hand, nat van haar speeksel, klaar om haar mond opnieuw te voelen. Maar Kamila weet precies hoe ze me moet achterlaten. Op het randje van waanzin, zonder volledige bevrijding.

Ze likt haar lippen en kijkt me nog even speels aan, voordat ze omhoog kruipt en haar lichaam tegen het mijne drukt.

"Dit was alleen om je eraan te herinneren wie je bent," fluistert ze.

Mijn ademhaling is zwaar. Mijn hoofd bonkt van verlangen. En ik weet: ze heeft me alweer volledig in haar macht.

Ik heb het Kamila vaak gezegd, en elke keer lacht ze het weg alsof het een overdrijving is. Maar het is de waarheid.

De hoeveelheid seks die we hebben, de intensiteit ervan, de manier waarop we elkaar begrijpen, heeft me veranderd. Vroeger moest ik me inhouden, mijn adem controleren, mijn focus verleggen om het langer vol te houden. Nu niet meer. Nu beheers ik het.

Maar Kamila heeft haar eigen redenen om dat zo te willen.

Want het betekent dat ze me langer kan voelen, diep in zich, zonder onderbroken te worden door iets waar zij niet klaar voor is. Het is eigenbelang. En ik neem haar dat geen seconde kwalijk.

Want hier zit ze, bovenop me, haar vurige rode haar als een waterval langs haar gezicht terwijl ze haar natte, kletsende kut volledig over mijn keiharde pik laat zakken. En het enige wat telt, is dat ze me wil plezieren.

Ze wipt op en neer, haar borsten deinen bij elke beweging, haar mond half open, kermend, maar zonder dat het haar doel verandert. Dit gaat niet om haar. Dit gaat om mij.

Mijn handen glijden naar haar heupen, haar billen, want ik weet precies wat ik moet doen om haar ineens over de rand te laten schieten. Maar voordat ik haar kan kneden, grijpt ze mijn polsen en duwt ze terug op het bed. Haar ogen branden in de mijne.

"Niet nu," hijgt ze. "Vandaag is voor jou."

Ik laat haar begaan. Ik laat haar wippen alsof haar enige missie is om me gek te maken. Haar nagels drukken in mijn borst, haar spieren spannen zich aan bij elke opwaartse beweging, en dan laat ze zich weer keihard zakken. Diepe, natte, kletsende stoten.

Ze kreunt en hijgt, haar lichaam warm en klam van de inspanning, maar ik zie het aan haar: ze wil dat ik het uithoud. Ze wil dat ik zo lang mogelijk blijf genieten.

En ik kan het hebben. Ik kan het zelfs besturen.

Maar dan verandert ze van tactiek.

Ze buigt zich helemaal voorover, haar borsten tegen mijn borst, haar mond hijgend in mijn oor, en begint met haar heupen op en neer te bewegen, diep, traag, zo intens dat mijn zelfbeheersing begint te scheuren.

En ik ben niet de enige.

Ze voelt het nu ook. Haar gekerm verandert in gebroken, hese geluiden. Haar wimpers fladderen, haar lichaam trilt. Ze is vlakbij. Maar ze geeft niet op. Nog niet.

Ik grijp haar billen nu wél. Ik laat haar ontsnappen geen optie meer zijn. Ik beweeg haar met me mee, diep, onvermijdelijk, bezittend.

En dan gebeurt het.

Onze lichamen verstijven. Onze adem stokt. We trillen, kermen, kijken elkaar aan met rauwe emotie.

Mijn zak trekt samen, en dan... ik spuit diep in haar, voel haar spasmen om me heen, haar lichaam dat volledig de controle overgeeft.

Het was haar weer gelukt. Zoals alleen zij dat kan.

En ik weet: hoe groot deze dag ook gaat worden, hij had niet beter kunnen beginnen.

Onze lichamen liggen nog verstrengeld, naakt, warm, met onze ademhaling nog onregelmatig van de extase. De naschokken van onze climax pulseren zachtjes na, en Kamila drukt haar gezicht in mijn hals, haar lippen rustend tegen mijn huid.

Ze ademt diep in en uit, alsof ze me helemaal in zich op wil nemen, alsof ze dit moment even stil wil zetten.

"Je weet dat ik van je hou, toch?" fluistert ze, haar stem zacht maar zeker.

Ik glimlach en kus haar voorhoofd. "Altijd."

Haar vingers strelen over mijn borst, langzaam, loom, alsof ze geen haast heeft om me los te laten. En ik weet dat dit echt is. Dit is geen belofte uit onzekerheid, geen overcompensatie na alles wat er gebeurd is. Dit is wie we zijn.

We zeggen het altijd. Elke keer weer.

"Ik hou van je."

Niet als een verplichting, niet omdat het moet, maar omdat we het voelen. Elke keer weer.

Ze kijkt me aan met die doordringende blik van haar. Vol vertrouwen. Niet bezitterig, niet onzeker. Kamila weet wie ze is. Ze weet wie wij zijn.

En ik vraag me af of ze deze ochtend extra haar best doet om me bij anderen weg te houden. Maar nee. Dat is niet hoe Kamila is. Ze heeft me nooit iets verweten. Niet om Eke. Niet om Willemijn. In tegendeel.

En met wat we voor ogen hebben, met de keuzes die we samen hebben gemaakt, weten we allebei dat delen een reëel onderdeel van ons leven wordt.

We hebben het erover gehad, uitgebreid, volwassen, eerlijk.

Kamila begrijpt me. En ik haar.

Maar nu? Nu is er alleen haar. Haar lichaam, haar liefde, haar lach. Mijn Kamila. En ik kan daar gewoon van genieten, zonder zorgen, zonder onzekerheden.

Het water stroomt over mijn huid, hete stromen die de laatste restjes van de nacht wegspoelen. Mijn spieren ontspannen, mijn hoofd wordt lichter. De dag ligt voor me, gevuld met keuzes en plannen. Maar op dit moment bestaat alleen de warmte van de douche.

Totdat ik haar voel. Haar aanwezigheid.

Ik open mijn ogen en kijk naar beneden. En daar zit ze weer.

Op haar knieën, in het midden van de douche, haar rug kaarsrecht, haar rode haar donker en zwaar van het water dat erlangs stroomt. Dikke druppels glijden langs haar sleutelbenen, over haar borsten, haar platte buik. Ze is niets minder dan goddelijk.

Mijn adem stokt. Kamila.

Ze kijkt omhoog met die blik. Die ondeugende, speelse, alleswetende blik.

"Wat ben je toch mooi," mompel ik, zonder erbij na te denken.

Haar mondhoeken krullen omhoog. "Dat weet ik," plaagt ze. Maar haar stem heeft die lage, hese ondertoon. Ze wil meer.

Het water klettert op de tegels terwijl ze naar voren leunt, haar handen over mijn dijen glijdend. Haar huid is nat, warm, haar nagels laten een zacht spoor achter terwijl ze me verkent. Haar lippen raken mijn onderbuik, een korte kus, voordat ze haar ogen weer naar me opslaat.

"Je weet waarom ik hier ben," fluistert ze.

Ik hoef niets te zeggen. Mijn lichaam zegt genoeg. Mijn pik staat alweer volledig overeind, pulserend, hunkerend naar haar. Naar haar mond, haar tong, haar controle.

Haar hand sluit zich om de schacht, haar duim glijdt langs de onderkant, speelt speels met het gevoelige punt net onder de eikel. Ik tril licht van anticipatie.

Ze likt haar lippen, laat haar tong langzaam langs de top van mijn lul glijden, precies genoeg om een siddering door mijn ruggengraat te jagen. Ze kent me zo goed. Ze weet precies hoe ze me tot waanzin moet drijven zonder dat ik het wil, zonder dat ik me ertegen kan verzetten.

Langzaam, tergend langzaam, laat ze haar lippen zich om mij heen sluiten. Warm, nat, perfect.

Ik kreun. Mijn hand zoekt haar haar, vingers verdwalen in de natte rode lokken die zo perfect over haar schouders vallen. Ik kan niet anders dan kijken.

Kijken hoe haar hoofd ritmisch beweegt.

Kijken hoe haar wangen lichtjes hol trekken terwijl ze me zuigt.

Kijken hoe haar tong speelt, hoe haar lippen zich strak om mij heen sluiten, hoe ze me volledig in zich neemt.

Ze is een meester in wat ze doet. Niet alleen omdat ze weet hoe het moet, maar omdat ze het voor me wil doen. Omdat ze geniet van de controle, van het geven, van het zien hoe ik me aan haar overlever.

Ik voel mijn buik verstrakken, de eerste tekenen dat ze me over de rand zou kunnen duwen als ze zou willen.

Maar dan.

Mijn wekker gaat.

Het geluid snijdt door de stoom en het water, door de hitte en de lust.

Kamila trekt zich langzaam terug, laat haar tong nog even langs de onderkant van mijn schacht glijden, likt haar lippen en kijkt me ondeugend aan. Ze weet precies wat ze heeft gedaan.

Ze laat haar hand nog even nonchalant langs mijn pik glijden, maar maakt geen beweging om me af te maken.

"Je moet gaan," zegt ze, haar stem speels, plagend.

Ik sta daar, half verlamd, met een kloppende erectie en een lichaam dat schreeuwt om meer.

Ze staat langzaam op, drukt een plagende kus op mijn borst en draait zich dan om, haar rug naar me toe. Het water stroomt over haar huid, over de perfecte rondingen van haar lichaam.

Ik wil haar grijpen. Tegen de muur drukken. Mijn hand rond haar nek leggen en haar laten voelen wat ze net heeft achtergelaten.

Maar ze weet dat ik het niet doe.

Ze kijkt over haar schouder en knipoogt. "Tot straks," fluistert ze, en stapt onder de straal vandaan.

Geniepig wijf.

Maar verdomme, ze is wel de mijne.

Soms vraag ik me af of Kamila dit uit pure liefde doet, uit plezier, of dat er een verborgen reden achter zit. Wil ze me bij anderen weg houden? Wil ze me volledig verzadigd houden zodat ik niet eens meer aan een ander denk?

Het zou logisch zijn. Maar dat is niet hoe Kamila werkt.

En zelfs als het wel zo was, zou het iets veranderen?

Niet echt.

Want wat ze doet, maakt me volledig van haar.

Nu ook weer.

Ik zit aan tafel, mijn boterham smeer ik nonchalant met een mes, een simpele maaltijd zoals ik gewend ben. Kamila had de tafel al gedekt voordat ik beneden kwam, gehuld in haar kamerjas, haar rode haar nog vochtig van de douche.

Eenvoudig. Zoals ik ben. Zoals onze liefde eigenlijk ook is.

Maar terwijl ik een hap neem, gebeurt het. Weer.

Waarom zou vandaag een uitzondering zijn?

Ik zie haar niet, maar ik voel haar. Hoe ze langzaam onder de tafel verdwijnt. Hoe haar handen mijn dijen aanraken, langzaam, doelbewust. Hoe ze zich tussen mijn benen nestelt alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Ik grinnik, leg mijn mes neer en leun iets achterover. Geef haar ruimte.

Dan voel ik het. Mijn broek wordt losgemaakt, haar vingers trekken mijn harde pik naar buiten.

En zonder aarzeling omsluiten haar lippen me. Warm. Nat. Perfect.

Mijn adem stokt. Ik had het moeten verwachten, en toch voelt het als een verrassing. Elke keer weer. En ik hoop dat dit nooit veranderd.

Ik hoor haar zachtjes zuchten, voel hoe haar tong langs mijn schacht glijdt, hoe ze me eerst tergend langzaam aftrekt voordat ze me weer in haar mond neemt. Alsof ze me volledig wil herclaimen.

Ze fluistert iets, haar stem zwoel, een mix van speelsheid en absolute controle.

"Je bent al de hele ochtend zo hard..." haar adem strijkt langs mijn huid, en dan neemt ze me weer diep in haar mond. Vond ze dat dan zo gek? Het hoorde bij haar spel.

Ik kreun zacht, mijn hand grijpt naar de tafelrand voor stabiliteit. Ze is een meester.

Ik kan haar niet zien, maar ik voel hoe ze me dieper neemt, hoe haar tong wervelt om mijn eikel, hoe ze haar hand gebruikt om net genoeg druk te geven terwijl haar mond het tempo bepaalt.

En toch.

Weer stopt ze. Weer maakt ze het niet af.

Mijn pik glanst van haar speeksel, bonkt bijna pijnlijk tegen mijn buik. Mijn hele lichaam schreeuwt om meer.

En dan voel ik haar vingers. Ze vouwen mijn broek weer dicht.

Met mijn enorme, natte stijve erachter.

Langzaam kruipt ze weer onder de tafel vandaan, haar lippen opgezwollen, haar blik duivels. Geniepig.

"Schiet op," fluistert ze, haar stem laag en uitdagend. "Er wacht iemand op je..."

Godverdomme.

Ik grijp naar mijn koffie en drink een grote slok, alsof dat iets van de spanning kan wegnemen. Maar ik weet dat het geen zin heeft.

Kamila heeft me precies waar ze me wil.

Bij de deur blijf ik even staan. Ik wil niet weg.

Kamila staat tegenover me, haar kamerjas losjes om haar lichaam gewikkeld, maar ik zie hoe haar schouder blootvalt, hoe haar rode haar in lichte golven langs haar gezicht hangt. Hoe ze me aankijkt, met die speelse, ondoorgrondelijke glimlach.

Ik weet dat ik moet gaan. Maar god, wat wil ik haar grijpen.

Ze heeft me zo achtergelaten. Mijn pik nog altijd halfstijf, mijn hoofd gevuld met haar, mijn lichaam hunkerend naar iets wat ze me expres heeft ontzegd. Alsof ik iets tekort kom...

Ik stap naar voren, mijn hand glijdt langs haar kaak, mijn duim strijkt over haar lip. Ik wil haar kussen, haar tegen de muur drukken, haar nemen zoals ik dat net niet kon.

Ze kijkt me aan, daagt me uit zonder woorden.

Maar dan grijnst ze en duwt me speels achteruit. "Als je nu niet gaat, kom je nooit meer weg," fluistert ze.

Ik zucht, lach zachtjes en schud mijn hoofd. "Lekker ding," mompel ik.

Haar blik fonkelt. "Dat weet je."

Ik trek mijn jas aan, open de deur, en net voor ik vertrek, fluistert ze nog één laatste zin:

"Er wacht iemand op je..."

En dan klapt de deur achter me dicht.

De frisse lucht slaat in mijn gezicht als ik op de fiets stap. Alweer bijna winter, denk ik ergens. Ik voel me opgeladen. Nooit moe. Nooit uitgeput.

Kamila. Dat is haar magie.

Ze put me uit, maar ze bouwt me ook weer op. Al die korte nachten, al die keren dat ze me wakker maakt, dat we het tot het ochtendlicht volhouden... Ik voel het nooit als een last.

Ik trap stevig door, maar mijn hoofd blijft hangen bij de ochtend. Bij haar.

Waarom doet ze dit? Waarom laat ze me zo achter?

Ze heeft me nooit willen afhouden van andere vrouwen. Sterker nog, ze heeft me er vaak genoeg naar geduwd.

Maar dit? Dit voelde bijna als een waarschuwing.

"Er wacht iemand op je."

Wat bedoelde ze? Was het een plagerij? Of wist ze echt meer?

Ik grijns in mezelf. Wat het ook is... ze heeft me weer volledig in haar macht.

De winkel ruikt naar eikenhout, naar oude vaten en een vleugje whiskey dat altijd in de lucht hangt. Het is mijn plek.

Ik loop achter de toonbank, trek mijn jas uit, zet de kassa aan. Het voelt normaal. Alles voelt normaal.

Maar iets in me weet dat vandaag anders is.

Ik werp een blik op de klok. Het duurt niet lang meer.

Ondanks alles—de korte nachten, de eindeloze seks, de gedachtes aan Kamila—ben ik niet moe.

Ik voel me scherp. Klaar.

En ik weet dat er iets belangrijks gaat gebeuren.

Maar niet nu. Nog even niet.

Ik leun tegen de toonbank en staar naar de deur. Ik heb bezoek verwacht.

Belangrijk bezoek.

-