Ik voel het meteen vanaf het moment dat we in de keuken aan tafel gaan: er hangt een soort geladen spanning in huis, alsof de lucht zelf vol belofte zit. Het is nog niet eens heel laat op de avond, maar buiten is het al donker, en binnen voelt het warm en behaaglijk door de houtskachel die in de woonkamer knettert. Kamila en Willemijn hebben een eenvoudig diner in elkaar gedraaid, niets spectaculairs, maar juist die huiselijke eenvoud versterkt het knusse gevoel. Er worden blikken gewisseld die geen woorden nodig hebben – soms van Kamila naar Willemijn, soms van Willemijn naar Kamila, en af en toe een glimp in mijn richting, maar geen van hen geeft een openlijke bevestiging van wat ze van plan zijn.

We eten in een gemoedelijke stilte, af en toe onderbroken door een grapje of een losse opmerking. De paar woorden die worden gezegd, lijken beladen met veel meer dan alleen de letterlijke betekenis. Ik probeer me normaal te gedragen, maar ergens zit ik op hete kolen. Dit is de laatste avond, de laatste mogelijkheid voordat Kamila en ik vertrekken, en ik voel aan alles dat er meer aan de hand is dan enkel een gezellig etentje. Toch houd ik me rustig, want ik merk dat Kamila en Willemijn daar net zo van genieten – van dat kat-en-muisspel, dat niet-gezegde.

Na het eten sta ik op en zeg ik dat ik wil afwassen, vooral omdat zij hebben staan koken. Kamila schudt haar hoofd, half lachend, en beweert dat ze het liever zelf doet, maar ik sta erop. Ik denk dat ik wel even de tijd kan gebruiken om mijn gedachten te ordenen en mijn opwinding te laten zakken, voor zover dat gaat in deze sfeer. Kamila en Willemijn verdwijnen naar de woonkamer met dampende glaasjes thee in hun handen, en ik hoor hoe het hout in de kachel knettert terwijl ik de afwasbak vol laat lopen.

Terwijl ik hun borden en bestek onder de warme straal schoonspoel, dringt hun gepraat vanuit de woonkamer in flarden mijn gehoor binnen. Ik kan niet precies verstaan wat ze zeggen, maar er klinkt een onderdrukte giechel of zacht gefluister door. Af en toe loer ik over mijn schouder de keuken uit, en zie ik hoe ze me beiden aankijken – soms om de beurt, soms tegelijk. De spanning rondom ons lijkt te groeien met elke blik die ze uitwisselen, en ik kan mijn hart in mijn borst voelen kloppen als een zacht tromgeroffel.

Ik droog de borden af, kijk nogmaals om, en zie Willemijn net doen alsof ze iets in Kamila’s oor fluistert, maar daarbij zo naar mij kijkt dat het geen enkele twijfel laat bestaan over de intentie. Kamila lacht, legt even haar hand op Willemijns arm en knikt, terwijl ze mij aankijkt met die licht ondeugende, vertrouwde blik waar ik zo van hou. Het laatste restje tafelbestek ligt nu in mijn handen, en ik probeer me te concentreren op het afdrogen ervan, maar mijn gedachten worden opgejaagd door de scène in de woonkamer.

Dit is inderdaad de laatste avond, en als er ooit een moment is om iets spannends te laten gebeuren, dan is het nu. Ik voel hoe mijn opwinding met de minuut stijgt, samen met een lichte tinteling in mijn onderbuik die me maar al te bekend is. Toch haast ik me niet; ik neem expres de tijd om het bestek en de laatste pannen zorgvuldig af te drogen, alsof dat me wat controle kan geven over de situatie. Ik wil niet overhaast de keuken uit stormen en alles bederven – als er iets is dat ik heb geleerd, is het dat wachten soms de spanning alleen maar aanwakkert en het moment intenser maakt.

Terwijl ik het laatste kopje op het aanrecht zet, werp ik nog een keer een blik naar de woonkamer. Ze zitten dicht bij elkaar, Kamila iets voorovergebogen, Willemijn met haar benen onder zich gevouwen. De houtskachel werpt een zachte oranje gloed over hun silhouetten, en ik zie hoe hun gezichten naar me zijn toegekeerd zodra ik omkijk. De warmte van hun dubbele blik is bijna tastbaar, en in mijn borst rolt een stroom van anticipatie.

Ik zet het kopje weg en haal even diep adem. Ja, het is duidelijk wat hier aan de hand is. Ik weet niet precies wat er dadelijk gaat gebeuren, maar dat er iets gaat gebeuren, daar twijfelt geen haar op mijn hoofd aan. Met een kalme, bijna serene glimlach druk ik de theedoek op mijn schouder en loop richting de deur. Het is ten slotte hun huis net zo goed als het de mijne is – maar ik voel aan alles dat Kamila en Willemijn nu de regie in handen hebben, en ik vermoed dat ze dat met alle liefde willen laten blijken. Toch stel ik me open, want ik wil weten hoe ver ze zullen gaan. En ik wil weten of ik in staat ben net zo sterk te blijven als ik denk dat ik ben.

In de tussentijd kruipt de stilte in de keuken om me heen, onderbroken door het lichte gekraak van de kachel in de woonkamer, en dat stemt me gerust. Ik schud mijn hoofd om alle wilde gedachten die me bestormen even opzij te zetten. Eerst maar eens de afwasdoek opbergen en dan naar hen toekomen, zie wat er allemaal nog gebeurt. Alleen de gedachte eraan laat mijn hart nog sneller kloppen.

Ik besluit me over te geven aan het moment. De blik in Kamila’s ogen is alles wat ik nodig heb. Ze kent me, weet precies hoe ze me moet bespelen, hoe ze me volledig in haar greep kan krijgen zonder dat ik daar ook maar een seconde weerstand tegen wil bieden. Ik laat haar mijn broek losmaken, voel hoe haar slanke vingers behendig de knoop lospeuteren en de rits naar beneden trekken. Mijn ademhaling versnelt licht, en dan—tellen later—veert mijn stijve naar voren, bevrijd uit de beklemming van mijn kleding.

Kamila’s glimlach is even duivels als verleidelijk. Een twinkeling in haar ogen verraadt hoeveel ze hiervan geniet. Ze laat haar vingers er loom overheen glijden, zacht, speels, alsof ze zich nog even in moet houden. De warmte van haar aanraking schiet door me heen als een siddering, maar ze neemt haar tijd. Ze geniet van het machtsspel, van het feit dat ze Willemijn op afstand laat toekijken terwijl ze zich volledig op mij richt.

Willemijn blijft stil, op een paar passen afstand, haar houding gespannen, maar niet afwijzend. Haar grote ogen rusten op mijn lul—het moment dat ze me weer ziet na bijna twee maanden. Twee maanden waarin alles had kunnen gebeuren tussen haar en mij, maar waarin we elkaar bewust op afstand hielden. Tot nu. Nu is ze hier, en ik zie de verwarring op haar gezicht, een mengeling van fascinatie en ingehouden verlangen.

Kamila doet alsof ze er niet eens is. Of misschien juist wel, en is het deel van haar spel. Ze heeft haar vingers nu steviger om mijn schacht gelegd en laat haar hand langzaam bewegen, terwijl haar lippen speels over de gladde huid glijden. Ze fluistert iets tegen me, haar stem zacht en zwoel, slechts bedoeld voor mijn oren. Ik voel haar adem over me heen, warm en teder, terwijl ze haar mond net niet om me heen sluit.

Haar lippen strelen langs de schacht, af en toe zachtjes kussend, een lichte zuiging, een sensueel spel van verleiding, maar van echt pijpen kunnen we nog niet spreken. Ze maakt me gek. Ik weet dat ze het expres doet, me opbouwt, me op het punt brengt waar ik smeek om meer. En ondertussen weet ze dat Willemijn toekijkt, met haar handen in haar schoot, haar lippen half open alsof ze niet zeker weet wat ze moet doen of hoe ze moet reageren.

Ik kijk vooral naar Kamila. Verwonder me opnieuw om haar, zoals ik dat elke keer doe. Hoe kan één vrouw zo verleidelijk zijn, zo doordrongen van sensualiteit, zo grenzeloos in haar overgave? Alles aan haar is perfect. De manier waarop ze me aankijkt, de manier waarop ze speelt met mijn genot alsof het haar hoogste doel is. Ze leeft voor dit. Voor de seks, voor de opwinding, voor de intimiteit die geen enkel ander stel zou kunnen evenaren. Dat is waar Kamila voor leeft.

En dat leven deelt ze met mij.

Ik besluit iets meer de leiding te nemen. Dit moment is te mooi om zomaar voorbij te laten gaan, te bijzonder om enkel af te wachten. Mijn ogen glijden naar Willemijn, die nog steeds aan de rand van de keuken staat, haar ademhaling iets sneller dan normaal. Ik gebaar haar dichterbij te komen, steek mijn hand uit. Ze aarzelt geen seconde.

Ze is anders dan eerder vandaag in de winkel. Ze is naar huis gegaan, heeft zich opgefrist, ruikt naar iets bloemigs en fris, haar blonde haren nog licht vochtig van de douche. De zachte glans van haar huid verraadt dat ze zorgvuldig lotion heeft aangebracht. En dan die jurk—olijfgroen, elegant, maar niet té netjes, het soepele stof valt tot net boven haar knieën, benadrukt haar slanke taille met een leren ceintuur. Ze is prachtig. Haar grote, twinkelende ogen zoeken de mijne op als ze mijn hand aanneemt, en ik trek haar dichter naar me toe.

Kamila kijkt op naar ons, haar handen nog steeds om mijn stijve heen, haar lippen rustend tegen de rand van mijn eikel. Ze lacht. Niet spottend, niet uitdagend, maar vol oprechte blijdschap. Nee, geluk. Dit is wat ze wil, wat ze altijd heeft gewild. Ze reikt een hand uit naar Willemijn, een uitnodiging zonder woorden. Willemijn hoort erbij. Ze is van ons. Al weet Willemijn dat nu nog niet.

Ik fluister haar in haar oor, mijn lippen vlak bij haar warme huid. "We doen alleen wat jij wil. Met jou." Mijn stem is laag, geruststellend, een belofte. Ze draait haar hoofd iets, haar ogen ontmoeten de mijne, en dan knikt ze. Ze zegt niets, maar haar blik vertelt me alles.

Mijn aandacht wordt weer naar Kamila getrokken als ik voel hoe haar mond me volledig omsluit. Warm, nat, perfect. Haar tong glijdt over me, haar blik speels en verleidelijk omhoog gericht, afwisselend kijkend naar mij en naar Willemijn. Ze maakt er een show van, zoals alleen zij dat kan.

Willemijn kijkt gefascineerd toe. Haar ademhaling is nog steeds snel, haar vingers knijpen lichtjes in mijn hand, alsof ze zich aan me vastklampt terwijl ze observeert. Ze is nieuwsgierig, geboeid door Kamila’s bewegingen, door hoe zij mij met haar mond overneemt, hoe haar lippen en tong hun werk doen.

Ik leun iets naar haar toe, mijn lippen vinden de zachte huid van haar nek, haar haren ruiken zoet en schoon, vers van de douche. Ik kus haar zacht, voel hoe ze haar hoofd iets kantelt, haar ademhaling haperend. Mijn andere hand glijdt naar haar heup, duwt haar langzaam tegen me aan.

Dit moment. Dit gevoel. De geur van hun lichamen, de warmte van hun aanrakingen, de opwinding in de lucht.

Ik weet het zeker. Vanavond zal Willemijn nooit meer vergeten. En ik ook niet.

Ik sla een arm om Willemijns middel en trek haar nog dichter tegen me aan. Ze voelt warm, haar ademhaling gaat snel en onregelmatig, alsof ze zichzelf nauwelijks toestaat om zich volledig over te geven. Maar haar lichaam verraadt haar. Kamila draait mijn pik alle kanten op, kust, likt en zuigt waar ze kan, op haar manier, met de finesse en beheersing die ik van haar gewend ben. Geen haast. Geen gehaast gehijg of overdreven snelheid. Nee, dit is een kunstvorm. En ik en Willemijn zijn toeschouwers van haar meesterwerk.

Maar ik zie meer dan dat. Ik zie het plezier in Kamila’s ogen, het genot dat ze haalt uit het mij zo geven, uit het delen van dit moment met Willemijn. De manier waarop ze me in haar mond neemt, hoe haar tong speelt met mijn eikel, hoe haar lippen zich vacuüm trekken… ze weet precies wat ze doet.

En dan, plotseling, brengt ze een van Willemijns handen dichterbij. Ik kreun hardop bij het voelen van die nieuwe, onwennige aanraking. Een aftastende streling, teder, bijna voorzichtig. Maar het is echt. En het gebeurt.

Mijn lul wijst naar voren, nat en glanzend van Kamila’s speeksel, de eikel diep in haar mond. Drie handen die me strelen daar beneden, en ik verlies mezelf even in het moment.

Een flits. Een herinnering. Ooit stond ik hier ook zo. Kamila voor me op de grond, Elise en Hyun naast haar. Ik dacht toen dat dát glorietijden waren. Dat dat het summum was van wat ik kon meemaken. Maar dit… dit weet dat toch echt te overtreffen.

Mijn vingers vinden de rand van Willemijns jurk. Ik pulk eraan, duw het zachte, olijfgroene stof omhoog, totdat ik haar dij blootleg. Warm, zacht, en strakker dan ik me had voorgesteld. Ze voelt gespannen onder mijn aanraking, maar trekt zich niet terug.

En dan pakt ze mijn lul steviger vast. Een fractie van een seconde houdt ze hem gewoon vast, alsof ze moet voelen hoe groot, hoe hard, hoe écht dit is. Geen idee wat ze ermee wil, geen idee of ze al weet hoe ze dit moet doen, maar het voelt goed.

Kamila blijft haar show opvoeren. Mijn lul is nat, mijn aderen kloppen onder haar tong. Ik voel hoe de druk zich opbouwt in mijn onderbuik, hoe het verlangen me bijna overspoelt. Nog een beetje meer, nog iets langer… en ik zou al klaar kunnen komen.

Maar Kamila weet dat. Ze kent me beter dan ik mezelf ken. En ze houdt me tegen. Ze laat me nog niet los, maar verandert haar ritme, verlaagt de intensiteit net genoeg om me terug te trekken van dat randje.

Ik grinnik kort. Natuurlijk doet ze dat.

Ze wil dat ik door kan gaan.

Langer.

Met Willemijn.

En dat is niet erg. Dat is precies wat ik wil.

Ik voel de warme hand van Willemijn nog steeds om me heen, een fractie van een seconde langer dan ze zich lijkt te beseffen. Kamila heeft me losgelaten, eerst met haar handen, toen tergend langzaam met haar mond, waarbij mijn natte, glanzende eikel centimeter voor centimeter uit haar zachte lippen gleed. En nu, nu is het alleen Willemijns aanraking die overblijft.

Ze schrikt even van dat besef, haar vingers verstijven kort, maar ze laat haar hand liggen. Alsof ze beseft dat ze nu niet meer terug kan. Of misschien wel niet wíl.

Kamila komt langzaam overeind. Haar bewegingen zijn vloeiend, gecontroleerd, bijna hypnotiserend. Ze draagt een zacht, zwart broekpak met dunne bandjes over haar schouders, haar huid licht op in het schemerige kaarslicht. De dunne stof volgt haar vormen perfect, de subtiele rondingen van haar borsten glippen uit de diepe halslijn, net genoeg om te suggereren, niet genoeg om alles prijs te geven. Haar taille wordt geaccentueerd door een linnen ceintuurtje, strak geknoopt rond haar middel.

Mijn blik glijdt over haar heen, en in mijn hoofd flitsen maar drie woorden: wat. een. vrouw.

Nee, wat een vrouwen.

Ze zegt niets. Geen bevestiging, geen aansporing. Alleen die blik. Ogen die glanzen van opwinding, lippen nog nat van mij, licht open, wachtend op wat komen gaat. Ze legt een hand op die van Willemijn, laat haar vingers zacht over haar huid glijden, over de knokkels, over de rug van haar hand. En dan, langzaam, beweegt ze haar hand mee.

"Ja, zo..." fluistert ze, haar stem warm, laag, met dat speelse randje wat me altijd gek maakt.

Ik voel hoe Willemijns grip zich weer aanpast, hoe haar strelingen natuurlijker worden, zelfverzekerder. Kamila’s hand trekt zich langzaam terug, ze neemt een stapje naar achteren, en dan… laat ze haar schouders losjes zakken. De dunne bandjes glijden soepel van haar huid, alsof ze niets wegen, en de zwarte stof van haar pak zakt zonder enige weerstand naar beneden.

Geen shirt eronder.

Geen bh.

Alleen haar perfecte, glorieuze borsten.

Niet te groot, niet te klein. Vol en rond, met tepels die licht opgewonden omhoog wijzen. Ze drukt haar bovenarmen nog net genoeg tegen haar lichaam om ze verleidelijk bij elkaar te houden, een spel van bedekken en tonen, verleiden en uitdagen.

Ik zie hoe Willemijns blik afdwaalt van haar hand om mij, naar Kamila’s ontblote bovenlichaam. En daar blijft hij hangen.

Lang.

Heel lang.

En ik vraag me af of vanavond niet méér onthullingen gaat brengen dan alleen haar lichaam.

Of Willemijn nu wel of niet op vrouwen viel… was geloof ik ook iets wat we vanavond nog eens goed gingen ontdekken.

Nu of nooit.

Mijn ademhaling versnelt als Kamila aan mijn andere zijde komt staan. Haar vingers glijden over mijn schacht, langzaam, teder, terwijl Willemijn nog steeds haar hand om me heen heeft. Maar Kamila beweegt tegen Willemijns ritme in, haar grip net iets strakker, net iets speelser, en het contrast tussen hun aanrakingen schiet als een golf van genot door mijn lijf.

Ik kreun, mijn spieren spannen zich aan, en ik moet ze even stoppen, een hand op hun polsen om op adem te komen.

De meiden giechelen, speels en opgewonden. Er zit spanning in hun lach, verwachting in hun blikken. Ze weten allebei wat er gaat gebeuren, en de belofte ervan hangt bijna tastbaar tussen ons in.

Kamila hangt tegen mijn schouder, haar warme huid tegen de mijne. Mijn arm rust nog steeds stevig om Willemijns middel, en haar lichaam voelt zachter dan ik me herinner. We delen een blik, even een moment om alles te laten bezinken, om dit officieel te maken.

"Weet je het zeker?" vraag ik haar zacht, zoekend naar enige aarzeling in haar ogen.

Maar die is er niet.

Willemijn knikt zonder een spoortje twijfel. "Ja," fluistert ze.

Kamila glimlacht. "Het wordt geweldig," belooft ze, haar stem warm en laag, alsof ze Willemijn het laatste zetje wil geven.

Ik laat mijn blik over Kamila glijden, en dan, zonder verder nog iets te zeggen, trek ik haar dichter tegen me aan en kus haar op de mond. Onze lippen vinden elkaar moeiteloos, haar tong is zacht, speels, terwijl mijn hand over haar rug glijdt.

En dan voel ik het: Willemijns lippen in mijn hals.

Het is nauwelijks meer dan een voorzichtige aanraking, maar het schiet als elektriciteit door me heen. Ik draai mijn hoofd en kijk haar aan, mijn ademhaling zwaar van verlangen. Geen twijfel meer. Geen ruimte voor onzekerheid.

Ik kus haar meteen.

Ze smaakt anders dan Kamila. Zoeter. Haar lippen zijn zachter, voorzichtiger in eerste instantie, maar als ik mijn tong langs haar lippen strijk, opent ze haar mond en kust ze me terug. Onze tongen ontmoeten elkaar, aarzelend eerst, dan steeds intenser.

En dan voel ik Kamila’s lippen in mijn hals. Haar warme adem, gevolgd door zachte, natte kussen.

Mijn lichaam reageert instinctief, trekt haar dichter tegen me aan terwijl ik de kus met Willemijn verbreek om haar weer te zoenen. Maar Kamila duwt me speels weg, een ondeugende twinkeling in haar ogen. Ze draait zich om naar Willemijn en trekt haar naar zich toe.

Ik sta nog maar net op adem te komen als ik zie hoe ze hun lippen tegen elkaar drukken. Eerst zacht, verkennend, maar binnen seconden verandert de kus in iets vurigers. Kamila is gretiger, neemt de leiding, maar Willemijn laat zich gewillig meevoeren. Haar vingers verstrengelen zich in Kamila’s rode haar, haar lichaam drukt zich tegen dat van haar aan.

Mijn stijve veert op bij het aanzicht.

Ik ben geen toeschouwer.

Kamila strekt een hand uit en laat haar vingers weer over mijn schacht glijden, stroopt haar duim over mijn eikel, precies genoeg om mijn focus te laten verspringen tussen kijken en voelen.

Ik kus Willemijn in haar hals, proef de warmte van haar huid, het subtiele parfum dat ze draagt. Ze kreunt zacht en draait haar gezicht naar me toe, haar lippen vinden de mijne opnieuw.

Kamila kust haar kin, dan mijn oor. Haar ademhaling is warm en onregelmatig.

En dan, alsof het de natuurlijkste beweging is, vinden onze drie tongen elkaar.

We happen naar elkaar, proeven, verkennen. Onze handen glijden over elkaars lichamen, strelen blote huid, verkennen zachte rondingen. De passie laait op, vlamt tussen ons in, maar het blijft beheerst.

Intiem. Vertrouwd. We hebben tijd. We hebben geduld. Vanavond was van ons.

Kamila kijkt me met een twinkeling in haar ogen aan, maar haar woorden verraden een zweem van onzekerheid. “Ik ben jaloers geweest op Willemijn,” biecht ze op. Haar stem is zacht, maar niet aarzelend.

Ik trek een wenkbrauw op. “Op Willemijn?” herhaal ik, even niet helemaal begrijpend waar ze op doelt.

Ze knikt en laat haar vingers speels langs mijn borst glijden. “Omdat jij alleen je handen en je mond op haar hebt gebruikt. Die eerste keer, toen ik dat weekendje weg was.”

Willemijn kijkt op bij die woorden, haar wangen kleuren licht, maar ze zegt niets. Ze glimlacht alleen een beetje, afwachtend.

Ik laat Kamila’s woorden bezinken en grinnik dan. “Misschien komt dat omdat jij me nooit de kans geeft om het bij jou te doen,” plaag ik haar. “Voordat ik ook maar aan een kus denk, zit jij er alweer op.”

Kamila lacht, maar haar ogen glimmen. “Je kent me.”

Willemijn laat haar blik tussen ons heen en weer glijden, en ondanks haar verlegen houding kan ik zien dat ze dit gesprek opwindend vindt. Ze laat haar vingers speels over mijn onderarm glijden, een subtiel gebaar, maar ik voel hoe haar ademhaling net iets onregelmatiger wordt.

Ik draai me naar haar toe. “Misschien kun jij me dan helpen met Kamila, als ze wat tekort komt?” stel ik voor, mijn stem warm, maar beheerst.

Willemijn’s adem stokt hoorbaar. Een siddering trekt door haar lijf, haar ogen worden groot en onschuldig, maar ik zie hoe haar lippen net iets verder van elkaar wijken.

Kamila kijkt me even verrast aan, maar ontspant dan. Ze weet dat ik haar graag uitdaag. En ze laat zich graag leiden.

Ik til mijn handen op en begin haar ceintuurtje los te knopen. Zodra het strakke linnen bandje van haar middel glijdt, valt de rest van haar outfit als een zijdeachtige golf naar beneden, over haar heupen, langs haar benen, totdat het zich om haar enkels verzamelt. Haar lichaam, perfect en uitnodigend, wordt onthuld in het schemerige licht.

Een zwarte string blijft als enige barrière achter, maar ook die duwt Kamila met een kalm gebaar naar beneden. Ze is volledig naakt nu. Totaal op haar gemak. Ze weet hoe prachtig ze is. Hoeveel macht ze op dit moment over me heeft, zonder ook maar iets te doen.

Ik bekijk haar zonder schaamte, zonder aarzeling. Mijn ogen glijden over haar volle borsten, de zachte ronding van haar heupen, de lichte spanning in haar buikspieren terwijl ze daar zo voor me staat. Mijn Kamila. En naast me, Willemijn, die zich nauwelijks durft te bewegen.

Willemijn staart naar haar, haar blik vol verwondering en misschien zelfs een vleugje jaloezie. Haar ogen dwalen over Kamila’s lichaam, haar lippen net iets van elkaar gescheiden.

“Kom je?” vraag ik beheerst, terwijl ik op Kamila afstap en haar langzaam achteruit duw totdat haar blote billen de rand van de houten eettafel raken.

Willemijn blijft even staan. Ze bijt op haar lip, alsof ze zich afvraagt of ze daadwerkelijk dichterbij moet komen. Haar vingers spelen nerveus met de zoom van haar jurk.

Kamila kijkt haar even onzeker aan, en dan naar mij. Ze zoekt naar mijn geruststelling.

“Ik maakte maar een grapje,” mompelt ze dan, een zachte glimlach op haar lippen. Alsof ze bang is dat ik zou denken dat ze me tekort heeft gedaan door niet eerder stil te staan bij dit verlangen in mij.

Ik grijns, knipoog naar haar en leg mijn hand teder op haar heup. “Ik niet.”

Ik pak een stoel en trek die rustig naar me toe. Mijn vingers strelen langs haar dijen terwijl ik haar hielen op de rand van de tafel zet. Haar benen vallen vanzelf iets open. Het contrast tussen haar koele huid en de warmte die ik daar voel, is onmiskenbaar.

Dit deden we wel vaker. Maar inderdaad, vaker niet dan wel. Maar ik geloof niet dat Kamila iets tekortkomt. Ze zei het om Willemijn en mij te plagen. Maar nu ligt ze hier... Doet ze toch weer goed, dan.

Mijn ademhaling vertraagt terwijl ik me naar haar toebeweeg, mijn lippen vlak boven haar dijen, haar zachte huid kussend, plagend. Kamila laat haar hoofd achterover zakken en kreunt zachtjes.

Mijn tong vindt haar precies waar ze me wil. En terwijl ik haar proevend verken, proef ik ook de spanning in de kamer.

Willemijn kijkt. En dat maakt het alleen maar intenser.

Mijn grip op Kamila’s enkels blijft stevig terwijl mijn tong onvermoeibaar zijn weg zoekt langs haar warme, kletsnatte lipjes. Ik lik traag op en neer, voel hoe haar lichaam telkens een fractie samenknijpt bij elke beweging. Mijn tong glijdt speels rond haar clit, draait kleine cirkeltjes, en zodra ik haar blootleg en mijn lippen eromheen sluit, kronkelt ze onder mijn aanraking. Een langgerekte kreun ontsnapt haar mond, haar rug bolt lichtjes omhoog, haar vingers grijpen zich vast aan de rand van de tafel. Ik ken haar lichaam door en door. Ik weet precies hoe ik haar daar moet raken om haar volledig in extase te brengen.

Achter me hoor ik een subtiel verschuiven van stof, een ademhaling die net iets onregelmatiger wordt. Willemijn is er nog. En dan, plots, voel ik haar hand op mijn schouder. Geen druk, geen intentie om me af te leiden, gewoon een zachte aanraking, alsof ze me wil laten weten dat ze er nog is. Dat ze kijkt. Dat ze voelt. Mijn mond blijft werken, mijn tong speelt met Kamila’s geilheid terwijl ik in mijn ooghoeken zie hoe Willemijn om de tafel heen beweegt.

Ze blijft even staan aan de zijkant, vlak bij Kamila’s hoofd. Haar blik is onzeker, haar lippen iets van elkaar gescheiden, haar ademhaling versnelt. Ik weet wat er door haar hoofd spookt. Wil ze dit echt? Wil ze Kamila ook, of draait het voor haar alleen om mij?

Kamila wacht haar besluit niet af. Trillend van genot tilt ze een hand op en zoekt blindelings naar Willemijns vingers. Zodra ze die vindt, sluit ze haar slanke vingers eromheen en trekt haar hand dichterbij.

Willemijn hijgt hoorbaar. Ik stop nog steeds niet, blijf haar natte kutje verwennen terwijl ik het tafereel boven me nauwlettend in de gaten houd. Kamila brengt Willemijns vingers naar haar mond en opent haar lippen. Mijn lul stuikt bijna van genot als ik zie hoe ze twee van Willemijns vingers in haar warme mond neemt, haar tong er speels omheen kronkelt en ze diep tussen haar zachte lippen zuigt. Ze maakt er een show van. Een show die me bijna doet vergeten waar ik zelf mee bezig ben.

Willemijn slaakt een kleine, onbewuste zucht. Haar ogen zijn groot, bijna in trance terwijl ze kijkt naar hoe Kamila haar vingers bewerkt met haar tong, hoe ze ze nat maakt, hoe ze haar hand nog niet loslaat. En dan, met een speelse glimlach, trekt Kamila de vingers langzaam uit haar mond en leidt Willemijns hand naar haar borst.

Ik zie hoe Willemijns gezicht zich vult met een mengeling van verlangen en onzekerheid, hoe ze haar vingers voorzichtig over Kamila’s zachte huid laat glijden. Kamila plaatst haar hand direct op haar tepel en sluit haar eigen hand er bovenop, alsof ze haar aanmoedigt. De subtiele druk van haar vingers laat Willemijn voelen hoe ze haar borsten gemasseerd wil hebben. Het is een zachte, ontdekkende beweging, teder maar geladen met elektrische spanning.

En ik? Ik lik nog steeds. Maar ik kan niet langer alleen toekijken. Mijn handen verlaten Kamila’s benen en glijden omhoog, over haar heupen, langs haar buik, tot ik haar borsten bereik. Mijn vingers raken die van Willemijn, onze handen bewegen synchroon over Kamila’s lichaam. De combinatie van mijn aanrakingen en Willemijns voorzichtige ontdekking maakt Kamila alleen maar hitsiger. Haar borstkas gaat sneller op en neer, haar tepels worden nog harder onder onze aanrakingen.

Mijn mond gunt zichzelf een korte pauze. Ik kom langzaam overeind en kijk neer op het beeld voor me. Mijn vriendin, mijn Kamila, naakt op de tafel, haar lichaam overgeleverd aan onze handen. En Willemijn, nog altijd gekleed maar duidelijk niet meer gespannen. Haar ogen fonkelen van nieuw ontdekte lust terwijl ze haar hand op Kamila’s borst houdt, terwijl haar andere hand subtiel over mijn onderarm glijdt.

Ik vang haar blik en zie een andere Willemijn dan eerder vanavond. Minder onzeker. Meer nieuwsgierig.

“Bevalt het?” vraag ik haar zacht, mijn stem laag en doordrenkt met opwinding.

Ze knikt langzaam, haar lippen iets gespreid, haar ademhaling onregelmatig. “Ja,” fluistert ze.

Kamila lacht zachtjes, haar ogen glinsteren terwijl ze ons bekijkt. “Blijf kijken,” zegt ze plagend. “Of… voel meer.”

En Willemijn knijpt haar vingers iets steviger in Kamila’s borst.

Het spel is begonnen.

Ik sta op, mijn ademhaling nog diep en zwaar van het moment dat zich zojuist heeft afgespeeld. Kamila blijft op de tafel liggen, haar lichaam loom en bevredigd, haar benen nog wijd gespreid alsof ze niet anders kan. Mijn lul, keihard en glanzend van haar vocht, hangt dreigend boven haar. Maar haar blik is allesbehalve verzadigd. Ze wil meer. Ze wil mij. Haar ogen schieten even naar Willemijn, die met grote ogen naar ons kijkt, haar lippen lichtjes gespreid, alsof ze onbewust haar adem inhoudt. De spanning keert in haar houding terug, zichtbaar in de manier waarop ze haar handen voor haar buik vouwt, alsof ze niet weet wat ze ermee aan moet.

Langzaam begin ik me van mijn kleding te ontdoen, alsof ik het moment nog wat verder wil rekken. Mijn torso is als eerste aan de beurt. Mijn shirt gaat over mijn hoofd, wordt ergens achter me op de grond gegooid. Mijn broek, die nog half op mijn heupen hing, laat ik nonchalant naar beneden zakken. Met een paar schoppende bewegingen stap ik eruit. En dan sta ik daar, volledig naakt, mijn erectie pulserend en vol bloed, mijn huid nog warm van de passie die net door mijn lichaam gierde. Ik voel hoe Willemijn’s ogen kort over me heen glijden. Ze probeert haar blik discreet te houden, maar ze blijft te lang hangen. Ik zie hoe haar borstkas sneller op en neer gaat, hoe ze haar gewicht onbewust van de ene voet op de andere verplaatst.

Zonder haar nog aan te kijken, stap ik dichter naar Kamila toe. Mijn lul raakt haar huid al voordat ik haar met mijn handen aanraak. Kamila’s adem stokt, haar ogen worden groter van verwachting, haar lippen krullen zich in een wellustige glimlach. Ze weet wat er gaat gebeuren. We laten ons niet tegenhouden door Willemijns aanwezigheid. We laten ons nergens door tegenhouden.

"Uiteindelijk wil je dit, toch?" fluister ik bijdehand, terwijl ik mijn stijve pik naar beneden duw, zijn gladde eikel tussen haar vochtige schaamlippen plaats en haar in één soepele beweging binnendring.

Kamila kreunt diep, haar rug bolt licht op de tafel. Ze grijpt instinctief naar mijn armen, haar nagels drukken zich even in mijn huid. Ik voel hoe haar binnenste zich als een warme, kloppende mond om me heen sluit. Dit is waar Kamila voor leeft. Voor mij, voor mijn lul diep in haar, voor deze onbedwingbare lust die haar keer op keer naar nieuwe hoogtes drijft.

Achter me hoor ik Willemijn een klein stapje terugzetten. Ze is volledig de toeschouwer nu. Haar ogen branden in mijn rug terwijl ik Kamila langzaam begin te nemen. Eerst traag, elke stoot voelend, elke beweging in me opnemend. Mijn handen glijden over haar dijen, over haar buik, haar borsten. Kamila ademt zwaar, haar lichaam kronkelt onder me, haar vingers laten los en pakken opnieuw vast, alsof ze me dieper in zich wil trekken.

Maar ik versnel. Mijn heupen beuken nu in een steady ritme tegen haar op, nat en klotsend, onze lichamen tegen elkaar slaand met elke stoot. Mijn ogen glijden kort naar de zijkant, waar Willemijn als versteend staat te kijken. Haar wangen zijn rood, haar lippen vochtig, haar handen rusteloos. Ze heeft haar jurk nog aan, maar haar houding verraadt dat ze het zich maar al te goed voorstelt: hoe het voelt, hoe het moet zijn, hoe Kamila zich nu voelt. En ze kijkt niet weg.

Mijn lichaam komt strak tegen dat van Kamila aan te liggen. Onze lichamen trillen, verkrampen samen. Mijn bewegingen worden grover, dieper, hongeriger. Kamila grijpt zich vast aan mijn schouders, trekt me harder tegen zich aan. En dan schokt haar lichaam onder me. Haar ogen schieten open, haar rug spant zich, haar mond opent in een extatisch gekreun als ze klaarkomt, haar spieren samentrekkend rond mijn lul. Ze kijkt naar Willemijn, een sluwe grijns op haar lippen, en haar ogen spreken boekdelen: kijk hoe goed hij voelt, dus wees niet bang.

Maar Kamila is nog niet klaar. In een moment van pure drang, duwt ze me plotseling van haar af met een onmenselijke kracht. Hijgend en trillend komt ze overeind, grijpt me bij mijn schouders en dwingt me in de stoel waar ik eerder zat. Nog voordat ik kan reageren, klimt ze over me heen, haar dijen om mijn heupen, haar handen aan mijn schouders geklemd.

En dan zakt ze neer.

Mijn lul glijdt in één vloeiende beweging diep in haar, en Kamila kreunt alsof ze net opnieuw over de rand wordt geduwd. Haar nagels krassen langs mijn borst, haar haren vallen wild om haar gezicht. Ze wipt zichzelf op en neer, haar lichaam in volledige overgave, haar hoofd achterover, haar rug gebogen als een kat in extase. Ik voel hoe ze zich aan me vastklampt, hoe ze zich aanpast aan elke stoot, hoe ze alles geeft wat ze in zich heeft om me mijn climax te geven.

De stoel kraakt onder ons. Haar gehijg is rauw, ongeremd, dierlijk bijna. Mijn handen grijpen haar heupen, leiden haar bewegingen. Ik voel mezelf verliezen in haar, in dit moment, in haar lichaam dat me tot het uiterste drijft.

Mijn blik glijdt over haar schouder en treft Willemijn. Haar ogen zijn groot, haar lippen lichtjes gespreid, haar handen nog altijd verstrengeld voor haar buik, alsof ze zichzelf tegen wil houden. Maar ze kijkt. Ze kijkt en ze beeft. Dit ging de vorige keer niet zo, lijkt ze te denken. Dit is intenser. Echter. Maar wegkijken doet ze niet.

Mijn ademhaling versnelt, mijn kreunen worden luider. Kamila voelt het, hoort het, en weet precies wat ze moet doen. Ze vertraagt iets, beweegt haar heupen in diepe cirkels, neemt me keer op keer helemaal in zich op. Tot het moment dat ik niet meer kan.

Ik bevries. Mijn handen klemmen zich strak om haar heupen. Mijn eikel pulseert diep in haar binnenste. Een diepe, rauwe kreun breekt uit mijn keel terwijl mijn hele lichaam zich ontlaadt, spuitend en trillend in haar strakke natheid. Kamila kreunt bijna tegelijk met mij. Haar spieren spannen zich opnieuw, haar binnenste trekt me naar binnen, haar rug kromt zich terwijl ze haar tweede climax van de avond bereikt.

Het duurt seconden, maar voelt als een eeuwigheid.

Dan zakt ze tegen me aan, haar ademhaling zwaar en schokkerig. Haar voorhoofd rust tegen mijn schouder, haar armen slap om me heen. Ik voel mijn hart bonken, mijn lichaam zwaar en loom na wat zojuist gebeurde. Onze hijgende ademhaling is het enige geluid in de kamer.

En Willemijn?

Die zat nog steeds toe te kijken.

Mijn borstkas gaat snel op en neer terwijl Kamila nog boven me hangt, haar armen om mijn nek geslagen, haar haren klevend aan haar bezwete huid. Mijn handen kneden haar billen zachtjes, alsof ik haar nog steeds wil voelen, haar nog dichter tegen me aan wil trekken, al kan dat fysiek niet meer. Ze beeft een beetje, haar ademhaling schokt, een mix van uitputting en pure bevrediging. Mijn stijve zit nog diep in haar, pulserend, de echo van ons orgasme resonerend door onze lichamen. We hebben dit al zo vaak gedaan, maar dit—dit voelde rauwer, intenser. Alsof we nog één keer alles moesten geven voor het vertrek.

En dan… de stilte.

Onze lichamen ontspannen zich tegen elkaar, maar de energie in de kamer is nog lang niet verdwenen. Mijn ogen vinden die van Willemijn. Ze staat nog steeds daar, nu met haar rug tegen de tafel, haar handen steunend op de rand. Haar borstkas rijst en daalt sneller dan normaal. Ze heeft alles gezien. Elke beweging, elk detail, elke kreun. En ze is er nog steeds.

Kamila komt langzaam overeind, haar vingers glijden speels over mijn borst voordat ze zich met een verleidelijke glimlach omdraait. Ze trekt haar haar naar achteren en schudt haar hoofd, zichtbaar nog na hijgend van haar dubbele climax. “Ik denk dat Willemijn nu wel weet hoe lekker jij bent,” zegt ze plagend, haar stem nog hees van de inspanning.

Ik grijns, mijn handen nog op haar heupen, maar mijn aandacht blijft bij Willemijn. Ze heeft geen woord gezegd. Maar haar houding zegt genoeg. De manier waarop ze haar dijen net iets dichter tegen elkaar drukt, de spanning in haar kaak, het onopzettelijke likken langs haar lippen. Ze is niet alleen een toeschouwer geweest. Ze heeft gevoeld.

Kamila draait zich langzaam om en loopt richting haar, volledig naakt en schaamteloos. Ze tilt haar hand op en laat haar vingers heel licht over Willemijns arm glijden, alsof ze haar uitnodigt, maar niet dwingt. Willemijns adem stokt hoorbaar. “Je hoeft niets te doen wat je niet wilt,” zegt Kamila zacht, haar stem bijna teder nu. “Maar je bent hier, en ik denk dat we allemaal weten dat je dit niet zomaar hebt aangekeken.”

Ik zit nog steeds in de stoel, mijn lichaam loom en zwaar van de climax, maar mijn blik blijft op Willemijn. Ik zie hoe haar blik naar Kamila glijdt, hoe haar ogen even omlaag schieten naar haar naakte lichaam. Mijn lul is nog nat van Kamila, nog halfstijf, nog niet klaar om de nacht af te sluiten. En ik weet dat Willemijn dat ook ziet.

Een klein, gespannen lachje verlaat haar lippen. “Ik…” Ze lijkt haar woorden te zoeken, maar Kamila helpt haar een handje.

“Wil je dat ik je help?” vraagt ze, haar vingers glijdend over Willemijns pols.

Er is een moment van absolute spanning. En dan knikt Willemijn. Langzaam. Bereid. Gevangen in de energie die nu tussen ons in hangt.

Kamila glimlacht en pakt voorzichtig de rand van Willemijns olijfgroene jurk. “Laat me je uitkleden.” Haar stem is nauwelijks hoorbaar, maar ze heeft Willemijn volledig in haar greep.

Ik leun iets naar voren in mijn stoel, klaar om te zien hoe Willemijn haar laatste twijfel loslaat. Dit was nog maar het begin.

-