De dagen na de fotoshoot in de keuken merk ik een duidelijke verandering in Kristof zijn gedrag. Er is een nieuwe intensiteit in zijn blik, een verlangen dat ik nooit eerder zo expliciet in zijn ogen heb gezien. Het is alsof hij me opnieuw ontdekt, alsof hij elk detail van mijn gezicht en lichaam met een frisse, hongerige fascinatie in zich opneemt. Wanneer hij naar me kijkt, voel ik het tot in mijn kern – zijn ogen branden op mijn huid, vullen me met warmte, met een tinteling van anticipatie die me op elk moment kan overvallen. Zijn aanrakingen zijn veranderd, vuriger. Doordrenkt met een verlangen dat nauwelijks verhuld wordt. Hij zoekt me op in de kleinste momenten, vindt excuses om me aan te raken, om me tegen zich aan te trekken. Wanneer hij langs me loopt in de keuken, laat hij zijn vingers over mijn heupen glijden, net iets langer dan noodzakelijk. Soms pakt hij me plotseling vast, trekt me naar zich toe, zijn adem warm tegen mijn nek terwijl hij met een speelse, schorre stem fluistert: "Mijn fotomodel." Zijn stem is diep, rijk aan onderhuidse betekenis, en wanneer ik opkijk, zie ik die ondeugende glimlach die me steeds weer doet smelten.

Zijn handen hebben een eigen wil gekregen, alsof ze altijd op zoek zijn naar de mijne, naar mijn huid, naar elk stukje van mij dat ze kunnen verkennen. Terwijl ik de afwas doe, laat hij zijn vingers loom over mijn rug glijden, zacht en teder, maar net stevig genoeg om mijn adem te laten stokken. En wanneer ik me vooroverbuig om iets op te rapen, voel ik plots zijn hand op mijn bil, een speels kneepje dat me doet giechelen, maar tegelijk mijn lichaam doet ontvlammen. Ik draai me om, lachend, en dan zie ik de passie in zijn ogen en weet ik dat hij me wil, altijd, op elk moment. De spanning tussen ons is onmiskenbaar, bijna tastbaar. Zijn honger naar me is aanstekelijk, en ik merk dat ik zijn aandacht niet alleen tolereer, maar ook uitlok. Ik sta net iets langer voor de spiegel terwijl ik mijn haar doe, wetend dat hij kijkt. Ik laat mijn blouse nét iets verder openstaan, genietend van het spel, van de manier waarop zijn ogen mijn bewegingen volgen met pure adoratie. De nieuwe intensiteit in onze relatie wakkert iets in mij aan – een vurige gretigheid die me verzwelgt telkens hij me aanraakt, telkens hij me plaagt met zijn woorden en blikken. Zijn verlangen weerspiegelt het mijne, en elke keer hij me vasthoudt, me liefkozend streelt, voel ik die diepe connectie die ons bindt. Zijn passie maakt me niet alleen begeerd, maar ook geliefd. En telkens wanneer hij me aankijkt, met die blik die mijn lichaam doet tintelen, weet ik dat we samen iets bijzonders hebben herontdekt – een vuur dat we nooit meer zullen laten doven.

Die avond, besluit ik het doorschijnend slaapkleedje aan te trekken dat Kristof me ooit eens als Valentijnscadeau had gekocht, maar dat altijd in de kast was blijven liggen. Het zachte, luchtige materiaal glijdt over mijn huid terwijl ik het aantrek, en ik voel me meteen sensueel en zelfverzekerd. Het kleedje accentueert mijn vormen op een subtiele maar verleidelijke manier, en ik weet dat het Kristof gek zal maken. Terwijl ik in de badkamer mijn tanden poets, vang ik een glimp van mezelf op in de spiegel. Het doorschijnende kleedje onthult net genoeg om de verbeelding te prikkelen, maar laat niets echt verborgen. Mijn borsten, vol en stevig, tekenen zich duidelijk af onder de fijne stof. Mijn tepels, opgewonden door de sensatie van de koele lucht en de gedachte aan Kristofs reactie, zijn onmiskenbaar zichtbaar. De korte lengte van het kleedje laat mijn benen lang en slank lijken, en de delicate kant aan de zoom kietelt mijn huid op een manier die me doet huiveren.

Wanneer Kristof de badkamer binnenkomt, is zijn reactie onmiddellijk en onmiskenbaar. Hij blijft stokstijf staan. Zijn ogen flitsen over mijn lichaam en een hoorbare ademhaling ontsnapt zijn lippen. "Wow," fluistert hij. Zijn blik is intens, zijn verlangen onverbloemd. Zijn ogen blijven hangen op mijn borsten, alsof hij niet kan geloven wat hij ziet. "Je ziet er ongelooflijk uit." Kristof zijn stem is doordrenkt met pure adoratie en lust. Hij stapt naar me toe. Zijn handen vinden instinctief hun weg naar mijn heupen. Zijn vingers strelen me door de dunne stof heen, warm en bezitterig. Hij trekt me dichter naar zich toe. "Je maakt me gek, weet je dat?" "Je maakt me gek, weet je dat?" zegt hij zachtjes in mijn oor. Zijn stem trilt van opwinding. Zijn ademhaling is zwaar, en ik voel zijn warme adem tegen mijn nek. Ik glimlach, draai me om en leg mijn handen op zijn borst. Ik voel zijn hart snel kloppen onder mijn aanraking. "Dat was de bedoeling," zeg ik zachtjes, mijn ogen uitdagend en speels. Kristof grinnikt zacht, buigt zich voorover en vangt mijn lippen in een diepe, verlangende kus. Zijn mond is warm en urgent, zijn tong verkent de mijne met een honger die mijn benen zwak maakt. Zijn handen glijden langs mijn rug en trekken me dichter tegen hem aan alsof hij me nooit meer wil loslaten.

Ik trek me langzaam terug, mijn lippen nog tintelend van zijn kus, en kijk hem met fonkelende ogen aan. "Geef me even de tijd om me klaar te maken, oké?" Kristof zucht dramatisch, maar een grijns speelt om zijn lippen. "Natuurlijk," zegt hij, terwijl hij een kus op mijn voorhoofd drukt. "Maar weet dat je er voor mij al om op te eten uitziet." Mijn hart maakt een sprongetje bij zijn woorden. Een warme gloed verspreidt zich door mijn lichaam terwijl ik hem nog een laatste uitdagende blik toewerp voordat ik me omdraai. Ik voel zijn ogen op me branden, en die gedachte alleen al maakt mijn huid gevoelig en mijn ademhaling onregelmatig. Deze nacht zal er één worden die we niet snel zullen vergeten.

Kristof blijft me nog even vol bewondering aankijken en dan draait ook hij zich om. “Dan ga ik snel nog een aantal dringende mails beantwoorden.” Hij verlaat de badkamer. Ik hoor de deur van zijn bureau open en dicht gaan. “Niet te lang, hè,” roep ik hem nog na.

- - -

Met een mix van spanning en verwachting logt Kristof in op expose.me. Zijn vingers vliegen over het toetsenbord terwijl hij zijn inloggegevens invoert. Zijn hartslag versnelt. Hij is benieuwd naar de reacties op de foto van Leen, die hij stiekem had geüpload. De vertrouwde lay-out van de site verschijnt op het scherm, en hij klikt direct door naar het “Aleen”-profiel. Wanneer de pagina eindelijk is geladen, blijft hij even verstijfd zitten. Zijn ogen worden groot. Meer dan 15.000 mannen hebben zijn vrouw naakt gezien. Het cijfer lijkt op te lichten, als een onweerlegbaar bewijs van haar aantrekkingskracht. Hij slikt en voelt hoe de opwinding in zijn borst opwelt, vermengd met een onverklaarbare spanning. Zijn blik glijdt over de eindeloze lijst met reacties.

“Prachtige vrouw.”

“Wat een lijf.”

“Ze is om op te vreten.”

De woorden flitsen voorbij als een hypnotiserende stroom van bewondering en begeerte. Complimenten stapelen zich op, soms subtiel, soms onverbloemd rauw. Sommige reacties laten weinig aan de verbeelding over. “Wat zou ik haar graag een nachtje bij me hebben.” “Perfectie in haar puurste vorm.” “Dit is wat echte schoonheid betekent.”

Kristof voelt een vreemde rilling over zijn rug trekken. Hij had verwacht dat er reacties zouden komen, maar dit… dit is iets anders. Dit is een storm van verlangen, een tsunami van adoratie. Zijn ademhaling versnelt terwijl hij verder scrolt. Hij ziet de statistieken stijgen, de views en likes nemen met de seconde toe. Zijn hand trilt lichtjes op de muis.

De impact is immens. Al deze mannen, wildvreemden, die nu een beeld van Leen in hun hoofd hebben. Ze hebben haar bekeken, haar bewonderd, over haar gefantaseerd. De gedachte daaraan jaagt een golf van trots door zijn lichaam, maar ook een tinteling van geilheid die hij niet had voorzien. Dit is macht. Dit is controle. Hij alleen heeft haar, maar hij heeft haar ook gedeeld. “Ik wist niet dat dit zoveel impact zou hebben,” mompelt hij tegen zichzelf. Zijn vingers bewegen bijna automatisch naar het berichtencentrum. Privéberichten. Hij opent er een paar. Sommigen vragen om meer foto’s. Anderen laten hun fantasieën los in expliciete woorden. Een paar mannen smeken om contact, bieden geld, schrijven met een haast wanhopige ondertoon. Kristof bijt op zijn lip. Hij weet dat hij met vuur speelt. Als Leen hierachter komt… Maar de opwinding is verslavend, de stroom van aandacht hypnotiserend. Dit is niet zomaar een impulsieve actie meer. Dit is iets dat zijn leven kan veranderen. En hij is nog niet klaar om te stoppen.

Kristof staat op het punt zijn laptop dicht te klappen wanneer een nieuw bericht op het scherm verschijnt. Zijn vingers bevriezen boven het toetsenbord, zijn ademhaling stokt even. Een melding licht op in de hoek van het scherm: een privébericht van een gebruiker genaamd Marie.

"Wow, jullie durven. Ik wou dat ik ook zoveel moed had."

Zijn ogen blijven hangen op de woorden, zijn hartslag versnelt. Het feit dat het bericht afkomstig is van een vrouw, geeft het een extra lading. Het vleit hem, prikkelt zijn nieuwsgierigheid. Is ze gewoon onder de indruk, of zit er een diepere suggestie in haar woorden? Op een of andere manier voelt hij zich gevleid door de implicatie van moed en bewondering, maar ook een beetje betrapt. Wat als dit bericht meer is dan een eenvoudige opmerking? Even weet hij niet hoe hij moet reageren. De cursor knippert ongeduldig op het scherm terwijl hij nadenkt over zijn antwoord. Hij kan niet anders dan zich afvragen wie Marie is en wat haar motieven zijn. Zijn gedachten gaan razendsnel. Uiteindelijk besluit hij zijn stoute schoenen aan te trekken. Ten slotte zijn ze slechts vreemden voor elkaar. In het slechtste geval kan hij haar nog altijd blokkeren.

Kristof begint te schrijven. "Moed is een groot woord. Soms moet je gewoon de sprong wagen."

Bijna onmiddellijk verschijnt er een melding dat Marie aan het typen is. Hij houdt zijn adem in. "Misschien... Maar niet iedereen durft zich zo kwetsbaar op te stellen. Jullie stralen een soort vrijheid uit die ik bewonder."

Kristof voelt een tinteling van opwinding in zijn buik. Hij grijnst en leunt achterover in zijn stoel. Dit is een spel, en hij merkt dat hij het leuk begint te vinden. "Vrijheid is heerlijk, Marie. Maar vertel eens, waarom heb jij die stap nog niet gezet?"

Weer een korte stilte, dan een antwoord. "Misschien ben ik gewoon op zoek naar het juiste duwtje in de rug."

Kristof voelt hoe zijn vingers automatisch over het toetsenbord glijden, alsof hij de controle over zichzelf langzaam begint te verliezen. De spanning tussen hen is onmiskenbaar. "Een duwtje in de rug? Hmm... en hoe zou dat er volgens jou moeten uitzien? Een zachte aanmoediging? Of een stout duwtje dat je net over de streep trekt?"

"Dat weet ik niet... Ik vind mezelf niet zo mooi. Weet je, mogelijke negatieve reacties van andere kijkers maken me onzeker. Ik weet niet goed of ik daar wel tegen kan. Bovendien weet ik niet echt hoe ik hieraan moet beginnen."

Kristof leunt achterover, zijn gedachten draaien in het rond. De kwetsbaarheid in Marie's woorden raakt hem. Hij kan zich haar onzekerheden voorstellen, maar tegelijkertijd voelt hij ook de nieuwsgierigheid, het verlangen dat tussen haar woorden verborgen zit. Hij begint voorzichtig te typen: "Marie, ik begrijp je volledig. Iedereen heeft zijn onzekerheden. Misschien moet je beginnen met iets eenvoudigs en veiligs? Iets wat je een beetje uit je comfortzone haalt maar niet te ver. Begin met waar je je prettig bij voelt. En onthoud, het gaat niet om perfectie, maar om het plezier en de spanning van het moment. Ik ben er zeker van dat het resultaat prachtig zal zijn." Hij wacht. Zijn hart bonst in zijn borstkas. Dit is een delicate situatie en hij wil haar niet over de rand duwen.

Even blijft het stil. Dan verschijnt haar antwoord op het scherm. "Het is niet alleen dat. Ik heb altijd al gedroomd van zulke dingen, maar ik ben bang voor de reacties van mensen die me kennen. Wat als iemand me herkent? Ik moet er niet aan denken. Ik zou me doodschamen."

Kristof wacht even alvorens te antwoorden. Hij weet hoe Marie zich voelt, want dit is exact wat hijzelf ook heeft doorgemaakt. “Anonimiteit is de sleutel, Marie. Er zijn zoveel manieren om je identiteit te beschermen. Je hoeft geen gezicht te laten zien, je kunt spelen met schaduwen, met hoeken, met belichting. Niemand hoeft ooit te weten dat jij het bent, tenzij jij dat wil." Kristof ademt langzaam uit. Hij weet dat dit een breekpunt is, een moment waarop hij haar ofwel gerust kan stellen of haar volledig van het idee afduwt. Er volgt een korte stilte.

"En wat als iemand toch iets vermoedt? Mensen kunnen soms verrassend goed details herkennen." Marie lijkt nog niet overtuigd. Kristof glimlacht en tikt direct terug. "Dat klopt, maar details kunnen ook gemanipuleerd worden. Een andere achtergrond, een ander kapsel, een kleine aanpassing in pose of kadrering en je bent een compleet ander persoon in de ogen van een buitenstaander. Dit is iets wat jij in handen hebt. Jij bepaalt de regels."

De drie puntjes geven aan dat Marie typt, maar het duurt even voordat haar antwoord komt. "Ik weet niet... het idee prikkelt me wel, maar het maakt me ook zenuwachtig."

"Dat is juist de kracht ervan, niet? Die spanning, die sensatie van iets doen dat net buiten je comfortzone ligt? Maar altijd binnen de grenzen die jij zelf stelt."

Een nieuwe stilte volgt. Dan een korte, bijna aarzelende reactie. "En jij zou me helpen?"

"Vanaf de eerste seconde tot het moment dat je zelfzeker genoeg bent om er met volle teugen van te genieten."

"Dat klinkt gevaarlijk verleidelijk."

"Soms is een beetje gevaar precies wat we nodig hebben."

Terwijl hij wacht op Marie's reactie, overdenkt Kristof de woorden die hij net heeft geschreven. Hij weet dat er een dunne lijn is tussen opwinding en gevaar, tussen verlangen en realiteit. Hij heeft zorgvuldig ervoor gezorgd dat Leens identiteit verborgen blijft, maar de gedachte aan wat hij doet bezorgt hem toch een lichte angst. Hij is bang dat het allemaal uit de hand zou kunnen lopen. Zijn vingers zweven boven het toetsenbord. Hij wil Marie geruststellen, maar ook niet dwingen. Dan verschijnt haar bericht.

"Ik wil dit... maar ik wil zeker weten dat ik geen spijt krijg. Hoe kan ik dat garanderen?"

Kristof staart naar het scherm. Dat is een vraag waarop hij geen eenvoudig antwoord heeft. "Door het stap voor stap te doen. Geen druk, geen haast. Jij bepaalt wat je deelt en wanneer. En als je ooit twijfelt, stop je meteen. Dit gaat over jouw gevoel, Marie. Jouw grenzen. Het belangrijkste is dat je het doet op een manier die voor jou comfortabel voelt. Begin met iets eenvoudigs, zoals een silhouet of een detailshot. Het hoeft niet perfect te zijn. Het moet alleen iets zijn waar jij je goed bij voelt.”

Hij drukt op verzenden en staart naar het scherm. Hoe zou ze reageren? Zit er een kans in dat ze die stap echt zou zetten?

De ping komt sneller dan verwacht. "Een silhouet, zeg je? Ik weet niet of ik het durf, maar... misschien."

Kristof grijnst. Dit is een overwinning. "Misschien is een goed begin." Maar hij weet dat ‘misschien’ niet genoeg is. Hij moet haar verder duwen, haar helpen de grens over te stappen. Zijn vingers vliegen over het toetsenbord. "Denk er niet te veel over na. Pak je telefoon, zoek een zachte lichtbron en maak gewoon een silhouet. Niemand hoeft het te zien behalve jij, tenzij je besluit het te delen. Maar het gevoel van het doen… dat is wat telt."

Er volgt een lange stilte. Kristof houdt zijn adem in. Hij kan zich voorstellen hoe Marie nu achter haar scherm zit, haar gedachten in een chaos, haar hart bonkend van de twijfel. Dan pingt de chat opnieuw. "Ik weet het niet. Wat als het niet goed is? Wat als ik er belachelijk uitzie?"

Kristof leunt achterover. Dit is de onzekerheid waar hij op heeft gewacht. Ze staat op het randje. "Je kunt niet falen. Het gaat niet om goed of fout. Het gaat om voelen, om ontdekken. Niemand oordeelt hier, Marie."

Weer blijft het stil. Kristof voelt een mengeling van spanning en triomf. Hij weet dat ze de sprong zal wagen, maar het laatste duwtje heeft ze nog nodig. Kristof kent dat gevoel maar al te goed. De onzekerheid, de aarzeling, dat kleine stemmetje dat fluistert dat het allemaal de moeite niet is, niet meer dan een belachelijk iets. Hij weet precies hoe hij haar kan overtuigen: door haar een glimp van zijn eigen onzekerheid te geven. "Ons eigen avontuur begon als een impulsieve beslissing. De bedoeling was de foto na een paar uur te verwijderen. Gewoon iets spannends proberen, zonder echt stil te staan bij de gevolgen. Maar de respons… die verraste me. Het voelde als een soort kick, als een verslaving bijna." Hij pauzeert even, zoekt naar de juiste woorden om het onbeschrijfelijke gevoel over te brengen. "Het moment dat ik de eerste reacties zag, voelde ik een ongekende rush door mijn lichaam. Alsof er een sluier van dagelijkse banaliteit werd weggetrokken en ik plots iets scherper, intenser ervoer. Het was geen gewone opwinding. Het was rauw, puur, bijna dierlijk."

De drie puntjes verschijnen. Kristof houdt zijn adem in. "Dat klinkt… verslavend. Maar ook eng. Was je niet bang?"

"Misschien een beetje. Maar de sensatie overheerste. Die eerste like, dat eerste compliment… Het voelde als een elektrische schok die door mijn ruggengraat trok. Mijn huid tintelde, mijn ademhaling versnelde. En dan, nog meer reacties, nog meer aandacht. Het was alsof ik een verboden wereld betrad, een waar verlangen en mysterie de boventoon voerden. Het verlangen groeide. Het was alsof ik een nieuwe dimensie van mezelf ontdekte. Niet alleen kijken, maar bekeken worden. Gezien worden op een manier die zo intiem, zo oprecht was… Het was hypnotiserend, Marie. En ergens, diep vanbinnen, denk ik dat jij dat ook zou kunnen ervaren."

"Je maakt het bijna onmogelijk om niet nieuwsgierig te zijn... Wat ik me afvraag: hoe ervaart je vrouw dit? Voor haar moet het toch extra spannend zijn? Want het is haar foto die online staat.”

Kristof voelt een knoop in zijn maag wanneer hij Marie's woorden leest. Even denkt hij erover om te liegen, haar een geruststellend verhaal te vertellen wat alles eenvoudiger zou maken. Maar iets weerhoudt hem, een gevoel van integriteit en eerlijkheid dat hij niet kan negeren. Hij weet dat dit het moment is om open en eerlijk te zijn, ongeacht de mogelijke consequenties. Hij neemt een diepe ademhaling en begint te typen. Zijn vingers trillen licht op het toetsenbord. "Marie, ik moet eerlijk tegen je zijn. Mijn vrouw weet hier niet van af. Ik weet niet of ze het zou begrijpen of accepteren. Ik wil het haar niet vertellen omdat ik niet weet hoe ze zal reageren. Ik ben bang dat ze het niet zou begrijpen en boos zal worden op mij. Ik wil haar hierdoor niet verliezen.”

De seconden die volgen voelen aan als uren terwijl Kristof wacht op Marie's reactie. Zijn hart bonkt in zijn borst, en hij kan de zenuwen voelen kriebelen in zijn buik, een mix van angst en verwachting. De stilte in de kamer lijkt te zinderen van spanning, terwijl hij naar het scherm staart, elke seconde een eeuwigheid. Dan, eindelijk, komt haar antwoord. De melding op het scherm trekt onmiddellijk zijn aandacht en hij opent snel het bericht. "Ik snap het. Het is een delicate situatie. Maar denk je niet dat ze het wel zal begrijpen als ze weet hoeveel bewondering ze krijgt?"

Kristof staart naar de woorden, zijn gedachten kolken. Hij heeft dit pad ingeslagen zonder precies te weten waar het naartoe zou leiden, en nu voelt hij zich gevangen tussen zijn verlangens en zijn loyaliteit. Hij weet dat Marie gelijk kan hebben, maar de angst om Leen te verliezen is te groot. Hij begint te typen, zijn vingers licht trillend. "Ik weet het niet, Marie. Het risico lijkt te groot. Ik wil Leen niet verliezen." Onbewust noemt hij haar naam, iets wat hij eerder probeerde te vermijden.

Marie reageert snel, haar woorden doordrongen van begrip en een zekere vastberadenheid. "Je mag het haar niet verzwijgen, dat is verkeerd. Ik vind dat ze dit moet weten. Niet direct, maar ooit moet je het haar vertellen. Daar heeft ze recht op." De eerlijkheid in haar woorden raakt Kristof diep. Hij weet dat ze gelijk heeft, maar het idee om Leen de waarheid te vertellen vult hem met een bijna verlammende angst. Hij begrijpt dat hij op een dag eerlijk moet zijn, maar hoe en wanneer blijft een raadsel.

Hij buigt zijn hoofd, sluit even zijn ogen en ademt diep in. Dan antwoordt hij: "Je hebt gelijk, Marie. Ze verdient het om de waarheid te weten. Maar het is zo moeilijk... Ik moet het juiste moment vinden, als dat er al is."

Marie stuurt een bemoedigend bericht terug: "Neem je tijd. Maar vergeet niet dat eerlijkheid uiteindelijk het belangrijkste is. Weet je, misschien weet ik wel een manier om dit aan haar uit te leggen."

Kristof fronst zijn wenkbrauwen terwijl hij haar bericht leest. "Hoe dan?" typt hij snel terug. Zijn nieuwsgierigheid is gewekt.

"Je moet ervoor zorgen dat ze dit zelf wil," antwoordt Marie. "Haar zover krijgen dat ze opnieuw voor je wil poseren. En dan kan je suggereren om de foto's online te zetten."

Kristof denkt na over haar voorstel. Het klinkt logisch, maar ook ingewikkeld. Hij weet dat Leen geniet van zijn aandacht en complimenten, maar zou ze echt instemmen met het idee om de foto's te delen?

Hij begint te typen, langzaam en bedachtzaam. "Dat klinkt als een goed plan, maar hoe krijg ik haar zover? Hoe zorg ik ervoor dat ze dit zelf wil?"

Marie reageert bijna onmiddellijk. "Begin met haar te laten voelen hoe mooi en bijzonder ze is. Laat haar weten hoeveel ze voor je betekent en hoezeer je haar bewondert. Geef haar het vertrouwen dat ze nodig heeft om zich weer op haar gemak te voelen voor de camera. Als ze zich geliefd en gewaardeerd voelt, zal ze misschien meer openstaan voor het idee."

Kristof glimlacht bij het lezen van haar woorden. Hij weet dat Marie gelijk heeft. Hij moet Leen laten zien hoeveel hij van haar houdt en hoe prachtig hij haar vindt. Misschien, denkt hij, is dit niet alleen een manier om haar over te halen, maar ook een kans om hun relatie te verdiepen.

"Bedankt, Marie," typt hij. "Ik ga het proberen. Ik wil dit op de juiste manier doen."

"Dat weet ik zeker," antwoordt Marie. "Veel succes, en laat me weten hoe het gaat. We kunnen elkaar blijven steunen en stimuleren."

Kristof sluit het gesprek met een gevoel van vastberadenheid. Hij heeft een plan, en hoewel het risico groot blijft, voelt hij zich gesterkt door Marie's advies en steun. Hij weet dat hij voorzichtig te werk moet gaan, maar hij is vastbesloten om Leen te laten zien hoeveel ze voor hem betekent, en misschien, heel misschien, zal ze dan zelf willen delen wat ze hebben. Kristof denkt terug aan de gebeurtenissen van enkele dagen terug, de manier waarop Leen zich aan hem had gepresenteerd, de zelfverzekerdheid en de opwinding in haar ogen. Het feit dat ze halfnaakt door een winkelcentrum was gelopen. Zou ze dit bewust gedaan hebben? Zou ze genoten hebben van alle aandacht? Van de bewonderende blikken van al die mannen? Kristof leunt achterover in zijn stoel en ademt diep in. Hij sluit zijn ogen en probeert zijn gedachten te ordenen. Hij zit nu midden in een spel dat veel groter is dan hij had voorzien. Hij weet dat hij hier goed over na moet denken, dat hij een beslissing moet nemen over hoe hij verder wil gaan. Het idee dat dit slechts een begin is en dat hij later misschien nog meer foto's van Leen zou kunnen delen, zorgt voor een nieuwe golf van opwinding in zijn onderbuik. Hij bedenkt dat hij vanavond nog nieuwe foto's zou kunnen maken. Straks, wanneer Leen haar doorschijnend slaapkleed aanheeft en in bed ligt. Hij stelt zich voor hoe haar heerlijke borsten door het dunne stofje heen zichtbaar zullen zijn, hoe verleidelijk en prachtig ze eruit zal zien. Het idee om deze intieme beelden met de wereld te delen, doet zijn hart sneller kloppen. Hij weet zeker dat zulke foto's een nog grotere hit zullen worden. Mannen zullen smeken om meer van haar te zien, de reacties zullen nog extatischer zijn. Kristof voelt een mix van spanning en opwinding terwijl hij deze gedachte overweegt. Hij heeft al een plan. Eerst zal hij Leen subtiel voorbereiden met een overvloed aan complimenten, kusjes en strelingen. En dan, wanneer het moment juist is, zal hij zijn telefoon erbij pakken en een aantal foto's maken.

Hier, in zijn bureau, terwijl hij zijn plan verder uitdenkt, voelt hij de spanning in de lucht. De verwachting bouwt zich op. Vanavond zou hij niet alleen zichzelf, maar ook duizenden anderen een ongekend genot kunnen bezorgen. De gedachte aan al die mannen die naar zijn vrouw zullen kijken, doet hem duizelen. Vanavond zal iedereen Leen haar heerlijke borsten kunnen bewonderen. Hij weet zeker dat deze nieuwe foto's een nog grotere hit zullen worden.