Kristof opent voorzichtig de slaapkamerdeur en blijft even stilstaan in de deuropening. Het halfduister van de kamer wordt slechts doorbroken door het zachte schijnsel van het lampje op het nachtkastje. Zijn adem stokt kort bij het zien van Leen, die diep en vredig slaapt. Haar lichaam ligt ontspannen uitgestrekt op het bed, slechts bedekt door een doorschijnend slaapkleedje dat elke ronding schaamteloos benadrukt. Het flinterdunne materiaal laat niets aan de verbeelding over; het omhelst haar vormen alsof het eraan vastgeplakt is, accentueert haar volle borsten, de lichte welving van haar buik, haar slanke taille en de elegante lijn van haar heupen.

Zijn ogen blijven hangen op haar borsten, die zachtjes op en neer bewegen met elke rustige ademhaling. De stof van het kleedje is zo dun dat haar tepels duidelijk zichtbaar zijn: kleine, donkere roosjes die ondeugend door de stof prikken, uitgedaagd door de koelte van de kamer. Het beeld laat Kristofs keel droog aanvoelen en zijn hartslag bonzen in zijn oren. Het verlangen om haar aan te raken, om zijn handen om die perfecte rondingen te leggen en haar zachtjes te strelen, brandt als een open vuur in zijn onderbuik.

Langzaam komt hij dichterbij, bijna alsof hij bang is om het betoverende tafereel voor zich te verbreken. Zijn adem is onregelmatig, en zijn ogen glinsteren in een mix van bewondering en rauw verlangen. Hij kan niet stoppen met kijken. Zijn blik glijdt over haar lichaam alsof hij elk detail in zich wil opnemen. Het slaapkleedje is iets omhooggeschoven en onthult een glimp van haar dijen, glad en verleidelijk, terwijl haar benen een fractie van elkaar liggen. De koele lucht in de kamer laat kippenvel achter op haar huid en het contrast met het warme licht zorgt ervoor dat ze eruitziet als een engel die achteloos in zijn bed is neergestreken.

Zijn hand trilt lichtjes wanneer hij zijn telefoon pakt. Er is een roes over hem heen gekomen, een bedwelmende mix van trots, begeerte en pure aanbidding. Zijn vingers bewegen bijna automatisch terwijl hij de camera opent. Het eerste klikje van de sluiter lijkt door de kamer te galmen, maar Leen beweegt niet. De foto toont haar gezicht, zacht en sereen, haar lippen lichtjes geopend, alsof ze in haar dromen iets zoets fluistert. Kristof glimlacht kort, betoverd door haar schoonheid.

Zijn ogen dwalen weer af naar haar lichaam. Hij zoomt in en legt de volle rondingen van haar borsten vast, de tepels die uitdagend door de stof prikken, het zachte spel van licht en schaduw op haar huid. De lijn van haar zij buigt zich elegant naar haar heupen, en het kleedje volgt gehoorzaam elke welving, alsof het alleen daar is om haar schoonheid nog meer te onderstrepen. Zijn ademhaling versnelt merkbaar, en zijn hand is nu iets minder zeker, bijna gehaast, alsof hij bang is dat deze magie elk moment kan vervliegen.

Elke klik van de camera legt niet alleen een beeld vast, maar ook de vurige emoties die door hem heen razen: verlangen, aanbidding en iets dierlijks dat hem naar haar toe trekt. Het gevoel is bijna overweldigend. Hij wil meer dan alleen kijken, meer dan alleen dit moment stelen met zijn lens. Zijn vingers tintelen van het verlangen om haar aan te raken, om haar zachte huid onder zijn handpalmen te voelen. Kristof slikt moeizaam. Zijn ogen flikkeren van pure honger. "God, Leen," fluistert hij schor, bijna alsof hij bang is haar wakker te maken, maar diep vanbinnen smeekt hij bijna dat ze haar ogen opent, dat ze hem betrapt, dat dit vurige spel een nieuw hoofdstuk krijgt. Maar voorlopig is hij gevangen in dit moment, in deze zinderende stilte waarin hij zich volledig kan verliezen in haar schoonheid, haar kwetsbaarheid, haar alles.

Het slaapkleedje van Leen is omhooggeschoven tot halverwege haar heupen, een schaamteloze uitnodiging die Kristof met grote ogen in zich opneemt. De dunne, doorschijnende stof lijkt slechts een fragiele sluier tussen zijn blik en haar naakte huid, zakt achteloos langs haar taille en onthult de het zwarte kanten slipje dat ze eronder draagt. Het kleedje strijkt net boven de delicate boog van haar heupen, alsof het speelt met de grens tussen verhullen en onthullen, en Kristof kan zijn ogen er niet van afhouden.

Het slipje is gemaakt van fijn, doorzichtig kant en is rijkelijk versierd met florale patronen die zich sierlijk aftekenen tegen haar huid. Het contrast tussen het diepe zwart van het kant en haar lichte teint is ronduit betoverend. De stof volgt de lijnen van haar lichaam zo nauw dat het haast lijkt alsof ze niets draagt. Het materiaal klampt zich vast aan haar rondingen, de smalle bandjes liggen subtiel in de zachte welving van haar heupen. Door het doorschijnende kant kan Kristof de contouren van haar huid eronder zien. Het is een prikkelende belofte van alles wat verborgen ligt. Maar het is niet alleen het kant dat zijn adem doet stokken. Wanneer hij opnieuw kijkt, merkt hij het donkere plekje op, precies in het midden van het slipje, waar het kant net iets dieper van kleur lijkt. De stof is zichtbaar nat, een onmiskenbaar bewijs van Leens opwinding die door het tere materiaal heen sijpelt. Het besef slaat in als een elektrische schok, laat zijn hart wild bonzen en zijn ademhaling versnellen. Het idee dat ze zelfs in haar slaap zo opgewonden is — misschien door een droom, misschien door alles wat er tussen hen gebeurd is — stuurt een golf van rauw verlangen door hem heen.

Kristof kan zich niet bedwingen; zijn vingers bewegen bijna automatisch over het scherm van zijn telefoon, alsof ze gestuurd worden door iets primitiefs en onweerstaanbaars. De camera zoomt in en legt de subtiele glans van het natte kant vast, de manier waarop het doorschijnende materiaal zich aan haar intieme vormen vasthecht. Elke klik van de camera voelt als een zonde, maar hij kan niet stoppen. Het beeld dat zich op zijn scherm ontvouwt is bijna te veel — sensueel en schaamteloos tegelijk, een geheime blik op de puurste, meest kwetsbare kant van haar.

Hij slikt moeizaam, zijn gedachten zijn een verwarde mix van aanbidding en ongebreideld verlangen. De schoonheid van Leen zo weerloos voor hem, de manier waarop het slaapkleedje en het kanten slipje haar lichaam omhullen zonder echt iets te verbergen, maakt hem duizelig van opwinding. Het beeld brandt zich in zijn geheugen, elke lijn en schaduw is een herinnering die hij voor altijd wil vasthouden. Het voelt als een verboden vrucht, verleidelijk en destructief tegelijk. Zijn hand trilt lichtjes terwijl hij de telefoon even laat zakken. Zijn ogen blijven vastgenageld aan haar lichaam. Hij durft haar bijna niet aan te raken, bang om de betovering te verbreken, om dit perfecte, breekbare moment te verstoren. Maar de aandrang is te sterk. Zijn hand glijdt aarzelend naar haar heup, maar stopt net voor hij haar aanraakt. Zijn vingertoppen tintelen, het verlangen bijna pijnlijk intens.

Hij laat zijn ogen nog één keer over haar heen glijden — van de zachte welving van haar buik, de rondingen van haar borsten die nog steeds net zichtbaar zijn onder het doorschijnende kleedje, naar de natte plek op haar slip die als een stilzwijgende bekentenis naar hem schreeuwt. Het is een beeld dat hem volledig in beslag neemt, dat al zijn gedachten overspoelt met een onverbiddelijke honger. In die stilte, met alleen het ritme van haar ademhaling als achtergrond, beseft Kristof dat hij volledig verloren is. Niet alleen in de lichamelijke begeerte, maar ook in de pure, verterende liefde voor zijn vrouw die daar zo vredig ligt te slapen. Het is een verlangen dat hem verteert, dat elke vezel van zijn lichaam in vuur en vlam zet. Hij kan niets anders doen dan blijven kijken, blijven verlangen, hopend dat dit moment nooit eindigt.

Het begon als een vluchtige gedachte, maar hoe langer Kristof er over nadenkt, hoe dieper die gedachte zich in zijn hoofd nestelt. Als een duivel op zijn schouder fluistert het idee aanlokkelijk in zijn oor: hoe populair zouden de net gemaakte foto's wel niet zijn op expose.me. Een roes van macht en verlangen overspoelt Kristof bij die gedachte. Het idee is zowel angstaanjagend als opwindend — het verboden, het geheime, het feit dat alleen híj deze kant van Leen kent.

Hij ziet het al voor zich: duizenden views binnen een paar uur, een stortvloed aan reacties die over elkaar heen zouden struikelen. Woorden van pure adoratie en begeerte die zouden beschrijven hoe prachtig ze is. Hoe haar lichaam elke fantasie overtreft. Hoe jaloers ze allemaal op hem zouden zijn. Een golf van trots mengt zich met het rauwe verlangen dat als een brandend vuur door zijn lijf woedt. Zijn hand trilt lichtjes terwijl hij langzaam door de foto's scrolt. Elk detail is perfect gevangen — de manier waarop het kant zich spant over haar heupen, de lichte glans van opwinding die door de stof heen sijpelt, haar borsten die door de doorzichtige stof van haar slaapkleedje heen priemen. Het is kunst, fluistert een stemmetje in zijn hoofd. Puur, verleidelijk, onweerstaanbaar. En tegelijk zo ongehoord intiem dat het hem duizelig maakt. De veel bravere foto die hij al eerder had gepost was nu al een hit. Maar deze nieuwe foto's... deze zouden alles overtreffen. Hij stelt zich zijn profielpagina voor, de aantallen die omhoogschieten: tienduizenden views, honderden comments vol bewondering en rauwe verlangens. Mannen die zich verdringen om haar te prijzen, die smeken om meer. De gedachte dat zoveel vreemden Leen zouden bewonderen, dat ze allemaal zouden fantaseren over zijn vrouw, stuurt een bijna pijnlijke steek van opwinding door hem heen.

Zijn ademhaling versnelt terwijl hij zich voorstelt hoe die reacties zouden zijn. Hoe ze haar lichaam zouden beschrijven, hoe ze hun begeerte in woorden zouden gieten, smachtend en nietsverhullend. Hij voelt een vreemde trots bij dat idee, alsof haar schoonheid op de een of andere manier zijn verdienste is. Maar diep vanbinnen weet Kristof dat het meer is dan bewondering. Het is het idee van delen, van het geheim dat alleen híj in handen heeft. Het contrast tussen de wereld die haar zou verafgoden en het feit dat zij nergens weet van heeft, maakt het idee alleen maar verleidelijker.

Hij probeert zich voor te stellen hoe Leen zou reageren als ze het wist. Hoe haar ogen zouden oplichten van schrik, of misschien... misschien zou ze het wel goedkeuren. Misschien zou ze het zelfs spannend vinden, die gedachte alleen al doet zijn adem stokken. Maar onmiddellijk verdringt hij die gedachte weer, veel te riskant. Zijn vingers knijpen gespannen om de telefoon, terwijl zijn blik onophoudelijk naar het scherm wordt getrokken. Zijn ogen blijven hangen op de foto waar de stof van haar slip net iets dieper van kleur is, de natte plek die onmiskenbaar verraadt hoe opgewonden ze is. De intieme onthulling ervan is zo ongehoord schaamteloos dat het zijn hoofd doet tollen. Hij weet dat hij met vuur speelt. Dat dit geheim als een giftige doorn tussen hen in zou kunnen komen te staan, alles zou kunnen vernietigen wat ze samen hebben. Maar hoe langer hij naar de foto's kijkt, hoe moeilijker het wordt om die duistere verleiding te weerstaan. Het is alsof hij gevangen zit in een droom, een bedwelmende roes die al zijn gedachten vertroebelt. Zijn ademhaling is snel en oppervlakkig, zijn lichaam strak gespannen van ingehouden verlangen.

Met een ruk klikt hij het scherm weg, zijn handen nog steeds gespannen om de telefoon. Maar zelfs terwijl hij zijn ogen sluit en probeert tot bedaren te komen, blijven de beelden branden achter zijn oogleden. De gedachte aan die duizenden mannen die zouden smachten naar zijn vrouw, haar zouden vereren alsof ze een godin was... het is verslavend. En ergens diep vanbinnen weet Kristof dat hij nog maar een stap verwijderd is van die grens daadwerkelijk oversteken.

Maar wat als… wat als hij een manier zou kunnen vinden om haar zover te krijgen? Om haar zelf het idee te laten omarmen, zonder dat ze vermoedt hoeveel hij ernaar verlangt? Het idee nestelt zich vast en groeit uit tot een verleidelijke mogelijkheid. Hij probeert het van zich af te schudden, maar hoe meer hij het overweegt, hoe logischer het lijkt. Leen had zich ten slotte al eens laten fotograferen tijdens die sessie in de keuken. Haar ogen hadden toen gefonkelend van plezier en een vleugje spanning. De manier waarop ze had gelachen, de ondeugende blik die ze hem had toegeworpen terwijl hij de camera vast had... Misschien… misschien was dat een teken dat er iets in haar sluimerde, iets dat wachtte om gewekt te worden. Zijn vingers glijden nerveus over de rand van de telefoon. Hij stelt zich voor hoe hij het zou kunnen aanpakken. Subtiele complimenten om haar zelfvertrouwen op te bouwen, een speelse opmerking hier en daar over hoe mooi ze is, over hoeveel mannen haar zouden benijden als ze haar zo zouden zien. Misschien zelfs een voorzichtige vraag, verpakt als grapje, om haar reactie te peilen. Hij zou het langzaam moeten doen, haar laten wennen aan het idee. Het zou zorgvuldig moeten gebeuren. Te snel en ze zou achterdochtig worden, te langzaam en hij zou gek worden van verlangen. Zijn gedachten slaan op hol, scenario’s schieten door zijn hoofd. Hoe zou ze reageren als hij haar zou vertellen hoeveel likes en bewonderende reacties die eerste foto’s hadden gekregen? De woorden vormen zich als vanzelf in zijn hoofd: "Je zou moeten zien hoe mooi ze je vinden. Hoeveel mannen jaloers op me zijn." Of als hij haar zou laten lezen hoe andere vrouwen op expose.me worden vereerd en bewonderd? Misschien, als hij het goed speelde, zou ze het idee verleidelijk vinden. Misschien zou de aandacht haar een soort verboden opwinding bezorgen, net zoals bij hem.Zijn blik glijdt weer naar het scherm. De gedachte aan Leen die, met een ondeugende glimlach, toestemt om meer foto's te laten maken — misschien zelfs gewaagder dan voorheen — doet zijn hart bonzen in zijn keel. Hij ziet het voor zich: Leen die het spel meespeelt, haar ogen die sprankelen van een mix van schaamte en nieuwsgierigheid, de lichte blos die omhoog kruipt langs haar hals. Hij kan bijna voelen hoe ze zou trillen als hij zijn hand langs haar zij zou laten glijden, zachtjes, plagend, haar fluisterend dat ze prachtig is zoals ze daar ligt.

Maar meteen knaagt er een stemmetje in zijn achterhoofd. Wat als ze nee zegt? Of erger, wat als ze doorheeft hoe ver hij al is gegaan zonder haar medeweten? Wat als ze de foto's ontdekt, zijn profiel op die site ziet, de reacties leest? De gedachte alleen al doet zijn maag samenknijpen. Zijn handen voelen ineens klam, en een golf van schaamte dreigt zijn opwinding te overspoelen. Dit is krankzinnig. Hij zou haar vertrouwen verraden, alles riskeren wat ze samen hebben. Hij bijt op zijn lip, probeert zijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Maar zelfs met de angst die aan hem knaagt, kan hij de gedachte niet loslaten. Zijn ogen blijven rusten op het beeld van haar lichaam, zacht belicht door het schemerige licht. Het contrast tussen haar serene slaap en het duistere verlangen dat door hem heen kolkt is bijna te groot om te verdragen. De mogelijkheid is er — hij hoeft alleen maar de juiste woorden te vinden. Hij sluit zijn ogen even, probeert de knoop in zijn maag te negeren, maar het is zinloos. De beelden blijven achter zijn oogleden branden, onweerstaanbaar en verterend tegelijk. Het voelt als een sprong in het diepe, gevaarlijk en onomkeerbaar. En hoe langer hij erover nadenkt, hoe meer het voelt alsof hij allang heeft besloten.

Terwijl Kristof nog steeds in gedachten verzonken naar haar kijkt, beweegt Leen zachtjes. Ze ademt dieper in en laat een klein, tevreden zuchtje ontsnappen. Haar lange wimpers trillen even voordat haar ogen langzaam opengaan, loom en nog halfdromend. Zonder zich bewust te zijn van zijn aanwezigheid of de hongerige blik in zijn ogen, rekt ze zich uit met een sierlijke nonchalance die hem volledig de adem beneemt. Haar armen strekken zich boven haar hoofd, haar rug kromt zich lichtjes, waardoor het slaapkleedje verraderlijk omhoogschuift. De dunne stof glijdt van haar schouder, en voordat Kristof het goed en wel beseft, komt één van haar borsten volledig bloot te liggen. De lucht lijkt ineens zwaar en geladen. Zijn ogen worden groot, vastgenageld aan het beeld voor hem: haar huid zacht en licht getint, de tepel een delicate tint roze, stijf van de koele lucht en de wrijving van het slaapkleedje. Haar naakte borst is bijna ondraaglijk verleidelijk. Leen lijkt zich nergens van bewust. Haar ogen zijn nog dof van de slaap terwijl ze zich omdraait, waardoor haar borsten zachtjes bewegen, een hypnotiserend schouwspel waar Kristof met een droge mond naar staart. Hij kan de gedachte niet onderdrukken hoe ongelooflijk mooi ze is, hoe haar lichaam eruitziet als dat van een muse — iets om te verafgoden, om voor altijd vast te leggen in beelden die nooit zouden vervagen. De verleiding is bijna onweerstaanbaar om nog een foto te maken, om dit perfecte moment vast te leggen. Maar hij durft niet, bang voor wat hij zou moeten uitleggen als ze haar ogen echt opent en hem betrapt met die blik in zijn ogen.

Maar dan opent Leen haar ogen volledig. Haar blik is nog wazig, maar ze vangt meteen de zijne en glimlacht loom, zonder schaamte. Haar hand glijdt nonchalant over haar buik terwijl ze zich opnieuw uitrekt, waardoor haar borst nog meer bloot komt te liggen. De glimlach die om haar lippen speelt is zacht, bijna speels. "Hey," mompelt ze slaperig, haar stem warm en een beetje hees. Ze merkt niets van haar eigen naaktheid, van hoe de koele lucht haar tepels nog harder maakt, en Kristof moet zijn keel schrapen om iets terug te kunnen zeggen. "Hey," antwoordt hij, zijn stem schor, de woorden nauwelijks meer dan een gefluister. Zijn handen voelen klam, en hij dwingt zichzelf om zijn blik naar haar gezicht te verplaatsen, weg van de verleidelijke rondingen die zo achteloos tentoongesteld worden. Maar het lukt nauwelijks. De schaamte mengt zich met het rauwe verlangen dat in hem brandt, een verraderlijke combinatie die zijn hart wild doet kloppen.

Leen trekt een wenkbrauw op, een speelse fonkeling in haar ogen alsof ze dondersgoed weet wat ze met hem doet, alsof ze het spel perfect beheerst. Haar hand glijdt langzaam naar het bandje van haar slaapkleedje en trekt het achteloos terug op zijn plaats, haar glimlach geheimzinnig. "Ik heb je betrapt," plaagt ze zacht, haar stem een fluistering die zijn rug tintelt. "Was je naar me aan het kijken?" Kristof slikt, zijn gezicht wordt heet, en hij schudt haastig zijn hoofd. "Ik… ik wilde je niet wakker maken," probeert hij, maar zelfs voor zijn eigen oren klinkt het doorzichtig. Leen grinnikt zacht, haar ogen fonkelen van plezier. Ze rekt zich nog eens uit, haar heupen wiegen subtiel op het dunne dekbed, en ze werpt hem een blik toe die zowel onschuldig als dodelijk verleidelijk is. "Je mag altijd kijken," fluistert ze, haar stem zo zacht dat het bijna een droom lijkt. De glimlach die om haar lippen speelt is veelzeggend — zacht en ondeugend. Ze bijt kort op haar onderlip terwijl haar vingers speels langs de dunne stof glijden, alsof ze geniet van het effect dat ze op hem heeft. Haar ogen zoeken de zijne, donker en vol belofte, en even lijkt de tijd stil te staan.

"Wil je meer zien?" fluistert ze, haar stem nauwelijks meer dan een ademhaling, warm en verleidelijk. De woorden hangen zwoel tussen hen in, zwaarder dan de lucht, en Kristof voelt zijn hart als een razende bonken. Haar blik is uitdagend, bijna onschuldig, maar de ondertoon is allesbehalve. Het is een uitnodiging die hem volledig overrompelt, die zijn gedachten in een verwarde wirwar van verlangen en schuld stort. Hij slikt en het kost hem moeite om haar blik vast te houden. Zijn ogen glijden onwillekeurig naar haar borst, die zich nog altijd duidelijk aftekent onder het doorschijnende kleedje. De dunne stof kleeft lichtjes aan haar huid, onthult de rondingen en de subtiele beweging van haar ademhaling. Haar tepels zijn nog steeds zichtbaar door de transparante laag, stijf en uitdagend, en de gedachte dat ze dit alles bewust aan hem toont — dat ze het spel perfect beheerst — doet zijn handen beven.

"Leen…" begint hij schor, maar zijn stem breekt halverwege. Hij weet niet eens zeker wat hij wil zeggen. Waarschuwen? Smeken? Het enige wat hij met zekerheid weet, is dat hij haar niet kan weerstaan. Leen laat een zacht lachje horen en duwt zichzelf half overeind. Ze draait zich helemaal naar hem toe, één been sierlijk gebogen, waardoor het kleedje gevaarlijk omhoog kruipt en haar onderlichaam niet meer bedekt. Haar vingers glijden achteloos langs de rand van de kant, alsof ze zich van geen kwaad bewust is, maar haar ogen verraden haar. De speelse fonkeling erin maakt hem gek en laat zijn gedachten als een razende duizelen. "Wat is er?" plaagt ze, haar stem honingzoet. "Je kijkt zo… intens." Ze buigt zich iets verder naar hem toe, waardoor haar borst opnieuw bloot komt te liggen, de tepel lichtroze en uitnodigend. Kristof kan niet anders dan staren, volledig gevangen door het beeld voor hem — zijn vrouw, prachtig en verleidelijk, zich zo achteloos openstellend. Zijn telefoon ligt nog altijd in zijn hand, zijn vinger rust op de cameraknop, en de verleiding om opnieuw een foto te maken is bijna ondraaglijk.

"Ik…" Hij slikt opnieuw, zoekt wanhopig naar woorden maar vindt niets. Zijn hoofd is een warboel van tegenstrijdige gevoelens: de schaamte, de verleiding, de trots dat dit prachtige wezen de zijne is.

Leen grijnst, buigt zich nog iets verder naar voren zodat haar lippen vlak bij zijn oor zijn. Haar adem is warm, ruikt zoet naar slaap en iets wat bijna naarille lijkt. "Misschien moet ik je wel een beetje helpen," fluistert ze, haar stem doordrenkt van belofte. En met een sierlijke beweging laat ze het bandje van haar andere schouder glijden, het kleedje zakt langzaam, pijnlijk tergend, en onthult haar andere borst — net zo volmaakt, net zo uitdagend. Kristof zijn mond valt open en zijn vingers verkrampen om de telefoon terwijl zijn blik als betoverd naar haar glijdt. Hij kan niet anders. Zijn hand beweegt als vanzelf, vingers bijna mechanisch wanneer hij zijn telefoon heft en de cameraknop indrukt. Het zachte klikgeluid doorbreekt de stilte in de kamer, maar Leen lijkt zich er niets van aan te trekken. Integendeel — ze blijft hem aankijken met diezelfde speelse, uitdagende glimlach, haar ogen donker en vol belofte. Alsof ze wil dat hij doorgaat, dat hij alles vastlegt.

De eerste foto vangt haar gezicht: half in de schaduw, haar lippen nog licht gezwollen van de slaap en haar haren losjes over haar schouders gedrapeerd. Haar ogen glanzen en zijn gevuld met een mengeling van nieuwsgierigheid en een onmiskenbare vonk van verlangen. Kristof zijn hart bonkt onregelmatig. Ze ziet eruit als een droom, onweerstaanbaar en verleidelijk. Zijn ogen glijden lager, volgen de lijn van haar hals naar haar borsten, vol en stevig, zacht oplichtend door het schemerige maanlicht dat door de gordijnen valt. Het beeld alleen al doet Kristofs vingers trillen wanneer hij opnieuw afdrukt. Klik. Nog een foto, dichterbij nu. Hij zoomt in, bijna koortsachtig. De manier waarop haar tepel zich aftekent, uitdagend en verlangend, laat zijn hoofd duizelen. Hij kan bijna voelen hoe zijn zelfcontrole breekt, de schuld en schaamte volledig overspoeld door het rauwe verlangen dat als een golf door hem heen spoelt. Klik. Nog een foto, dit keer van haar heupen, het kant dat strak om haar huid spant en nauwelijks iets verborgen houdt. Hij zoomt in op de delicate randjes die subtiel contrasteren met de bleekheid van haar dijen. Het vochtige plekje is groter nu, donkerder, en Kristof voelt een duizeling door zijn hoofd trekken bij de aanblik. Hij moet meer zien. Meer vastleggen.

Leen volgt zijn bewegingen met een halve glimlach. "Hé, niet zo verlegen," plaagt ze zachtjes, haar stem een fluistering vol hitte. Ze tilt haar been lichtjes op. Kristof weet niet eens meer waar hij moet kijken, zijn blik schiet heen en weer tussen haar ogen, haar borsten, haar intieme plekje. Zijn vinger beweegt als vanzelf. Klik. Een detailfoto van haar borst, de tepel roze en uitdagend in het zachte licht. Klik. Haar buik, vlak en uitnodigend, met een zweem van spieren die subtiel bewegen bij elke ademhaling. Klik. Haar dijen, zacht gespreid, het zwarte slipje dat zich vochtig aftekent en nauwelijks verhult hoe nat ze is. De beelden verschijnen één voor één op zijn scherm, verleidelijk en puur, en Kristof voelt hoe zijn hoofd tolt van de roes waarin hij zich bevindt.

"Wat ben je toch stout," lacht Leen zachtjes, haar stem zoet en uitdagend. Ze strekt zich nog iets verder uit, laat haar vingers loom over haar eigen buik glijden, een zachte beweging die zijn blik als een magneet trekt. "Zijn het mooie foto’s?" Haar ogen glinsteren, ze weet donders goed wat ze doet. Kristof slikt, zijn stem schor. "Ongelooflijk," fluistert hij, bijna ademloos. Zijn hart bonkt in zijn oren, zijn vingers voelen klam tegen de koude achterkant van zijn telefoon. Hij kan nauwelijks geloven wat er gebeurt — dat Leen dit toelaat, dat ze zich zo moeiteloos aan hem blootgeeft.

Leen houdt haar ogen op Kristof gericht, terwijl ze langzaam haar hand tussen haar benen laat glijden. De beweging is zo vloeiend, zo moeiteloos verleidelijk, dat Kristof haast vergeet adem te halen. Zijn vingers verstijven om de telefoon, maar zijn ogen kunnen niet loskomen van het beeld voor hem: Leen, liggend op het bed, haar benen iets gespreid, het zwarte kanten slipje dat zich vochtig aftekent tegen haar huid. Haar vingertoppen volgen de rand van haar slipje, zachtjes, bijna plagend. Ze tekent kleine cirkeltjes. Haar nagels krassen lichtjes over de delicate stof en een zachte zucht ontsnapt haar lippen. Het geluid is laag en bijna klagend, vol verlangen. Kristof zijn harts bonkt als een wilde hamer in zijn borstkas. De telefoon in zijn hand voelt plotseling loodzwaar, maar zijn vinger beweegt automatisch. Klik. Nog een foto. Dit keer van haar hand dat zich sierlijk tussen haar dijen bevindt, de kant licht vervormd door de druk van haar aanraking.

Leen glimlacht zwakjes. Een speelse glinstering schittert in haar ogen. Haar middelvinger glijdt verder, net boven de rand van het slipje, en ze bijt even op haar onderlip, haar ogen nog steeds vastgenageld op die van Kristof. “Vind je dit mooi?” fluistert ze hees, haar stem zo zacht het nauwelijks hoorbaar is. De woorden doen hem duizelen, laten zijn hoofd toeren als een koortsige droom waaruit hij niet wakker wil worden. Zijn adem stokt als Leen langzaam een vinger onder het kant haakt, een stukje naar beneden trekt, net genoeg om een flits van roze huid te onthullen. De stof spant lichtjes wanneer haar hand weer omhoog glijdt, haar heupen bewegen onbewust mee met de aanraking. Klik. Een close-up. De lens vangt elk detail: de spanning van haar dijspieren, het glinsteren van het vochtige stofje, de lichte huivering die door haar heen gaat telkens ze haar vingertoppen beweegt.

Leen sluit even haar ogen, haar hoofd zakt zachtjes achterover in het kussen. Haar ademhaling versnelt, kleine, onregelmatige haperingen die haar borst doen rijzen en dalen. Haar tepels zijn stijf, uitdagend en smeken bijna om aangeraakt te worden. Het beeld voor hem is zo puur, zo intens erotisch. Hij kan zijn ogen niet afhouden van haar hand, die nu langzaam beweegt, ritmisch, alsof ze zich volledig overgeeft aan het moment. “God, Leen,” fluistert hij schor, zijn stem gebroken en laag. Zij opent even haar ogen, half. Een ondeugende glimlach speelt om haar lippen. Haar vingers blijven bewegen, langzaam, plagend, alsof ze precies weet hoeveel macht ze over hem heeft. “Maak je nog een paar foto’s voor me?” vraagt ze zachtjes, bijna lieflijk, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Leen houdt zijn blik vast terwijl haar handen langzaam naar de zijkanten van haar heupen glijden. Ze haakt haar duimen onder de dunne bandjes van haar zwarte kanten slipje. De tijd lijkt zich uit te rekken, elk detail wordt scherper: de trage, verleidelijke manier waarop ze het stofje stukje bij beetje naar beneden schuift, de zachte, bijna onhoorbare wrijving van kant tegen huid, het lichte trillen van haar vingers dat verraadt dat ze zelf ook niet ongevoelig is voor de spanning die tussen hen hangt. Kristof volgt elke beweging met een soort hongerige fascinatie die hij niet kan bedwingen. De telefoon in zijn hand voelt plotseling als een onbetekenend voorwerp, maar hij weet niet beter dan de camera opnieuw omhoog te brengen. Klik. Nog een foto, dit keer van haar handen die het slipje over haar heupen trekken. Het stofje glijdt langzaam over haar dijen, strijkt langs haar gladde benen voordat het achteloos van haar enkels valt en ergens naast het bed belandt. Leen trekt haar knieën iets op, laat ze vervolgens langzaam weer zakken, haar benen een fractie gespreid. Ze lijkt zich totaal niet te schamen, integendeel — ze geniet van de blik in Kristofs ogen, die donker en hongerig over haar lichaam glijdt. Haar ademhaling is versneld, haar borsten bewegen mee.

Zijn blik dwaalt ongeremd over haar heen, blijft haken bij het v-vormige stukje huid tussen haar benen, roze en uitnodigend, glanzend van verlangen. Het beeld is zo intens, zo rauw en verleidelijk dat Kristof zich nauwelijks kan inhouden. Zijn vingers trillen licht als hij de sluiter indrukt. Klik. Een close-up, een fractie van een seconde gevangen, zo puur en intiem dat het haast obscene perfectie lijkt. Leen bijt zachtjes op haar onderlip, een uitdagende vonk in haar ogen. Ze strekt zich langzaam uit op het bed, haar rug licht hol, waardoor haar borsten zich nog prominenter aftekenen. “Bevalt het je wat je ziet?” Haar stem is laag, warm en speels. Ze spreidt haar benen iets verder, subtiel maar effectief, waardoor zijn handen weer automatisch omhooggaan. Klik. Nog een foto, dit keer van haar volle lichaam, uitgestrekt en uitdagend op het bed, een visioen van pure verleiding.

“Je bent zo ongelooflijk mooi,” weet hij hees uit te brengen, zijn stem nauwelijks meer dan een rauwe fluistering. Zijn ogen dwalen opnieuw naar beneden, nemen elk detail in zich op. Hij kan niet stoppen met kijken, niet stoppen met fotograferen. Leen grinnikt zacht, haar ogen fonkelen van speels plezier. Ze laat een hand loom over haar buik glijden, tekent kleine cirkeltjes rond haar navel voordat ze verder zakt, plagend langzaam, alsof ze wil dat hij elke seconde van haar bewegingen onthoudt. De lucht lijkt te trillen van elektriciteit, en Kristof voelt zich alsof hij ieder moment kan exploderen, verscheurd tussen de drang om haar aan te raken en de ziekelijke opwinding van het vastleggen van dit moment, dit pure en rauwe beeld van haar overgave.

Leens stem is schor en doorweven met een ondertoon van speelse provocatie wanneer ze kreunt: "Vind je het leuk om foto's te nemen?" Haar woorden zijn zacht, maar de vraag hangt zwaar tussen hen in, geladen met een ondeugende nieuwsgierigheid. Intussen laat ze haar hoofd opnieuw achterovervallen waardoor haar rug een elegante boog maakt op het bed. Kristofs hart slaat een slag over. Hij kijkt op, zijn lippen nog vochtig en zijn ademhaling gejaagd. De blik in haar ogen—half gesloten, lonkend en uitdagend—doet zijn bloed koken. Hij slikt moeizaam en probeert zijn gedachten te ordenen, maar het enige wat hij kan voelen, is de allesoverheersende honger naar haar, versterkt door haar onverwachte vraag. "Ja," geeft hij met een rauwe eerlijkheid toe, zijn stem laag en lichtjes beverig van opwinding. "Ik vind het geweldig."

Leen glimlacht loom, een ondeugende twinkeling in haar ogen. "Misschien moet je er dan nog een paar maken," daagt ze hem uit, haar stem fluisterzacht en verleidelijk. Ze beweegt zich traag, een sierlijke draai van haar heupen die meer van haar naakte huid onthult. Haar handen glijden naar boven, strelen langs haar eigen lichaam met een schaamteloze zelfverzekerdheid. Haar vingers strijken vluchtig langs haar borsten, kneden kort haar eigen zachte rondingen, alsof ze wil laten zien wat hij door zijn lens kan vangen.

Kristof neemt opnieuw een foto, dan nog een, elke klik van de camera voelt bijna obsceen in de stille kamer, maar Leen lijkt er alleen maar meer opgewonden door te raken. "Zo mooi," mompelt hij bijna onbewust. Leen kreunt zachtjes bij die woorden, haar lippen zijn gespreid in een zwoele glimlach. "Nog meer," fluistert ze, haar ogen zwaar van verlangen. "Laat me zien hoe graag je dit doet." En Kristof gehoorzaamt, zijn vingers stevig om de telefoon terwijl hij het ene beeld na het andere vastlegt, compleet verloren in de roes van haar schoonheid en haar uitdagende woorden.

“Andere mannen zouden een moord begaan om je zo te zien,” hijgt hij, zijn stem laag en schor van opwinding. Zijn ademhaling is gejaagd, elke in- en uitademing lijkt beladen met pure aanbidding en rauw verlangen. Zijn ogen zijn donker, haast bezitterig, terwijl hij haar lichaam met een hongerige blik in zich opneemt. Hij kan zich nauwelijks bedwingen, kan niet stoppen met kijken naar de manier waarop het zachte licht Leens huid kust, de manier waarop haar borsten langzaam op en neer bewegen met elke versnelde ademhaling. “Oh ja?” fluistert ze verleidelijk, haar stem als honing, zacht en zwoel. “Vind je het opwindend dat andere mannen me zo zouden willen zien?” Haar vingers glijden langzaam langs haar eigen lichaam, volgen de lijnen van haar zij en rusten kort op haar heupen, alsof ze hem uitdaagt om te antwoorden.

Kristof slikt hoorbaar, zijn handen beven lichtjes terwijl hij zijn telefoon vasthoudt. Zijn blik dwaalt hongerig over haar heen, neemt elk detail in zich op—de lichte rilling die over haar huid trekt, de tinteling van haar tepels, de subtiele beweging van haar heupen. Hij voelt zich bezeten, gevangen tussen trots en een duistere opwinding die aan hem vreet. “Ja,” gromt hij, zijn stem doordrenkt van verlangen. “Het idee dat andere mannen naar je verlangen—dat ze gek zouden worden als ze je zo zagen—maakt me helemaal gek.”

Leen lacht zachtjes, een laag, zwoel geluid dat hem nog verder de afgrond in trekt. Ze duwt haar heupen speels omhoog, haar benen iets wijder. “Misschien,” fluistert ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen, “moet je nog wat foto’s nemen… om hen te laten zien wat ze nooit zullen krijgen.” Die woorden laten Kristof’s zelfbeheersing volledig breken. Zijn vingers zoeken haastig de camera op zijn telefoon weer op, terwijl hij zijn lippen vochtig maakt en zijn ogen vastgenageld houdt op het spektakel voor zich. Elke klik van de camera voelt als een uitgestelde bevrediging—een manier om het moment vast te houden, om het verlangen te vereeuwigen. Leen gooit haar hoofd iets achterover, haar haren waaieren als een donkere waterval over het kussen terwijl ze haar rug een sierlijke boog laat maken. Haar ogen ontmoeten de zijne, zwaar en vol vuur.

“En wat vind jij daarvan, Leen? Word je graag bekeken?” vraagt Kristof hees, zijn stem trilt lichtjes van opwinding. Zijn ogen zijn donker en intens, elke spier in zijn lichaam gespannen terwijl hij haar aankijkt. Zijn hand met de telefoon zweeft nog steeds boven haar, maar zijn blik zit vast aan haar gezicht, zoekend naar een spoor van schaamte, van terughoudendheid — maar hij vindt alleen die uitdagende glimlach, die vonk van speelsheid in haar ogen.

Leens lippen krullen langzaam omhoog. Ze neemt haar tijd om te antwoorden, alsof ze geniet van de macht die ze op dit moment over hem heeft. Haar vingers glijden loom langs haar eigen lichaam, volgen de zachte welving van haar zij en stoppen uitdagend net boven haar natte plekje. Haar ogen schitteren ondeugend, terwijl ze antwoordt. “Hm,” murmelt ze, haar stem laag en zwoel. Ze laat haar vingers speels over haar onderbuik dansen, net lang genoeg om Kristofs ademhaling te versnellen. “Misschien wel,” geeft ze toe, haar ogen glinsteren uitdagend. “Het idee dat anderen naar me zouden kijken zoals jij nu doet…” Haar adem stokt een beetje en een zachte blos kleurt haar wangen. “Dat ze naar me zouden verlangen, maar alleen jij me echt mag aanraken…” Haar stem breekt in een fluistering en Kristof voelt een scherpe, zoete steek van verlangen door zijn onderbuik razen. Ze likt langzaam over haar onderlip, haar ogen halfgesloten. “Misschien vind ik het wel spannend,” bekent ze zachtjes, haar stem bijna een hijgende fluistering. “Misschien maak jij me wel zo…” Haar vingers glijden iets lager, over haar spleetje, en Kristof voelt zijn hart bonzen in zijn keel.

“Oh god, Leen,” hijgt hij, zijn stem vol pure adoratie en verlangen. Zijn hand trilt terwijl hij nog een foto neemt, gevangen in de roes van het moment. De klik van de camera klinkt luid in de stilte, maar Leen trekt zich niets aan van de camera. Integendeel, ze beweegt zich langzaam, sensueel, haar rug maakt een sierlijke boog terwijl ze zich iets omhoogduwt.

“Je hebt geen idee hoe waanzinnig mooi je bent… hoe gek je me maakt,” fluistert Kristof, zijn stem schor van verlangen. Zijn ogen zijn donker, gevuld met een intensiteit die Leen bijna doet blozen. Ze lacht zachtjes, een laag en zwoel geluid dat rechtstreeks doortrilt naar zijn onderbuik. Haar vingers blijven tussen haar benen spelen, plagend en verleidelijk, terwijl ze haar heupen iets omhoog beweegt. Haar blik blijft vast op de zijne gericht, ogen die vonken van pure, zinderende lust. “Laat het me voelen dan,” daagt ze hem uit, haar stem een fluistering die zijn laatste restje zelfbeheersing verpulvert. “Leg die telefoon weg en laat me voelen hoeveel je me wilt.” Leens stem is laag en hees, doorweven met een verlangen dat geen ruimte laat voor misverstanden. Haar woorden laten Kristof verstijfd achter, zijn hart bonkt luid in zijn borst. De telefoon in zijn hand voelt plotseling nutteloos, bijna belachelijk in vergelijking met de uitnodiging die ze zo onbeschaamd uitspreekt.

(wordt vervolgd)