Lees zeker eerst deel 6 alvorens dit te lezen.

Kristofs vingers trillen lichtjes wanneer hij zijn telefoon haastig op het nachtkastje legt. Zijn hart bonkt luid, zijn ademhaling is schokkerig en diep. Het enige wat hij ziet is haar, hoe ze daar ligt — half uitgestrekt, benen lichtjes gespreid, haar huid nog rood van opwinding. Het aanzicht laat hem duizelig achter, volledig gehypnotiseerd. Langzaam schuift hij naar voren. Zijn handen vinden hun weg naar haar dijen, zijn vingertoppen glijden zachtjes langs de warme, zijdezachte huid terwijl hij zich tussen haar benen nestelt. Leens geur, zo intens en verleidelijk, vult zijn hoofd en wist elke ander gedachte. Hij buigt zich voorover en drukt zijn lippen zachtjes tegen de binnenkant van haar dij, net boven haar knie. Haar huid trilt lichtjes onder zijn aanraking en hij kan een glimlach niet onderdrukken. Langzaam werkt hij zich omhoog, genietend van elke reactie die hij haar kan ontlokken. Haar ademhaling versnelt hoorbaar, haar vingers klauwen zich vast in het laken. Wanneer hij eindelijk zijn lippen zachtjes tegen haar warme, natte huid drukt, ontsnapt er een lage kreun uit haar keel, rauw en onvervalst. Haar rug bolt lichtjes van de matras en haar vingers verdwijnen instinctief in zijn haar, trekken hem dichterbij in een mix van zachtheid en urgentie. Kristofs tong verkent haar met lange, trage bewegingen. Haar smaak, het zachte kermen dat haar lippen verlaat, de manier waarop haar heupen onwillekeurig tegen zijn mond bewegen — alles drijft hem tot waanzin. Leens handen glijden door zijn haren, haar nagels schrapen zachtjes over zijn hoofdhuid terwijl haar ademhaling zwaar en onregelmatig wordt. Haar dijen spannen zich aan rond zijn gezicht als een woordeloze smeekbede om meer. En Kristof gehoorzaamt, met een intense toewijding die hem volledig opslokt. Elke beweging van zijn tong is bedoeld om haar verder te drijven, om die zachte kreten luider te maken.

De hitte tussen haar benen is overweldigend, haar natheid is een zinderende bevestiging van haar opwinding. Leen beweegt ongeduldig onder hem. “Kristof,” hijgt ze. “Alsjeblieft…” Die smeekbede is alles wat hij nodig heeft. Hij drukt zijn mond krachtig op haar intieme plekje en laat zijn tong cirkeltjes maken rond haar klitje. Kristof neemt zijn tijd en geniet van elke trilling, elke kreun die hij haar kan ontlokken. Zijn tong beweegt langzaam en precies, nu eens plagerig en dan weer intens, terwijl zijn handen haar dijen spreiden, stevig vasthouden om haar bewegingen onder controle te houden. Leens ademhaling versnelt met elke seconde, haar vingers verstrengelen zich in zijn haar, trekken hem dichter, haar hele lichaam gespannen als een snaar op het punt om te breken. Haar lippen vormen zijn naam in een ademloze hijg. Uiteindelijk breekt ze onder zijn aanrakingen, een rauwe kreun echoot door de kamer. Kristof voelt het, elke trilling, elke spasme. Hij kijkt omhoog en geniet van het zicht van Leen die haar hoofd achterover werpt, haar ogen dichtgeknepen van genot, haar borstkas die hijgend op en neer gaat. Zijn hart bonst zwaar en zijn eigen verlangen brandt hevig, maar niets kan op dit moment tippen aan het zien van haar, zo verloren in genot, zo mooi en verleidelijk. Dit moment, dit beeld van haar – het staat voor altijd op zijn netvlies gebrand.

De wereld buiten hun slaapkamer vervaagt tot niets; er is alleen nog de hitte tussen hen, het versmelten van ademhalingen en het schokken van Leens lichaam wanneer genot haar overspoelt. Haar hoofd zinkt terug in het kussen en een zachte kreun ontsnapt aan haar lippen, laag en trillend. Haar vingers klauwen zich vast in het laken, knokkels wit van de intensiteit die door haar heen gaat. "Kristof," fluistert ze, haar stem schor van opwinding en haast onherkenbaar zacht. Haar ogen zijn halfgesloten, de pupillen donker van verlangen, maar haar blik is vastberaden. "doe je kleren uit." Haar stem breekt even, een haast smekende ondertoon zit erin vervlochten. Haar vingers glijden over zijn borstkas, nagels die zacht krassen en een spoor van brandende huid achterlaten. Het simpele gebaar, zo verleidelijk achteloos, laat zijn adem in zijn keel vastzitten. Leen buigt zich iets naar hem toe, haar lippen heel dicht bij zijn oor, en haar adem strijkt warm langs zijn huid. "Ik wil je… helemaal," fluistert ze, haar stem zo zacht dat het bijna een geheim is. "Het is tijd, Kristof… alsjeblieft. Neem me."

Haar woorden zijn als een lont die vlamvat, een alles verterend vuur dat zich razendsnel door zijn lichaam verspreidt. Kristof slikt moeizaam, zijn hart bonst als een stormram. De hunkering in haar stem, het smeulende verlangen in haar ogen — het laat zijn laatste restje zelfbeheersing afbrokkelen. Zijn handen trillen nog steeds lichtjes wanneer hij zijn shirt haastig over zijn hoofd trekt en het achteloos op de vloer laat vallen. Leens ogen volgen elke beweging, donker en lonkend, haar lippen nog half geopend van haar vorige smeekbede. Snel trekt hij zijn broek uit, zijn handen trillen van haast en verlangen. De stof glijdt langs zijn benen en belandt ergens op de vloer, maar hij kan zich daar nu geen seconde druk om maken. Zijn ogen zijn volledig gericht op Leen, die zich verleidelijk uitstrekt op het bed. Haar glimlach is uitdagend, haar ogen halfgesloten en lonkend.

Kristof stort hij zich op haar, zijn handen vinden meteen hun weg naar haar heupen, stevig maar teder. Hij trekt haar naar zich toe, zijn lippen zoeken die van haar met een bijna wanhopige honger. Hun monden ontmoeten elkaar in een diepe, alles verterende kus, zijn tong verkent de hare met een urgentie die ze niet eerder bij hem heeft gevoeld. Leen kreunt zachtjes tegen zijn lippen aan, haar vingers glijden door zijn haar, trekken hem dichterbij, alsof ze hem nooit meer los wil laten. Zijn handen bewegen haast instinctief, glijden langs haar zij en stoppen even om haar borsten te omvatten, zijn duimen strelen langzaam over haar stijve tepels. Het zachte, verheven kreuntje dat Leen laat ontsnappen, doet zijn hart wild bonzen. Hij kan zich nauwelijks beheersen, zijn mond dwaalt van haar lippen naar haar hals en laat een spoor van hete kussen achter. De smaak van haar huid is zoet en verslavend, haar geur vult zijn zintuigen, maakt hem duizelig van verlangen. Zonder na te denken buigt hij zich voorover en vangt hij een tepel tussen zijn lippen. Leen gooit haar hoofd achterover, haar rug bolt zich tegen zijn aanraking terwijl een rauwe kreun van genot over haar lippen glijdt.

In één vloeiende beweging duwt Kristof zich diep in Leen. Een rauwe kreun ontsnapt aan haar lippen. Haar vingers klauwen zich vast in zijn schouders, nagels die zachtjes over zijn huid krassen en een spoor van tintelingen achterlaten. Haar benen sluiten zich steviger rond zijn heupen en trekken hem dichterbij in een haast wanhopige hunkering. Leens ademhaling gaat snel en schokkerig, haar ogen zijn halfgesloten en troebel van verlangen. “God, Kristof…” hijgt ze, een breekbare fluistering vol pure overgave. Haar woorden, zo rauw en onvervalst, doen zijn hart zwaar bonzen. Hij kan niet anders dan gehoorzamen aan het smeulende verlangen in haar blik. De warmte van haar lichaam, het gevoel van haar benen rond hem gespannen, drijft hem bijna tot waanzin.

Hun lichamen bewegen samen in een ritme dat even gulzig als onweerstaanbaar is. Iedere stoot van zijn heupen ontlokt een nieuwe kreun aan Leen. Haar vingers verstrengelen zich in de lakens, knokkels wit van de intensiteit. Haar benen klemmen zich steviger om zijn middel, alsof ze hem dieper in zich wil voelen, geen afstand wil laten bestaan tussen hen. “Kristof,” hijgt ze. Haar stem is schor van verlangen. Haar ogen zoeken de zijne met een vurige blik die hem haast de adem beneemt. Ze beweegt haar heupen ongeduldig tegen hem op. “Alsjeblieft… stop niet.” Haar smeekbede doet zijn zelfbeheersing verder afbrokkelen. Zijn mond vindt de hare in een diepe, bijna wanhopige kus. Hun tongen verstrengelen zich, het gejaagde ritme van hun ademhalingen versmelt tot één. Leens vingers glijden door zijn haren, houdt hem vast, alsof ze bang is dat dit moment kan vervagen. Haar benen rond zijn heupen dwingen hem dieper en harder.

“God… Kristof,” kreunt ze. Haar heupen bewegen gulzig tegen hem op, haar lichaam zoekt het zijne met een haast instinctieve hunkering. De frictie tussen hen is bijna ondraaglijk, iedere beweging doet haar zachte, rauwe geluidjes maken die zijn bloed doen koken. Kristof versnelt zijn ritme, zijn heupen slaan met een ruwe, intense behoefte tegen de hare. Leens hoofd zakt terug in het kussen, haar lippen vormen zijn naam in een ademloze hijg. De zwoele warmte tussen haar benen, de manier waarop haar spieren samentrekken rond hem, drijven hem gevaarlijk dicht naar de rand. Haar ogen zijn troebel van genot wanneer ze hem aankijkt, haar wangen rood en haar haren verward over het kussen uitgespreid. “Je bent zo mooi,” gromt hij, zijn stem laag en schor. Zijn handen glijden langs haar zij, houden haar stevig vast terwijl hij diep in haar stoot. Leens ademhaling versnelt, wordt schokkerig en hoog, en hij voelt hoe haar lichaam trilt, spieren die zich onwillekeurig om hem aanspannen. Haar ogen schieten open, pupillen verwijd en lippen half geopend. “Kristof… ik ga…” De rest van haar woorden verwordt tot een rauwe, ongecontroleerde kreun wanneer haar hoogtepunt door haar lichaam golft. Haar rug bolt zich van het bed, dijen spannen zich om zijn middel, en haar nagels laten afdrukken achter in zijn huid. Het gezicht dat ze trekt — ogen dichtgeknepen, lippen gespreid in een hijgende kreun, wangen rood van extase — is genoeg om hem over de rand te trekken.

Met een lage, schorre grom begraven zijn heupen zich diep tegen de hare. Zijn handen grijpen haar heupen steviger vast terwijl zijn lichaam zich spant. Warmte golft door hem heen met een intensiteit die hem bijna verblindt. Hijgend laat hij zijn hoofd in de holte van haar hals rusten, zijn lippen laten een flauwe kus achter op haar kloppende halsslagader. Leens vingers glijden teder door zijn haren, haar ademhaling is onregelmatig en zwaar terwijl ze langzaam terugzakt op het matras. De kamer is gevuld met het zachte geluid van hun hijgende ademhalingen en lichamen die nog na beven van de extase. Kristof blijft even zo liggen, zijn voorhoofd tegen haar hals gedrukt, ogen gesloten terwijl hij probeert zijn hartslag weer onder controle te krijgen. Haar huid is warm en zacht onder zijn lippen, en het zachte aaien van haar vingers door zijn haar voelt als balsem voor zijn nog bonzende hart.

Kristof draait zich langzaam van Leen af en laat zich naast haar op het matras vallen, zijn ademhaling nog onregelmatig. Zijn hart bonst luid in zijn borst, echoënd in zijn oren en zijn blik wordt zacht en voldaan wanneer hij naar haar kijkt. Haar wangen gloeien nog na van hun passie, haar haren liggen verward uitgespreid over het kussen en haar lippen zijn licht gezwollen van hun gulzige kussen. Leen beweegt zich loom naar hem toe, haar lichaam nog warm en tintelend. Zonder een woord te zeggen nestelt ze zich tegen hem aan. Haar zachte huid vormt een vertrouwd contrast tegen de gespannen spieren van zijn borstkas. Haar hoofd rust tegen zijn borst, precies boven zijn hart, en ze sluit haar ogen met een tevreden zucht. De kalmerende ritmiek van zijn hartslag wiegt haar bijna als een zachte melodie. Kristof slaat automatisch een arm om haar heen en trekt haar dichter naar zich toe. Zijn vingers glijden teder langs haar rug, een rustige streling die haar een gelukzalige rilling bezorgt. Haar ademhaling vertraagt geleidelijk, volgt het ritme van de zijne terwijl haar hand zich lui op zijn borst laat rusten. De warmte van haar huid, het zachte gewicht van haar lichaam tegen het zijne, voelt als thuiskomen. Even is er alleen stilte. Geen woorden zijn nodig — de zachte strelingen van zijn vingers langs haar rug, het ontspannen zuchten van haar adem tegen zijn huid, zeggen genoeg. Leen glimlacht zwakjes, haar ogen gesloten, en haar vingers tekenen gedachteloos kleine cirkeltjes op zijn buik. Het is een onbewuste, bijna tedere beweging die Kristofs hart doet samenkrimpen van genegenheid.

“Je maakt me gek, weet je dat?” mompelt hij uiteindelijk, zijn stem laag en schor, maar met een warme ondertoon die een zachte lach op Leens lippen tovert. Ze opent haar ogen half, kijkt omhoog naar hem met een vermoeide maar stralende blik. “Oh, dat weet ik,” plaagt ze zachtjes, haar stem nog hees en loom. Haar lippen krullen zich in een slaperige glimlach terwijl ze haar hoofd iets verschuift, haar wang tegen zijn borstkas aan drukt. “En ik ben er dol op.” Kristof lacht hees, de diepe trillingen van zijn borstkas laten haar glimlachen. Hij buigt zich een beetje naar haar toe, drukt een zachte kus op haar voorhoofd en blijft zo even liggen, zijn lippen tegen haar huid. “Ik hou van je,” fluistert hij, zijn stem doordrenkt met een tedere intensiteit die haar hart doet opspringen. Leen smelt bijna tegen hem aan, haar vingers drukken zich zachtjes tegen zijn borst terwijl haar ogen opnieuw sluiten. “Ik hou ook van jou,” antwoordt ze, haar stem zo zacht dat het bijna een geheim is. Haar lippen laten een kleine kus achter op zijn borstkas, precies boven zijn hart, en ze glimlacht wanneer ze voelt hoe zijn armen zich iets steviger om haar heen sluiten.

"Leen?" Zijn stem is zacht, bijna schuchter. Het is een onverwachte breekbaarheid na alles wat er net tussen hen is gebeurd. Zijn vingers rusten stil op haar rug, alsof hij zich vastklampt aan de warmte van haar huid. "Mmm?" Leen kijkt op, haar kin nog altijd op zijn borstkas. Haar ogen zijn loom en tevreden, de gloed van hun samenzijn hangt nog in de lucht. Maar zijn aarzeling ontgaat haar niet, en haar blik wordt meteen iets alerter. Kristof slikt hoorbaar, zijn keel voelt plots kurkdroog. "De foto’s van daarnet…" Hij stopt even, zoekt naar de juiste woorden terwijl zijn ogen kort naar het plafond glijden. "Wat je zei: dat je het een opwindend idee vindt, mochten anderen die zien." Zijn stem is schor, bijna voorzichtig, alsof hij bang is iets stuk te maken.

Leen schrikt op. Haar ogen worden groter en ze trekt zich een fractie achteruit om hem beter te kunnen aankijken. "Dat was…" Ze bijt kort op haar lip, zoekt naar haar woorden. "Dat was omdat ik opgewonden was," geeft ze toe, haar stem zacht maar vastberaden. "Je weet toch dat ik het zo niet meende?" De bezorgdheid op haar gezicht doet Kristofs maag samenkrimpen. Hij opent zijn mond om iets te zeggen, om haar gerust te stellen, maar Leen is hem voor. Haar hand glijdt naar zijn kaak, vingers warm en geruststellend terwijl ze hem aankijkt met een blik die geen ruimte laat voor twijfel. "Dit hier," zegt ze zacht maar met nadruk, haar ogen laten de zijne geen moment los. "Dit is enkel voor ons tweetjes bedoeld. Alleen jij mag me zo zien. Ik vind het leuk je uit te dagen, je op te geilen…" Haar lippen krullen zich kort in een ondeugende glimlach, haar ogen flikkeren warm. "Maar ik heb daar geen anderen bij nodig."

Kristof laat een zucht ontsnappen die hij niet eens doorhad dat hij inhield. Zijn schouders ontspannen zich merkbaar en hij brengt zijn hand naar haar gezicht, zijn duim strijkt zachtjes langs haar wang. "Sorry," mompelt hij schor, zijn ogen bijna schuldbewust. "Het is niet dat ik je niet geloofde, het was gewoon… wat je zei klonk zo overtuigend." Leen lacht zachtjes, een warm en laag geluid dat zich als honing tussen hen in nestelt. "Ik kan overtuigend klinken als ik opgewonden ben," plaagt ze, haar ogen fonkelen ondeugend terwijl ze haar vingers door zijn haar laat glijden. "Maar ik meen het echt, Kristof. Jij bent alles wat ik wil. Niemand anders."

"Maar die keer in het winkelcentrum dan?" Kristofs stem is zacht, maar er zit een ondertoon in die Leen meteen opmerkt. Zijn vingers, die zojuist nog rustig over haar rug streken, liggen nu stil. "Toen je halfnaakt door de gangen liep?" Zijn ogen zoeken de hare, ergens tussen onzekerheid en verwarring. "Hoe moet ik dat dan interpreteren?" Leen verstijft een fractie van een seconde, haar wangen kleuren direct dieper rood. Ze bijt kort op haar lip, haar ogen flitsen even weg voordat ze weer terugkijken, een mengeling van schaamte en plagerigheid. "Oh, dát," zegt ze uiteindelijk, haar stem een beetje schor maar met een speelse ondertoon die ze niet helemaal kan onderdrukken. "Dat was anders."

Kristof trekt een wenkbrauw op, zichtbaar sceptisch. "Anders, hoe dan?" Zijn mondhoeken krullen licht, maar zijn blik blijft serieus, afwachtend. Leen zucht overdreven en laat haar voorhoofd even tegen zijn borstkas rusten. "Omdat…" Ze lacht kort, bijna nerveus, en kijkt dan weer op. "Omdat het niet om de omstaanders ging. Het ging om jou." Haar stem wordt zachter, maar haar ogen stralen een eerlijkheid uit die hem meteen raakt. "Ik vond het heerlijk om je op te geilen." Haar ogen glijden even naar zijn lippen en dan weer terug naar zijn ogen. "Het besef dat je precies wist hoe stout ik bezig was… en dat andere mensen me zo hadden kunnen zien…" Haar stem trilt lichtjes, een mix van spanning en opwinding. Kristof voelt zijn hartslag weer versnellen. De gedachte aan Leen, daar in het winkelcentrum, omringd door mensen terwijl ze hem die foto's stuurde — wetend hoe gevaarlijk dicht ze bij ontdekking was — maakt zijn ademhaling zwaarder. Hij slikt, zijn hand glijdt teder langs haar zij en komt tot rust op haar heup, zijn vingers lichtjes drukkend.

"God, Leen…" mompelt hij schor. "Je hebt geen idee wat dat met me deed. Het idee dat anderen je zo hadden kunnen zien… dat jij dat eigenlijk wel spannend vond…" Ze giechelt weer, maar haar ogen blijven uitdagend. "Misschien vond ik dat nog wel het spannendst van alles," bekent ze met een fluistering. "Het idee dat iemand had kunnen zien hoe nat ik van je werd… hoe erg ik naar je verlangde." Kristofs adem stokt, zijn vingers spannen zich om haar heup. "Je maakt me gek," gromt hij, zijn stem laag en schor van verlangen. Zijn ogen glijden langzaam over haar lichaam, bewonderend en hongerig tegelijk. Leen buigt zich voorover, haar lippen vlak bij zijn oor. "Misschien moet ik dat vaker doen," fluistert ze plagend. "Je een beetje opwinden op de meest onverwachte momenten… Zien hoe lang je het volhoudt zonder me te nemen."

Haar woorden laten een rilling door hem heen gaan, en zonder erbij na te denken trekt hij haar met een ruwe beweging bovenop zich. Zijn lippen vinden de hare in een hongerige kus, zijn handen glijden stevig langs haar rug en houden haar dicht tegen zich aan. De gedachte aan Leen die hem plaagt, hem uitdaagt, terwijl anderen hen nietsvermoedend konden zien, jaagt een golf van rauwe begeerte door hem heen. Leen kreunt zachtjes tegen zijn lippen, haar vingers verdwijnen in zijn haar en trekken hem dichterbij, alsof ze hem nooit meer wil loslaten. Haar heupen bewegen loom en verleidelijk tegen de zijne, haar huid warm en zacht onder zijn handen.

"Wil je dat ik dit vaker doe?" vraagt Leen plagend, haar stem een zwoele fluistering vlak bij zijn oor. Haar lippen krullen uitdagend terwijl ze haar vingers loom door zijn haar laat glijden. Kristof kan een laag, schor lachje niet onderdrukken. Zijn handen glijden teder langs haar rug, volgen de welvingen van haar lichaam alsof hij haar opnieuw in zich op wil nemen. "Dat is niet eens een vraag," gromt hij zacht, zijn ogen donker van verlangen. "Je weet verdomd goed dat ik gek van je word als je dat doet." Leen giechelt zachtjes en buigt zich iets dichter naar hem toe, haar lippen raken vluchtig zijn kaaklijn. "Oh, dus ik maak je echt gek?" daagt ze hem uit, haar ogen fonkelen. "Ik dacht dat je daar wel beter tegen kon." "Hou op," bromt hij, maar zijn handen klemmen zich steviger om haar heupen. "Je hebt geen idee wat je met me doet, Leen." Ze laat haar tanden zachtjes langs zijn oorlel glijden, een speels kneepje dat hem een rauwe kreun ontlokt.

"Ik weet wel iets leuks voor morgen," fluistert Leen, haar stem zacht en uitdagend terwijl ze haar vingers loom over zijn borstkas laat glijden. Haar ogen glinsteren ondeugend in het schemerige licht van de slaapkamer. "Oh ja?" bromt Kristof tevreden met een scheve glimlach. "Vertel." Leen buigt zich iets naar hem toe, haar lippen vlak bij zijn oor. "Dat is een verrassing." Haar stem is zwoel, een tikkeltje speels. "Of ben je te uitgeput?" Hij schiet zachtjes in de lach, een lage, schorre klank die vanuit zijn borstkas komt. "Te uitgeput?" herhaalt hij spottend, zijn handen glijden stevig langs haar heupen. "Meisje, je onderschat me." "Oh, echt?" Leen trekt een wenkbrauw op, een uitdagende glimlach speelt om haar lippen. "Want volgens mij had je het net nog moeilijk om überhaupt weer adem te halen."

Kristof gromt gespeeld beledigd, zijn vingers drukken zich iets steviger in haar huid. "Nou, als je me zo uitdaagt, heb ik morgen blijkbaar iets te bewijzen," zegt hij, zijn stem laag en schor van verlangen. Leen giechelt en laat haar nagels zachtjes over zijn borstkas glijden, een prikkelende aanraking. "Dat dacht ik ook," plaagt ze met een knipoog. "Ik heb een paar hele leuke spelletjes in gedachten." Zijn adem stokt even, het verlangen dat haar woorden oproept, laat zijn hartslag weer versnellen. "Je bent echt onmogelijk," mompelt hij hees, maar zijn ogen verraden hem — donker en hongerig glijden ze over haar gezicht. "Maar ik moet toegeven, dat klinkt wel héél verleidelijk." Leen bijt zachtjes op haar onderlip, haar ogen fonkelen. "Ik weet het," fluistert ze, haar stem een zwoele belofte. "En geloof me, dit wordt iets wat je niet snel gaat vergeten." "Ik hou je eraan," gromt Kristof, zijn lippen vinden opnieuw de hare in een hebberige kus.