De rest van de week ging snel. Joline moest spullen in orde maken voor Roemenië; ze zou met de KLM naar Boekarest vliegen en van daaruit met een klein vliegtuigje naar Galati. In Galati zou ze op de werf zelf overnachten; er was accommodatie voor gasten. “Ja, zelfs voor dames! Maak je geen zorgen; Sonia en ik hebben er een paar keer overnacht. Prima voor elkaar”, had Charles tegen haar gezegd. Dat stelde haar wat gerust; ze was best zenuwachtig geweest over haar verblijf daar.
En mij stelde het ook gerust; ik zou het niet prettig gevonden hebben als ze elke dag vanuit een hotel naar de werf moest. Het verkeersgedrag van de Balkanlanden was niet aan mij besteedt. Het liefst reed je daar rond met een nogal fors, groen, gepantserd voertuig met minimaal een machinegeweer op het dak. Rupsbanden gaven ook een voordeel. Dan bleven de andere weggebruikers wel uit de buurt… Het programma ‘Wegmisbruikers’ zou binnen één dag genoeg beeldmateriaal kunnen maken voor vijf jaar uitzendingen.
Dinsdag: ’s avonds loopgroep. Joline liet verstek gaan; ze was heel druk voor Damen bezig. Ik deed het een beetje kalm aan; er waren twee nieuwe mensen bij gekomen. Een vrouw van onze leeftijd en een man van een jaar of veertig. Beiden om hun conditie weer een beetje op peil te krijgen. Na het lopen deed ik een korte ‘intake’. Niks formeels, maar ik wilde wel weten wat hun loopverleden was. Hun conditie had ik al ingeschat: de man, Nino, was niet specifiek een loper, maar kon aardig meekomen. De dame, Tess, was duidelijk ooit getraind. Ze liet technieken zien die uit de sportwereld vandaan kwamen. Maar haar conditie was de laatste jaren achteruit gegaan. “Teveel in de bar gehangen en achter de computer en te weinig gelopen, Kees.”
De volgorde van activiteiten viel me op: eerst de bar benoemen, dan pas de PC. Nou ja, als ze goed meedeed zou het hoofdstukje ‘in de bar hangen’ wellicht korter worden. Na een stevig rondje lopen hadden de meeste mensen daar geen behoefte meer aan. Enfin…

Thuisgekomen trof ik Joline achter de laptop aan. “Moet ik jou nu ook overhoren, Joline?” Ze keek me aan. “De Engelse onregelmatige werkwoorden ken ik nog wel, Kees. Lekker gelopen?” Ik vertelde over de nieuwe lopers en ze keek nieuwsgierig. “Wat voor lui zijn dat?” “Hmmm… Die man loopt op doorzettingsvermogen. Is geen specifieke loper, maar houdt goed vol. Die vrouw heeft wel een redelijk sportverleden, heeft aardig gelopen, maar haar conditie de laatste jaren verpest. ‘Aan de bar en achter de PC’, om haar te citeren.” Joline keek wat onderzoekend. “Nou, ik ben benieuwd… Volgende week maar weer meelopen, voordat jij met je ooit zo maagdelijke voorkomen door een andere vrouw ingepalmd wordt.”
Ze lachte plagend en ik liep op haar af. “Meisje Jonkman… Ga jij last krijgen van jaloersheid? Nergens voor nodig. Ik heb m’n handen vol aan jou. En jou inruilen voor een vrouw die te vaak aan de bar heeft gehangen? Never.” Een lange zoen was haar reactie. “Mooi. Dan ga ik nu douchen, drinken we samen nog een beker melk en gaan dan lekker plat. En nee, die melk drinken we niet aan de bar, maar in bed.”

’s Woensdags speelde ik ’s avonds een behoorlijke tijd op de bugel. Dat was er deze week een beetje bij ingeschoten! En straf van een opperwachtmeester zou wellicht zwaarder uitvallen dan van een wachtmeester… Geen zin in! Zo ook donderdagavond: Joline kookte en ik speelde nog ruim een uur voordat we naar de kerk gingen. Het gevolg was wel dat m’n vingers lekker soepel en warm waren, en dat was te merken. Greet was in ieder geval tevreden. E
n na de les, met een kop thee voor ons zei ze plotseling: “Ik ga je in het diepe gooien, Kees.” Joline reageerde natuurlijk meteen. “Ik weet niet of ik dat goed vind, Greet. Meneer hier is niet zo’n zwemmer.” Greet grinnikte. “Ik had al zoiets vernomen, Jolien. Maar dit water is spreekwoordelijk. Kees, ben jij aanstaande zondag hier?” Ik knikte. “Als we geen ongelukken krijgen of een spontane aanval van Malaria… Ja.” “Mooi. Dan ga jij zondag een paar liederen solo begeleiden.” “Solo? Heb je niet genoeg geld in die windmachine die 'orgel' heet, gegooid of zo?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Jij speelt prima als we samen spelen, maar je moet ook kunnen soleren. Weten dat élk fout nootje ongenadig hoorbaar is. Dat je je niet achter mij kunt verschuilen.”
“In de breedte lukt dat aardig, Greet. De hoogte daarentegen…” Ze keek boos. “Lompe infanterist… Ik bedoel dat je je fouten niet kunt verdoezelen omdat er een orgel naast je speelt. Dat is feite niet anders spelen dan normaal mét orgel, behalve… Jij bent de enige steun en toeverlaat van de gemeentezang.”
Ik haalde mijn schouders op. “Is hier nauwelijks nodig. Geef deze gemeente een beginnoot en ze zingen alle 66 verzen van Psalm 119 achter elkaar. Oké, bij vers 66 zijn ze wellicht een paar noten gezakt, maar da’s bijzaak.” Joline giebelde. “Ja, en daarna zijn ze toe aan Psalm 42, vers 1: ’t Hijgend hert, der jacht ontkomen…’ Ik zie het helemaal voor me.”
Greet keek goedkeurend. “Hé, die had ik van jou niet verwacht, Joline. Met je katholieke verleden.” Ze keek naar mij. “Jij gaat soleren. En ik zal je matsen: Voor de dienst leg ik de gemeente uit wat de bedoeling is, zodat ze niet schrikken. De eerste paar keren zal ik je matsen met een voorspel, maar daarna mag je zelf een voorspel bedenken. Je redt je maar. Duidelijk?” Ik wilde nog tegensputteren, maar Joline legde haar hand op mijn knie ten teken dat ik m’n mond moest houden. “Dat gaat hem wel lukken, Greet. Ik ga ‘m achter z’n vodden zitten.” “Heb ik ook nog iets te vertellen dames, of…” Tweestemmig klonk er een vastbesloten ‘Nee!” en daarna gaf Greet Joline een ‘high-five’. “Zo. Afgesproken. Fijn dat je dit zo spontaan aanbood, Kees. En om je nog een keer te matsen: Wat spelen we na de dienst?”
Ik dacht even na en kwam toen op een leuk idee. “Greet, ken jij het héle stuk ‘Come, ye ons of art’ van Purchell? Dus niet alleen ‘Sound the trumpet’?” Ze knikte. “Sommige delen goed, andere wat minder, Kees. Wat had je in gedachten?” “Het tweede deel; met de tekst waar het stuk zijn titel aan ontleent. Come, ye sons of art. Ik heb dat deze week een aantal keren op Youtube beluisterd…”
Joline zuchtte. “Ja, nogal. ’s Nachts werd ik wakker en dreunde dat nóg door m’n hoofd… Bedankt, Kees.” Greet neuriede zachtjes de melodie en ik knikte. “Dát zou ik leuk vinden om samen te spelen, Greet. Orgel de sopraanpartij en begeleiding, de bugel de alt. Ik heb dat door een Portugees meidenkoor zien uitvoeren en ik was meteen verkocht.”
Greet keek wantrouwend. “Een meidenkoor? Op youtube? En jij kijkt daar naar? Wat vindt jouw echtgenote daarvan?” “Die vindt het prima, Greet. Die meiden staan daar niet op hoge hakjes en uitdagende outfits, maar simpel in spijkerbroek en gekleurde T-shirts. Maar, ondanks dat ik die melodie de komende dertig jaar door m’n hoofd dreunt: je kunt zien dat ze er lol in hebben. En ze zingen uitstekend. Met een dirigent ervoor die het hele stuk uit zijn hoofd dirigeert… Ook heel knap.” Greet wees. “Laat zien.” Ik pakte mijn telefoon en zocht even. “Hier, kijk, luister en huiver.”
Een paar minuten later keek ze op. “Ja, dat is leuk om te horen. En om te zien! Redt je dat in… twee dagen, Kees?” Ik knikte. “Ja. Zo moeilijk is het niet. De muziek, dat heb ik al gezien, staat ook op Internet. Gaat lukken… Waar zit jij aan te denken, opper?” Greet was even afwezig geweest maar kwam toen weer bij de les. “Ik ga even iemand bellen. Eens kijken of die kan ondersteunen…” Joline en ik keken elkaar vragend aan, tot we haar met een lief stemmetje hoorden zeggen:

“Hoi Derk. Met je allerliefste aanstaande schoonzusje spreek je…”
Derk was goed bij de pinken. “Hé, jij kan mij nu helemaal niet bellen. Jij moet een Infanteriemajoor les geven, daar word je goed voor betaald. Of heb je hem al de kerkdeur uitgeschopt?”
“Nee, die zit hier naast me. Maar ik heb een vraag aan jou. Heb jij aanstaande zondag zin in koffie met een lekker stuk taart?”
“Die taart heb ik nu aan de telefoon, dus… Wat moet je van me?”
Greet keek boos naar de telefoon; Joline en ik grijnsden.
“Ik ga eens een goed gesprek aan met jouw echtgenote. Die moet toch regelmatig rieten snijden? Ik denk dat ik haar eens ga vragen om een paar van die rieten aaneen te binden en je er pak voor je blote billen mee te geven. Heb je af en toe nodig, overste!”
Derk was overduidelijk in een plaagbui. “Jaja… En jij en Anita lekker toekijken en genieten zeker?”
Joline gierde het uit en ik riep: “Jij snapt het, Derk!”
Greet moest ondanks alles ook lachen. Even later kwam ze ter zake, vertelde over mijn solo-optreden en het stuk na de dienst.
“Ken jij dat, Derk?” “Wel een paar keer gehoord, uitgevoerd door counter-tenors. Niet mijn smaak, maar ja, ik val niet zo op kerels, Greet.” “Nou, dan hebben we ten minste nog íets gemeen. Ik ook niet. Als Kees en jij dat nu eens samen spelen? Het is niet moeilijk, maar trompet de sopraanpartij, de bugel de altpartij en het orgel de Basso-continuo. Lijkt ons leuk…”
“Weer een keertje samen met Kees spelen lijkt me sowieso leuk, Greet. Count me in. Gelukkig heb ik morgen ADV, dus ik heb de tijd om te oefenen.”
“Mooi. Dan zie ik jullie beiden zondag om kwart over negen. Kunnen we nog even wat dingen doornemen. Dank je wel, aanstaande zwager. Je krijgt zondag taart van je lieve zusje en van mij.”

Ze hing op. “Zo. Ook geregeld. En nu kunnen jullie samen de gemeentezang ook begeleiden.” Ze keek plagend. “Sta je er niet alleen voor, Kees. Heb ik je wel héél zwaar gematst.” “Mijn dank grenst aan hondsdolheid, Greet. Ik ga ook oefenen. Heb je vanavond niet voor niets gezwoegd. En over ‘voor niets’ gesproken: Derk en ik krijgen toch wel ons rechtmatige deel van jouw organistenvergoeding zondag? Jij hoeft ten slotte weinig te doen…”
Ze keek spottend. “Jaja… weinig te doen? Een Infanterieoverste en -majoor in bedwang houden. Normaal heb je daar minimaal een brigadegeneraal voor nodig. Het salaris van een opperwachtmeester steekt daar nogal karig bij af, Kees! En nu er uit; ik wil nog even ‘quality-time’ met Anita.”
“Met of zonder rieten, Greet?” Joline keek haar lachend aan. “Soms denk ik dat die rieten voor jou ook geen overbodige luxe zijn, mevrouw Jonkman!” Haar auto reed even later naar links de parkeerplaats af; wij naar rechts.

“Jij bent ondeugend, Joline. Zal ik Derk zo dadelijk even bellen om aan z’n vrouw te vragen een bundel van die rieten mee te nemen? Zal Jolientje wellicht op prijs stellen…” Joline zuchtte. “Kees, ooit heb ik je verteld dat ik een beetje spanken wel op prijs kan stellen. Soms. Maar zwepen, touwen en handboeien: Nee. En dat geldt ook voor rieten… majóór!”
Ze keek doordringend. Thuisgekomen dook ik achter het beeldscherm in de studeerkamer en even later had ik de muziek van ‘Come ye Sons of Art’ uitgeprint voor me. Om Joline te sparen zette ik de koptelefoon op en met de muziek voor me beluisterde ik een paar keer die opname van dat Portugese meisjeskoor. Wacht even… Om enigszins op gelijke voet te komen stuurde ik Derk én Greet een mail met de link naar die Youtube-video.
‘Dit is ongeveer zoals ik ‘m wil hebben. Ook met de afwisseling van ‘piano’, ‘cresendo’ en ‘forte’ in zowel de sopraan- als de altpartij. Kunnen jullie daarmee leven? Groet, Kees.’
Vijf minuten later een mail van Greet. Ook aan Derk gericht. ‘Hoe jij ‘m wil hebben? Wie is hier de docente, majoor?’
Wacht even… die krijgt ze terug…
Ik typte: ‘Geachte opperwachtmeester. Volgens mij was er een zekere bugeldocente die mij een paar weken terug toefluisterde dat ik een andere docent moest gaan zoeken, omdat zij me weinig meer kon leren. Daaruit trek ik dan de conclusie dat ik zelf ook wat initiatieven kan en mag gaan ontplooien. Dan doe ik dat en krijg ik commentaar? Het is ook altijd wat…’ Send.
Veertig seconden later: ‘ping…’ Een mail van Greet met een breed lachende smiley en daaronder de tekst:
‘Je gaat je gang maar, koekenbakker!’
Mooi, die is in the pocket… Nu Derk nog. En die reageerde even later ook positief. En even later wéér een mail van Greet, aan Derk en aan mij: de orde van dienst. Oké, die komt morgen wel. Nu eerst aandacht aan mevrouw Jonkman schenken, anders begint die te miepen… Ik liep naar de kamer. “Wil jij nog wat drinken, Joline?” Ze schudde haar hoofd. “Nee, dank je wel. Ik denk dat het verstandig is als we het bed in duiken. Morgen weer een drukke dag: ’s ochtends naar Damen, ’s middags met Gonnie wat dingen doornemen, ’s avonds dansles.” Ze gaapte. “Wat is het leven van een student zwaar…” Ik trok haar voorzichtig overeind. “Daarom heeft een slimme studente een knappe vent naast zich om lekker mee te dansen of in bed te liggen. En om af en toe te koken en de ramen te doen. Kóm, knappe studente… Ik wil met je naar bed.” Ze lachte lief. “Goed plan, Kees.”

Eenmaal onder het dekbed kroop ik naar haar toe. “Hé, mooie studente… Ga je lekker slapen? Zo ja, dan doe ik dat ook. Zo nee, weet ik nog wel wat leuke dingen om te doen.” Ze bromde: “Ergens dit weekend, lover. Eerst morgen zien te overleven. De zussen hebben het maar makkelijk: die hoeven alleen maar naar Theo en Gertie te rennen. En die wonen drie kilometer bij hen vandaan. En waar moet Jolientje heen? Naar Roemenië, of all places…” “Heb je zelf voor gekozen, schoonheid. Nu niet terugkrabbelen.” Ze giebelde even. “Charles vertelde me deze week dat ze in die verblijven op de werf… Nou ja, er naast… ook kamers voor de hogere staf hebben. Daar krijg ik er eentje van.” Ik zei: “Logisch schat. Anders slaap je op een slaapzaal met 7 kerels om je heen. In stapelbedden en verlang je als een dolle terug naar het gesnurk van je eigen vent. Want dat is niks vergeleken met het gesnurk van die zeven Roemenen…” Er klonk een snuif naast me. “Jaja… En als Jolientje na twee weken terug komt is ze helemaal uitgewoond door die zeven man. Dáár wilde Charles Jolientje voor behoeden, denk ik. Ik zal hem na terugkomst uitgebreid bedanken, Kees. Héél uitgebreid.” Ze klonk plagend.
“Dan zal ik Sonia even uitgebreid bedanken dat zij Charles op die gedachte heeft gebracht, schat. Of… Weet je wat: dat doen we samen. Gelijktijdig. Oké?” Een duim en wijsvinger kwamen op mijn bovenbeen en begonnen te knijpen. “Viespeuk. Slapen jij! Zonder Sonia op je netvlies, denk er aan!” Een lange kus volgde. “Lekker slapen, Joline.” “Eensgelijks… Majóór…”
“Nu lijkt het net of ik met Greet in bed lig… Maar om een of andere reden lijkt me dat nogal onwaarschijnlijk.”
Naast me klonk nogal sarcastisch: “Prima. Houden zo.” Daarna werd het stil…

Ook de vrijdag ging snel voorbij. Mariëtte refereerde even kort aan het gewichtheffen van een week eerder, maar deed wat redelijk simpele oefeningetjes met lenigheid. “Compensatie voor vorige week!” Daarna wenste ons een goed weekend en renden we terug naar DT. Tijdens de lunch werd daar nog wél even plagerig op ingegaan door wat mensen, maar dat zat er natuurlijk in. En voor ik het wist was het vier uur en deden we ons corvee. Zelda en Joline oppikken en richting huis…
Joline was vrolijk. “Alle zaken voor Roemenië zijn nu klaar, Kees. Volgende week vrijdagmorgen vlieg ik. Het weekend mag ik gebruiken om even te acclimatiseren, maandag moet ik vol aan de bak. En ik heb er zin in!” “Mooi, meid. En fijn dat Charles je helpt. Geeft mij ook een gerust gevoel, dat er iemand binnen Damen is waar je ook terug kunt vallen.” Ze knikte. “Hij zei dat ik altijd kon bellen als er iets was. Fijne vent.” Eenmaal thuis gingen we snel wat eten, daarna omkleden. De dames Boogman en hun partners verkozen om zich in Arkel te verkleden; ze zouden ook niet bij ons slapen. “We laten jullie even met rust Kees”, had Lot tegen me gezegd. “Volgend weekend komen we wel weer logeren, dan is Joline er niet. Kunnen we lekker de beest uithangen…”
Om vijf voor acht liepen we de dansschool binnen, vrijwel tegelijk met Fred en Wilma. “Ik hoor dat jullie geluk hebben gehad vandaag, Kees… Met de sport van Mariëtte.” Wilma keek vragend. “Heb jij een streepje bij haar voor of hoe zit dat?” “Geen flauw idee, Wilma. Ik was er zelf ook redelijk verbaasd over. Maar wie weet, is Mariëtte wel stapelverliefd op me…” Naast me klonk een waarschuwend kuchje van Joline en aan de andere kant hoorde ik een proest van Fred. “Ehh… ik geloof dat mijn echtgenote en jouw echtgenoot zich niet zo in deze lezing kunnen vinden, Wilma.”
Joline zei: “Ik heb Mariëtte nog nooit betrapt op het specifiek kijken naar jouw lekkere kontje, Kees. Dus dat scenario kun je vergeten, denk ik.” “Nou ja, dan weet ik het ook niet, Wilma. Sorry.” Fred bromde: “Ik vond het vandaag niet eerlijk. Ik had me bij voorbaat al verheugd om jou lekker afgeknepen te zien worden, en wat krijgen we? Jonge-meiden gymnastiek. Ik heb niet eens gezweet!” “Ja, dat was wel zo prettig, Fred. Ik heb jouw zweet een paar keer geroken…” Joline keek plagend, maar Fred was niet voor één gat te vangen. “Vraag op een onbewaakt moment maar eens aan mijn lieve echtgenote hoe ik rook toen de kerkklok in Driel half vijf sloeg.”
Joline keek Wilma aan en samen schoten ze in de lach. “Laat maar. Ik denk dat ik daar wel beeld bij heb. De geur niet, maar dit vind ik niet zo erg, geloof ik.” Fred grijnsde alleen maar. Even later werden we door Juatina opgehaald. “Dames, heren… Jullie mogen weer! Voor de pauze: Latin. Na de pauze: ballroom. Over twee maanden mogen jullie op voor je examen, dus: doe je best!”
Voor de pauze danste ik alleen maar met Joline. Zij leidde mij keurig door de diverse Latin-dansen heen, dat kon zij beter dan wie dan ook. En uiteindelijk zouden wij ook samen examen doen, dus moesten de bewegingen goed gesynchroniseerd zijn. Tussen twee dansen door vroeg ik Joline: “Geniet jij een beetje, mevrouw Jonkman?” Ze gaf me een snelle zoen. “Dit ga ik volgende week wel missen, schat. Dan zit ik op een of andere Roemeense hotelkamer en jij staat hier lekker te dansen met allerlei andere meiden… Snif…” “Dat compenseren we de weken daarna wel, schat. En straks ben ik ook een week weg… Ja, misschien sta ik dan ook te dansen. Op een boorplatform, bij windkracht negen op de Noordzee. Ik weet niet of je dan jaloers op me wordt.”
Ze keek ondeugend om zich heen en fluisterde toen: “Ja, dan kan jij lekker dansen met Miranda…” Ik schoot in de lach. Ik dansen met Miranda… De kans dat dat ooit zou gebeuren schatte ik op nul procent. “Als ik dat ga doen, zal ik André vragen om daar een filmpje van te maken, oké?” Ze knikte en meteen startte de volgende dans. “Denk het je maar eens in, Kees. Wie weet ga je het leuk vinden.” Ik schudde mijn hoofd. “Rare tut…”

Even later was het pauze en liepen we richting bar voor een drankje. Rogier trakteerde vandaag en we zaten met ‘the fabulous Forteen’ aan twee tafeltjes. Claar en Mel hadden weer eens identieke jurken aangetrokken en werden daar nogal mee geplaagd. Ze zaten ook niet naast Rob en Ton; waren gewoon ergens gaan zitten. “Wie van jullie gaat straks bij de wisseldans op iemands tenen staan om daarna de ander de schuld te geven?” Gerben keek hen vragend aan.
“Als jij straks van de dansvloer afstrompelt, weet je het antwoord, Gerben.” Melissa keek hem hooghartig aan. “Laat die twee rooie furie’s lekker met rust, Gerben. Je komt er toch niet achter wie van de twee jou zwaar heeft toegetakeld. Misschien met een DNA-test, maar volgens mij is dat met een één-eiïge tweeling ook best ingewikkeld.” Clara deed er nog een schepje bovenop. “De enige mogelijkheid is om ons te onderzoeken of wij jouw DNA-materiaal onder onze nagels hebben, Gerben. Of aan de naaldhakken van deze charmante schoentjes. Maar ja, die schoenen kunnen we ook binnen een paar seconden wisselen… Nagels: dat wordt een ander verhaal. Moeten we nog wat op verzinnen, Claar!”
Ze keek naar Melissa en die antwoordde: “Dat gaat ons vast lukken, Mel.” Ik zuchtte. “Meiden, jullie zitten de zaak weer eens te flessen. Gerben, voor de duidelijkheid: Mel, die zit dáár, heeft nét iets donkerder nagellak van Claar.” Beide meiden keken kwaad. “Nou heb je onze dekmantel verraden, broertje! Daar krijg je zo meteen spijt van… op de dansvloer!” Clara trommelde demonstratief met haar hakken op de grond en Melissa haalde een nagelvijltje uit haar tasje.
“Jullie ‘dek’-mantels zitten dáár, zussies. Met de nadruk op ‘dek’ en wat minder op mantel.” Ik wees naar Rob en Ton. “Hou je daar maar mee bezig, in plaats van een zeer gewaardeerd teamlid van mij in de maling te nemen.” Ton zei bedaard: “Je kunt ze ook nog aan een ander detail herkennen, Gerben. Mijn meisje heeft een zwarte beha aan, Melissa een rode. Of dat ook voor hun slipjes geldt weet ik nog niet, daar kom ik vanavond wel achter, denk ik.” Een lachbui brak los, waarna Gerben, op dezelfde droge toon zei: “Sorry Ton, op dát niveau doe ik geen onderzoek. Dan krijg ik niet alleen ruzie met de dame in kwestie, maar ook met jou, met Rob én met die knappe bruine krullenbol hier.” Hij wees op Margot.
Melissa zat er niet zo mee: die trok een schouder van jurk iets opzij. “Kijk eens, Gerben: rood. Goed onthouden?” Hij knikte. “Ik zal het straks op de dansvloer misschien even moeten checken, Mel.” Clara lachte liefjes. “Ehhh… Gerben: ik weet niet of jouw meisje dat soort details al met jou deelt, maar behabandjes kunnen best wel snel omgewisseld worden hoor.” Gerben zuchtte en keek mij aan. “Kees! Hoe heb jij het uitgehouden met deze rooie troela's?” “Simpel, Gerben. Als een van de twee een rotstreek uit had gehaald, ze gewoon allebei een dreun geven. Met de tekst: ‘De onschuldige van jullie twee mag de dreun doorgeven aan de schuldige.’ En ik als broer mag en kan natuurlijk wel iets verder kijken dan alleen het bandje van de beha. En een tip voor zo dadelijk: Laat de dame in kwestie een keertje snel draaien. De rok waait uit en… bingo! Je kunt de kleur van het slipje zien. Probleem opgelost.” Hij keek twijfelend. “Ik weet ’t niet, hoor. Het risico maar niet nemen, denk ik.” Claar keek spottend. “Watje…” en ook bij Mel spraken haar ogen boekdelen. Beide meiden kennende stond Gerben nog iets te wachten zo dadelijk…
Carlos kwam de bar binnen. “Dames… Heren: ondanks dat wij grof geld verdienen met de verkoop van de drankjes hier: Húp, de dansvloer op! Dit is een dansschool, geen bruin café.” Even daarna klonk een wals van Strauss uit de speakers: de ‘Kaiserwalz’ en de dansvloer was een mengeling van draaiende paren. Hier en daar pikten Juanita of Carlos een stuntel uit de massa om hem of haar te coachen. En ook ik ontkwam er niet aan; het spiedend oog van Juanita had gezien dat ik fouten maakte bij het draaien. “Wil je je vrouw misselijk hebben, Kees? Dan moet je vooral zo doorgaan…”
Carlos ontfermde zich over Joline en ik moest Juanita leiden. “Als ik haar misselijk wil hebben, is daar een prettiger manier voor, Juanita.” Ze keek benieuwd. “Oh? Neem je haar mee in de draaimolen of zo? Of mee de zee op?” Ik keek onschuldig. “Nee, da’s te simpel. Ik maak haar gewoon zwanger.”
Juanita stond plotseling stil en keek me doordringend aan. “Jij bent soms compleet gék, Kees. Niet iets om grappen mee te maken.” Achter me hoorde ik de bas van Fred. “Héhé… het duurt even, maar heb je het ein-de-lijk ook door, Juanita?” En hij walste verder met Marije. Ik was geschrokken van haar reactie. “Heb ik iets stoms gezegd, schoonheid?” Juanita snoof. “Jullie zijn soms compleet gestoord, Kees. Even naar de kant, ik moet je wat vertellen.” Ze leidde me naar een zitje.

“Kees, Carlos en ik hadden dolgraag kinderen gewild. Maar door een medische oorzaak kan dat niet. Vandaar mijn reactie.” Ik legde een hand op de hare. “Sorry, Juanita. Voor mijn botheid. Wij maken daar regelmatig grappen over, maar beseffen wellicht te weinig dat het voor iemand anders heel pijnlijk kan zijn. Mijn excuses.” Ze knikte. “Is goed, Kees. We weten dit al een jaar of veertien; de pijn is redelijk gezakt, maar door zo’n opmerking komt het weer even boven.”
Ze moest zichzelf even bij elkaar rapen en zei toen: “En daarom kunnen we een fulltime dansschool runnen. Hoeven geen kapitalen uit te geven aan buitenschoolse opvang en kinderoppas.” Even kreeg haar gezicht een ondeugend trekje. “En we kunnen ons natuurlijk vreselijk te buiten gaan aan leuke dingen, zonder bang te hoeven zijn dat we over negen maanden die oppas tóch nodig gaan hebben…” Ik schudde mijn hoofd. “Ik geloof dat ik daar wel beeld bij heb. Maar toch: Sorry voor mijn stomme opmerking. Wil je ondanks dat nog wel een wals met me dansen?” Ze glimlachte. “Tuurlijk. Kom, we gaan je lieve echtgenote eens jaloers maken. Door onze moves.” Ze leidde me precies en goed door de pasjes heen. Nét iets andere accenten dan Joline en daardoor verrassend. En aan het einde van de wals gaf ik haar een handkus. “Dank je wel, schoonheid.”
Ze knipoogde en draaide richting een andere cursist. Ik keek rond, zocht Joline, maar die werd nét door Henry uitgenodigd. Lot kwam op me af. “Kees…?” Ze pakte mijn hand en drukte er een kus op. “Hé dame, dat is niet conform het protocol.” Ze haalde haar schouders op. “Boejuh… Dansen jij! Je hebt net les gehad van mevrouw de docente zelf, dus ik neem aan dat je het nu eindelijk goed kunt.” “Ik ga m’n best doen, mevrouw Boogman.” Ze keek me tijdens het dansen even aan. “Dat is de eerste keer dat je me zo noemt, Kees. En dat klonk goed.” “Wij, Jolien en ik, zijn dan ook heel vereerd dat jullie die naam hebben uitgekozen, Lot. En de reden er achter. Zijn we best trots op.”
Ze kneep even in mijn schouder. “En terecht, Kees.”
De dans erna kwam Melissa op me af. “Broertje… Wil jij een dansje doen met je knapste zus?” “Eén moment, Mel…” Ik bukte me, tilde een voet van haar op en trok haar pump uit. “Wat doe je nú, gék?” “Pump-inspectie. Kijken of daar het bloed van Gerben aan zit. Of van Henry. Of Ton. Niet van Fred, want die naaldhakken van jullie komen denk ik niet door zijn schoenen heen. Hier zus, je schoen weer terug. Aantrekken en dansen jij.” En tijdens het dansen fluisterde ik: “Het valt me mee. Claar en jij zijn nog niet van slipjes gewisseld.” Ze proestte het uit. “Heb je dat net ook bekeken? Smeerlap. En nee, slipjes wisselen… Alleen als de reden daarvoor héél dringend is. Maar met onze lieve vriendjes is die reden er niet meer.” “Mooi. Geen gillende ruzie omdat de ene zus het vriendje van de andere zus had ingepikt. Dat heb ik wel eens anders gezien, Mel.”
Ze knikte. “Ik beken. Is twee keer voorgekomen in Amersfoort. Eén keer haalde Ma ons uit elkaar, de andere keer jij. Daarna nooit meer.” Houwen zo, Mel.” “Zeker weten. Die machinist van mij ruil ik écht niet in voor een luitenant. Ook niet als hij promotie maakt.” En Claar denkt daar, in omgekeerde volgorde, net zo over.” Ik knipoogde, dat was genoeg. Wisseldans! Ik liet Mel achter in de handen van Ton en zocht Marije op.
“Goede avond mevrouw. Wilt u mij de eer verschaffen om met me te dansen?” Ze stak haar tong uit. “Mevrouw? Dan voel ik me wel heel oud, Kees.” “Zo zie je er niet uit, Marije. Maar genoeg gevlei: dansen, anders krijgen we Carlos op ons dak. Of Juanita. Ik weet nog niet wat erger is en ik wil dat graag zo houden.” Marije lachte even. “Ik ondertussen wél, Kees… Kijk uit, linksom draaien…” We hadden ‘a close call’ met een ander paar.
“Ehhh… Vertel eens?” Ze boog zich naar me toe. “Juanita. Als die kwaad is: berg je maar en zorg maar dat je Spaans in orde is. Die avond toen jij Erik zo netjes afserveerde, moest ik terug; tasje vergeten. En ik liep de garderobe binnen en hoorde Juanita tekeergaan. Dus keek ik even om een hoekje: die stond Erik even op z’n nummer te geven. Erik is een kop groter dan Juanita, maar daar bleef niets van over. Hij stond letterlijk met de rug tegen de muur, terwijl Juanita hem half in het Spaans, half in het Nederlands uitvloekte. Ik heb het heel even aangekeken, ben toen maar naar huis gegaan.. Ik had bijna medelijden met ’m. Bijna.”
“Oké, dank voor deze waarschuwing. Ik zal zorgen dat mijn vocabulaire van Duitse scheldwoorden wat aanvulling krijgt, dan kan ik ten minste terugschelden. Om een of andere reden ‘bekken’ Duitse scheldwoorden wel lekker. Eens kijken of ze daar tegen kan.” Marije keek twijfelachtig. “Marije, heb je hem nu geleerd hoe hij lekker kan dansen met iemand van één meter zestig? Zo ja, mag ik Kees dan even overnemen? Dan kun jij mijn bijna echtgenoot een beetje coachen.”

Angelique en Henry dansten naast ons en we wisselden. “Zo, laat maar eens zien wat Marije je geleerd heeft, Kees. Van een afstandje zag het er wel aardig uit, maar ‘the proof of the pudding is the eating’, zoals ze in het Verenigd Koninkrijk zeggen.” “Klopt, Angelique. Je ziet er vanavond uit om op te vreten. Heel wat charmanter dat je spijkerbroek toen je nog bij Zoomers stage liep.” Ze trok een vies gezicht. “Hou je op?”
Ze droeg een zwierige, rode jurk die bijzonder goed stond bij haar zwarte haren. “Voor de prijs van dit jurkje kon ik anderhalf jaar terug wel tien spijkerbroeken kopen… bij de kringloop. Als ik toen deze jurk had gekocht hadden we een maand niet kunnen eten, Kees.” Ik knikte. “Ik weet ‘t, schat. En jij bent nog steeds, samen met je moeder, ons voorbeeld hoe je met bijna geen geld tóch rond kan komen en tegelijk gelukkig kunt zijn. Keihard werken, alles aanpakken wat je maar aan wilt pakken en je nergens voor schamen, behalve: je handje ophouden. Een levenswijze die ik nooit gekend heb, maar die ik bijzonder bewonder. Daarom zijn jullie ook vrienden van ons. Hele goeie vrienden.”
Het kon me niets schelen: midden op de dansvloer gaf ik haar een zoen. Ik kreeg een stralende glimlach retour. “Dank je wel. Hier kan ik weer even op vooruit, Kees. En Ma ook. Ik zal de boodschap overbrengen.” De muziek was afgelopen en ik bracht Angelique terug naar Henry. “Dank je wel dat ik je aanstaande bruid even mocht lenen, Henry.” En Marije zei: “Ik vind dat Henry het aardig onder de knie heeft, Angelique. Je hebt hem goed afgericht.”
Henry keek me aan. “Hoor je wat dat kleintje zegt? ‘afgericht’. Hou jij haar vast, dan scheld ik haar uit.” “Gaan we niet doen, Henry. Wie weet mag je op je bruiloft nog een keertje met Marije dansen. Als jij haar nu voor rotte vis uitmaakt, gaat ‘m dat niet worden. Maar: dat leer je nog wel. Als je getrouwd bent.” Marije en Angelique lachten Henry uit. “Kom, ex-piraat: laatste dans, met je eigen meisje. Ik zoek die van mij ook even op.”
De eerste maten van de laatste dans klonken al en ik had Joline nog niet gezien… Oh, dáár. In de armen van een van de mannelijke beginners. En zijn partner stond nog aan de kant… Oké, dan ontferm ik me over die dame. “Mevrouw, uw man en mijn vrouw dansen samen; zullen wij dan ook van de nood een deugd maken?” Ze knikte. “Leuk… Ik ben Belinda de Bruin.” “En ik heet Kees Jonkman, aangenaam.”
Ik maakte een uitnodigend gebaar richting dansvloer, pakte haar hand en kuste die voorzichtig. Ze lachte. “Dat heb ik je meer zien doen. Volgens mij bij je vrouw.” Ik loodste haar naar een rustig hoekje waar we een beetje meer ruimte hadden. “Meestal doe ik dat soort dingen inderdaad bij mijn vrouw Joline, maar tijdens het dansen ook bij andere dames. Tijdens onze eerste les werden we vriendelijk erop gewezen dat de heren de dames niet de dansvloer op moeten rukken, maar netjes moeten vrágen. Nou ja, dat doe ik dus braaf.”
Ze humde. “Dat zal ik dan ook eens aan mijn echtgenoot vertellen. Die heet overigens Robert.” Ik knoopte de namen in m’n oren: Belinda en Robert de Bruin. De rest van de tijd hadden we beiden nodig om fatsoenlijk te dansen; zij was nog niet geroutineerd genoeg en ik zag haar lippen in driekwartsmaat bewegen: ‘één – twee – drie, één – twee – drie...’ “Zal ik het tellen maar overnemen? Dan kun jij je concentreren op de passen.” Een glimlach.
“Graag. Het is al moeilijk genoeg.” “Valt mee. Over een half jaar doe je dit geroutineerd. Een jaar geleden had ik nog het diploma ‘Houten Klaas der 1e Klasse’ ingelijst aan de muur hangen. Joline heeft me hier naar toe gesleurd en nu vind ik dansen gewoon leuk.” Ik boog me naar haar toe. “En niet in het minst omdat mijn lieve echtgenote er dan altijd fantastisch uitziet…”
Belinda knikte. “Dat hadden wij ook al gezien. Jij hebt een bijzonder knappe echtgenote, Kees.” Ik knikte. “Ja. En dat weet ik donders goed en ben ik heel gelukkig mee. Beauty & Brains. We werken bij hetzelfde bedrijf, ik als teamleider van een aantal ingenieurs, zij als teamleider backoffice. Mevrouw gaat volgende week op stage naar Roemenië als onderdeel van haar Masterstudie. Die hoopt ze volgende zomer ‘in the pocket’ te hebben. Ik dacht dat ik aardig intelligent was, Joline klopt me met een behoorlijk aantal neuslengten. Maar samen zijn we een onverslaanbaar team, Belinda.”
Ze glimlachte. “Da’s mooi om te horen. En volgens mij zijn jullie al een tijdje getrouwd?” “Nee. We kennen elkaar nu bijna anderhalf jaar en we zijn bijna een half jaar getrouwd. Twee Juni was onze trouwdag.” Ze keek nu verwonderd. “Jullie zien eruit alsof je elkaar al jáááren kent en bijna even lang getrouwd bent…” Ik knikte. “Misschien het geheim van een prima huwelijk. Maar we voelen elkaar feilloos aan, dat klopt. Zij kan… pas op, naar rechts… zij kan van mijn gezicht aflezen als ik ergens mee zit. Ik kan dat nu bij haar ook. Een beetje. Heerlijk.” De laatste akkoorden klonken en de wals was afgelopen.
Ik pakte haar hand en leidde haar naar haar man. “Dank je wel dat ik je echtgenote mocht lenen; ze danst prima. En by the way: ik ben Kees.” Een hand volgde. “Hallo Kees, ik ben Robert en ik heb heerlijk gedanst met jouw vrouw. Een boel geleerd.” Ik knikte. “Dat verwonderd me niets. Ook ik was een dankbare leerling van haar.”

Belinda en Joline gaven elkaar ook een hand. Ik wendde me tot Belinda. “Weet je wat grappig was aan het dansen net? Ik zou het tellen overnemen; dat heb ik ongeveer tien seconden gedaan en toen waren we weer aan het praten. En je hebt het niet gemerkt. Zó simpel kan het dus zijn.” Ze dacht even na. “Nu je het zegt… Het was me niet eens opgevallen!” Robert wees naar de bar. “Mogen we jullie een drankje aanbieden?”
Joline knikte. “Lekker, dank je wel. Maar dan meld ik me ons even af bij onze vriendengroep.” Ze liep naar de tafel toe waar de rest van de meute al zat. Robert liep richting bar, ik leidde Belinda naar een ander tafeltje. “Vriendengroep?” vroeg ze en ik knikte. Robert kwam erbij zitten. “Onze vriendengroep… Tja… Langzaam maar zeker ontstaan gedurende het afgelopen jaar. We heten ‘The fabulous Fourteen’, want we zijn met z’n veertienen…” Beknopt legde ik, even later geholpen door Joline, uit wie we waren en hoe onze vriendengroep in elkaar stak. “Wauw… Dat is mooi…” zei Belinda even later. “En die reus en z’n vrouw dan? Ja, ze horen erbij en dat is duidelijk te horen.”
Fred z’n grommende lach was al een paar keer hoorbaar geweest. “Fred is de ICT-er van ons bedrijf. Meneer vond dat een fatsoenlijke studie, zoals werktuigbouw zijn nagels te smerig maakte. En wat is jullie achtergrond?” vroeg Joline. Robert zei: “Ik ben projectleider in de bouw. Krijg regelmatig vuile nagels.” “Ja, én smerige schoenen! En wie mag de volgende dag jouw troep weer opruimen? Jawel… Belinda.”
Ik keek geïnteresseerd. “Projectleider?” Hij knikte. “Klopt. Utiliteitsbouw. Hoezo?” “Heb je wel eens richting Amersfoort gewerkt?” Weer een knik. “Regelmatig. Wij hebben door het hele land projecten. Hoezo?” “Wel eens samengewerkt met een vrouwelijke projectleider?” Robert dacht even na. “Ja. Een paar jaar terug. Tijdens de bouw van een nieuwe scholengemeenschap in Bunschoten-Spakenburg heb ik met een vrouwelijke collega te maken gehad. Wij bouwden de gymzaal en wat practicum-lokalen, haar bedrijf de ‘normale’ klaslokalen en de aula… Hoe heette ze ook alweer?”
Hij groef in z’n geheugen. “Ja! Chantal heette ze. Ik had niet zoveel met haar te maken, maar ik weet wel dat het op zich een hele aardige vrouw was, maar wel een vakvrouw en met haar op de tanden. Als je haar tegenover je had… Ik heb haar eens een voorman uit horen vloeken; een betonvlechter uit de Pijp in Amsterdam had het haar niet nagedaan! Maarre… Hoezo die interesse in mijn vrouwelijke collega’s?” Ik grinnikte zachtjes. “Die hele aardige vakvrouw heeft als achternaam Jonkman. Het is mijn moeder. En de moeder van die rooie tweeling daar. En ook die hebben wat genen van hun lieve moeder overgenomen, zeg maar.”
Hij keek naar Mel en Claar.
“Nu je het zegt… Die dames hebben wel iets van hun moeder weg. Bij jou is het wat minder zichtbaar.” Joline sprong me bij. “Nou, dat hoofdstukje ‘hele aardige’ gaat één op één voor Kees wel op. En oké, vertaal ‘vakvrouw’ naar vakman’ en het klopt ook en aangaande dat uitvloeken: ik heb dat een paar keer meegemaakt. Ik heb weliswaar geen referentie aan betonvlechters uit de Pijp, maar degenen die zo’n vloeksessie van Kees ondergingen waren daarna zo mak als lammetjes.”
Ze grijnsde nu héél gemeen. “Zelfs Fred. Ik heb het niet gezien, heb alleen maar zijn versie van zo’n uitbarsting van Kees gehoord, maar hij was er, na jaren, nog steeds van onder de indruk. Met name onder z’n kort. Pardon.”
Belinda keek benieuwd. “Onder z’n achterwerk?” Ik knikte. “In Oirschot, we waren aan het trainen voor Afghanistan, maakte hij op de schietbaan een fout met zijn mitrailleur: er ging een ongecontroleerd salvo uit omdat meneer zich lag te vervelen. Ik heb ‘m toen overeind gesleurd, uitgevloekt en letterlijk de schietbaan afgetrapt.” Een grinnik volgde. “En toen hij een week later z’n excuses had gemaakt voor zijn fout, hebben we het ’s avonds samen op een zuipen gezet. De volgende ochtend hadden we wat moeite om op gang te komen, geloof ik.” Belinda keek zuinig. “Nou, dat zal wat geweest zijn… Ben ik niet benieuwd naar.” “Sinds die tijd waren we al buds, Belinda. En dat is in Afghanistan alleen maar hechter geworden. Ik ben dolblij dat we nu weer samen zijn, in hetzelfde bedrijf werken en elkaar af en toe ouderwets de tent uit kunnen sarren.”
“En ik ben dolblij dat Wilma, zijn vrouw en ik ook bijna net zo’n klik hebben als Fred en Kees”, vulde Joline aan. En ze vervolgde: “En samen kunnen we die twee macho’s wel aan. Wilma is de vrouw van Fred, ik ben zijn direct leidinggevende. Dus hij zit 22/7 onder de plak. De twee uren die overblijven van het etmaal zit hij in de auto: woon-werkverkeer.”
“En die twee uren zijn uiterst kostbaar, mevrouw Jonkman!” donderde het plotseling achter Joline en ze schrok behoorlijk. “Ik wilde even afscheid nemen, maar heb de laatste zinnen van je betoog gehoord. 22/7 onder de plak? Bij Wilma: Ja. Nogal. En bij jou? Echt niet. Als je lastig wordt haal ik Kees erbij en dan ben je weer drie weken poeslief tegen je meest briljante medewerker.”
Joline draaide zich om. “Ik geloof dat jij wat personen door elkaar haalt, grote vriend. Meer naar waarheid is: als jij lastig wordt, haal ík Kees erbij en ben je weer drie weken rustig. Anders krijg je wéér een trap onder je kont van Kees en dat ga je niet willen.”
Fred keek me aan. “Kees… Je vrouw wordt opstandig. Doe er wat aan!”
“Is goed hoor. Wordt vanavond nog geregeld. Maar daar hoef je niet bij te zijn.”
Joline snoof. “Blufferts. Allebei!”

Belinda en Robert hadden beiden een brede lach op hun gezicht en Robert stond op. “We zijn net op de hoogte gebracht van het hoe en waarom van jullie vriendengroep. Hoi, ik ben Robert de Bruin, dit is mijn echtgenote Belinda. Fred gaf hen een hand. “Fred van Laar, maar dat wisten jullie ondertussen al, dankzij die blonde furie hier… Kom anders mee naar ons clubje, dan heb je meteen beeld wie we zijn. En geluid ook. En vooruit, neem Kees en Joline ook maar mee, anders zitten die zo zielig alleen…”
Joline en ik keken elkaar aan; dat ging wat worden! Even later gaven ze de hele groep een hand. En bij Melissa en Clara zei Robert: “En doe vooral de groeten aan jullie moeder.” Snel legde hij het een en ander uit en de tweeling keek elkaar aan.
“Een vloekpartij van Ma? Hebben wij nóóit gehad. Wij waren altijd de ideale dochters. Altijd op tijd, geen slechte vriendjes mee naar huis, nooit te laat, goeie cijfers op school en zo… Die vloekpartijen van Ma gingen altijd richting Kees. Zeker in zijn opstandige pubertijd. Nooit op tijd, zijn motto was ‘Een zes is ook een voldoende’ en hoeveel vriendinnetjes hij in die tijd versleten heeft… Op een gegeven moment zijn we gestopt met tellen.”
Melissa zei het met een uiterst serieus gezicht en Robert keek naar mij. “Kees?” “Laat die rooie maar kleppen. Ze verzint ze waar je bij staat, Robert.”
Clara had zich ingehouden tijdens de toespraak van Mel, maar kon zich niet meer inhouden. “Hihihi… Kees als opstandige puber? En meisjes bij de vleet? In zijn natte dromen wellicht, maar…”
Ze hield het niet meer van het lachen en Mel deed even vrolijk mee.

Ik zuchtte. “Nou… Aangenaam kennis gemaakt te hebben met mijn lieftallige zusjes. Hun bijnaam? ‘Die rooie draken’, uitgevonden door mijn lieve echtgenote.” Even later werd de conversatie een beetje normaal en al gauw waren Robert en Belinda opgenomen in de groep. Ze waren ook niet bang om iemand even in de tang te nemen. Zeker Belinda; die werkte bij de gemeente Eindhoven achter de balie van ‘burgerzaken’. “Daar moet je wel scherp zijn en je mannetje staan, anders word je zó ondergeschoffeld door een vent die denkt dat hij recht heeft op een of andere uitkering. En die gedachte is, als je de stukken erop naslaat, niet terecht. En als je hem dat vertelt wordt meneer woest. De kunst is dan om hem met woorden kalm te krijgen. En dat lukt me meestal wel. En als het niet lukt… Tja, dan is de alarmknop een uitkomst.” Ze lachte tevreden. “Maar die heb ik in de zeven jaar dat ik dit werk nu doe, nog meer één keer gebruikt.”
Ze keek naar haar man. “Kom Robert, we gaan eens op huis aan. Mensen, het was leuk om jullie eens beter te leren kennen. We hopen de volgende keren eens met jullie te kunnen dansen!” Met een zwaai waren ze weg. We waren het er over eens: leuke lui. Wij stonden ook maar op; Carlos en Juanita en hun hulpen achter de bar wilden ten slotte ook naar huis. Margot, Charlotte, Gerben en Rogier gingen naar Arkel. “We zien jullie zondag wel weer, Joline.”
Die knikte. “Ja. En vooral horen. Maar dat merken jullie zondag wel.” Ze keek ondeugend. Mel en Claar keken ons aan. “Je zei dat met een geniepige ondertoon, Jolien… Vertel eens?” Kort vertelde Joline wat er zondag qua muziek in de kerk op het programma stond. Clara keek me aan. “Jij solo? Dan is die kerk na twee liederen wel leeg, Kees.” Ik gromde. “Nou, maak er wat moois van, broertje. Dat kun jij best, zeker met je nieuwe bugel.” Melissa keek me deze keer niét plagend aan. “Dank je wel, schat. Ik ga m’n best doen.” Even later reden we richting huis.

“Lekker gedanst, Kees?” Ik knikte. “Ja. En ik heb vandaag iemand mogen coachen, schat. En volgens mij deed ik dat wel aardig. Gelukkig tijdens een rustige wals; als het salsa geweest was, had ik het niet gekund.” “En ik heb ook vandaag iemand mogen coachen. Die Robert was een snelle leerling.” “Waarschijnlijk deed hij vreselijk z’n best om maar indruk te maken op zijn coach, schat. Dat zou ik ten minste wél doen.” Ondeugend antwoordde Joline: “Oh? Nooit wat van gemerkt…”
Ik zuchtte. “Het is dat we door de stad rijden, schat en dat ik deze auto nog een beetje heel wil houden, anders…” Een lief handje gleed over mijn knie. “We gaan zo dadelijk wel over op goedmaakseks. Heb ik zin in. Met mijn eigen vent. Want die had je nog tegoed, Kees.” “Ik zie er naar uit, mooie dame. En het hoeft geen ‘goedmaakseks’ te zijn; gewone seks is ook prima.” Ze glimlachte. “Wij kennen geen ‘gewone’ seks, Kees…”
Eenmaal thuis schonk ik een wijntje in en zette een schaaltje met knabbels op de bar. Joline ging even de slaapkamer in en kwam na twee minuten terug. En we gingen aan de bar zitten. Althans: ik. Joline stond op van haar kruk en ging op de bar zitten. “Zo. Even mijn benen showen aan de vent waarmee ik getrouwd ben.” Ze trok haar jurk wat op, zodat ik tegen haar bovenbenen aankeek. “Dat stelt die vent wel behoorlijk op prijs, mevrouw. Kan ik er langer naar kijken dan tijdens de dansles. En ze aanraken natuurlijk. Ook niet onbelangrijk.”
“En kussen. Erg prettig voor een meisje als een lieve man haar benen kust. Langzaam van onderen naar boven…” Ik pakte een been en legde dat aan de andere kant van me neer, zodat ik tussen haar benen zat. “Zo. Nu zit ik lekker tussen jouw mooie benen in. Welk been had mevrouw verwend willen zien worden?” Ik keek op, recht in een brede glimlach van Joline. “De vraag is: van welk been had meneer het eerst willen genieten?”
“Allebei tegelijk, mevrouw. Anders wordt het ene been jaloers op het andere. Gaan we niet willen. Zal ik uw charmante schoentjes uittrekken? Dan kan ik in ieder geval uw mooie voetjes een beetje masseren. Zal wel nodig zijn na zo’n dansles.” Ik voegde de daad bij het woord en masseerde Joline’s linkervoet. “Hmmm… Dat is lekker, Kees. Die dansschoenen zitten op zich prima, maar als ik ze uittrek voel ik wel dat ik gedanst heb. De tenen hebben dan wat klem gezeten.”
“Oh? Is uw meest onderdanige dienaar, de heer Frederik van Laar er op gaan staan?” “Nee gek. Dan was m’n voet platgewalst.” Ze giechelde. “Letterlijk.” “Ja, dat zal best. Met zijn gewicht van een nijlpaard met obesitas…” Ik kreeg een tik op mijn hoofd. “Hé! Niet zo over mijn meest loyale medewerker, meneertje! Hij die de grond kust die mijn voetjes hebben aangeraakt…”
Ik kuste haar linkervoet. “Dat mag hij. Zolang hij, met zijn door plotterinkt bezoedelde ICT-klauwen, maar jouw mooie voetjes af blijft. Die zijn voor mij gereserveerd.” Ik streelde onder haar voet, héél zachtjes. “Hé… jij hebt nu nylons aan, liefje. Net had je nog een panty aan… Waarom?” Joline boog zich voorover en kuste me. “Dan kan mijn minnaar er beter bij… En dit slipje is lekker dun, bijna net zo dun als een panty, dus ook een heerlijk gevoel als je er over streelt, Kees.” Haar stem werd plagend. “Maar zover zijn we nog niet.”
Ik streelde heel voorzichtig over de onderkant van haar voet, zodat de stof van haar nylonkous nét haar vel raakte. “Kéés! Dat kietelt! Als je streelt, doe het dan iets steviger… Een beetje masseren, dat is lekker.” Ik gehoorzaamde. Een langgerekt ‘Hmmm…’ was haar reactie. “Daar mag je lekker lang mee doorgaan, Kees. Ondertussen maak ik die fles wijn wel leeg.”
“Jaja… En tien minuten na je laatste slok uit de fles toeterlampion van deze mooie bar afdonderen zeker. En wie kan je eerste hulp gaan verlenen? Jawel… Je echtgenoot. Niks ervan mevrouw. Als jij jezelf onder tafel wil zuipen moet je dat zelf weten, maar dan verhuizen we naar de bank. Dat heeft twee voordelen: je valt zachter en de tafel, waar je jezelf onder wilt zuipen is dichterbij.”
Joline zuchtte. “Wat ben jij toch een irritant nuchtere vent. Zit een meisje eens lekker erotisch met haar benen vlak voor een knappe kerel, is het wéér niet goed…” “Het is prima, schat, Zolang jij jezelf maar niet laveloos zuipt aan die wijn.” Ze pakte mijn hoofd beet. “Ik hou me wel aan jou vast. Als ik achterover kukel heb je ten minste nog een momentje lol: als je met je hoofd tegen mijn poesje geduwd wordt op het moment dat ik m’n evenwicht verlies.”
Ik grinnikte. “Dat zal dan een moment zijn waar ik de rest van mijn leven op zal moeten teren. Heb ik er niet voor over, schat. Ik hoop nog veel vaker met mijn hoofd tussen jouw prachtige benen te vertoeven.” Ik kuste de binnenkant van haar linkerbovenbeen en streelde zachtjes in haar rechter knieholte. Dat bleek wel in goede smaak te vallen: Joline sloeg haar wijde jurk over mijn hoofd en bromde zachtjes:
“Dat is je geraaien, Kees Jonkman. Je moét nog veel vaker met je hoofd tussen mijn benen vertoeven. Al was het alleen maar om die lekkere dingen te doen die je nu doet… Ahhh… Zachtjes met je vingers in mijn knieholte, schatje… Lekker zachtjes strelen… Zó opwindend…”
Ik kuste haar bovenbeen weer, nu iets hoger, op de kanten boord van haar nylonkous. Vlak voor me zag ik haar dunne slipje en ik rook haar poesje al een beetje. Kalm aan nu, Kees… Laat haar genieten… En geniet zelf ook: van een prachtige vrouw die zich helemaal aan je geeft… “Hoger, Kees… Kus mijn benen verder omhoog… Laat me ervan genieten…”
Joline ademde nu snel. “Zo opwindend wat je doet…” Héél langzaam kuste ik verder, terwijl ik haar knieholten bleef strelen. En steeds keek ik naar haar slipje boven haar kousen: een sierlijk stukje dun textiel wat haar meest intieme plaatsje vaag verborg, maar wel een enorm sexy uitstraling had: dunne bandjes om haar heupen, kanten randjes, en de stof die haar poesje nu nog verborg was bijna transparant. Plotseling duwde Joline haar benen strak tegen mijn hoofd. “Kéés!” Ze klonk benauwd. “” Kees… Als je doorgaat kom ik klaar… Hier op de bar… Laten we naar bed gaan! Dit…gaat… Ohhh….”
Haar benen openden zich weer en ik rook haar opwindende geur. Haar slipje werd vochtig: wit, slijmerig vocht droop langzaam omlaag en haar slipje was nu vrijwel doorzichtig. Joline hijgde. “Ik verloor bijna m’n evenwicht, schatje… Neem me mee naar bed en daar doorgaan…” Ik kuste nog even op haar slipje. “Lekker, schatje… En dat ‘doorgaan’ zie ik ook wel zitten…”
Ik kwam tussen haar benen uit en keek in de ogen van een super-geile vrouw. Ze hield zich vast aan de rand van de bar. “Neem me mee, Kees en verwen me!” Ik tilde haar op en met haar benen om me heen liep ik voorzichtig naar de slaapkamer. Daar liet ik haar op bed zakken. “En nu, uiterst verleidelijke dame?” Ze trok me naar zich toe en kuste me. Lang. En toen hoorde ik: “Kleed je uit en kom bij me. En néém me… Hard. Je hebt me net heerlijk verwend… nu ben jij…”
Ik onderbrak haar. “Nee schat. Sámen genieten.” Ze glimlachte. “Je bent nog steeds die romantische vent waar ik verliefd op werd… Lief.” Ik stal nog een snel zoentje en kleedde me toen uit. “Rustig aan, mooie kerel. Je vrouw wil ook genieten.” Ze giechelde even. “En ik wil dat je je broek netjes ophangt en niet in een hoek flikkert…”

Ik zuchtte demonstratief maar gehoorzaamde braaf. “Helemaal uitkleden, Kees. Ik wil je helemaal zien. En voelen. En verwennen.” Ik keek vragend en Joline knikte. “Ja. Helemaal naakt. Je bent knap, Kees. Een mooie body en daar wil ik van genieten. Kóm. Kom bij je sexy vrouw.” Joline had ondertussen haar dansjurk uitgetrokken en over een stoel gedrapeerd. Ze droeg nu alleen een dun, lichtblauw onderjurkje.
Ik wees op haar dansjurk. “Jij ook die mooie jurk netjes ophangen. Anders struikel ik daar morgenochtend misschien over… met de koffie in m’n handen.” Ze zuchtte en kwam weer overeind. “En bovendien kan ik zo genieten van mijn mooie vrouw in een sexy doorzichtig onderjurkje die zich gracieus door onze slaapkamer beweegt.”
Ze keek me aan, één wenkbrauw opgetrokken. “Ja. Nog steeds die romantische vent. Ben ik best wel blij mee.” Even later ging ik op bed zitten. Een paar kussens in m’n rug, en ik trok Joline naar me toe. Ze ging op haar knieën naast me zitten. “Wat wil je nu, Kees?” “Jou weer verwennen, schat. Lekker in de stemming brengen. Net zolang tot je nog maar één ding wilt: klaarkomen. Kom maar lekker op je rug tegen me aan zitten, je hoofd op mijn borst.”
Ze gehoorzaamde en ging liggen. En ik keek uit op een prachtige vrouw die op mij lag: met haar heupen tussen mijn benen, haar hoofd op mijn borst. Ik tilde haar hoofd iets op en legde er een kussen onder. “Zo… Nu lig je wat lekkerder, denk ik.” Ze draaide haar hoofd en keek me aan. “Het is geen straf om jouw borst te voelen, Kees. Ik voelde je hart kloppen… heerlijk rustig en regelmatig.” Ik streelde haar blote schouders. “Dat ‘rustige’ zal straks wel veranderen, mooie vrouw van me.” “Zolang het maar regelmatig blijft kloppen, Kees.”
Ze giebelde. “Hij mag pas stoppen met kloppen als je 87 bent en nog een keertje met je jonge bruid naar bed wil. Opa Jonkman z’n laatste nummertje werd hem fataal, weet je nog?” Ik keek twijfelend. “Ik vraag me af of ik dan nog net zo lenig ben als nu, schat…” Ik boog voorover, veegde haar haren opzij en kuste Joline in haar hals. Ze huiverde. “Oei… dat voel ik door m’n hele lichaam, Kees. Heerlijk!”
Ze trok haar benen wat op. “Zo dan heb jij ook wat leuks om naar te kijken, schat.” “Zeker weten… Die mooie benen van jou heb ik vandaag al een paar bijna helemaal mogen zien. Bijna.” Ze bromde: “Da’s maar goed ook. Als jij ze helemaal zou hebben gezien, zou dat voor een paar andere heren ook gelden. No way. Bovendien…” Weer een giebel “… ik had een zwart slipje over mijn panty aangetrokken. Jolientje is niet helemaal gek; die weet welke bewegingen je met een pittige tango kan maken en wat er dan zichtbaar kan zijn als je niet oppast. Clara heeft die kennis nog niet, geloof ik. Dat zwarte slipje van haar was redelijk pikant. En bevatte minder stof dan een doorsnee zakdoek…”
“Misschien is Ton daar momenteel van aan het genieten, schat. Heeft hij ook eens mazzel.”

Ik streelde langzaam over haar blote schouders en Joline bromde tevreden. “Dat doe je heerlijk, Kees… Maar wil je mijn borsten nu ook verwennen? Die hebben daar wel behoefte aan...” En zachtjes liet ze er op volgen: “… dan heb ik mijn handen vrij voor andere leuke dingen. Mag dat?” Ze draaide haar hoofd naar me toe en ik keek in twee vragende ogen. “Natuurlijk mag jij dat. Mag ik dan kijken?” “Uhuh… Lekker. Mezelf aan je laten zien… Hoe ik mezelf bevredig… Geil…”
Het laatste woord kwam er heel zachtjes uit, alsof ze zich ervoor schaamde. Mijn handen gleden over haar onderjurkje naar haar borsten. Ik voelde de tepels: twee harde puntjes onder de dunne stof. “Knijp er eens in… Lekker tussen je vinger rollen…” Ik gehoorzaamde en Joline’s handen gleden tussen haar benen. “Kun je zien hoe ik mezelf bevredig, Kees?” “Ja, lekkere meid van me. Lekker met je vingers over je warme poesje… Zo opwindend… Ik hoor je soppen, schatje.”
Ze kreunde en haar vingers gingen snel op en neer. “Mijn slipje wordt kliedernat, schat… Als jij zo blijft spelen met mijn borsten… Heerlijk!” Ze spreidde haar benen; ik kon ze nu helemaal zien, tot aan haar slipje toe. “Je bent prachtig, mooie Joline. Mijn prachtige echtgenote die nu helemaal open, met haar benen wijd voor het raam ligt…” Ze schokte. “Jaaa… Lekker mezelf laten zien… Met m’n vingers in mijn geile kut, lekker mezelf bevredigen… Knijp in m’n tepels, Kees! Nú! Ik… ben er…. bijna…”
Hevig gingen haar vingers te keer, en plotseling hief ze haar heupen op. “JAAA! Lekker! Ik kom lekker klaar!” Schokkend, steunend op mijn borst en haar onderbenen duwde ze haar bekken omhoog. “Kijk! Kijken! Ik kom klaar… Lekker nat…” Dat werd ze zeker! Ik rook haar, ik zag haar slipje druipen en plotseling trok ze haar slipje opzij en spoot over het bed heen. Ik kneep weer in haar tepels en ze schokte hevig. “Zóó lekker…”
Even later ontspande ze en ging naast me liggen. “Héhé… Dat was hevig, geloof ik?” “Niet hevig, maar heerlijk, Kees… Zo lekker als al die opgebouwde spanning er letterlijk uit spuit…” Ik gniffelde. “Ik ken het gevoel, schoonheid. Maar vanavond heb ik dat nog niet mogen beleven… Wil je me helpen?”
Twee blauwe ogen keken me lief aan. “Ik ga alles er uit halen, Kees. Ga maar lekker op je rug liggen, dan zal ik jou eens laten genieten.” Ze kwam overeind, trok snel haar slipje uit en legde dat over mijn mond. “Proef maar en ruik maar. Lekker vers meisjesgeil uit mijn lieve poesje.” De geur was overweldigend en even later voelde ik hoe Joline mij bij haar binnenliet. Langzaam zakte ze op me, haar warme poesje zoog mijn paal bijna naar binnen. “Lekker, jochie?”
Ze kuste me door haar slipje heen; tong tegen tong, met de dunne, natte stof er tussen. “Je bent het einde, Joline… Zó lekker…” “Lekker klaarkomen, Kees. Lekker in je geile meisje spuiten… Ik wil het allemaal voelen. Kóm maar, laat je gaan… Ik neuk je…” Dat deed ze inderdaad: langzaam ging ze op en neer, steeds gleed haar warme, natte tunneltje langs mijn harde paal.
En met de seconde werd ik geiler. Ik trok haar dicht tegen me aan.
“Ik wil klaarkomen, lekkere meid… Mag dat?” Ze zei niets, maar spande haar spiertjes en bleef op en neer gaan. Mijn paal werd nu vastgeklemd in een kletsnat en warm universum. “Lekker spuiten, lieve lover… Geniet van mijn lekkere geil… lik het uit mijn slipje. Daar zat net nog mijn natte kutje…”
Toen begon ze me weer te zoenen en ik hield het niet meer: de eerste straal deed bijna pijn, zo lekker… en de tweede kwam er meteen achteraan… en de derde… Joline schokte. “Ik voel je! Ik voel je klaarkomen! Zo lekker…” Ze trok het slipje tussen ons weg en begon me hevig te tongen en zich tegen me aan te wrijven. En weer verstrakte haar poesje en ik voelde haar ook nog een keer klaarkomen: schokkende bewegingen om mijn paal heen.
Langzaam kwamen we tot rust en hijgend lagen we in elkaars armen; Joline met haar hoofd op mijn schouders, haar lange haren als een blonde deken over mijn hoofd uitgespreid. “Heerlijk, mooie dame. Dank je wel dat je me zo kunt verwennen.” Naast me klonk: “Dat geldt onverkort ook voor jou, schatje. Heerlijk om me zó te laten gaan. Dat kan alleen bij jou…”
We kroelden nog een paar minuten: elkaar zachtjes zoenen, strelen, lieve woordjes… Totdat ik wat overeind kwam. “Ik weet dat het vreselijk nuchter klinkt schat, maar…” Ook Joline kwam overeind. “Ja. Even douchen en het bed wat verschonen is ook geen overbodige luxe, geloof ik.” We stonden wat moeizaam op.
Eerst het bed: het onderlaken was behoorlijk vochtig, dat mocht in de was. Een nieuwe er op was snel gedaan en vervolgens een snelle warme douche, waarna we met schoon goed aan weer in bed gingen. Joline kroop tegen me aan. “Hier kan ik weer even op teren, Kees. Je hebt me helemaal bevredigd. Dank je wel.”

“De eerste keer deed je het meeste werk zelf, schoonheid. Heb ik alleen maar gekeken naar je mooie benen toen je jezelf bevredigde…” “Jij was heerlijk bezig mijn borsten te verwennen, Kees. Als ik mezelf moet helpen, kom ik dan een paar handen en armen te kort.”
“Dan moet je Hindu worden, schat. Hun god Brahma heeft vier… of waren het zes? Ik weet ’t niet precies, maar in ieder geval heeft hij meer armen en handen dan wij. Kan hij of zij waarschijnlijk veel plezier mee hebben.” Een zucht klonk er naast me. “Het is een ‘hij’ en meneer Brahma heeft z’n handen vol met allerlei dingen die hij nodig heeft om al zijn volgelingen in bedwang . Ik heb vroeger best wel een beetje opgelet als het ging over andere godsdiensten, meneer.” “Nou, als je nu braaf bent in dit leven, kun je wellicht reïncarneren met evenveel armen en handen als hij, terwijl je toch vrouw blijft… Kun je vast vreselijk genieten, schoonheid.”
Joline zuchtte. “Ja. En het voordeel is dat ik dan nog steeds een paar vrij heb om iemand een pets op z’n oor te geven. Zelfs terwijl ik mezelf bevredig. Kijk dus maar goed uit, Kees. En nu slapen, idioot.”
Ze giebelde even en zachtjes volgde: “Met die zes handjes kan ik natuurlijk ook zes kerels tegelijk…”
“Ga slapen, geile troela! Ik wil het niet weten, noch voor me zien. Ik ben een nette jongen.”
We kusten elkaar.
“Dank je wel, schoonheid. Voor je liefde.” Een lange zoen volgde.
“Welterusten, Kees.” “Lekker slapen Jolien.”
Ik kroop tegen haar aan en het duurde niet lang voor ik wegzakte…