Zaterdagochtend stond eerst in het teken van de wekelijkse schoonmaakbeurt, onderbroken door een kop koffie en een stroopwafel, daarna pakte ik de bugel en Joline haar laptop. Ik begon met nog een keer ‘Come, ye sons of art’ nog een paar keer te luisteren, en de dingetjes die ik leuk vond op de partituur te zetten. Daarna een aantal keren samen met Youtube spelen, en vervolgens solo, met Youtube héél zachtjes op de achtergrond.
Na een uurtje had ik het stuk goed in mijn vingers en in mijn hoofd. Joline trouwens ook; die kwam op een gegeven moment de studeerkamer binnen en zei: “Kees, als die ‘Sons of art’ nou nog niet zijn klaargekomen: ik wil wel een leuk rokje voor ze aantrekken en een showtje geven, hoor… Of zijn ze stuk voor stuk op gruwelijke manier ontmand?” Ik liet de bugel zakken. “Nou… dit stuk is geschreven voor counter-tenors. Die heetten in de tijd van Purchell nog ‘castraten’, dus ja, dat showtje van jou zou wel eens aan dovemansoren gericht kunnen zijn. Ik daarentegen zou het wel kunnen waarderen.”
Een nuffig “Poeh! Had je aan gisteravond niet genoeg?” was de reactie en ze deed de deur dicht. Ik sloop even later de huiskamer in; Joline zat met haar rug naar de deur verdiept in haar studie. Achter haar staand greep ik haar over haar truitje heen bij haar borsten. “Gisteravond was gisteravond, schatje…” Ze sprong op. “Kéés! Ellendeling! Ik schrik me kapot…” Ik keek in twee boze blauwe ogen. “Gisteravond zei je wat anders, schoonheid.” De boosheid verdween en ze lachte even.
“Dat klopt. Maar dat was gisteravond. Toen had ik ook wat anders aan. Dat voelde een stuk prettiger. Nu heb ik een nogal sjofele Hema-beha aan en een oud truitje. Als jij me dan plotseling bij mijn tieten grijpt, voelt dat nogal ruw aan. Kom hier, gek.” Ze omhelsde en kuste me. En giechelde. “Zo te voelen ben jij geen castraat, Kees.” Ik zuchtte. “Dat zei Marije gisteravond tijdens het dansen ook al tegen me, schat.”
Weer een boze blik.
“Bluffer. Ik heb jullie zien dansen; daar zat, heel netjes overigens, minimaal een handbreedte tussen!” Ze grinnikte. “Bovendien zou Marije dat tussen haar borsten gevoeld hebben. Niet tegen haar buik. Nogal confronterend voor de arme meid.” Nu was het mijn beurt om te zuchten. “Ga maar eens op je knieën met me dansen, schoonheid. Dan weet je hoe het voelt.” Een snelle zoen volgde. “Jaja… Op m’n knieën dansen. Weet je wel hoe snel je panty of je nylons dan slijten? Ga je niet leuk vinden, Kees Jonkman.” “Jij hebt ook overal wel een antwoord op waardoor de lol er snel afgaat, hé?” Ze lachte. “Alsof jij dat niet hebt… Kom, we gaan een hapje eten, want deze studente heeft trek.”

Na het eten verdween ik weer in de studeerkamer. De liederen die ik moest begeleiden waren gelukkig bekend, dat was niet zo’n probleem. Alleen… Een voorspel? Dat was bedoeld om de gemeente de melodie in het geheugen op te zoeken: ‘Oh ja, dat lied gaat zo…’ en om de gemeente met de juiste noot in te laten zetten. Hoe pakte ik dat aan? Ik had me daar nooit in verdiept. Uiteindelijk besloot ik voor de meest simpele optie: gewoon de laatste twee of vier regels van een couplet te spelen en dan de beginnoot van het couplet iets langer te spelen, zodat de gemeente die kon oppikken.
Een paar diensten terugkijken op ‘Kerkdienst gemist’ liet horen dat de diverse organisten dat ook vaak deden. Oké, ook opgelost. Wat nog meer? Tijdens de collecte zou Greet spelen. ‘Ambrosiaanse lofzang’ stond in haar mail. Klonk me nogal Katholiek in de oren. Eens kijken en luisteren op Youtube… Dat leverde een schat aan uitvoeringen op. Meestal mannenkoren, maar er ook eentje met ‘gewone’ gemeentezang. Hé, dat is best wel een mooie melodie! In feite een driedelig stuk, wat culmineert in een laatste, ‘Halleluja’.
Ik probeerde de laatste twee delen mee te spelen en dat lukte wonderwel. Hmmm… Even de opperwachtmeester bellen.

“Hoi Greet, Kees hier. Mag ik je even lastig vallen?”
“Jij altijd, Kees. En je weet het: de meter van mijn honorarium loopt al.”
Ik grinnikte. “Geldwolf. Greet, die Ambrosiaanse lofzang. Zal ik de laatste twee delen meespelen?”
Het was even stil. “Redt je dat?”
“Anders zou ik het niet vragen, Greet. Ik kende het niet, maar heb zojuist een mooie uitvoering gehoord en de muziek spreekt me aan. Net een paar keer gespeeld en dat gaat goed.”
“Nou, kom dan maar even naar de kerk, majoor. Daar zit ik nu. Dan nemen we de hele dienst meteen even door. Zonder Derk, maar die redt zich wel.”
“Twintig minuten, opper. Dan ben ik er.”
“Twintig minuten? Ga je lopend of zo?”
Ze klonk verontwaardigd. “Nee, dat niet, maar ik moet ook nog even gepast afscheid nemen van mijn echtgenote. En met mijn Adonis-uiterlijk en uiterst sportieve en afgetrainde figuur kan dat ev…”
“Arrogante kwast! Schiet op jij!”
Ze verbrak de verbinding.

Ik pakte de bugel in, de muziek mee… “Schat, ik ga nog even naar de kerk. Even nog wat doornemen met Greet samen.” Joline knikte. Verstandig om dat niet te laten aankomen op die paar minuten voor de dienst. Tot straks.” Nog een zoen en ik vertrok.
Even later liep ik de kerk in, waar het orgel hoorbaar was. Geen Purchell, maar iets anders… Ik kon het stuk zo gauw niet thuisbrengen. Het werd wel vlot gespeeld. Ik liep naar boven; een jonge knul van een jaar of achttien op de orgelbank, Greet er schuin achter. Ze keek even opzij en stak haar hand op.
Ik hield mijn mond maar, om de jonge organist niet af te leiden. Even later rondde hij het stuk af en draaide zich om. Greet knikte goedkeurend. “Dat klonk prima, Mike. Mooi op tempo, en af en toe iets meer rust tussen de noten dan de componist heeft geschreven, maar dat maakt het juist spannend… Lekker! Doorgaan op deze manier. En nu weekend vieren, meneertje. Morgen mag je genieten van die vent die nu op die stoel zit.” Hij keek om. “Dag meneer.” “Hoi, ik ben Kees Jonkman. Klonk goed!” Ik gaf hem een hand.
“Mike de Gooijer”, zo stelde hij zich voor.
“Sinds twee jaar een van mijn orgel-leerlingen. Mike, Kees is een leerling op bugel. Hij begeleidt morgen het grootste deel van de gemeentezang, dus als er iets fout gaat weet je wie je de schuld moet geven.” Greet lachte gemeen naar mij.
“Ehhh… Mevrouw Zwart? U geeft hem les? Dan kan ik u de schuld geven…”
Ik schoot in de lach en Greet mopperde: “Bijdehand rotjong. Ik zal je nóg een keer een compliment geven…”
Ik stak mijn duim op. “Prima reactie, Mike! Laat je niet op je kop zitten!” Hij lachte en pakte zijn muziek bij elkaar. “Prettig weekend en tot morgen allebei!” Hij roffelde de trap af.
“Zo. En nu wij… Majóór!” Greet keek me aan. “Laat me maar eens horen wat jij van die Ambrosiaanse lofzang maakt.” Ze ging op de orgelbank zitten en drukte wat registers weg. “Zo. Roerfluit 8, Prestant 8 en later de Mixtuur; bij het Halleluja op het pedaal de Prestant 16 en de Octaaf 8 erbij…” Ze keek me schuin aan. Dan zul je aardig wat adem nodig hebben, Kees.” Ik wees naar het orgel. “Dan koppel ik de bugel toch gewoon aan zo’n luchtslang in dit ding? Er zal er vast wel eentje over zijn…”
Greet keek streng. “Niks ervan! Er wordt niet aan dit orgel gefrunnikt, ben jij gek! Aan ’t werk. Spaar je adem maar, die heb je zo dadelijk hard
nodig.”
En dat bleek. Bij het eerste deel speelde het orgel zachtjes, de bugel er rustig bovenuit, het tweede deel speelde Greet al wat steviger en bij het ‘halleluja’ trok Greet bliksemsnel wat registers erbij en moest ik hard werken om nog hoorbaar te zijn. En Greet speelde het ‘Halleluja’ nogal toccata: alle nootjes los van elkaar. Toen de laatste noot in de kerk wegstierf keek ik haar aan.
“Dit lijkt meer op een reveille dan op een lofzang, Greet. Iets minder militair graag, anders verwachten de kerkgangers misschien nog dat we in DT hier op die galerij staan.” Ze gniffelde. “En ik maar denken dat dat jou wel zou aanspreken…”
“Nou, mij wel, ja. Op de appélplaats van een kazerne. Iets minder in een kerk.”
Ze zuchtte. “Het is niet zo snel goed bij jou hé?” Ik haalde m’n neus op. “Kan ik net zo goed tegen jou zeggen. Wie is hier mijn strenge docente?” Ze knipoogde. “Hmmm… Vooruit maar weer. Nog een keer, Kees.” We speelden het stuk een aantal keren, steeds onderbroken door aanwijzingen van Greet.
Uiteindelijk, na een uur, was ze tevreden. “Morgen halen we voor het ‘Halleluja’ Derk z’n toeter er wel bij. Kunnen jullie samen je longen eens wat training geven.” “Nou, dan hebben we die taart na de dienst wel nodig om weer op krachten te komen, opperwachtmeester. Zorg maar dat het grote stukken zijn. Maar nu nog wat anders, Greet. Het slotlied is ‘Dankt, dankt nu allen God’. Zullen we dan inleiden met een paar maten van Bach? Uit cantate BWV 79?"
Ze keek aarzelend. “Ik weet niet of dat een goed idee is, Kees. Bach z’n versie is in een wat andere maatsoort dan hoe wij het zingen…” Ik zag dat ze snel nadacht, toen lichtten haar ogen op. “We laten de gemeente gewoon Bach zingen, Kees! Het hele stuk. Ik sta voor de dienst toch even voor in de kerk om een en ander toe te lichten, dan leg ik Bach ook wel uit. Goed plan!”
Toen keek ze gemeen. “Moeten jullie toch weer de gemeente begeleiden…” Greet trok weer andere registers uit en drukte sommige weg. Rommelde even in de kast met partituren en haalde het stuk er uit. “Zo. ‘Nun danket alle Gott’. Maak er wat moois van, Kees.” Dat lukte wonderwel: Greet begeleidde prima, in een beschaafd tempo en ik kon keurig op tijd invallen. “Niks meer aan doen. De gemeente kan dit best waarderen, denk ik.”

Ze schakelde het orgel uit. “Zorg maar dat je niet te zwaar ontbijt, morgenochtend. Anders kun je dat stuk taart niet eens op. Er uit, kletsmajoor en naar je vrouw toe.” “Ik zal blij zijn als ik overste ben”, mopperde ik. “Dan wordt dat ‘kletsmajoor’ ten minste niet meer gebruikt.”
Greet lachte gemeen. “Ik ken een uitspraak die Derk minder fijn vindt. En daar pest ik hem wel eens mee.”
Ik keek vragend en Greet vervolgde: “Wat is de overtreffende trap van ‘over’? Precies… overste. Tot morgen, Kees.” Ze sloot de kerkdeur zorgvuldig en we reden weg.
Hoofdschuddend reed ik richting huis. Als ik vannacht wakker zou worden, zou die Ambrosiaanse lofzang meteen weer door mijn hersens galmen. En anders ‘Nun danket alle Gott’ wel… Hmmm. Misschien had Joline daar wel een doeltreffend middeltje tegen...

Eenmaal thuis dronken Joline en ik nog wat. Zij was ook klaar met het werk wat ze wilde doen, dus hadden we tijd voor elkaar. Dat resulteerde in een dusdanig lange knuffelpartij op de bank dat onze koffie koud was toen we overeind kwamen. Joline trok ten minste een smerig gezicht toen ze haar eerste slok nam. “Bah, die is wel behoorlijk afgekoeld, Kees…” Ik voelde aan mijn mok. “Ehhh… Ja. Maar jij gelukkig niet, schoonheid. Zal ik een nieuw bakje maken?” Ze schudde haar hoofd. “Nee, doe maar niet. Met een beetje pech gaat die ook koud worden als we weer op de bank belanden. Zonde. Ik ga wel koken; dan mag jij afwassen en na het eten een verse bak koffie zetten.”
Ze stond en stak een vinger op. “Nee, zitten blijven jij, anders weet ik het wel. Dan heb ik nét de aardappels opgezet en word ik de slaapkamer ingesleurd. Net als gisteravond.”
Ik grinnikte. “Doe nou niet alsof je dat zo erg vond, mevrouw Jonkman…” Ze boog zich naar me toe en gaf een kusje op mijn neus. “Nee. Maar de aardappelen zijn al zo duur, Kees. Jammer om die aan te laten branden. Om van het vlees maar te zwijgen. Zitten blijven, je keukenprinses gaat wat lekkers maken. Oh, en als je muziek op wilt zetten: geen Purchell! Morgenochtend, in de kerk, dan mag het. Eerder niet!” Ik zuchtte, liep naar de installatie toe en zette een CD van André Rieu op. Een duimpje kwam uit de keuken. “Goed zo! Dit mag.”
“Trek dan even je mooie dansjurk aan, schat. Die hangt in de slaapkamer nog aan de kastdeur. Met alle bijbehorende accessoires, zoals fijne lingerie, nylons en mooie schoentjes. Dan kun je meteen stoppen met het schillen van die aardappels. Die zijn toch al zo duur, heb ik uit betrouwbare bron…”
Er kwam een vaatdoekje de kamer ingevlogen. “Etter! Geen aardappels voor jou vanavond.” Ik merkte even later dat ze woord hield; de geur van pasta kwam uit de keuken. “Dat ruikt goed!” “Ik hoop dat het ook goed smaakt, Kees. Dek jij de tafel alvast even? Het is over drie minuten klaar.”

Even daarna zaten lekker aan de bar te smikkelen. Spaghetti op z’n Joliens: een lekkere saus, geen vlees. En als dessert een kop koffie. “Zo. We kunnen er weer even tegenaan, Kees.” Ik knikte. “Ja. Ik heb prima gegeten, schat. Lekker, zelfs zonder aardappelen.” Ze lachte. “Mooi. Dan mag jij de keuken opruimen, dan kan ik even lekker onderuit zakken.” Ik begon met de vaatwasser in te ruimen en Joline verdween naar de slaapkamer. En toen ik klaar was in de keuken, was zij nog niet terug. Nou ja, misschien was ze bezig de was op te ruimen of zo… We liepen elkaar niet overal achterna.
Ik plofte op de bank en zette de TV aan. Een talkshow? Nee, geen ‘talking heads’ vanavond. Spelshow? Ook niet.
Discovery liet een aflevering van ‘Wheeler Dealers’ zien, maar sinds dat die lange monteur, hoe heette die vent ook alweer... Ant... en nog wat... Anstead! daar weg was, vond ik het programma minder leuk. Dus ook niet.
CNN liet me ook in de steek: ook weer een praatprogramma over de laatste strapatsen van Trump en de zijnen. Die vent begon écht door te draaien. Als de Amerikanen bij de volgende verkiezingen hem weer kozen, in plaats van Biden, dan waren ze écht gek. Oké, Biden was ondertussen een best wel oude man aan het worden, maar die had al z’n ervaring én hij luisterde meestal wel naar zijn adviseurs.
Trump was in mijn ogen een ongeleid projectiel. Acteerde op het randje van de criminaliteit en vaak er overheen.
En dat moest president worden van het machtigste land ter wereld? Met atoomwapens letterlijk binnen handbereik?

Geërgerd zapte ik verder, maar het resultaat was op alle zenders hetzelfde: niet interessant. De TV ging uit. En Jolien was nog steeds in de slaapkamer. Toch eens kijken wat ze uitspookte; voor hetzelfde geld was ze onderuit gegaan in de badkamer of zo. Ik liep de slaapkamer in: geen Joline. De badkamerdeur stond op een kiertje open en daar kwam warme lucht vandaan. Aha… mevrouw Jonkman was aan het badderen. “Schat, ik miste j…”

In de badkamer zag ik Joline in het bad liggen. “Wat doe jij nou?” Ze had haar blauwe dansjurk aan en toen ik binnenkwam legde ze verleidelijk een been op de rand van het bad: ze had ook nylons aan. “Ik wacht op mijn minnaar die me komt verwennen. Maar het duurde wel erg lang, dus ik ben maar vast begonnen om mezelf te verwennen…” Een dildo kwam boven het water uit en ze likte die suggestief af. “Jij bent echt… Mag ik erbij komen?”
“Je moét erbij komen, Kees. Ik heb vreselijk zin in jouw harde pik in mijn natte, geile poesje. Ik wilde even douchen, maar het bad was toch lekkerder… Tja, en die jurk moest tóch in de was, dus…” Ze lachte verleidelijk. “Geef me twee minuten, schat en ik lig naast je.” Met een bloedgang kleedde ik me uit, toen gleed ik naast haar in het bad. “Wat heb jij leuke ideetjes…” Ik keek in twee felblauwe ogen. Ogen die lust uitstraalden.
“Ik lig me hier al even te bevredigen, schatje. Dit ding is heerlijk, maar ik wil nu jouw harde pik voelen. Diep in mijn natte kontje…” Ze ging op me liggen. “Duw hem er in, geile vent! Ik wil je voelen spuiten! Lekker diep in mijn hoerige kontje… die heb ik al een beetje voorbewerkt…”
Ze hijgde en probeerde met haar billen goed voor mijn paal te komen, maar dat ging niet. “Ik ga wel op mijn knietjes… meneer. Mijn lekkere kontje is helemaal voor u…” Ze kwam overeind en knielde, met haar hoofd op de rand van het bad; haar onderlichaam met haar jurk er nog overheen, stak nét boven het water uit. Langzaam trok ze haar jurk op. De boorden van haar nylons werden zichtbaar en vlak daarboven haar mooie blanke billen. En een wat openstaand sterretje. “Doet u voorzichtig, meneer?”
Ik gromde. “Niks voorzichtig, sletje. Ik ram mijn harde, dikke pik diep in je hoerige kontje. Jij wilde hem toch zo graag? Nou dan krijg je ‘m ook. Voel maar!” Ik zette mijn paal eerst voor haar natte poesje en drong in haar. Een lange, diepe kreun was het antwoord. Ik pakte haar haren en trok haar hoofd omhoog terwijl ik diep in haar lichaam doordrong. “Jij wilde toch een échte pik? Niet piepen, meisje. Je bent van mij en dat ga je voelen. Eerst in je lekkere meisjeskutje, en daarna in je slettekontje. Goed begrepen?” “Ja, meneer…”
Ik stootte diep in haar en voelde haar poesje verstrakken. Ze was er bijna… Ik greep om haar heen en kneep hard in haar linkertepel.
“Lekkere jongemeidentietjes heb je… Met lekkere harde tepels… Daar ga ik eens hard in knijpen, sletje.”
Joline kreunde, trilde en schokte. “Jaaahhh… Auwww… Lekker…. Neuk me, meneer! Hard…”
Ik voelde haar poesje knijpen en haar onderlichaam trilde. “JAAA… Lekker geil klaarkomen! Ik…” Ik trok me terug; als ik in haar bleef zou ik ook snel klaarkomen en dat wilde ik nog niet.
Een teleurgestelde kreun volgde, maar hield snel op toen ik met drie vingers haar poesje penetreerde.
“Doe je benen verder uit elkaar, teefje. Ik wil je kut voelen spuiten! Lekker in je jurk spuiten, als het geile sletje wat je bent…” Ze gromde. “Naai me alstublieft! Ik verlang naar uw pik diep in me!” Ik vingerde haar ruw en hard; haar poesje trok samen en ze kwam daverend klaar op mijn vingers! Geil spoot uit haar kut en ze trilde hevig.
“Ohhh…. Dat was heerlijk, meneer. Dank u wel…”
“Je dacht toch niet dat je klaar was, hé? Je krijgt die harde pik nog een keer, maar dan ergens anders!”
Ze gromde. “Smeerlap! Kun je wel, een jong meisje in haar kontje naaien?” “Zeker weten, meisje. Voel maar eens!” Ik zette mijn pik voor haar sterretje en drong in haar door.
“Ahhh… Wat dik! Niet verder, meneer… U zit al zo diep…”
“Niet piepen. Ik ben nog niet eens op de helft! Je hebt een lekker kontje, meisje. Daar ga ik meer gebruik van maken! Lekker strak en warm… Daar hou ik wel van…”
Ik neukte haar nu op volle kracht; water vloog uit het bad, maar dat boeide me nu even niet; ik wilde maar één ding: klaarkomen in dat heerlijke kontje vlak voor me! “Ik ga lekker in je spuiten, meisje… Lekker sperma diep in je darmen…”
Ik liet haar haren los, greep haar weer bij een borst en kneedde die hard. Joline kreunde en bokte onder me; haar kringspier hield me goed vast.
“Lekker neuken, meisje?”
Kreunend antwoordde ze: “Ja meneer… Lekker hard en diep… Dat wil ik af en toe… Lekker in mijn kontje geneukt worden… Ik ben helemaal van u, meneer. Uw …. Ahhh…. geile… sletje!”
Het laatste woord kreunde ze; ik drong nu helemaal in haar door. Mijn liezen tegen haar billen en ik moést nu klaarkomen!
Mijn paal schokte en het zaad spoot er uit. “Hier heb je het, meisje… Voel je het?” Joline gromde en schokte. Ik voelde tussen haar benen: haar poesje produceerde ook vocht. Lange, slijmerige draden hingen aan mijn vingers en ik liet ze aan Joline zien. Die pakte mijn hand en likte er aan. “Lekker…” fluisterde ze. We bleven nog even in een geile roes, toen trok ik me langzaam uit haar terug.

“Even uithijgen, Kees…” pufte ze. “Daar ben ik ook wel aan toe, schat.” Ik zette de warme kraan aan en langzaam steeg het water, tot we beiden bijna gewichtsloos in het grote bad dobberden. Plotseling giebelde Joline. “Ik weet niet of die jurk er schoner op geworden is, Kees.” “Weet ik ook niet, maar sexy was het wel. Lekker ding… Met je geile spelletjes.” Ik kuste haar.
“Had ik nu gewoon zin in, lekkere vent. Straks kan het twee weken niet…”
Ze keek ondeugend. “Zal ik dat trilding op Wifi meenemen? Dan kunnen Lot en Mar me op afstand verwennen. Of jij, maar dan moet je wel die app installeren.” Ik keek afkeurend. “Volgens mij hebben Lot en Mar die app op hun privé-telefoon. En die heb ik niet. Ik heb een telefoon van DT en volgens mij ga jij het niet leuk vinden als Fred die app tijdens het installeren van een update vindt, mevrouw Jonkman!”
Ik keek haar streng aan, maar het hielp niets; Joline bleef giebelen.
“Fred heeft nogal grote vingers, Kees. Als die grote vingers nou eens héél snel over dat scherm gaan, heb ik er ook nog lol van, daar in Roemenië.” Ik zuchtte maar eens. “Dirty mind. Mijn bud van zoiets verdenken. Schaam je!” Nog na-hikkend zei Joline: “Echt niet. Die bud van jou is minstens even dirty-minded. Met z’n kerkklok om half vijf…”

Ze stond op. “Kom, lekkere lover. Er uit, nog even onder de douche door en dan lekker vroeg naar bed. Morgen moet je weer hard blazen.” Ik streelde haar benen, onder haar druipende jurk. “Zóóó, meisje… Ben jij zo nat? Je hele jurk druipt. Ondeugende gedachten?” Ze trok me omhoog en zei: “Ja. Héle ondeugende gedachten. En die hebben we net samen uitgevoerd en dat was heerlijk. Maar nu wil ik naast mijn lekkere man in bed liggen. Kom op, Kees, douchen!”
Onder de douche trok ze haar jurk uit. Niet makkelijk, want het kledingstuk zat bijna aan haar lichaam vastgekleefd, daarom hielp ik haar even. “Mijn nylons kan ik zelf wel, Kees. Anders weet ik het wel, dan staan we over een uur nog onder de douche.” Ze keek plagend. Ik keek ernaar hoe ze haar nylons voorzichtig van haar benen pelde. “Zo. Dat gaat morgen in de was. En nu: kraan dicht, zonder kouwe plens meneer Jonkman. Slapen doe ik toch wel.” Na het tandenpoetsen gleden we in bed en ik draaide me naar Joline toe en nam haar in m’n armen.

“Hé, mooie meid… Dank je wel voor die verrassing van net.” Ze keek lief terug. “Graag gedaan, meneer de directeur. U laat dit meisje heerlijk genieten.” Ze kuste me, langzaam en aandachtig. “Lekker slapen, Kees.” “Welterusten, Jolien.” Ik draaide me terug op m’n rug. Niet lang daarna hoorde ik aan de ademhaling van Joline dat ze sliep: heel regelmatig, een klein snurkje er soms tussendoor.
Ik kwam een beetje overeind en bekeek haar in het schaarse licht wat door de ramen naar binnen viel. Haar blonde haren weer als een waaier om haar hoofd, één slanke arm boven het dekbed, haar ogen gesloten en haar gezicht ontspannen. Het mooiste meisje van Veldhoven en wijde omgeving. En daarmee was ik getrouwd… En had ik regelmatig heerlijke seks...
Je bent een enorme geluksvogel, Kees. Langzaam liet ik me zakken en het duurde niet lang of ik was ook vertrokken.

Zondag zou de wekker om acht uur afgelopen zijn, ware het niet dat ik om kwart voor acht al wakker was. Dan maar er uit en een kop thee voor Joline en mezelf maken. En de wekker preventief de nek omdraaien… Ik sloop de slaapkamer uit en deed de deur zachtjes dicht. Theewater opzetten, theeglazen pakken, twee plakjes ontbijtkoek smeren en even later liep ik de slaapkamer weer in.
“Hee, Doornroosje… Is het nou eens afgelopen met dat geslaap van je? Hier is je ridder om je wakker te kussen.”
“Laat die ridder lekker het rambam krijgen”, klonk het van onder het dekbed vandaan. “Wakker worden en meteen seks? Echt niet. Ik ben een net prinsesje…” “Nou, dan geen zoentje, maar een kopje thee met ontbijtkoek. Is Uwe Hoogheid dan genegen om overeind te komen?”
Er kwam wat beweging onder het dekbed. “Dat zijn betere voorstellen dan dat kleffe gezoen op de vroege morgen. Een lekker vers kopje thee. Hoi Kees, goedemorgen. Was jij zo vroeg wakker?”
“Nou ‘vroeg’ is anders: ik werd een kwartiertje terug wakker en toen ben ik er maar uit gegaan voor een bakje thee. En vooruit, ik heb er voor jou ook eentje gemaakt.” Ik zette het blad op bed.
“Lekker. Dank je wel. Even goed wakker worden hoor… Ben nog een beetje duf.”
Samen dronken we onze thee, toen gingen we er uit. Even wassen en aankleden. Ik trok mijn blauwe kostuum aan, maar met een witte coltrui onder het jasje. Geen overhemd-met-stropdas, dat blies niet zo lekker. Joline trok haar blauw-oranje combinatie aan. Die stond haar nog steeds heel flatteus en ik floot zachtjes toen ze aangekleed was. Een brede glimlach kreeg ik retour. “Fijn om te merken dat ik er nog steeds goed uitzie”, zei ze.
“Schat, jij ziet er niet ‘nog steeds’ goed uit, jij ziet er met de dag mooier uit.” Een luchtkusje was mijn beloning. Eten, daarna controleerde ik de bugel en pakte het instrument in de koffer. Muziek erbij… Kees was er klaar voor. Nou ja, qua voorbereidingen dan. Stiekem was ik wel wat onzeker. Voorgaande keren kon ik inderdaad op Greet terugvallen, stél dat ik een foute inzet speelde. Nu niet. Joline merkte het in de auto. Een lief handje kwam op mijn been terecht. “Het gaat goedkomen, Kees. Je speelt prima. Net als met kerst vorig jaar: je moet er ook van genieten.” Ik haalde adem om antwoord te geven, maar werd bits onderbroken.
“En geen ‘ja, maar…’ meneer Jonkman!” “Oké, schat. Goed schat.”

We lachten samen. In de kerk waren we de eersten. Nog geen Greet, geen Derk, alleen koster Gerard. “Goedemorgen Joline en Kees! Jullie zijn er vroeg bij. Vanwaar dat?” Ik hield de bugelkoffer omhoog. “Nog even wat dingen doornemen met Greet, Gerard. En jij ook goedemorgen trouwens.” Vlak na ons kwam Derk binnen, gevolgd door Greet en Anita. “Zo. De muzikale afdeling van deze kerkdienst is in ieder geval compleet”, zei Greet voldaan. “Naar boven heren, de muziek wacht!”
Als eerste namen we ‘Come ye sons of art’ door: Greet de basso continuo, Derk de sopraan- en ik de altpartij. Klonk goed! Derk zette de sopraanpartij lekker fors in, net als dat meisjeskoor en ik haakte qua volume aan. De muziek schálde de kerk door, zodanig dat Gerard in de deur kwam kijken. En met stuk ten einde hoorden we: “Wanneer spelen jullie dit, dame en heren?” “Na de dienst, Gerard”, antwoordde Greet. “Hoezo?” “Dan moet de gemeente nog maar even wachten op koffie. Dit wil ik nog wel een keer horen!”
Greet keek ons aan. “Zo. Het eerste compliment in the pocket, jongens. Het tweede komt er nú aan: Klonk prima.” “Jongens? Jongens?” Derk mopperde wat. “Mijn leerlingen zijn ‘mijn jongens’, Derk.” Greet grijnsde. Ik zag aan zijn gezicht dat hij op een antwoord zat te broeden, maar hij hield zich in.
De Ambrosiaanse lofzang volgde: daar had Greet wél iets op aan te merken. “Iets minder enthousiast tijdens de eerste delen, heren. Dat is weliswaar een lofprijzing, maar het culmineert pas tijdens het ‘Halleluja’. Geen voorschot daarop nemen.” We namen nog een paar liederen door: Greet het voorspel, ik de begeleiding. Derk speelde een paar keer mee, als de coupletten zich ervoor leenden. Als laatste klonk Bach’s ‘Nun danket alle Gott’.
“Dat is de begeleiding voor de slotzang, Derk.”
Hij keek verwonderd. “Op deze manier? Hoe…” “Zo dadelijk, vlak voordat de ouderling van dienst de mededelingen doet, leg ik een en ander wel uit, Derk. Geen paniek.”
Hij bleef twijfelend kijken. “Maar hoe weet de gemeente dan dat ze in moet zetten? Dat wordt een zootje, Greet.”
Die antwoordde liefjes: “Nee hoor. Ik ken iemand die de gemeente keurig laat inzetten op het moment dat het moet. Derk heet hij. Speelt normaal trompet, maar kan ook wel een stukje Bach dirigeren.”
Ik moest lachen om Derk z’n gezichtsuitdrukking: een mix tussen ‘stomverwonderd’ en ronduit nijdig. “Je zet me weer eens voor het blok, aanstaande schoonzus. Ik denk dat ik eens indringend met jouw liefje ga praten om die trouwplannen van jullie maar te annuleren.”
Greet boog zich voorover.
“Dat gesprekje gaat dan anders lopen dan waarop jij hoopt, overste. Mijn liefje is en blijft mijn liefje. En jij gaat de gemeente in toom houden, anders kun je die taart na de dienst vergeten. Duidelijk?”
Derk capituleerde, voor de vorm nog wat mopperend.
“Goed zo”, zei Greet. “Eerst de opdracht uitvoeren, pas daarna in beklag gaan. Anita zal je welwillend aanhoren. Maar of ze je gelijk geeft… Ik betwijfel het.”
“Bitch”, was Derk z’n korte reactie.

Ondertussen kwamen de eerste kerkgangers binnen. “Nog even naar beneden, heren. Jullie ook; neem een flesje water mee.” Ze liep de trap af en Derk keek me aan. “Wat vind jij hiervan, Kees?” “Nou, het is voor de gemeente wel moeilijk om in te schatten wanneer ze moeten inzetten, Derk. Bach zet de argeloze luisteraar soms op het verkeerde been. Dus… Als jij daar voor gaat staan en rustig wat aanwijzingen geeft… Wellicht wordt het dan nog wat.” Hij bromde. “Ik hoef niet zo nodig op de voorgrond te staan. Hier, achterin de kerk, voel ik me meer op m’n plaats. Maar goed… Kom, naar beneden, een fles water scoren.”
Beneden stonden Joline, Anita en Jackie Moes te praten; ik kreeg een luchtkusje van Joline en een knipoog van Anita. En weer naar boven… Even daarna kwam Greet; die ordende haar muziek en drukte een aantal registers weg. Daarna begon ze te spelen; ‘I sing a song of the saints of God’ las ik bovenaan de partituur. Een typisch Engelse melodie: mooi harmonieus. Ze speelde eerst zachtjes de melodie, en fantaseerde er toen een fuga omheen!
Zonder muziek, zonder naar haar handen te kijken; ze keek omhoog naar de pijpen boven haar hoofd en luisterde natuurlijk ook.
Ze eindigde met, heel ingetogen, nogmaals de melodie die ze zachtjes afsloot. Ik knikte haar toe: Mooi!

Toen liep ze snel de orgeltrap af voor ‘Wat muzikale mededelingen’ zoals ze het had genoemd. “Gemeente, goedemorgen. Onze voorganger, Richard, vertelde mij deze week dat hij er vandaag een feestelijke dienst van wil maken, ter gelegenheid van het feit dat hij vandaag vijf jaar onze voorganger mag zijn. Daarom maken we er vandaag ook op muzikaal gebied een klein feestje van…”
Ik keek de kerk in. Dáár zat Joline met naast haar de zussen Boogman, Rogier en Gerben en… verhip! Claar en Mel, Rob en Ton waren er ook. Twee banken er achter: Pa en ma en Tony en Rob Sr. Iemand had een paar telefoontjes gedaan… En naast Ma zag ik een hoofd wat me ook vaag bekend voorkwam… De dame draaide naar Ma toe… Dat was Heleen Winkelman, de weduwe van Gerrit, de vorige eigenaar van ‘mijn’ bugel… Greet was ondertussen verder gegaan.
“…de gemeentezang zal begeleid worden door de bugel van Kees en de trompet van Derk. En misschien hoort u op de achtergrond nog iets van uw orgel…” Ze glimlachte en ging verder.
“Als slotlied heeft Richard gekozen het bekende ‘Dankt, dankt nu allen God’. En dat gaan we zingen op een manier die Johann Sebastian Bach geschreven heeft. U heeft die versie een aantal weken geleden hier kunnen horen, als muziek na de dienst. Nu zingt u gewoon mee. Derk zal u dan dirigeren, want Bach had bij het componeren soms de neiging om mensen op het verkeerde been te zetten. Na de dienst spelen Derk, Kees en ik een Engels feestlied van Purchell. Geen Christelijk lied, maar wel een lied wat oproept tot het maken van mooie muziek. Wij wensen u een gezegende dienst.”

Met vlotte pas liep ze naar achteren en naar boven. De ouderling van dienst begon aan zijn mededelingen en eindigde met de aankondiging van het intochtslied. Greet keek ons aan en zette het voorspel in; de gemeente ging staan en na het voorspel van Greet klonken trompet en bugel als één instrument. En de gemeente zong moeiteloos mee. Greet ‘dirigeerde’ met kleine bewegingen vanaf de orgelbank. En toen het laatste akkoord geklonken had kregen we een goedkeurend knikje van Greet. Mooi.
Richard sprak het 'votum' en de groet uit, daarna mochten ze gaan zitten. Gebeden volgden, afgewisseld door zingen. Nu stond ik er alleen voor; moest ook het voorspel alleen doen. Dat lukte; zachtjes de laatste twee regels van de melodie spelen, een seconde wachten en de eerste noot nét iets langer aanhouden dan op de muziek stond om de gemeente in de gelegenheid te stellen in te zetten. Tussen de coupletten een halve tel rust, en weer door… En als naspel de laatste regel zachtjes herhalen.
De schriftlezingen volgden, daarna de preek.
Die hield Richard voor zijn doen vrij kort; na tien minuten klonk één van zijn ‘seinwoorden’: “En ten slotte gemeente: ik mocht de afgelopen vijf jaren uw voorganger zijn. Vijf jaren waarin we samen de weg van de Heer mochten gaan. Met af en toe een misstap, ook van mij. Want ik maak ook fouten. Degenen die ik daarmee gekwetst heb: die vraag ik om vergeving. Maar wij, mijn vrouw Anke en ik, kijken op deze vijf jaren terug als fijne jaren in een mooie wijngaard van onze Heer. Hard werken soms: spitten, planten, rooien, snoeien en oogsten. In het zweet mijns aanschijns soms, zoals de Heer aan Adam voorspeld had. Met uw steun in de vorm van een opmerking bij de deur, een goed gesprek bij u thuis, soms een bloemetje of een knipoog…”
Hij keek richting orgelgalerij.
“En vaak de muzikale ondersteuning van Greet, die telkens blijk gaf dat ze ook naar preek luisterde en daar met haar muziek op inspeelde. Dank je wel. En vandaag heeft ze er een muzikaal feestje van gemaakt, samen met Kees en Derk. En daar mogen we van genieten Mooie muziek, samen zingen, ter ere van onze Heer. Amen.”

Greet speelde nu het stuk ‘meditatieve muziek’ na de preek. Alleen. En fors. ‘Thine be the Glory’ Gelukkig in de originele zetting. En terwijl ze het tweede couplet inzette begon de gemeente spontaan mee te zingen. Wauw… Greet had een brede glimlach op haar mond toen ze het hoorde. Het dankgebed volgde daarna, waarna de collecte kwam. Derk en ik stonden op.
De ‘Ambrosiaanse lofzang’ klonk. En tijdens het laatste deel zong de gemeente wéér mee. Zonder tekst op de beamer.
Ik had het er even moeilijk mee en miste een noot. Jammer…
Toen we klaar waren glipte Derk snel naar beneden en ging voor de gemeente staan. Greet zette het ‘Nun danket alle Gott’ in: fors op de prestant 16 voet, de langste pijpen van het orgel. Derk hief een hand op en de gemeente zette keurig samen met mij in. Zo speelden en zongen we samen: orgel, bugel en gemeente. En dat ging prima. Met de laatste noot verklonken wisselden Greet en ik bliksemsnel onze muziek.
Na de zegen ging Richard niet, zoals gewoonlijk naar de uitgang om de gemeenteleden de hand te schudden, maar liep hij naar de voorste bank en ging zitten. De eerste tonen van het ‘Come ye sons of art’ klonken uit het orgel: de mooie basso continuo-lijn. En ik viel in met de altpartij, twee keer herhaald, waarna Derk de sopraanpartij voor zijn rekening nam: ik moest behoorlijk gas geven om nog hoorbaar te zijn, zoveel volume produceerde Derk.
Een snelle blik op Greet liet zien dat zij er lol in had; met een hele brede lach op haar gezicht speelde ze vrijwel moeiteloos de begeleiding. Ze zat heen en weer te wiegen op de maat van de muziek en in gedachten zag ik haar in het midden van dat Portugese meisjeskoor staan. Ik moest moeite doen om me concentreren en niet in de lach te schieten.
Gelukkig had de gedachte geen invloed op mijn spel en konden we het stuk mooi afronden.
Toen we de bugel en de trompet lieten zakken klonk Richard z’n stem door de speakers. “Dank jullie wel, daarboven.”
Meer niet, geen applaus…
En dat was prima; ondanks het adagium van Greet ‘Wij ondersteunen slechts!” had de muziek een fors deel van deze kerkdienst uitgemaakt.

Ik gaf Derk een hand. “Dank je wel, Derk.” “Eensgelijks, Kees. Prima gespeeld.” Hij omhelsde Greet en ik daarna ook. “Dank je wel Greet.” Ze keek ons aan. “Jullie ook bedankt. Ik hoop dat ze daar Boven ook van genoten hebben; ik in ieder geval wel.” “Ik weet zeker dat er eentje is die genoten heeft, Greet. De weduwe van de vorige eigenaar van deze mooie bugel. Die is in de kerk.”
Ze knikte langzaam. “Die toen ook in de kerstavonddienst was? Dat lijkt me geen toeval, Kees. Heeft Joline…”
Ik schudde mijn hoofd. “Ik denk dat mijn zussen, óf de zussen Boogman iets hebben laten vallen. We horen het zo wel.” We ruimden onze muziek op en pakten de trompet en de bugel in. Toen werden we door Greet tegengehouden. “Even wachten nog, heren. Ik heb er niet zo’n trek in om uitgebreid bedankt te worden door de halve gemeente. Zeker vandaag niet; Richard staat, of hij nou wil of niet, in de spotlights. En wij hebben een beetje ondersteund. Enige bescheidenheid is op z’n plaats.”
Derk vertrok zijn mond een beetje. “Da’s de eerste keer dat ik dat woord uit jouw mond hoor, Greet.” Ze keek boos. “Lompe Infanterist… Kees, roep die overste tot de orde!” “Zeker, opper. Overste, tijdens de gemeentezang was ze best bescheiden. Nou ja, behalve het slotlied dan.”
We grinnikten samen. Van beneden kwamen wat minder geluiden, dus de kerk was bijna leeg. “Kom heren, ik had jullie taart beloofd.”

Maar voor we de trap af konden lopen, liepen er al mensen de trap op: Pa en Ma. En tussen hen in: Heleen. “Claar en Mel belden ons gisteren, Kees. En toen hebben we Heleen overgehaald…”
Die stak haar hand uit. “Prachtig gespeeld, Kees. Ik heb Gerrit z’n bugel aan de goeie persoon gegeven. Ben ik héél blij mee.”
“Dank je wel, Heleen. Maar ik heb dan ook een hele goeie docente.” Greet deed een stap naar voren en vulde zachtjes aan: “Die er heel veel plezier in heeft om Kees les te geven, Heleen. Maar dat moet je niet tegen hem zeggen, want dan wordt hij verwaand.” Ze lachte even. “Mag ik jullie voorstellen aan Derk? Mijn aanstaande zwager, de broer van mijn liefje.” Derk gaf ze een hand. “Jullie hebben samen prima gespeeld, Derk. Dank jullie wel.”
Pa knikte waarderend. “En mijn pa en ma zijn beiden ook muzikant”, vulde ik aan. “Pa speelt cello, ma de piano. Zij hebben mijn muzikale genen wakker gemaakt.” “Dat hebben jullie dan prima gedaan”, zei Greet waarderend. “En jullie dochters? Spelen die ook een instrument?”
Ik keek somber.
“Die rooie draken zijn gezwicht voor zo’n jankdoos…” Ma keek boos. “Kéés! Laat dat!” Ze keek Greet aan. “Let maar even niet op hem. Zeker als hij z’n recalcitrante buien heeft, kan Kees nog wel eens ongenuanceerd uit de hoek komen. En onze dochters spelen beide viool. En dat doen ze ook prima. Samen vormden we, toen ze alle drie nog thuis waren een klein huisorkestje.”
Greet en Derk lachten me uit en Greet zei: “Die recalcitrante buien van Kees ken ik ondertussen. Maar dat mag wel, nadat ik hem een jaar heb lesgegeven.” Pa keek op zijn horloge. “Chantal, we moeten weg, Heleen moet op tijd weer in Amersfoort zijn.” Ze namen afscheid en liepen de trap af.

Greet keek ons aan. “Jongens, ik heb geen zin om dadelijk wéér bedankjes te krijgen… Ik stel voor dat wij via de zij-ingang de kerk uit sluipen. Richard spreek ik wel via de telefoon vandaag. Kom, tante Greet weet de weg.” Rustig liepen we de kerkzaal in om via een zijdeur buiten uit te komen. Ik appte Joline. ‘Ik ben bij de auto.’ Even later stapte ze in. “Hoi schat. Vanwaar deze onzichtbare exit?” “Greet had geen zin om allerlei bedankjes aan te horen. En ik eigenlijk ook niet. Dus toen zijn we via de coulissen gevlucht.” Joline schudde haar hoofd. “Een raar stel zijn jullie. Spelen de pannen van het dak, maar… Nou ja.”
Ik startte de auto. “En we hadden zin in taart, Derk en ik. En het zou een groot stuk zijn. Tja…” We reden naar het huis van Greet en Anita. Anita deed open. “Ha, één bugelist met echtgenote… mevrouw de organiste is er al, het wachten is nu op een trompettist en zijn echtgenote… maar ik geloof dat ik ze al zie. Kom binnen, dame en heer.”
Even later waren ook Derk en zijn echtgenote aangesloten en gingen we zitten. Anita verbood Greet ook maar iets te doen. “Jij hebt hard genoeg gewerkt vandaag; ik heb alleen maar zitten genieten. Joline kwam overeind. “Kan ik ergens mee helpen, Anita?” Even later was ook zij druk bezig met koffie serveren. Er kwam een grote doos op tafel, met een nogal forse slagroomtaart.
“Gekregen van een van mijn ex-patiënten”, verklaarde Anita. “Normaal wordt zo’n taart verdeeld onder het verplegend personeel, maar deze mevrouw kwam ‘m speciaal hier brengen, een week nadat ze ontslagen was. ‘Voor alle goeie zorgen’, zei ze. Een voorbeeldige patiënt; toen ze werd opgenomen had ze heel veel pijn, maar ze piepte nooit. En zodra het kon, was ze in de weer voor de andere patiënten. In feite hadden we háár taart moeten brengen…”
Derk en ik kregen inderdaad een grote punt taart. Joline keek er met een schuin oog naar. “Jij moet flink sporten deze week om dit er allemaal af te krijgen, meneertje!” Ook Derk werd in de gaten gehouden door zijn echtgenote. “En wanneer ga jij deze week sporten, Derk?” “Ehhh… Ik geloof dat ik dinsdag nog een gaatje in de agenda heb, schat.”
Ze snoof. “Jaja, dat ken ik. De 50+ sport van de Kromhoutkazerne. Een potje badminflappen en dan houden de heren het weer voor gezien, want: ‘er liggen nog stukken die gelezen moeten worden, generaal.’ Oh, wat een inspanning…” Enig sarcasme klonk in haar stem. Ik grijnsde. “Kom anders dinsdagavond even naar Veldhoven, Derk. En neem vooral je lieve echtgenote mee. Dan heeft zij niets meer te piepen en jij wordt grondig afgeknepen. Door ene Jonkman. Taart of geen taart.”

Derk keek twijfelend, Greet en Anita lachten. “We zijn er één keer geweest Derk. Bij Kees z’n loopgroepje. Meneer zou het kalm aan doen, zei hij. We hebben twee dagen nodig gehad om te herstellen van de stijve spieren…” Derk schudde zijn hoofd. “Nee dank je wel. Ik ken simpeler manieren om te overlijden. Ik hou het wel bij de Kromhout-sport. En schat, het is geen badminton wat we spelen, maar apentennis, oftewel volleybal.”
Zijn vrouw haalde haar schouders op. “Maakt het wat uit? Er is een veld met een net halverwege, je tegenstander staat aan de andere kant en de bal mag de grond niet raken. Het principe is hetzelfde…” Ik pakte mijn stuk taart. “Greet, hebben jullie volgende week wéér taart?” In Joline’s ogen begon de laser op te warmen, zag ik al. "Ehhh... Voor ik antwoord geef: hoezo, Kees?"
“Nou, vanaf vrijdag is mijn meissie twee weken weg; als ik dan na de kerkdienst hier weer zo’n stuk taart naar binnen kan smikkelen, scheelt me dat ’s avonds weer koken.”
“Niks ervan!” snauwde Joline en Anita grinnikte. “Je moet ook op de vitamines letten, Kees. En die zitten hier niet zoveel in. Misschien, als je heel goed zoekt, zit er een verdwaalde vitamine C in dat partje mandarijn, maar ik geef geen garantie. Jij gaat braaf thuis koken, meneer.” “Dank je wel, Anita”, zei Joline en ze vervolgde, haar blik op mij gericht: “Gesnopen, Kees?”
“Ja, schat. Goed schat. Ik zal gehoorzaam een blik Suzi Wan opeten, schat.” Derk proestte het uit. “Een blik nog wel? Van die droge rijst? Nee, dáár wordt een mens vrolijk van…”

‘Bzzz… Bzzz…’
Mijn telefoon begon te zoemen. Een appje. Van Charlotte. “Waar zijn jullie? Wij wachten thuis met de koffie…” Ik keek Joline aan. “Lot. Die wacht thuis met koffie. De vraag is alleen waar. Nou ja, niet in Arkel, daar kunnen ze nog niet zijn… Ik bel haar wel even.”
Ik liep de gang in. “En waar wachten jullie met die koffie, Lot?” “Bij jullie natuurlijk, oen. Wij hebben nog steeds een sleutel en weten de code. Jullie waren plotseling vertrokken, toen zijn we hierheen gereden, maar daar waren jullie ook niet… Waar zijn jullie, Kees?” “Bij Greet en Anita, Lot. En ik had net een hap genomen van een mega stuk slagroomtaart…”
“Oh, dus het duurt nog even voor jullie komen? Hoe dan ook: wij zitten bij jullie en wachten.”
“Een half uurtje nog, Lot. Even wat evalueren met Greet en Derk. Tot straks.”
Ze gilde nog: “En neem wat van die taart mee!” voordat ik de verbinding verbrak.

Ik liep de kamer weer in. “De zussen Boogman zitten met hun vriendjes bij ons thuis te wachten.” Ik ging zitten en pakte mijn schoteltje met taart. “Ze zullen nog even geduld moeten hebben…” Joline giechelde. “Zal ik straks naar huis rijden? Jij past niet meer achter het stuur na die taart…”
Derk knikte. “Lijkt mij ook wel een goed voorstel, lieve mevrouw Zondervan. Kan ik even uitbuiken onderweg…”
Anita snauwde: “Ben jij gek? En hoe kom ik dan weer thuis?”
Derk keek onaangedaan. “Ik zei ‘lieve mevrouw Zondervan’. Ik weet niet waarom jij je aangesproken voelde, maar meestal noem ik jou ‘zusje’. Vroeger noemde ik je meestal ‘trut’, maar goed, das war einmal.”
Anita wilde opstaan, maar Greet hield haar tegen. “Niet doen, schat. Dan krijg je minimaal twee mensen tegen je: die ‘lieve mevrouw Zondervan’ en waarschijnlijk Kees ook wel, omdat je een mede lompe Infanterist van het leven wil beroven. Niet verstandig.”

Kortom: een halfuurtje later zaten we in de auto, op weg naar huis.
Met Greet, Anita, Derk en z’n vrouw was het óók lachen geweest…