Eenmaal thuis plofte ik demonstratief in een stoel en nam geen deel aan de gebruikelijke plagende conversatie. Alsjeblieft even rúúúst. Maar ja, dat lukte niet zo goed met vier extra lui in huis. Joline zag het. “Dames en heren: ik jaag jullie de tent uit. Ja, dat klinkt niet gastvrij en dat zijn jullie niet van ons gewend, maar ik zie een vent die een beetje ‘op’ is. Deze dienst hakte er goed in; vanaf donderdagavond is hij er best wel druk mee bezig geweest.”
Lot begreep het als eerste. “Sorry Joline, dat we jullie zo ongeveer overvallen hebben. Kom dame en heren, wij gaan richting Arkel. Kees: zo dadelijk lekker slapen.” “Dank je Lot. We zien jullie morgen wel weer. Waarschijnlijk ben ik dan weer fris en fruitig.” Rogier bromde: “Hoeft niet persé hoor… Dan gaat het rennen ook wat rustiger.” Hij kreeg een stomp van Lot. “Luilak!” Even later was het heerlijk rustig in huis. Joline kwam de kamer in. “Kees, jij gaat nu liggen. Ja, liggen. In bed en uitgekleed. Slapen. Je hebt je bij Greet grootgehouden, maar nu zie ik je per seconde inkakken. Hup, naar bed jij. Ik sluit wel af.”
En terwijl ze naar de hal liep hoorde ik nog: “En je telefoon uit!” Ja chef, zeker chef… Toen ze terugkwam was ik half uitgekleed. “Als mijn telefoon uit staat, kan ik je niet verwennen, schoonheid. Ik had vanochtend juist die app van jouw vriendje op batterijen gedownload…” Ze keek me twee seconden aan en het enige woord wat ze zei, was: “Bluffert!” Even later lag ik in bed. En zag dat Joline zich ook uitkleedde. “Wat gaan we nu beleven, mevrouw?” Ze giebelde. “Als jij me niet per telefoon kan verwennen, dan moet het maar op een andere manier hé?” Ik schudde mijn hoofd. “Soms…”
Ze kroop naast me. “Ik wil ook gewoon een dutje doen, Kees. Bij mij hakte gisteren en vanochtend er ook best in. Lekker naast jou slapen. Even oefenen voor als jij 85 ben en ik 80.” Ik was te duf voor grapjes. “Prima, schat. Jij ook lekker slapen…” Ik draaide me om en keek nog even op de wekker. 12:55. Vijf voor één en dan een middagdutje. Laat Fred het maar niet horen, dan is DT te klein voor zijn pesterijen… Volgens mij was ik binnen een halve minuut weg…

… En langzaam kwam ik weer bij bewustzijn. Wéér een blik op de wekker: 16:36. Hmmm… drie en een half uur geslapen. Het zal wel nodig geweest zijn. Naast me: geen Joline. Ook haar blauw-oranje combinatie hing niet meer over de stoel, dus… Een plens water in m’n gezicht en ik kleedde me aan. Redelijk fris kwam ik de kamer in. “Hoi schat… Jij was er al uit?” Joline knikte. “Een uur geleden al. Je lag nogal te zagen, Kees.” Ik boog me over haar heen. “Lief dat je me liet liggen. Dank je wel.” Ik gaf haar een zoen en zonder spot zei ze: “Je had het nodig, Kees. Dat was goed te zien. Koffie?”
Even later hadden we beiden een mok koffie voor ons. “En vanavond ook weer op tijd naar bed, Kees. Je hebt, ondanks onze gesprekjes van een paar weken terug, tóch weer wat veel hooi op je vork genomen.” Toen glimlachte ze. “Enfin, volgende week en de week erop kun je lekker uitrusten. Geen echtgenote die je ’s avonds bezig houdt met inspannende spelletjes.” “Ja, dat is wel een fijne gedachte, schat…”
Een nogal broeierige blik kwam terug. “En Marije gaat die vacature niet opvullen, meneer Jonkman! Oké, tijdens dansles mag het een beetje; ten slotte moet je wel in training blijven. Maar ik wens haar Teletubbies-slipjes niet in dit bed aan te treffen, denk er goed aan!” Ik leunde tegen Joline aan.
“Gekke troela… Marije is een leuke meid, maar oefent nul komma nul fysieke aantrekkingskracht op mij uit. Bijna hetzelfde als Angelique: zeker 15 centimeter te kort, draagt waarschijnlijk voornamelijk spijkerbroeken, of ze koffie drinkt weet ik niet; ik heb haar tot nu toe alleen maar aan de cola gezien en of ze koud doucht weet ik ook niet. Waarschijnlijk niet.” “Goed zo meneertje. Dat wil ik horen.” “En kijk jij in Roemenië nou maar uit dat je niet tegen de een of andere scheepsbouw-adonis aan klapt, dan vieren we een feestje als je over drie weken weer in Veldhoven bent.” Ik likte even aan haar oor. “Een heel nat, sexy feestje, meisje…”
Ze huiverde. “Kéés! Je bezorgt me nog kippenvel!” Ik zoog nu aan haar oorlelletje. “Kun je nagaan… Dit was alleen nog maar een likje op je oor. Als ik je op andere plekjes lik…” Ze duwde me weg. “Ja, dan weet ik het wel. Overstroming in de badkamer, de riolering kan het allemaal niet meer aan en het eindigt ermee dat het balkon van mevrouw van Wijngaarden van haar appartement af dondert…” “Precies. Wat zullen we een plezier daarvan hebben, schat.” Ze keek me hoofdschuddend aan. “Volgens mij ben jij weer redelijk wakker. Da’s mooi, dan mag je gaan koken. Dit meisje heeft trek in blauwe hap.”
“Dan ga ik die eens in elkaar schroeven. ten slotte moet je straks twee weken overleven op Ciorbă de Burtă en een dessert van Papanași…” Ze keek verwonderd. “Ik moet overleven met wát?” “Een nogal stevig soepje van koeienmaag. Met als dessert een soort gefrituurde kwarkbolletjes met zure room.” “Getver, Kees… Koeienmaag?” Ze keek vreselijk smerig. “Ik heb ooit eens op Internet onderzoek gedaan naar buitenlandse gerechten, schat. In de tijd toen ik net bekeerd was tot ‘Gezond eten met behulp van de Excelsheet’. En na het lezen van de ingrediënten voor die Burta er toch maar van af gezien. Weinig zin om, na het eten van halfverteerde koeienmaag mijn eigen maag om te laten draaien. En kwark is sowieso niet mijn favoriet. Maar goed: jij moet daarop overleven, dus nu dan maar een lekkere Indische maaltijd van je eigen kokkie. Even geduld a.u.b.”
Ik liep naar de keuken en hoorde: “Die werf is van Damen. En er lopen daar ook een redelijk aantal Nederlanders rond, dus ik vermoed dat men in dat gastenverblijf ook wel een fatsoenlijke boerenkoolstamppot serveert.” “Ik hoop het voor je. Anders wordt het tóch Mc Donalds. Die zal er ook wel een vestiging hebben.” Een hartgrondig “Twee weken lang? Over m’n lijk, Kees Jonkman!” “Ja, dat zou kunnen na twee lang geen enkele vitamine naar binnen te hebben gewerkt. Maar na twee weken kleffe Mac-hap moet het dan wel een stevig kistje zijn waar je in ligt, schat.” Een héle boze blik kwam mijn kant uit. “Écht niet! Koken jij!”

Grinnikend draaide ik me richting koelkast. Goed… Nasi. Maar wel met ‘a touch of Kees’ oftewel een frisse salade erbij die barstte van de vitamines. Rijst koken, vlees braden, saus maken… Toen alles op een zacht pitje stond wijdde ik me aan de salade. Een rode paprika en een gele, een sinaasappel, sla, komkommer, een eitje… De basis van de dressing bestond uit Sandwich spread, aangevuld met een eitje, zout, peper wat olie en azijn. Goed mengen, daarna in de blender zodat het één zachte massa werd. Mooi. Paprika’s snijden en alle ingewanden verwijderen, sinaasappel schillen en in partjes verdelen, komkommer in schijfjes snijden en de hele handel goed omhusselen in een grote glazen kom. De dressing er overheen en partjes ei er op draperen. Zag er goed uit!
Ondertussen was de rijst gaar. Die ging in de ijzeren braadpan, met de saus en het vlees erbij. Goed roeren en laat maar even bakken op een zacht vuurtje. Ondertussen borden op de bar, ketjap, kroepoek, sambal en atjar erbij zetten… Sinaasappelsap als drankje erbij. Geen bier, dat zou Joline niet op prijs stellen. “Schat, wil je je nog omkleden voor het diner? Dan heb je nog een paar minuten.” “Omkleden? Ben jij raar…”

Joline stond op en ging aan de bar zitten. Ze keek in de schaal met sla. “Dát ziet er lekker uit, Kees…” Ze pikte met haar vork er wat uit en proefde. “Dit mag je me elke dag wel voorzetten, schat. Kende ik nog niet… Wat is die dressing? Heerlijk!” “Excelsheet, regel 72. Vitaminebom á la Kees.” Ze schoot in de lach. “Kun je die in een plastic zakje doen? Kan ik die meenemen naar Roemenië.” “Bommen mogen niet mee in een vliegtuig, schat. Diverse luchtvaartmaatschappijen hebben daar nogal slechte ervaringen mee.”
Ze keek sip en bietste er nog wat sla uit. “Hé! Oppassen jij, of…” Ik dreigde met een opscheplepel. “Goed meneer… Maar het is zo lekker meneer…” Haar meisjes-stemmetje. “Ik snap dat je snel wil groeien, zodat je misschien een cup C beha kan dragen, maar dit is niet de manier, meisje!” Twee blauwe lasers werden opgewarmd. “Kees Jonkman… Je speelt met je oren! Allebei!” We gniffelden samen. “Ik voorzie vanavond goedmaaksex… Héél vervelend natuurlijk.” Narrig antwoordde Joline: “Ja. Met het licht uit, zeker. Eens kijken of je mijn lieve borstjes dan kunt vinden.” Ik zette de nasi op de bar. “Vast wel. Zeker als ik ze wat stimuleer. En nu even stil, daarna lekker eten, dame.”
We lieten het eten ons goed smaken en besloten met een kop thee. “Geen koffie meer voor jou, Kees. Het is nu… bijna half acht; over een uurtje gaan we naar bed.” Ze keek ondeugend. “Misschien nog wat spelletjes doen, maar om half tien is het slaaptijd.” Het werd niet eens half negen; om tien over acht zat ik te knikkebollen. Een tik op mijn knie bracht me bij mijn positieven. “Hé! Overeind jij en afsluiten. We gaan naar bed toe, want jij was al weer aan het snurken.”
Wat moeizaam kwam ik overeind en ik masseerde mijn stijve nek. “Sorry schat.” Joline nam de massage over. “We gaan lekker slapen, Kees. Volgens mij hebben we dat nodig, ik net zo goed als jij.” Na een korte douche lagen we op bed.
“Zo nu het licht uit, en dan mag je op zoek gaan naar mijn cup B, Kees Jonkman.” Het klonk plagend. Ik trok Joline tegen me aan. “Geen probleem mee, schoonheid…” Ik streelde haar borsten. “Mijn handen weten de weg zó wel… Geen ogen voor nodig. En de weg naar je poesje weten ze ook feilloos.” “Niks ervan. Slapen jij, anders weet ik het wel weer. Ik ben een net meisje.” Ze giebelde. “Soms.” We knuffelden nog even, toen volgde een lieve zoen. “Lekker slapen, Kees.” “Goed, Jolien. Prima plan. Morgen gaat de wekker weer om 05:30… Hoe verzinnen ze het…?”

De maandagochtend begon prima, met een warme knuffel. “Hoi, mooie vent. Ben jij een beetje uitgerust? Lekker geslapen?” “Prima. Aan één stuk door, heerlijk. Ik kan er weer even tegenaan.” “Mooi. Dan nu douchen, aankleden en ontbijten. Húp, er uit.” Na het ontbijt stapten we in, haalden Zelda op en reden richting Gorinchem. Joline reed met de Volvo door naar Damen; die had daar nog wat studiewerk te doen. Tijdens de maandagochtendbespreking met de piraten verdeelden we het ‘kleine werk’; Kleine projectjes van een dag of zo. En we sloten rond tien uur af met een gezamenlijke bak koffie en prietpraat.
Tot Rogier het woord nam. “Heren, mag ik even?” Het werd stil. “Met ingang van vrijdag is Kees voor twee weken vrijgezel. Joline is naar Roemenië voor haar studie, zoals jullie weten. Om te voorkomen dat we straks een totaal uitgemergelde teamleider hebben, stel ik voor dat we een schemaatje maken waar hij kan eten en de nacht doorbrengen. De weekenden hebben Gerben en ik al ingevuld; vanaf vrijdagavond tot maandagmorgen slaapt hij in Arkel, bij ons.” “Alleen maar slapen? Sjonge, dan leggen jullie hem wel in de watten, Rogier…” Henk keek me pestend aan.
Ik stak een hand op. “Hohoho, heren. Allemaal leuk en ik vind het een aardig aanbod van Rogier, maar het is nou niet zo dat ik meteen de hongerdood sterf als Joline er niet is, hoor. Ik ben een redelijk goeie kok en kan prima voor mezelf zorgen. Dat deed ik namelijk ook toen Joline nog een verschijning was die ik alleen achter haar desk kon aanschouwen, maar waarvan ik de voornaam nog niet eens wist…”
Frits grijnsde. “Ja, dat kan ik me nog wel herinneren… “Fijne avond… mevrouw!” En het antwoord was: “U ook een prettige avond… meneer!” Op een dinsdagavond. En de maandag erna stonden ze elkaar bijna op te vreten in de koffiehoek.” Gelach.
Ik ging verder. “Jongens, even zonder dollen, en dat geldt ook voor Rogier en Gerben: Ik vind het bijzonder fijn dat jullie zo om mij denken, maar ik ga echt niet van het ene adres naar het andere zwalken omdat die arme Kees niet zo eenzaam achter mag blijven. Ik slaap prima in m’n eigen huis en bed. En elke avond ergens anders slapen, plus ‘verplicht gezellig zijn’ in de avond… Ik vind jullie stuk voor stuk prima lui, maar gun mij ook m’n eigen leven alsjeblieft. En heus: twee weken zonder Jolien overleef ik prima. Ik heb het ten slotte 28 jaar kunnen oefenen. In het weekend een nachtje in Arkel slapen: prima, gezellig en zo. Dan kan ik Lot en Mar weer eens lekker op de kast jagen, maar heus: twee hele weekenden? Nee. Ook jullie hebben ondertussen je eigen leven en je eigen routine.
Bovendien: mijn leven zit ook aardig vol. Dinsdagavond: mijn loopgroep. Ga ik niet afzeggen. Donderdagavond: Bugelles. Ook niet bespreekbaar; ik kom er altijd heerlijk opgepept van terug. Vrijdagavond: Dansles. Oké, ik kan dan niet dansen met mijn meest favoriete danspartner, maar…” “Jaja, je zussen zijn er ook, Kees.” Gerben gniffelde. Frits keek ongerust. “Die twee rooie beauties?” Ik knikte. “Ja. En voor de duidelijkheid: die hebben behoorlijk wat gemeenschappelijke genen met mij, dus dank voor je compliment.”
Hij werd hard uitgelachen en mopperde wat onduidelijks.

Ik tikte op tafel. “Luister lui. Voor alle duidelijkheid: ik stel jullie gastvrijheid bijzonder op prijs en zie het als een enorm compliment, maar ik ga er geen gebruik van maken. Ja, bij Rogier en Gerben wellicht de nacht van vrijdag op zaterdag, na de dansles. Maar voor de rest: ik kan bij mijn ouders terecht, bij Joline d’r ouders, ik wil sowieso nog een avond naar de weduwe van mijn gesneuvelde collega uit Afghanistan, ik wil nog een avondje naar de schietclub… En dat allemaal op de avonden waarbij ik geen andere dingen heb. Mijn leven, ons leven, zit best wel vol. En los daarvan: ik moet ook nog een uur per dag op mijn bugel oefenen. Sommigen van jullie wonen in een rijtjeshuis, anderen in een twee-onder-één-kapwoning… Dat wil ik jullie niet aandoen. Jullie buren ook niet. En echt: als ik mezelf ’s avonds snikkend in slaap huil omdat ik Joline zo vreselijk mis: ik beloof plechtig, op de baard van mijn overgrootmoeder, dat ik de volgende ochtend nederig één van jullie om een slaapplek kom smeken. Afgesproken?” Men knikte. “Mooi. Afgesproken, einde onderwerp… Wat denken de heren? Gaan we nog iets moois produceren vandaag of blijven we op ons achterwerk zitten kletsen?”
“Ik wel je best op je achterwerk kletsen als je daar prijs op stelt, Kees.” Willem keek me schuin aan. “Nee, dank je wel. Leuk aangeboden, maar er zijn mensen bij wie ik het meer op prijs stel, meneer van Zanten.” “Jaja… Blond en blauwe ogen zeker?” Ik knikte. “Inderdaad. Als jij het gaat doen weet ik zeker dat je daar in een niet nader te noemen middagpauze ernstig spijt van gaat krijgen.” Hij bromde wat en ging toen ook maar aan zijn bureau zitten.
En ik ging naar m’n eigen hok. Fijn dat de Piraten op deze manier lieten zien dat ze om me gaven, maar Kees gaat écht niet elke avond opzitten, pootjes geven en in een vreemd bed slapen… Bij Lot en Mar, Rogier en Gerben in Arkel: prima. Daar kon ik helemaal mezelf zijn. Maar elders? Nee. Aan het werk, Kees! Jij ook. De dag ging vlotjes voorbij. Tijdens de sport: geen Joline. Die zat dus nog bij Damen. Een paar lui hadden wat opmerkingen dat ze zich zou drukken van de sport; die werden meteen door Marion gecorrigeerd.
“Denk dat maar niet! Ik heb eens meegedaan met dat hardloopclubje van Kees en Joline; wat wij hier doen is voor hen ongeveer op halve kracht lopen! Denk maar niet dat Jolien opziet tegen onze ‘tussen-de-middag-sport’, want dan heb je het nogal fout!” Ik stak m’n duim op. “Dank je wel Marion. Fijn dat je zulke goeie herinneringen aan die avond hebt.” Ze lachte. “Nou ja, de pasta na het lopen was wel lekker, ja.” We gniffelden samen.
Marion was die avond kei- en keihard tegen haar arrogante zelf aan geklapt. En die avond was ook een keerpunt in haar leven geweest. Eerst fysiek helemaal gesloopt worden door Kees, met medewerking van Linda, die haar gewoon 800 meter klopte tijdens een coopertest, daarna een nogal pittige confrontatie tijdens een bak koffie, inclusief een paar huilbuien en uiteindelijk een intensief en lang gesprek met haar vader. Dat allemaal had ervoor gezorgd dat ze compleet brak met haar levensstijl van flierefluiten en lanterfanten op andermans kosten. En in de weken erna had ze laten zien dat ze ook hard kon werken en uiteindelijk was ze helemaal opgenomen in het Backoffice en had niemand het meer over haar eerste twee weken bij DT. En ze wilde ook verder studeren. Ze had tegen Joline gezegd dat ze zich bijna schaamde voor haar Bachelorstitel…
Terug van het lopen volgde een snelle douche, daarna de lunch. En om drie uur de teamleidersvergadering. Met in plaats van Joline zat Gonnie daar als vertegenwoordiging van het Backoffice. “Jolien komt rond een uur of vier hierheen, Kees”, zei Gonnie. “Mooi. Dan hoeven Zelda en ik ten minste niet met het OV naar huis. Scheelt ongeveer twee uur.” Aan het eind van de vergadering kwam Theo ook nog een keer op de proppen met het feit dat ik twee weken alleen zou zijn. “Ga je dat redden, Kees of…” Ik zuchtte. “Ik heb vanmorgen een aanbod van de Piraten afgeslagen om elke avond en nacht bij een van hen te gaan logeren, Theo. Heus: Kees redt zich prima, ook zonder Joline. Ik heb nogal wat avond-activiteiten…”
Fred en Theo wisselden een blik van verstandhouding… “en nee, dat zijn activiteiten die zich buiten het bed afspelen, vuilakken! Ik zag jullie wel kijken!” Een lachbui volgde. “Echt, mensen: ik heb genoeg afleiding. Loopgroep, bugelles, dansles, voorbereiden op het spelen in een kerkdienst, werk voor een bepaalde firma in Gorinchem wat soms ook in de avonduren doorgaat, ik wil weer eens een avondje lekker schieten op de schietclub en wie weet wil Defensie ook genieten van mijn kennis en kunde… Echt, genoeg te doen, ik ga me niet vervelen. En ik denk dat als ik ’s avonds in mijn bed plof ik niet zoveel tijd heb om te beseffen dat de liefste vrouw van Veldhoven en wijde omgeving niet naast me ligt…” Theo knikte. “Oké, Kees. Prima, ik wil alleen maar zeker weten dat jij niet ’s avonds zit te kniezen.” “Dank je wel en nee, dat gaat niet gebeuren.” Daarmee was het onderwerp én de vergadering ten einde.
Een uur later had ik het er in de auto met Joline over. “Ze denken blijkbaar dat ik als een zielige vrijgezel in elkaar stort als jij er niet bent, Jolien…” Die giebelde en achterin hoorde ik Zelda ook proesten. Een lieve hand kwam op mijn knie en dat was goed…

De rest van de week ging redelijk routineus voorbij: werk, loopgroep, waarbij beide nieuwelingen nu ook weer acte de préséance gaven én aardig mee liepen en woensdagavond hielp ik Joline met het inpakken en checken van haar spullen. Ze had één forse rolkoffer mee en haar laptoptas. Op mijn opmerking of ze aan één koffer met kleren voldoende had, kwam een sceptische blik terug. “Ten eerste hoorde ik van Charles dat men in het hotel een prima was-service hebben en ten tweede: ik hoef nu een stuk minder panty’s en pikante lingerie mee te nemen, meneer mijn echtgenoot! Dat scheelt behoorlijk wat volume qua bagage.” We gniffelden, terugdenkend aan mijn ‘hulp’ bij het inpakken van haar kleren voor onze huwelijksreis.
Toen we om half tien in bed lagen, kroop Joline tegen me aan. “Red jij je wel, Kees?” Ik trok haar naar me toe. “Schat, het zal hier verdomd stil zijn zonder jou, maar écht: ik red me wel. Genoeg te doen. En als ik eens een aanval van acute zieligheid heb, bel ik mijn lieve zusjes wel. Die zijn in staat om me daar binnen de minuut uit te kletsen. En anders Fred wel. Don’t worry. En ik kan jou dezelfde vraag stellen: red jij je wel zonder je ridder die ’s morgen een lekker kopje thee naast je bedje zet?” Ze giechelde. “Ik charter wel een of andere Roemeen. Of anders een Nederlandse medewerker van Damen. Eén keer mijn rokje iets optillen en men gaat massaal voor de bijl.” “Wie weet organiseren ze in het weekend wel een dansavond, schat. Dan krijg je aanbidders genoeg…”
Ze trok mij tegen zich aan. “Niet nodig. Ik heb mijn eigen privé aanbidder. De vent aan wie ik trouw heb beloofd, in voor- en tegenspoed, tot de bingo aan toe. En met die vent wil ik nu even lekker knuffelen. Hier jij!” Ze begon te zoenen; héél zachtjes, lippen tegen lippen. Haar haren dwarrelden om me heen, haar warme, lieve lichaam tegen me aan… Heerlijk. Heel rustig lagen we zo een kwartiertje van elkaar te genieten. Niet enorm erotisch, wel wetend dat we als een malle van elkaar hielden. Op een gegeven moment hoorde ik zachtjes in mijn oor: “Kees… wil jij nog verder gaan?” Ik zei, even zachtjes: “Jolien, ik lig hier heerlijk te genieten. Ja, mijn lichaam wil best verder gaan, maar mijn kop zegt: ‘Niet doen. Het is prima zo.’ En daar ben ik het wel mee eens, mooie vrouw.” Een zachte zoen volgde. “Dat is lief. Van je kop. Daarom hou ik er zo van. Dan stel ik voor dat we nu lekker gaan slapen schat. Morgen, als je terugkomt van Greet, gaan we wel leuke spelletjes doen.”
Ze giebelde en ik rook lont. “Jij hebt wat smerigs in gedachten, mevrouw. Vertel!” Hikkend van de lach zei ze: “Dan heb jij aanstaand weekend wat leuke wasje te draaien…” Ik zuchtte. “Ik zal een gedragen boxer van mij in jouw bagage stoppen. Heb je ook wat leuks om mee te spelen, oké?” Een hand gleed over mijn mond. “Gekke vent. Met je smerige ideeën. En toch hou ik van je. En nu lekker slapen. Morgenavond zal het wel laat worden…”
Een lange zoen volgde, toen gleed ik terug naar m’n eigen helft van het bed. “Ik ga je met rust laten schat, anders loopt toch nog uit de hand. Jij zoent veel te lekker.” Een grinnik was het antwoord en even later was het stil op de slaapkamer.

Donderdag zei ik tegen de Piraten: “Heren, morgenochtend ben ik afwezig; ik ga Joline naar het vliegveld brengen. Rond een uur of elf hoop ik hier weer te verschijnen. Alle moeilijke vragen van klanten tot die tijd opsparen graag.”
Rogier keek me aan. “Doe maar niet, Kees. Ik kreeg net een mail uit Nijmegen: Of DT morgenmiddag in het MT-overleg aanwezig kan zijn. Sorry voor de korte reactie-termijn en zo, maar men wil knopen doorhakken. Met name op de OK’s en de SEH. Onze verkenningen daar hebben de zaak wat in beweging gebracht.”
Ik fronste. “Hoe laat?” “De vergadering start om 14:00. Ik weet niet wanneer een delegatie van DT verwacht wordt, dat vraag ik wel na.” Snel denken, Kees… Joline’s vliegtuig vertrok om 10:30 vanaf Eindhoven. Prima, dat was geen punt; dan kon ik ruim op tijd in Nijmegen zijn. Maar als een en ander in het MT werd besproken, kwam natuurlijk ook het kostenplaatje in beeld… “Eén moment, Rogier, ik ga even naar Marion.”
Ik liep richting Backoffice en werd daar door Fred verwelkomd. “Ach gut… Kees komt nog eventjes genieten van het feit dat Joline hier nog aanwezig is. Moeten we de deur van haar kantoor even dichtdoen en het bordje ‘niet storen’ ophangen, Kees?”
Ik keek hem aan. “Wanneer leer jij nou eens je grote bek te houden, lulhannes? Het is dat hier een aantal beschermengelen van je rondhangen, anders had ik je graag weer eens onderuit gehaald, net als ik Afghanistan…” Gonnie keek streng. “Wij ‘hangen niet rond’, Kees! Wij werken hier keihard om deze firma, ondanks jullie gepruts, toch maar mooi in de zwarte cijfers te houden! Ik dacht dat je dat wel wist; jij hebt ten slotte ‘inside information’ van je bruid… En als zij er straks niet is, mag ik dat stokje overnemen!”

Fred begon te hoesten en ik wist dat er een vuile opmerking zou komen. En inderdaad: “Het stokje van Joline overnemen, Gon? Hou je er rekening mee dat Kees daar aan vast zit en dat Joline er wellicht bezwaar tegen maakt? Kees wellicht niet, maar dat mag hij je zelf vertellen…” Er brak een waar pandemonium los in het normaal zo rustige kantoor. Charlotte en Margot kwamen ook even kijken en even daarna Joline ook. “Is het weer zover? Wanneer leer je nou eens dat wij hier hard aan het werk zijn, Kees?”
Ik wees op Fred. “HIJ! Hij is de oorzaak van dit momentje van on-produktiviteit. Met z’n oh, zo subtiele opmerkingen, verdorie.” En meteen daarna: “Ja ja, ik lig al…” Na de vijf keer opdrukken moest Fred natuurlijk het hoe en wat uitleggen. Joline keek nadenkend.
“En met jou ben ik samen getrouwd? Ik hoop je nog eens een keer op een schietbaan aan te treffen, meneer van Laar. Dan kan IK je eens een keer onder je kont trappen. Met deze pumps. Komen waarschijnlijk gemener aan dan die gevechtslaarzen van Kees. Ik heb minder massa, maar meer snelheid en het oppervlak van de neuzen van deze flatteuze schoentjes is een stuk kleiner. Dus meer impact per vierkante centimeter, en dat vertaalt zich in méér pijn. Dusdanig dat je Theo smeekt om een in hoogte verstelbaar bureau, zodat je ook staand je werk kan doen! Begrepen?”
Tijdens haar tirade ging haar toon van ‘nadenkend’ naar ‘boos’ en haar ogen vlamden bij de laatste zin. De meiden gierden van het lachen. Daarna keek Joline mij aan en zei liefjes: “Sorry schat dat ik jou verdacht van het opruien van Gonnie d’r toko… Vanavond goedmaakseks?” Het was één seconde doodstil, daarna was het wéér lawaai. Ik wachtte even tot het volume iets verminderd was.
“Graag schat. Maar daar kwam ik niet voor… Marion, heb jij die calculatie voor Nijmegen al af?” Ze knikte. “Ja hoor. En verpakt in een mooie presentatie.” “Prachtig. Die mag je morgen in Nijmegen dan gaan presenteren aan het managementsteam van het ziekenhuis. 14:00 in Nijmegen present zijn, details volgen.” Ik keek Gonnie aan. “Sorry Gon… Ik had jou eerst moeten consulteren. Mag Marion…” Ze knikte. “Dat wisten we toch al lang, Kees? Marion, maak er wat moois van.” Ik wiste denkbeeldig zweet van mijn voorhoofd. “Oef… daar kom ik goed mee weg. Dank je wel, Gon.” Joline keek me strak aan. “Als je dat bij mij op deze manier had geflikt, meneer Jonkman…” “Jaja, schat, ik weet het. Een mega-doos bonbons of de halve nacht…” “Kéés! Tot hiertoe en geen millimeter verder! Die preek tegen Fred over mijn schoentjes geldt onverkort ook voor jou, denk er aan!” Ik keek in het breed lachende gezicht van Fred. “We hebben nog steeds dingen gemeen, makker. Is het de Taliban niet, dan zijn het wel de pumps van Joline…”
Gonnie wees. “Er uit, Kees! En neem Marion maar even mee voor de details, die hoor ik daarna wel.” In de gang kwamen we Theo tegen. “Heb jij ons hardwerkende backoffice weer eens op stelten gezet, meneer Jonkman?” Ik keek onschuldig en wees op Marion. “Vertel jij het maar. Mij gelooft hij toch niet…”
Marion zei droog: “Nou… het was meer de interactie tussen Fred, Kees en Joline d’r pumps, geloof ik. Meer zeg ik er maar niet over, da’s wel zo veilig.” “Nou, als dit een voorproefje is van wat er de komende twee weken gaat gebeuren… Ik denk dat ik je dan maar naar zo’n offshoreplatform ga verbannen, Kees. En die maat van je ook.” Ik grijnsde “Zeker, korporaal Koudstaal. Tot uw orders, korporaal Koudstaal.” “Ingerukt, kletsmajoor. Doé iets, vraag desnoods rook aan.”

Ik verdween in m’n eigen hok en Marion keek me vragend aan. “Rook aanvragen? Wat…?” “Als je het allemaal niet meer weet, als je helemaal hopeloos in de knoop zit omdat de boze vijand je totaal verrast heeft, kun je nog altijd een rookgordijn aanvragen, Marion. Dan schiet de eigen artillerie een aantal rookgranaten rond jouw positie, zodat je je kan terugtrekken of zo. In feite de allerlaatste optie in een gevecht. Niks doen is geen optie, vraag dan maar rook aan.”
Ze snoof. “Militairen… Nog steeds rare lui. Maar goed: Wat wil je dat ik morgen ga doen, Kees?”
“Simpel, Marion. Wij, Rogier en ik, hebben je alle gegevens verstrekt die relevant zijn voor dat ziekenhuis. Men is met name benieuwd naar het financiële plaatje voor de redundancy voor zowel de SEH als de OK’s. Dus: die krachtstroomleiding rechtstreeks naar de SEH en de OK’s individueel aan het net koppelen, in plaats van op één krachtstroomleiding. Dáár ligt momenteel het zwaartepunt. De rest, het herstellen van het noodstroomsysteem van het ziekenhuis, heeft iets minder prioriteit. Maar als je de berekeningen daarvan klaar hebt…” Ze knikte. “Al meer dan een week, Kees.” “Mooi dame. Neem die ook maar mee, wie weet vragen ze er om. Dan staat DT er meteen goed op.” Marion bromde: “Dat staat DT toch wel. Met jullie actie om die lui uit Amsterdam te laten arresteren.”
Ik haalde mijn schouders op. “Werk van Fred, Marion. Niet van mij. Ja, ik heb een klein handje geholpen toen het eenmaal zover was, maar voor de rest… Rogier, Gerben en Fred hebben veel meer gedaan. En als jij nou ook een goed figuur slaat met je presentatie…” “Ik heb ‘m een paar keer voor André geoefend, Kees. Die was redelijk onder de indruk.” “Da’s geen maatstaf, Marion. André is sowieso van jou onder de indruk. Of had je een pot pindakaas in je handen? Dat helpt zeer zeker…”
Ze keek me boos aan. “Lomperd. Ik denk dat ik die presentatie een beetje ga wijzigen en dan de schuld op jou schuif. Kijken of je dan nog zo bijdehand bent.” Met een nuffig gezicht wilde ze het bureau uitlopen, maar ik riep haar terug. “Marion!” Toen ze zich omdraaide knipoogde ik. “Dank je wel.” Ze glimlachte. “Graag gedaan.” Mooi, ook in de hand… Haar kennende zou dat een presentatie zijn waar geen speld tussen kon komen.

De rest van de dag verliep in relatieve rust. Tijdens de lunchwandeling zei Joline tegen Zelda: “Ga jij morgen thuis werken?” “Zal wel moeten hé? De taxi staakt.” “Die staakt niet, jongedame, de chauffeur heeft andere verplichtingen.” “Jaja… een ziekenhuis op stelten zetten, zeker. Maar Joline, ik heb het al met Gon besproken en die vond het prima.” Joline knikte. “Dan is het goed. En voor de duidelijkheid: alles wat je normaal met mij zou bespreken, doe je nu met Gonnie hé? Zij is nu hoofd Backoffice.” Een knik kwam retour. Om vier uur hoorden we weer wat lawaai bij het Backoffice vandaan komen; daar nam men zo te horen afscheid van Joline. Prima, hoef ik niet bij te zijn, dat kan ze zelf wel. Een half uurtje later, ik was juist m’n spullen voor vrijdag bij elkaar aan het zoeken, kwamen Joline en Zelda mijn bureau binnen. “Zo. Afscheid genomen voor twee weken. Gon weet alles wat ze weten moet en heeft volop de steun van Theo. En Fred. En Angelique. Gaat goedkomen. Ben jij zover, Kees?”
“Eén momentje nog, schat. Even alles controleren… Geen zin om morgen toch nog naar Gorinchem te moeten rijden omdat ik iets vergeten ben…” Presentatie? Check, op twee verschillende sticks. Tekeningen op papier, voor het geval de elektronica me in de steek liet? Check. Lijstje met namen, foto’s en functies van het MT? Ja, ook op papier. Weliswaar ging Rogier ook mee, maar ik vond het wel zo prettig om de naam, het gezicht én de functie van iemand te weten als ik in gesprek ging. Ondanks dat DT best wel een goede naam had in het ziekenhuis: ik wilde hen behandelen als elke willekeurige andere klant en er niet op voorhand van uit gaan dat de opdracht al binnen was. De hele handel in mijn koffertje, en het kantoor kon dicht. “Mooi dames, we kunnen.”

In de auto was het vrij stil. Niet de normale conversatie en dat viel Zelda ook op. “Jolien… zie je er tegenop? Jullie zijn wel erg stil.” Joline draaide zich half om. “Als ik eerlijk ben: ja, ik zie er best tegenop. Het werken aan de scriptie zelf: nee, dat niet. Is in feite een kwestie van ter plekke controleren en bevestigd zien van wat ik nu al weet en dat tot detailniveau uitwerken. Maar ik zal Veldhoven en Gorinchem best missen. En hoe het daar ’s avond zal zijn, als ik alleen op mijn kamer zit… Kees heeft veel meer ervaring met werken in den vreemde. Ik ben wat dat aangaat maar een provinciaal blond tutje.”
Ik keek even opzij. “Klets niet, Joline. Jij hebt aardig wat in te brengen. Jou kennende ga je keihard aan het werk en de eerste de beste die raar doet krijgt een paar lasers op zich gericht. Blauw van kleur. En ’s avonds werk je je ervaringen en bevindingen van overdag uit tot je, best wel moe, onder de douche stapt. En die douche eindigt met een koude plens, zodat je daarna binnen de minuut in slaap dondert om de volgende ochtend weer fris en vooral fruitig aan de start te verschijnen.” Zelda stak een duim op. “Ben ik het helemaal mee eens, Kees! Behalve die kouwe plens dan… Waarom zou ze dat doen?” “Remedie tegen slapeloosheid”, vulde Joline aan. “Meegenomen vanuit Huize Jonkman. De eerste avond dat ik onder de douche ging in ons huis, kwam Kees er net onder vandaan en de douche stond nog in de stand ijsklonten. Als je een lekkere warme douche afsluit met een kouwe plens van tien seconden sta je eerst vreselijk te bibberen. Dan ros je jezelf droog met een ruwe handdoek, trekt schoon ondergoed aan en binnen de minuut wil je maar één ding: onder je dekbedje liggen en slapen. Je bent helemaal rozig en je slaapt ook inderdaad binnen de minuut.”
Even was ze stil en zei toen ondeugend: “En nee, dat doen we niet elke avond…” Zelda giechelde. “Begrijp ik niet. Het is toch heerlijk als je zó in bed kan tuimelen? De tijd die je ligt te piekeren voor je in slaap valt is zonde van de tijd…” “Ik leg het je nog wel een keertje uit als Kees er niet bij is, Zelda. Nu niet, anders wordt hij alleen maar verwaand.” “Nóg meer?” was het antwoord en ik gromde.
“Hou er rekening mee dat je met ingang van volgende week alleen met mij in de auto zit, juffie. En dat ik best wel goed ben in het uitschakelen van de airbag van de bijrijder.” “Daar zit ik niet zo mee, Kees. Jij bent veel te zuinig op je auto dat je ‘m expres tegen een verkeerspaal aan ramt, alleen maar om mij te pesten.” Joline keek opzij. “Ze kent je ondertussen aardig, Kees.”

Even daarna zetten we Zelda thuis af en reden naar huis. “Zo. Een hapje eten en dan richting Greet.” Joline knikte. “En daarna gaan wij eens lekker met elkaar vrijen, Kees. Daar heb ik zin in vanavond. En als we helemaal uitgeblust één of andere kerkklok half vijf horen slaan, gaan we nog even douchen, besluiten dat met een kouwe plens en gaan dan heerlijk slapen. ten slotte hoef ik pas om half negen op het vliegveld te zijn.” “Met uitzondering van die kerkklok vind ik dat wel een fijn plan, schoonheid.” “Mooi. Dan ga ik straks lekker badderen als jij staat te blazen en zorg ik dat ik fris en fruitig ben als jij terug komt van twee uur toeteren. Afgesproken?” Ik knikte. “Ik zie er naar uit, schat.”
Joline kookte, zodat ik nog even kon blazen. We aten aardappelen met spinazie: lekker! Ondanks dat deed ik het rustig aan met eten; een te volle maag speelde niet lekker. Samen deden we de afwas en ruimden we op, daarna pakte ik de bugel in. “Hé, mooie toeteraar… Bel maar als je weer deze kant uit komt.” Joline’s ogen lachten en ik knuffelde haar. “Dank je wel, schoonheid. Ik denk dat ik er een potje van ga maken, zodat Greet me boos naar huis stuurt.”
Haar ogen veranderden op slag in ‘streng’. “Niks ervan. Goed je best doen; als je te vroeg thuis komt bel ik Greet om te vragen waarom. En als ik hoor dat je hebt staan flierefluiten, zwaait er wat!” Ik grinnikte. “Flierefluiten… Leuke woordspeling, maar doet meer aan een blokfluit denken of zo. Tot straks, schoonheid.” “Groeten aan Greet!” hoorde ik nog, voordat de deur dicht ging. Buiten woei het hard en plensde het van de regen. Tja, begin November… Er hadden nog wat bladeren aan de bomen gezeten, maar die zouden er na vannacht wel af zijn.

Bij de kerk sprintte ik naar binnen. Greet en Gerard, de beheerder, zaten samen aan de thee en koffie. “Hallo dame en heer… Allebei even pauze van de noeste arbeid?” Greet keek op. “Nou… mijn meest noeste arbeid moet nog beginnen. De lastigste leerling twee uur afknijpen.” Gerard lachte. “Nou, die heb je te pakken, Kees. Als ze de kerkdienst gaat evalueren… Je kunt bij mij uithuilen hoor.” Hij schonk voor mij ook een bak thee in; hij wist dat ik liever geen koffie dronk voor het spelen. “Dank je wel Gerard. Altijd fijn om een adres te hebben waar de zakdoeken in overvloed aanwezig zijn.”
Greet keek spottend. “Watjes. Dat zijn jullie. Een hele grote mond, maar als het erop aan komt bang voor een vrouw. Elke keer als ik jullie hoor kletsen ben ik dolblij dat ik lesbisch ben. Kerels? Veel geschreeuw, maar weinig wol.” “Ik ken iemand die het daar niet mee eens is, Greet. Eén meter tachtig lang, slank, bijzonder blauwe ogen en nogal onaangenaam in de omgang als iemand haar vent beledigd. Pas dus maar op.” Greet keek me minzaam aan. “Je vergeet iets, Kees. Ze is blond. Dat verklaart meteen waarom ze met jou getrouwd is…”
Gerard begon te lachen en ik schudde mijn hoofd. “Mevrouw Zwart, u begeeft zich op bijzonder glad ijs. Ik sla in principe geen dames, maar ik weet zeker dat, indien ik mijn echtgenote vanavond uw laatste uitspraak laat horen, ze witheet in de auto stapt, naar uw huis rijdt en uw een enorm harde oorvijg geeft. Dusdanig hard dat de SEH wordt overgeslagen en u rechtstreeks opgenomen wordt bij de afdeling Kees- Neus- en Oor-geneeskunde.
Einde van een veelbelovende muzikale carrière, alleen nog maar geschikt als caissière. En ja, dat scheelt slechts twee letters, maar nogal behoorlijk wat aan salaris. Kijk dus maar uit. U heeft echter geluk: mevrouw mijn echtgenote vertrekt morgenochtend voor twee weken naar Roemenië om onderzoek te doen voor haar Masterscriptie, dus ik zal die uitspraak vanavond niet thuis citeren. Maar eens komt hij boven water, dat beloof ik.”
Greet reageerde niet op mijn preekje, maar keek me vragend aan. “Joline naar Roemenië? En jij dan?” Ik haalde mijn schouders op. “Ik kan mezelf prima redden, hoor Greet. Ik heb zes jaar op kamers gewoond en voordat ik Joline leerde kennen woonde ik al bijna twee jaar waar in nu woon. En ik ben niet de hongerdood gestorven. Deze jongen heeft wel een onder primitievere omstandigheden geleefd. Onder andere in Afghanistan, weet je nog?” “Maar… Wat doe je dan hier? Jij wordt verondersteld hevig afscheid te nemen van je echtgenote. Een gezellige avond er van te maken en zo…”
Ik begon langzaam te grijnzen. “Onze tijdsbalk ziet er waarschijnlijk anders uit dan die van jou en Anita, Greet. Dat stukje ‘gezelligheid’ komt er echt wel, maar dan moet ik me eerst door de rijstebrijberg eten die ‘Bugelles van Greet Zwart’ heet. En hoe die ‘gezelligheid’ eruit ziet: daar zal ik niet teveel over uitweiden. ten slotte wil ik je tere lesbische zieltje een beetje sparen.” Tijdens mijn laatste toespraakje zat Gerard al te grijnzen, na de laatste zin schoot hij keihard in de lach. “Zo… Die heb je te pakken, Greet! Je tere lesbische zieltje…” Hij stak zijn duim naar me op.
Greet keek boos. “Lompe zandhaas. En jij, Gerard, ga maar kerkbanken poetsen of zo in plaats van hier thee te zitten leuten op kosten van de kerkelijke gemeenschap! Aan het werk jullie! Allebei!” Ze gooide haar laatste slok thee naar binnen en stond op. “Hup, naar boven… Majóór!” “Zeker, opperwachtmeester. Ik ren al…”

Eenmaal op de orgelgalerij keek ze me aan. “Niet meer doen, Kees. Niet meer aan mijn geaardheid refereren als er anderen bij zijn. Gerard weet het, heeft er nul komma nul moeite mee; sterker nog: met hem kan ik ook lekker dollen, net als met jou. Maar er zijn gemeenteleden…”
Ze keek even voor zich uit. “Toen Anita en ik kenbaar maakten dat we zouden gaan trouwen én dat we ons huwelijk in de kerk wilden laten bevestigen, heeft de Kerkeraad twee brieven van gemeenteleden gekregen. Beide gezinnen vonden het niet kunnen. Richard heeft met beide gezinnen gesproken en één van die families kunnen overtuigen dat deze kerk óók openstaat voor homo’s en lesbiënnes die hun relatie voor de Heer willen brengen. De andere familie heeft een week na het gesprek met Richard het lidmaatschap van deze kerk opgezegd.”
Mijn mond viel open. “Hoe… Kenden die mensen jullie dan niet?” Greet zei vlakweg: “Ja. Ze kenden zowel Anita als mij. Maar dat scheen niets uit te maken…” Haar ogen werden rood. ‘Verdomme, nou zit ik te janken… Normaal is dat jouw afdeling…” Door haar tranen heen lachte ze mat.
Wat ik normaal nooit zou doen, deed ik nu: Ik sloeg mijn armen om haar heen en trok haar tegen me aan. Ze barstte in een hevige huilbui los die me deed schrikken. En tussen het snikken door hoorde ik: “Waarom? Waarom doen mensen dit ons aan?” Langzamerhand bedaarde ze en snoot haar neus. “Ik moet even naar beneden, Kees. Even m’n ogen uitspoelen en m’n gezicht fatsoeneren…” “Take your time, lady.”
Ze liep de trap af en ik keek nietsziend de kerk in.

Hoe haal je het in je hoofd om twee mooie mensen die je kent op zo’n manier af te serveren… Alleen maar omdat ze van elkaar houden. In gedachten bladerde ik door het Liedboek voor de Kerken, op zoek naar een geschikt lied om te laten horen. Ik kon niks vinden; blijkbaar hadden de samenstellers ook weinig oog gehad voor een relatie tussen mensen van hetzelfde geslacht. Of ik zocht niet goed, dan kon ook. Na een paar minuten hoorde ik de voetstappen van Greet weer op de trap. Ik keek haar aan en ze glimlachte.
“Kees… ik heb je ontelbare keren uitgemaakt voor lompe zandhaas. Vanavond heb ik gemerkt dat dat compleet onterecht was. Je bent een vriend. Een hele echte vriend. Dank je wel.” Nu omhelsde ze mij en gaf me een zoen op mijn wang. “Ik hoop dat ik geen lipstick heb achtergelaten. Anders heb je wat aan Joline uit te leggen.” We lachten even.

"En nu even wat leuks spelen. ‘Even een lekker moppie toeteren’, daarna stuur ik je naar huis, naar je lieve echtgenote. Heeft zij ook nog een leuke avond. En vooruit, jij ook.” We speelden samen een paar werken van Haydn en tot slot de Trumpet Tune van Purchell. Daarna zette Greet het orgel uit. “Húp, jij naar Joline. En Anita komt zo thuis; hebben wij ook nog een wat langere avond dan normaal. Kan ook zomaar gezellig worden.” Ze knipoogde. Even later groetten we Gerard en liepen het gebouw uit. “Volgende week gewone tijd, Kees?” Ik knikte. “En ik hoor wel of je me zondag nodig hebt. Is het niet met de bugel, dan wel met zakdoeken.” Ze snoof. “Je blijft een Infanterist… Majóór!” “Groeten aan Anita, Greet.” “En jij aan Joline. Wens haar sterkte!” “Doe ik!”
Rustig reed ik naar, mijn gedachten draaiend om kerkmensen die blijkbaar zó in een stramien vastzaten dat ze anderen keihard veroordeelden om iets waar ze niets aan konden doen. Want gevoelens voor mensen van hetzelfde geslacht… Die voorkeur heb je nu eenmaal. Net zo goed als iemand voorkeur heeft voor dikke mensen of juist graatmagere, lang of klein. En ja, soms is het gecultiveerd, maar hé: liever twee lesbiënnes die enorm van elkaar houden dan hetero’s die er maar op los neuken met iedereen die ze tegen komen…
Rustig liep ik de trappen op. Even wat beweging…

O shit, ik had Joline niet gebeld. Die lag natuurlijk nog uitgebreid te badderen. Nou ja, als ze hoorde wat er aan de hand was… Ik opende de deur. “Hoi schat, ik ben er weer!” De deur van de kamer naar de hal ging ook open. “Volgens mij moet ik Greet even bellen, Kees! Het is nét negen uur! Heeft ze je er uit gedonderd?”
Ik zette de bugelkoffer in de studeerkamer. “In tegendeel, schat. Ze heeft in mijn armen een enorme pot staan janken…” Ik plofte op de bank en vertelde in het kort het verhaal. Joline keek woedend. “Hoe kún je…” “Ja, dat heb ik me ook afgevraagd, schat. En ze kenden Greet en Anita, vertelde Greet. In feite komt het op hetzelfde neer als tot voor een paar jaar geleden in het Amerikaanse leger: ‘Don’t ask, don’t tell.’Oftewel, je mag best homo of lesbisch zijn, maar hou het onder de radar. Báh.”
Ze streelde mijn arm.
“Jij bent behoorlijk opgefokt, Kees. En volgens mij niet in de stemming. Of heb ik het mis?” Ik keek haar aan. “Je hebt me weer door, schat. Nu vrijen zou een enorme dissonant worden… Sorry.” Ze keek me aan en moest toen giebelen. “Nou ja, je zoentjes heb je vanavond al gehad. En ook een vrouw in je armen… Jij hebt je portie al binnen. En ik niet… Ik denk dat ik zo dadelijk, als jij ligt te zagen, nog maar wat batterijen ga verstoken.”
Ik schoot ook in de lach. “Rare muts. Kom, dan gaan we even douchen en lekker in elkaars armen in slaap vallen. Zou dat lukken, denk je?” Joline knikte. “Ja. Bij jou altijd. Kóm ridder, afsluiten, douchen en daarna bij je vrouw in bed komen.” Zo geschiedde: We stonden samen onder de douchen en zeepten elkaar rustig in. Niet erotisch, maar lekker ontspannen. En het ontspande mij ook; ik voelde mijn boosheid zakken. En toen we naast elkaar in bed lagen, voelde ik Joline tegen me aan kruipen.
“Kees… Hoe laat staat de wekker?” O shit… “Ehhh… nog op half zes, schat. Hoe laat wil je er uit?” “Uiterlijk acht uur. Dus zet de wekker maar op zeven uur.” Ze keek ondeugend en vervolgde: “Ik kan jou toch niet met overvolle magazijnen achterlaten? Dat komt de kwaliteit niet ten goede. Uiterste houdbaarheidsdatum en zo. Bovendien loop je dan over een week met je zak tussen je knieën. Géén gezicht. Zeven uur worden we wakker en dan hebben we een heerlijk uurtje voor elkaar. Oké?”
Ik kuste haar. “Graag. Met jou altijd, liefje.” “Mooi. Dan nu lekker slapen, Kees.” Een lange zoen volgde, toen gleed ze van me af. En vijf minuten later hoorde ik dat ze sliep: regelmatige ademhaling, af en toe een klein snurkje.
Heerlijk als je dat kon…