Beste lezers,

Dit is geen op zichzelf staand verhaal, maar het vierde deel uit een langere serie. Dus raad ik u aan om eerst de voorafgaande delen te lezen. Voor een beter begrip.

Veel leesplezier.

JohanK

Vervolg Hoofdstuk 9. Dinsdagochtend: Harm

Dit luchtte me op en voelde me een stuk rustiger in het besef dat ik er niet alleen voorstond en terug kon vallen op oude vrienden en bedankte Harm voor zijn steun. Ik ging er even voor zitten en vertelde hem over mijn voornemen beide heren met gelijke munt terug te willen betalen. Ik had natuurlijk al wat belastend materiaal maar wilde meer hebben zoals b.v. het contract dat Wilma getekend had, de gegevens van die B.V. waar Harm het zojuist over had, de drugs die Wilma toegediend had gekregen of nog gebruikten etc etc. En hun zwakke punten zien te vinden en ze daarop te pakken. Harm knikte begrijpend en zei: “Een zwak punt heb ik waarschijnlijk al. Deze heren zijn nogal nonchalant, arrogant wellicht. Hoe zij met hun gegevens omgaan, de slechte beveiliging van hun telefoon en accounts verbaasde me erg en gaf me dat idee.” Ik zei: “Ja, dat gevoel had ik ook al”. En we schoten beiden in de lach: “Old partners in crime.”

Ik vervolgde mijn verhaal en zei: “Morgenochtend hebben deze heren een zakelijke bespreking met Wilma hier bij ons in huis. Dat gaat over hun plannen met haar voor de toekomst, en ook onze scheiding die ze willen forceren. Vandaar mijn haast met het vervangen van de sleutels, en met de installatie van die camera’s. Wie weet levert dat meer informatie op. En dat systeem van jou kan dat ook het gesprek streamen naar b.v. jou toe? Dan kun je mee luisteren want met zijn tweeën hoor je meer dan ik alleen”. Harm zei: “Dat moet geen probleem zijn, laten we het dadelijk ook even testen. Je hebt snel internet en ik kan dat wel van uit huis volgen. Ik zou het sowieso ergens bewaren, en in het slechtste geval kan ik het dan later downloaden van je systeem.”

Hoofdstuk 10. Dinsdagmiddag en -avond.

Op dat moment zag ik mijn schoonmoeder aan komen wandelen en ik liep naar de voordeur om haar binnen te laten. En stelde haar aan Harm voor. Ze keek rond en vroeg me: “Wat ben je allemaal aan het doen?”. Ik legde e.e.a. uit en ze knikte begrijpend maar ook verdrietig. Daarop zei ze: “Ik ga wel wat rondneuzen op jullie slaapkamer en badkamer want daar bewaren vrouwen meestal hun persoonlijke zaken inclusief medicijnen”.

Harm ging intussen naar mijn werkkamer om de juiste software op de PC te installeren en ook te configureren. Ik liep zelf eens rond om te kijken hoe de gang van zaken er voor stond en zag dat alles vlotjes en sneller verliep dan ik verwacht had. En had het volste vertrouwen er in dat alles klaar zou zijn voordat de kinderen van school kwamen en Wilma thuis was. Dit waren echt wel professionals die Harm meegenomen had. Even later kwam mijn schoonmoeder al aanzetten met een flesje pilletjes die ze niet kon plaatsen. Ze waren licht oranje van kleur en ze vroeg me of ik deze kende, waarop ik ontkennend antwoordde. “Ok dan neem ik er eentje mee en laat het onderzoeken”, zei mijn schoonmoeder als reactie op mijn ontkenning. “Waar heb je ze eigenlijk gevonden?” vroeg ik. “In het nachtkastje van haar maar wel erg goed verborgen” was haar antwoord. Alweer werd ik erg woedend en brieste: “Hoe kan ze verdomme zo onvoorzichtig zijn. Ze brengt op deze het leven van onze kinderen in gevaar. Ik snap dat niet meer van haar. Alles wat belangrijk is lijkt nu verdwenen?” Haar moeder probeerde Wilma nog een beetje in bescherming te nemen door te zeggen: “Ja maar ze waren wel erg goed opgeborgen”. Op mijn antwoord: “Je weet hoe nieuwsgierig kinderen zijn “, had ze echter niets in te brengen en moest ze me stilzwijgend gelijk geven.

Ze maakte zich op om naar huis te gaan en ik vroeg haar later op de dag even met schoonpapa langs te komen, zo rond 15.00. “Waarom” vroeg ze en ik zei: “ Je krijgt geen sleutel meer van ons huis. We hebben nu een vingerafdruk en ook een irisscan van je nodig. En idem dito van papa. Daarmee krijg je toegang maar dan heb ik dat dus nodig van jullie”. Ze knikte begrijpend en zei: “Tot straks “.

Een uurtje na de lunch waren de mannen al klaar met het installeren van de camera’s en konden we e.e.a. gaan uittesten. De toegangsdeuren zouden nog zeker een klein uurtje gaan duren. Harm legde me uit hoe de applicatie werkte en we testen alles uit, inclusief geluid. Ook liet hij me zien hoe ik e.e.a. kon bewaren op schijf en hoe te streamen naar een andere persoon. Alles functioneerde naar behoren,en ik gaf de mannen een biertje terwijl we zaten te wachten totdat de “deurbel” klaar was. Ook hier was extra software voor op mijn PC geïnstalleerd en had ik apparatuur erbij gekregen voor een scan van de iris en de vingerafdruk te maken. Het kon ook via de iPhone maar zelf vond ik dit veiliger.

Harm nam snel de verschillende opties met me door, inclusief de log bestanden, waarmee ik kan zien of men geprobeerd had in te breken c.q. de softwaredatabase te hacken. Op dat moment kwamen mijn schoonouders aan dus kon ik het direct uitproberen. Dat verliep allemaal vlekkeloos en Harm wilde zich reeds op weg naar huis begeven. Ik zei wacht nog even een kwartier dan haal ik snel de kinderen op en testen we het ook met hun uit. Zoals te verwachten verliep dit geruisloos en tegen 15.45 was alles klaar. Mooi op tijd en ik nam dankbaar afscheid van hem.

En voegde bij mijn schoonmama, terwijl Opa zich bezighield met zijn kleinzoon. Het gaf mij de gelegenheid even rustig met haar te spreken, en vroeg: “Ma, Je hebt toch nog steeds goede contacten bij de politie, of niet? Ken je misschien iemand waar ik eens rustig mee kan overleggen voordat ik echt een zaak ga aanspannen. Ik wil weten wat mijn mogelijkheden zijn?” Ze: “Ik weet iets beter. Ik ken een hele goede, betrouwbare maar helaas wel gepensioneerde rechercheur. Ik zal hem vragen of hij tijd heeft met jou te praten. Ok?”. “Graag” zei ik “Maar het moet wel snel gebeuren liefst nog deze week”. Ze knikte, groette haar kleinkinderen en ging met haar man naar huis toe.

Mijn kinderen vonden het maar wat spannend met de nieuwe “sleutel” en speelde er een tijdje totdat het hun verveelde. Mijn zoon en een van de tweeling gingen vervolgens naar hun kamer. De overgebleven dochter bleef bij mij en kroop plotseling op mijn schoot. Ze sloeg spontaan haar armen om mij heen, gaf me een zoen en zei: “Je bent de liefste en beste papa op de hele wereld en ik houd heel van je”. Ik was stomverbaasd en erg geroerd door dit mooie en onverwachte gebaar.

Ze wilde opstaan en weg lopen maar ik hield haar vast, keek haar in de ogen en zei: “Ik houd ook heel van jou lieverd”. We keken elkaar aan en in een flits zag ik haar moeder in haar ogen, hoe ze ooit was. De vrolijkheid, de ernst, de nieuwsgierigheid, het spontane, levendige. Alles flitste in een fractie van een seconde voorbij. Dat stukje identiteit, vuur en leven, authenticiteit, dat iedere persoon heeft en ons uniek maakt, zag ik terug. En ik brak, begon ontzettend hard te huilen. Mijn dochter schrok zich rot en ging van lieverlede ook huilen, bang dat ze was iets verkeerds gedaan te hebben. Ik vermande me en zei: “Lieverd, Papa is zo gelukkig met jullie, houd zoveel van jullie en soms moet ik dan huilen van geluk. Heb jij dat ook niet soms?” Ze schokte na, dacht na over mijn woorden, voordat ze antwoordde: “Ja Papa, dat heb ik ook wel eens ’s avonds als ik in bed lig. Ik houd zoveel van mijn zusje en Kaj, dat ik dat haast niet kan zeggen en dan huil ik stilletjes”.

Ik gaf haar een dikke kus en zei ga nu maar boven met je zusje spelen. En dacht: “Ja, zij is toch de meest gevoelige van het hele stel.”

En vroeg me af wat me nu overkomen was, besefte opeens wat me zo geraakt had. De levendigheid, het sprankelende was weg uit Wilma’s ogen. Er was ergens een leegheid, reddeloosheid ook, voor in de plaats gekomen. En verweet mezelf dat niet eerder gezien te hebben. Om vervolgens erg, erg woedend op deze gasten te worden. Hoe durfden zij de ziel van een mens zo te doden. Waar haalden ze dat recht vandaan? En nam mij nogmaals voor, maar nu met dubbele intentie, hun te gaan pakken, hun een koekje van eigen deeg te geven. Dit mocht je niemand, maar ook niemand aandoen. Het maakte me in deze niks uit dat Wilma mij bedroog, ik gunde dit niemand en wilde die gasten alleen nog maar kalt stellen , uitschakelen zogezegd.

Ik was inmiddels al begonnen met de voorbereidingen voor het avondeten, toen Wilma mij appte dat het later werd en dat we niet op haar hoefden te wachten. Dan maar zonder haar eten en ik bewaarde dan wel een restje voor haar in de koelkast. Rond 21.00 was ze nog niet altijd niet thuis en de kinderen gingen al naar bed, wachtten had geen zin meer. En ging ik naar mijn werkkamer, speelde wat met het nieuwe programma, schakelde van de ene kamer naar de andere over, keek of ik het beeld en geluid van de kinderen kon scheiden van elkaar, en hoe te bewaren op mijn schijf. Opeens ging mijn telefoon over en kreeg ik een scheldende Wilma aan die lijn, die voor de deur stond en niet naar binnen kon. Snel sloot ik de PC af en rende naar boven.

Een tierende Wilma voor de deur die ik met moeite kon kalmeren. En woedend dat ze was, ik haar niets verteld had etc. Haar probeerde uit te leggen dat ze gisteren zo van slag af was door dat overlijden van je klant, dat dit erbij ingeschoten was. Iets wat niet tot haar doordrong. Toen ik vervolgens overschakelde naar haar belofte dat ze om 16.00 thuis zou zijn, daarna 21.00 en het nu al bijna 22.00 was, was het huis te klein. Helemaal toen ik vroeg of ze zo lang had moeten overwerken? Ze werd rood in haar gezicht, nog bozer dan ze al was en schreeuwde: ”Bemoei je met je eigen zaken”.

Daarop reageerde ik erg kalm: “Ik zal zodra je uitgeraasd bent wel het een en ander uitleggen en ervoor zorgen dat je straks rustig naar binnen kunt en je veilig voelt. Je hebt in de toekomst geen sleutels meer nodig. En er staat trouwens ook nog wat eten voor je in de koelkast.” Geen dank niks. Ik zag haar naar boven gaan, hoorde dat het bad werd aangezet en verder niets meer. Een klein uur later kwam ze naar beneden, gaf me een kus en verontschuldigde zich. Geen uitleg over het overwerk en vroeg er ook maar niet naar. Legde haar e.e.a. uit, scande de afdruk van haar vinger en iris in, zodat ze in de toekomst zonder problemen binnen kon komen. En ging vervolgens naar bed.

Hoofdstuk 11. Woensdagochtend: Overleg over Wouter en Marcels plannen.

Een nieuwe dag is aangebroken. Normaliter heb ik op woensdag altijd afspraken buiten de deur staan maar had voor vandaag alles afgezegd. Dit omdat later vanochtend Wouter en Marcel langs zouden komen om hun toekomstplannen met Wilma te bespreken.

Die trouwens in de veronderstelling leefde dat ik gewoon naar de klant was. Had haar verder verteld dat ik vandaag klanten in de regio bezocht, dus niet echt vroeg de deur uit hoefde, en de kinderen naar school zou brengen. Hierna had ik mijn auto een wijk verder geparkeerd en was naar huis gelopen, waar ik me in alle rust in mijn werkkamer geïnstalleerd. Met thee, water en wat versnaperingen bij de hand.

Vervolgens met Harm even gecheckt of hij kon meeluisteren (de beelden hoefde hij niet te zien) en werkte vlekkeloos.

Even voor 10.00 ging de bel van de voordeur over. Ik zag Wilma in een bijna niets verhullend negligé, ze had ten minste nog de moeite genomen een slipje aan te trekken, naar de deur lopen en deze openen voor beide heren. En eerlijk is eerlijk, ik moest naar adem happen bij haar betoverende verschijning. Zo gracieus en sensueel als ze uitzag had ik haar nog nooit in mijn leven gezien en een scheut van jaloezie schoot door me heen. Ze straalde seks uit. Tegelijkertijd besefte ik dat deze vrouw iets had dat mijn begrip en gevoel te boven ging. Was dit echt mijn Wilma, die vraag ging door mij heen.

Direct na binnenkomst vroeg Wouter: “Wat is hier gebeurd waarom hebben jullie de toegang tot het huis veranderd?” Wilma antwoordde: “Dat heeft Martien gedaan n.a.v. een incident afgelopen zaterdagochtend. Jullie zijn er toen in alle haast vandoor gegaan en hadden bijna een ongeluk met hem. Dat herinner je je nog wel? Nu aangezien er in deze wijk de laatste maanden wat inbraken geweest zijn, is hij die dag nog even bij de buren langs geweest met de vraag of zij gasten hadden die vroeg in de ochtend vertrokken waren. Daar niemand dat had, heeft hij contact met de politie gezocht, en e.e.a. met hun doorgenomen. Bij de politie heerst het vermoeden dat deze inbrekers eerst de buurt en huizen verkennen alvorens toe te slaan. Op hun verzoek heeft hij ook de video van zijn DashCam opgestuurd. Jullie auto’s staan daar heel duidelijk inclusief de kentekens op. En omdat ik alleen thuis was en hij regelmatig weg is heeft hij besloten de beveiliging van het huis aan te passen o.a. dus door de sleutels te vervangen door een meer modern systeem. Dat werkt onder meer op vingerafdruk en irisscan. En dat is gisteren al gebeurd tijdens mijn afwezigheid. Ik stond gisteravond ook voor de deur en kon niet naar binnen.”

Wouter: “Dat is dan aardig vervelend nu kunnen we dus niet meer ongemerkt binnen wippen bij je. Is er een mogelijkheid dat wij ook toegang krijgen?”. Wilma: “Dat wordt moeilijk wat alleen Martien kan mensen toevoegen aan dat systeem, ik niet.”

Daarmee was dit punt afgesloten en liepen ze de woonkamer in. Wouter ging op een stoel zitten, Wilma op de bank en Marcel liep even de keuken om een glas water te pakken. Hij vroeg: “Iemand van jullie ook nog wat te drinken?” Wouter: “Doe mij maar een kop koffie en jij Wilma ook koffie?”. “Nee, doe mij ook maar een glas water”, zo antwoordde ze.

Zogezegd zo gedaan maar opeens zag ik Marcel stiekem een paar druppels uit een klein flesje in haar glas druppelen. Hij liep terug met de drankjes en gaf ieder het zijne/hare en ging naast haar op de bank zitten.

Eenmaal geïnstalleerd zei hij: “Wilma we willen graag met jou praten over onze en ook jouw ideeën over de toekomst. Je weet dat we erg gelukkig zijn met jou. Eerlijk gezegd ben jij het beste paard uit onze stal en daar willen we natuurlijk ons voordeel mee doen. We zijn zo blij dat je meedenkt met ons, helemaal nu je besloten hebt te gaan scheiden van je man. Ook dat je graag de zeggenschap over je kinderen wilt hebben, iets wat wij goed begrijpen. We hebben ook kinderen en hun toekomst en geluk is voor ons ook van wezensbelang. Maar jouw situatie is anders dan de onze. Toch maken we ons een beetje zorgen hierover, omdat we ons zorgen maken, eerlijk gezegd bang zijn. Omdat door de plannen die wij hebben, je misschien minder tijd en aandacht voor je kinderen kunt hebben dan je wilt en dat wellicht ten koste van hun toekomst gaat. Je zult geregeld vaker van huis zijn, soms zelfs wel een nacht, of weekend, en minder van huis gaan werken. We zullen je dat straks uitleggen. Onze zorgen liggen echt bij het welzijn en de toekomst van je kinderen. Dat het toch niet beter voor hun zal zijn dat ze bij hun vader blijven en jij ze om de week een lang weekend bij je hebt? Denk daar straks nog eens rustig over na, nadat wij onze ideeën voor de toekomst op tafel hebben gelegd. Wij denken echt met jou mee, schat.”

Wilma reageerde als een gebeten hond en zegt: “Dit is voor mij geen discussiepunt. Ik wil de zeggenschap over mijn kinderen hebben. Punt uit. Zo niet dat gaat de scheiding ook niet door. Dus als jullie al uitgewerkte plannen hebben, dan kunnen die de prullenbak in.”

Er viel een stilte, en nam Wouter het over: “Laten we dit punt voor nu even rusten en de andere zaken bespreken. Wellicht dat Wilma onze zorgen begrijpt en zich bedenkt.” Wilma brieste maar hield wijselijk haar mond. Zelf stond ik ook een beetje verbaasd over de (zakelijke) toon die de heren aanslaan. Het kwam eerder over als een gesprek tussen zakenpartners dan een met een ondergeschikte waarvan zij het lot in handen hadden, meer een overleg en dan een opgelegde keuze.

En werd overgeschakeld naar de andere punten.

Als eerste kwam het nieuwe werkrooster van Wilma ter sprake, dat zou ingaan zodra de scheiding definitief was. Nu werkte ze eigenlijk nog maar 3 ochtenden op kantoor en ontving ze 2 klanten en soms eentje in de avond (overwerk). Dat zou fors gaan veranderen. Er wordt verwacht dat ze elke dag in ochtend op kantoor was, en nu een nacht overwerkte omdat er een paar klanten naar die mogelijkheid geïnformeerd hadden. De precieze tijdsindeling krijgt ze nog te horen. De middaguren waren voor haar andere werk, als financieel directeur. Daar zou ze 4 middagen voor op lokatie werken . Ook wordt verwacht dat ze in de toekomst 2 vrijdagavonden per maand ging werken. Een keer in hun seksclub de andere keer in een seksclub op verzoek (waarover dadelijk meer). Hier was geen discussie over mogelijk, zo werd gezegd.

Ik keek naar Wilma haar gezicht en zag (dacht ik) dat nu pas tot haar doordrong dat ze een fulltime hoertje ging worden. Ik zag haar slikken bij het besef dat het leven dat ze tot nu geleid had, definitief voorbij was. En voor een kort moment trok er een schaduw over haar gezicht maar ze hetpakte zich.

Wel was er een trieste (of lege) blik in haar ogen voor in de plaats gekomen, een soort acceptatie van een voldongen feit.

Punt 2 ging over de geplande sm-avond in de seksclub op vrijdagavond over 3,5 week. Nu ik dat weekend weg zou zijn, kon ze zonder verdere rompslomp deelnemen. De opzet zou anders zijn dan de vorige keren zei Marcel. Klanten konden vooraf een privé sm-sessie met haar reserveren. Men betaalde in dat geval, naast de entree kosten, € 250 extra voor een sessie van

15 minuten. Er werd een keuzemenu aangeboden van het type sessie dat men wilde hebben bv. spanking, bondage, vernedering etc.

Deze sessies vonden plaats tussen 22.00 en 3.00 ‘s nachts. Daarna kreeg Wilma een uur voor eigen vermaak.

Punt 3 betrof verzoeken of Wilma ook kon “optreden” in andere seksclubs, als een soort trekpleister. Ook hier betrof het dan “special events” zoals bv de SM-avond. Deze verzoeken wareb binnengekomen uit zowel Nederland, als België en Duitsland.

Die uit Nederland werden bij voorbaat uitgesloten, omdat ze de concurrentie niet willen ondersteunen. Wouter en Marcel wilden graag met Wilma de aanvragen uit zowel België als Duitsland doornemen. Het bleek in dit geval te gaan om zeer luxe seksclubs met een select gezelschap. Wilma zei: “Laat me die clubs dan maar eens zien”.

Marcel liep naar haar PC in de werkkamer en vroeg tussendoor: “Is deze wel goed beveiligd?’, waarop Wilma antwoordde: “Mijn man is een computerexpert, oud hacker zelfs. Die weet hoe hij zijn netwerk en PC moet dichtgooien voor aanvallen van buitenaf, dus maak je daar maar geen zorgen over.”

Na dit gehoord te hebben zei Marcel: “Ok, dan meld ik me even aan op mijn omgeving en kan ik je alles laten zien.” Ik kreeg vrijwel direct een bericht van Harm die zei: “Gooi nu direct het netwerk open, dit is de wellicht de kans die we nodig hebben, de sukkels.”

Marcel opende zijn mailbox, en vervolgens de betrokken e-mails waarin de links stonden naar de diverse clubs. Hij opende deze en ze surften het volgende kwartier door de meerdere pagina’s heen. Het zag er allemaal indrukwekkend uit, waarop Wilma zei: “Ok ik sta ervoor open, maar wat zit er voor mij in”.

Wouter antwoordde daarop dat er nog over onderhandelt moest worden maar dat het geen misselijke bedragen waren Uiteindelijk betrof het promotie activiteiten om meer mensen naar hun seksclubs te trekken. Eerst wilden ze weten of Wilma interesse had.

Nadat ze nog wat rondgekeken hadden op diverse websites zei Marcel: “En nu even wat tijd voor ontspanning. Wilma je ziet er zo vreselijk geil uit dat ik al de hele ochtend met een harde rondloop”. “Nou” zei Wilma: “Dan wordt het tijd dat ik je daar eens snel van afhelp. Ga maar alvast naar boven dan kom ik jullie na”. De beiden heren spoeden zich naar de slaapkamer terwijl Wilma even de kopjes en glazen opruimde. Ik zag dat ze haar eigen glas leeggedronken had. En ging ze de mannen achterna naar boven, waar ze Marcel al in volle glorie op ons aantrof. Wilma liet haar negligé vallen en kroop als een krolse kat naar het bed en zijn pik. Nam deze in haar handen, trok er voor een moment aan en likte met haar lippen. Mmm, hoorde ik terwijl ze haar mond om zijn dikke eikel sloot.

Langzaam ging deze dieper en dieper in haar keel, terwijl ze tegelijkertijd met zijn ballen speelde.. Uiteindelijk zat hij er helemaal in en zag ik Marcel genieten. Wouter stond inmiddels achter haar en stak zijn hand tussen haar benen. “Wat een heerlijke geile slet is dit toch” zei hij tegen Marcel: “Ze is al zeiknat en het geil loopt gewoon langs haar benen”. Marcel gaf hem een vette knipoog terwijl hij volop kreunde. Wouter trok het minieme slipje aan stukken en wreef wat van haar sapjes over Wilma’s sterretje wat een lichte kreun opleverde. Om vervolgens zijn pik in een keer diep in haar kont te duwen wat een kreet aan Wilma ontlokte, direct gevolgd door licht gekreun. Wouter begon haar hard en diep te neuken wat als gevolg had dat Wilma harder begon te pijpen, en haar bekken mee bewoog met Wouter. Opeens riep ze stop, stond op en Wouter zijn pik flipte uit haar kontje. Wilma ging nu boven op Marcels pik zitten, liet zich er langzaam overheen zakken. “Arch”, ontsnapte aan haar mond. Eenmaal dat de pik er goed in zat bood ze haar kontje weer aan Wouter aan die van geen aarzelen wist en direct toestootte wat weer een erg diepe kreun bij Wilma opleverde. Wouter begon vervolgens harder te stoten.

Ik hoefde niet meer te zien en zette het scherm uit. Uiteindelijk ben ik geen Cuckold die zijn vrouw graag geneukt ziet worden door andere mannen. Wel liet ik voor de zekerheid het geluid aan staan.

Na een minuut of 20 van gekreun en geschreeuw, hoorde ik eindelijk de kraan van de douche aangaan. Ik zette het beeldscherm weer aan en zag Wilma als een uitgewoond stuk vod op bed liggen. De heren stonden te douchen, pakten hun kleren op en liepen vervolgens naar beneden. Daar kleedden ze zich aan, geen woord van dank of tot ziens aan Wilma.

Hoorde hun met elkaar in de woonkamer praatten, terwijl ze zich verder rustig aankleedden. Wouter zei: “Het is jammer dat ze nog niet meegaat in ons voorstel om te gaan scheiden. Ik denk dat we wat te hard van stapel lopen en haar te veel onder druk zetten. Laten we kijken hoe ze maandag a.s. reageert en anders laten we het even liggen. Zoveel haast heeft het ook weer niet. Zij brengt meer dan voldoende binnen, zeker met die verdiensten als financieel directeur. We kunnen haar beetje bij beetje meer werk geven en dat zal haar doen beseffen dat we wellicht toch het beste met haar en haar kinderen voor hebben. Het eerste jaar zijn we toch niet van plan het contract door te verkopen dus we hebben tijd”. Marcel antwoordde: “Ja misschien heb je gelijk en moeten we het laten rusten. Maar je weet dat eventuele gegadigden alleen maar interesse hebben in een vrouw zonder verplichtingen”. “Dat is toch geen probleem dan zenden we haar man t.z.t. wat comprimerende foto’s en video’s en is het verhaal ook passe”, was Wouter zijn reactie. En, zo ging hij door: “Die snol heeft toch niet door dat we al flink aan haar verdiend hebben. Dat bedrag wat in het contract staat is al voor bijna tweederde afbetaald en zij denkt dat ze er nog wel een jaar of 6 hieraan vastzit.” Martin zei: “Misschien moeten we haar dan een overzicht geven van de stand van zaken zoals zij denkt dat het is. Ze hoeft niet te weten dat we meer aan haar verdienen, laten we haar maar in die waan. Trouwens ik hoorde dat je gisteren nog op het laatste moment nog een klant c.q. echtpaar voor haar had. Hoe heeft ze dat opgepikt, dat overwerk en kon ze dat wel aan na de sessies van eerder die dag?”

“Och” antwoordt Wouter “Dat viel allemaal mee. De eerste klant was een vrouw en die wilde Wilma voor haar alleen. Ik mocht haar wel neuken maar niet Wilma. Op zich was dat trouwens ook wel een erg heet vrouwtje en moeten we er eens over denken haar uit te nodigen voor een avondje in de parenclub. En dat echtpaar in de avond was vergelijkbaar. Alleen mocht de man niets doen alleen toekijken en zichzelf aftrekken. En die klant in de middag was een oude man van nog net geen zestig die hem niet meer omhoog kreeg. Wilma moest hem alleen maar pijpen en aftrekken. Makkelijk verdiend geld voor haar”. En daarmee verlieten ze het huis.

Ik switchte naar de slaapkamer en zag Wilma huilend op bed liggen. En ergens in mij voelde ik geen medelijden met haar. Het deed me eigenlijk denken aan die oude dramatische/romantische films uit de jaren vijftig/zestig waar de mooie vrouw c.q. vamp ook werd gedumpt als een oud vod. En soms ook in het echt denkend aan Marilyn.

Hoofdstuk 12. Woensdagmiddag: Een erg lieve dochter.

Inmiddels had ik ook al een bericht van Harm ontvangen dat ze toegang hadden tot het systeem van Marcel en ook al veel bestanden hadden gedownload. Ze gingen er straks een vlugge scan over doen en hij hoopte me vanavond een korte samenvatting te geven van de eerste indruk.

Mijn gedachten gingen even terug naar het laatste gesprek tussen Wouter en Marcel m.n. over dat doorverkopen van haar contract. Op dat moment kreeg ik weer een paniekaanval. Er kwam een oude herinnering naar boven, aan een gesprek dat ik een jaar of 18 geleden had met een oudere dame van plezier. In die tijd huurde ik een huis van een vrouw die op het Zandpad in Utrecht gewerkt had (voor hen die het Zandpad niet kennen dat is een plek aan de Vecht geweest waar een lange rij hoerenboten achter elkaar lagen). Ik kon goed met die vrouw opschieten en kwam ook meermaals bij haar thuis om een kop koffie te drinken. Op een van die keren zat er ook een oude vriendin van haar aan de tafel. Deze dame vertelde me haar levensgeschiedenis. Ze was op haar 15e door haar broers verkocht aan een pooier (in haar cultuur was dat normaal). En in de loop der jaren is ze meerdere malen doorverkocht totdat ze deze business kon ontvluchten. Dagen van 18 uur had moeten draaien, opgesloten zitten in kleine kamers, en gewerkt in Rotterdam, Amsterdam, Hamburg, Berlijn, etc ,etc. Vaak ook nog mishandeld. Nog altijd was ze doodsbenauwd dat men achter haar huidige verblijfplaats kwam. Ze had voor de zekerheid een aantal zeer agressieve honden in huis ter bescherming. Dit leven wenste ik Wilma niet toe. Ze had absoluut geen idee waar ze in beland is. Deze mannen moesten uitgeschakeld worden.

Ik keek even hoe het met haar ervoor stond, maar ze lag nog altijd te huilen in bed. Ik sloot daarop alles af en sloop het huis uit.

Even later belde mijn schoonmoeder op en zei dat haar kennis, de oud politierechercheur, morgenochtend wel tijd had voor me. Ik zei: “Prima en bedankt. Kan hij om 10.00 bij mij zijn? Wilma is dan aan het werk”. Mijn schoonmoeder: “Ok, maar ik ben ook bij het gesprek. Dat kun je me niet weigeren”.

De rest van de middag nam ik tijd voor mezelf om tot rust te komen en dingen te overdenken. Zo liep ik een aantal uren door de bossen die prachtig kleuren in deze nazomer dagen. En dacht terug aan de verschijning van Wilma vanochtend, aan de metamorfose die ze onder gaan had. Dit deel van haar kende ik niet, die sensuele uitstraling was altijd voor me verborgen gebleven. Of was dit iets wat ze wellicht pas nu pas ontdekt had. Was dat het wat Wouter en Marcel in haar gezien hadden en haar omgevormd hadden tot deze dame en lustobject? Was dit het lot van de echtgenoten die in een sleur geraakten en de schoonheid van hun vrouw niet meer opmerkten? Haar eigenlijk niet meer zagen als een mooie aantrekkelijke vrouw, alleen nog maar als echtgenote en moeder. Deze verschijning van haar leek onbereikbaar voor mij, alsof ze in een ander universum leefde, dat gevoel kwam bij me op.

Mijn hoofd was uiteindelijk leeg toen ik naar huis reed. Wilma was nog altijd niet erg aanspreekbaar ondanks het feit dat de kinderen thuis waren. Het verbaasde me wel daar ze meestal toch wel in staat was makkelijk om te schakelen. Blijkbaar zat haar iets goed dwars. Mijn dochters vroegen mij bij thuiskomst of mama ziek was, waarop ik reageerde met: “hoezo?” Een van de twee zei: “Omdat mama niet kijkt”. Ik weer: “Wat bedoel je precies met niet kijkt” waarop de andere antwoordde: “Mama ziet ons niet meer, kijkt alleen maar in de verte, heel erg verdrietig ook.” Ik viel maar terug op de leugen van Wilma eerder deze week en zei: “Ja dat kan komen omdat er een goede klant van mama is gestorven en zij daar erg verdrietig over is. Misschien moeten jullie haar straks een kusje geven en zeggen dat jullie het heel erg vinden”.

Hoofdstuk 13. Woensdagavond: Het contract.

Ik ging vervolgens naar beneden en het eten voor bereiden, nam me wel voor eens goed naar Wilma te kijken. Als de kinderen het al opviel, moest het toch ernstig zijn.

Later op de avond, toen ik even keek of de kinderen al naar bed waren, vroeg ik hun: “En hebben jullie dat gedaan bij mama en wat zei ze?”. Ze antwoordden beiden door elkaar heen: “Ja paps, en mama moest heel erg huilen en zei dat wij de liefste kinderen op de wereld waren en ze nu een stuk vrolijker was”. Ik gaf hun beiden een knuffel en ging naar beneden. Zag Wilma zo snel niet en liep door naar mijn kantoor. Daar trof ik een berichtje van Harm aan met de vraag of ik hem even kon bellen. Dat deed ik direct en kreeg hem ook binnen de minuut aan de lijn. Hij wilde me even kort informeren over de informatie die ze gedownload hebben. Hij klonk redelijk bezorgd, mag gezegd worden. Het eerste wat hij zei dat ze een kopie van het contract van Wilma gevonden hadden. En contract vond hij een groot woord, het was meer pure chantage maar dan wel erg goed verpakt. Later deze avond zoy ik een kopie per mail toegestuurd krijgen. Daarna ging hij verder met het bespreken van wat ze zoal nog meer gevonden hadden en het meeste had te maken met financiële malversaties en dat het bedrijf van Wilma (en waarschijnlijk ook de andere dames die in die val gelopen waren) een soort dekmantel vormden voor hun activiteiten etc. Hij raadde me meerdere malen aan met de politie contact op te nemen want dat dit ging veel verder dan alleen het afpersen van Wilma. En voegde hij toe: ”Hij nog altijd van mening was, dat dit geen professionele criminelen waren”. Ik informeerde hem daarop dat ik morgenochtend een oud rechercheur van de politie op bezoek kreeg en vroeg of hij bij dat gesprek aanwezig kon zijn om zijn eerste indrukken ook te delen met hem. Dat beloofde hij, en hij zou de informatie ook op een stick zetten.

Begaf me naar boven maar nog altijd geen Wilma te zien. En liep door naar onze slaapkamer, waar bleek dat ze al in bed lag en een boek aan het lezen was. Op mijn vraag of er wat bijzonders aan de hand was, kreeg ik alleen maar te horen dat ze zich niet lekker voelde.

Gaf haar daarop een kus en vroeg of ze iets nodig had, een kop thee of iets anders. Ze schudde het hoofd en bedankte me voor de zorgen.

Intussen bleek dat Harm mij het contract en daarbij behorende informatie al had gezonden. De begeleidende brief bij het contract was eigenlijk het meest confronterende in deze. Daarin werd echt de bedreiging naar Wilma toe geformuleerd. De heren beschikten over compromitterende video’s en foto’s van Wilma met vele seks sessies, met hun en anderen, naast diverse zeer pikante en vergaande opnames uit de parenclub. Ze vroegen aan Wilma een afkoopsom van €1.000. 000. Zo niet dan zou dit materiaal naar haar man en werkgever gestuurd worden. Als ze niet beschikte over dit geld, kon ze dat ook over een langere periode terug betalen. Een andere mogelijkheid, zo gaven ze aan, was om exclusief voor hun te gaan werken. Haar expertise en andere vaardigheden ten dienste te stellen van hun totdat haar schuld was afbetaald.

Een voorbeeld contract was bijgevoegd en als ze daarmee akkoord ging zou e.e.a. bij de notaris geëffectueerd worden. Dit tegelijkertijd met de op te richten B.V. zoals aangegeven in het contract

Wilma’s Contract.

Beleggingsadvisering en andere ondersteunende dienstverlening aan klanten en promotionele activiteiten m.b.t. werving van nieuwe klanten. Dit kan zijn deelname aan congressen, beurzen, bijwonen of geven van lezingen op gebied van beleggingen, en andere sociale evenementen die door de directie als essentieel aangemerkt worden. Marcel en Wouter zijn eindverantwoordelijk voor werven en aanbrengen van nieuwe klanten, Wilma moet indien gewenst ondersteunde activiteiten ontplooien. Het soort van activiteiten en de aard van dienstverlening die ontplooid moeten worden, zal door hun aan Wilma gecommuniceerd worden, die deze zonder bezwaren moet uitvoeren.

Verder zijn dan m.n. de kleine letters interessant zoals:

Aard van de additionele dienstverlening en promotionele werkzaamheden zullen een erotisch karakter hebben.

Voor de beleggingsadviezen wordt een aparte bv opgericht en Wilma wordt daar eigenaresse van. Ze wordt ingeschreven als autonoom werkende beleggingsadviseur en ook als zodanig ingeschreven bij de KvK. De B.V. betaalt haar salaris.

Inkomsten uit additionele dienstverlening en promotionele werkzaamheden worden op een aparte rekening gestort. Uit deze rekening wordt de schuld van Wilma aan de heren voldaan. Minimale overdacht per jaar moet 100k zijn. Bij niet nakomen wordt de schuld verhoogd met 10 % van het openstaande bedrag.

Als na een paar maanden blijkt dat de inkomsten op deze rekening naar of boven wens verlopen zal een aparte B.V. opgericht worden met Marcel en Wouter als eigenaar en Wilma als directeur. De verdiensten worden dan overgemaakt op rekening van deze B.V.

De heren hebben ten allen tijden de rechten om het contract door te verkopen aan een derde partij zonder tussenkomst Wilma.

Ik kon niet begrijpen waarom Wilma hiermee akkoord gegaan was. En trouwens nog altijd mee akkoord gaat. Ze is zo vreselijk intelligent en ook erg zakelijk ingesteld, zo dacht ik ten minste.

Was het paniek / angst geweest van haar en had ze dat nog altijd? En als de heren haar dwongen tot scheiding door mij alsnog dit toe te doen komen wat was dan het verschil voor haar om nu gewoon ermee te stoppen en mij de waarheid te vertellen.

Of speelde er iets anders mee, zat er een addertje onder het gras. Ik wist het niet, kon het ook niet geloven te zien aan haar reactie’s. Maar toch weer dat vervelende onderbuikgevoel.

Anyway, met dit soort brieven konden we gewoon naar de politie gaan en de heren aanklagen voor chantage.

Ik ging een uurtje of 2 later naar bed en Wilma is al in slaap gevallen. Ik deed haar boek dicht en ruimde het op. Ook haar nachtlampje ging uit. Ik kroop in bed en voor het eerst in onze jarenlange relatie nam ik haar niet in mijn armen. Wilma zelf schoof automatisch naar me toe maar ik draaide me om. Later die nacht werd ik wakker en hoorde Wilma zachtjes snikken. Ik draaide me om en vroeg haar wat er was. Ze zei snikkend: “Waarom neem je mij niet in je armen. Ik voel me zo alleen zonder jou”. Ik draaide me nu op mijn rug en vroeg me af wat ik moet zeggen. De waarheid kon nog niet dus zei ik: “Lieverd, ik weet niet wat er de laatste dagen met je aan de hand is. Je bent zo afwezig en kijkt verdrietig. Zelfs de kinderen valt het op. Je praat er niet over met mij, ik heb eerder idee dat je van me wegdrijft. En kijk eens naar je kinderen, ze voelen ook zoiets aan. Heb je afgelopen zondag niet gemerkt hoe ze aan mij hingen bij het wandelen en jou geen hand gaven? Je bent er niet bij met je hoofd en hart, ergens in een andere wereld , onbereikbaar voor ons.” Wilma dacht na over mijn woorden , ik zag dat met name de woorden over de kinderen hard aankwamen bij haar en ze begon even later onbeheerst te huilen. Ik kon of wilde haar niet troosten. Dit was iets wat ze zelf moet oplossen. Uiteindelijk zei ze dat het kwam door het sterven van die klant. Ik reageerde door te zeggen: “Lieverd we hebben zondag met de kinderen gewandeld en maandag heb je pas gehoord dat er een klant van je gestorven is. Als je niet met me wilt of kunt praten zeg dat dan gewoon. Nu voel ik me ook door jou in de steek gelaten”, en draaide me op mijn zijde om te gaan slapen, haar huilen negerend. Maar ergens in de nacht had ik, waarschijnlijk uit gewoonte, toch mijn armen om haar heen gesloten en sliep zij daar rustig in, als een klein poesje.

Einde van dit deel.